Dlaczego niektóre narody są bogate, a inne biedne? Dlaczego tak je różnicują majętność i ubóstwo, zdrowie i choroba, dostatek i głód? Błyskotliwa i niesłychanie inspirująca książka Acemoglu i Robinsona, światowych ekspertów problematyki rozwoju, wzywa do otrząśnięcia się ze złudzeń. Kraje wzrastają, kiedy budują sprzyjające rozwojowi instytucje polityczne i ekonomiczne, a upadają – często w spektakularny sposób – gdy instytucje te kostnieją lub przestają działać. Wówczas naród pogrąża się w zastoju i upadku. Swoją argumentację autorzy wspierają niezwykle bogatym, zebranym w trakcie wieloletnich badań materiałem historycznym, sięgającym od cesarstwa rzymskiego, poprzez miasta-państwa Majów, średniowieczną Wenecję, Związek Sowiecki, Amerykę Łacińską, Anglię, Europę kontynentalną, aż po Stany Zjednoczone i Afrykę, i na tej podstawie budują nową teorię ekonomii politycznej, która podejmuje wielkie kwestie współczesne. Dlaczego narody przegrywają to książka, która zmieni wasze spojrzenie na świat i sposób jego rozumienia.
Ta książka zaskakuje i zdumiewa. Nie z tego powodu, że autor kojarzony jest z dramatycznymi opowieściami z krańców świata i historyczną sensacją, ale dlatego, że równie wstrząsające wydarzenia odnalazł niedaleko własnego domu. Kilkaset metrów pod ziemią spotkał górników o frapujących życiorysach, którzy uczestniczyli w wydarzeniach niesamowitych. Jest w tych reportażach i tragedia umierających pod ziemią, i górnicza wioska na Podlasiu, straceńcza walka na bagnety, spóźniona sprawiedliwość i wygrany, choć przegrany bój o kawałek szczęścia, stary zegarek ojca i pomnik, którego nie było a jest. Najważniejsze zaś, że w tych zwykłych, choć nieprzeciętnych ludziach autor zobaczył przejmującą troskę o los drugiego człowieka. Te reportaże zachwycą czytelnika.
Autor: Teraz, kiedy górnictwo umiera, sięgnąłem w przeszłość, by pokazać górników sprzed kilkudziesięciu lat. Sportretowałem ich w tej książce, bo mieli fascynująco ciekawe życiorysy, nie boję się powiedzieć, że egzotyczne, które nie powinny zniknąć w mroku historii. Uznałem, że powinnością śląskiego reportera i pisarza jest ocalenie ich od zapomnienia.
Tadeusz Biedzki
Pisarz, podróżnik i przedsiębiorca. Po upadku komunizmu wieloletni redaktor naczelny „Trybuny Śląskiej”. Człowiek, który dociera na krańce świata. Swoje niebezpieczne przygody, egzotyczne miejsca i niezwykłych ludzi opisuje w książkach podróżniczych, a fascynację przeszłością – w powieściach historyczno-sensacyjnych. Wielokrotnie nagradzany, m.in. jego „Sen pod baobabem” został Podróżniczą Książką Roku 2012, a za „W piekle eboli” w 2016 roku otrzymał Bursztynowego Motyla im. Arkadego Fiedlera. Wszystkie jego książki były czytane w codziennych odcinkach w Polskim Radiu.
Tym razem pisarz, wychowany na górniczym osiedlu w Rudzie Śląskiej, portretuje ludzi z egzotycznego już dziś świata, w którym się wychował – górników. W swoich reportażach pokazuje tych, których los obdarzył niepospolitymi życiorysami, uczestniczących w wydarzeniach godnych scenariuszy filmów sensacyjnych. To jego hołd dla społeczności, z której się wywodzi, i próba zachowania dla potomnych pamięci o świecie, który umiera.
Kiedy pociąg ruszał z katowickiego dworca, poczuł się tak lekko, jak nigdy dotąd. Jechał do domu.
Po roku powrócił na Śląsk.
– Pierwsze dwa miesiące w Bzurach było mi dobrze. Odżyłem. Ale potem zaczęło mnie ciągnąć z powrotem. Nigdy nie pomyślałem, że zatęsknię za kopalnią. Zatęskniłem. Jest w kopalni jakiś czar, jest jakiś urok tajemny w tych podziemnych korytarzach.
