Tytus Chałubiński mieszkał przy ul. Chałubińskiego, ale przy zbiegu tej ulicy z ul. Zamoyskiego i oficjalny adres tej parceli przypisany jest do ul. Zamoyskiego. Władysław Zamoyski mieszkał w Kuźnicach, przez pewien czas w dzisiejszej Księżówce przy al. Przewodników Tatrzańskich, która przedtem nazywała się Daszyńskiego, jeszcze przedtem Mościckiego. Mościcki mieszkał w Kościelisku. Opodal Księżówki jest willa Fortunka, stojąca przy ul. Karłowicza i Karłowicz tam rzeczywiście mieszkał, ale Fortunka ma oficjalny adres przy sąsiednich Bulwarach Słowackiego. Słowacki nigdy w Zakopanem nie był, ale Sienkiewicz chciał, by sprowadzone do Polski prochy wieszcza spoczęły w Tatrach. Sienkiewicz maw Zakopanem swoją ulicę i nawet kiedyś niedaleko niej mieszkał, tyle że teraz to miejsce należy do ul. Gimnazjalnej. Nie ma tam teraz żadnego gimnazjum, ale było, a teraz jest przy Słonecznej. Słońce było w Zakopanem w zeszły piątek. Ma w Zakopanem ulicę również Kasprowicz, który nawet mieszkał przy ul. Kasprowicza, ale w Poroninie. Przy dzisiejszej ul. Kasprowicza w Zakopanem mieszkał Piłsudski, który nigdy nie mieszkał przy ul. Piłsudskiego, ale przez jakiś czas obok, przy Krupówkach. Stanisław Witkiewicz mieszkał przez chwilę w okolicach ul.Witkiewicza - przy dzisiejszej ul. Curzydły (który mieszkał przy Krupówkach),ale głównie mieszkał przy ul. Tetmajera. Przy której jest muzeum Makuszyńskiego.Obok jest ul. Makuszyńskiego, przy której mieszka prof. Andrzej Parczewski, który jeszcze nie ma w Zakopanem swojej ulicy. Ale jeśli będzie miał, to z pewnością trochę obok. Nawet ulica Kościelna nie jest bynajmniej tą, przy której jest kościół, bo kościół jest też trochę obok.
To osiemdziesiąt błysków myślowej energii. Taki jak głosi podtytuł Przewodnik niekonwencjonalny z fragmentami tekstów Ewy Lipskiej oraz fotokolażami Danuty Węgiel. Przewodnik poprzez poezję i biografię Ewy Lipskiej, najwybitniejszej współczesnej polskiej poetki. Wszystko ujęte w osiemdziesiąt cytatów-złotych myśli z jej tekstów i wypowiedzi. A w sumie: jeden portret migotliwy, ironiczny, pełen czułości. Ta książka to zaproszenie do świata Ewy Lipskiej poetki, która od pół wieku uczy nas, że poezja nie jest schronieniem przed rzeczywistością, lecz jej najczulszym zwierciadłem. Autor prowadzi czytelnika przez krakowskie początki, przez epokę PRL-u, salon literacki współczesności i rozmowy, w których człowiek i sztuczna inteligencja spierają się o sens człowieczeństwa. To przewodnik pełen humoru, ciepła i nieoczywistych olśnień polifoniczny dialog z poetką, której głos potrafi rozbroić śmiechem i poruszyć jednym szeptem. Jeśli chcesz zobaczyć, jak wygląda poezja w XXI wieku, gdy wciąż bije osiemdziesięcioma uderzeniami serca sięgnij po ten tytuł. Witold Bereś autor kilkudziesięciu książek, producent filmowy i telewizyjny, redaktor naczelny magazynu Kraków i Świat. Kocha kochać. Lubi błędy. Nie lubi fundamentalistów i szpinaku. Otrzymał kilka odznaczeń, z których najważniejsze to uśmiechy bliskich i najbliższych. Ewa Lipska poetka, felietonistka, autorka tekstów piosenek. Kocha ironię. Lubi ciszę i kawę. Nie lubi banału i nadmiaru słów. Otrzymała wiele nagród, ale najważniejsza to wciąż ciekawość świata.
