Literatura beletrystyczna o tematyce filozoficznej dostępna w księgarni internetowej Dobreksiazki.pl. W ofercie nowości, zapowiedzi i bestsellery. Szczególnie polecamy literaturę Olgi Tokarczuk - znana polska pisarka, eseistka, poetka i autorka scenariuszy, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 2018. Jej artystyczny dorobek to między innymi: Księgi Jakubowe, Czuły narrator, Zagubiona dusza, Bieguni, Szafa, Lalka i perła i wiele innych, które znajdziesz w jednym miejscu, z natychmiastową wysyłką.
Edyta Stein – filozof i święta – wpisuje się w dzieje myśli ludzkiej ze swą niezwykłą propozycją badawczą i życiową. Jej refleksja budziła i nadal budzi zaciekawienie, ale też wiele kontrowersji. Próba poznawczego zmierzenia się z tą refleksją i przesłaniem w niej zawartym przyciągała i przyciąga wielu badaczy, a także „zwykłych śmiertelników” poszukujących życiowych busoli. Stąd zamysł tej książki – aby konfrontować spuściznę Edyty Stein z rozmaitymi wizjami człowieka i świata oraz tendencjami filozoficznymi i światopoglądowymi, zarówno historycznymi, jak i współczesnymi. Metoda paraleli, rozwijana kontekstowo, może przybliżyć fenomen Edyty Stein biograficznie i filozoficznie – osadzić jej życie i myśl zarówno na tle panoramy burzliwych czasów, w których przyszło jej działać, jak i naszych, nie mniej burzliwych i katastroficznych, w których jej spuścizna zostaje zaktualizowana z uwagi na różne zapotrzebowania: indywidualne, społeczne i cywilizacyjne.
(fragment Wstępu)
Grecki rzeczownik paideia oznaczał wychowywanie i kształcenie dzieci (paides), a także skutki tych czynności, wychowanie i wykształcenie. Oznaczał też uprawę. Grecka paideia zatem to kultura osobista i społeczna twórców owych artefaktów oraz jej wytwory. Książka Wernera Jaegera, jednego z najznakomitszych starożytników niemieckich XX wieku (1888-1961), jest niezwykle bogatym i wnikliwym opisem greckiej kultury epoki archaicznej i klasycznej do czasów Platona włącznie jako spójnej całości ideałów wychowywania i kształcenia oraz bardzo szerokiego spektrum ich skutków. Nie jest to bowiem ani obraz samego tylko piśmiennictwa greckiego, ani greckiej filozofii, religii czy myśli wychowawczej, politycznej i społecznej, ani tylko wartości etycznych i budowanego na nich obyczaju. To raczej relacja o całym kompleksie zjawisk tworzących kulturę duchową Greków i jej przemiany od Homerowego zarania po klasyczną dojrzałość epoki Platona, któremu Jaeger poświęcił trzeci, najobszerniejszy tom swego trzytomowego dzieła, zaczętego w Niemczech, a po ich opuszczeniu w 1936 roku dokończonego w USA, gdzie pozostał już na resztę życia jako profesor Harvardu. Monumentalne przedsięwzięcie autora skupia uwagę głównie na przełomie V i IV wieku p.n.e., na czasach Sokratesa i Platona, starając się wykazać, że stanowiły one źródło późniejszej kultury europejskiej - średniowiecznej, nowożytnej, a nawet współczesnej.
Najwybitniejszy polski filozof komentuje słynne cytaty filozoficzne. Od Wiem, że nic nie wiem Sokratesa, przez Myślę, więc jestem Kartezjusza, aż po Rzeczywistość nie istnieje Baudrillarda Ułamki filozofii to wybór kilkudziesięciu znanych myśli wielkich filozofów, od antyku po współczesność, uzupełnionych refleksjami Leszka Kołakowskiego. Poruszają najważniejsze kwestie filozoficzne: problem poznania i prawdy, istnienia świata i istnienia Boga, dobra i zła, świadomości i wolności. Leszek Kołakowski, prowadząc czytelnika przez tę bardzo skrótową i osobistą historię filozofii, opatruje słynne zdania wnikliwym, czasem przewrotnym lub krytycznym komentarzem. Ułamki filozofii to oryginalna zachęta do własnych rozważań filozoficznych, inspirująca lektura dla każdego czytelnika. Leszek Kołakowski (1927-2009) wybitny polski filozof, historyk idei, eseista i publicysta. Wyjechał z Polski w 1968 roku. Związany na stałe z Uniwersytetem Oksfordzkim, wykładał także m. in. w Yale University, University of Chicago i University of California w Berkeley. Członek Polskiej Akademii Nauk, laureat licznych nagród. Interesował się historią filozofii, filozofią kultury i religii, był także popularyzatorem filozofii.
