Pomimo wielu inwestycji podjętych w związku z jubileuszem 600-lecia założenia Akademii Krakowskiej, obchodzonym w 1964 roku, Uniwersytet Jagielloński nadal borykał się z poważnymi problemami lokalowymi. Taka sytuacja wymagała podjęcia działań o charakterze inwestycyjnym i organizacyjnym, aby kwalifikacje, talent, doświadczenie i zaangażowanie kadry akademickiej mogły być jak najlepiej wykorzystane. Jedyną szansę rozwoju dawała koncepcja budowy nowego kampusu. Idea ta pojawiła się już w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych XX stulecia, ale dopiero na przełomie wieków mogła przyjąć realny kształt. Wiązało się to z kolejnym jubileuszem – 600-lecia odnowienia Akademii Krakowskiej, który przypadał na 2000 rok. Społeczność akademicka pragnęła, aby wielki jubileusz był połączony z realizacją planów rozwoju i rozbudowy najstarszej polskiej uczelni. Takie działania wymagały jednak nakładów przekraczających możliwości Uniwersytetu. Przełom nastąpił w maju 2001 roku wraz z przyjęciem przez Sejm RP ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego „Budowa Kampusu 600-lecia Odnowienia Uniwersytetu Jagiellońskiego”. Środki finansowe przekazane Uniwersytetowi na podstawie tej ustawy umożliwiły budowę nowoczesnych obiektów badawczych i dydaktycznych spełniających najwyższe światowe standardy. Symboliczne ukończenie dzieła nastąpiło w 2018 roku. Podczas uroczystości Święta UJ rektor Wojciech Nowak powiedział: „Zakończył się bardzo ważny etap w historii uczelni, który śmiało możemy nazwać czasem spełniających się marzeń”.
Praktyczny przewodnik dla psycho- i fizjoterapeutów oraz osób zmagających się z przewlekłym stresem i depresjąStanley Rosenberg, specjalista w zakresie terapii czaszkowo-krzyżowej z ponadtrzydziestoletnim doświadczeniem, przekonuje, że stany psychiczny i emocjonalny człowieka zależą przede wszystkim od prawidłowego działania nerwu błędnego. Opierając się na teorii poliwagalnej, autor udowadnia, że liczne powszechnie występujące problemy psychiczne i fizyczne od lęku przez depresję po migreny i ból pleców świadczą o nieprawidłowym funkcjonowaniu tego nerwu.Terapeutyczna moc nerwu błędnego zawiera proste ćwiczenia do samodzielnego wykonywania, które umożliwiają regulację działania nerwu błędnego w celu osiągnięcia stanu głębokiego odprężenia, poprawy jakości snu i regeneracji po urazie lub traumie. Proponowane przez autora metody pracy z ciałem można również z powodzeniem stosować w terapii zaburzeń ze spektrum autyzmu. Rosenberg pokazuje, jak dobre funkcjonowanie autonomicznego układu nerwowego pozwala uzyskać wewnętrzny spokój i równowagę oraz pozytywnie wpływa na relacje z innymi.Nerw błędny jest nerwem czaszkowym łączącym obszary pnia mózgu z kilkoma narządami wewnętrznymi. Twórca teorii poliwagalnej, Stephen W. Porges, udowadnia, że funkcjonowanie tego nerwu ma ogromny wpływ na ludzką psychikę. Autor niniejszej książki wykorzystuje teorię poliwagalną w fizjoterapii, a zaproponowane przez niego techniki znajdują zastosowanie w zaburzeniach lękowych, terapii traumy i depresji oraz pracy z osobami z zaburzeniami ze spektrum autyzmu.Stanley Rosenberg, specjalista w zakresie terapii czaszkowo-krzyżowej z ponadtrzydziestoletnim doświadczeniem. Przez wiele lat uczył się pod kierunkiem Alaina Gehina, odbywał szkolenia w Instytucie Upledgera, uczestniczył w kursach prowadzonych przez Giorgię Milne, badał zastosowania terapii czaszkowo-krzyżowej w pracy z dziećmi wraz z Benjaminem Shieldem oraz uczestniczył w kursach osteopatii prowadzonych przez Jeana-Pierre'a Barrala. Przez wiele lat prowadził w Danii szkołę, w której uczył integracji strukturalnej, masażu powięziowego, masażu blizn, biomechanicznej terapii czaszkowo-krzyżowej, masażu wisceralnego i biotensegracji.