Książka prezentuje artykuły i eseje o tematyce społeczno-historyczno-politycznej będące reakcją na sytuację i wydarzenia w Polsce lat 2024-2025. Jest obrazem polskiej rzeczywistości tych lat, przenikliwą analizą najistotniejszych punktów zapalnych, z uwypukleniem problemów związanych z sytuacją wojenną na Ukrainie i obecnością obywateli Ukrainy w polskiej przestrzeni społecznej i politycznej.
Napisana w 1906 roku niewielka książka była pomyślana jako wprowadzenie do japońskiej estetyki i sztuki życia dla zachodnich czytelników. Japoński autor opowiada o historii i znaczeniu picia herbaty w społeczeństwach Wschodu, rozwijając przy tym wątki dotyczące filozofii, religii i estetyki. Szczególne miejsce poświęca japońskiej ceremonii herbaty, podkreślając jej wpływ na tamtejsze architekturę, sztukę i życie codzienne. Wyrafinowany styl i prostota tej książki zdają się wprost nawiązywać do estetyki, o której opowiada Okakura.
Słynny esej z 1933 roku poświęcony japońskiej estetyce, tłumaczony na wiele języków, studiowany na wydziałach architektury i historii sztuki na całym świecie. Japoński pisarz próbuje zdefiniować w nim podstawy japońskiej estetyki, odwołując się do kategorii cienia jako metafory wieloznaczności, ulotności i przemijalności. Wychodząc od spostrzeżeń dotyczących budowy japońskiego domu czy kształtu przedmiotów codziennego użytku, Tanizaki zastanawia się nad tym, co charakteryzuje japońską estetykę, i jak wyraża się w niej stosunek do egzystencji. Książka poprzedzona wstępem Henryka Lipszyca.
Drugie wydanie „Rodzajów przestrzeni” Georgesa Pereca zawiera niepublikowane fragmenty i materiały z odnalezionych zapisków pisarza, które nie zostały umieszczone przez niego w książce. Materiały opracował i posłowiem opatrzył Jean-Luc Joly. Pisarstwo Georgesa Pereca zasilają dwa potężne impulsy. Z jednej strony zdziwienie, tradycyjnie identyfikowane jako źródło filozoficznego namysłu, ale dla autora Przestrzeni stanowiące naturalną postawę wobec świata, a mówiąc precyzyjnie – wobec każdej drobiny istnienia, która jest tylko o tyle, o ile wydobywa ją z nicości dociekliwe pytanie. Z drugiej zaś strony pragnienie, na dodatek potrójne: trwałości, obecności i pełni. Jeśli żadne z miejsc nie jest nam dane na zawsze, jeśli żadne z nich nie może być dla nas wieczystym punktem odniesienia, jeżeli rzeczy i ludzie gubią się i odchodzą, to jedyną nadzieją są słowa: widmowe szkatułki, w których przechowujemy kawałki zgruzowanego świata, niewyraźne ślady jego obecności, fantomy wypełniające pustkę. Perec niestrudzenie notuje, każdego dnia z tą samą determinacją tworzy rejestr istnienia, włączając do niego osoby, miejsca, przedmioty i zdarzenia. Żyje wyłącznie dlatego, że pisze. Grzegorz Jankowicz
Książka Zofii Król wzięła się z tęsknoty. Tęsknoty za pewnym miejscem, ale i za samym doświadczaniem przestrzeni. To wielowątkowa opowieść o tym, w jaki sposób nawiązujemy relację z trójwymiarem, oswajamy go, a potem przekładamy te doznania na język literatury, malarstwa, filozofii. Autorka przygląda się tekstom, mapom i obrazom, śledzi wędrówki współczesnych artystek, zamyśla się nad kondycją marzącej o wejściu w widok podmiotki. Jednocześnie sama podróżuje w czasie i przestrzeni, przenosząc się płynnie z pagórków południowej Anglii końca XVIII wieku, gdzie przypatruje się pewnej poziomce, na