Publikacja została pomyślana jako pomoc dla nauczycieli i wychowawców pracujących z dziećmi upośledzonymi, ze złożoną niepełnosprawnością. Skale przedstawione w książce powstawały przez kilka lat. Okazały się niezwykle przydatne przy konstruowaniu programów pracy i śledzeniu postępów rozwojowych, jakie czynią dzieci wymagające szczególnej opieki.

Każdy rodzic wie, kiedy dziecko powinno zacząć siadać, samodzielnie chodzić, mówić, kiedy można spodziewać się pierwszych zębów i kiedy one wypadną. Jednak niewiele osób docieka przyczyn i prawidłowości rozwoju psychicznego, nierozerwalnie związanego z fizycznym.Rozwój psychiczny dziecka od 0 do 10 lat Spis treści Wstęp 9 Rozdział 1. Wiek a zachowanie dziecka 11 Lepsze i gorsze etapy 13 Sugestie 17 Rozdział 2. Wiek dziecka a etapy rozwoju 19 Cykle zachowań 19 O czym trzeba pamiętać w związku z etapami rozwoju 22 Cztery tygodnie 23 Szesnaście tygodni 24 Dwadzieścia osiem tygodni 25 Czterdzieści tygodni 27 Dwanaście miesięcy 28 Piętnaście miesięcy 29 Osiemnaście miesięcy 30 Dwa lata 32 Dwa i pól roku 34 Trzy lata 35 Trzy i pół roku 36 Cztery lata 38 Cztery i pól roku 40 Pięć lat 42 Pięć i pół - sześć lat 43 Siedem lat 45 Osiem lat 47 Dziewięć lat 48 Dziesięć lat 50 Rozdział 3. Osobowość 52 Osobowość jako funkcja budowy ciała 53 Trzy typy budowy ciała. Spanie. Jedzenie. Emocje. Nadwrażliwość ektomorfika. Hałaśliwy mezomorfik. Funkcjonalne podejście do osobowości 61 Peryferyjne i zogniskowane. Niezdolność do przejścia. Dzieci, których zachowanie w nowych sytuacjach jest zaskakująco dobre, a później się pogarsza. Osobowość a rozwój lewej lub prawej półkuli mózgowej. Dziecko destrukcyjne. Dziecko autystyczne. Cóż więc można zrobić? 70 Rozdział 4. Jedzenie 72 Sekwencje rozwojowe 73 Okres niemowlęcy - nieustające ucztowanie. Osłabiony apetyt. Wybredne - marudne - kapryśne. Spokój. Szybkość i motywacja. Lepszy apetyt. Ciągły ruch. Wilczy apetyt. Apetyt i upodobania 79 Różnice indywidualne 81 Szczególne problemy 81 Kolki niemowlęce. Wymioty. Przywiązanie do butelki. Odmowa przyjmowania stałych pokarmów. Niechęć do samodzielnego jedzenia. Apetyt na potrawy pikantne. Jak sprawić, by dzieci lubiły jeść - zasady ogólne. Rozdział 5. Sny i spanie Kładzenie dziecka do łóżka Wiek niemowlęcy. Zapotrzebowanie na sen u dwulatka. Rytuał zasypiania u dwuipółlatków. Zasypianie - trzy do dziesięciu lat. Problemy ze spaniem Budzenie się i ptacz w nocy. Nocne życie trzylatków. Wchodzenie do łóżka rodziców. Duże łóżko w wieku czterech lat. Złe sny i koszmary senne. Lęki związane ze spaniem. Drzemki Budzenie się Różnice indywidualne Rozdział 6. Wydalanie 105 Kontrolowanie pęcherza 105 Indywidualne różnice w załatwianiu potrzeb fizjologicznych 107 Kontrolowanie wypróżnień 108 „Od kiedy mogę oczekiwać, że moje dziecko będzie suche przez całą noc?" 110 „Czy mam wysadzać go w nocy?" 111 Problemy z załatwianiem się 113 Moczenie nocne. Dzieci moczące się w dzień do trzeciego lub czwartego roku życia. Dziecko, które moczy się podczas zabawy. Moczenie się w szkole. Niezwykle i dziwaczne nawyki higieniczne. Kłopoty z wypróżnianiem. Rozdział 7. Rozładowywanie napięć emocjonalnych 124 Okresy wzmożonego napięcia 129 Napady wściekłości 129 Ssanie kciuka 130 Ssanie kciuka z dodatkowym przedmiotem. Czy ssanie kciuka jest szkodliwe? Co należy robić (i czego robić nie należy) ze ssaniem kciuka. Gryzienie 136 Obgryzanie paznokci 138 Kołysanie 139 Ssanie języka 140 Walenie głową 141 Toczenie głowy 142 Wyrywanie włosów 143 Płaczliwość 143 Apetyt na przedmioty 144 Tiki 145 Jąkanie się 146 Masturbacja 149 Choroby 151 Choroba morska 154 Rozdział 8. Lęki 156 Każdy wiek ma swoje lęki 156 Ucieczka przed źródłem lęku jest naturalną reakcją 159 Paniczny lęk, po którym następuje fascynacja 160 Lęk przed ciemnością 163 Lęk przed psami 164 Lęk przed wodą 164 Lęk przed dentystą 166 Lęk przed szpitalem 167 Rozdział 9. Inteligencja 169 Inteligencja a poziom dojrzałości 169 Stopień dojrzałości 170 „Ale jaki jest iloraz inteligencji mojego dziecka?" 173 Dzieci specjalnej troski 174 Co robić, jeżeli u dziecka stwierdzono WDM, nadpobudliwość, dysleksję, niezdolność do nauki? 176 Rozdział 10. Zachowania i zainteresowania seksualne 179 Jak rozmawiać z dziećmi o seksie? 179 Jak informować o seksie? 180 Kiedy mówić, skąd się biorą dzieci? 182 Zabawy seksualne 183 Różnice indywidualne 185 Zainteresowanie płcią przeciwną 186 Rozdział 11. Stosunki między rodzicami a dziećmi 189 Matka - dziecko 190 Dwa lata. Dwa i pół rok.u Dwa i pół do trzech lat. Trzy lata. Trzy i pół roku. Cztery lata. Pięć do sześciu lat. Siedem lat. Osiem lat. Dziewięć lat. Dziesięć lat. Ojciec - dziecko 201 Trzy do pięciu lat. Sześć lat. Siedem do dziesięciu lat. Rozdział 12. Bracia i siostry 208 Co można zrobić, by poprawić sytuację? 209 Nowe dziecko 213 Przygotowanie dziecka na przybycie rodzeństwa. Co zrobić ze starszym dzieckiem, kiedy matka idzie do szpitala. Co z zazdrością? Rozdział 13. Telewizja Rozdział 14. Sukces w szkole 228 Każde dziecko w odpowiedniej klasie 228 Powtarzanie klasy 230 Inne przyczyny niepowodzeń szkolnych 232 Wzrok 233 Zdrowie a osiągnięcia szkolne 236 Polityka edukacyjna 238 Całodzienne zajęcia szkolne w klasie zerowej. Zasada głównego nurtu. Niezdolność do nauki. Wnioski 241 Rozdział 15. Co mówić o śmierci, Bogu, adopcji i rozwodzie 243 Śmierć 243 Religia 246 Co mówić na temat adopcji? 248 Dziedziczenie czy wychowanie. Rozwód 251 Rozdział 16. Problem dyscypliny 255 Poziom dyscypliny 256 Techniki dostosowane do stopnia rozwoju 257 Pragmatyka życia rodzinnego 260 Dziecko niszczycielskie 262 Wskazówki ogólne 264 Trzymajcie się tego, co raz postanowiliście. Ojciec i matka wspierają się wzajemnie. Bić czy nie bić? 265 Dyscyplina wśród rodzeństwa 266 Dostosowanie dyscypliny do temperamentu 267 Rozdział 17. Zaburzenia kondycji psychicznej 269 Stres i przyczyny złego zachowania 269 Skąd wiemy, że dziecko jest chore? 271 Organizacja myślenia rodziców. Przykład - chłopiec o imieniu Sławek. Nazwy i listy. Rozdział 18. Lista diagnostyczna 281 Rozdział 19. Testy 291 Testy psychologiczne, rozwojowe, sprawdzające wzrok, słuch i mowę 291 Badania fizyczne 292 Elektroencefalogram (EEG) 293 Badania innych rytmów organizmu 294 Promienie Roentgena 295 Cukier we krwi 295 Więcej o chorobach 296 Badanie krwi 297 Morfologia krwi. Żelazo. Skład chemiczny krwi. Badanie tarczycy. Aminokwasy. Testy alergiczne 299 Odstawienie i podanie. Dodatki spożywcze. Wykrywanie alergii przez badanie krwi. Badanie skóry. Wykrywanie trucizn 305 Ołów. Miedź. Rtęć i arszenik. Formaldehyd. Tlenek węgla. Inne trucizny. Testy na wykrycie minerałów 307 Witaminy 308 Światło i powietrze 309 Rozdział 20. Jak stosować listę diagnostyczną i gdzie szukać pomocy 310 Stosowanie listy diagnostycznej 310 Zapobieganie 311 W poszukiwaniu pomocy z zewnątrz 312 Rozdział 21. Leczenie 314 Psychoterapia 315 Terapia indywidualna. Terapia grupowa. Terapia rodzinna. Terapia farmakologiczna 316 Środki pobudzające. Środki uspokajające. Silne środki uspokajające. Środki przeciwdrgawkowe. Lit. Środki antydepresyjne. Środki przeciwbólowe. Terapia żywieniowa 321 Niedobór witamin. Megawitaminy. Leczenie alergii 322 Rozdział 22. Stosowanie 324 Sieć wzajemnych powiązań 324 Podstawowe kategorie 325 Chęci i pragnienia 327 Zapobieganie 328 Bibliografia 329

