Kto sprząta świat? W Feminizmie dekolonialnym Françoise Vergès mierzy się z kluczowymi kwestiami dzisiejszych debat feministycznych – od europocentryzmu i przywileju białości, po wykluczenie i kapitalistyczny wyzysk. Wychodząc od przykładu kobiet pracujących w sektorze usług sprzątania, unaocznia, w jaki sposób zachodni feminizm stał się ruchem dbającym o interesy białych kobiet. Przypomina również o jego kolonialnych korzeniach i proponuje feminizm osadzony w praktyce dekolonialnej, łączący analizę problematyki płci z krytyczną teorią rasy oraz analizą imperialnych struktur władzy. Książkę wydano dzięki dofinansowaniu Instytutu Francuskiego w ramach Programu Wsparcia Wydawniczego.

Polacy dostrzegali w tym kraju i w społecznościach go zamieszkujących coś być może unikalnego. Japonia nie była dla nich egzotyczna. Opisy, które zawarli w swoich pracach, wskazują, że krajobraz Japonii nie był im obcy, miejscami wręcz przywodził na myśl albo rodzime strony, albo miejsca znane ze wcześniejszych wypraw. Z czego to mogło wynikać? Czy powodem tego mogło być to, że ziemie polskie i rejony Europy Środkowej były ich jedynymi punktami odniesienia? Dla części z nich mogło tak być, jednak większość omawianych podróżników posiadała już doświadczenia podróży do innych miejsc w Europie i w świecie. A zatem, jaki mógł być tego powód?

No Logo, międzynarodowy bestseller, nazywany biblią alterglobalistów. Kultowa książka ze wstępem przygotowanym przez Naomi Klein specjalnie z okazji dziesiątej rocznicy pierwszego wydania.Książka została uznana za absolutny fenomen kulturowy i stała się manifestem krytyków ekspansywnego kapitalizmu. Teraz, gdy wciąż zmagamy się z kryzysem ekonomicznym, wnikliwa analiza naszego świata, którym rządzą znane marki i wielkie korporacje, przeprowadzona przez Naomi Klein, jest bardziej aktualna niż kiedykolwiek. W równych częściach to analiza kulturowa, manifest polityczny i dziennikarskie expos, a także historia o buncie i samostanowieniu w naszym nowym omarkowanym świecie.Inteligentnie napisana, wspaniale przedstawiona historia kultury, która przeszła długą ewolucję: od sprzedawania towarów do upowszechniania marek. Już po kilku rozdziałach zacznie wam się kręcić w głowie. Klein niewątpliwie potrafi pisać: zamiast naukowego żargonu oferuje czytelnikowi nieformalny, soczysty język. To książka z dobrze obronioną tezą. Książka bardzo potrzebna. Klarowna, niosąca nowe idee. Spokojna, choć bezlitosna."Guardian"W dziedzinie dziennikarstwa kawał sumiennej, dobrej roboty, a przy tym wezwanie do boju z prawdziwego zdarzenia. Ta książka została po prostu nafaszerowana znaczącymi danymi statystycznymi i błyskotliwymi anegdotami. Dzięki temu jest fascynująca, wolna przy tym od dogmatyzmu.I wprost kipi inteligentnym gniewem."Observer"

Książka jest interesującym poznawczo projektem teoretycznym o nachyleniu praktycznym skupionym wokół problematyki procesów transferu między kulturami, a przyjęta perspektywa interdyscyplinarna pogłębia istotę problemu. Książka ta stanowi ważny punkt widzenia na kwestie transferu przede wszystkim z kultury arabskiej do kultury polskiej. Ponadto jest źródłem informacji o relacjach między kulturami na przestrzeni wieków i współcześnie. Należy podkreślić i docenić ogrom pracy dokumentalistycznej wykonanej przez Autora, aby zgromadzić i przedstawić transfer kulturowy między kulturą arabską i polską. Pod tym względem praca jest niewątpliwie ciekawa, a różnego rodzaju szczegóły i ciekawostki dodają jej wartości.

