Książka ta nie jest historią wyłącznie poetyki ani historią wyłącznie teorii dramatu. Jest przewodnikiem po dziejach rozważań teoretycznych dotyczących dramatu od Arystotelesa do Goethego. Przygotowana wysiłkiem zbiorowym, stanowi pierwszy tom źródeł do historii teorii dramatycznych z bogatym komentarzem historycznym, literackim i teatralnym oraz prezentacją autorów i ich podstawowych wypowiedzi o charakterze teoretycznego uogólnienia. (...)
Tom umownie określający zakres czasowy Od Arystotelesa do Goethego obejmuje i rozpoznaje rozległą przestrzeń kulturową. Proponowana przez nas periodyzacja dziejów teoretycznych rozważań o dramacie pokrywa się z przyjętą i stosowaną w historii kultury. Ma ona charakter jedynie formalny. Chcieliśmy uniknąć kategorii prądu i nurtu w dziejach teorii, choć niekiedy te kategorie pojawiały się jako niezbędne. Zgromadzony materiał został opracowany w dwóch częściach, Starożytność i średniowiecze oraz Czasy nowożytne. Od XVI do początków XIX wieku. Każdą z części podzielono na rozdziały. W części pierwszej
są to: Grecja i Rzym, Starożytne Indie, Antyk chrześcijański i wczesne średniowiecze oraz Dojrzałe i późne średniowiecze. W części drugiej mieszczą się rozdziały: Włochy (wiek XVI, XVII i XVIII), Francja (wiek XVI, XVII i XVIII), Hiszpania (wiek XVI, XVII i XVIII), Anglia (wiek XVI, XVII i XVIII), Niemcy (wiek XVII, XVIII i początek XIX); Polska (wiek XVII, XVIII i początek XIX).
/Ze Wstępu/
Spis treści
Przedmowa
Nota edytorska
C z ę ś ć p i e r w s z a
Starożytność i średniowiecze
R o z d z i a ł I
GRECJA I RZYM
Wstęp
Bibliografia
Arystoteles
Poetyka
Quintus Horatius Flaccus
Sztuka poetycka
Euanthius
Dramat, czyli o komedii
Donatus
O komedii
Diomedes
O tragedii i komedii
Platonios
Rożnice między gatunkami komedii
Rożnice stylow
(...)
ENCYKLOPEDIE I SŁOWNIKI ŚREDNIOWIECZNE
Hraban Maur
O Wszechświecie
Salomon
Glosy Salomona
Papias
Źrodłowe podstawy wiedzy
(...)
INSTRUKCJE DRAMATU RELIGIJNEGO
Św. Ethelwold
Prawidłowa jednomyślność zakonna
Jak należy odprawiać „Visitatio”
Honoriusz z Autun
Klejnot duszy
(...)
C z ę ś ć d r u g a
Czasy nowożytne
od XVI do początków XIX wieku
R o z d z i a ł I
WŁOCHY
Wstęp
Bibliografia
Francesco Robortello
Wyłożenie wszystkiego, co się tyczy sztuki komedii
Giambattista Giraldi Cinzio
Rozprawa, czyli list do Giulia Ponzio Ponzoniego o układaniu
komedii i tragedii
Giulio Cesare Scaliger
Poetyka w siedmiu księgach
(...)
HISZPANIA
Wstęp
Bibliografia
Bartolomé de Torres Naharro
Wstęp do „Propalladia”
Miguel de Cervantes Saavedra
Przemyślny szlachcic Don Kichote z Manchy
Rozważania o komedii
Juan de la Cueva
Wzor poetycki
(...)
POLSKA
Wstęp
Bibliografia
Maciej Kazimierz Sarbiewski
Księga IX. O tragedii i komedii, czyli Seneka i Terencjusz
Wacław Rzewuski
O nauce wierszopiskiej
Ignacy Krasicki
O regułach sztuki dramatycznej
Adam Kazimierz Czartoryski
Przedmowa do „Panny na wydaniu”
(...)
Indeks nazwisk
Indeks tytułów
Konrad Ludwicki prozaik i eseista. Autor kilku książek. Ostatnio wydał Pisanie jako egzystencja(lizm). Refleksja autotematyczna na marginesie „Księgi niepokoju” Fernanda Pessoi (Warszawa 2011) i Bóg – Zło – Modlitwa. Wokół „Uwag 1940-1942” Karola Ludwika Konińskiego (Kraków 2016).
Tematem powieści Lakrimma jest defetystyczna miłość malarza Adama do młodszej i wrażliwej Ditty. W atmosferze muzyki oraz rozmów o sztuce tych dwoje ludzi przeżywa swe dylematy twórcze i uczuciowe. Sytuacje fabularne mają znamiona niemal uniwersalne, dzięki czemu z przeżyciami głównego bohatera utożsamiać się może bodaj każdy czytelnik.
To drugie, po dziesięciu latach, wydanie tej książki.
