Pomóż dziecku poradzić sobie z napadami lęku
Lęk jest jedną z podstawowych i najbardziej potrzebnych emocji. Czasem jednak typowe dziecięce obawy przeradzają się w ataki paniki, lęk społeczny albo zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, odbierając dziecku codzienną radość. I chociaż rodzice starają się pomóc, często nie wiedzą, jak to zrobić.
Książka jest adaptacją profesjonalnych programów terapeutycznych o potwierdzonej skuteczności, które opracowano w taki sposób, aby rodzice mogli samodzielnie nauczyć swoje dzieci konkretnych metod radzenia sobie z lękiem. Autorzy pokazują, jak powinno się reagować na ataki paniki u dziecka, oswajać je z trudnymi sytuacjami, rozwijać kompetencje społeczne czy pomagać w rozpoznawaniu nieuzasadnionych obaw.
Tytuł ten łączy w sobie wiadomości teoretyczne – opatrzone przykładami i poradami dla rodziców – z praktycznymi ćwiczeniami do wspólnego wykonania. To doskonała pozycja dla rodziców, opiekunów i bliskich dzieci lękowych. Będzie też zajmować ważne miejsce na półkach psychoterapeutów, psychologów i pedagogów.
Gotowy program do samodzielnego wykorzystania w domu, zawierający przykłady, porady i praktyczne zadania dla dzieci i rodziców.
Pomóż swojemu dziecku w stosowaniu „detektywistycznego myślenia”, aby umiało rozpoznać nieuzasadnione obawy
Naucz się reagować, gdy dziecko wpada w przerażenie
Zacznij stopniowo oswajać dziecko z trudnymi dla niego sytuacjami
Rozwijaj wraz z dzieckiem ważne umiejętności społeczne
Opisane tutaj strategie są dobrze znane i poparte znaczącym materiałem naukowym. Dla rodziców książka ta będzie zajmującą i łatwą w odbiorze lekturą, pełną ważnych pomysłów na to, jak najlepiej pomóc dzieciom.
dr Thomas H. Ollendick, wykładowca na wydziale psychologii Politechniki i Uniwersytetu Stanowego Wirginii
Napisana z nadzieją, optymizmem i szacunkiem dla dziecięcych uczuć, ta książka jest istotnym nowym źródłem informacji zarówno dla rodziców, jak i osób zawodowo pracujących z dziećmi. Autorzy jasno opisują, wyjaśniają i pokazują, jak pomóc dziecku w budowaniu niezbędnej odwagi i pewności siebie potrzebnej do tego, by stawić czoło kłopotliwym obawom i strachom. Ten doskonały poradnik pomoże zmienić na lepsze życie wielu dzieci zmagających się z bólem niepokoju i lęku.
dr Debra Whiting Alexander
Pakiet zawiera dwie książki dla rodziców:
,,ABC ciąży i porodu"
Ciąża to najpiękniejsze dziewięć miesięcy w życiu przyszłych rodziców. Poradnik ten jest idealną pomocą dla kobiet w ciąży i ich partnerów, aby mogli w spokoju i radości rozkoszować się tym wspaniałym czasem.
• Od pozytywnego testu ciążowego do badań profilaktycznych, przygotowań do porodu oraz samego rozwiązania.
• Rozwój dziecka w łonie matki.
• Praktyczne porady przy typowych dolegliwościach ciążowych.
• Wskazówki dotyczące zdrowego odżywiania, korzystnego dla matki i jej nie narodzonego dziecka.
• Porady na temat stosunków między partnerami.
• Informacje o najnowszych uregulowaniach prawnych.
Poradnik konsultowany i polecany przez Polskie Towarzystwo Położnych.
,,RODZICU, NIE PANIKUJ!"
W codziennym życiu z dziećmi rodzice są stale konfrontowani z trudnymi sytuacjami: faza przekory, konflikty pomiędzy rodzeństwem oraz w szkole czy nierzadki temat sprzątania – każda mama i każdy tata zna te problemy. Do tego dochodzi troska o zdrowie dziecka: jak najlepiej poradzić sobie z grypą? Jak leczyć poparzenia i zatrucia? Jak stworzyć dziecku bezpieczny dom?
