Książka "Modele latające dla dzieci i młodzieży" dedykowana jest dla instruktorów modelarstwa lotniczego oraz nauczycieli pragnących wzbogacić zajęcia z przedmiotu zajęcia techniczne o elementy modelarstwa lotniczego. Zawiera kompendium wiedzy pozwalającej na budowanie modeli latających zgodnie z programem szkolenia młodzików i juniorów młodszych oraz skuteczne startowanie w zawodach wszystkich szczebli, w tym także w Mistrzostwach Polski.
Kolekcja „Samoloty pasażerskie świata” to 40 wyjątkowych monografii poświęconych najsławniejszym lub najbardziej osobliwym samolotom.W każdym tomie znajdziesz unikalne fotografie, historię, opisy techniczne i ciekawostki.
Kolekcja „Samoloty pasażerskie świata” to 40 wyjątkowych monografii poświęconych najsławniejszym lub najbardziej osobliwym samolotom.W każdym tomie znajdziesz unikalne fotografie, historię, opisy techniczne i ciekawostki.
Dominik Sieroń, lekarz, ekonomista, doktor nauk medycznych. Studia medyczne ukończył na Śląskim Uniwersytecie Medycznym w Katowicach, studia ekonomiczne z zakresu public relations na Akademii Ekonomicznej im. Karola Adamieckiego w Katowicach oraz menedżerskie z zakresu zarządzania jednostkami służby zdrowia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Studiował również medycynę na Christian-Albrechts-Medical University w Kiel w Niemczech. Autor wielu publikacji krajowych i zagranicznych z dziedziny medycyny i PR oraz jednego z pierwszych druków zwartych traktujących o zastosowaniu PR w służbie zdrowia. Twórca podręcznika z zakresu diagnostyki obrazowej skierowanego do fizjoterapeutów i rehabilitantów, a także serii podręczników dla lekarzy „Lepetytorium” oraz „LEK Last Minute”. Pracował i praktykował na wielu uniwersytetach medycznych, m.in. Carl Gustav Carus University Hospital Dresden, The University of Aberdeen, Medical University of Graz, Medical Ruhr-University Bochum. Obecnie pracuje w szpitalu Grupy Insel Uniwersytetu Medycznego w Bernie w Szwajcarii, zajmując się na co dzień diagnostyką obrazową, radiologią interwencyjną oraz szeroko rozumianą dydaktyką. Organizator szkoleń zarówno polskich, jak i zagranicznych z zakresu diagnostyki obrazowej dla lekarzy i fizjoterapeutów, m.in. na temat diagnostyki obrazowej układu kostno-stawowego.
W 1921 roku została uporządkowana kwestia odznak pamiątkowych wojsk technicznych. Przez cały okres międzywojenny powstawały kolejne odznaki, tworzone zgodnie z obowiązującym regulaminem.
Na odznakach pamiątkowych wojsk technicznych można się doszukać symboli tradycyjnie używanych na tego typu insygniach, takich jak numery jednostek, nazwy miejscowości związanych z historią jednostki, daty powstania albo daty i miejsca ważniejszych walk. Stosowano także orła lub krzyż, ponadto pojawiały się także symbole i barwy charakterystyczne dla poszczególnych formacji zestawiane z kolorem broni. Przy projektowaniu odznak wykorzystywano motywy charakterystyczne dla danej formacji: koła samochodowe i sylwetki pojazdów - dla wojsk samochodowych, dla wojsk inżynieryjnych były to: kilof, łopata, topór, kotwica a także wybuchający granat. Pułki saperów kolejowych sięgały do symboliki wojsk pancernych jak i inżynieryjnych.
To jest książka o tej drugiej stronie, o partnerach życiowych alpinistów. Tych co zostają w domach ze swoimi obawami, niepokojem i strachem o powrót swoich bliskich do domu. Bo jak pisze Lionel Terray w swojej książce „Niepotrzebne zwycięstwa”: „Chociaż alpiniści poruszają się blisko nieba, w nieskończonej czystości świata, światła i piękna, nie są przecież aniołami. Są tylko ludźmi”. A więc są śmiertelni. – Leszek Cichy
Wspinacze uważają, że ich pasja jest warta ponoszonego ryzyka. Jednak z tym ryzykiem muszą też mierzyć się ich bliscy. Dlaczego zatem planują przyszłość z osobą, która stale naraża się na niebezpieczeństwo? Co dzieje się z nimi, gdy dojdzie do tragedii? Jak radzą sobie w cieniu góry? Te pytania we wspinaczkowym świecie długo pozostawały niewypowiedziane. Maria Coffey załamała to tabu po tym, jak jej partner, Joe Tasker, zaginął na północno-wschodniej grani Everestu. Coffey zaczyna tam, gdzie skończył Jon Krakauer. Opisuje, co dzieje się z bliskimi ofiar tragicznych wypadkach wspinaczkowych. Mówi o stracie głosami najlepszych światowych wspinaczy oraz ich rodzin i partnerów – Conrada Ankera, Chrisa Boningtona, Anatolija Bukriejewa, Lynn Hill, Joego Simpsona, Eda Viestursa i wielu innych.
