Jak zadbać o prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka? Oczywiście nie ma idealnych ojców ani idealnych matek – wszyscy popełniamy błędy. Większość rodziców robi wszystko, by okazać swoim dzieciom miłość, troskę i zrozumienie. Jeśli chcesz: poznać podstawowe potrzeby emocjonalne swojego dziecka; nauczyć się, jak zaspokajać te potrzeby w zrównoważony sposób; zbudować bliską więź z dzieckiem; konstruktywnie radzić sobie z codziennymi trudnościami ten dział jest własnie dla Ciebie. Mnóstwo praktycznych poradników i porad dla rodziców i specjalistów. Znani psycholodzy przekonują, że kluczowe dla prawidłowego, zdrowego rozwoju dziecka jest zaspokojenie podstawowych potrzeb emocjonalnych, do których należą: bezpieczne przywiązanie i akceptacja, zdrowa autonomia i kompetencja oraz wartości duchowe. Prezentujemy rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
Publikacja, będąca próba połączenia refleksji teoretycznej i doświadczenia praktycznego autorek, stanowi kompendium wiedzy, które ukazuje warsztat pracy pedagoga w szerokim aspekcie podejmowanych przez niego zadań. Koncentrują się one wokół zagadnień związanych z pomocą psychologiczno-peagogiczną i wspomaganiem rozwoju ucznia w warunkach szkolnych. Autorki maja nadzieję, że książka przyczyni się do pogłębienia wiedzy niezbędnej w pracy czynnych zawodowo pedagogów, a studentom ułatwi przygotowanie się do pełnienia tej odpowiedzialnej roli w przyszłości. Pozycja ta może być również inspiracją dla wszystkich, którzy pragną wspierać dzieci i młodzież w ich rozwoju.
Publikacja poświęcona jest edukacji muzycznej, która jest jednym z elementów niezbędnych do prawidłowego wzrostu dzieci. Edukacja to proces. Nie ma gotowej recepty na zaspokojenie dziecięcej potrzeby muzyki, tym bardziej, że każdy mały człowiek ma swoje indywidualne tempo rozwoju. Jeśli zadbamy o ten rozwój i zainteresujemy dziecko otoczeniem muzycznym, to efekty będą widoczne w całym życiu człowieka od dzieciństwa po dojrzałość. Wczesna edukacja muzyczna może korzystnie oddziaływać na kolejne fazy życia dziecka. Zaproponowana monografia wychodzi naprzeciw zapotrzebowaniu nauczycieli, terapeutów, którzy poszukują różnych rozwiązań naukowo-metodycznych i rozumieją potrzebę kształcenia muzycznego. Przez wiele lat, gdy pracowałam z dziećmi, studentami, nauczycielami, terapeutami, sama poszukiwałam rozmaitych skutecznych i atrakcyjnych rozwiązań, aby edukacja muzyczna była ważna i spełniała swoje wielowymiarowe zadania.Publikacja składa się z dwóch głównych części opartych o pedagogiczne i profilaktyczno-terapeutyczne założenia edukacji muzycznej. Na rynku wydawniczym brakuje jeszcze opracowań, które prowokowałyby czytelnika do dyskursu, działań artystycznych i terapeutycznych, nowych rozwiązań, programów, projektów. Ważne są tu przygotowanie merytoryczne, podejście metodyczne i twórcze do promowania znaczących walorów muzyki. Ona może i powinna odnaleźć swoje miejsce w różnych przedmiotach dydaktycznych, w otoczeniu wychowawczym każdego dziecka.
Metodyka Pracy Socjalnej to uzupełnienie serii wydawniczej Biblioteka Pracy Socjalnej, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Difin. Przedstawiana seria za punkt wyjścia w pracy socjalnej stawia sobie koncentrację na warsztacie metodycznym, którym powinna się posługiwać osoba profesjonalnie pomagająca ludziom.