Ten szczegółowy poradnik jest niezawodnym towarzyszem od pierwszego roku życia dziecka do czasu jego dojrzewania. Sprawdzone informacje z zakresu zdrowia i wychowania dają rodzicom poczucie bezpieczeństwa i przygotowują ich na wszystkie ewentualności dnia powszedniego z dziećmi.
podstawowa wiedza o wychowaniu, zdrowiu i bezpieczeństwie
praktyczne przykłady rozwiązywania codziennych problemów wychowawczych
sposoby udzielania pierwszej pomocy i ważne wskazówki dotyczące bezpieczeństwa
W tej książce znajdziesz jasny wykład założeń pedagogiki Montessori, wskazówki, jak stosować ją w praktyce oraz 20 rozwijających zabaw edukacyjnych dla dzieci w różnym wieku.
Pedagogika Montessori pozwala dziecku osiągnąć pewność siebie i samodzielność, a także daje mu możliwość wyboru aktywności i rozwijania się we własnym tempie. Kładzie nacisk na to, aby nie traktować dziecka jako przyszłego dorosłego, którego się modeluje, ale jako pełnoprawną osobę, której się towarzyszy i którą darzy się głębokim szacunkiem. Dorosłym – rodzicom i nauczycielom – pomaga życzliwie, dyskretnie, ale z pełnym zaangażowaniem towarzyszyć dziecku na drodze rozwoju.
Charlotte Poussin, nauczycielka pracująca metodą Montessori, od 2000 roku posiadająca dyplom Międzynarodowego Stowarzyszenia Montessori. Pracowała w Argentynie, Brazylii, Francji i Kanadzie. Kierowała szkołą Montessori. Jest autorką książki Montessori od narodzin do trzeciego roku życia oraz wielu zestawów pedagogicznych. Mama pięciorga dzieci, które wychowuje metodą Montessori.
Sam problem cyberprzestrzeni, obecności w niej pokolenia najmłodszych nie jest zagadnieniem, które można po prostu rozstrzygnąć, rozwiązać, zniwelować. Takie ewentualne próby byłyby przejawem naiwności i braku kontaktu z rzeczywistością. Lektura książki daje nieodparte wrażenie, że istnieje rzeczywistość, która może nas poprowadzić do najwspanialszych możliwości rozwojowych. Jednak, pozostawiona bez jakichkolwiek pedagogiczno-humanistycznych oględzin i aksjonormatywnego ujarzmienia najprawdopodobniej obróciłaby się przeciwko nam. Cieszy fakt, że czytelnik otrzymuje tak zaawansowane merytorycznie narzędzie dla takich właśnie możliwych – i całkiem prawdopodobnych w pozytywne skutki – namysłów i działań.
dr hab. prof. AJP Paweł Prüfer
Monografia wieloautorska "Cyfrowe dzieci" pokazuje szeroki wachlarz obrazów dzieci, społeczeństwa i edukacji wraz z próbą ich przeanalizowania z różnych perspektyw teoretycznych i empirycznych. W publikacji podkreślane są globalne i lokalne oblicza rozwoju dziecka, jego relacji z otoczeniem społecznym (swoistej przestrzeni edukacyjnej), jak również współczesne przemiany teorii i praktyki edukacyjnej (w poszczególnych rozdziałach prezentowana jest edukacja jako dziedzina zabezpieczania potrzeb społeczeństwa – jako całości, oraz jako sfera zaspakajania specyficznych potrzeb indywidualnych). Można odnieść wrażenie, że szczególnym zamiarem i istotną perspektywą teoretyczno-empiryczną (uwidaczniająca się również w układzie książki) jest ta, którą określić można jako społeczno-aksjologiczną. Autorzy, oprócz głęboko i poprawnie metodologicznie poczynionych analiz, przybliżają treści o charakterze refleksyjno-przeglądowo-opisowym, jak i takie, które mają służyć rozwojowi teorii – zwłaszcza z obszaru pedagogiki społecznej.
