Jak zadbać o prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka? Oczywiście nie ma idealnych ojców ani idealnych matek – wszyscy popełniamy błędy. Większość rodziców robi wszystko, by okazać swoim dzieciom miłość, troskę i zrozumienie. Jeśli chcesz: poznać podstawowe potrzeby emocjonalne swojego dziecka; nauczyć się, jak zaspokajać te potrzeby w zrównoważony sposób; zbudować bliską więź z dzieckiem; konstruktywnie radzić sobie z codziennymi trudnościami ten dział jest własnie dla Ciebie. Mnóstwo praktycznych poradników i porad dla rodziców i specjalistów. Znani psycholodzy przekonują, że kluczowe dla prawidłowego, zdrowego rozwoju dziecka jest zaspokojenie podstawowych potrzeb emocjonalnych, do których należą: bezpieczne przywiązanie i akceptacja, zdrowa autonomia i kompetencja oraz wartości duchowe. Prezentujemy rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
„Septuaginta pedagogiczno-katechetyczna” jest próbą pokazania jak pasja i aktywność naukowa jednej osoby integruje środowiska badaczy dwóch bliskich, ale przecież nie tożsamych dyscyplin, takich jak pedagogika i teologia oraz tych, którym w różnych obszarach ich życia towarzyszy Jubilat – Ksiądz Profesor Zbigniew Marek SJ.
Wprowadzenie (s. dr hab. Anna Walulik CSFN, prof. Ign. i ks. dr Janusz Mółka SJ )
Księga doborem zawartych w niej tekstów sprawia imponujące wrażenie. Uwidacznia się tym samym należycie znacząca rola Jubilata w polskiej pedagogice, gdyż to właśnie – zgodnie z najlepszą akademicką tradycją – są to teksty ofiarowane Jubilatowi.
dr hab. Marek Rembierz
Jak wskazują autorzy tekstów ksiądz Profesor w całym swoim życiu dążył do pełniejszego rozumienia Boga, określenia miejsca katechezy i jej znaczenia w procesie wychowania zarówno jednostek jak i społeczeństwa.
dr hab. Anna Weissbrot-Koziarska, prof. UO
Książka ukazuje drobiazgowo jak po II wojnie światowej dochodzi do głosu nowy element w postaci zupełnie nowego oblicza światopoglądowego, jaki usiłowano z powodzeniem nadać szkole polskiej w tym czasie. Nie od razu jednak poddano szkołę sowietyzacji i ateizacji. Jedno z drugim szło w parze, ale atak na polską szkołę szerokim frontem miał pójść dopiero w momencie umocnienia się władzy komunistycznej. Stąd też lata 1944–1945 można traktować jako poletko doświadczalne.
Recenzowane studium drobiazgowo ukazuje cały proces niszczenia edukacji religijnej, jak i próby jej obrony przez ludzi Kościoła. Autor nie zaniedbał żadnej okazji, by wniknąć w sedno wielu wątków, potraktowanych gdzie indziej w dotychczasowej historiografii pobieżnie. Gruntownie zbadał temat wydawałoby się trochę już wyeksploatowany. Okazało się jednak, że potrafił powiedzieć jeszcze bardzo dużo nowego. Jest to argument najlepszy z możliwych, by z pełnym przekonaniem polecać rozprawę Czytelnikowi jako studium ogromnie ciekawe i wiele wnoszące w rozumienie we współczesnej polskiej rzeczywistości problematyki relacji państwo – Kościół w pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej.
Ks. prof. zw. dr hab. Edward Walewander
Książka jest kolejną propozycją wydawniczą z tego obszaru badań naukowych Autora, która dotyczy pierwszych lat powojennego szkolnictwa w Polsce. Jest to w istocie rzeczy oparta na bardzo bogatych źródłach monografia historyczna, której przedmiotem jest wnikliwa analiza ciągle zmieniających się realiów związanych z ustawowym obowiązkiem nauczania religii w publicznym systemie szkolnym, który – mimo zmian ustrojowych państwa – nadal miał realizować przedwojenne programy nauczania opierające się na zasadach zawartych w tzw. ustawie szkolnej Jędrzejewicza z 1932 r. i na okólniku ministra Bartla z 1926 r. […]
W kolejnych rozdziałach, zachowując skrupulatnie chronologię wydarzeń, Autor omówił różnorodne przejawy „podchodów” nowej władzy i laickiej propagandy, lansującej upowszechnianie „światopoglądu naukowego”, zwłaszcza na lekcjach wiedzy o Polsce i świecie współczesnym. Wszystkie sekwencje własnej narracji nie pozostają bez stosownych przypisów. Autor przy tym słusznie unika narzucania Czytelnikowi osobistych poglądów. Słowem, od strony merytorycznej i wartości poznawczych, tekst książki Witolda J. Chmielewskiego oceniam bardzo wysoko.
Prof. zw. dr hab. Karol Poznański
Publikacja zawiera 20 czytanek, których bohaterami są Ola i Adam. Każda czytanka zbudowana jest z obrazka i jednego lub dwóch pojedynczych zdań; ćwiczenia sprawdzającego rozumienie treści czytanki poprzez udzielenie adekwatnej odpowiedzi na pytania; ćwiczenia globalnego czytania wybranych wyrazów.
