Czy można dzisiaj dobrze wychować dzieci? - To wcale nie jest pytanie retoryczne, ale bardzo uzasadniona obawa, którą czuje wielu rodziców, obserwując zmiany we współczesnym świecie.Co to znaczy ,,DOBRZE"" wychować? To pytanie równie istotne. Żeby dziecko było ,,grzeczne""? Żeby słuchało mamusi i tatusia?Z założenia, każdy chce dobrze wychować dziecko. A JAK to zrobić w świecie pełnym zagrożeń, szalonych teorii wychowawczych, ogromnego wpływu rówieśników, mody i mediów społecznościowych? Kogo słuchać i czym się kierować?Okazuje się, że pomimo zmieniających się okoliczności i mód, istnieją uniwersalne PRAWDY, wskazujące kierunek dobrego wychowania dzieci, którym warto podążać.
Istnieje kilka powodów, dla których niniejsza książka ma charakter wyjątkowy i niezmiernie cenny. W pierwszej kolejności jest ona napisana z wielkim obiektywizmem i znawstwem. Autor w sposób obiektywny omawia różnego rodzaju teorie, z którymi nie zawsze się zgadza. Drugą cechą omawianej publikacji jest jej konkretność (...). Spójny układ oraz adekwatny do tematyki kwant wiedzy sprawiają, iż jest to znakomita lektura, dzięki której także zapamiętywanie wiadomości nie przysparza żadnych kłopotów. Co więcej, Autor uniknął zbędnych kontekstów i dygresji, przez co książka jawi się jako wysokiej klasy kompendium.
Kolejną cechą omawianego tekstu jest jego systematyka. Uporządkowanie tak ogromnego materiału (...) jest mistrzowskie. Trzeba pamiętać, iż jasne i czytelne przekazanie tak obfitej wiedzy wymaga konkretnego pomysłu natury metodycznej. Autor poprzez wykorzystanie tabel i rycin sprawił, że jego podręcznik nie tylko jest źródłem wiedzy, ale jednocześnie ją porządkuje. W konsekwencji staje się on interesującym przewodnikiem po trudnym materiale z zakresu teorii wychowania. Należy podkreślić także profesjonalny krytycyzm Autora. Można bowiem w tekście odnaleźć krytyczne refleksje na temat określonych koncepcji czy poglądów. Prof. Andrzej M. de Tchorzewski nie dokonuje ocen, ale poprzez narrację i znakomity język pozwala czytelnikowi na ukształtowanie własnej opinii. (...) Jest to podejście niezwykle nowoczesne i zgodne z obecnie obowiązującymi standardami metodologicznymi.
Z recenzji ks. prof. dra hab. Janusza Mastalskiego
Książka Koniec wybuchów złości zawiera opisy technik wypracowanych w ciągu wielu lat badań nad motywacją i zachowaniem dzieci. Jej autor, dr Jed Baker, wyposaża rodziców i opiekunów w narzędzia, dzięki którym:
zaakceptują i docenią swoje dzieci, aby stworzyć z nimi dobrą relację;
dowiedzą się, jak uspokajać podopiecznych i nie załamywać rąk, gdy ich zachowanie wymyka się spod kontroli;
nauczą się tworzyć plany zapobiegawcze dla powtarzających się problemów, aby można było nie dopuścić do kolejnych wybuchów złości.
Uważam, że ta książka jest bardzo dobra i niezwykle życiowa. Zawiera analizę konkretnych przypadków i sporą dawkę humoru, szczególnie we fragmentach, gdy dr Baker zdradza, w jaki sposób jego początkowe podejście do małych klientów obróciło się przeciwko niemu. Autor zachęca, abyśmy stali się świadomi, elastyczni i pełni nadziei – aby nasze zachowanie było wzorem dla naszych dzieci. Przede wszystkim wyraża swoje współczucie wobec młodych „władców” panujących w naszych domach i klasach szkolnych. Dzieci te robią wszystko, co jest w ich mocy, aby sobie poradzić. Dr Baker zapewnia nas, że mogę one i będą się lepiej zachowywać, kiedy ich rodzice oraz nauczyciele wezmą sprawy w swoje ręce i zastosują strategie proponowane przez autora.
