Zapraszamy po szeroki wybór literatury z dziedziny filozofii: systemy filozoficzne, kultura, sztuka, socjologia, historia filozofii, dzieła wielkich myślicieli. Szczególnej uwadze polacamy tutaj książki współczesnego nauczyciela duchowego, autora książek i wykładów z dziedziny duchowości czyli Eckhart Tolle. Jego bestsellery to Nowa ziemia, Strażnicy istnienia, Mowa ciszy, Praktykowanie potęgi teraźniejszości, Diament w twojej kieszeni i wiele innych, po które zapraszamy na Dobreksiazki.pl
Główna myśl książki może się zawrzeć w jednym chwytliwym zdaniu: Potrzeba nam radykalnej, odważnej wyobraźni, uzupełnionej stanowczą wolą działania, oraz roztropności, która będzie spoiwem. Aby było to możliwe, musimy nauczyć się barokowej wyobraźni, która pozwoli zobaczyć „nieodczarowany” świat. Ponadto musimy posiąść umiejętność stabilizowania i , wytwarzania obszarów wolności, tak aby przetrwały one choć chwilę w tańcu działających bytów. Książka łączy wezwanie do metodycznej, „krótkowzrocznej” pracy etnologa z rozmachem intelektualnym filozofa. Etnolog „słucha” świata i zapisuje wyniki pracy przy użyciu gęstego opisu, filozof – dzięki swej praktyce w operowaniu ideami – nie waha się przedstawić śmiałych propozycji intelektualnych, nowych rozdań w grach kulturowych. Ta dialektyka jest uzupełniana przez wezwanie do działania i opuszczenia bezpiecznych murów Akademii – to ryzyko uczestnictwa w przemianie zbiorowości. Książka skupia się na dwóch pierwszych momentach. Książka aktualizuje dziedzictwo C.W. Millsa, dlatego, tak jak on nie pozostając oderwany od trosk i problemów naszych społeczności, pamiętam o koniecznym momencie izolacyjnym, który daje szansę na tworzenie możliwie obiektywnej, uniwersalnej nauki.
Książka wpisuje się w wiele współczesnych nurtów intelektualnych, szkół myślowych tradycji. Zgodnie z wezwaniem Millsa, jest ona przykładem pracy w trybie wyobraźni socjologicznej (i ontologicznej), by uczyła praktykowania tych dyspozycji. Jako filozof jestem szczególnie podatny na pokusy i szaleństwa „scholastycznego rozumu”. Myślenie puste, oderwane, abstrakcyjne jest podstawowym surowcem, z którym pracuję, który obrabiam. Wyobraźnia ontologiczna nakłada nazbyt prędkiemu myśleniu filozofa zwalniające go pęta. Badanie ontologiczne, próba „słuchania” świata, to przyjęcie „żabiej perspektywy”, myślenia prowadzonego na obniżonym tonie. Wolno pomyśleć wiele, zgoła wszystko, można formułować śmiałe hipotezy, jednakże wymagają one weryfikacji, pokornego zmierzenia się z ontologiami lokalnymi, światem konstytuowanym przez samych aktorów – zarówno ludzkich, jak i pozaludzkich.
Rozmowa dwojga filozofów z Zygmuntem Baumanem, światowej sławy socjologiem, filozofem i eseistą, który swą karierę naukową zaczynał na Uniwersytecie Warszawskim, a potem wiele lat był profesorem na uniwersytecie w Leeds.
Porywający dialog toczy się wokół wielu ważnych spraw zarówno dotyczących kondycji człowieka, diagnozy współczesności, jak i refleksji nad współczesną nauką, a wszystko w kontekście wspomnień Profesora i jego życiowych doświadczeń.
Książka składa się z czterech części, z których pierwsza, Humanista w ponowoczesnym świecie, była już publikowana w 1997 i tłumaczona na język niemiecki (we fragmentach) i czeski (w całości). Część druga, Świat w życiu humanisty, to zapis rozmów z 2007 roku, trzecia, Zygmunta Baumana rozmyślania u kresu drogi, refleksje autora z 2008 roku, a część czwarta, Post Scriptum. O życiu na pożyczonym czasie, to rozmowa przeprowadzona na gorąco, przed samym oddaniem książki do druku, o naszej sytuacji w dobie globalnego kryzysu gospodarczo-społecznego.
