Początkowo myślałem o nadaniu tym wspomnieniom tytułu Marzenia o życiu nudnym, bo faktycznie nie lubię przygód i niespodzianek (pod tym względem mam naturę naszego labradorka Wezyra). Ale ostatecznie uznałem, że taki tytuł jest zbyt mało informatywny.Podtytuł Wspomnienia wybrane ma swoje uzasadnienie. Opuszczam mianowicie niektóre fragmenty Dzienników, jeśli wydaje mi się, że jest na razie za wcześnie, żeby je publikować. Te wspomnienia nie mają być wylewaniem pretensji przed Czytelnikiem (choć w kilku miejscach trochę mi się ulało, ale to może i dobrze, żeby nie sprawiać wrażenia przesadnej cukierkowatości nie, nie wszystko w moim życiu było samą słodyczą, ale na razie pozostańmy przy rzeczach miłych z drobnym dodatkiem dziegciu; nie chcę sobie mącić przyjemności wspominania złymi myślami). Fragmenty opuszczone oznaczam wielokropkiem w nawiasie kwadratowym: []; niektóre fragmenty pomijam też bez specjalnego oznaczania (np. gdy opuszczony jest zapis całego dnia, tak że pozostałaby sama data i wielokropek). Zdarza się również, że chcę opowiedzieć jakąś historię, ale nie chcę wyjawić niektórych nazwisk; wówczas w ich miejsce wpisuję ogólną informację w nawiasie kwadratowym, typu wtedy podszedł do mnie [pewien kolega] i powiedział albo zamiast nazwiska piszę: [XY]. O pewnych osobach tu nie wspominam przez czysty przypadek, ale o innych nie piszę zupełnie celowo (i lepiej dla nich, że nie piszę). Pełną wersję swoich Dzienników zachowuję jednak w archiwum domowym (to jest taka moja Tajna Historia, którą oddam do dyspozycji swoim synom), może na przyszłość się przyda, kto to wie. W archiwum (papierowym i komputerowym) pozostaje również korespondencja z rozmaitymi osobami. Niektóre listy muszą jeszcze zdecydowanie poczekać na swój czas. Z wprowadzenia do wspomnień
Fotografia z 1902 roku, na niej kamienica. I jej mieszkańcy, którzy niebawem znikną z pamięci. Dziadek wiedział tylko, że jego ojciec kupił kamienicę od Żyda, który potem wyjechał do Berlina. Nawet nazwisko poprzednich właścicieli domu nie zachowało się w rodzinnej pamięci. Gdy więc Michał Kuźmiński odkupił od niemieckiego antykwariusza starą fotografię rynku Golubia w ówczesnych Prusach Zachodnich, a widoczni na niej ludzie jakby na moment wrócili do życia wiedział już, że nie może przestać szukać. Z metryk, ksiąg wieczystych, archiwaliów i map, z odkrytych wspomnień i świadectw, odtworzył losy Israela Isacsohna i jego rodziny.To mikrohistoria na tle epoki o kupcu, który w XIX wieku budował w miasteczku swoją pozycję; o jego dzieciach, które przeżyły I wojnę światową i hiperinflację; o wnukach, które dosięgnęła Zagłada; i o odysei ocalałych. O oglądanej przez pryzmat maleńkiego Golubia i metropolitalnego Berlina katastrofie tamtego świata. I o poszukiwaniu jego okruchów.
Stojąc w łazience przed lustrem, napisałem na nim:"Kim jestem?"Mój syn dopisał poniżej:"Ja jestem ja!"Mojżesz spotkał Jahwe i zapytał Go:"Kto Ty jesteś?"Jahwe odpowiedział:"Jestem, który jestem" (Ex 3,14)Poruszająca opowieść o poszukiwaniu siebie w cieniu traumy i bolesnych wspomnień, które odciskają piętno na naszej świadomości. Autor dzieli się osobistymi przeżyciami oraz historiami trzech pacjentów, z którymi pracował nad poznaniem źródła ich niepowodzeń. Wnikliwe spojrzenie na psychologiczne mechanizmy, które tworzą tożsamość, pomaga odnaleźć drogę do uzdrowienia, samopoznania i akceptacji. Dla wszystkich, którzy noszą w sobie ciężar z dziecięcych lat i chcą pójść nową drogą bez strachu czy niepokoju.Kazimierz Kairos-Szarkowicz - ur. 1952 w Kętrzynie w rodzinie wypędzonych z Kresów Wschodnich. Po ukończeniu seminarium oraz studiów na KUL i Akademii Katolickiej w Warszawie współpracował z Polskim Towarzystwem Psychologicznym. Był pierwszym po wojnie kapelanem Szpitala Psychiatrycznego w Olsztynie. Od 40 lat mieszka w Niemczech, gdzie rozwinął kwalifikacje i pracował jako psychoterapeuta indywidualny oraz grupowy.