„Językoznawcy od dłuższego czasu wykazują zainteresowanie środowiskowymi odmianami języka i podejmują próby ich systemowego ujęcia. Pomimo to miarodajny opis socjolingwistyczny nadal pozostaje wyzwaniem. Publikacja Patrycji Duc-Harady wypełnia istotną lukę w dotychczasowej polskiej językoznawczej literaturze japonistycznej. To z pewnością pozycja potrzebna i oczekiwana na polskim rynku prac japonistycznych. Zarówno pod względem doboru źródeł, jak i w opisie licznych kontekstów przedstawianych zjawisk autorka wykazuje dociekliwość badawczą i indywidualne podejście do wieloaspektowej problematyki rejestrów i kodów środowiskowych współczesnego języka japońskiego". Z recenzji dra hab. Arkadiusza Jabłońskiego, prof. UAM „Według autorki japońszczyzna młodzieżowa jest manifestacją stopniowego dorastania w tradycyjnej etykiecie językowej, przystosowywania się najmłodszych reprezentantów społeczeństwa do norm dojrzałej, «dorosłej» komunikacji w przyszłym miejscu pracy, poprzedzanego często żywiołowymi i będącymi przejawem buntu zachowaniami komunikacyjnymi. W opisywanym materiale językowym można odnaleźć najbardziej charakterystyczne typy leksyki i gramatyki młodzieżowej, w tym struktur słowotwórczych oraz fleksyjnych. Druga część książki – moim zdaniem najciekawsza poznawczo – stanowi rezultat skrupulatnych i wyczerpujących analiz przeprowadzonych przez autorkę na podstawie kwerend bibliograficznych oraz bezpośrednich kwerend środowiskowych". Z recenzji dra hab. Jarosława Pietrowa Patrycja Duc-Harada jest absolwentką japonistyki i filologii rosyjskiej. W roku 2017 uzyskała tytuł doktora nauk humanistycznych o specjalności językoznawczej. Pracuje w Zakładzie Japonistyki i Sinologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, ucząc przede wszystkim praktycznej nauki języka oraz piśmiennictwa japońskiego. Często odwiedza Japonię - w 2011 roku po raz pierwszy jako stypendystka Japońskiej Fundacji, a od tego czasu kilkukrotnie w ramach badań socjolingwistycznych w japońskich placówkach naukowo-badawczych. Interesuje się przede głównie współczesnym językiem japońskim i jego odmianami regionalnymi oraz socjolektami, a także pragmatyką językową i kulturą współczesnej japońszczyzny.
Artyści, kuratorzy, filozofki i literaturoznawcy we wspólnej próbie przemyślenia – na nowo, dziś, nieco inaczej – współczesnych form aktywności artystycznej. Do czego ona prowadzi, z czego się bierze, o jakie stawki gra, wreszcie: czym jest? Autorzy tekstów zebranych w tomie Estetyka/inestetyka. Współczesne teorie dziań artystycznych pokazują przemiany dokonujące się w sztuce, takie jak wykorzystywanie nowych mediów, zjawiska immersji i VR-u czy też bioartu; zadają pytanie o status artysty, problematyzują kanony literackie i autobiograficzność, a także tworzą urzekające opisy twórczości Goi i analizy własnej postawy twórczej, ulegając pokusie myślenia oryginalnego, a nawet – jak ujęliby to Guattari i Deleuze – tworzenia konceptów i perceptów. Sytuują się właśnie gdzieś na granicy między estetyką a inestetyką, poszukując metody mówienia o sztuce, która nie zamykałaby jej w odgórnie ustalonych ramach dyskursu akademickiego, ale próbowała znaleźć nowe sposoby powiązania ze sobą – jak pisał Lyotard w swojej pierwszej książce – dyskursu i figury. Z recenzji dr hab. Moniki Murawskiej
Książka Wiktora Dziemskiego stanowi krytyczne wydanie średniowiecznego dzieła przeora bazylejskiego klasztoru kartuzów – Heinricha Arnoldiego. Jest to praca pionierska, ponieważ Vita S. Brunonis nie doczekała do tej pory wydania. Autor oparł swą edycję na zachowanych rękopisach: autografie samego Arnoldiego, mającym charakter brudnopisu, oraz jego bezpośredniej kopii autorstwa Ludwika Mosera. Całość stanowi mistrzowski efekt kwalifikacji filologicznych Dziemskiego, który daje tutaj dowód swoich wysokich kompetencji paleografa, historyka i filologa. Wszystko wzbogacone jest obszerną literaturą przedmiotu. Z recenzji dra hab. Mariana Wołkowskiego-Wolskiego, prof. UPJPII Sam święty Bruno może być porównany z dającym liczne owoce drzewem oliwnym, gdyż podobnie jak ono wypuszcza liczne gałęzie, tak i on jest ojcem licznych powołań i całego zgromadzenia kartuzów. U starożytnych drzewo oliwne było znakiem przyjaźni i pokoju, a olej symbolizował miłosierdzie. […] A jak drzewo oliwne ma gorzkie korzenie i liście, ale owoc wydaje słodki, tak pobożność świętego Brunona może u swych początków wydawać się gorzka, jednak rodzi bardzo słodki owoc duchowego pocieszenia. Vita S. Brunonis (fragm.)