Samodzielnie myśleć potrafi bardzo niewielu, ale poglądy pragną mieć wszyscy.Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów, to słynne dzieło niemieckiego filozofa Arthura Schopenhauera. Pokazuje w nim, jak zręcznie dyskutować, by przekonać innych o słuszności własnych sądów, a także - co ważniejsze - by nie dać się zmanipulować sztuczkom tych, do których zawsze musi należeć ostatnie słowo, nawet jeśli nie mają racji.Schopenhauer zajmował się również zagadnieniem wolnej woli, któremu poświęcił osobny traktat (O wolności ludzkiej woli). Wykazał w nim, że wolność jest pojęciem negatywnym, a ludzkie czyny wywodzą się z indywidualnych, najsilniejszych w danym momencie pobudek.
Publikacja stanowi drugi krok na drodze do transdyscyplinowego ujęcia zjawiska i problemu światła. Takie ujęcie gwarantują autorki i autorzy poszczególnych rozdziałów, reprezentujący różne dyscypliny naukowe, takie jak teatrologia, architektura, estetyka, metafizyka, fenomenologia, mistyka, teologia i biblistyka. Na gruncie tych dyscyplin podejmują oni refleksję nad światłem, która jest tak złożona, jak trudny jest sam problem.******The Light. The Second Contribution to the Transdisciplinary ApproachThe publication is the second step on the journey to the transdisciplinary approach to the phenomenon and problem of light. Such an approach is guaranteed by the authors of the individual chapters, who represent various scientific disciplines, such as theatre studies, architecture, aesthetics, metaphysics, phenomenology, mysticism, theology, and biblical studies. On the basis of these disciplines they reflect on light, which is a problem as complex as it is difficult.
Drawing on decades of research, The Extinction of Experience is a philosophical defence of what makes us human – and a powerful, urgent call to reclaim ourselves in a digital world.
Human experiences are disappearing.
Social media, gaming and dating apps have usurped in-person interaction; handwriting is no longer prioritised in schools; and emotion is sooner expressed through likes and emojis than face-to-face conversations. With headphones in and eyes trained on our phones, even boredom has been obliterated. But, as Christine Rosen expertly shows, when we embrace this mediated life and conform to the demands of the machine, we risk becoming disconnected and machine-like ourselves.
There is another way. For too long, under the influence of corporate giants and tech enthusiasts, we’ve accepted the idea that change always means better. But rapidly developing technology isn’t neutral – it’s ambivalent, and capable of enormous harm. To improve our well-being, help future generations flourish and recover our shared humanity, we must become more critical, mindful users of technology, and more discerning of how it uses us.
From TikTok challenges and algorithms to surveillance devices and conspiracy culture, The Extinction of Experience reveals the human crisis of our digital age – and urges us to return to the real world, while we still can.
From philosopher Agnes Callard, one of today’s leading public intellectuals, comes a new and vibrant understanding of Socrates, his work, and his unique approach to learning
The ancient Greek philosopher Socrates, perhaps the single most important figure in Western culture, is hidden in plain view. If his claim that 'the unexamined life is not worth living' has ceased to shock us, that is not because we know how to live examined ones; we speak of 'the Socratic method' in ignorance of just how much that method demands of us. In Open Socrates, acclaimed philosopher Agnes Callard takes us deeper into Socrates’ thought than any modern writer has.
As she shows, Socrates noticed that the most important questions start off closed: before a person even has a chance to ponder how she should live, her bodily desires or the forces of social conformity have already answered on her behalf. Is it even possible to ask a question that you think you have already answered? Callard answers yes — but we can’t do it alone. She argues that the true ambition of the Socratic method is to reveal what one human being can be to another. You can use another person in many ways — for survival, for pleasure, for comfort — but you are engaging them to the fullest when you call on them to help answer your own questions, and challenge your own answers.
How should we manage romantic love? What is the right way to think about one’s own death? What form should our politics take? These were the most intractable questions back in Socrates’ time, and that continues to be true, 2,500 years later. Callard shows us how Socrates' method allows us to make progress in answering them — and, in the process, gives us nothing less than a new ethics to live by.
One of philosophy's finest minds looks back over a life in thought
'Who would have guessed that a philosopher's life could be so full of adventures?'