Wielu miłośników twórczości Zygmunta Baumana nie wie, że przez pewien czas zajmował się On także fotografią i brał udział w wystawach w angielskich salonach fotograficznych. Z jedenastu zamieszczonych w książce fotogramów autorstwa Zygmunta Baumana tylko nieliczne były dotąd publikowane. Dodatkowo w książce znajdują się zdjęcia Profesora z żoną Janiną w Leeds, a także podczas wielu pobytów w rodzinnym Poznaniu i w innych miastach, w towarzystwie przyjaciół, uczestników seminariów czy słuchaczy wykładów.
Książka Anny Gałdowej stawia najbardziej fundamentalne pytania dotyczące istoty człowieka, jego rozwoju i jego powołania, i stara się na nie odpowiedzieć, odwołując się nie tylko do psychologii, ale i filozofii, oraz – co nie mniej ważne – do bogatego doświadczenia psychologa-praktyka. Ta książka nie jest więc jedynie jeszcze jednym traktatem teoretycznym: jest dziełem żywym, napisanym z pasją, wyrosłym z potrzeby przyjścia z pomocą zagubionemu człowiekowi, jeśli ten tylko zechce podjąć trud myślenia o sobie samym.
Once Emilie du Châtelet settled with Voltaire, the two of them rebuilt an isolated chateau to create an extraordinary research center. It became like a berthed spacecraft from the future, and it was there that she began her greatest scientic work. Visitors came to scoff, but then stayed, and became awed by what they saw. (The most voluble of these guests, Mme de Graffigny, wrote many pages of gossipy letters while she was there.)
But even more than their scientific work, the poems and love letters that Emilie and Voltaire wrote are the ideal way to trace their entwined lives.
Kompetentne wprowadzenie do dziejów myśli Wschodu - filozofii indyjskiej, islamskiej, chińskiej, koreańskiej i japońskiej. Autor prezentuje sylwetki najwybitniejszych myśli-cieli (życie i poglądy), m.in. Buddy, Zaratusztry, Awicenny, Awerroesa, Konfucjusza, Laozi, Mahatmy Gandhiego. Szczegółowo opisane główne prądy filozofii Wschodu i ludzie, którzy je tworzyli.
Adam Sikora jest historykiem filozofii i myśli społecznej, emerytowanym profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. Między wiecznością a czasem to zbiór filozoficznych esejów na temat Hioba, romantycznej koncepcji wieczności i czasu, dziewiętnastowiecznej filozofii historii i duchowej biografii autora. Nawiązując do poglądów różnych filozofów, autor zajmuje się m.in. takimi problemami, jak pogodzenie ludzkiego cierpienia z miłosierdziem i dobrocią Boga oraz poglądy Adama Mickiewicza dotyczące relacji człowiek – Bóg, ducha i ciała, czasu i struktury świata. Pisze też o dziewiętnastowiecznym rozumieniu sensu dziejów i zastanawia się nad uwodzicielską siłą marksizmu.
Historia Hioba kończy się zatem dość sztucznym happy endem. Czy naprawdę jednak kończy? A te długie sto czterdzieści następnych lat? Czyżby nigdy już więcej nie cierpiał? Jakże teraz będzie mógł cieszyć się pełnią szczęśliwości, nie lękając się zarazem o jej trwałość? Czyżby Pan wyzbył go pamięci oraz obdarzył łaską zapomnienia, tak że nie musiał już wracać myślą do szczęścia, które ongiś utracił, oraz do umęczeń, których wówczas zaznał? I czy radość posiadania nowych synów i cór była kiedykolwiek w stanie przesłonić dręczącą świadomość nieobecności tych – pierworodnych przecież – których tak bezpowrotnie został pozbawiony? A czy klęski, które przez te następne sto czterdzieści lat nawiedzały jego bliźnich z ziemi Uz, nie sprawiały mu bólu oraz udręki współczucia? I co też mówił swoim przyjaciołom wtedy, kiedy znaleźli się – tak jak niegdyś on sam – w kleszczach cierpienia? A co właściwie znaczy ten ostatni werset Księgi, który stwierdza, że „umarł on stary, i syty dni”? Czyżby to, że miał już wszystkich owych dni na tyle dość, że mógł wreszcie na łożu śmierci westchnąć z prawdziwą ulgą i wyszeptać jedno tylko słowo: nareszcie...
