Monografia „Języki słowiańskie w kontekstach kultur dawnych i współczesnych” jest piątą publikacją z cyklu opracowań przygotowanych w Instytucie Języka Polskiego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w ramach projektu „Synchronia i diachronia – zbliżenia i dialogi”. Tom powstał dzięki współpracy badaczy z kilku polskich i zagranicznych ośrodków naukowych oraz akademickich, którzy dostrzegli potrzebę opisania najnowszych zmian zachodzących w językach słowiańskich pod wpływem przemian cywilizacyjno-kulturowych. W swoich badaniach językoznawcy koncentrują się na zagadnieniach leksykalnych, w szczególności na frazeologii utrwalającej różne aspekty życia danej społeczności. Zawarte w monografii studia w pełni potwierdzają tezę, że leksykalna płaszczyzna języka jest najbardziej czuła na zmiany i przeobrażenia w rzeczywistości pozajęzykowej. Wartością publikacji jest pokazanie zarówno ogólnych mechanizmów językowych, jak i zaprezentowanie konkretnych przykładów odzwierciedlania przez słownictwo kultury materialnej i duchowej społeczeństwa. W pierwszej części tomu czytelnik odnajdzie studia poświęcone zjawiskom językowym obserwowanym w języku polskim i czeskim w różnych okresach historycznych oraz współcześnie. W części drugiej zapozna się z zagadnieniami języka i kultury w szerszej perspektywie, obejmującej problematykę przekładu i zjawiska językowe charakterystyczne dla obszarów przygranicznych oraz wielokulturowych.
Autorzy i redaktorzy tomu żywią nadzieję, że monografia przyczyni się do popularyzacji wiedzy o językach słowiańskich i stanie się inspiracją do podejmowania nowych tematów badawczych.
Monografia Między Zachodem a Wschodem. To samo i inne Beaty Szymańskiej dotyka zagadnienia uniwersalnego i towarzyszącego człowiekowi od niepamiętnych czasów – mierzy się bowiem z pytaniami o możliwość zrozumienia innych kultur, o to, co je łączy, a co je dzieli, a także o współistnienie Wschodu i Zachodu. Autorka w sposób erudycyjny i wieloaspektowy odnosi się do literatury i sztuk plastycznych, relacji natura?człowiek (ukazanej tutaj na tle pejzaży ogrodów chińskich i japońskich, a także ogrodu Claude’a Moneta), pojęcia pustki, problemu cierpienia czy znaczenia empatii, które przedstawia w porównawczym ujęciu, sięgając do przykładów pochodzących zarówno z kultury Zachodu, jak i Wschodu.
W ośmiu rozdziałach książki pisarka skupia się na wybranych aspektach kultury, które pozwalają jej wskazać i zanalizować kluczowe kwestie dla spotkania Wschodu z Zachodem, a także podobieństwa i różnice w rozumieniu tych dwóch kultur i systemów myślenia. W swoich rozważaniach autorka przywołuje bogactwo tekstów źródłowych (od haiku do poezji Bolesława Leśmiana) i obrazów (jak choćby słynny cykl Dziesięć obrazów z wołami mistrza Kuoana), zaś swoją analizę uzupełnia niezbędnymi odwołaniami do tradycji filozoficznych Wschodu i Zachodu oraz do literatury przedmiotu (obszerna bibliografia, zawarta na końcu tomu, niewątpliwie może służyć jako przewodnik dla wnikliwego czytelnika, który – zachęcony lekturą – zechce zgłębić bardziej szczegółowo omawiane w monografii zagadnienia).
Eseistyczna konwencja tomu i nowatorskie – syntetyzujące, lecz jednocześnie dotykające konkretu – ujęcie tematu, a także jednoczesna ponadczasowość i aktualność omawianych treści, sprawiają, że książka stanowi istotny wkład w dyskusję dotyczącą relacji między Wschodem i Zachodem, szczególnie między kulturą Japonii i Chin a europejskim światopoglądem. To wyjątkowe spojrzenie na sztukę, literaturę i filozofię wywodzące się z tradycji kulturowych Wschodu i Zachodu pozwali czytelnikowi lepiej zrozumieć świat, który – niczym ogród – go otacza.
