„Jest to praca nowatorska i bardzo ważna. Autorzy rzeczowo porządkują wiedzę na temat reportażu wojennego pisanego przez kobiety. Najpierw szeroko, panoramicznie omawiają zagadnienie, głęboko wchodząc w historię i teorię reportażu o tematyce wojennej. W następnych rozdziałach prezentują portrety wybranych przez siebie osiemnastu najbardziej znaczących korespondentek wojennych. Prof. Andrzej Kaliszewski i dr Edyta Żyrek-Horodyska są znawcami reportażu wojennego, opisują interesujące ich problemy ze swadą, ogromną pasją, która udziela się czytelnikowi podczas lektury. Jestem przekonany, że odczucia podobne do moich będą mieli również inni odbiorcy tej książki”. Z recenzji prof. dra hab. Kazimierza Wolnego-Zmorzyńskiego
Andrzej Kaliszewski – doktor habilitowany, profesor UJ (Instytut Dziennikarstwa, Mediów i Komunikacji Społecznej, Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ). Jego badania naukowe dotyczą genologii dziennikarskiej, twórczości dziennikarskiej (szczególnie reportażu) oraz literatury współczesnej. Jest autorem między innymi następujących publikacji: Fakty i artefakty. Formy paraartystyczne w mediach (współaut. Edyta Żyrek-Horodyska, 2018), Mistrzowie polskiego reportażu wojennego (1914–2014) (2017), Bagnet i pióro. Twórczość publicystyczna Juliusza Kadena-Bandrowskiego (2015), „Słowo czynów cieniem”. Polski reportaż wojenny i publicystyka wojenna autorów kręgu Legionów Polskich i Korpusów Polskich (2013), Główne nurty w kulturze XX i XXI wieku(2012), Gatunki dziennikarskie. Teoria – praktyka – język (współaut. K. Wolny-Zmorzyński i W. Furman, 2006, 2009), Nostalgia stylu. Neoklasycyzm liryki polskiej XX wieku w krytyce, badaniach i poetykach immanentnych (2007), Gry Pana Cogito (monografia twórczości Zbigniewa Herberta, 1982, 1990).Edyta Żyrek-Horodyska– doktor, adiunkt w Instytucie Dziennikarstwa, Mediów i Komunikacji Społecznej (Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ), absolwentka komparatystyki i dziennikarstwa na UJ. Jej zainteresowania badawcze koncentrują się wokół literatury romantyzmu, historii mediów oraz teorii gatunków dziennikarskich. Opublikowała między innymi następujące prace: Kartografowie codzienności. O przestrzeni (w) reportażu(2019), Fakty i artefakty. Formy paraartystyczne w mediach (współaut. Andrzej Kaliszewski, 2018), Wieszczowie i gazeciarze. Europejska publicystyka epoki romantyzmu (2016).
„Wartością tej pracy jest […] to, że jej Autorzy wykazali się znajomością najbardziej współczesnych zjawisk […], nabrali do nich dystansu i potrafili wyciągnąć rzetelne, głębokie wnioski, które mogą być inspiracją dla czytelnika. Obok tej książki nie da się przejść obojętnie i długo nie zapomni się jej treści, będzie intrygować, zmuszać do refleksji”.
Z recenzji prof. dra hab. Kazimierza Wolnego-Zmorzyńskiego
„Książka Fakty i artefakty. Formy paraartystyczne w mediach ma na celu przedstawienie wielopłaszczyznowych zależności dostrzegalnych pomiędzy twórczością artystyczną a środkami masowego przekazu. Współcześnie trudno już mówić o hermetycznych granicach pomiędzy tymi formami, choć przez wiele lat zarówno medioznawcy, jak i literaturoznawcy zdecydowanie częściej skłonni byli akcentować różnice pomiędzy sztuką a dziennikarstwem, aniżeli wzajemne ich wpływy i podobieństwa. Zamierzeniem naszym jest przeanalizowanie oddziaływania na siebie form artystycznych i mediów, a także opisanie skutków tego procesu.”
Z wprowadzenia
„Trybuna Ludów”, „The Friend” czy „Phöbus” to tylko niektóre z tytułów prasowych powołanych do istnienia przez pisarzy doby romantyzmu. Niniejsza książka ukazuje niedocenione dotychczas przez historyków prasy i literatury związki europejskich twórców z niezwykle dynamicznie rozwijającą się wówczas prasą. Autorka odpowiada na pytanie, dlaczego tak wielu ówczesnych pisarzy, na przykład Mickiewicz, Norwid, Coleridge, Balzak, Heine, wiązało się z redakcjami czasopism. Opisuje narodziny pierwszej generacji prasy masowej w epoce „czucia i wiary”.
„Książkę Wieszczowie i gazeciarze. Europejska publicystyka epoki romantyzmu czyta się z dużym zainteresowaniem. Podjęty temat dobrze wpisuje się w lukę w badaniach nad historią mediów i genologią dziennikarską. Walorem samym w sobie jest interdyscyplinarność pracy, która powinna być doceniona zarówno przez medioznawców, jak i literaturoznawców oraz kulturoznawców. Imponuje rozległość tematu, wielość różnojęzycznych źródeł. Widać też – rzadkie w takim stopniu u młodego naukowca – wyczucie stylu naukowego i erudycję łączone z wartkością wywodu”.
Z recenzji dr. hab. Andrzeja Kaliszewskiego
Jak mówić o nauce i pisać o badaniach naukowych, żeby nie upraszczać, a jednocześnie nie nudzić odbiorców? Jak w czasach Internetu popularyzować wiedzę i prezentować treści naukowe, które rzadko bywają atrakcyjne wizualnie?
Jak znaleźć ciekawą formę i oprawę dla skomplikowanych teorii? Jakie środki retoryczne pomagają w relacjonowaniu postępów naukowych i pozwalają zrozumieć znaczenie wyników badań czy hermetycznych wywodów? Co eksperci robią w mediach i co media robią z ekspertami?
Na te i inne pytania odpowiadają autorzy tomu, który jest pierwszą na polskim rynku pozycją rozpatrującą zagadnienia z dziedziny science communication z perspektywy tradycyjnych i nowych mediów. Interdyscyplinarny zbiór może zainteresować medioznawców, dziennikarzy, socjologów, językoznawców, specjalistów PR, antropologów, politologów, historyków oraz przedstawicieli różnych dyscyplin, którzy chcą opowiadać o swoich badaniach, promować i popularyzować ich wyniki.
Komunikacja od zawsze była fundamentem nauki. Autorzy zebranych w tomie artykułów dowodzą, że stwierdzenie to pozostaje aktualne także współcześnie, a w epoce rozwoju mediów masowych i Web 2.0 zyskuje szczególne znaczenie. Małżeństwo nauki i mediów – choć zazwyczaj zawierane z rozsądku – może przynieść obu stronom wymierne korzyści.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