Biografia zawodowa Teresy Torańskiej (1944–2013) bardzo dobrze oddaje dylematy niezależnych dziennikarzy w Polsce, szczególnie w okresie PRL-u. Już tytuły, bodaj najbardziej znanych jej książek: Oni (1985) i My (1994), symbolicznie wyznaczają domenę polityki i biografii polityków jako ważny element jej publicystyki. Torańska podkreślała, że rozmowa stanowi podstawę dziennikarstwa informacyjnego i interpretującego. Gdy wyjechała z Polski, w 1986 roku, rozpoczęła nagrywanie rozmów z Jerzym Giedroyciem, ich bohaterką jest także Zofia Hertz. Oboje opowiadają Torańskiej, z wieloma dygresjami, historię Instytutu Literackiego w Paryżu, podsumowując niejako 40-lecie istnienia. Rozmowy nie ukazały się drukiem, choć w swoim czasie mogły być rewelacją, bowiem Giedroyc wierzył (jak rzadko) w sens tej rozmowy. Książka zawiera te rozmowy, a także charakterystyki autorów „Kultury”, przygotowane przez Torańską, korespondencję z Giedroyciem i Hertz, rozmowy opublikowane na łamach „Kultury”. To specjalne ślady związków Torańskiej z kręgiem Giedroycia, potwierdzające ich wspólne priorytety: niepodległość Polski i wolność w każdym jej wymiarze, odpowiedzialność za słowo. XXXIII tom serii „W kręgu paryskiej KULTURY”

Recenzowane opracowanie autorstwa dr inż. Jolanty Jóźwik porusza zagadnienie nowych miast w Polsce i kryteriów miejskości stosowanych w procedurze administracyjnej związanej z nadawaniem jednostkom osadniczym statusu miasta. W tak zarysowanej problematyce praca wpisuje się w szerszy dyskurs akademicki, dotyczący istoty miasta, aspektów miejskości czy procesów urbanizacji. […] Dysertację należy uznać za opracowanie ambitne i bardzo wartościowe pod kątem naukowym. Co więcej, część analityczno-opisowa pracy charakteryzuje się wysokim poziomem merytorycznym, a zgromadzony materiał faktograficzny posiada olbrzymią wartość poznawczą. […] Recenzowana praca jest dziełem oryginalnym, niezwykle wartościowym i zawiera szereg nowych ustaleń o charakterze poznawczym. Mocną stroną pracy jest bogaty materiał faktograficzny. Z tego względu może ona stanowić wartościowy materiał porównawczy dla innych badań nad przedmiotową problematyką. Z recenzji dr. hab. Roberta Szmytkie, prof. UWr

Przed edukacją stoją ogromne wyzwania. Ken Robinson twierdził, że trzeba ją wymyślić na nowo. Od wielu lat wiele środowisk próbuje to robić. Stawiane są coraz to nowsze pytania, na które brakuje jasnych, jednoznacznych odpowiedzi. Spora część tych refleksji dotyczy edukacji muzycznej, w przypadku której mówi się o kryzysie tożsamości [...]. Na nowo wymagają zdefiniowania założenia edukacyjne, cele, jakie stawiamy szkole. Wiele z nich, ukształtowanych w XX wieku i wcześniej, to – być może – piękne ideały, ale nieadekwatne do współczesnych realiów, niemożliwe do spełnienia marzenia – to nasze tytułowe utopie. W książce próbujemy zmierzyć się z tymi problemami, opisać współczesność w warstwie myśli i założeń oraz codziennych praktyk szkolnych. Poszukujemy sensu i tożsamości dla edukacji muzycznej. Do dyskusji zaprosiliśmy wybitnych znawców zagadnienia, osoby uznane, które od lat zajmują się tą tematyką, a także młode, które dopiero przystępują do zmagań z tymi problemami. Ich głos jest nie mniej ważny i cenny. Być może to właśnie ci ludzie potrafią lepiej zrozumieć obecne niepokoje, potrzeby młodych generacji i wejść w horyzont przyszłych wyzwań. Ze wstępu Przedstawiona publikacja stanowi wyraz ciągłej aktualności problematyki edukacji muzycznej, namysłu nad jej fundamentami i metodami, nad projektowaniem i realizacją praktyk edukacyjnych oraz – co explicite zawarte jest w jej tytule – świadectwo niezmiennego od lat stanu poszukiwania rozwiązań z jednej strony zgodnych z naturą muzyki, z drugiej − uwzględniających dynamicznie zmieniającą się rzeczywistość kultury, w tym kultury muzycznej. Publikacja ukazuje przestrzeń edukacji muzycznej z wielu punktów widzenia, zarówno z pozycji wykładowców akademickich, jak i praktyków realizujących różne jej formy. Takie szerokie założenie uznać można za istotny walor opracowania, gdyż nie zamyka się ono w standardowym często dla tego typu książek układzie, a ma znamiona otwartości na ujęcia mogące przynieść spojrzenia i propozycje zgoła nieoczywiste. Z recenzji dr. hab. Rafała Ciesielskiego, prof. UJ