dr hab. prof. UZ Mirosław Kowalski
Książka jest przykładem rzetelnej diagnozy zjawiska. Na pozytywne podkreślenie zasługuje rozległa aktywność badawcza i analityczna wszystkich autorów opracowania, tym bardziej że analiza wniosków i wyników wypływających z badań ma duże znaczenie diagnostyczne i prakseologiczne. Autorzy są nie tylko teoretykami, ale także i praktykami społecznymi, obserwującymi dane zjawiska społeczne, szczególnie w sferze zagadnień związanych z juwentologią i cyberprzestrzenią. Łączą przy tym kilka ról przypisywanych naukowcom w dziedzinie nauk społecznych, w tym rolę badacza zjawisk społecznych, praktyka, a także dydaktyka, o czym się można przekonać czytając konkluzje.
dr hab. prof. PRz Eugeniusz Moczuk
Przedstawiona monografia jest interesująca z poznawczego i badawczego punktu widzenia. Zawarte w niej treści w znaczącej mierze oparte na wynikach z dużego projektu badawczego stanowią cenne źródło wiedzy dla pedagogów, wychowawców, rodziców. Monografia została napisana bardzo przystępnym językiem, bogato wzmocniona materiałem ikonograficznym, co sprawia, że zapewne znajdzie zainteresowanie wśród czytelników.
dr hab. prof. WSB Marek Walancik
To książka o zaburzeniach i trudnościach rozwojowych, z którymi mogą zmagać się już najmłodsze dzieci. Rodzice, opiekunowie w żłobku lub nauczyciele wychowania przedszkolnego spędzają z dzieckiem wiele czasu, mają zatem możliwość obserwowania jego działań podczas zabawy i codziennych czynności. To doskonała okazja do tego, by zwrócić uwagę na zarysowujące się już problemy rozwojowe i szybko zorganizować pomoc w domu, w żłobku, klubie dziecięcym i przedszkolu.Czytelnik uzyska informacje, jak pracować z dzieckiem, a także, gdzie szukać pomocy w razie wątpliwości czy poważnych trudności.
Głównym celem pracy było ukazanie funkcjonowania różnych form opieki nad dziećmi (w tym nieletnimi przestępcami) w Lublinie w okresie międzywojennym. W przeprowadzonych badaniach starano się określić, z jednej strony, zaangażowanie państwa polskiego, z drugiej zaś wkład instytucji prywatnych w pomoc dzieciom. Podjęte badania miały zatem na celu przedstawienie znaczenia tworzonego w tym okresie systemu opieki nad dzieckiem w Polsce i wybranych instytucji opiekuńczo-resocjalizacyjnych w Lublinie. W dotychczasowej historiografii zazwyczaj pomijano znaczenie kurateli sądowej, choć właśnie w Lublinie, Łodzi i Warszawie w 1919 r. powołano pierwsze sądy dla nieletnich i opracowano sposoby podejścia do nieletnich przestępców. Realizacja powyższych celów dokonana została przez analizę problemów badawczych w czterech grupach zagadnień związanych z historią opieki społecznej, historią prawa rodzinnego, teorią resocjalizacji oraz teorią pedagogiki opiekuńczej.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint z 1937 r. "STRAŻ NAD PROSNĄ. 1912-1937 JEDNODNIÓWKA JUBILEUSZOWA HARCERSTWA ZIEMI KALISKIEJ".
Przyrzeczenie Harcerskie
Mam szczerą wolę całym życiem pełnić
służbę Bogu i Polsce; nieść chętną pomoc
bliźnim; być posłusznym Prawu Harcerskiemu.
Prawo Harcerskie
I. Harcerz służy Bogu i Polsce i sumiennie spełnia swoje obowiązki.
II. Na słowie harcerza polegaj jak na Zawiszy.
III. Harcerz jest pożyteczny i niesie pomoc bliźnim.
IV. Harcerz w każdym widzi bliźniego, a za brata uważa każdego innego harcerza.
V. Harcerz postępuje po rycersku.
VI. Harcerz miłuje przyrodę i stara się ją poznać.
VII. Harcerz jest karny i posłuszny rodzicom i wszystkim swoim przełożonym.
VIII. Harcerz jest zawsze pogodny.
IX. Harcerz jest oszczędny i ofiarny.
X. Harcerz jest czysty w myśli, mowie i uczynkach; nie pali tytoniu, nie pije napojów alkoholowych.
HARCERZE!
