Książka towarzysząca wystawie o tym samym tytule to pionierska publikacja zawierająca dziesięć esejów, których autorzy podejmują wątki dotyczące estetyki teatru lalek, jego uwikłania w politykę, związków teatru lalek z fotografią, fenomenu i potencjału lalki, teatru lalek dla dorosłych, pedagogicznych aspektów lalkowych scen, ale też historii lalkowego filmu animowanego czy muzyki w teatrze i filmie lalkowym. Jej walorem jest interdyscyplinarne podejście do dziedziny spychanej dotychczas na obrzeża historii teatru. Wśród autorów znaleźli się zarówno historycy sztuki, kulturoznawcy, antropolodzy, jak i praktycy teatru lalkowego. Książka jest bogato ilustrowana 3 znalazły się w niej archiwalne fotografie ze spektakli czy filmów lalkowych, projekty scenografii i lalek. Całości dopełnia wykonana przez Łukasza Rusznicę i Krystiana Lipca fotograficzna dokumentacja wybranych lalek pokazywanych na wystawie.
"CZŁOWIEK, KTÓRY WYMYŚLIŁ ARCHITEKTURĘ DWUDZIESTEGO PIERWSZEGO WIEKU. WIZJONER. ARTYSTA. ŚWIĘTY.
Projekty stworzone przez Gaudiego sprawiają wrażanie jakby nie były poddane siłom grawitacji. Zdarzały mu się budynki, w których nie przewidział ani jednego kąta prostego. Sztuka była dla niego sposobem ewangelizacji. Twierdził, że artysta jest jedynie kontynuatorem dzieła Boga – „Wielkiego Architekta”.
Obiekty architektoniczne katalońskiego mistrza przypominają raczej żywe organizmy niż dzieła ludzkich rąk. Na początku swojej kariery, dla pieniędzy projektował dosłownie wszystko – od kiosków z papierosami do bram wjazdowych. Na wystawie światowej w Paryżu w 1878 roku Europa zachwyciła się projektami Gaudiego; osiedlami domków dla spółdzielni pracowniczej z Matar? i …witryną sklepu fabrykanta rękawiczek.
Barceloński przemysłowiec Eusebi Güell docenił geniusz Gaudiego i sfinansował wiele jego odważnych projektów. Choć za życia Gaudiego władze Barcelony nie potrafiły dogadać się z artystą, to właśnie jego prace po latach stały się najbardziej rozpoznawalnymi wizytówkami stolicy Katalonii. Żadna wycieczka nie ominie fantastycznego Ogrodu Güell, Casa Batlló i opus magnum artysty – bazyliki Sagrada Familia. Tej świątyni od 1914 roku Gaudi poświęcił się zupełnie, zamieszkał nawet na jej terenie.
Po tym jak wpadł pod tramwaj, sanitariusze nie rozpoznali go i przewieźli do hospicjum dla ubogich. Nikomu nie przyszło do głowy, że wielki architekt i wizjoner ubiera się jak włóczęga.
TWORZYŁ JAK GENIUSZ. ŻYŁ JAK ŚWIĘTY. ZMARŁ JAK ŻEBRAK. GAUDI
"
Katalog wystawy Mirosława Bałki "Fragment" to retrospektywne podsumowanie ponad dwunastu lat działalności wideo artysty, obejmującege prace wideo od najstarszych, z 1998 roku, do po raz pierwszy pokazywanych publicznie. Katalog przybliża wyjątkową rolę, jaką wideo odgrywało w twórczości Bałki. Dzięki niemu artysta wprowadził do swojej rzeźby zarówno nowe formy artystyczne, jak i obrazy i tematy, które stanowiły nieoczekiwane przedłużenie jego dotychczasowej działalności.