Światowy bestseller wreszcie przetłumaczony na język polski!
Udawanie normalnej. Życie z zespołem Aspergera (zaburzeniami ze spektrum autyzmu) to książka napisana przez osobę zmagającą się z zespołem Aspergera. Autorka opowiada o szczęśliwym dzieciństwie, pełnym wyrozumiałej postawy rodziców, wchodzeniu w dorosłość, zmaganiu się z barierami społecznymi w trakcie studiów i poszukiwaniami pracy. Opisuje, co to znaczy być żoną i matką z ZA. Przyznaje, jaką ulgą była dla niej diagnoza, którą otrzymała już jako dorosła kobieta, i dzięki której inaczej zaczęła postrzegać swoje życie i wreszcie zaakceptowała swoją odmienność.
(...) Inność to dar do tej pory nieodkryty, może niezauważany w społeczeństwie – to ogromny potencjał tkwiący w odmiennym spojrzeniu (często niekonwencjonalnym, nieobarczonym schematem, niezrozumiałymi stereotypami i uwarunkowaniami). W takim wymiarze publikacja ta ma charakter poznawczy i pozwala na kształtowanie nowych perspektyw widzenia zaburzeń.
Z recenzji prof. dr. hab. Jacka Błeszyńskiego
Udawanie normalnej... to:
• spojrzenie na świat oczami osoby z ZA, dzięki któremu łatwiej zrozumieć i zaakceptować nietypowe cechy i zachowania osób z zespołem Aspergera,
• wspaniałe świadectwo bycia innym, dające pozytywną energię dzięki samoakceptacji swojej wyjątkowości,
• bogaty poradnik dla osób z ZA, pełen przydatnych rad, ułatwiających odnalezienie się w codzienności,
• doskonała propozycja dla osób, które chcą poznać, czym jest zespół Aspergera, zwłaszcza dla rodziców dzieci z ZA, logopedów, terapeutów i nauczycieli; osobny rozdział dedykowany jest pracodawcom.
Przedmiotem niniejszej pracy doktorskiej są zagadnienia z zakresu kilku dyscyplin, a w szczególności prawa i pedagogiki, i zaprezentowanie jedynie wyników badań winno być potraktowane jako niewystarczające oraz w uzasadniony sposób odczytane jako zbyt skrótowa próba odpowiedzi na postawione pytania badawcze. W pracy autor przedstawia poszczególne zagadnienia (metodologia wywiadu rozumiejącego, teoria społecznych reprezentacji, instytucje prawa itd.), które same w sobie, a konkretnie sposób ich opisu nie będą mogły być określone jako oryginalne, jednak ich połączenie oraz to, że zabiegi powyższe mają na celu odpowiedzenie na pytania do tej pory nie stawiane, uzasadnia przyjęty sposobu postępowania.
Chcę odpowiedzieć na pytanie: Jakie są wzajemne społeczne reprezentacje zawodowych kuratorów sądowych do spraw dorosłych i ich podopiecznych?
Problem badawczy niniejszej rozprawy wyraża się w pytaniu: Jakie są wzajemne społeczne reprezentacje zawodowych kuratorów sądowych do spraw dorosłych i ich podopiecznych? Wypływają z niego następujące pytania:
1. Jaka jest treść społecznych reprezentacji zawodowych kuratorów sądowych do spraw dorosłych i ich podopiecznych?
2. Jakie są elementy centralne społecznych reprezentacji zawodowych kuratorów sądowych do spraw dorosłych i ich podopiecznych?
3. Jakie są elementy peryferyjne społecznych reprezentacji zawodowych kuratorów sądowych do spraw dorosłych i ich podopiecznych?
