Program do pracy z dziećmi nadpobudliwymi psychoruchowo w wieku przedszkolnym, ukazujący propozycje kontrolowania dziecięcej energii poprzez odpowiednio zorganizowane zabawy i ćwiczenia relaksacyjne, zawarte w praktycznych scenariuszach zajęć dostosowanych do poszczególnych grup wiekowych.
Książka ukazuje przyczyny niewłaściwego zachowania dzieci i sposoby radzenia sobie z nimi. Omawia następujące metody pracy z dzieckiem nadpobudliwym psychoruchowo:
1. Techniki relaksacyjne
- według Jakobsona
- oparte na treningu autogennym Schultza
2. Metodę Symboli Dźwiękowych
3. Techniki parateatralne
- technikę zamiany ról
- teatr palcowy
- teatrzyk kukiełkowy
- teatrzyk wyboru
4. Metodę malowania dziesięcioma palcami
5. Metodę Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo sprawiają rodzicom i wychowawcom wiele problemów wychowawczych. Zdarza się często, że dorośli są nieświadomi głównych przyczyn niewłaściwego zachowania dzieci. Z tego powodu winą za złe zachowanie obarczają dzieci. poleca ImpulsTymczasem znajomość i świadomość przyczyn nieodpowiedniego zachowania dzieci jest niezwykle ważna. Dzieciom nadpobudliwym należy poświęcać dużo uwagi. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, w czym tkwi problem dzieci nadpobudliwych, ponieważ bez tego nie można im pomóc. Należy przede wszystkim nauczyć dzieci kontrolowania swojej energii. W osiągnięciu tego celu pomogą odpowiednio zorganizowane zabawy ruchowe i ćwiczenia relaksacyjne, w czasie których dzieci uczą się różnych sposobów rozładowania swojej energii (np. swobodna ekspresja ruchowa, ekspresja ruchowa kontrolowana, „zabawa w słabego i silnego” – relaksacja metodą Jacobsona). Istotne też jest, aby nauczyć dzieci korzystania z nagromadzonej w swoim ciele energii we właściwym kierunku.
W niniejszej pracy – napisanej w formie programu – autorka zajęła się zagadnieniem nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci w wieku przedszkolnym.
W części teoretycznej (rozdziały I–V) starała się wykazać, na czym polega problem nadpobudliwości oraz jak sobie z nim radzić. W części praktycznej (rozdziały VI–IX) natomiast zamieściła scenariusze zajęć dla poszczególnych grup wiekowych.
Program jest uzupełnieniem indywidualnych oddziaływań terapeutycznych – jak pisze bowiem M. Bogdanowicz: „ważne jest tu uspołecznienie dzieci nadpobudliwych psychoruchowo, nadmiernie skupionych na realizacji swoich potrzeb. Zajęcia w grupie pomagają im w rozwijaniu empatii i uczeniu się współpracy z innymi” (M. Bogdanowicz i in., 1992, s. 86).
Tak skonstruowany program będzie pomocny w postępowaniu z dziećmi nadpobudliwymi psychoruchowo. Zgodnie z poglądami H. Nartowskiej, „tylko od nas, dorosłych, zależy, czy dziecko nadpobudliwe psychoruchowo będzie tylko trudniejszym wychowawczo dzieckiem, czy też dzieckiem o zaburzonym zachowaniu” (H. Nartowska, 1976).
Polecamy!
Kiedy dziecko idzie do przedszkola, otwiera się przed nim i jego rodzicami nowy etap. I chociaż dla części rodziców wydaje się on oczywisty, często towarzyszy mu wiele rozterek: Czy moje dziecko jest już gotowe? Co, jeśli rodzic ma wątpliwości? Jak wybrać przedszkole i co, jeśli nie mamy wyboru? Jak przygotować dziecko (i siebie) do przedszkola? Co zrobić, aby ułatwić mu adaptację? Co z trudnościami, jeśli się takie pojawią? "Akcja adaptacja" odpowie na te i wiele innych pytań. Agnieszka Stein pisze w niej jednak nie tylko o przedszkolu, ale też o tym, co dzieje się w rodzinie przedszkolnego debiutanta. Głównym tematem książki okazuje się równowaga. Między wizjami i pragnieniami a rzeczywistością. I między różnymi potrzebami różnych członków rodziny.
Poradnik zawiera propozycje programów zajęć socjoterapeutycznych przygotowanych przez praktyków, którzy na co dzień w swojej pracy zawodowej stosują metodę socjoterapii.