Francis Alys odbył w latach 2010–2014 wiele podróży do Afganistanu, co miało związek z zaproszeniem artysty do udziału w dOCUMENTA (13). Publikacja ta jest zbiorem materiałów z różnych źródeł, takich jak filmy, obrazy, rysunki, kolaże, pocztówki, szkicowniki oraz inne formy dokumentacji, składających się na Projekty afgańskie Alysa. Podobnie jak w wypadku storyboardu lub archiwum, dokumentacyjna, a zarazem narracyjna struktura książki przywodzi na myśl dziennik podróży z przedstawieniami wizualnymi i notatkami.
Książka jest próbą opisu procesu otwierania się polskiej neoawangardy lat 70. na rzeczywistość, a zarazem analizą napięcia między postesencjalistycznym a pragmatycznym rozumieniem sztuki, które determinowało wówczas kształt tej formacji.
Tłem opisywanych strategii artystycznych jest pluralizacja postaw i gestów artystycznych, narastająca od początku lat 70., a niespotykana wcześniej w polskiej sztuce. To zróżnicowanie było efektem m.in. przekraczania dyskursu czysto awangardowego i wchodzenia w różnego rodzaju mariaże sztuki i rzeczywistości. Autorem koncepcji wydawniczej książki jest Piotr Uklański. Szczególnie istotna jest w niej propozycja „przepisania” polskiej sztuki lat 70. na poziomie wizualnym, chęć dekonstrukcji jej obrazu jako pełnej zimnych, czarno-białych kalamburów konceptualnych i próba ukazania jako rezerwuaru wyrafinowanych strategii intelektualnych.
n the book by Łukasz Ronduda, Art Poland 70s., members of the avant-garde discuss the opening of the Polish avant-garde art movement of the 1970s, which resulted in a never before seen pluralization of attitudes and actions in Polish art.
Particular sections are presented by artists such as Marek Konieczny, Paweł Freisler, Ewa Partum, Zbigniew Warpechowski, Andrzej Partum, Krzysztof Zarębski, Natalia LL, Andrzej Lachowicz, Krzysztof Zarębski, KwieKulik, Zbigniew Dłubak, Jan Świdziński, Krzysztof Wodiczko, Henryk Gajewski, Anastazy Wiśniewski, Zygmunt Piotrowski, Paweł Kwiek, Jan S. Wojciechowski, Grzegorz Kowalski, Elżbieta and Emil Cieślar, Wiktor Gutt, Waldemar Raniszewski, art collectives like the Film Form Workshops (Józef Robakowski, Wojciech Bruszewski, Paweł Kwiek, Ryszard Waśko) and the Motion Academy.
Artists Piotr Uklański conceived the book to debunk the image of this art movement as one filled with cold black and white conceptual monstrosities, exposing it to be a reservoir of refined, revolutionary and humorous intellectual strategies that meld seamlessly with a fascination with beauty, aesthetics, erotica, fetishism, political visualism and fundamental existential questions. The artist’s design defends the visuality of the images presented in the album, in an attempt to give them an opportunity to generate new interpretations irrespective of the book’s text.
Obszerny, bogato ilustrowany katalog jest próbą ukazania niezwykłego zjawiska: równoczesnego rozkwitu sztuki współczesnej w Wielkiej Brytanii i w Polsce na przełomie lat 80./90. XX wieku, utożsamianego z Young British Artists i polską sztuką krytyczną. Ich przedstawiciele w bezpośredni sposób podejmowali podstawowe dla ludzi kwestie – życie i śmierć, seks i przemoc, etyka i polityka – tym samym wywołując w swoich krajach żywe i ważne dyskusje, również z udziałem mediów, co pozwoliło przekształcić sztukę współczesną w Wielkiej Brytanii i Polsce z dziedziny niszowej, wzbudzającej zainteresowanie tylko wtajemniczonych, w dziedzinę niemal kultury popularnej. Proces ten dokonywał się w czasie gwałtownych przemian ekonomicznych i społecznych w obu krajach: w Wielkiej Brytanii był to Big Bang, wywołany nagłą deregulacją rynków finansowych w 1986 roku, w Polsce zaś burzliwy proces transformacji ustrojowej po upadku komunizmu w 1989.
