Książka Beaty Popczyk-Szczęsnej stanowi bardzo wartościową diagnozę postawioną współczesnym tekstom pisanym dla sceny i choć nie ma na celu – jak pisze Autorka – proklamowania „radykalnej zmiany w sposobie
używania tworzywa słownego”, to bez wątpienia bardzo trafnie wskazuje na pewne wyraziste tendencje w komponowaniu tekstów teatralnych. Prezentowane w kolejnych rozdziałach zestawienia, porównania, konfrontacje służą Beacie Popczyk-Szczęsnej do uchwycenia tego, co poszczególnych autorów czy poszczególne utwory łączy, ale także tego, co jest znakiem odrębności danego twórcy i jego dzieła, by w efekcie wyeksponować rozmaite strategie czynienia tekstu bohaterem. Przywoływane w książce konteksty filozoficzne (np. Foucault, Wittgenstein, Ricoeur), literackie (np. Barthes, Bachtin), teatralne (np. Lehmann, Sarrazac, Pavis), estetyczne (Bourriaud, Fischer-Lichte) bardzo wzbogacają proponowane odczytania wybranych utworów i na nowo, ciekawie je oświetlają. Autorka niezwykle sprawnie posługuje się warsztatem teatrologa i literaturoznawcy. Świetnie łączy dociekliwe analizy utworów dramatycznych z teoretycznymi próbami ujęć syntetycznych. Efektem tych zabiegów jest interesująco nakreślona panorama współczesnej polskiej dramaturgii teatralnej, która bez wątpienia stanowiła będzie wartościową pozycję wydawniczą.
(Z recenzji dr hab. Ireny Górskiej, prof. UAM)
Spis treści
Słowo wstępne
Część I. Ciało tekstu — werbalizacje doświadczeń
Ciała obecne — ciała znaczące — Ciała obce Julii Holewińskiej
Lektura somatyczna utworów Artura Pałygi
Przedstawianie świata
Motyw śmierci
Sensualność tekstu
Język i afekty w dramatach Zyty Rudzkiej
Część II. Mowa (z)wiązana. Kolażowe praktyki pisania dla sceny
Rozbrajanie dyskursów w twórczości Doroty Masłowskiej i Jolanty Janiczak
Konflikt słów — zderzenie kultur. O napięciach w tekstach
scenicznych Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk
Parateksty w nowym polskim dramacie
Rozbudowane fragmenty narracyjne
(Prze)moc śródtytułów
Autorskie gry językowe
Część III. Estetyka wysłowienia
Od tekstu do wydarzenia mowy
Małe narracje, polifonie, parabazy
Kolekcje słów — skuteczność języka
Bibliografia (wybór)
Nota bibliograficzna:
Indeks nazwisk
Książka Polsko-łużyckie zbliżenia. Język–literatura–kultura poświęcona jest twórczości Jurija Brězana i adresowana do grona miłośników języka, kultury i literatury Serbołużyczan. Refleksja o różnych aspektach pisarstwa J. Brězana, jego zaangażowaniu społecznym i sposobie postrzegania rzeczywistości niemieckiej w okresie politycznego przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku, jego prozie i współczesnej górnołużyckiej powieści wprowadza do dotychczasowych badań nowe akcenty.
W polu zainteresowań polskich badaczy, slawistów, kulturoznawców i germanistów znalazła się także twórczość literacka przedstawicieli dwóch różnych generacji pisarzy serbołużyckich, przyjaciół Polski i Polaków, Antona Nawki i Bendikta Dyrlicha oraz recepcja literatury
i kultury łużyckiej w śląskiej prasie.
(red.)
Spis treści
Grażyna Barbara Szewczyk
Wstęp. W dialogu z kulturą łużyczan
Nicole Dołowy-Rybińska
Wspólnota słowiańska w oczach Górnołużyczan
Tadeusz Lewaszkiewicz
Stan badań nad językiem górnołużyckiej twórczości Jurija Brězana
Dietrich Scholze-Šołta
Jurij Brězan i przełom polityczny w Niemczech
Piotr Pałys
Jurij Brězan jako organizator brygad pracy Serbskeje młodźiny w Jugosławii (1946?1948)
Józef Zarek
Jurij Brězan w panoramie górnołużyckiej powieści autorstwa Tomasza Derlatki
Marek Kryś
Adaptacje prozy Jurija Brězana na przykładzie filmu
Die schwarze Mühle
Monika Blidy
Wątki polskie w życiu i twórczości Antona Nawki
Grażyna Barbara Szewczyk
Łużyce w poetyckich światach Benedikta Dyrlicha
Michał Skop
Sprawy łużyckie na łamach katowickiego czasopisma „Odra” (1945?1950)
Ilza Kowol
Problematyka łużycka na łamach dwutygodnika „Poglądy”
Robert Langer, Měrćin Wałda / Martin Walde
Wywiad z Jurijem Brězanem
Indeks nazwisk
Nieustanny rozwój artystyczny jest cechą i przywilejem artysty – muzyka. Każdy etap tego rozwoju prowadzi do pewnych konkluzji, a kolejne szczeble edukacji pozwalają zweryfikować subiektywny obraz muzycznego świata. Studia, współpraca z innymi muzykami, oczekiwania publiczności oraz praktyka wykonawcza utwierdziły mnie w przekonaniu, że muzyka kameralna stanowi najciekawszą formę muzycznej wypowiedzi. Już na etapie studiów i przygotowywania pracy magisterskiej dostrzegałem jej unikatowość: kameralistyka konfrontuje w czasie prezentacji utworu intencje kompozytora i wykonawców z oczekiwaniami publiczności, ukazując jednocześnie interakcje pomiędzy muzykami i ich wciąż dostrzegalny w kameralnych składach indywidualizm.