Znana i ceniona autorka oraz jedna z najciekawszych postaci rynku szkoleniowego Iwona Majewska-Opiełka tym razem dzieli się z nami wiedzą na temat pozytywnej komunikacji. W jej najnowszej książce znajdziesz rzetelną, podaną w przystępny sposób wiedzę na ten temat, która sprawi, że twoje relacje z drugim człowiekiem będą pełniejsze. Świetna książka o tym, jak skutecznie komunikować się z innymi ludźmi. Autorka w przystępny sposób zgłębia tajniki interesującego sposobu mówienia i wyjaśnia, jak sprawić, by nasz przekaz nie nużył odbiorcy. Zwraca też uwagę Czytelnika na to, że ważne jest nie tylko to, jak się mówi, ale również to, jak się słucha innych osób. Książka ta to nieoceniona pomoc dla wszystkich, którzy pragną opanować bądź udoskonalić swoje umiejętności oratorskie, na przykład dla szkoleniowców czy wykładowców.

Psychoanaliza budzi kilka kontrowersji, wiąże się z nią także sporo niedomówień. Tym bardziej warto bliżej się jej przyjrzeć. „Cztery lekcje psychoanalizy” powstały na bazie wykładów wygłoszonych przez światowej sławy psychoanalityka i przedstawiciela pierwszego pokolenia lacanistów – Moustafę Safouana. To lektura obowiązkowa dla każdego, kto pragnie się zapoznać z najważniejszymi koncepcjami psychoanalizy lacanowskiej. Autor omawia je, nawiązując do teorii Freuda w kontekście pozytywnym (wskazując, co łączy oba modele psychoanalizy) , a ponadto negatywnym (gdy punktem wyjścia rozważań stają się sprzeczności w koncepcji ojca psychoanalizy). Spersonalizowane rozważania wzbogaca kilkoma przykładami, dzięki którym czytelnik może sprawnie podążać za zdarza się, że zawiłą analizują wykładowcy. Fragment książki Cztery lekcje psychoanalizy Metoda Lacana Lekcja 1 Sądzę, że najlepiej będzie, jeżeli zacznę od przedstawienia państwu swojej koncepcji pracy na ten tydzień. Jeśli uznają państwo, że coś przeoczyłem lub że coś powinienem dodać, proszę to zasygnalizować. Chętnie uwzględnię to w programie naszej pracy. Myślę, że teoria wieńcząca dzieło Zygmunta Freuda zawiera pewne sprzeczności. Pozostawienie ich bez komentarza mogłoby doprowadzić do jej upadku lub obalenia. Ograniczę się teraz do przypomnienia państwu dwóch najsłynniejszych sprzeczności. Pierwsza wiąże się z tym, że przeniesienie uważa się za warunek sine qua non psychoanalizy do tego stopnia, iż zaczęto ją traktować jako analizę przeniesienia. Jednocześnie przeniesienie uważa się za najpoważniejszą przeszkodę w analizie. Jakim sposobem zatem może ono być zarówno warunkiem możliwości, jak i czynnikiem niemożliwości? Druga sprzeczność dotyczy ego. Freud początkowo definiował je jako funkcję rzeczywistości, co było dla niego bardzo ważne zwłaszcza w związku z pragnieniami. Według Freuda bowiem pragnienia dążą do halucynowania swych obiektów, co oznacza, że czerpią satysfakcję z obiektów niemających nic wspólnego z rzeczywistością. Bez funkcji rzeczywistości, która koryguje funkcję pragnienia, funkcja psychiczna byłaby ograniczona do halucynaqi, do stanów psychotycznych. Wraz z odkryciem narcyzmu zaczęto jednak wyobrażać sobie ego jako czynnik sprawiający, że mylę to, czym jestem, z tym, czym chciałbym być. Jak zatem ten sam czynnik może być zarówno przewodnikiem po rzeczywistości, jak i źródłem iluzji? Poza tymi dwiema sprzecznościami w sferze teorii praktyka pozwoliła Freudowi odkryć pewne zaskakujące fakty - fakty tak zdumiewające, że można by je uznać za nienaturalne. Ich objaśnienie nie jest zatem łatwe. Nawiązuję tutaj do kompleksu kastracji. Jak to możliwe, że chłopiec niepokoi się o swój penis? Skąd się bierze groźba kastracji? A jednocześnie jak to się dzieje, że dziewczynka może odczuwać brak penisa, co wydaje się równie zasadne jak to, że ktoś mógłby odczuwać brak trzeciego oka lub szóstego zmysłu? Faktem jest również, że doświadczenie psychoanalityczne pozwoliło na odkrycie dwóch różnych zjawisk. Po pierwsze, że istnieje miłość przeniesieniewa, która cechuje się idealizacją. Idealizacja stanowi sedno miłości. Obiekt miłości widziany jest jako całość - nie tylko w znaczeniu jedności i zupełności, ale także w rozumieniu posiadania wszystkiego, czego mi brak. Po drugie, w tym samym doświadczeniu dostrzegamy wiele pragnień, którym wartość nadaje coś, co można nazwać obiektem częściowym - oralnym, analnym, a także spojrzeniem i głosem, lecz tutaj chodzi przede wszystkim o ich charakter jako obiektów częściowych. Niełatwo zatem dostrzec związek między owymi dwoma zjawiskami, między miłością i pragnieniem czy - innymi słowy - między obiektem całkowitym a obiektem częściowym. O ile mi wiadomo, Jacąues Lacan jest jedynym analitykiem, który podjął wytrwałe i konsekwentne starania, aby znaleźć odpowiedzi na wszystkie te pytania. Moim zamiarem jest udzielenie państwu podczas tego tygodnia odpowiedzi, które sformułować może analityk uwzględniający pracę Lacana. Czy zgadzają się państwo na ten pomysł? Po pierwsze, Lacan nawiązał do zupełnie nowej definicji samego doświadczenia psychoanalitycznego, a zdefiniował je jako doświadczenie dyskursu. Jego formuła „Nieświadome jest ustrukturowane jak mowa" powtarzana była tak często, że obecnie zdaje się stwierdzeniem oczywistym. Przed Lacanem jednak analitycy przyglądali się innym kwestiom - na przykład osobowości czy dynamice nieświadomego - a samą mowę uznawali za pozbawioną wartości, jeżeli za jej pomocą nie wyrażano jakiejś rzeczywistości. Oczywiście istniała definicja psychoanalizy jako terapii mówieniem, ale mówienie traktowano jako wyraz jakiejś rzeczywistości poza mówieniem. Przed Lacanem nikt nie pomyślał o ulokowaniu podmiotu wewnątrz samego aktu mówienia. Ideę psychoanalizy jako kwestii mowy można jednak odnaleźć w Studiach nad histerią Freuda1. Kilka ostatnich stron końcowego rozdziału W kwestii terapii histerii poświęca on opisowi procesu, który nazywa rozmieszczeniem materiału psychicznego w tym, co powiedziano podczas sesji psychoanalitycznej. Cztery lekcje psychoanalizy Spis treści:   Podziękowania LEKCJA 1 LEKCJA 2 LEKCJA 3 LEKCJA 4 Aneks Indeks osobowy  

