Tom trzeci to autorska reprezentacja przygotowanej przez Roberta Rumasa wystawy pokazywanej w salach Zachęty - Narodowej Galerii Sztuki od października 2019 do stycznia 2020. Jest to swego rodzaju „książka wystawowa” lub „galeria w książce” - plastyczna opowieść o scenografii teatralnej i społecznej, opatrzona (tak jak wystawa) W(o)prowadzeniem Doroty Buchwald oraz historyczno-metodologicznym artykułem Dominiki Łarionow o wystawach scenografii jako narzędziach diagnostycznych.
Wystawa Roberta Rumasa w Zachęcie nosiła taki sam tytuł jak niniejsza publikacja oraz projekt badawczy, którego jest efektem. I choć formalnie nie stanowiła jego części, powstawała jednak przy wsparciu realizującego go zespołu, była kreacją jednego z jego istotnych członków, jeszcze jedną propozycją wędrówki przez labirynt polskiej scenografii współczesnej. Wystawa Roberta Rumasa stanowiła ważne ogniwo łańcucha polskich wystaw scenograficznych, zapoczątkowanego w 1913 w Zachęcie międzynarodową Wystawą Nowoczesnego Malarstwa Scenicznego, a jej książkowa postać ma nie tylko walor dokumentacji wydarzenia, ale przede wszystkim stanowi cenne, atrakcyjne wizualnie, albumowe dopełnienie publikacji Zmiana ustawienia.
Tom pierwszy, napisany przez Dorotę Jarząbek-Wasyl, Wandę Świątkowską i Dariusza Kosińskiego, to próba przedstawienia dziejów scenografii teatralnej do roku 1939 ujęta w kolejne odsłony: myśl i praktyka Stanisława Wyspiańskiego, nowe rozumienie dekoracji, bogactwo i różnorodność scenografii malarskiej, dokonania Reduty i współpracujących z nią scenografów oraz prezentacja dwóch zasadniczych nurtów scenografii awangardowej - konstruktywistycznego i performatywnego.
Tom prezentuje stosunkowo najpełniejszą syntezę dziejów polskiej scenografii w omawianym okresie, układającą się we względnie linearną opowieść.
Odmienny charakter ma tom drugi, podzielony na dwie części. Pierwszą, Wędrówki po polskiej scenografii teatralnej po 1945 roku, tworzą eseje dotyczące różnych zjawisk polskiej scenografii teatralnej po II wojnie światowej. Jak wyjaśnia we wstępie do serii prof. Dariusz Kosiński: „Nie mogąc pokusić się na tym etapie o jednolitą i całościową syntezę, na którą jest być może jeszcze za wcześnie autorki tekstów zgromadzonych w tej części: Ewa Dąbek-Derda, Dominika Łarionow i Paulina Skorupska wiodą czytelników przez «labirynt, zwany teatr» wytyczanymi przez nie ? często pionierskimi ? szlakami, łącząc i prezentując wybrane dokonania polskich scenografów drugiej połowy XX i początków XXI wieku. Podobny charakter ma też podjęta przez Dorotę Buchwald i przeze mnie próba stworzenia swoistego katalogu obrazów i motywów powracających (niekiedy natrętnie) w polskiej scenografii współczesnej”. W części drugiej tomu, zatytułowanej Sceny życia publicznego. Polska scenografia społeczna XX i XXI wieku, autorzy rozdziałów uzasadniają teoretycznie koncepcję scenografii społecznej (Kamil Minkner), syntetycznie szkicują jej „polskie drogi” (Daniel Przastek) i prezentują rozbudowane studia przypadków: scenografię wielkich narodowych pogrzebów (Paweł M. Mrowiński) oraz mszy odprawianych w czasie pielgrzymek do Polski papieża Jana Pawła II (Paweł M. Mrowiński i Daniel Przastek).
Trzytomowa, bogato ilustrowana synteza dziejów polskiej scenografii nowoczesnej (od początków XX wieku do dziś), rozumianej jako sztuka kształtowania przestrzeni i estetyki przedstawień teatralnych i społecznych, a zarazem próba odnowienia refleksji nad nią.Autorki I autorzy reprezentują odmienne perspektywy i metodologie, różne subdyscypliny (historia i teoria teatru, performatyka), dyscypliny (teatrologia i nauki polityczne) czy wręcz obszary ludzkiej działalności (nauka i sztuka).Omawiane realizacje i projekty w większości odnoszą się do teatru dramatycznego i scen alternatywnych. Opera, taniec i teatr lalek (animacji) pojawiają się tu stosunkowo rzadko. Wynika to z faktu, że scenografia operowa, baletowa czy teatrów tańca przez większość badanego okresu przejawiały te same tendencje, co scenografia przedstawień dramatycznych I alternatywnych. Natomiast w przypadku teatru lalek uznano, że omówienie tego bogatego obszaru wymagałoby odrębnych badań I odrębnej narracji.
