Traktat Arystotelesa Peri hermeneias, zwany w polskiej tradycji Hermeneutyką, jest jednym z najważniejszych tekstów poświęconych logice i logicznym aspektom języka w dziejach filozofii europejskiej. Aż do końca średniowiecza był to jeden z podstawowych podręczników logiki, a wiele pojęć wprowadzonych w tym traktacie jest stosowanych do dzisiaj. Głównym tematem Hermeneutyki jest struktura prostych zdań oznajmujących oraz relacje logiczne zachodzące między nimi. Arystotelesa interesuje w szczególności pojęcie zdania sprzecznego, które odgrywa istotną rolę w jego teorii dyskusji dialektycznej. Inne poruszane tematy to koncepcja znaczenia (trójkąt semantyczny słowa myśli rzeczy), natura nazw i czasowników, różne typy orzekania oraz relacje między pojęciami modalnymi. Arystoteles omawia tu również słynny problem bitwy morskiej, czyli pytanie o to, czy założenie, iż zdania o przyszłości posiadają wartość logiczną, pociąga za sobą tezę determinizmu.Książka zawiera nowy polski przekład Hermeneutyki, wstęp omawiający najważniejsze pojęcia Arystotelesowskiej teorii języka oraz obszerny komentarz z objaśnieniami do tekstu. Do komentarza dołączony jest dodatek poświęcony teorii semantycznej Arystotelesa.
Moim celem było zebranie wszystkich argumentów, które spotkałem u proewolucyjnych autorów tomistycznych. Być może w przyszłości pojawią się jeszcze nowe. Niemniej myślę, że na te podstawowe, które wysuwają katoliccy autorzy już od przeszło stu lat, Czytelnik znajdzie odpowiedź w tej publikacji. Ponadto z tego, co mi wiadomo, jest to pierwsza próba całościowego podejścia do zagadnienia „Tomasz a ewolucja” z pozycji biblijnych i klasycznie chrześcijańskich. Zatem moim celem jest udzielenie wyczerpującej, choć syntetycznej odpowiedzi katolickim badaczom promującym tezę, jakoby naukę Tomasza (wraz z klasyczną metafizyką) można było uzgodnić z teorią makroewolucji biologicznej. Opisany przeze mnie kontekst współczesnej debaty na temat św. Tomasza i ewolucji dotyczy myśli zachodniej, zwłaszcza amerykańskiej.
(fragment Przedmowy do polskiego wydania)
Monografia Między Zachodem a Wschodem. To samo i inne Beaty Szymańskiej dotyka zagadnienia uniwersalnego i towarzyszącego człowiekowi od niepamiętnych czasów – mierzy się bowiem z pytaniami o możliwość zrozumienia innych kultur, o to, co je łączy, a co je dzieli, a także o współistnienie Wschodu i Zachodu. Autorka w sposób erudycyjny i wieloaspektowy odnosi się do literatury i sztuk plastycznych, relacji natura?człowiek (ukazanej tutaj na tle pejzaży ogrodów chińskich i japońskich, a także ogrodu Claude’a Moneta), pojęcia pustki, problemu cierpienia czy znaczenia empatii, które przedstawia w porównawczym ujęciu, sięgając do przykładów pochodzących zarówno z kultury Zachodu, jak i Wschodu.
W ośmiu rozdziałach książki pisarka skupia się na wybranych aspektach kultury, które pozwalają jej wskazać i zanalizować kluczowe kwestie dla spotkania Wschodu z Zachodem, a także podobieństwa i różnice w rozumieniu tych dwóch kultur i systemów myślenia. W swoich rozważaniach autorka przywołuje bogactwo tekstów źródłowych (od haiku do poezji Bolesława Leśmiana) i obrazów (jak choćby słynny cykl Dziesięć obrazów z wołami mistrza Kuoana), zaś swoją analizę uzupełnia niezbędnymi odwołaniami do tradycji filozoficznych Wschodu i Zachodu oraz do literatury przedmiotu (obszerna bibliografia, zawarta na końcu tomu, niewątpliwie może służyć jako przewodnik dla wnikliwego czytelnika, który – zachęcony lekturą – zechce zgłębić bardziej szczegółowo omawiane w monografii zagadnienia).