Z rozdziału Teodycea i przypadek Hioba
Idol i dystans jest pierwszą pracą Mariona, w której podejmuje problematykę teologiczną. Przedmiotem esejów składających się na książkę jest problem związków teologii z metafizyką oraz język wypowiedzi o Bogu. Marion próbuje odzyskać, zarówno filozoficznie, jak i teologicznie, możliwość sensownego wypowiadania się o Bogu w kontekście epoki głoszącej "śmierć Boga".
Autor przeprowadza interesujące analizy dzieł klasycznych autorów, od Psuedo-Dionizego Areopagity przez Hörderlina aż do Heideggera, przedstawiając na ich przykładzie ciekawą wizję współpracy filozofii i teologii. Myślenie Mariona porusza się nieustannie na granicy tych dwóch obszarów, ujawniając tym samym ich zasadniczą bliskość. Jest ono świetnym przykładem przekraczania rozpowszechnionego modelu separacji filozofii i teologii.
Słynny esej z 1933 roku poświęcony japońskiej estetyce. Tłumaczony na wiele języków, studiowany na wydziałach architektury i historii sztuki na całym świecie. Japoński pisarz próbuje zdefiniować w nim podstawy japońskiej estetyki, odwołując się do kategorii cienia jako metafory wieloznaczności, ulotności i przemijalności. Wychodząc od spostrzeżeń dotyczących budowy japońskiego domu czy kształtu przedmiotów codziennego użytku, Tanizaki zastanawia się nad tym, co charakteryzuje japońską estetykę, i jak wyraża się w niej stosunek do egzystencji.Tanizaki Jun`ichiró (1886-1965) jeden z najbardziej znanych dwudziestowiecznych pisarzy japońskich. Przez pewien czas fascynował się kulturą Zachodu, by następnie ponownie zwrócić się ku źródłom kultury japońskiej. W 1933 roku napisał Pochwałę cienia, w której próbował zdefiniować podstawowe kategorie japońskiej estetyki.
Książka przedstawia jeden z najbardziej fundamentalnych projektów filozoficznych nowoczesności – projekt podmiotowości – w trzech różnych odsłonach, jakie znajdujemy w myśli Hegla, Marksa i Adorna. W każdym z tych trzech „momentów” pierwszoplanowe pozostaje pytanie o relację podmiotu i historii. Z tej perspektywy myśl Hegla można potraktować jako diagnozę dziejotwórczej podmiotowości i jednocześnie podmiototwórczej historii. Heglowskie rozpoznanie podmiotowego sprawstwa może więc uchodzić za przesłankę zwrotu do praktyki – co dokona się w dziele Marksa. Zarazem, choć Marks przedstawi wiele ciekawych narzędzi do myślenia o historii, problematyczny pozostaje status Marksowskiego podmiotu. Historyczna procesualność, ekonomiczny mechanizm wyobcowania i widmo ideologii nie muszą jednak wprost prowadzić do wniosku, że historia jest „procesem bez podmiotu”, jak chciał tego Althusser. Równie dobrze można wszak mówić o „procesie jeszcze bez podmiotu”, a upodmiotowienie historii traktować jako historyczną szansę czy zadanie. Myśl Adorna stanowi na tym tle istotny punkt odniesienia dla omawianej tradycji. Konfrontacja problematyki podmiotowości i myślenia o historii z dziejowymi burzami XX stulecia prowadzi frankfurtczyka do specyficznie pojętej „nie-rezygnacji”. Oprócz tytułowej problematyki książka porusza też inne, ważne dla omawianych myślicieli wątki, a wśród nich na pierwszy plan wysuwa się zagadnienie odmiennego w każdym wypadku modelu dialektyki. Nie brak też odniesień do autorów znaczących interpretacji – takich jak Lukács, Kojeve czy Althusser.