zalane słońcem XV-wieczne burgundzkie uliczki, z dzikich stoków Garganów – na dziewiąte piętro pewnego warszawskiego wieżowca i na szczyt prowansalskiej Góry świętej Wiktorii, skąd roztacza się niezwykły widok. Przewodniczkami w tej podróży są pisarki i pisarze – Wordsworthowie, Haupt, Białoszewski, Miłobędzka, Lebda, malarze – van Eyck, Cézanne, Hockney, filozofowie – Merleau-Ponty czy Berleant, oraz ktoś jeszcze – pomarańczowy ludzik Google Maps. Autorka odsłania również złożoność wirtualnych i zapośredniczonych form doświadczania przestrzeni, odwołuje się przy tym do prac artystów, którzy wykorzystują ich potencjał. Ta oryginalna – erudycyjna, a przy tym napisana z lekkością – książka przychodzi do nas w momencie, kiedy zwykłe czynności, takie jak gapienie się za okno, a nie w ekran telefonu, czy bezinteresowne włóczęgi zyskują status czegoś zupełnie wyjątkowego. Unikając utartych ścieżek i ustalonych schematów myślenia o przestrzeni, autorka proponuje nam własną, osobną o niej opowieść, zachęcając zarazem do uważności i doznawania wszystkimi zmysłami.
Błoński – Flaszen – Kijowski – Puzyna Wielka czwórka, która na zawsze odmieniła oblicze polskiej krytyki. Esej o najwybitniejszych uczniach Kazimierza Wyki, którzy na jego seminarium wypracowali własny, niepodrabialny model lektury, stając się filarami tzw. krakowskiej szkoły krytyki literackiej. Portret „szkoły krytyki” to rodzaj biografii poczwórnej, w której ważniejsze od samych naukowych osiągnięć głównych bohaterów stają się kulisy ich życia i warunki, w jakich tworzyli swoje dzieła i formowali krytyczne postulaty.
Rok 1984Partia pragnie władzy wyłącznie dla samej władzy.Winston Smith jest członkiem Zewnętrznej Partii. Pracuje w Ministerstwie Prawdy. Musi uważać, gdyż dopuszcza się myślozbrodni. W państwie, w którym najmniejsze objawy nielojalności dusi się z całą brutalnością, bycie podejrzanym w jakiejkolwiek sprawie jest śmiertelnie niebezpieczne. Tymczasem Smith pozwala sobie na coraz więcej. Wątpi w nieomylność Partii. Zaczyna pisać dziennik. Zakochuje się. Powoli, lękliwie, nieśmiało, ale nieustępliwie podąża zakazaną ścieżką dalej, ku straszliwemu przeznaczeniu...Oto wyjątkowa książka wybitna, wielopoziomowa powieść. Tylko pozornie mówi o czymś, co nie ma prawa się wydarzyć: o bezwzględnym totalitaryzmie, całkowitym podporządkowaniu i nieustannej inwigilacji. O niszczeniu człowieczeństwa. O deptaniu godności człowieka poddawanego praniu mózgu, indoktrynacji, a nieraz również wyszukanym torturom. Przedstawia świat pełnej kontroli i kompletnego zakłamania. W tym antyświecie dopuszczalne jest tylko posłuszeństwo. Nie istnieje wolność słowa, nie ma nawet wolności myśli.Człowiek jest nieskończenie podatny na formowanie.Każdy Czytelnik odbierze tę antyutopię inaczej i każdy dojdzie do innych wniosków. Jest to dzieło pełne niejednoznaczności i niedopowiedzeń, niełatwe w lekturze i wymagające przemyśleń. Mimo upływu lat aktualne. Wciąż bowiem obserwujemy odradzające się reżimy, coraz bardziej wyrafinowaną inwigilację, władzę sprawowaną tylko dla władzy i jeszcze drapieżniej zagarnianą wolność. Rok 1984 zmusza do refleksji, ale jej nie ułatwia; to przerażająca powieść, którą trzeba przeczytać - nim zostanie ostatecznie zakazana przez Wielkiego Brata.Wolność oznacza prawo do twierdzenia, że dwa i dwa to cztery.
