W cieniu przeprowadzonego przez nazistowskie Niemcy ludobójstwa często pozostaje zniewolenie, zwykle przyjmujące formę uwięzienia lub przymusowego przesiedlenia. Wtrącanie do więzień, zesłanie do obozów czy zamykanie w gettach – działania te miały służyć nie tylko podporządkowaniu sobie określonych grup lub ich izolacji. Często były także próbą odarcia z godności i człowieczeństwa. W prezentowanej publikacji ukazano skalę i formy zjawiska zniewolenia na okupowanych przez Niemców ziemiach polskich w latach 1939–1945. Odtwarzając różne wydarzenia, autorzy podejmują próbę zaprezentowania szerokiego zakresu powziętych przez okupanta działań, ich komparatystyki i wyjaśnienia różnorodnych kontekstów.
W 21 składających się na publikację tekstach autorzy przedstawiają niemieckie represje stosowane na terenie okupowanej Polski. Podejmują przy tym tematy nierzadko pozostające na marginesie współczesnych badań. Omówione zostały m.in.: zniewolenie poprzez wyniszczającą pracę, tworzenie gett, funkcjonowanie obozów i niemieckiego więziennictwa, wyniszczanie elit, zagłada lokalnych społeczności żydowskich, strategie przetrwania i formy oporu wobec okupanta.
Czym jest rzeczywistość, jeśli nie mozaiką tego, co zapamiętane i tego, co zapomniane? Dziesięć opowiadań Kyoko Nakajimy, pochodzących z różnych antologii twórczości japońskiej pisarki, łączy motyw pamięci i jej ulotności. Czytelnik znajdzie tu historie rodzinne i wątek subiektywność ich postrzegania; motyw kultywowania tradycji wbrew zacieraniu się ich sensu w kolejnych pokoleniach; problem demencji i przeżywania żałoby, a także chimeryczności codziennych wspomnień. Bohaterami tych błyskotliwych, a jednocześnie wzruszających i ciepłych opowieści są nie tylko ludzie, ale także przedmioty, zwierzęta i duchy. "To, co zapamiętane / to, co zapomniane" to opowiadania, od których trudno się oderwać, a po skończonej lekturze jeszcze długo pozostaną z Czytelnikiem. Przekład z języka japońskiego: Monika Szyszka
Książka Harveya Mansfielda stanowi kompleksowe studium męskości, cechy przejawiającej zarówno złe, jak i dobre oblicza, przeważnie męskiej, często nietolerancyjnej, irracjonalnej i ambitnej. Czerpiąc z nauk przyrodniczych, literatury, filozofii i historii, autor bada rozmaite warstwy męskości, od
wulgarnej agresji, przez męskość jako cnotę, aż po męskość filozoficzną. Pokazuje, jak realizuje się ona w czasach wojen, konfliktów i sporów, w najważniejszych momentach wprowadza zmianę lub przywraca porządek, a dzięki swej asertywności pozwala poruszać kontrowersyjne problemy oraz czynić je publicznymi i politycznymi.
Mansfield nalega, aby mężczyźni, a zwłaszcza kobiety, zrozumieli i zaakceptowali, że męskość będzie występować także w społeczeństwie uznającym równość płci. Postuluje, by stworzyć taką przestrzeń i zasady urzeczywistniania się męskości, które pozwolą jej przysłużyć się dobru wspólnemu.
W przeciwnym razie ona i tak nie zniknie, a raczej zostanie wykorzystana do brutalnej realizacji oderwanych od moralności, partykularnych interesów. W świetle tragicznej historii XX wieku oraz niestabilnych realiów trzeciej dekady XXI wieku wezwanie Mansfielda, aby nie ignorować istnienia męskości i nie pozostawiać jej „bezrobotną”, brzmi szczególnie przekonująco.
W porównaniu z nazistami komuniści byli bardziej pewni tego, że historia jest po ich stronie, jednak żywiona przez nich nienawiść w takim samym stopniu jak ta właściwa nazistom narzucała konieczność militarnego działania [...]. Prawdą jest więc, że gdy badamy głębię ludzkiej niegodziwości, natrafiamy na określone odmiany męskości, tej niegodziwości towarzyszące i jej służące. Jednak problemem nie jest sama męskość jako taka, ale fakt wyzwolenia nikczemności z okowów moralności,
tak by móc wykroczyć „poza dobro i zło”.
