Przez wieki niewiele kobiet dożywało menopauzy. Średnia długość życia w 1900 roku wynosiła zaledwie 40 lat. Te, którym się udało, postrzegały menopauzę jako granicę, za którą czekała je tylko niedołężność i starość. Dziś jednak średnio dożywamy osiemdziesiątki. Możemy się spodziewać, że jeszcze przez kilkadziesiąt lat po menopauzie będziemy sprawne fizycznie i psychicznie – oraz aktywne. Najwyższy czas zerwać z tabu otaczającym menopauzalną przemianę. Przerwać milczenie narzucone nam przez kulturę i wejść w ten nowy etap życia z wiedzą i szeroko otwartymi oczami. Dla wielu kobiet – co potwierdzają badania – okres między 50 a 65 rokiem życia jest najszczęśliwszy i kojarzy się ze spełnieniem: w rodzinie, relacjach, przyjaźniach, zainteresowaniach i pracy. Menopauza jako początek końca? To nie mogłoby być dalsze od prawdy. Zmiany okresu menopauzy Badania nad fizjologicznymi zmianami, które zachodzą u kobiet w czasie perimenopauzy – okresie kilku lat poprzedzających menopauzę – wykazały, że obok zachwiań hormonalnych, które niosą za sobą utratę płodności, nasze ciała, a szczególnie układ nerwowy, niemalże dosłownie zyskują nowe okablowanie. Wpływa ono na myśli kobiety, jej zdolność koncentracji i ilość paliwa kierowanego do płata czołowego mózgu. Dr Christiane Northrup, po latach pracy z tysiącami kobiet, które przeszły przez perimenopauzę i menopauzę, oraz po doświadczeniu tych procesów na własnej skórze, przychodzi do nas z wiedzą i słowami otuchy. Menopauza może być ekscytującą przygodą; nowym etapem rozwoju. Jeśli powitamy ją z pełną świadomością i otwartością, obdarzy nas przemianą i uzdrowieniem ciała, umysłu i ducha. Moc kobiet w średnim wieku Kobiety w średnim wieku nie są już niewidzialne i nie siedzą cicho. Są wykształcone, wiedzą, czego chcą, angażują się we własne zdrowie i są zdeterminowane, by nad nim zapanować. Mają też coraz większe wpływy społeczne i ekonomiczne. Są potężną i potencjalnie niebezpieczną grupą dla każdej instytucji, która zbudowana jest na status quo. Budzimy się, by nieść światu tak potrzebną dobrą nowinę o zdrowiu, nadziei i uzdrowieniu. Menopauza to zmiana perspektywy Większości kobiet, nawet te na wysokich stanowiskach i singielki, buduje swoją tożsamość i samoocenę w oparciu o relacje. Dla kontrastu mężczyźni obraz samych siebie opierają na pracy, dochodach i sukcesach w świecie poza domem. Dla obu płci wzorzec ten zmienia się w wieku średnim: kobiety zaczynają kierować więcej energii na zewnątrz, odkrywając w świecie źródła kreatywnej ekspresji i samooceny. Mężczyźni tymczasem przechodzą kryzys wieku średniego w inny sposób – zmęczeni światem, kierują się do wnętrza, zmieniając się w stróżów domowego ogniska. Marzą o emeryturze spędzonej przy kominku, w otoczeniu rodziny, z dala od pracy i jej pól bitew. Kobieta w okresie menopauzy, królowa swojego życia, staje na rozdrożu, rozrywana przez przyzwyczajenie i świat, który dobrze zna i marzenia o nowych drogach, które się przed nią otwierają. Wołają do niej, by odkrywała siebie, wszystkie uśpione dotychczas aspekty swojej osobowości, skupiła się wreszcie, po latach stawiania siebie na drugim miejscu, na swoim potencjale. Oto wyzwanie wieku średniego. Jak mówi dr Christiane Northrup: W moim osobistym doświadczeniu, którym teraz dzielę się z milionami innych kobiet, uniesienie hormonalnej zasłony – cyklu miesięcznego, który zmuszał nas do skupiania się na potrzebach i uczuciach innych osób – może być wyzwalające, ale również przynosić niepokój i niepewność. W wieku średnim gwałtownie wzrasta liczba separacji i rozwodów, wiele kobiet wybiera też nowe ścieżki kariery i rozwoju. Zawsze wyobrażałam sobie, że spędzę całe życie z mężczyzną, którego poślubiłam; że razem się zestarzejemy. To było jednym z moich najdroższych marzeń. W wieku średnim, podobnie jak tysiące innych, musiałam pożegnać się ze złudzeniami na temat tego, jak będzie wyglądać moje życie. Musiałam się zmierzyć z rozterką starą jak świat: jak poradzić sobie ze stratą czegoś, czego nigdy nie miałam. To bardzo trudne. Nie chodziło jednak tylko o to, z kim spędzę emeryturę. To było ostrzeżenie płynące z głębi mojego ducha: „rośnij albo giń”. Takie miałam opcje. Postanowiłam wzrastać.