Folwark zwierzęcyButton: nowe tłumaczenie z ilustracjamiWszyscy ludzie są wrogami. Wszystkie zwierzęta są braćmi.Wyzyskiwane i źle traktowane przez ludzi zwierzęta zbuntowały się i wygnały swoich oprawców. Gospodarstwo, w którym pozostały, nazwały Folwarkiem Zwierzęcym. Postanowiły same zapewnić sobie dobrobyt, potrzebowały jednak przywództwa. Wybrały dwie najmądrzejsze świnie, Napoleona i Śniegula. Po jakimś czasie Napoleon doprowadził do śmierci drugiego przywódcy i - korzystając z tyrańskich metod - uczynił z siebie jedynego słusznego wodza. Wkrótce czas demokracji się skończył. Władza, a właściwie dyktatura, którą wprowadził, okazała się zbyt silną pokusą...Folwark zwierzęcy nie jest zabawną satyrą. To wnikliwe studium powstawania i ugruntowywania się władzy totalitarnej. Pokazuje, jak szczytne idee są wykorzystywane do budowania reżimów, a walkę o przywództwo wygrywa się za pomocą sprawnego aparatu policyjnego. Opisuje narastające stopniowo okrucieństwo i brutalność dyktatora, a także jego pazerność na przywileje. Każda kolejna podłość jest uzasadniana coraz bardziej nachalną propagandą.Napoleon ma zawsze rację.W trakcie lektury nie można poprzestać na doszukiwaniu się aluzji do Rosji i Putina. Folwark zwierzęcy bowiem przekazuje uniwersalne prawdy o władzy i zniewoleniu. Obalone reżimy odradzają się w bardziej wynaturzonej formie, propagandzie towarzyszy inwigilacja, a wolność i prawo do decydowania o swoim życiu stają się coraz cenniejsze i trudniejsze do obrony. Ta z pozoru zabawna powiastka z przerażającym zakończeniem staje się dziś ponurym ostrzeżeniem.Zwierzęta przenosiły wzrok ze świni na człowieka, z człowieka na świnię i znów ze świni na człowieka - i nie potrafiły już określić, kto jest kim.George Orwell, właściwie Eric Arthur Blair (1903 - 1950), był brytyjskim pisarzem i publicystą. Uczestniczył w hiszpańskiej wojnie domowej - to doświadczenie przyczyniło się do powstania jego największych dzieł. Żywił przekonanie, że wszystkie systemy polityczne zmierzają do powszechnego zniewolenia. Dziś jest uważany za jednego z najważniejszych autorów XX wieku.Wiecheć słomy w stajni jest łóżkiem, jeśli o to chodzi.
Był Des Esseintes, przyszedł czas na Durtala. Czysty estetyzm powieści „Na wspak”, nazywanej biblią dekadentyzmu, okazał się ślepą uliczką. Bohatera Tam, w dole gatunek ludzki wciąż wprawdzie brzydzi, lecz tym razem sposobem na ucieczkę od wstrętnej współczesności jest biografia średniowiecznego zbrodniarza i satanisty, marszałka Gilles’a de Rais. Okazuje się jednak, że w dziewiętnastowiecznej Francji dawna tradycja jest wciąż żywa. Po okraszonych wyborną strawą debatach w wieży dzwonnika zanurzamy się więc z Durtalem w diaboliczny i mistyczny zarazem świat magii i okultyzmu. A idąc śladami prawdziwej femme fatale, trafiamy do samego serca tego świata – na sławetną czarną mszę. Opowieść o niej, a także inne partie utworu – choćby natchniony opis „Ukrzyżowania” Matthiasa Grünewalda – potwierdzają, że Joris-Karl Huysmans należy do najoryginalniejszych europejskich pisarzy, a także do największych francuskich stylistów, zaś przekład Ryszarda Engelkinga – wybitnego tłumacza Baudelaire’a i Flauberta – bogactwem swojego języka na trwałe wpisuje „Tam, w dole” w historię literackiej polszczyzny.
