Spis treści
Karta tytułowa
Dedykacja
Izabela Kaczmarzyk: Gdacjuszowa postylla.
Wprowadzenie
Adam Gdacjusz: Kazania, kwestyje i dyskursy wg wydania z 1650 roku
ks. Adam Gdacjus: Przemowa do czytelnika
Epigramy i Anagramy do Kazania Powszechnego...
Jan Scopius: do gryzosława
IESVS. Na Pirwszą Niedzielę Adwentową. Ewanjelia z Mattheusza
Świętego
JESVS. Drugie kazanie na tenże dzień chwalebny Bożego Narodzenia.
Ewanjelia z Łukasza Świętego
IESVS. Na niedziele po nowym lecie. Ewanjelia z Mattheusza Świętego
IESVS. Na niedziele starego zapustu, która się Septuagesima zowie
Ewanjelija z Mattheusza Świętego
IESVS. Drugie kazanie na tęż niedzielę (Mięsopustną)
Autorzy najczęściej przywoływani
w Postylli popularis
Słownik
Książka ta składa się z części rozdziałów mojej obszernej publikacji zatytułowanej Paralogie. Postmodernistyczne dyskursy w kulturze rosyjskiej lat 1920–2000, która ukazała się w Moskwie w roku 2008, a także z kilku nowych rozdziałów napisanych stosunkowo niedawno. Zajmuję się rosyjskim postmodernizmem już ponad dwadzieścia lat i moje wyobrażenia o tym, czym on właściwie jest, a także sam mój stosunek do postmodernizmu w ogóle zmieniał się wielokrotnie. Piszę tę przedmowę w czasach zadziwiającego powrotu zainteresowania postmodernizmem na całym świecie, a w szczególności w Rosji. Zjawisko to coraz częściej jest utożsamiane z ofensywą politycznych symulakrów nazywanych dzisiaj „post-prawdą”, zwycięstwem konserwatywnego populizmu, nacjonalizmu i ksenofobii, łamaniem podstawowych zasad demokracji — i to nawet w krajach szczycących się wieloletnią demokratyczną historią — oraz tryumfami polityków, których jedyną ideologią stał się nieskrywany cynizm.
SPIS TREŚCI
MARK LIPOWIECKI
Przedmowa do polskiego wydania
(przełożył Piotr Fast)
ROZDZIAŁ I
Dyskurs paralogiczny
(przełożyła Katarzyna Syska)
ROZDZIAŁ II
Alegoria autora:
Trudy i dni Swistonowa Konstantina Waginowa
(przełożył Piotr Fast)
ROZDZIAŁ III
Alegoria pisma: Wypadki Daniiła Charmsa
(przełożył Piotr Fast)
ROZDZIAŁ IV
Alegoria Innego: Lolita Vladimira Nabokova
(przełożyła Katarzyna Syska)
ROZDZIAŁ V
Iteracja: strategia pustego centrum (konspekt)
(przełożył Paweł Łaniewski)
ROZDZIAŁ VI
Kto zabił Wieniczkę Jerofiejewa?
Transcendencja jako problem
(przełożyła Katarzyna Syska)
ROZDZIAŁ VII
Misteria/mysteries języka:
poetyckie kartoteki Lwa Rubinsztejna)
(przełożył Piotr Fast)
ROZDZIAŁ VIII
Trop Sorokina: karnalizacja
(przełożył Piotr Fast)
Opiniowana monografia dotyczy ważnych i aktualnych zagadnień w zakresie zarządzania ryzykiem w publicznych organizacjach wykonawstwa budowlanego. [...] Zrealizowane badania i przeprowadzone analizy są oryginalne o czym świadczy sformułowanie nowatorskiej koncepcji, której anglojęzyczna nazwa brzmi Public Contractor Risk Management Maturity – PCRMM. W języku polskim oznacza to dojrzałość zarządzania ryzykiem w publicznych organizacjach wykonawstwa budowlanego. […] Monografia stanowi pod względem tematycznym określoną nowość na rynku wydawniczym. Oprócz znaczenia naukowego ma również duże znaczenia dla praktyki zawodowej.