Obiektem zainteresowania publikacji jest dziecko w rodzinie w kontekście prawno-metodycznych wskazań dla pracowników socjalnych udzielających w swojej codziennej pracy wsparcia i pomocy tej grupie osób, które ze względu na swoją sytuację nie są w stanie poradzić sobie z doświadczanymi trudnościami czy kryzysami. Dobór podjętej tematyki nie jest przypadkowy, ponieważ chodzi przede wszystkim o pokazanie, w jaki sposób należy interpretować i stosować obowiązujące przepisy prawa w pracy z klientami pomocy społecznej i ich rodzinami w oparciu o ideę pomagania osobom, które znajdują się w trudnej sytuacji życiowej, doświadczając różnorodnych trudności, problemów czy też kryzysów.
Książka adresowana jest adresowana do osób kształcących przyszłych przedstawicieli helping professions, tj. pracowników socjalnych, asystentów rodzin, pedagogów, psychologów, wychowawców w placówkach opiekuńczo-wychowawczych oraz placówkach socjalizacyjnych. W szczególny sposób skierowana jest do rodzin jako swego rodzaju drogowskaz w ich codziennym wypełnianiu funkcji opiekuńczo-wychowawczej i socjalizacyjnej.
W serii Metodyka Pracy Socjalnej:
1. Kompetencje pracowników socjalnych. Warsztaty
2. Praca socjalna z osobami w kryzysie bezdomności, opuszczającymi jednostki penitencjarne, uzależnionymi
3. Metody i techniki pracy z osobami starszymi, z osobami z chorobami otępiennymi i ich rodzinami
4. Metody i techniki pracy z osobami bezrobotnymi, z niepełnosprawnościami, z osobami z zaburzeniami psychicznymi
5. Dziecko w rodzinie. Kontekst prawno-metodyczny
Wiele trudności dzieci można pokonać, wprowadzając odpowiednie ćwiczenia ruchowe. Psychomotoryka łączy przeżycia emocjonalno-psychiczne ze zdolnościami motorycznymi, percepcją i doświadczeniami, dlatego wykazuje szczególną skuteczność w pracy nad: - problemami z koordynacją ruchową, - zaburzeniami procesów uczenia się, - trudnościami wychowawczymi, - zwiększeniem koncentracji uwagi. Psychomotoryka pozwala dzieciom nabrać pewności siebie, uczy empatii oraz pomaga kształtować umiejętności społeczne, kreatywność i odporność psychiczną (rezyliencję). Autorzy – cenieni specjaliści z zakresu terapii psychomotorycznej – przystępnie omawiają założenia oraz cele metody i proponują ponad 70 zajęć i scenariuszy do natychmiastowego wykorzystania przez rodziców, nauczycieli i terapeutów. Książka Jolanty i Andrzeja Majewskich to pasjonujące wprowadzenie do zasad i form psychomotoryki, ale też zajmująca narracja, z której można dowiedzieć się m.in., dlaczego Einstein nigdy nie nauczył się angielskiego, jak rozmawiać z dziećmi, aby nas słuchały, i w jaki sposób można kształtować rozwój kognitywno-emocjonalny poprzez psychomotoryczną ofertę ruchową.
Autorka podjęła się trudnego zadania, a mianowicie zwrócenia uwagi w rozważaniach teoretycznych, a szczególnie w podjętych badaniach, na specyfikę funkcjonowania osób z wadą słuchu, na ryzykowne zachowania w sieci, podejmowane przez słyszącą i niesłyszącą młodzież oraz na potrzebę działań w zakresie przeciwdziałania zjawisku samotności i osamotnienia w sieci. […]
Uważam, że Autorka podjęła badania nad bardzo ważnym, a jednocześnie niewystarczająco poznanym zagadnieniem funkcjonowania młodzieży, w tym młodzieży z wadą słuchu, w świecie wirtualnym i związanych z tym zagrożeń. W ramach przeprowadzonych badań empirycznych uzyskała bogaty materiał, który został opatrzony właściwą interpretacją. Również pozytywnie oceniam sposób dokonania prezentacji literatury, świadczący o dobrym rozpoznaniu omawianego zagadnienia.