Nadzwyczajna publikacja, stanowiąca jedno z najdonioślejszych i najbardziej kompleksowych w polskiej literaturze przedmiotu omówień tego działu filozofii, którym jest teoria poznania. Wyczerpująco przedstawia poszczególne zagadnienia epistemologii oraz rozmaite podejścia, przyjmowane przez ludzi względem poznawanych przedmiotów. Co istotne, oprócz ogromnej erudycji i nowatorskich koncepcji autora, cechuje się ona zarazem wielką przystępnością, pozwalającą skorzystać z tej książki również osobom niemającym ściśle filozoficznego wykształcenia.Książka ukazała się w ramach serii przygotowywanej wspólnie przez Instytut Tomistyczny oraz Wydawnictwo W drodze.
Nadzwyczajna publikacja, stanowiąca jedno z najdonioślejszych i najbardziej kompleksowych w polskiej literaturze przedmiotu omówień tego działu filozofii, którym jest teoria poznania. Wyczerpująco przedstawia poszczególne zagadnienia epistemologii oraz rozmaite podejścia, przyjmowane przez ludzi względem poznawanych przedmiotów. Co istotne, oprócz ogromnej erudycji i nowatorskich koncepcji autora, cechuje się ona zarazem wielką przystępnością, pozwalającą skorzystać z tej książki również osobom niemającym ściśle filozoficznego wykształcenia.Książka ukazała się w ramach serii przygotowywanej wspólnie przez Instytut Tomistyczny oraz Wydawnictwo W drodze.
Święci inspirują, pociągają, czasami nawet prowokują, zachęcają do gorliwości, pomagają w podejmowaniu decyzji, w tym tych najważniejszych dotyczących nawrócenia, czyli zmiany kierunku życia. Jest w ich obecności coś bardzo bliskiego i zwyczajnego, a jednocześnie wzniosłego i tajemniczego. Zapraszam do spotkania z kapłanem i męczennikiem II wojny światowej błogosławionym Stefanem Wincentym Frelichowskim (1913-1945). W książce przywołuję obficie zarówno jego własne słowa, jak i świadectwa wielu osób, w tym szczególnie wspomnienia najmłodszej siostry Stefana Marcjanny, które pomogą nam odkryć postać Błogosławionego, a jednocześnie dotknąć tajemnicy wiary świętych obcowaniadk.Waldemar Rozynkowski
Andrzej Derdziuk, urodzony w 1962 roku w Skierbieszowie, członek Warszawskiej Prowincji Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. Wyświęcony na prezbitera w 1987 roku przez Jana Pawła II w Lublinie. Profesor zwyczajny doktor habilitowany nauk teologicznych. Kierownik Sekcji Teologii Moralnej KUL. Autor dwudziestu sześciu książek i ponad trzystu artykułów. Między innymi Spowiedź kobiet oraz Prawda, dobro, sumienie a także Pod sufitem nieba i Człowiek na maksa. Jest opiekunem Grupy Modlitwy Ojca Pio, Duszpasterstwa Absolwentów oraz Wspólnoty Najświętszego Imienia Jezus na Poczekajce w Lublinie.Książka przedstawia biografię brata Kaliksta Mariana Kłoczki (19302013), kapucyna zmarłego w opinii świętości.Autor osadził postać bohatera w możliwie szerokim kontekście, ukazując brata Kaliksta w środowisku rodzinnym, zakonnym oraz parafii w Lublinie na Poczekajce, gdyż w klasztorze związanym z tą parafią brat Kalikst spędził ponad trzydzieści lat, stając się osobą znaną i szanowaną. Publikacja ukazuje skromnego zakonnika, który nie zasłynął z dokonania