Lata rozwoju oryginalnej literatury akordeonowej ukazują stale rosnące zainteresowanie tym instrumentem. Wielu światowej sławy kompozytorów zwróciło się ku niemu w swej twórczości. Akordeon z całym swoim potencjałem kolorystycznym, specyficznymi możliwościami artykulacyjnymi unikalnymi tylko dla niego, a także dzięki zaangażowaniu wielu zawodowych muzyków – akordeonistów, stał się chętnie wybieranym przez kompozytorów medium wykonawczym. Perfekcyjnie odpowiada potrzebom muzyki współczesnej, sprawdzając się w muzyce kameralnej zarówno w składach homogenicznych, jak i w zestawieniu z innymi instrumentami, muzyką elektroniczną, live electronics oraz najnowszymi osiągnięciami sztuk audiowizualnych.
(Ze Wstępu)
Spis treści
Wstęp
Rozdział 1. Charakterystyka kanadyjskiej literatury akordeonowej
1.1. Początki akordeonistyki w Kanadzie
1.2. Rola instytucji kultury w rozwoju literatury akordeonowej
1.3. Opis solowej i kameralnej literatury akordeonowej
Rozdział 2. Joseph Petric. Inspirator i wykonawca
2.1. Biografia artysty
2.2. Rola Josepha Petrica w inicjowaniu twórczości akordeonowej
Rozdział 3. Inspiracje, stylistyka i interpretacja wybranych kompozycji
3.1. Boyd McDonald – Overture
3.2. Andrew Paul MacDonald – Primavera (after Botticelli)
3.3. Larry Lake – Sticherarion
3.4. Bob Pritchard – Breathe on me
Zakończenie
Bibliografia
Źródła internetowe
Wydawnictwa nutowe
Indeks
Streszczenie
Abstract
Aneks
Załącznik 1. Spis dostępnej kanadyjskiej literatury akordeonowej
Załącznik 2. Fragment z wywiadu z Malcolmem Forsythem, autorem
Koncertu na akordeon i orkiestrę, skrypt
Załącznik 3. Joseph Petric – korespondencja prywatna
Załącznik 4. Boyd McDonald – korespondencja prywatna
Załącznik 5. Andrew Paul MacDonald, Primavera (after Botticelli),
Lennoxville 2006. Program note
Załącznik 6. Peter Lutek – korespondencja prywatna
Załącznik 7. Bob Pritchard, Breathe on me, Vancouver 2004.
Program note
Załącznik 8. Bob Pritchard – korespondencja prywatna
Antologia jako całość stanowi pewien zbiór indywidualnych narracji […], które często odbiegają od standardowych i narodowych wzorców postrzegania […] świata minionego i teraźniejszego. Wszystkie teksty
antologii łączy nie tylko nadrzędne pojęcie palimpsestu, lecz również swoistego krajobrazu kulturowego […], zawierającego zarówno elementy tzw. rzeczywistej rzeczywistości, jak i ludowej imaginacji oraz literackiej fikcji. Można by powiedzieć – poruszając się w metaforyce wodno-rzecznej, że Środkową i Dolną Odrą po długiej niemocy spłynęły wartko z prądem zapomniana historia i zapomniane historie […].
Z recenzji prof. dr. hab. Pawła Zimniaka (Uniwersytet Zielonogórski)
Miniatury, zróżnicowane pod względem formalno-gatunkowym, mogą byćczytane także w oderwaniu od lokalności, która je wytworzyła – jako baśnie, podania, urywki z „bajecznych dziejów” lub zagubionych kronik.
Czas przydał im literackiej patyny, a na ich miejscowych sensach, być może w pełni zrozumiałych już tylko dla minionych społeczności, nadbudowały się znaczenia nowe, które mogą być atrakcyjne tak dla odbiorcy z obszaru Środkowej i Dolnej Odry, jak również dla miłośnika literatury ludowej czy też takiej, która eksponuje silną wieź z określonym terytorium.
Z recenzji prof. dr. hab. Zbigniewa Chojnowskiego (Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie)
Spis treści:
Nadrzeczne krainy słowem pisane – o genezie antologii
ANTOLOGIA
I. U źródeł, czyli o powstaniu nazw miejscowości i krain
II. Z dawnych dziejów
III. Z życia wzięte
IV. Światy fantastyczne
Bibliografia
Indeks miejscowości 1 (nazwy niemieckie wraz z polskimi odpowiednikami)
Indeks miejscowości 2 (nazwy polskie wraz z niemieckimi odpowiednikami)