Dr hab. Elżbieta Gaweł-Luty, prof. AMW
Rynek wydawniczy obfituje w publikacje poświęcone internetowi, niestety coraz częściej powielają one stereotypy i truizmy związane z funkcjonowaniem tego medium, nie wnosząc nic nowego do okołointernetowego dyskursu. Na tym tle monografia Anny Michalczyk wyróżnia się pozytywnie ze względu na zaproponowaną nietuzinkową optykę, odsłaniającą ciemną stronę internetu, o której Autorka pisze w sposób refleksyjny, i – co nie mniej istotne – ostrzegający, a nawet momentami alarmujący, przed nieuprawnionym zachwytem nad nieograniczonymi możliwościami internetu. […]
Książka jest daleka od uproszczonego i jednostronnego oglądu zanurzenia naszej codzienności i praktyk społecznych w cyfrowej rzeczywistości. Autorka stara się uwzględnić zarówno pozytywne, jak i negatywne wymiary użytkowania nowych mediów. Nowość książki polega na tym, że przedmiotem swojego namysłu Autorka uczyniła funkcjonowanie w sieci osób z uszkodzeniami słuchu. To właśnie to uczyniło jej pracę niebanalną i nietuzinkową, pozwalając ją różnicować spośród dość obfitej już literatury okołointernetowej. Muszę przyznać, że to nie lada sztuka, by w czasach zalewu literatury, badań i opracowań z zakresu tematyki, którą określam okołointernetową, wyjść poza utarte schematy, zaproponować coś oryginalnego, wychodzącego poza naukową rutynę i sztampę.
Dr hab. Magdalena Szpunar, prof. UJ
W książce autor przedstawił fundamenty pedagogii osoby, nakreślił, w jaki sposób definiowana jest osoba, czym jest majeutyka jako sztuka (samo) wychowania osoby oraz zaprezentował, jakie są główne cele pedagogii osoby i w jaki sposób były/są realizowane.
Monografia składa się z trzech rozdziałów. Pierwszy zatytułowany „Osoba ludzka – próby definicji” przedstawia rozwój historyczny i treściowy pojęcia „osoba” w trzech odsłonach: od Ojców Kapadockich do Tomasza z Akwinu, od Kartezjusza do Husserla oraz od Maritaina do Tischnera. Rozdział drugi noszący tytuł „Majeutyka osoby” wprowadza w teoretyczne rozumienie tego pojęcia oraz określa rolę tej metody w pedagogii osoby. Ostatni, trzeci rozdział publikacji to podstawowa charakterystyka pedagogii osoby w inspiracji katolickiej. Określa najważniejsze cele i sposoby realizacji procesu wychowawczego w pedagogii osoby.
W pracy wykorzystano refleksję filozoficzną i pedagogiczną wybranych myślicieli – pedagogów. Dobór wyznaczony został zgodnie z tradycją personalizmu teistycznego i polskiej myśli pedagogicznej. Wśród autorów, których refleksja podana została analizie i krytyce (oprócz klasyków personalizmu, takich jak: Augustyn, Boecjusz, Husserl, Kierkegaard, Maritain, Mounier, Spaemann, Tomasz z Akwinu), warto wymienić personalistów z Italii (Basti, Bellingreri, D’Arcais, Guardini, Possenti, Rigobello, Sanna, Stefanini, Vico) czy Polski (Blachnicki, Chudy, Gogacz, Granat, Krąpiec, Szołtysek, Tarnowski, Tischner, Wojtyła, Woroniecki).
Treść publikacji wnosi nowe spojrzenie na zagadnienia z zakresu dydaktyki. Przedstawione kwestie w kontekście dorobku naukowego i programowego pracowników Katedry Dydaktyki wypełniają lukę w literaturze naukowej, ważnej dla rozwijania myśli pedagogicznej, w tym dydaktyki jako subdyscypliny pedagogiki. Uważam, że książka jest wartościową pozycją dla poznawania, upowszechniania dorobku dydaktyki Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej oraz inspiruje do po-głębienia znajomości problemów prezentowanych w pracy.