nadzwyczajnych dzieł, a jednak wiernością powołaniu, rozmodleniem, pracowitością i świadectwem życia dał dowód, że także w naszych czasach możliwe jest zjednoczenie z Bogiem i osiągnięcie świętości.Z recenzji wydawniczej prof. Rolanda Prejsa OFMCap Lublin, KULKsiążka jest ważnym wkładem w rozwój literatury chrześcijańskiej poświęconej prezentacji życia współczesnych świadków Chrystusa.Ukazuje ona piękno ewangelicznego życia w oparciu o świadectwo człowieka, który nie szukał wielkości, sławy czy poklasku, ale w zaciszu swej stolarni za pomocą dłuta, młotka oraz innych narzędzi, a przede wszystkim modlitwy, jaka nieustannie płynęła z jego serca, wznosił się na wyżyny dojrzałości ludzkiego ducha.Z recenzji wydawniczej prof. Wiesława Blocka OFMCap Rzym, Antonianum
Wybuch pandemii COVID-19 w Polsce na początku marca 2020 roku sprawił, że z dnia na dzień opustoszały świątynie. Zgodnie z zaleceniami sanitarno-epidemiologicznymi, liturgie Mszy Świętych i innych nabożeństw sprawowane były z udziałem bardzo ograniczonej liczby wiernych. Telewizja publiczna i stacje komercyjne transmitowały Msze Święte z różnych kościołów naszej ojczyzny. Zarejestrowane celebracje pojawiły się także w internecie. Była to jednak tylko namiastka żywego i prawdziwego spotkania z Chrystusem eucharystycznym. Przykro, że wszystko to działo się w ogłoszonym przez Episkopat Polski Roku Eucharystii.Jest pewne, że zaraza koronawirusa prędzej czy później przeminie, jak wiele innych, choć niestety nie wszyscy ją przeżyją. Powstaje pytanie: ilu wiernych powróci do swych kościołów i będzie regularnie uczestniczyć we Mszy Świętej niedzielnej? Ilu ponownie nawiąże ścisłą relację z Jezusem Chrystusem w Jego Kościele? Być może niektórzy będą ciągle powoływać się na udzielone dyspensy, mimo że te zostaną już odwołane, bo bezpieczeństwo uczestnictwa w zgromadzeniach publicznych ulegnie radykalnej poprawie i nie będzie już zagrożenia dla zdrowia i życia.Prezentowany tomik rozważań dedykuję przede wszystkim Parafianom, wśród których pracowałem przez 25 lat, w różnych parafich (Pasym, Korsze, Wielbark, Szczytno, Barczewo i Biesal oraz okazyjnie w Gietrzwałdzie), szczególnie zaś dotkniętym pandemią COVID-19 i ograniczeniami sanitarno-epidemiologicznymi.Niniejsze opracowanie nie jest klasycznym podręcznikiem do konstruowania homilii czy kazań. Nie jest również pracą naukową, choć powołuję się na dokumenty Kościoła i wydatnie korzystam z dorobku duszpastersko-kaznodziejskiego wielu Robotników Winnicy Pańskiej, zarówno osób duchownych, jak i świeckich. Oddane w ręce Czytelnika rozważania są raczej zbiorem zamyśleń wiejskiego proboszcza nad słowem Bożym jako źródłem chrześcijańskiego życia. Jeśli przybliżą wiernych do Boga i sprowadzą ich z powrotem do kościoła na niedzielną Eucharystię, spełnią moje zamierzenia i będą najlepszym uznaniem wysiłku związanego z przepowiadaniem słowa Pańskiego na chwałę Bożą i pożytek duchowy ludzi.ks.Bogumił Wykowski