Spis treści:
Wprowadzenie /9
Wykaz skrótów /19
Edukacja Lubomirskich w drugiej połowie XVI i XVII wieku /21
Dzieciństwo i młodzieńcze wojaże Jerzego Ossolińskiego /51
Mikołaj i Stanisław - synowie wojewody Jana Ostroroga /73
Niespełnione nadzieje hetmana - Jan Karol Chodkiewicz i jego syn Hieronim /87
Wskazówki wychowawcze dla Janusza Radziwiłła, syna Krzysztofa /99
Nauki Piotra Opalińskiego w świetle listów jego ojca Krzysztofa do brata Łukasza /117
Wychowanie młodzieży szlacheckiej w kręgu wielkopolskich dysydentów w XVIII wieku - na przykładzie Potworowskich, Bronikowskich i Ziemięckich /139
"Przystojna edukacja zacnych paniąt" - pod opieką Stefana Terleckiego /157
Uwagi Feliksa Czackiego dla dzieci /171
"Życzę sobie, aby to jedno dziecię z familii naszej zostające mogło mieć przyzwoite wychowanie". Zabiegi Józefa Mniszcha o odpowiednią edukację syna /185
Bibliografia /201
Indeks osób /217
Wykaz ilustracji /227
Zusammenfassung /233
Spis treści:
Wprowadzenie /7
Uwagi edytrskie /15
Wykaz skrótów /17
Marcin Kawiecki - Refleksje do przyszłej peregrynacji ImćPana starosty chełmskiego (ok. 1720) (oprac. Anna Markiewicz) /19
Stanisław Kazimierz Kruszyński - Informacja synom moim (1724) /29
Jan Stanisław Jabłonowski - Informacja buskiemu staroście, kochanemu synowcowi memu do cudzych krajów (1728) (oprac. Anna Markiewicz) /45
Stanisław Wincenty Jabłonowski - Instrukcja dla starosty buskiego jadącego do cudzych krajów (1728) (oprac. Anna Markiewicz) /61
Anna z Sanguszków Radziwiłłowa - Uwagi i napomnienia w związku z wyjazdem syna Hieronima Floriana Radziwiłła za granicę (1733) /77
Józef Wandalin Mniszech - Instrukcja ojcowska dana synom wyjeżdżającym w cudze kraje (1736 i 1742) /105
Michał Kazimierz Radziwiłł zwany Rybeńko - Instrukcja dla pana Antoine Ronchberga guwernera synów (ok. 1742-1743) /117
Józef Kanty Ossoliński - Sposób studiowania dla syna (ok. 1753) /127
Wacław Piotr Rzewuski - Instrukcje związane z edukacją syna Seweryna w Warszawie i za granicą (1754 i 1759) (oprac. Adam Kucharski) /139
Wacław Piotr Rzewuski - Instrukcja dla syna Józefa do cudzych krajów (1755) (oprac. Adam Kucharski) /161
Anna z Rybińskich Czartryska - Wskazówki dla syna wyruszającego w wielki świat (ok. 1758) /169
Hieronim Florian Radziwiłł - Edukacja, którą, gdy mi Bóg wszechmogący pozwoli miećdziatki, daćmyślę (przed 1760) /173
Wacław Piotr Rzewuski - Dwie instrukcje wychowawcze dla córek (1763) (oprac. Adam Kucharski) /207
Kajetan Sołtyk - Instrukcja księdzu kantorowi krakowskiemu (1765) /215
Helena z Łętowskich Mieroszewska - Przestrogi i nauki dla najstarszego syna Stanisława Mieroszewskiego (1766) /231
Karolina z Pociejów Radziwiłłowa - Przestrogi czyli maksymy dane synowi jadącemu do Wiednia (1766) /251
Feliks (Szczęsny) Czacki - Wskazówki dla córek jadących na Węgry (1768) /269
Kajetan Sołtyk - Instrukcja dla synowca (1771) /277
Józef Benedykt Leszczyński - Reguły i uwagi życia Antoniemu Leszczyńskiemu synowi kochanemu (1772) /293
Ewaryst Andrzej Kuropatnicki - Krótkie napomnienie od ojca dane synowi przy odjeździe na nauki (1776) /297
Ignacy Błażej Łopaciński - Przestrogi mądre, roztropne, pobożne i patriotyczne synom swoim dane (1776) /307
Feliks (Szczęsny) Czacki - Refleksje synowi do Wiednia (1777) /339
Barbara z Duninów Sanguszkowa - Pamiętnik pożegnania (1780) /349
Ludwika Maria z Rzewuskih Chodkiewiczowa - Napomnienia dla serdecznie kochanego syna (1784) /357
Antoni Onufry Giełgud - List starosty żmudzkiego do syna będącego w cudzych krajach (1786) /369
Izabela (Elżbieta) z Flemingów Czartoryska - Napomnienia dla syna Adama Jerzego (1787) /381
Adam Kazimierz Czartoryski - Instrukcja dla syna Adama Jerzego (1789) /391
Katarzyna z Miłkowskich Mieroszewska - Błogosławieństwo Jackowi Mieroszewskiemu, synowi wyjeżdzającemu do Lublina (1791) 403
Nieznana autorka - Przestrogi matki synom swoim dane (XVIII w.) /419
Indeks osób /447
Wykaz ilustracji /461
Spis treści:
Wprowadzenie /7
Uwagi edytorskie /25
Wykaz skrótów /27
Stanisław Kryski - Informacja synom do Włoch (1584) /29
Jakub Ponętowski - Fragmenta z listu do syna (1586) /35
Hieronim Baliński - O wychowaniu chłopca szlacheckiego (1598) /39
Piotr Myszkowski - Instrukcja dla syna (1602) /59
Mikołaj Krzysztof Radziwiłł zw. Sierotka - Admonitorium (1603) /77
Jan Ostroróg - Listy do synów (1606, 1615) /91
Jan Firlej - Instrukcja dana Jerzemu Amandusowi do prowadzenia synów (1613) /131
Zbigniew Ossoliński - Instrukcja Jerzemu Ossolińskiemu dana od ojca jego na wyjezdnym do Lovanium (1613) /143
Jakub Sobieski - Instrukcja dla brata Jana (1620) /153
Krzysztof Radziwiłł - Wskazówki związane z edukacją syna Janusza w ojczyźnie i w cudzej ziemi (1622-1628) /175
Marcin Szyszkowski - Instrukcja wychowawcza dla książąt Zasławskich (1629) (oprac. Adam Kucharski) /245