Pierwszy z programów autorstwa Justyny Kulik – Do biegu, motywacja – start! – ma na celu rozwijanie motywacji do nauki oraz zainteresowań u dzieci ze szkoły podstawowej. Autorka realizując program, skorzystała z założeń metody projektu i wykorzystała elementy filmoterapii w pracy z grupą.
Również Joanna Bartecka podjęła próbę podnoszenia motywacji do nauki i rozwijania zainteresowań, jednakże u młodzieży w wieku gimnazjalnym (14–16 lat). W programie, podobnie jak wspomniana Justyna Kulik, wykorzystała metodę projektu i elementy filmoterapii ze starszą wiekowo grupą. Założeniem programu było także wzmocnienie rozwoju osobistego uczestników zajęć oraz postrzegania siebie i swoich możliwości na tle grupy rówieśniczej.
Autorkami kolejnego programu socjoterapeutycznego są Elżbieta Chmielecka-Wróbel oraz Ewa Pacucha. Program pt. Podróż do Krainy Czujątek przeznaczony jest dla dzieci w wieku 10–12 lat, a jego celem jest rozwijanie umiejętności radzenia sobie z emocjami oraz rozwijanie empatii. Program był realizowany w grupie chłopców, którzy prezentowali nieakceptowane społecznie sposoby radzenia sobie z przykrymi emocjami, najczęściej w postaci zachowań agresywnych skierowanych na rówieśników.
Z kolei Sylwia Lubas podjęła w programie pt. Mediacja drogą do porozumienia próbę rozwijania umiejętności rozwiązywania konfliktów na drodze mediacji szkolnych u dzieci w wieku 11–13 lat. Celem prezentowanego programu jest rozwijanie umiejętności komunikacyjnych i umiejętności współpracy w sytuacji rozbieżności dotyczących interesów czy poglądów. Program ma w swym założeniu dostarczyć podstawowej wiedzy i umiejętności w zakresie prowadzenia mediacji szkolnych jako konstruktywnego sposobu rozwiązywania konfliktów.
W rozdziale piątym Sylwia Huczuk-Kapluk zaprezentowała rozważania dotyczące znaczenia oddziaływań socjoterapeutycznych i możliwości ich wykorzystania w pracy z nieletnimi, którzy na podstawie postanowienia sądu zostali skierowani do ośrodków kuratorskich. Autorka podkreśla, że socjoterapia odgrywa istotną rolę w projektowaniu oddziaływań prowadzonych wobec tej grupy dzieci i młodzieży przejawiającej zaburzenia zachowania oraz symptomy demoralizacji, wśród których znajduje się między innymi niska motywacji do nauki, brak zainteresowań, absencja itp.
Ostatni z programów autorstwa Aleksandry Kin pt. Świat beze mnie nie będzie idealny adresowany jest do nieletnich uczęszczających na zajęcia do ośrodka kuratorskiego, a jego celem głównym jest przede wszystkim podnoszenie samooceny i poczucia własnej wartości. Program stworzono z myślą o osobach, pochodzących z rodzin dysfunkcyjnych i przejawiających agresywne lub wycofujące się zachowania, różnego typu zaburzenia emocjonalne, niepotrafiących nawiązywać konstruktywnych relacji rówieśniczych, łamiących szkolny regulamin oraz mających problemy ze środkami psychoaktywnymi, ponieważ taka młodzież jest kierowana przez sądy rodzinne do ośrodków kuratorskich.
Poradnik stanowi inspirację w pracy wychowawców, nauczycieli, terapeutów, pedagogów i psychologów oraz wszystkich osób, które są zainteresowane socjoterapią i jej możliwościami.
Przechodzenie z wieku młodzieżowego w wiek dorosły jest najtrudniejszym momentem w życiu. Obecna cywilizacja wymyśliła, że to dorośli zapewnią takie przejście w miarę gładkie. Schemat jest dość prosty: przedszkole – szkoła podstawowa – szkoła średnia – ewentualnie studia – praca. Można zrezygnować z „ewentualnie studia”, ale wielu innych możliwości nie ma. A gdyby tak inaczej? Pewnie, że nauka na poziomie podstawowym i średnim jest konieczna, ale dlaczego w wieku dojrzałości płciowej i w wieku najlepszym do działania zmuszamy dorosłych ludzi do nauki? Nie lepiej dać im się wykazać? Wiedzę już mają. Niech zajmą się organizacją życia. To najlepszy wiek, by zbierać doświadczenia życiowe. Nauka w niewielkim stopniu uczy nas życia. Czyżby najlepszym wyjściem było najpierw zdobywanie doświadczeń, a dopiero potem nauka, która będzie o wiele bardziej świadoma? O tym jest ta książka.