Dzięki pasji i zaangażowaniu Tomasza Krajewskiego powstała książka o historii Włocławskiego Klubu Wodniaków PTTK. Autor w bardzo wnikliwy sposób przedstawia burzliwe dzieje włocławskich wodniaków, począwszy od lat 30. ubiegłego wieku aż po czasy współczesne. Klub to ludzie, który go tworzą, a nawiązane relacje i przyjaźnie są na wagę złota. „Życie każdej rodziny obfituje we wspomnienia, a Klub jest w pewnym sensie taką wodniacką, szeroką jeśli chodzi o ilość członków, rodziną”. Warto zapoznać się z tą pozycją. Może skłoni Was do spisania swojej własnej kajakowej historii…
Trzeci tom Dzieł Sigmunda Freuda obejmuje wybór pism przedstawiających psychoanalityczne interpretacje psychologicznych procesów życia codziennego: dowcipu, komiki, humoru, sprośności, niesamowitości, pamięci i zapominania. Prace Dowcip i jego stosunek do nieświadomości oraz Humor przedstawiają metody zyskiwania rozkoszy z aktywności psychicznej w procesie powstawania dowcipu: rozkosz, utracona w wyniku procesu dojrzewania, musi zostać przywrócona człowiekowi jako euforia płynąca z przywołania nastroju dzieciństwa, który odnajdujemy w niepohamowanym śmiechu towarzyszącym dowcipowi, humorowi i sprośności. Te same założenia, jakie legły u podstaw Dowcipu, wykorzystuje Freud w studium O przeciwnym sensie prasłów, dowodzi, że ambiwalencję psychologiczną, charakterystyczną dla procesu powstawania marzenia sennego i dowcipu - ambiwalencję wynikającą z gry rozkoszy i braku rozkoszy - znaleźć można również w procesie powstawania słów używanych w najstarszych językach ludów cywilizowanych, paradoksalnie jednoczących w sobie dwa przeciwstawne znaczenia, informujące o występowaniu jakiejś cechy i o jej braku.
W pracy pt. Niesamowite Freud pokazuje uczucie niesamowitości jako wyraz procesu przywołującego dziecięcy lęk przed niezamierzonym powrotem tego samego, lęk przed sobowtórem, który - choć nosi wszelkie cechy podmiotu - przecież nie jest nim samym, jest bowiem niesamowity. Także ów lęk nosi wszelkie cechy ambiwalencji, bo chociaż w postaci sobowtóra rozpoznajemy to, co znane - i z tego czerpiemy rozkosz rozpoznania - to jednak znajdujemy w niej również to coś, co nie należy do nas: niesamowite.
Jaka przyszłość nas czeka? Czy sprawdzi się scenariusz, który mówi, że większy udział maszyn w życiu ludzi oraz zmiany prawne i zachodzące w świadomości społecznej doprowadzą do tego, że – mając zapewnioną przez rząd stałą pensję – przestaniemy pracować dla pieniędzy? Jak wówczas będziemy żyć? Czym wypełnimy czas? Świat się zmienia. Na naszych oczach chwieją się fundamenty naszej cywilizacji. Czy na pewno wiemy, dokąd zmierzamy? W jakim kierunku będzie się rozwijał świat? Co jeszcze – oprócz wirusów – zagraża ludzkości?To tylko niektóre wątki wpisane w szerszy kontekst rozważań o wartościach, za które warto zapłacić – aż do tej najwyższej heroicznej ceny, którą poniósł Chrystus czy Maksymilian Kolbe: złożenia na szali własnego życia. Książka opowiada o tym, za jakie wartości umierali ludzie na przestrzeni wieków. Porusza wątek wolności, zwłaszcza tej rozumianej w wymiarze wewnętrznym. Stawia pytania o to, czy są dziś jeszcze na świecie ludzie prawi, bohaterowie, których nie da się „kupić” za żadne pieniądze. Pytanie, za co warto umierać, jest ważne, bo