Wspomnienia pięknoducha. Część I: Jak to się wszystko zaczęło to pierwszy tom autobiograficznej sagi Tadeusza Cegielskiego historyka, pisarza, badacza kultury i wolnomularza. Zapewne jednej z barwniejszych postaci polskiej inteligencji drugiej połowy XX wieku. Autor znany z doskonałej pamięci, zarazem krytycznego dystansu tak wobec świata, jak i siebie samego, powraca do rodzinnych korzeni. Te zaś w jego przypadku sięgają kilku krajów i narodowości: Austrii, Niemiec, Czech, Słowacji, Ukrainy i wreszcie Polski. Równocześnie jego przodkowie to reprezentanci wielu grup i warstw społecznych: od chłopów i plebejuszy, poprzez klasę intelektualną i burżuazję, po arystokrację. Ten nie tak częsty dar losu sprawił, że Cegielski spoglądać mógł na życie i ludzi z wielu perspektyw. Nie dał się nigdy zamknąć w takiej czy innej społecznej szufladzie czy kulturowej bańce. Jego świat zaczyna się w powojennym Krakowie, ale dzieciństwo i młodość dzieli między Warszawę i Gorlice. Gorlice to niewielkie miasto na południu kraju, w którym ojciec matki, Franciszek Rziha, budował przed wojną przemysł naftowy, zaś jej przyszły, urodzony we wsi Moszczenica mąż, Longin Cegielski pobierał nauki w gorlickim gimnazjum. Szkoła to kluczowy zresztą temat. Autor Wspomnień pięknoducha opowiada o magicznym pudle szkoły, w którym nie tylko rodziły się pierwsze miłości, a uzdolnieni matematycznie lub sportowo koledzy niezwykle wysoko ustawiali poprzeczkę sukcesu. Tutaj kształtowały się charaktery, a uczniowskie wybryki przybrać mogły formę świadomej kontestacji. Cegielski nie konstruuje własnego pomnika, lecz układa z fragmentów pamięci barwną mozaikę epoki pełną ciepła, humoru i autoironii. W jego wspomnieniach codzienność staje się materią refleksji o tożsamości, wolności i dojrzewaniu do myślenia po swojemu. Wspomnienia pięknoducha to nie tylko podróż przez prywatną pamięć, lecz także kronika formowania się pokolenia, które uczyło się wolności wbrew ograniczeniom czasu i miejsca: w kraju po wschodniej, zniewolonej stronie żelaznej kurtyny. Granicy przecież na różne sposoby przekraczanej lub omijanej. Najważniejsza część relacji autora dotyczy związków uczuciowych i przyjacielskich, które jak podkreśla, zawsze nadawały sens i kierunek jego życiu. Cegielski znalazł oryginalny sposób sportretowania bliskich mu kobiet i mężczyzn. Poświęconą im część wspomnień zatytułował Miłości i przyjaźnie wedle adresów. Jest tych adresów i miejsc osiem, przy czym jeden, ul. Korczyńska w Warszawie, pojawia się dwukrotnie. Swoją opowieść wrzucony w dorosłość w 1968 roku bohater doprowadza do początków III Rzeczypospolitej przełomu lat 80. i 90. Pokazuje od kulis ważne lub charakterystyczne dla czasu wydarzenia, łącznie z narodzinami mafii pruszkowskiej, którym przyglądać się mógł z niewielkiego dystansu, a które poddał naukowej analizie (sic!). Przygotowywany aktualnie do druku tom drugi Wspomnień pięknoducha, o porównywalnej do tomu pierwszego objętości, opowiada o dwóch najważniejszych dla autora doświadczeniach: obu państw niemieckich, NRD i RFN, oraz wolnomularstwu, czyli masonerii.Książka napisana lekkim powieściowym piórem porywa nas również co stanowi o jej wyjątkowości równoległą opowieścią w sferze wizualnej. Liczba ilustracji barwnych i czarnobiałych dorównuje niemal liczbie stron. Mamy tu fotografie, rysunki, plakaty, skany dokumentów i takich drobiazgów, jak zachowane bilety na polskie koncerty grup The Animals (1965) i The Rolling Stones (1967).