Carol Kranowitz, autorka książki Nie-zgrane dziecko
Przetrwaj codzienne rodzicielskie potyczki i pomóż swojej rodzinie kwitnąć.
Daniel Siegel i Tina Payne Bryson stworzyli mistrzowski, przyjazny czytelnikom przewodnik, który ma pomóc dzieciom w kształceniu inteligencji emocjonalnej. Te błyskotliwe metody zmieniają codzienne interakcje w wartościowe, modelujące umysł chwile. Każdy, kto kocha swoje dziecko i troszczy się o nie, powinien przeczytać tę książkę. - Daniel Goleman, autor „Inteligencji emocjonalnej”
Twój dwulatek wpada w histerię na środku sklepu, przedszkolak odmawia ubrania się, a piątoklasista dąsa się na ławce, zamiast grać na boisku. Czy dzieci spiskują, żeby życie ich rodziców było niekończącym się wyzwaniem? Nie – to tylko ich rozwijające się umysły przejmują ster!
W tej pionierskiej książce autorzy w przystępny sposób przekazują nową wiedzę dotyczącą rozwoju mózgu człowieka. U dzieci, szczególnie małych, prawa półkula, odpowiedzialna za emocje, dominuje nad lewą półkulą, zawiadującą logicznym myśleniem. Nic dziwnego, że dzieci mogą mieć problem z kontrolowaniem swoich zachowań. Ta niezwykła książka dostarcza rodzicom skutecznego narzędzia w postaci 12 sprawdzonych strategii integracji umysłu, które zostały uzupełnione wyjaśnieniami, przykładami oraz ilustracjami.
W obecnej rzeczywistości dostrzega się wzrost zachowań dewiacyjnych wśród różnych grup wiekowych, co sprawia, że nie maleje zainteresowanie poszukiwaniem skutecznych sposobów ich eliminowania i zapobiegania. […]
W kręgu powyższych, społecznie i pedagogicznie ważnych oraz aktualnych kwestii pozostają zagadnienia resocjalizacji instytucjonalnej młodzieży niedostosowanej społecznie, które są podejmowane przez dra Michała Kranca w niniejszej publikacji. Autor analizuje je pod kątem metodycznym dotyczącym formalno-prawnej organizacji, założeń teoretycznych odnoszących się do poszczególnych obszarów zadaniowych oraz sposobów ich osiągania. […]
Na podstawie dokonanych analiz formułuje także postulat o potrzebie modernizowania i reformowania młodzieżowych ośrodków wychowawczych. Wskazania do proponowanych zmian organizacyjno-metodycznych przedstawia w autorskim opracowaniu, tj. Ramowym rozkładzie dnia pracy resocjalizacyjnej w młodzieżowym ośrodku wychowawczym oraz Podstawie programowej wychowania resocjalizacyjnego dla młodzieżowych ośrodków wychowawczych. […]
Ponadto należy podkreślić, że książka jest poznawczo wartościowa, wyróżnia ją bowiem praktyczna użyteczność dla potrzeb kształcenia i doskonalenia kadr placówek resocjalizacyjnych.
Z recenzji dr hab. Danuty Kowalczyk, prof. UO
Książka Marka Gajdzińskiego podsumowuje doświadczenia drużynowego 16 WDH im. Zawiszy Czarnego oraz twórcy harcerskich programów i organizacji. Dostarcza wiedzy oraz narzędzi ambitnym wychowawcom - nie tylko instruktorom harcerskim - oraz pozwala zrozumieć czemu harcerstwo zawdzięcza swoje sukcesy wychowawcze.
"Nareszcie ktoś opisał metodę harcerską współczesnym i zrozumiałym językiem!" - dr phm. Ewa Palamer - Kabacińska, Stowarzyszenie Harcerskie, Uniwersytet Warszawski.
"Gdy szukam inspiracji przygotowując zajęcia dla instruktorów, wracam do książki Marka, by sprawdzić, czy na pewno o niczym nie zapomniałam." - hm. Jolanta Kreczmańska, Związek Harcerstwa Polskiego
"Idea, metoda i program splatają się w spójny, harcerski system wychowania, po którym książka ta jest świetnym przewodnikiem i zaproszeniem do instruktorskiej przygody!" - hm. Andrzej Jaworski, Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej
"Dziecko w wieku przedszkolnym. Zabawne przygody odważnego ojca."