Daniel C. Dennett, philosopher and cognitive scientist, has spent his career considering consciousness. I've Been Thinking traces the development of Dennett's own intellect and instructs us how we too can become good thinkers.
Dennett's restless curiosity leads him from his childhood in Beirut to Harvard, and from Parisian jazz clubs to 'tillosophy' on his tractor in Maine. Along the way, he encounters and debates with a host of legendary thinkers, and reveals the breakthroughs and misjudgments that shaped his paradigm-shifting philosophies. Thinking, Dennett argues, is hard, and risky. In fact, all good philosophical thinking is inevitably accompanied by bafflement, frustration and self-doubt. It is only in getting it wrong that we, very occasionally, find a way to get it right.
This memoir by one of the greatest philosophers of our time will speak to anyone who seeks a life of the mind with adventure and creativity.
Człowiek, który przez wolność rozumie wyłącznie walkę z własnymi ograniczeniami i przekraczanie wszystkich zakazów i nakazów, nie jest już w stanie odnaleźć w niej nic innego niż tylko potrzebę zrzucenia kajdan. Jednak obok tej drogi kulturowego poznania i ujawnienia wolności, doświadczania jej przez negację, w walce z, w buncie wobec, gdy wolność wyrasta z wrażliwości moralnej, jest jeszcze inny sposób jej doznawania. Nie jest ona wówczas widziana jako wywalczona przez człowieka, lecz otrzymana jako metafizyczny dar. Jest to, można powiedzieć, wolność z wrażliwości metafizycznej czy też wolność bycia. Jeśli na tej pierwszej drodze człowiek często wykorzystuje swoją wolność do tego, aby wybrać i osiąść na stałe w pewnym miejscu, nie dostrzegając tego, że sama wolność kłóci się z przerwaniem drogi i zatrzymaniem się, to ta druga droga ukazuje ją jako ciągłą wędrówkę ku dobru, prawdzie i pięknu.
Tomasz Stegliński. Łodzianin. Od 1990 roku związany z Wydziałem Filozoficzno‑Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie pracuje w Katedrze Historii Filozofii. Zawodowo zajmuje się myślą francuską XVII wieku. Jest autorem kilku przekładów z języka francuskiego i monografii poświęconych Descartes’owi oraz jego następcom. Należą do nich: Świat albo Traktat o świetle (2004) Descartes’a; Traktat o umyśle ludzkim (2011) De La Forge’a; Sześć rozpraw o rozłączności oraz unii duszy i ciała (2016) De Cordemoy oraz książki: Ratio et physis. Fizyka teoretyczna Kartezjusza jako realizacja projektu „mathesis universalis” (2005), Mistrz i kontynuator. René Descartes i Louis De La Forge (2013), Cogito jako ekspresja cielesności, czyli o roli medycyny w koncepcie Descartes’a oraz w ujęciu kilku jego następców (2020). Od lat 80. Stegliński interesuje się także muzyką i sztukami plastycznymi – zwłaszcza malarstwem oraz fotografią. Wiele podróżuje, utrzymując nieprzerwane związki z Hiszpanią, której dedykuje swoją powieść Południe. Publikacja ta nawiązuje do wielu aktywności autora, ale przede wszystkim odnosi się do filozofii, będąc realizacją głównych postulatów ideowych, które tej dziedzinie wyznaczyła najwybitniejsza hiszpańska filozofka María Zambrano (1904–1991). W najbliższych planach – książka dotycząca Jacques’a Rohaulta, następcy Descartes’a w fizyce, oraz Północ, będąca drugą częścią Południa.
Prześcignąć ewolucję i wykonać skok w to, co nadludzkiePowieść? Esej? Filozoficzny dialog?Najbardziej nieodgadniona książka Stanisława LemaW Golemie XIV Stanisław Lem zabiera czytelników w jedną ze swoich najbardziej niezwykłych i odważnych literackich przygód. Obdarzony świadomością superkomputer, nieskończenie przewyższający inteligencją człowieka, wygłasza przed naukowcami wykłady.Losy Golema obserwujemy od powstania aż do zagadkowego odejścia ze świata ludzi. Sztuczna inteligencja stworzona przez ludzką żądzę panowania nad wszystkim, co istnieje, zaskakuje jednak swoich konstruktorów. Komputer, a tym samym Lem, z rozmachem godnym biblijnych proroków, przeprowadza miażdżącą krytykę człowieczeństwa, stworzonej przez homo sapiens kultury i złudzeń na temat mechanizmów ewolucji. Golem przedstawia oszałamiającą wizję rozwoju sztucznej, mechanicznej inteligencji, która ostatecznie może przekroczyć granice kosmosu i dostępnego ludziom rozumowania.Lem dokonuje w swym dzieje czegoś niespotykanego - w fascynujący literacko sposób próbuje oddać myśli superkomputera. Stwarza na oczach czytelników dialog ludzkości i ludzkiego rozumu z "nieludzkością" i Rozumem, który znajduje się już poza naszymi możliwościami poznania. Jest to w końcu także zapis dialogu Lema z samym sobą. I to może jest w Golemie XIV najbardziej inspirujące.Czy w świecie coraz bardziej rządzonym przez algorytmy wizja Lema okaże się prorocza?
