Celem niniejszej książki jest nakreślenie obrazu wielopokoleniowej drukarni w dawnym Krakowie, najstarszym i przez wiele dziesięcioleci najważniejszym centrum wydawniczym w Rzeczypospolitej. Głównym tematem są uwarunkowania działalności drukarskiej trzech pokoleń Piotrkowczyków, repertuar wydawniczy oraz zasób typograficzny ich oficyny. Powiązania warsztatu z potrydenckim katolicyzmem stanowią ważny kontekst rozważań, drukarnię Piotrkowczyków trzeba bowiem uznać za wręcz modelową oficynę drukarską czasów potrydenckich – jej dzieje, zwłaszcza w pierwszym półwieczu działalności, są wymownym potwierdzeniem, że reforma katolicyzmu okazała się ożywczym impulsem, który przyczynił się nie tylko do wzmożonej aktywności drukarzy krakowskich, ale też do rozprzestrzenienia druku w całej Rzeczypospolitej.
Piotrkowczykowie to refleksja nie tyle nad drukiem i jego oddziaływaniem, ile nad drukarstwem i jego produktami w ściśle określonych okolicznościach społeczno-ekonomicznych. Rozważania prowadzone z takiej perspektywy nie wykluczają namysłu nad społeczną funkcją druku, jego udziałem w formowaniu się oraz upowszechnianiu prądów intelektualnych i kulturowych. Stanowią raczej ich niezbędny fundament. Szczegółowe analizy repertuaru wydawniczego dostarczają bowiem informacji nie tylko o samym warsztacie i strategii biznesowej jego właścicieli, ale także o potrzebach określonych środowisk i twórców w zakresie publikowania książek i innych materiałów. Pokazują też ich możliwości i ambicje w kształtowaniu kultury. Analiza wyposażenia drukarni oraz typografii druków pozwala natomiast mówić o kształtowaniu się konwencji wydawniczych, wskazywać rozwiązania typowe i wyjątkowe, a przez to lepiej zrozumieć, co użytkownikom dawnych druków mogła komunikować ich forma. Niniejsza książka powinna przyczynić się do pełniejszego zrozumienia uwarunkowań towarzyszących upowszechnianiu piśmiennictwa w Rzeczypospolitej końca XVI i XVII wieku, kładąc kres tezom o upadku czarnej sztuki w tym czasie.
Brentano opublikował swoją pracę o psychologii Arystotelesa pierwotnie w 1867 roku w języku niemieckim. Zalicza się ją do pierwszego okresu kształtowania się myśli tego filozofa, gdy skupiał się on na uważnej lekturze i interpretacji pism Stagiryty. To stadium rozpoczęło się w 1862 roku wraz z publikacją tekstu o znaczeniach bytu w pismach Arystotelesa i trwało ponad dekadę (Brentano powrócił do tego tematu w tzw. okresie florenckim). Lektury Stagiryty nie pozostają bez znaczenia dla koncepcji psychologii empirycznej, wyłożonej w Psychologii z empirycznego punktu widzenia z 1874 roku. Przekład książki pt. Psychologia Arystotelesa, a w szczególności jego teoria nous poietikos, dokonany i opracowany przez Sonię Kamińską-Tarkowską we współpracy z Łukaszem Kozakiem (redakcja merytoryczna i językowa) oraz Grzegorzem Słowińskim (przekład, konsultacje oraz redakcja greki i łaciny), pozwala na pełniejsze zrozumienie rozwoju filozoficznego Brentana. Wartość tomu dostrzegam przede wszystkim w tym, że może pomóc polskiemu czytelnikowi zgłębić podstawy idei przedstawionych w książce z 1874 roku, na przykład teorii części i całości czy też zakresu stosowania metody opisowej w psychologii (empirycznej). Biorąc pod uwagę rosnące w specjalistycznej literaturze światowej zainteresowanie filozofią Brentana, można stwierdzić, że publikacja niniejszego przekładu wpisuje się w ten nurt i bez wątpienia będzie stanowiła ważny i trwały wkład do polskich studiów nad Brentanem, Arystotelesem i historią filozofii XIX wieku.Z recenzji dr. hab. Witolda Płotki, prof. UKSW
Porządek rzeczy. Relacje z przedwojennymi przedmiotami na ziemiach zachodnich (przypadek Wrocławia i Szczecina) to książka o postawach i praktykach wywołanych przez przedwojenne rzeczy we współczesnym Wrocławiu i Szczecinie. Termin "poniemieckie", potoczne określenie przedmiotów pozostawionych na ziemiach włączonych w granice Polski po II wojnie światowej, sugeruje, że "niemieckie" to minione i pozbawione ciągu dalszego.Badania etnograficzne prowadzone z wykorzystaniem narzędzi sztuki pokazują coś przeciwnego. Proces przysposabiania wciąż trwa, relacje pomiędzy ludźmi a rzeczami są kontynuowane, odkrywane i zawiązywane na nowo. Książka poświęcona jest więc sposobom używania przedwojennej spuścizny oraz rozłożonym w czasie aktom jej przejęcia i posiadania. Opisujemy rzeczy spokrewnione, uklasowione, rzeczy na sprzedaż, rzeczy użyteczne, a także te, które w integralny sposób należą do przestrzeni domu. Współtworzą one sieć powiązań wymykającą się kontynuowanemu od powojnia biało-czarnemu oglądowi rzeczywistości, według którego postawy wobec przeszłości określane są jednoznacznie jako jej afirmacja bądź wyparcie.Opowieść o relacjach z przedmiotami tworzą dwie oddzielne, choć powstające równolegle narracje: tekst i esej wizualny autorstwa Łukasza Skąpskiego. Wspólnie koncentrują się na pytaniu o znaczenia, jakie