Prezentację najważniejszych dzieł brytyjskiej i polskiej sztuki lat 90. uzupełniają dokonania artystów młodego pokolenia z Wielkiej Brytanii i Polski, którzy pojawili się po światowym kryzysie finansowym lat 2007/2008. W ten sposób postawione zostało pytanie: czy wybitni współcześni artyści nawiązują do spuścizny swoich poprzedników, czy ją odrzucają, a może najzwyczajniej ignorują? I czy tkwimy ciągle w „długich latach dziewięćdziesiątych”, czy też żyjemy już w nowych, nienazwanych jeszcze czasach?
The book contains an interview, Hans-Ulrich Obrist with Józef Robakowski, the texts by Łukasz Ronduda ("Józef Robakowski and a Film Form Workshop in the seventies"), Bożena Czubak ("Own Cinema"), Marek Nash ("A few notes on the works of Józef Robakowski"), biographical note, bibliography and artist's filmography.
In Robakowski’s ‘own cinema’ the act of exposing oneself, in one self or another, assumes the characteristics of a pop-cultural fantasy. In Art is Power!, separating mechanical gestures from the chanted slogans, Robakowski mocks ideological phantasms. In his more recent works, simple video recordings that bring to mind the notion of ‘home video’ emanate a sense of humour (Licking Meditations, 2007) or ironic distance (Little Pole, 2010), which are not absent from the artist’s earlier self-recordings and the artist image written in them. An image written also in time, combining an experimentalist and media analyst with an anarchical neo-Dadaist and avowed nihilist, an hear to avant-garde traditions with an enthusiast of cultural peripheries, a international festival-goer with an advocate of the ‘progressive Łódź scene’, a renowned pedagogue with a contester of institutional hierarchies, a finally prominent artist with an unceasingly fierce polemist.
Bożena Czubak
Tekst Stefana Themersona O potrzebie tworzenia widzeń został opublikowany po raz pierwszy w 1937 roku w drugim numerze f.a., pisma Spółdzielni Autorów Filmowych, założonego przez Themersonów w tymże roku (Stefan był redaktorem naczelnym, a Franciszka redaktorem artystycznym). Jest to najważniejszy tekst teoretyczny dotyczący filmu awangardowego, jaki ukazał się w Polsce w okresie międzywojennym.
Jednocześnie posiada on znamiona wysokiej rangi utworu literacko-filozoficznego, pisanego w formie dyskursu. Stefan Themerson opowiada w nim o wynalazku kina – ekranem jest u niego rozgwieżdżone niebo, a głównymi reżyserami mali mieszkańcy ziemi. Przedstawia własną historię kina począwszy od tego, jak dziewczyna z buszmeńskiego ludu dawnego wzięła garść tlejącego popiołu i cisnęła go w powietrze - i iskry stały się gwiazdami, poprzez urządzenie t.j. camera obscura, laterna magica, phenakistoskop, aparat fotograficzny i bioskop. Głosi pochwałę przypadku, polegającą na konstruowaniu ciągu obrazów w taki sposób, że choć był on kontrolowany przez twórcę filmu, to buduje znaczenia niezależne od pierwotnego zamierzenia. Przypomina o prawie tworzenia widzeń, tak jak nam się to podoba. Tekst O potrzebie tworzenia widzeń ukazał się w wersji książkowej w 1983 w wydawnictwie Gaberbocchus + De Harmonie w Amsterdamie pod tytułem The Urge to Create Visions.
Praca za/na drobne to bogato ilustrowany album prac Franciszka Orłowskiego. To pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości poznańskiego artysty.
Publikacja, wydana przez Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski we współpracy z Galerią Miejską Arsenał w Poznaniu, powstała w ramach programu promocji polskich artystów. Jest próbą spojrzenia na twórczość Orłowskiego z szerszej, międzynarodowej perspektywy. Pomysłodawczynią i redaktorką publikacji jest Magdalena Radomska z Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Przewodnim motywem zarówno publikacji, jak i praktyki artystycznej Orłowskiego, jest pojęcie pracy w najszerszym znaczeniu. Artysta bada miejsce pracy we współczesnym kapitalistycznym społeczeństwie, naznaczonym kryzysem ekonomicznym – podejmuje problematykę prekaryzacji, pracy na czarno, emigracji zarobkowej, biedy i bezdomności. Ze społeczną wrażliwością podchodzi do tematyki klasowości, zadając pytania o własne usytuowanie jako artysty.