Heniek Kasprzak odszedł załatwić się na bok. I nagle, nie dokończywszy, popędził do kolegów, wrzeszcząc z daleka: „Chłopy! Chłopy! Ratunku! Skarbnik!”. I wtedy te dzielne chłopy, odważni górnicy, zesztywnieli. Niby wiedzieli, że Skarbnik to postać z legendy, niemal baśniowa, ale co taka wiedza ma wspólnego tam, na dole, z rzeczywistością? Kto wie, jak jest naprawdę?
Kilka tygodni później, gdy Kokoszka po leczeniu wrócił do pracy, Stefan zawołał go do biura.
– Karol – powiedział mu – ty zmień pracę. Idź na księdza. Bo trzeci raz z zawału żywego cię nie wyciągnę.
Obydwaj roześmiali się z żartu. Ale to był zły żart. Dwa lata później wyciągnął go po raz trzeci. Martwego.
Następnego dnia o szóstej rano górnicy kończą strajk i wracają do domów.
Najdłuższy, trwający dziewiętnaście dni strajk w komunistycznej Polsce dobiega końca.
Wstaje słoneczny dzień. Ktoś mi mówi, że tak właśnie wygląda dzień nadziei.
Oto balsam dla duszy, świadectwo i sojusznik młodych czytelników w walce o równość!
Publishers Weekly
Płeć, kolor skóry. Mężczyzna, kobieta. Czarny, biały. Te proste linie podziału określają oczekiwania: jak masz się zachowywać i kim się stać. W tej układance nie ma miejsca dla osób, które odstają od norm albo dopiero muszą zdecydować, kim naprawdę są. George, czarny chłopak z Plainfield, prędko zrozumiał, że był inny. Lubił lalki i układanie włosów. Nie był twardy, jak prawdziwi czarni chłopcy. Mógł z tym zrobić tylko jedno: nie rzucać się w oczy i wtapiać w tłum. Ale George szybko zrozumiał, że tak nie można żyć...
Ta książka stanowi prawdziwy przełom.
Bitch
Ten niezwykły zbiór esejów składa się na osobisty pamiętnik pełen wspomnień z dorastania czarnoskórej osoby queer w amerykańskim mieście. Znalazło się w nim wiele przejmujących historii, wzruszających i zabawnych: o rodzinie, zakochaniu się, radości z tego, kim się jest, i o trudzie odnajdywania własnej tożsamości. Opisano tu również doświadczenia przemocy, nienawiści i homofobii. Ta szczera opowieść mówi też, jak trudno jest żyć w świecie pełnym toksycznej męskości i nierówności, a także jak ważne są braterstwo, przyjaźń i - przede wszystkim - odwaga.
Żywiołowy, buntowniczy pamiętnik przesycony głęboką miłością do poruszanych w nim tematów!
New York Times
Odkryj, kim jesteś, i... nie bój się być sobą!
BeYA 18+
Obecnie przypisujemy płeć jeszcze przed urodzeniem. Zostaliśmy społecznie uwarunkowani, aby uczestniczyć w określaniu płci dzieci w najwcześniejszym możliwym momencie - od chwili, gdy na ultrasonografie można zidentyfikować zewnętrzne narządy płciowe. Imprezy, na których ujawnia się płeć dziecka, stały się modnym sposobem świętowania losu przyszłego człowieka i kierowania go ku życiu zgodnemu z męskimi lub kobiecymi ideałami, zanim jeszcze będzie on w stanie za nimi świadomie podążyć. To tak, jakby im bardziej widoczne stawały się osoby LGBTQIAP+, tym usilniej społeczność heteroseksualna starała się stosować swoje normy. Moim zdaniem większość boi się, że stanie się mniejszością, robi więc wszystko, by utrzymać swoją przewagę.