dla mieszkanek i mieszkańców polskich miast ma niemiecka przeszłość.Anna Kurpiel - dr, etnolożka i antropolożka kultury, adiunktka w Katedrze Nauk Społecznych i Ekonomicznych Centrum Studiów Niemieckich i Europejskich im. W. Brandta Uniwersytetu Wrocławskiego. Badania terenowe prowadzi w Polsce (na ziemiach zachodnich) i w Republice Macedonii Północnej. Autorka książki Cztery nazwiska, dwa imiona. Macedońscy uchodźcy wojenni na Dolnym Śląsku. Interesuje się dziedzictwem kulturowym, szczególnie na terenach (post)migracyjnych i tranzytowych oraz antropologią pamięci.Katarzyna Maniak - dr, antropolożka kultury, adiunktka w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jej zainteresowania badawcze obejmują dziedzictwo kulturowe i jego społeczne oddziaływanie oraz relacje pomiędzy antropologią i sztuką. Prowadzi badania skupione na pojęciu własności i antropologii pracy. Autorka kilkunastu publikacji naukowych poświęconych ww. tematyce oraz projektów wystawienniczych.Łukasz Skąpski - jeden z najciekawszych artystów polskich, w latach 2012-2018 kierownik Katedry Fotografii na Wydziale Malarstwa i Nowych Mediów Akademii Sztuki w Szczecinie, absolwent Wydziału Malarstwa ASP w Krakowie. Zajmuje się fotografią, instalacją, obiektami, wideo, etc. W latach 1988-1991 mieszkał w Chinach, obecnie w Szczecinie. Pobyt w Pekinie zaowocował zainteresowaniem artysty tematyką polityczną. Tam też artysta odkrył dla siebie metodę posługiwania się zbiorem w sztuce. Od 2001 roku jest członkiem założycielem Supergrupy Azorro, która na trwałe zapisała się w polskiej sztuce wideo. W ostatnich latach główny akcent w jego twórczości kładzie się na tematy społeczno-polityczne.
Książka, którą trzymają Państwo w ręku, to zbiór tekstów metodologicznych autorstwa polskich naukowców reprezentujących dziedziny zarządzania w kulturze i zarządzania mediami. To pierwsza w Polsce próba zgromadzenia w jednym tomie doświadczeń autorów zajmujących się tą tematyką. Monografia jest poświęcona metodyce badań dotyczących funkcjonowania rynków kultury i medialnych, podmiotów je tworzących, w tym organizacji i publiczności, relacji pomiędzy nimi oraz wielu innych zagadnień z tego zakresu. Przedstawiono w niej różnego rodzaju podejścia badawcze – zarówno ilościowe, jak i jakościowe. Omówiono rozmaite metody i techniki badań, a także zaprezentowano sposoby ich aplikacji w praktyce. Metodologia badań w sektorze kultury i mediów to publikacja dla badaczy oraz praktyków zarządzania – z pewnością będzie dla nich źródłem użytecznej wiedzy. Metodologia badań w sektorze kultury i mediów stanowi ciekawą próbę przybliżenia Czytelnikom różnych metod wykorzystywanych w badaniach branż kultury i mediów. W książce słusznie zastosowano podejście multidyscyplinarne – zamieszczono w niej rozdziały zarówno osadzone w humanistyce, jak i wykorzystujące dorobek nauk ekonomicznych, w tym narzędzia matematyczne. Słuszność owego podejścia wynika z tego, że tak złożone i specyficzne sektory, jakimi są media i kultura, można i należy badać przy wykorzystaniu różnych metod i podejść. Nic dziwnego więc, że w książce znajdziemy opisy metod jakościowych i ilościowych. Nie traktowałbym jednak tej pozycji jako podręcznika lub przeglądu różnych metod, lecz raczej jak wieloautorską monografię naukową. Wynika to z podejścia autorów poszczególnych rozdziałów, ponieważ niemal każdy z nich skupił się na zilustrowaniu opisywanych metod przykładami ze swoich własnych badań. Stanowi to o sile niniejszej publikacji. Z recenzji dra hab. Patryka Gałuszki, prof. UŁ Ewa Kocój – dr hab., prof. UJ, etnografka, antropolożka kulturowa, profesor nadzwyczajna w Instytucie Kultury Uniwersytetu Jagiellońskiego. Interesuje się zagadnieniami trudnego dziedzictwa i pamięci kulturowej oraz problematyką mniejszości narodowych, etnicznych i religijnych w różnych regionów karpackich i bałkańskich. Stypendystka Fundacji im. Lanckorońskich, Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, Ministerstwa Edukacji Narodowej w Rumunii i CEEPUS. Laureatka Nagrody im. A. Rojszczaka Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, nagrody Narodowego Centrum Kultury za najlepszą pracę doktorską z dziedziny nauk o kulturze w latach 2004–2005 w Polsce. Autorka kilku książek oraz licznych artykułów naukowych wydanych w Polsce i za granicą. Członkini Komisji Bałkanistyki PAN o/Poznań, Komisji Etnograficznej PAU o/Kraków, Komisji Zarządzania Kulturą i Mediami PAU oraz Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Współpracuje ze społecznościami lokalnymi w Polsce, realizując projekty badawcze dotyczące dziedzictwa i pamięci miejsca. Marcin Laberschek– doktor nauk humanistycznych w dyscyplinie nauk o zarządzaniu. Pracownik Zakładu Badań Filozoficznych nad Kulturą w Instytucie Kultury Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor monografii Symboliczne stanowienie władzy w organizacjach (2018).