Stanisław Lubomirski - Napominania dane synom, Aleksandrowi i Jerzemu, na naukach w cudzych krajach będącym (1632-1634) /259
Jakub Sobieski - Instrukcje synom do Krakowa i Paryża (1640, 1645) /277
Piotr Firlej - Pouczenia dotyczące edukacji syna (ok. 1640) /325
Aleksander Piaseczyński - Instrukcja dla syna wyjeżdżającego za granicę (1642) /329
Jakub Michałowski - Instrukcja dla syna Melchiora udającego się za granicę (1656) /339
Andrzej Maksymilian Fredro - Wskazówki dla synów (1660, 1667) /349
Bogusław Radziwiłł - Informacja panom ekonomom córki mej (1667) /397
Andrzej Maksymilian Fredro - Wskazówki dla Lubomirskich (1674-1675) /417
Franciszek Gaston De Basthune - Informacja dana od pana de Basthune (1677) /431
Andrzej Chryzostom Załuski - Krótkie pouczenie dla brata (1681) /439
Stanisław Jan Jabłonowski - Instrukcja i adytament dla synów na peregrynację do cudzych krajów (1682) (oprac. Anna Markiewicz) /463
Stanisław Jan Jabłonowski - Informacja Stanisławowi Rzewuskiemu jadącemu do cudzych krajów (1682) (oprac. Anna Markiewicz) /491
Jan III Sobieski - Ordynacja spisana w Pilaszkowicach (1685) /503
Anna z Chodorowskich Dolska - Informacja Januszowi i Michałowi Korybutom książętom Wiszniowieckim, synom moim (1695) /515
Anna Franciszka z Gnińskich Zamoyska - Informacja synom moim do cudzych krajów powtórnie jadącym (1699/1700) (oprac. Adam Kucharski) /529
Stanisław Herakliusz Lubomirski - Instrukcja synom moim do cudzych krajów (1699) /543
Anonimowy - O przedsięwzięciu peregrynacji (XVII w.) /553
Indeks osób /559
Wykaz ilustracji /577
Spis treści:
Wstęp /7
Część 1. Przed wyruszeniem w drogę - instrukcje rodzicielskie i inne wskazówki /15
Bożena Popiołek - Edukacja zza grobu. Testamenty staropolskie jako źródła do podróży edukacyjnych w XVII-XVIII wieku /17
Roman Krzywy - Wiersze Stanisława Grochowskiego ułożone przed podróżami synów Michała Działyńskiego /33
Roman Dzięgielewski - Sztuka prowadzenia obserwacji podczas peregrynacji akademickich w świetle traktatów apodemicznych w XVI wieku /45
Adam Kucharski - Instrukcje podróżne Wacława Rzewuskiego dla synów z połowy XVIII wieku /63
Jan Ryś - Instrukcje rodzicielskie jako źródło do dziejów edukacji wojskowej Polaków za granicą (XVI-XVII wiek) /81
Małgorzata E. Kowalczyk - Matki jako autorki instrukcji dla synów wyjeżdżających w podróż edukacyjną w czasach staropolskich /91
Dorota Żołądź-Strzelczyk - Andrzeja Maksymiliana Fredry wskazówek dla młodych, aby "wzrastali w cnocie dla dobra ojczyzny" /105
Cześć 2. W trakcie peregrynacji - życie podczas podróżowania /125
Agnieszka Wieczorek - Edukacyjny rys podróży misjonarzy w XVII i XVIII wieku /127
Bogdan Rok - Wędrówki po Rzymie polskich peregrynatów zakonników w XVIII wieku - poznawcze aspekty podróży /143
Agnieszka Jakuboszczak - Ami de voyage w 2 poł. XVIII wieku. Silvestre de Bellons - towarzysz w zagranicznej podróży edukacyjne Ignacego Działyńskiego/155
Zdzisław Pietrzyk - Sztambach Kryspina Gericiusa jako przykład źródła do dziejów staropolskich podróży edukacyjnych /169
Anna Penkała - "Za inkaust pióra i bibułę" . Koszt edukacji szlacheckich synów na przykładzie regestu wydatków na Onufrego i Stanisława Szembeków z lat 1751-1762 /183
Część 3. W trakcie peregrynacji - diariusze i korespondencja /197
Marek Kunicki-Goldfinger - O sztuce ukrytej za słowami polskojęzycznymi diariuszów podróży po Europie XVI i XVII wieku. Szkic wstępny /199
Aleksandra Golik-Prus - Czy gabinety osobliwości znalazły miejsce w Itinerarium Bartłomieja Nataniela Wąsowskiego? /215
Anna Markiewicz - Diariusz Jana Michała Kossowicza (1682-1688) jako źródło do dziejów staropolskich podróży edukacyjnych /233
Mikołaj Tomaszewski - Dziennik Tomasza Czapskiego jako źródło do dziejów podróży edukacyjnych w XVIII wieku /255
Jarosław Pietrzak - Podróż edukacyjna Aleksandra Janusza księcia Ostrogskiego-Zasławskiego w latach 1667-1669 po krajach Europy Zachodniej jako przykład relacji łączących wychowanka z jego preceptorem w świetle diariusza i korespondencji /269
Artur Goszczyński - Korespondencja jako źródło do badań nad podróżami edukacyjnymi synów Lwa Sapiehy /295
Urszula Kicińska - Listy Kazimierza Młockiego, preceptora młodych Szczuków, jako przykład źródła do badań nad staropolskimi podróżami edukacyjnymi /327
Część 4. Źródła szkolne /345
Marian Chachaj - Metryki nacji uniwersytetów włoskich i ich przydatność w badaniach nad staropolskimi podróżami edukacyjnymi /347
Vasyl Kaminskyi - Studia Stanisława Kajetana Tretera na uniwersytecie w Lipsku w latach 60. XVIII wieku - źródła do tematu /363
Anna Szylar - Źródła archwialne dotyczące wyjazdów edukacyjnych dziewcząt do szkół klasztornych w XVII i XVIII wieku /379
Michał Nowicki - Kilka źródeł szkolnych do dziejów podróży edukacyjnych - z archiwów poznańskich /401
Indeks osób /409
Dziesiąty tom serii: Biblioteka Katedry Biografistyki Pedagogicznej.
