Prezentowana książka to filozoficzny dialog o doczesnych rządach Opatrzności, łączący walory literackie z ogromnym ładunkiem polemicznej pasji. Joseph de Maistre rzuca na szalę całą swoją wiedzę, erudycję i talent pisarski, by wbrew naukowo uzasadnianej pysze zwątpienia, a często także wbrew zdrowemu rozsądkowi, dowodzić, że Bóg jest obecny we wszystkich sprawach ludzkich, nade wszystko zaś w życiu politycznym.
Słynne ze swej kontrowersyjności i po wielokroć cytowane wywody: pochwała kata, apologia wojny i filipiki antyoświeceniowe, nabierają zupełnie nowego znaczenia. Przed oczyma czytelnika staje pejzaż rewolucyjnej epoki widzianej oczyma konserwatywnego arystokraty o żarliwości jakobina, którego twórczość wciąż zdumiewa i przywodzi do desperacji tak jego admiratorów, jak i przeciwników.
Książka została pomyślana tak, by codziennie uprzytamniać to, czego nie postrzega umysł, co jest zasłaniane przez myśli, a co stanowi podstawę wszystkiego. Jest samą istotą, samym sednem. Każda proponowana praktyka, każda kontemplacja zachęca do introspekcji, do wewnętrznego testowania i wychodzenia z niepamięci. Każda z nich powinna być stosowana przynajmniej przez tydzień. Można wracać do ulubionych, niektóre warto pozostawić w swoim życiu na stałe. Jest ich 52 – tyle, ile tygodni w roku. „Przesłanie tej książki jest proste: Patrz, rozpoznawaj, uświadamiaj sobie Świadomość, a akceptacja, spokój i szczęście pojawią się samoistnie. W każdym kolejnym tygodniu tego roku będę na to szczęście-oświecenie wskazywać, byś sam sprawdzał na sobie jego obecność. Niezależnie od tego, w jakim jesteś czy będziesz miejscu, zaufaj mi, proszę, i nie poddawaj się po pierwszym czy trzecim tygodniu. W miarę regularnego stosowania zaleceń książki zaczniesz zauważać, że już sama praktyka jest oświeceniem.”(fragment książki)
Nitya Patrycja Pruchnik – nie będąc tradycyjną nauczycielką ani guru, prowadzi spotkania medytacyjne, podczas których dzieli się szeroką, ponadindywidualną perspektywą widzenia rzeczywistości. Wskazuje na to, co nam wszystkim wspólne, co jest istotą każdego z nas, bez względu na uwarunkowania i status społeczny. Przekaz Nityi jest uniwersalny i pozareligijny.
Jej mistrzami są hinduski mędrzec, Ramana Mahariszi (1879 – 1950) oraz współcześnie nauczający Śri Mooji, dzięki któremu ostatecznie pozbyła się iluzji i odkryła prawdziwą naturę rzeczywistości. To on nadał jej imię Nitya, znaczące w sanskrycie „wieczna esencja”.
W poprzedniej książce, „Koniec wszystkich historii. Medytacje” posłużyła się swoim życiorysem dla opisu drogi budzenia się, rozpoznania tego, co w nas niezmienne i wieczne.
Manana Chyb (współautorka) – autorka książki „Czas przebudzeń. 12 podróży do wolności”. Dziennikarka, redaktorka, była redaktor naczelna magazynu „Zwierciadło”.
Książka ukazuje wieloaspektowość problematyki związanej z poznawaniem ciała i cielesności. Sam tytuł sugeruje, że jest to pewien proces, który przebiega w czasie, zarówno jeśli chodzi o historię rozwoju myśli fenomenologicznej, jak i w aspekcie jego indywidualnego poznawania/przeżywania.