Z recenzji dr hab. Ewy Borowiec
Razem z dzieckiem rodzi się więź, ale i wiele pytań: Dlaczego niemowlęta nie chcą spać same, dlaczego płaczą, skąd nagłe napady złości, dlaczego ciągle czegoś od nas chcą?Carlos Gonzlez, uznany autorytet pediatryczny, autor m.in. popularnej również w Polsce książki Moje dziecko nie chce jeść, mocno wierzy (co więcej udowadnia to!), że dzieci są dobre, szczere, towarzyskie, wyrozumiałe i że z całą pewnością zasługują na tyle miłości, ile tylko jesteśmy im w stanie zaofiarować.Mocno mnie przytul to pełen rzeczowych argumentów głos przeciwko teoriom samozwańczych ekspertów, którzy niemal obsesyjnie propagują konieczność przestrzegania harmonogramów i planów, drobiazgowych systemów kar i nagród, a czasem nawet izolacji dziecka od rodziców.Żartobliwie i z humorem autor komentuje zakorzenione mity i teorie wychowawcze, pokazując jednocześnie, że najważniejsze, co można zrobić dla dziecka, znajduje się nie w umysłach teoretyków wychowania, ale w naszych sercach.
Książka dr Borby ukoi niejeden rodzicielski niepokój o to, co zrobić, żeby wychować zdrowe, szczęśliwe i odnoszące w życiu sukcesy. Niesie optymistyczne przesłanie, że możliwe jest nauczenie dziecka empatii czy optymizmu, że nigdy nie jest za późno, żeby wyrosło na spełnionego dorosłego. Autorka wprowadza rozróżnienie między dziećmi nastawionymi na oceny i testy, a tymi, które mają szanse w pełni i swobodnie rozwinąć drzemiące w nich możliwości. Dr Borba uważa, że w XXI wieku stopnie czy wyniki testów wcale nie gwarantują odniesienia życiowego sukcesu, dlatego proponuje, żeby dla dobra dziecka, w procesie wychowawczym stawiać na rozwój siedmiu tzw. miękkich kompetencji, na: pewność siebie, empatię, samokontrolę, prawość, ciekawość, wytrwałość i optymizm. Dzieci skoncentrowane na tym, aby dobrze wypaść na egzaminach, są zestresowane, przemęczone i nieszczęśliwe. Mają problemy psychologiczne, często zmagają się z depresją i stanami lękowymi. Czują się puste w środku, choć na zewnątrz lśnią na licznych kursach i zajęciach dodatkowych, które dobrze wypadają w CV.Natomiast dzieci nastawione na wewnętrzny rozwój, łatwiej adaptują się we współczesnym niesamowicie zmiennym świecie.
Oddana w ręce czytelników książka pt. Wzory przyszłości osobistej i zawodowej młodzieży licealnej. Między tradycją a ponowoczesnością jest efektem moich wieloletnich zainteresowań badawczych problematyką funkcjonowania młodych ludzi w zmieniającym się świecie. Dotąd koncentrowałam się na funkcjonowaniu społecznym, rodzinnym i zawodowym młodych kobiet. Tym razem swoją uwagę zwróciłam w kierunku współczesnej młodzieży, zarówno dziewcząt, jak i chłopców w wieku licealnym, stanowiących znaczną część społeczeństwa, która znajduje się na etapie wkraczania w długoletnią aktywność w życiu społecznym i zawodowym. W niedalekiej przyszłości to właśnie dzisiejsza młodzież zdecyduje, jak będzie wyglądał kształt życia społeczno-kulturowego oraz otaczający nas świat. Dlatego szczególnie ważne jest poznanie kreowanych przez nią wzorów przyszłości zarówno osobistej, jak i zawodowej. Oczywiście nie bez powodu w swoich analizach szczególnie mocno akcentuję ich kontekst społeczno-kulturowy i zmienność w toku dziejów.W niniejszej monografii podejmuję próbę ukazania złożoności problematyki wzorów przyszłości młodzieży oraz czynników różnicujących je. Przedstawiam w niej wyniki badań przeprowadzonych w tym obszarze, ukazane na tle teoretycznych analiz.
Placówki opiekuńczo-wychowawcze, nazywane wcześniej domami dziecka, ochronkami, sierocińcami, szpitalami, pełniły zawsze tę samą funkcję wobec dzieci, które z różnych powodów i przez różny okres nie mogły przebywać we własnych rodzinach. Zajmując się opieką i wychowaniem, instytucje te zmieniały się w zależności od sytuacji społecznej rodzin i dzieci, uznawania podmiotowości dziecka i zrozumienia specyfiki jego potrzeb, a także wraz ze zmianami polityki społecznej wobec rodzin. Zmiany te były i są dzisiaj pewnym odzwierciedleniem miejsca, jakie przyznawano dziecku w rodzinie i społeczeństwie, a także relacji między rodziną a instytucjami państwa w zakresie wychowania. W książce przedstawiono zarys historii tych placówek, charakterystykę ich mieszkańców oraz zadania pracowników wobec dzieci i rodzin.