Eseistyczna konwencja tomu i nowatorskie – syntetyzujące, lecz jednocześnie dotykające konkretu – ujęcie tematu, a także jednoczesna ponadczasowość i aktualność omawianych treści, sprawiają, że książka stanowi istotny wkład w dyskusję dotyczącą relacji między Wschodem i Zachodem, szczególnie między kulturą Japonii i Chin a europejskim światopoglądem. To wyjątkowe spojrzenie na sztukę, literaturę i filozofię wywodzące się z tradycji kulturowych Wschodu i Zachodu pozwali czytelnikowi lepiej zrozumieć świat, który – niczym ogród – go otacza.
„Sztuka stanowi swego rodzaju przekaz tego, co wymyka się filozofii. Rzeczą artysty jest oglądanie świata i postrzeganie go, mówiąc słowami zen, „takim, jaki on jest”, w jego zmienności i nietrwałości, a wytworem dzieła sztuki jest szczególnego rodzaju notatka, uchwycenie momentu, sprawozdanie z metaforycznie i dosłownie rozumianej podróży. Tak właśnie człowiek może doświadczać świata, tak kształtuje się jego relacja z przyrodą. Życie jest podróżą przez otaczającą nas rzeczywistość”.
[Fragment z rozdziału 1]
„Pisać o kulturze japońskiej (podobnie jak o każdej kulturze) w sposób ogólny, a zarazem skrótowy, jest rzeczą niemożliwą. Można jednak, jak sądzę, skupić się na wybranych problemach, na tyle ogólnych, aby poprzez ich analizę dało się wskazać na pewne kluczowe dla tej problematyki kwestie. Taką kwestią najbardziej ogólną jest ustalanie, co rozumie się przez kulturę danego kraju. Jak wiadomo, dysponujemy niezmierną ilością definicji kultury (rokrocznie ta liczba się zwiększa). Trudno byłoby więc tutaj przyjąć jakąś jedną, określoną definicję”.
[Fragment z rozdziału 8]
Beata Szymańska ? profesor filozofii i poetka. Jej działalność dydaktyczna i naukowa była realizowana na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się przede wszystkim na filozofii kultury i filozofii Wschodu. Opublikowała siedem książek o charakterze naukowym, monografie poświęcone problematyce filozoficznej i pięć książek popularnonaukowych, zredagowała też podręcznik. Drugim obszarem jej zainteresowań jest poezja. Opublikowała osiem tomików poetyckich i tom opowiadań. Jest członkiem m.in. Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu.
In contemporary philosophy and bioethics the human enhancement topic is extremely popular. Some of the analyses and reflections do not leave the specialist circle, which is not a positive phenomenon as the discussion about our common human future should be open also to those who do not have scientific or philosophical background. This lacuna can be filled by literature, which allows to portray some ideas and projects in a more approachable way. The book makes evident that the images of the (post)human and the (post)human society should be subject to a complex analysis because under the surface of the literary images we can trace the presence of a utopian discourse reposing on particular ontological, anthropological, ethical and social presuppositions, worth further evaluation.
Rev. Grzegorz Hołub (The Pontifical University of John Paul II in Krakow)
The book is situated at the intersection of the literature studies, culture studies, philosophy and sociology. It analyses the titular evantropian—human enhancement—project in a broad range of juvenile fiction, showing how the novels for young audiences are an “in vitro” test for hypothetical and imagined futures. The author argues that this fiction can to a considerable extent shape the common beliefs not only about the future but above all about science, technology, medicine, aesthetics and values, which subsequently influence the readers’ perspectives and decisions. The conclusions can be of help for the scholars in literature and culture, but also more broadly: for educators, psychologists or simply parents interested in what contemporary juvenile fiction has to offer to their children.
Barbara Klonowska (John Paul II Catholic University of Lublin)
Zebrane w tomie rozprawy i wypowiedzi łączy nie tylko osoba autora i luźna wspólnota tematyki zaznaczona w tytule. Reprezentują one także pewien sposób uprawiania filozofii, odmienny od obu dziś panujących: pozytywistycznego i hermeneutycznego. Odzwierciedla się w nim pogląd autora na jej naturę.
Drugie wydanie tomu esejów prof. Bogusława Wolniewicza (pierwsze w WUW).
******
Philosophy and Values I
The articles and opinions collected in this volume are linked not only by the figure of the author and a broad similarity of themes indicated by the title. They also represent a specific mode of doing philosophy, different from the two presently dominant ones: positivistic and hermeneutic. The book reflects the author’s opinion of its nature.