Fragment książki
Harvey C. Mansfield (ur. 1932) – filozof polityki, emerytowany profesor Uniwersytetu Harwardzkiego. Autor m.in. The Spirit of Liberalism (1978) i Machiavelli’s Virtue (1996). Laureat licznych nagród, w tym National Humanities Medal.
Prezentowany zestaw ćwiczeń usprawniających percepcję słuchową przeznaczony jest dla uczniów klas IV–VIII szkoły podstawowej oraz uczniów gimnazjum. Książkę polecamy wszystkim, którzy borykają się z błędami w czytaniu i pisaniu oraz mają problemy z nauką wynikające z zaburzonych funkcji słuchowych.
Ćwiczenia tu zebrane to na przykład: skojarzenia słuchowe, wyszukiwanie ukrytych słów, porównywanie wyrazów różniących się jedną głoską lub mających jedną wspólną głoskę. Każde zadanie zostało tak ułożone, by można było do niego wrócić i na innym materiale słownym powtórzyć daną umiejętność. Ćwiczenia mają zróżnicowany poziom trudności, dzięki czemu sprawdzą się w terapii młodszych i starszych uczniów.
Metodyka Pracy Socjalnej to uzupełnienie serii wydawniczej Biblioteka Pracy Socjalnej, która ukazała się nakładem wydawnictwa Difin. Przedstawiana seria za punkt wyjścia w pracy socjalnej stawia sobie koncentrację na warsztacie metodycznym, którym powinna się posługiwać osoba profesjonalnie pomagająca ludziom. Książka poświęcona została pedagogicznym aspektom pracy asystenta rodziny. Asystent rodziny znajdzie tu inspiracje dotyczące prowadzenia spotkań z rodzinami, które mają na celu poszerzyć ich wiedzę dotyczącą potrzeb i możliwości dzieci w różnym wieku, jak również wzmocnić więzi rodzic - dziecko. W tych rodzinach, w których z diagnozy przeprowadzonej przez pracownika socjalnego wynika, że rodzina ma potencjał do zmiany, warto bowiem podjąć gruntowne działania w celu poprawy funkcjonowania rodziców. Książka zawiera również treści dotyczące standardów przeciwdziałania przemocy względem dzieci oraz form terapii dzieci z traumą rozwojową. Książka została oparta na współczesnej wiedzy nie tylko z zakresu pedagogiki rodziny, ale również neuronauki, psychologii rozwojowej i psychotraumatologii.
Autor podejmuje problemy Wielkiego Modernizmu, inaczej mówiąc Czasobrania, w literaturze Zachodu. Postuluje refleksję nad losem jednostki w społeczeństwie oraz praw osoby, którym zagraża idea tzw. „śmierci człowieka”, triumfalnie i bezmyślnie prezentowana w modnych mediach. Broni postponowanych wartości, w tym słynnej triady: prawda – dobro – piękno. Zadaje podstawowe pytania z dziedziny humanistyki, nader lekkomyślnie pomijane przez rzesze odbiorców, głodnych nowości za wszelką cenę. Wierzy, że wiatr dziejów rozjarzy świecę Czasobrania, uchroni przed gaśnięciem.
Puzzle z tej publikacji mogą być wykorzystywane w szkole (np. na zajęciach korekcyjno-kompensacyjnych, plastycznych czy w świetlicy) lub w domu (zastępując tradycyjne układanki). Są ułożone według wzrastającego stopnia trudności (zarówno pod względem kształtów wycinanych elementów, jak i skomplikowania układanego obrazka).
Jedno z podejść badawczych w historii filozofii polega na usytuowaniu wielkich myślicieli przeszłości w historycznym kontekście, w którym pracowali i określeniu, jakie społeczne, polityczne, kulturowe i filozoficzne okoliczności wpływały na ich idee. To podejście z pewnością ma swoje zalety, szczególnie jeśli chodzi o pomoc w poprawnym zrozumieniu co filozof miał na myśli, mówiąc to lub tamto. Jednakże realizowane nazbyt konsekwentnie, może oderwać nas od tego, co sami myśliciele uważali za istotne. Filozofowie przeszłości nie pisali po to, aby odzwierciedlić swoje czasy lub zapewnić przyszłym historykom coś do zrobienia. Ich praca była nakierowana na sprawy poza nimi, na coś innego – na prawdę o rzeczach – i co ostatecznie ma znaczenie, na to, czy udało im się ją osiągnąć. Jak sam Akwinata niegdyś napisał, „studiowanie filozofii nie polega na badaniu co kto sądził, lecz na badaniu jak się rzeczy mają”.