Rzadko mówimy w Polsce o tym, że surrealizm nie skończył się w dwudziestoleciu, a jego istota jest transoceaniczna. Romantyczno-antykapitalistyczny charakter surrealnego eksperymentu inspirował po wojnie artystów w Kairze, Meksyku, Turcji, Niemczech, Czechosłowacji, na Haiti i Kubie, w Aleppo i Belgradzie, Brazylii, Tajlandii i na Filipinach. Artyści ci – często krytycznie przywołując program André Bretona – nie godzili się z faktem, że surrealizm narodził się w Paryżu – uważając, że nie ma on źródeł (a jeśli nawet ma – to należy je pożreć!). Nowa książka Jakuba Kornhausera, wytrwałego nawigatora tego, co „wymyka się klasyfikacjom”, to nie tylko opowieść o surrealistach rumuńskich – Gellu Naumie i Gherasimie Luce – ale i o niezbyt rozpoznanych w Polsce przypadkach surrealizmów czeskiego i serbskiego, które na neoawangardowym etapie zahaczały o światowy ruch konceptualny, a także o surrealistycznych przesłankach poezji konkretnej i o polskiej, awangardowej Nowej Fali. Być może takie neoawangardowe przebitki sprawią, że będzie w końcu można mówić również o polskim surrealizmie. Prof. dr hab. Joanna Orska Surrealistyczna tragedia daje oczywiście możliwość wyzwolenia – od nawyków i nudy codzienności po lęki kastracyjne i inne traumy zalegające w zakamarkach id. A jednak zmagania z tym, co oferuje „boczny, iluzyjny świat”, pełen fałszywych bytów, tropów i „daremnych ułud”, nie dają ukojenia. Zwalczanie egzystencjalnego lęku konwulsyjnym przerażeniem niesie z sobą ryzyko popadnięcia w otchłanie „niebezpiecznych krajobrazów” niczym w czeluści czyśćcowe (zresztą Breton chętnie podbierze tę wizję myśli chrześcijańskiej w swoich manifestach). Omawiane w niniejszej książce teksty literackie są zapisem zmagań z tym lękiem. Niezależnie od tego, czy weźmiemy do ręki poematy Gellu Nauma z nomadycznymi podmiotami – i nomadycznymi przedmiotami – w rolach głównych, czy prozy Gherasima Luki, który uchyla w nich nieedypalne furtki, powinniśmy przygotować się na niespodzianki, poddać się ryzyku „wykolejenia”. To samo stanie się, gdy zerkniemy na inspirowane surrealizmem lub z surrealizmem dyskutujące prace twórców neoawangardy – tych profesjonalnych lub nieświadomych artystycznej misji (patrz: rozdział o smartach). Podłoża tego lęku, obecne w pracach i manifestach ruchu, wiążą się jednak z niejasnym statusem surrealizmu, w tym surrealizmu rumuńskiego. Bo owszem, można surrealizm zamknąć w kleszcze definicji, skoro sam Breton w Manifeście surrealizmu pozwala sobie na podobną zagrywkę (stąd wiemy przede wszystkim, że surrealizm to rzeczownik rodzaju męskiego). Tylko po co? Jakub Kornhauser – doktor literaturoznawstwa, poeta, tłumacz, eseista, krytyk literacki, edytor. Współzałożyciel i pracownik Ośrodka Badań nad Awangardą przy Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, adiunkt w Instytucie Filologii Romańskiej UJ. Zajmuje się przede wszystkim teorią awangardy i historią ruchów awangardowych, poezją eksperymentalną i współczesną kulturą krajów romańskich oraz Europy Środkowej. Autor trzech monografii naukowych, ostatnio Preteksty, posłowia. Małe kanony literatury światowej (2019), (współ)redaktor kilkunastu innych, ostatnio Polityki/awangardy oraz Najnowsze literatury romańskie. Samotność i wykorzenienie (obie 2021). Zastępca redaktora naczelnego czasopisma naukowego „Romanica Cracoviensia”, redaktor prowadzący serii wydawniczych awangarda/rewizje (Wydawnictwo UJ), Rumunia Dzisiaj (Universitas), wunderkamera (Instytut Mikołowski). Na język polski przekładał książki m.in. Dumitru Crudu, Gherasima Luki, Henriego Michaux, Gellu Nauma, Miroljuba Todorovicia, ostatnio kobalt Claudiu Komartina (2022). Laureat Nagrody Poetyckiej im. Wisławy Szymborskiej (2016) za tom poematów prozą Drożdżownia, nominowany do tej nagrody również za Dziewięć dni w ścianie (2020). Za książkę z esejami rowerowo-krakowskimi Premie górskie najwyższej kategorii wyróżniony w roku 2021 Nagrodą Znaczenia i nominacją do Nagrody Literackiej Gdynia.