Spis fotografii
Mapa miejscowości
Spis treści
Część pierwsza. ZAGADNIENIA OGÓLNE
1. Metodologiczne problemy badań społecznych
1.1. Specyfika nauk społecznych
1.2. Przedmiot i cel badań społecznych
1.3. Filozoficzne podstawy badań społecznych
1.4. Moralne aspekty badań społecznych
1.4.1. Uwagi wstępne
1.4.2. Wpływ komercjalizacji nauki na postawy i zachowania badających
1.4.3. Propozycja „Dekalogu badacza rzeczywistości społecznej"
1.5. Typy badań
1.5.1. Badania typu poznawczego
1.5.2. Badania dla potrzeb praktyki
1.6. Proces badawczy
1.6.1. Strategia badań w naukach społecznych
1.6.2. Projektowanie procesu badawczego
1.6.3. Badania pilotażowe
1.7. Problem badawczy
1.7.1. Problem badawczy a problem społeczny
1.7.2. Postawy wobec problemów społecznych
1.7.3. Postawa naukowa wobec problemów społecznych
1.7.4. Typy i formy problemów badawczych
1.8. Hipotezy
1.8.1. Co to jest hipoteza?
1.8.2. Typy hipotez
1.8.3. Tworzenie hipotez
1.9. Wskaźniki i zmienne zjawisk społecznych
1.9.1. Proces kształtowania się pojęcia wskaźnika zjawisk społecznych
1.9.2. Pojęcie wskaźnika zjawisk społecznych
1.9.3. Zmienne w badaniach społecznych
1.9.4. Właściwości wskaźników społecznych
1.9.5. Funkcje spełniane przez wskaźniki
1.10. Metody badań
1.10.1. Potoczne i naukowe ujmowanie zjawisk społecznych
1.10.2. Pojęcie metody i jej związek z teorią
1.10.3. Typologia metod
1.10.4. Metody „mieszane"
1.10.5. Metody i techniki badań
1. 11. Rygoryzm i anarchizm metodologiczny
1.11.1. Ukazanie problemu
1.11.2. Zasadny rygoryzm metodologiczny
a osobliwe próby unaukowiania nauk społecznych
1.11.3. Możliwości przezwyciężenia osobliwego rygoryzmu
i anarchizmu metodologicznego
Część druga. PROCES BADAWCZY
2. Eksperyment w naukach społecznych
2.1. Pojmowanie eksperymentów w badaniach społecznych
2.2. Rodzaje eksperymentów stosowanych w naukach społecznych
2.2.1. Eksperyment projektowany w terenie
2.2.2. Eksperyment laboratoryjny
2.2.3. Eksperyment ex-post-facto
2.2.4. Eksperyment projekcyjny
2.2.5. Eksperymenty jednoczesne i sukcesywne
2.3. Wiarygodność badań opartych na eksperymentach
3. Metoda monograficzna
3.1. Uwagi dotyczące genezy metody monograficznej i jej rozwoju
3.2. Założenia metody monograficznej
3.3. Zalety i niedostatki badań monograficznych
4. Badania terenowe
4.1. Określenie badań terenowych
4.2. Typy badań terenowych
4.3. Przygotowanie badań terenowych
4.4. Zachowanie badającego w badaniach terenowych
5. Badania całościowe i reprezentacyjne
5.1. Określenie badań reprezentacyjnych i próbki reprezentacyjnej
5.2. Wielkość próbki reprezentacyjnej
5.3. Metody wyboru próbki reprezentacyjnej
5.3.1. Wybór według przekonań badającego
5.3.2. Wybór w oparciu o rachunek prawdopodobieństwa
5.4. Zastosowanie metody reprezentacyjnej
5.5. Kłopoty związane z doborem próbki reprezentacyjnej i jej zmianami
6. Obserwacja
6.1. Postrzeganie przypadkowe a obserwacja jako metoda badawcza
6.2. Rodzaje obserwacji
6.2.1. Obserwacja bezpośrednia i pośrednia
6.2.2. Obserwacja kontrolowana i niekontrolowana
6.2.3. Obserwacja jawna i ukryta
6.2.4. Próba systematyzacji
6. 3. Zalety obserwacji i trudności związane ze stosowaniem tej metody badań
7. Wywiad
7.1. Określenie wywiadu jako metody badań
7.2. Typy wywiadu
7.2.1. Wywiady ustne i pisemne
7.2.2. Wywiad skategoryzowany i nieskategoryzowany
7.2.3. Wywiad jawny i ukryty
7.2.4. Wywiady indywidualne i zbiorowe
7.2.5. Wywiad panelowy
7.2.6 Wywiad telefoniczny
7.3. Warunki określające poprawne przeprowadzenie wywiadu
7.4. Środki pomocnicze stosowane przy wywiadach
7.5. Zalety i wady wywiadu
8. Badania ankietowe
(...)
9. Badania oparte na dokumentach
(...)
10. Socjometria
(...)
11. Badania sondażowe
(...)
12. Opracowanie zebranych materiałów badawczych
(...)
13. Wyjaśnianie zjawisk społecznych
(...)
14. Metodologiczne aspekty zaufania i podejrzliwości
(...)
Wybrana literatura
"Arlekino" czyta się z przyjemnością, jest to powieść napisana "z nerwem" -
czyli z umiejętnością fabulacji – i ze znajomością sposobów opowiadania.
Na pewno będzie miała powodzenie..."
(fragment listu prof. Jana Błońskiego)
Autor studiował i przez wiele lat mieszkał w Katowicach.
Z wykształcenia jest prawnikiem.
W 1988 roku w miesięczniku „Scena” ukazał się jego monodram Ostatnia rola.
W 1989 roku wystawił go Teatr TV pt. Aktor w reżyserii Mieczysława Daszewskiego z Bernardem Krawczykiem w roli głównej.
Wydał sztuki: Nikt w 1995 roku i Pan Hoho w 2001 roku.
W 2016 roku Wydawnictwo Śląsk wydało jego Alfabet sztuki XX wieku wg Witolda Dulęby.
Do jego tekstów muzykę pisali kompozytorzy Tadeusz Malicki i Włodzimierz Korcz /dla Michała Bajora/.
Przez wiele lat współpracował z „Dziennikiem Zachodnim”, a także z prasą literacką w kraju.