Horyzonty Nowoczesności, tom 135
Książka Sława literacka albo nowe reguły sztuki stanowi próbę zrozumienia szczególnego typu sławy pisarzy, która wynika z pozornie sprzecznych źródeł uznania – popularności w kulturze masowej i środowiskowego prestiżu. Celebryci literatury zajmują problematyczną pozycję, gdyż łączą takie pola i formy kapitału, które powinny się wzajemnie wypierać, jednocześnie negocjując i wystawiając na próbę społeczną wiarę w sens i wartość sztuki oraz reguły obowiązujące w jej obrębie. Wymykają się tym samym tradycyjnym podziałom na autonomię i heteronomię, sztukę wysoką i popularną, gromadząc wiele odmiennych form kapitału i zmieniając je w prestiż kulturowy. Autor książki mierzy się zatem z szeregiem paradoksów, mitów i teoretycznych zawiłości, starając się wyjaśnić, jak różne i rzekomo przeciwstawne waluty, logiki i wartości działają w obrębie twórczości literackiej i jak zmienia to warunki akumulacji uznania. Jak przekonuje, prominentni twórcy zajmują centralną pozycję we współczesnym polu literatury i decydują o warunkach jego funkcjonowania. Nie są ciekawostką, marginesem czy wyjątkiem, działają raczej jak soczewka, w której skupiają się problemy najnowszej literatury w jej silnych związkach z mediami i ekonomią. Sławni autorzy uruchamiają najbardziej złożone układy relacji w sieciowej kulturze literackiej i inicjują największą liczbę transakcji między wszystkimi polami i formami kapitału, stanowiąc klucz do zrozumienia współczesnego przemysłu literackiego jako całości. Więcej nawet – pomagają zrozumieć szersze relacje kultury i ekonomii, złożoną mechanikę późnego kapitalizmu, sens inwestycji w sferę wolną od rynkowej ewaluacji i paradoksy ukryte w samym pojęciu wartości artystycznej. Pisarze-celebryci odsłaniają zasady funkcjonowania piramidy finansowej, jaką jest kultura, jednocześnie utwierdzając naszą wiarę w to piękne „nie-całkiem-oszustwo”.
Dominik Antonik – doktor literaturoznawstwa związany z Wydziałem Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się teorią, socjologią i ekonomią literatury i kultury, badając najnowszą polską literaturę w jej powiązaniach z rynkiem, mediami, kulturą sławy oraz szeroko pojętą sferą społeczną. W swoich interpretacjach uwypukla bliskie relacje tego, co prywatne, jednostkowe i przypisywane kulturze, z ekonomią, reprodukcją kapitału i logiką konkurencji. Opublikował monografię Autor jako marka (2014), jego artykuły ukazywały się m.in. w „Kulturze i Społeczeństwie”, „Tekstach Drugich” i „Zagadnieniach Rodzajów Literackich”.
Wybór pism publicysty i polityka narodowo-demokratycznego, analizującego m.in. wyzwania związane z jednoczeniem Polski po okresie zaborów, kryzys demokratyzmu pierwszych dekad XX w., zagrożenie bolszewickie, zagadnienia ustrojowe i problemy z praworządnością w II RP oraz postępującą w niej radykalizację nastrojów społecznych i politycznych.
Prof. dr hab. Elżbieta Górska z Katedry Arabistyki w Instytucie Orientalistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego specjalizuje się w zagadnieniach językoznawstwa arabskiego, głównie gramatyki i leksykologii. Zajmuje się przy tym problematyką przekładu i dydaktyki języka arabskiego. Opublikowała m.in. trzy monografie z dziedziny składni arabskiej (Multiattributive Nominal Phrases in Modern Written Arabic, 1991; Studium kontrastywne składni arabskich i polskich współczesnych tekstów literackich, 2000; Intensyfikacja treści we współczesnym arabskim języku literackim, 2015), liczne artykuły z tego zakresu i jako współautorka – kilka podręczników dla studentów filologii arabskiej. Prowadziła wykłady w Akademii Języka Arabskiego w Damaszku (Syria), jak również na tamtejszym Uniwersytecie oraz na uniwersytetach w Tunisie (Tunezja), Bejrucie (Liban) oraz Adenie i Sanie (Jemen). Pełniła funkcję prodziekana ds. dydaktyki, a następnie przez dwie kadencje (2012-2020) dziekana Wydziału Filologicznego UJ. Wchodzi w skład Komitetu Nauk Orientalistycznych Polskiej Akademii Nauk oraz Komisji Orientalistycznej PAN w Krakowie. Przez dwie kadencje (2009-2017) była członkinią Państwowej Komisji Egzaminacyjnej Ministerstwa Sprawiedliwości.