„Sztuka stanowi swego rodzaju przekaz tego, co wymyka się filozofii. Rzeczą artysty jest oglądanie świata i postrzeganie go, mówiąc słowami zen, „takim, jaki on jest”, w jego zmienności i nietrwałości, a wytworem dzieła sztuki jest szczególnego rodzaju notatka, uchwycenie momentu, sprawozdanie z metaforycznie i dosłownie rozumianej podróży. Tak właśnie człowiek może doświadczać świata, tak kształtuje się jego relacja z przyrodą. Życie jest podróżą przez otaczającą nas rzeczywistość”.
[Fragment z rozdziału 1]
„Pisać o kulturze japońskiej (podobnie jak o każdej kulturze) w sposób ogólny, a zarazem skrótowy, jest rzeczą niemożliwą. Można jednak, jak sądzę, skupić się na wybranych problemach, na tyle ogólnych, aby poprzez ich analizę dało się wskazać na pewne kluczowe dla tej problematyki kwestie. Taką kwestią najbardziej ogólną jest ustalanie, co rozumie się przez kulturę danego kraju. Jak wiadomo, dysponujemy niezmierną ilością definicji kultury (rokrocznie ta liczba się zwiększa). Trudno byłoby więc tutaj przyjąć jakąś jedną, określoną definicję”.
[Fragment z rozdziału 8]
Beata Szymańska ? profesor filozofii i poetka. Jej działalność dydaktyczna i naukowa była realizowana na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się przede wszystkim na filozofii kultury i filozofii Wschodu. Opublikowała siedem książek o charakterze naukowym, monografie poświęcone problematyce filozoficznej i pięć książek popularnonaukowych, zredagowała też podręcznik. Drugim obszarem jej zainteresowań jest poezja. Opublikowała osiem tomików poetyckich i tom opowiadań. Jest członkiem m.in. Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu.
Stroje Ludowe Narodu Polskiego z wiernym opisaniem jego obyczajów, zwyczajów, i sposobu bycia
Leon Zienkowicz
Praca Leona Zienkiewicza jest jednym z pierwszych opracowań dotyczących polskiego stroju ludowego (wcześniejsze są prace Łukasza Gołębiowskiego czy Jana Matejki), w którym obok rycin prezentujących strój danego regionu, znalazło się miejsce na krótkie etnograficzne charakterystyki regionów.
Wyjątkowość dzieła Zienkowicza polega na tym, że zostało wydane we Francji przybliżając czytelnikowi zagranicznemu (francuski był wówczas lingua franca) część ludowej kultury polskiej, która dla romantyków w Europie stanowiła wówczas inspirację, wypełniając lukę jaka istniała w prezentacji strojów ludowych Europy (na Zachodzie wcześniej wydano podobne opracowania). Ważnym elementem dzieła było to, że zawierało kolorowe ilustracje, co dziś daje szansę na prześledzenie nie tylko zmian form, ale także upodobań estetycznych i symboliki kolorów używanych w strojach. Współcześnie obserwujemy renesans zainteresowań strojem ludowym, nie tylko na fali nostalgii, za „pierwotnymi formami" rodzimej kultury, czy chęcią zachowania materialnego dziedzictwa kulturowego, ale także w związku z tym, iż strój jest traktowanym jako szczególny wyróżnik regionu i w związku z tym element jego wielowymiarowej promocji.
Praca stanowi ważne źródło wiedzy o polskiej kulturze ludowej XIX wieku, wartościowe nie tylko dla szerokiego grona odbiorców, ale i dla specjalistów z zakresu historii kultury, etnografii czy historii sztuki.
