Google, Facebook, Twitter, Instagram, Huffington Post i wiele innych. Za nowomedialną „społecznościową fasadą” równości, partnerstwa, wspólnot i zbiorowej inteligencji, w aureoli kreatywności i doświadczeń korporacje medialne zarządzają największą sieciową fabryką świata.
Internauci są w niej wydajni i twórczy, sami się uczą i sami kupują narzędzia pracy: smartfony, komputery, aplikacje... Sami współtworzą media: poprawiają gry komputerowe, nagrywają pliki muzyczne, piszą artykuły, maile, rekomendacje. Dzielą się nimi, wzajemnie zachęcają i inspirują. Są ich już w sieciowym „nowym wspaniałym świecie” miliardy – jeszcze nigdy tak wielu nie pracowało tak nieświadomie i z takim entuzjazmem dla tak niewielu. Zwykle za darmo.
Zarządzanie ich aktywnością jest dziś największym wyzwaniem organizacji medialnych. Tych nowych, dominujących korporacji nowomedialnych, i tych starych, które w poszukiwaniu efektywnych modeli biznesowych są skazane na aktywność piratów i firm „jadących na gapę”. W środowisku „płynnej rzeczywistości” i „zawieszenia prawa” wydawcy prasowi i nadawcy telewizyjni dostarczają to, co nadal w mediach najcenniejsze, czyli unikatowe produkty: informacje, filmy, gry itp.
W Web 2.0 internauci bawią się, informują, uczą, ale też tworzą rynkowe wartości, których owoców pozbawiają się świadomie i nieświadomie. Web 2.0 towarzyszy Kultura 2.0, ale i Praca 2.0 prosumentów i prekariuszy.
Rosja słynie z wódki, która nie tylko zajmuje centralne miejsce w życiu wielu Rosjan, ale również ma ogromne znaczenie dla zrozumienia rosyjskiej historii i polityki. Mark Schrad przekonuje, że alkoholizm w Rosji nie jest uwarunkowany genetycznie, a wynika z autokratycznego systemu politycznego, który przez wieki używał wódki jako narzędzia kierowania państwem.
Autor, posługując się trudno dostępnymi dokumentami i przytaczając ciekawe anegdoty, pokazuje, jak wódka od stuleci była wykorzystywana w polityce. Z jednej strony miała uszczęśliwiać, z drugiej ułatwiała kontrolowanie społeczeństwa oraz manipulowanie nim, a także zapewniała niemałe wpływy do państwowej kasy. Schrad przedstawia różne hipotezy dotyczące pochodzenia tego trunku i opisuje badania Wiliama Pochlebkina, który próbował dociec, kto pierwszy zaczął destylację wódki (Polacy czy Rosjanie), i zginął w tajemniczych okolicznościach. Autor szczegółowo omawia stosunek rosyjskich carów - od Iwana Groźnego do Mikołaja II - do problemu nadużywania alkoholu. Wyjaśnia również katastrofalne skutki prohibicji wprowadzonej przez Mikołaja II.
„Snując zaskakującą narrację o alkoholowej powodzi, Imperium wódki na nowo opowiada historię państwa rosyjskiego, gdzie kolejne autokratyczne reżimy używają alkoholu do odurzania dworzan, pacyfikowania mas, podsycania swoich imperialnych ambicji i zapełniania skarbca".
David Courtwright, autor książki Forces of Habit. Drugs and the Making of the Modern World
„W swej imponującej interpretacji Mark Schrad porusza niebo i ziemię, odkrywając, jak w Rosji wódka nierozerwalnie związała się z rządami oraz jak tragiczne są tego skutki dla rosyjskiego społeczeństwa".