Monografia W kulturze wstydu? Wstyd i jego reprezentacje w tekstach kultury układa się w koherentną całość i stanowi wzorcowy przykład współpracy między uczonymi reprezentującymi różne dziedziny humanistyki. Rozmaite oblicza wstydu, analizy oraz interpretacje wybranych tekstów literackich i tekstów kultury przeplatają się w tej monografii ze sobą i wchodzą w szczególny rodzaj dialogu tworzącego wielopoziomową strukturę dyskursu na temat wstydu. To jeden z cenniejszych walorów omawianej książki, który z pewnością pozytywnie zaważy na jej recepcji i stałej obecności w pracach pojawiających się po jej wydaniu. Bez wątpienia publikacja ta stanie się źródłem licznych cytowań i inspiracji dla badaczy, krytyków, a także studentów literaturoznawstwa i kulturoznawstwa zajmujących się problematyką wstydu w kulturze.Z recenzji prof. dra hab. Adama DziadkaTytułowa "kultura wstydu" to zarówno kultura wywodząca się z tej emocji, jak i ujęcie różnych sposobów kulturowych form przeżywania wstydu. Oba ujęcia są ważne dla autorów poszczególnych tekstów, pokazują historyczną i geograficzną zmienność tych form, zwracając uwagę na cywilizacyjną rolę analizowanej emocji. Czytelnicy otrzymują książkę bardzo ważną, kompetentnie przybliżającą wybrane przykłady siły oddziaływania zachowań opartych na wstydzie, jak i wstydem się posługujących (problem zawstydzania), wskazującą na konieczność podjęcia tej tematyki przez innych badaczy z uwagi na jej istotny dla zrozumienia jednostkowych i zbiorowych reakcji charakter. Praca wypełnia lukę w polskich badaniach nad kulturowymi reprezentacjami emocji, pozwalając zarazem w innym świetle ujrzeć znane i mniej znane teksty kultury.Z recenzji dr hab. Beaty Przymuszały
"Książka Piotra Mirochy jest monografią interdyscyplinarną, metodologicznie nawiązującą do językoznawstwa (zwłaszcza socjolingwistyki), kulturoznawstwa, historii, antropologii kulturowej, politologii i filozofii. Podstawę materiałową stanowi prawie 20 000 artykułów z dzienników chorwackich ("Novi list", "Veernji list") i serbskich ("Politika", "Danas"). Stosując metodologię korpusową, Autor na podstawie tego materiału przeanalizował profile znaczeniowe Europy w chorwackich i serbskich dyskursach medialnych. [] Monografia powinna zainteresować przedstawicieli różnych nauk humanistycznych".prof. em. dr hab. Tadeusz Lewaszkiewicz Instytut Filologii Polskiej UAM
Czy można oglądać programy telewizyjne, nie mając telewizji i nie korzystając z platform streamingowych? Jak zmienia się interaktywność telewizji pod wpływem mediów społecznościowych? Jak odbiorcy definiują telewizję w dobie nowych mediów? Książka Aleksandry Powierskiej przynosi odpowiedzi na powyższe pytania, prezentując świeże podejście do badań nad przemianami współczesnej telewizji. W efekcie przeprowadzonych analiz powstaje koncepcja sieciowości telewizji, która w duchu teorii ANT wskazuje na coraz większą liczbę aktorów ludzkich i nie-ludzkich kształtujących praktyki odbiorcze oraz doświadczenia widzów-użytkowników. W publikacji nie brakuje również wątków dotyczących języka mediów społecznościowych, komunikacyjnej roli obrazów oraz znaczenia algorytmów."Książka doskonale wpisuje się w prowadzone w Polsce i na świecie badania środowisk medialnych, a także opisuje przemiany, które zachodzą w środowiskach nowych mediów. Wskazana przez Autorkę kategoria sieciowości telewizji, ukazująca telewizję jako połączenie sieci technicznej i potencjału społecznego, rzuca ciekawe światło na badania związane z telewidzeniem".Z recenzji dr hab. prof. UP Agnieszki Waleckiej-RynduchAleksandra Powierska - kulturoznawczyni i medioznawczyni, pracuje w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Badawczo interesuje się nowymi mediami, a w szczególności serwisami społecznościowymi i komunikacyjną rolą obrazów publikowanych w internecie.
Dostaliśmy do rąk dzieło nietuzinkowe. Autorka między innymi książek Genealogie psychoterapii. Fragmenty dyskursu egzystencjalnego oraz Poza zasadą powszechności. Próby idiograficzne oddaje nam swój kolejny, swoisty esej filozoficzny, zatrzymujący na dłużej, niż tylko przewiduje jego lektura. Autorka zaprasza nas do refleksji wokół snów – swoich, Innych, snów w działaniu, opracowanych w teoriach psychoanalitycznych i umysłach filozofów. Zaprasza do snucia tej refleksji również twórców literatury pięknej, poezji i prozy. Powołuje się zatem w swoich rozmyślaniach zarówno na C. G. Junga, Z. Freuda, J. Viorst, jak i M. Heideggera, K. Jaspersa, H. G. Gadamera, U. Eco, a także A. Camusa, S. Becketta, F. Kafkę, Z. Herberta, W. Szymborską, O. Tokarczuk i C. Miłosza. Nie sposób tu wszystkich przywołać (bibliografia obejmuje 313 pozycji!). W tym uważnie dobranym gronie przystępuje do analizy snów, oddając też głos tym ostatnim – dzieląc się własnymi wyśnionymi obrazami, przywołując opowieści z psychoterapii, łącząc sny z tym, co wydarza się na jawie. Autorka dokonuje zatem w swojej pracy syntezy wiedzy – inaczej niż w książkach stricte naukowych, przeglądowych, za to czerpiąc z wielkich umysłów próbujących na przestrzeni czasów zrozumieć ludzką egzystencję oraz niepowtarzalność jednostki i jej subiektywnego doświadczenia. To niezwykła synteza, przekraczająca granice dyscyplin i dająca nadzieję na możliwość dostrzeżenia tego, co tak często ulotne dla przeciętnego opisu naukowego. W świecie nauki opartej na dowodach dzieło Pani Profesor wypełnia lukę, zatrzymując nas w refleksji – „może, kiedy zewsząd odzywa się zgiełk analiz i wniosków, nie całkiem bezużyteczne będzie świadectwo o nierozumieniu”? Z recenzji dr hab. Anny Cierpki
Najtrudniej zobaczyć zbrodniarza w osobie, którą kochamy...
Otto Wächter, nazistowski zbrodniarz, założyciel krakowskiego getta i przyjaciel Hansa Franka, po wojnie ukrywa się przed sprawiedliwością. Próbuje przedostać się „szlakiem szczurów” do Argentyny, ale umiera w Rzymie w tajemniczych okolicznościach. Jego syn Horst, przekonany o niewinności ojca, razem z Philippe’em Sandsem śledzi zawiłe losy swojej rodziny. Autor, korzystając z imponującego archiwum Wächterów, w fascynujący sposób przedstawia historię Ottona oraz jego żony Charlotty. Opisuje ich wygodne życie w Krakowie i we Lwowie w czasach okupacji, desperacką ucieczkę nazistowskiego oprawcy i niejasne związki z Watykanem, a także próbuje rozwikłać zagadkę jego śmierci.