„Już w latach niewoli przygotowywaliście się do służby Ojczyźnie. Uwierzywszy w tę pracę, że tylko silny i zdrowy, przygotowany odpowiednio naród zdolny jest podjąć zwycięsko zbrojną walkę o niepodległość, poczęliście z całym entuzjazmem młodości zaprawiać swe ciała do trudów życia obozowego, ćwiczyć się w rzemiośle wojennym, a dusze swe młode nastrajać na wysoki ton moralny ofiarnej gotowości do czynu.
To też gdy huragan wojny światowej deptać począł niwy polskie i przyjść miało do dziejowego porachunku za lata krzywd i niewoli, Wyście w pierwszym stanęli szeregu tych, którzy odważyli się sięgnąć po zaszczytne miano żołnierzy niepodległości. Łzami matek i ojców żegnani lub częściej bez ich wiedzy i zezwolenia rzucając dom rodzicielski, szliście w szeregi polskich oddziałów na trud wojenny, przerastający wielekroć Wasze siły, na rany i śmierć, na górną radość zmierzenia się z wrogiem w otwartym polu.
Nie sprzeniewierzyliście się i potym nakazom harcerskiego prawa, gdy zmartwychwstała Ojczyzna pod broń swych obywateli dla obrony granic wołała.
W walkach o Kresy Wschodnie, Małopolski czy Ziemię Litewską, w walkach zeszłorocznych z przemożnym chwilowo wrogiem braliście czynny i chwalebny udział. Rozrzuceni po oddziałach regularnej armii lub zgrupowani w odrębne jednostki w służbie wywiadowczej, kurierskiej i frontowej, zdaliście raz jeszcze egzamin ze swej dojrzałości obywatelskiej i gotowości do ofiar, zawsze świecąc swym starszym towarzyszom broni przykładem wysokiego pojmowania swych ochotniczo na się wziętych obowiązków.
Oddając cześć poległym za Ojczyznę kolegom Waszym, wyrażam Wam, Harcerze, podziękę i uznanie za dotychczasową służbę“.
Naczelny Wódz
(—) J. PIŁSUDSKI
Pierwszy Marszałek Polski.
Start do trzyletniego Wyścigu Pracy drużyn harcerskich zbliża się siedmiomilowemi krokami. Zdajemy sobie wszyscy dobrze sprawę z niewyrównanego poziomu pracy w poszczególnych drużynach naszej Chorągwi. Wiemy również że największą bolączką w pracy drużynowego jest brak odpowiednio wyszkolonych zastępowych. Dobry zastępowy, to dobrze prowadzony zastęp; porządne zastępy — to drużyna harcerska.
Chęć posiadania dobrych zastępowych wysuwa konieczność prowadzenia stałej i konsekwentnej pracy drużynowego nad zastępowym w zastępie zastępowych.
Druhu drużynowy! Pomyśl o pracy w drużynie i ułóż na tej podstawie program pracy zastępu zastępowych na rok bieżący. Jeżeli cię nie stać na samodzielne prowadzenie zastępu zastępowych, jeżeli rozpiętość wieku poszczególnych zastępowych jest zbyt wielka, porozum się z innym drużynowym, zorganizujcie pracę wspólnie, zwróć się wreszcie do druha Hufcowego o pomoc, zapytaj go, czy na terenie hufca nie będzie gromady zastępowych, w której skład twój zastęp zastępowych mógłby wejść. Tak, czy inaczej zorganizuj zastęp i rusz robotę z miejsca. Czasu mało, a do startu wszyscy musimy stanąć gotowi!
Jakie to dziwne, jakie tajemnicze, jakie straszne w swej tajemniczości...
Jeszcze sześćset pięćdziesiąt lat temu na części ziem dzisiejszego państwa polskiego, tam gdzie przepływają Narew i Biebrza, gdzie wznoszą się Suwałki, Augustów i Białystok, — mieszkali Jadźwingowie. Byli oni narodem licznym, składającym się z kilkudziesięciu plemion, mieli własny odrębny język, własne wierzenia, swoiste obyczaje. Żyli niezależnem życiem politycznem.
A dziś? Śladu po nich nie zostało. Dosłownie — żadnego śladu.