Zespół Pałacowo-Parkowy Ostromecko to wyjątkowe miejsce. Byłby ewenementem już choć dlatego, że w jednym majątku, tuż obok siebie, są tu dwa pałace i dwa parki, a to dopiero początek ostromeckich atrakcji. Nietuzinkowe, godne powieści sensacyjnej, spod znaku płaszcza i szpady, ale i romansu, były losy jego kolejnych właścicieli. Ściśle powiązane z zawiłymi dziejami tutejszych ziem i jednocześnie z narodowością panów na Ostromecku, z ich politycznymi lub szlacheckimi ambicjami, z gospodarnością lub rozrzutnością... Przeplatają się tu więc i wielka historia, i niezwykłe postaci.

Nowe wydanie katalogu wystawy głównej Muzeum II Wojny Światowej to publikacja, która kompleksowo przybliża specyfikę jednej z największych wystaw narracyjnych w Europie poświęconych tragicznej historii XX w. Położona 14 m pod ziemią wystawa główna MIIWŚ już od ponad siedmiu lat porusza, zachwyca i fascynuje tysiące odwiedzających z całego świata. Dzięki katalogowi każda osoba zwiedzająca wystawę ma okazję pogłębić wiedzę dotyczącą tej niezwykłej i ekspozycji. Wojna, która zmieniła układ sił na świecie, odcisnęła się mocnym piętnem na życiu milionów zwykłych ludzi. To właśnie ich losy składają się na główną oś narracji prowadzonej w MIIWŚ. Katalog pozwala lepiej zrozumieć grozę wojny, a także intencje, które towarzyszyły twórcom gdańskiego muzeum. Publikacja zawiera szczegółowe opisy wszystkich 17 sekcji wystawy głównej. Jest też wartościowym kompendium wiedzy o II wojnie światowej, z którego mogą skorzystać zarówno historycy, przewodnicy muzealni czy nauczyciele historii, jak i miłośnicy dziejów XX w. Dziesiątki zdjęć i opisów historycznych poprzedzonych obszernym wstępem merytorycznym – to wszystko składa się na nasz katalog. Odrębny rozdział poświęcono w nim zagadnieniu życia codziennego podczas okupacji. W publikacji zamieszczono również kalendarium budowy MIIWŚ.

Ostatnia dekada sukcesów w rozwoju AI wymusza na nas potrzebę przemyślenia dotychczasowych dokonań i spojrzenie w przyszłość rozwoju sztucznej inteligencji nie tylko jako technologii, ale także współczesnego fenomenu kulturowego. Czy AI studies będą osobnym kierunkiem badań, czy wpiszą się w dotychczasowe badania kulturoznawcze? Wydaje się, że działania AI są dobrze zakorzenione w dotychczasowych praktykach, jak idee awangardowe (ready mades), a romantyczny mit ludzkiej kreatywności i oryginalności jest tylko pewnym konstruktem kulturowym. Autorów numeru ciekawią narosłe wokół AI historie, narracje i praktyki, jak eye tracking, tworzenie postaci niezależnych w grach wideo, podsuwanie nam utworów muzycznych zgodnie z algorytmami. Ważną kwestią jest tak zwana etyka komputerowa i odpowiedzialność osób które stoją za tworzeniem AI. Narracje tworzone w ten sposób powinny bowiem uwzględniać różnorodność perspektyw i unikać utrwalania nierówności.

W esejach o twórczości znakomitego pisarza wyraźnie widoczny jest on sam. Odzyskuje głos, temperament, poczucie humoru. Spotykamy go w towarzystwie przyjaciół, rodziny, osób, które miały wpływ na jego życiopisanie. Także tych, które się jego dorobkiem zachwycały i go rekonstruowały. W kolejnym tomie z serii Jubileusze Wydawnictwa NCK badanie wybranych zagadnień z utworów Gombrowicza odsłania istotę fenomenu autora "Ferdydurke".