Okres wielkiej konfrontacji to czas, w którym Stany Zjednoczone stawały się mocarstwem, a w polityce zagranicznej przejawiały coraz większą aktywność. Głównym obiektem ich zainteresowania byt Związek Radziecki - w czasie II wojny światowej ważny aliant, a później największy rywal w walce o dominację nad światem. Idea powstrzymywania komunizmu wyznaczała kierunek polityki Stanów Zjednoczonych, ponieważ dostrzegały one w ZSRR zagrożenie dla swych aspiracji i misji. Politykę USA prowadzi prezydent we współpracy z Kongresem. Głównymi bohaterami tej monografii sq jednak współtwórca i realizator polityki zagranicznej, czyli Sekretarz Stanu, i jego Departament of State oraz dyplomaci. Oni tworzą ważne plany, analizy i raporty, prowadzą negocjacje, a wreszcie są obecni (choć w drugim szeregu) podczas wszystkich ważnych wydarzeń. Andrzej Mania (ur. 1949 r.), profesor zwyczajny UJ od l 997 r., historyk, politolog specjalizujący się we współczesnych stosunkach międzynarodowych i historii powszechnej XX w. oraz w historii dyplomacji amerykańskiej. Od 1988 r. kierownik Katedry Historii Dyplomacji i Polityki Międzynarodowej w Instytucie Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych UJ. Twórca amerykanistyki na UJ i kierownik Katedry Amerykanistyki (1993-2019). Prodziekan Wydziału Prawa i Administracji (1990-1996) i pierwszy dziekan Wydziału Studiów Międzynarodowych i Politycznych (2000-2002). Pierwszy dyrektor Instytutu Amerykanistyki i Studiów Polonijnych UJ (2005-2008), prorektor UJ ds. dydaktyki (2008-2016), przewodniczqcy Steering Committee SYLFF (Sasakawa Young Leaders Fellowship Fund) (od 1991 r.). Członek Państwowej Komisji Akredytacyjnej (2002-2008), członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności (od 2016 r.) i członek Komitetu Nauk Politycznych PAN. Wielokrotnie przebywał w zagranicznych ośrodkach naukowych, m.in. w University of Wisconsin w Stevens Point, na Uniwersytecie Padewskim, w School of Slavonic and East European Studies w University of London, w New College Oxford University, w Johns Hopkins University Studies - SAIS w Waszyngtonie i w Bologna Center. Prowadził badania w bibliotekach prezydenckich w USA: F.D. Roosevelta, H. Trumana, D. Eisenhowera, J.F. Kennedy'ego, J.B. Johnsona, R. Nixona, G. Forda, J. Cartera, a także w bibliotekach oraz archiwach w Columbia University, The National Archives w College Park i w Waszyngtonie. Jest stypendystą Kennan Institute for Advanced Russian Studies, Smithsonian Institution w Waszyngtonie, Salzburg Seminar, The Norwegian Nobel Institute w Oslo (instytucja doradcza Komitetu Pokojowej Nagrody Nobla). Byt profesorem wizytującym w SUNY at Buffalo (1992) oraz University of Rochester (2003). Jest autorem następujących publikacji: Polityka administracji Franklina D. Roosevelta wobec Związku Radzieckiego w latach 1933-1939, Kraków 1983; Polityka USA wobec ZSRR, 1933-1941, Warszawa 1987; Studia z dziejów stosunków amerykańsko-radzieckich w okresie II wojny światowej, Kraków 1989; The National Security Council i amerykańska polityka wobec Europy Wschodniej, 1945-1960, Kraków 1994; Bridge Building. Polityka USA wobec Europy Wschodniej w latach 1961-1968, Kraków 1996; Detente i amerykańska polityka wobec Europy Wschodniej, styczeń 1969-styczeń 1981, Kraków 2003; rozdział w Historii dyplomacji polskiej 1945-1989, Warszawa 2010; Department of State 1789-1939. Pierwsze 150 lat udziału w polityce zagranicznej USA, Kraków 2011. Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (14 VII 2003), Medal Komisji Edukacji Narodowej (2 VI 1993), medale UW, UMCS i UAM. Jest przewodniczącym krakowskiego oddziału PTSM i członkiem PTNP i PTH. Należy do Lions Club (Kraków-Stare Miasto).
W ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat na świecie wyginęło osiemdziesiąt procent motyli. Widok modraszka, polowca szachownicy czy pazia królowej staje się już dzisiaj rzadkością. Czerwończyk żarek i paź żeglarz również znikają z naszych łąk. Zabijają je pestycydy, nawozy sztuczne i uprawy monokulturowe. Niemiecki biolog ewolucyjny Josef H. Reichholf przestrzega przed zbliżającą się katastrofą ekologiczną, jednocześnie przybliżając fascynujący świat motyli. Podglądając je w naturze, opowiada o ich niezwykłych zwyczajach, śledzi ich cykl życiowy i tłumaczy, skąd się wzięły ich nazwy. Reichholf proponuje również konkretne rozwiązania, które mogą uchronić motyle przed wyginięciem, jak chociażby budowę w każdej gminie biotopów, czyli specjalnych siedlisk. Książka Motyle. Opowieści o wymierających gatunkach oprowadza nas po kolorowym królestwie tych pięknych, kruchych i bezbronnych zwierząt, których wkrótce może zabraknąć. Josef H. Reichholf, zoolog i biolog ewolucyjny, do 2010 roku kierował zbiorem kręgowców bawarskiego muzeum zoologii. Profesor Ekologii i Ochrony środowiska na Uniwersytecie technologicznym w Monachium. Laureat Treviranus-Medaille, najwyższego wyróżnienia dla niemieckich biologów, oraz nagrody Grüterów dla popularyzatorów nauki. W 2007 roku otrzymał Nagrodę im. Zygmunta Freuda za najlepszą książkę popularnonaukową przyznawaną przez Niemiecką Akademię Języka i Literatury.
