Co decyduje o miejscu człowieka w dzisiejszym społeczeństwie?Czy etos pracy zastąpi etos konsumpcji w systemie wartości społecznych? Czy konsumpcja zajmie miejsce pracy w strukturze celów człowieka współczesnego? Co będzie stanowić o pozycji jednostki w społeczeństwie wysokorozwiniętym? Czy praca będzie nadal źródłem satysfakcji i symbolem prestiżu, czy też zostanie zastąpiona przez konsumpcję?
Prezentowana książka stanowi omówienie wybranych problemów uczestnictwa społecznego ludzi starszych w perspektywie teorii socjologicznych. Przedstawiono tu, w świetle paradygmatu Marget Mead, historyczną zmienność systemów międzypokoleniowego przekazu kultury oraz współczesne zaburzenia interakcji miedzy pokoleniami, wpływające na sytuację starszej generacji i wywołujące dylematy tożsamości młodzieży. Autor naświetla też kontrowersyjny problem wycofania seniorów z pełnionych ról społecznych, odwołując się do wieloletnich polemik naukowych, podstawowych stanowisk teoretycznych w socjologii starości i prowadzonych w tym zakresie badań. Subkulturę starości scharakteryzował jako formę uczestnictwa społecznego ludzi starszych i wyraz ich odrębności, pokazując to zjawisko w perspektywie teorii Arnolda Marshalla Rose'a i badań jakościowych Arli Russell Hochschild.
Wiosłowanie w turystyce i wyszkoleniu wodnymCZĘŚĆ IWiosłowanie na drobnym sprzęcie1. Wiosłowanie portowe śrubkowanie2. Wiosłowanie kanadyjskie3. Wiosłowanie na pych i wiosłowanie rybackie4. Wiosłowanie eskimoskie5. Wiosłowanie wiosłami rozmachowymi na małych łodziach6. Gry i ćwiczenia udoskonalające na wodzieCZĘŚĆ IIWiosłowanie szalupowe1. Rodzaje łodzi wiosłowych2. Przygotowanie łodzi do wiosłowania3. Komendy wioślarskie4. Opis wiosłowania5. Nauka wiosłowania
This study is based on the assumption that language and culture are most closely connected at axiological level. Attention is paid to value terms regarded as cultural concepts, with their explications in the form of multi-aspectual cognitive definitions, as proposed in cognitive ethnolinguistics. Such extended definitions or “narratives” are “texts of culture” in the sense of the Moscow-Tartu School: they contain records of socially entrenched knowledge and beliefs, as well as references to norms and values professed by the speaking subject. This approach is illustrated with the metaphor of “Europe as home”. The analysis of several languages with regard to the pair of cultural concepts it includes leads to the conclusion that the mappings from HOME (source domain) to EUROPE (target domain) are in fact selective and hardly draw on an image of actual or real home: they are typically based on the image of an “ideal” home, with its atmosphere of family life, security, and feeling-at-home. To a limited extent, the physical aspect is activated in the process of metaphorisation, in connection with “building the European home”. However, in contemporary xenophobic discourse, the semantics of HOME triggers off the negative concept of “separation from the outside”: Europahaus, interpreted as Festung Europa ‘Fortress Europe’ with its implications of gates, walls, ramparts etc., becomes an unbreachable barrier against the “invasion of strangers”.
Tytułowa formuła mojego referatu "Język w kontekście kultury" kryje w sobie dwa ukryte założenia. Pierwsze, że język i kultura to dwa ukryte założenia. Pierwsze, że język i kultura to dwa byty niezależne, drugie, że byty te powinny być traktowane we wzajemnym powiązaniu. W tym duchu w pierwszej części mojego wystąpienia przedstawię argumenty przemawiające na rzecz lingwistyki kulturowej. W drugiej części przywołam definicje kulturowe (kognitywne) EUROPY i DOMU, jako najlepiej odpowiadające idei badań interkulturowych, i na tym tle skomentuję hasło "wspólnego europejskiego domu", które w dyskursie ksenofobicznym zaczyna funkcjonować w zniekształconym znaczeniu 'zamkniętej twierdzy'.
Od Autora
Jerzy Waksmański, urodzony w 1943 r. w Skarżycach koło Zawiercia. Ukończył polonistykę na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Pracował w bydgoskich czasopismach. Po powrocie w rodzinne strony był dziennikarzem w redakcjach: „Panoramy”, Ośrodka Telewizyjnego w Katowicach-Bytkowie, „Trybuny Robotniczej”, „Trybuny Śląskiej”, sosnowieckiej mutacji „Dziennika Zachodniego”. Teksty literackie publikował m.in. w antologii „Rodowody”, na łamach: „Poglądów”, „Współczesności”, „Miesięcznika Literackiego”, „Orientacji”, „Nowego Wyrazu”, „Gazety Antykwarycznej”. Zrealizował m.in. reportaż filmowy Pejzaże Bystrej o życiu i malarstwie Juliana Fałata.