Esej jest próbą myślenia w sytuacji, gdy wyczerpały się wszystkie wielkie narracje, a nam pozostało błogosławieństwo lokalnej wizji i prowizorycznej prawdy – pisze Jacek Gutorow w przedmowie do swej najnowszej książki. I jest to deklaracja dotycząca zarówno metody pisarskiej, jak i tematu. Na Życie w rozproszonym świetle składa się bowiem szesnaście esejów o perypetiach dwudziestowiecznej myśli krytycznej i filozoficznej oraz o dramacie języka i wyobraźni artystycznej w epoce nowoczesności. Gutorow zatrzymuje się na wybranych epizodach intelektualnych i duchowych, które stanowią część „ukrytego testamentu” współczesnej humanistyki – od frontowych przeżyć Ludwiga Wittgensteina po przedwczesną śmierć Jacques’a Derridy. Książka jest także próbą biografii intelektualnej kilku szczególnie ważnych dla autora myślicieli i twórców XX wieku: m.in. Hannah Arendt, Martina Heideggera, Edwarda Saida, Hansa-Georga Gadamera, Franza Kafki i Marcela Prousta.
Marginesy, pobocza. Nieużywane częstotliwości i pasma. Zapomniane etymologie. Sny. Kiedy w pewien listopadowy dzień 1997 roku Derrida jechał do Katowic, obaj z Andrzejem Sosnowskim mieliśmy sny z francuskim filozofem w roli głównej. Wiem o tym, bo przed wykładem Derridy na Uniwersytecie Śląskim Andrzej powiedział mi o swoim śnie, a ja przyznałem się do swojego. Jacyś ludzie gonili Derridę i rzucali w niego kawałkami tortu. W opublikowanej dwa lata później książce La Contre-allée Catherine Malabou przytoczyła fragment listu, jaki Derrida napisał do niej z Polski: „nie zauważyłem u nich poczucia winy, a jedynie język ofiar – najpierw nazizmu, potem komunizmu, teraz «postmodernizmu»”.
Z eseju Hotel Derrida (fantazja)
Jacek Gutorow (1970) – poeta, eseista, krytyk literacki i tłumacz; wykładowca literatury brytyjskiej i amerykańskiej na Uniwersytecie Opolskim. Ma na koncie sześć tomów poetyckich, pięć zbiorów krytycznoliterackich, cztery tomy przekładów poetyckich i kilkanaście opracowań książkowych, w tym wybory wierszy Tadeusza Różewicza i Bolesława Leśmiana. Tłumaczył takich autorów jak Wallace Stevens, Simon Armitage, Ron Padgett i Mark Ford. Za tom krytycznoliteracki Nie podległość głosu. Szkice o poezji polskiej po 1968 roku (2003) otrzymał Nagrodę Fundacji Kultury i Nagrodę im. Ludwika Frydego. Jest członkiem rady programowej miesięcznika „Odra”, a także polskiego oddziału PEN Clubu i kapituły Nagrody Literackiej Gdynia. Mieszka w Opolu.
Teraźniejszość nie zna końców ni początków, one zawsze jakoś wykraczają poza jej dośrodkowy wir, rozmywają się w jej zamglonym spojrzeniu - bo owszem, teraźniejszość jest zawsze zamglona, widzimy ją niewyraźnie, bo zbyt wielorako i szczegółowo, w przeciwieństwie do ostrej jak brzytwa przeszłości. Wszkaże cudzysłów, w który bierze ona wszelką grandilokwencję, to instrument emancypacyjnego śmiechu, wydawać by się mogło, że przysłowiowo ostatniego, najlepszego ze śmiechów, choć kto to może ostatecznie wiedzieć; śmiechu potęgi teraźniejszości, która nie wstydzi się wbrew wszelkim "duchom czasu" być sobą, tylko sobą, czyli zarazem, w naszym wypadku - dzięki specyfice naszych archiwów i powszechnie dostępnych danych, również tych dotyczących przeszłości - wszystkim, czym zechce, choćby nawet najbardziej nie-dzisiejszym. Bo nasza teraźniejszość to raj dla wszelkiego rodzaju grup rekonstrukcyjnych, przebierających się w szaty, jakie tylko zechcą, i zdolnych dzięki sile relacji społeczno - identyfikacyjnych do wytworzenia dla samych siebie i w obrębie własnych praktyk o transhistorycznym charakterze [...] każdy taki bąbel to osobna nisza sztuki - miłośnicy i miłośniczki Powstania Warszawskiego; maniaczki wieżowców i urbanistyki modernistycznej; grupy skupione wokół cieszących się renomą długowieczności i modernistyczną jeszcze proweniencją czasopism literackich czy artystycznych; fani i fanki neodandyzmu, przywdziewający cylindry, na które sikał Rimbaud; albo neomodernistyczni replikatorzy i rekonstruktorki awangardowych gestów. manifestów i happeningów - wszyscy oni są takimi bąblami, które, niczym Leibnizjańskie monady wypełniają świat teraźniejszości szczelnie, nie posiadając zarazem drzwi i okien - każdy światem dla siebie, brakuje wszakże pełnej harmonizacji, czego jednak się nie zauważa.