Autor skoncentrował się na wydobyciu różnicy między specyfiką francuskiej wersji fenomenologii, wywodzącej się od Edmunda Husserla, a tak zwaną fenomenologią materialną, której najważniejszymi przedstawicielami są Michel Henry i Jean-Luc Marion. Rozważania te przeprowadza w sposób bardzo dokładny, porównując ich poglądy, ale przede wszystkim pokazując to, co może nam pomóc w zrozumieniu podmiotowego charakteru ludzkiego ciała. Dokonuje tego na wielu płaszczyznach: ontycznej, epistemicznej, etycznej, teologicznej.
Cennym wkładem poznawczym Piotra Karpińskiego są jego ustalenia na temat fenomenologicznego pojmowania intersubiektywności, zwłaszcza gdy chodzi o jej wymiar odsłaniający się w relacji erotycznej. Ważnymi ustaleniami są również te dotyczące tak zwanego zwrotu teologicznego w fenomenologii francuskiej, o którym mówi Dominique Janicaud. Autor, przywołując poglądy Henry’ego i Mariona, próbuje pokazać, że nie jest to „teologizacja fenomenologii”, jak utrzymuje Janicaud, ale „fenomenologizacja teologii”. W tym celu analizuje szczegółowo zarówno poglądy Mariona, porównując je z głoszonymi przez Henry’ego, jak i dokonuje własnych konstatacji, że taka fenomenologizacja teologii jest możliwa, gdy bardziej doceni się rolę ciała w ujawnianiu pewnych fenomenów wymykających się badaniom nauk ścisłych. Zgłębiając odsłanianie się cielesności, można badać również fenomeny o charakterze religijnym.
Ks. prof. dr hab. Ryszard Moń
(z recenzji naukowej)
Leo von Petrażycki (18671931) ist der weltweit meistbekannte polnische Jurist. Er dachte auf Polnisch, schrieb auf Deutsch und hielt seine Vorlesungen auf Russisch, verkndete seinerzeit eine Anekdote. In der Geschichte der Wissenschaft ist er als Schpfer der psychologischen Rechtstheorie, der Rechtspolitik und, in einer breiteren Dimension, der Rechtssoziologie bekannt. Die Autoren aus Deutschland, Russland und Polen durch leuchten auch die brigen Aspekte der wissenschaftlichen Ttigkeit von Petrażycki: konomische Analyse des Rechts, Theorie von Gesetzgebung und Rechtsbildung sowie schließlich Rechtspluralismus.
Monografia poświęcona jest analizie działań wolicjonalnych. Autor ukazuje wolę jako syntezę nieświadomej dyspozycji psychicznej i czynu zaplanowanego przez rozum. Podejmuje takie centralne zagadnienia, jak konflikty pomiędzy świadomym zamierzeniem a afektywnym i popędowym opętaniem przez kompleksy, pomiędzy procesami cyklicznymi (reaktywnymi i mechanicznymi) a spiralnymi (twórczymi i progresywnymi), pomiędzy doświadczaną rzeczywistością a tworzonymi przez ludzkie umysły iluzjami.
W swej refleksji autor opiera się na psychologii głębi, sięga do myśli chrześcijańskiej, do filozofii Schopenhauera i Nietzschego oraz do buddyjskich sutr, nauk dawnych mistrzów buddyjskich i ich współczesnych propagatorów.
"Polityka potrzebuje obrony, co oczywiście nie znaczy, że autor będzie bronił tego wszystkiego, co robią politycy. Polityka, twierdzi Crick, nie jest bowiem zwykłą walką o władzę, która toczy się w każdym państwie bez względu na jego ustrój. Polityka jest szczególnym sposobem rządzenia podzielonym społeczeństwem bez zbędnego użycia przemocy, a to w istocie ma miejsce tylko w stosunkowo nielicznej grupie państw. Tak rozumiana polityka nie jest tez bynajmniej złem koniecznym, przeciwnie, jest najwyższym dobrem społecznym, jest działalnością cywilizującą człowieka. (...)" (Paweł Śpiewak)
XXI wiek, to teoretycznie czas, gdy poziom wiedzy o świecie i o człowieku osiągnął wysoki poziom rozwoju. Tymczasem prawda okazuje się zupełnie inna. Wizja naszej rzeczywistości zdominowana jest przez poglądy wyłącznie materialistyczne oraz utarte schematy przekazywane przez środowisko, w którym dorastamy. W świetle wielu relacji i badań naukowych wiemy, że życie nie kończy się po śmierci, istnieją inne wymiary egzystencji oraz istoty, a rzeczywistość materialna na głębszym poziomie ma charakter metafizyczny. Materialistyczne podejście do świata sprawiło, że ludzkość zatraciła wiedzę na temat własnej wyższej natury. Pogoń za dobrami materialnymi przysłoniła nam prawdziwe wartości, sprowadziła na drogę pozornego dobrobytu.