Poradnik przedstawia optymalny klimat szkoły, który sprzyja efektywnemu uczeniu się. Szkoła ukazana za pomocą metafory drzewa skupia w sobie wiele komponentów, z których każdy odgrywa konkretną rolę w zapewnieniu uczniom dobrostanu – zarówno w perspektywie „tu i teraz”, jak i w odniesieniu do przyszłości (i dorosłości). Ustalenia teoretyczne wsparte są solidnie opracowaną obudową metodyczną w postaci scenariuszy i kart pracy. Dzięki temu poradnik jest materiałem, który nie tylko może zachęcić nauczycieli do re?eksji nad własnym ogródkiem dydaktycznym, ale także od razu dostarczyć gotowe rozwiązania do codziennej pracy z uczniami i ich rodzicami. Poradnik zawiera konkretne wskazówki, jakie można podejmować, aby uczeń był bardziej zaangażowany w naukę i w jaki sposób stworzyć dobry klimat w szkole, tak, aby uczniom pracowało się jak najlepiej. Poradnik skierowany jest do szerokiej grupy odbiorców związanych z pracą w edukacji oraz rodziców dzieci w wieku szkolnym (nauczyciele, pracownicy oświatowi, psycholodzy, pedagodzy, studenci psychologii i pedagogiki, rodzice). Patronat: Szkoła Miesięcznik Dyrektora, Sygnał Magazyn Wychowawcy, Nowe Horyzonty Edukacji.
Autorka postawiła przed sobą konkretny cel. W jej założeniu metodologicznym publikacja jest próbą literaturoznawczej interpretacji wybranych wierszy Jerzego Ficowskiego na potrzeby edukacji polonistycznej związanej z Holokaustem. Dodajmy od razu, że koncepcja opracowania została przemyślana i konsekwentnie urzeczywistniona w poszczególnych rozdziałach [...]. Zasadnicza materia treściowa książki zawiera wzorcowe analizy odczytywania "z popiołów" wierszy pod kątem ich przydatności w programie szkolnym, realizowanym przez nauczyciela polonistę. Służą do tego erudycyjnie zredagowane konspekty lekcyjne, świadczące nie tylko o wiedzy, ale przede wszystkim kompetencjach dydaktycznych Autorki, będących rezultatem praktyki nauczycielskiej.
Teatr jest ciekawą podróżą do niesamowitego świata, niewyczerpanie nieodgadnionego, przestrzenią do uzewnętrznienia siebie, choć za pośrednictwem wykreowanej postaci - i właśnie to sprawia, że przyciąga on do siebie ludzi w różnym wieku, z różnorakich kręgów kulturowych i po rozmaitych przejściach życiowych. Nie bez powodu właśnie teatr wykorzystywany jest chociażby w procesie resocjalizacji w zakładach penitencjarnych, stanowi także element socjoterapii w placówkach wsparcia dziennego, instytucjach socjalizacyjnych czy w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych, a w ostatnich latach na szerszą skalę rozpowszechnia się również w klubach seniora.W niniejszej książce pragnę się skupić nie tyle na temacie morałów, jakie wypływają z samych treści spektakli teatralnych (choć warto tutaj podkreślić ich ogromne znaczenie w procesie wychowania młodego człowieka), ile raczej na walorach profilaktycznych i terapeutycznych uczestnictwa w całym procesie współtworzenia spektakli przez aktorów-amatorów dziecięcych i młodzieżowych teatrów prowadzonych przez wychowawców w świetlicach środowiskowych i innych placówkach opiekuńczo-wychowawczych oraz tych o charakterze specjalistycznym.
Słowa, które niszczą. Słowa, które budują
Od początku swojego życia funkcjonujemy wśród słów. To one nas stwarzają i kształtują, kiedy jesteśmy małymi i większymi dziećmi - istotami najbardziej wrażliwymi i bezbronnymi wobec przekazu ze strony rodziców, dziadków, opiekunów w przedszkolu i szkole. Słowa nadają nam tożsamość, słowami jesteśmy ubierani albo w siłę i poczucie własnej wartości, albo w oczekiwania społeczne, które wynikają z lęku, unieruchamiają. Słowa tworzą wzorce myślenia i działania, z którymi każdy z nas nieświadomie idzie przez życie.