Czy jesteśmy niepodlegli? - pytała Dominika Kluźniak w spocie reklamującym konkurs na oryginalny dramat radiowy ""Nasłuchiwanie"", ogłoszony przez Program Trzeci Polskiego Radia w 2018 roku. Przedsięwzięcie wpisywało się w obchody setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości, ale jego organizatorzy podkreślali, że interesuje ich nie tyle państwowy czy obywatelski, ile społeczny, psychologiczny, materialny i duchowy wymiar niepodległości. Pojęcie niepodległości wiążemy zazwyczaj z losami państw czy narodów i większość konkursowych prac przenosiła nas do czasów, w których Polska po latach niewoli stawała się niepodległym państwem. Wśród ponad stu nadesłanych sztuk znalazły się jednak i takie utwory, których autorzy zapytali o indywidualną niepodległość ludzi współczesnych, postawionych w sytuacji wyboru najcenniejszych dla nich wartości. Właśnie tego rodzaju utwory jurorzy konkursu ocenili najwyżej i spośród nich wybrali pięć najlepszych tekstów w konkursie, doceniając przy tym ich różnorodny styl i oryginalną formę radiową. Na podstawie nagrodzonych utworów Teatr Polskiego Radia zrealizował słuchowiska, które zaprezentowano na antenie Trójki oraz w Instytucie Teatralnym w Warszawie podczas V Maratonu Słuchowisk. Teraz teksty te publikujemy w jednym tomie, inicjując nową serię wydawniczą Instytutu Teatralnego: ""Nasłuchiwanie: Sztuki Radiowe"".Jacek Kopciński - przewodniczący jury konkursu ""Nasłuchiwanie: Niepodległość"".
Ten krąg wybitnych ludzi teatru rosyjskiego stanowi dla Jerzego Koeniga punkt wyjścia do rozważań, które od kwestii sztuki prowadzą ku sprawom historii, społeczeństwa, polityki.
Jerzy Koenig kilkukrotnie przymierzał się do napisania książki o teatrze rosyjskim. Wśród przyjaciół i studentów przez wiele lat mówiło się o jego mitycznej książce o Meyerholdzie. Nic z tych planów i rozmów nie wyszło. Zamiast tamtej książki jest teraz zbiór tekstów rozproszonych dotychczas po książkach i czasopismach. Koenig napisał jednak dość, by zbudować barwną i spójną opowieści o wczoraj i przedwczoraj teatru rosyjskiego.
W pewnym momencie Koenig usprawiedliwia się z tego, że mówi „po belfersku”. To nieprawda. Jego teksty są jasne, komunikatywne (…), a jednocześnie nasycone wiedzą, której nikt, ani przed Koenigiem, ani po nim nie posiadał.
W sposób szczególny spaja te teksty osobiste doświadczenia autora w czasach oportunizmu, a potem powolnego podgryzania systemu. Bo właśnie wypowiedzi o teatrze radzieckim okazywały się, dla nas czytających i słuchających Koeniga, szkołą sprzeciwu. (…)
To bardzo ważna książka. Może nie tylko jako rzecz o historii teatru radzieckiego/rosyjskiego, ale też jako przyczynek do dziejów polskiej inteligencji i jej spojrzenia na Wschód.
prof. dr hab. Piotr Mitzner
Wyprawy do bieguna północnego były ważnym motywem kultury europejskiej XIX wieku - przedmiotem zbiorowych ekscytacji, źródłem niesamowitych opowieści, tematem marzeń i obsesji. A nawet więcej - biegun północny stał się wówczas ważną ziemską figurą absolutu. Trudno dziś uprzytomnić sobie siłę zbiorowych dążeń, tęsknot i ambicji, z jaką tę rolę biegunowi powierzono.Tomasz Kubikowski przywołuje tamtą historię, a zarazem umieszcza ją w zaskakującej ramie: w wyprawach na biegun widzi rodzaj perfomansu, wyczyn i występ zarazem. Jak pisze: ""Skoro performans rozgrywa się na granicy świadomości i tego, czego ona nie objęła - jeden jego biegun wymyka się wszelkim kategoriom, określeniom, słowom. Jest źródłem wszelkich słów i zachowań, ale zawsze brak ich na to, co się w jego obrębie dzieje; samego performansu one się już nie imają. Doświadczenie arktyczne XIX wieku było performansem ""par excellance"".Wyprawa na skraj świata jako analogia przeżycia na scenie? Dlaczego nie? Edward Gordon Craig pisał o wspólnej genezie doświadczenia arktycznego i teatralnego. W zasadzie na całą tę książkę można spojrzeć jako na próbę wyjaśnienia jego intuicji: w jakiej właściwie mierze pogoń za teatralnością jest ""dokładnym odpowiednikiem odkrycia bieguna północnego""?