Więc jak w końcu jest? Warto kochać wspinacza…? „Mroczna strona gór” zadaje to pytanie. Ale czy na nie odpowiada? Zapraszamy do lektury.
Kluby piłkarskie w Polsce to książka dedykowana fanom sportu, ze szczególnym uwzględnieniem miłośników piłki nożnej. Znajdziesz w niej wiele ciekawych informacji na temat ulubionego klubu piłkarskiego – jego historię, największe sukcesy, drogę do gry w najwyższej klasie rozgrywkowej. W książce nie zabraknie także informacji o najbardziej znaczących zawodnikach, a także wielu ciekawostek i anegdot. Kluby, których historie zostały opisane na kartach niniejszej książki to: Amica Wronki, Arka Gdynia, Cracovia, Dyskobolia Grodzisk Wielkopolski, GKS Bełchatów, GKS Katowice, GKS Tychy, Górnik Zabrze, Jagiellonia Białystok, Korona Kielce, Lech Poznań, Lechia Gdańsk, Legia Warszawa, ŁKS Łódź, Piast Gliwice, Pogoń Szczecin, Polonia Warszawa, Ruch Chorzów, Sandecja Nowy Sącz, Śląsk Wrocław, Widzew Łódź, Wisła Kraków, Wisła Płock, Zagłębie Lubin, Zawisza Bydgoszcz.
Znajdź równowagę w podejściu do ruchu i lepiej dbaj o swoje ciało... i ducha!
Slow niekoniecznie oznacza powolne tempo. To może być także Twój indywidualny rytm. Wiele z nas żyje poza swoim tempem, dlatego często dostajemy zadyszki, wypalamy się, robimy to, czego wcale nie chcemy, i chorujemy zarówno fizycznie, jak i psychicznie. To, co miało nam służyć, być dla nas dobre i zdrowe, działa jak miecz obosieczny, który nas rani. Nie każda z nas musi trenować tak, jak namawiają do tego media społecznościowe i billboardy. Każda z nas jest inna, ma inne ciało i to jest naszą siłą.
Ta książka nie jest skierowana do osób o wysokiej motywacji, które nie mają problemu z wstawaniem co rano na trening, przebiegnięciem maratonu, regularnością ćwiczeń i odnajdywaniem w tym radości. To książka dla osób czujących, że są w pozycji, z której trudno im zacząć, albo uznających, że sprawy wymknęły się im spod kontroli, i niepotrafiących znaleźć równowagi w obszarze aktywności. To również książka dla tych z Was, które czują się przytłoczone wszechobecnym przymusem bycia fit. Nie daj sobie wmówić, że powinnaś zrobić to czy tamto, aby być szczęśliwą, spełnioną i przede wszystkim zdrową kobietą!
Celem książki jest, abyś dzięki niej lepiej poznała swoje potrzeby i wprowadziła w swoje życie zdrowe zmiany i aby pozostały one trwałe. Abyś to Ty była dla siebie samej priorytetem i byś potrafiła zadbać o siebie w odpowiedni sposób. Nic nie musisz, jednak możesz zmienić wiele, jeśli tylko chcesz, w sposób zgodny z Twoimi wartościami i z tym, kim jesteś, w Twoim własnym tempie, w rytmie slow.
Zastanawiasz się, jak zostać piłkarzem? Weź przykład z Ronaldo, który od najmłodszych lat ciężko pracował na sukces. Czy wiesz, że dzisiejszy gwiazdor już jako dziecko grał w piłkę? A mało brakowało, by Ronaldo nie został tym, kim dziś jest. Poznaj szczegóły z życia sławnego piłkarza i prześledź najważniejsze spotkania piłkarskie z jego udziałem.
Tekst w formie pytań i odpowiedzi, a do tego mnóstwo zdjęć z krótkimi komentarzami i ciekawostkami oraz arkusz nalepek. Świetna zabawa dla młodych fanów piłki nożnej!