skrywa w sobie drugą, równie istotną kwestię: Po co żyjemy?Pustka duchowa zagraża cywilizacji, w której nie ma za co umierać.KRZYSZTOF ZANUSSI – reżyser, producent, scenarzysta.Autor znanych na całym świecie filmów: „Struktura kryształu” (1969), „Iluminacja” (1973), „Barwy ochronne” (1976), „Constans” (1980), „Rok spokojnego słońca” (1984), „Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest” (1988), „Cwał” (1996), „Persona non grata” (2005), „Rewizyta (2009), „Obce ciało” (2014); nagrodzony na wielu międzynarodowych festiwalach m.in. w Cannes, Wenecji, Locarno, Moskwie, Chicago, Montrealu, Berlinie, Tokio. Krzysztof Zanussi reżyseruje także spektakle teatralne, wystawiane na całym świecie oraz jest autorem kilku książek. Członek Zarządu Europejskiej Akademii Filmowej, doktor Honoris Causa wielu renomowanych uczelni, prowadzi wykłady dla studentów w wielu krajach. Od 1979 roku pełni funkcję dyrektora Studia Filmowego TOR. Producent filmów m.in. Krzysztofa Kieślowskiego, Agnieszki Holland i wielu innych."
Jak powstają szczęśliwe wspomnienia? Dlaczego fragment piosenki, zapach albo smak mogą cofnąć nas w czasie do zapomnianych wydarzeń? I czy można nauczyć się tworzyć szczęśliwe wspomnienia i ćwiczyć zapamiętywanie ich na dłużej?W zeszłym roku Meik Wiking autor wydanego w 37 krajach bestsellera Hygge. Klucz do szczęścia oraz dyrektor Instytutu Badań nad Szczęściem skończył 40 lat i zrozumiał, że ma za sobą już połowę życia (przeciętny Duńczyk żyje 80 lat). Właśnie dlatego zaczął się zastanawiać nad swoimi wspomnieniami. Które z przeżytych dotąd 14 610 dni są wciąż żywe w jego pamięci i dlaczego? Pamięta swój pierwszy pocałunek, ale trudno mu sobie przypomnieć, co robił w marcu 2007 roku.Meik zaczął badać wspomnienia w Instytucie Badań nad Szczęściem. W zeszłym roku pracownicy Instytutu rozpoczęli Badanie Tysiąca Szczęśliwych Wspomnień poprosili tysiąc osób z 75 krajów o opisanie jednego ze swoich szczęśliwych wspomnień. Otrzymali bardzo zróżnicowane odpowiedzi. Te odpowiedzi stały się podstawą dalszych badań Meika nad tym, dlaczego właśnie te chwile utkwiły ludziom w pamięci jako radosne. W ten sposób stworzył swoją listę sześciu składników szczęśliwego wspomnienia.Następnie Meik opracował rady, jak tworzyć nowe szczęśliwe wspomnienia. Wskazówkami dzieli się w swojej książce ""Sztuka tworzenia wspomnień"". Książka powstała oparciu o dane badawcze, cytaty z pamiętników, wywiady, międzynarodowe sondaże oraz eksperymenty behawioralne. Instytut Badań nad Szczęściem odpowiada na pytanie, jak tworzyć chwile idealne.
Wiara jest aktem rozumnym, a rozum działa, gdy otrzyma przesłanki do rozumowania. W tym przypadku wiedzę religijną. Takie poznawanie i rozważanie prawd wiary, przypominanie i przepowiadanie ich w myślach samemu sobie, umacnia w wierze. Uzdalnia do bardziej świadomego uczestnictwa we Mszy Świętej. Jest jakby autokatechezą. Źródłem wielkiem radości.(...) Rozważania te zostały spisane z potrzeby serca, z myślą o bliskich i przyjaciołach. Z nadzieją, że może komuś pomogą bardziej wniknąć w tajemnicę Najświętszej Eucharystii.Z prowadzenia.