Mark Beissinger, Uniwersytet Princeton, autor książki Nationalist Mobilization
and the Collapse of the Soviet State
Zbiór studiów Włodzimierza Szturca jest wyrazem świadomości, że w dramacie ludzkiego życia najważniejsza staje się scena ostatnia. Autor z uwagą i wrażliwością przygląda się różnym tekstom artystycznym, by śledzić tropy zmagań z tanatycznym wyzwaniem. Pozostaje w kręgu swoich bliskich: książka ma charakter intymny. Poświadcza własną biografię przez doświadczenie i lekturę, tworzy przestrzeń spotkania z Księgą (Biblią, mitologiami, tradycjami teologicznymi i filozoficznymi) i z osobami (własną rodziną, Słowackim, Wyspiańskim, Beckettem, Artaudem). Dramat i teatr widziane są tu w bogactwie innych konstelacji literackich i kulturowych. Dramatyczność staje się pojęciem uniwersalnym, a nie gatunkowym. Dotkliwe przestrzenie. Studia o rytmach śmierci to trzecia z książek prof. dr hab. Włodzimierza Szturca traktująca o sztuce, metafizyce i człowieku. Po Szkicach o wrażliwości ludzkiej i Szkicach o namiętności autor poddaje refleksji rytm śmierci. To książka znakomita, w której elegancja myśli współzawodniczy z elegancją słowa. Bohaterami Dotkliwych przestrzeni są artyści, filozofowie i ich dzieła. Dzieła wyrastające ze spotkania jak pisze autor tamtego świata, ale także z trwogi, lęku i pasji. Centralną część książki tworzą refleksje dotyczące twórczości Stanisława Wyspiańskiego. Prezentowana interpretacja Akropolis jest prawdziwym popisem kunsztu teatrologa, historyka kultury, literatury, znawcy mitów i architektury. Dramat odczytany zostaje jako intymna wypowiedź poety. Trudna sztuka eseju znajduje w osobie Włodzimierza Szturca jednego ze swoich współczesnych mistrzów. Z recenzji dr. hab. Kazimierza Adamczyka
Wolność nie jest zwykłą możliwością wyboru między dobrem i złem. We współczesnym świecie wolność rozumiana jest w ograniczonym wymiarze i oznacza wolność społeczno-polityczną. O wolności aksjologicznego samookreślenia osoby w odniesieniu do metafizyki nie mówi się w przestrzeni tzw. wolnego świata. Jednocześnie staje się coraz bardziej oczywistym fakt, że postrzegana w świetle praw człowieka wolność jednostki staje się fałszem i legitymizacją samowoli. Pojmowanie wolności stoi w sprzeczności z racjonalną aksjologią zakorzenioną w tradycji myślenia arystotelicznego. Istotę tego konfliktu przedstawił Fiodor Dostojewski w Braciach Karamazow w Poemacie Iwana Karamazowa. Inkwizytor zarzuca tu Chrystusowi, że w imię zachowania daru wolności uchyla się od ujawnienia tajemnicy przyszłego życia. W tym tkwi, według niego, podstawowa, nierozwiązywalna sprzeczność - ludzie nie wiedzą, do jakiego celu służy wolność. Wolność w tym kontekście jest czymś zbędnym i niezrozumiałym. Jeśliby tajemnica wiary była znana, wolność stałaby się zbędna. W swoich proroctwach Szatan przepowiedział, zauważa Inkwizytor, a historia potwierdziła, że ponad wolność ważniejsze dla szczęścia ludzkości są: chleb, cud i królestwo na ziemi. Wypowiedź Wielkiego Inkwizytora to apologia zniewolonej wolności. Poemat Iwana zawiera argumentację kazuistyczną, pojęcie wolności zamyka w ciasnych ramach sylogizmu, a istnienie człowieka postrzega w kategoriach moralno-jurydycznych.
Kiedy pewnej niedzieli szedł do majątku, zobaczył, że w mieście brukuje się ulice. Nie dotarł do dworu Pallagich, może nawet nie miał takiego zamiaru. Chodził całe przedpołudnie i pasek u sandała otarł mu nogę, dm zdenerwował się i wyrzucił buty. Patrzył na rozpalony drżący horyzont, po którym szarżowali niebiańscy rycerze, z czoła lał mu się pot. W rowie przy drodze falował czerwony kobierzec maków, dm schylił się i zaczął je jeść. Odgryzał główkę kwiatu, przeżuwał i połykał. Przeżuwał i połykał. Zmiótł pole maków, jakby przejadł całe swoje szczęście i nędzę, jakby pochłonął otaczające go piękno, caluteńki świat, jakby pożarł nawet samego Boga. Zaśmiał się gardłowo. Chichotał jak wtedy, gdy umarł ojciec. Świadkiem jego uczty był Nró Koszta, długo mu przygrywał i dodawał odwagi, jeszcze tam jest płatek, i tu, i tu, jedz, chłopcze, jedz! (fragment). Kwiatożercy to wielowymiarowa opowieść o drodze ku wolności i o niezwykłej sile poezji. Akcja toczy się w dziewiętnastowiecznym Szegedzie, tętniącym życiem mieście wielu kultur. Główni bohaterowie Klara i trzech zakochanych w niej mężczyzn, nie żyją zgodnie z powszechnie przyjętymi zasadami i żywią się kwiatami. Ta napisana oryginalnym stylem, pełna głębokich fabuł powieść z pewnością spełni oczekiwania nawet najbardziej wymagającego Czytelnika.