Ale tajemnicy Königsberga/Kaliningradu nie wyraża osiemnastowieczny filozof Kant, lecz Hannah Arendt, kobieta dwudziestowieczna. Przyszła na świat dwa wieki później, w 1906 roku, jeszcze w „epoce bezpieczeństwa”, ale rychło wciągnął ją wir tego nieszczęsnego stulecia. Widziała zmierzch dnia, którego świt
oglądał Kant.
„Pierwsza eksplozja – pisze Hannah Arendt o 1 sierpnia 1914 roku – była jakby początkiem reakcji łańcuchowej, której do dziś nie można przerwać… Niczego, co wydarzyło się od I wojny światowej, nie udało się naprawić, żadnemu z nieszczęść, nawet II wojnie, nie umieliśmy zapobiec. Każde wydarzenie miało jakość katastrofy i każda z tych katastrof była ostateczna”.
Karl Schlögel
Od Hannah Arendt, poprzez Paula Celana i Györgya Lukácsa, aż po Siergieja Diagilewa czy Harry’ego Kesslera – Karl Schloegel odkrywa na nowo wspaniałą tradycję europejskiej kultury w dobie kryzysu współczesnego świata.
Książka obrazkowa Leksykon t.1 to opracowanie przedstawiające historie? książki obrazkowej jako narzędzia edukacyjnego,formy rozrywki dla dzieci i gatunku artystycznego. Jest ona prezentowana poprzez omówienie najistotniejszych utworów składających się? na dorobek tej formy sztuki. Znalazło się tu dwanaście tuzinów haseł, w których omówione zostały konkretne dzieła lub twórczość jakiegoś autora.
Przy ich tworzeniu brane były: popularność danej książki lub twórcy (Beatrix Potter, Ludwig Bemelmans, Dr Seuss, Roald Dahl), nowatorstwo pomysłu, który potem był rozwijany przez następców i kontynuatorów (Bruno Munari, Maurice Sendak, Anthony Browne) reprezentatywność dla danej odmiany książek obrazkowych (na przykład abecadlniki czy książki wczesnokonceptowe), a także jakość artystyczna (na przykład w wypadku książek El Lissitzky’ego, Hanny Höch czy Sary Fanelli). W Leksykonie znalazły się też omówienia najbardziej znaczących komiksów powstałych w omawianym okresie (Kaczor Donald, Fistaszki, Asterix), zazwyczaj w pracach na temat książek obrazkowych pomijanych milczeniem lub marginalizowanych. Uznaliśmy, że należy o nich napisać, gdyż ich bohaterowie są niewątpliwie mieszkańcami masowej wyobraźni, w której koegzystują z postaciami z książek i warto to zrobić pomimo tego, że nie zawsze pojawiali się oni w publikacjach książkowych, występowali bowiem w odcinkach komiksów drukowanych w gazetach. Każdy utwór opisywany jest na szerokim tle przemian kulturowych i uwzględnia takie zagadnienia jak przemiany koncepcji pedagogicznych, rozwój rynku książki i kultury popularnej, związek pomiędzy twórczością danego autora i dominującymi prądami artystycznymi oraz wydarzenia historyczne.
Małgorzata Cackowska, Hanna Dymel-Trzebiatowska, Jerzy Szyłak
Praca pokazuje, jak przez pryzmat pewnej koncepcji czasowości i kultury naukowej możemy badać naukę, rozumieć jej wytwory, uczestniczyć w sposób świadomy i odpowiedzialny w świecie, który nauka eksploruje i współtworzy. Autorka czerpie inspiracje z wędrówek między dyscyplinami i stylami myślowymi, nieraz odwołując się do orientacji odległych od tradycyjnego formatu humanistyki jako nauki. I to stanowi wartość tej trudnej książki; chodzi zarówno o metaforykę i konceptualizacje, jak też świadomie erudycyjną heterodoksję – sięganie do tak wielu kontekstów, tropów, wynajdowanie nieoczekiwanych korelacji, aby pełniej opowiedzieć o przedmiocie badań, ale też o sobie jako współczesnym badaczu-humaniście (historyku, filozofie, akademiku, człowieku poznającym i reflektującym) Nielinearność, meandryczność i wielostronność narracji; napięcie między metaforą, paradoksem, ironią i racjonalnością cały czas towarzyszą lekturze rozprawy. Lektura zaś przypomina podróż, która wzburza na początku zdziwienie i niepewność, a na końcu już nic nie jest takie samo, bo przebyta droga i czas spędzony nad tą książką zmieniają też czytelnika. Także dlatego, że ważną jej stroną jest wymiar etyczny, przypominając to, co często się pomija w odniesieniu do nauki – że być w świecie to być wobec innych, zwłaszcza w sytuacji wyboru, zaś każdy wybór, zwłaszcza moralny, ma charakter twórczy i przynosi zmianę.