Takie słowa są jak zaklęcia. Mogą odebrać głos, bo "dzieci i ryby głosu nie mają". Mogą zamrozić emocje, bo "chłopaki nie płaczą". Mogą zasłonić potrzeby - "nie rób kłopotu". Mogą zabrać odwagę wyrażania siebie, gdy wciąż słychać "nie wydziwiaj". Mogą uśpić w nas życie na długie lata. Na szczęście wobec tych słów-zaklęć nie jesteśmy bezbronni. Uświadomiwszy sobie, które fatalne sformułowanie steruje akurat nami, możemy je z siebie zrzucić, odwołując się do innych, uzdrawiających słów; możemy stworzyć dla siebie nową rzeczywistość i stać się w pełni sobą.
Bo słowa mają moc. Niszczącą lub uzdrawiającą. I tylko od nas ostatecznie zależy, do których się odwołamy
O autorach książki
Agnieszka Kozak - psycholog, psychoterapeuta, trener. Wierzy, że to, co mówimy i jak mówimy, kształtuje relacje zarówno ze sobą, jak i z innymi. Tworzy programy rozwojowe oparte na idei porozumienia bez przemocy. Wartości, które ceni, to zaufanie, szczerość i akceptacja. Marzy o świecie, w którym ludzie będą umieli się zrozumieć i porozumieć. Kocha to, co robi, i robi to, co kocha. Współautorka książek: Dogadać się z innymi. Porozumienie bez przemocy nie tylko w życiu organizacji, Dogadać się z nastolatkiem. Szacunek i dojrzałość w relacji, W poszukiwaniu siebie. Bajki terapeutyczne dla dorosłych.
Jacek Wasilewski - socjolingwista zajmujący się tym, w jaki sposób język wpływa na ludzi i relacje między nimi. Projektował język do różnych procesów w firmach, tworzył strategie komunikacji, badał wpływ reklam na emocje, a także sposób, w jaki język kształtuje myślenie o sprawiedliwości, zaufaniu, wspólnocie. Pracuje na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Autor książek: Retoryka dominacji, Prowadzeni słowami, Opowieści o Polsce, Baśnie wolnego rynku. Występował na TEDx z tematyką dotyczącą wpływu języka na zdrowie i bezpieczeństwo.
Książka kompetentnie i przekrojowo ujmuje niezwykle ważną problematykę dotyczącą najistotniejszych aspektów uczenia się i nauczania języków obcych, a szczególnie potrzeb dzieci z deficytami języka, mowy i komunikacji. [...] Autorka prezentuje nowoczesne, oparte na najnowszych badaniach, a zarazem praktycznie przydatne rozwiązania, łączące naukę języka pierwszego z nauką języka obcego i nadające się do natychmiastowego zastosowania w szkolnej nauce języka obcego, jaka odbywa się w toku inkluzyjnego podejścia do pracy z dziećmi o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Szczególnie warta podkreślenia jest umiejętność dobierania przykładów w sposób eliminujący wszelkie wątpliwości co do rodzaju braków i ułatwiająca diagnozowanie funkcjonowania komunikacyjnego ucznia.[...] Książce towarzyszy materiał filmowy ilustrujący praktyczne aspekty szkolnej nauki języka dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych.
Charakterystycznym rysem pedagogiki religii wpisującej się w nurt nauk o wychowaniu jest badanie edukacji religijnej, która opiera się na relacjach człowieka z Bogiem. Wymaga działań umożliwiających zrozumienie istoty samej relacji człowieka z Bogiem, a nadto jej znaczenia dla człowieka, po to, by w jego życiu mogło dojść do integracji wymiaru religijnego z innymi jego wymiarami, a zwłaszcza z życiem społecznym i moralnym. To zaś oznacza, że jako dyscyplina nauki pedagogika religii przedstawia konkretną koncepcję pedagogiczną, która jest alternatywą dla edukacyjnych propozycji budowanych na innych zasadach. W realizacji stawianych sobie zadań pedagogika religii korzysta z metod badawczych wypracowanych przez nauki empiryczne, jak i teologiczne oraz z ich dorobku naukowego.
