W tym dziale znajdziecie fascynująca literaturę, która przekona was jak fascynująca i ciekawa jest historia i jak wiele możemy się nauczyć. Może zainteresujecie się wojną na Pacyfiku, o której ciekawie pisze Morison Samuel Eliot, albo może zaciekawią was powieści Adama Borowieckiego, które przedstawiają przygody w galaktykach kosmosu Junga i Ing. Zapraszamy równiez po powieści biograficzne, polityczne.
Konflikt na Bałtyku zatacza coraz szersze kręgi. Thorfinn i jego towarzysze trafiają w sam środek sporu. Pretendujący do objęcia dowództwa nad Jomswikingami ujawnia knowania Flokiego i jego udział w zabójstwie Thorsa. Czy Thorfinn będzie w stanie odrzucić zemstę i kroczyć drogą, którą obrał? „Saga Winlandzka” to epopeja, w której nie brak intryg, pokazanych z rozmachem scen walk, berserków czy Jomswikingów, elitarnych wojowników (niektórzy badacze twierdzą, że stacjonowali oni na Wolinie!).
To też barwne, nierzadko historyczne, postacie – Thorfinn, Askeladd, Floki czy Leif. Zapraszamy na niesamowitą sagę, która zdobyła szereg nagród i jest uznawana za jedną z najlepszych serii o wikingach, jaka kiedykolwiek powstała! W roku 2019 komiks został przeniesiony na ekrany jako serial animowany
Co komunizm ma wspólnego z tradycją ezoteryczną, ze starożytnymi orfikami i gnozą? Sam Karol Marks miał osobiście niewiele wspólnego z orfizmem, ale korzenie idei, które gorliwie wyznawał, sięgają zamierzchłej starożytności. Kiedy z ideologii zdrapiemy pokost propagandy, ze zdziwieniem dokopiemy się do głęboko ezoterycznej natury komunizmu. Do prawdy tak zaskakującej, że zdumiałaby wielu zagorzałych komunistów, wierzących, że wyznają ideologię wolną od wszelkich konotacji religijnych, ideologię opartą na materialistycznych założeniach naukowych, a nie na przesądach.
Bo komunizm to w gruncie rzeczy zbiór kilku ezoterycznych dogmatów:
- materializm (monizm) i związane z tym zakwestionowanie widzialnej rzeczywistości
- przyjęcie dialektyki jako metody myślenia akceptującej absurd (sprzeczność)
- odrzucenie własności prywatnej i wszelkiej hierarchii.
U podstaw tej teologii stoi zaś przekonanie, że człowiek jest bogiem, najwyższym stworzeniem we wszechświecie, które ma prawo stanowić o tym, co dobre i złe. W praktyce - to ostatnie przekonanie ograniczało się dziwnym trafem do wąskiej grupy nadludzi, którzy rościli sobie prawo do decydowania o życiu i śmierci podległych sobie mas. Głosili oni, a część wierzyła, że zbudują dla bliźnich/braci/towarzyszy idealny świat.
Szkoda, że ta wiara, jako głęboko utopijna, ładnie brzmiący “przesąd światło ćmiący” prowadzi ich zawsze do tragedii, a ich zamierzenia szlachetnych ideowców niezmiennie kończą się zbrodnią.
Wszelkie podobieństwa nazw, nazwisk i postaci do nazw, nazwisk i postaci realnych są dziełem przypadku. Ale historie są prawdziwe, zdarzyły się rzeczywiście…
***
"Najważniejszy Ukrainiec wrzucał teraz po kolei do czarnej jamy części munduru, spodnie, bluzę i na koniec czapkę. Ale zanim ją wrzucił, demonstracyjnie zerwał z niej orzełka, splunął na niego i cisnął nim o ziemię, a kilku jego kompanów ze wściekłymi wyrazami twarzy deptało go, łamało, gniotło butami, a potem kopnęło do dołu, szyderczo się przy tym uśmiechając".