Czy tłumacz ma tylko obowiązki, czy też jakieś prawa? Czy da się tłumaczyć poezję konkretną i czy jest coś, czego przełożyć się nie da? Czy istnieje przekład polityczny? Czy przekłady się starzeją i co to właściwie znaczy? Czy przypisy tłumacza są konieczne i czemu (lub komu) służą? Jak się powinno – a kiedy się nie powinno tłumaczyć? I w końcu: czy tłumacze oddają spójnikom należny szacunek?Jerzy Jarniewicz nie tylko odpowiada na te pytania, ale stawia też kilka ważnych postulatów, jak choćby formułuje osiem przykazań tłumacza, oraz bez ogródek mówi, na czym polega współpraca z redaktorem i jaki jest jego wkład w proces twórczy. W swojej najnowszej książce – skrzącej się humorem, wnikliwej i napisanej z niezwykłą erudycją – ten wybitny tłumacz analizuje przekłady dzieł autorów nie tylko anglojęzycznych, w tym Ursuli Le Guin, Adrienne Rich, Alice Oswald czy Franka O’Hary, ale też na przykład Arystofanesa, Théophile’a Gautiera, Konstandinosa Kawafisa i Josifa Brodskiego.Dla wszystkich, którzy zafiksowali się na Jarniewiczowskim kanonicznym rozróżnieniu sprzed lat: na tłumaczy-legislatorów i tłumaczy-ambasadorów, ta książka będzie prawdziwie transującym doświadczeniem.Ewa RajewskaKiedy mam coś tłumaczyć, słucham własnej intuicji; kiedy mam o przekladzie mówić, czytam Jarniewicza.Marek Bieńczyk
Zespół OdepaKrzysztof Bartnicki z wprawą alchemika łączy konwencje, tworząc mieszankę antycznej tragedii Edypa, kryminału od Christie czy Chandlera, twardego SF oraz opowieści osadzonej w PRL-u, gdzieś między epidemią ospy (1963) a końcem polskiego programu termojądrowego i początkiem zimy stulecia (1978). Usadowiona w opolskim urzędzie wojewódzkim tajna jednostka, udająca Oddział Dewizowo-Paszportowy (Odep), mierzy się z wyzwaniami rzeczywistości: inwazją czasu, nieuchronnością przyszłości, utratą pamięci. Działa przy tym w atmosferze Kafkowskiej niepewności, bez wiedzy i wskazówek, co robić, dlaczego oraz kiedy. Bartnicki wplata w fabułę doniesienia fizyki na temat losu człowieka, życia, ustrojów, kosmosu - słowem: wszystkiego."Zespół Odepa" to literacka uczta dla miłośników kryminału, narracji szkatułkowych i odważnych reinterpretacji klasyki.Bartnicki, ten trikster polszczyzny, demiurg literatury? Po tym, jak przetworzył prozę Joyce'a na partyturę muzyczną, a pieśniom Kochanowskiego nadał raperski sznyt, by następnie (muszę się streszczać) orkadzkie wiersze SF oddać w neo-paleo-polszczyźnie łużycko-pomorskiej, wydawało mi się, że Bartnicki niczym mnie już nie zaskoczy. Jak bardzo się myliłemJerzy Jarniewicz
Czytelniczko! Czytelniku! Znajdziesz w tej książce pochwałę biblioteki oraz pean na cześć krytyki literackiej, a także nietuzinkowe refleksje na temat zapomnianego dramatu Sienkiewicza i prozy Choromańskiego. Znajdziesz stronice o przyjaźni Iwaszkiewicza i Tuwima, o związkach twórczości Hauptmanna i Witkacego. Analizę piosenki Ciechowskiego, płyty Weilanda. Majcherczyk z jednej strony buja w obłokach, z drugiej twardo stąpa po ziemi. I wszędzie go pełno: w Podkowie Leśnej, w Pułtusku i we Wrocławiu, a także w Livorno i Wenecji. Raz przypomni tragizm i pełnię życia zapomnianego pisarza Kaziowa, innym razem nazwie to, czego