Książka ukazuje blokady percepcyjne wytworzone przez materialistyczną cywilizację XXI wieku. Na podstawie konkretnych dowodów wykazano, że człowiek, to istota wielowymiarowa, a świat wokół nas jest tylko pozornie fizyczny. Publikacja zabiera nas w podróż po różnych wymiarach rzeczywistości pokazując, że nie jesteśmy jedynymi mieszkańcami wszechświata. Brak równowagi w dzisiejszym świecie wynika z niezrozumienia roli człowieka na Ziemi, o której o dziwo wiedzieli nasi przodkowie.
Książka ks. Nadbrzeżnego potwierdza, iż filozofowanie w kontekście teologii może być pasjonujące. Kryje w sobie odpowiedź na pytanie: czy kategoria zbawienia jest uwodzicielska? Ułuda świadomie nie stwarza więzi, nigdy nie osiąga poziomu trwałych zobowiązań. Tymczasem z treści książki wyłania się koncepcja zbawienia jako realnej i głębokiej więzi. U Tillicha przyjmuje ono postać więzi metafizycznej z Nowym Bytem, u Schillebeeckxa urzeczywistnia się w świecie odpowiedzialnych relacji międzyludzkich.
ks. dr hab. Joachim Piecuch, prof. UO
Autor książki przezwycięża soteriologiczny dualizm, odrzuca zarówno ateistyczne, jak i wyłącznie transcendentne soteriologie. Świetnie pokazuje, jak w myśleniu Tillicha i Schillebeeckxa rozgrywa się subtelna gra, w której to, co ludzkie, i to, co ostatecznie boskie, spotykają się ze sobą, a przynajmniej mogą się spotkać tu i teraz, w życiu indywidualnym i zbiorowym.
dr hab. Krzysztof Mech, prof. UJ
ks. Antoni Nadbrzeżny – prezbiter archidiecezji lubelskiej, doktor habilitowany teologii, profesor nadzwyczajny na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, doktor filozofii. Studiował teologię i filologię niderlandzką na KUL-u oraz filozofię na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie. Rozprawę doktorską z filozofii zatytułowaną Egzystencjalna soteriologia Paula Tillicha i Edwarda Schillebeeckxa napisał pod kierunkiem prof. dr. hab. Karola Tarnowskiego. Jego zainteresowania naukowe dotyczą współczesnej niderlandzkiej i flamandzkiej myśli teologicznej, filozoficznej i religijnej.