Najnowsza publikacja poświęcona jest biografistyce teatralnej - tej pielęgnowanej, ale i zaniedbywanej przez historyków teatru oraz tej uprawianej i wykorzystywanej przez twórców teatralnych.
Ta książka ma już swoją historię. Był rok 2004, kiedy po raz pierwszy ukazała się nakładem Oficyny Wydawniczej Errata. Przyjęta życzliwie, została wyróżniona w dorocznej ankiecie miesięcznika „Teatr” jako „najciekawsza książka o teatrze” . Potem przyszły następne wydania (2008, 2010). Z biegiem lat „Pejzaż…” stał się „klasyką” wśród teatraliów — i wciąż jest czytany. Dzisiaj oddajemy go do rąk Czytelnika już po raz czwarty. Ukazuje się ze zmianami, w innym opracowaniu graficznym, wzbogacony o nieznane zdjęcia. Specjalnie do tego wydania zostały zamówione i napisane nowe teksty. Składają się one na część zatytułowaną Po latach, która dopełnia fascynujący i trudny temat przenikania się sztuki i życia, wciąż obecny w naszych rozmowach z Mają Komorowską, rozpoczętych kilkanaście lat temu. Zaktualizowana została Kronika twórczości Mai Komorowskiej.
—Barbara Osterloff
Historia Kościoła katolickiego w Polsce po 1945 roku jest niesłychanie złożona, jedno jednak jest niezmienne: Kościół zawsze zajmował wyjątkową pozycję w życiu publicznym. Występował i uznawany był jako reprezentant wartości ""uniwersalnych"" i ""narodowych"". Jako ""szaniec polskiej kultury"". Jako mediator pomiędzy społeczeństwem a władzą. Jako ważny gracz w życiu politycznym.Ta wyjątkowa, wielowymiarowa pozycja decyduje o niezwykle rozległym wpływie Kościoła na życie publiczne. jest to wpływ jawny, widoczny na poziomie instytucjonalnym i prawnym, ale także ukryty, podskórny, przejawiający się w milczącym uznaniu wyjątkowej pozycji Kościoła w życiu narodu i jednostki i uznawaniu za niepodważalne wartości reprezentowanych przez religię katolicką.Autorki i autorzy rozpraw zamieszczonych w tomie interesują się zarówno momentami, w których krzyżowały się - w sposób harmonijny bądź konfliktowy - interesy instytucji teatru i instytucji Kościoła, jak i zjawiskami, w których dopiero w spojrzeniu ""z ukosa"" widoczny staje się wpływ katolickiej aksjologii na kształt życia teatralnego.Przykładów tak rozumianych relacji teatru i Kościoła dostarcza garściami historia. A jednak nie powstała dotąd praca, która te relacje uczyniłaby przedmiotem pierwszoplanowego namysłu. Czy wobec tego przesadą będzie stwierdzenie, że nie znamy i nie rozumiemy historii polskiego powojennego teatru?
"Demokracja" stanowi naturalne przedłużenie poprzedniej pracy Joanny Krakowskiej, "PRL. Przedstawienia", i zarazem jest zamknięciem całego cyklu poświęconego teatrowi publicznemu w Polsce 1765-2015. Różni się jednak i od całego cyklu, i od poprzedniej książki Krakowskiej. Powód jest oczywisty: tym razem nie jest to praca czysto historyczna. Wobec wybranych spektakli, podobnie jak wobec opisywanej epoki, autorka jest nie tylko badaczką. lecz również świadkiem. Książka ma wyraźną, świadomie deklarowaną orientację: przedstawia w ośmiu odcinkach plus aneks doświadczenia antykapitalistycznego teatru krytycznego - czy, szerzej, doświadczenia formacji ideowej, które znalazły wyraz w tym teatrze.
prof. dr hab. Małgorzata Szpakowska
Album fotografii Wojciecha Plewińskiego ma charakter zarazem fotograficzny i dokumentalny, specjalistycznie teatrologiczny. Jego celem jest jak najlepsze ukazanie rozległości dokumentacji stworzonej przez Artystę, jedynej w swoim rodzaju na terenie Polski, obejmującej ponad osiemset spektakli wystawionych od 1959 roku przez kolejne półwiecze, a jednocześnie przemiany języka wizualnego teatru w tym okresie. Album zawiera około dwustu fotografii i prezentuje zdjęcia z około 50 spektakli.