Napisana w zachwycającym stylu jedyna powieść Oscara Wildea. Historia młodzieńca, który sprzedał duszę w zamian za wieczną młodość i piękno. Gdy spotyka na swej drodze cynicznego bywalca salonów Henryka, znajomość ta nie pozostaje bez wpływu na jego niewinną duszę. A kiedy urzeczony urodą chłopca malarz Bazyli Hallward maluje jego portret, Dorian wyraża życzenie, by na zawsze zachować piękno, jakie uchwycił portrecista. Od tej chwili każdy występek, każdy grzech, który wyrządza bliźnim, znajduje odzwierciedlenie w obrazie, sam Dorian jednak zachowuje niczym nieskażoną urodę. By zaspokoić własne potrzeby, bez skrupułów zaczyna ranić innych. Gdy powieść ujrzała światło dzienne w 1890 roku, wywoła skandal i przyczyniła się do ugruntowania reputacji poety jako pozbawionego moralności dandysa. Kilka lat później książkę oraz przedstawiony w niej dylemat estetyczno-moralny włączono do procesu wytoczonego poecie za związki homoseksualne, który zakończył się karą więzienia. Sam Wilde pisał w listach o kontekście autobiograficznym powieści: Sam dostrzegam w sobie Bazylego Hallwarda. Świat widzi we mnie lorda Henryka. Kiedyś, być może w innej epoce, chciałbym stać się Dorianem.
Książka stanowi głos we współczesnej debacie na temat czynników wpływających na samoświadomość w perspektywie rozwojowej. Autorka analizuje dwa konkurujące ze sobą poglądy związane z podstawową formą samoświadomości, podkreślające znaczenie doświadczenia własnego ciała oraz doświadczenia relacji społecznych. O ile samoświadomość związana z ciałem zwykle jest definiowana jako wrodzona, o tyle samoświadomość wymagającą kontekstu społecznego traktuje się jako nabywaną wraz ze zdolnością do posługiwania się pojęciami, w tym pojęciem „ja”. Autorka argumentuje, że najwcześniejszą rozwojowo postacią samoświadomości jest samoświadomość cielesna. Jednocześnie pokazuje, że nie ma ona charakteru wrodzonego, ale kształtuje się w ścisłej relacji ze świadomością drugiej osoby, doświadczanej przez jej cielesność. Takie ujęcie problemu znosi pozorną opozycję pomiędzy cielesnymi a intersubiektywnymi czynnikami w kształtowaniu samoświadomości oraz pozwala na bogatsze zdefiniowanie samoświadomości cielesnej i intersubiektywności. Samoświadomość cielesna wykracza poza sensomotoryczne doświadczenie własnego ciała, a doświadczenie innych nie jest rozumiane wyłącznie w kategorii „spotkania umysłów”, czyli zdolności do czytania innych umysłów. Obejmuje bowiem także „spotkanie ciał” – nawiązywanie bliskich relacji opartych na zaangażowaniu emocjonalnym i podzielaniu doświadczenia ciała. Książka ma profil filozoficzny, ale stanowi również źródło wiedzy na temat najnowszych badań dotyczących samoświadomości cielesnej prowadzonych w obszarze psychologii rozwojowej i neuronauk. Autorka zwraca przy tym uwagę na wyzwania związane z próbą interdyscyplinarnego przedstawienia procesu kształtowania się samoświadomości cielesnej.