Podjęta w monografii problematyka jest niezwykle ważna z perspektywy adekwatności oddziaływań edukacyjnych kierowanych do grupy dzieci i młodzieży zdolnej. Procesami wychowania, kształcenia i samokształcenia, „sprzyjających rozwojowi zdolności człowieka w cyklu całego jego życia” zajmuje się pedagogika zdolności (giftedchild pedagogy). Transformacja potencjału zdolnościowego dziecka w dojrzały talent jest procesem rozciągniętym w czasie i warunkowanym szeregiem czynników, zarówno wewnętrznych jak i zewnętrznych, które mogą go wspierać albo ograniczać. Rodzice jako pierwsi mogą dostrzec najwcześniejsze nawet przejawy dziecięcych zdolności i to oni na ogół wprowadzają swoje córki i synów w określoną dziedzinę aktywności, wzmacniając ich zainteresowania nią. W kolejnych zaś etapach transformacji potencjału zdolnościowego mogą budować motywację swego dziecka i jego wytrwałość w dążeniu do postawionych celów, jak i rozwijać jego kompetencje społeczne, ale i zapewniać wsparcie finansowe, organizacyjne oraz emocjonalne. Rodziny uczestniczące w prezentowanym projekcie badawczym odegrały rolę stymulującą rozwój zdolności swoich córek i synów.
Zawarte w monografii analizy mogą stać się inspiracją dla praktyków – pedagogów, nauczycieli i innych osób związanych z tworzeniem oferty edukacyjnej, adresowanej do dzieci i młodzieży zdolnej – zainteresowanych budowaniem form współpracy ze środowiskiem rodzinnym. Opisane tu doświadczenia rodzin, towarzyszących dzień po dniu swoim zdolnym córkom i synom w ich procesach rozwojowych, stać się mogą cenną wskazówką dla innych rodziców.
Książka składa się z sześciu rozdziałów. W pierwszym z nich przedstawiono tendencje dominujące we współczesnym rozumieniu istoty zdolności, ich genezy i rozwoju. Autorka przyjmęła założenie o rozwojowym charakterze zdolności, definiując je za F. J. Mönksem jako pewien potencjał do uzyskania wysokich lub bardzo wysokich osiągnięć w jednej lub kilku dziedzinach aktywności. Chcąc zaakcentować kontekst czasowy zjawiska zdolności w tytule monografii używa terminów „odkrywanie” i „rozwijanie” w odniesieniu do procesów diagnozowania i kształcenia zdolności, analizowanych na gruncie pedagogiki zdolności, jako kluczowych etapów wszelkich działań edukacyjnych podejmowanych z myślą o dzieciach i młodzieży zdolnej. W rozdziale drugim monografii odnosi się do dotychczasowych eksploracji badawczych podejmujących próby scharakteryzowania różnych wymiarów środowiska rodzinnego osób zdolnych oraz jego roli w rozwoju dziecięcych potencjalności. Jak wykazała powyżej, w swoim rozumieniu rodziny bazuje na podejściu systemowym, traktując ją jako dynamiczny system wzajemnych sprzężeń. Kolejny rozdział odsłania założenia ontologiczne, epistemologiczne i metodologiczne, które legły u podłoża opisywanego w monografii projektu badawczego.
Przedstawia tu uzasadnienie dokonanych wyborów oraz szczegółowy opis zastosowanego instrumentarium (indywidualnego wywiadu pogłębionego), jak również zasady konstruowania próby badawczej. I wreszcie trzy kolejne rozdziały przedstawiają konstruowany w rodzinie obraz zdolności córek i synów oraz ukazują doświadczenia rodzin związane z odkryciem potencjałów zdolnościowych dzieci wraz z podjętymi działaniami wspierającymi ich rozwój.
Tom 13 serii Edukacja małego dziecka, zatytułowany Konteksty oświatowe, prezentuje kolejne rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
W 13 już tomie zostały zaprezentowane trzy wątki tematyczne. Pierwszy związany jest z wyzwaniami i dylematami edukacji małego dziecka, kolejny odnosi się do działań obejmujących etap nauczania początkowego, a ostatni nawiązuje bezpośrednio do pracy samego nauczyciela.