Mamy tu do czynienia z bardzo niewielkim wycinkiem twórczości wybitnego fotografa Wojciecha Plewińskiego. O tym, że to niewielki wycinek, można się przekonać, spoglądając choćby na daty: autor urodził się w 1928 roku w Warszawie, zaczął fotografować około roku 1953, współpracę z „Przekrojem”, najważniejszym pracodawcą w jego zawodowym życiu, rozpoczął w roku 1957, a dwa lata później po raz pierwszy zrobił zdjęcia dokumentujące przedstawienie teatralne. […]
W teatrze znalazł się, jak wszędzie i zawsze, nieco przez przypadek. Pierwsze zlecenie dostał za kogoś, na zastępstwo, a potem już tak zostało. „Widać się spodobało”, mówi, nie wiadomo, z leciutką ironią czy rzeczywistą nadzieją. […]
Zrozumienie zasad panujących w tym dziwnym, zamkniętym świecie zajęło mu trochę czasu. Zanim je jednak zrozumiał, za dobrą monetę przyjął własne. Plewińskiego fotografa, również teatralnego, cechuje bowiem nieodmiennie to samo: bezwiedne rozpychanie się łokciami, tworzenie wokół siebie przestrzeni, oglądanie rzeczywistości na własny sposób. Widz przyjmuje to zrazu naturalnie, zdjęcia Plewińskiego przedstawiają przecież teatr, są tu pełne plany, szerokie ujęcia obejmujące całą scenę, konieczne, jeśli się chce pokazać scenografię. Są kluczowe sceny, sceniczne dzianie się, są zdjęcia jakby stworzone do teatralnej witryny – to było przecież w czasach, kiedy fotografia teatralna wisiała w witrynach, takich jak u szewca czy parasolnika, produkt, przedstawienie, był wystawiony do oglądania, do oceny: warto kupić bilet czy nie. Zastanowienie przychodzi spóźnione: te zdjęcia są zasadniczo inne. Ich odmienność jest niełatwa do nazwania od razu, złożona. […]
Wojciech Nowicki
[fragment tekstu „Fotograf na scenie”]
mhf.krakow.pl
"Teatr w Polsce 2018" zawiera - jak osiem poprzednich roczników - pełną dokumentację wszystkich wydarzeń (premier, repertuarów, kolejnych edycji festiwali), które odbyły się w sezonie 2016/17 oraz teksty Wojciecha Majcherka "Emocje", Doroty Buchwald "Filozofia dokumentowania, czyli dlaczego archiwista dokumentalisty nie zrozumie" i "Statystyka sezonu 2016/17" oraz Rafała Kasprzaka "Ekonomiczny efekt teatru".
Niewątpliwie kolejne tomy "Teatru w Polsce", wydawane pracowicie przez Instytut Teatralny, są bezcenną skarbnicą informacji o wydarzeniach życia teatralnego w danym sezonie. Mamy zebrane wszystkie nazwiska, daty, tytuły, wszelkie dane. Jednego tylko brakuje: emocji, które towarzyszyły spisanym faktom. Emocje rzecz jasna nie podlegają statystykom, ale przecież czujemy je doskonale. One tworzą właśnie życie. Bez nich sezon 2016/2017 mógłby się wydać podobny do poprzednich - odbyły się setki premier, imprez, festiwali. A przecież był to wyjątkowy czas w teatrze i wokół niego. Jeśli ktoś kiedyś napisze historię polskiego teatru ostatnich dekad, będzie musiał więcej uwagi poświęcić temu, co wydarzyło się w tym jednym sezonie. I na pewno przywołać emocje, które grały również swoje role".