Jak pisze w swojej recenzji wybitny polski arabista prof. Janusz Danecki: „[to] interesująca książka, skrywająca w lekkim stylu i miłej opowieści wyniki badań opartych na dogłębnej wiedzy naukowej”. Na jej treść składa się wszechstronna analiza leksykalna, semantyczna i pragmatyczna ponad tysiąca ludowych przysłów egipskich oraz literackich arabskich i zestawienie ich z polskimi odpowiednikami w formie utrwalonych przysłów i porzekadeł lub też – przy ich braku – autorskich tłumaczeń wraz z komentarzem. W rezultacie zaobserwować można bogactwo ludzkiej wyobraźni i metaforyki, wyrażane w dwóch językach należących do odrębnych grup: afroazjatyckiej (semickiej) i indoeuropejskiej (słowiańskiej), co skłania odbiorcę do samodzielnej refleksji na temat różnic i podobieństw w postrzeganiu świata przez odmienne pod wieloma względami społeczności. Dzięki aneksowi zawierającemu listę 375 przysłów i powiedzeń polskich można bez trudu znaleźć ich odpowiedniki w obydwu odmianach języka arabskiego, jak również pokusić się o ich praktyczną wymowę, dzięki zastosowaniu uproszczonej transkrypcji w alfabecie łacińskim.
Prezentowane karty pracy służą doskonaleniu umiejętności czytania i pisania przez uczniów zarówno podczas zajęć korekcyjno-kompensacyjnych, jak i w trakcie regularnych zajęć lekcyjnych. Zawierają liczne zadania językowe, w tym ortograficzne i gramatyczne. Szereg kart ma na celu kształtowanie u uczniów umiejętności czytania ze zrozumieniem.Dobór zadań wynika z założenia, że techniki, które kładą nacisk na skrupulatne nauczanie treści szkolnych, oraz podejścia związane z przetwarzaniem informacji są na ogół skuteczniejsze niż metody pośrednie, w których próbuje się ćwiczyć zaburzone procesy utrudniające dzieciom uczenie się. Celem tych ćwiczeń jest zatem to, aby doskonalenie motoryki małej, percepcji wzrokowej i słuchowej dokonywało się w trakcie realizacji treści wynikających z podstawy programowej.Materiały są realizacją podstawy programowej z języka polskiego dla klas IV-VI, ze szczególnym uwzględnieniem treści najczęściej realizowanych przez nauczycieli w klasach IV. Zawierają również ćwiczenia związane z historią, przyrodą i informatyką.
W natłoku coraz to nowszych, atrakcyjniejszych metod uczenia się gwarantujących sukces edukacyjny warto dostrzec, że podstawą każdej działalności człowieka jest prawidłowe funkcjonowanie jego organizmu jako całości. Niniejsza publikacja jest próbą spojrzenia na edukację, w szczególności uczniów doświadczających niepowodzeń szkolnych na I etapie nauczania, z perspektywy możliwości, jaką oferuje neuroedukacja. Wiedza płynąca z badań nad ludzkim mózgiem może być podstawą do modyfikowania działalności edukacyjnej nauczycieli, ale również samych uczniów. Autorka przedstawia wyniki badań w działaniu prowadzonych wraz z uczniami uczęszczającymi na dodatkowe zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze. Propozycje zawarte w tej publikacji mogą być podstawą samodzielnego konstruowania lekcji dostosowanych do potrzeb ich odbiorców. Oddając głos uczniom, pozwalamy, żeby stali się oni ekspertami oraz żeby wypracowane pomysły mogły być implikowane i modyfikowane w każdej szkolnej rzeczywistości.