Poroseidy to swoista encyklopedia emancypacyjna, konstelacja wolnościowych haseł, pobudzających do twórczego negowania tendencji autorytarnych, które coraz mocniej deformują współczesną kulturę.
W wymiarze fabularnym książka stanowi zbiór parabol (przypowiastek filozoficznych), których bohaterowie – funkcjonariusze konserwatywnych reżimów politycznych – wyzwalają się spod wpływów tyranizującej władzy (erotycznej, religijnej, politycznej, estetycznej), zyskując możność samodzielnego myślenia i działania. Wyzwoleniom towarzyszą komentarze – eseistyczne paralele – swobodnie dialogujące z ojcami założycielami nowoczesności: Kantem, Heglem, Schillerem, a także polemizujące z prominentami filozofii późnonowoczesnej.
Najwyraźniej nie tylko pewne konstatacje lub obrazy bywają fikcyjne – fikcyjnością mogą być też naznaczone zupełnie skądinąd rzeczywiste przedmioty, instytucje czy praktyki, niekoniecznie przy tym nas mamiąc, oszukując bądź indoktrynując. Rozważania o fikcji nieuchronnie zetkną się w pewnym momencie z refleksją nad pozorem albo wiarą.
Kolejny tom z cyklu Myślenie dziś - tym razem poświęcony zagadnieniu fikcji.
Spis treści:
Wprowadzenie do "Myślenie dziś V-VI: fikcji"
Marcin Poręba
Fikcja jako problem filozoficzny
Joanna Bednarek
Fikcje, które działają: teoria wobec fetyszy i mistyfikacji
Cezary Woźniak
Szczeliny i prześwity fikcji
Julia Marczyńska
Jak mówi niewysławialne?
Tomasz A. Puczyłowski
O wartości logicznej zdań fikcjonalnych
Arkadiusz Żychliński
Jakie fikcje? Czyja wiedza?
Clara Zgoła
Autor i jego cień. Maurice Blanchot we francuskim życiu literackim
Barbara Markowska
Pismo mitu
Piotr Graczyk
Amazonomachia (odpowiedź Barbarze Markowskiej)
W monografii przedstawiono analizę procesu kształtowania się filozoficznego zaplecza laboratoryjnej praktyki badawczej, której początki autor wiąże z dokonaniami Roberta Boyle’a (1627–1691). Doniosłym filozoficznym osiągnięciem Boyle’a było rozwiązanie problemu obiektywności wiedzy wytwarzanej w praktyce. Sformułował on i uzasadnił dyrektywy metodologiczne, których przestrzeganie umożliwiło rozwinięcie protonaukowej działalności doświadczalno-eksperymentalnej w naukowy styl badań laboratoryjnych. Styl, którego reguły uprawiania stanowią także współcześnie pozanaukowy fundament nauki laboratoryjnej. Autor przedstawia argumenty świadczące o tym, że zapatrywania filozoficzne Boyle’a nie tylko tworzyły pozanaukową podstawę laboratoryjnego stylu badań, ale są także w znacznej mierze obecne w filozoficznym zapleczu współczesnej nauki laboratoryjnej.
Książka Struktury uzasadniania zawiera trzy części.
Część pierwsza przedstawia zagadnienie struktury uzasadniania przekonań. Autor charakteryzuje stanowiska dotyczące struktury uzasadniania w całym systemie przekonań lub też w podsystemie przekonań empirycznych; najbardziej znane to fundacjonizm i koherentyzm. Zwolennicy fundacjonizmu, opisując strukturę systemu przekonań, odwołują się do metafory budowli wspierającej się na mocnych fundamentach, a zwolennicy koherentyzmu – do metafory statku.
Część druga książki dotyczy specyfiki uzasadniania przekonań moralnych i struktury uzasadniania ich podsystemu. Struktura ta różni się od struktury podsystemu przekonań empirycznych.
Część trzecia książki zawiera interpretację późnych uwag Wittgensteina o pewności i wiedzy ze szczególnym uwzględnieniem idei, które nie zostały jeszcze dostatecznie rozwinięte we współczesnej epistemologii. Autor stara się pokazać, że idee Wittgensteina do dzisiaj mogą być źródłem inspiracji w rozważaniach o strukturze uzasadniania, mogą wzbogacić tworzony przez współczesne koncepcje epistemologiczne obraz struktury systemu przekonań.
Analizy różnych koncepcji struktury systemu przekonań prowadzą Autora do wyrażania własnych poglądów w tej kwestii, do zarysowania własnej teorii struktury uzasadniania.