***
"Obrócili księdza twarzą do ziemi i kazali wyciąć mu na plecach dużą polską flagę. „Na kolor czerwony krwi nie zabraknie”, szydzili. Dziewczyny cięły skórę i rysowały. Mężczyźni w tym czasie przekazywali sobie z ust do ust butelkę samogonu i pili. Po każdym cięciu bili brawo. Ksiądz ociekał krwią. Gdy flaga była już gotowa, podnieśli księdza i przybili gwoździami do starych, walających się nieopodal drzwi. Ksiądz coś mamrotał, musiał być w gorączce, miał suche usta i raz czy dwa razy szarpnął się, ale po chwili zamarł i tylko cicho poruszał wargami. Mężczyźni przenieśli drzwi z nagim ciałem na pusty plac, ułożyli na czterech dużych kamieniach, dokoła drzwi i pod nimi poukładali suche gałęzie, polana i chrust, po czym podpalili. Ogień płonął, rozległa się skoczna muzyka akordeonu, a dziewczęta rozpoczęły dokoła księdza szybki taniec. A kiedy płomienie pożerały drzwi, zobaczyły unoszące się z ognia nagie ramię. Przestały tańczyć i patrzyły osłupiałe, jak ksiądz czyni w powietrzu znak krzyża".
Zatopienie „Scharnhorsta” to jeden z najbardziej dramatycznych epizodów walk o konwoje arktyczne zmierzające do Rosji w czasie drugiej wojny światowej.
Najnowsza książka Wojciecha Włódarczaka to zbeletryzowana opowieść o bitwie za Przylądkiem Północnym. „Cicha Noc” pokazuje nam nie tylko wierny prawdzie historycznej przebieg zdarzeń,
ale i całą paletę przeżyć uczestników obu stron bitwy, zarówno tych fikcyjnych jak i historycznych postaci, których losy splatają się ze sobą. Autor pokazuje nam świat pełen sprzecznych emocji swoich bohaterów, gdzie nienawiść splata się z miłością, a przyjaźnie są wystawione na ciężką próbę w obliczu ekstremalnych warunków, gdzie życie i śmierć dzieli tak cienka linia. Dla wielu z nich, tytułowa „Cicha noc” zapada na zawsze... Z około 2000 członków
załogi „Scharnhorsta” uratowało się bowiem jedynie 36 ludzi.
Zawitaj śmiało w daleką przeszłość, gdzie ludzkim losem igrały demony, gdy każdy szelest w pobliskim lesie zwiastował przybycie lepszego. Gdzie czarty zsyłały na człowiecze osady nieszczęścia, a chowańce kryły się pod strzechą chałup i strzegły reszty domowników.
Przed Tobą dzieje z kart historii Królestwa Polskiego stojącego w ogniach wojny domowej po śmierci księcia Władysława I Hermana. Uświadcz, jak Lechowe plemię rzuciło się sobie do gardeł, mordując sąsiadów i dawnych towarzyszy broni. Poznaj rzeczywistość, gdzie honor zmieszał się z okrucieństwem, bohaterstwo z łajdactwem, a godność z błotem.
W takich oto czasach przyszło żyć trzem bohaterom tej opowieści. A poznali się oni, a jakże – w szeregach armii księcia Bolesława!
Pierwszy zwał się Uniemir i uwierz mi na słowo, nie chciałbyś spotkać go na swojej drodze. Trwożył bowiem nawet najbardziej kamienne serca i mordował bez litości. Znaleźliby się i tacy, co nie uważali go nawet za człowieka. Zwano go „Czaszkogłowym” ze względu na, doprawy, nieludzką aparycję.
Drugiemu z kolei na tym świecie przyświecał już tylko jeden cel. Zamierzał zabić tych, którzy pozbawili go ukochanej żony. I, przysięgam jakem żyw, ów człek zdolny był do wszystkiego, aby oddać jej sprawiedliwość.
Ostatnim, ale i spajającym pozostałych w jedną grupę, był najbardziej irytujący mężczyzna, jakiego będziesz sobie w stanie wyobrazić. Sambor, bo tak się zwał, ze względu na swoją natarczywość i manierę głosu zyskał sobie pseudonim „Hałaśliwy”. Do dziś nie wiadomo, jakimi pobudkami kierował się, scalając ich trójkę w jedną grupę. Czy maczało w tym palce zrządzenie losu… czy też tylko jego głupota?
Wszyscy wymienieni stanowili mały człon w armii księcia Bolesława; zostali wrzuceni w konflikt między braćmi reprezentującymi kompletnie odmienne wizje na przyszłość państwa. Ale nie im rozważać było słuszności stron. Im pozostawało jedynie żyć z konfliktu i liczyć na dotrwanie do następnego dnia. Jak sobie poradzili?