This book is the fruit of more than forty years of my research connected with the description, analysis, comparison and systematisation of architectonic forms interms of space. This research began in the 70s and first culminated in the thesis which established me as an assistant professor. Its title was On the spatial structureof works of architecture: the methodological principles of description, analysis and systematisation of spatial arrangements. It was published in 1979 inZeszyty naukowe Politechniki Śląskiej w Gliwicach (The Scientific Bulletin of the Technical University in Gliwice). In the following years, I continued my researchinto the subject with various levels of intensity which resulted in several publications (Niezabitowski, 2004, 2005, 2009). These were mainly articles and conferencelectures. The main plot the structure of space in architecture and its hypothetical universality never ceased to appear throughout the research and, along the way, was enriched by new methodological approaches. (...)
Nie jest to literatura minorowa, ponieważ nie próbuje rozmawiać z rosyjską większością językową w imieniu narodowej (żydowskiej) mniejszości; nie jest to także literatura peryferyjna, ponieważ nie wpisuje się w izraelską hierarchię literacką. Na obecnym etapie swojego rozwoju, w świecie otwartych granic, jest ona wolna od dekadenckiej ofiarności literatury emigracyjnej. Co więcej, dzięki Internetowi i otwartej przestrzeni informacyjnej pozbawiona jest nawet wątpliwego przywileju oddychania szczególnym żydowsko-rosyjskim powietrzem lub nie mniej szczególnym — ale możliwe że świeższym — morskim powietrzem krańców imperium.
(...) unikatowość opisywanej tu literatury polega na równoczesnym byciu literaturą zarówno rosyjską, jak i izraelską. Warto przy tym zaznaczyć, że obydwa te określenia oznaczają konkretną realność kulturową, funkcjonującą w świecie wypełnionym znaczącymi faktami i obiektami. Nie jest ona podporządkowana nakazom tego świata, a przeciwnie — swobodnie, bez przeszkód i nieprzewidywalnie tworzy z nich dziwaczne wzory i kształty, które pojawiają się, zmieniają i znikają. Chaos, z którego się rodzą, jest dla tej literatury całkowicie i absolutnie realny. A ów realizm jest szczególny. Dzięki swojej chaotyczności i rozproszeniu literatura ta żyje w świecie nieustannie odradzających się możliwości — dlatego jest to realizm istnienia gwarantowanego i przypadkowego jednocześnie. Możliwe, że nie w pełni uzasadnionego, ale dzięki temu niezaprzeczalnie obiektywnego.
Ze Wstępu Romana Katsmana
Album powstał z okazji stulecia konsekracji Bazyliki Ojców Franciszkanów w Katowicach-Panewnikach, jednej z najpiękniejszych budowli neoromańskich na Górnym Śląsku. Autor z niezwykłą starannością przedstawił w książce nie tylko historię bazyliki i kompleksu klasztornego, ale także jej architekturę i sztukę. Autor opisuje historię budowy kościoła, jego konsekracji, rozbudowy bazyliki i klasztoru, projekt i układ przestrzenny sanktuarium. Niezwykłą rolę pątniczą pełni Kalwaria i grota lourdzka. Rzesze wiernych przyciąga największy w Europie żłobek bożonarodzeniowy budowany co roku w prezbiterium.
Pracownia artysty to… wciąż brzmi tajemniczo. Przede wszystkim dla laików, ale też dla samych twórców,
dla których to nie tylko miejsce pracy, ale również przestrzeń intymnego kontaktu z własnymi przemyśleniami i samotnego poszukiwania inspiracji. Pomysł albumu pokazującego plastyków w ich pracowniach zrodził się dawno, jednak zgromadzenie materiału zdjęciowego zajęło Arkadiuszowi Ławrywiańcowi aż pięć lat. Bo to nie było fotografowanie na szybko, „na błysk i na newsa”. Żeby oddać charakter tak bardzo nietypowych miejsc, a przede wszystkim pokazać ich gospodarzy, rzadko wystarczała jedna wizyta. Przy okazji owych specyficznych sesji zdjęciowych toczyły się przecież długie, czasem wręcz burzliwe dyskusje. O sztuce w ogóle, o kondycji sztuki współczesnej, a w końcu – o życiu, bo robiło się kameralnie i obydwie strony, fotografa i fotografowanego, zaczynała łączyć nić zaufania i wzajemnej życzliwości. Czasem trzeba było nawet zmienić koncepcję kolejnej serii, gdy okazywało się, że artysta uchylił rąbka jakiejś twórczej tajemnicy i warto było ten rąbek podnieść nieco wyżej. Nie wszyscy bohaterowie zdjęć pokochali pomysł od razu, nawet jeśli na „podglądany” portret wcześniej się zgodzili. Zrazu aparat fotograficzny wydawał im się w pracowni intruzem, a w najlepszym