Z recenzji prof. dra hab. Huberta Łaszkiewicza
Publikacja pozwala na dokładne zapoznanie się z egzemplarzami tego typu uzbrojenia średniowiecznego znajdującymi się pod opieką Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy. Analizy bronioznawcze przybliżają kontekst kulturowy oraz chronologiczny opracowanych militariów, a wyniki badań specjalistycznych ukazują preferencje materiałowe oraz pozwalają lepiej odtwarzać technologie stosowane w okresie średniowiecza przy produkcji uzbrojenia. Obok opracowań merytorycznych istotną częścią publikacji jest również katalog źródeł opatrzony m.in. danymi metrycznymi oraz rycinami zabytków.
Autor w perspektywie filozoficzno-historycznej podejmuje problem związków pomiędzy rozmaitymi obrazami, mitami i symbolami a dziedziną polityki. Obecne w książce odwołania do filozoficznej oraz politycznej tradycji Zachodu ukazują znaczącą rolę i siłę imaginarium politycznego. Obrazy, mity czy symbole organizują nasze polityczno-społeczne doświadczenia: krystalizują powiązania pomiędzy grupami zaangażowanymi we wspólne polityczne przedsięwzięcia, identyfikują politycznych wrogów i przyjaciół, sakralizują lub odrzucają panującą władzę, a także podsycają zbiorowe namiętności. Elementy imaginarium uzupełniają lub wręcz obalają dyskurs racjonalny, rzekomo rządzący instytucjami i przejawami życia publicznego.
You are accused of a crime. Who would you rather determined your fate – a human or an algorithm?
An algorithm is more consistent and less prone to error of judgement. Yet a human can look you in the eye before passing sentence.
Welcome to the age of the algorithm, the story of a not-too-distant future where machines rule supreme, making important decisions – in healthcare, transport, finance, security, what we watch, where we go even who we send to prison. So how much should we rely on them? What kind of future do we want?
Hannah Fry takes us on a tour of the good, the bad and the downright ugly of the algorithms that surround us. In Hello World she lifts the lid on their inner workings, demonstrates their power, exposes their limitations, and examines whether they really are an improvement on the humans they are replacing.
W książce Siedem cudów świata znalazły się najwspanialsze osiągnięcia architektoniczne ludzkości. Stanowi ona obowiązkową lekturę dla każdego, kto chce dowiedzieć się czegoś więcej o najsłynniejszych miejscach na świecie. Obok informacji na ich temat zamieszczone zostały piękne fotografie przedstawiające fronty oraz wnętrza wybranych budowli. Na kartach niniejszej książki czytelnik podziwiać może m.in. Wielki Pałac Kremlowski, Wielki Mur Chiński czy wieżę Eiffla.
Kiedy po raz kolejny pomyślisz, jak bardzo coś spieprzyłeś, ta książka przypomni ci, że mogło być o wiele gorzej…
Ekscytująca podróż przez najbardziej kreatywne i katastrofalne porażki w historii ludzkości, począwszy od upadku naszego praprzodka z drzewa, do najbardziej spektakularnych współczesnych klęsk gatunku ludzkiego!