Twórczość literacka Jerzego Waksmańskiego była wielokrotnie nagradzana. Otrzymał między innymi drugą nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie Literackim LSW za debiut prozatorski Czarne łochynie, trzecią nagrodę w konkursie radiowym za słuchowisko Awaria. Druga powieść wydana nakładem Wydawnictwa „Śląsk” nosi tytuł Spadek.
Bractwo skrobiących to powieść „rozwojowa”, pokazująca młodego człowieka, szukającego swego miejsca w życiu. Akcja rozgrywa się w PRL-u, w dawnych włościach Warszyckiego, w Czernikowie, Częstochowie, Aleksandrowie Kujawskim, Toruniu, Bydgoszczy i w Katowicach. W tle m.in. dramatyczne wydarzenia Marca 68, radość z wyboru krakowskiego kardynała Karola Wojtyły na papieża.
Galeria przeróżnych postaci: Godnych szacunku, jak były więzień Dachau, rodzice, nauczyciele, profesura, miłośnicy literatury, studenccy twórcy, ale też ludzie małej wiary, niepewni swego, konformiści.
Autor nie bierze odpowiedzialności za utożsamianie zmyślonych, fikcyjnych postaci z rzeczywistymi osobami.
Spis treści
Mozaika
Geniusz i jego kobiety
Spadochroniarz
Nowe życie
Dobry uczynek
36 groszy
Jubiler
Niewolnik i artysta
Zapałka
Ach – te nasze dzieciaki!
Niepojęte istoty
Ciotka Marysia
Dzień seniora
J u l i u s z W ą t r o b a ur. w 1954 w Rudzicy, na Śląsku Cieszyńskim. Ukończył Politechnikę Łódzką. Poeta, prozaik, satyryk…
Debiut liryczny w „Radarze” (1977), satyryczny w „Szpilkach” (1977), książkowy w Wydawnictwie „Śląsk” (1983). Opublikował 44 książki. Autor wierszy, satyr, opowiadań, spektakli, musicali, programów kabaretowych, tekstów pieśni i piosenek, felietonów, reportaży. Setki jego wierszy ukazało się w pismach literackich, kulturalnych, satyrycznych i w edycjach zbiorowych. Laureat około stu konkursów literackich.
W latach 1989–2004 współpracował z Polskim Radiem, gdzie jego utwory interpretowali najwybitniejsi autorzy. Członek kabaretu TON. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień, m.in. odznakę „Za Zasługi dla Województwa Bielskiego” (1996), nagrodę Prezydenta Bielska-Białej IKAR (2001), odznakę „Zasłużony Działacz Kultury” (2002), nagrodę Starosty Bielskiego im. Ks. Józefa Londzina (2004), nagrodę Marszałka Województwa Śląskiego (2009), nagrodę im. Władysława Orkana
(Warszawa 2010), medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2016).
Druhny i Druhowie,
minęło sporo lat od zakończenia naszej harcerskiej działalności.
Staliśmy się nieco wolniejsi, trochę przygarbieni, czasem schorowani.
Życie nas mniej lub bardziej doświadczyło. Uśmiechamy się
jednak i czerpiemy ze wspomnień harcerskiej młodości optymizm
i wiarę oraz cieszymy się najcenniejszym bogactwem, które nam
pozostało z tamtych lat – uczuciem przyjaźni i koleżeństwa. To te
dary pozwalają dzisiaj odżyć wspomnieniom i ocieplać serdecznością
spotkania po latach oraz z uśmiechem i nadzieją patrzeć
w przyszłość. Drodzy: Druhno i Druhu, siądźmy razem przy
ognisku i w serdecznej gawędzie powspominajmy tych, których
spotkaliśmy na harcerskim szlaku, a którzy byli ważnymi postaciami
w naszym życiu i w hufcu. Zapiszmy wspomnienia o ich pracy,
pasjach, wspólnych przeżyciach. Może one przybliżą je młodym
instruktorom. Pozwolą dzieciom, wnukom, przyjaciołom bardziej
poznać swoich bliskich – „zakręconych” harcerstwem przez całe
życie. W gawędzie nie zapomnijmy o tych, którzy kiedyś byli z nami,
a powołani zostali na wieczną wartę. Już nigdy nie zasiądą z nami
w blasku ognia i nie uścisną naszych dłoni we wspólnym kręgu.
Elżbieta i Zbigniew Soroczanowie
ROZDZIAŁ I. „Moc i niemoc” edukacji i wychowania w ponowoczesności. Zarys zagadnienia
(...)
ROZDZIAŁ II. Cywilizacyjne i społeczne konteksty kryzysu edukacyjnego i wychowawczego
(...)
ROZDZIAŁ III. Zapaść wychowawcza szkoły współczesnej
(...)
ROZDZIAŁ IV. Edukacja i wychowanie w postmodernistycznej perspektywie teoretycznej – wybrane stanowiska
(...)
ROZDZIAŁ V. Dylematy i antynomie postpedagogiki i antypedagogiki
ROZDZIAŁ VI. Czy w świecie „płynnej nowoczesności” można budować trwałą i skuteczną teorię wychowania?