Opisując historię Wächtera i jego rodziny, Sands udowadnia, że zmierzenie się z bolesną prawdą o najbliższych bywa niemożliwe. Szlak szczurów to niezwykle aktualny portret zła w całej jego złożoności i banalności. To także doskonałe połączenie historii miłosnej, detektywistycznej i thrillera z czasów zimnej wojny. Hipnotyzująca, wstrząsająca i przykuwająca uwagę. John le Carré, mistrz powieści szpiegowskich, autor książek Wierny ogrodnik i Nocnrecepcjonista Doskonale opowiedziana historia i świetnie przeprowadzone badania historyczne. Antony Beevor, historyk, autor II wojny światowej i Stalingradu Książka pełna zwrotów akcji i intryg, przypominająca gęstością i tempem powieści Johna le Carré. [...] Jest pełna żywych opisów, a Sands wnosi do niej ten sam niesamowity rozmach narracyjny. „Literary Review” Zapierająca dech, porywająca i koniec końców druzgocąca. Philippe Sands dokonał rzeczy niewyobrażalnej: spojrzał rzeźnikowi prosto w oczy i opowiedział jego historię, a nie drgnęła mu przy tym nawet powieka. Elif Shafak, autorka bestsellerowej książki 10 minut i 38 sekund na tym dziwnym świecie Sands delikatnie i bezkompromisowo rozkłada na czynniki pierwsze oszustwo, miłość, omamienie i niemożliwe do wykorzenienia zło. Praca skrupulatna, pełna pasji i budząca wewnętrzny gniew. Alison Louise Kennedy Niezwykłe... Sands jest mistrzem w rozwiązywaniu tajemnic otaczających Ottona von Wächtera. „The Sunday Times” Philippe Sands jest profesorem prawa w University College London i czynnym adwokatem w Matrix Chambers. Często występuje przed trybunałami międzynarodowymi, uczestniczył w wielu najdonioślejszych sprawach ostatnich lat, dotyczących Augusta Pinocheta, Jugosławii, Rwandy, Iraku, Guantanamo, Czagos czy Rohingjów w Mjanmie. Napisał między innymi Lawless World i Torture Team. Za Powrót do Lwowa otrzymał Baillie Gifford Prize i British Book Awards w kategorii literatura faktu. Szlak szczurów uzyskał status bestsellera „Sunday Times”.
The book Approaches to Death and Dying: Bioethical and Cultural Perspectives, edited by Marta Szabat and Jan Piasecki, is part of a still too narrow catalogue of works devoted to end-of-life themes. The volume consists of eleven articles arranged in four parts corresponding to a broad range of issues: law, ethics, philosophy, and cultural studies. The arrangement of the book is thus constructed around various perspectives upon which any reflection on death and dying must be based. This is perhaps indicative of how difficult it is to adopt an unambiguous attitude towards deathmodernity, which introduces a multitude of possible choices and decisions regarding our own bodies, has enhanced individualism but at the same time done away with the order provided by old customs, cultural arrangements, strategies towards the inevitable and the power exerted by that order.Addressing the issue of death and dying in the suggested contexts conjures up a number of meanings and problems that require reflection and even solutions. I am delighted to say that I have no hesitation in recommending the publication of Approaches to Death and Dying: Bioethical and Cultural Perspectives, an impeccably edited volume of considerable intellectual substance. The book demonstrates the importance of collective works integrating the research of various scientific communities, provided, however, that the selection of both the topic and the writers is not governed by chance, but rather by a carefully thought-out and faultlessly explored idea of more general resonance. And this is the case here, for which congratulations and respect are deserved. I am convinced that this opinion will be shared by the readers of this publication.
O ile listy dedykacyjne w dawnej książce drukowanej mają stosunkowo bogatą literaturę przedmiotu, o tyle dedykacje w książce współczesnej rzadko znajdywały swojego badacza. Tę lukę wypełnia recenzowane studium. Annie Grucy udało się znacznie poszerzyć dotychczasową wiedzę na temat cech wydawniczych książki XIX i początków XX wieku, przede wszystkim w odniesieniu do dedykacji, ale nie tylko. Wskazała i poddała analizie jej miejsce w strukturze książki, wyodrębniła jej formy i skierowała uwagę na przyczyny ich zmian.Wyniki badań Anny Grucy pokazują, że dedykacje dostarczają niezwykle istotnych informacji dotyczących danych bibliograficznych, umożliwiających identyfikację/weryfikację autorstwa dzieł czy ich tłumaczy, co pozwala na korektę spisów bibliograficznych i katalogowych. Ich analiza treściowa prowadzi do głębszego poznania okoliczności powstawania różnego rodzaju tekstów, odtworzenia (do pewnego stopnia) procesu twórczego, inspiracji, bardziej precyzyjnego określenia czasu i miejsca powstania dzieła, a także okresu od jego ukończenia do ukazania się drukiem. Równie interesujące jest zwrócenie uwagi na związek dedykacji z treścią książek. Badania uwzględniły sposób doboru adresatów, przyniosły cenne informacje o autorze i współautorach, o jego relacjach rodzinnych, towarzyskich, udziale w życiu naukowym i literackim w wymiarze krajowym i zagranicznym itp. Wpisują się również w rozważania nad mecenatem w XIX i początkach XX wieku.Dedykacje są ponadto świadectwem patriotycznych postaw zarówno tych bardziej znanych uczestników walk powstańczych, jak i tych nieznanych z innych źródeł, co po raz kolejny wskazuje na wartość tego rodzaju tekstów i potrzebę ich badania. Uwidaczniają się w nich nie tylko działania na rzecz obrony polskiego języka, organizacji polskiego szkolnictwa i roli w tych procesach książek dla ludu, ale także problemy społeczne.Z recenzji prof. dr hab. Marii JudyDr hab. Anna Gruca jest profesorem w Instytucie Studiów Informacyjnych Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz w Instytucie Historii PAN. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się wokół historii ruchu wydawniczego w Krakowie, szczególnie na przełomie XIX i XX wieku, zagadnień morfologii książki, książki i czasopism dla ludu oraz bibliografii. Jest autorką monografii Księgozbiór Stanisława Wyspiańskiego (1990), Spółka Wydawnicza Polska (18901916) wydawnictwo krakowskich konserwatystów (1993), Nakładem własnym Autorzy jako wydawcy swoich prac w Krakowie w dobie autonomii galicyjskiej (2007) oraz ponad 60 artykułów, a także redaktorem naukowym i współautorem rocznika Bibliografia Historii Polskiej.