W niemal wszystkich krajach współczesnego świata toczy się proceder stopniowego zawłaszczania przez instytucje rządowe coraz to nowych przestrzeni, uznawanych dotychczas za naturalne domeny swobodnej aktywności obywateli. Odgórna propaganda, po kolejnych liftingach, na nowo lansuje etatyzm – koncepcję państwa omnipotentnego – jako jedynie słuszną dla funkcjonowania społeczeństwa. Tę samą, która w XX wieku umożliwiła rozwój tyranii komunizmu i faszyzmu, i która stanowiła prawdziwe podłoże największych kryzysów, z „Wielkim Kryzysem” lat 30-tych na czele. Mimo ewidentnych kontrargumentów, jakich dostarcza życie, wciąż zbyt wielu ludzi łudzi się, że władza państwowa to najwłaściwsza droga skutecznego rozwiązania ich problemów oraz że uczyni to bezinteresownie i za darmo – chociaż stare rosyjskie przysłowie przestrzega, że darmowy ser jest tylko w pułapce na myszy…
W Polsce od z górą 30-tu lat, po każdych wyborach możemy jedynie oglądać, jak kolejne ekipy rządowe – wbrew obiecywanym reformom – ochoczo przejmują stery narastającego centralizmu. Komu służy etatyzm? Jaką cenę przyjdzie nam zapłacić za bierność wobec państwa ingerującego w najdrobniejsze szczegóły naszego życia? W jaki sposób położyć temu kres? Dowiesz się po przeczytaniu tej książki.
Nagroda PEN/Diamonstein-Spielvogel Award for the Art of the Essay dla najlepszej książki eseistycznej."Gdybym wiedziała" to zbiór najsłynniejszych i najbardziej prowokujących esejów zmarłej w 2022 roku bestsellerowej autorki i aktywistki politycznej Barbary Ehrenreich. Społeczne postrzeganie chorych onkologicznie, obraz amerykańskiej biedy, nowe wizje ról kobiet i mężczyzn, religia i mistycyzm - autorka nie bała się zanurzać w intelektualne wody, które inni uważali za zbyt mętne. Ta kolekcja gromadzi teksty z czterdziestoletniej kariery autorki, które najbardziej podkreślają jej błyskotliwość, świadomość społeczną i ironiczny dowcip.Od wielokrotnie nagradzanego artykułu "Witamy w krainie raka", opublikowanego wkrótce po zdiagnozowaniu u niej raka piersi, po jej przełomowe tajne dziennikarstwo śledcze w "Za grosze", Barbara Ehrenreich przez ponad czterdzieści lat pisała rzeczy radykalne, skłaniające do myślenia i zmieniające światopogląd. Jej recenzje ukazywały się między innymi w takich pismach jak "New York Times Book Review", "Washington Post", "Atlantic Monthly" i "Los Angeles Times Book Review, a jej eseje, felietony i artykuły publikowały "New York Timesie", "Harper's Magazine", "New York Times Magazine, "Time", "Wall Street Journal" i wielu innych. "Gdybym wiedziała" czerpie z ogromnego i zróżnicowanego dorobku jednej z najbardziej przenikliwych amerykańskich myślicielek.
Jedna z najgłośniejszych eseistycznych książek Baldwina, łącząca osobiste świadectwo z przenikliwą analizą społeczną. Autor opisuje dzieciństwo w Harlemie, wszechobecną policyjną przemoc i brak perspektyw, które spychały młodych ludzi na margines społeczeństwa.
Opowiada także o swoim doświadczeniu kaznodziei i rozczarowaniu religią – okazała się ona narzędziem służącym usprawiedliwianiu i utrwalaniu dyskryminacji rasowej i nierówności. Pierwsza część książki to słynny List do bratanka w setną rocznicę wyzwolenia, w którym Baldwin zachęcał chłopca, by ten nie ulegał społecznej presji i nie dał się zamknąć w ramach definicji, jakie stworzyli dla niego biali. Przyglądając się różnym – mniej i bardziej jawnym – formom rasizmu, Baldwin prorokował, że jeśli nie dojdzie do rzeczywistego zrównania praw wszystkich obywateli, w kraju można spodziewać się krwawych zamieszek. Jego ostrzeżenie wielokrotnie znajdowało potwierdzenie w późniejszej historii Stanów Zjednoczonych.