Kolejny tom serii Pism zebranych Witolda Gombrowicza, powstającej pod redakcją prof. Włodzimierza Boleckiego i honorowym patronatem Rity Gombrowicz. Wspomnienia polskie. Wędrówki po Argentynie utrzymane są w formie swobodnej, pełnej anegdot i dygresji gawędy o czasach przedwojennych, o życiu artystycznym Warszawy i spotykanych ludziach. Książka posiada walor duchowej autobiografii pisarza i jest niezwykle ważna dla zrozumienia innych jego dzieł. Wydanie krytyczne opracowane przez Macieja Urbanowskiego i Ewę Kobyłecką-Piwońską. Wspomnienia polskie pozostają głównym źródłem wiedzy o dzieciństwie i młodości Gombrowicza, jego rodzinie i środowiskach, w jakich przebywał do wybuchu wojny, a wreszcie o okolicznościach, w jakich powstawały jego utwory literackie, także te, które zostały wedle jego relacji zniszczone. Opierali się na tej książce wszyscy, którzy rekonstruowali życie Gombrowicza do września 1939 roku […] Wpisany we Wspomnienia polskie portret międzywojnia jest barwny, ale kreślony jakby z boku i od dołu zarazem. Interesuje Gombrowicza jej wymiar prywatny, nieoficjalny. Od tej strony jest to więc oryginalna mikrohistoria tamtego burzliwego czasu, który jawi się jako gwałtowny i zarazem przerwany przez wybuch wojny skok Polski w nowoczesność. Dzisiaj takie widzenie tamtej epoki jest dość powszechne, w czasach, kiedy powstawały wspomnienia Gombrowicza było ono jednak czymś unikalnym i oryginalnym. Maciej Urbanowski, Posłowie do Wspomnień polskich Trudno zmieścić Wędrówkipo Argentynie w jedną kategorię gatunkową. Są bowiem naraz reportażem, relacją (na przykład z karnawału), etnograficznym opisem, historią przygód, dziennikiem podróży, przykładem nature writing, popularyzatorskim podręcznikiem do filozofii, opowieścią o narodowej tożsamości, studium odmienności kulturowej i panoramą epoki […] Gdyby jednak pokusić się o gatunkowe przyporządkowanie, to najlepiej pasowałby do nich szeroki termin „podróż intelektualna”, który — za Dorotą Kozicką — definiuję jako taką relację z podróży, w której opis dokumentarny, podkreślający autentyzm relacji, zostaje podporządkowany opisowi o ewidentnych znamionach literackości. Ewa Kobyłecka-Piwońska, Posłowie do Wędrówek po Argentynie
Tadeusz i Wojciech Kossakowie, synowie znanego malarza Juliusza, byli bliźniakami. Ożenili się z pannami Kisielnickimi, kuzynkami. Tadeusz i Anna byli rodzicami znanej pisarki: Zofii Kossak-Szczuckiej-Szatkowskiej. Wojciech i Maria wydali na świat poetkę: Lilkę (Marię Pawlikowską-Jasnorzewską), satyryczkę: Madzię (Magdalenę Samozwaniec) i malarza: Jerzego Kossaka. Jak to się stało, że domy podobnych do siebie jak dwie krople wody braci, które prowadziły tak podobne do siebie kobiety, prawie siostry – były odległe, jak dwa różne światy? Kolejna książka biografki Zofii Kossak i autorki „Kobiet Kossaków” ujawnia nieznane, zaskakujące fakty dotyczące ziemiańskiej i artystycznej rodziny Kossaków. Jest próbą odpowiedzi na pytanie – czego jeszcze o nich nie wiemy? Jakie tajemnice skrywają ich domy? Czy Kossakówka jest nawiedzona? Jakie niezawinione winy ma na swoim sumieniu Jerzy Kossak? Czy Lilka była jedynie subtelną poetką; Magdalena – królową satyry, życie traktującą z przymrużeniem; a Zofia matką-Polką? Do kogo pisali w tym samym czasie listy miłosne syn i ojciec – Wojciech i Jerzy? Która z Kossakówien nosi imię kochanki Wojciecha? Dlaczego Magdalena Samozwaniec nie witała na lotnisku powracającej z emigracji kuzynki – Zofii?