Prof. zw. dr hab. inż. Jan Ślusarek
Trzeci tom O dramacie. Od Sartre’a do Mrożka. Poetyki, Manifesty. Komentarze, przygotowany – podobnie jak dwa poprzednie tomy – wysiłkiem zbiorowym, wyrasta z idei trzytomowej edycji książki O dramacie. Poetyki. Manifesty. Komentarze. Choć należy do tej samej całości, mającej za zadanie udostępnienie – w możliwie obfitym wyborze – pism o charakterze teoretycznym, związanych z dramatem i ich opisanie w ujęciu historycznym, różni się swym zakresem od wcześniej opublikowanych tomów. Ogranicza się do przedstawienia opinii o dramacie reprezentantów współczesnej dramaturgii europejskiej. Współczesność – pojęcie nieostre i wieloznaczne – jest tu rozumiana jako rzeczywistość po drugiej wojnie światowej. W latach 50. XX wieku niewielka grupa pisarzy w powiązaniu z twórcami teatralnymi we Francji dokonała przełomu w estetyce teatru i dramatu. Otworzyła dla teorii nowe pola poszukiwań w pogranicznych źródłach teatru i dramatu, jak rytuał, obrzęd, kulturowy performans. Proces ten w różnym natężeniu przebiegał i nadal przebiega w wielu krajach europejskich. Burzy tradycyjne zasady estetyczne dramatu i poszukuje skutecznych środków jego oddziaływania w teatralnej praktyce. Pojawiają się wciąż nowe zjawiska w sztuce i równocześnie przyrasta wiedza o artystycznych kontekstach kształtującej się teorii. Opinia związana z dramatem zmienia się w swej formie i charakterze. Nie wywodzi się już tylko z modelu sceny pudełkowej, lecz szeroko pojętych zdarzeń i manifestacji kulturowych.
/Ze Wstępu/
Spis treści
Przedmowa do drugiego wydania
Nota edytorska
R o z d z i a ł I
FRANCJA
Wstęp
Jean-Paul Sartre
Ku teatrowi sytuacji
Michel de Ghelderode
Rozmowy ostendyjskie
Eugene Ionesco
Doświadczenie teatralne
Samuel Beckett
Becket o sobie
(...)
ANGLIA
Wstęp
Terence Rattigan
Postacie tworzą dramat
Christopher Fry
Dlaczego piszę wierszem
John Osborne
Nazywają to krykietem
To okropne muzeum
(...)
NIEMCY, AUSTRIA I SZWAJCARIA
Wstęp
Friedrich Dürrenmatt
Problemy teatru
Tankred Dorst
Scena jest miejscem absolutnym
Peter Handke
Uwagi do moich sztuk mowionych
Manifest
O „Publiczności zwymyślanej
Max Frisch
Autor i teatr
(...)
WŁOCHY
Wstęp
Pier Paolo Pasolini
Manifest o nowy teatr
Giovanni Testori
Trzewia teatru
(...)
HISZPANIA
Wstęp
Antonio Buero Vallejo
Neorealizm i teatr
Tragizm
O tragedii
Alfonso Sastre
Spotkanie z realizmem
Noty autora
(...)
SZWECJA
Wstęp
Stig Dagerman
Repliki wejściowe
Katarina Frostenson
Wywiad z Katariną Frostenson
Ingmar Bergman
Monolog
(...)
ROSJA
Wstęp
Mikołaj Erdman
Intermedia do wodewilu D. Leńskiego Lew Guryczyn Siniczkin
Wsiewołod Wiszniewski
O tragedii
Leonid Leonow
O teatrze przyszłości
(...)
POLSKA
Wstęp
Andrzej Trzebiński
Z laboratorium dramatu
Jerzy Szaniawski
Dwa teatry
Witold Gombrowicz
Ślub. Idea dramatu
Tadeusz Różewicz
Akt przerywany
Przyrost naturalny
(...)
CZECHY
Wstęp
Milan Kundera
Posłowie do dramatu Klucze
Ivan Vyskočil
Kości
Małe gry
Vaclav Havel
Listy do Olgi
Zaoczne przesłuchanie
(...)
