Podobnie jak całe dzieło Claude`a Lvi-Straussa, niniejszy tom, który swój tytuł zapożycza od jednego z rozdziałów, podkreśla nierozerwalną więź pomiędzy myślą mityczną i myślą naukową`, nie redukując bynajmniej tej drugiej do tej pierwszej. Przypomina nam, że pomiędzy społeczeństwami określanymi, jako złożone a tymi, które uważa się za pierwotne lub archaiczne`, nie istnieje tak wielki dystans, jak długo sądzono. Stwierdzenie to wynika z procedury czy, mówiąc inaczej, z metody, która jednocześnie zmierza do zrozumiałego ujęcia codzienności: To, co dalekie, wyjaśnia to, co bliskie, lecz to, co bliskie, może również wyjaśnić to, co dalekie`. Z przedmowy Levi-Strauss podkreśla, że każda praktyka, wierzenie czy obyczaj, niezależnie od tego, jak wydawałyby się dziwne, zaskakujące czy nawet oburzające`, mogą być pojmowane wyłącznie w odniesieniu do swego kontekstu. Claude Lvi-Strauss (ur. w 1908 r. w Brukseli, zm. w 2009 r. w Paryżu), jeden z najważniejszych intelektualistów XX wieku, autor przełomowych dzieł, jak Antropologia strukturalna, Smutek tropików i Myśl nieoswojona, twórca strukturalizmu jako metody badania kultury.
Oddajemy do rąk Czytelnika przekład najważniejszych opowiadań Higuchi Ichiyo (1872-1896), słynnej pisarki epoki Meiji (1868-1912). Jej sława w Japonii sięga 1896 roku, kiedy to Mori Ogai na łamach pisma krytycznoliterackiego ""Mezamashigusa"" (Budzik Literacki) nazwał ją ""prawdziwą poetką"" (makoto no shijin). Opowiadania Ichiyo cechują się pięknym, czerpiącym z tradycji poetyckiej stylem, klasycyzującym językiem i bardzo aktualnym przekazem. Z tego też względu znajdujące się w niniejszym zbiorze teksty, zwłaszcza te pisane przez autorkę pod koniec życia, jak Takekurabe (Zabawa w dorosłych, 1895?1896), Yuku kumo (Pędzące chmury, 1895), Nigorie (Mętna woda, 1895), Wakaremichi (Na rozstaju, 1896), cieszą się niesłabnącym uznaniem czytelników na całym świecie są często zamieszczane w podręcznikach i antologiach oraz przekładane na języki obce.
Książka stanowi oryginalną i pierwszą na polskim rynku wydawniczym próbę uchwycenia i scharakteryzowania zależności między religijnością a stanem zdrowia i jakością życia w starości. Barbara Woźniak podjęła temat interesujący przede wszystkim ze względu na aktualność omawianych zagadnień: postępujące starzenie się populacji stawia nowe wyzwania przed osobami zajmującymi się badaniem determinantów jakości życia. Na podstawie studiów nad interdyscyplinarną literaturą przedmiotu autorka zarysowuje wielowymiarowe mechanizmy zależności między interesującymi ją zmiennymi, ukazując te funkcje religijności, które są najistotniejsze w perspektywie rozważań nad zdrowiem, oraz kreśląc społeczne i psychologiczne ścieżki wpływu, jaki zaangażowanie religijne może wywierać na jakość życia ludzi starych. Jednocześnie charakteryzuje społeczno-kulturowy wymiar religijności polskich seniorów, ukazany w perspektywie biegu życia. Praca stanowi ważny state of the art poświęcony omówieniu religijnego światopoglądu jako źródła poczucia sensu życia i problemu teodycei oraz społecznych i psychospołecznych zależności między religijnością a zdrowiem. Szczególnie cenne poznawczo są wyniki badań nad relacjami między religijnością a radzeniem sobie ze stresem (pozytywne i negatywne formy religijnego copingu), religijnością a poczuciem koherencji i kontroli (religia źródłem poczucia wewnątrzsterowności), religijnością a percepcją własnej osoby i samooceną, religijnością a adaptacją do strat związanych z wiekiem i lękiem przed śmiercią, religijnością a wpływem sieci społecznych (kolektywne aspekty wyznania) na zdrowie (wspólnota parafialna/parafia) oraz wpływem religijności na skłonność do wybaczania analizowanego w kontekście zdrowia. Barbara Woźniak doktor nauk społecznych, absolwentka socjologii na UJ, gdzie studiowała również religioznawstwo. Adiunkt w Zakładzie Socjologii Medycyny Katedry Epidemiologii i Medycyny Zapobiegawczej UJ CM. Jest autorką publikacji naukowych oraz badaczką w projektach dotyczących różnych zagadnień z obszaru gerontologii i socjologii starzenia się.