Terapia rodzin to aktualny i praktyczny podręcznik stanowiący kompendium wiedzy na temat wielu aspektów terapii rodzin. W niniejszym wydaniu Irene i Herbert Goldenbergowie badają i wyjaśniają tradycyjne oraz ciągle kształtujące się poglądy, perspektywy, wartości, techniki interwencji, a także cele terapii rodzin. Pozycja ta pomoże czytelnikowi stać się skutecznym i pełnym empatii terapeutą rodzinnym. Nowe wydanie - oprócz uaktualnionej bibliografii - daje możliwość zapoznania się z najważniejszymi dziś problemami, takimi jak odporność rodziny, alternatyw.
Edward Follis na początku zajmował się łapaniem drobnych dilerów kokainy. Z czasem zaczął rozpracowywać wielomilionowe transakcje, wśród nich takie, które były zawierane w prywatnych odrzutowcach. W ciągu prawie trzydziestu lat pracował na pięciu kontynentach. Był tajnym agentem w Kairze i Paryżu, Bangkoku i Jerozolimie, Kabulu i Ciudad Jurez. Zdołał przeniknąć w głąb struktur organizacji przestępczych współczesnego świata. Odkrył potężnych narkotykowych bossów i miliarderów, kierujących działaniami największych i najbardziej niebezpiecznych organizacji terrorystycznych: Al-Kaidą i Hezbollahem, Zjednoczoną Armią Szanów z Tajlandii czy meksykańską federacją karteli narkotykowych. W intrygujący sposób opowiada o pracy w agencji wywiadowczej DEA, która w ostatnim czasie stała się wyspecjalizowaną jednostką walczącą z narkoterroryzmem. Tajny agent to przejmujące, jedyne w swoim rodzaju świadectwo osoby znajdującej się w samym centrum wydarzeń, mówiące o daleko posuniętej i niepokojącej współpracy między handlarzami narkotyków a organizacjami terrorystycznymi. Odznaczony wieloma medalami agent odsłania mroczną sztukę prowadzenia tajnych operacji, posługując się fałszywą tożsamością.
Złożone dzieje Serbii i Czarnogóry oraz skomplikowana historia ulegających wielokrotnym przeobrażeniom stosunków społecznych - zarówno w rezultacie samodzielnego rozwoju i terytorialnego zróżnicowania, mieszania się na Bałkanach odmiennych nacji, kultur i języków, jak i dzięki silnym wpływom obcym - powodowały, że leksyka z zakresu stosunków społecznych była i jest wyjątkowo bogata. Dotyczy to warstwy historycznej, ale też części bliskiej czasom najnowszym. Autor wykorzystał wszystkie dostępne źródła serbskie i czarnogórskie, dokumenty i monografie historyczne, socjologiczne i etnograficzne, a ponadto słowniki historyczne, współczesne i dialektalne. Książka imponuje zatem bogactwem analizowanego słownictwa historycznego, współczesnego literackiego i regionalnego oraz dialektalnego. Wnosi ona bardzo dużo informacji o dziejach serbskiej i czarnogórskiej leksyki, a przy okazji prezentuje przeobrażenia społeczeństwa serbskiego i czarno-górskiego od średniowiecza poprzez okres turecki i wenecki aż do początków
Podobnie jak całe dzieło Claude`a Lvi-Straussa, niniejszy tom, który swój tytuł zapożycza od jednego z rozdziałów, podkreśla nierozerwalną więź pomiędzy myślą mityczną i myślą naukową`, nie redukując bynajmniej tej drugiej do tej pierwszej. Przypomina nam, że pomiędzy społeczeństwami określanymi, jako złożone a tymi, które uważa się za pierwotne lub archaiczne`, nie istnieje tak wielki dystans, jak długo sądzono. Stwierdzenie to wynika z procedury czy, mówiąc inaczej, z metody, która jednocześnie zmierza do zrozumiałego ujęcia codzienności: To, co dalekie, wyjaśnia to, co bliskie, lecz to, co bliskie, może również wyjaśnić to, co dalekie`. Z przedmowy Levi-Strauss podkreśla, że każda praktyka, wierzenie czy obyczaj, niezależnie od tego, jak wydawałyby się dziwne, zaskakujące czy nawet oburzające`, mogą być pojmowane wyłącznie w odniesieniu do swego kontekstu. Claude Lvi-Strauss (ur. w 1908 r. w Brukseli, zm. w 2009 r. w Paryżu), jeden z najważniejszych intelektualistów XX wieku, autor przełomowych dzieł, jak Antropologia strukturalna, Smutek tropików i Myśl nieoswojona, twórca strukturalizmu jako metody badania kultury.