Neymar to obok Pelégo, Ronaldo i Ronaldinho kolejny sławny Brazylijczyk, który jest gwiazdą światowego futbolu. Dowiemy się, gdzie się urodził i jak się dokładnie nazywa ten znany sportowiec. Kto w dzieciństwie miał na niego największy wpływ i wpajał miłość do piłki. Poznamy największe sukcesy Neymara na boisku i odkryjemy co robi poza nim.
Tekst w formie pytań i odpowiedzi, a do tego mnóstwo zdjęć z krótkimi komentarzami i ciekawostkami oraz arkusz nalepek. Świetna zabawa dla młodych fanów piłki nożnej!
FC Barcelona to więcej niż klub! Czy wiesz, czym charakteryzuje się styl gry tego klubu i jak wygląda kibicowanie w mieście wielkiej piłki? Jacy legendarni piłkarze grali w klubie i co to jest La Masia? Zobacz, jak wygląda stadion FC Barcelona i poznaj legendarnych trenerów klubu.
Tekst w formie pytań i odpowiedzi, a do tego mnóstwo zdjęć z krótkimi komentarzami i ciekawostkami oraz arkusz nalepek. Świetna zabawa dla młodych fanów piłki nożnej!
Real Madryt to królewski klub! Czy wiesz, czym charakteryzuje się styl gry tego klubu? Jak wygląda stadion Santiago Bernabéu? Jacy legendarni piłkarze grali w klubie i co to jest La Fabrica? Poznaj słynnych trenerów klubu i zobacz, jakie sukcesy mają w dorobku Królewscy.
Tekst w formie pytań i odpowiedzi, a do tego mnóstwo zdjęć z krótkimi komentarzami i ciekawostkami oraz arkusz nalepek. Świetna zabawa dla młodych fanów piłki nożnej!
W II Rzeczypospolitej sport był postrzegany przez polityków jako element kształto-wania społeczeństwa sprawnego i odważnego, które w każdej chwili stanie w obronie suwerenności kraju. Działalność na rzecz rozwoju sportu okazała się również niezwykle ważna z punktu widzenia promocji państwa i zamanifestowania jego niepodległości. Było to widoczne zwłaszcza w 1924 r., kiedy reprezentacja Polski wyjechała po raz pierwszy w historii na igrzyska olimpijskie do Paryża oraz cztery lata wcześniej, kiedy z uwagi na wojnę z bolszewikami polscy sportowcy zostali w kraju, by walczyć za ojczyznę. Rozwojowi sportu sprzyjały osobiste zainteresowania polityków, m.in. z rodowodem legionowym, którzy stanęli na czele m.in. kilkunastu związków sportowych i Polskiego Komitetu Olimpijskiego. Władze II RP szczególną wagę przykładały np. do piłki nożnej, jeździectwa, lekkoatletyki, szermierki, strzelectwa kulowego, kolarstwa, łucznictwa, boksu i zapasów. Nie szczędziły też wsparcia dla sportu balonowego, szybownictwa oraz sportu samolotowego. Uznaniem cieszyły się szachy – ulubiona gra Józefa Piłsudskiego. Nie wywołuje więc zdziwienia to, że elity polityczne były ze sportem za pan brat.
W Polsce Ludowej elity polityczne były ze sportem na bakier. Działacze komunistyczni, często sterowani przez sowieckich doradców, nie mieli żadnego doświadczenia w działalności sportowej. Ich braki w przygotowaniu nie były przypadkowe. Wszak w dwudziestoleciu międzywojennym przebywali albo w polskich więzieniach za działalność komunistyczną wymierzoną przeciwko państwu, albo w Sowietach na szkoleniu partyjnym. Dopiero prognozy związane z możliwością wybuchu III wojny światowej oraz militaryzacja na tę okoliczność społeczeństwa spowodowały ich większe zainteresowanie
Prof. dr hab. Tadeusz Wolsza pracuje w Instytucie Historii PAN w Warszawie (m.in. jest redaktorem naczelnym „Dziejów Najnowszych”) oraz w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Od kilku lat prowadzi badania naukowe dotyczące dziejów polskiej powojennej emigracji w Wielkiej Brytanii, historii więziennictwa w Polsce po 1944 r., zbrodni katyńskiej, postaw dziennikarzy w kraju i na emigracji oraz historii sportu w II Rzeczypospolitej i PRL. W dorobku naukowym posiada ok. 260 publikacji naukowych, m.in. monografie: Więzienia stalinowskie w Polsce. System, codzienność, represje (Warszawa 2013) i „To co widziałem przekracza swa groza najśmielsze fantazje”. Wojenne i powojenne losy Polaków wizytujących Katyń w 1943 roku (Warszawa 2015). Ostatnia publikacja została wyróżniona nagrodami Klio oraz Fundacji im. Janusza Kurtyki.