(...)
ROZDZIAŁ VII. Potrzeba nauczyciela właściwego. Uwagi i refleksje 119
(...)
ROZDZIAŁ VIII. Idea kształcenia ogólnego w edukacji współczesnej – aktualność zagadnienia
(...)
ROZDZIAŁ IX. „Filozofowanie” z dziećmi zawiązkiem kształcenia ogólnego
(...)
ROZDZIAŁ X. Filozofia podstawą kształcenia ogólnego
(...)
ROZDZIAŁ XI. Chybotliwość wartości i zasad etycznych a wychowanie 192
(...)
ROZDZIAŁ XII. Uniwersytet w świecie ponowoczesnym – zagrożenia, nowe role i wyzwania
ROZDZIAŁ XIII. Uniwersytet w społeczeństwie rynkowym – rozpad tożsamości
(...)
ROZDZIAŁ XIV. Medialny obraz rzeczywistości w kształtowaniu ogólnej orientacji w świecie i sposobu bytowania
(...)
ROZDZIAŁ XV. Społeczeństwo konsumpcyjne. Alienacyjny charakter nowoczesnej konsumpcji oraz jej antropologiczne i pedagogiczne konsekwencje
(...)
ROZDZIAŁ XVI. Człowiek w „ponowoczesności” jako podmiot uprzedmiotowiony. Zmiana duchowości i tożsamości, stylów i jakości życia
(...)
Inscenizacja epistemologiczna
...gdyby się miało okazać, że nawiedzający nas przypadkiem kosmici mają po dwa palce u obu rąk, to przypuszczalibyśmy, że ma to u nich podłoże w tym, że posługują się systemem dwójkowym, bo dzięki temu mogą się posługiwać swoimi komputerami szybciej. Ich liczby bowiem nie muszą być jak nasze tłumaczone na kod binarny, zawierający tylko zera i jedynki, żeby były zrozumiałe dla komputera. Jednak w tym przypadku człowiek postępuje inaczej. Ponieważ nie może się zrównać z komputerem jak wspomniani kosmici ilością palców, zbudował Komputer Nieskończony, przyjmując jedynkowy (monadologiczny) system aksjomatyczny, który pozwala mu na związanie prędkości działania komputera — zwanego tu Nieskończonym — ze zharmonizowanym sposobem odczytywania zera i jedynki, jako „zera harmonicznego” będącego jednocześnie jedynką. Wygląda to w ten sposób, iż „zero harmoniczne” przez odcień swojej barwy będzie dla niego jednocześnie jedynką. Dzięki takiemu „harmonicznemu” sposobowi odczytywania zera i jedynki przez lustrzany dron Komputera Nieskończonego możemy wykonywać działania komputerowe w sposób nieskończenie szybki, skuteczny i jednoznaczny.
Józef Bańka
Książka jest solidną pracą historyczną opartą na ogromnym materiale źródłowym. Autor stara się przedstawić problemy komunikacyjne w szerszym kontekście i wysnuć z tych analiz wnioski o charakterze politologicznym. Szuka odpowiedzi na pytania o odpowiedzialność Niemców za zbrodnie III Rzeszy. Autor jest dziennikarzem z wieloletnim stażem, dlatego przychodzi mu łatwiej analizować zawartość poszczególnych programów. Omawia audycje publicystyczne, informacyjne, zajmuje się programami muzycznymi i rozrywkowymi. Zwłaszcza te ostatnie kreatorzy polityki informacyjnej III Rzeszy uważali za kluczowe dla manipulowania społeczeństwem.
Z recenzji prof. dr. hab. Joachima Glenska
Czasownikowa teoria dobra – druga książka twórcy filozofii czasownikowej w Wydawnictwie Naukowym „Śląsk” (poprzednio była to Prawda po epoce post-truth). Nowe podejście do podstawowych problemów filozofii wynika z przekonania autora, że skoro mózg człowieka inaczej przetwarza rzeczowniki niż czasowniki, to niewykluczone, że istnieją pojęcia, jak m.in. ‘prawda’, ‘dobro’, ‘piękno’, ‘wolność’, których nie da się zrozumieć rzeczownikami i należy badać je, korzystając z czasowników (et vice versa).
Autor – językoznawca, a zarazem informatyk – korzysta z inspiracji interdyscyplinarnych. Wzorem fizyki wprowadza rozróżnienie na kategorie skalarne i wektorowe. Skalary (np. wolność, edukacja, prawda w nauce, demokracja) nie są zorientowane na dobro, definiowane w tej pracy czasownikowo: „nie umrzeć i nie cierpieć”. Z kolei wektory (państwo, wychowanie, prawda w sądzie, odpowiedzialność) muszą mieć kierunek, wyznaczony fundamentalnymi prawami biernymi każdego człowieka, czyli właśnie: „nie umrzeć i nie cierpieć”.