Kamyk Puzyny
Utopia urzeczywistniona
Jolanta Kowalska
Gdyby Instytut Teatralny nie istniał, trzeba byłoby go wymyślić. Dziś już trudno wyobrazić sobie funkcjonowanie polskiego teatru bez tej instytucji, która – za sprawą swoich dalekosiężnych projektów – zarządza jego historią, życiem codziennym i wytycza szlaki na przyszłość.
Największy wynalazek ludzkości
Rozmowa z Dorotą Buchwald
Rozmowa z dyrektorką Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie, laureatką tegorocznej Nagrody im. Konstantego Puzyny.
Po bandzie
Dziwne wędrówki autorytetów
Marek Beylin
Wiedźmin i Mordory
Strachy na Lachy
Natalia Lemann
Ziemowit Szczerek w swojej twórczości namiętnie poddaje egzorcyzmom koncepcję tożsamości narodowej, dekonstruuje wszelkie przejawy nacjonalizmu. Wyciąga narodowego upiora, przystrojonego w nader wymyślne, ciągle to nowe szaty, na widok dzienny i pozwala mu podrygiwać w opętańczym chocholim tańcu.
Wiedźmin – Turbolechita
Ziemowit Szczerek
Nadchodzi Wiedźmin wyczekiwany od pokoleń mesjasz, zbawiciel, superbohater, w którego żyłach płynie polska i słowiańska krew. To w nim są pokładane wszystkie nadzieje, a on jako jedyny wędrując przez krainy istniejące i nieistniejące, spotykający na swojej drodze prawdziwe monstra, osobliwe figury, wynaturzone postaci ma zrobić wreszcie porządek.
Oczywiście, że obsesja
Rozmowa z Ziemowitem Szczerkiem
Nazywa się Geralt. Wiedźmin Geralt
Kamil M. Śmiałkowski
Wiedźmin. Najbardziej rozpoznawana na świecie polska marka kulturalna. A może rozrywkowa. A może tego się już w dwudziestym pierwszym wieku nie da rozdzielić? Wiedźmin Geralt, postać stworzona w opowiadaniu Andrzeja Sapkowskiego opublikowanym w 1986 roku to dziś wielki kulturowy fenomen – bohater już nie tylko prozy, ale także gier komputerowych, komiksów, filmu kinowego, musicalu, seriali telewizyjnych.
Rodzimowiercy, czyli niesamowita Słowiańszczyzna
Ewa Narożniak
Może być pewnym zaskoczeniem, że w Polsce i na świecie co najmniej od lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku rozwijają się całkiem dynamicznie religie pogańskie czy neopogańskie, zwane czasem religiami naturalnymi. Niezależnie od tego, czy mowa tu o neopogaństwie racjonalistycznym, okultystycznym, nacjonalistycznym czy postmodernistycznym, pewne jest, że zjawisko to zwraca uwagę nie tylko religioznawców i badaczy kultury, ale cieszy sie także szerszym zainteresowaniem, o czym najlepiej świadczy towarzysząca mu publicystyka.
Autoportret z martwym bocianem
Jakub Papuczys i Katarzyna Waligóra
Wróg ludu i Wesele – dwa spektakle z ważnymi rolami Juliusza Chrząstowskiego unikają głębokiego diagnozowania rzeczywistych politycznych dylematów, uciekają w dyskurs wspólnotowej troski, grają na poczuciu naiwnego zjednoczenia i są porażająco skuteczne w sposobie komunikowania się z widzami. Krytycy i widzowie powszechnie uznają zawarte w nich monologi Chrząstowskiego za głosy niosące ważne przesłanie, a miarą sukcesu jest stopień identyfikacji z padającymi ze sceny treściami.