Jacek Ziobrowski wykłada filozofię, etykę i sztukę argumentacji w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Studiował filozofię na uniwersytetach w Krakowie i Bazylei. Ukończył też studia techniczne (budownictwo), pracował jako konstruktor w krakowskich biurach projektów. Zajmuje się m.in. epistemologią, metaetyką, filozofią analityczną (Wittgenstein), filozofią egzystencji (Kierkegaard), kulturą Szwajcarii. Zredagował książki Etyka u schyłku drugiego tysiąclecia, Kierkegaard i komunikacja pośrednia /Kierkegaard und die indirekte Mitteilung. Swoje artykuły publikował m.in. w czasopismach: Filozofia Nauki, Etyka, Przegląd Filozoficzny – Nowa Seria.
Viktor Frankl znany jest milionom czytelników na całym świecie jako autor Człowieka w poszukiwaniu sensu, wstrząsającego świadectwa czasu Holokaustu. „Czytelnicy tej krótkiej autobiograficznej relacji często prosili mnie o pełniejszy i bardziej szczegółowy wykład” – przyznał niegdyś Frankl i tym właśnie jest niniejsza książka.
Autor Boga ukrytego wyjaśnia założenia filozofii, dzięki której wbrew wszystkim przeciwnościom losu udało mu się przeżyć w kolejnych obozach koncentracyjnych. Z wiarą, że egzystencja człowieka to coś więcej niż tylko zewnętrzne pozory, Frankl daje wyraz głębokiemu przekonaniu, iż nie jesteśmy szlachetnymi bestiami, lecz spętanymi aniołami.
Frankl pochyla się nad najważniejszymi kwestiami w życiu człowieka, poczynając od analizy snów aż po kwestię istnienia Boga, by na koniec wskazać drogę do odnalezienia prawdziwego sensu i udowodnić, że życie ma nam do zaoferowania o wiele więcej, niż mogłoby się komukolwiek wydawać.
Znakomita książka! Dzięki niej otrzymujemy wyjątkową szansę uczestniczenia w bogatym doświadczeniu Frankla i obcowania z jego mądrością.
Elisabeth Kübler-Ross, autorka Rozmów o śmierci i umieraniu
Viktor Frankl twierdzi, że zło i cierpienie nie mogą nas zniszczyć w sensie ostatecznym.
Brian Keenan, irlandzki pisarz, autor An Evil Cradling
Bardzo ważna książka.
Harold Kushner, amerykański rabin, autor bestsellera Kiedy złe rzeczy zdarzają się dobrym ludziom
Prawdziwy skarb dla (…) wszystkich zmagających się z kwestiami ostatecznymi, którzy szukają Boga zarówno w pytaniach, jak i w odpowiedziach.
Michael Berenbaum, amerykański rabin, uczony, pisarz, reżyser filmowy, autor After Tragedy and Triumph
Viktor Frankl to jeden z autorytetów moralnych XX wieku. Jego przemyślenia związane z zagadnieniami wolności człowieka, jego godności oraz poszukiwania sensu życia mają głęboki wymiar humanitarny i moc przemieniania ludzkich serc i umysłów.
dr Jonathan Sacks, Naczelny Rabin Wielkiej Brytanii
Viktor E. Frankl (1905–1997) – profesor neurologii i psychiatrii na wydziale medycznym Uniwersytetu Wiedeńskiego, twórca trzeciej wiedeńskiej szkoły psychoterapii (obok psychoanalizy Freuda i psychologii indywidualnej Adlera) – logoterapii. U jej podstaw leży przekonanie, że każdy człowiek poszukuje w życiu sensu, a jego odnalezienie ma uzdrawiający wpływ na ludzką psychikę. Więzień niemieckich obozów koncentracyjnych Auschwitz i Dachau.
Jest autorem 32 książek, które przetłumaczono na wiele języków. Jego najsłynniejsza książka, Człowiek w poszukiwaniu sensu, sprzedała się w milionach egzemplarzy.
Co mistyczka Katarzyna Emmerich przekazała nam o czasach dwóch papieży? Dlaczego Łucja, wizjonerka z Fatimy, mówiła o ojcu świętym i biskupie ubranym na biało, których widziała żyjących jednocześnie? Czy słynne proroctwa Malachiasza odnoszą się do papieży naszych czasów, którzy zostają przez niego nazwani „ostatnimi”?