Wśród istniejących podręczników napisanych w języku polskim i spolszczonych omawiany wyróżnia się skupieniem na aktualnych kierunkach rozwoju terapii rodziny.
Na szczególne wyróżnienie zasługuje odniesienie praktyki terapii rodzin do jej teorii. Problem ten jest bardzo trudny, ponieważ dyscyplina rozwijała się żywo w ostatnich czterdziestu latach i przechodziła znaczące zmiany, z jednej strony w odwoływaniu się do podstaw teoretycznych, z drugiej w zmianach technik terapeutycznych. Co więcej, terapia rodzin wykorzystywała w swoim rozwoju osiągnięcia nauk podstawowych o człowieku, zwłaszcza neurofizjologii, i implikacje tych osiągnięć dla rozwoju myśli o człowieku.
Autorom udało się przedstawić tę drogę wyjątkowo zwięźle i jasno, bez uciekania się do zniekształceń i uproszczeń.
Z recenzji prof. Jacka Bomby
Na podstawie rozległych lektur oraz własnego doświadczenia organizatora i badacza kultury współczesnej, a także kuratora i krytyka sztuki, autor sięga do podstawowych problemów antropologii i filozofii kultury. Pyta o źródłowe motywacje towarzyszące organizacyjnym praktykom ludzi, o miejsce materialnych o praktycznych potrzeb w trwaniu i przemijaniu przekonań światopoglądowych, o autonomię indywiduum wobec zbiorowych konstrukcji ideowych. Rozważa też kondycję rozumu w relacji do sacrum, możliwość badania locus theologicus kultury wizualnej. Poprzez pogłębioną interpretację projektów pomników katastrofy smoleńskiej w kategoriach teologii kultury mierzy się z najbardziej drażliwym i emocjonalnym wątkiem polityki w Polsce.Książka jest głosem w akademickiej debacie o postsekularyzmie w filozofii kultury, a jednocześnie wyrazistym stanowiskiem w krytycznej debacie społecznej o polityce kulturalnej, stanie kultury polskiej i jej przyszłości.
W ciągu ostatnich kilkunastu lat w Chinach skutecznie funkcjonował model rozwojowy oparty na eksporcie i inwestycjach. Dalsze utrzymanie wysokiego tempa rozwoju gospodarczego będzie jednak wymagało zmian w tym zakresie i podjęcia intensywnych działań w kierunku pobudzenia popytu wewnętrznego i zwiększenia rodzimej konsumpcji.Chiny realizują działania na rzecz pobudzenia konkurencyjności przez stymulację rynku wewnętrznego, politykę zrównoważonego rozwoju oraz zabezpieczenie dostaw surowców, co jest szczególnie ważne w obliczu rosnącego uzależnienia od importu energii i wyczerpywania się własnych zasobów. Naczelne miejsce w tych rozważaniach zajmuje ochrona środowiska i przeciwdziałanie zmianom klimatycznym. To zmusza Chiny do wprowadzenia odpowiednich regulacji, które sprzęgają z sobą rozwój gospodarki z ochroną środowiska. Te dwa zagadnienia są już obecnie przedstawiane w ścisłej korelacji.Zielony rozwój to rozwój zrównoważony, służący zapewnieniu bezpieczeństwa energetycznego państwa oraz rozwiązywaniu problemów surowcowych, a także sprzyjający ochronie środowiska i przeciwdziałaniu zmianom klimatycznym. Chiny pozostają od kilku lat największym inwestorem w odnawialne źródła energii na świecie. Same wyznaczają cele związane z ograniczaniem skali zanieczyszczeń, nie poddając się proponowanym regulacjom z zewnątrz. Budowa niskoemisyjnej gospodarki opartej na restrukturyzacji sektora węglowego, rozwoju sektora gazowego i jądrowego oraz promocji czystych i odnawialnych źródeł energii stała się w tej sytuacji strategicznym wyborem Chin. Działania rządu skierowane na poprawę efektywności energetycznej, ograniczenie zanieczyszczeń środowiskowych oraz wzrost wydajności wykorzystywania surowców energetycznych powinny się przyczynić do wzmocnienia pozycji Chin na arenie międzynarodowej w toczącej się debacie na temat zmian klimatycznych.