Każdy z nas odczuwa czasem lęk. Jednak co zrobić, gdy owe uczucie wymyka się nam spod kontroli, ogranicza nasze możliwości i satysfakcję z codziennego życia? "Pokonać lęki i fobie" skierowana jest do osób, które poszukują sposobów radzenia sobie z nadmiernymi lękami i atakami paniki. Obok podstawowych informacji na temat przyczyn zaburzeń lękowych, autorzy zamieścili także opis kilku z nich. Książka zawiera wypowiedzi tych, którzy kiedyś zmagali się z lękiem oraz opisy ćwiczeń umożliwiających opanowanie paniki, pomagających zmienić sposób myślenia i zachowania. Dzięki praktycznym wskazówkom czytelnik uczy się akceptować odczuwane emocje i odbudowywać poczucie własnej wartości. Autorzy zachęcają go do pracy nad sobą i pokazują, jak wykorzystywać nowo nabyte umiejętności w rozmaitych sytuacjach społecznych.

Książka Nicolasa C. Demetry’ego poświęcona jest – najogólniej mówiąc – dynamice związków międzyludzkich. Fundamentem prowadzonych tu rozważań jest przekonanie o istnieniu energii – wszechogarniającej, przepływającej przez nasze ciało, wpływającej na jakość naszych relacji z innymi oraz na wszelkie zmiany zachodzące we wszechświecie. Prawie każdy z nas, bez względu na płeć, nosi w sobie pierwiastki męskie i żeńskie. Z lektury tej książki dowiemy się, z jakimi cechami wiążą się oba te bieguny, jak przejawiają się w naszym życiu w postaci zdrowej i niezdrowej energii. Demetry uczy nas, jak przezwyciężać zranienia z przeszłości powodowane poprzez złą energię , ponadto jak wygenerować pozytywne elementale, które pomogą przywrócić równowagę mojej duszy. Osiągnąwszy zaś tę równowagę w sobie, możemy podnosić jakość naszych relacji z partnerem (i innymi ludźmi). Autor uświadamia nam, w jaki metodę budujemy dysfunkcjonalne zależności między sobą, w jakie role się wcielamy, i pokazuje, jak wydostać się z błędnego koła wzajemnych uzależnień. Dzięki przedstawionym tu koncepcjom , a oprócz tego poza tym medytacjom Czytelnik zrozumie, jak odblokowywać wymianę energii w relacjach z drugim człowiekiem i jak ją ukierunkować w celu osiągnięcia duchowego zespolenia z partnerem, czego owocem będzie związek oparty na czystej miłości. Nicholas C. Demetry - doktor med., psychiatra holistyczny. Stopień doktora medycyny uzyskał w Emory University School of Medicine. Po ukończeniu studiów medycznych kontynuował naukę na University of Hawaii, specjalizując się w psychiatrii ogólnej oraz studiach międzykulturowych. Jest dyrektorem Etherikos International School of Energy Healing and Spiritual Development (Międzynarodowej Szkoły Uzdrawiania Energią i Rozwoju Duchowego) z siedzibą w Atlancie, w Stanach Zjednoczonych. Szkoła oferuje seminaria w Stanach oraz w kilkunastu innych krajach. Dodatkowo, pełni również funkcję dyrektora Institute for Spiritual Health (Instytutu Zdrowia Duchowego), organizacji pozarządowej promującej pokój poprzez duchowe zdrowie i edukację, a także członkiem założycielem American Board of Holistic Medicine (Amerykańskiej Komisji ds. Medycyny Holistycznej). Obecnie prowadzi prywatną praktykę w Atlancie.

Człowiek inaczej zachowuje się wówczas, gdy nikt go nie obserwuje, a inaczej, gdy świadkami jego zachowań są inni ludzie. Choć twierdzenie to wydaje się oczywiste, stosunkowo długo psychologia nie interesowała się tym, dlaczego właściwie taka różnica występuje, jakie czynniki ją potęgują i jakie są jej konsekwencje. Książka Marka Leary’ego poświęcona jest tym właśnie zagadnieniom.

Jak z nim życ. Jak pomagać. Jak prowadzić terapię. Zespół Aspergera z punktu widzenia pacjenta i terapeuty Książka ta powstała w celu propagowania praktycznej wiedzy o zespole Aspergera, żeby ułatwić zrozumienie osób dotkniętych tym zaburzeniem – zarówno ich otoczeniu, szczególnie zaś terapeutom, jak i im samym. Christine Preißmann dzięki swoim doświadczeniom zawodowym (terapeutki) i osobistym (osoby cierpiącej na zespół Aspergera) proponuje konkretne rozwiązania problemów, które pojawiają się w terapii i w życiu codziennym chorych. Terapeutów uwrażliwia na specjalne potrzeby pacjenta autystycznego, wskazuje tematy warte omówienia i wyróżnia bardzo złożoną rolę, jaką psychoterapeuci mają do odegrania w jego życiu. Chorym zaś doradza, jak ułatwiać sobie codzienne funkcjonowanie, a także namawia ich do podejmowania wyzwań stawianych poprzez rzeczywistość. Podkreśla oprócz tego ogromne znaczenie wcześnie rozpoczętej terapii, która z braku innych metod leczenia zespołu Aspergera ma możliwość wyraźnie pomagać w zdobywaniu narastającej samodzielności i satysfakcji z życia na miarę spersonalizowanych sposobności. (...) nie posiada podobnej pozycji na naszym rynku księgarskim.(...) Mogą z niej ze stuprocentową pewnością skorzystać – poza terapeutami rozmaitych specjalności i studentami – nauczyciele, pracownicy socjalni, a także rodzice. (...)Liczne przykłady znakomicie ilustrują poszczególne fragmenty pracy, sprawiając, że Czytelnik ma możliwość dobrze zrozumieć istotę trudności doświadczanych przez ludzi z autyzmem. Prof. Ewa Pisula Christine Preißmann – lekarz i psychoterapeuta. Gdy miała 27 lat, zdiagnozowano u niej zespół Aspergera. Od tamtej pory jej celem jest informowanie świata o sytuacji osób z tym zaburzeniem, o ich szczególnych potrzebach i pragnieniach. Zespół Aspergera Spis treści: O autorce i wyborze tematu Wstęp do wydania drugiego Wstęp do wydania pierwszego Wprowadzenie: Zespól Aspergera - ogólna charakterystyka i kryteria diagnostyczne Część 1 Psychoterapia i pomoc - zagadnienia ogólne Rozdział l Relacje terapeuty z pacjentem Rozdział 2 Podstawowe warunki i początek terapii Rozdział 3 Pomieszczenia i gabinet terapeutyczny Rozdział 4 Postępowanie podczas terapii Rozdział 5 Cele terapii i pragnienia, których nie da się spełnić Rozdział 6 Wymiar finansowy Część 2 Tematy ważne w psychoterapii i pomocy - zagadnienia szczegółowe Rozdział 7 Przyjaźń i związki Rozdział 8 Życie intymne Rozdział 9 Mieszkanie Rozdział 10 Nauka w szkole Rozdział 11 Praca i zawód Rozdział 12 Organizowanie czasu wolnego Rozdział 13 Zdrowie, choroba i starość Rozdział 14 Sytuacje przeciążające Rozdział 15 Sytuacje kryzysowe Rozdział 16 Rodzina i inne bliskie osoby Rozdział 17 Pośredniczenie w uzyskiwaniu pomocy Słowo autorki do terapeutów: Chciałabym Państwa zachęcić Bibliografia

Czyli metody i problemy ewaluacji W niniejszym, siódmym tomie serii autor przedstawia najważniejsze zagadnienia dotyczące oceny efektów szkoleń. Nie podaje jednego prostego przepisu na pomiar efektywności, niemniej jednak przedstawia różnorakie koncepcje teoretyczne, między innymi sposób czteropoziomowej oceny Donalda L. Kirkpatricka, model ROI czy sposób pięciu pytań Jacka Phillipsa, zwracając uwagę na ich mocne i słabe strony. Jego celem jest stworzenie zestawu narzędzi, z których w praktyce mogliby korzystać zarówno szkoleniowcy, jak i ich nabywcy. Ocena efektywności szkoleń jest przydatna Ci stronom procesu szkoleniowego: trenerom, uczestnikom i firmom zamawiającym szkolenie. Wskazówki, jak ją przeprowadzić, wyszukają oni w niniejszej książce.