W II Rzeczypospolitej sport był postrzegany przez polityków jako element kształtowania społeczeństwa sprawnego i odważnego, które w każdej chwili stanie w obronie suwerenności kraju. Działalność na rzecz rozwoju sportu okazała się również niezwykle ważna z punktu widzenia promocji państwa i zamanifestowania jego niepodległości. Było to widoczne zwłaszcza w 1924 r., kiedy reprezentacja Polski wyjechała po raz pierwszy w historii na igrzyska olimpijskie do Paryża oraz cztery lata wcześniej, kiedy z uwagi na wojnę z bolszewikami polscy sportowcy zostali w kraju, by walczyć za ojczyznę. Rozwojowi sportu sprzyjały osobiste zainteresowania polityków, m.in. z rodowodem legionowym, którzy stanęli na czele m.in. kilkunastu związków sportowych i Polskiego Komitetu Olimpijskiego. Władze II RP szczególną wagę przykładały np. do piłki nożnej, jeździectwa, lekkoatletyki, szermierki, strzelectwa kulowego, kolarstwa, łucznictwa, boksu i zapasów. Nie szczędziły też wsparcia dla sportu balonowego, szybownictwa oraz sportu samolotowego. Uznaniem cieszyły się szachy – ulubiona gra Józefa Piłsudskiego. Nie wywołuje wiec zdziwienia to, że elity polityczne były ze sportem za pan brat. W Polsce Ludowej elity polityczne były ze sportem na bakier. Działacze komunistyczni, często sterowani przez sowieckich doradców, nie mieli żadnego doświadczenia w działalności sportowej. Ich braki w przygotowaniu nie były przypadkowe. Wszak w dwudziestoleciu międzywojennym przebywali albo w polskich więzieniach za działalność komunistyczna wymierzona przeciwko państwu, albo w Sowietach na szkoleniu partyjnym. Dopiero prognozy związane z możliwością wybuchu III wojny światowej oraz militaryzacja na te okoliczność społeczeństwa spowodowały ich większe zainteresowanie rozwojem sportu. Pojawili się w Polskim Komitecie Olimpijskim, Głównym Komitecie Kultury Fizycznej, Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego oraz Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”. O tym, że polityka komunistów wobec sportu i kultury fizycznej była chybiona, zaświadczył skromny liczbowo udział Polaków (również pod względem sukcesów) w olimpiadach w Londynie i Helsinkach.
To już trzecia część Gór z duszą. Nie czytaliście poprzednich? Nie szkodzi – każda opisuje inne góry i jest zbiorem niezależnych od siebie opowieści. Relacje z trekingów czy wspinaczek wzbogacają ciekawostki i najróżniejszego typu informacje: przyrodnicze, kulturowe, historyczne, a także praktyczne rady dla tych, którzy zechcą podążyć śladami podróżniczki.
Z tego tomu dowiemy się m.in.:
– Dlaczego o Annapurnie I mówi się, że to góra zabójczyni? Czemu zamieszkujący wokół tej góry Gurungowie Nowy Rok witają aż trzy razy?
– Co łączy gruziński Kazbek z Betlejem, na czym polega praca dyżurujących na tej górze polskich ratowników i co dobrego zrobił dla Gruzji hrabia Potocki?
– Skąd się wzięły w Bieszczadach anioły, gdzie znajduje się grób Hrabiny i kim był Majster Bieda?
– Jak się dostać do najwyższej góry Australii i Oceanii, czyli Piramidy Carstensza? Czy Papuasi, którzy zamieszkują ten rejon, nadal są kanibalami i ile świniaków płacą za żonę?
– Czym są via ferraty i które z nich, będąc w Dolomitach, warto przejść?
– Jak zaplanować wejście na Teide, by po drodze zobaczyć kwitnące żmijowce?
– Co się robi w oczekiwaniu na okno pogodowe na Mount Vinson, najwyższej górze Antarktydy, i jak wygląda Sylwester do białego rana podczas dnia polarnego?
Monika Witkowska – jeśli tylko nie pisze akurat kolejnej książki, najprawdopodobniej jest gdzieś na wyprawie. Pasjonują ją podróże (odwiedziła ponad 180 krajów), żeglarstwo morsko-oceaniczne oraz góry. Zdobyła Koronę Ziemi, stanęła na szczycie dwóch ośmiotysięczników (Mount Everest i Manaslu) i wielu innych ciekawych gór (m.in. Ama Dablam czy Matterhorn), również w Polsce.