Legendy i baśnie nie dochowały o Jadźwingach żadnych wspomnień; archeologowie nie natrafili dotychczas na żaden grób, na żaden zabytek jaćwieski; lingwiści nie próbują nawet w językach polskim, białoruskim i litewskim doszukiwać się słów jaćwieskich; historycy nie posiadają najmniejszego kawałka pergaminu, zapisanego ręką Jadźwinga.
I obecnie nikt nie zajmuje się losem zanikłego narodu. Nawet uczeni. Siedemdziesiąt lat mija, gdy ostatni raz napisano o Jadźwingach rozprawę naukową.
Jadźwingowie nie zostawili po sobie żadnego śladu, ale obcy, ich sąsiedzi, przypadkowo i urywkowo zanotowali o nich garść szczegółów. Na tych notatkach cudzoziemskich opiera się cała nasza wiedza o Jadźwingach.
Jadźwingowie nie byli, jak my, Słowianami; należeli do grupy ludów litewskich. Język ich jednak różnił się wyraźnie od litewskiego, pruskiego i łotewskiego. Religja też prawdopodobnie tworzyła odrębny systemat. Liczni książęta plemienni, będąc zarazem czarodziejami i wróżbitami, pośredniczyli między ludem a tajemniczemi i groźnemi bóstwami, wcielonemi w zwierzęta lub uosobionemi w żywiołowych potęgach natury.
Dziesięć Praw Harcerskich przyświeca nam w drodze, po której przyrzekliśmy postępować w życiu. Tyle w nich mądrych i nadzwyczaj trafnych wskazówek, a tak naturalnych, tak pożytecznych i prostych, że mimowoli ukazuje się uśmiech zachwytu i zadowolenia na twarzach tych, którzy je po raz pierwszy odczytują, a dla tych, którzy je dobrze znają, nie stają się one obojętne, ale przeciwnie coraz to bardziej pociągające.
Szkoda tylko, że tak pięknych Praw nie zna szerszy ogół, iż niejeden nawet z naszych kolegów szkolnych nie wie, że:
1. Na słowie harcerza można polegać.
2. Harcerz jest wierny Ojczyźnie.
3. Harcerz jest użyteczny innym.
4. Harcerz w każdym widzi bliźniego, a brata w każdym harcerzu.
5. Harcerz jest rycerski.
6. Harcerz jest przyjacielem zwierząt i miłuje przyrodę.
7. Harcerz jest posłuszny i karny.
8. Harcerz jest zawsze pogodny.
9. Harcerz jest oszczędny i ofiarny.
10. Harcerz jest czysty w myśli, mowie i uczynkach
O czym rozmawiać podczas kolacji służbowej? Jak składać kondolencje? Jakich kwiatów nie wręczać Japończykowi? Nie daj się zaskoczyć w żadnej sytuacji!
Ten praktyczny poradnik savoir-vivre’u pokaże ci, jak właściwie zachować się zarówno w sytuacjach formalnych, takich jak rozmowa kwalifikacyjna, prowadzenie negocjacji, dyskusja na zebraniu, jak i w życiu prywatnym: na randce, na imprezie rodzinnej czy w teatrze. Znajdziesz tu również wiele cennych wskazówek dotyczących nauki dobrych manier u dzieci, bezpiecznych zachowań i dbania o własny wizerunek w świecie wirtualnym.
Dowiesz się, jak elegancko korzystać z poczty elektronicznej, dlaczego warto wybrać „poważny” adres e-mail, czy dobre maniery obowiązują na Facebooku.
Dla podróżujących polecamy rozdział dotyczący zachowania się w różnych częściach świata, w którym zamieszczamy szczegółowe informacje, jak nie narazić się mieszkańcom poszczególnych krajów.
Silke Schneider-Flaig zaliczana jest w Niemczech do najbardziej znanych ekspertów zajmujących się etykietą. Od wielu lat udziela w mediach porad na temat dobrych manier.
Warto posłuchać jej rad i zadbać, by nieznajomość reguł nie zrujnowała nam dobrze zapowiadającej się rozmowy o pracę lub randki!
Obecne wydanie zostało opracowane przez redakcję specjalnie dla polskiego czytelnika.