Fragment z książki
Edward Feser (ur. 1968), amerykański filozof, pisarz i wykładowca Pasadena City College w Kalifornii. Będąc ateistą nawrócił się na katolicyzm dzięki lekturze dzieł św. Tomasza z Akwinu i Arystotelesa. Jego Tomasz z Akwinu: Przewodnik dla początkujących jest bardzo popularnym wśród amerykańskich studentów wprowadzeniem do filozofii Akwinaty.
Pytania o wolność prowokuje zarówno ocena roli historii i jej praw, jej działania „dla życia”, jak i diagnoza stopnia uwikłania w opresyjny porządek społeczny, instytucjonalny, w sieć władzy, w przestrzenie dyskursów funkcjonujących w życiu społecznym. Odpowiedzi na te pytania, wpisane w „literaturę krytyczną”, bynajmniej nie okazują się optymistyczne. Każą zadać – za Hannah Arendt – pytanie kolejne: czy wolna wola nie jest „tylko iluzją, fantomem zrodzonym przez naszą świadomość, rodzajem złudzenia, które należy do samej struktury świadomości”? A może – jak sądzili Hobbes i Schopenhauer – nie należy zaprzeczać „istnieniu woli, a jedynie temu, że jest ona wolna”?
Autonomiczne myślenie o sztuce to stawianie jej pytań o to m.in., czy uczestniczy w pomaganiu ludziom, jak żyć, tworząc ?wspólnoty estetyczne?, podwyższanie progów tego, co naganne nawet przy pomocy utopii, przezwyciężanie iluzoryczności spostrzegania, przezwyciężanie poczucia beznadziei, uczestniczenie na co dzień w wynoszeniu na piedestał tych, którzy otwierają się na Drugiego, tworzenie alternatywy dla profesjonalizacji na każdym kroku, podnoszenie w oczach wielu znaczenia indywidualności, reprezentującej zarówno porządek rozumu, jak i porządek serca. Odnosząc się do tejże filozofii myślenia o sztuce zaprezentowanej w niniejszej książce prof. dr hab. Urszula Szuścik z Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach w swej recenzji napisała, że przebija w niej stawianie w centrum zainteresowania człowieka, i to wielowymiarowo, jako tego, kto przezywa, doświadcza, zachwyca się światem, krytykuje go, nienawidzi i kocha, a przeto, ujmując go zarówno jako kogoś realnego, jak i prezentującego się fantastycznie, a nawet mitycznie. Język rozprawy niniejszej jest we fragmentach rymowany, trochę ironiczny, zarazem dowcipny, podkreśla przez to fascynację i ekspresywność wypowiedzi autora. W książce poznajemy głębię procesu twórczego Artysty, który udowadnia, że sztuka wypływa z życia, z wiedzy, z fascynacji, z pracy i wzajemnych relacji miedzy tymi obszarami doświadczeń życiowych i twórczych, które go kształtowały i kształtują. Praca twórcza Artysty, do której odnosi się książka, jest wielkim trudem, który on pokonuje w swojej życiowej i arty-stycznej drodze.