Filozofia czasownikowa jest propozycją zmiany paradygmatu (w sensie Kuhna) wobec kryzysu, w jakim znalazły się pojęcia rzeczownikowe: ‘prawda’ i ‘dobro’. Również inne wartości, wzajemnie wykluczające się, wymagają nowej metody rozstrzygania. Autor proponuje metodę czasownikową, właściwą dla epoki internetu, wędrówki ludów i konieczności dokonywania różnych uzgodnień między obcymi sobie lub skonfliktowanymi, dążącymi do sprzecznych celów cywilizacjami.
Spis treści
1. Bierna strona praw człowieka
2. NUNC
3. Czasownikowa teoria możności
4. Imperatyw praw biernych
5. Kategorie skalarne i wektorowe
6. Demokracja skalarna
7. Wojna o kobiety
8. Ixodus
9. SOS. Ogrody dla Afryki
10. Rzeczywistość rozmyta
11. Unde malum
12. Wielowymiarowa koncepcja osoby we wspólnocie
13. Odpowiedzialność za dobro wspólne
14. O pomocniczości i dobru wspólnym
15. O nierówności, solidarności i sprawiedliwości
16. O miłości dobrej
17. Przeciw ‘zaufaniu’ i filozofii dialogu
18. Zasada doboru dobrego
19. O politycznej przyzwoitości
20. Podnosimy kontinuum
21. Społeczeństwo rozdarte i jego suzeren
22. Staraj się!
23. Czasownikowe treningi ważności
24. Czasownikowa teoria prawdy
POSŁOWIE
Streszczenie
Summary
Le résumé
Zusammenfassung
Indeks autorów
Spis treści
Część I
O przeniesieniu inteligencji umysłu ludzkiego do cyfrowej
świadomości siebie Komputera Nieskończonego
Rozdział I: O syntezie rozpoznawania przez Komputer Nieskończony zera i jedynki
w pojęciu „zera harmonicznego”
Rozdział II: Teliatria, czyli jak zbudować „harmoniczną naukę” o uzdrowieniu
cywilizacji cyfrowej?
Część II
„Myślący obłok” I:
O „wypchnięciu” umysłu ludzkiego przez Komputer
Nieskończony w „myślenie w chmurze”
Rozdział I: Sposób, w jaki lustrzane drony Komputera Nieskończonego wyciągają
ręce po cechy ludzkie i stają się momentami bytu, którymi same nie są
Rozdział II: Formatowanie się mediów w kierunku budowania obrazu świata przy
użyciu Komputera Nieskończonego
Rozdział III: Stałe opuszczanie zajmowanego przez obraz miejsca w lustrzanym
dronie Komputera Nieskończonego i zajmowanie innego jako tego samego
sprawia, że dla dwóch dowolnych obrazów „rzeczy-nie-rzeczy”, które spotykamy
w świecie wirtualnym, nie jest możliwa jedna (jednorazowa) identyczność
zdarzeń z obrazem ich identyczności, a w konsekwencji nie istnieje przedmiot
będący ich sumą
Rozdział IV: Osadzenie cyfrowego paradygmatu „myślenia”. O świecie w inscenizacji
epistemologicznej Komputera Nieskończonego
Rozdział V: Czy naprawdę jesteśmy pocięci na nieskończoną ilość klatek na sekundę
w lustrzanym dronie Komputera Nieskończonego?
(...)
Niedzisiejszy duch teatru
Kiedy ćwierć wieku temu udało mi się namówić na zwierzenia Bogdana Paprockiego, wspomniał w rozmowie o propozycji z New York City Opera, którą otrzymał w latach pięćdziesiątych, gdy polscy artyści pojechali z Halką do USA. — Postawiono mi warunek — dodał — że jeśli wrócę do kraju, propozycja przestanie być aktualna. Odpowiedziałem bez zastanowienia, że nawet boso i o suchym chlebie, ale wolę zostać w domu. To Opera Śląska nas tak ukształtowała, tam czuliśmy się najszczęśliwsi.
Książka Alana Misiewicza pozwala zrozumieć ów fenomen Opery Śląskiej, która dla wielu najwybitniejszych polskich artystów była najważniejszym miejscem na ziemi. Z rozmów zebranych w tej książce wyłania się obraz Opery Śląskiej cenniejszy niż z wielu okolicznościowych i wartościowych wcześniejszych wydawnictw, dokumentujących jej ponad 70-letnią historię. Oprócz wykazu premier, śpiewaków, reżyserów czy dyrygentów jest bowiem coś, co nazwać należy duchem teatru. I on został przywołany w tych rozmowach.
Jest to duch niedzisiejszy, ale nadal niezmiennie ważny dla efektu artystycznego najwyższej jakości. Zastanawiając się zaś, czy można w naszych czasach znaleźć taki teatr, przypomniałem sobie z kolei rozmowę z Mariuszem Kwietniem, odnoszącym dziś sukcesy w mieście, które 60 lat temu nie skusiło Bogdana Paprockiego. — W nowojorskiej Metropolitan nauczyłem się współbrzmienia z innymi śpiewakami i odpowiedzialności za doskonałość całego spektaklu — mówił nasz znakomity baryton. — Tam rzadko zdarzają się wieczory jednej gwiazdy. Spektakl to nie recital.