Jeśli poszukujecie skutecznych sposobów, by dobrze wychować nastolatka i przygotować go do dorosłego życia, musicie przeczytać tę książkę!
Sue i Tim Muldoonowie, rodzice trojga dzieci, przetestowali wiele metod wychowawczych i wybrali dla Was najlepszą z nich!
Jak wychować nastolatka z pomocą duchowości ignacjańskiej to praktyczny przewodnik dla wszystkich matek i ojców, którzy pragną, by ich dzieci wyrosły na dobrych i szczęśliwych ludzi. Autorzy, zainspirowani nauczaniem św. Ignacego Loyoli, przekonali się, że najskuteczniejszą metodą wychowawczą jest zaproszenie nastolatków do wspólnego przeżywania wiary w codzienności. W książce dzielą się swoim doświadczeniem, pokazując, jak pełne miłości życie rodziców może stać się bezkonkurencyjnym wzorem do naśladowania dla ich dzieci.
Wczytajcie się w rady tych wyjątkowych małżonków i dowiedzcie się od nich, jak:
budować w nastolatku poczucie własnej wartości;
pomóc odnaleźć młodemu człowiekowi jego miejsce w świecie;
nauczyć dzieci odpowiedzialnego korzystania z daru wolności;
uwrażliwić swoje latorośle na los słabszych;
rozmawiać z nastolatkami o ich seksualności;
przygotować młodych ludzi do przeżywania porażek;
umiejętnie wprowadzać dzieci w świat nowych technologii i mediów społecznościowych.
Sue i Tim Muldoonowie – terapeutka i teolog; wychowują trójkę nastoletnich dzieci i dzielą się swoim doświadczeniem z szukającymi wsparcia rodzicami; autorzy wielu książek na temat wychowania, m.in. poradnika Duchowość dla domu. Sześć reguł życia rodzinnego.
Książka Tima i Sue Muldoonów pomaga rodzicom lepiej rozumieć swoich synów i córki oraz rozróżniać zachowania czy sytuacje groźne dla dzieci i młodzieży od nieuniknionych przejawów niedojrzałości. W jednym i drugim przypadku autorzy podpowiadają rodzicom takie strategie postępowania, jakie stwarzają szansę na pokonanie zaistniałych trudności.
Zadania rodziców, a także zasady wychowania, autorzy książki ukazują w świetle tego, co Pismo Święte mówi na temat człowieka i kryteriów dojrzałości. Odwołują się przy tym do duchowości ignacjańskiej, która w formowaniu człowieka uwzględnia wszystkie sfery: ciało i ducha, myślenie i emocje, wolność i zdolność do miłości.
Tim i Sue Muldoon słusznie podkreślają, że podstawą wychowania jest aktywna obecność rodziców przy synach i córkach, uczenie ich ofiarnej służby na rzecz bliźnich, a jednocześnie nieustanne okazywanie dzieciom miłości rodzicielskiej, która powinna być odblaskiem miłości Boga-Ojca.
Dużym atutem książki jest to, że jej autorzy są małżonkami i rodzicami. Tim jest teologiem i duszpasterzem, a Sue jest psycholożką i terapeutką. Obydwoje dysponują dużym doświadczeniem w pomaganiu ludziom znajdującym się w trudnych sytuacjach. Na co dzień podejmują trud wychowywania trojga dzieci, z których jedno to dziecko adoptowane. Jak sami podkreślają, ów trud rodzicielstwa podejmują z radością i pełnym zaufaniem w pomoc Boga.
ks. Marek Dziewiecki,
wykładowca psychologii i pedagogiki, autor książki
Kochać i wymagać. Rozważania o wychowaniu
Co to jest savoir-vivre? Mniej więcej to samo co bon ton, tylko że trudniej to się wymawia. No dobrze, a co to jest bon ton? Wiedza o tym, jak człowiek dobrze wychowany zachowuje się w różnych sytuacjach. Hm..., a kto to właściwie jest ten dobrze wychowany człowiek? Ktoś, kto nie zachowuje się jak małpa i kogo nie trzeba chować do szafy, gdy przychodzą goście. Czyli każdy, kto przeczyta tę książkę i czegoś się z niej nauczy!