Ucieleśnienie oraz cielesna świadomość są uniwersalnymi cechami ludzkiego życia. Soma jest naszym podstawowym i niezbywalnym środkiem percepcji, działania i myślenia. Jednakże zwiększona i skupiona uwaga dotycząca jej odczuć i poruszeń przez długi czas była krytykowana nawet przez filozofów przychylnych ciału – jako szkodliwe zakłócenie, które demoralizuje poprzez koncentrację na własnym ja. Staram się obalić podobne zarzuty, nawiązując do najbardziej wpływowych XX-wiecznych filozofów cielesności i korzystając z osiągnięć dyscyplin umysłowo-cielesnej świadomości świata Zachodu i Azji. Unikając prób przerabiania trudnych do uzgodnienia ontologicznych debat dotyczących relacji umysłu i ciała, moim celem jest reorientacja filozoficznych badań związanych z tym zagadnieniem w stronę bardziej owocnego i pragmatycznego kierunku, który wzmacnia ważne – choć zaniedbane – związki między filozofią umysłu, etyką, teorią polityki oraz wszechobecnym estetycznym wymiarem życia codziennego. Zagadnienia cielesnej świadomości tworzą zasadniczą problematykę tej książki, choć rozciąga się ona również dalej, obejmując inne wymiary somaestetyki, między innymi te, które dotyczą krytycznej i melioratywnej perspektywy ujęcia kwestii zewnętrznego wyglądu ciała.
Najnowsza książka wybitnego pisarza i filozofa, twórcy wspólnot Arka oraz Światło i Życie.
Pisana z miłości, o miłości, z miłością do każdego człowieka.
Przemieniająca nas i świat. Potrzebna jak chleb. W swej najnowszej książce Jean Vanier zaprasza nas do wspólnego stawiania pytań o najważniejsze ludzkie sprawy: o nasze zaangażowanie w problemy współczesnego świata, o źródła dostrzeganego i doświadczanego cierpienia, o naturę i znaczenie miłości, o śmierć i to, co po niej nastąpi, o wymiary sumienia człowieka, o Boga i sposób, w jaki włącza się On w naszą egzystencję, o sens naszego istnienia. Nie są to rozważania abstrakcyjne, ale refleksja oparta na przemyśleniach i osobistych doświadczeniach twórcy wspólnot Arka oraz Wiara i Światło – człowieka, który całe swoje dojrzałe życie poświęcił czynnemu okazywaniu miłości. Zdolność do kochania i nasza potrzeba otrzymywania miłości są biegunami wyznaczającymi i orientującymi nasze człowieczeństwo. W całkowicie osamotnionym człowieku łatwo rodzi się rozpacz. Gdy ktoś odrzuca naszą miłość, a więc i nas samych, strasznie cierpimy. „Bycie umiłowanym” to dar i zadanie, fundament naszej tożsamości, które urzeczywistnia się w relacjach z innymi, leczy i uzdrawia.
Tomasz Jaeschke – teolog, pedagog, coach, mediator, obrońca praw zwierząt.
Do roku 1992 duchowny katolicki. Autor książki Nierządnice (2006) będącej osobistym rozliczeniem z życiem konsekrowanym, a także obowiązkiem celibatu dla duchownych katolickich. Przez ponad 20 lat pracował w Wiedniu jako pedagog – z zagrożoną młodzieżą oraz z dziećmi specjalnej troski. Jako duszpasterz i coach
wspiera osoby w trudnych sytuacjach życiowych. Jest powiernikiem, doradcą i wsparciem dla osób cierpiących w związku ze stratą lub chorobą zwierzęcego towarzysza życia, a także dla ludzi działających na rzecz poprawy losu zwierząt.