Jakie wydarzenie najbardziej zmienia świat dorosłego mężczyzny? Oczywiście narodziny dziecka.
Dziecko w wieku przedszkolnym to zbiór opowieści napisanych przez tatę trzyletniej Wiki. M. M. Cabicar opisuje rodzicielską rzeczywistość bezkompromisowo, czasem dosadnie, ale przede wszystkim z rozbrajającą szczerością i kapitalnym poczuciem humoru. Nie zdejmuje różowych okularów nawet w najbardziej kłopotliwych sytuacjach, wychowując dzięki temu niezwykle pogodne dziecko!
Publikacja podejmuje próbę scharakteryzowania roli i możliwości tkwiących w największej liczebnie instytucji mundurowej - Policji, której potencjał właściwie wykorzystany w realizacji funkcji pedagogicznej mógłby zaowocować skuteczniejszymi działaniami profilaktycznymi, resocjalizacyjnymi, readaptacyjnymi i reintegracyjnymi.
Zmiana podejścia do obywatela i włączenie się w system oddziaływań zarówno uspołeczniających, profilaktycznych, resocjalizacyjnych, readaptacyjnych, jak i wychowawczo-rozwojowych wydaje się najwłaściwszym kierunkiem realizacji zadań przez współczesną Policję.
Dziś nawet instytucje izolacyjne, dostrzegając rolę najbliższego środowiska, otwierają się na ten kontakt. Policja, chcąc być skuteczna w realizacji swoich ustawowych zadań, nie może pozostać głównie instytucją kontrolną i restrykcyjną, ograniczającą swoje działania do krótkotrwałego kontaktu z obywatelem poprzez np. informowanie go o zagrożeniach. Musi się włączyć do współtworzenia rzeczywistości społecznej, w ramach której będzie sprzymierzać się ze społeczeństwem obywatelskim, będąc razem z obywatelami, a nie obok nich, wykorzystując w swoich działaniach wiedzę i metodykę pedagogiki resocjalizacyjnej.
Głównym celem analizy funkcjonowania Policji i zaproponowania jej nowej pedagogicznej roli jest zmiana rodzaju relacji z naciskiem na ich jakość, gdzie Policja występować powinna jako wspomagacz i pedagog wskazujący właściwą drogę oraz współtworzący bezpieczeństwo ze społecznościami na zasadzie partnerskiej.
W niniejszej książce autorka próbuje zdefiniować nową perspektywę działania Policji. Dotychczas była to instytucja umiejscawiana w dziedzinie nauk o bezpieczeństwie. Proponuje usytuowanie jej w kategorii nauk społecznych. Dotychczasowa kwalifikacja, zawężała obraz jej działań, nowa zaś stwarza szansę na dopełnienie go dzięki dostępnej metodyce pracy. Praca Policji, w jej prewencyjnym obszarze, powinna być oparta na teoriach i metodach resocjalizacyjnych (twórczej resocjalizacji), gdyż sprzyja to większej skuteczności w dotarciu do człowieka, a ponadto pozycjonuje policjantów bliżej ludzi, kreuje obraz Policji jako tej przyjaznej, rozumiejącej pracę na potencjale i zapraszającej do współdziałania, a nie restrykcyjnej. Tego typu próby działań są już w Polsce podejmowane i stanowią one po części zasługę policjantów realizujących je w obszarze edukacyjnym, filmowym, teatralnym, sportowym, charytatywnym itp. (zostały one opisane w rozdziałach 5 i 6). Jednak z powodu braku zaimplementowania w środowisku policyjnym fundamentu wspomnianej teorii i metodyki oraz kompleksowych rozwiązań systemowych nie są to działania globalne i powszechne, a jedynie pokazują tkwiący w organizacji i jej pracownikach potencjał. Intencją Autorki polecanej publikacji jest zaproponowanie nowego spojrzenia na Policję, określenie jej nowej roli, zbudowanej na podstawach naukowych zakorzenionych w pedagogice resocjalizacyjnej, której wzorce postępowania można zaadaptować dla Policji w formie działań prospołecznych. Propozycja koncepcji otwiera dyskusję nad systemowymi rozwiązaniami, których wprowadzenie może pozwolić na skuteczną pracę policjantów pod auspicjami instytucji, dającej szansę na realizację zadań w społecznościach lokalnych poprzez zaplanowane, systemowe oddziaływanie uspołeczniające, profilaktyczne, wychowawcze i resocjalizacyjne.