Nie lękaj się, śmiało, sięgnij po tę opowieść i poznaj ich losy, poznaj… psi żywot najemnika!
Ferdynand Antoni Ossendowski""Zwierzęta, ludzie, bogowie"" to przedwojenny światowy bestseller, tłumaczony na 19 języków, co zapewniło książce zagraniczną popularność porównywalną jedynie z Quo vadis Henryka Sienkiewicza
Autobiograficzna książka Borysa Sokołowa (1911-2001) to obraz losów „maleńkiej ludzkiej molekuły w gigantycznej wojennej zawierusze”. Wyobrażenia oficera rezerwy szybko weryfikuje niełatwe zadanie, jakim jest dowodzenie baterią artylerii na drogach odwrotu 1941 roku i walki na przedpolach Leningradu, gdzie we wszechobecnym bałaganie nikt nie wie nawet, jak wygląda wróg i gdzie się znajduje. Ale to tylko początek wojennej drogi Sokołowa. Przyjdzie mu poznać niemieckie obozy jenieckie, pracować na polach i w kopalniach, patrzeć na bombardowane miasta Rzeszy i, przede wszystkim, walczyć o przetrwanie. Wspomnienia autora, jako jedne z nielicznych, obejmują także okres po wyzwoleniu i niezwykle barwnie przedstawiają rozbójniczo-tułacze życie byłych radzieckich jeńców wojennych w strefach okupacyjnych państw zachodnich, nieodparcie kojarzące się z kozacką swobodą na Dzikich Polach, która jednocześnie stawia tysiące „ludzi radzieckich” przed nieuchronnością często tragicznego wyboru: zostać na zachodzie czy wrócić do ojczyzny proletariatu? Posmakować wolności czy mieć nadzieję, że uda się przecisnąć przez sito obozów filtracyjnych NKWD? Sugestywna i plastyczna relacja, często równie dowcipna, co fatalistyczna, skrywa jednak ogromny ładunek emocjonalny. To niezwykle odważna i wręcz brutalna w swej szczerości opowieść. Autor nie tylko nie ucieka przed opisami własnych wyborów, ale przede wszystkim nie ocenia i nie piętnuje postaw innych ludzi. Zadziwiające, ale we wspomnieniach Sokołowa nie ma nienawiści – niewielu potrafi tak pisać.
To obowiązkowa lektura dla tych, którzy nie boją się zajrzeć w słowiańską duszę.
Książka ta jest opowieścią o trudnych relacjach między Polską i Litwą a państwem moskiewskim i Kozakami do czasów rozbiorów Rzeczypospolitej.Novum tej pozycji polega na tym, że autor próbuje spojrzeć na wzajemne stosunki, wojny, podstępy, religijne spory, akty niebywałego okrucieństwa, masakry, makiaweliczną grę władców, szpiegów i chrześcijańskie odruchy nie tylko z polskiego punktu widzenia. Uwzględnia także poglądy sąsiadów na polskie poczynania zawarte w rosyjskiej i ukraińskiej literaturze przedmiotu. Usiłuje też przybliżyć inną mentalność, fobie, sylwetki władców i religię sąsiadów, która bywała kamieniem wzajemnego nierozumienia, nienawiści i pogardy.
Książka niniejsza jest podsumowaniem studiów nad historią państwa i prawa hitlerowskiej Trzeciej Rzeszy, przeprowadzonych przez autora w latach 1957-1962. Dzieje polityczne hitleryzmu, historia wojny, okupacji i masowych zbrodni wystąpią na kartach tej książki tylko incydentalnie, tylko w związku z głównym nurtem tematycznym. Sprawy te posiadają ze sobą już bardzo bogatą wielojęzyczną literaturę, do której możemy odesłać czytelnika.
Najtrudniej zobaczyć zbrodniarza w osobie, którą kochamy...