Autorzy tekstów zebranych w tomie przedstawiają biografie tych, którym z różnych przyczyn nie dane było przyjąć tego, co obce. Dlatego w ich życie wpisana jest samotność, doświadczana zarówno w sensie emocjonalnym, jak i społecznym. Samotność bohaterów przedstawianych opracowań pogłębia bycie obcym, które nie pozwala na nawiązanie więzi emocjonalnej z jedną lub wieloma osobami lub je osłabia, a przez to osłabia poczucie własnej wartości, uniemożliwia odkrycie sensu życia i bycie potrzebnym i kochanym.
W pierwszej części tomu autorzy ukazują jak bycie obcym/innym, a przez to wywołującym poczucie samotności czy wręcz osamotnienia wpływa na proces konstruowania własnej biografii.
W drugiej części przedstawiono biografie osób nie tylko odczuwających samotność czy osamotnienie, ale przez stosunki społeczne skazanych na samotność kulturową, dotykającą tych, którzy nie należą do uprzywilejowanych grup, są marginalizowani społecznie, odrzuceni.
W trzeciej części tomu zaprezentowano zmagania bliskich osoby wykluczanej, na różnych etapach jej życia, mające a celu próbę włączenia jej do społeczeństwa.
Ta częściowo teoretyczna, częściowo badawcza praca stanowi próbę opisania fenomenu kultury kibiców, subkultury przeniesionej ze stadionu do klasy szkolnej, która zawładnęła umysłami wielu młodocianych. Autor zainspirowany wielością sposobów opisu tej fascynacji, łączy kilka dyskursów obecnych w pedagogice, szczególnie tych charakterystycznych dla środowiska gdańskich pedagogów z myślą C.G. Junga. Autor łączy pedagogikę z socjologią sportu oraz psychoanalizą Carla Gustava Junga i osadza je w realnym kontekście świecie szkoły, do której przenikają uczniowskie fascynacje futbolem i a nawet przede wszystkim kibicowaniem. Przygląda się, w jaki sposób młodzi ludzie, uczniowie gdyńskich szkół zawodowych, kreują tę kulturę w szkole. Kultura szkoły i kultura kibiców stanowią dla niego rywalizujące ze sobą domeny symboliczne, prowadzące ukrytą wojnę na fantazmaty, dlatego też odwołuje się do niedocenianej dotychczas przez pedagogikę perspektywy spojrzenia na kulturę kibiców krytyki fantazmatycznej. Autor w badaniach wykorzystuje artykuły z polskiej prasy kibicowskiej oraz przeprowadzone przez siebie wywiady z młodymi uczniami, dzięki czemu jego rozważania wychodzą poza akademickie dywagacje.
Biografie od niepamiętnych czasów towarzyszyły człowiekowi. Na podstawie zmitologizowanych żywotów bohaterów, bóstw i herosów formowały się całe kultury w ich najróżniejszych wymiarach. Biografie biblijnych praojców, wybitnych wodzów, władców, rycerzy czy żywoty świętych miały olbrzymi wpływ na dzieje całych narodów i mniejszych społeczności. Spełniały rolę wychowawczą, przekazywały wiedzę o otaczającym świecie, pociągały przykładami, mobilizowały do rozwoju i pobudzały do działania, ale także bawiły i wzruszały. Kultury tradycyjne wykorzystywały biografie w edukacji i wychowaniu kolejnych pokoleń. Czy obecnie pedagog może podołać zadaniu skutecznego wspierania wychowania i edukacji współczesnego człowieka bez szukania wzorców osobowych? Autorzy opracowań zebranych w tym tomie przekonują, że nie jest to możliwe.