Tom 12 serii Edukacja małego dziecka, zatytułowany Kierunki zmian w edukacji i stymulacji aktywności twórczej, prezentuje kolejne rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka. Czas, w jakim dokonują się zmiany, jest okresem szczególnym, który prowadzi do zmiany myślenia o dziecku, jego rozwoju i stymulacji twórczości. Zmiany w edukacji powinny warunkować rozwój dziecka, tzn. takie „odczytanie” jego możliwości znanych i niepoznanych jeszcze, które znajdują się w strefie jego najbliższego rozwoju, jak je określał Lew S. Wygotski.
Tematyka opracowań tomu skupia się wokół strony osobowej dziecka, warunków, przestrzeni jego rozwoju twórczego oraz twórczości w obszarze edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej. Omówiono obszary aktywności dziecka w zakresie jego twórczości językowej, artystycznej, technologicznej. Zwrócono uwagę na stymulację jego osobowości poprzez właściwy dobór metod, technik, które wyzwalają jego twórcze podejście do rozwiązywania zadań i problemów pojawiających się w różnych sytuacjach, zarówno edukacyjnych, jak i życiowych. Proces kształtowania u dziecka twórczego podejścia do wszelkiego rodzaju działań pozwoli mu na bycie refleksyjnym, tzn. umiejącym się zatrzymać i zadawać pytania, poszukiwać rozwiązań i odpowiedzi, które będą wyłamywały się z powszechnie obowiązujących, krępujących swobodę standardów.
Bycie twórczym w przedszkolu czy szkole jest trudne dla dziecka, ponieważ jest ono cały czas obciążone nowymi zadaniami, wymaganiami i nie zostawia mu się przestrzeni, aby samo dostrzegło problem i próbowało go rozwiązać. A przecież może samodzielnie i w sposób oryginalny (tylko z dyskretnym wsparciem dorosłego) rozwiązać określony problem, na poziomie swoich możliwości, swojego rozumienia świata. W edukacji powinniśmy stwarzać warunki do wyzwalania twórczości. To pozwoli dzieciom na kształtowanie mądrego i wolnego w ich wyborach życia w przyszłości.
Mam nadzieję, że teksty zawarte w tym tomie zainspirują czytelnika do szukania i tworzenia rozwiązań innowacyjnych w pracy z małym artystą – odkrywcą świata – oraz zmuszą do stawiania pytań, które przyczynią się do nowego spojrzenia na dziecko, jego świat i możliwości.
Urszula Szuścik
Książka praktyczna, napisana w przystępny sposób i wypełniona narzędziami do zastosowania od ręki.
Jeśli szukasz odpowiedzi na pytania:
- Co, gdzie, kiedy, w jaki sposób i w jakiej kolejności mówić dziecku o złości?
- Jak odróżnić problemy w zachowaniu od rzeczywistych zaburzeń?
- Jak zapobiegać wybuchom złości oraz ograniczać wywołane nią straty?
a także:
- Jak poprowadzić trening umiejętności wychowawczych dla rodziców dzieci z problemami w zachowaniu?
… ten poradnik jest właśnie dla Ciebie.
Autorki w prosty i bardzo praktyczny sposób wyjaśniają, w jaki sposób możemy pomóc naszym dzieciom zrozumieć złość i zacząć sobie mądrze z nią radzić. Zamieszczono tutaj programy terapeutyczne, propozycje rozmów, gotowe scenariusze zajęć i karty pracy.
To książka pełna humoru, pomysłów i rzeczywistych doświadczeń, która powinna się znaleźć w bibliotece każdego rodzica, nauczyciela i terapeuty.
Druhny i Druhowie,
minęło sporo lat od zakończenia naszej harcerskiej działalności.
Staliśmy się nieco wolniejsi, trochę przygarbieni, czasem schorowani.