Czyta Jacek Kiss
Za pomocą prostych wskazówek i łatwych do wykorzystania w praktyce strategii Steve Brown wyjaśnia, jak stosować niefizyczne i fizyczne interwencje, aby dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu lub zaburzeniami behawioralnymi i emocjonalnymi były bezpieczne, kiedy przejawiają trudne zachowania. Autor prezentuje różne strategie deeskalacji, udziela informacji o ocenach ryzyka i zagadnieniach prawnych, podejmuje także dyskusję na temat ważnej roli fizycznych interwencji i środków przymusu bezpośredniego. Niniejsza książka, przybliżając to skomplikowane zagadnienie, wspiera osoby pracujące z dziećmi i młodzieżą (3–18 lat) z zaburzeniami ze spektrum autyzmu lub zaburzeniami behawioralnymi i emocjonalnymi w świadomym stosowaniu niefizycznych interwencji oraz w postrzeganiu fizycznych interwencji jako ostatniego sposobu dozwolonego działania.
Optymalna, męska instrukcja obsługi nowego życia, do przeczytania pomiędzy zmienianiem pieluch, ulewaniem, a nieprzespanymi nocami. Wszystko, co musisz wiedzieć o ciąży, porodzie i rozwoju twojego dziecka, z uwzględnieniem wskazówek, jak przeżyć, oraz pomocnych strategii na pierwszy rok, spisane przez wielokrotnie „przetestowanego” ojca kilkorga dzieci.
Kto komu pierwszy podaje rękę? Jak ułożyć sztućce na talerzu, gdy skończyło się już posiłek? Jak przyjmować urodzinowe prezenty? „Dobre maniery” to praktyczny poradnik, który pomoże dziecku odnaleźć się w każdej sytuacji, budować dobre relacje z innymi i zawsze zachować się jak prawdziwy dżentelmen lub dama. Grunt to dobre wychowanie!
Kto komu pierwszy podaje rękę? Jak ułożyć sztućce na talerzu, gdy skończyło się już posiłek? Jak przyjmować urodzinowe prezenty? „Dobre maniery” to praktyczny poradnik, który pomoże dziecku odnaleźć się w każdej sytuacji, budować dobre relacje z innymi i zawsze zachować się jak prawdziwy dżentelmen lub dama. Grunt to dobre wychowanie!
Książka jest przeznaczona dla rodziców, nauczycieli i opiekunów małych dzieci. Mogą oni zapoznać się z normami rozwojowymi dotyczącymi dzieci w wieku poniemowlęcym i przedszkolnym, a także poznać metody i formy wspierania rozwoju.
Autorzy przybliżają kwestie związane ze wspomaganiem rozwoju umysłowego, zdobywaniem umiejętności społeczno-emocjonalnych, kompetencji w zakresie motoryki małej i dużej, porozumiewania się, samodzielnego rozwiązywania problemów, nabywania umiejętności samoobsługowych.
Poruszono tematy zawiązane z wychowaniem małych dzieci w rodzinie, żłobku i przedszkolu a także w rodzinach zastępczych, domach dziecka i rodzinnych domach.
Czytelnik znajdzie też odpowiedzi na pytania dotyczące mediów w wychowaniu dzieci, pozna nie tylko korzyści, ale też zagrożenia.
Część książki dotyczy organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej, współpracy z rodziną małego dziecka oraz współpracy rodziców i nauczycieli ze specjalistami.
Studia i wyniki badań prezentowane w 10 tomie serii Edukacja małego dziecka – zatytułowanym Wychowanie i kształcenie – kierunki i perspektywy zmian – warunkowane są z jednej strony krytyczną oceną wprowadzanych reform systemu edukacji w Polsce i realizacji kolejnych etapów proponowanych zmian strukturalnych oraz programowych w niższych klasach szkoły podstawowej. Natomiast z drugiej strony – w kontekście zachodzących współcześnie przemian społecznych i kulturowych – są próbą wskazania podstaw pedagogiki przedszkolnej i wczesnoszkolnej oraz ich perspektyw.