Mistycy to przewidzieli: Kościół ogarnie zamęt. Apostazja wśród świeckich i duchownych, lobby homoseksualne wśród księży, prześladowania chrześcijan. Nadejdzie era dwóch papieży. Potwierdzają to objawienia maryjne w ostatnich dekadach na całym świecie. Czy powinniśmy bać się końca Kościoła i końca świata?
Święta Faustyna Kowalska czy Luiza Piccarreta mówią jasno: po okresie ciężkiego ucisku, Kościół rozkwitnie na nowo.
SAVERIO GAETA – katolicki pisarz. Autor książek, z których wiele ukazało się w języku polskim: Fatima. Cała prawda, Ojciec Pio. Na progu raju, Drugi całun czy Papież Franciszek. Życie i wyzwania.
Książka jest zbiorem studiów autora z zakresu filozofii rosyjskiej pochodzących w zasadzie z ostatnich lat. Kontynuuje i uzupełnia wydany w roku 2012 tom Absolut i historia. W kręgu myśli rosyjskiej, a ich obydwu wspólnym niejako gruntem była monografia Włodzimierz Sołowjow. Studium osobowości filozoficznej z roku 2002. Filozofia rosyjska stanowi tu obiekt badań – podobnie jak wspomniane prace wcześniejsze – w tym aspekcie, który określany jest jako rosyjski renesans religijno-filozoficzny, jako rosyjska filozofia religijna czy jako „srebrny wiek” kultury rosyjskiej. Tematyka ta ujmowana jest w wymiarze zdecydowanie filozoficznym, a szczególnie ważny jest tu neoplatoński kontekst filozofii rosyjskiej, pozwalający ujmować ją w wymiarze uniwersalnym, w głębokim osadzeniu historyczno-filozoficznym, w kręgu jednego z najświetniejszych i najtrwalszych nurtów filozofii światowej. Pewne zaś wykroczenia poza ten horyzont usprawiedliwione są syntetycznym zamysłem refleksji nad biegiem i charakterem filozofii rosyjskiej.
Świat po rewolucji miał być nie tylko światem lepszym – mądrzejszym, sprawiedliwszym czy bardziej bezpiecznym. Miał być także światem piękniejszym. Sztukę należało zatem przeobrazić i zaplanować od nowa, wyznaczając jej nowe cele i nowe zadania. A jednak wszystkie zachodnie rewolucje – zwłaszcza te dwudziestowieczne – zawierały elementy konserwatywne, szmuglowane z dawnego, minionego już świata. Na przykład rewolucja faszystowska we Włoszech sięgała do tradycji renesansu, nawiązując tym samym do świetności sztuki włoskiej. Z kolei naziści niemieccy urządzali się wszędzie tam, gdzie tylko mogli, niczym norymberscy mieszczanie. Rewolucja, która wybuchła na Wschodzie, z pozoru była inna, gdyż zniszczyła wszystko do cna.
Niechęć do własnej przeszłości i obarczanie jej odpowiedzialnością za nędzę i zacofanie skłoniły wielu Rosjan do nadmiernej wiary w zbawienie, jakie miało nadejść z przyszłości, do przesadnej atencji wobec tego, co nowe i dopiero wyłaniające się w kolejnych odsłonach. Wypada tu podkreślić, że obie dwudziestowieczne rewolucje – faszystowska i bolszewicka – przy wszystkich dzielących je różnicach, miały jedną cechę wspólną: zostały przygotowane przez awangardę. W sztuce awangardowej wola zapanowania nad artystycznym materiałem bliska jest bowiem woli panowania w ogóle. Polityk i artysta awangardowy dążą właściwie do tego samego: chcą widzieć materię świata na kolanach.
W swoim wielkim bestsellerze Kod duszy James Hillman w cudowny sposób ukazał centralną rolę i znaczenie, jakie w naszym duchowym i emocjonalnym życiu w dzieciństwie i młodości odgrywa nasz charakter i osobowość. Tym razem, w tej oto wspaniałej książce, [74-letni] Hillman uzupełnia swoją analizę ludzkiego charakteru o niezwykle głębokie i rewolucyjnie odkrywcze refleksje odnoszące się do drugiej połowy życia człowieka.