nazwać się nie da: smak kawy z cynamonem cejlońskim. Granica między życiem a literaturą jest płynna, o jednym i o drugim trzeba pisać z pasją. I takie właśnie są te eseje: pasjonujące i błyskotliwe, a przy tym lapidarne i precyzyjne. Janusz Drzewucki Od autora: Wsłuchuję się w zapomniane głosy i daję im szansę, aby raz jeszcze wybrzmiały. W literaturze poszukuję inwencji. Poznaję autorów, o których młodzi, a nawet w średnim wieku literaci nie mówią, nie cytują ich, nie wspominają. Karol Irzykowski - pisarz, krytyk, szachista - nazwałby taką grupę Morlokami; określał tak osoby, które nie doceniają dokonań intelektualnych poprzedników. Należy zaznaczyć, że Morloki mają możliwość studiowania wcześniejszych książek, tylko zwyczajnie je ignorują. Paweł Majcherczyk, rocznik 1988. Autor tomików wierszy Ponieważ (Mamiko, 2018) i Zaburzenia mowy (Fundacja Duży Format, 2021) oraz książki krytycznoliterackiej Usługi zecerskie (Pewne, 2020). Teksty krytyczne opublikował m.in. w Twórczości, Odrze, elewatorze, Wyspie. Pomysłodawca, a także juror Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego Brwinowski Parnas.
Tadeusz Mazowiecki’s Reports from Yugoslavia are being published on the 30th anniversary of the Srebrenica genocide. It was in protest against the passivity of the United Nations and the powerlessness of the international community that contributed to the Srebrenica tragedy that Mazowiecki made the unprecedented decision to resign from his position as Special Rapporteur in the former Yugoslavia. This volume presents the 18 reports that were drawn up during his mission from 1992 to 1995, along with the most important related documents and press materials from the Tadeusz Mazowiecki Collection, held at the Central Archives of Modern Records in Poland, and from private collections. The reports are an important source for studying the history of the conflict and the persecutions and atrocities following the breakup of Yugoslavia. They were later utilized by the International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia in the trials of war criminals.
******
Tadeusz Mazowiecki. Pisma i dokumety. Raporty z Jugosławii 1992–1995
Raporty z Jugosławii Tadeusza Mazowieckiego, specjalnego sprawozdawcy Narodów Zjednoczonych ds. przestrzegania praw człowieka w byłej Jugosławii, ukazują się w 30. rocznicę ludobójstwa w Srebrenicy. Protestując wówczas przeciw bierności ONZ i bezradności społeczności międzynarodowej, które przyczyniły się do tej tragedii, Tadeusz Mazowiecki podjął bezprecedensową decyzję o rezygnacji z funkcji specjalnego sprawozdawcy. Publikacja zawiera 18 raportów, które powstały w trakcie jego misji w latach 1992–1995, oraz związane z nią najważniejsze dokumenty i publikacje prasowe. Podstawą wydania są dokumenty Organizacji Narodów Zjednoczonych uzupełnione o materiały z Archiwum Tadeusza Mazowieckiego przechowywanego w Archiwum Akt Nowych w Warszawie oraz ze zbiorów prywatnych. Raporty są istotnym źródłem do badań historii konfliktu, prześladowań i okrucieństw po rozpadzie Jugosławii. Wykorzystywał je później Międzynarodowy Trybunał Karny dla byłej Jugosławii w procesach zbrodniarzy wojennych.