Nie powinno budzić wątpliwości stwierdzenie, że od zdrowia psychicznego dzieci zależy dobrakondycja przyszłego społeczeństwa. Skoro tak jest, nasuwa się pytanie, w jakim stopniu dorośli dbają o rozwój psychiczny dzieci. Sądząc po wzroście wskaźników rozpowszechnienia wśród nastolatków zachowań autoagresywnych (samobójczych i niesamobójczych samouszkodzeń), przemocy rówieśniczej, przestępczości oraz zaburzeń związanych z używaniem substancji psychoaktywnych (w tym tzw. dopalaczy), zaburzeń zachowania i emocji, należy sądzić, że nadal nie ma adekwatnej do potrzeb dzieci opieki, ani na poziomie rodziny, ani instytucji, szkoły i państwa. W Stanach Zjednoczonych już w połowie lat 60. ubiegłego stulecia powstała przy Kongresie specjalna Komisja ds. Zdrowia Psychicznego Dziecka. Według Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego nawet co piąte dziecko cierpi z powodu różnych zaburzeń psychicznych, a tylko 21% otrzymuje adekwatną opiekę.
W Polsce w celu zapewnienia dzieciom prawidłowego rozwoju powołano Biuro Rzecznika Praw Dziecka. Od 2000 roku Rzecznik podejmuje działania na rzecz zapewnienia dziecku pełnego i harmonijnego rozwoju, z poszanowaniem jego godności i podmiotowości.
Żeby pomagać dzieciom z zakłóceniami rozwoju psychicznego, należy prawidłowo je diagnozować. Podstawą są podręczniki i klasyfikacje zaburzeń psychicznych. Od lat 30. ubiegłego stulecia (kiedy ukazał się pierwszy amerykański podręcznik psychiatrii dziecięcej Leo Kannera) w szybkim tempie zaczęły pojawiać się kolejne publikacje. O ile w I edycji podręcznika diagnostyki i statystyki zaburzeń psychicznych American Psychiatric Association (The Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders – DSM, 1952) występowały tylko 4 specyficzne kategorie dla dzieci, o tyle już w kolejnych ich liczba istotnie się zwiększała. W ostatniej, 5. edycji DSM (2013) został wyodrębniony cały rozdział poświęcony zaburzeniom neurorozwojowym, w którym po kolei omawiane są: niesprawność intelektualna, zaburzenia komunikacji (w tym jąkanie), zaburzenia ze spektrum autyzmu, zaburzenia z deficytem uwagi i nadruchliwością (ADHD), specyficzne zaburzenia w uczeniu się, zaburzenia motoryki (koordynacji, o obrazie stereotypii ruchowych, tików).
Mając na uwadze rozbieżności pomiędzy obowiązującą nadal w Polsce klasyfikacją ICD-10 a DSM-5, redaktorki tego podręcznika zaproponowały autorom poszczególnych rozdziałów uwzględnienie obydwu klasyfikacji. Dla pediatrów przydatnym uzupełnieniem diagnostyki zaburzeń psychicznych w populacji rozwojowej jest klasyfikacja diagnostyczna zaburzeń psychicznych i rozwojowych w okresie niemowlęctwa i wczesnego dzieciństwa („Klasyfikacja diagnostyczna DC:0–3R”, Oficyna Wydawnicza „Fundament” 2005).
Poważnym problemem w diagnostyce zaburzeń psychicznych w populacji rozwojowej jest ich współwystępowanie oraz dynamika obrazu klinicznego, którą wyjaśnia m.in. powszechnie znany model etiologiczny stres-podatność. Ponadto, poza czasochłonną diagnozą aktualnego stanu psychicznego u małego pacjenta i ewentualnych problemów zdrowotnych w przeszłości (od poczęcia) w zakresie wszystkich funkcji i narządów, konieczna jest m.in. ocena psychologiczna dziecka i określenie jego rozwoju emocjonalnego, intelektualnego i deficytów poznawczych oraz systemu rodzinnego i funkcjonowania społecznego (w złożonym procesie diagnostycznym pomocna może być książka „Badanie psychiatryczne dzieci i młodzieży. Podręcznik kliniczny” Claudia Cepedy wydany w Polsce w 2012 roku). Nasz podręcznik nie wyczerpuje listy wszystkich zaburzeń psychicznych dzieci i młodzieży, autorzy opisują te najczęściej występujące lub stwarzające problemy w procesie diagnozy.
Odrębnym zagadnieniem w psychiatrii dzieci i młodzieży po postawieniu diagnozy jest zaplanowanie postępowania terapeutycznego. W wielu przypadkach nie opracowano standardów leczenia zaadaptowanych do warunków polskich, w tym uwzględniających dopuszczone do stosowania w wieku rozwojowym leki psychotropowe. Poważnym i palącym problemem w leczeniu psychiatrycznym dzieci i młodzieży w Polsce jest także trudny dostęp do opieki ambulatoryjnej i stacjonarnej – wynika to m.in. z niedostatecznego finansowania tej podstawowej dziedziny medycyny, a w związku z tym brakuje profilowanych placówek oraz specjalistów. Istnieją jeszcze w Polsce regiony, w których nie ma żadnego specjalisty psychiatrii dzieci i młodzieży.