Teoria społeczna jest próbą dostarczenia studentom przewodnika po obszernym zbiorze ujęć i ram teoretycznych kształtujących współczesne analizy rzeczywistości społecznej oraz ukazania opinii wiarygodnych ekspertów na temat bieżących dokonań i problemów. Student znajdzie tu nie tylko szeroki obraz dzisiejszego stanu teorii społecznej, ale także pogłębione omówienia poszczególnych dziedzin.Teoria społeczna to uniwersalny zbiór esejów dotyczących teorii społecznej od jej okresu klasycznego do postmodernistycznego. Przedstawia bieżące osiągnięcia tej dziedziny wiedzy, nie pomija jednak problemów podstawowych, które wzajemnie wiążą społeczeństwo, politykę, kulturę, płeć i rasę.Załączona bibliografia jest zarazem przewodnikiem po współczesnej literaturze przedmiotu.
Z posłowiem Bernda Schneidmüllera
Jedzenie i picie jako integralna część historii społecznej? Rozczaruję Was od razu, szanowni Czytelnicy, zanim później sami poczujecie się oszukani. W mojej książce nie znajdziecie średniowiecznych przepisów kulinarnych. Wynika to z doświadczenia, które dzielę z moimi kolegami. „Mediewiści z Ameryki Północnej, którzy od wielu lat badają średniowieczne przyjemności kulinarne, zapewniają wciąż, że w przypadku niewielu polecanych wówczas potraw życzyć można było smacznego”.
Przezornie zapobiegam niebezpieczeństwu dalszego rozczarowania i oczekiwaniom, że znajdą się tu opisy radujących zmysły smaków i radości przy stole, jakie zawarte są w scenkach chłopskich Bruegla. To, co chcę przedstawić, to świat żywności, której brakowało nawet w normalnych czasach. Uważny czytelnik zapyta, czy wziąłem pod uwagę wiele świadectw, które nieustannie cytowane, zdają się potwierdzać wyobrażenia o średniowiecznym przepychu. Świadectwa te odwołują się do uroczystości, w przypadku których gospodarz nie skąpił niczego. „W Miśni, Szwabii i Frankonii jest historia żywienia w zwyczaju mówić do gości: bądźcie zadowoleni, że nie zjedliście wiele, wypijcie za to więcej […]. W Saksonii mówi się z kolei: najedzcie się do syta, drodzy przyjaciele. Item, pozostańcie w pokoju, jedzcie każdego dnia do syta”. Do dziś w Konstancji „tłusty czwartek” przed środą popielcową stanowi główne święto karnawału. Przypomina on także średniowieczną radość z ucztowania: w końcu do potraw dodadzą smalec. Słowo „tłusty” odnosi się bowiem do smalcu. Przysłowia mówią, że uroczystości były niegdyś limitowanym zwycięstwem nad pełną trosk codziennością.
Fragment Wprowadzenia
Przedmioty protestu to książka prezentująca nowatorskie badania nad materialnością protestów ulicznych w Polsce i na świecie. Autor posługuje się koncepcjami z zakresu socjologii ruchów społecznych oraz społecznych studiów nad materialnością, aby rozpoznać znaczenie i funkcje przedmiotów, takich jak transparenty, maski, kostiumy i bardziej kreatywne konstrukcje materialne, które możemy zobaczyć w trakcie zgromadzeń publicznych. Poszukując wzorców dla kultury materialnej protestu, przeprowadził między innymi fotograficzne obserwacje uczestniczące w trakcie demonstracji ulicznych, jak również rozmawiał z bezpośrednimi i pośrednimi wytwórcami przedmiotów oraz ramy materialnej dla wydarzeń publicznych. Analizie poddane zostały między innymi Czarny Protest, demonstracje Stop ACTA oraz Marsze Niepodległości. Autor przez pryzmat przedmiotów protestu patrzy na relacje między ludźmi, którzy aktywnie i w różnych rolach angażują się w procesy kontestacji. Proponowana monografia jest pionierską próbą analizy życia przedmiotów w kontekście protestów i kultury oporu. Jej znaczenie wynika jednocześnie z przyjętej perspektywy wizualno-materialnej, jak i odniesienia do kultury współczesnej, w której różne formy masowych protestów są istotną częścią życia publicznego. W związku z tym już w punkcie wyjścia jest to książka co najmniej inspirująca do nowego myślenia o formach oporu, a zarazem dająca odpowiedni do tego zestaw narzędzi. Przede wszystkim podkreślić należy bardzo dobre zaplecze teoretyczne pracy. Autor sprawnie referuje dyskusje w naukach o kulturze i społeczeństwie, ale też świadomie buduje na nich podstawę własnych badań, z czytelnym odniesieniem krytycznym. Stosunkowo niewielki objętościowo tekst ma zatem także wartość przeglądową związaną z teorią ruchów społecznych i badaniami protestów. Proponuje również całościowe – można by rzec – strukturalne uporządkowanie pojęć oraz charakteru relacji łączących różne podmioty ludzkie i nieludzkie zaangażowane w protest
Jak powstał język? Jak to się dzieje, że przyswaja go każdy człowiek? Skąd wzięło się tyle podobieństw między językami, skoro każdy z nich powstał na potrzeby innej kultury?