Książka jest niezwykle interesująca i oryginalna, łączy w sobie naukową refleksję na temat wartości z jej bardziej praktycznym, edukacyjnym wykorzystaniem. () Na pierwszą część składa się pięć esejów socjologiczno-filozoficznych poświęconych wybranym wartościom. Autorka dokonuje wyboru, moim zdaniem, według niewyartykułowanego wprost, ale dość oczywistego klucza. Zdecydowała się na wartości szczególnie ważne w relacjach społecznych, a jednocześnie takie, których deficyt odczuwamy w ostatnim czasie. Są to: odpowiedzialność, pracowitość, wrażliwość, współpraca i życzliwość. () Drugą część książki stanowią lekcje dla uczniów, czyli rodzaj konspektów czy też scenariuszy warsztatów, jakie mogą poprowadzić nauczyciele na temat wartości omawianych wcześniej w wykładach. ()
Jest to unikatowa na polskim rynku wydawniczym pozycja, która może być znaczącym wsparciem dla nauczycieli w procesie edukacyjno-wychowawczym. Sądzę, że będzie także interesującą lekturą dla studentów kierunków pedagogicznych, świetnie pokazującą, jak można wykorzystać wiedzę socjologiczną w edukacji i wychowaniu.
Z recenzji prof. dr hab. Beaty Łaciak
Niniejsza publikacja w jasny sposób opisuje naturę zaburzeń integracji sensorycznej oraz pokazuje, jak te niedostrzegalne problemy niszczą życie chorym dzieciom i ich rodzicom, a także wskazuje, jak można pomóc takim osobom. Dzięki tej książce również dorośli od lat cierpiący na zaburzenia integracji sensorycznej mogą w większym stopniu zrozumieć to, co im się przytrafiło. Książka przeznaczona jest przede wszystkim dla terapeutów zajęciowych i innych specjalistów, a także dla rodziców dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej oraz dla osób dorosłych, które podejrzewają u siebie problemy z przetwarzaniem sensorycznym i mają nadzieję lepiej sobie z nimi radzić w przyszłości.
Zagadnienie przemian zachodzących w polskiej szkole od wielu lat nie traci na aktualności, nie zbliżając się do choćby częściowego badawczego nasycenia. Tym bardziej, że w naszej rzeczywistości edukacyjnej „reforma goni reformę”, nowelizacje przyjmowane są w tempie ekspresowym i trudno oczekiwać, by inaczej działo się w najbliższej przyszłości. Zawarte w niniejszej książce analizy – poświęcone przedstawieniu zmian, jakie zachodziły w polskiej szkole w ciągu ponad trzydziestu minionych lat – podporządkowane zostały ideom, które – zdaniem autora – niejednokrotnie stały u podstaw konstruowania i rekonstruowania systemowych rozwiązań: mowa o demokratyzacji, centralizacji oraz komercjalizacji.
******
The Polish School System after 1989. Democratization, Centralization and Commercialization
The problem of changes occurring in Polish schools has not lost its relevance for many years, without approaching even a partial research saturation. In our educational reality, a reform “chases” another reform, amendments are accepted at a fast pace and it can hardly be expected to be otherwise in the foreseeable future. The analyses contained in this book – devoted to the presentation of changes that took place in the Polish school over the last thirty years – were subordinated to the ideas, which, in the author’s opinion, have often been the basis for constructing and reconstructing system solutions, i.e. democratization, centralization and commercialization.