SŁOWACJA
Wstęp
Július Barč-Ivan
Spotkanie
Pisarz o sobie
Peter Karvaš
Nowe miejsce dramatu w literaturze
i w społeczeństwie
Spis treści
Wstęp
Rozdział 1
Od dziś panna Anna
Rozdział 2
W drewnianym kościele
Rozdział 3
Cisza
Rozdział 4
Od wczoraj Psyche
Rozdział 5
W kamiennym mieście
Rozdział 6
Pierwsze odgłosy
Rozdział 7
Pogromczyni od jutra
Rozdział 8
Przebudzenie
Rozdział 9
W stronę otchłani
Rozdział 10
Pojutrze i kolejne dni oraz kilka nocy
Rozdział 11
Wniebowstąpienie
Rozdział 12
Rozmowa z obrazem
Encyklopedia zawiera ponad 1400 haseł napisanych przez 250 wybitnych polskich znawców problematyki: z różnych dziedzin: nauki, medycyny, polityki społecznej, kultury, historii, literatury. Wiedza zawarta w tekstach haseł będzie przydatna: osobom starszym i ich opiekunom (np. apraksja, grupy samopomocy i pomocy wzajemnej), pracownikom służb społecznych (np. bezdomność ludzi starszych, modele opieki senioralnej), działaczom organizacji pozarządowych (np. czas wolny ludzi starszych, sport i aktywność sportowa ludzi starszych), nauczycielom i wychowawcom (potrzeby i postawy osób starszych, starość, choroba i niepełnosprawność jako lokalne problemy społeczne i in.), młodzieży szkolnej (projekty społeczne na rzecz osób starszych, społeczna rola babci i dziadka i in.), osobom duchownym (np. ars bene moriendi – sztuka dobrego umierania, człowiek stary w Kościele), działaczom samorządowym (np. centrum seniora, Długofalowa Polityka Senioralna), służbom porządkowym (człowiek stary w sytuacji przemocy, komunikacja z osobami z otępieniem, nadużycia wobec osób starszych i in.), działaczom kultury (np. platońska wizja starości, starość w filmie, w judaizmie, w Biblii, w filozofii), wszystkim osobom współtworzącym środowisko w którym żyją i żyć muszą osoby starsze lub niepełnosprawne (edukacja zdrowotna osób starszych, gerohigiena, orzekanie o niepełnosprawności, poradnictwo, pomoc społeczna i in.).
Od Redakcji
Spis treści
Katechizmy śląskie. Wprowadzenie
Katechizm od doktora Marcina Luthera według edycji z roku 1673
Transliteracja tekstu Katechizmu
Addendum (Dopowiedzenie)
Komentarz rzeczowo-językowy
Przeglądając starośląskie kancjonały polskie, bo takim określeniem opatrywali
swe dokonania wydawcy z XVII i XVIII wieku – dostrzega się we wszelkich
wypowiedziach oceniających owe przedsięwzięcia niezwykły szacunek
i powagę, wręcz nobilitujące poszanowanie, jakim cieszył się Doskonały Kancjonał
Polski zawierający w sobie pieśni, hymny i psalmy krześcijańskie z toruńskich,
gdańskich, królewieckich starszych z nowszych kancjonałów zebrane i częścią
poprawione, a z przydatkiem świeżo przetłumaczonych piosneczek, także
katechizmu z modlitew Ś. nawet i rejestrów potrzebnych na chwałę, a kościołowi
prawowiernemu na zbudowanie (Brzeg, 1673). Dzieło to niezwykłe, monumentalne,
bo zawierające 647 pieśni, będących nieprzebranym źródłem
i zasobem, z czasem przejmowanym przez kontynuatorów.