Strach się bać - autorstwa profesora Jerzego Bralczyka, to bogato ilustrowany leksykon, poświęcony słowom i wyrażeniom wywołującym lęk. Przechodząc od A do Z, autor przedstawia czytelnikom szereg stanów, zjawisk, działań, chorób, ale też zwierząt i postaci, które straszą ludzkość od zarania dziejów. Opowieści te, obfitujące w językoznawcze ciekawostki, choć przyprawiają o gęsią skórkę, podszyte są sporą dawką (czarnego) humoru. To wspaniałe źródło wiedzy dla wszystkich, którzy kochają język polski, horrory i literaturę grozy. Co ważne, tekstowi pełnemu strachów towarzyszą równie makabryczne wizualizacje ludzkich lęków uwiecznione przez najwybitniejszych twórców malarstwa europejskiego, m.in. Rembrandta i Goyę. Wydanie w etui.
Droga Leona to opowieść o początku nowego pontyfikatu - o papieżu Leonie XIV, który staje się punktem zwrotnym dla Kościoła i świata. Michał Kłosowski kreśli portret człowieka postawionego wobec ogromu historii, tradycji i współczesnych napięć, pytając, jak być następcą św. Piotra w epoce niepewności i przyspieszenia. To książka o duchowym i intelektualnym wymiarze władzy, o odwadze reformy i o nadziei, że nawet w czasach chaosu można na nowo odnaleźć sens służby i wiary.Kolejna książka w serii wydawniczej "Wszystko co Najważniejsze", przedstawiającej najdonioślejsze wystąpienia formujące współczesną debatę publiczną.
Wielki i Głęboki Reset – od demokracji do technokracjiWIELKI RESET to największe w znanej nam historii ludzkości przedsięwzięcie. Stanowi najdłuższe w czasie i najszersze w przestrzeni przeorganizowanie świata i przeformatowanie człowieka w dążeniu do koncentracji wiedzy, własności i władzy, realizowane pod różnymi propagandowymi hasłami, takimi jak „zrównoważony rozwój”, oraz kontrolowanymi globalnymi katastrofami, takimi jak kryzysy finansowe.GŁĘBOKI RESET to skrywany pod wielkoresetowymi deklaracjami i posunięciami proces wprowadzania, wzmacniania i doprecyzowywania niewidocznej, nieodwracalnej i nienegocjowalnej kontroli nad pełnym spektrum ludzkiej aktywności i dostępnej człowiekowi rzeczywistości. Książka stanowi rekapitulację realizowanego w latach 2022-2024 na Politechnice Warszawskiej projektu naukowego i popularyzatorskiego pt. Architektura i infrastruktura Wielkiego Resetu – studium transformacji ku cywilizacji informacyjnej. To pierwsza w Polsce ,kompleksowa analiza problemu globalnego Wielkiego i Głębokiego Resetu, przeprowadzona przez ponad 100 - osobową grupę badaczy z różnych ośrodków naukowych i różnych dziedzin.Jako kierownikowi badań nad zjawiskami globalnymi i procesami cywilizacyjnymi , pozostaje mi tylko wyrazić nadzieję, że badania te będą mogły nieskrępowanie toczyć się nadal w atmosferze merytorycznej argumentacji. Odwoływanie się do prawdy o rzeczywistości i formułowanie niesprzecznych wniosków stanowi sedno łacińskiej cywilizacji, na którą w pierwszym rzędzie skierowany jest wielko- i głębokoresetowy atak. Pośród przeróżnych jego przejawów nieco więcej miejsca zostało poświęcone tu transformacji od demokracji, jaką by ona nie była, do technokracji, jakiej jeszcze nie było. Prof. Jacek Janowski