Otto Wächter, nazistowski zbrodniarz, założyciel krakowskiego getta i przyjaciel Hansa Franka, po wojnie ukrywa się przed sprawiedliwością. Próbuje przedostać się „szlakiem szczurów” do Argentyny, ale umiera w Rzymie w tajemniczych okolicznościach. Jego syn Horst, przekonany o niewinności ojca, razem z Philippe’em Sandsem śledzi zawiłe losy swojej rodziny. Autor, korzystając z imponującego archiwum Wächterów, w fascynujący sposób przedstawia historię Ottona oraz jego żony Charlotty. Opisuje ich wygodne życie w Krakowie i we Lwowie w czasach okupacji, desperacką ucieczkę nazistowskiego oprawcy i niejasne związki z Watykanem, a także próbuje rozwikłać zagadkę jego śmierci.
Opisując historię Wächtera i jego rodziny, Sands udowadnia, że zmierzenie się z bolesną prawdą o najbliższych bywa niemożliwe. Szlak szczurów to niezwykle aktualny portret zła w całej jego złożoności i banalności. To także doskonałe połączenie historii miłosnej, detektywistycznej i thrillera z czasów zimnej wojny. Hipnotyzująca, wstrząsająca i przykuwająca uwagę. John le Carré, mistrz powieści szpiegowskich, autor książek Wierny ogrodnik i Nocnrecepcjonista Doskonale opowiedziana historia i świetnie przeprowadzone badania historyczne. Antony Beevor, historyk, autor II wojny światowej i Stalingradu Książka pełna zwrotów akcji i intryg, przypominająca gęstością i tempem powieści Johna le Carré. [...] Jest pełna żywych opisów, a Sands wnosi do niej ten sam niesamowity rozmach narracyjny. „Literary Review” Zapierająca dech, porywająca i koniec końców druzgocąca. Philippe Sands dokonał rzeczy niewyobrażalnej: spojrzał rzeźnikowi prosto w oczy i opowiedział jego historię, a nie drgnęła mu przy tym nawet powieka. Elif Shafak, autorka bestsellerowej książki 10 minut i 38 sekund na tym dziwnym świecie Sands delikatnie i bezkompromisowo rozkłada na czynniki pierwsze oszustwo, miłość, omamienie i niemożliwe do wykorzenienia zło. Praca skrupulatna, pełna pasji i budząca wewnętrzny gniew. Alison Louise Kennedy Niezwykłe... Sands jest mistrzem w rozwiązywaniu tajemnic otaczających Ottona von Wächtera. „The Sunday Times” Philippe Sands jest profesorem prawa w University College London i czynnym adwokatem w Matrix Chambers. Często występuje przed trybunałami międzynarodowymi, uczestniczył w wielu najdonioślejszych sprawach ostatnich lat, dotyczących Augusta Pinocheta, Jugosławii, Rwandy, Iraku, Guantanamo, Czagos czy Rohingjów w Mjanmie. Napisał między innymi Lawless World i Torture Team. Za Powrót do Lwowa otrzymał Baillie Gifford Prize i British Book Awards w kategorii literatura faktu. Szlak szczurów uzyskał status bestsellera „Sunday Times”.
Prawdziwa historia uczucia, które zrodziło się w krakowskim getcie.
Oswald Bousko, wicekomendant Schutzpolizei, który odwraca się od faszyzmu, i Rebeka Steinert-Aspis, Polka żydowskiego pochodzenia, wdowa z dwójką dzieci.
W czasie pierwszej akcji wysiedlenia z getta w czerwcu 1942 roku Bousko, dokonując cudów, próbuje ratować Rebekę i jej dzieci. Na drodze staje mu przyjaciel, oficer SS, który za wszelką cenę stara się pokrzyżować mu plany.
Miłość pomiędzy Oswaldem i Rebeką jest niemożliwa, zakazana… Ale z drugiej strony, czy istnieje coś potężniejszego?
Wszystkie postacie powieści są prawdziwe lub inspirowane prawdziwymi.
Oswald Bousko pośmiertnie odznaczony został medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata Instytutu Yad Vashem. W powieść pojawia się również Tadeusz Pankiewicz, który ratował ludzi z getta i otrzymał to wyróżnienie za życia.
Książka poświęcona historycznym władcom Polski, których poczet zapoczątkował Mieszko I. Wśród nich znalazło się miejsce dla Bolesława Zapomnianego (Okrutnego), którego istnienie przez wielu badaczy jest kwestionowane. Wspomniani zostali też carowie moskiewscy, Aleksander I i Mikołaj I, koronowani również na polskich królów. Książęta dzielnicowi zostali opisani na tle konfliktów zbrojnych oraz towarzyszących im procesów politycznych i społecznych.