Życie nas mniej lub bardziej doświadczyło. Uśmiechamy się
jednak i czerpiemy ze wspomnień harcerskiej młodości optymizm
i wiarę oraz cieszymy się najcenniejszym bogactwem, które nam
pozostało z tamtych lat – uczuciem przyjaźni i koleżeństwa. To te
dary pozwalają dzisiaj odżyć wspomnieniom i ocieplać serdecznością
spotkania po latach oraz z uśmiechem i nadzieją patrzeć
w przyszłość. Drodzy: Druhno i Druhu, siądźmy razem przy
ognisku i w serdecznej gawędzie powspominajmy tych, których
spotkaliśmy na harcerskim szlaku, a którzy byli ważnymi postaciami
w naszym życiu i w hufcu. Zapiszmy wspomnienia o ich pracy,
pasjach, wspólnych przeżyciach. Może one przybliżą je młodym
instruktorom. Pozwolą dzieciom, wnukom, przyjaciołom bardziej
poznać swoich bliskich – „zakręconych” harcerstwem przez całe
życie. W gawędzie nie zapomnijmy o tych, którzy kiedyś byli z nami,
a powołani zostali na wieczną wartę. Już nigdy nie zasiądą z nami
w blasku ognia i nie uścisną naszych dłoni we wspólnym kręgu.
Elżbieta i Zbigniew Soroczanowie
W książce tej zawarte są cenne i merytoryczne wskazówki niezbędne do trafnego oceniania ucznia z wychowania fizycznego oraz szczegółowe kryteria oceniania. Program nauczania wychowania fizycznego odnosi się do wszystkich etapów edukacji w szkole podstawowej. Nauczyciele mogą wykorzystać tę propozycje do przygotowania lub zmodyfikowania własnych przedmiotowych systemów oceniania. Wymagania szczegółowe dla poszczególnych etapów edukacji zawierają niezwykle wiele trafnych elementów z zakresu postaw, aktywności, sprawności fizycznej i umiejętności ruchowych.
Wydanie drugie programu nauczania jest odpowiedzią autora na liczne sugestie i oczekiwania nauczycieli realizujących zajęcia wychowania fizycznego według tego opracowania. Przede wszystkim szczegółowe plany pracy dydaktyczno-wychowawczej zostały opracowane w ujęciu wynikowym i tematycznym. Każda jednostka lekcyjna ma sformułowany temat, jak również zakres kompetencji społecznych, umiejętności i wiadomości, które powinny zostać przekazane, nauczone i utrwalone. (…) Każdy nauczyciel uczący wychowania fizycznego według niniejszego programu może w sposób indywidualny planować liczbę godzin i termin realizacji treści kształcenia i wychowania fizycznego zawartych w programie. (…) Drugą istotną zmianą zaproponowaną przez autora jest przygotowanie dwóch dodatkowych rocznych planów pracy dydaktyczno-wychowawczej dla klasy siódmej i ósmej z uwzględnieniem zajęć do wyboru w systemie 2 + 2 w klasie VII i VIII. Jest to więc podręcznik przydatny do opracowania planów dla klasy czwartej, piątej i szóstej. Ta nowa edycja programu zawiera także uzupełnienie, jakim jest przykładowy system oceniania. Dodano w nim kryteria odnoszące się do edukacji zdrowotnej.
Karty pracy powstały z myślą o uczniach mających problemy z komunikowaniem się. Proponowane zadania rozwijają kompetencje społeczne, uczą prawidłowych relacji oraz interakcji z innymi. Uczeń może lepiej pokonywać komunikacyjne bariery, zdobywając przy tym narzędzia do sprawniejszego porozumiewania się. Dzięki temu może on nabyć szereg umiejętności niezbędnych w codziennym funkcjonowaniu. Publikacja zawiera zbiór ćwiczeń do wykonania. Dziecko na kolejnych kartach pracy uczy się nazywać emocje, mówić o sobie, o opowiadaniach, które słyszało, poznaje bariery komunikacyjne i sposoby ich pokonywania, zaznajamia się z różnymi sposobami komunikowania się. Zadania uwzględniają specyfikę pracy z osobami porozumiewającymi się pozawerbalnie i są zróżnicowane pod względem stopnia trudności. Umożliwia to dostosowanie pracy do indywidualnych możliwości danego ucznia. Część z zadań po rozwiązaniu może posłużyć uczniowi jako karty do porozumiewania się z otoczeniem.