„Aby w pełni się wykształcić i rozwinąć, charakter potrzebuje wielu dodatkowych lat – stwierdza Hillman. – Ostatnie lata naszego życia stanowią potwierdzenie i spełnienie naszego charakteru”. Nagromadzenie wielu różnych doświadczeń nie osłabia ani nie przytępia naszego „ja”, lecz przyczynia się do skoncentrowania esencji naszej istoty, ujawnienia, ukazania w jaśniejszym świetle naszej indywidualnej tajemnicy oraz unikalnej świadomości życia. Hillman prezentuje nam i objaśnia archetypy i mity, które rządzą procesem urealniania się i utwierdzania naszego „ja” w końcowych latach naszego życia.
W Sile charakteru Hillman zabiera nas w fascynującą i niezwykle wzbogacającą wewnętrznie podróż przez trzy etapy starzenia się człowieka: trwanie, czyli pogłębienie istnienia, jakie następuje wraz z wieloma przeżytymi latami; przygotowywanie się do odejścia i odchodzenie; oraz pozostawianie za sobą i jednocześnie po sobie tego, co stanowi wyjątkową spuściznę dla tych, którzy przychodzą po nas. Po drodze zapoznajemy się ze znaczeniem oraz często ukrytymi zaletami następujących w nas w miarę starzenia się fizycznych i emocjonalnych zmian, takich jak osłabienie i utrata pamięci, zaburzenia dawnego rytmu snu i czuwania czy tajemnicze rozbudzanie się i intensyfikowanie wyobraźni erotycznej.
Pełna ponadczasowej życiowej mądrości, przesycona wglądami Hillmana uzyskanymi pod wpływem lektury wielkich tekstów filozoficznych, poetyckich i religijnych, napisana w wyjątkowo jasny i przejrzysty sposób, Siła charakteru jest książką, która, potwierdzając wartość długiego życia, może zmienić nastawienie do jego przeżywania każdego, kto ją przeczyta.
***
„Każda książka Jamesa Hillmana jest niczym łódka z dnem z przezroczystego szkła płynąca po głębokich, ciemnych wodach. Hillman należy do tych autorów, którzy pozwalają nam przyglądać się swojemu umysłowi przy pracy. Zawsze zaprasza nas do tego, byśmy myśleli i zastanawiali się razem z nim. (…) Nikt tak jak on nie potrafi z równym znawstwem dokopywać się nowych, zaskakujących znaczeń wielu różnych używanych od dawna słów. (…) To ktoś, kto nie prezentuje nam wyników badań naukowych i nie zalewa nas potokiem danych statystycznych, nie zasypuje nas lawiną chwytliwych, popularnych haseł i utartych frazesów. Hillman nie pisze poradników czy podręczników, lecz zaprasza nas do dialogu, zachęca do dyskusji. (…) Zadanie, jakie tym razem przed sobą postawił, jest wyjątkowo ważne i znaczące.
Siła charakteru to książka niemal doskonała, nie tylko jeśli chodzi o jej wyjątkową mądrość i przenikliwość, lecz także ogólny ton i rytm, w jakim jest utrzymana”.
„San Francisco Chronicle”
„Bardzo pożyteczna, zalecana lektura. (…) Hillman ukazuje w zupełnie nowym świetle proces starzenia się, odkrywając wzrost i rozwój tam, gdzie inni dostrzegają jedynie schyłek i upadek”.
„Library Journal”
„Książka prowokująca do myślenia. (…) Tchnąc nowe życie w pewien czcigodny koncept, Hillman pomaga nam odkryć na nowo możliwości pogłębionego duchowego rozwoju, jakie wiążą się ze starzeniem się”.
„Publishers Weekly”
***
James Hillman (1921–2011) – amerykański psycholog, jeden z najwybitniejszych współczesnych myślicieli, uczeń C.G. Junga, dyrektor programowy Instytutu C.G. Junga w Zurychu, uważany za najoryginalniejszego „heretyka” szkoły jungowskiej, twórca tzw. psychologii archetypowej; wykładał na Yale University, Syracuse University, University of Chicago i University of Dallas (na którym był współzałożycielem Dallas Institute for the Humanities and Culture); autor ponad dwudziestu książek.