Oddajemy do rąk Czytelnika przekład najważniejszych opowiadań Higuchi Ichiyo (1872-1896), słynnej pisarki epoki Meiji (1868-1912). Jej sława w Japonii sięga 1896 roku, kiedy to Mori Ogai na łamach pisma krytycznoliterackiego ""Mezamashigusa"" (Budzik Literacki) nazwał ją ""prawdziwą poetką"" (makoto no shijin). Opowiadania Ichiyo cechują się pięknym, czerpiącym z tradycji poetyckiej stylem, klasycyzującym językiem i bardzo aktualnym przekazem. Z tego też względu znajdujące się w niniejszym zbiorze teksty, zwłaszcza te pisane przez autorkę pod koniec życia, jak Takekurabe (Zabawa w dorosłych, 1895?1896), Yuku kumo (Pędzące chmury, 1895), Nigorie (Mętna woda, 1895), Wakaremichi (Na rozstaju, 1896), cieszą się niesłabnącym uznaniem czytelników na całym świecie są często zamieszczane w podręcznikach i antologiach oraz przekładane na języki obce.
Książka stanowi oryginalną i pierwszą na polskim rynku wydawniczym próbę uchwycenia i scharakteryzowania zależności między religijnością a stanem zdrowia i jakością życia w starości. Barbara Woźniak podjęła temat interesujący przede wszystkim ze względu na aktualność omawianych zagadnień: postępujące starzenie się populacji stawia nowe wyzwania przed osobami zajmującymi się badaniem determinantów jakości życia. Na podstawie studiów nad interdyscyplinarną literaturą przedmiotu autorka zarysowuje wielowymiarowe mechanizmy zależności między interesującymi ją zmiennymi, ukazując te funkcje religijności, które są najistotniejsze w perspektywie rozważań nad zdrowiem, oraz kreśląc społeczne i psychologiczne ścieżki wpływu, jaki zaangażowanie religijne może wywierać na jakość życia ludzi starych. Jednocześnie charakteryzuje społeczno-kulturowy wymiar religijności polskich seniorów, ukazany w perspektywie biegu życia. Praca stanowi ważny state of the art poświęcony omówieniu religijnego światopoglądu jako źródła poczucia sensu życia i problemu teodycei oraz społecznych i psychospołecznych zależności między religijnością a zdrowiem. Szczególnie cenne poznawczo są wyniki badań nad relacjami między religijnością a radzeniem sobie ze stresem (pozytywne i negatywne formy religijnego copingu), religijnością a poczuciem koherencji i kontroli (religia źródłem poczucia wewnątrzsterowności), religijnością a percepcją własnej osoby i samooceną, religijnością a adaptacją do strat związanych z wiekiem i lękiem przed śmiercią, religijnością a wpływem sieci społecznych (kolektywne aspekty wyznania) na zdrowie (wspólnota parafialna/parafia) oraz wpływem religijności na skłonność do wybaczania analizowanego w kontekście zdrowia. Barbara Woźniak doktor nauk społecznych, absolwentka socjologii na UJ, gdzie studiowała również religioznawstwo. Adiunkt w Zakładzie Socjologii Medycyny Katedry Epidemiologii i Medycyny Zapobiegawczej UJ CM. Jest autorką publikacji naukowych oraz badaczką w projektach dotyczących różnych zagadnień z obszaru gerontologii i socjologii starzenia się.
Wśród istniejących podręczników napisanych w języku polskim i spolszczonych omawiany wyróżnia się skupieniem na aktualnych kierunkach rozwoju terapii rodziny.