Książka jest dedykowana Profesorowi Pawłowi Zeidlerowi. Okazją formalną są sześćdziesiąte piąte urodziny Profesora oraz przeszło czterdzieści lat pracy badawczej i dydaktycznej Jubilata na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Przez 22 lata pełnił funkcję kierownika zakładu logiki i Metodologii Nauk w Instytucie filozofii. Naukowe dokonania Profesora prezentuje zamieszczony w niniejszym tomie spis publikacji. ich tytuły pozwalają łatwo zorientować się w obszarach Jego badawczych zainteresowań. Są to: metodologia nauk empirycznych, semiotyka, filozofia nauki, zwłaszcza zaś filozofia chemii. Właśnie z tym ostatnim obszarem badawczym Profesor związał się w ostatnich latach. Należy podkreślić pionierski charakter podjętych przezeń prac nie tylko na gruncie polskim, ale też światowym. z kolei, zakres pozabadawczych pasji Profesora ujawnił się w licznych z Nim rozmowach, które odsłoniły zainteresowanie historią i obserwacją ptaków. Prezentowany zbiór składa się z dziewiętnastu zróżnicowanych tematycznie opracowań. Większość z nich – bezpośrednio lub pośrednio – kontynuuje wątki badawcze podejmowane przez Profesora w różnych latach. zostały one podzielone
Wchodząc , zatapiając się we własnej ciszy, odnajdujemy swoje prawdziwe przesłanie, powołanie, swoją drogę, z jaką przyszliśmy na ten świat, aby odkrywać swoje człowieczeństwo, swoją wrażliwość, swoje przeznaczenie… Autorka książki prowadzi nas od drogi szarego dnia dzisiejszych czasów, zatopionych w umyśle, od bólu i cierpienia do zrozumienia i akceptacji i uwrażliwienia oraz do odkrycia miłości bezwarunkowej , która jest w każdym z nas. …Podążajcie drogą własnego rozwoju, ale z podniesioną głową, nie bójcie się życia. Długo oczekiwałam na takie słowa, którymi dzisiaj się z Wami dzielę. Ja też przeszłam swoją drogę rozwoju, nie zawsze łatwą, czasami bardzo bolesną, bo rezygnowałam z siebie, nie wiadomo dlaczego. Teraz tego nie robię, dostrzegam siebie, słucham siebie i idę drogą własnej prawdy w lepszym zrozumieniu wszystkiego. Zapamiętajcie, wszystko co najpiękniejsze na tej Ziemi jest w nas. Spróbujcie to dostrzec, uchwycić i wtedy zrozumiecie, po co istnieje człowiek na Ziemi. Jaką lekcję tutaj odrabiamy i dokąd możemy dojść, jeśli sobie na to pozwolimy. Nie obwiniajcie nikogo za nic. Nie ma winy i kary zewnętrznej, każdy ma swoją drogę, więc pozostawmy im ich własne doświadczenia, lecz nie zapominajmy, że tym, którzy staną przed nami, należy się uwaga. Będziecie wiedzieć, jaką uwagę należy im poświęcić i ile należy im dać, aby to zrozumieli.To jest siła, którą każdy w sobie ma, pochodzi z serca. Świadome generowanie tej energii powoduje , że wzrastamy i zdrowiejemy energetycznie. Bez tej świadomej pracy czeka nas długa droga histerii, bólu, cierpienia i chorób.
Rozprawa niniejsza - zatytułowana Antropozoficzna droga do świata duchowego - jest poniekąd drugim tomem mojej pracy Szkice antropozoficzne - Chrześcijańska droga do poznania świata duchowego, Białystok 2003. O ile jednak tamta miała być prezentacją antropozofii niejako z lotu ptaka, jakby potraktowaną ogólnie i raczej teoretycznie, to praca niniejsza skupia się przede wszystkim na praktycznym aspekcie drogi antropozoficznej, na jej systemie ćwiczeń i medytacji.
The stoics lived a long time ago, but they had some startling insights into the human condition - insights which endure to this day. The philosophical tradition, founded in Athens by Zeno of Citium in 301 BC, endured as an active movement for almost 500 years, and contributions from dazzling minds such as Cicero, Seneca and Marcus Aurelius helped create a body of thought with an extraordinary goal - to provide a rational, healthy way of living in harmony with the nature of the universe and in respect of our relationships with each other. In many ways a precursor to Cognitive Behavioural Therapy (CBT), Stoicism provides an armamentarium of strategies and techniques for developing psychological resilience, while celebrating all in life which is beautiful and important. By learning what stoicism is, you can revolutionise your life and learn how to seize the day, live happily and be a better person. This simple, empowering book shows how to use this ancient wisdom to make practical, positive changes to your life. Using thought-provoking case studies, highlighting key ideas and things to remember and providing tools for self-assessment, it demonstrates that Stoicism is a proven, profound pathway to happiness.