Książka Grzegorza Nycza będzie ważnym wkładem w rozwój badań nad współczesnymi problemami bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych i głównych uczestników stosunków międzynarodowych, w tym Rosji i ChRL, jak i państw o dużych aspiracjach rozbudowy swego potencjału odstraszania, tj. Korei Północnej i Chin oraz Indii i Pakistanu, a ponadto Japonii, która mimo ograniczeń konstytucyjnych musi w coraz większym stopniu przejąć na siebie poprawę swego bezpieczeństwa. Bardzo ważne jest podjęcie naukowej analizy polityki Izraela uwikłanego w dramatyczny spór z krajami arabskimi zagrażający jego egzystencji. To państwo jak żadne inne musi korzystać z działań w obszarze odstraszania, co realizuje przez rozwój wyrafinowanych technologii obronnych i olbrzymią współpracę z USA. Monografia może być przydatna jako analityczny przegląd głównych spornych punktów rywalizacji strategicznej mocarstw i punkt wyjścia do analiz pozycji międzynarodowej USA budowanej dzięki arsenałowi odstraszania. Znajdzie wielu odbiorców wśród badaczy i studentów w obszarze bezpieczeństwa, stosunków międzynarodowych i historii stosunków międzynarodowych.Z recenzji prof. Andrzeja Mani
Antologia Rzeczowy świadek jest summą doświadczeń praktyczno-teoretycznych Kolektywu Kuratorskiego, nieformalnej wspólnoty akademickiej powołanej w 2015 roku przy Ośrodku Badań nad Kulturami Pamięci UJ. Publikacja przynosi rewizję kluczowej figury dyskursu pamięciologicznego – świadka. Stawiając pytanie o to, czy i na ile obiekty materialne (miejsca, przedmioty, rośliny) są w stanie świadczyć o dokonanej przemocy, grupa badaczy i badaczek krakowskich proponuje w istocie gruntowne przemyślenie obecności i swoistego życia rzeczy w kontekście wywołanych przez człowieka konfliktów wojennych i katastrof ekologicznych. Dzięki połączeniu koncepcji materialnego świadka z ideą dowodu rzeczowego autorzy uzyskują efekt oderwania przedmiotu od osoby ludzkiej i wyodrębnienia swoistej autonomii rzeczy, miejsca, krajobrazu. Katarzyna Grzybowska. Doktorantka w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych Wydziału Polonistyki UJ. Zajmuje się badaniem pamięci, zwłaszcza miejsc związanych z II wojną światową. Sylwia Papier. Doktorantka w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych Wydziału Polonistyki UJ. Zajmuje się performatywnym wymiarem świadectw Zagłady oraz związanymi z tym tematem projektami artystycznymi. Roma Sendyka. Pracuje na Wydziale Polonistyki UJ, prowadzi Ośrodek Badań nad Kulturami Pamięci. Zajmuje się teoriami badań literackich i kulturowych, w tym zwłaszcza badaniami nad kulturą wizualną i zjawiskami pamięci.
Crisis defines the present cultural moment. From the environment, through migration, to democracy, a continuous state of emergency engulfs us – so much so that crisis appears to be one of the few things not in crisis. The Post-Crash Decade of American Cinema: Wall Street, the “Mancession” and the Political Construction of Crisis focuses on two instances of this overwhelming trend: the latest masculinity crisis and what helped trigger it – the 2008 global financial crash. Looking at selected American cinematic texts of culture from the subsequent ten years, depicting both the causes of the crash and its victims, the volume offers answers to the questions: how has (popular) culture, in particular literature and film, responded to the greatest economic upheaval since the Great Depression, and what conclusions can be drawn from this response? Timely, interdisciplinary and in-depth, this analysis combines literary and cultural studies, as well as feminist criticism, gender studies and masculinities studies with research on the latest history of political economy to interrelate such diverse phenomena as capitalism, “Wall Street culture,” the “Mancession” myth, Donald Trump, pornography, patriarchy, neoliberalism, precarity, postfeminism, the fourth wave of feminism, the #MeToo movement, 9/11, home, housing studies, positive psychology, and happiness studies. Ultimately, the book problematises the very concept of “crisis,” elucidating it as a powerful political construct. Ewa Kowal is an Assistant Professor in the Department of Comparative Studies in Literature and Culture in the Institute of English Studies at the Jagiellonian University in Kraków, Poland. She is the author of The “Image-Event” in the Early Post-9/11 Novel: Literary Representations of Terror after September 11, 2001 (Jagiellonian University Press, 2012) and a series of articles devoted to post-9/11 literature and film. Her current project concerns cinematic, televisual and novelistic depictions of the 2007/8 global financial crisis and its aftermath. She is interested in feminist theory and criticism, gender studies, masculinities studies, happiness studies, housing studies, film and the visual arts.
Język umiera wtedy, kiedy ludzie przestają nim mówić.
Głęboko w lesie deszczowym w Papui Nowej Gwinei jest maleńka wioska Gapun, w której mieszka 200 osób. Tylko 45 z nich mówi rdzennym językiem tayap i z roku na rok jest ich coraz mniej. Antropolog kulturowy Don Kulick postanawia udokumentować proces wymierania tego języka. Zafascynowany światem gapuńczyków, na przestrzeni trzydziestu lat powraca do wioski kilkakrotnie, a jego życie splata się z życiem mieszkańców.
Owocem tych spotkań jest pełna humoru opowieść o ludziach, ich problemach, radościach i smutkach. Autor niczym lokalny przewodnik oprowadza nas po wiosce, pokazując, jak to jest być częścią mikrospołeczności i mieszkać w niedostępnym miejscu, wyciętym niczym szczelina w samym środku tropikalnego lasu deszczowego. Książka Kulicka to zarazem otwierające oczy spojrzenie na wpływ zachodniej kultury na najdalsze zakątki naszego globu, a także opowieść o tym, jak ów antropolog zdał sobie w końcu sprawę, że czas pożegnać się z wioską i jej mieszkańcami.