Wynurzenia
Architektura
Pedro Pereira
Austria: kawałek przeszłości
Co nam dał Thomas Bernhard?
Agata Barełkowska-Wittchen, Jacek St. Buras, Sława Lisiecka
Rozmowa o przekładach i polskiej recepcji twórczości austriackiego pisarza.
Pan Karl (Der Herr Karl)
Helmut Qualtinger i Carl Merz
Przełożył Jacek St. Buras
Napisany w 1961 roku i wyemitowany w austriackiej telewizji monodram jest jednym z pierwszych austriackich tekstów dramatycznych poświęconych rozliczeniom wojennego zaangażowania Austriaków w nazizm. W przyjętej tu strukturze narracyjnej główny bohater, zamiast ukrywać swoją przeszłość, z dumą opowiada o wojennych przeżyciach i czynach, kreując się na człowieka sprytnego, któremu udało się oszukać historię. Z czasem absurd proponowanej przez niego logiki zaczyna budzić coraz silniejszy gniew odbiorcy, a w latach powojennych przyjmowany był z tą większa irytacją, że wielu Austriaków odnalazło w tej opowieści własne historie.
Człowiek swoich czasów
Monika Wąsik
Retoryka wyzwisk pod adresem artystów kalających własne gniazdo ma w Austrii długą tradycję. O wiele dłuższą niż przywykliśmy o tym myśleć, wspominając premiery dramatów Thomasa Bernharda i wyrzucanie przez rozwścieczonych patriotów gnojówki przed budynkiem Burgtheater. Literackie strategie poruszenia narodowego sumienia, będące pogwałceniem społecznej umowy milczenia o zbrodniach nazizmu i mniej lub bardziej spektakularne reakcje przeciwko tym praktykom, już nieco dziś spowszechniały.
Przed wschodem słońca (Vor Sonnenaufgang)
Ewald Palmetshofer
Przełożyła Iwona Uberman
W pierwszej chwili wszystko wygląda wspaniale: firma Egona Krausego prosperuje, zięć Hoffmann prowadzi ją z sukcesem, starsza córka Martha oczekuje potomka, a młodsza Helene przyjeżdża z miasta, aby razem z rodziną uczcić narodziny dziecka. Pojawia się też nagle Loth, przyjaciel Thomasa z młodości. Ale prawda jest inna: Egon Krause jest alkoholikiem, Martha cierpi na depresję, Helene ma same długi, zaś Hoffmann i Loth widzą, że dzieli ich ideologiczna przepaść, gdyż Hoffmann przeszedł z lewicowego idealizmu na pozycję skrajnej prawicy. Palmetshofer przygląda się uważnie współczesności wykorzystując historię sprzed 130 lat: w oparciu o noszący ten sam tytuł dramat Gerhadta Hauptmanna opowiada o pułapkach dobrobytu, zagrożeniach dla demokratycznego systemu i braku porozumienia między bliskimi sobie ludźmi. I także o ciosach losu, które tak jak dawniej się zdarzają.
Nawozy sztuczne
Hajle
Tadeusz Nyczek
Varia
Konteksty: sytuacjonizm
Ida Ślęzak
Nowe sztuki:
Paweł Mossakowski Córeczki
Christian Lollike Familien der kunne tale om alt
Z afisza
Perfekcja, delikatność, artyzm – to określenia najczęściej kojarzone z baletem. Lekkie, eteryczne ruchy i niewinność emanująca ze sceny kłócą się z przemocą, wyzwiskami i nadużyciami seksualnymi, którymi bywa okupiona nauka baletu.
Nikt nie zastanawia się, co dzieje się za kulisami... Jakie sekrety skrywają ściany polskich szkół baletowych? Jaką cenę ich uczniowie płacą za to, by zaistnieć na scenie?