Ian J. Deary w książce Inteligencja omawia najciekawsze zagadnienia dotyczące inteligencji człowieka: jakie formy przybiera? Co się z nią dzieje, kiedy się starzejemy? Czy jej źródło tkwi w kodzie genetycznym czy w środowisku? Czy inteligencja ma jakieś znaczenie w codziennym życiu? Dlaczego jej poziom wzrasta z pokolenia na pokolenie? Czy wszyscy psychologowie mają takie samo zdanie na temat inteligencji? Autor próbuje odpowiedzieć na te pytania, a także omawia indywidualne zróżnicowanie inteligencji u ludzi. Przywołuje wiele interesujących badań, w których analizowano poziom inteligencji u przedstawicieli różnych grup społecznych, kulturowych i wiekowych. Wszystkie wnioski ilustruje za pomocą przejrzystych rycin. Książka ma charakter popularnonaukowy, jest napisana przystępnym językiem, mimo że poruszono w niej zagadnienia ściśle związane ze statystyką. Każdy rozdział kończy się omówieniem zalecanej literatury przedmiotu.

Dlaczego coraz częściej dostrzegamy u dzieci ADHD?     Często powtarza się pytanie, dlaczego dzieci nadpobudliwych jest na początku XXI wieku znacznie więcej? Czy nie jest to przypadkiem efekt rozwoju cywilizacji? Czy w ogóle dzieci stają się bardziej „nerwowe", a więc nadpobudliwe?     Rzeczywiście, z dyskusji w mediach, z rozmów z nauczycielami i rodzicami można wywnioskować, że liczba osób z ADHD gwałtownie wzrosła, a zespół nadpobudliwości psychoruchowej jest powszechnym problemem u dzieci szkolnych.     W ostatnich latach znacznie więcej się pisze i mówi o tym zaburzeniu, szkoły poświęcają sporo czasu na zapoznawanie się ze sposobem funkcjonowania dzieci nadpobudliwych i z formami udzielania im pomocy. Rodzice, przychodząc do poradni, opowiadają, że to właśnie w szkole lub przedszkolu ktoś zwrócił uwagę na to, że ich dziecko jest nadpobudliwe. Badania wykazują jednak, że ostatnio nie doszło do istotnego przyrostu liczby takich dzieci w szkołach. Zapewne odsetek dzieci mających problemy z zachowaniem jest znacznie większy. Nie u wszystkich jednak rozpoznamy nadpobudliwość psychoruchową. Nie każde kłopotliwe zachowanie można łączyć z nadpobudliwością, a nadpobudliwość psychoruchowa nie może być wytłumaczeniem każdego niegrzecznego zachowania.     Wracając do obserwowanej „nerwowości" naszych czasów, prawdą jest to, że powszechny pośpiech, kłopoty, brak czasu dopadają każdego z nas. Każdy ma zatem większe szansę zareagować impulsywnie, raptownie i - pędząc z jednego miejsca w drugie - sprawiać wrażenie nadruchliwego. To jednak nie prowadzi do rozpoznania zespołu nadpobudliwości. Życie w ciągłym stresie może dawać podobne objawy, jednak nie jest równoznaczne z ADHD. Dzieci reagują na stres spowodowany sytuacją zewnętrzną, są podatne na wpływy otoczenia i uznają zachowanie dorosłych za pewien model postępowania i dlatego często zaczynają się „pośpiesznie" zachowywać, podnosić głos, działać chaotycznie.     Współcześnie ceni się szybkość, a bardzo ważnym towarzyszącym jej elementem jest precyzja. Nadpobudliwe osoby są szybkie, ale mają problemy z precyzją. Skargi rodziców i nauczycieli dotyczą właśnie licznych błędów wynikających z nieuwagi dziecka, z trudności w dokończeniu zadania, w sprawdzeniu przed oddaniem klasówki, czy nie ma w niej błędów wynikających z nieuwagi, czy nie zostały pominięte istotne szczegóły. Okazuje się, że sama szybkość nie gwarantuje sukcesu, jeśli nie idzie w parze z dokładnością, precyzją, rozwagą. Mamy zatem odpowiedź na pytanie, dlaczego obecnie częściej mówi się o nadpobudliwości: bo bardziej przeszkadza, utrudnia życie i skazuje setki ludzi na porażkę. We współczesnym świecie bardzo ważne jest zdobycie wykształcenia, a to właśnie jest szczególnie trudne dla dzieci z ADHD. Model pomocy dziecku z ADHD    Dziecko z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej potrzebuje nie tylko pomocy fachowej, którą można uzyskać w wyspecjalizowanym ośrodku. Należy pamiętać, że ADHD to zaburzenie neurorozwojowe, czyli takie, z którego objawów wyrasta się latami (zob. wykres 1).    Widać wyraźnie na wykresie l, że objawy ADHD trwają latami, a ich nasilenie zmniejsza się z wiekiem. Warto pamiętać, że jest to od nas niezależne i poza leczeniem farmakologicznym nie ma metod wpływających na nasilenie objawów zespołu nadpobudliwości psychoruchowej w danym momencie. Działania rodziców i wszelkie metody terapeutyczne pełnią podobną funkcję, co okulary w krótkowzroczności - pomimo obecności problemu pozwalają na normalne życie i chronią przed pojawianiem się powikłań. Podobnie jednak jak okulary metody te muszą być stosowane stale. Wizyty w poradni specjalistycznej i wszelkie inne krótkotrwałe działania przedstawiono na wykresie 2.ADHD - zespół nadpobudliwości psychoruchowej Spis treści część 1 Podstawowe wiadomości na temat ADHD 1. Określenie zespołu nadpobudliwości psychoruchowej 2. Szerzej o typowych objawach ADHD 3. Rozpowszechnienie i przyczyny ADHD 4. Rodzina dziecka z ADHD 5. CV osoby z ADHD 6. Powikłania zespołu nadpobudliwości psychoruchowej część 2 Diagnoza, leczenie, zaburzenia współistniejące 7. Diagnoza 8. Rola specjalistów w pracy z dzieckiem z ADHD 9. Leczenie farmakologiczne 10. Leczenie dietetyczne 11. ADHD a choroba tikowa 12. Problemy z zachowaniem 13. Dlaczego nie odnoszą sukcesu, czyli o specyficznych trudnościach szkolnych część 3 Praktyczne porady, czyli przepis na sukces 14. "Okulary", czyli specyficzne strategie ukierunkowane na radzenie sobie z objawami ADHD 15. Odrabianie lekcji 16. Inne typowe problemy związane z objawami ADHD 17. Wydawanie poleceń 18. Bardzo ważna jest samoocena 19. Praca na pozytywach: pochwały, nagrody, podkreślanie sukcesów, systemy żetonowe 20. Normy i zasady 21. Konsekwencje, czyli co robić, gdy dziecko łamie zasady 22. Obelgi, wyzwiska i inne słowa, które ranią 23. Wybuch, czyli jak poradzić sobie z nagłym pojawieniem się agresji impulsywnej 24. Nadpobudliwe dziecko w szkole

Milton H. Erickson to amerykański psychiatra, niepodważalny autorytet w dziedzinie psychoterapii. Dzięki precyzyjnie dobranym technikom osiągał w pracy z klientami niesamowite efekty. Specjalizował się między innymi w hipnoterapii. Stosowana przezeń terapia strategiczna pozwalała mu trafić do sedna problemu i doprowadzić do szybkiej zmiany w życiu pacjenta. Praca Ericksona została uznana za jedno z największych dokonań psychoterapii XX wieku. Jej tajniki opisuje Jay Haley w niniejszej książce.