Czy współczesne dzieci są rozpieszczone?
Czy rodzice pozwalają im na zbyt wiele?
Jak przygotowywać je do wyzwań dorosłego życia?
Czy trzeba przyzwyczajać dzieci do porażek, frustracji i cierpienia?
Czy rywalizacja w młodym wieku rzeczywiście wzmacnia?
Czy samodyscyplina może mieć jakieś ciemne strony?
Kto korzysta na posłuszeństwie naszych dzieci?
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint z 1937 r. "Obrzędy harcerskie".
O kucharzu, duchachi dobijaniu na „sucho“ przeciwnika
Młodzi wodzowie! Czyście widzieli kiedy obóz, w którym trzydziestu bęcwałów wałkoni się z dnia na dzień? Pędzi się ich nierozumną „wojskówką“, przerabiając te ćwiczenia, które najbardziej odpowiadają drużynowemu, jako „najwspanialsza praca wychowawcza Harcerstwa“. Wchodząc już do obozu, wyczuwa się tę stęchłą, skisłą atmosferę wspólnej niechęci i ciągłego pokrzykiwania ważnych. Brud po namiotach, ślady jedzenia i szorowania garnków na mundurach chłopców. Myślicie, że to nieprawda? A jednak zdarzają się jeszcze, wprawdzie coraz rzadziej, takie obozy, sam bowiem widziałem podobny. Całe szczęście, że tylko w tym obozie byłem przez pół godziny. Nie wytrzymałbym dłużej. Powiesiłbym się, a przedtem samego „wodza“ wysłałbym w paczce zalakowanej do muzeum „osobliwości harcerskich“.
Czy ten zarzut możnaby skierować tylko wyłącznie pod adresem obozów harcerskich? Nie. Mamy podobne zbiórki zastępów, drużyny, nawet wykapki. Cóż dziwnego, że chłopcy w niektórych środowiskach „wieją“ z Harcerstwa? Dobrze choć, że podobne wypadki — to wyjątki. „Wojskówka“, ważność drużynowego czy zastępowego — to minusy pracy. Ich się to wystrzegamy i solennie przyrzekamy w czyn nie wprowadzać. W jakiż to sposób przeciwdziałamy powstawaniu podobnych „nieszczęść“
Trzy podstawowe czynniki, harmonijnie zespolone musimy uwzględnić, aby osiągnąć dodatni efekt — dobry plan pracy, zdecydowana postawa wodzowska i obrzęd harcerski oto elementy, które w sumie stwarzają to, co nazwiemy wychowywaniem pełnych i prawdziwych jednostek — harcerzy.
Traktując to po kucharsku — zbiórka, obóz, lub wykapka, to pewna ilość kąsków mięsnych lub nawet pieczeni — a obrzęd to sos. Sos, który przepoi swym aromatem całość zbiórki czy wykapki. Obrzęd harcerski — to nasz serdeczny druh. Ileż to razy on właśnie pomógł nam scementować ducha w zastępie, czy w pace zastępowych, ileż to razy pchnęliśmy przy pomocy niego chłopaków na tor głębszych myśli. Ileż to razy uzyskaliśmy atmosferę braterską, szczerą. Pamiętasz Adamie-Cienkoszyjo, jak Ci to Józek-Tarzan dokuczał i wymyślał, aż wreszcie na zbiórce naszej „bandy“ pod Jedyną Sosną obrzęd harcerskiego koła zbratał Was i uczynił z Was serdecznych i prawdziwych przyjaciół? Ileż to razy przez obrzęd harcerski czuliśmy się mocniejszymi i prawdziwszymi braćmi-harcerzami.
Wierzę w obrzęd i w to, iż przez swój nastrój i oddziaływanie da on nam wiele sposobności do wyrobienia charakterów chłopięcych.
Często tylko nastrój, a mniej rozumowana przemowa, daje możność zapadnięcia wielu decyzjom poświęcenia, zmiany życia, przerobienia swego charakteru i t. d. Obrzęd da nam, wodzom, jedną rzecz nie do pogardzenia. Oto sprowadzi nas, „starych koni“, na drogę harcerskości. Przestaniemy tkwić, jako postumenty fałszu i sztuczności. „Ważność“ naszej rangi zniknie. Zajmie jej miejsce braterskość i stosunek serdeczny względem chłopców. Staniemy się według określenia — Wilka, który nigdy nie śpi — starszymi braćmi. Tak. Wszystko to piękne, cudowne, ale... Ale trzeba pamiętać o tym, że dobry kucharz nie da za dużo sosu i nie przesoli potraw.