Wywiad – rzeka profesora Witolda Modzelewskiego przeprowadzony przez znanego dziennikarza Krzysztofa Ziemca. Profesor Modzelewski opowiada o historii i współczesności zadziwiająco splatających się na naszych oczach. Unia Europejska, do które wstępowaliśmy na naszych oczach przestaje być strefą zjednoczonego wolnego rynku, służąc wyłącznie interesom starych członków, zwłaszcza Republice Federalnej Niemiec. Stany Zjednoczone, które do tej pory twierdziły, że stoją na straży globalnego wolnego handlu, rozpoczęły wojnę z resztą świata za pomocą protekcjonistycznych ceł, by wzmocnić swoją słabnącą hegemonię. Chiny konsekwentnie uzależniają od siebie dawnych światowych liderów gospodarki, umiejętnie operując łańcuchami dostaw. Profesor Modzelewski proponuje zapomnieć o poprawnych politycznie tezach i chłodno przyjrzeć się zastanej sytuacji. Musimy rozważyć, co jest korzystne dla naszego kraju i naszej społeczności i za wszelką cenę znaleźć się po stronie zwycięzców. Na końcu i tak zadecyduje ekonomia.• Czy w światowej polityce nachodzi era turbulencji?• Czy sojusze są dla nas czy my dla sojuszy?• Po co nam Unia Europejska?• Jaką rolę pełniły w historii Polski unie zrzeszające państwa Europy?• Czy średniej wielkości państwu opłaca się grać powyżej swoich możliwości?• Po co komu wojna na Ukrainie?• Czy pomysły Donalda Trumpa są odkrywcze i nowe?• Czy wolna celna mniej boli od tej gorącej w której strzelają armaty i spadają bomby?• Dlaczego na wojnie nie ma wygranych – poza tymi najbogatszymi, którzy wytrzymają każdą klęskę?Witold Stanisław Modzelewski – profesor nauk prawnych Uniwersytetu Warszawskiego, doradca podatkowy, radca prawny, prezes Instytutu Studiów Podatkowych, ekonomista, plastyk, publicysta historyczny oraz wiceminister finansów w latach 1992–1996.W 2010 został powołany przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego w skład Narodowej Rady Rozwoju, do tego gremium został powołany także przez prezydenta Andrzeja Dudę w 2015. Współpracował jako ekspert z Prawem i Sprawiedliwością i Ruchem Palikota. W 2014 był członkiem rady programowej PiS. W wyborach prezydenckich w 2025 został członkiem komitetu poparcia Artura Bartoszewicza.
KlatkaOd kilku lat wynajmuje mieszkanie w bloku z wielkiej płyty. Tak małe, że wystarczą trzy kroki, aby je przemierzyć wzdłuż i wszerz. A chciałby przecież mieć większy rozmach: oglądać mgły wstające nad kanałami Wenecji, jeść lody na piazza del Campo w Sienie, pozować do zdjęć z rozpiętym w tle światowym krajobrazem. Tymczasem większość czasu spędza w magazynie bez okien, rozkłada towar, kasuje zakupy. Wieczorami w czterech ścianach kawalerki czyta i toczy znaną nam walkę o siły na kolejny dzień. W końcu wyrusza w dłuższą drogę, być może najdłuższą w życiu - na ostatnie piętro swojego wieżowca. Dopóki będzie tam szedł, będzie do nas mówił. Spróbuje powrócić pamięcią do dzieciństwa, by przywołać wydarzenie, które od zawsze budzi w nim poczucie wstydu i lęk. Opowie nam, jak się walczy o miłość, gdy brakuje ku temu narzędzi. Przenikliwie i z humorem opisze pracę w dyskoncie. Czy zanim spojrzy z dachu wieżowca w otchłań, a jego słowa osuną się po spiralnej poręczy w ciszę, uda mu się nazwać nienazwane, uporządkować chaotyczne fragmenty swojego życia i nadać im sens?"Klatka" to powieść dyskretna i mocna zarazem. Dotyka kwestii uniwersalnych, takich jak śmierć, przemijanie, radzenie sobie z traumą i utratą, ale także problemów typowych dla naszego miejsca i czasu: prekariackiego statusu wykształconych ludzi, losu uchodźców z Ukrainy, kryzysu męskości czy wszechobecnej depresji. Nikt w Polsce nie pisze tak jak Michał Cierzniak. Subtelność obserwacji i siła metafory są w jego powieści wyjątkowe. Niezwykle mocny debiut.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