Balet, który niszczy to przejmujący manifest wychowanków szkół baletowych, którzy przerywają milczenie. Odarci z pasji, radości z tańca, pozbawieni godności i poczucia własnej wartości, opowiadają swoje historie pełne smutku i cierpienia.
Monika Sławecka w rozmowach z nimi próbuje dociec, skąd w tym hermetycznym środowisku jest tyle przemocy i zawiści… I to nie ze strony rówieśników.
przeglądając strony tego albumu, podziwiając reprodukcje pięknych płócien, wczytując się w krótkie interesujące teksty, możemy podjąć próbę znalezienia odpowiedzi na pytanie, co decyduje, że oglądalny obraz można uznać za arcydzieło.Wielka księga malarstwa polskiego pokazuje ponad 600 pieczołowicie wybranych, wybitnych dzieł malarstwa sztalugowego twórców polskich i na przestrzeni wieków w Polsce tworzonych.
Monografia Między Zachodem a Wschodem. To samo i inne Beaty Szymańskiej dotyka zagadnienia uniwersalnego i towarzyszącego człowiekowi od niepamiętnych czasów – mierzy się bowiem z pytaniami o możliwość zrozumienia innych kultur, o to, co je łączy, a co je dzieli, a także o współistnienie Wschodu i Zachodu. Autorka w sposób erudycyjny i wieloaspektowy odnosi się do literatury i sztuk plastycznych, relacji natura?człowiek (ukazanej tutaj na tle pejzaży ogrodów chińskich i japońskich, a także ogrodu Claude’a Moneta), pojęcia pustki, problemu cierpienia czy znaczenia empatii, które przedstawia w porównawczym ujęciu, sięgając do przykładów pochodzących zarówno z kultury Zachodu, jak i Wschodu.
W ośmiu rozdziałach książki pisarka skupia się na wybranych aspektach kultury, które pozwalają jej wskazać i zanalizować kluczowe kwestie dla spotkania Wschodu z Zachodem, a także podobieństwa i różnice w rozumieniu tych dwóch kultur i systemów myślenia. W swoich rozważaniach autorka przywołuje bogactwo tekstów źródłowych (od haiku do poezji Bolesława Leśmiana) i obrazów (jak choćby słynny cykl Dziesięć obrazów z wołami mistrza Kuoana), zaś swoją analizę uzupełnia niezbędnymi odwołaniami do tradycji filozoficznych Wschodu i Zachodu oraz do literatury przedmiotu (obszerna bibliografia, zawarta na końcu tomu, niewątpliwie może służyć jako przewodnik dla wnikliwego czytelnika, który – zachęcony lekturą – zechce zgłębić bardziej szczegółowo omawiane w monografii zagadnienia).
Eseistyczna konwencja tomu i nowatorskie – syntetyzujące, lecz jednocześnie dotykające konkretu – ujęcie tematu, a także jednoczesna ponadczasowość i aktualność omawianych treści, sprawiają, że książka stanowi istotny wkład w dyskusję dotyczącą relacji między Wschodem i Zachodem, szczególnie między kulturą Japonii i Chin a europejskim światopoglądem. To wyjątkowe spojrzenie na sztukę, literaturę i filozofię wywodzące się z tradycji kulturowych Wschodu i Zachodu pozwali czytelnikowi lepiej zrozumieć świat, który – niczym ogród – go otacza.
„Sztuka stanowi swego rodzaju przekaz tego, co wymyka się filozofii. Rzeczą artysty jest oglądanie świata i postrzeganie go, mówiąc słowami zen, „takim, jaki on jest”, w jego zmienności i nietrwałości, a wytworem dzieła sztuki jest szczególnego rodzaju notatka, uchwycenie momentu, sprawozdanie z metaforycznie i dosłownie rozumianej podróży. Tak właśnie człowiek może doświadczać świata, tak kształtuje się jego relacja z przyrodą. Życie jest podróżą przez otaczającą nas rzeczywistość”.