Na szczególne wyróżnienie zasługuje odniesienie praktyki terapii rodzin do jej teorii. Problem ten jest bardzo trudny, ponieważ dyscyplina rozwijała się żywo w ostatnich czterdziestu latach i przechodziła znaczące zmiany, z jednej strony w odwoływaniu się do podstaw teoretycznych, z drugiej w zmianach technik terapeutycznych. Co więcej, terapia rodzin wykorzystywała w swoim rozwoju osiągnięcia nauk podstawowych o człowieku, zwłaszcza neurofizjologii, i implikacje tych osiągnięć dla rozwoju myśli o człowieku.
Autorom udało się przedstawić tę drogę wyjątkowo zwięźle i jasno, bez uciekania się do zniekształceń i uproszczeń.
Z recenzji prof. Jacka Bomby
Na podstawie rozległych lektur oraz własnego doświadczenia organizatora i badacza kultury współczesnej, a także kuratora i krytyka sztuki, autor sięga do podstawowych problemów antropologii i filozofii kultury. Pyta o źródłowe motywacje towarzyszące organizacyjnym praktykom ludzi, o miejsce materialnych o praktycznych potrzeb w trwaniu i przemijaniu przekonań światopoglądowych, o autonomię indywiduum wobec zbiorowych konstrukcji ideowych. Rozważa też kondycję rozumu w relacji do sacrum, możliwość badania locus theologicus kultury wizualnej. Poprzez pogłębioną interpretację projektów pomników katastrofy smoleńskiej w kategoriach teologii kultury mierzy się z najbardziej drażliwym i emocjonalnym wątkiem polityki w Polsce.Książka jest głosem w akademickiej debacie o postsekularyzmie w filozofii kultury, a jednocześnie wyrazistym stanowiskiem w krytycznej debacie społecznej o polityce kulturalnej, stanie kultury polskiej i jej przyszłości.
W ciągu ostatnich kilkunastu lat w Chinach skutecznie funkcjonował model rozwojowy oparty na eksporcie i inwestycjach. Dalsze utrzymanie wysokiego tempa rozwoju gospodarczego będzie jednak wymagało zmian w tym zakresie i podjęcia intensywnych działań w kierunku pobudzenia popytu wewnętrznego i zwiększenia rodzimej konsumpcji.Chiny realizują działania na rzecz pobudzenia konkurencyjności przez stymulację rynku wewnętrznego, politykę zrównoważonego rozwoju oraz zabezpieczenie dostaw surowców, co jest szczególnie ważne w obliczu rosnącego uzależnienia od importu energii i wyczerpywania się własnych zasobów. Naczelne miejsce w tych rozważaniach zajmuje ochrona środowiska i przeciwdziałanie zmianom klimatycznym. To zmusza Chiny do wprowadzenia odpowiednich regulacji, które sprzęgają z sobą rozwój gospodarki z ochroną środowiska. Te dwa zagadnienia są już obecnie przedstawiane w ścisłej korelacji.Zielony rozwój to rozwój zrównoważony, służący zapewnieniu bezpieczeństwa energetycznego państwa oraz rozwiązywaniu problemów surowcowych, a także sprzyjający ochronie środowiska i przeciwdziałaniu zmianom klimatycznym. Chiny pozostają od kilku lat największym inwestorem w odnawialne źródła energii na świecie. Same wyznaczają cele związane z ograniczaniem skali zanieczyszczeń, nie poddając się proponowanym regulacjom z zewnątrz. Budowa niskoemisyjnej gospodarki opartej na restrukturyzacji sektora węglowego, rozwoju sektora gazowego i jądrowego oraz promocji czystych i odnawialnych źródeł energii stała się w tej sytuacji strategicznym wyborem Chin. Działania rządu skierowane na poprawę efektywności energetycznej, ograniczenie zanieczyszczeń środowiskowych oraz wzrost wydajności wykorzystywania surowców energetycznych powinny się przyczynić do wzmocnienia pozycji Chin na arenie międzynarodowej w toczącej się debacie na temat zmian klimatycznych.
Tom Polacy – Żydzi: kontakty kulturowe i literackie, który oddajemy do rąk Czytelnika, inspirowany jest dokonującym się w studiach żydowskich metodologicznym zwrotem: odejściem od koncentrowania się na międzygrupowych granicach, barierach, odgraniczeniach ku zainteresowaniu problematyką polsko- -żydowskich stref kontaktu i obszarów transkulturowych.