Czy doświadczenie przemijania może stać się źródłem praktyki oporu? To podstawowe pytanie stawiane przez Pawła Mościckiego w tekście, którego głównym bohaterem jest Guy Debord francuski pisarz, filmowiec, filozof i strateg. Książka ukazuje czas i historię jako pole konfliktu politycznego, prawdziwej wojny na obrazy, słowa, cytaty i gesty, jaką Debord wypowiedział otaczającemu go społeczeństwu spektaklu. Jednocześnie autor próbuje wydobyć z analiz jego myśli i działalności rozmaite figury doświadczenia historycznego oraz formy przeżywania czasu zawierające w sobie polemiczny ładunek i utopijną obietnicę. Oprócz teoretycznych rozważań poświęconych nieodwracalności czasu znaleźć tu można również refleksje o nocnych wędrówkach przez miasto i tworzonych na tej podstawie mapach, o płynności czasu i jego bezpowrotnym traceniu, rewolucji i pogodzie, cytowaniu i wspominaniu, przyjaźni i przypadku. Praca naukowa finansowana w ramach programu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego pod nazwą Narodowy Program na Rzecz Rozwoju Humanistyki w latach 2012-2014
Autor rozszerza zasady przedstawione w pierwszej książce - Filozofia Jogi i nauki tajemne Wschodu. Z początku omawiane są szczegółowo koncepcje zawarte w niezwykle przydatnym adeptowi zbiorowym dziele Mabel Collins Światło na drodze i dzieła powiązane. Książka ta została napisana bowiem językiem mistycznym, utrudniającym, szczególnie początkującemu, jej pełne zrozumienie.
W dalszej części autor koncentruje się na sposobach osiągania coraz głębszej świadomości duchowej na drodze zbliżania się do swojego Wyższego Ja, czy inaczej JAM JEST, a w następnym kroku do Absolutu. Objaśniane są również takie rodzaje Jogi, jak Karma Joga (szczególnie przydatnej wszystkim adeptom w Zachodnim świecie), Joga Mądrości (Gnani Joga), Joga Królewska (Radża Joga), czy Joga Oddania Bogu (Bhakti Joga). Omówione zostało tu również kluczowe dla większości adeptów pojęcie tzw. "właściwego działania", czyli Dharmy, kierującego duszę na jej idealny tor w danej inkarnacji.
Zadaniem adepta postępującego Drogą jest docieranie świadomością do coraz wyższych poziomów jestestwa, poprzez odrzucanie kolejnych ograniczających go warstw - poziomu materii, instynktu, czy poziomu astralnego. Na tej Ścieżce bardzo pomocne okazują się starożytne techniki jogi, będące zarazem treningiem dla ciała, umysłu oraz ducha.
Cytaty z ksiązki:
Witamy naszych studentów, który powrócili do nas na Kurs dla Zaawansowanych. W naszym odczuciu nie musimy od teraz powtarzać podstawowych objaśnień stanowiących istotną treść poprzedniego kursu i możemy przejść bezpośrednio do jądra tematu w przekonaniu, że wszyscy studenci są gotowi na przyswojenie całości treści. Wielu czytało poprzednie lekcje z ciekawości - część zainteresowały one tak bardzo, że postanowili pójść dalej, a inni, nie znalazłszy w nich sensacyjnych informacji, których wypatrywali, zniechęcili się i zrezygnowali. Tak jest zawsze. Wielu przychodzi na początku, lecz tylko część jest gotowa kontynuować. Z tysiąca ziaren zasianych przez rolnika tylko sto zrodzi życie. Jego praca jednak służy właśnie tym stu ziarnom, które mu się za nią odpłacą. Nasz siew bywa jeszcze bardziej satysfakcjonujący, bo nawet pozostałych dziewięćset ziaren przejawi jakąś formę życia w przyszłości. Żadna nauka tajemna nie idzie na marne, wszystkie rodzą owoce w odpowiednim czasie. Witamy więc studentów na Kursie dla Zaawansowanych - winszując sobie, że zebraliśmy tak liczne grono zainteresowanych słuchaczy - oraz gratulując studentom, którzy osiągnęli poziom tak żywego zainteresowania tą dziedziną i gotowych kontynuować naukę.
Prawowitość epoki nowożytnej stawia jedno z najbardziej frapujących pytań współczesności: pytanie o prawdziwe źródła pośredniowiecznej europejskiej kultury umysłowej i jej związki z chrześcijaństwem.