Pasjonująca, niezmiernie wnikliwa, a przy tym bardzo zabawna książka Śmierć w lesie deszczowym wprowadza czytelników w świat, który w obliczu potężnych zmian wciąż trwa, o krok od całkowitego zaniku.
„Jeśli pragniesz doświadczyć kultury całkowicie odmiennej od własnej bez konieczności ruszenia się z fotela (nie wspominając o kosztach podróży), to ta książka stanowi doskonały wybór.”
The Washington Post
„Niezwykły wyczyn – porywająca opowieść nie tyle o antropologu, ile o pewnym plemieniu, dla którego życie jest zawsze tu i teraz”.
Marilyn Strathern, autorka książki Before and After Gender
„Głęboko ludzka opowieść o pozornie egzotycznym, obcym miejscu, które w istocie nie jest wcale takie obce. Kulick bywa zabawny, liryczny, melancholijny, a przy tym zawsze spostrzegawczy i empatyczny”.
Carl Hoffman, autor książki The Last Wild Men of Borneo
Don Kulick – antropolog kulturowy pracujący na Uniwersytecie w Uppsali. Kieruje programem badawczym Engaging Vulnerability (Wyjść naprzeciw słabszym). Prowadził szeroko zakrojone antropologiczne badania terenowe w Papui-Nowej Gwinei, Brazylii i Skandynawii. Otrzymał liczne granty i tytuły honorowe, w tym Stypendium NEH oraz Stypendium Guggenheima. Autor i redaktor kilkunastu książek poświęconych między innymi antropologii tłuszczu i życiu transpłciowych prostytutek.
Jaką rolę interpretacja pełni w hermeneutyce? Czy jest to zagadnienie centralne filozofii czy też marginalne? Co odróżnia interpretację hermeneutyczną od interpretacji innego rodzaju, na przykład historycznej, psychologicznej, strukturalistycznej? Jaką rolę i znaczenie ma interpretacja w życiu jednostki? Co jest jej przedmiotem i celem? Te i podobne pytania, dotyczące natury i przebiegu procesu interpretacji, stały się inspiracją do podjęcia rozważań przedstawionych w książce Zagubienie w interpretacji. Hans-Georg Gadamer wobec kultury i sztuki współczesnej. Autorka rekonstruuje, reinterpretuje i rozwija stanowisko jednego z najwybitniejszych filozofów XX wieku Hansa-Georga Gadamera w odniesieniu do kwestii hermeneutycznej interpretacji. Opisuje pojęcie interpretacji w szerokim kulturowym kontekście, a następnie doprecyzowuje jego znaczenie, odwołując się do zagadnień: prawdy, retoryki oraz erotyki. Proponowana w książce charakterystyka zagadnienia wykracza poza dotychczasową literaturę przedmiotu dotyczącą filozoficznej hermeneutyki Gadamera i ma na celu odniesienie tego stanowiska do aktualnych problemów z zakresu kultury i sztuki. Książka ta może zainteresować zarówno profesjonalne badaczki i badaczy, jak też szeroką pozaakademicką publiczność. […] odpowiednio rozumiane płynność i dynamiczność, niejednoznaczność i zmienność, dialogiczność i otwartość w znaczeniu wciąż rozszerzanego pola możliwości interpretacyjnych i badawczych są podstawowymi elementami hermeneutyki Gadamera. Wynikają one z jej założeń i znajdują odzwierciedlenie w języku, specyficznym stylu filozofowania i formułowania myśli, w jakim filozof przedstawiał swoją teorię. Takie cechy tej refleksji ujawnia też wyraźnie hermeneutyczne pojęcie interpretacji, rozumianej najogólniej jako jedyny świadomy sposób odbioru rzeczywistości przez człowieka. Nic nie jest bowiem bezpośrednio dane, zawsze jedynie przez interpretację, która nigdy nie jest ostateczna. Ze wstępu Dominika Czakon (ur. w 1984 roku w Krakowie) – doktorka filozofii, asystentka naukowa w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. W ramach działalności naukowej zajmuje się współczesną hermeneutyką oraz estetyką. Interesuje się także kulturą współczesną, feminizmem i ekologią. Jest współtwórczynią Cyfrowego Archiwum Romana Ingardena, w którym udostępniana jest spuścizna epistolarna i naukowa tego filozofa oraz korespondujących z nim polskich i zagranicznych badaczy. Od wielu lat związana jest z kwartalnikiem filozoficzno-estetycznym „The Polish Journal of Aesthetics”, w którym pełni funkcję zastępczyni redaktora naczelnego. Wolny czas dzieli między rodzinę i przyjaciół, fotografowanie i spacery z psem. Kiedy jest to możliwe, podróżuje.