W ciągu ostatnich siedemdziesięciu tysięcy lat, odkąd homo sapiens chodzi po Ziemi, przebyliśmy długą drogę. Sztuka, nauka, kultura, handel – w ewolucyjnym łańcuchu pokarmowym jesteśmy prawdziwymi zwycięzcami. Ale powiedzmy sobie szczerze, to wcale nie była bułka z masłem, a do tego czasami, zupełnie przypadkiem, udawało się nam coś naprawdę wybitnie spieprzyć.
Od klęski ekologicznej na Wielkich Równinach Stanów Zjednoczonych w latach 30. XX wieku do walki z czterema plagami przewodniczącego Mao. Od pijanej w sztok armii austriackiej, która przypuściła atak na samą siebie, do supermocarstwa, które wybrało na prezydenta gospodarza programu telewizyjnego z gatunku reality show… Można dość bezpiecznie stwierdzić, że jako gatunek z wiekiem wcale nie stajemy się mądrzejsi.
Monografia poświęcona jest procesowi kreowania struktur architektonicznych powstających na terenach po dawnych obozach koncentracyjnych utworzonych przez Główny Urząd Gospodarki i Administracji SS. Przeprowadzone prace badawcze są kontynuacją badań naukowych podjętych w latach 2006-2010, których podsumowaniem stała się monografia "Polskie założenia pomnikowe. Rola architektury w tworzeniu miejsc pamięci od połowy XX wieku"
Architektura w niniejszych badaniach jest ujmowana jako szeroko rozumiane zaangażowanie w przeorganizowanie przestrzeni w celu stworzenia miejsca jako nośnika pamięci o ważnej dla ogółu przeszłości. Jest sztuką kształtowania przestrzeni, a jej przedmiotem są nie tylko pojedyncze obiekty budowlane, ale na procesie organizowania fizycznie zdefiniowanego obiektu. Realizacje architektoniczne mogą funkcjonować jako nośnik pamięci , stanowiąc przede wszystkim świadectwo realności upamiętnianych wydarzeń.
Nie tylko o teatrze to mój dialog w formie monografii. I to zarówno na poziomie konstrukcji, jak i zawartych tu treści. Rzecz łączy różne formy dyskursywne: studia, rozmowy oraz szkice dotyczące teatru i kultury XX i XXI wieku. Widzę teatr w Polsce jako część teatru europejskiego, dla którego kontekstem są różne formy teatralne i prateatralne z Azji. Jeszcze jedna cecha tej, nazwijmy, „monografii performatywnej” to zaproszenie Odbiorcy do dyskusji. Jestem przekonany, że dzisiaj nie można myśleć o kulturze bez kontekstu przekraczającego Europę. W dialogu powinniśmy kultywować naukową refleksję o kulturze, w tym o teatrze, i o demokracji. O poszukiwaniu jedności w różnorodności.
Piotr Rudzki – teatrolog, adiunkt w Zakładzie Teorii Kultury i Sztuk Widowiskowych Uniwersytetu Wrocławskiego. Zainteresowania teatrem współczesnym i Stanisławem Ignacym Witkiewiczem połączył w książce Witkacy na scenach PRL-u (Wrocław 2013). Jego artykuły dotyczące teatru i kultury w XX i XXI wieku ukazywały się w czasopismach i tomach zbiorowych w Polsce, Austrii, Indiach, Nepalu i USA. W latach 1994–2016 redaktor „Notatnika Teatralnego”. W okresie 1995–2000 visiting lecturer w Delhi University, współautor pierwszego podręcznika nauki języka polskiego dla Hindusów (Rozmówki hindi-polskie,New Delhi 2003).
Książka Marty Kubiszyn to dobrze przemyślana i precyzyjnie skonstruowana monografia podsumowująca wieloletnie zainteresowania naukowe autorki. Wpisuje się ona w kulturoznawczy nurt badań nad pamięcią zbiorową Zagłady, wnosząc istotny wkład w tę dziedzinę zarówno na poziomie teoretycznym, jak i opisowym. Do badań pamięciologicznych autorka wprowadza kategorię „współpamięć”, którą definiuje jako […] poszerzenie pamięci wspólnoty rozumianej geograficznie o świadomość obecności innego w danym miejscu. Proces poszerzania pamięci jest tu przedstawiony jako przedmiot działalności animatorów kultury, którzy odkrywają i dokumentują zapomniane lub wymazane ślady przeszłości, by tworzyć nowe, postpamięciowe narracje, przyjmując kształt projektów artystycznych i edukacyjnych.