W najnowszej książce profesor Grażyny Krasowicz-Kupis na pierwszy plan wysuwają się zagadnienia związane z pojęciami stosowanymi dość często na świecie, lecz wciąż względnie nowymi w Polsce, mianowicie: ""zaburzenia rozwoju językowego"" i ""specyficzne zaburzenie rozwoju językowego"" (ang. specific language impairment - SLI). Autorka porządkuje kwestie terminologiczne związane z oboma pojęciami oraz przedstawia zagadnienia rozwojowe, tworząc w ten sposób kontekst dla rozważań nad najnowszą wiedzą z omawianej dziedziny, a szczególnie neurobiologicznego podłoża zaburzeń rozwoju językowego, oraz nad kwestiami praktycznymi, czyli diagnozą i terapią. Książka jest adresowana zarówno do logopedów, jak i do psychologów, ponieważ poruszane w niej zagadnienia są związane z obiema dyscyplinami wiedzy. Jej celem jest zwrócenie uwagi specjalistów na problematykę deficytów w przyswajaniu języka, która jest bardzo ważna przede wszystkim w kontekście rozwoju dzieci borykających się z trudnościami, ale także ze względu na coraz większą skalę zjawiska oraz niską skuteczność dostępnych form terapii. Omówienie najnowszych badań oraz refleksja nad praktyką pomogą specjalistom starannie dobierać wiarygodne metody terapeutyczne w codziennej pracy.

Najnowsza książka prof. Ewy Pisuli poświęcona autyzmowi zawiera dogłębną refleksję dotyczącą teoretycznych fundamentów, czyli terminologii związanej z tym zaburzeniem i jego klasyfikacji, wnikliwy komentarz do danych epidemiologicznych Oraz niewiarygodnie gruntowną analizę aktualnego stanu badań w zakresie szeroko rozumianej charakterystyki autyzmu i jego przyczyn, a też obowiązującej praktyki klinicznej. Cyfra badań z udziałem osób dotkniętych autyzmem ma możliwość wskazywać na to, że zaburzenie to zostało dość dobrze poznane. Autorka – pokazując, ile już wiadomo i jak można tę wiedzę wykorzystywać w codziennej pracy terapeutycznej – uświadamia czytelnikowi, jak wiele jest jeszcze niewiadomych, zwłaszcza w dziedzinie złożonej, wieloczynnikowej etiologii zaburzenia. Najnowsza książka Ewy Pisuli stanowi szeroki i ciekawy przegląd aktualnych badań nad autyzmem. Równocześnie cytowane w książce badania prezentują czytelnikom, jak złożonymi i nadal pozostawiającymi wiele do wyjaśnienia są zaburzenia ze spektrum autyzmu (…). Ewa Pisula kolejny raz udowodniła, jak ciekawym zagadnieniem jest autyzm i jak wielkie wyzwanie stanowi on wciąż dla edukacji, pomimo tylu lat badań, jak niewiele cały czas wiemy o mechanizmach leżących u jego podłoża. Joanna Grochowska, terapeuta, psycholog, Fundacja SYNAPSIS

Oddychanie jest podstawową ludzką czynnością, na którą - dopóki nie sprawia nam kłopotu - nie zwracamy szczególnej uwagi lub którą traktujemy jak coś oczywistego. Oddychanie jest niemal synonimem życia, ponieważ w taki czy inny sposób układ oddechowy podtrzymuje wszystkie życiowe funkcje organizmu. Oddychanie stanowi swoisty pomost pomiędzy ciałem a umysłem, wywierając na nie przemożny wpływ. To łącznik miedzy tym, co świadome i nieświadome. Naukowcy nie wątpią, że prawidłowe oddychanie jest zasadniczym elementem zdrowia fizycznego i psychicznego. Co więcej, jest jedyną funkcją organizmu, którą możemy wykonywać zarówno świadomie, jak i bezwiednie. Wiele chorób wynika z zaburzeń autonomicznego układu nerwowego. Niemal 1/5 mieszkańców krajów uprzemysłowionych cierpi z powodu schorzeń układu oddechowego. Choroby te zajmują drugie miejsce na liście najczęstszych przyczyn inwalidztwa oraz szóste na liście przyczyn zgonów. Ćwiczenia oddechowe mogą jednak zmienić tonus układu nerwowego oraz wywrzeć dobroczynny wpływ na wiele mimowolnych funkcji organizmu. Większość z nas nigdy nie otrzymała żadnych wskazówek na temat tego, jak wykorzystać oddychanie dla zachowania zdrowia, w procesie leczenia lub w celu podniesienia ogólnej wydolności organizmu. Nawet lekarze przyznają, że chociaż na studiach zdobyli niemałą wiedzę o chorobach układu oddechowego, to niczego zgoła nie dowiedzieli się na temat tego, co niesie ze sobą efektywne oddychanie. Oddech w psychoterapii to książka, która powstała z myślą o zapełnieniu tej luki w edukacji. Jasno i przejrzyście zostały w niej zaprezentowane wskazówki dotyczące ponad dwudziestu pięciu technik oddechowych, które można z łatwością modyfikować i dopasowywać do indywidualnych potrzeb oraz włączać do zajęć. Dzięki zwykłemu wykorzystaniu noszonego stale przy sobie „narzędzia", czyli własnego oddechu, możemy nauczyć się rozwiewać własne obawy i zachować spokój; unikać wpadania w panikę; radzić sobie z trudnościami emocjonalnymi, bólem i rozmaitymi czynnikami stresogen-nymi; poprawić zdolność koncentracji; indukować zdrowy sen; pokonywać zmęczenie; dodawać sobie energii i wigoru oraz maksymalnie wykorzystywać ograniczoną wydolność płuc w wypadku astmy, chronicznego bronchitu czy rozedmy. Co więcej, możemy też doskonalić i wzmacniać swój głos, by-niezależnie od wykonywanego zawodu - zwiększyć w ten sposób własne szansę na sukces, zwłaszcza jeśli pracujemy jako nauczyciele, kaznodzieje, piosenkarze, mówcy czy aktorzy. Wszystko to możemy osiągnąć, jeśli poznamy i wcielimy w życie sztukę świadomego panowania nad oddechem. W ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin wykonamy około dwustu tysięcy wdechów i wydechów. W całym naszym życiu będzie ich prawie sześć miliardów. Czynność wykonywana tak często nie może pozostać bez istotnego wpływu na funkcjonowanie organizmu. Wiedza na temat działania układu oddechowego oraz związku, jaki zachodzi pomiędzy prawidłowym oddychaniem a zdrowiem, pomoże nam zyskać większą świadomość tego, na jak różnych poziomach funkcjonuje nasz organizm. Ucząc się, jak efektywnie oddychać, możemy wydatnie poprawić jakość własnego życia. A zatem od sukcesów, dobrego samopoczucia i zdrowia dzieli nas zaledwie kilka oddechów. Oddech w psychoterapii to książka dla każdego — dla kobiet i mężczyzn pragnących w pełni wykorzystać swe możliwości, dla rekonwalescentów, dla terapeutów i pracowników służby zdrowia, dla wykładowców i instruktorów ćwiczeń sprawnościowych - wszyscy znajdą w niej coś przydatnego. Z całego serca życzę wszystkim, aby osiągnęli zdrowie, spokój, poczucie samorealizacji oraz pomyślność dzięki umiejętnemu wykorzystaniu jednego ze swych najcenniejszych dóbr — własnego oddechu. Oddech w psychoterapii Spis Treści Przedmowa Podziękowania Spis ilustracji Rozdział l Oddychanie a krążenie krwi Rozdział 2 Oddychanie a psychika Rozdział 3 Powtórna nauka oddychania Rozdział 4 Oddychanie podczas porodu Rozdział 5 Zależności pomiędzy głosem a oddechem Rozdział 6 Lekcje prawidłowego oddychania - podstawy Rozdział 7 Wspomaganie oddychania Rozdział 8 Oddychanie a wyobraźnia Rozdział 9 Medytacja oddechowa Rozdział 10 Suplement Zakończenie Słowniczek