Ks. prof. dr hab. Zbigniew Marek SJ – pracownik Katedry Pedagogiki Chrześcijańskiej w Instytucie Nauk o Wychowaniu Akademii Ignatianum w Krakowie. Interesuje się współzależnościami zachodzącymi między wychowaniem i religią. Jest autorem m.in. książek: Religia – pomoc czy zagrożenie dla edukacji? (2014), Pedagogika towarzyszenia. Perspektywa tradycji ignacjańskiej (2017), Pedagogika świadectwa, Perspektywa antropologiczno-kerygmatyczna (2019, współautorstwo z Anną Walulik), Pedagogika Dobrej Nowiny. Perspektywa katolicka (2020, współautorstwo z Anną Walulik). Współautor i kierownik zespołu przygotowującego podręczniki do nauki religii w szkole. Organizator i moderator Korespondencyjnego Kursu Biblijnego.
Książka jest wartościową monografią, poświęconą jednostkowym losom młodych, zdolnych ludzi. Podejmuje ważny społecznie temat, dotyczący edukacji uczniów zdolnych i ich miejsca w szkole publicznej oraz uwarunkowań związanych z projektowaniem i realizowaniem satysfakcjonującej kariery edukacyjnej. Skupienie się na narracjach uczniów, którzy osiągnęli mierzalne sukcesy edukacyjne, wyrażone bardzo wysokim wynikiem na maturze, pozwala na lepsze zrozumienie indywidualnych losów jednostek. […]
Każda przytoczona historia doświadczeń narratorów wnosi do opisu uczniów zdolnych ważne kategorie. Ich doświadczenia potwierdzają indywidualność biografii jednostki, a jednocześnie wskazują na pewne wspólne cechy osób zdolnych, zanurzonych w edukacyjnych uwarunkowaniach szkół publicznych. Jestem przekonana, że wiele ważnych wątków badawczych, takich jak np. świat wartości osób zdolnych, emocje, kontakty z rówieśnikami czy ich relacje z nauczycielem-mistrzem, pojawiły się w opracowaniu dzięki wysokim kompetencjom badawczym Autorki.
Książka Anety Kamińskiej jest interesująca i ważna poznawczo, szczególnie dla czytelników zajmujących się tematyką uwarunkowań rozwoju zdolności.
Dr hab. Joanna Łukasiewicz-Wieleba, prof. APS
W ostatnich dwudziestu latach powstało w Polsce wiele prac dotyczących różnych aspektów pracy z uczniem zdolnym. Niestety brakuje prac, których przedmiotem badań byłoby postrzeganie uczniów zdolnych przez samych siebie. W tym sensie temat podjęty przez Autorkę jest oryginalny, bo wnosi do pedagogiki zdolności nową wiedzę. […]
Za walor książki uznać należy wypracowanie przez Autorkę modelu badania doświadczeń edukacyjnych osób zdolnych oraz opracowanie indywidualnej koncepcji postępowania badawczego. Na bazie uzyskanych wyników Autorce udało się sporządzić wykaz pewnych wskazówek do dalszej praktyki wychowawczej i dydaktycznej.
Książka została napisana w prosty i jasny sposób. Autorce udało się utrzymać ciekawą narrację, zainteresować czytelnika i podtrzymać jego uwagę. Odbiorcami książki będą przede wszystkim badacze zdolności, nauczyciele, studenci studiów kierunków pedagogicznych i psychologicznych oraz rodzice.
Dr hab. Olena Bocharova, prof. UP
Książka Pani Renaty Raszki (Kozieł) przygotowana została w okresie pilnego zapotrzebowania na wiedzę o projektowaniu i wdrażaniu działań związanych z komputeryzacją i informatyzacją procesów kształcenia na szczeblu edukacji wczesnoszkolnej, szczeblu szczególnym ze względu na chłonność umysłów dzieci w tym przedziale wieku i kształtowanie podstaw kultury medialnej. Swą zawartością wtapia się w szeroki i zasobny już nurt publikacji z tego zakresu. Prof. zw. dr hab. Wojciech Kojs
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