Od Redakcji
Pomysł przygotowania monografii Wojewódzkiego Oddziału Towarzystwa Kultury Teatralnej w Katowicach narodził się u schyłku ubiegłego wieku. Jego gorącą admiratorką była Otylia Czerny-Antoniewicz, honorowa prezes oddziału, wieloletnia kierowniczka biura zarządu, powszechnie znana i lubiana animatorka kultury a jednocześnie utalentowana artystka. Pani Tola, podówczas prawdziwa kronika ruchu amatorskiego, chroniła w pamięci nie tylko wszelkie inicjatywy teatralne, jakie pojawiły się na obszarze Polski południowej od Bielska po granice krakowskiego, nie tylko znała z imienia i nazwiska instruktorów czy kierowników grup artystycznych, ale i potrafiła bezbłędnie wyłaniać z obszernych wtedy list laureatów rozmaitych konkursów i przeglądów te osoby, które zabłysnęły talentem, którym należało pomóc lub które trzeba było skierować na drogę profesjonalnego kształcenia. Wielu znakomitych dziś koryfeuszy scen polskich jej właśnie zawdzięcza utwierdzenie w słuszności zawodowych decyzji, wielu instruktorów z rozrzewnieniem wspomina pomoc, jakiej im udzielała w niełatwych dla wszystkich czasach
(Ze Wstępu)
Książka prezentuje dorobek konferencji "Kierunki zmian w opiece nad dzieckiem. Perspektywa europejska" poprzedzającej przekazanie zadań opieki nad dzieckiem do systemu pomocy społecznej. W opracowaniach przygotowanych przez polskich specjalistów i ekspertów European Scientific Association for Residential and Foster Care omówiono najbardziej znaczące tendencje w opiece nad dzieckiem w Polsce i krajach Unii Europejskiej.
Książka jest adresowana do wszystkich zaangażowanych we wdrażanie reformy systemu opieki, pracowników socjalnych, wychowawców i studentów specjalizujących się w opiece nad dzieckiem.
W opracowaniach uwzględniono stan prawny z 1 stycznia 2001 r.
Publikowany przez Wydawnictwo Naukowe „Śląsk” cykl
pod tytułem Kolekcja starośląska
z serii
Monumenta Śląskiej Reformacji
zawiera następujące, pierwsze cztery tomy:
Doskonały Kancjonał Polski zawierający w sobie pieśni, hymny i psalmy
Jan Arndt: Rajski Ogródeczek Pełen Cnót Krześcijanskich, aby przez nabożne
i pocieszne Modlitwy były w Duszę wszczepione
Adam Gdacjusz: Postilla popularis to jest Kazania na Ewanjelije święte, ktore się
przez cały rok w Niedziele i Święta uroczyste i Apostolskie w Kościele Bożym ludowi
pospolitemu czytają y wykładają, prawie po prostu, że je każdy i najwiętszy prostak
łatwie rozumieć może
Katechizm od doktora Marcina Luthera z Pisma Świętego zebrany a z niemieckiego
na polskie przetłumaczony z przydaniem niektorych pytań i odpowiedzi dla dziatek
także i modlitew świętych różnym czasom i ludziom służących
Spis treści
Przedmowa
Beata Stuchlik-Surowiak
Rayski Ogródeczek...
wg wydania z 1772 roku
Jan Arndt:
Przemowa
Jan Arndt:
Pamięci godne i cudowne Dzieie, ktore się z Jana Arnta Rayskim Ogrodeczkiem i z Księgą o Prawdziwym Krześciiaństwie przidały
Modlitwy:
Z pierwszego przikazania
Wtore przikazanie
Trzecie przikazanie
Czwarte przikazanie
Piąte przikazanie
Szoste przikazanie
Siodme przikazanie
Osme przikazanie
Z przikazania dziewiątego
Z dziesiątego przikazania
Addendum (dopowiedzenie)
Jan Arndt (1555–1621):
Cna mądrość to jest: książeczka ręczna...
Jan Kośny (1676–1751):
Pisarz Ewangelicki, tłumacz
Jan Muthman (1685–1747)
kaznodzieja, pisarz polski i niemiecki
Jan Muthman:
Die gottliche...
Pieśni o założeniu Kościoła...
Zgodnie z informacją zawartą w podtytule niniejszej publikacji jest ona poświęcona wybranym autorom, tekstom, tematom i zjawiskom z zakresu polskiej literatury dziecięcej. Literatura ta z końcem drugiej dekady XXI wieku nie budzi już takich kontrowersji co do jej statusu artystycznego, jak miało to miejsce w początkach jej rozwoju przypadającym na wiek XIX. Znamienne w tym względzie może być wyznanie pisarki dziecięcej Zofii Urbanowskiej z roku 1885: „Piśmiennictwo dla dzieci nie wiadomo czemu uważane jest za niższy stopień pisarstwa: utalentowani i wyrobieni pisarze uważają to pole za niegodne pracy, a ci, którzy próbują dopiero skrzydeł – omijają je starannie”. Pogląd ten utrzyma się jeszcze w kolejnym stuleciu mimo wielorakich przeobrażeń literatury dla młodego odbiorcy i zdecydowanego podniesienia jej rangi. To właśnie wiek XX, zwany „stuleciem dziecka”, był nie tylko czasem rozwoju nauk psychologiczno-pedagogicznych zmieniających optykę dziecka w kierunku jego nobilitacji, ale też – co się z tym wiąże – okresem intensywnego rozwoju literatury dziecięcej oraz kształtowania się jej teorii.
(...)