"Zabijajcie w imię Boga, w obronie Ziemi Świętej" – to słowa opata cystersów w Clairvaux, który wymyślił powiązanie miecza z krzyżem i utworzył zakon mnichów-rycerzy. Kim byli rycerze krzyża i miecza? Jakie skutki społeczne, ekonomiczne i militarne wywołały ich podboje? Na te i inne pytania Autor stara się znaleźć odpowiedź w swojej książce.
Pamięć jest zagadnieniem wielowymiarowym i interdyscyplinarnym. W niniejszej publikacji został wyodrębniony i opisany jej wymiar polityczny. Książka przedstawia genezę, strukturę, funkcje i tożsamość zjawiska pamięci w życiu politycznym. Omawia naturę i nośniki pamięci, sposoby jej ogłaszania, opowiadania oraz interpretowania. Zostały tu scharakteryzowane zjawiska przypisywania i atrybucji pamięci przez podmioty indywidualne i zbiorowe. Sporo miejsca poświęcono roli pamięci w realizacji rozmaitych celów wspólnoty politycznej, a także określono znaczenie pamięci w relacjach między wspólnotami historycznymi.
Opowieść rozpoczyna się pod koniec II wojny światowej. Trzy nieznające się kobiety, po koszmarze obozu Auschwitz, zostają przewiezione do Freibergu i przeznaczone do niewolniczej pracy w zakładzie zbrojeniowym. Umieszczone w transporcie do obozu Mauthausen w Austrii, są pewne, że czeka je śmierć. Podczas trwającej siedemnaście dni gehenny, pochłaniającej życie połowy transportowanych więźniów, kobiety rodzą dzieci. Pomimo katastrofalnych okoliczności, głównie dzięki pomocy współwięźniów i szczodrości mieszkańców mijanych wiosek, zarówno matkom, jak i dzieciom udaje się przeżyć. Po wojnie matki z dziećmi rozpoczynają nowe życie w różnych częściach świata. Dopiero podczas obchodów 65. rocznicy wyzwolenia obozu Mauthausen dzieci dowiadują się o sobie wzajemnie i okolicznościach związanych z ich narodzinami tak niezwykłych i tak jednoczących, że nie sposób nie podzielić się nimi z całym światem.
Drugi tom cyklu "Oblicza prowokacji". Książka napisana w konwencji sensacyjnej powieści szpiegowskiej, przede wszystkim dla młodzieży, ale nie tylko. Akcja rozpoczyna się w 1948 r., w momencie, kiedy Urząd Bezpieczeństwa kończy likwidację IV komendy Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. Jednak w lasach nadal ukrywają się partyzanci, którzy nie pogodzili się z nową, powojenną rzeczywistością. Wówczas płk Leon Andrzejewski z Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego postanawia, wzorem swojego poprzednika z „Syku węża”, Fiodora Fiodorowicza Trepowa, przeprowadzić „Operację Cezary”, dziś znaną jako sprawa V Komendy WiN.
Wprowadzenie zdrajcy do organizacji, niestety, powiodło się, a jemu samemu włos z głowy nie spadł. W 2017 r. 94-letni Stefan Sieńko ps. „Wiktor” wystąpił w dokumentalnym filmie „Operacja Cezary”, w którym przyznał się do wieloletniej współpracy z komunistyczną bezpieką, ale nie wyraził ani jednego słowa skruchy z powodu zdrady i wydania na śmierć kolegów z AK i WiN. Narastające poczucie zagrożenia zdradą i zbliżający się punkt kulminacyjny, osiągnięte dzięki wartkiemu językowi i wciągającym dialogom, sprawiają, że od książki nie można się oderwać. Jedyny dyskomfort to poczucie, że to wszystko wydarzyło się naprawdę...
Andrzejewski usiadł, splótł dłonie na brzuchu, kciuki zakładając za skórzany oficerski pas munduru. Wyraźnie się odprężył, widać było, że jego wcześniejsza nerwowość zupełnie uleciała. Odchylił się mocno, wysoko unosząc głowę. Z wzrokiem wbitym w sufit gabinetu zapytał:
— Wiecie, kim był generał Fiodor Fiodorowicz Trepow?