wypadku – oficjalnym gościem. Potem przyzwyczajali się do jego obecności, dlatego zdjęcia nie są pozowane, nawet jeśli czasem takimi się wydają. Od początku album miał mieć charakter dokumentalny, zapisujący „tu i teraz”, czyli portrety artystów w ich pracowniach. W czasie pracy okazało się, że wielu bohaterom cyklu nie zbywało także na własnych pomysłach i ekspresji, dzięki czemu wiele fotografii nabrało zaskakująco osobistego charakteru. Bardzo to było dla autora zdjęć – Arkadiusza Ławrywiańca inspirujące i interesujące doświadczenie. Zdjęcia pokazują plastyków tylko we wnętrzach, bo takie było założenie publikacji, warto więc może dodać, że pracownie znajdują się w zaskakująco różnych miejscach. W blokach na typowych PRL-owskich osiedlach, w starych pofabrycznych przestrzeniach, na wydzielonych piętrach domów jednorodzinnych, a nawet w garażu czy domowej kuchni. Gdziekolwiek by się jednak znajdowały, zaskakują klimatem i wyczuwalną indywidualnością swoich gospodarzy. W każdej, absolutnie w każdej – „na widoku” albo w sekretnych szufladach – rezydują jakieś ważne pamiątki, książki, talizmany czy nawet zwykłe przedmioty, których historia jest jednak dla właścicieli na tyle istotna, że lubią je mieć na podorędziu. Większość bohaterów tej książki tworzy w kilku różnych miejscach, niemal zawsze jedno z nich jest jednak ich portem docelowym. I to jest ta Prawdziwa Pracownia, czyli miejsce, gdzie nie tylko potrafią się skupić, ale wręcz wypreparować z rzeczywistości i tworzyć własne światy. A teraz zaprosili do tych miejsc Czytelników. Z całą serdecznością…
Henryka Wach-Malicka
Arkadiusz Gola dotarł do fotoreporterów z „Dziennika Zachodniego” i „Trybuny Śląskiej” pracujących w tych dwóch największych regionalnych dziennikach w latach 60., 70. i 80. ubiegłego stulecia. Na podstawie przeprowadzonych rozmów oraz bogatego zbioru archiwalnych materiałów stworzył plastyczny obraz tego, jak wyglądał świat fotoreportażu w ówczesnej śląskiej prasie. Publikacja stanowi wielki wkład w historię polskiej fotografii. […] Gola przedstawia ludzi i wydarzenia, ukazując tym sposobem, jak funkcjonowała cenzura i autocenzura, jak wyglądały praktyki, które celowo zmieniały rzeczywistość.
Z recenzji prof. PhDr. Vladimíra Birgusa
To interesujący i wartościowy materiał do studiowania kwestii związanych z optymalizacją procesu pomyślnego starzenia się. Praca dobrze wpisuje się w aktualną, ważną dyskusję nad poszukiwaniem optymalnego modelu przygotowania społeczeństwa do samodzielnej, zdrowej, aktywnej późnej dorosłości, do nowych sposobów podnoszenia jakości coraz dłuższego życia. Publikowany zbiór przedmiotowych analiz to praca potrzebna i oczekiwana na rynku wydawniczym, w środowisku akademickim – wśród studentów i dydaktyków oraz w środowisku teoretyków i praktyków – przedstawicieli nauki i szeroko rozumianych służb społecznych. To swoiste ukoronowanie wieloletnich poszukiwań naukowych Autorki i jej konsekwentnie realizowanych zainteresowań, dokumentowanych licznymi publikacjami. Wartość monografii będzie narastać równolegle do upływu czasu i kolejnych zmian związanych z przyjmowanymi strategiami zapobiegania ageizmowi, marginalizacji, promocji aktywizacji, całożyciowej edukacji i samodzielności we wszystkich fazach życia. Z recenzji prof. dr hab. Elżbiety Trafiałek
Podstawowe zmiany w tym wydaniu dotyczą znacznego rozszerzenia treści o nowe tematy i rozdziały. W części pierwszej tej pracy, poświęconej kwestiom gerontologicznym, omówiłem m.in. własną teorię osobistej korzyści w okresie starości, zjawiska, syndromy i/lub zespoły drugiej połowy życia. Osobne rozdziały dotyczą choroby Alzheimera i możliwości przystosowania chorego do życia w trudnej codzienności oraz profilaktyki gerontologicznej w relacji do normalnego i optymalnego starzenia się. W drugiej części, prezentującej zagadnienia z zakresu tanatologii, podjąłem nowe tematy, takie jak np. śmierć w cyklu życiowym a religia i religijność człowieka, dekalog opieki nad człowiekiem cierpiącym i umierającym oraz moralne aspekty prawa do umierania i godnej śmierci, w tym niezmiernie trudne kwestie uporczywej terapii, testamentowej dyspozycji życiem i ciałem oraz kontrowersyjny problem możliwości i/lub dopuszczalności eutanazji. [...] Zaktualizowałem ponadto dane, głównie demograficzne i statystyczne, oraz uzupełniłem bibliografię o najnowsze pozycje literatury przedmiotu, dodając jeszcze filmografię i netografię.