Więcej o autorce na monikawitkowska.pl lub na Facebooku: monikawitkowska/travel
Robert Macfarlane nareszcie po polsku! Znakomity brytyjski pisarz i podróżnik tym razem poszukuje źródeł osobliwej, nieracjonalnej i intrygującej miłości do wspinaczki wysokogórskiej.
Chodzenie w góry jest od dwudziestu lat jedną z najszybciej upowszechniających się form spędzania czasu wolnego – tym, co wyróżnia ją na tle innych, jest nieodłącznie związane z nią ryzyko śmierci.
Ryzykowanie życia, by wspiąć się na jakąś górę, jeszcze trzy wieki temu uznano by za dowód szaleństwa. Dziki krajobraz nie był pociągający; atrakcyjne było to, co człowiek uporządkował. Poza tym przebywanie w górach wiązało się z niebezpieczeństwami: uważano, że lawinę potrafi wywołać nawet kaszlnięcie lub muśnięcie skrzydła ptaka, przelatującego nisko nad ośnieżonym zboczem. Można było wpaść w szczelinę; lodowce czasami po latach „wypluwały” zesztywniałe zwłoki.
Dopiero w drugiej połowie XVIII wieku ludzie zaczęli podróżować w góry nie tylko z konieczności i uznawać wspaniałość górskiego krajobrazu. Góry zaczęły wywierać ogromny, często tragiczny w skutkach wpływ na ludzkie umysły. W 1865 roku człowiek po raz pierwszy stanął na szczycie Matterhornu; w czasie zejścia czterech ze zdobywców zginęło, spadając w przepaść.
Do końca wieku zdobyto wszystkie szczyty Alp i sporządzono mapy niemal wszystkich alpejskich przełęczy. Tym samym dobiegła końca tak zwana złota era wspinaczki. Wielu zwróciło swoją uwagę na wielkie pasma górskie; zaczęto zdobywać szczyty Kaukazu, Andów i Himalajów. Na przełomie XIX i XX wieku często stawały się one obiektami obsesji.
Uczucia i postawy, które popychały do działania pierwszych wspinaczy, do dziś pozostają żywe w wyobraźni Zachodu. Respekt odczuwany przed górami wydaje nam się naturalny. Strzeliste, srogie, oblodzone – wszystkie tego typu formy krajobrazu cieszą się naszym uwielbieniem; wydajemy się coraz bardziej spragnieni choćby zapośredniczonego kontaktu z „dzikością”.
Robert Macfarlane rzetelnie opisuje fenomen radykalnej zmiany: co stało się na przełomie kilku stuleci, że cechy gór, które budziły wcześniej odrazę – stromizna, odosobnienie, śmiertelne niebezpieczeństwa – zaczęto zaliczać do ich największych zalet.
"Ta zadziwiająca książka pomaga nam wspiąć się na nowe wyżyny intelektualne jeśli chodzi o zgłębianie ludzkiej obsesji na punkcie zawrotnych wysokości. Jest w niej coś, co zadowoli każdego." THE SUNDAY TIMES
Dwutomowa reedycja dzieła wydanego po raz pierwszy w 1931 roku. W tym obszernym podręczniku Władysław Hofman zawarł wszystko to, co ówczesny kawalerzysta czy artylerzysta powinien wiedzieć o użytkowanych koniach. Autor omówił pochodzenie konia, przedstawił rasy koni najodpowiedniejsze do służby wojskowej i organizację hodowli koni w II Rzeczypospolitej. Obszerny rozdział poświęcił opisaniu całej budowy ciała zwierzęcia. Przedstawił tu m.in. funkcjonowanie zmysłów konia czy jego układów wewnętrznych. W pracy przestawił także sposoby jazdy konnej, obchodzenia się ze zwierzęciem, podkucia, treningu, dbania o jego higienę, zdrowie i dobrą kondycję.
Dwutomowa reedycja dzieła wydanego po raz pierwszy w 1931 roku. W tym obszernym podręczniku Władysław Hofman zawarł wszystko to, co ówczesny kawalerzysta czy artylerzysta powinien wiedzieć o użytkowanych koniach. Autor omówił pochodzenie konia, przedstawił rasy koni najodpowiedniejsze do służby wojskowej i organizację hodowli koni w II Rzeczypospolitej. Obszerny rozdział poświęcił opisaniu całej budowy ciała zwierzęcia. Przedstawił tu m.in. funkcjonowanie zmysłów konia czy jego układów wewnętrznych. W pracy przestawił także sposoby jazdy konnej, obchodzenia się ze zwierzęciem, podkucia, treningu, dbania o jego higienę, zdrowie i dobrą kondycję.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