(Ze Wstępu)
Spis treści
Starośląskie kancjonały
Wprowadzenie
Doskonały Kancjonał Polski
według edycji z roku 1673
Przedmowa z Kancjonału doskonałego z roku 1673
/Fragment/
Transliteracja tekstu Kancjonału
Pieśni adwentowe
Pieśni o narodzeniu Syna Bożego
Pieśni na nowe lato
Pieśni na trzy króle
Pieśni o dziecinnym wieku pańskim
Pieśni o pracach a cierpliwości Pana Jezusa Krystusa
Pieśni o męce Pana Jezusa Krysta
Pieśni na wielki czwartek
Pieśni na wielki piątek
Pieśni o sławnym Pana Jezusa Krystusa Zmartwychwstaniu
Pieśni o w niebowstąpieniu Pana naszego Jezusa Krystusa
Clausula dla dziatek
Pieśni o Duchu Świętym
Pieśni o błogosławionej a najdostojniejszej Trojcy Świętej
Pieśni o uczynkach opatrzności i dobrodziejstwach bożych
Pieśni o anielech świętych
Pieśni o kościele bożym
Pieśni o słowie bożym
Pieśni o cząstkach świętego katechizmu a naprzód o dziesięciorgu
przykazaniu bożym
Pieśni o wierze krześciańskiey
Pieśni o modlitwie pańskiey
Pieśń o chrzcie świętym
Pieśni o wieczerzy pańskiey
Psalmy dawidowe
Pieśni o sądnym dniu
Addendum (Dopowiedzenie)
Komentarz językowy
Główna teza niniejszego opracowania odnosi się do stwierdzenia, że dwie wiodące i dominujące ideologie, wokół których buduje się rozważania na temat tożsamości współczesnych społeczeństw funkcjonujących w logice demokracji liberalnej praca i konsumpcja, nie spełniają swoich oczekiwanych funkcji. Na ogół przyjmuje się, że ideologia pracy i bazujący na niej proces tworzenia grup etosowych wypierana jest przede wszystkim przez ideologię konsumpcji, która ze względu na swą istotę nie posiada wystarczających przesłanek ku temu, by stanowić, tak jak praca, podstawę normotwórczych procesów i zjawisk społecznych, stanowiących podstawę do podtrzymywania lub, tak jak to ma miejsce w Polsce po okresie zmiany systemowej w 1989 r., do redefiniowania starego ładu aksjonormatywnego lub też, w niektórych jego szczegółowych odsłonach, do tworzenia nowego ładu, opartego na odmiennej logice działania społecznego.
Co decyduje o miejscu człowieka w dzisiejszym społeczeństwie?Czy etos pracy zastąpi etos konsumpcji w systemie wartości społecznych? Czy konsumpcja zajmie miejsce pracy w strukturze celów człowieka współczesnego? Co będzie stanowić o pozycji jednostki w społeczeństwie wysokorozwiniętym? Czy praca będzie nadal źródłem satysfakcji i symbolem prestiżu, czy też zostanie zastąpiona przez konsumpcję?
Prezentowana książka stanowi omówienie wybranych problemów uczestnictwa społecznego ludzi starszych w perspektywie teorii socjologicznych. Przedstawiono tu, w świetle paradygmatu Marget Mead, historyczną zmienność systemów międzypokoleniowego przekazu kultury oraz współczesne zaburzenia interakcji miedzy pokoleniami, wpływające na sytuację starszej generacji i wywołujące dylematy tożsamości młodzieży. Autor naświetla też kontrowersyjny problem wycofania seniorów z pełnionych ról społecznych, odwołując się do wieloletnich polemik naukowych, podstawowych stanowisk teoretycznych w socjologii starości i prowadzonych w tym zakresie badań. Subkulturę starości scharakteryzował jako formę uczestnictwa społecznego ludzi starszych i wyraz ich odrębności, pokazując to zjawisko w perspektywie teorii Arnolda Marshalla Rose'a i badań jakościowych Arli Russell Hochschild.
Nie jest to literatura minorowa, ponieważ nie próbuje rozmawiać z rosyjską większością językową w imieniu narodowej (żydowskiej) mniejszości; nie jest to także literatura peryferyjna, ponieważ nie wpisuje się w izraelską hierarchię literacką. Na obecnym etapie swojego rozwoju, w świecie otwartych granic, jest ona wolna od dekadenckiej ofiarności literatury emigracyjnej. Co więcej, dzięki Internetowi i otwartej przestrzeni informacyjnej pozbawiona jest nawet wątpliwego przywileju oddychania szczególnym żydowsko-rosyjskim powietrzem lub nie mniej szczególnym — ale możliwe że świeższym — morskim powietrzem krańców imperium.