The central concerns of this study are court cases and the verdicts of the judges invo!ved in them. Its uniąueness in Poland resides in thefact that the author does not resthct himselfin his narrative to a presentation of judges' views, but concentrates on court rulings. It, thus, brings Polish readers close to the essence of American jurisprudence. (...) Jerzy Zajadło convincing!y demonstrates the role ofideology, mostly that of natur al law, in slave cases heard in court, introducing thereby the exceptionally important concept of "judicial disobedience." Further, the author shows how very often the issue ofslavery was only marginal - fundamentally, it was a matter of the interpretation ofthe Constitution (...). From this perspective, I see the main merit of Professor Zajadło's work in the fact that it is basically a book about the law's conservatism and about conflicts between the law and morality. Laws of naturę, customs, and interests all come into play, which, as a result, leads to a conflict between positive law and the morał reąuirement of disobedience. In Zajadło's book, the dilemmas ofthe judge's conscience are analyzed from all sides.
Professor Wiktor Osiatyński
"Sebastian Porzuczek podjął się w swej książce rozpatrzenia jednego z najtrudniejszych, a także najważniejszych, problemów, jakie przed człowiekiem (i innymi istotami) stawia życie, a przed literaturą i sztuką – ludzkie doświadczenie. Jednym z powodów tej trudności – który w pracy zajmuje istotne miejsce – jest to, że fenomen i wydarzenie bólu nie dają do siebie dostępu – tyleż ludzkiej świadomości, co dyskursywnemu czy obrazowemu opracowaniu. Sposoby transmitowania tego dotkliwego doświadczenia, a w porządku egzystencji refleksja filozoficzna oraz literacka (jak też filmowa) także jego artykulacji czy reprezentacji, możliwości jego świadczenia i przekazu, status, jaki mu przyznaje sztuka wypowiadania tego doświadczenia – to główne wątki poddane w pracy Porzuczka uważnej, wnikliwej, a przy tym (co chyba najtrudniejsze) celowo zdystansowanej – acz zarazem empatycznej – analizie”.
prof. dr hab. Ryszard Nycz
„Imponuje równowaga, jaką zachowuje autor między aparatem teoretycznym skonstruowanym z elementów rozmaitych koncepcji filozoficznych, kulturoznawczych i literaturoznawczych – koncepcji przywoływanych swobodnie i ze znawstwem – a partiami analitycznymi, w których autor wykazuje się olbrzymim wyczuleniem na literacki i filmowy szczegół, na pracę języka i obrazu.
Pod względem wyboru samego problemu głównego książka lokuje się w jednym z najżywszych obszarów współczesnej humanistyki. Co więcej, zarówno gdy idzie o wymiar teoretyczno-metodologiczny, jak i gdy idzie o analizy konkretnych twórców, autor wykazuje się arcysolidną znajomością współczesnych dyskusji i rozpoznań, zarówno polskich, jak i międzynarodowych. Zarazem świadomie i w skupieniu wytycza swoje ścieżki i kreśli własną mapę. Nie ulega wątpliwości, że rozprawa wzbudzi zaciekawienie wśród literaturoznawców, kulturoznawców i filozofów zainteresowanych problematyką afektu i reprezentacji artystycznej”.