Fałszywie pojęta obrzędowość w oparciu o formy pozbawione treści stanie się naszym wrogiem, a przy okazji możemy sobie tak ręce poparzyć, iż długi czas minie, nim się wszystko wygoi. Krótko mówiąc — boję się tych obrzędów, które szkodzić mogą zdrowiu psychicznemu chłopców. Obrzędy, posiadające makabryczność są niedopuszczalne do przeprowadzenia ich na naszych zbiórkach. Wszelkiego rodzaju piszczele, czaszki trupie, maski i t. d. to nie dla nas. Dlaczego?
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint z 1936 r. "Służba harcerska".
MÓJ DROGI!
Druhu, z zastępu „starszych chłopców“, który zechcesz poświęcić trochę myśli naszej ideologji. Oto pragnę razem z Tobą przedyskutować kilka ważnych spraw ideowych. Chcę Ci wyjaśnić, że gawędy niniejsze są właściwie szkicami na tematy, które wydają się mi być „elementami“ światopoglądu harcerza. Elementami niewyczerpującemi całości tego światopoglądu starszej młodzieży harcerskiej.
Po dłuższym namyśle przyszedłem do przekonania, że mają to być gawędy, a nie uczone elaboraty. Cechą gawęd jest to, że zawierają one szereg „punktów“ zaczepienia myśli dla biorących w niej udział, nie wyczerpując do końca poruszonych w nich spraw. Tę pracę masz wykonać sam lub w zastępie. „Gawędzić“ winien nie tylko „gawędziarz“, ale przedewszystkiem i jego słuchacze, więc i Ty. „Gawędziarz“ ma tylko „ognie własne przelewać w piersi słuchaczy“. Może to paradoksalne, ale jak nas nauczyła praktyka wychowania harcerskiego, pożyteczniejsze od wszelkich prelekcyj, wykładów, referatów. Te Cię zapewne szybko nużą.
Piszę długo, a Ty wiesz, co znaczy gawęda. W harcerstwie ma ona już swoje ustalone znaczenie. Dla ułatwienia wynalezienia tematów, wyłaniających się z tekstu, po każdej gawędzie je wyliczam. Dobór tych tematów, oczywiście podyktowany został względami subjektywnemi. Każdy z Was może wyłonić inne, bardziej go interesujące.
Zbiorek ten poświęcam starszej młodzieży harcerskiej, może przyczyni się on do ustalenia jej harcerskiego poglądu na życie w kilku, mojem zdaniem ważnych, w niem sprawach.
Wreszcie prośba, od pewnego czasu zakradł się do harcerstwa zły obyczaj sądzenia treści książek (a często i autora), według poszczególnych zdań, a nawet słów wyjętych z ich tekstu. Zły to obyczaj, lojalna dyskusja polega na zajmowaniu stanowiska wobec poruszanych przez referenta problemów, jako takich, przyczem ważna tu jest myśl, a nie to — jedno słowo, którego użył do jej wyrażenia.
Taki nieprzyjemny sposób dyskutowania, w mowie potocznej nazywany „łapaniem za słówka“, winien być z dyskusji harcerzy wyeliminowany. Oczywiście nie zwalnia to od obowiązku oblekania swych myśli w jasne, zrozumiałe zdania.
Tylko o takich zdaniach można powiedzieć czy są prawdziwe, czy też fałszywe.
Oddaję więc ten zbiorek Tobie harcerzu z „zastępu starszych chłopców“, niech Ci służy po harcersku, to znaczy wiernie.
Termin "tatuaż" wywodzi się z języka polinezyjskiego ("tatau" – dosłownie: zostawić ślad - znak, malowidło) i został przywieziony i po raz pierwszy użyty, w relacji z podróży dookoła świata, przez angielskiego podróżnika Jamesa Cooka w 1773 roku. W 1873 roku został wprowadzony do słownika języka francuskiego, jako tatouage. W Biblii Marcina Lutra, z 1534 roku, można znaleźć wyraz stygmat, a w XVII wieku pojawiły się takie określenia, jak grafizm, hieroglif, czy piętno, Późniejsze nazwy były przyjmowane w pewnych środowiskach, np. przestępczych.