(...) unikatowość opisywanej tu literatury polega na równoczesnym byciu literaturą zarówno rosyjską, jak i izraelską. Warto przy tym zaznaczyć, że obydwa te określenia oznaczają konkretną realność kulturową, funkcjonującą w świecie wypełnionym znaczącymi faktami i obiektami. Nie jest ona podporządkowana nakazom tego świata, a przeciwnie — swobodnie, bez przeszkód i nieprzewidywalnie tworzy z nich dziwaczne wzory i kształty, które pojawiają się, zmieniają i znikają. Chaos, z którego się rodzą, jest dla tej literatury całkowicie i absolutnie realny. A ów realizm jest szczególny. Dzięki swojej chaotyczności i rozproszeniu literatura ta żyje w świecie nieustannie odradzających się możliwości — dlatego jest to realizm istnienia gwarantowanego i przypadkowego jednocześnie. Możliwe, że nie w pełni uzasadnionego, ale dzięki temu niezaprzeczalnie obiektywnego.
Ze Wstępu Romana Katsmana
Wiosłowanie w turystyce i wyszkoleniu wodnymCZĘŚĆ IWiosłowanie na drobnym sprzęcie1. Wiosłowanie portowe śrubkowanie2. Wiosłowanie kanadyjskie3. Wiosłowanie na pych i wiosłowanie rybackie4. Wiosłowanie eskimoskie5. Wiosłowanie wiosłami rozmachowymi na małych łodziach6. Gry i ćwiczenia udoskonalające na wodzieCZĘŚĆ IIWiosłowanie szalupowe1. Rodzaje łodzi wiosłowych2. Przygotowanie łodzi do wiosłowania3. Komendy wioślarskie4. Opis wiosłowania5. Nauka wiosłowania
This study is based on the assumption that language and culture are most closely connected at axiological level. Attention is paid to value terms regarded as cultural concepts, with their explications in the form of multi-aspectual cognitive definitions, as proposed in cognitive ethnolinguistics. Such extended definitions or “narratives” are “texts of culture” in the sense of the Moscow-Tartu School: they contain records of socially entrenched knowledge and beliefs, as well as references to norms and values professed by the speaking subject. This approach is illustrated with the metaphor of “Europe as home”. The analysis of several languages with regard to the pair of cultural concepts it includes leads to the conclusion that the mappings from HOME (source domain) to EUROPE (target domain) are in fact selective and hardly draw on an image of actual or real home: they are typically based on the image of an “ideal” home, with its atmosphere of family life, security, and feeling-at-home. To a limited extent, the physical aspect is activated in the process of metaphorisation, in connection with “building the European home”. However, in contemporary xenophobic discourse, the semantics of HOME triggers off the negative concept of “separation from the outside”: Europahaus, interpreted as Festung Europa ‘Fortress Europe’ with its implications of gates, walls, ramparts etc., becomes an unbreachable barrier against the “invasion of strangers”.
Tytułowa formuła mojego referatu "Język w kontekście kultury" kryje w sobie dwa ukryte założenia. Pierwsze, że język i kultura to dwa ukryte założenia. Pierwsze, że język i kultura to dwa byty niezależne, drugie, że byty te powinny być traktowane we wzajemnym powiązaniu. W tym duchu w pierwszej części mojego wystąpienia przedstawię argumenty przemawiające na rzecz lingwistyki kulturowej. W drugiej części przywołam definicje kulturowe (kognitywne) EUROPY i DOMU, jako najlepiej odpowiadające idei badań interkulturowych, i na tym tle skomentuję hasło "wspólnego europejskiego domu", które w dyskursie ksenofobicznym zaczyna funkcjonować w zniekształconym znaczeniu 'zamkniętej twierdzy'.
Od Autora
Jerzy Waksmański, urodzony w 1943 r. w Skarżycach koło Zawiercia. Ukończył polonistykę na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Pracował w bydgoskich czasopismach. Po powrocie w rodzinne strony był dziennikarzem w redakcjach: „Panoramy”, Ośrodka Telewizyjnego w Katowicach-Bytkowie, „Trybuny Robotniczej”, „Trybuny Śląskiej”, sosnowieckiej mutacji „Dziennika Zachodniego”. Teksty literackie publikował m.in. w antologii „Rodowody”, na łamach: „Poglądów”, „Współczesności”, „Miesięcznika Literackiego”, „Orientacji”, „Nowego Wyrazu”, „Gazety Antykwarycznej”. Zrealizował m.in. reportaż filmowy Pejzaże Bystrej o życiu i malarstwie Juliana Fałata.