Przekład przejrzał, wstępem i przypisami opatrzył: Antoni SzwedDzienniki NB 26 - NB 30 (SKS 25) Srena Kierkegaarda pochodzą z ostatniego okresu twórczości filozofa czyli z lat 1852-1854. Autor dokonuje w nich rozwinięcia i podsumowania tych myśli, które zanotował już we wcześniejszych Dziennikach. Teraz nadawał swoim myślom pełniejszy kształt, lepiej je uzasadniał. Mimo niekiedy podobnych tytułów notatek, za każdym razem Kierkegaard nadaje tym notatkom treść inną, świeżą, oryginalną. Zdaje się mieć niewyczerpane źródło pomysłów. Autor jest w tych notatkach niesłychanie twórczy, inspirujący. W SKS 25 mniej jest skrótów myślowych, aluzji do innych dzieł, jest sporo nowych wyjaśnień, obszerniejszych, niekiedy głębszych niż uprzednio. Mniej też potyczek ze współczesnymi, więcej refleksji niezakłóconej wydarzeniami zewnętrznymi. Myśli Kierkegaarda krążą wokół chrześcijaństwa tego rzeczywistego z lat 50-tych XIX w. w Danii i tego pożądanego przez filozofa chrześcijaństwa Nowego Testamentu. Nie jest to myśl sucha, teologiczna, jakiś wykład subtelności doktrynalnych, lecz głęboko przeżywane stawanie się chrześcijaninem, zanurzone w indywidualnym egzystowaniu.SKS 25 to znakomite uzupełnienie i rozwinięcie tych wątków, które pojawiły się już we wcześniej wydanych w języku polskim SKS 20, SKS 22 i SKS 26.
Przysięgam przywrócić wiarę i miłość wszystkim, których życie poobijało i którzy myślą, że już nic pięknego nie może ich spotkać …Bo przyjdzie moment, gdy mama, babcia czy inna ukochana osoba zadzwonią do Ciebie ostatni raz. Kiedy dziecko ostatni raz poprosi, aby je położyć spać, gdy ostatni raz zobaczysz swoją twarz bez zmarszczek, i gdy ostatni raz powiesz: mam przecież całe życie przed sobą… Przyjdzie ostatni raz… Więc żyjmy teraz. natychmiast. Tworząc najwspanialsze wspomnienia. Bo: ŻYCIE JEST TERAZ. Ta książka jest dla nas, mimo że jest o mnie. Czytając ją, odnajdziesz część siebie. O tym, jak z choroby można zbudować zamek wolności. O modlitwie, która nie chroni przed bólem, lecz pomaga go znieść. „Jak jest kryzys, zrób z tego bal, i tańcz, kochanie, tańcz”. Albo wykorzystasz ten ból, albo on wykorzysta ciebie. Jeśli trzymasz tę książkę i jakakolwiek część Was mówi „tak”, to znaczy, że usłyszeliście mój szept już wcześniej. Gdy ją pisałam, wyobrażałam sobie rozmowę z każdym, kto ją przeczyta. Dziękuję, że jesteś! Riya Sokół
Reprint wydania z 1931 r.
Ferdynand Foch: W ciągu ostatniej wojny pełniłem funkcje na rozmaitych stanowiskach. Najprzód stoję na czele XX korpusu – toczą się wtedy działania w Lotaryngii aż do końca sierpnia 1914 roku. Następnie dowodzę 9 armią – to bitwa nad Marną. Potem, jako pomocnik naczelnego wodza, dostaję polecenie koordynowania na północy działań wojsk francuskich z oddziałami sprzymierzonymi, brytyjskimi i belgijskimi – są to bitwy nad Yserą, pod Ypres, natarcia w Artois i bitwa nad Sommą. Tak upływa czas do końca 1916 roku.