Książka jest obszernym zbiorem tekstów poświęconych szeroko ujętym relacjom miedzy kobiecością w kontekście społeczeństwa polskiego (rozumianą jako praktyki społeczne, tożsamości, biografie, działania zbiorowe itd.) a polem społecznych i kulturowych utopii. Choć artykuły publikowane wtórnie są niezwykle różnorodne i reprezentują rozmaite perspektywy badawcze, metodologiczne i epistemologiczne, to heurystyczne ramy w większości z nich wyznacza już wspomniana, szczególnie rozumiana kategoria utopii. Po pierwsze, jest ona przez autorki/autorów widziana nie jako całościowy, domknięty plan zmiany społecznej, a raczej jako proces społeczny i twórczy, jako powstawanie nowych porządków społecznych, jako„zmiana urzeczywistniana poprzez różnorodne działania kobiet tu i teraz". Po drugie, gros tekstów opiera się na założeniu, że żadna (w tym feministyczna) utopia jako projekt totalny nie rozwiązuje wszystkich problemów wszystkich kobiet. Z artykułów wyłania się dwoistość oczekiwań wobec utopijnych projektów. Z jednej strony widać wyraźną inspirację konstatacjami Ann Snitow i Rebekki Solnit o swoiście rozumianym sceptycyzmie wobec utopii ruchów kobiecych/feministycznych pojmowanych jako projekty totalne; z drugiej zaś teksty dają nadzieję na zmianę, wpierw fragmentaryczną, cząstkową, która w długiej perspektywie może jednak okazać się znacząca. Z recenzji dr hab. Katarzyny Leszczyńskiej
Zagadnienie zawarcia małżeństwa jest doniosłe pod względem zarówno teoretycznym, jak i praktycznym. Systemy prawne poszczególnych państw różnią się niekiedy znacząco co do możności, przesłanek czy procedury zawarcia małżeństwa. Badane w pracy zagadnienia mają więc istotne znaczenie praktyczne, zwłaszcza z uwagi na dużą mobilność obywateli, wiążącą się z „umiędzynarodowieniem” kwestii prawnorodzinnych. Zwrócić należy uwagę na szeroką perspektywę, z jakiej Autorka podejmuje badane kwestie: prawa cywilnego, prawa prywatnego międzynarodowego i prawa konsularnego. Stąd też praca jest wielowątkowa, dotyczy różnych aspektów zawierania małżeństwa, w tym zawierania małżeństwa za granicą.
Z recenzji dr hab. Moniki Jagielskiej, prof. UŚ
Ewa Kamarad – doktor nauk prawnych ze specjalnością prawo prywatne międzynarodowe (2014), absolwentka prawa (2010) i europeistyki (2009) na Uniwersytecie Jagiellońskim. W swojej pracy naukowej zajmuje się prawem prywatnym międzynarodowym, prawem Unii Europejskiej, prawem rodzinnym, prawem międzynarodowym publicznym oraz prawem konsularnym.
O awangardowym podejściu Redaktorów tomu do kwestii dziedzictwa świadczy podjęcie próby pokazania go w momencie skomplikowanych przemian, w siatce napięć i relacji ledwo uchwytnych, kształtujących je i odkształcających. Docenić należy przyjęcie współczesnego szerokiego rozumienia dziedzictwa, na które składają się dziedzictwo materialne, niematerialne i naturalne. Niniejszy tom pozytywnie wyróżnia założenie, iż nie można analizować zjawisk dziedzictwa bez szerokiego kontekstu badawczego i bez oparcia w metodologii różnych dyscyplin. Ważną kategorią badawczą jest pograniczność wraz z płynnością pograniczy, obok bezpieczeństwa kulturowego, turystyki kulturowej historycznej, archeologicznej, kulinarnej oraz eventowej. W optyce heritologa pozostawać muszą również mechanizmy konstruowania świadomości historycznej, kwestie tożsamości europejskiej, narodowej, regionalnej, lokalnej czy wieloaspektowość procesów rewitalizacji i reinterpretacji dziedzictwa, ze szczególnym wyczuleniem na polityki kulturalne (od lokalnych instytucji i włodarzy po Unię Europejską i UNESCO), które należy postrzegać jako metody zarządzania pamięcią.
Twórcy tomu odważnie przypominają rzecz niepopularną – że dziedzictwo też przysparza cierpień. Zgodnie z koncepcją UNESCO należy promować różnorodność kulturową, skupiając się na tym, co jednoczy, buduje pokój, daje przestrzeń porozumienia – Redaktorzy we Wstępie ujęli to inaczej: dziedzictwo wszak „budzi często uczucie rozdarcia, ponieważ jest bolesne, wywołuje emocje i reakcje wstydu, upokorzenia, goryczy i rozdrażnienia”. Jest też druga strona medalu: dziedzictwo bywa przedmiotem działań negatywnych i wówczas – mówiąc metaforycznie – niejako „cierpi”: „dziedzictwo kulturowe, wciągane w skomplikowane procesy historyczne i społeczno-polityczne, podlegające również mitologizacji i ideologizacji ze strony rozmaitych organizacji, formalnych i nieformalnych grup lub indywidualności, wyrywane jest często z kontekstu i dzielone między nowych interesariuszy”.
Z recenzji dr hab. Katarzyny Smyk, prof. UMSC
„Dla mnie osobiście najbardziej interesującym aspektem, jaki zauważam w książce, jest akcent pedagogiczny związany z pytaniem i dążeniem do ujmowania teorii szkoły jako dyscypliny czy też teorii pedagogicznej oraz podejmowaniem zagadnień nauczania i wychowania w jej ramach. Czyni to bardzo jasnym stanowisko Autora, jak też wpisuje całą problematykę w obszar poszukiwań współczesnej i dawnej myśli pedagogicznej. Autor wybrał bardzo interesujących poznawczo oraz ważnych dla pedagogiki szkolnej autorów i ich koncepcje, których większość rzeczywiście powinna być bliżej zaprezentowana w polskiej myśli pedagogicznej. Praca Autora wpisuje się zatem w lukę – zwłaszcza związaną ze współczesnymi autorami podejmującymi refleksję nad szkołą”.
ks. prof. dr hab. Marian Nowak, Dyrektor Instytutu Pedagogiki KUL
Marek Stanisław Kościelniak pracuje jako adiunkt w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jest autorem monografii „Zrozumieć Rogersa. Studium koncepcji pedagogicznych Carla R. Rogersa”, artykułów naukowych w czasopismach polskich i międzynarodowych oraz licznych rozdziałów w polskich i zagranicznych publikacjach wieloautorskich. Jest również redaktorem naukowym kilku książek wydanych w języku angielskim i polskim oraz tłumaczem angielskojęzycznej literatury pedagogicznej. „Pedagogiczna teoria szkoły. Studium na podstawie niemieckich teorii szkoły” to owoc wieloletnich studiów nad niemiecką literaturą pedagogiczną.