Zadanie malarza polegałoby więc na tym, by pokazać pewnego rodzaju pierwotną jedność zmysłów oraz sprawić, by wielozmysłowa Figura stała się widzialna. Ale ta operacja jest możliwa tylko, jeżeli wrażenie z tej lub innej dziedziny (tutaj wrażenie wzrokowe) jest w bezpośrednim kontakcie z siłą życiową, która przelewa się przez wszystkie dziedziny i przecina je. Tą mocą jest Rytm, głębszy niż wzrok, słuch etc. Rytm pojawia się jako muzyka, gdy angażuje poziom słuchowy, lub jako malarstwo, gdy angażuje poziom wizualny. Taka jest „logika zmysłów”, powiedział Cézanne, nieracjonalna, pozamózgowa. Ostatecznie jest to stosunek rytmu i wrażenia, który w każdym wrażeniu umieszcza poziomy i dziedziny, przez które przechodzi. Ten rytm przebiega cały obraz, podobnie jak przebiega utwór muzyczny. To skurcz-rozkurcz: świat, który okala mnie i zabiera moją jaźń [moi], jaźń, która otwiera się na świat oraz otwiera sam świat”.
Dawkins jest wspaniałym pisarzem, wielkim rzecznikiem rozsądku i niewyczerpanym źródłem wiedzy.
New Republic
Jaką książkę mógłby napisać kapłan diabła o tym niezgrabnym, marnotrawnym, nieudolnym i przerażająco okrutnym dziele natury!
Karol Darwin
Sztuka zaraźliwego entuzjazmu
Kim tak naprawdę jest Richard Dawkins? Genialnym naukowcem czy religijnym szarlatanem? Jego kolejne tezy budzą mnóstwo skrajnych emocji, od zachwytu po zagorzałą krytykę. Jedno jest pewne - to znakomity orator i doskonały pisarz. Teksty wychodzące spod jego pióra są uznawane za wybitne i nawet najwięksi przeciwnicy przyznają, że argumentacja, jaką stosuje, jest niebezpiecznie przekonująca...
Możesz kochać Dawkinsa albo go nienawidzić, nie wolno Ci jednak przejść obojętnie obok tej książki. Jest ona imponującym wycinkiem naszego wszechświata, doskonale przeanalizowanym i odkrytym na nowo. To zebrane w jednej książce najlepsze i najbardziej przełomowe z esejów Dawkinsa: na temat pseudonauki, determinizmu, memetyki, religii, terroryzmu i wielu innych. To także poruszający hołd złożony przyjaciołom i polemistom.
Przyjrzyj się z bliska myśleniu i pasji jednego z największych intelektualistów naszych czasów. Poznaj jego trzeźwe poglądy na rzeczywistość oraz refleksje, które sprawią, że spojrzysz na wiele spraw we własnym życiu z zupełnie nowej perspektywy.Lubię pielęgnować w sobie przekonanie, że większość z tego, co piszę, jest utrzymana w pogodnym, a nawet żartobliwym tonie. Tam, gdzie okazuję pasję, jest się czym pasjonować. Gdy wpadam w gniew, mam nadzieję, że jest to gniew kontrolowany. Kiedy pojawia się smutek, staram się, żeby nie przerodził się w rozpacz i nie zabił nadziei na przyszłość. Niemniej nauka jest dla mnie w większości przypadków źródłem ogromnej radości i mam nadzieję, że to widać w niniejszej książce.
Richard Dawkins, ze wstępu
Celem książki jest historyczno-filozoficzna rekonstrukcja i analiza filozofii języka sankhji klasycznej. Największym osiągnięciem Indii i wkładem do powszechnego dorobku naukowego było stworzenie i rozwój nauki o języku, która od czasów wedyjskich była najważniejszą z dyscyplin, przenikającą wszystkie inne dziedziny wiedzy.
Na gruncie filozofii rozważania nad językiem kojarzą się głównie ze szkołą gramatyków (vyakara?a), mimansą (mima?sa), pewną modyfikacją adualizmu znaną jako śabdadvaita i z teorią słowa w systemie nyaya. Praca skupia się na mniej znanej refleksji nad językiem szkoły sankhji (sa?khya). Dzięki solidnemu opanowaniu sanskrytu Autorka samodzielnie analizuje teksty źródłowe, nie polegając na przekładach. Indyjskie dzieła filozoficzne powstawały w ogniu polemik i mają postać dialogu między stawiającym zarzut i odpowiadającym na zarzut. Książka uwzględnia nie tylko dzieła klasyczne i poklasyczne sankhji (jak Sa?khyakarika, Yuktidipika, Sa?khyasutra), lecz także te, z którymi sankhja polemizuje.
Książka Ołeny Łucyszyny jest wartościową, kompetentnie napisaną propozycją wydawniczą, wnoszącą znaczący wkład w badania nad indyjską filozofią języka.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