We wszystkich trzech prezentowanych tutaj i poświęconych myśli starożytnej rozprawach Cassirera otrzymujemy nie tylko przedstawienie jej dziejów, ale przede wszystkim ich interpretację, jako spójnej, systematycznej całości, której rozwój prowadzi w pewnym określonym kierunku, kierunku precyzowanym i określanym w jego własnej koncepcji. Nie znajdziemy tu jedynie relacji z tego, jak wyglądają poglądy poszczególnych filozofów greckich, ale przede wszystkim próbę określenia, jaka jest ich rola w całej późniejszej myśli. Autor nie analizuje treści stworzonych przez nich pojęć, lecz ich funkcję, nie zajmuje się nimi w ich gotowej, wykształconej już postaci, lecz woli ujmować je niejako in statu nascendi, bowiem w jego opinii tylko w ten sposób możemy sobie uświadomić żmudną i trudną pracę, jaką za pośrednictwem Heraklita, Parmenidesa, Platona czy Demokryta wykonała myśl, by pojęcia te ukształtować. Pokazuje je jako swego rodzaju narzędzia, swego rodzaju soczewki, za pomocą których starożytni myśliciele realizowali swe dążenia uchwycenia i skupienia nieprzebranej różnorodności otaczającego ich świata realizowali dążenia wspólne wszystkim przeszłym, przyszłym i w ogóle możliwym konceptualizacjom
To, co marginalne, wydaje się nieistotne. Przecież o rzeczach ważnych nie pisze się na marginesie.
Margines może być jednak szalenie wyzwalający, ponieważ pozwala zająć się kwestiami dotąd pomijanymi jako nieistotne albo niemające pierwszorzędnego znaczenia. Bazgrząc po nim, możemy sobie pozwolić na więcej, spojrzeć w bok albo z dystansu, wyrwać z ograniczeń nudnego naukowego stylu, a nawet – o zgrozo! – zwracać się do czytających na „Ty”.
Zapewne nie ważysz się myśleć, że sprawy dobra i zła są nieistotne. Ale czy unieważnia to możliwość przyjrzenia się nie tylko bliższym, lecz także dalszym okolicom etyki?
Zapraszam Cię na spacer po moralnych marginesach, gdzie napotkamy kwestie nie tylko marginalne: nudę, moralizującego homo erctusa, trzy przyległości przyjaźni i cztery ciotki gnuśności. Wystawię Cię także na pokusę prostomyślności.
Niepokój człowieka. Pytania i próby odpowiedzi. Od czego właściwie zacząć? Załóżmy, że odpowiedź próbuje dać filozofia. A dlaczego ona? Bo przynosi prawdę i wolność. Bo jest postawieniem samego siebie wobec tego, kim się jest. Ani więcej, ani mniej. Bo jest doświadczeniem osobistym, przemyśleniem elementarnym, którego nie sposób pominąć. Ale przecież każdy jest inny. Każdy przeszedł kiedyś drogę postawienia pytania i udzielenia na nie odpowiedzi. Bo przecież każdy jest i to jakiś wyraźnie jest. Czy wielość tych pytań zwielokrotniona wielością odpowiedzi jest chaosem, czy daje się chociaż w najbardziej podstawowy sposób jakoś uporządkować? A jakie przyjąć kryteria? Skąd wziąć ten pewniejszy punkt odniesienia? Szukać na miarę samego siebie czy skorzystać z doświadczeń innych? Niepokój wydaje się uzasadniony. Trzeba coś założyć, zaryzykować. Zdecydować się na jakąś drogę i ją pokonać. Nawet jeśli się okaże, że założenia były zbyt mocne, to pokonana droga może nie pójdzie na marne. Stanie się jakimś doświadczeniem i podstawą do nowych poszukiwań. Nie ma co ukrywać trochę tych dróg człowiek już przeszedł, a i wyzwania przed nim stojące wcale nie są małe. Ale żeby iść dalej, może lepiej wiedzieć, co człowiek już przebył
Publikacja Sprawiedliwość według jeży jest uznawana za najbardziej wszechstronną książkę Ronalda Dworkina. Tytuł nawiązuje do greckiego przysłowia "Lis wie wiele rzeczy, ale jeż wie jedną, ważną rzecz" i rozróżnienia między ludźmi, którzy, podobnie jak lis, mają wiele celów i pomysłów, a tymi, którzy tak jak jeż upraszczają złożony świat i sprowadzają jego wyjaśnienie do jednej naczelnej idei, podstawowej zasady lub koncepcji. Autor argumentuje, że wartość we wszystkich swoich formach jest jedną wielką rzeczą: że to, czym jest prawda, co oznacza życie, czego wymagają moralność i sprawiedliwość, to różne