Zamieszczone tu artykuły powstały w ramach projektu badawczego „Kulturowe i literackie kontakty polsko-żydowskie. Historia i współczesność” finansowanego przez Fundację na rzecz Nauki Polskiej (program „Mistrz”, subsydium profesorskie Eugenii Prokop-Janiec). Ich autorami są członkowie interdyscyplinarnego zespołu badawczego: literaturoznawcy, kulturoznawcy, filmoznawcy, jidyszyści, hebraiści, judaiści – młodzi doktorzy i doktoranci związani z Uniwersytetem Jagiellońskim, Uniwersytetem Warszawskim i Żydowskim Instytutem Historycznym. Teksty były w większości przedstawiane i komentowane na seminariach zespołu, w aneksie zaś znalazły się referaty wygłoszone na konferencji „Literatury i kultury w przekładzie” zorganizowanej na Wydziale Polonistyki UJ
w czerwcu 2013 roku.
Jako całość tom odznacza się szeroko zakrojonym kulturowym profilem: obejmuje studia nad literaturą i prasą różnych epok, nad kulturą ludową, nowymi mediami (przede wszystkim Internetem), filmem i sztukami plastycznymi, praktykami przestrzennymi. W polu zainteresowania znalazły się tu kultura polska i nowoczesna trójjęzyczna kultura żydowska, a ich kontakty rozpatrywane są w perspektywie historycznej - od połowy XIX wieku po lata ostatnie.
Książka Beaty Jałochy jest pierwszą w Polsce próbą przeniesienia na grunt organizacji sektora publicznego koncepcji zarządzania portfelami projektów z jednoczesnym wskazaniem różnic w odniesieniu do zarządzania portfelami projektów w organizacjach komercyjnych. Problematyka badawcza książki wpisuje się w ważne współcześnie nurty rozwojowe nauk o zarządzaniu z zakresu subdyscyplin zarządzania projektami oraz zarządzania publicznego, doskonale łącząc obie te perspektywy badawcze. Autorka odwołuje się do bardzo bogatej i aktualnej międzynarodowej literatury z tego zakresu, szeroko dyskutując raz systematyzując prezentowane poglądy i wyniki najnowszych badań, a także formułuje ważne rekomendacje dla praktyków zarządzania portfelami w tych organizacjach, w szczególności w publicznych organizacjach rynku pracy. Książka ma jeszcze jeden atut – wręcz modelowo została w niej przedstawiona problematyka badawcza oraz metodologia badań.
Z recenzji prof. dr hab. Grażyny Prawelskiej-Skrzypek
Tom dotyczy zagadnień, które w wyrazisty i wielowymiarowy sposób odzwierciedlają kluczowe wyzwania, problemy i możliwości wpisane w indywidualne doświadczenia ludzi oraz społeczną praktykę: to starość i starzenie się. Podejmowane są między innymi kwestie wpływu kultury konsumpcyjnej, stygmatyzacji i stereotypizacji starości na konstruowanie społecznego obrazu ciała osób starszych, wielość form starości i samego procesu starzenia się człowieka, również w aspekcie demograficznym, wreszcie starość jako pozytywny czynnik powiązany z dojrzałością oraz mądrością.
Część tekstów bezpośrednio omawia aspekty aplikacyjne – podejmując pytania o miejsce, możliwości i ograniczenia pracy socjalnej w kontekście tzw. polityki senioralnej, analizując konkretne przykłady działań instytucjonalnych na rzecz i poprzez seniorów oraz innowacyjne metody, które mogą stać się skutecznym elementem pracy socjalnej z osobami starszymi.
Publikację wzbogacają artykuły autorów z Austrii, Słowenii i Stanów Zjednoczonych, przybliżające specyfikę wyzwań i rozwiązań stosowanych w tych krajach w obszarze pracy socjalnej dla osób starszych. Wiedza i płynące z praktyki społecznej doświadczenie jednoznacznie wskazują na fakt, że potencjał człowieka zależy nie tylko od jego własnych zasobów kulturowych, edukacyjnych czy ekonomicznych – na realizację podmiotowości wpływa także właściwa dla danego społeczeństwa kultura starości, która będąc swoistym faktem społecznym, zwrotnie determinuje sposób widzenia oraz oceniania starości własnej i cudzej.
Ponownie narodzisz się w jakimś łonie, ponownie ukształtuje się twój szkielet, ponownie trafi ta właśnie stronica do tych samych twoich rąk, ponownie przemierzysz wszystkie godziny aż do godziny twej niepojętej śmierci [Borges, Doktryna cykli].