Część pierwsza nosi tytuł Edukacja małego dziecka – nowe wyzwania, stare dylematy. Prezentowane w niej teksty ukazują istotne problemy i potrzeby, przed którymi stoją instytucje oświatowe wspierające i stymulujące rozwój dziecka od 6. miesiąca do 6. roku życia. Okres ten w życiu człowieka determinuje całe jego późniejsze życie. Tym bardziej zatem należy położyć szczególny nacisk na przestrzeganie wszelkich wymogów higienicznych, przestrzennych i personalnych, aby świadczone w tych instytucjach usługi były na najwyższym poziomie. Kluczowe są również zagadnienia związane z metodyką pracy z małymi dziećmi, gdzie w sposób szczególny powinno się akcentować potrzebę realizacji konstruktywistycznego modelu, w którym nauczanie podające zostaje zastąpione poszukiwaniem wiedzy, otoczenie podmiotu uczącego się wyposażone jest w narzędzia do aktywnego tworzenia nowej wiedzy i umiejętności, a nie ją podaje, oraz w którym praca indywidualna zostaje zastąpiona pracą w grupie i dla grupy, aby osiągnąć zadowalające wszystkich efekty. Praca grupowa jest bowiem znaczącym elementem funkcjonowania nowoczesnego społeczeństwa. Należy zadbać o podtrzymanie w dzieciach wewnętrznej motywacji do zdobywania i poznawania otaczającego świata, a więc trzeba zredefiniować rolę nauczyciela i wyzwolić w nim potrzebę samokształcenia.
Kolejna część została zatytułowana Ku edukacji wspierającej rozwój dziecka w niższych klasach szkoły podstawowej. Zebrane w niej artykuły prezentują propozycje ukierunkowane na zagadnienia (podobnie jak w edukacji dzieci w wieku do 6 lat) związane z koniecznością odejścia od przekazywania wiedzy na rzecz rozumienia procesu nauczania – uczenia się jako postrzegania dziecka z naturalną ciekawością świata, aby mogło stawać się silną, znającą siebie jednostką, ale potrafiącą również współpracować z innymi i dla innych. Ważny jest wielostronny rozwój dziecka w sferze poznawczej, emocjonalnej i społecznej poprzez odpowiednie wspieranie jego samodzielności, aktywności i kreatywności, a także właściwe zaaranżowanie przestrzeni edukacyjnej.
W jaki sposób pokonać kryzys wychowawczy, na który niestety brakuje zdecydowanej odpowiedzi społeczeństwa wychowującego? Jak zapobiec całkowitemu zdziczeniu obyczajów i temu, że z czasem wszyscy możemy stać się ofiarami wychowawczego zaniedbania?
Remedium istnieje. Jest nim ogromne bogactwo wzorów wychowawczych klasycznej myśli pedagogicznej, w tym przede wszystkim tej, która wychowanie i samowychowanie ujmuje jako świadome i celowe oddziaływanie na człowieka poprzez kształcenie charakteru.
Praca w całości poświęcona jest problemowi kształtowaniu charakteru. Jak to robić? Odpowiedź można zaleźć w przemyśleniach klasyków: przekonaniu Juliusza Payota o potrzebie wzmagania woli człowieka, re?eksjach Jacka Woronieckiego na temat konieczności rozwijania cnót i rugowania wad, ukazanym przez Mieczysława Kreutza znaczeniu pracy nad ludzkim postępowaniem. Z kolei koncepcja wychowawczego rozwoju człowieka Stefana Kunowskiego pokazuje złożoność i wieloaspektowość kwestii związanych z wychowaniem i kształtowaniem jednostki: od rozwoju biosu, w dalszej kolejności etosu, następnie agosu, wskazanie na znaczenie losu oraz zaakcentowanie współdziałania wychowanka, będące warunkiem skutecznego wychowania.