Warto pamiętać, że specjalizacja w zakresie psychiatrii dzieci i młodzieży została reaktywowana po długiej przerwie w 2006 roku. W jej ramach możliwe są dwie ścieżki – po specjalizacji z psychiatrii (skrócona dwuletnia) oraz po stażu podyplomowym (pięcioletnia). Pediatrzy, mimo że jako pierwsi mają kontakt z każdym dzieckiem (chociażby z powodu obowiązkowych szczepień), nie są przygotowywani w czasie swojej specjalizacji do diagnozowania i leczenia zaburzeń psychicznych wieku rozwojowego.
Mamy nadzieję, że ten podręcznik będzie ważnym uzupełnieniem wiedzy z zakresu diagnozy i leczenia zaburzeń psychicznych w populacji rozwojowej, nie tylko dla lekarzy pracujących z dziećmi i młodzieżą, ale także dla pielęgniarek, psychologów i przedstawicieli innych zawodów medycznych.
prof. Agnieszka Gmitrowicz i prof. Małgorzata Janas-Kozik
The book addresses the vital subject of education for sustainable development, namely the global education. The scrutinized themes comprise not only the meanders of pedagogical methodology of teaching the issues pertainih to sustainable development, as the authors try to impart the explication of three eponymous categories - the central paradigmas or the leading ideas od global education. Responsibility, paticipation and concious citizenship are indeed the main categories widely discussed nowadays in humanic and social sciences.
Publikacja zawiera karty rozwijające umiejętności w zakresie funkcjonowania społecznego, przeznaczone dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym.
Książka jest zaproszeniem do dyskusji nad możliwością emancypacji kultury szkoły upełnomocnienia wszystkich podmiotów współtworzących system kulturowy szkoły w relacjach z jej dynamicznym kontekstem społecznym i światem wirtualnym, w którym zanurzona jest współczesna edukacja.Wiedza o złożoności, wielowarstwowości i wielowymiarowości kultury szkoły i rozumienie jej specyfiki są podstawą racjonalnych, refleksyjnych, długofalowych procesów krytycznej świadomości. W publikacji autorka przedstawiła warunki wyzwalania się szkoły i edukacji z systemowych, administracyjnych i politycznych ograniczeń i restrykcji. Kultura szkoły została ukazana z perspektywy procesu jej emancypacji z uwzględnieniem obecnych realiów życia polityczno-społecznego oraz historycznego kontekstu specyfiki kultury instytucji edukacyjnej, w tym specyficznych dla niej symboliki i języka.
eśli chcemy zrozumieć siebie, musimy zrozumieć także naszą wyjątkowość.Biologia uczy, że każdy z nas jest wyjątkowy już na samym początku naszego istnienia. Nasz rozwój jest realizacją potencjału, którego główną cechą jest właśnie niepowtarzalność. Perspektywa przyjęta w tej książce pozwala zrozumieć, jak bardzo ważne jest to, że każdy człowiek to unikat, i jak cenna jest różnorodność z tego wynikająca.Kiedy widzimy grupę rówieśników bawiących się na szkolnym boisku, zakładamy, że są oni do siebie podobni, więc można stworzyć dla nich jeden wspólny zestaw propozycji dydaktycznych. Taki uniwersalny system szkolny powinien pozwolić im budować i doskonalić zbiór kompetencji niezbędnych w przyszłości. W naszej grupie znajdziemy jednak dzieci o różnych potrzebach, zainteresowaniach i pragnieniach, z niepowtarzalnymi sposobami radzenia sobie ze światem. Mechanizmy, które sprzyjają różnorodności, są wpisane w rozwój człowieka. Mierząc wszystkich jedną miarą, narażamy się na straty, których nie można będzie odrobić. Dla dzieci oznacza to nieodkryte talenty, brak motywacji i przekonanie, że inny sposób myślenia to ich problem. Dla nas wszystkich może stać się przyczyną porażki w przyszłości, kiedy zabraknie ludzi myślących w nietypowy sposób, zdolnych rozwiązać problemy, których dzisiaj nie jesteśmy sobie w stanie wyobrazić.
MIŁOŚĆ JEST WAŻNA, ALE TO SZACUNEK JEST KLUCZEM DO SERCA TWOJEGO SYNA.Pomysł, że matka ma okazywać synowi szacunek może się wydać niektórym niecodzienny, ale na pewno wzbudzający zainteresowanie. Każdy z nas może z łatwością odnieść się do stwierdzenia o głębokiej potrzebie matczynej miłości. Jednak czy jest tak samo, kiedy przychodzi do tematu szacunku? Efekt, jaki może odnieść odpowiednio okazywany szacunek może mieć piorunujący wpływ także na młodych chłopców.Każda matka pragnie poznać metody, które pomogą jej kształtować relację ze swoim synem. Wiele z nich ma większe trudności z wychowywaniem syna, niż córki zwłaszcza od czwartego roku życia dziecka.Istnieje mnóstwo poradników pokazujących, w jaki sposób ojcowie powinni kształtować swoje relacje z córkami. Jednak mało się mówi o tym, w jaki sposób matki mogą okazać uczucie i szacunek swoim synom przynajmniej nie na tyle, żeby sposoby te mogły być łatwo zrozumiałe i proste do wprowadzenia w życie.Emerson Eggerichs, który dzięki swoim poradom opartym na biblijnym rozumieniu miłości i szacunku dokonał transformacji milionów relacji małżeńskich, w niniejszej książce pokazuje, jak zastosować te same zasady w jednej z najważniejszych relacji relacji między matką a synem.