Żyjemy w szalonym tempie – świat wokół nas zmienia się z minuty na minutę. Autorzy książki pokazują, jakie umiejętności powinni wykształcić rodzice, aby stali się dla swoich dzieci przewodnikami po świecie, w którym jedyną stałością jest zmiana.Dla rodziców i specjalistów. Praktyczny przewodnik Jak wychowywać we współczesnym świecie? Żyjemy w szalonym tempie – świat wokół nas zmienia się z minuty na minutę. Autorzy książki pokazują, jakie umiejętności powinni wykształcić rodzice, aby stali się dla swoich dzieci przewodnikami po świecie, w którym jedyną stałością jest zmiana. Zaproponowane przez nich ćwiczenia, odnoszące się do różnych sfer rodzicielstwa, pomogą dorosłym rozwinąć właściwe postawy wychowawcze. Ten praktyczny przewodnik ukazujący świeże spojrzenie na wychowanie powinien wzbogacić biblioteczkę każdego nowoczesnego rodzica, pedagoga i terapeuty. Dzięki tej książce dowiesz się: jak efektywnie komunikować się z dzieckiem, jak rozpoznawać jego emocje i poprawnie na nie reagować, jaka jest rola zabawy i jak bawić się z dzieckiem, czym są granice, dlaczego ich potrzebujemy i jak je ustalić, jak wychować dziecko na niezależnego młodego człowieka.

Ujęcie poznawczo-behawioralno-społeczne Psychodrama to powszechnie stosowana technika terapeutyczna, ale i metoda samorozwoju wykorzystywana między innymi podczas szkoleń czy w procesie edukacji. Katarzyna Tomczak i Sylwia Stankiewicz przedstawiają jej podstawy teoretyczne, opisują szczegółowe techniki psychodramatyczne, uzupełniając całość przykładami z praktyki klinicznej. Niniejsza książka to dokonały przewodnik po meandrach psychodramy w ujęciu poznawczo-behawioralno-społecznym. Autorki (…) przedstawiają mechanizmy działania technik psychodramatycznych w odniesieniu do jednostki (…) oraz do grupy. Nie zamykają się w kręgu jednej teorii psychologicznej, co pozwala zrozumieć wielostronne działanie odgrywania ról. (…) To źródło wiedzy dla osób prowadzących różne grupy pomagające w osiąganiu zmian, nie tylko grupy terapeutyczne w ścisłym sensie, a więc dla psychologów, pedagogów, pracowników społecznych i psychiatrów. Z recenzji prof. Maria Siwiak-Kobayashi Fragment Książki Psychodrama w psychoterapii Czym jest psychodrama? Charakterystyka wstępna Psychoterapia jest sztuką, a jej prowadzenie wymaga nieustannego doskonalenia, weryfikowania swoich umiejętności oraz nabywania nowych. Aby była skuteczna, musi być dostosowana do oczekiwań, możliwości i ograniczeń osoby lub grupy, która korzysta z tej formy pomocy. Sposoby efektywnego oddziaływania terapeutycznego mogą okazać się wysoce nieadekwatne i nieskuteczne w stosunku do innego człowieka lub w odmiennej sytuacji, stąd psychoterapeuta winien zmieniać je i dopasowywać do aktualnych potrzeb. Celem terapii jest wywołanie zmiany poprzez poszerzenie u pacjenta perspektywy widzenia rzeczywistości, co prowadzi do poprawy codziennego funkcjonowania, na przykład poprzez zwiększenie repertuaru zachowań czy uzyskanie emocjonalnego wglądu. Ze względu na unikalność każdej relacji i każdego spotkania z drugim człowiekiem, terapeuta elastycznie dobiera stosowane techniki. Jedną z możliwości jest wykorzystanie technik psychodramatycznych, które od lat 20. ubiegłego stulecia stają się coraz bardziej powszechne (Bie-lańska, 2009; Galińska, 2003; Pytko, 2001; Sikorski, 1998) i mają szerokie zastosowanie w psychoterapii. W Polsce wiele ośrodków psychoterapeutycznych stosuje różne formy psychodramy. Jest to metoda terapii, która ma na celu m. in. redukcje napięcia poprzez działanie. Uczestnik psychodramy zamiast opisywać swoje stany, przeżywa je tu i teraz. Wgląd dokonuje się nie w drodze intelektualnych interpretacji lecz poprzez rozpoznanie i zrozumienie swoich reakcji, zachowań i postaw oraz wymianę doświadczeń z innymi uczestnikami terapii (por. Duszyńska, Kowal, Krop, Przybylska-Matula i Skiba, 2001). Samo słowo „psychodrama" składa się z greckich stów/«yyfife i drama, co w dosłownym tłumaczeniu oznacza „działanie duszy". Psychodrama ma za zadanie rozwijać spontaniczność pozwalającą na poszerzanie granic własnych możliwości i wewnętrznego potencjału, a ograniczaną przez utarte schematy, ustalone reguły czy niepisane obyczaje. Terapeuta odnosi się do tego, co tu i teraz pojawia się na scenie. Pracuje zarówno z cechami osobowości klienta, jego konfliktami wewnętrznymi, jak i relacjami z ludźmi. W psychodramie nie analizuje się przeszłości, lecz przede wszystkim wykorzystuje się zasoby oraz usuwa występujące deficyty, tak emocjonalne, jak i behawioralne (Galińska, 2003). muszą znać cel, któremu ona służy. Właściwa gra psychodramatyczna to praca nad przedstawionymi problemami grupy bądź poszczególnych jej członków. Terapeuta występuje w roli reżysera, pacjent - głównego aktora zwanego protagonistą, a pozostali uczestnicy stanowią Ja pomocnicze, wcielając się w role wybierane przez głównego bohatera psychodramy. Materiałem do pracy psychodramatycznej może być traumatyczne zdarzenie z przeszłości jednej osoby lub dotycząca całej grupy bieżąca sprawa wywołująca silne emocje (Galiiiska, 2006). Materiał mogą również stanowić sny i fantazje, które dostarczają często cennych informacji na temat tego, co się dzieje w przeżyciach uczestników poza warstwą rzeczywistych zdarzeń (Roine, 2005). Grupa, stanowiąca często tło dla odgrywanego przez protagonistę problemu, doświadcza rozmaitych emocji na skutek własnych, otwierających się wspomnień i skojarzeń wywołanych grą psychodramatyczna, co również jest materiałem do dalszej pracy. Niewskazanym byłoby pozostawienie uczestników z ich niewypowiedzianymi myślami. Dlatego kolejnym etapem jest omówienie odbywające się na przykład w formie dyskusji, podczas której pacjenci dzielą się (tzw. sharing) swoimi refleksjami i przeżyciami dotyczącymi tego, w czym uczestniczyli (Galińska, 2004). Najczęściej wszyscy uczestnicy i prowadzący grupę siedzą w kręgu i omawiają to, co się wydarzyło na scenie i w nich samych. Stosuje się tu metodę tak zwanej rundki swobodnej (wypowiadają się w dowolnej kolejności te osoby, które chcą) bądź kontrolowanej (wypowiada się każdy po kolei). Niektórzy badacze (Czapów i Czapów, 1969) wyróżniają trzy nieco inne fazy psychodramy: pierwszą — fazę terapeutyczną, gdzie pacjent odgrywa swoje przeżycia i fantazje; drugą - stadium przemieszczenia, podczas którego uczestnicy grupy terapeutycznej odgrywają role reprezentowane przez pacjenta oraz trzecią - fazę wyklarowania, kiedy to pacjentowi dostarczane zostają korektywne doświadczenia mające lub mogące mieć wpływ na jego zachowania w sytuacjach społecznych. O jakich elementach należy jeszcze pamiętać? Istotne znaczenie w psychodramatycznej grze ma wyodrębnienie przestrzeni, w której będzie działa się akcja, ponieważ scena w symboliczny sposób oddziela realny świat od fikcji. Niemniej ważne są oświetlenie i rekwizyty pełniące rolę pomocniczą w odgrywaniu psychodramy przez protagoniste i pozostałych członków grupy. Dzięki nim łatwiej jest odtworzyć i wyobrazić sobie to, co jest przedstawiane na scenie, wczuć się w odgrywane role. Poza przestrzenią istotny jest czynnik czasu, którego musi być wystarczająco dużo, by można było zlikwidować lub zmniejszyć zahamowania i wywołać gotowość do spontanicznego reagowania podczas sesji. Grupa psychodramatyczna powinna być także środowiskiem zapewniającym jej członkom poczucie bezpieczeństwa. Z tego powodu zwykle zawiera maksymalnie od dziesięciu do dwunastu uczestników (Kratochvil, 1988). Psychodrama w psychoterapii Spis Treści Przedmowa Podziękowania Część i: Zarys teorii psychodramy Rozdział l Wprowadzenie Sylwia Stankiewicz Czym jest psychodrama? Charakterystyka wstępna Początki psychodramy. Koncepcja J. L. Moreno Jak korzystać z tej książki Rozdział 2 Psychodrama w kategoriach społecznego uczenia się Katarzyna Tomczak Gotowość do pracy metodą psychodramy Elementy uczenia się w psychodramie Rozdział 3 Metody poznawczo-behawioralne wykorzystywane w psychodramie Katarzyna Tomczak Instrukcje Modelowanie Wpływanie na pobudzenie fizjologiczne Ekspozycja Utrwalanie umiejętności w psychodramie Generalizacja umiejętności Rozdział 4 Funkcje psychodramy w kontekście społecznego uczenia się Katarzyna Tomczak Modulacja emocji Uprawomocnianie w psychodramie Motywowanie do zmiany Rozdział 5 Psychodrama jako trening umiejętności Katarzyna Tomczak Regulacja emocji Sfera poznawcza Dostosowanie zachowania do bieżącej sytuacji Skuteczność w relacjach interpersonalnych Rozdział 6 Rola psychodramy w pracy grupowej Katarzyna Tomczak Fazy rozwoju grupy Role grupowe Część li: Techniki psychodramatyczne Rozdział 7 Zasady pracy technikami psychodramatycznymi Katarzyna Tomczak Fazy Liczba i częstotliwość spotkań oraz czas pracy grupy Długość sesji, termin, przerwy w pracy, miejsce Tajemnica zawodowa, superwizja, udostępnianie danych Spóźnienia, nieobecności Aktywność pacjenta i terapeuty Specyficzne ustalenia Honorarium, należność za opuszczone sesje Renegocjacja zasad Rozdział 8 Podział technik Sylwia Stankiewicz, Katarzyna Tomczak Charakterystyka poszczególnych grup technik Uwagi techniczne Rozdział 9 Techniki psychodramatyczne — opis szczegółowy Sylwia Stankiewicz, Katarzyna Tomczak Techniki rozpoczynające Techniki pobudzające aktywność Techniki integrujące grupę Techniki uwalniające emocje Techniki skoncentrowane na rolach grupowych Techniki socjometryczne Techniki pogłębiające wiedzę o sobie Techniki treningowe Techniki kończące Część III: Przykłady kliniczne Rozdział 10 Praca z indywidualnymi problemami na tle grupy Sylwia Stankiewicz Anna Karolina Magdalena Rozdział 11 Problematyczne sytuacje grupowe Sylwia Stankiewicz Powstawanie podgrup Kozioł ofiarny w grupie Przedłużanie się fazy pracy w grupie Aneksy 1. Spór konstruktywny Sylwia Stankiewicz 2. Asertywność Sylwia Stankiewicz 3. Analiza transakcyjna Katarzyna Tomczak 4. Spis zadań psychodramatycznych Bibliografia