Fragment recenzji wydawniczej dr hab. Małgorzaty Fabiszak, prof. UAM
Najbardziej znaną, przynajmniej czytelnikom literatury pięknej, prokrastynatorką była bohaterka powieści Margaret Mitchell Przeminęło z wiatrem, Scarlet O’Hara, która często powtarzała „Nie chcę o tym teraz myśleć. Pomyślę o tym jutro”.
W ostatnich latach odnotowuje się znaczny wzrost osób mających problem z terminowym wywiązywaniem się z obowiązków, tzw. prokrastynatorów. Prokrastynacja definiowana jest jako irracjonalne zwlekanie. Jedną z możliwych przyczyn narastania zachowań prokratynacyjnych jest industrializacja i rozwój nowoczesnych technologii. Sprzyja to wprawdzie multizadaniowości, tak oczekiwanej przez pracodawców. Ale jednocześnie prowadzi do licznych przeciążeń o charakterze psychologicznym.
Prezentowana monografia zawiera charakterystykę zjawiska, omówienie psychologicznych, somatycznych, społecznych i ekonomicznych kosztów, jakie ponoszą prokrastynatorzy.
Eustachy Januszkiewicz zapisał się w historii z różnych powodów: w latach 20. XIX wieku zasłużył się w Prokuratorii Massy Radziwiłłowskiej, w powstaniu listopadowym występował jako emisariusz Centralnego Wileńskiego Komitetu Powstańczego, a później jako szef sztabu i adiutant gen. S. Różyckiego. Ale najbardziej znany jest z czasów emigracyjnych jako wydawca i księgarz. Był założycielem Księgarni i Drukarni Polskiej w Paryżu, pionierem druków periodycznych, członkiem licznych organizacji emigracyjnych (Towarzystwa Litewskiego i Ziem Ruskich, Towarzystwa Historyczno-Literackiego, Stowarzyszenia Pomocy Naukowej, Fundacji na rzecz osieroconych dzieci Adama Mickiewicza etc.). Januszkiewicz przyjaźnił się z Adamem Mickiewiczem i jego synem Władysławem, z Juliuszem Słowackim, Fryderykiem Chopinem, Joachimem Lelewelem, Zygmuntem Krasińskim, Feliksem Wrotnowskim, Aleksandrem Jełowickim, Leonardem Niedźwieckim i wieloma innymi, co jest udokumentowane w listach i na stronach pamiętników tych osób. Cała Emigracja śledziła 20-letnią historię jego miłości, która szczęśliwie została zwieńczona małżeństwem. Eustachy Januszkiewicz był również dziennikarzem i publicystą (*Polacy **w Oporto*, *Kilka słów Drukarni Polskiej*, *Ostatnie chwile J. Lelewela *etc.), jednak jak do tej pory nie doczekał się żadnej monografii, a jego Pamiętnik z lat 1831–1851 po raz pierwszy przedstawiamy czytelnikom.
Z naukowego punktu widzenia publikację należy oceniać jako udany i wartościowy cykl literaturoznawczych i kulturoznawczych refleksji nad zjawiskiem najszerzej rozumianego mimetyzmu w literaturze i innych obszarach sztuki (z licznymi odwołaniami do zoologii, botaniki, geografii, etnologii, antropologii).