Niniejsza publikacja nie jest ani opracowaniem historycznoliterackim, ani teoretycznoliterackim, choć jedne i drugie elementy dochodzą w niej pośrednio do głosu. Stanowi ona zbiór kilkunastu szkiców poświęconych różnym autorom, tekstom, tematom i zjawiskom literackim, skupionym wokół problematyki zasygnalizowanej w tytule i rozważanej w rozdziale pierwszym, choć nie zawsze mówi się w nich wprost o głębi i pozornej naiwności przywoływanych tekstów dziecięcych. Spójność rozważań wydaje się jednakże oczywista, ponieważ działania analityczno-interpretacyjne skupione na wybranych utworach zostały ukierunkowane w głównej mierze na wykazanie ich walorów uniwersalnych (głębi) i cech swoistych, „dziecięcych” (pozornie naiwnych).
(Ze Wstępu)
Spis treści
Wstęp
Naiwność czy głębia? – o literaturze dziecięcej
Baśń Heleny Modrzejewskiej – fenomen artystycznym
Maria Dąbrowska – Zofia Żurakowska. Próba paraleli
Niezwykła bajka Bernarda Świerczyny
Wojenna robinsonada w powieści pt. Na Zagubionem Teodory Banasiowej
Kraków w jagiellońskiej dylogii Czesławy Niemyskiej-Rączaszkowej
Malowana awantura Marii Terlikowskiej na tle twórczości pisarki
Oswajanie świata. O poetyce tomiku wierszy dziecięcych Tadeusza Kubiaka
Zadziwienie światem – dziecięca poezja ks. Jana Twardowskiego i jej odbiór
Paremiologia dla najmłodszych w wierszach Wandy Chotomskiej
Czarodziejskie powiastki Joanny Papuzińskiej
Obrazowanie paidialne w dziecięcej liryce Karoliny Kusek
W krainie wyobraźni. Walory edukacyjne opowiastek dla dzieci Danuty Muchy
Język dziecka jako kod poetycki wierszy dziecięcych
O wyobraźni uczniów – szkolne próby poetyzowania
Walory audialne poezji dziecięcej (impresje)
Indeks nazwisk
Książka Moniki Ładoń ujawnia wszystkie cechy jej pisarstwa naukowego: autentyczną fascynację człowiekiem i przygodami jego ducha i ciała, literatura jako zapisem tego podwójnego — może nawet bardziej cielesnego niż duchowego — ludzkiego doświadczenia, etyczna wrażliwość i intelektualna uczciwość w podejmowaniu tematów granicznych i stabuizowanych, do jakich należą chorowanie i umieranie, rzetelna wiedze literaturoznawcza,
warsztatowa sprawność, umiejętność zastosowania koncepcji wykrystalizowanych w zachodniej humanistyce do analiz literatury polskiej. Posiada ponadto jeszcze jedną ważną
cechę, obecną wprawdzie już we wcześniejszych pracach Autorki, lecz traktowana dotąd raczej jako efekt uboczny jej aktywności intelektualnej, a mianowicie: żywioł literackości.
(Z recenzji wydawniczej dr hab. Agaty Zawiszewskiej, prof. UŚ)
SPIS TREŚCI
CHOROBA JAKO LITERATURA. ROZWAŻANIA WSTĘPNE
Wokół Susan Sontag. Czy metafora może zabić?
Zdrowie i choroba. Lektury i inspiracje
GRUŹLICA
Jedzenie i głód. Zamieranie głosu gruźlika
Sanatoryjne ucztowanie
Muzyka trawionego ciała
„Skarb z gruźliczej pieczary”. Dziennik z łoża śmierci Williama Soutara
Przygody ciała
Stan znużenia
Osobne pokoje. Soutar — Salis
Gruźlica jako stylizacja. Hotel de Dream Edmunda White’a
Pochwała literackości .
Gruźlicze sny (o potędze)
Od gruźlicy do AIDS
NOWOTWÓR
Kobiecość w lustrze nowotworu.
O zapiskach chorobowych Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej Na psa urok
Pieśń (dla) macicy
Rozpad ciała, rozpad pisma
„Moje życie utajone to — rak”.
Doświadczenie choroby w Dziennikach Anny Kowalskiej
Ściana choroby
Na fałszywych papierach
Lektura w chorobie. Krystyny Kofty Lewa, wspomnienie prawej
Lektury i czas
Żałoba po piersi
Onkocelebrytka
ZAWAŁ
„Rana w sercu”. O zawałowych esejach Jana Kotta
Narząd i symbol
Między chorobami
Od bólu do orgazmu
Po-zawale
Próg śmierci
„Pół-cmentarna tabliczka”. Wokół Zawału Mirona Białoszewskiego
Karta chorób
Zawałowy czyściec
Szpitalne peregrynacje
Od „raportu o zdrowieniu” do „raportu o zdychaniu”
„Zawał jako przymiarka”. Listy do Eumenid Mirona Białoszewskiego
Wobec gatunku(ów)
Ciało w szpitalu
Sercowisko
ZDROWIE CZY CHOROBA?