Zaskoczony Wendrowski pokręcił przecząco głową.
— Nie wiecie... A szkoda… Naprawdę, wielka szkoda… On kiedyś stanął przed bardzo podobnym dylematem. Tak! Przed takim samym, przed jakim i my teraz stoimy. Co zrobić, kiedy nie można wkraść się w łaski wrogiej organizacji..., kiedy nie można zdobyć zaufania jej członków..., kiedy się wie, że jedyną możliwością unicestwienia tej organizacji jest wyłapanie wszystkich jej członków… A to jest praktycznie niemożliwe! Bo jest ciągle zasilana przeszkolonymi za granicą ludźmi, wspierana pieniędzmi i sprzętem. A jej obcy protektorzy są zainteresowani destabilizowaniem sytuacji w kraju. Cóż wtedy? — Andrzejewski zrobił krótką przerwę. Rozplótł dłonie. Jego twarz przybrała pogodny wyraz. Wendrowski nieczęsto widywał swego przełożonego w takim nastroju.
— Otóż należy założyć własną organizację… I my właśnie to zrobimy!
— Obywatelu pułkowniku... nie bardzo rozumiem...
Pierwszy tom cyklu "Oblicza prowokacji". Książka napisana w konwencji sensacyjnej powieści szpiegowskiej, przede wszystkim dla młodzieży, ale nie tylko.
Akcja „Syku węża” rozgrywa się w czasach Powstania Styczniowego, a fabuła dotyczy powołania nowego Rządu Narodowego. O planach tych dowiaduje się szef tajnej służby carskiej Fiodor Fiodorowicz Trepow, który przeprowadza precyzyjnie zaplanowaną prowokację stworzenia fikcyjnego Rządu Narodowego. W tym celu jego szpiedzy nakłaniają do zdrady jednego z powstańców…
Po krótkiej przerwie, podczas której mierzyli się wzrokiem, Kubary kontynuował podniesionym głosem. — Ile jeszcze chcesz konspirować? Rok, dwa, pięć? Patrzeć, jak kolejni twoi znajomi znikają w carskich lochach? Nie widzisz beznadziei tego wszystkiego? — westchnął i ściszył głos. — Naprawdę uważasz, że możemy wygrać wojnę z Moskwą? Jesteś aż tak naiwny? Tak samo ślepy, jak ci wszyscy Daniłowscy, Rudniccy, Janczewscy, Mierosławscy? Tak?… Myślisz, że generał Józef Hauke–Bosak przyprowadzi z Galicji polską armię na pomoc chłopskim masom, które chwycą za broń?
— Kubary odłożył cygaro i złączył palce w koszyczek. Spojrzał przenikliwie w oblicze przyjaciela. — Ale niech będzie. Przyjmijmy takie założenie — zrobił pauzę. Rozplótł palce i zabębnił o blat stołu. — Załóżmy… Załóżmy, że nawet by się tę wojnę udało wygrać. Odnosimy zwycięstwo i przepędzamy Moskali z Polski. I co?… Prusacy i Austriacy będą nam klaskali? Tak uważasz? Wierzysz w to? Nie! W głębi duszy wiesz, że to niemożliwe. Wejdą i wezmą jak swoje to, co my krwią wywalczymy. Będą się tylko śmiać i żartować z głupich Polaków… Tak, głupich Polaków, którzy oczyścili im przedpole z rosyjskich wojsk.
— Jest jeszcze Francja i Anglia… — wyszeptał Zwierzchowski.
Kubary zareagował ironicznym śmiechem.
— Napoleon Bonaparte nie żyje, a nasze powstanie, nasza wojna nikogo już tu, na Zachodzie, nie obchodzi. Czytasz francuskie gazety? Nikt nie śledzi naszych poczynań, nikt nie relacjonuje wydarzeń w Królestwie. Żaden z jaśnie panów dziennikarzy nie zaprząta sobie głowy polskimi sprawami. Zresztą i czytelnicy nie są ich ciekawi. Na kogo liczysz?...
Zwierzchowski opuścił broń. Położył ją na stole i przetarł dłonią czoło...