Wojciech Ligęza poszukuje u ulubionych pisarzy wyobraźni serca"", ale też sam jest nią hojnie obdarzony. To ona pozwoliła mu ocalić z nierównej artystycznie twórczości emigracyjnej dzieła, których wartość wymyka się kryteriom ściśle estetycznym. Poezja dotknięta doświadczeniem depresyjnej samotności, wygnania i wydziedziczenia staje się w jego ujęciu przejawem zarówno sztuki, jak i męstwa bycia. Szkice o Wittlinie, Wacie, Czuchnowskim czy Obertyńskiej są wspaniałym świadectwem jego zdolności do porozumienia i współodczuwania. Zdolności, którą wyróżnia się jako naukowiec i człowiek, niezwykle wrażliwy na uczucia i potrzeby innych. Wykorzystana w tytule fraza Odcisk palca rozległy labirynt"", zaczerpnięta z wiersza Szymborskiej, jest nawiązaniem do szczególnej cechy sztuki interpretatorskiej Jubilata, który wchodząc w świat literatury, pozostaje uważny na choćby najdrobniejsze ślady cudzego losu, dramatu, mikrokosmosu. W tym tomie dedykuje swe teksty Jubilatowi niemal pięć-dziesięcioro badaczek i badaczy, jego przyjaciół i dłużników. Teksty pogrupowano w bloki, które odpowiadają naukowym zainteresowaniom Wojciecha Ligęzy. Mamy więc obszerną część zatytułowaną Polska poezja dwudziestego (i dwudzieste-go pierwszego) wieku, następnie Miasta o(na)pisane, Literaturę i emigrację, a wreszcie Literaturę i sztukę. Całość zamyka blok Varia.Szkice pomieszczone w tej księdze zbiorowej są nie tylko wyrazem przyjaźni i wdzięczności, ale i próbą współodczuwania z Jubilatem. Współodczuwania, które wymaga rzadkich przymiotów intelektu, a także nadzwyczajnej wyobraźni serca"".Ze Wstępu
Książka poświęcona wybranym zagadnieniom z obszaru technologii finansowych (FinTech) oraz oddziaływania tych technologii na funkcjonowanie banku komercyjnego. Autorzy starali się pokazać trzy aspekty: wpływ technologii finansowych na poszczególne części modelu operacyjnego banku; mechanizmy przekształcania banków z podmiotów tradycyjnych w podmioty cyfrowe; społeczne aspekty związane z procesami digitalizacji usług bankowych (np. finansowanie społecznościowe, inkluzja finansowa). Zamierzeniem scalającym poszczególne rozdziały była chęć refleksji nad procesem możliwej utraty tożsamości tradycyjnych banków, będącej skutkiem daleko posuniętego zaangażowania technologii finansowych w działalność tych instytucji.Monografia dotyka ważnej problematyki w ramach nauk finansowych, jaką są technologie finansowe (FinTech) w kontekście ich wpływu na sektor bankowy w różnych obszarach. Poprzez wykonanie dogłębnych studiów literatury przedmiotu autorzy rozpoznali stan wiedzy zastanej w obszarze zainteresowań i stawiają krok naprzód, formułując własne opinie, sądy i spostrzeżenia. Książka jest wartościowym, treściwym i opartym na solidnych podstawach teoretycznych opracowaniem, które spotka się z zainteresowaniem studentów, naukowców, przedstawicieli praktyki zawodowej w FinTech oraz klientów tych instytucji. Może być jednocześnie punktem wyjścia do dalszych badań obszarowych lub holistycznych studiów nad relacją między tradycyjnymi bankami a podmiotami sektora FinTech.Z recenzji prof. UEP dr. hab. Krzysztofa Waliszewskiego
Punktem wyjścia koncepcji książki Teatr brzydkich uczuć była teoria Sianne Ngai inspirująca do nowych sposobów myślenia o teatrze, przedstawieniach kulturowych i rzeczywistości społecznej. Tom rozpoczyna więc tłumaczenie wstępu do monografii Ngai, w którym autorka przedstawia założenia metodologiczne i charakterystykę brzydkich uczuć negatywnych emocji i afektów.W kolejnych rozdziałach autorki i autorzy analizują różne zjawiska teatralne, performatywne i społeczne, odnosząc się do koncepcji Ngai i do innych teorii afektywnych.Publikację zamyka tłumaczenie wprowadzenia do książki The Promise of Happiness Sary Ahmed. Autorka udowadnia, że szczęście jest znormatywizowanym projektem życiowym, dostępnym tylko niektórym