Jako szef Sztabu Generalnego w 1917 roku, pracowałem w charakterze doradcy wojskowego rządu francuskiego, który postanowił wziąć czynny udział w prowadzeniu wojny. Od kwietnia, pomiędzy innymi, zapewniam nasze współdziałanie z Włochami. Kierowałem nim przy tym osobiście w końcu października i w ciągu listopada tegoż roku. Wreszcie biorę udział w zainstalowaniu się armii amerykańskiej we Francji. W 1918 roku, jako prezes Wojskowego Komitetu Wykonawczego w Wersalu, a następnie jako naczelny wódz armii sprzymierzonych, przygotowuję i kieruję całością sił sprzymierzonych na froncie zachodnim.
Książka Giselli Perl należy do najwcześniejszych świadectw Zagłady. Po raz pierwszy ukazała się w 1948 roku w Nowym Jorku, a niemal osiemdziesiąt lat po opisywanych wydarzeniach oddajemy w ręce czytelniczek i czytelników jej pierwsze polskie wydanie.To przejmująca relacja węgierskiej Żydówki, ginekolożki, która po deportacji do Auschwitz pełniła służbę lekarską w szpitalu obozu kobiecego w Auschwitz II-Birkenau. Opowiada o codzienności naznaczonej przemocą i okrucieństwem, o dramatycznych wyborach i dylematach tak odległych od naszego dzisiejszego doświadczenia, że wielu chciałoby nazwać je niewyobrażalnymi. A jednak ludzka wyobraźnia nie zna granic aby wprowadzić zło w czyn sprawcy musieli je sobie wyobrazić.Najsilniej w tej opowieści wybrzmiewa nieustanna troska o drugiego człowieka. Gisella Perl, w przeciwieństwie do nazistowskich lekarzy, pozostaje wierna Przysiędze Hipokratesa i lekarskiemu etosowi zawodowemu. Jest ucieleśnieniem archetypu lekarkiuzdrowicielki, niosącej pomoc i troskę o dobrostan drugiego człowieka w każdych warunkach także poza medycyną w wąskim sensie.Byłam lekarką w Auschwitz to dokument obozowej rzeczywistości, a zarazem zapis ludzkiej niezłomności.
Kolejna pozycja dla miłośniczek i miłośników Tadeusza Różewicza, teatru, epistolografii - "Widocznie tak musi być między żywymi artystami. Korespondencja 1966-2011" Tadeusza Różewicza i Jerzego Jarockiego pod redakcją Anny Romaniuk.Tadeusz Różewicz i Jerzy Jarocki to wielkie postaci polskiej kultury drugiej połowy XX i początku XXI wieku. Wybitny pisarz, a w tym kontekście przede wszystkim dramaturg i innowator sztuki dramatycznej, spotyka się tu w dialogu z reżyserem i wizjonerem teatru, który jak mało kto potrafił przeniknąć jego sztukę i wydobyć z niej elementy niedostrzegane przez innych. Ich korespondencja stanowi nie tylko arcyciekawy zapis wymiany myśli dwóch intelektualistów, przedstawicieli innych dyscyplin, ale też portret zetknięcia różnych dziedzin sztuki, momentu, kiedy rodzi się sztuka interdyscyplinarna. Listy Różewicza i Jarockiego są zapisem dyskusji, żywym świadectwem myśli i tworzenia.Na korespondencję Różewicza z Jarockim, datującą się od roku 1966 i trwającą z mniejszymi i większymi przerwami aż do 2011, składa się około 200 listów, z czego większość jest autorstwa poety. Z ich lektury wyłania się dynamiczny obraz trudnej relacji łączącej obu twórców. Ich współpraca bywała trudna i wykuwała się nieraz w warunkach dalekich od sielanki, niemniej zaowocowała wieloma pamiętnymi realizacjami teatralnymi wystawianymi na najznamienitszych polskich scenach, by wymienić chociażby: "Wyszedł z domu" (Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, 1965), "Stara kobieta wysiaduje" (Teatr Współczesny im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu, 1969), "Na czworakach" (Teatr Dramatyczny w Warszawie, 1972) czy "Pułapkę" (Teatr Polski we Wrocławiu, 1992).Listy obu artystów to spojrzenie za kurtynę pracy twórczej, wyjątkowa okazja, żeby przyjrzeć się ich warsztatowi, powstawaniu dzieł, ale też zobaczyć łączącą ich relację. W tej korespondencji rozmowy o sztuce spotykają się ze zwierzeniami, odkrywaniem własnych słabości, opisami codzienności, rutyny, zniecierpliwienia. "Widocznie tak musi być między żywymi artystami. Korespondencja 1966-2011" to zapis wspólnoty pracy, myśli i sporów, a także zwykłego życia dwóch twórców i zarazem zwyczajnych ludzi.