W ostatnich godzinach walk o Festung Glogau około 800 niemieckich żołnierzy na czele z dowódcą twierdzy pułkownikiem Jonasem Eulenburgiem podjęło próbę przebicia się przez radziecki pierścień oblężenia i dotarcia do odległych o wiele kilometrów od miasta niemieckich pozycji. Celem niniejszej pracy jest próba odtworzenia tego epizodu głównie w oparciu o materiały radzieckie przechowywane w Centralnym Archiwum Ministerstwa Obrony Federacji Rosyjskiej w Podolsku. W publikacji wykorzystano między innymi dokumenty jednostek NKWD oraz 1 Frontu Ukraińskiego, które uczestniczyły w operacji przeciwko przebijającym się z Głogowa Niemcom, radzieckie wnioski nagrodowe oraz wspomnienia kapitana Fedora Samsonowa.
Kolejna publikacja Roberta F. Barkowskiego w serii Historyczne Bitwy dotyczy konfliktu wewnętrznego w imperium Franków pomiędzy potomkami Karola Wielkiego. Podłożem walk o władzę było ścieranie się koncepcji jedności cesarstwa oraz frankijskiego prawa dziedziczenia. Z jednej strony cesarz miał sprawować władzę zwierzchnią nad prowincjami imperium. Z drugiej zaś na mocy zasad sukcesji należało podzielić państwo pomiędzy prawowitych spadkobierców z rodu Karolingów i obdarzyć ich godnościami królewskimi, co sprzyjało emancypacji. Najpierw cesarz Ludwik I Pobożny zmagał się ze zbuntowanymi synami: Ludwikiem II Niemieckim, Lotarem I i Pepinem I Akwitańskim (a potem jego synem Pepinem II). Następnie, po śmierci Ludwika Pobożnego w 840 roku, rozpętała się wojna domowa pomiędzy braćmi: Ludwikiem II, Lotarem I i Karolem II Łysym. Punktem przełomowym tych zmagań była bitwa stoczona 25 czerwca 841 roku pod Fontenoy-en-Puisaye w Burgundii. Armie Ludwika II i Karola Łysego pobiły w niej połączone siły Lotara I i Pepina II. Była to jedna z najważniejszych batalii europejskiego średniowiecza.
Świat jest dżunglą - silni wygrywają, a słabi giną. Giniesz albo ty, albo ktoś drugi. I słusznie. Nie ma innego wyjścia.
Podczas II wojny światowej James Clavell trafił do japońskiego obozu jenieckiego w pobliżu Singapuru. Swoje przeżycia, niewyobrażalne w zwykłym świecie, wykorzystał do napisania znakomitej powieści, która jest częścią Sagi Azjatyckiej.
Brytyjski oficer Marlowe, będący literackim alter ego autora, przebywa w obozie, w którym panują nieludzkie warunki, głód, choroby, a śmierć jest wszechobecna. Jednym z jego współwięźniów jest Król – amerykański kapral. Jest najedzony, ma ubranie, papierosy i pieniądze. Znajduje się w niewoli, ale potrafi funkcjonować jak wolny człowiek. Inni więźniowie podziwiają go i nienawidzą jednocześnie i do końca nie wiadomo kto jest jego przyjacielem, a kto wrogiem. Niejeden strażnik obozowy wyczekuje na jego potknięcie, ale przyłapać przebiegłego handlarza na gorącym uczynku nie jest łatwo.
Marlowe staje w obliczu moralnych dylematów. Musi zdecydować, czy uczestniczyć w podejrzanych transakcjach między więźniami, japońskimi strażnikami, a miejscową ludnością i stać się wspólnikiem i przyjacielem Króla, czy w pojedynkę walczyć o przetrwanie.
Filmowa adaptacja Króla Szczurów otrzymała nominacje do Oscara w dwóch kategoriach.
Bestselerowe książki Jamesa Clavella sprzedały się na całym świecie w kilkudziesięciu milionach egzemplarzy!
"Bo Królem jest zawsze najsilniejszy, nie tylko dzięki samej sile, ale dzięki sile, sprytowi i szczęściu, Królem wśród szczurów."
"Człowiek stoi zawsze na rozstaju dróg. I jeżeli naprawdę jest człowiekiem, to w grę wchodzi nie tylko jego własne, ale także cudze życie."
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