Tom Polacy – Żydzi: kontakty kulturowe i literackie, który oddajemy do rąk Czytelnika, inspirowany jest dokonującym się w studiach żydowskich metodologicznym zwrotem: odejściem od koncentrowania się na międzygrupowych granicach, barierach, odgraniczeniach ku zainteresowaniu problematyką polsko- -żydowskich stref kontaktu i obszarów transkulturowych.
Zamieszczone tu artykuły powstały w ramach projektu badawczego „Kulturowe i literackie kontakty polsko-żydowskie. Historia i współczesność” finansowanego przez Fundację na rzecz Nauki Polskiej (program „Mistrz”, subsydium profesorskie Eugenii Prokop-Janiec). Ich autorami są członkowie interdyscyplinarnego zespołu badawczego: literaturoznawcy, kulturoznawcy, filmoznawcy, jidyszyści, hebraiści, judaiści – młodzi doktorzy i doktoranci związani z Uniwersytetem Jagiellońskim, Uniwersytetem Warszawskim i Żydowskim Instytutem Historycznym. Teksty były w większości przedstawiane i komentowane na seminariach zespołu, w aneksie zaś znalazły się referaty wygłoszone na konferencji „Literatury i kultury w przekładzie” zorganizowanej na Wydziale Polonistyki UJ
w czerwcu 2013 roku.
Jako całość tom odznacza się szeroko zakrojonym kulturowym profilem: obejmuje studia nad literaturą i prasą różnych epok, nad kulturą ludową, nowymi mediami (przede wszystkim Internetem), filmem i sztukami plastycznymi, praktykami przestrzennymi. W polu zainteresowania znalazły się tu kultura polska i nowoczesna trójjęzyczna kultura żydowska, a ich kontakty rozpatrywane są w perspektywie historycznej - od połowy XIX wieku po lata ostatnie.
Książka Beaty Jałochy jest pierwszą w Polsce próbą przeniesienia na grunt organizacji sektora publicznego koncepcji zarządzania portfelami projektów z jednoczesnym wskazaniem różnic w odniesieniu do zarządzania portfelami projektów w organizacjach komercyjnych. Problematyka badawcza książki wpisuje się w ważne współcześnie nurty rozwojowe nauk o zarządzaniu z zakresu subdyscyplin zarządzania projektami oraz zarządzania publicznego, doskonale łącząc obie te perspektywy badawcze. Autorka odwołuje się do bardzo bogatej i aktualnej międzynarodowej literatury z tego zakresu, szeroko dyskutując raz systematyzując prezentowane poglądy i wyniki najnowszych badań, a także formułuje ważne rekomendacje dla praktyków zarządzania portfelami w tych organizacjach, w szczególności w publicznych organizacjach rynku pracy. Książka ma jeszcze jeden atut – wręcz modelowo została w niej przedstawiona problematyka badawcza oraz metodologia badań.
Z recenzji prof. dr hab. Grażyny Prawelskiej-Skrzypek
Tom dotyczy zagadnień, które w wyrazisty i wielowymiarowy sposób odzwierciedlają kluczowe wyzwania, problemy i możliwości wpisane w indywidualne doświadczenia ludzi oraz społeczną praktykę: to starość i starzenie się. Podejmowane są między innymi kwestie wpływu kultury konsumpcyjnej, stygmatyzacji i stereotypizacji starości na konstruowanie społecznego obrazu ciała osób starszych, wielość form starości i samego procesu starzenia się człowieka, również w aspekcie demograficznym, wreszcie starość jako pozytywny czynnik powiązany z dojrzałością oraz mądrością.
Część tekstów bezpośrednio omawia aspekty aplikacyjne – podejmując pytania o miejsce, możliwości i ograniczenia pracy socjalnej w kontekście tzw. polityki senioralnej, analizując konkretne przykłady działań instytucjonalnych na rzecz i poprzez seniorów oraz innowacyjne metody, które mogą stać się skutecznym elementem pracy socjalnej z osobami starszymi.