podmiotom. Zgodnie z tą diagnozą brzydkie uczucia mogą być postrzegane jako produkt uboczny zderzenia podmiotów nienormatywnych z rzeczywistością projektowaną przez ideę szczęścia oraz przeszkodą do jego osiągnięcia. Artykuły zamieszczone w Teatrze brzydkich uczuć tworzą zaś nieszczęśliwe archiwum, a ujawnione w nim wstydliwe afekty rozbijają systemy społeczne ufundowane na normatywnej wizji szczęścia i odsłaniają ich przemocowy charakter.Teatr brzydkich uczuć to publikacja świetnie obmyślona, uzupełniająca istotną lukę w rodzimej humanistyce, otwierająca dyskusję, która nakazuje przeprogramować myślenie o związkach łączących emocje, teatr, procesy performatywne i sferę publiczną. Jest rzeczowa i zaangażowana zarazem. Pokazuje, że rozmowa o sztuce nie może obejść się bez analizy afektywnych ram jej powstawania i recepcji.Z recenzji dr Weroniki SzczawińskiejWidzę w Teatrze brzydkich uczuć próbę rekonfiguracji teatralnych hierarchii i wzmocnienie głosów dotąd uciszanych. Nadanie wagi brzydkim uczuciom odbieram jako gest polityczny i emancypujący, dający narzędzia i siłę, by mówić o tym, o czym wcześniej mówić nie wypadało.Z recenzji dra hab. Piotra Morawskiego
Książka Sztuka biometryczna w perspektywie filozofii post- i transhumanizmu. W stronę estetyki postafektywnej stanowi pierwsze w skali światowej całościowe opracowanie dotyczące sztuki biometrycznej. Po raz pierwszy zostaje w niej zdefiniowana sama kategoria sztuki biometrycznej, która obejmuje projekty artystyczne z zakresu art & science oparte na danych biometrycznych oraz na strategiach bioparametryzacji ciała. W książce zostały wyznaczone cztery główne obszary sztuki biometrycznej: projekty oparte na medycznych badaniach obrazowych (jak rentgenografia czy ultrasonografia), na działaniach biosensorów (jak EEG czy EKG), na procedurach self-trackingu (samomonitoringu, jak w przypadku używania aplikacji czy urządzeń monitorujących tętno, liczbę wykonanych kroków etc.), a także na metodach identyfikacji biometrycznej (jak technika rozpoznawania twarzy czy linii papilarnych).
Ze względu na transdyscyplinarny charakter projektów w opracowaniu zaproponowano również wyczerpującą metodologię badawczą, która została zaaplikowana do analizy licznych, często w Polsce zupełnie nieznanych, projektów biometrycznych (jak realizacje Angeli Palmer, Behnaz Farahi czy Laurie Frick). Książka nie stanowi jedynie rekapitulacji istniejącej wiedzy, ale jest propozycją autorskiego ujęcia tematu, własnego wyznaczenia obszaru badawczego oraz określenia oryginalnej metodologii, w tym autorskiej koncepcji estetycznej (estetyka postafektywna).
„Ewelina Twardoch-Raś ma niezwykłą łatwość budowania zajmującej naukowej narracji, w której wnikliwa analiza biometrycznych dzieł sztuki z obszaru art & science przeplata się z pogłębionymi studiami historycznymi nad rozwojem technologii medycznych i przekrojowym opisem ich współczesnego stanu. Całość czyta się jak dynamiczny reportaż śledczy, w którym rygorystyczna analiza i argumentacja naukowa nie tylko nie męczą, ale jawią się jako atrakcyjna opowieść o ciele i jego artystycznych kontekstach.” Z recenzji książki autorstwa dr. hab. Jana Stasieńki, prof. DSW Ewelina Twardoch-Raś, doktor nauk o sztuce, adiunkt w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zastępczyni redaktor naczelnej „Przeglądu Kulturoznawczego”. Kierowniczka grantu Preludium „Sztuka nowych mediów a dane biometryczne w perspektywie filozofii post- i transhumanizmu”. Brała udział w licznych konferencjach naukowych (w tym w Oksfordzie, Saragossie, Lizbonie, Brukseli i innych). Publikuje w wielu czasopismach i tomach naukowych („Kulturze Współczesnej”, „Humanities”, „Panoptikum”, „Przeglądzie Humanistycznym” etc.). Tłumaczka z języka niemieckiego. Uzależniona od sztuki, literatury, kina i seriali. Niezmiennie marzy o locie w kosmos.