Wspomnienia Diane Keaton, znanej milionom widzów pod postacią Annie Hall, to fascynująca opowieść o drodze aktorki do sławy, o jej związkach ze znakomitymi ludźmi filmu, Woodym Allenem, Warrenem Beattym i Alem Pacino, oraz o zmaganiach z bulimią. Jest to także portret jej rodziny, opowieść o miłości i przyjaźni, a zwłaszcza hymn na cześć matki, Dorothy Hall – kobiety, którą rozpierała intelektualna i twórcza energia, zawsze marzącej o pełniejszym i piękniejszym życiu.
"Mamo, nie płacz już więcej. Za rok będziesz tulić maleństwo. Będziesz mieć drugą córkę, a ja - siostrę.Zobaczysz, obiecuję. Będę z wami. Choć nie tu, to tam. I pamiętaj, proszę - jedyne, czego teraz potrzebuję,aby nie przestać istnieć, to zobaczyć, jak znowu się pięknie uśmiechasz"."DWA GOŁĘBIE to prawdziwa, aż nieprawdopodobna historia o ścieżkach losu, która rozdziera serce, zmienia spojrzenie, a w efekcie - wywołując katharsis - uzdrawia.Książka jest intymną opowieścią matki o przeżywaniu śmierci własnego dziecka. To zdarzenie to dopiero początek drogi. Cała historia jest bolesna, rozdzierająca, ale nie sposób zauważyć, że podczas jej czytania nasz ból kojony jest przez przepełniającą strony miłość. Wielka, wszechobecna moc miłości - jawi się w obliczu nieuchronności losu jako siła, która nas zmienia i chroni. Wzrastamy pomimo wszystko, krzepniemy i wzmacniamy się. Przestaje istnieć strach przed życiem. Doceniamy je bardziej. Mam też poczucie, że w pewnym sensie losy tej książki są reżyserowane z zaświatów. Czuję obok ciepłą, pewną obecność. Czy możliwe, że jest to Alicja (śp. córka autorki)? Wierzę, że tak. Chylę czoła przed ich wspólną, życiową historią. Miłość zawsze zwycięża".Agnieszka Mlicka-Ezooneir, Wydawnictwo EzooneirTa książka to intymna, głęboko poruszająca opowieść o życiu, które zmienia się w jednej chwili, o miłości uniwersalnej, która zawsze trwa wiecznie, i o sile, którą odnajdujemy w sobie, gdy wszystko się wali. Autorka zabiera czytelnika w podróż przez najtrudniejsze emocje: żałobę, żal, smutek, a jednocześnie pokazuje, że nawet w najbardziej mrocznych chwilach można znaleźć światło i nadzieję. Z niezwykłą szczerością opisuje swoje doświadczenia. Czytelnik odkrywa, że proces żałoby ma swoje etapy - i że każdy z nich jest potrzebny, by móc iść dalej.Jednak to nie tylko opowieść o żałobie i rozstaniu. To historia o odbudowywaniu siebie, odkrywaniu na nowo własnej kobiecości i radości życia. Autorka opisuje, jak nowe pasje pozwoliły jej odzyskać poczucie własnej wartości i poczucie sensu. To historia o akceptacji losu i o miłości do samej siebie, która staje się fundamentem prawdziwej wolności i szczęścia.W tej książce czytelnik odnajdzie fragment siebie - w bólu, w tęsknocie, w próbie pogodzenia się z tym, co nieodwracalne. Autorka pokazuje, że choć nie możemy wybierać tego, co nas spotyka, możemy wybrać, jak na to odpowiemy. Nawet w najciemniejszych chwilach można znaleźć światło. A codzienne małe radości uczą nas, jak żyć dalej, pełniej i świadomiej."Dwa gołębie" to książka o sile wrażliwości, o pięknie życia mimo jego trudów, o miłości, która nie zawsze trwa, ale która uczy nas, jak kochać siebie i innych. To lektura, która nie tylko porusza, ale także pomaga odnaleźć drogę do własnego światła i nadziei.