dr hab. Adam Lipszyc, prof. PAN
Wśród wielu wymagań współczesnej kultury żądanie otwartości należy do najważniejszych. Jest ono tak ważne, że pojawia się nawet jako istotna prośba Modlitwy Eucharystycznej (V Modlitwa Eucharystyczna), w której prosi się: „uczyń nas otwartymi”. Przyzwyczajani jesteśmy do uznawania, że jest to zaleta ludzi i pożądany stan kultur, w których relacje wykluczania zastępowane są pluralizmem i tolerancją. Rzadko dostrzega się również zagrożenia związane z bezkrytyczną otwartością, w której może ujawniać się zaburzenie tożsamości, nierespektowanie żadnych granic, aż po egoistyczną samowolę. Taka nieuporządkowana otwartość wydaje się umniejszać tendencje do trwania i utrwalania dotychczas obowiązujących (dobrych) wzorców życia i kultury, uwypuklając zmienność i nietrwałość wszystkiego, i skłaniając też ku relatywizmowi i konformizmowi. Jednak korzystna (ubogacająca i poszukująca) otwartość rzeczywiście służy zarówno indywidualnemu rozwojowi, jak i udoskonaleniu relacji międzyludzkich i międzykulturowych. Dlatego w kontekście tak rozumianej otwartości nie ma usprawiedliwienia dla ograniczenia i zamknięcia nawet wtedy, gdy w danej chwili wydaje się ona zagrażać schematycznemu porządkowi, skostniałej hierarchii i złudnej niezmienności. W kontekście tym chodzi bowiem o otwartość na prawdę, dobro, piękno, czyli na to wszystko co ubogaca świat, nasze życie i nas samych, co jest cenne i o co warto zabiegać. Nie chodzi zaś ani o rezygnację z siebie, ani też o skierowanie (otwartość) na to, co niszczy i burzy, a nie tworzy i buduje. Stąd modlitwa „uczyń nas otwartymi” jest tak ważna: uczyń nas otwartymi, nie ku naszej destrukcji, lecz ku spełnieniu.
Najnowsza myśl psychologiczna nie daje się ująć w proste schematy. Brakowi wielkich szkół psychologicznych […] towarzyszy przenikanie się rozbieżnych tendencji i podejść już nie tylko psychologicznych, ale i filozoficznych, socjologicznych, antropologicznych czy kulturoznawczych i politycznych. […]
Dobrym przykładem wielości sposobów podejścia i przenikania się problemów są badania uprawiane pod zbiorczą nazwą cognitive science. […]
Psychologia, która obecnie weszła w okres pluralizmu teoretyczno-metodologicznego […], [s]tworzyła […] własną formację dyskursywną, wyróżniającą się regularnością w obrębie problematyki, doboru tematów, sposobów wypowiadania i badania. Fakt ten odnotowany został w XX wieku, w którym prowadzono na wielką, dotąd niespotykaną skalę, wielostronne i intensywne badania nad człowiekiem. Twórcy najbardziej znaczących nurtów filozoficznych, humanistycznych, a i psychologicznych, poczytywali za swój obowiązek wypracowanie własnego stanowiska dotyczącego człowieka.
Dlatego ważne wydaje się podkreślenie, że niniejsza książka traktuje o specyficznej perspektywie psychologii, uwzględniającej aspekt filozoficzno-humanistyczny, dotyczący człowieka i jego środowiska, przy założeniu, że każda nauka powoduje zmiany w pokrewnych naukach i sama ulega wpływom w związku z zachodzącymi zmianami. […] Toczony między poszczególnymi dyscyplinami dyskurs wskazuje na wpływ, jaki miały one na różne humanistyczne dziedziny nauki, […] na ich doniosłość dla problematyki psychologicznej. Ale wszystkie one zajmują się człowiekiem, który jako istota ludzka jest czymś innym niż przedmioty fizyki czy chemii – wie, że jest badany, może rozumieć, co się o nim mówi, a także wziąć pod uwagę odkrycia uczonych z różnych dziedzin i działać w określony sposób.
Z recenzji prof. nadzw. dr. hab. Jacka Śliwaka
Utrwalone w świadomości Rosjan wyobrażenia o istocie czasu, odzwierciedlone w ich dziełach artystycznych, w myśli filozoficznej i teologicznej, w praktykach społecznych, rytuałach, mitach, w przeświadczeniach o naturze codzienności, stanowią materiał dla refleksji podjętej przez autorów tomu Czas w kulturze rosyjskiej.
Rosyjskie doświadczanie i konceptualizowanie czasu analizowane jest z perspektywy kulturoznawstwa, filozofii, literaturoznawstwa, filmoznawstwa, językoznawstwa, folklorystyki, politologii i historii.