Owa zbiorowa kreacyjność wyróżniała Operę Śląską od początku jej działalności. W Nowym Jorku osiąga się ją, zapraszając gwiazdy z całego świata. Bytom miał swych artystów na stałe, dlatego do każdego spektaklu w bogatym repertuarze mógł zaoferować dwie lub trzy równorzędne, świetne obsady. Oczywiście, działo się to w czasach, kiedy polscy śpiewacy nie mogli swobodnie podróżować po świecie i decydować o swym losie. Opera Śląska dawała im jednak w zamian coś bezcennego: poczucie więzi bez zawiści i rywalizacji.
Klimat niezwykłej atmosfery, owej współodpowiedzialności za kształt spektaklu, który tak ceni w Metropolitan Mariusz Kwiecień, nie zaginął w Bytomiu i w naszych czasach, kiedy niewielu artystów chce spędzić całe twórcze życie w jednym miejscu. Ale nawet ci, którzy w Operze Śląskiej znajdują jedynie krótki przystanek, potrafią to docenić. Mówi o tym Alanowi Misiewiczowi na przykład Romuald Tesarowicz. Należy życzyć Operze Śląskiej, by niepowtarzalny urok jej miejsca kusił kolejne pokolenia artystówd
Jacek Marczyński
Spis treści
Wstęp Jacka Marczyńskiego
Niedzisiejszy duch teatru
Syn chórzystów
obserwuje powojnie:
Janusz Wenz
Sentyment lwowski:
Marek Brzeźniak
Tenor bohaterski:
Bolesław Pawlus
Signore Ochman
na szczytach świata:
Wiesław Ochman
Niewiedza stosowana:
Magda Hiolski
Głos ma się tylko jeden, ale
na emeryturze piję już nawet
koniak i whisky:
Henryk Grychnik
Cudne dziecko Drzewieckiego:
Henryk Konwiński
Taniec uczy elegancji:
Elżbieta Rynwid-Mickiewicz
Czasami chce mi się krzyczeć:
Aleksandra Kozimala-Kliś
Udręka z medycyną. Cwani agenci:
Romuald Tesarowicz
Z batutą pod pachą:
Krzysztof Dziewięcki
Pieśń o Vittorii:
Marianna Mirocha
Nie miałem odwagi
wejść na Karajana:
Tadeusz Serafin
Kulturalnie zerkamy
przez dziurkę od klucza:
Beatrycze Widera
Spis ilustracji
Rozważania na temat wartości rozpoczynamy od przypomnienia wypowiedzi
znakomitego socjologa, aby – w taki to sposób – poniekąd uzasadnić nasze
racje do zajmowania się wartościami. Otóż Florian Znaniecki w jednej ze
swoich prac pt. „Społeczne role uczonych” zamieścił fragment poświęcony refleksji
nad tym, czy socjologowie powinni zajmować się problematyką wartości.
Doszedł do następujących wniosków, że „... każdy przedstawiciel socjologii
stosowanej, a być może także każdej innej nauki stosowanej, pragnący
przyczynić się, choćby w niewielkim stopniu, do ukształtowania się przyszłej
ludzkości, winien umieć myśleć systematycznie jak filozofowie wartości i znać
najważniejsze z rozwiniętych przez nich ideałów, by służyły mu za wskazówkę
przy dokonywaniu wyborów przyszłych celów”.
Socjologów-teoretyków Znaniecki jest skłonny zwolnić od tej powinności,
chociaż zalecając im dbałość o to, aby mieli „wolność prowadzenia badań
indukcyjnych i dochodzenia do uogólnień teoretycznych”, wskazuje konieczność
pielęgnowania tej wartości, jaką jest wolność do prezentowania poglądów
naukowych i wyników własnych dociekań. Tym samym zwraca uwagę na
to, że – nawet w sferze zainteresowań teoretycznych – nie należy unikać problemu
wartości. Jeżeli teoria jakiejkolwiek nauki ma bowiem służyć ludziom,
to musi być przecież wartościująco zorientowana, czyli ukierunkowana na te
wartości, które są ludziom szczególnie drogie i z którymi łączą oni swoje nadzieje
dotyczące najważniejszych dla nich spraw związanych z ich istnieniem
oraz rozwojem zarówno osobniczym, jak i gatunkowym.