Jak wygląda codzienność osób w spektrum autyzmu, gdy przestają ukrywać swoją prawdziwą tożsamość? Jak budować autentyczne przyjaźnie, związki i życie rodzinne, kiedy świat narzuca neurotypowe oczekiwania? Devon Price psycholog, autor głośnej książki "Autyzm bez maski" powraca z jeszcze bardziej osobistą i praktyczną opowieścią. "Życie bez maski" to przewodnik po codzienności, w której maskowanie nie jest już koniecznością, lecz przeszkodą. Autor, czerpiąc z własnych doświadczeń oraz rozmów z innymi osobami neuroróżnorodnymi, pokazuje, jak można zbudować pełne, satysfakcjonujące życie w relacjach, w pracy i w miłości. W poprzedniej książce "Autyzm bez maski" Devon Price uczył swoich neuroróżnorodnych czytelników odwagi i pewności siebie potrzebnych do tego, by zaakceptować i ujawnić światu swoją odmienność oraz prawdziwą tożsamość. Teraz oferuje im praktyczny przewodnik pokazujący, jak radzić sobie w neurotypowej rzeczywistości bo samo pozbycie się maski i wewnętrzne uzdrowienie nie gwarantują szczęśliwego, spełnionego życia. Konieczna jest też umiejętność wyrażania i bronienia własnych potrzeb w relacjach z ludźmi, w środowisku pracy, w rodzinie a także w miłości. Trzeba uczyć się akceptowania zmian, wyznaczania własnych granic oraz wykraczania poza niesprawiedliwe zasady i oczekiwania społeczne, ale również tolerowania krytyki i oznak niechęci. Choć Devon Price kieruje swoje nauki przede wszystkim do osób w spektrum, wiele jego rad i spostrzeżeń okazuje się niezwykle cennych także dla osób neurotypowych. Bo i one podobnie jak Autyści często gubią się w skomplikowanym świecie, który sami stworzyliśmy.
Prezentowany Dzienniczek ks. Stanisława Bełcha (1904–1989), pochodzącego z diecezji przemyskiej niezłomnego kapłana, który przeszło połowę życia spędził poza Polską, wybitnego historyka (autora m.in. monumentalnych prac o Pawle Włodkowicu i św. Stanisławie ze Szczepanowa) oraz katolickiego wydawcy (założyciela Katolickiego Ośrodka Wydawniczego „Veritas” w Londynie, inicjatora przetłumaczenia z łaciny i wydania w języku polskim Sumy teologicznej św. Tomasza z Akwinu), jest niezwykle interesującym źródłem historycznym do dziejów polskiego wychodźstwa w Wielkiej Brytanii w latach II wojny światowej.
Dzienniczek ks. Bełcha nie jest typowym diariuszem, w którym autor regularnie, dzień po dniu, starał się zapisywać najważniejsze wydarzenia, jakich był świadkiem. Składają się nań niejednolite i rozproszone zapiski o różnorodnej formie, sporządzane na osobnych kartkach papieru w okresie od 27 stycznia 1942 do 15 grudnia 1943 r. Częstotliwość zapisów jest różna, najczęściej dokonywane były co kilka dni, choć zdarzają się dłuższe, nawet dwumiesięczne luki. Zapiski te zostały uporządkowane chronologicznie i przepisane na maszynie przez ks. Bełcha w maju i czerwcu 1987 r. – na krótko przed jego powrotem do Polski – zapewne z myślą o przygotowaniu ich do druku.