Ze Wstępu do drugiego wydania
Do przygotowania książki Współczesna filozofia społeczna w Polsce. Wybrane problemy skłoniło nas kilka powodów. W ostatnich kilkudziesięciu latach można zauważyć bujny rozwój filozofii społecznej. Impulsem do rozpoczęcia tej nowej fazy dyskusji było wydanie na początku lat siedemdziesiątych książki J. Rawlsa Teoria sprawiedliwości. W ostatnich dwudziestu latach podobnie bujny rozwój filozofii społecznej i politycznej można zauważyć w Polsce, gdzie impulsem rozwoju stał się przełom roku 1989. W wymiarze teoretycznym cezura roku 1989 odciska się przede wszystkim w trzech obszarach: dyskusji o pojmowaniu samej filozofii społecznej, filozofii politycznej, filozofii polityki; asymilacji/przystosowaniu pojęć i koncepcji sformułowanych wcześniej na Zachodzie i teraz analizowanych, interpretowanych i adaptowanych w Polsce; dyskusji o problemach specyficznych dla naszego i innych krajów Europy Środkowo-Wschodniej przechodzących przyśpieszone przemiany. Jednym z elementów tej specyfiki jest dyskusja o roli marksizmu w Polsce. Tę nową jakość wyznaczają wypowiedzi wielu autorów. Zasygnalizowana wyżej nowa sytuacja filozofii społecznej w Polsce nie stała się dotąd przedmiotem całościowego zainteresowania badaczy. Tymczasem materiał źródłowy jest bardzo bogaty, zróżnicowany, lecz nie został opracowany z punktu widzenia ukazania specyfiki filozofii społecznej i politycznej w Polsce. Istniejące opracowania dotyczą ważnych, lecz tylko kilku elementów składowych filozofii społecznej i politycznej, takich jak wolność, demokracja, feminizm. Lista ważnych problemów możliwych i koniecznych do analizy i interpretacji jest długa, autorzy tej książki zajęli się tylko wybranymi. W książce autorzy analizują, jak przełom roku 1989 odcisnął swoje piętno na sposobach pojmowania najważniejszych problemów filozofii społecznej w Polsce oraz ujawniają bogactwo stanowisk dotyczących wielu ważnych problemów, będących przedmiotem zainteresowania filozofii społecznej.
Zarys historii Teatru Nowego w Zabrzu [1959-2019]Lektura tej obszernej (bardzo obszernej) pracy nie jest łatwa: daty, fakty, ludzie mnóstwo informacji. Jeśli lektura nie jest łatwa, to co dopiero powiedzieć o trudzie gromadzenia i spisania tych wszystkich danych. Już za to rzecz godna jest uwagi, druku i upowszechnienia. Chciałoby się powiedzieć: solidna śląska robota. To o książce. A cóż dopiero o jej bohaterze Teatrze Nowym i tworzącym go zespole? To dopiero była i jest solidna robota. a przy tym śląska robota w sensie: przez Ślązaków i dla Ślązaków w mieście tak przez historię doświadczonym, jak Zabrze i w społeczności, która po wojnie, po zmianach ustrojowych, musiała z trudem dochodzić własnej tożsamości, tworzyć ją i utrwalać. Niebagatelna w tym rola instytucji edukacyjnych i artystycznych, w tym może szczególnie teatru miejsca, w którym spotyka się dwóch partnerów: aktor i widz, by wspólnie coś przeżyć, zastanowić się nad czymś ważnym. Takie chwile refleksji budują wspólnotę i o tym Linert zdaje się ani na chwilę nie zapominać. Rejestrując fakty, opisując starania ludzi, stale ma na uwadze pytanie czemu to właściwie służy i znajduje zwięzłą, ale niesłychanie trafną odpowiedź budowaniu lokalnej wspólnoty. I tak jest skonstruowana ta książka. Na pierwszym planie zawsze staje pytanie: ku czemu zmierzać chcemy, a dopiero potem jawią się jego pochodne jakimi środkami to realizować. W teatrze jest to kwestia jego kierownictwa, budowania zespołu, warunków pracy (w sensie zarówno środowiska, jak i wymiarze czysto materialnym). Linert przekonujco pokazuje, jak zmienne były środowiskowe oczekiwania wobec teatru, przy czym intencje władz i dysponentów środków nie zawsze były tożsame z intencjami potencjalnej widowni, nie mówiąc już o własnych ambicjach kierownictwa teatru. Pokazuje wręcz, że Teatr Nowy przez lata nie miał własnego domu, ale pokazuje też, jak jego zespół umiał to nie tylko przetrwać, ale i obrócić na własną korzyść, np. dając premiery w miejscach niezwykłych, grając w objazdach, budując renomę własnego festiwalu zdecydowanie zorientowanego na jakże aktualne i bolesne sprawy współczesne.
Recenzowany tom jest kolejnym z cyklu publikacji zespołu badaczy związanych z istniejącymi do roku 2019 Studium Pracy Socjalnej i Zakładem Badań Kultury Współczesnej Instytutu Socjologii Uniwersytetu Śląskiego. Zespół pod kierunkiem prof. Kazimiery Wódz od początku lat 90. realizował szeroko zakrojone badania nad społecznymi i kulturowymi konsekwencjami transformacji województwa śląskiego. (...)
W województwie śląskim procesy restrukturyzacji w szczególny sposób dotknęły społeczności związane od pokoleń z sektorem górniczym. Cechą tych społeczności jest wytworzona przez nie charakterystyczna, unikalna kultura zawodowa promieniująca na wiele sfer codziennego życia, m.in. relacje społeczne w obrębie społeczności, wzory życia rodzinnego, solidarności grupowej opartej na poczuciu wspólnoty losu i odrębności
regionalnej, zaznaczonej szczególnie silnie w śląskiej części województwa.