Od lat panuje przekonanie, że język jest zakodowany w naszych genach i że istnieje w każdym z nas jako wrodzony i instynktowny byt. Daniel Everett otwarcie kontestuje ten pogląd, dowodząc, że język to narzędzie wynalezione przez człowieka, które można stworzyć na nowo lub dać mu popaść w zapomnienie, tak jak dzieje się to z każdym innym narzędziem. Everett pokazuje, jak ewolucja form języka – ujawniająca się w różnicach gramatycznych między nimi – odzwierciedla kształtowanie języka przez ludzkie doświadczenia i społeczeństwa w ich wielkiej różnorodności. Odwołując się do antropologii, prymatologii, informatyki, filozofii, językoznawstwa, psychologii oraz własnych pionierskich badań nad amazońskim plemieniem Piraha, Everett w sposób bezprecedensowy objaśnia naturę języka jako zjawiska kształtowanego przez społeczeństwo. Przedstawia dzięki temu nowy sposób widzenia tego, jak myślimy i kim jesteśmy.
Ta książka to objawienie. Język jest najbardziej zdumiewającym aspektem człowieczeństwa. - „The Guardian”
Znaczenia dzieła Everetta nie sposób przecenić - jest śmiałe pod względem intelektualnym, a jednocześnie pełne głębokiego i zdradzającego ogromną pasję podziwu dla zróżnicowania ludzkości. Lektura tej książki sprawi, że na wymierające języki spojrzycie z takim samym zaniepokojeniem, jak na fokę lub wieloryba ginące z ręki człowieka. Pomimo swojego bogactwa to książka bardzo łatwa w odbiorze. Everett nie jest pierwszym, który rzuca wyzwanie językoznawczemu autorytetowi Chomsky’ego, ale robi to w sposób wyjątkowo przystępny, a dzięki wieloletnim badaniom w Amazonii – również wyjątkowo dobrze udokumentowany. - „The Sunday Times”
Daniel L. Everett – amerykański lingwista, znany ze swoich wieloletnich badań amazońskiego plemienia Piraha i jego języka. Opublikował ponad 100 artykułów oraz kilkanaście książek na temat teorii lingwistycznej, życia
w Amazonii i zagrożonych języków amazońskich Indian. Obecnie jest dziekanem na wydziale humanistycznym Uniwersytetu Bentley w Waltham, w stanie Massachusetts.