Publikację wzbogacają artykuły autorów z Austrii, Słowenii i Stanów Zjednoczonych, przybliżające specyfikę wyzwań i rozwiązań stosowanych w tych krajach w obszarze pracy socjalnej dla osób starszych. Wiedza i płynące z praktyki społecznej doświadczenie jednoznacznie wskazują na fakt, że potencjał człowieka zależy nie tylko od jego własnych zasobów kulturowych, edukacyjnych czy ekonomicznych – na realizację podmiotowości wpływa także właściwa dla danego społeczeństwa kultura starości, która będąc swoistym faktem społecznym, zwrotnie determinuje sposób widzenia oraz oceniania starości własnej i cudzej.
Ponownie narodzisz się w jakimś łonie, ponownie ukształtuje się twój szkielet, ponownie trafi ta właśnie stronica do tych samych twoich rąk, ponownie przemierzysz wszystkie godziny aż do godziny twej niepojętej śmierci [Borges, Doktryna cykli].
Sformułowanie Jorge Luisa Borgesa wydobywa inspirującą siłę Nietzscheańskiej myśli o wiecznym powrocie, a równocześnie uwypukla jej przenikliwy i dojmujący charakter. Zdanie sobie sprawy z możliwości takiego powtórzenia może prowadzić do zakwestionowania oczywistości naszego trwania w czasie, wyobcowuje nas z nas samych. Idea wiecznego powrotu skłania do zadania pytania, które od tej pory powinno nam towarzyszyć
nieustannie: „Czy chcesz tego jeszcze raz i jeszcze niezliczone razy?”.
Hanna Buczyńska-Garewicz, komentując chyba najbardziej znane wyrażenie tej idei – paragraf 341 Wiedzy radosnej – twierdzi, że na to pytanie można odpowiedzieć dwojako: wściekłością „zgrzytania zębami” lub „boską radością powtórzenia”, która rodzi się wraz z umiłowaniem wiecznego powracania losu. Monografia Boska radość powtórzenia. Idea wiecznego powrotu ponawia pytanie o filozoficzne znaczenie Nietzscheańskiej idei wiecznego powrotu w przekonaniu, że wywołane w ten sposób odpowiedzi będą istotne nie tylko dla badaczy pism Nietzschego, lecz także dla wszystkich zainteresowanych problemem ludzkiego istnienia w czasie.
Prezentowana praca jest próbą, z jednej strony, ustosunkowania się do obecnych w literaturze interpretacji „myśli przepaścistej”, poddania ich refleksji i krytyce, z drugiej – pokazania nowych możliwości jej rozumienia. Obok rozważań filozoficznych proponuje rozważania filologiczne, które porządkują system pojęć związanych z kategorią czasu w języku greckim oraz w literaturze greckiej.
„Książka Barbary Ostafińskiej-Molik stanowi próbę egzemplifikacji teoretycznej, empirycznej i aplikacyjnej słabo eksplorowanego na gruncie polskiej pedagogiki mechanizmu autopercepcji (rozumianej wieloaspektowo) jako korelatu funkcjonowania psychospołecznego młodzieży w wieku gimnazjalnym (średniej adolescencji). Jest to mechanizm niezwykle istotny z punktu widzenia przebiegu rozwoju młodego pokolenia, traktowany przez Autorkę jako mechanizm adaptacji vs. dezadaptacji społecznej pomyślnego rozwoju i zaburzeń rozwojowych, przejawiających się w trzech ogólnie i specyficznie ujętych sferach funkcjonowania – aspektach tożsamości ja–ja (cechy osobowe), ja–inni (zachowanie wobec świata społecznego) oraz ja–zadanie (działania w podstawowych dla młodego pokolenia, ale wybiórczo ujętych dziedzinach).
Autorka w sposób nowatorski – w ramach pedagogiki młodzieży i pedagogiki resocjalizacyjnej – ujmuje przedmiot badań własnych, konsekwentnie realizując projekt badawczy, który oprócz zakładanych przez nią celów eksploracyjno-diagnostycznych daje podstawę do realizowania niezmiernie ważnych dla pedagogiki celów aplikacyjnych. Publikację uważam za ważny wkład w rozwój wiedzy pedagogicznej, ponieważ w warstwie empirycznej dotyka ona zjawisk istotnych z perspektywy zarówno pedagogiki resocjalizacyjnej, jak i pedagogiki młodzieży.