Książka składa się z trzech części, w których kolejno przedstawiono odmienne wizje człowieka jako zapoznane źródło kryzysów wychowawczych, rozwój problematyki związanej z charakterem i wybrane sposoby jego rozumienia, wychowawcze i etyczne aspekty kształcenia charakteru, aktualność omawianej problematyki w oddziaływaniach pedagogicznych (zwłaszcza wychowawczych i profilaktycznych dobrodziejstw płynących z pracy nad sobą) oraz możliwości tkwiące w obrębie wybranych klasycznych ujęć formowania charakteru u wyżej przywołanych J. Payota, J. Woronieckiego, M. Kreutza oraz S. Kunowskiego ujmujących człowieka w coraz szerszym spektrum. Pracę kończy omówienie, na podstawie wyników badań własnych, obecności idei kształcenia charakteru w praktyce wychowawczej.
Autor prezentuje wyniki badań własnych dotyczących typologii nieprzystosowania społecznego wśród więźniów. Podstawę teoretyczną podjętych badań stanowi Teoria Wykolejenia Społecznego autorstwa Czesława Czapówa, jednego z najwybitniejszych polskich pedagogów resocjalizacyjnych. Zastosowanie analizy czynnikowej ujawniło, że typy wykolejenia społecznego wyróżnione przez Czapówa (nihilistyczno-agresywny, nihilistyczno-wycofujący, dogmatyczno-ekspansyjny oraz dogmatyczno-restrykcyjny) nie są homogeniczne, a w obrębie każdego z nich funkcjonują poszczególne podtypy. Przeprowadzona analiza pokazała ponadto strukturę grupową więźniów w zależności od stopnia nasilenia poszczególnych rodzajów nieprzystosowania społecznego. Wyniki badań są zatem kontynuacją i rozwinięciem myśli Czapówa.
Przystępny wykład zasad pedagogiki Montessori, odpowiednich do pracy ze starszymi dziećmi. Stosuj je na co dzień, aby twoje dziecko było szczęśliwe.
Pedagogika Montessori pozwala dyskretnie i z szacunkiem towarzyszyć dziecku w kształtowaniu jego osobowości. Między szóstym a dwunastym rokiem życia dziecko ćwiczy się w sztuce samodzielnego myślenia, buduje swoją tożsamość. Jeśli będziemy mu wtedy umiejętnie asystować, to po osiągnięciu 12 lat, będzie wiedziało, kim jest. Warto skorzystać z tej sprawdzonej metody pedagogicznej i nieustannie wspierać dziecko w stawaniu się szczęśliwym, pewnym siebie, niezależnym, twórczym i otwartym na świat człowiekiem.
Charlotte Poussin, Hadrien Roche i Nadia Hamidi są dyplomowanymi nauczycielkami Międzynarodowego Stowarzyszenia Montessori. Pasjonuje ich to podejście edukacyjne, dlatego stosują je w swoich szkołach i rodzinach.
Uczciwa gra to stawanie się lepszym, codziennie po trochu, to przyjmowanie zwycięstw, ale i porażek z podniesioną głową, to uczenie się na błędach i szacunek wobec innych. Pomocne elfy w świecie sportu i wspólnych zabaw pokazują, że prawdziwym zwycięzcą jest ten, kto wciąż pracuje nad sobą.
Celem przygotowanej monografii jest diagnoza i analiza zależności pomiędzy stopniem rozwoju tożsamości dewiacyjnej nieletnich a poziomem ich motywacji do jej zmiany przez samodoskonalenie. Starano się przy tym, aby wnioski wynikające zarówno z analizy literatury przedmiotu, jak i przeprowadzonych badań służyły wzbogaceniu refleksji o znaczeniu obu zjawisk i występujących między nimi zależności, która byłaby przydatna w udoskonalaniu organizacji procesu resocjalizacji w warunkach instytucjonalnych. Aby osiągnąć ten cel, pracę badawczą podzielono na kilka etapów, której efekty znalazły swoje odzwierciedlenie w kolejnych rozdziałach pierwszej (teoretycznej) i drugiej (empirycznej) części monografii.
W pierwszym rozdziale, z uwzględnieniem wiedzy z zakresu filozofii, psychologii i socjologii, dokonano pogłębionej analizy pojęcia, struktury, procesu formowania się i rozwoju tożsamości osobowej oraz warunków wyznaczających proces jej zmiany z perspektywy nauk humanistycznych i społecznych. Zadaniem było uchwycenie konstytutywnych dla zrozumienia jej istoty oraz struktury komponentów, które mogłyby być użyteczne w konceptualizacji modelu tożsamości dewiacyjnej. Przeglądu literatury poświęconej problematyce tożsamości człowieka dokonano również pod kątem poszukiwania odpowiedzi na pytanie, na ile możliwa i w jakich warunkach dokonuje się jej zmiana, ponieważ ma to duże znaczenie dla ewentualnego ukierunkowywania na ten cel oddziaływań resocjalizacyjnych. Zarówno poszukiwanie, kształtowanie, kreowanie, czy też zmiana tożsamości, dokonuje się głównie poprzez autorefleksję podejmowaną w kontekście nawiązywanych interakcji społecznych. Stąd też, aby ukazać całą złożoność tego procesu zdecydowano się na omówienie społeczno-kulturowych uwarunkowań w nieustannie zmieniającej się i niepewnej rzeczywistości postmodernistycznej.