Co musi wiedzieć dziecko, aby było bardziej bezpieczne wśród ludzi? Rozmawianie z dziećmi na trudne tematy sprawia nam kłopot. Szczególnie wtedy, gdy mamy mówić o zagrożeniach. Obawiamy się, że sama rozmowa może krzywdzić. A jednak, dla bezpieczeństwa dziecka, rozmawiać trzeba...""Powiedz komuś!"" to książka, która podnosi poczucie wartości dziecka i uczy je najważniejszego - szacunku dla siebie i dla innych. Jednocześnie przekazuje niezbędną wiedzę. Dziecko musi znać swoje prawa i umieć powiedzieć ""Nie!"" w obronie tych praw i własnego ciała. Trzeba je nauczyć, aby ufało własnym odczuciom. Kiedy czuje się zaniepokojone lub zakłopotane, musi nauczyć, aby ufało własnym odczuciom. Kiedy czuje się zaniepokojone lub zakłopotane, musi o tym Powiedzieć Komuś, kto wysłucha i pomoże. Książka pokazuje pozytywny obraz świata i mówi, jak zachować, stosując się do mądrych zakazów.

Zaburzenia okresu dzieciństwa i adolescencji to publikacja, która jest zarówno podręcznikiem z zakresu psychologii klinicznej dzieci i młodzieży, jak i książką, która zainteresuje każdego czytelnika - rodzica, a nawet młodzież chcącą poznać siebie i zrozumieć swoje problemy, jakże częste w tym okresie życia. Książka zawiera syntetyczny przegląd najważniejszych informacji dotyczących zaburzeń psychicznych dzieci i młodzieży. Szczególnie wyczerpująco omówiono w niej wyniki badań ich psychologicznych i psychoterapeutycznych aspektów. Będzie ona atrakcyjnym podręcznikiem dla klinicystów - psychiatrów i psychologów, i ciekawą lekturą dla szerokiego grona osób zainteresowanych zaburzeniami psychicznymi i problematyką psychologii okresu rozwojowego.