W tej książce projektowanie rozumiane jest jako proces rozwiązywania problemów na drodze ich diagnozy i następnie dostarczania rozwiązań prostych w użyciu przez końcowego użytkownika w dowolnej roli społecznej M. Wszołek.W niniejszej publikacji przeplatają się aspekty teoretyczne, jak również praktyczne zastosowania projektowania komunikacji ().Takie ujęcie communication designu wynika z tego, że dyscyplina jest stosunkowo nowa, dynamiczna i nieprecyzyjna w zakresie obowiązywania. Dotychczas doczekaliśmy się dwóch wiodących pozycji na ten temat, które w możliwie ogólny sposób oddają charakter projektowania komunikacji (). Chciałbym kontynuować rozpoczętą przez Michaela Fleischera w 2010 roku dyskusję nad zakresem obowiązywania projektowania komunikacji i statusem tego zagadnienia w ramach teorii komunikacji. Mam nadzieję, że nieco inne ujęcie niektórych aspektów communication designu szczególnie w strukturze programów czy subsystemów communication designu zaowocuje dalszą dyskusją i rozwojem tej doktryny projektowania.Fragment Wstępu
Kiedy rano otwieram oczy, widzę film, książka zainspirowana pierwszą wystawą zorganizowaną przez Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (2008), to podróż do kraju, którego już nie ma, a który wytworzył najważniejszy w naszej części Europy mit sztuki radykalnej. Pokazuje związki kina amatorskiego - rozkwitającego w Socjalistycznej Federacyjnej Republice Jugosławii dzięki publicznemu mecenatowi ze sztukami wizualnymi i wzajemne oddziaływanie filmowców i artystów innych dziedzin.Usytuowanie na styku sztuki modernistycznej i strategii postkonceptualnych oraz postminimalistycznych, na styku dwóch światów: zachodniego kapitalizmu i wschodniego komunizmu generowało oryginalne, niepowtarzalne fenomeny artystyczne, niemogące się pojawić nigdzie poza Jugosławią i tamtym czasem. Książka opowiada o zjawiskach i osobowościach artystycznych przełomu lat 60. i 70., jej bohaterami są m.in. Goran Trbuljak, Tomislav Gotovac, Sanja Iveković, Dalibor Martinis czy Marina Abramović.
Zbiór tekstów teoretyków i praktyków performansu na temat genealogii tej dziedziny twórczości, kwestii dokumentacji, czasowości czy cielesności. To także zbliżenia na mało znane a fascynujące historie performansu w Japonii, Brazylii, Portugalii, dawnej Wschodniej Europie, w Polsce i w Rosji - tytułowe punkty styku.
Książka opisuje rosyjską scenę artystyczną w pierwszej dekadzie XXI wieku, pokazując dynamikę zjawisk zachodzących w sztuce i polityce od momentu objęcia władzy przez Władimira Putina. Jego czasy przyniosły sztukę dostosowaną do nowego porządku: skomercjalizowaną, odciętą od rzeczywistości społecznej, finansowaną i manipulowaną przez oligarchów. Równocześnie powstał drugi obieg tam odpowiedzią na systematycznie kurcząca się przestrzeń wolności była paląca potrzeba ekspresji. Symptomem podskórnych zmian w kulturze i życiu społecznym była eksplozja protestów, z których najbardziej znane są akcje kolektywu Pussy Riot.Tom zawiera rozmowy z artystami i teksty krytyczne kuratorów, akademików oraz krytyków sztuki. Całość poprzedza bogate kalendarium wydarzeń politycznych, społecznych i kulturalnych.
Grupa Team 10 East nigdy nie istniała. Książka powołuje to pojęcie jako konceptualne narzędzie pozwalające przeanalizować dokonania członków architektonicznej grupy Team 10 i ich towarzyszy podróży współpracowników z krajów socjalistycznych. Proponuje rewizjonizm w podejściu do kultury i polityki dawnych krajów socjalistycznych, stąd tytułowa formuła rewizjonistycznej architektury w realnym modernizmie.Autorzy i autorki tekstów patrzą na nowoczesną architekturę i na procesy modernizacyjne w Europie Środkowo-Wschodniej w perspektywie porównawczej, pokazując, jak reguły rządzące architekturą i urbanistyką były zawłaszczane, krytykowane i modyfikowane po obu stronach żelaznej kurtyny. Bohaterami tej bogato ilustrowanej publikacji są m.in. polscy architekci Jerzy Sołtan i Oskar Hansena, Węgier Charles Polónyi, a także architekci z dawnej Czechosłowacji i Jugosławii.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