Spis treści
1. Wprowadzenie w podjętą problematykę
2. Metodologiczne problemy wynikające z rozważań wokół wartości
2.1. Poszukiwania odpowiedzi na pytanie: co to jest wartość?
2.2. Świat wartości – jako trzecie środowisko gatunku Homo sapiens
2.3. Typologia wartości
3. Funkcje spełniane przez wartości w systemie społecznym
3.1. Określenie systemu społecznego
3.2. Rola wartości w systemie społecznym
3.3. Krótkie wnioski porządkujące dotychczasowe rozważania
4. Wpływ wartości na myślenie, postawy i zachowania ludzi
4.1. Rozważania wstępne
4.2. Proces internalizacji wartości i jego wpływ na myślenie, postawy
i zachowania ludzi
4.3. Etapy oddziaływania wartości na myślenie, postawy i zachowania ludzi
4.4. Wartości a motywacje
4.5. Motywacje a potrzeby
4.6. Społeczne uwarunkowania motywacji ludzi
5. Praca ludzka jako wartość
5.1. Określenie przedmiotu rozważań
5.2. Rozwój poglądów na wartość pracy ludzkiej
5.3. Pozytywne i negatywne konsekwencje pracy człowieka
6. Prawda jako wartość
7. Pokój jako wartość
8. Pieniądz jako wartość
8.1. Uwagi wstępne
8.2. Właściwości i funkcje pieniądza w życiu społeczno-gospodarczym
8.3. Postawy wobec pieniądza i ich wpływ na zachowania ludzi
9. Autorytet i prestiż jako wartość
9.1. Dlaczego ludzie chcą mieć autorytet i cieszyć się prestiżem?
9.2. Uwarunkowania autorytetu i prestiżu oraz ich rodzaje
9.3. Funkcje spełniane przez autorytet oraz prestiż
9.4. O osobliwościach takich wartości, jakimi są autorytet i prestiż
10. Czy nauka jest wartością?
11. Fachowość jako wartość
11.1. Wprowadzenie w problematykę rozważań
11.2. Czy w polskim społeczeństwie fachowość jest postrzegana jako
wartość?
11.3. Uwagi końcowe
12. Tolerancja jako wartość
13. Wolność jako wartość
14. Godność ludzka jako wartość
14.1. Refleksje wokół godności człowieka
14.2. Problem godności człowieka w naszych czasach
14.3. Rynek pracy a godność człowieka
15. Czy normalność jest wartością?
16. Przyjaźń jako wartość
Można uwierzyć
Tę historię można było snuć na różne sposoby. Słowo snuć wyświetla tu zresztą całkiem nieoczekiwanie owych sposobów cały zestaw! Od skręcania nitki z "przędziwa" opowieści w kształt rewidowanych symboli, przez tworzenie osnowy jakiejś innej narracyjnej "tkaniny", po całkiem już dymno-mgielne zasnucie ponowoczesną dekonstrukcją, co z kolei zbliżyłoby niechybnie Czytelnika do mało sensownego snucia się (wolno i bez celu) po labiryncie kolejnego eksperymentu...
Droga do Emaus ... Już w chwili czytania tytułu zostajemy postawieni przed jednym z najbardziej intrygujących i pięknych obrazów Nowego Testamentu, obrazem spotkania Zmartwychwstałego Boga, którego człowiek nie rozpoznaje od razu, chociaż Go widzi. Chociaż z nim rozmawia. Siła przekazu jest tak wymowna, że nie potrzebuje on w żadnym czasie jakichkolwiek "uwspółcześnień". Może natomiast (i tak się działo) inspirować różne teksty kultury, przydając im uniwersalnych znaczeń.
Tylko jak dzisiaj, w sytuacji wyczerpania form, kreacyjnej bezsiły i zwyczajnego braku powagi sprostać w sztuce takiemu zadaniu? Zasnuty (powróćmy do tego wymownego słówka) brakiem czytelnych kryteriów krajobraz sprzyja najczęściej pomysłom ekstremalnym, obliczonym na błysk efektu, na szokującą dekonstrukcję. Zatem i narzędzia nie te i atmosfera raczej rozrzedzona. (...)
Maciej Szczawiński - maj 2017 r.
Celem niniejszego studium jest zgromadzenie danych empirycznych pozwalających na zbadanie wystąpienia syndromu wypalenia zawodowego wśród pracowników socjalnych. Badania zostały przeprowadzone w oparciu o własny model wypalenia, według którego wypalenie zawodowe to stan fizycznego, emocjonalnego i psychicznego wyczerpania człowieka, który spowodowany jest różnorodnością ról zawodowych, czynnikami organizacyjnymi oraz relacjami społecznymi i interpersonalnymi w środowisku pracy.
Ważne miejsce w zaproponowanym przez autorkę dysertacji modelu wypalenia zawodowego zajmuje motywacja, cele i oczekiwania związane z pracą. Jednocześnie autorka przyjęła, że na odczuwalność satysfakcji w pracy lub jej brak, która prowadzi do wypalenia zawodowego, znaczący wpływ mają warunki organizacyjne pracy. Wśród czynników organizacyjnych autorka wyróżniła: warunki pracy, warunki zatrudnienia oraz treść pracy. Jednocześnie istotnym elementem pracy jest środowisko społeczne w pracy oraz sposoby i strategie radzenia sobie w sytuacjach stresowych – pełnią one znaczącą rolę w odczuwaniu wypalenia zawodowego.
Stworzony przez autorkę niniejszej dysertacji model wypalenia zawodowego zakłada, że długotrwałe obciążenie warunkami organizacyjnymi pracy, złożoność ról zawodowych, brak wspierającego środowiska pracy oraz zła komunikacja prowadzą do odczuwania stresu i spadku motywacji. W przypadku nieprawidłowych sposobów i strategii radzenia sobie ze stresem wpływają na wystąpienie wypalenia zawodowego.