Prezentowana publikacja jest zachętą do refleksji na temat napięć oraz nieoczywistości, istoty i znaczenia współczesnych debat nad dzieciństwem i wczesną edukacją. Przedstawione rozważania dotyczą krytycznego namysłu nad kondycją wczesnej edukacji, potencjału dziecka i jego sposobów doświadczania świata, środowiska edukacyjnego rozwijającego potencjał i kompetencje dzieci, twórczego charakteru procesu uczenia się, a także metodologicznych aspektów badań dziecka i dzieciństwa.
Tom jest zapisem wielowątkowej dyskusji toczonej z dwóch perspektyw - konstruktywistycznej i kognitywistycznej – wokół dzieciństwa jako zespołu dziecięcych doświadczeń, przeżyć i działań. Obecna w książce idea podejścia jakościowego potwierdza po raz kolejny, że zainteresowanie dziecięcymi znaczeniami nie ma prostych odniesień do zagadnień podejmowanych w tradycji ilościowych badań pedagogicznych.
Prezentowana publikacja jest zachętą do refleksji na temat napięć oraz nieoczywistości, istoty i znaczenia współczesnych debat nad dzieciństwem i wczesną edukacją. Przedstawione rozważania dotyczą krytycznego namysłu nad kondycją wczesnej edukacji, potencjału dziecka i jego sposobów doświadczania świata, środowiska edukacyjnego rozwijającego możliwości i kompetencje dzieci, twórczego charakteru procesu uczenia się, a także metodologicznych aspektów badań dziecka i dzieciństwa.
Książka powstała z inspiracji ukierunkowanych na trzy obszary: kulturę edukacji osadzoną w tradycji sprowadzającej kształcenie do transmisji wiedzy i przekonań, środowisko edukacyjne pobudzające rozwój dziecięcych zdolności oraz kreatywność pojmowaną jako dziecięce odczytywanie, rozpoznawanie i wymyślanie świata. Podobnie jak w tomie Horyzonty dziecięcych znaczeń. Granice - rozpoznania - perspektywy, można tu znaleźć odwołania do wielu teorii mieszczących się jednak w dyskursie konstruktywistycznym. Niezależnie od podejmowanej problematyki większość Autorów ujmuje ją z perspektywy interpretatywnej.
W niniejszej pracy Autor poddał analizie resocjalizację poszkodowanych w rozumieniu oddziaływań wychowawczych, które w kontekście więziennictwa nazywane są resocjalizacją penitencjarną.
Głównym celem przedstawianych badań w polecanej publikacji jest rozpoznanie uczestnictwa w resocjalizacji penitencjarnej skazanych mających status osób poszkodowanych. Resocjalizacja rozpatrywana jest tu w kontekście wybranych oddziaływań resocjalizacyjnych (penitencjarnych), tj. zajęć kulturalno-oświatowych i sportowych (KOiS), edukacyjnych i pracy, a także elementów resocjalizująco znaczących, tj. bezpośredniego oddziaływania wychowawcy (kontaktu z nim), kontaktu z rodziną oraz aktywności religijnej. Elementy te są istotne w kontekście oddziaływań penitencjarnych, w tym resocjalizacyjnych, które stanowią istotny element w kształtowaniu prospołecznych postaw skazanych.
Ponadto w części empirycznej Autor zawarł charakterystykę przyczyn otrzymania statusu osoby poszkodowanej, relacje zbiorowości poszkodowanych z osadzonymi grypsującymi i niegrypsującymi oraz relacjami, jakie zachodzą między samymi chronionymi. Niezbędne okazało się również zbadanie subiektywnego poczucia zagrożenia, jakie występuje u poszkodowanych, albowiem emocje te mogą utrudniać lub uniemożliwiać racjonalne funkcjonowanie. Tematyka ta wykracza poza problemy szczegółowe, jednak część ta jest niezbędna dla przedstawienia klarowniejszego obrazu poszkodowanych (tzn. chronionych).