Książka dr Agnieszki Kruk jest oryginalną, naukowo i poznawczo interesującą oraz merytorycznie wartościową rozprawą poświęconą problematyce przekładu na język polski literatur afrykańskich tworzonych w języku portugalskim. Autorka postawiła sobie za cel analizę polskich przekładów wybranych utworów pisarzy afrykańskich: Mozambijczyka Mii Couto, Angolczyków Pepeteli i Jos Luandino Vieiry oraz twórcy z Wysp Zielonego Przylądka Baltasara Lopesa pod kątem zastosowanych przez ich tłumaczy (Michał Lipszyc, Olga Stanisławska, Dorota Woicka i Zuzanna Jakubowksa oraz Krystyna i Wojciech Chabasińscy) strategii przekładu tych elementów oryginału, które stanowią o ich specyfice i radykalnej obcości dla polskiego czytelnika. Autorka słusznie wskazała na wielojęzyczność zawartą w oryginalnych tekstach portugalskojęzycznych, wynikającą z wplatania w portugalszczyznę słów pochodzących z języków afrykańskich, oraz na obecność w tekstach oryginałów odniesień do lokalnych realiów, zwyczajów i wierzeń jako na elementy stanowiące szczególne wyzwania dla tłumaczy. () Dr Agnieszka Kruk poddała rzetelnej, szczegółowej, miejscami wręcz drobiazgowej, analizie strategie stosowane przez tłumaczy, aby oddać w przekładzie specyfikę literatur afrykańskich, zanurzonych w oralności, a niekiedy również swoisty styl autorów. Z recenzji dr hab. Renaty Daz-Szmidt
Publikacja ta powstała, aby pomóc w kształtowaniu umiejętności budowania zdań poprawnych gramatycznie. Pracować z nimi może każde dziecko, a w szczególności dziecko: z niezakończonym rozwojem mowy z opóźnionym rozwojem mowy z afazją (także dorośli) z autyzmem z zespołem Aspergera z dysleksjąniesłyszącez implantem ślimakowym ze specyficznymi problemami w uczeniuoraz dorośli uczący się języka polskiego jako obcego.Zestaw składa się z pięciu historyjek. Każdemu obrazkowi z historyjki przyporządkowano cztery teksty, które ukazują narastanie słownika i gramatyki. Ilustracje mogą służyć też do ćwiczeń myślenia przyczynowo-skutkowego. Tworzenie opowiadania do przedstawionego zdarzenia ma na celu kształtowanie umiejętności swobodnego wypowiadania się na temat codziennych czynności.
Książka jest drugą częścią publikacji na temat terapii pedagogicznej. Poradnik napisany jest z myślą o nauczycielach, terapeutach, pracujących z uczniami szkoły podstawowej (klasy 5-8) ze specyficznymi trudnościami. Dysleksja rozwojowa to specyficzne trudności w nauce czytania i pisania, spowodowane opóźnieniami i zaburzeniami w rozwoju funkcji percepcyjno-motorycznych oraz językowych. Ze względu na wielowymiarowość problemu wymagana jest skuteczna organizacja pracy z uczniami. Publikacja zawiera pięć rozdziałów. Cztery pierwsze rozdziały zawierają scenariusze zajęć z opracowanymi kartami pracy, gotowymi do wykorzystania podczas terapii z podziałem na zaburzone funkcje: poznawcze, wzrokowe, słuchowo-językowe oraz motywacja i emocje. W rozdziale piątym znajdują się dodatkowe karty pracy do wykorzystania na zajęciach korekcyjno-kompensacyjnych oraz program rewalidacji dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim. Nauczyciele/terapeuci, którzy sięgną po tę publikację zyskają gotowe scenariusze zajęć z opisanymi celami ogólnymi i szczegółowymi opartymi na ćwiczeniach (przy każdym opisie ćwiczeń zostały wymienione procesy, które są usprawniane), z podanym wiekiem uczniów, z którymi można pracować na przedstawionym materiale.
Maria RessaLAUREATKA POKOJOWEJ NAGRODY NOBLA 2021DZIENNIKARKA, KTÓRA PATRZY NA RĘCE DYKTATOROWIFILIPINKA, KTÓREJ WOŁANIE USŁYSZAŁ ŚWIATWalka Marii Ressy definiuje nasze czasy. Na całym świecie trafia do więzień i zostaje zamordowanych więcej dziennikarzy niż kiedykolwiek wcześniej, odkąd zaczęto te przypadki rejestrować. Jest też dziś więcej państw autokratycznych niż demokratycznych.Jak stawić czoła dyktatorowi to opowieść o tym, jak demokracja umiera godzona tysiącem cięć, historia o tym, jak niewidzialna bomba zdetonowana w internecie zabija naszą wolność. Mapuje sieć dezinformacji, która oplotła cały świat: od wojen narkotykowych na Filipinach, przez amerykański Kapitol, brytyjski brexit, rosyjską i chińską cyberwojnę, Facebooka i Dolinę Krzemową, po nasze własne "niewinne" kliknięcia