NA MARGINESACH KLASYFIKACJI CHORÓB
„Pismo kliniczne” Marii Dąbrowskiej
W pułapce ciała
Dom i lecznica
Pismo choroby
Pacjentka — diagnosta. O jednym wątku korespondencji Marii Dąbrowskiej
i Jerzego Stempowskiego
Lekarz i farmaceuta
Strategie chorowania
„Być kronikarzem własnego zaniku”. Lektura dzienników Jerzego Pilcha
Maski ciała
„Motyw choroby”
Przeciw chaosowi
(…) w rzeczywistości europejskiej następuje gwałtowny proces starzenia się społeczeństw. Jest to szczególnie ważne w odniesieniu do badanych przez autorkę krajów Europy Północnej: Szwecja, Dania, Finlandia, jak i południowej: Hiszpania. Włochy, Portugalia. (…) Stąd znajomość różnorodnych form pomocy, zarówno ze strony państwa jak i rodziny ma szczególne znaczenie dla „humanizacji” ostatniego etapu życia ludzi starszych.(…). Za szczególnie cenny uważam interdyscyplinarny charakter monografii (…) Szukając różnych uwarunkowań procesów starzenia się Autorka odwołuje się do procesów globalizacji, sekularyzacji życia (…), elastycznej gospodarki (…), korporacjonizmu, konsumpcjonizmu i indywidualizmu.
Wartością poznawczą tak od strony naukowej jak i dydaktycznej jest uwzględnienie w analizach statystyczno – demograficznych również danych dotyczących Europy oraz Polski. Ich upowszechnienie (…) dostarczy polskim badaczom tego problemu możliwości porównań rozwiązań zagranicznych z możliwościami ich implementacji do warunków polskich (…) W warstwie analizy jakościowej opisane przez autorkę formy opieki na północy i południu Europy mogą stanowić podstawę dla określenia tendencji w zakresie diagnozy i prognozy w jakim kierunku zmierza polski system opieki nad seniorami. Czy przyjęte rozważania zbliżają nas do północy czy południa Europy? A może pojawiają się rozwiązania hybrydowe?
Prof. zw. dr hab. Lesław H. Haber
SPIS TREŚCI
1. Wprowadzenie
1.1. Jak rozumie się pojęcie „opieki”?
1.2. Charakter dotychczasowych badań nad opieką
1.3. Przyjęte podejście i metody badawcze
1.4. Cel i problematyka badania
1.5. Materiały źródłowe do badania
1.6. Układ książki
2. Społeczne i demograficzne przeobrażenia w państwach Europy Północnej i Południowej jako kontekst opieki nad ludźmi starszymi
2.1. Współczesne społeczeństwa w wybranych teoriach i koncepcjach społecznych
2.2. Populacyjne uwarunkowania opieki
2.2.1. Wielkość populacji i procesy migracyjne
2.2.2. Zaawansowanie procesu starzenia się społeczeństw
2.2.3. Przemiany form życia rodziny
2.2.4. Poziom zgonów i śmiertelności
2.2.5. Średnia długość życia kobiet i mężczyzn
3. Zdrowotne uwarunkowania opieki nad ludźmi starszymi w krajach północno- i południowoeuropejskich
3.1. Wskaźniki stanu zdrowia i niepełnosprawności
3.2. Zakres korzystania z różnych form opieki długoterminowej
3.3. Behawioralno-kulturowe koncepcje zdrowia a styl życia w Europie Północnej i Południowej
3.4. Materialistyczne podejście do zdrowia a nierówności społeczne i opieka zdrowotna w państwach północno- i południowoeuropejskich
3.4.1. Hiszpania
3.4.2. Włochy
3.4.3. Finlandia
3.5. Wieloczynnikowe uwarunkowania zdrowia a poczucie sensu życia w Europie Północnej i Południowej
4. Polityczny kontekst opieki nad ludźmi starszymi oraz kształtujące je czynniki na Północy i Południu Europy
(...)
Spis treści
Karta tytułowa
Dedykacja
Izabela Kaczmarzyk: Gdacjuszowa postylla.
Wprowadzenie
Adam Gdacjusz: Kazania, kwestyje i dyskursy wg wydania z 1650 roku
ks. Adam Gdacjus: Przemowa do czytelnika
Epigramy i Anagramy do Kazania Powszechnego...
Jan Scopius: do gryzosława
IESVS. Na Pirwszą Niedzielę Adwentową. Ewanjelia z Mattheusza
Świętego
JESVS. Drugie kazanie na tenże dzień chwalebny Bożego Narodzenia.
Ewanjelia z Łukasza Świętego
IESVS. Na niedziele po nowym lecie. Ewanjelia z Mattheusza Świętego
IESVS. Na niedziele starego zapustu, która się Septuagesima zowie
Ewanjelija z Mattheusza Świętego
IESVS. Drugie kazanie na tęż niedzielę (Mięsopustną)
Autorzy najczęściej przywoływani
w Postylli popularis
Słownik
Książka ta składa się z części rozdziałów mojej obszernej publikacji zatytułowanej Paralogie. Postmodernistyczne dyskursy w kulturze rosyjskiej lat 1920–2000, która ukazała się w Moskwie w roku 2008, a także z kilku nowych rozdziałów napisanych stosunkowo niedawno. Zajmuję się rosyjskim postmodernizmem już ponad dwadzieścia lat i moje wyobrażenia o tym, czym on właściwie jest, a także sam mój stosunek do postmodernizmu w ogóle zmieniał się wielokrotnie. Piszę tę przedmowę w czasach zadziwiającego powrotu zainteresowania postmodernizmem na całym świecie, a w szczególności w Rosji. Zjawisko to coraz częściej jest utożsamiane z ofensywą politycznych symulakrów nazywanych dzisiaj „post-prawdą”, zwycięstwem konserwatywnego populizmu, nacjonalizmu i ksenofobii, łamaniem podstawowych zasad demokracji — i to nawet w krajach szczycących się wieloletnią demokratyczną historią — oraz tryumfami polityków, których jedyną ideologią stał się nieskrywany cynizm.