W założeniach teoretycznych Autorka odnosi się do analizy subiektywnego świata młodzieży, podejmując przedmiotowe zagadnienia z perspektywy autopercepcji młodego pokolenia, ale łączy je z perspektywą postrzegania zaburzeń w funkcjonowaniu młodego pokolenia przez reprezentantów dorosłego pokolenia (nauczycieli). Proponowane ujęcie problematyki badawczej jest nowatorskie i zasadne, a zawarte w pracy treści stanowią przyczynek do dalszej i szerszej debaty w obszarze przedmiotowych problemów”.
Z recenzji dr hab. Ewy Wysockiej
Ekologia informacji to domena badawcza dotycząca wzajemnych oddziaływań człowieka na informację i odwrotnie, a także relacji informacyjnych między ludźmi w publicznej i prywatnej przestrzeni informacyjnej oraz wpływu na nie środowiska informacyjnego. Jej przedmiotem jest struktura i funkcjonowanie środowiska informacyjnego człowieka.
Monografia dotyczy problemu zróżnicowania funkcjonalnego odrębnych systemów pamięci i uczenia się. Zagadnienie to jest istotne dla tych gałęzi współczesnej psychologii, które zajmują się nabywaniem wiedzy przez ludzi i mechanizmami jej wykorzystywania. Przyjmuje się bowiem, że możliwe jest wydzielenie co najmniej dwóch rodzajów pamięci oraz wyróżnienie odpowiadających im mechanizmów uczenia się. Jeden z nich to pamięć jawna, która odnosi się do wiedzy na temat zdarzeń i faktów z naszego życia oraz znaczenia pojęć już poznanych. Wiedza o takim charakterze okazuje się łatwa do zwerbalizowania i może zostać w stosunkowo prosty sposób przekazana innym ludziom. Drugim rodzajem pamięci jest pamięć utajona (lub niejawna), która dotyczy umiejętności motorycznych oraz strategii wykonywania czynności. Nabywanie wiedzy o takim charakterze zachodzi poprzez wielokrotne powtarzanie czynności i stopniowe uzyskiwanie doświadczenia widocznego w zachowaniu. Jednocześnie wiedza ta jest w niewielkim stopniu dostępna świadomości i trudna bądź niemożliwa do zwerbalizowania. Oba rodzaje pamięci lokalizuje się w innych częściach mózgu i podkreśla się, że procesy uzyskiwania samej wiedzy i jej przechowywania mają odmienny charakter.
Autorka koncentruje się na pamięci utajonej oraz roli, jaką w formowaniu się tego rodzaju pamięci odgrywa grupa struktur mózgowych nazywanych jądrami podstawy.
Książka przedstawia problematykę rzadko obecną w polskojęzycznych publikacjach, pozwoli zatem przybliżyć czytelnikowi ważną dziedzinę psychologii i zapoznać go z wynikami interesujących badań.
Z recenzji dra hab. Eligiusza Wronki,
Instytut Psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego
We wszystkich czasach, miejscach i kulturach istniały jakieś wyobrażenia doskonałości zarówno człowieka (doskonałość estetyczna, etyczna), jak zbiorowości (idealna rodzina, idealne społeczeństwo, idealne państwo), a nawet metafizyki czy eschatologii. Przedstawiano idealne miejsca (Olimp, Eden), czasy (złoty wiek, Królestwo Boże), stany (olśnienie, natchnienie, nirwana), doskonałe postaci (bóstwa, anioły). Różnymi, często skrajnie odmiennymi sposobami dążono do osiągnięcia doskonałości, zrealizowania ideału. Inaczej doskonałość osiągnąć chcieli anachoreci, inaczej derwisze, jeszcze inaczej święci, filozofowie lub poeci. Bywały ideały szlachetne i niebezpieczne; ideologie utopijne i zbrodnicze.Ta rozmaitość wyobrażeń ideału, doskonałości przejawia się we wszystkich dziedzinach myśli i dziełach wyobraźni: w religii, filozofi i, poezji, sztuce, muzyce, a nawet w działalności praktycznej (idealna budowla, najwspanialszy ogród, najdoskonalszy przedmiot), w sposobie życia i postępowania.Również język zachował określenia, które wprost odnoszą się do idealnego charakteru (doskonałości) ludzi (święty, heros, mistrz), przedmiotów, zdarzeń lub przymiotów. Niniejszy tom ma na celu skonfrontowanie z sobą przynajmniej niektórych z tych wyobrażeń i sposobów ich przedstawiania, a także podjęcie refleksji nad tym, czy i jak zmieniają się one z biegiem czasu lub wraz ze zmianą miejsca, czy i w jaki sposób zależne są od zasad, na podstawie których człowiek tworzy sobie jakiś ideał lub wyobrażenie doskonałości.