i nasze własne głosy.Nie ma większej tyranii niż ta, która działa pod osłoną prawa i w imię sprawiedliwości"Dziennikarka Maria Ressa wierzy, że słowo ma wielką moc. Nawet gdy władze cofają jej koncesję na działalność medialną i wytaczają procesy, które mogą doprowadzić do bankructwa. Z najbardziej wpływowej reporterki w kraju staje się obiektem zmasowanej kampanii nienawiści.W sytuacjach granicznych poznajemy charakter człowieka. Maria Ressa z całą mocą walczy o fakty w świecie postprawdy. Rzeczywistość rozumie na wyjątkowym, głębszym poziomie. Jej książka daje nam wgląd w prawdopodobne skutki najważniejszych wydarzeń XXI wieku. Noblistka, która zapłaciła ogromną cenę za rzetelne przedstawianie faktów, staje się inspiracją do światowych zmian".Justyna Kopińska"Obowiązkowa lektura na dzisiejsze czasy. Maria Ressa otwiera nam oczy i pokazuje, jakie zagrożenia czają się za mediami społecznościowymi. Za swoją odwagę autorka otrzymała wiele pogróżek od możnych tego świata, a później przyznano jej Pokojową Nagrodę Nobla. Warto posłuchać jej głosu".Witold Szabłowski
Na czym w takim razie polegał ów nienazwany problem? Jakimi słowami kobiety próbowały go opisać? Czasami jakaś kobieta mówiła: "Czuję się w jakimś sensie pusta niespełniona" albo: "Czuję się, jakbym w ogóle nie istniała". Niektóre próbowały zapomnieć o udręce, sięgając po środki uspokajające. Czasami myślały, że problem dotyczy męża lub dzieci, albo że właściwie wystarczy tylko zmienić umeblowanie w domu, przeprowadzić się do lepszej dzielnicy, znaleźć sobie kochanka lub urodzić jeszcze jedno dziecko. Czasami szły do lekarza z objawami, których nie potrafiły opisać: "Czuję się zmęczona potwornie złoszczę się na dzieci, złoszczę się tak bardzo, że aż mnie to przeraża Czuję, że zaraz się rozpłaczę bez żadnego powodu". (Pewien lekarz z Cleveland nazwał to "syndromem gospodyni domowej".)Fragment książkiAmeryka była z nich dumna. Mówiło się o szczególnej roli amerykańskiej pani domu, o jej osobistym szczęściu i historycznej misji. Tymczasem Friedan podsunęła tym rzekomo spełnionym kobietom lustro, w którym zobaczyły ogrom własnej frustracji, poczucie pustki, zagubienia, bezsensu i wstydu, że tak właśnie się czują. Dotarło do nich, że nie są same. Że jednak nie zwariowały, bo ich desperacja to doświadczenie milionów innych kobiet. W listach do autorki - a dostała ich całe stosy - pisały z przejęciem, że ta książka zmieniła ich życie.Mistyka kobiecości to książka-legenda. Książka, która zmieniła świat. Kongres Kobiet otwiera nią swoją Bibliotekę, w której znajdą się kluczowe dzieła feministyczne. Polecamy "Mistykę" tym wszystkim, którzy uważają, że miejsce kobiety jest w domu, bo tak chce natura. I wszystkim, którzy uważają feminizm za dziwactwo, które nie dotyczy "zwyczajnych kobiet". Ale polecamy ją także tym z Was, które - i którzy - wiedzą, że jest inaczej. To książka, od której zaczął się wielki zryw i wielka zmiana.Magdalena ŚrodaMistyka kobiecości to klasyka feminizmu liberalnego. Friedan dowodzi, że kobiety to przede wszystkim jednostki, które nie mniej niż mężczyźni mają prawo dążyć do samorealizacji w sferze publicznej. Masowe zamknięcie kobiet w domach to gotowy przepis na frustrację i nerwice, a przy tym absurdalne marnotrawstwo ludzkiego potencjału. Ta książka powstała pół wieku temu w Ameryce, ale warto do niej wrócić tu i teraz, bo aktywizacja zawodowa kobiet pozostaje wielkim wyzwaniem polityki społecznej w Polsce i w Europie.Małgorzata Fuszara
Seria Centrum Badań Dyskursów Postzależnościowych
Industrializacja pozwoliła na wytworzenie nowych towarów,usług, środków produkcji, transportu i komunikacji. Była koniecznym warunkiem nowoczesnej transformacji świata, lecz stała się też główną przyczyną zniszczenia środowiska. Literatura towarzyszyła uprzemysłowieniu ze zmienną intensywnością
– czasem temat wydawał się popularny, wręcz modny, ale równie często nawet pisarze tworzący w bliskości przemysłu odwracali od niego wzrok, by zająć się zagadnieniami jak najdalszymi od kopalni, hut czy rafinerii. Książka pokazuje tę jawną obecność industrializacji w kulturze, analizuje jednak także różne formy jej wyparcia, przemilczenia i latencji.