[Fragment z rozdziału 1]
„Pisać o kulturze japońskiej (podobnie jak o każdej kulturze) w sposób ogólny, a zarazem skrótowy, jest rzeczą niemożliwą. Można jednak, jak sądzę, skupić się na wybranych problemach, na tyle ogólnych, aby poprzez ich analizę dało się wskazać na pewne kluczowe dla tej problematyki kwestie. Taką kwestią najbardziej ogólną jest ustalanie, co rozumie się przez kulturę danego kraju. Jak wiadomo, dysponujemy niezmierną ilością definicji kultury (rokrocznie ta liczba się zwiększa). Trudno byłoby więc tutaj przyjąć jakąś jedną, określoną definicję”.
[Fragment z rozdziału 8]
Beata Szymańska ? profesor filozofii i poetka. Jej działalność dydaktyczna i naukowa była realizowana na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się przede wszystkim na filozofii kultury i filozofii Wschodu. Opublikowała siedem książek o charakterze naukowym, monografie poświęcone problematyce filozoficznej i pięć książek popularnonaukowych, zredagowała też podręcznik. Drugim obszarem jej zainteresowań jest poezja. Opublikowała osiem tomików poetyckich i tom opowiadań. Jest członkiem m.in. Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu.
Znane i lubiane polskie piosenki dla dzieci.
Te teksty, przekazywane z pokolenia na pokolenie, są powtarzane przez wszystkich: zarówno przez dorosłych, jak i przez dzieci.
Śpiewanie piosenek jest doskonałą okazją do wspólnej zabawy, która pogłębia i buduje więzi, rozwija dziecięcą wyobraźnię, ćwiczy pamięć i stymuluje rozwój mowy. Dzięki zawartym w nich rymom dziecko uczy się łączyć sylaby, a potem tworzyć z nich słowa, kształtuje wyczucie rytmu i słuch muzyczny.
Doskonała książka do zabawy i nauki – dla malucha, przedszkolaka oraz dla pierwszoklasisty, który zaczyna uczyć się czytać.
Czemu służyć ma sztuka w miejscach zbrodni i śmierci, co czyni lub uczynić może artysta dla pamięci o ofiarach i pamięci żyjących, wreszcie jak przy jej udziale kształtuje się „krajobraz po zbrodniach” Europy drugiej połowy wieku XX, a także nowego stulecia? Czy sztuka przynieść może katharsis, wzbudzić uczucia trwogi i współczucia, spowodować narastanie empatii wobec losu wielkich, grupowych podmiotów wojennych tragedii? Czy dzieła sztuki zdołają poprzez artystyczny ład i kreatywną ekspresję wyciszyć poczucie porażającego okrucieństwa, bezsensu i chaosu, doprowadzić do uspokojenia, oczyszczenia uczuć? Na te pytania odpowiedzieć może przede wszystkim indywidualny odbiorca owe dzieła w miejscach zbrodni postrzegający zgodnie ze swymi psychicznymi potrzebami i estetyczną wrażliwością. Zebrane w książce przykłady i analizy, gdy spotkają się z osobistymi doznaniami czytelników, mogą ich wspomóc w doświadczaniu dzieł sztuki upamiętniającej cywilne ofiary drugiej wojny światowej i w poszukiwaniu odpowiedzi na egzystencjalne pytania o moc sztuki i współczującej pamięci.
Od chwili zakończenia drugiej wojny światowej Europa wznosi nieprzerwanie pomniki i różnorodne znaki pamięci dla swych żołnierzy i bojowników, a także cywilnych ofiar – tych wszystkich, których z jakichkolwiek powodów uznano za wrogich niemieckiej władzy, niejednokrotnie z tej racji, że byli patriotami lub elitą swego narodu.
Inspiracją dla książki była refleksja nad wielkimi, masowymi zbrodniami popełnionymi na cywilnej ludności, a poświęcona jest w głównej mierze tym, których mordowano nie za to, co uczynili lub mogliby przeciwko najeźdźcom uczynić – ale za to, czym byli – wedle narodowości, etnicznego pochodzenia, wyznawanej wiary, odmienności orientacji seksualnej czy piętna choroby psychicznej lub kalectwa.