Rozważania o swoistym dla Rosjan odczuwaniu czasu, myśleniu o nim i jego wyobrażeniach, przedstawione zostały w rozdziałach poświęconych następującym zagadnieniom: czas w języku – język w czasie; sakralne i mitologiczne rytmy czasu; konceptualizacje czasu w rosyjskiej myśli teologicznej i filozoficznej; kulturoznawcze i historyczne ujęcia czasu; czas jako aspekt życia społecznego; temporalne aspekty literackiego obrazu świata.
W niniejszym tomie swoimi refleksjami dzielą się badacze reprezentujący uniwersytety i centra badawcze z siedmiu krajów.
Książka dr Ewy Dębickiej-Borek (…) wpisuje się w nurt badań nad wciąż niewystarczająco poznanymi wczesnymi wisznuickimi tradycjami tantrycznymi. Jest cennym, dokładnym a miejscami wręcz drobiazgowym
studium – głównie filologicznym, historyczno-literackim, jednak z elementami pracy o charakterze interdyscyplinarnym – nad zagadnieniami, które nadal nie mają pełnej reprezentacji w literaturze przedmiotu (…).
Wychodząc od ogólnej charakterystyki hinduistycznych tradycji tantrycznych, Autorka przechodzi do analizy zagadnienia inicjacji mantrą Narasinhy (narasi?hadik?a) i następującej po niej adoracji mantry przez inicjowanego nią adepta. Te dwa elementy stanowią specyficzną praktykę zwaną „Ceremonią [mantry] Narasinhy w aspekcie wibhawa” (vaibhaviyanarasi?hakalpa). Autorka przedstawia główne zagadnienia swojej pracy na podstawie ważnych dla tradycji pańćaratry tekstów sanskryckich (przede wszystkim Satwatasanhita, Iśwarasanhita, Narasinhakalpa).
Nadrzędnym celem badawczym Autorki jest wykazanie niespójności w opisie ceremonii w obrębie Satwatasanhity (SatS), jednego z najstarszych i najbardziej autorytatywnych tekstów szkoły pańćaratry
(ok. IX w.). Za nielogiczny uznaje Autorka związek pomiędzy możliwością zyskania magicznych mocy przez inicjowanego adepta w wyniku adoracji mantry Narasinhy (SatS 17) a jej zapowiedzianą w poprzednim
rozdziale funkcją praktyki oczyszczająco-wprowadzającej do tradycji. Niespójność ta może według Autorki wskazywać na powtórną redakcję tekstu (…).
Z recenzji dr. hab. Przemysława Szczurka, prof. UWr
Dr Ewa Dębicka-Borek pracuje w Zakładzie Języków i Kultur Indii i Azji Południowej Instytutu Orientalistyki UJ. Zajmuje się religijną literaturą sanskrycką, głównie literaturą wisznuickiej pańćaratry. Wśród jej zainteresowań są także kwestie dotyczące literackich strategii budowania autorytetu miejsc świętych oraz dynamiki spotkań tradycji bramińskich z kultami lokalnymi.
Intelektualne credo Umberta Eco! Niedościgniona erudycja i zmysł obserwacji czynią z Umberta Eco jednego z największych myślicieli naszych czasów. W tekstach, przygotowywanych w latach 2001-2015 jako wykłady inaugurujące jeden z największych włoskich festiwali kulturalnych, La Milanesiana, powraca ze swoimi ulubionymi tematami: początkami naszej cywilizacji, ewolucją kanonów piękna, różnorodnymi formami ekspresji artystycznej, fałszowaniem Historii i obsesją spisku, umiejętnie mieszając ze sobą filozofię, literaturę, historię sztuki i kulturę popularną. Wzbogacona ilustracjami wybranymi przez autora, obrazującymi jego myśli, książka „Na ramionach olbrzymów” jest kwintesencją intelektualnego świata Umberta Eco – nasyconego celnymi spostrzeżeniami, ale niepozbawionego ironii i humoru. Jego wizjonerska myśl dzisiaj wydaje się potrzebna bardziej niż kiedykolwiek nam wszystkim, którzy, jak karzełki usadowione na ramionach olbrzymów, próbujemy zrozumieć i opisać współczesny świat.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