W ostatnich latach wielokrotnie apelował o podjęcie działań na rzecz urzeczywistnienia miłosierdzia wobec istot zwierzęcych. Między innymi wystosował list otwarty do Benedykta XVI, a następnie do obecnego papieża Franciszka. Spotkał się w Brukseli z deputowanym do parlamentu europejskiego Andrea Zanonim. Prowadził rozmowy z Arcybiskupem Wiednia kardynałem Christophem Schönbornem.
Jest twórcą Animal Spirit Church, inicjatywy mającej na celu upowszechnienie „prozwierzęcej” interpretacji duchowości chrześcijańskiej oraz ponadwyznaniowe porozumienie na rzecz istot wykluczonych i krzywdzonych – tak ludzi, jak i zwierząt (www.animalspiritchurch.eu).
Czym jest ciemna energia?
Jakie obiekty lub cząstki tworzą ciemną materię?
Skąd wiadomo, że wszechświat składa się głównie z ciemnej materii i jest wypełniony ciemną energią?
Z czego składa się wszechświat? Jeszcze nie tak dawno fizycy sądzili, że dobrze znają odpowiedź na to pytanie, i że potrafią dokładnie zidentyfikować wszystkie obiekty, które dają swój wkład do całkowitej masy wszechświata. Problem pojawił się wtedy, gdy obserwacje astronomiczne dostarczyły dowodów na obecność znacznych ilości dodatkowej, niewidocznej materii i na przyspieszenie ekspansji wszechświata rozpychanego tajemniczą energią, która jest równoważna masie. Po przeprowadzeniu wstępnych oszacowań okazało się, że wszystkie znane do tej pory postaci materii to tylko wierzchołek gigantycznej góry lodowej. Co znajduje się pod powierzchnią wody? Odpowiedź na to pytanie zawarta jest na kartach tej książki.
Czarne zeszyty są dokumentem szczególnej wagi. Heidegger zapowiada, że nie należy ich traktować jako roboczych notatek, przygotowywanych z myślą o jakimś z góry „zaplanowanym systemie”, ani jako zbioru „aforyzmów”, gromadzących „życiowe mądrości”, lecz by uznać je za „skromna forpocztę […] niewysłowionego jeszcze namysłu w poszukiwaniu drogi ku wciąż początkowemu myśleniu, które w odróżnieniu od metafizycznego, zwie się myśleniem zgodnym z dziejami bycia”. Nie jest w nich istotne to, co zostaje przedstawione i ujęte w pojęciowych konstrukcjach, ale sposób, w jaki wypracowywane jest pytanie o bycie.
Metafizyka i polityka to ostatnia książka Cezarego Wodzińskiego, ukończona kilka miesięcy przed jego śmiercią.
Tom drugi serii Filozofia kultury, prowadzonej przez Zakład Filozofii Kultury Instytutu Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego
Piotr Mróz, Małgorzata Ruchel, Anna I. Wójcik Filozoficzny namysł nad kulturami Wschodu. Uwagi metodologiczne
Małgorzata Ruchel Gra ze światem w „świat” – o kulturze w Indiach
Anna I. Wójcik Kultura w filozoficznej dyskusji konfucjanistów z daoistami
Artur Przybysławski Filozofia kultury z perspektywy tybetańskiej
Beata Szymańska Kultura Japonii
Michał Sokołowski „Niematerialny skarb kultury” − herbata w stylu wabicha
Izabela Trzcińska Pamięć i kultura w „Aleksjadzie” Anny Komneny
Wśród fizyków krąży powiedzenie, że wszystkie nauki dzielą się na fizykę i zbieranie znaczków. Czy jest to przejaw ich megalomanii, czy tylko nieco żartobliwe wyrażenie przekonania, ze fizyka jest nauką podstawową?Zarówno wśród zwykłych ludzi, jak i naukowców dominuje przeciwstawianie nauk ścisłych naukom humanistycznym. Czasem czyni się to wywyższając ścisłość nauk ścisłych, czasem wskazując na ich ograniczenia, niemożność uchwycenia prawdziwej, żywej złożoności, której nie mogą uchwycić struktury formalne. Tymczasem to przeciwstawienie nie jest absolutne: u źródeł podstawowych pojęć matematyki i fizyki leżą doświadczenia potoczne, odniesienia do człowieczej perspektywy postrzegania świata, próby jego spontanicznego modelowania, sądy wartościujące jednym słowem takie zachowania, które można znaleźć również u podstaw nauk humanistycznych.Michał Heller uczony, kosmolog, filozof i teolog. Laureat Nagrody Templetona i założyciel Centrum Kopernika Badań Interdyscyplinarnych w Krakowie. Autor m.in. książek Filozofia przypadku (CCPress 2012); Bóg i nauka. Moje dwie drogi do jednego celu (CCPress 2013); Granice nauki (CCPress 2014); Bóg i geometria. Gdy przestrzeń byłaBogiem (CCPress 2015).