Literacka biografia Ludwika Zamenhofa.W wielokulturowym Białymstoku, gdzie urodził się i mieszkał mały Ludwik, panował niezły językowy galimatias. Zafascynowany mieszanką języków i biblijną opowieścią o wieży Babel chłopiec wymarzył sobie język, którym posługiwaliby się ludzie na całym świecie. Tak powstało esperanto.Ludwik Zamenhof, okulista, który stworzył ten sztuczny język międzynarodowy i wydał podręcznik do jego nauki, został ośmiokrotnie nominowany do Pokojowej Nagrody Nobla. Dziś znany jest na całej kuli ziemskiej, a esperanto stało się najbardziej rozpowszechnionym międzynarodowym językiem pomocniczym.
Człowiek — rzecz czy osoba?... to dzieło, w którym autorka stara się znaleźć w tradycji myśli filozoficznej koncepcję, która może być dla współczesnego człowieka terapią wydobywającą go z zagubienia w odmętach postmodernistycznego absurdu.
To zarazem propozycja spojrzenia na otaczający nas świat i ludzi, na nas samych, w sposób porządkujący, umożliwiający odróżnienie tego, co ważne od tego, co nieistotne, i pozwalający poznać nie tylko kolejną „postać” rzeczywistości, nas samych i stosunków między nami, niczym kolejny produkt w supermarkecie, tyleż ciekawy i wywołujący pożądanie, co zarazem szybko tracący swą atrakcyjność i powodujący frustrację, ale rzeczywistość taką, jaką ona jest niezależnie od naszej woli i błędów poznawczych.
To wreszcie propozycja zobaczenia siebie w „sieci” wzajemnej przyjaźni, a nie proponowanej nam przez postmodernizm wrogości i ciągłej walki wszystkich ze wszystkimi i wszystkiego ze wszystkim...
Z Wprowadzenia autora:Pobieżne przyjrzenie się życiu wszystkich narodów wykaże nam gwałtowny wzrost potęgi tłumów. Fakt ten, dobry czy zły, musimy uznać. Wszelkie przeciwko niemu kierowane oskarżenia są pustymi frazesemi. Być może, wystąpienie na widownię tłumów będzie jedną z ostatnich faz cywilizacji Zachodu, zapowiedzią powrotu do pierwotnej anarchii, która poprzedza każde kiełkowanie nowych form społecznych. Ale czy istnieją środki, by temu zapobiec? Nie od dziś tłum przyjął na siebie rolę jawnego burzyciela przestarzałych cywilizacji. Historia uczy nas, że zawsze wtedy, kiedy siły moralne, na których opiera się dane społeczeństwo, traciły swą życiodajną moc, tłumy nieświadome i brutalne, słusznie nazwane barbarzyńcami, przyśpieszały dogorywanie wyczerpanej cywilizacji. Faktem jest, że cywilizację tworzyły i rozwijały w minionych okresach dziejów zawsze tylko drobne grupy arystokracji intelektualnej, nigdy zaś tłumy. Moc tłumów jest tylko niszcząca. Ich rządy były zawsze okresem rozstroju. Istnienie cywilizacji domaga się określonych, stałych praw, dyscypliny, zastąpienia instynktów rozumem, myślenia o przyszłości, pewnego stopnia kultury, czyli takich właśnie warunków, na jakie tłum zdany na siebie nigdy się nie zdobędzie. Swą bowiem potęgą wyłącznie niszczycielską działa on jak bakterie przyspieszające rozkład osłabionych organizmów lub trupów. Tłumy są zawsze tą siłą, która rozsypuje zmurszałą budowlę cywilizacji. Wtedy spełniają swą rolę, a siła polegająca na ilości jest wówczas ideą przewodnią historii. Czyż nasza cywilizacja nie potrafi ujść podobnego losu? Można się tego lękać, ale nie wiemy tego jeszcze. Tak czy inaczej, musimy przygotować się na rządy tłumów, skoro bez najmniejszego zastanawiania się usuwano wszystkie przeszkody, które mogły nie dopuścić do władzy tłumu.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