Doskonałe połączenie osobistego i zawodowego doświadczenia autorki.W dotychczasowych opracowaniach i publikacjach prezentowano zazwyczaj męskie oblicze zaburzeń ze spektrum autyzmu dużo rzadziej pisano o specyfice przejawiania się autyzmu u kobiet. Tę lukę doskonale wypełnia książka Sarah Hendrickx, łącząca zestawienie wyników badań naukowych oraz zbiór osobistych historii, które ukazują złożony profil dziewczynek i kobiet ze spektrum autyzmu ich zachowań, uczuć oraz spostrzeżeń.Autorka odwołuje się do dwóch ważnych kwestii. W pierwszej części książki omawia aktualne badania dotyczące różnic w przejawach ASD w zależności od płci, w tym trudności związane z diagnozowaniem kobiet. W pozostałych rozdziałach opisuje poszczególne aspekty życia kobiet z zaburzeniami ze spektrum autyzmu na różnych jego etapach: relacje z innymi ludźmi w szkole oraz w pracy, budowanie związków intymnych, ciążę i macierzyństwo czy starzenie się z autyzmem. Z przytaczanych wypowiedzi wyłania się też obraz ról, jakie przybierają w społeczeństwie i rodzinie. To idealna lektura dla wszystkich kobiet ze spektrum autyzmu i ich bliskich, a także specjalistów zwłaszcza zajmujących się diagnozą i pracą z takimi osobami.Niniejsza publikacja wzbogaca naszą wiedzę, dostarczając wnikliwej, dogłębnej analizy wzorców zachowań występujących u osób płci żeńskiej od dzieciństwa do starości. [] Gorąco polecam tę książkę wszystkim specjalistom zajmującym się diagnozowaniem zaburzeń ze spektrum autyzmu u dziewcząt i kobiet oraz udzielaniem im wsparcia.Z przedmowy dr Judith Gould, specjalistki psychologii klinicznej, kierowniczki The Lorna Wing Centre for AutsimSarah Hendickx w wieku 43 lat zdiagnozowano u niej zaburzenia ze spektrum autyzmu. Autorka sześciu książek na temat autyzmu i zespołu Aspergera. Jest prelegentką i uczestniczką międzynarodowych debat poświęconych w szczególności specyfice ASD u kobiet. Prowadzi prywatny ośrodek szkoleniowo-terapeutyczny Hendrickx Associates zajmujący się spektrum autyzmu i neuroróżnorodnością.
Nie wiesz, jak poradzić sobie z najtrudniejszymi rodzicielskimi wyzwaniami? Wprowadź w życie ten prosty program wychowawczy, odpowiedni dla dzieci w każdym wieku – zarówno dla przedszkolaka, jak i nastolatka!
Wszyscy rodzice zmagający się z kolejnymi falami buntu swojego dziecka, poirytowani jego niewdzięcznością i zatroskani o wybory życiowe swych latorośli, poszukują sprawdzonego i konkretnego przewodnika po skomplikowanym świecie rodzicielstwa. Z myślą o matkach i ojcach potrzebujących precyzyjnych i skutecznych wskazówek, jak wprowadzić w wychowanie dyscyplinę, nie rezygnując z wyrozumiałości i czułości, Erin MacPherson i Ellen Schuknecht przygotowały ten niezwykle praktyczny poradnik. Korzystając z ich sprawdzonych metod, nauczysz się mądrze stawiać dzieciom granice i wypełnisz wasze rodzinne życie spokojem oraz harmonią.
Zamień ciągłe awantury w konstruktywne rozmowy i krok po kroku naucz swoje dziecko m.in.:
radzenia sobie z trudnymi emocjami i opanowywania gniewu;
prawdziwej wdzięczności wobec Boga i ludzi;
nawiązywania dobrych i rozwijających relacji z rówieśnikami;
odpowiedniego reagowania na zagrożenia czyhające we współczesnym świecie;
szacunku dla seksualności.
Twórczo połącz miłość i dyscyplinę, by przekonać swojego młodego buntownika, że warto zaufać Twojej rodzicielskiej mądrości i trosce!
Erin MacPherson – autorka serii popularnych poradników chrześcijańskich na temat macierzyństwa i małżeństwa, a także artykułów w prasie; częsty gość audycji radiowych i spotkań z rodzicami. Wraz z mężem wychowują troje dzieci.
Ellen Schuknecht – pedagog i terapeutka z 40-letnim stażem, autorka bestsellerowych poradników dla rodziców, prywatnie mama trojga dzieci i babcia jedenaściorga wnucząt.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