Fauna i flora potraktowane tu zostały z jednej strony jako zjawiska naturalne, a z drugiej jako punkt odniesienia do określenia kondycji człowieczej poprzez wykorzystanie sprawdzonego instrumentarium (exempla, heraldyka, bestiariusze, wirydarze etc.). Prace dowodzą, że wnikliwa obserwacja świata zwierząt i świata roślin może z powodzeniem mieć charakter kulturotwórczy. W takim ujęciu materiał literacki staje się wykładnikiem niekonwencjonalnego oglądu przyrody (zarówno rodzimej, jak i egzotycznej), interesującą próbą wyjścia poza stereotypowe postrzeganie zwierząt i roślin w różnych kręgach kulturowych.
Metodologiczne założenia określiłbym jako hermeneutyczne dociekania w obrębie humanistyki ekologicznej. Sprowadzają się one do poszukiwania różnorodnych znaczeń nadawanych faunie i florze w utworach literackich (czy szerzej: w odniesieniach kulturowych). […] Królestwo zwierząt i roślin w większości ujęć uznane zostało za kategorię fenomenologiczną, co pozwoliło badaczom skoncentrować uwagę nie tylko na oglądzie i opisie, lecz także na dociekaniu znaczeń ukrytych.
W czasie coraz większego przywiązywania znaczenia do roli ekologii w życiu społeczeństw, naglącej konieczności respektowania jej zasad, wzrasta również potrzeba uprawiania humanistyki ekologicznej. Tom wychodzi więc naprzeciw społecznemu zapotrzebowaniu.
Z recenzji prof. dr hab. Tadeusza Błażejewskiego
Tom Wokół „Katechizmu biblioteki” Paula Ladewiga jest pokłosiem konferencji naukowej, zorganizowanej w Bydgoszczy w dniach 24-25.04.2017 roku. Zawiera 17 artykułów. Wspólnym mianownikiem wszystkich jest dzieło pt. Katechizm biblioteki, wydane w Lipsku przed 106 laty (1912), autorstwa Paula Ladewiga (1858-1940), niemieckiego bibliotekarza i bibliotekoznawcy. Na kanwie zawartych tam myśli, refleksji, zgrabnych aforyzmów, „ubranych” w formę rad, sentencji, a czasem aforyzmów, poświęconych książce, bibliotece oraz meandrom jej funkcjonowania, powstały teksty, w których spotyka się: współczesność z przeszłością (technologie internetowe – Biblioteka Aleksandryjska); teoria z praktyką (bibliografia – biblioteki dla dzieci i młodzieży); tradycja z nowoczesnością (dary – zarządzanie), młodość z dojrzałością (studenci oraz doświadczeni bibliotekarze i bibliotekoznawcy), nauka z bibliotekarstwem, Polacy z cudzoziemcami.
Książka Izabeli Kaczmarzyk to ważne dla badań śląskoznawczych, dojrzałe studium kulturowe, bogate pod względem poznawczym i analitycznym, będące konsekwencją wieloletnich badań prowadzonych przez Autorkę. Perspektywa kulturoznawcza rozwijana jest tu na podstawie solidnych założeń teoretycznych, niemniej w niektórych fragmentach pracy omawiana problematyka zostaje ujęta w perspektywie historycznej i historycznoliterackiej.
Książka została napisana z dużym zaangażowaniem, inwencją twórczą, odsłaniającą precyzyjny warsztat badawczy i bogatą erudycję Autorki. Lektura zbioru niebanalnych rozpraw przynosi niewątpliwe pożytki naukowe i intelektualne. Książka będzie ciekawą propozycją na rynku wydawniczym.
prof. dr hab. Małgorzata Łoboz
Autorka sumiennie podąża – co nie jest wszak łatwe – własną, oryginalną drogą, interpretując różnorodne teksty kultury dotyczące Górnego Śląska. Nie mam żadnych wątpliwości – książka Izabeli Kaczmarzyk, bardzo dobrze napisana, starannie udokumentowana, będąca wynikiem głębokiej refleksji Autorki nad podjętą problematyką, w znaczący i oryginalny sposób wzbogaca naszą wiedzę o kulturze Śląska, […] wpisując się znakomicie w nurt najlepszych narracji w polskim piśmiennictwie naukowym o Górnym Śląsku.
prof. dr hab. Dariusz Rott
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