Jest to książka niezwykła: łączy – w osobie autorki – refleksje doświadczonej terapeutki i superwizorki psychoterapii, wnikliwej czytelniczki światowej prozy i poezji z niebanalnymi myślami filozofa, budującego dialog między fenomenologami a postmodernistami. Całość wzbogacono własnymi miniaturami poetyckimi oraz analizami lingwistycznymi, pozwalającymi wnikać w etymologię słów kluczowych dla wywodu daleko wykraczającego poza refleksje z zakresu słowotwórstwa. Wszakże ta wielość spojrzeń i perspektyw (a psychoterapeuta nazwałby to polifonicznością ja) nie prowadzi do chaosu stylistycznego, lecz przyjmuje postać spójnej formalnie wypowiedzi, ukazującej, jak bardzo te obszary mogą się przenikać i wzajemnie wzbogacać. Imponująca erudycja autorki stawia czytelnika przed niełatwym zadaniem podążania za jej refleksjami i skazuje go niekiedy na bezradność wobec złożoności i wielowątkowości tekstu. Dla kogo są Pasaże egzystencji? Nie dla tych, którzy oczekują regularnego podręcznika czy akademickiego wykładu. Nie dla tych, którzy chcieliby się dowiedzieć czegoś o technikach psychoterapii czy zasadach prowadzenia superwizji. Są one dla „nieśpiesznych wędrowców”, a więc dla tych, którzy szukają i nie potrzebują pewników i szybkich jednoznacznych odpowiedzi. Małgorzata Opoczyńska jest gotowa w takich poszukiwaniach towarzyszyć tym wędrowcom, a nawet ich inspirować i odkrywać obszary dotąd przez nich niewidziane. To książka dla tych, którzy chcą wniknąć w naturę i moc języka, dla psychoterapeutów, których nie zadowalają proste schematy i chcą wziąć pod lupę, a może nawet pod mikroskop, to, co się dzieje w terapeutycznym dialogu. Z recenzji prof. dra hab. Bogdana de Barbaro
To obszerne studium nie wzbudziło mego zdziwienia. Zadowolenie i satysfakcję - tak, ale nie zdziwienie, gdyż właśnie od tego Autora oczekiwałbym takiej analizy. Profesor Krzysztof Frysztacki ze szczególnym zaangażowaniem zajmuje się podstawami pracy socjalnej, a jego zainteresowanie cechami charakterystycznymi tej dyscypliny naukowej w Stanach Zjednoczonych powoduje, że i tym razem przedstawia rozważania, które pozostają w ścisłym związku z jego wcześniejszymi publikacjami. Niniejszą pracę uważam za wartościową, pouczającą i potrzebną. Zwrócę przy tym uwagę na jedną ze znamiennych właściwości literatury naukowej z zakresu pracy socjalnej. Z jednej strony mamy do czynienia z syntetyzującymi studiami, skupionymi wokół zasadniczych przejawów rozwoju dyscypliny, a z drugiej strony - z coraz liczniejszymi publikacjami o bardzo zróżnicowanej tematyce, poświęconymi czynnikom składowym tejże. Książka Wokół pracy socjalnej z pewnością w swej istocie należy do pierwszego typu opracowań, ale jednocześnie „otwiera drogę" do rozlicznych zagadnień szczegółowych.
Fragment recenzji prof. zw. dr hab. Kazimiery Wódz z Uniwersytetu Śląskiego
Prof. Krzysztof Frysztacki, socjolog specjalizujący się w tematyce pracy socjalnej, od studiów jest związany z Instytutem Socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracował też w innych polskich szkołach wyższych, a także prowadził badania oraz wykładał na uczelniach zagranicznych, takich jak University at Buffalo, Johns Hopkins University, George Washington University czy Ohio State University w USA. Jest autorem lub współautorem książek, w których przewijają się watki socjologiczno-socjalne, na przykład Socjalna Ameryka, Socjologia problemów społecznych, Dzieci ulicy, Problematyka pracy socjalnej w perspektywie socjologii i polityki społecznej. Od lat bierze aktywny udział w życiu akademickim, w tym jako przewodniczący Komitetu Socjologii PAN. W wolnych chwilach chętnie słucha muzyki jazzowej w Klubie u Muniaka w Krakowie.