W badaniach, których wyniki przywoływane są szeroko w recenzowanej monografii podstawowa płaszczyzną analizy jest sposób przeżywania przez mieszkańców dzielnic i osiedli śląskich objętych badaniem – których historia jest wpisana i ściśle związana z rozwojem przemysłu ciężkiego – konsekwencji dokonujących się przemian strukturalnych i ich następstw w codziennych praktykach społecznych i kulturowych. (...) Cechą
wyróżniającą recenzowaną publikację w porównaniu do innych, wcześniejszych prac zespołu prof. Kazimiery Wódz, jest moim zdaniem interesująca i udana próba aplikacyjnego zastosowania uzyskanych wyników pogłębionych badań terenowych, systematycznie prowadzonych w środowiskach dotkniętych negatywnymi skutkami transformacji. Stały się one podstawą do budowania i realizacji działań praktycznych, z których najbardziej znaczącymi są włączenie mieszkańców w programy rewitalizacji najbardziej zaniedbanych obszarów poprzez działania aktywizujące, wykorzystujące elementy metody organizowania społeczności lokalnej.
(z recenzji dr hab. Jolanty Grotowskiej-Leder, prof. SGGW)
Spis treści
Wprowadzenie
Rozdział 1. Społeczny wymiar rezyliencji
1.1. Czym jest rezyliencja – ustalenia definicyjne, przegląd koncepcji i stanowisk
1.1.1. Resilience
1.1.2. Koncepcja Social Resilience
1.2. Społeczne problemy starych dzielnic miast
1.3. Polityka miejska, rewitalizacja i rezyliencja miejska
w dzielnicach postindustrialnych
1.3.1. Polityka miejska
1.3.2. Rewitalizacja
1.3.3. Rewitalizacja a krajowa i europejska polityka miejska
1.3.4. Koncepcja rezyliencji miejskiej i jej praktyczny wymiar
na przykładzie katowickiej dzielnicy Załęże
Rozdział 2. Od wspólnoty do zindywidualizowanej koegzystencji.
Społeczność osiedla robotniczego w sytuacji kryzysu na
podstawie wyników badań projektu SPHERE
2.1. Krotki opis założeń projektu SPHERE
(...)
Rozdział 3. Badania nad strategiami zaradczymi gospodarstw
domowych żyjących w biedzie
3.1. Zarys badań realizowanych w ramach projektu RESCuE
3.1.1. Założenia metodologiczne badań terenowych
3.1.2. Charakterystyka badanych społeczności
(...)
Rozdział 4. Koncepcja społecznej rezyliencji a organizowanie
społeczności lokalnej
4.1. Czym są współczesne społeczności lokalne?
(...)
Bibliografia
Utwory zebrane w książce, podobnie zresztą jak przedstawiane w ostatnio publikowanych tomikach poetki (m.in. Maki, 2004; Ciebie nie ma, 2008; Szelki bezpieczeństwa 2010, wyd. drugie poszerzone 2012; Hiperrealistyczne minuty, 2011; nic, 2012; Deklinacja, 2014; Mój świat odchodzi, 2016),sytuują nas w obszarach refleksyjnego, egzystencjalnego zamyślenia nad trwałością i kruchością, zadziwienia możliwością budowania i perspektywą destrukcji, zdziwienia czynem naszym i by tak rzec czynem dokonywanym w jakimś wielkim i ostatecznym planie nie przez nas, ale z naszego powodu. To gra mikro i makroplanów sensu, którą tutaj akurat obserwujemy z przekonaniem o jednej z możliwych i koniecznych dróg wyrażenia w poetyckich ekwiwalentach, zestawianiu słów odległych a nagle współbrzmiących, innym razem bliskich i od razu umykających przed sobą, rezygnujących z kulturalnego sąsiedztwa (jak w przypadku płomiennego ptaka z metalowym bzem w dziobie / który macha skrzydłami czarnymi jak noc). Ze względu na te możliwości osobne, osobiste i osobliwe właśnie poezja odgrywa rolę szczególną.
Przedstawiona tu monografia jest pogłębioną analizą funkcjonowania Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Zabrzu w latach 1998-2003. Ta cezura czasowa nie jest bynajmniej przypadkowa. Jest to bowiem etap, w którym przedmiotowy MOSiR z typowego podmiotu funkcjonalnego, jakich wiele przy każdym Urzędzie Miejskim, szczególnie w wielkich podmiotach miejskich, zmienił swoją strukturę i stał się niezależnym podmiotem kreującym w znacznym stopniu i reżyserującym systematyczne działania zmierzające w kierunku szerzenia kultury fizycznej, rekreacji oraz sportu wyczynowego w skali miasta.
Zabrzański MOSiR przekształcił się w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, której właścicielem stało się miasto Zabrze. Ale spółka ta działająca
w aspekcie ekonomicznym w obszarze prawa handlowego w znacznym stopniu przynosiła również dochody, czyli po części zarabiała na swoja statutową działalność. Na tym polegał zabrzański eksperyment, w którym autor był zresztą głęboko zaangażowany. O sukcesie eksperymentu świadczy sytuacja, że kolejne wielkie, ale również mniejsze miasta poszły drogą zabrzańskiego eksperymentu ekonomiczno-społecznego.