Kierując się tymi założeniami, autorzy poszczególnych tekstów wskazują między innymi na kulturowe i poznawcze konteksty pedagogiki wczesnoszkolnej, która – powracając „do korzeni”, do paradygmatów wczesnej edukacji dziecka, do „nieobecnych dyskursów” – powinna reorganizować pracę pedagogiczną z dzieckiem w młodszym wieku szkolnym, interpretowaną w kategoriach pomocy w rozwoju, pomocy wzajemnej oraz kształcenia dla rozwoju.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint z 1929-1933. "Harcerstwo żywe i radosne (Felietony harcerskie z tygodnika „Iskry” z lat 1929–1933)".
„Iskry” 1929, R. 7, nr 42, 5 października, s. 643.
Ten harcerz miał 13-cie lat.
Pan Prezydent Rzeczypospolitej odbywa obecnie jesienną podróż po wschodnich województwach Rzeczypospolitej. Ludność i władze miast, miasteczek, wsi, któremi przejeżdża Głowa Państwa, starają się przez budowę pięknych bram, uroczyste powitania i manifestacje uliczne dać dowód swego przywiązania i miłości dla Państwa. Taką właśnie uroczystą chwilę przeżywał przed kilkoma dniami Skurcz, przez który miał przejeżdżać Pan Prezydent. Wzdłuż głównej ulicy ustawiły się szpalery dzieci szkolnych, organizacje młodzieży i dorosłych i cała ludność miasteczka. Na przedzie burmistrz i duchowieństwo oczekiwało Dostojnego Gościa z chlebem i solą.
Zbliżała się godzina przyjazdu. Setki ócz niespokojnie wyczekiwało na szosie charakterystycznego kłębu kurzu. Dzieci przestały ze wzruszenia rozmawiać, a policjanci usuwali z drogi przejeżdżające jeszcze prywatne powozy. Już ktoś krzyknął: — Jedzie! — I tłum, jak dotknięty iskrą elektryczną poruszył się niespokojnie. Gdy wtem nieoczekiwanie i nagle stała się rzecz straszna. Ognisty, młody koń ziemianina p. Splitzera, spłoszony nerwowemi ruchami ludzi, stanął dęba, szarpnął się wprzód, a potem wbok i, nim zaskoczony woźnica pojął sytuację, koń runął z błędnym wzrokiem wzdłuż drogi. Wszystko to stało się tak nagle, że publiczność nie zorjentowała się nawet, o co chodzi, i tylko straszny głos jakiejś kobiety: dzieci, dzieci! wskazał grozę sytuacji. Oszalały koń, gryząc wędzidła, z pianą w pysku pędził wprost na gromadkę dzieci szkolnych, stojących na zakręcie w szeregu. Przerażenie wionęło w tłum. Usta, zdawało się, przestały oddychać. Za sekundę stanie się rzecz straszna.
I wtedy — „w ostatniej chwili“, jak podają świadkowie — wyrwał się z szeregu 13-letni harcerz, Leon Rawka, i skoczył naprzeciwko konia. On jeden, malec, brzdąc, trzynastoletni pędrak, gdy mężczyźni stali ze spuszczonemi rękami, a z oczu kobiet wyglądało bierne przerażenie, on jeden w ciągu ułamka sekundy pojął grozę sytuacji, zdecydował się na czyn i chwycił myślą sposób działania. W tej samej sekundzie mały harcerz wisiał już u mordy rozszalałego zwierzęcia, zaciskając kurczowo palce na lejcach, i całym ciężarem ciała szarpał wędzidła. Fizyczny ból i nagłość szarpnięcia musiały wstrząsnąć psychiką konia, gdyż ten w jednej chwili zarył się czterema nogami w ziemię i, drżąc nerwowo na całem ciele, parskał pianą wprost na głowy wylęknionej gromady dzieciaków. Wtedy dopiero ruszyli się mężczyźni, kilku z nich podbiegło na pomoc malcowi, który blady i wyczerpany wysiłkiem uspokajał delikatnemi klapsami rozedrgane chrapy zwierzęcia.
Gazety, opisujące ten wypadek, podają, że: „publiczność zgotowała śmiałemu druhowi spontaniczną owację“.
Czytałem w dziennikach ten opis ze wzruszeniem. Jestem dumny, że należę do tej samej organizacji, której członkiem jest druh Leon Rawka.
Bambaju
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