(ze wstępu)
Książka powstała we współpracy z Marianem Turskim.
W centrum zainteresowań Anny Konik znajduje się człowiek – niemal wszystkie jej prace są „dochodzeniem” do Innego, powstają w konsekwencji spotkania z innymi ludźmi, z ich rzeczywistościami. Wychodząc od perspektywy subiektywnych doświadczeń, artystka wskazuje ich wymiar społeczny, a odbiorca konfrontuje się już nie tylko z indywidualną historią, ale też z realnymi problemami współczesnego świata. Twórczość Anny Konik nie daje się jednak zbyt łatwo wpisać w nurt sztuki krytycznej. Jest dużo bogatsza niż krytyczny opis rzeczywistości czy tworzenie komentarzy na temat współczesności. Konik transformuje na język wideo przeżycia i stany psychiczne bohaterów swoich prac, poszukując takich rozwiązań formalnych, by skomplikowane mechanizmy pracy pamięci, retrospekcji, ujawniane emocje, trudne do uchwycenia intuicje czy wrażenia przełożyć na składnię instalacji wideo i strukturę przestrzeni wystawowej. W jej
Bogato ilustrowana publikacja towarzysząca wystawie Leszka Knaflewskiego, poznańskiego artysty o niezwykłej osobowości, założyciela autorskiej pracowni Audiosfera, oraz jego uczniów: Wojciecha Bąkowskiego, Daniela Koniusza, Tomasza Koszewnika, Dominiki Olszowy, Franciszka Orłowskiego, Aleksandry Ski, Konrada Smoleńskiego, Marii Toboły i Honzy Zamojskiego. Zawiera niepublikowany wcześniej tekst Knaflewskiego, w którym przedstawił on swoją koncepcję programową pracowni Audiosfera „Audio art”. Artyści sztuk wizualnych w świecie dźwięków.
Rezydencja artystyczna nie zawsze kończy się spektakularnym wydarzeniem, na które można zaprosić publiczność. A przecież rezydentki i rezydenci mieszkają i tworzą w Warszawie dwa, trzy miesiące, czasem nawet pół roku. Pracujemy z nimi, codziennie ich spotykamy – chcemy także dać Wam szansę na spotkanie z nimi i ujawnić ich! Stąd pomysł na cykl portretów i magazyn pod tym samym tytułem – po prostu The Residents. W ramach projektu fotograficznego zainicjowanego przez kuratorkę U–jazdowskiego Mariannę Dobkowską i artystę Witka Orskiego polscy artyści i artystki pracujący w medium fotografii portretują rezydentki i rezydentów U–jazdowskiego. Portrety utrwalają szczególny moment rezydencji, a praca nad nimi jest też okazją do spotkania, wymiany, współpracy, nawiązania przyjaźni.
Pierwszy numer biuletynu The Residents prezentuje Nikitę Kadana, kolektyw Kem, Grazielę Kunsh, Linę Lapelyte, Melissę Tun Tun, którzy odwiedzili Warszawę i mieszkali w U–jazdowskim jesienią 2018. Autorką portretów jest Karolina Zajączkowska. Wywiady przeprowadził Alek Hudzik. Magazyn zaprojektował Krzysztof Bielecki.
Bogato ilustrowana publikacja towarzysząca wystawie Leszka Knaflewskiego, poznańskiego artysty o niezwykłej osobowości, założyciela autorskiej pracowni Audiosfera, oraz jego uczniów: Wojciecha Bąkowskiego, Daniela Koniusza, Tomasza Koszewnika, Dominiki Olszowy, Franciszka Orłowskiego, Aleksandry Ski, Konrada Smoleńskiego, Marii Toboły i Honzy Zamojskiego. Zawiera niepublikowany wcześniej tekst Knaflewskiego, w którym przedstawił on swoją koncepcję programową pracowni Audiosfera „Audio art”. Artyści sztuk wizualnych w świecie dźwięków.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