Uzupełnieniem Dzienniczka są aneksy, w których zamieszczono dziewięć artykułów i listów ks. Bełcha opublikowanych na łamach tygodnika „Jestem Polakiem” (1940–1941), dwutygodnika „Myśl Polska” (1942–1943) i pisma „Ognisko Harcerskie” (1943) oraz fragment jego książki Papiestwo i Polska. Niektóre fakty i dokumenty z historii Polski dawnej i bieżącej, zaczepiane przez nieuczciwą publicystykę polską, zebrał i ocenił x. Stanisław Bełch (1943), a także przedmowę do pierwszego tomu skryptów, zawierającego wykłady wygłaszane na spotkaniach założonego przez ks. Stanisława w lutym 1943 r. Koła Tomistycznego.
Prezentowana praca stanowi zapis rozmów, które przeprowadził Błażyński ze zbiegłym z PRL zastępcą dyrektora X Departamentu MBP Józefem Światłą. Informacje Światły ujawnione na falach RWE doprowadziły do zmian w kraju i stały się drugim po śmierci Stalina i likwidacji Berii wydarzeniem, które umożliwiło odwilż i otworzyło drogę do polskiego Października. W aneksie przedstawiono wybór dokumentów dotyczących J. Światły znajdujących się w zbiorach IPN.
Nie chcemy seryjnej produkcji magistrów stanowi zbiór relacji dotyczących strajku studentów uczelni łódzkich, jednego z najdłuższych strajków okupacyjnych młodzieży akademickiej w powojennej Europie, który przeprowadzono na przełomie stycznia i lutego 1981 r. Protestujący domagali się m.in. wprowadzenia autonomii uczelni w kwestiach naukowych i dydaktycznych, wydłużenia studiów do 5 lat, zniesienia obowiązkowego nauczania języka rosyjskiego, zmian w odbywaniu służby wojskowej studentów oraz ograniczenia cenzury i uwolnienia więźniów politycznych. Jednakże najważniejszym postulatem studentów było żądanie rejestracji nowej ogólnopolskiej organizacji - Niezależnego Zrzeszenia Studentów.Tom skomponowano w formie kolażu złożonego z fragmentów różnych relacji, nadając zebranym reminiscencjom cechy opowieści fabularnej o charakterze reportażowym. Sprawiło to, że wypowiedzi interlokutorów, często występujących po dwóch stronach politycznego w istocie sporu, nie tylko ze sobą dialogują lub sobie zaprzeczają, lecz także w bezpośrednim zestawieniu prezentują często wielce odmienne perspektywy spojrzenia na te same kwestie. Jednocześnie tworzą przy tym obraz fragmentaryczny i całościowy zarazem, są źródłową opowieścią historyczną, zyskując również walor dynamicznej narracji literackiej.
Matka Aniołów" brzmi pięknie, prawda?Tak określa autorka kobiety, które doświadczyły poronienia. Jej głos to głos wszystkich kobiet - często pozostawionych samych ze swoim bólem, niezrozumianych, narażonych na nieświadome, raniące komentarze i brak odpowiedniego wsparcia medycznego. To opowieść, która łamie tematy tabu i z odwagą zagląda w sferę psychiczną oraz intymną kobiety roniącej.Autorka dzieli się swoim osobistym doświadczeniem poronień, ukazując bezradność wobec polskiego systemu medycznego. Pisze językiem żywym, emocjonalnym, pełnym ironii, goryczy i wzruszeń. To historia, którą momentami czyta się z bólem, ale i z poczuciem, że uczestniczy się w czymś niezwykle prawdziwym - w drodze od nadziei, przez rozczarowanie i żałobę, aż po spełnienie i szczęście macierzyństwa.
Odkryj moc wewnętrznej przemiany. „Duchowy Dziennik Jak człowiek myśli” to wyjątkowy przewodnik inspirowany mądrością Jamesa Allena. Pomaga zatrzymać się, spojrzeć w głąb siebie i odzyskać kontakt z własnym światłem. Każda strona prowadzi Cię przez refleksję, praktykę wdzięczności i świadome tworzenie życia w obfitości. To nie tylko dziennik — to Twoja codzienna rozmowa z duszą.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