Twórczość literacka Jerzego Waksmańskiego była wielokrotnie nagradzana. Otrzymał między innymi drugą nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie Literackim LSW za debiut prozatorski Czarne łochynie, trzecią nagrodę w konkursie radiowym za słuchowisko Awaria. Druga powieść wydana nakładem Wydawnictwa „Śląsk” nosi tytuł Spadek.
Bractwo skrobiących to powieść „rozwojowa”, pokazująca młodego człowieka, szukającego swego miejsca w życiu. Akcja rozgrywa się w PRL-u, w dawnych włościach Warszyckiego, w Czernikowie, Częstochowie, Aleksandrowie Kujawskim, Toruniu, Bydgoszczy i w Katowicach. W tle m.in. dramatyczne wydarzenia Marca 68, radość z wyboru krakowskiego kardynała Karola Wojtyły na papieża.
Galeria przeróżnych postaci: Godnych szacunku, jak były więzień Dachau, rodzice, nauczyciele, profesura, miłośnicy literatury, studenccy twórcy, ale też ludzie małej wiary, niepewni swego, konformiści.
Autor nie bierze odpowiedzialności za utożsamianie zmyślonych, fikcyjnych postaci z rzeczywistymi osobami.
Spis treści
Mozaika
Geniusz i jego kobiety
Spadochroniarz
Nowe życie
Dobry uczynek
36 groszy
Jubiler
Niewolnik i artysta
Zapałka
Ach – te nasze dzieciaki!
Niepojęte istoty
Ciotka Marysia
Dzień seniora
J u l i u s z W ą t r o b a ur. w 1954 w Rudzicy, na Śląsku Cieszyńskim. Ukończył Politechnikę Łódzką. Poeta, prozaik, satyryk…
Debiut liryczny w „Radarze” (1977), satyryczny w „Szpilkach” (1977), książkowy w Wydawnictwie „Śląsk” (1983). Opublikował 44 książki. Autor wierszy, satyr, opowiadań, spektakli, musicali, programów kabaretowych, tekstów pieśni i piosenek, felietonów, reportaży. Setki jego wierszy ukazało się w pismach literackich, kulturalnych, satyrycznych i w edycjach zbiorowych. Laureat około stu konkursów literackich.
W latach 1989–2004 współpracował z Polskim Radiem, gdzie jego utwory interpretowali najwybitniejsi autorzy. Członek kabaretu TON. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień, m.in. odznakę „Za Zasługi dla Województwa Bielskiego” (1996), nagrodę Prezydenta Bielska-Białej IKAR (2001), odznakę „Zasłużony Działacz Kultury” (2002), nagrodę Starosty Bielskiego im. Ks. Józefa Londzina (2004), nagrodę Marszałka Województwa Śląskiego (2009), nagrodę im. Władysława Orkana
(Warszawa 2010), medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2016).
Druhny i Druhowie,
minęło sporo lat od zakończenia naszej harcerskiej działalności.
Staliśmy się nieco wolniejsi, trochę przygarbieni, czasem schorowani.
Życie nas mniej lub bardziej doświadczyło. Uśmiechamy się
jednak i czerpiemy ze wspomnień harcerskiej młodości optymizm
i wiarę oraz cieszymy się najcenniejszym bogactwem, które nam
pozostało z tamtych lat – uczuciem przyjaźni i koleżeństwa. To te
dary pozwalają dzisiaj odżyć wspomnieniom i ocieplać serdecznością
spotkania po latach oraz z uśmiechem i nadzieją patrzeć
w przyszłość. Drodzy: Druhno i Druhu, siądźmy razem przy
ognisku i w serdecznej gawędzie powspominajmy tych, których
spotkaliśmy na harcerskim szlaku, a którzy byli ważnymi postaciami
w naszym życiu i w hufcu. Zapiszmy wspomnienia o ich pracy,
pasjach, wspólnych przeżyciach. Może one przybliżą je młodym
instruktorom. Pozwolą dzieciom, wnukom, przyjaciołom bardziej
poznać swoich bliskich – „zakręconych” harcerstwem przez całe
życie. W gawędzie nie zapomnijmy o tych, którzy kiedyś byli z nami,
a powołani zostali na wieczną wartę. Już nigdy nie zasiądą z nami
w blasku ognia i nie uścisną naszych dłoni we wspólnym kręgu.