aspekty tego samego wielkiego pytania. Rozwija oryginalne teorie na temat różnorodnych kwestii, które bardzo rzadko są ujmowane w ramach jednej publikacji: sceptycyzmu moralnego, interpretacji literackiej, artystycznej i historycznej, wolnej woli, starożytnej teorii moralnej, bycia dobrym i dobrego życia, wolności, równości i prawa, a także wielu innych tematów. "Trudno przecenić rolę Dworkina we współczesnej filozofii i prawa. Według oficjalnych statystyk jest on jednym z najczęściej cytowanych w amerykańskich naukach prawnych autorem, podobnie jak jego podstawowe dzieła. Nie można się więc dziwić, że w literaturze istnieje relatywnie wyjątkowo dużo opracowań poświęconych zarówno całej twórczości Dworkina, jak i poszczególnym jego dziełom". Jerzy Zajadło, fragment przedmowy
Pierwszy polski przekład Etymologii Izydora z Sewilli (ok. 560-636), nauczyciela średniowiecza. Obok Kasjodora i Boecjusza połączył dziedzictwo antyku z dorobkiem intelektualnym chrześcijaństwa. Opisując świat czyni narzędziem poznania etymologię, która wyjaśnia źródłosłowy, nazywa rzeczy, posługuje się słowem i zawiera odpowiedź na pytanie o istotę wszechrzeczy. Ogromne dzieło, będące summą ówczesnej wiedzy teologicznej i świeckiej. Przez stulecia były tekstem po Biblii najczęściej przepisywanym i czytanym, a także naśladowanym, tłumaczonym i komentowanym. Pełniły rolę w średniowiecznych szkołach encyklopedii wiedzy o świecie i podręcznika do nauki łaciny i greki, inspirowały uczonych i poetów, kształtowały umysły pisarzy oraz czytelników, po czasy nowożytne. W roku 1999 Papieska Rada do Spraw Środków Społecznego Przekazu ogłosiła Izydora patronem Internetu, uzasadniając decyzję właśnie tym, że opracowując Etymologie stał się on twórcą najstarszej w historii ludzkości bazy danych. Przez ponad pięćset lat każdy wykształcony Europejczyk – iryjski mnich, poszukujący wiedzy encyklopedysta, student uniwersytetu czy kanonik krakowskiej kapituły katedralnej – patrzył na rzeczywistość oczyma autora Etymologii, zdobywając dzięki temu wiedzę, jak też – zauważmy – ucząc się samego patrzenia – spojrzeniem zdumiewająco szerokim, pełnym optymizmu oraz podziwu zarówno dla Bożego dzieła, jak też dla geniuszu Człowieka, który oddaje hołd Stwórcy i naśladuje Go, tworząc kulturę: wymyślając alfabet, ustanawiając prawa, zakładając państwa, pisząc książki, składając ofiary, szyjąc stroje, przemierzając morza, warząc piwo, stając się mówcą, lekarzem, kapłanem, rolnikiem, budowniczym; poznaje też stworzony świat oraz panuje nad nim, przede wszystkim poprzez nadawanie każdej rzeczy jej imienia.
Monografia Doroty Zygmuntowicz „Thrasymach. Intrygi filozoficzne w Politei Platona (z przekładem:
Thrasymach z Chalcedonu, testimonia i fragmenty; Pseudo-Platon, Kleitophon; Platon, Politeia I?II
369c11)” składa się z trzech części i dziewięciu rozdziałów, podzielonych na podrozdziały,
Wprowadzenia, Zakończenia, Apendixu z przekładami i Bibliografii. Każdy rozdział poprzedzony jest
prologiem, w którym autorka przedstawia sytuację problemową i zapowiada strategię mierzenia się z nią.
We Wprowadzeniu przedstawia temat i cel niniejszej monografii: Celem książki jest przygotowanie
Czytelnika do niełatwej lektury Politei Platona ? jednego z najważniejszych tekstów filozofii
europejskiej, a zarazem spośród wszystkich dzieł Platona najbardziej zagadkowego. Wydanie przekładu
dialogu, w tłumaczeniu autorki, zaplanowane zostało na rok 2026. Tymczasem wprowadzenie do niego
rozrosło się do rozmiarów, monografii, którą autorka postanowiła wydać jako osobną książkę. Dialog
w tłumaczeniu Witwickiego noszący tytuł Państwo, a w przekładzie Lisieckiego Rzeczpospolita, będące
odpowiednikiem De re publica Cycerona, jest nieadekwatny do treści i intencji Platona. Stąd
zaproponowany tytuł nowego przekładu Politeia. Jego uzasadnienie tłumaczy niniejsza monografia.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