W jubileuszowej publikacji – w 160-lecie urodzin Stefana Żeromskiego – autorzy artykułów ukazują pisarza jako postać wielowymiarową: piewcę idei wolnej Polski, mistrza stylu, myśliciela. Widzimy go w roli podróżnika, melomana, ojca. Zawarte w książce teksty stanowią kompendium wiedzy zarówno o Żeromskim, jak i o bogatej spuściźnie, którą po sobie zostawił. „Okazuje się, że pomimo upływu lat sylwetka pisarza – twórcy o szerokich horyzontach, promującego indywidualizm w sztuce, nieprzekreślającego znaczenia tradycji w rozwoju kultury narodowej, w pełni świadomego podejmowanych działań innowacyjnych i przejawiającego niezwykłą wprost świadomość językową, obywatela i polityka – może fascynować współczesnych czytelników i prowokować do dyskusji” – stwierdza redaktor naukowa publikacji prof. dr hab. Maria Jolanta Olszewska. Zdaniem jednej z recenzentek, prof. dr hab. Doroty Heck, zbiór esejów Żeromski. Powroty to tom inspirujący, pluralistyczny, reprezentujący bogate spectrum metod polonistycznego literaturoznawstwa, podejmujący uniwersalną, szeroko w debacie publicznej obecną i aktualna problematykę. Prof. dr hab. Dorota Samborska-Kukuć, zauważa w recenzji, że z zebranych w publikacji tekstów wyłania się Żeromski redivivus, „pozyskany” i „odzyskany” przez dwa pokolenia badaczy. Badaczka podkreśla, że przypomnienie autora Przedwiośnia było obowiązkiem literaturoznawców i został on wypełniony z podziwu godną rzetelnością wynikającą z niesłabnącego zainteresowania pisarstwem Żeromskiego.

Wielką poezję bardziej niż rozumiemy - czujemy, dotykamy, smakujemy kolorami, zapachami. Jak odnieść się do liryki Miłosza? Niewzruszonej jak gotyckie budowle, delikatnej jak płatki kaprifolium, pełnej intymności, przy tym trwałej wobec druzgocącej siły historii. Papierowe leporello z witrażowym światłem, osłonięte taflą ołowianego srebra i spokojem szarości taką oprawę dla 9 wyjątkowych wierszy Miłosza oddajemy do rąk miłośników twórczości wielkiego poety i myśliciela.

W krótkim czasie dwóch międzywojennych dekad pisarze, poeci, autorzy tekstów scenicznych, zarówno teatralnych, jak i kabaretowych, stworzyli tak wiele utworów dla dorosłych i niedorosłych czytelników, że można mówić niemal o galaktyce książek. Stały się one inspiracją dla późniejszych twórców, artystów, reżyserów filmowych i teatralnych.O kolorycie tamtego pisarstwa opowiada literaturoznawca prof. Grzegorz Leszczyński, który odkrywa, w czym tkwi niezwykła siła tych książek i ich urzekający czar, dlaczego wywołują emocje zafascynowanych lekturą czytelników równie silne dziś, jak przed stu laty.

Odkryj fascynujący świat słowiańskich mitów, które ożywają na kartach tej książki idealnej dla każdego, kto pragnie poznać tajemnice swoich dziadów.Opowieści słowiańskie to zbiór fascynujących historii nawiązujących do bogatej mitologii i folkloru Słowian. Każde opowiadanie zabiera czytelnika w magiczny świat, gdzie spotyka bohaterów takich jak wiedźmy, duchy, bogowie i mityczne stworzenia. Przeplatają się w nich elementy przygody, tajemnicy, magii i miłości, tworząc niezapomniane narracje. Czytelnicy będą mieli okazję odkrywać różnorodność kultur słowiańskich oraz poznać ich niezwykłe wierzenia i tradycje. Opowieści słowiańskie to zaproszenie do magicznego świata, który porwie czytelników w wir emocji i wyobraźni.Artur Chrostowski to pasjonat mitologii słowiańskiej i twórca programu "My!Słowianie - czyli podcast o mitologii", w którym zgłębia tajemnice dawnych wierzeń i legend. Z zawodu opiekun medyczny, a z serca miłośnik historii i tradycji swoich przodków. Mieszka na malowniczej Kurpiowszczyźnie, gdzie łączy swoje pasje z codziennym życiem.