TO NIE JEST PORADNIK dla oszustów, naciągaczy, karierowiczów, kabotynów ani Don Juanów z urojenia. To raczej kurs samoobrony dla ich potencjalnych ofiar. Zachęcam do lektury piękne panie (zwłaszcza te posażne), zasobnych panów z kompleksami i zewem "drugiej młodości", spadkodawców, konsumentów, wyborców - wszystkich, od których tak łatwo można coś wyciągnąć, w zamian zapewniając tylko zawód albo wstyd. Przedstawiam Wam katalog niecnych praktyk, taktyk usidlenia - aby wiadomo było, jak rozpoznać zawczasu to, co najpierw zdaje się tak ponętne, wciąga, a w końcu smakuje gorzko; jak nie nabierać się na miraże rozmaitych atrakcji z haczykiem, oszołamiające obietnice, pochlebstwa, podstępne przysługi, urocze zachęty do gry, z której potem nie ma jak się wycofać ani wyplątać. Wiadomo: "miłe złego początki". () () Im bardziej sugerujemy się formą zachowań, deklaracji, stosownością i poprawnością gestów, słusznością oświadczeń i zapowiedzi, gorliwością w czczeniu symboli i uczestnictwa w obrzędach - zakładając na kredyt, że ich motywacja, intencja i wymowa jest jednoznaczna, a zgodna z naszymi oczekiwaniami, tym łatwiej nabieramy się na kreacje symulantów, farbowanych lisów, koniunkturalistów i metodycznie działających, a cynicznych karierowiczów. Im bardziej jesteśmy - pod takim czy innym względem - niezaspokojeni, tym bardziej narażeni na podatność na piękne słówka, czarujące rekwizyty i próbki smakołyków; na fałszywe hołdy, na taką adorację, która tylko po to nas uszczęśliwia (do czasu), by w końcu nas zniewolić lub wykorzystać i porzucić, na interesowne przysługi-pułapki. I właśnie o tym jest ta książka. ()Jest to p o p u l a r n o n a u k o w y, nie formalnie akademicki, wykład wiedzy o przesłankach ludzkiej podatności (aż do naiwności) na manipulacyjne formy przypochlebiania się, dopieszczania, tak czy inaczej u z a l e ż n i a n i a. Uzależniania jednak nie siłą, lecz formami podstępu wdzięcznymi z początku, hołdowniczymi - lub tylko zgodnymi ze stereotypem poprawności, stosowności. /Ze wstępu Od Autora/
Program Terapia ręki od A do Z ma na celu ograniczenie problemów dzieci z pisaniem ręcznym oraz przygotowanie maluchów do nabycia tej umiejętności. Przeznaczony jest dla rodziców i pedagogów, wychowawców pracujących z dziećmi w wieku przedszkolnym, u których występują trudności grafomotoryczne. Może również posłużyć jako materiał treningowy przed rozpoczęciem nauki pisania. Zrób jak ja to pierwsza część zestawu Terapia ręki od A do Z. Składa się z krótkiego wstępu teoretycznego z opisem budowy ręki, analizatora kinestetyczno-ruchowego, analizy prawidłowej postawy podczas pisania oraz chwytu pisarskiego, autorskiego arkusza do terapii ręki i kart, na których przedstawiono 65 pozycji ćwiczeniowych.
Nie sprzeczności liberalizmu stanowią o jego trwałości, lecz schematy paradoksalnie bliskie człowiekowi, zaczerpnięte ze zmysłowego doświadczenia świata przestrzennego. Można by nawet rzec, że liberalizm nie tyle jest fałszywy, ile raczej hiper-prawdziwy, nadrzeczywisty. Scholastyka miała swoje trudne pojęcia, skomplikowane terminy i niezrozumiałe sylogizmy. Nadeszła nowa epoka super-pojęć, które nie przenoszą prawdy, lecz same są prawdą, sensotwórczym epicentrym, gwarantem wartości. Liberalizm stał się nadrzeczywisty, niczym przeżycia po LSD. Ludzie uzależnieni nie uciekają od rzeczywistości, przeciwnie, dążą do ultrarzeczywistych przeżyć, które sugestywnością niewolą ich zmysły. Podobnie liberałowie, owładnięci oczywistością utopii, raz zasmakowawszy w doskonałym układzie, do końca życia będą dążyć do jego utrzymania