Adam Lisik, profesor zwyczajny dr hab. inż. architekt.
Autor ponad 200 zrealizowanych ważnych obiektów architektonicznych o zróżnicowanych programach użytkowych, do których należą między innymi domy mieszkalne wielorodzinne i jednorodzinne, obiekty sakralne, w tym kościoły i kaplice oraz Ołtarz Papieski w Gliwicach (1999).
Projekty autorskie i ich realizacje eksponowane w kraju (Kraków, Katowice, Kielce, Gliwice, Nysa, Warszawa) i za granicą (Toronto, Halle, Praga, Lwów) stanowiły także tworzywo dla prac naukowo-badawczych i wydawnictw.
Spis treści
WSTĘP
Założenia ideowe
Założenia teoretyczne
Symbolika w architekturze sakralnej w ujęciu autora
PROJEKTY I REALIZACJE
OŁTARZ PAPIESKI
Gliwice – ołtarz papieski
KOŚCIOŁY
Mysłowice – Janów Miejski – kościół rzymskokatolicki
Piekary Śląskie – Osiedle Józefka – kościół rzymskokatolicki
Knurów – kościół rzymskokatolicki
Zagórnik k. Andrychowa – kościół rzymskokatolicki
Chrząstowice – Tłuczań k. Skawiny – kościół rzymskokatolicki
Szczejkowice k. Żor – kościół rzymskokatolicki
Hołdunów k. Tychów – kościół ewangelicko-augsburski
Czechowice Ligota – Miliardowice – kościół rzymskokatolicki
Zawiercie – kościół rzymskokatolicki
Ławki k. Mysłowic – kościół rzymskokatolicki
Dąbrowa Górnicza – kościół rzymskokatolicki
Mysłowice – Osiedle Wielka Skotnica – kościół rzymskokatolicki
Bąków k. Strumienia – kościół rzymskokatolicki
Grodzisko Dolne k. Leżajska – kościół rzymskokatolicki
Cieszyn – Marklowice – kościół rzymskokatolicki
Czyżowice k. Wodzisławia Śląskiego – kościół rzymskokatolicki
Gliwice – kościół rzymskokatolicki
Świdwin – kościół rzymskokatolicki
KAPLICE
Chełm Śląski k. Mysłowic – kaplica cmentarna
Brzezinka k. Mysłowic –kaplica przedpogrzebowa
Ławki k. Mysłowic – kaplica cmentarna
DOM PARAFIALNY Piekary Śląskie – Osiedle Józefka
Boguszowice k. Rybnika
Wybrane projekty i realizacje
Projekty kościołów – niezrealizowane
Warszawa, Świątynia Opatrzności Bożej. Konkurs 2000
Streszczenia
SUPLEMENT
Wybrane materiały prasowe, opinie
Wykaz obiektów sakralnych zaprojektowanych przez autora
Zrealizowane obiekty sakralne opisane w książce
i nazwiska księży budowniczych
Nazwiska osób współpracujących z autorem monografii
WYBRANE TEKSTY
Dydaktyka, prace naukowe, artykuły, przedruki, wystawy, opinie, podziękowania,
wyróżnienia
Współczesna architektura sakralna w regionie górnośląskim. Adam Lisik
Architektura sakralna a ruch odnowy liturgicznej. Na przykładzie obiektów
diecezji katowickiej. Ks. Jerzy Nyga
Bogu i ludziom. Nowe kościoły w diecezji katowickiej.
Ks. Jerzy Nyga, ks. Marian Zielniok
Konferencja naukowo-techniczna z cyklu „Budownictwo miast i wsi”
budownictwo sakralne 96. Adam Lisik
Ołtarz papieski. Z Życia Politechniki Śląskiej – tekst redakcyjny
Kompleks sakralny w Mysłowicach-Ławkach, czyli wielkie dzieło małej
wspólnoty. Ks. dr Marian Zielniok
Budowle sakralne Adama Lisika. Alicja Szubert-Olszewska
Symbolika w architekturze sakralnej Adama Lisika. Ks. Leszek Makówka
O twórczości w architekturze sakralnej Adama Lisika. Ks. Jerzy Nyga
Wielowymiarowość znaczeniowa przestrzeni sacrum w „Otwartych
strukturach architektonicznych” Adama Lisika. Bogusław Szuba
Jak malowałem Drogę Krzyżową w Ławkach. Maciej Bieniasz
Stan subtelnej równowagi. Magdalena Żmudzińska-Nowak
Opinia dotycząca wniosku o nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego.