WSTĘP
ROZDZIAŁ I
REKREACJA I KULTURA FIZYCZNA JAKO FORMA
ZAGOSPODAROWANIA CZASU WOLNEGO I POLITYKI SOCJALNEJ
ZABRZE A RUCH SPORTOWY
1.1 Czas wolny i rekreacja. Metodologia i socjalny
model sportu i rekreacji
1.2 Struktura pojęciowa kultury fizycznej
1.3 Miasto Zabrze - historia i współczesność
1.4 Sport i rekreacja w Zabrzu
ROZDZIAŁ II
MIEJSKI OŚRODEK SPORTU I REKREACJI W ZABRZU
FUNKCJA SOCJALNO-SPORTOWO-ZDROWOTNA
2.1 Powołanie i wstępny okres działalności MOSiR w Zabrzu
2.2 Podstawy prawno-organizacyjne działalności MOSiR w Zabrzu
ROZDZIAŁ III
DZIAŁALNOŚĆ ZABRZAŃSKIEGO MIEJSKIEGO
OŚRODKA SPORTU I REKREACJI W LATACH 1998-2000
WDROŻENIE EKONOMICZNO-SOCJALNEGO MODELU PODMIOTU
3.1 Innowacyjność ekonomiczna MOSiR Zabrze
3.2 Metodologia finansowania MOSiR Zabrze
na tle innych tego typu struktur w województwie śląskim
ROZDZIAŁ IV
MOSiR ZABRZE W LATACH 2001-2003
SOCJALNA FORMUŁA I INNOWACYJNE METODY DZIAŁANIA
4.1 MOSiR jako koordynator całokształtu ruchu
sportowego w mieście
4.2 Podmiotowość socjalna MOSiR Zabrze
4.3 Perspektywiczny, socjalny model MOSiR Zabrze
ZAKOŃCZENIE
STRESZCZENIE
SUMMARY
ZUSAMMENFASSUNG
BIBLIOGRAFIA
Najnowszy numer Zarania Śląskiego Serii drugiej ma w znacznej mierze charakter literacki, przybliżając sylwetki pisarzy niemieckojęzycznych związanych miejscem urodzenia bądź twórczą działalnością z Górnym Śląskiem. Przywołane zostają postaci Maxa Ringa, Hansa Marchwitzy, Jochena Kleppera, Antona Oskara Klaußmanna i Augusta Scholtis.
Upowszechnianie wiedzy i kultury gerontologicznej jest zadaniem niezmiernie trudnym, wymagającym nie tyle środków, co determinacji, profesjonalizmu, zaangażowania i czasu oraz edukacji. Wymaga interdyscyplinarnych inicjatyw eksploracyjnych i ponadresortowych
działań nakierowanych na obalanie negatywnych stereotypów, na wzmacnianie kapitału społecznego i racjonalne gospodarowanie potencjałem tkwiącym w coraz liczniejszej populacji osób starszych. Wymusza powstawanie i rozwój nowych subdyscyplin gerontologii,
wzmacniając zapotrzebowanie na nową wiedzę o ostatniej fazie życia, o randze aksjologii, epistemologii oraz znaczeniu, granicach sfery sacrum i profanum w ludzkiej egzystencji. […] Pod względem merytorycznym [recenzowana] praca dobrze wpisuje się w aktualną, ważną
dyskusję nad poszukiwaniem optymalnego modelu przygotowania społeczeństwa do samodzielnej, zdrowej, aktywnej, późnej dorosłości, do nowych sposobów podnoszenia jakości coraz dłuższego życia. […] Praca potrzebna na rynku wydawniczym – zasługująca na upowszechnianie w środowisku akademickim: wśród studentów i dydaktyków; wśród teoretyków i praktyków – przedstawicieli nauki i szeroko rozumianych służb społecznych oraz zainteresowanych wielowymiarowością i niehomogenicznością życia w starości. Z uwagi na wielowątkowość i interdyscyplinarny charakter całości – to praca nowatorska.
Fragmenty recenzji wydawniczej prof. dr hab. Elżbiety Trafiałek
Spis treści
Adam A. Zych
Starość w drodze, czyli mądrość życiowa i los człowieka późnej
dorosłości
Część I
STUDIA I SZKICE
Bernadetta Janusz i Emilia J. Sitek
Żałoba za życia: przeżywanie niejednoznacznej utraty w kontekście
choroby otępiennej u najbliższej osóby
Zdzisław Markiewicz
Superwizja w całodobowych placówkach pomocowych dla osób
starszych
Anna Stanisławska
Gerontologopedia – mowa osób starszych przedmiotem
zainteresowania logopedii
Dariusz Włodarek
Żywienie osób starszych. Czy modyfikacje diety są konieczne?
Ks. Andrzej Zwoliński
Mądrość ludzi starszych
Adam A. Zych
Współczesna polityka senioralna: deklaracje i działania
Część II
DOBRE PRAKTYKI
Iwona Benek i Agnieszka Labus
Wskazanie kryteriów projektowych dla mieszkalnictwa
senioralnego. Czynniki sprzyjające adaptacji seniora w nowych
sytuacjach życiowych
Mariusz Dorot
Gerontopsychomotoryka jako forma towarzyszenia i/lub wspierania
osób starszych
Justyna Hołyst
Wsparcie kierowane do osób starszych z otępieniem. Na
przykładzie działu EMI: Staying at home w Anglii
Emilia Lewicka-Kalka
Rady seniorów w Polsce: bariery i wyzwania
Anna Stanisławska
Nie mówię, ale mam własne zdanie. Rola logopedy w Zakładzie
Opiekuńczo-Leczniczym w Ostrzeszowie
RECENZJE
Katarzyna Kaczorowska-Bray
Recenzja hasła gerontologopedia, ogłoszonego w pracy zbiorowej:
Encyklopedia starości, starzenia się i niepełnosprawności, pod red.