Carl Schmitt, wieloletni członek NSDAP, nazywany jurystą Hitlera, a przy tym wybitny teoretyk prawa, eseista, filozof polityki jest dziś na nowo odkrywany przez nowoczesnąmyśl polityczną, zarówno tą prawicową, jak i lewicową.W Teorii partyzanta, późnej, wydanej po raz pierwszy w 1963 roku, książce Schmitt przygląda się postaci partyzanta i partyzantce jako nowej figurze politycznejnowoczesności. Schmitt śledzi w niej figurę partyzanta i wyzwania, jakie rzuca ona klasycznemu prawu międzynarodowemu: pojęciom wojny i pokoju, żołnierza i cywila. Dodatkowo bada historyczną genealogię teoretycznego ujęcia walki partyzanckiej, od jejprehistorii w pismach Clausewitza, przez Lenina, aż po Mao Zedonga.Nie najlepiej przyjęta w momencie publikacji, a potem niemal zapomniana książka ta cieszy się dziś nowym zainteresowaniem. W epoce wojny z terrorem, zamachów w madryckim i londyńskim metrze, Abu Ghraib i Guantanamo, wreszcie wojny, jaką Zachodowi wypowiada Daesh, Teoria partyzanta czytana zaczyna być w kręgach, które myśl Schmitta do tej pory często ignorowały wśród ekspertów od bezpieczeństwa,badaczy terroru, ekspertów od prawa wojny.
Myślenie jest trudne. Myślenie o niektórych problemach jest tak trudne, że może rozboleć Cię głowa od samego myślenia o myśleniu o nich!
Książka ta stanowi kolekcję moich ulubionych narzędzi do myślenia. Nie będę ich tylko opisywał; zamierzam się nimi posłużyć, aby łagodnie przeprowadzić twój umysł przez trudne terytorium aż do dość radykalnych koncepcji znaczenia, umysłu i wolnej woli.
Zaczniemy od narzędzi prostych i uniwersalnych, mających zastosowanie do wszystkich rodzajów zagadnień. Niektóre z nich są znajome, ale inne nie były wcześniej często dyskutowane. Następnie pokażę Ci pewne narzędzia, które rzeczywiście są przeznaczone do zadań specjalnych, zaprojektowane tak, aby rozsadzić tę czy inną specyficzną i uwodzicielską ideę, oczyszczając drogę przed powrotem z głębokich kolein, które wciąż ograniczają i wprawiają w zakłopotanie ekspertów. Napotkamy i rozmontujemy również różne złe narzędzia do myślenia, nic nie warte przyrządy do perswazji, które mogą Cię zaprowadzić na manowce, jeśli nie będziesz ostrożny. Niezależnie od tego, czy spokojnie dotrzesz, czy też nie, do proponowanego przeze mnie miejsca przeznaczenia – i czy postanowisz pozostać tam ze mną – podróż ta zaopatrzy Cię w nowe sposoby myślenia o omawianych zagadnieniach i myślenia o myśleniu. Daniel C. Dennett
Daniel C. Dennett jest profesorem filozofii na Uniwersytecie Tufts, gdzie kieruje Center for Cognitive Studies. Laureat licznych nagród i stypendiów. Autor kilkunastu książek i kilkuset artykułów naukowych, opublikowanych w najbardziej prestiżowych czasopismach. Jeden z najbardziej cenionych ekspertów zajmujących się problemami świadomości i wolnej woli. Jest współautorem (wraz z Alvinem Plantingą) książki Nauka i religia. Czy można je pogodzić? (CCPress 2014).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