Aleksander A. Grygorowicz
Azyl piękna – kościół w Ławkach. Alicja Szubert-Olszewska
Architektura przestrzeni i światła. Romuald Loegler
Wystawy
Książka prezentuje aktualność funkcji architektury świątyni gotyckiej jako syntezę architektury i liturgii istniejącej obecnie w przestrzeniach gotyckich. Podobna synteza dokonywała się we Francji w XII wieku przy narodzinach gotyku. Dotyczy to architektury wykreowanej przez Opata Sugeriusza w Saint-Denis obok Paryża. Definiuje się konstrukcję szkieletową, związaną z ostrołukowym sklepieniem żebrowym jako rozwiązanie funkcjonalne i symboliczne dobrze służące mistycznej przestrzeni gotyku. Eksponuje się dzieło kreowania bardzo wysokiego wnętrza architektonicznego, rozciągającego się od zachodu na wschód z istniejącym na zakończeniu nawy głównej chórem, otoczonym ambitem z kaplicami promienistymi.
Według książki symetryczna fasada z Île-de-France z dwoma wieżami i wielką różą po środku nich podkreśla plan, który dobrze akceptuje ekspozycję chóru gotyckiego na zakończeniu nawy głównej. Opisuje się architekturę posiadającą fasadę budowaną jako wielkie symboliczne drzwi portalowe. Na tej fasadzie przy udziale rzeźb i witraży prezentuje się mieszkańców Domu Bożego. Porównuje się to z gotykiem bramandzkim, w którym jedna wieża fasadowa sygnalizuje symetrycznie początek drogi prowadzącej do chóru gotyckiego.
Książka w sposób szczególny eksponując świątynie francuskie i belgijskie przedstawia funkcję liturgiczną w epoce wydzielającej przy pomocy lektorium chór z ołtarzem zbudowanym w sanktuarium wobec nawy z wiernymi. Kwestia dotyczy faktu budowania dwóch kościołów, gdy jeden z nich, stanowiąc chór, jest zamykany wewnątrz drugiego.
Książka definiuje przestrzeń chóru jako strefę bez podpór wewnętrznych, porównywalnych z przestrzenią współczesnej nawy tworzącej wnętrze sakralne również bez podpór wewnętrznych. Dotyczy to konsolidacji stylu gotyckiego z innymi stylami, które w nim odnajdują inspirację. Likwidację lektoriów gotyckich tłumaczy się jako obowiązkową po Soborze Trydenckim (1545—1563), będącą w zgodzie z odnową liturgiczną II Soboru Watykańskiego. Wraz z uszanowaniem dziedzictwa gotyckiego, nie zapomina się o architekturze neogotyckiej, szukającej odpowiedzi odnośnie aktualności funkcji architektury gotyckiej. Dla wytłumaczenia aktualności funkcji w architekturze świątyni gotyckiej, często opisuje się i eksponuje ilustracyjnie wnętrza starych kościołów, które są odnawiane liturgicznie po II Soborze Watykańskim (1962—1965).
Biblioteka Gerontologii Społecznej jest przedsięwzięciem naukowym powstałym z inicjatywy badaczy skupionych wokół tematyki psychospołecznego funkcjonowania osób starszych w Polsce i za granicą. Wydane do tej pory tomy poruszały szereg zagadnień związanych z różnorodną problematyką edukacyjną, społeczną, medyczną, zdrowotną czy też zagospodarowania czasu wolnego. W wybranych tekstach poprzednich tomów można było dostrzec, iż niektórzy autorzy podkreślają znaczenie zmian technicznych determinujących jakość życia osób starszych. Idąc tym tropem zespół redakcyjny postanowił poświęcić kolejny tom zagadnieniu rozwoju społeczeństwa informacyjnego ze szczególnym uwzględnieniem wątków andragogicznych, tym samym służąc m.in. podniesieniu jakości kształcenia najstarszej, zmarginalizowanej na tle technologicznym grupy społecznej.
Tom został podzielony na trzy główne działy: seniorzy w „płynnej ponowoczesności”, edukacja osób starszych w zakresie nowych mediów, e-usługi i e-rozwiązania dla osób w „złotym wieku”. Pierwszy składa się głównie z tekstów przeglądowych, ukazujących zależność pomiędzy zmianami społecznymi a implementacją rozwiązań technicznych w życie codzienne oraz zawodowe.
Drugi wyodrębniony dział ukazuje dydaktyczne aspekty i możliwości, a także wyniki badań związane z przygotowaniem seniorów do odbioru oraz sprawnego korzystania z nowych mediów. Ostatni dział, podnoszący problematykę e-usług dla osób starszych, podkreśla różnorodność mediów elektronicznych jako narzędzi służących podnoszeniu jakości życia. Autorzy ukazują znaczenie e-usług i rozwiązań takich jak: blogi internetowe, portale społecznościowe i dyskusyjne, sklepy internetowe, telefony komórkowe, e-nauczanie czy też – coraz mniej futurystyczne – medialaby. Zebrane teksty są napisane przez pracowników polskich ośrodków naukowych (Kraków, Bielsko-Biała, Wrocław, Warszawa, Poznań) jak i zagranicznych (Bratysława, Dortmund). O wartości praktycznej zgromadzonego materiału świadczy fakt, iż część autorów odwołuje się do własnych doświadczeń dydaktycznych zdobytych podczas kształcenia seniorów.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