Grzegorzewski chętnie sięgał po utwory niesceniczne. Źródeł tego zainteresowania należałoby przede wszystkim szukać w podziwie, jaki żywił dla dzieł wielkich pisarzy; także, być może, w przekonaniu, że niektóre z nich w sposób doskonalszy niż twórczość dramatyczna wyrażają istotne doświadczenia współczesności. Niewątpliwie były one dla niego także wyzwaniem, prowokowały do poszukiwań. [...]Nawiązujący do zrealizowanego w spustoszonej przez pożar przestrzeni Teatru Polskiego we Wrocławiu poetyckiego spektaklu tytuł Rekonstrukcje wydaje się dla niniejszego tomu właściwy. Rekonstrukcji podlega tu niemal wszystko: kompozycja tekstów literackich, układ przestrzeni scenicznej, rytm i jego napięcia w utworze. Niezmienna pozostaje konstrukcja bohaterów i ich relacja ze światem, odczytywana przez reżysera w sposób niezwykle osobisty.Podróż, którą wraz z nimi odbywa - do źródeł kultury europejskiej lub na jej manowce - jest konfrontacją indywidualnego, często marnego losu z marzeniem o jego unieważnieniu, roztopieniu go w czymś większym, ucieczce od przemijania. [...]Potwierdzają obserwację Prousta, że prawdziwe raje to raje utracone.- Ewa Bułhak, ze Wstępu""Rekonstrukcje"" pod redakcją Ewy Bułhak i Mateusza Żurawskiego to trzeci - i ostatni - tom edycji krytycznej scenariuszy autorskich Jerzego Grzegorzewskiego, wydawanej przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego przy współpracy Teatru Studio i Teatru Narodowego.
Kolejny tom rocznika "Teatr w Polsce 2017". Rocznik zawiera pełną dokumentację wszystkich wydarzeń (premier, repertuarów, kolejnych edycji festiwali), które odbyły się w sezonie 2015/16.
Od autora:
Drodzy Czytelnicy,
moim marzeniem jest zabrać Was na wędrówkę po teatrze lalek. Będzie to wędrówka w wyobraźni. Zajrzymy w różne teatralne zakamarki. Poznacie kilka pracowni i ich doświadczony personel. Dowiecie się, z jakich materiałów powstają i gdzie przechowuje się gotowe kostiumy i scenografie, a także kto projektuje i kto wykonuje lalki. Nauczycie się rozróżniać tradycyjne typy lalek. Odkryjecie czym jest animant i co robi animator w teatrze. A to tylko kilka z wielu tajemnic teatru lalek. W Słowniczku znajdziecie 25 haseł-opowiastek ułożonych alfabetycznie, czyli w porządku od a do z. Nie wszystkim literkom udało się zaistnieć w książeczce. Po lekturze wypiszcie te, których brakuje.
Gotowi? Zapraszam na wspólną wędrówkę,
Martyna
Ta książka jest zaproszeniem do czynnego myślenia - o tekstach Wyspiańskiego i poprzez nie. Gromadzi teksty, które powstały w trakcie projektu artystyczno-badawczego Poza kanonem, pomiędzy akademią a praktyką. Dramaty Stanisława Wyspiańskiego. Jego zasadniczym celem było stworzenie scenicznego laboratorium, w którym w intensywnym dialogu i w warunkach swobodnego eksperymentu zaproszeni badacze i artyści mogli dążyć do odkrycia nowych sposobów interpretacji twórczości teatralnej autora ""Wyzwolenia"". Laboratoryjnej pracy poddano sześć utworów Wyspiańskiego, sytuujących się na obrzeżach kanonu: ""Requiem"", ""Bolesław Śmiały"", ""Legion"", ""Klątwa"", ""Śmierć Ofelii"", ""Legenda"".Inicjując projekt, szliśmy za wskazaniem Wyspiańskiego: przewalczyć myślą. Powrót do jego tekstów wydała nam się dziś w kontekście polskiego życia zbiorowego szczególnie ważny. Zmęczenie niedoformiem i nagromadzeniem konkurencyjnych wzorców i scenariuszy zaowocowało po dwudziestu latach od odzyskania suwerenności, agresywną rekonstrukcją przeszłości, obwarowywanej sakralnymi nakazami. Naród kulturowy jako twarda oczywistość zamienia się w broń przeciwko wszelkim odmiennościom i próbom twórczego przewalczenia jego przeszłości, której - chcąc nie chcąc - jesteśmy wytworem. Takiego kultu Wyspiański nigdy nie aprobował, równie mocno protestując jednak przeciwko wymazywaniu tego kształtującego nas i wciąż aktywnego dziedzictwa.Praca podjęta przez autorów interpretacji jego tekstów pokazanych na scenie Instytutu Teatralnego i zapisanych w niniejszym tomie jest świadectwem przyjęcia takiej właśnie postawy. Nie musimy, a nawet nie powinniśmy próbować iść wprost za słowami Wyspiańskiego, traktować cytaty z niego jak maksymy i motta, ale postawa, którą żył, wydaje się dziś polityczną i kulturową koniecznością.