SPIS TREŚCI
MARK LIPOWIECKI
Przedmowa do polskiego wydania
(przełożył Piotr Fast)
ROZDZIAŁ I
Dyskurs paralogiczny
(przełożyła Katarzyna Syska)
ROZDZIAŁ II
Alegoria autora:
Trudy i dni Swistonowa Konstantina Waginowa
(przełożył Piotr Fast)
ROZDZIAŁ III
Alegoria pisma: Wypadki Daniiła Charmsa
(przełożył Piotr Fast)
ROZDZIAŁ IV
Alegoria Innego: Lolita Vladimira Nabokova
(przełożyła Katarzyna Syska)
ROZDZIAŁ V
Iteracja: strategia pustego centrum (konspekt)
(przełożył Paweł Łaniewski)
ROZDZIAŁ VI
Kto zabił Wieniczkę Jerofiejewa?
Transcendencja jako problem
(przełożyła Katarzyna Syska)
ROZDZIAŁ VII
Misteria/mysteries języka:
poetyckie kartoteki Lwa Rubinsztejna)
(przełożył Piotr Fast)
ROZDZIAŁ VIII
Trop Sorokina: karnalizacja
(przełożył Piotr Fast)
Opiniowana monografia dotyczy ważnych i aktualnych zagadnień w zakresie zarządzania ryzykiem w publicznych organizacjach wykonawstwa budowlanego. [...] Zrealizowane badania i przeprowadzone analizy są oryginalne o czym świadczy sformułowanie nowatorskiej koncepcji, której anglojęzyczna nazwa brzmi Public Contractor Risk Management Maturity – PCRMM. W języku polskim oznacza to dojrzałość zarządzania ryzykiem w publicznych organizacjach wykonawstwa budowlanego. […] Monografia stanowi pod względem tematycznym określoną nowość na rynku wydawniczym. Oprócz znaczenia naukowego ma również duże znaczenia dla praktyki zawodowej.
Prof. zw. dr hab. inż. Jan Ślusarek
Trzeci tom O dramacie. Od Sartre’a do Mrożka. Poetyki, Manifesty. Komentarze, przygotowany – podobnie jak dwa poprzednie tomy – wysiłkiem zbiorowym, wyrasta z idei trzytomowej edycji książki O dramacie. Poetyki. Manifesty. Komentarze. Choć należy do tej samej całości, mającej za zadanie udostępnienie – w możliwie obfitym wyborze – pism o charakterze teoretycznym, związanych z dramatem i ich opisanie w ujęciu historycznym, różni się swym zakresem od wcześniej opublikowanych tomów. Ogranicza się do przedstawienia opinii o dramacie reprezentantów współczesnej dramaturgii europejskiej. Współczesność – pojęcie nieostre i wieloznaczne – jest tu rozumiana jako rzeczywistość po drugiej wojnie światowej. W latach 50. XX wieku niewielka grupa pisarzy w powiązaniu z twórcami teatralnymi we Francji dokonała przełomu w estetyce teatru i dramatu. Otworzyła dla teorii nowe pola poszukiwań w pogranicznych źródłach teatru i dramatu, jak rytuał, obrzęd, kulturowy performans. Proces ten w różnym natężeniu przebiegał i nadal przebiega w wielu krajach europejskich. Burzy tradycyjne zasady estetyczne dramatu i poszukuje skutecznych środków jego oddziaływania w teatralnej praktyce. Pojawiają się wciąż nowe zjawiska w sztuce i równocześnie przyrasta wiedza o artystycznych kontekstach kształtującej się teorii. Opinia związana z dramatem zmienia się w swej formie i charakterze. Nie wywodzi się już tylko z modelu sceny pudełkowej, lecz szeroko pojętych zdarzeń i manifestacji kulturowych.
/Ze Wstępu/
Spis treści
Przedmowa do drugiego wydania
Nota edytorska
R o z d z i a ł I
FRANCJA
Wstęp
Jean-Paul Sartre
Ku teatrowi sytuacji
Michel de Ghelderode
Rozmowy ostendyjskie
Eugene Ionesco
Doświadczenie teatralne
Samuel Beckett
Becket o sobie
(...)
ANGLIA
Wstęp
Terence Rattigan
Postacie tworzą dramat
Christopher Fry
Dlaczego piszę wierszem
John Osborne
Nazywają to krykietem
To okropne muzeum
(...)
NIEMCY, AUSTRIA I SZWAJCARIA
Wstęp
Friedrich Dürrenmatt
Problemy teatru
Tankred Dorst
Scena jest miejscem absolutnym
Peter Handke
Uwagi do moich sztuk mowionych
Manifest
O „Publiczności zwymyślanej
Max Frisch
Autor i teatr
(...)
WŁOCHY
Wstęp
Pier Paolo Pasolini
Manifest o nowy teatr
Giovanni Testori
Trzewia teatru
(...)
HISZPANIA
Wstęp
Antonio Buero Vallejo
Neorealizm i teatr
Tragizm
O tragedii
Alfonso Sastre
Spotkanie z realizmem
Noty autora
(...)
SZWECJA
Wstęp
Stig Dagerman
Repliki wejściowe
Katarina Frostenson
Wywiad z Katariną Frostenson
Ingmar Bergman
Monolog
(...)
ROSJA
Wstęp
Mikołaj Erdman
Intermedia do wodewilu D. Leńskiego Lew Guryczyn Siniczkin
Wsiewołod Wiszniewski
O tragedii
Leonid Leonow
O teatrze przyszłości
(...)
POLSKA
Wstęp
Andrzej Trzebiński
Z laboratorium dramatu
Jerzy Szaniawski
Dwa teatry
Witold Gombrowicz
Ślub. Idea dramatu
Tadeusz Różewicz
Akt przerywany
Przyrost naturalny
(...)