Karolina Czerska omawia ważne z jej punktu widzenia aspekty twórczości Maurice`a Maeterlincka i Tadeusza Kantora paralelnie, nie sugerując tak zwanych wpływów. Koncentrując się na tematach tragizmu codzienności, koncepcji postaci i aktora, dramaturgii dźwięku oraz kategorii ""teatru niewidzialnego"", autorka dyskretnie podsuwa czytelnikowi możliwość samodzielnego dostrzeżenia pokrewieństw w twórczości obu artystów. Na szczególną uwagę zasługują kompetentne, szczegółowe analizy muzycznych aspektów dramaturgii Maeterlincka i teatru Kantora. W przypadku polskiego twórcy nie ma dotąd, o ile mi wiadomo, tak dogłębnej analizy jego dzieła pod tym kątem.Z recenzji dr hab. Katarzyny Osińskiej, prof. PANAutorka nie poddała się pokusie stworzenia jednoznacznego ujęcia ""teatru śmierci"" obu artystów, co leży na powierzchni porównania i jest odruchowym skojarzeniem każdego, kto zna ich dzieło; poszła własną drogą, zdecydowała się na pogłębioną refleksję dotyczącą nie dramaturgii śmierci, lecz przeciwnie: dramaturgii życia. Stworzyła ponadto nieobecne wcześniej w myśleniu o Kantorze pojęcie ""teatru niewidzialnego"", który wynika z jego idei, jednak nie jest przejęciem gotowej, stworzonej przez artystę formuły. Uważam, że to ważne osiągnięcie, albowiem bardzo często w pracach poświęconych Kantorowi przejmuje się jego deklaracje i korzysta z ukutych przez niego autodefinicji.Z recenzji dr hab. Katarzyny Fazan, prof. UJPorównawcze zestawienie twórczości Tadeusza Kantora i Maurice`a Maeterlincka wydaje się oczywiste i naturalne. Maeterlinck, dzisiaj już praktycznie zapomniany, odnotowywany jedynie w historiach literatury, odegrał znaczącą rolę w dziejach teatru. Kantor zainteresował się nim bardzo wcześnie i to zainteresowanie towarzyszyło mu cały czas. Ta inspiracja wydaje się mniej oczywista czy czytelna, gdy pamięta się, jak bardzo teatr stworzony-tworzony przez Kantora jest autonomiczny, autorski, niepowtarzalny, jedyny taki.Z recenzji dra hab. Ryszarda Siwka, prof. UP
Na książkę składają się teksty dotyczące dwóch zagadnień: tradycji eksperymentu oraz eksperymentu jako doświadczenia. Eksperyment pokazywany jest tu w podwójnym uwikłaniu: sytuuje się go wobec kategorii tradycji (trwania, kontynuacji, dyskontynuacji, nieciągłości i zerwań) oraz wobec kategorii doświadczenia (rozumianego zarówno jako badanie, poznawcze eksploracje, jak i jednostkowe przeżycie). Zatem zasadniczy zrąb publikacji zostaje wyznaczony przez triadę „eksperyment - doświadczenie - tradycja". Autorzy kolejnych szkiców próbują ukazywać rozmaite związki między awangardową przeszłością i tradycyjnym myśleniem o nurtach eksperymentujących a nowszymi, bardziej współczesnymi sposobami przejawiania się gestów buntowniczo-zmianotwórczych.
Rozdziały monografii pomyślane zostały w sposób zasługujący na najwyższe pochwały. Stanowią one dowód na to, że zajmowanie się awangardą w XXI wieku może przynieść wiele inspirujących tekstów i nowych odczytań. Autorzy tej monografii dokonują ciekawego poszerzenia terytorium, na którym toczyć się mogą spory i polemiki okołoawanagardowe. Kategorie eksperymentu i doświadczenia, jakie stanowią tu centralne ośrodki problemotwórcze, okazują się przede wszystkim punktami wyjścia do dyskusji nad najbardziej palącymi dzisiaj kwestiami: statusu obiektu artystycznego, jego mocy estetycznej i politycznej, performatywnych i retorycznych aspektów jego wytwarzania, związków językowego i wizualnego. Któż nie dałby się przekonać, że sprawa zanieczyszczonego powietrza jest nadal kluczowa i dla społeczeństwa, i dla jego literatury? Albo autonomia artystyczna - w swojej paradoksalnej, heteronomicznej wersji?
Fragment recenzji dr hab. Anny Kałuży
Utożsamianie kategorii eksperymentu z działalnością awangardową - w jej węższym lub szerszym znaczeniu - z jednej strony sprzyja klasyfikacyjnemu porządkowi, z drugiej jednak niesie z sobą duże niebezpieczeństwo zatarcia terminologicznej wyjątkowości tego, co eksperymentalne. Jednym z możliwych stanowisk byłoby uznanie, że wszystkie praktyki awangardowe są ex definitione eksperymentalne, bowiem motorem ich działania jest, po pierwsze, krytyczna refleksja na temat obowiązującego w danym momencie literackiego standardu (gatunkowego, tematycznego, językowego itd.), po drugie, nastawienie na działanie, gest, koncept bardziej niż na samo dzieło, po trzecie zaś, i to wydaje się nam głównym problemem eksperymentu, obecność teoretycznego zaplecza w postaci odwołania do określonego zestawu wartości estetycznych, nierzadko również etycznych, społecznych czy politycznych. Natomiast czy wszystkie działania, które nazywamy lub nazwalibyśmy eksperymentalnymi, stają się przez to awangardowe? Czy za eksperyment może uchodzić każda aktywność dekanonizująca zastany porządek literacki lub artystyczny?
Fragment wstępu Krzysztofa Hoffmanna, Jakuba Kornhausera, Barbary Sienkiewicz
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