Medialny wymiar kryzysu zainspirował powszechnie uznanych i cenionych w polskim środowisku medioznawczym badaczy: Rafała Leśniczaka i Krzysztofa Stępniaka do poszukiwania odpowiedzi na rudymentarne pytania związane z kryzysem w mediach. Recenzowana monografia stanowi przykład dojrzałej, wieloaspektowej eksploracji ciekawego, oryginalnego problemu naukowego, który w polskiej literaturze nie doczekał się jeszcze odrębnej publikacji monograficznej (); cechuje ją wyjątkowa aktualność tematu, wpisuje się on bowiem w permanentny kryzys współczesnego społeczeństwa i tym samym kryzys współczesnych mediów i dziennikarstwa. Można nawet stwierdzić, że nauki o komunikacji społecznej i mediach są córką kryzysu. Autorzy monografii wykazują, że kryzys nie ma jednego oblicza, dlatego też analizują kryzys w mediach z dualistycznej perspektywy badawczej, wyróżniając jego wymiar uniwersalny, dotyczący całego społeczeństwa, i wymiar partykularny, dotyczący kryzysu Kościoła katolickiego w przekazach medialnych.Z recenzji prof. dr. hab. Tadeusza Kononiuka Powszechnie wiadomo, że kryzys w każdej postaci jest dla mediów doskonałym materiałem dla atrakcyjnych relacji, odegrania roli włodarza opinii i decydowania o wizerunku wszystkich i wszystkiego obecnego w otoczeniu i co równie ważne czerpania z tego zysku. Zatem przygotowanie publikacji naukowej ukazującej przykłady i meandry udziału mediów w tej błotnistej koegzystencji niezliczonych kryzysów jest bezsprzecznie wartościowym społecznie przedsięwzięciem. Książka (...) wzbogaca dotychczasowy dorobek i obszar wiedzy o funkcjonowaniu mediów w coraz liczniej pojawiających się wokół nas i dotyczących nas sytuacji kryzysowych. Jest o tyle istotna, że opiera się na szeregu wyników badań i analiz, zawiera wnioski i oceny nie tylko polskiego rynku medialnego tak tendencyjnie zachowującego się w różnych sytuacjach kryzysowych. W zamieszczonych tekstach wykorzystano bogatą literaturę przedmiotu i przedstawiono wyniki wielu wciąż aktualnych badań. Monografia wprowadza też do dyskusji nowe i ważne elementy kognitywistyczne, obecne przy tworzeniu różnych modeli badań zarówno znaczenia, pełnionej roli, jak i udziału/subiektywnego angażowania się mediów w kryzysogennej komunikacji społecznej.Z recenzji prof. dr. hab. Jerzego Olędzkiego
Czy moje ciało jest normalne?Czy mój umysł jest normalny?Czy moje życie seksualne jest normalne?CZY MOJE DZIECI SĄ NORMALNE?!? Kogo nigdy nie naszły takie wątpliwości?Historyczka i socjolożka Sarah Chaney zastanawia się, dlaczego w czasach coraz większej wolności i swobody decydowania o sobie ludzie wciąż tak chętnie zadają sobie pytania o swoją normalność. A przy okazji sama pyta, jak to się stało, że daliśmy się uwieść takiej utopijnej idei i uznaliśmy, że normalność to coś pożądanego.Jeszcze w XIX wieku termin normalność nie odnosił się bowiem do człowieka. Był stosowany głównie do opisu kątów w geometrii. To trójkąty były normalne, nie ludzie.Od prawie dwustu lat kategoria normalności zrobiła jednak w Europie i Ameryce Północnej zawrotną karierę. Wraz z rozpowszechnieniem się spisów powszechnych, masowej produkcji, testów IQ i badań nad seksualnością naukowcy coraz chętniej wyrokowali o tym, którzy ludzie są normalni, a którzy od normy odstają. Ta książka opowiada zaskakującą historię tego, jak narodziło się pojęcie normalności, jak nas ukształtowało i jak utrwaliły się pewne opresyjne wartości. Za pomocą kwestionariuszy sprzed lat pokazuje też, jak wskaźniki i wzorce normalności zmieniały się na przestrzeni czasu.
Uwikłani w płećto najważniejsza praca w historii intelektualnej ruchu feministycznego. Książka, która w latach 90. XX wieku zapoczątkowała teorię queer, przekształcając całą scenę filozoficznych i feministycznych dyskusji dotyczących kwestii różnicy seksualnej. Judith Butler polemizuje z najważniejszymi twórcami z dziedziny teorii feminizmu, psychoanalizy i poststrukturalizmu: Simone de Beauvoir, Julią Kristevą, Zygmuntem Freudem, Claudem Levi-Straussem, Jacquesem Lacanem, Jacquesem Derridą i Michelem Foucaultem.Klasyka w swej dziedzinie i lektura obowiązkowa nie tylko na Gender Studies.Pierwsza książka Judith Butlerpo polsku!
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