Kampania parlamentarna 2019 roku już za nami. Czas, który upłynął od jej zakończenia, uzasadnia naukową refleksję nad jej przebiegiem i istotą. Należy zatem postawić wiele zasadniczych pytań o głównych, indywidualnych i zbiorowych aktorów, przyjmowane przez nich programy, wizje przyszłości czy strategie wyborcze. Uzasadniona jest próba ustalenia dominujących tematów i problemów oraz innych zagadnień, na podstawie których kształtował się dyskurs wyborczy. Naukowa analiza umożliwi też odtworzenie głównych etapów kampanii, przełomowych punktów i momentów zwrotnych. Można będzie uchwycić także jej konstytutywne cechy, pokazać różne, czasem nieoczywiste, oblicza. Przedstawiana Czytelnikom praca ma z jednej strony jednoznacznie sprecyzowane ramy badawcze, z drugiej jednak w wyjątkowo rozbudowany, szeroki sposób zajmuje się różnymi elementami pola badawczego, jakim są wybory parlamentarne 2019 roku. Wspomniana kampania jest analizowana przy zastosowaniu różnych ujęć, paradygmatów i metodologii. Z Wprowadzenia „Dostrzegam ważność tej publikacji nie tylko ze względów merytorycznych, ale również metodologicznych. Ważność z uwagi na fakt, że obrazuje kampanię wyborczą 2019 roku w jej różnych barwach oraz sposoby badania tej skomplikowanej fazy procesu politycznego. Rekomenduję tę publikację pracownikom naukowym, studentom i doktorantom, a także Czytelnikom, którzy mają motywację do pogłębionej refleksji nad kampanią parlamentarną 2019 roku”. dr hab. Ewa Marciniak, Uniwersytet Warszawski
Kwiaty malowane przez Tatianę Tokarczuk skadrowane są bardzo blisko oczu widza, a co za tym idzie jakby przeskalowane w naturalnych proporcjach. Takie ujęcie daje możliwość dostrzeżenia najdrobniejszych szczegółów budowy kwiatów, łodyg i liści, aby lepiej zrozumieć ich fantastyczne formy, kolory i kształty. To twarze kwiatów, niczym portretowe fragmenty ludzkich postaci, żywe i różnorodne, przenikające w głąb tajemnicy natury. To cud konstrukcji, z której zasad i układu strukturalnych powiązań czerpać mogą architekci i projektanci różnego rodzaju obiektów budowlanych. prof dr hab. Stanisław Tabisz, rektor Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie (2012-2020) Kraków, 25 maja 2014 The flowers painted by Tatiana Tokarczuk are cropped very close to the viewer's eyes, and thus they look as if they were scaled in natural proportions. Such a look and shot give the opportunity to see the smallest details of the flowers, stems and leaves, and to understand better their fantastic shapes, colours and forms. They are the faces of flowers, like fragments of human figures in a portrait. They are vivid, diverse and penetrate the mystery of nature. They are miracles of construction, whose principles and system of structural connections can be useful for architects and designers of various types of buildings. Professor Stanisław Tabisz, Rector of Jan Matejko Academy of Fine Arts in Krakow (2012-2020) Krakow, 25 May 2014 Tatiana Tokarczuk-Błażusiak Architekt, wykładowca, akwarelistka, swoje zamiłowanie do świata roślin ujęła w nietypowym leksykonie zatytułowanym Rośliny kwitną w akwareli. Autorka prezentuje w nim swoje prace akwarelowe, opatrując je komentarzem artystycznym oraz krótką informacją botaniczną. Szczególnie interesujące jest wyjaśnienie pochodzenia polskiej nazwy rośliny. Architect, academic teacher, aquarellist. She captured her love for the world of plants in an unusual lexicon titled Plants Bloom in Watercolour. The author presents in the book her watercolour works with artistic commentary and short botanical information. Etymological explanation of both Polish and Latin names of the flowers is an interesting complement to the album.
Główna teza tej książki głosi, że mit jest naturalną pochodną ewolucyjnie ukształtowanych sposobów działania ludzkiego umysłu. Chodzi przy tym o naturalność rozumianą nie jako coś wyćwiczonego, lecz odruchowego, związanego z predyspozycjami. Rzecz zatem w tym, że nawet współcześnie, gdy właściwie cały system sformalizowanej edukacji jest jednym wielkim treningiem w myśleniu na sposób niemityczny, jeśli tylko możemy sobie na to pozwolić, bo okoliczności nie zmuszają nas do korzystania z form myślenia wyrastających poza mit, w sposób naturalny wracamy właśnie do mitu. W pewnym sensie jesteśmy zatem niczym te czteroletnie dzieci, które jeśli nikt nie stoi im nad głową natychmiast zaczynają skakać i pchać palce, gdzie nie trzeba. Albo niczym Bruno z przywołanego dzieła Lewisa Carrolla nawet mając do dyspozycji wyjaśnienia naukowe, wolimy słuchać o Świni i Akordeonie. Niniejsza książka przedstawia pewien model wyjaśniający, dlaczego tak się dzieje, pokazując, jakie elementy mentalnej architektury sprawiają, że mit jest naturalnym trybem ludzkiego myślenia o świecie, a także jak procesy ewolucyjne doprowadziły do ich powstania.Ze WstępuMaciej Czeremski w swojej monografii w znacznym stopniu zrywa ze sposobami badania mitu dominującymi dotychczas w naukach społecznych i humanistycznych. Autor wprawdzie odwołuje się do bogatego dorobku nauk zajmujących się mitem (na przykład metody strukturalnej, semiotyki mitu), ale przede wszystkim korzysta z metodologii wypracowanej w ramach psychologii ewolucyjnej, zwłaszcza zaś z metody inżynierii odwrotnej. Pozwala to przenieść badania nad mitem na nowy poziom analizy oraz skoncentrować się na wyjaśnieniu (a nie przede wszystkim interpretacji) poszczególnych wymiarów mitu. Biorąc pod uwagę ograniczenia takiego podejścia, z których autor zdaje sobie sprawę, należy to przedsięwzięcie określić jako udane i nowatorskie. [ ] W oryginalny i kompetentny sposób zastosował on najnowszą wiedzę o funkcjonowaniu ludzkiego umysłu do wyjaśniania mitu, jego stałej obecności w kulturze oraz naturalnej łatwości, z jaką opowieści mityczne są tworzone, zapamiętywane, komunikowane.Z recenzji dra hab. Sławomira Sztajera, prof. UAM
The book is about a new paradigm in social sciences, contemplative inquiry. It concerns theory, methods of research,and practical applications. Deep contemplation of a situation could be an epistemological choice for social scientists. It is a fundamentally different approach to research, whereby the investigator is researching not only the object, but also the situation of research and herself/himself in it. Contemplating is a dual way of approaching the truth. It does not mean that the researcher is mentally divided; on the contrary she/he wants to be complete and achieve the unity of being as a researcher-human being and as an element of the situation (psychosocial and historical). Contemplating enables researchers to see how the mind works and create images and reports from the field: What is available for the mind and what is silent or repressed because of the dominating rhetoric of description and rhetoric of feeling? Contemplation is not only analysis, it is also an ethical choice of stopping here and now to see the situation clearly and reporting it together with all th reservations that could result from the mindfully observed interaction of mind, self, and situation at one historical moment.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