Całość pracy zamyka zakończenie wraz z wnioskami zawierającymi propozycje dla praktyki penitencjarnej.
Podjęty cel badań w założeniu umożliwić ma uzyskanie pełniejszego obrazu osób poszkodowanych w polskich zakładach karnych oraz ich specyficznej sytuacji psychospołecznej. Szczegółowa charakterystyka chronionych, jak również badania nad wybranymi aspektami ich resocjalizacji ukazać mają rzeczywisty obraz problemu degradacji więziennej. Przedstawiane badania przyczynić się więc mogą w konsekwencji do opracowania nowych, skuteczniejszych metod resocjalizacyjnych w pracy z poszkodowanymi.
Dzieci powinny dorastać w miłości, w poczuciu, że są akceptowane i szanowane, że są wyjątkowe takie, jakie są. Dostarczenie przez rodziców odpowiednich wzorców zachowań i wsparcia jest konieczne do utrwalenia pozytywnych postaw. To zapewnia dzieciom siłę, umiejętność radzenia sobie z trudnościami i stabilne poczucie własnej wartości.
Dzieci z niską samooceną czują się nieważne, nie lubią siebie, wciąż mają poczucie, że nie są wystarczająco dobre, są samokrytyczne, nieustannie spodziewają się kolejnych porażek lub rozczarowań.
Dzieci, które są odpychane, zawstydzane, krytykowane, którym daje się odczuć, że są niechciane lub niepotrzebne, wykształcają wiele toksycznych, destrukcyjnych zachowań. Pozwalają się źle traktować, uważając, że nie zasługują na nic lepszego, lub gnębią innych, ponieważ czują się bezwartościowe. Unikają konfrontacji, zaniżają znaczenie własnych osiągnięć, wycofują się z zamierzonych działań. Mogą też być bardziej podatne na zaburzenia psychiczne, w tym depresję.
CO WYRÓŻNIA DZIECKO Z NISKĄ SAMOOCENĄ?
Zbyt łatwo się poddaje albo w ogóle nie podejmuje działania.
Nie zabiera głosu, wstydzi się wyrażać własne zdanie.
Przestaje wierzyć w pochwały, pozytywne opinie na swój temat, a nawet w to, że ktoś może je lubić lub kochać.
Przyciąga prześladowców, często wchodzi w rolę ofiary, nie broni się przed okrucieństwem czy cierpieniem – nie zna swoich granic.
Idealizuje innych i deprecjonuje siebie.
Nie lubi wyróżniać się z tłumu, stara się być „niewidoczne”.
Rozwija negatywne myślenie i poczucie nieuniknionej porażki.
Żyje z wewnętrznym krytykiem w głowie.
Sabotuje dobre wydarzenia, niszczy pozytywne relacje, odrzuca szczęście – czując, że na to nie zasługuje.
Może przejawiać zachowania antyspołeczne i agresywne.
Jest podatne na zaburzenia odżywiania, samookaleczanie i depresję.
DZIĘKI TEJ KSIĄŻCE:
zrozumiesz dziecięce poczucie braku wartości;
dotrzesz do źródeł niskiej samooceny dziecka;
rozpoznasz emocje, które kryją się za jego „trudnym” zachowaniem;
dowiesz się, jak rozmawiać z dzieckiem, by pomóc mu przepracować problemy;
ułatwisz dziecku nazwanie niewypowiedzianych uczuć;
nauczysz dziecko wyrażania własnych emocji i opinii;
wzmocnisz poczucie własnej wartości dziecka.
Publikacja zawiera informacje zaczerpnięte ze współczesnej literatury polskiej i zagranicznej, a odnoszące się zarówno do ogólnych twierdzeń pedagogicznych, jak i bezpośrednio do problemu podstawowych funkcji opiekuńczo-wychowawczych, ale realizowanych tylko przez ojca, z drugiej zaś - ujmuje podstawy metodologiczne badań własnych. Ponadto Czytelnik znajdzie w książce wyniki badań empirycznych dotyczących takich zagadnień, jak: zaspokajanie przez samotnych ojców potrzeb biologicznych i psychicznych dzieci, wypełnianie zadań opiekuńczych oraz podejmowanie przez nich działań wychowawczych wobec potomstwa.