Adama A. Zycha
Waldemar Tłokiński
Młodość utracona, odkrywana starość – zbiór esejów i szkiców
z gerontologii
Adam A. Zych
Zamiast zakończenia: Wstrzymaj się chwilo – geragogika losu
i mądrości życiowej
Bibliografia
Filmografia
Netografia
Informacje o Autorach
W powieści (której mimo wszystko nie sposób zaliczyć do kręgu literatury religijnej) autor, w drodze przenikliwej analizy oficjalnych tekstów ewangelicznych, obala trzy wielkie kościelne i teologiczne mity:
– mit trzydziestu srebrników, fałszywego pocałunku i wskazania, jako dzieła zdrady Judasza;
– mit Szatana jako antynomii Boga, względnie jako Jego nieprzejednanego wroga;
– mit drogi zbawienia wyłącznie poprzez Kościół (katolicki).
Co więcej, autor kruszy – jak ten Jerycha mur – odwieczne, a fałszywe i krzywdzące społeczność żydowską przeświadczenie, jakoby to nienawiść, miała być motorem napędowym dramatu pasyjnego.
Całość, zanurzona w delikatnej, kryminalno-sądowniczej, współczesnej anegdocie.
Od Autora
Praca dr. Dariusza Krawczyka, oprócz niewątpliwych walorów naukowych, pozwalających na zdiagnozowanie stanu faktycznego prasy samorządowej na wybranym obszarze, dających również perspektywę dalszych badań (na przykład nad odbiorem komunikowania samorządowego na tym terenie), może być również użyteczna dla praktyków komunikacji lokalnej – jako podręcznik zawierający najważniejszą wiedzę teoretyczną. ale przede wszystkim swego rodzaju poradnik dla wydawców prasy samorządowej.
Z recenzji dr hab. Patrycji Szostok-Nowackiej
Spis treści
Wstęp
1. Komunikowanie lokalne
1.1. Zarys lokalnej komunikacji medialnej
1.2. Czynniki wpływające na funkcjonowanie regionalnego
i lokalnego rynku mediów
2. Samorząd terytorialny. Pojęcia i zakres działalności
2.1. Reaktywacja i reformy samorządu terytorialnego w Polsce
2.2. Autonomia finansowa, samodzielność
i odpowiedzialność samorządu za rozwój lokalny
2.3. Rola i postrzeganie samorządności
3. Komunikowanie publiczne samorządów
3.1. Narzędzia komunikacyjne samorządów
3.2. Wybrane narzędzia komunikacyjne samorządów
3.2.1. Zapewnienie dostępu do informacji publicznej
3.2.2. Sieć internetowa w świadczeniu usług administracji
terenowej
3.2.3. Komunikacja społeczna samorządów
z zastosowaniem mass mediów
4. Uwarunkowania działań komunikacyjnych samorządu
4.1. Strategia informacyjna samorządu
4.2. Prasa samorządowa. Zarys stanu faktycznego
4.3. Kontrowersje wokół wydawania prasy samorządowej
4.4. Propozycje likwidacji prasy samorządowej
4.5. Niejednoznaczne stanowiska organów nadzoru
wobec zasad wydawania prasy samorządowej
4.6. Wydawanie gazet samorządowych w obowiązującym
stanie prawnym
5. Prasa samorządowa w polityce informacyjnej administracji terenowej. Badanie medioznawcze
5.1. Obszar badawczy. Rys historyczny
5.2. Funkcjonowanie rynku prasy samorządowej. Weryfikacja hipotez badawczych na podstawie analizy czasopism ukazujących się na terenie Górnośląsko-Zagłębiowskiej Metropolii
5.2.1. Periodyczność
5.2.2. Upowszechnianie reklam
5.2.3. Nakład
5.2.4. Zasięg społeczny
5.2.5. Kompozycja graficzna
6. Postrzeganie prasy samorządowej przez zarządzających samorządem
6.1. Uzasadnienie braku formalnego związku administracji terenowej z gazetą lokalną
6.2. Walory pośredniej formy przygotowywania gazety samorządowej
6.3. Atuty czasopisma wydawanego bezpośrednio przez urząd miejski
7. Propozycja usprawnienia wydawania gazet samorządowych stanowiących element zarządzania polityką informacyjną gminy
7.1. Uniwersalność przyjętych założeń
7.2. Działalność wydawnicza samorządu
7.2.1. Określenie wydawcy
7.3. Wypełnianie funkcji kontrolnej wobec władz samorządowych
7.4. Formuła kolportażu i odpłatności
7.5. Zespół redakcyjny gazety samorządowej
7.6. Zróżnicowanie upowszechnianych materiałów informacyjnych
7.7. Publikowanie treści reklamowych
7.8. Odbiorcy prasy samorządowej
7.9. Relacje wydawcy gazety samorządowej z prasą komercyjną
8. Przewidywany kierunek przekształceń w polityce informacyjnej samorządu
Zakończenie
Aneks
Wybrane przykłady kompozycji graficznej periodyków samorządowych ukazujących się na badanym obszarze