Zapraszamy do fascynujących podróży po półkach z książkami, po wspaniałych księgozbiorach znanych, mniej znanych lub całkiem obcych nam bibliofilów. Wspólnym mianownikiem wszystkich opisywanych bibliotek są oczywiście książki, ale już ich zawartość, koncepcja i motywacja są u każdego bibliofila inne. Jeden jest nieskomplikowanym zbieraczem, inny – wyrafinowanym kolekcjonerem, jeszcze inny – pasjonatem określonej tematyki, inny zbiera książki jako lokatę kapitału, a najoczywistszą motywacją do tworzenia bibliotek jest po prostu zamiłowanie do czytania. Poprzez teksty o prywatnych bibliotekach chcemy pokazać, jak ważne jest posiadanie książek, kolekcjonowanie, powroty do przeczytanych lektur, a także w jaki sposób lektury ukształtowały bohaterów niniejszej książki, jak stawały się życiowymi drogowskazami i wzbogacały ich życie. Jak fenomenalnie wpływają na ich pamięć i ogólną kondycję! Reportaże o domowych bibliotekach mogą stanowić poradnik, po jakie lektury sięgać, gdy chaos i nadmiar propozycji wydawniczych wprawia w zakłopotanie, a pracownicy księgarni mają problem z poleceniem właściwej pozycji. W opisywanych bibliotekach wspominane są takie tytuły, że czasami nawet dobrze zaopatrzona biblioteka może skapitulować! Szykujcie się Państwo do podróży w prawdziwą książkową dżunglę! Zapraszamy do biblioteki: potomka arystokratycznego rodu Potockich – bibliofila Marka Potockiego, wieloletniego redaktora „Magazynu Literackiego Książki” Piotra Dobrołęckiego, programisty komputerowego i największego fana Stephena Kinga w Polsce – Sebastiana Kubańczyka, wykładowczyni i artystki, której praca zdobiła polski pawilon na Międzynarodowej Wystawie Architektury w Wenecji – Anny Barlik, dziennikarza, krytyka muzycznego i redaktora Rafała Księżyka, właściciela największej kolekcji komiksów Mateusza Trąbińskiego, kapitana żaglowca Małgorzaty Czarnomskiej, historyka literatury, krytyka, tłumacza i wykładowcy akademickiego Jana Zielińskiego, agentki literackiej i redaktorki Agaty Żabowskiej, pastora, prorektora Wyższego Baptystycznego Seminarium Teologicznego Mateusza Wicharego, dziennikarza sportowego Stefana Szczepłka, antykwariusza Waldemara Szatanka, pisarki Małgorzaty Karoliny Piekarskiej, poety Marka Czuku, nieżyjącego już dziennikarza i autora tekstów piosenek Marka Gaszyńskiego, varsavianisty Tomasza Lerskiego, językoznawcy, lekarza i poety Piotra Müldnera-Nieckowskiego, dramaturga Michała Pabiana, wydawczyni Anity Musioł, inżyniera rolnictwa, pedagoga i edukatora domowego Bartłomieja Marii Boby, bibliofilów Wojciecha Kochlewskiego i Jacka Żurawskiego, badaczki literatury Karoliny Felberg, tłumaczki i wydawczyni Joanny Rzyskiej, bibliotekarki, promotorki czytania Diany Chmiel, blogerki Aleksandry Pasek, reżysera teatralnego i telewizyjnego Andrzeja Domalika, terapeutki Anny Siemińskiej, powstańca warszawskiego Witolda Kruczka-Abuładze, bioinformatyka, specjalisty inżynierii biomedycznej i inżynierii tkankowej Wojciecha Jana Karwowskiego, fana science fiction i właściciela wydawnictwa Mag – Janusza Rodka oraz publicysty i filozofa Tomasza Terlikowskiego. Ten cykl ma unikatową wartość. Jest zapisem zarówno indywidualnych gustów czytelniczych portretowanych, jak i ich miłości do literatury. Miłości towarzyszącej im najczęściej przez całe zawodowe życie. W tekstach pojawiają się tytuły przełomowe w biografiach bohaterów, jak i książki czytane aktualnie. Od biblioteki – do serca, od biblioteki – do życia. Poprzez książki, gawędy literackie dowiadujemy się o życiu bohaterów, o ich marzeniach i planach. „Jeżeli książka wysokiego lotu nie natrafi na czytelnika wysokiego lotu – zawiśnie w powietrzu, chybi. Gotowość, aktywność, wysiłek twórczy potrzebne są na obu krańcach tego połączenia” – pisał w Lapidariach Ryszard Kapuściński. Mirosława Łomnicka portretuje czytelników wysokiego lotu, tworząc sama tego rodzaju literaturę. Idealne połączenie. Łukasz Maciejewski, dziennikarz, krytyk filmowy i teatralny