Obywatele chcą przez głosowanie wyrazić to, co dla nich ważne, kandydaci chcą zdobyć mandat, przywódcy partii walczą o władzę – wybory są grą, w której każdy zmierza do własnych celów. Ta gra ma swoje formalne reguły, narzucane przez system wyborczy. Ma jednak także zasady niepisane – powstają one tam, gdzie stałe wzory społecznych dążeń wciskają się w ramy nadane przez prawo. Niepisane zasady mogą się rozmijać z zamysłem ustawodawcy, potoczną wiedzą czy nawet zdrowym rozsądkiem. Dzieje się tak, jeśli formalne reguły nie pasują do społecznych wyobrażeń. Nieuchronnie powstają wtedy złudzenia – jedne mniej, inne bardziej szkodliwe. Książka ta jest dogłębnym studium polskiego systemu wyborczego, pokazującym takie właśnie złudzenia.
Praca od początku uderza swoją oryginalnością. Choć Autor niewątpliwie jest dobrze obeznany z literaturą przedmiotu, nie epatuje teorią, co nierzadkie w pracach naukowych, ale używa jej jako praktycznego narzędzia analizy. Jego ambicję stanowi kwestionowanie utartych sądów na temat polskiej ordynacji. Praca ta jest nie tylko solidnym i pod wieloma względami nowatorskim dziełem naukowym, ale także ważnym wkładem w dyskusję publiczną na temat polskiego systemu wyborczego”.
Z recenzji dr hab. Artura Wołka
Autorka podjęła się teoretycznej, a także empirycznej analizy jednego z głównych tematów w ramach nauki o mediach, ekonomiki mediów oraz zarządzania mediami. Jak dotąd nie można stwierdzić, że występuje dostatecznie wiele opracowań dotyczących zarządzania w obszarze mediów elektronicznych. W dalszym ciągu problematyka ta jest niezbyt często podejmowana przez badaczy mediów, zwłaszcza z uwzględnieniem podstawowej kategorii odbiorczej tych treści, czyli studentów i doktorantów, a także młodych badaczy zajmujących się problematyką funkcjonowania rynku audiowizualnego w naszym kraju. Biorąc pod uwagę wielość wątków tematycznych przedstawionych w książce, można przewidywać, że znajdzie ona wielu czytelników w kręgu naukowców, badaczy i studentów oraz doktorantów reprezentujących środowisko związane ze studiami w zakresie dziennikarstwa i komunikacji społecznej, socjologii, ekonomii mediów oraz zarządzania mediami.
Dla edukacji najbardziej istotne i znaczące ideologie są te, które leżą u podstaw myślenia i działania osób dzierżących władzę polityczną. To politycy stwarzają bowiem formalne warunki prawne i możliwości kształcenia oraz wychowywania młodego pokolenia, a także artykułują, reprezentują, propagują i współtworzą oczekiwania społeczne oraz opinię publiczną w odniesieniu do różnorakich kwestii związanych z szeroko rozumianą edukacją. Ich sposób widzenia tego wycinka rzeczywistości społecznej wpływa więc na wszelkie procesy z edukacją związane i toczące się w jej obrębie.
Ze Wstępu
Wychodząc z takiego założenia, autorka stara się przedstawić ideologie edukacyjne polskich polityków należących do najważniej szych ze społecznego punktu widzenia partii politycznych lat 2007-2010, opierając się na szczegółowych badaniach dokumentów programowych, artykułów prasowych i zapisów na blogach poszczególnych członków klasy politycznej oraz posiłkując się cytatami z wywiadów. Widoczna hybrydyzacja ideologii edukacyjnych polityków - charakteryzująca się płynnością, zmiennością i niedookreślonością, a także łączeniem elementów przeciwstawnych w dowolnych konfiguracjach - rodzi pytania o przyszłość naszej edukacji.