W zakładach penitencjarnych tatuaż jest nazywany: wzorem, wzorkiem, dziargą, dziarganką, grawerką, haftem, kalką, malowanką, malunkiem, obrazem. Sam proces tatuowania nazywany jest analogicznie: dziarganiem, grawerowaniem, haftowaniem, malowaniem, rysowaniem, kłuciem oraz odkuwaniem. W tym specyficznym środowisku także sposoby tatuowania są różne: skórę nakłuwa się lub nacina, drapie czy też wciera się różne substancje po wcześniejszym odbiciu na ciele wzoru tatuażu.
Tatuaż jest jedną z najstarszych form dekorowania własnego ciała, stosunkowo łatwo dostępną. Jest nie tylko kolorowym rysunkiem wykonanym na własnym ciele, lecz znacznie czymś więcej - symbolem, który ma swe korzenie sięgające daleko w przeszłość, w antykultury plemienne i pogańskie. Tatuowanie jest sposobem nadawania własnemu ciału osobistych cech, "tworzenie z niego prawdziwego domu i świątyni dla mieszkającego w nim ducha". Znamię, zwłaszcza gdy przyjmuje formę rysunku lub ornamentu na ciele, jest niczym pieczęć, znak lub sygnał, zaś jego najgłębsze znaczenie jest zakorzenione w symbolice blizn, jako ślad "kłów ducha". Czym więc jest dla wielu amatorów takiego sposobu znaczenia swojego ciała?
Osoby pozbawione wolności pozostają dalej ludźmi i posiadają niezbywalne prawa przynależne każdemu człowiekowi, jednak ich sposób postrzegania rzeczywistości na skutek umieszczenia w więzieniu się zmienia, a pobyt w izolacji pozostawia trwały ślad w ich psychice. Psychologia penitencjarna próbuje opisać życie umysłowe osób poddanych izolacji więziennej, sposób ich myślenia i odczuwania, wyjaśnić psychospołeczne przyczyny zachowań oraz motywy, jakimi kierują się, podejmując takie, a nie inne działania. Niniejsza książka próbuje w sposób syntetyczny zebrać podstawowe informacje dotyczące procesów psychicznych, jakie zachodzą u osób pozbawionych wolności, wpływu tych procesów na funkcjonowanie więźniów i bariery, jakie stwarzają, oraz możliwości wykorzystania ich w procesie resocjalizacji penitencjarnej. Ponieważ środowisko więzienne oddziałuje również na pracujący tam personel, w podręczniku starano się w sposób uporządkowany opisać także psychikę funkcjonariuszy Służby Więziennej oraz wskazać, jak służba wpływa na ich psychospołeczne funkcjonowanie. Książka w sposób metodyczny wprowadza Czytelnika w trudną dziedzinę psychologii człowieka-przestępcy uwięzionego w opresyjnej instytucji totalnej. Autor przystępnie, wykorzystując przykłady z praktyki oraz przegląd badań, opisuje psychologię penitencjarną jako dziedzinę nauki stosowanej. Następuje w niej połączenie teorii psychologicznej z metodyką pracy z osobami pozbawionymi wolności. Głównym adresatem podręcznika są studenci resocjalizacji, psychologii, bezpieczeństwa oraz funkcjonariusze Służby Więziennej.
W publikacji przedstawiono koncepcję probacji inspirowaną caseworkiem, czyli pracą z indywidualnym przypadkiem. W monografii został uwzględniony najnowszy stan badań dotyczący metod pracy z podopiecznym, zwłaszcza takim, wobec którego społeczeństwo oczekuje zmian w zachowaniu. Prezentowana koncepcja stanowi konkretyzację przynajmniej części elementów metodycznych w obszarze probacji, które istniały od dawna, uzupełnioną o nowe metody pracy. Książka zainteresuje kuratorów wykonujących orzeczenia w sprawach karnych, może stanowić inspirację także dla kuratorów wykonujących orzeczenia w sprawach rodzinnych.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