Książka prezentuje kulturę kulinarną okresu wczesnego średniowiecza z terenów Słowiańszczyzny, na podstawie źródeł pisanych i badań archeologicznych

Słowianie to największa grupa etniczna zamieszkująca Europę. Na temat okresu, od którego Słowianie pojawili się na naszym kontynencie, istnieją długie spory między zwolennikami autochtonizmu i allochtonizmu, czyli teorii zasiedlenia w okresie bardzo dawnym, czy wręcz rozwinięciu się grupy słowiańskiej między innymi na naszym terenie, jak i uznanie, że Słowianie przybyli na nasze ziemie w V wieku naszej ery, zgodnie z przekazami kronikarskimi. Spory te mogą zakończyć ostatnie badania genetyczne, które dowiodły, że Polacy są narodem o największym procencie genu słowiańskiego wśród populacji, a historię jego powstania datuje się na dwanaście tysięcy lat wstecz.

U ludów indoeuropejskich praktyki wróżbiarskie znane są od kilku tysięcy lat, wiemy o nich chociażby z Hymnów Rygwedy. Kultura Antyczna również dostarcza nam ogrom materiału w dziedzinie najbardziej nas interesującej. Natomiast, jeżeli chodzi o Słowian to najstarsze zapiski, które mówią o praktykowaniu wróżenia przez naszych Przodków pochodzą z IV wieku naszej ery. W książce tej staram się pokazać jak najbogatszy materiał źródłowy dotyczący naszego, słowiańskiego kręgu kulturowego. Informacje z innych kultur mają być tylko uzupełnieniem. Całą swą uwagę skupiam na naszych tradycjach wróżenia. Szukając źródła i prawdziwego sensu symboli i praktyk stosowanych przez Słowian muszę stosować również badania porównawcze. Aby ukazać sens, pierwotną mądrość wynikającą z symboliki zawartej w praktykowanych wróżbach muszę zacząć od wyjaśniania pojęć związanych ze światem wierzeń Słowian, które wpisują się w tematykę praktyk. Wyjaśniam więc funkcje w świecie mitologicznym poszczególnych postaci. Opisuję, podając dostępne źródła, sanktuaria słowiańskie, w których odbywały się publiczne wróżby pod przewodnictwem Żerców na zachodzie, a na wschodzie Wołchwów. Podaję ogrom przykładów wróżb, podzieliłem to na osobne tematy by było to przejrzyste i łatwiejsze w odbiorze. Na ile pozwala mi wiedza i zdobyty materiał, staram się wytłumaczyć, dojść do sedna, sens wykonywanych praktyk. Mam nadzieję, że mój wysiłek nie poszedł na marne i przyniesie czytelnikom trochę pozytywnych doznań a przede wszystkim wiedzy o tym co wiązało się z praktykowaniem wróżenia, i jak to robili nasi odlegli przodkowie.

Dokonuje się właśnie zasadnicza zmiana kulturowa. Dominujący przez dekady model sukcesu, produktywności i dążenia do celu ulega erozji, odsłaniając pokłady tego, co słabe, niedoskonałe, nieudane, zwyczajne. W sferze publicznej pojawia się przyzwolenie na okazywanie własnej niemocy i bezsilności. Porażka przestaje wzbudzać wstyd, coraz częściej bywa postrzegana jako jedno z najbardziej powszechnych i zarazem twórczych doświadczeń. Autorka stawia pytania o jego wymiary – jak przegrywać we własnym stylu, czerpać satysfakcję z porażki, ale i jak używać jej do forsowania zmiany społecznej. Zastanawia się nad wywrotowym potencjałem bezsilności, która czerpie siłę z intuicji i niepokoju. W pasjonującym eseju Agnieszka Dauksza przygląda się strategiom oporu i taktykom przetrwania – przewodniczkami w tych poszukiwaniach są performerki, osoby publiczne, artystki, postacie literackie oraz zwierzęta. Na przykład meduzy, które łącząc swoje komórki, wyznaczają trop w dążeniu do „my” przekraczającego wrogość i osobnicze podziały. Autorka pyta, co to znaczy być osobą nieznaczną, i pisze, dlaczego właśnie odczucie tego stanu może pomóc w przetrwaniu wielogatunkowej wspólnoty.