Książka omawia symptomy towarzyszące kłamstwu: ekspresje mimiczne, mikroekspresje i mowę ciała, a również technologie stosowane poprzez mężczyźni i kobiety mijające się z prawdą. To wyśmienity poradnik po kłamstwie!Czy wiesz: jak rozpoznać kłamstwo, czytając mowę ciała? jak dużo razy kłamiemy w ciągu 10 minut rozmowy? jak skłonić kłamcę do przyznania się do winy? Na te i wiele innych pytań odpowiada ta książka. Autor przekazuje, jak identyfikować i demaskować kłamstwo w różnorakich obszarach życia: w związkach, w pracy, na sali przesłuchań czy w polityce. Omawia symptomy towarzyszące kłamstwu: ekspresje mimiczne, mikroekspresje i mowę ciała, a również technologie stosowane poprzez mężczyźni i kobiety mijające się z prawdą. To wyśmienity poradnik po kłamstwie! Jarosław Świątek – psycholog, absolwent SWPS, redaktor naczelny i współtwórca portalu Psychologia-Społeczna.pl , w dodatku redaktor merytoryczny portalu Psychologia-Biznesu.pl. Założyciel i prezes Before, korporacji zajmującej się nowatorskimi badaniami reklam. Specjalizuje się w zakresie technik wpływu społecznego, perswazji, afektywnych fundamentów orientacji w sąsiedztwie , a oprócz tego psychologii reklamy. Słowo wstępne Wszyscy Kłamią Ludzie kłamią. To zdanie raczej nikogo nie dziwi i jest uznawane za „oczywistą oczywistość". Gdyby jednak zadać kilku losowo wybranym osobom pytanie, jak często są okłamywane przez innych, to zapewne odpowiedzi byłyby skrajnie różne. Kłamstwo jest bardziej powszechne, niż sądzimy. Statystyki pokazują, że przeciętny człowiek kłamie trzy razy w ciągu dziesięciominutowej rozmowy. Czy chcemy, czy nie, uczestniczymy w tym. To od nas zależy, czy nasze uczestnictwo jest świadome i potrafimy przewidywać kilka ruchów do przodu, czy raczej zdajemy się na ślepy los i gramy z innymi w rosyjską ruletkę, zdziwieni, że nagle trafia w nas kula. Kłamstwo nie jest jednorodne. Można wyróżnić różne jego rodzaje, z których nie wszystkie mają zabarwienie negatywne. Istnieją na przykład tak zwane białe kłamstwa, używane w imię wyższych ideałów. Ogólnie uznaje się je za słuszne i usprawiedliwione. Jeżeli ktoś z naszych bliskich jest ciężko chory i każdy niepotrzebny stres może go zabić, to będziemy ukrywali przed nim informacje, które mogłyby go zdenerwować. Gdy będzie pytał o rzeczy, które w naszej ocenie mogą wywołać stres i negatywne uczucia, skłamiemy. Będziemy się jednak kierować szlachetnymi pobudkami - troską o życie. Istnieją też drobne kłamstewka, dzięki którym można uniknąć awantury, na przykład gdy żona pyta, czy ładnie wygląda, a mąż, choć nie uważa, że wygląda ona w jakikolwiek sposób inaczej niż zwykle, daje odpowiedź twierdzącą. Są wreszcie kłamstwa, które z jednej strony mają na celu wprowadzenie innych ludzi w błąd, a z drugiej przynoszą kłamiącemu bezpośrednią i wymierną korzyść. Jednak nawet te kłamstwa nie są sobie równe. Waga kłamstwa jest uzależniona od jego skali i kosztów, jakie ponoszą inni ludzie, a także od zysków, jakie z oszustwa czerpią kłamiący. Inna jest waga kłamstwa osoby, która staje przed sądem oskarżona o zabójstwo i twierdzi, że jest niewinna. Inna jest w przypadku męża, który zdradza swoją żonę. Jeszcze inna zaś w sytuacji, gdy koleżanka chwali się, że zarabia pięciokrotność średniej krajowej, aby dowartościować swoje ego. Trudno jest mnie oszukać. Przez kilka lat uważnie studiowałem wyniki badań naukowców, którzy zajmowali się wykrywaniem decepcji. W szczególności interesowałem się emocjami i motywacjami, ćwicząc całymi godzinami analizę ekspresji emocjonalnych i próbując wychwycić najdrobniejsze nawet zmiany. Efektem tych ćwiczeń są ponadprzecięt-ne zdolności w wykrywaniu kłamstwa i pewien zakres wiedzy na ten temat. Dzielę się nią w niniejszej książce. Czy nauczy was ona, jak wykrywać kłamstwo w swoim otoczeniu? Nie. Da wam jednak narzędzia, dzięki którym sami będziecie mogli się tego nauczyć. Poziom zaawansowania, jaki osiągniecie, będzie zależał wyłącznie od waszej determinacji. Osiągnięcie doskonałości w wykrywaniu kłamstwa wymaga bowiem nie lada wysiłku i zmiany kompetencji komunikacyjnych. Wszelkie zmiany nie przychodzą jednak łatwo. Są czasochłonne, wymagają wielkiego poświęcenia i ogromnego nakładu pracy, by osiągnąć jakiekolwiek efekty. Nie staniecie się ekspertami od kłamstwa, ale jeżeli choć w minimalnym stopniu podszkolicie swoje zdolności obserwacji, to być może uda wam się uniknąć wielu nieprzyjemnych momentów. Zrozumiecie zachowania swoich bliskich i kierujące nimi motywy. Wiele rzeczy stanie się prostszych. Niektórzy uważają, że świadomość powszechności kłamstwa jest druzgocąca i lepiej nie wiedzieć, kiedy jesteśmy okłamywani, żeby nie stracić zaufania do ludzkości. Ja jednak uważam, że nawet najgorsza prawda jest lepsza niż kłamstwo. Niezależnie od moich poglądów, to wy będziecie decydowali, kiedy z wiedzy zawartej w tej książce zrobicie użytek, a kiedy nie. Być może uznacie, że będziecie się posługiwać tą wiedzą jedynie w sytuacjach, w których nabierzecie uzasadnionych podejrzeń co do tego, że ktoś was wprowadza w błąd. A być może będziecie chcieli wiedzieć przez cały czas, kiedy tak się dzieje. W niniejszej książce znajdują się opisy badań i prac wielu psychologów oraz nawiązania do nich. Zawiera ona również przykłady z praktyki osób, które zajmują się wykrywaniem kłamstwa na co dzień jako stróże prawa i porządku publicznego, ale nie tylko. Aby pokazać zasięg kłamstwa oraz to, jak filtruje ono praktycznie każdą dziedzinę naszego życia, w której zachodzi komunikacja pomiędzy co najmniej dwiema jednostkami (choć - jak się okaże w rozdziale trzecim - są przypadki, w których do skutecznego oszustwa wystarczy tylko jedna osoba), książka została podzielona na pięć rozdziałów, z których każdy dotyka innego obszaru. Podróż rozpoczynamy od emocji i od sposobu, w jaki przyczyniają się one do obnażania prawdy. Skoncentrujemy się na mowie ciała i badaniach absolutnego lidera na skalę światową, jeżeli chodzi o wykrywanie kłamstwa ze wskaźników pozawerbalnych -Paula Ekmana. Następnie przenikniemy do świata polityki. Politycy cieszą się bardzo małym zaufaniem społecznym i niemal powszechne jest potoczne założenie, że polityk to kłamca. Czy rzeczywiście tak jest oraz w jaki sposób demaskować kłamstwa polityków, opowie rozdział drugi. Kolejnym etapem będą związki partnerskie. Gdy przebywa się z kimś praktycznie non-stop, kłamstwo wydaje się łatwe do wychwycenia, a jednocześnie pokusa kłamania wzrasta, bo każdy pragnie zachować swoją odrębność. Jak wyglądają kłamstwa w związkach i w jaki sposób je rozpoznawać oraz sprawie, żeby kłamca przyznał się do winy, dowiecie się w rozdziale trzecim. Kolejny rozdział poświęcony jest kłamstwu w sali przesłuchań. Gdy w grę wchodzą srogie konsekwencje związane z ograniczeniem wolności, kłamstwo staje się koniecznością, a jego wykrycie jest o wiele trudniejsze niż w każdych innych warunkach. Sposobom na jego obnażenie oraz wskaźnikom, które o nim stanowią, przyjrzymy się właśnie w tym rozdziale. Na koniec spojrzymy na oszustwa w przedsiębiorstwach i zakładach pracy. Pracodawcy mają nie lada problemy z nieuczciwymi pracownikami, którzy sięgają po wszelkie możliwe - niekoniecznie zasłużone - przywileje kosztem innych. W jaki sposób rozpoznawać i demaskować szpiegów korporacyjnych, dowiecie się z rozdziału piątego. Wszystkie wspomniane dziedziny zawierają wskaźniki i sposoby postępowania, które z powodzeniem można wykorzystywać w innych sytuacjach. To, że jakaś metoda została opisana na przykładzie związków partnerskich, nie oznacza, że nie można jej zastosować do wytropienia pracownika, który kradnie pieniądze z firmowej kasy. Dlatego też cała książka stanowi ogólny przewodnik po kłamstwie, którego poszczególne części mają za zadanie ułatwić przyswojenie tej wiedzy. Mam nadzieję, że będziecie się dobrze bawić i że sama książka sprawi wam dużą przyjemność. Miłej lektury! Wszyscy kłamią nie daj się oszukać Spis Treści   Słowo wstępne Podziękowania ROZDZIAŁ l Prawda emocji Odkrycie emocji uniwersalnych Kiedy nasza twarz kłamie? ROZDZIAŁ 2 Polityczna poprawność ROZDZIAŁ 3 W związku z Tym Sam-ego oszukać To nie tak, jak myślisz, kotku Miecze prawdy ROZDZIAŁ 4 Zbrodnia, kłamstwo, wina i kara Na sali przesłuchań Stawianie pod ścianą ROZDZIAŁ 5 Kłamstwo nie (po)płaca Na zakończenie Bibliografia Indeks nazwisk