Niniejsza publikacja jest unikatowym dziełem wnoszącym cenny wkład do polskiej myśli naukowej w zakresie pedagogiki, w tym pedagogiki religii. Na temat wychowania chrześcijańskiego powstało wiele opracowań. Wpisują się one głównie w teologię. Istniejące prace o charakterze pedagogicznym mają charakter jednostronny, wąski, bez gruntownej podstawy teologicznej. To jednostronne podejście do problemu przełamuje niniejsza książka. I to stanowi zasadniczą jej wartość.
Autorka w sposób wielostronny ukazuje wychowanie chrześcijańskie, łącząc wiedzę teologiczną, filozoficzną, pedagogiczną. Posługuje się przy tym również wiedzą psychologiczną, socjologiczną, historyczną. [...] Z recenzji prof. dr hab. Krystyny Chałas
Refleksja nad wychowaniem sięga pierwotnych kultur aż po czasy współczesne. Wychowanie jako jeden z rodzajów działalności (twórczości) człowieka ma miejsce w każdej społeczności ludzkiej, będąc faktem powszechnym. Wielu pedagogów zauważa, że refleksja nad tak powszechnym zagadnieniem jest integralnie związana z historią człowieka i jego dokonaniami.
Podstawową cechą życia człowieka jest jego ustawiczny rozwój, którego początek tkwi w dążeniu do stawania się coraz lepszym. To otwarcie się na ten rozwój pozwala mu na coraz pełniejsze wyrażanie swojej istoty. W ten sposób życie człowieka ustawicznie jest rozpostarte między sobą aktualnym a sobą potencjalnym, możliwym, lepszym. Ten sam ustawiczny rozwój obejmuje również wiernego przyjaciela człowieka w jego drodze życiowej, jakim jest wychowanie. Może ono przejawiać się w różnych formach i systemach wychowawczych czy realizować się w rozmaitych środowiskach i uwarunkowaniach społeczno-politycznych.
Publikacja dotyczy interwencji sądowych w przypadku stwierdzenia objawów demoralizacji nieletnich, a także dorastających dzieci, które z różnych powodów nabyły status „podsądnej młodzieży”. Nieprzypadkowo autorki używają określenia „różne powody”, związanego z bardzo pojemnym i jednocześni e nieostrym pojęciem demoralizacji. Termin ten jest kluczową kategorią ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich, która wskazuje sposoby reagowania w sytuacji, gdy dorastające dziecko łamie normy prawne, moralne i obyczajowe oraz wzrasta w warunkach stanowiących zagrożenie dla jego rozwoju społecznego. Wiele pojęć zawartych w ustawie budzi wątpliwości autorów opracowań poświęconych analizie polskiego modelu sprawiedliwości wobec nieletnich - zarówno prawników, kryminologów, jak i pedagogów czy psychologów. Wątpliwości te omówiono w książce, a dodatkowo przekaz ten wzmocniono danymi pochodzącymi z badań własnych autorek.
W publikacji przyjęto kilka perspektyw oceny modelu sprawiedliwości wobec nieletnich. Zasadne jest jednak wyjaśnienie nieobecności analiz stricte prawniczych. Wątki prawnicze pojawiają się naturalnie, jednak celowo nie są rozwijane i pogłębiane. Służy to wzmocnieniu realizacji zamierzonego celu, czyli próbie spojrzenia na ustawę wyłącznie przez pryzmat jej wychowawczych funkcji, jakie powinna lub mogłaby pełnić w odniesieniu do dzieci zagrożonych demoralizacją.
Książka jest monografią naukową powstałą w wyniku ogólnopolskich badań, których celem było poznanie i ocena postaw nauczycieli wychowania fizycznego wobec edukacji zdrowotnej w kontekście współczesnej teorii wychowania fizycznego oraz aktualnych trendów w oświacie.
Publikacja adresowana jest do nauczycieli, pedagogów, specjalistów zajmujących się kształceniem studentów oraz doskonaleniem zawodowym nauczycieli wychowania fizycznego.
International bestselling authors of The Element
As a parent, what should you look for in your children's education? How can you tell if their school is right for them, and what can you do if it isn't? In this important new book, Sir Ken Robinson, one of the world's most influential voices in education, offers clear principles and practical advice on how to support your child through the education system, or outside it.
Dispelling myths, tackling controversies and weighing up the main choices, You, Your Child, and School is a key book for parents to learn about the kind of education their children really need and what they can do to make sure they get it.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