Sformułowanie Jorge Luisa Borgesa wydobywa inspirującą siłę Nietzscheańskiej myśli o wiecznym powrocie, a równocześnie uwypukla jej przenikliwy i dojmujący charakter. Zdanie sobie sprawy z możliwości takiego powtórzenia może prowadzić do zakwestionowania oczywistości naszego trwania w czasie, wyobcowuje nas z nas samych. Idea wiecznego powrotu skłania do zadania pytania, które od tej pory powinno nam towarzyszyć
nieustannie: „Czy chcesz tego jeszcze raz i jeszcze niezliczone razy?”.
Hanna Buczyńska-Garewicz, komentując chyba najbardziej znane wyrażenie tej idei – paragraf 341 Wiedzy radosnej – twierdzi, że na to pytanie można odpowiedzieć dwojako: wściekłością „zgrzytania zębami” lub „boską radością powtórzenia”, która rodzi się wraz z umiłowaniem wiecznego powracania losu. Monografia Boska radość powtórzenia. Idea wiecznego powrotu ponawia pytanie o filozoficzne znaczenie Nietzscheańskiej idei wiecznego powrotu w przekonaniu, że wywołane w ten sposób odpowiedzi będą istotne nie tylko dla badaczy pism Nietzschego, lecz także dla wszystkich zainteresowanych problemem ludzkiego istnienia w czasie.
Prezentowana praca jest próbą, z jednej strony, ustosunkowania się do obecnych w literaturze interpretacji „myśli przepaścistej”, poddania ich refleksji i krytyce, z drugiej – pokazania nowych możliwości jej rozumienia. Obok rozważań filozoficznych proponuje rozważania filologiczne, które porządkują system pojęć związanych z kategorią czasu w języku greckim oraz w literaturze greckiej.
„Książka Barbary Ostafińskiej-Molik stanowi próbę egzemplifikacji teoretycznej, empirycznej i aplikacyjnej słabo eksplorowanego na gruncie polskiej pedagogiki mechanizmu autopercepcji (rozumianej wieloaspektowo) jako korelatu funkcjonowania psychospołecznego młodzieży w wieku gimnazjalnym (średniej adolescencji). Jest to mechanizm niezwykle istotny z punktu widzenia przebiegu rozwoju młodego pokolenia, traktowany przez Autorkę jako mechanizm adaptacji vs. dezadaptacji społecznej pomyślnego rozwoju i zaburzeń rozwojowych, przejawiających się w trzech ogólnie i specyficznie ujętych sferach funkcjonowania – aspektach tożsamości ja–ja (cechy osobowe), ja–inni (zachowanie wobec świata społecznego) oraz ja–zadanie (działania w podstawowych dla młodego pokolenia, ale wybiórczo ujętych dziedzinach).
Autorka w sposób nowatorski – w ramach pedagogiki młodzieży i pedagogiki resocjalizacyjnej – ujmuje przedmiot badań własnych, konsekwentnie realizując projekt badawczy, który oprócz zakładanych przez nią celów eksploracyjno-diagnostycznych daje podstawę do realizowania niezmiernie ważnych dla pedagogiki celów aplikacyjnych. Publikację uważam za ważny wkład w rozwój wiedzy pedagogicznej, ponieważ w warstwie empirycznej dotyka ona zjawisk istotnych z perspektywy zarówno pedagogiki resocjalizacyjnej, jak i pedagogiki młodzieży.
W założeniach teoretycznych Autorka odnosi się do analizy subiektywnego świata młodzieży, podejmując przedmiotowe zagadnienia z perspektywy autopercepcji młodego pokolenia, ale łączy je z perspektywą postrzegania zaburzeń w funkcjonowaniu młodego pokolenia przez reprezentantów dorosłego pokolenia (nauczycieli). Proponowane ujęcie problematyki badawczej jest nowatorskie i zasadne, a zawarte w pracy treści stanowią przyczynek do dalszej i szerszej debaty w obszarze przedmiotowych problemów”.
Z recenzji dr hab. Ewy Wysockiej
Ekologia informacji to domena badawcza dotycząca wzajemnych oddziaływań człowieka na informację i odwrotnie, a także relacji informacyjnych między ludźmi w publicznej i prywatnej przestrzeni informacyjnej oraz wpływu na nie środowiska informacyjnego. Jej przedmiotem jest struktura i funkcjonowanie środowiska informacyjnego człowieka.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