Elżbieta i Zbigniew Soroczanowie
ROZDZIAŁ I. „Moc i niemoc” edukacji i wychowania w ponowoczesności. Zarys zagadnienia
(...)
ROZDZIAŁ II. Cywilizacyjne i społeczne konteksty kryzysu edukacyjnego i wychowawczego
(...)
ROZDZIAŁ III. Zapaść wychowawcza szkoły współczesnej
(...)
ROZDZIAŁ IV. Edukacja i wychowanie w postmodernistycznej perspektywie teoretycznej – wybrane stanowiska
(...)
ROZDZIAŁ V. Dylematy i antynomie postpedagogiki i antypedagogiki
ROZDZIAŁ VI. Czy w świecie „płynnej nowoczesności” można budować trwałą i skuteczną teorię wychowania?
(...)
ROZDZIAŁ VII. Potrzeba nauczyciela właściwego. Uwagi i refleksje 119
(...)
ROZDZIAŁ VIII. Idea kształcenia ogólnego w edukacji współczesnej – aktualność zagadnienia
(...)
ROZDZIAŁ IX. „Filozofowanie” z dziećmi zawiązkiem kształcenia ogólnego
(...)
ROZDZIAŁ X. Filozofia podstawą kształcenia ogólnego
(...)
ROZDZIAŁ XI. Chybotliwość wartości i zasad etycznych a wychowanie 192
(...)
ROZDZIAŁ XII. Uniwersytet w świecie ponowoczesnym – zagrożenia, nowe role i wyzwania
ROZDZIAŁ XIII. Uniwersytet w społeczeństwie rynkowym – rozpad tożsamości
(...)
ROZDZIAŁ XIV. Medialny obraz rzeczywistości w kształtowaniu ogólnej orientacji w świecie i sposobu bytowania
(...)
ROZDZIAŁ XV. Społeczeństwo konsumpcyjne. Alienacyjny charakter nowoczesnej konsumpcji oraz jej antropologiczne i pedagogiczne konsekwencje
(...)
ROZDZIAŁ XVI. Człowiek w „ponowoczesności” jako podmiot uprzedmiotowiony. Zmiana duchowości i tożsamości, stylów i jakości życia
(...)
Inscenizacja epistemologiczna
...gdyby się miało okazać, że nawiedzający nas przypadkiem kosmici mają po dwa palce u obu rąk, to przypuszczalibyśmy, że ma to u nich podłoże w tym, że posługują się systemem dwójkowym, bo dzięki temu mogą się posługiwać swoimi komputerami szybciej. Ich liczby bowiem nie muszą być jak nasze tłumaczone na kod binarny, zawierający tylko zera i jedynki, żeby były zrozumiałe dla komputera. Jednak w tym przypadku człowiek postępuje inaczej. Ponieważ nie może się zrównać z komputerem jak wspomniani kosmici ilością palców, zbudował Komputer Nieskończony, przyjmując jedynkowy (monadologiczny) system aksjomatyczny, który pozwala mu na związanie prędkości działania komputera — zwanego tu Nieskończonym — ze zharmonizowanym sposobem odczytywania zera i jedynki, jako „zera harmonicznego” będącego jednocześnie jedynką. Wygląda to w ten sposób, iż „zero harmoniczne” przez odcień swojej barwy będzie dla niego jednocześnie jedynką. Dzięki takiemu „harmonicznemu” sposobowi odczytywania zera i jedynki przez lustrzany dron Komputera Nieskończonego możemy wykonywać działania komputerowe w sposób nieskończenie szybki, skuteczny i jednoznaczny.
Józef Bańka
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