CZECHY
Wstęp
Milan Kundera
Posłowie do dramatu Klucze
Ivan Vyskočil
Kości
Małe gry
Vaclav Havel
Listy do Olgi
Zaoczne przesłuchanie
(...)
SŁOWACJA
Wstęp
Július Barč-Ivan
Spotkanie
Pisarz o sobie
Peter Karvaš
Nowe miejsce dramatu w literaturze
i w społeczeństwie
Spis treści
Wstęp
Rozdział 1
Od dziś panna Anna
Rozdział 2
W drewnianym kościele
Rozdział 3
Cisza
Rozdział 4
Od wczoraj Psyche
Rozdział 5
W kamiennym mieście
Rozdział 6
Pierwsze odgłosy
Rozdział 7
Pogromczyni od jutra
Rozdział 8
Przebudzenie
Rozdział 9
W stronę otchłani
Rozdział 10
Pojutrze i kolejne dni oraz kilka nocy
Rozdział 11
Wniebowstąpienie
Rozdział 12
Rozmowa z obrazem
Encyklopedia zawiera ponad 1400 haseł napisanych przez 250 wybitnych polskich znawców problematyki: z różnych dziedzin: nauki, medycyny, polityki społecznej, kultury, historii, literatury. Wiedza zawarta w tekstach haseł będzie przydatna: osobom starszym i ich opiekunom (np. apraksja, grupy samopomocy i pomocy wzajemnej), pracownikom służb społecznych (np. bezdomność ludzi starszych, modele opieki senioralnej), działaczom organizacji pozarządowych (np. czas wolny ludzi starszych, sport i aktywność sportowa ludzi starszych), nauczycielom i wychowawcom (potrzeby i postawy osób starszych, starość, choroba i niepełnosprawność jako lokalne problemy społeczne i in.), młodzieży szkolnej (projekty społeczne na rzecz osób starszych, społeczna rola babci i dziadka i in.), osobom duchownym (np. ars bene moriendi – sztuka dobrego umierania, człowiek stary w Kościele), działaczom samorządowym (np. centrum seniora, Długofalowa Polityka Senioralna), służbom porządkowym (człowiek stary w sytuacji przemocy, komunikacja z osobami z otępieniem, nadużycia wobec osób starszych i in.), działaczom kultury (np. platońska wizja starości, starość w filmie, w judaizmie, w Biblii, w filozofii), wszystkim osobom współtworzącym środowisko w którym żyją i żyć muszą osoby starsze lub niepełnosprawne (edukacja zdrowotna osób starszych, gerohigiena, orzekanie o niepełnosprawności, poradnictwo, pomoc społeczna i in.).
Od Redakcji
Spis treści
Katechizmy śląskie. Wprowadzenie
Katechizm od doktora Marcina Luthera według edycji z roku 1673
Transliteracja tekstu Katechizmu
Addendum (Dopowiedzenie)
Komentarz rzeczowo-językowy
Przeglądając starośląskie kancjonały polskie, bo takim określeniem opatrywali
swe dokonania wydawcy z XVII i XVIII wieku – dostrzega się we wszelkich
wypowiedziach oceniających owe przedsięwzięcia niezwykły szacunek
i powagę, wręcz nobilitujące poszanowanie, jakim cieszył się Doskonały Kancjonał
Polski zawierający w sobie pieśni, hymny i psalmy krześcijańskie z toruńskich,
gdańskich, królewieckich starszych z nowszych kancjonałów zebrane i częścią
poprawione, a z przydatkiem świeżo przetłumaczonych piosneczek, także
katechizmu z modlitew Ś. nawet i rejestrów potrzebnych na chwałę, a kościołowi
prawowiernemu na zbudowanie (Brzeg, 1673). Dzieło to niezwykłe, monumentalne,
bo zawierające 647 pieśni, będących nieprzebranym źródłem
i zasobem, z czasem przejmowanym przez kontynuatorów.
(Ze Wstępu)
Spis treści
Starośląskie kancjonały
Wprowadzenie
Doskonały Kancjonał Polski
według edycji z roku 1673
Przedmowa z Kancjonału doskonałego z roku 1673
/Fragment/
Transliteracja tekstu Kancjonału
Pieśni adwentowe
Pieśni o narodzeniu Syna Bożego
Pieśni na nowe lato
Pieśni na trzy króle
Pieśni o dziecinnym wieku pańskim
Pieśni o pracach a cierpliwości Pana Jezusa Krystusa
Pieśni o męce Pana Jezusa Krysta
Pieśni na wielki czwartek
Pieśni na wielki piątek
Pieśni o sławnym Pana Jezusa Krystusa Zmartwychwstaniu
Pieśni o w niebowstąpieniu Pana naszego Jezusa Krystusa
Clausula dla dziatek
Pieśni o Duchu Świętym
Pieśni o błogosławionej a najdostojniejszej Trojcy Świętej
Pieśni o uczynkach opatrzności i dobrodziejstwach bożych
Pieśni o anielech świętych
Pieśni o kościele bożym
Pieśni o słowie bożym
Pieśni o cząstkach świętego katechizmu a naprzód o dziesięciorgu
przykazaniu bożym
Pieśni o wierze krześciańskiey
Pieśni o modlitwie pańskiey
Pieśń o chrzcie świętym
Pieśni o wieczerzy pańskiey
Psalmy dawidowe
Pieśni o sądnym dniu
Addendum (Dopowiedzenie)
Komentarz językowy
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