Transgresja to słowo klucz, służące na terenie nauk o kulturze do oznaczania i określania zjawisk wymykających się istniejącym i stosowanym teoriom antropologicznym. Przeniesione na grunt antropologii i kulturoznawstwa z obszaru psychologii, bywa wykorzystywane w różnych kontekstach do opisu i wyjaśniania dynamiki przemian kulturowych. Najczęściej zaś jest parawanem ukrywającym niemoc cierpiącej na głęboki kryzys metodologiczny antropologii kulturowej. Transgresja kultury to zespół zjawisk i procesów prowadzących do przesuwania granic akceptacji dopuszczalnych form ekspresji. Towarzyszy jej rozszerzanie przestrzeni innowacyjności, ale także tendencja do naruszania i kwestionowania świętości, autorytetów, podstawowych, w tym religijnych, norm obyczajowych. Tym samym transgresja w kulturze pociąga za sobą debaty i dyskursy na różnych polach, skłania do obrony istniejących paradygmatów, ale też do ich reinterpretacji. Pragniemy ukazać w tym tomie oparte na solidnych podstawach teoretycznych i metodologicznych konteksty, w jakich pojawiają się analizy dotyczące transgresji, podejmowane na gruncie nauk o kulturze, w tym antropologii, etnologii, filozofii, kulturoznawstwa, językoznawstwa, socjologii i psychologii. Marginalne, okazjonalne, kontrowersyjne, ulotne zjawiska, jakie poddane zostały opisowi i diagnozie, wkraczają na centralne obszary kultury masowej, nie tylko rzucając wyzwanie utrwalonym kanonom kultury symbolicznej, lecz również kwestionując i nie respektując wymogów kultury popularnej.
Podręcznik jest przeznaczony dla studentów kierunków zarządzania o różnych specjalnościach, a także innych kierunków nieekonomicznych. Ponadto może być przydatny dla tych wszystkich czytelników, którzy pragną samodzielnie przeprowadzić badania statystyczne, począwszy od sformułowania celu, aż po analizę struktury zbiorowości statystycznej.Koncepcja przekazu wiedzy oparta jest na niezbędnych podstawach teoretycznych (pojęcia, wzory) oraz przykładach zadań wraz z rozwiązaniami. Przykłady wyróżniają się prostotą, przejrzystością obliczeń poszczególnych i ich zwięzłą interpretacją. Techniczna strona obliczeń parametrów pozwala studentowi samodzielnie krok po kroku dochodzić do ostatecznych wyników oraz tym samym zapoznać się z istota tych parametrów. Zamieszczone zadania do samodzielnego rozwiązania oraz odpowiedzi umożliwią sprawdzenie nabytych umiejętności.
Tematem przewodnim książki jest charakterystyka współczesnych polskich seniorów jako użytkowników komputera i internetu. Przedstawiono tu analizy oparte na wynikach szeroko zakrojonych badań własnych na temat aktywności seniorów podejmowanych w sieci z uwzględnieniem ich wieku, płci oraz cech osobowości i dobrostanu psychicznego. Ponadto prezentowane są wyniki dotyczące kompetencji seniorów w zakresie korzystania z internetu. Zalety publikacji to przede wszystkim:
Wyniki prezentowane w książce dotyczą unikatowej, szczególnie interesującej, zarówno dla badaczy internetu jak i rozwoju człowieka, grupy użytkowników. Są nimi osoby, które z internetem zetknęły się w późnym okresie swojego życia. Każde następne pokolenie ludzi starych będzie już takim, które rozpoczęło używanie interentu we wczesnej młodości albo w wieku dziecięcym.
Przedstawiono w niej badania, w których po raz pierwszy eksperymentalnie oceniano rzeczywiste kompetencje seniorów, a nie tylko – jak dotychczas – deklarowane.
W książce zawarte zostały wnioski teoretyczne i praktyczne, których wykorzystanie powinno przyczynić się do przeciwdziałania wykluczeniu cyfrowemu seniorów.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