Pierwsza z trzech książek powstałych w ramach projektu HyPaTia - kobieca Historia Polskiego Teatru. Wybrane teksty dramatyczne układają się w pięć bloków, otwieranych autorskimi wprowadzeniami: Emancypacja, Rewolucja, Milczenie, Zagłada, Rewizje. W zamierzeniu autorek antologii mają stać się medium dyskusji nie tylko o historii teatru, dramatu i polskiej kultury, ale i o dzisiejszej rzeczywistości społecznej. O tym, jak zmienia się (albo jak się nie zmienia) sytuacja kobiet i grup wykluczonych. O pamięci, władzy, polityce, ciele i wolności. O kształcie kanonu i o tym, dlaczego nie było siostry Szekspira. O tym, co nas boli, czego się boimy, o jaki świat chcemy walczyć. O tym, że dramat może być także rodzaju żeńskiego. HyPaTiato kobieca Historia Polskiego Teatru, czyli feministyczny projekt badawczy, którego celem jest odkrywanie, odnajdywanie, dokumentowanie, gromadzenie, przywracanie pamięci i upowszechnienie wiedzy o kobietach tworzących historię polskiego teatru. Efektem HyPaTii są trzy książki: Rodzaju żeńskiego. Antologia dramatów Agora. Statystyki (Nie)świadomość teatru. Wypowiedzi i rozmowyoraz strona internetowa: hypatia.pl zawierająca obszerne archiwum dokumentów, artykułów, wywiadów i recenzji, bibliotekę dramatów, wideonagrania rozmów oraz Kronikę życia teatralnego 1944-2014 z indeksami nazwisk autorek, reżyserek, scenografek, kompozytorek i choreografek, które tworzyły w polskim teatrze po 1944 roku.
Większość tekstów drukowanych w niniejszym tomie napisanych zostało w latach 1978-2003. "Ćwiczenia pamięci" drukowane były przez ćwierć wieku w miesięczniku "Dialog" i złożyły się na cztery tomy kunsztownej prozy (...) Niniejsza edycja zawiera czterdzieści pięć tekstów Erwina Axera układających się w historię o darowanym życiu. Teksty wybrane zostały z myślą o czytelniku zagranicznym, zwłaszcza niemieckim.
(ze Wstępu)
Blisko 1400 spektakli, wśród nich Obywatel Pekoś Mikołaja Grabowskiego, Ballada o Zakaczawiu Jacka Głomba, Made in Poland Przemysława Wojcieszka i Między nami dobrze jest Grzegorza Jarzyny. Sztuki Sławomira Mrożka, Marty Guśniowskiej, Michała Walczaka oraz Pawła Demirskiego; teatry Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu, Heleny Modrzejewskiej w Legnicy, Białostocki Teatr lalek, Republika Usta Usta i lubelskie Provisorium. To zaledwie fragment długiej listy osób i instytucji istotnych zarówno dla najnowszej polskiej dramaturgii, jak i samego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
Jak regulowany jest system produkcji i eksploatacji nowych tekstów na polskim rynku teatralnym? Czym jest dziś angażująca dramaturgia i jakie tkwią w niej paradoksy? Do czego jest nam potrzebna kategoria teatru środka? Wreszcie, czym charakteryzuje się polska dramaturgia dziecięca?
Historia powołanego w 1995 roku przez Kazimierza Dejmka Konkursu stanowi pretekst dla krytyków i badaczy teatru do rozmowy na temat kondycji i możliwych kierunków rozwoju współczesnej polskiej dramaturgii. Publikacja dokumentująca dwadzieścia edycji Konkursu została wzbogacona o materiały archiwalne, dane statystyczne, wybór ikonografii oraz fragmentów prasowych.
W części publicystycznej książki znalazły się teksty Jacka Sieradzkiego, Łukasza Drewniaka, Joanny Crawley (Derkaczew), Romana Pawłowskiego, Alicji Morawskiej-Rubczak oraz wywiady z Małgorzatą Dziewulską, Jackiem Kopcińskim, Bartoszem Frąckowiakiem, Maciejem Nowakiem oraz Haliną Waszkiel.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