Bibliografia
Indeks osób
Spis wykresów i tabel
Książka Beaty Popczyk-Szczęsnej stanowi bardzo wartościową diagnozę postawioną współczesnym tekstom pisanym dla sceny i choć nie ma na celu – jak pisze Autorka – proklamowania „radykalnej zmiany w sposobie
używania tworzywa słownego”, to bez wątpienia bardzo trafnie wskazuje na pewne wyraziste tendencje w komponowaniu tekstów teatralnych. Prezentowane w kolejnych rozdziałach zestawienia, porównania, konfrontacje służą Beacie Popczyk-Szczęsnej do uchwycenia tego, co poszczególnych autorów czy poszczególne utwory łączy, ale także tego, co jest znakiem odrębności danego twórcy i jego dzieła, by w efekcie wyeksponować rozmaite strategie czynienia tekstu bohaterem. Przywoływane w książce konteksty filozoficzne (np. Foucault, Wittgenstein, Ricoeur), literackie (np. Barthes, Bachtin), teatralne (np. Lehmann, Sarrazac, Pavis), estetyczne (Bourriaud, Fischer-Lichte) bardzo wzbogacają proponowane odczytania wybranych utworów i na nowo, ciekawie je oświetlają. Autorka niezwykle sprawnie posługuje się warsztatem teatrologa i literaturoznawcy. Świetnie łączy dociekliwe analizy utworów dramatycznych z teoretycznymi próbami ujęć syntetycznych. Efektem tych zabiegów jest interesująco nakreślona panorama współczesnej polskiej dramaturgii teatralnej, która bez wątpienia stanowiła będzie wartościową pozycję wydawniczą.
(Z recenzji dr hab. Ireny Górskiej, prof. UAM)
Spis treści
Słowo wstępne
Część I. Ciało tekstu — werbalizacje doświadczeń
Ciała obecne — ciała znaczące — Ciała obce Julii Holewińskiej
Lektura somatyczna utworów Artura Pałygi
Przedstawianie świata
Motyw śmierci
Sensualność tekstu
Język i afekty w dramatach Zyty Rudzkiej
Część II. Mowa (z)wiązana. Kolażowe praktyki pisania dla sceny
Rozbrajanie dyskursów w twórczości Doroty Masłowskiej i Jolanty Janiczak
Konflikt słów — zderzenie kultur. O napięciach w tekstach
scenicznych Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk
Parateksty w nowym polskim dramacie
Rozbudowane fragmenty narracyjne
(Prze)moc śródtytułów
Autorskie gry językowe
Część III. Estetyka wysłowienia
Od tekstu do wydarzenia mowy
Małe narracje, polifonie, parabazy
Kolekcje słów — skuteczność języka
Bibliografia (wybór)
Nota bibliograficzna:
Indeks nazwisk
Książka Polsko-łużyckie zbliżenia. Język–literatura–kultura poświęcona jest twórczości Jurija Brězana i adresowana do grona miłośników języka, kultury i literatury Serbołużyczan. Refleksja o różnych aspektach pisarstwa J. Brězana, jego zaangażowaniu społecznym i sposobie postrzegania rzeczywistości niemieckiej w okresie politycznego przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku, jego prozie i współczesnej górnołużyckiej powieści wprowadza do dotychczasowych badań nowe akcenty.
W polu zainteresowań polskich badaczy, slawistów, kulturoznawców i germanistów znalazła się także twórczość literacka przedstawicieli dwóch różnych generacji pisarzy serbołużyckich, przyjaciół Polski i Polaków, Antona Nawki i Bendikta Dyrlicha oraz recepcja literatury
i kultury łużyckiej w śląskiej prasie.
(red.)
Spis treści
Grażyna Barbara Szewczyk
Wstęp. W dialogu z kulturą łużyczan
Nicole Dołowy-Rybińska
Wspólnota słowiańska w oczach Górnołużyczan
Tadeusz Lewaszkiewicz
Stan badań nad językiem górnołużyckiej twórczości Jurija Brězana
Dietrich Scholze-Šołta
Jurij Brězan i przełom polityczny w Niemczech
Piotr Pałys
Jurij Brězan jako organizator brygad pracy Serbskeje młodźiny w Jugosławii (1946?1948)
Józef Zarek
Jurij Brězan w panoramie górnołużyckiej powieści autorstwa Tomasza Derlatki
Marek Kryś
Adaptacje prozy Jurija Brězana na przykładzie filmu
Die schwarze Mühle
Monika Blidy
Wątki polskie w życiu i twórczości Antona Nawki
Grażyna Barbara Szewczyk
Łużyce w poetyckich światach Benedikta Dyrlicha
Michał Skop
Sprawy łużyckie na łamach katowickiego czasopisma „Odra” (1945?1950)
Ilza Kowol
Problematyka łużycka na łamach dwutygodnika „Poglądy”
Robert Langer, Měrćin Wałda / Martin Walde
Wywiad z Jurijem Brězanem
Indeks nazwisk
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
