Książka przemyślana, erudycyjna i wszechstronna (...). Z powodzeniem łączy dawne osiągnięcia, obecny status i przyszłe koncepcje poznawczo-behawioralne w jedną, spójną teorię psychopatologii i procesu psychoterapeutycznego (...). Jest to obowiązkowa lektura dla studentów, praktykantów i praktyków terapii poznawczej i behawioralnej. Warto ją polecić wszystkim, którzy interesują się tym tak ważnym podejściem terapeutycznym do leczenia zaburzeń psychicznych"". - Dr med. Lewis L. Judd.
Książka jest przeznaczona dla tych psychologów, psychiatrów i lekarzy rodzinnych, którzy są zainteresowani teoretycznymi podstawami systemowej terapii rodzin. Praca, pisana z perspektywy paradygmatu systemowego, zawiera opisy podstawowych wymiarów życia rodzinnego, takich jak procesy emocjonalne, struktura czy komunikacja w rodzinie. Osobne rozdziały poświęcone są szczególnym zjawiskom życia rodzinnego, takim jak lojalność rodzinna, mity rodzinne oraz żałoba w rodzinie.
Książka omawia zasady współpracy pacjenta z terapeutą oraz na czym polega i jak przebiega psychoterapia. Informacje zawarte w tym poradniku mogą też ułatwić wybór kompetentnych psychoterapeutów spośród wielu ""lekarzy dusz"" oraz odróżnienie ich od osób posługującyh się dyplomami nieprofesjonalnych instytucji i stowarzyszeń.
Prezentowana książka stanowi kontynuację podręcznika Filozofia Wschodu opublikowanego w Wydawnictwie UJ pod redakcją Beaty Szymańskiej, uzupełniając go tekstami źródłowymi. Zasadniczym celem tego wyboru tekstów jest umożliwienie polskiemu czytelnikowi kontaktu z najistotniejszymi problemami zawartymi w bogatej i różnorodnej literaturze filozoficznej Indii, Chin, Japonii i Tybetu od czasów najdawniejszych aż po współczesne. Doboru tekstów dokonano tak, by ukazać różne nurty i kierunki, a także przedstawić dzieła najbardziej znane i autorów, którzy w dziejach myśli Wschodu odegrali największą rolę. Poprzedni tom stanowił teoretyczne omówienie poszczególnych szkół i systemów, obecny zaś pozwala samym tekstom przemówić ich własnym językiem. Gdy wczytamy się w słowa wciąż żywych kultur Wschodu, odkryjemy, iż nie są one dla nas tak bardzo odległe.
Teatr w obliczu wojny to pierwsza publikacja, która łączy doświadczenia artystów z czasów II wojny światowej i współczesnej rosyjskiej inwazji na Ukrainę. Autorzy analizują, jak teatr funkcjonował pod okupacją sowiecką i jak odpowiada dziś na brutalną agresję Rosji. Książka prezentuje, w jaki sposób scena staje się miejscem oporu, pamięci i solidarności w obliczu przemocy i ideologicznego zniewolenia. Opisuje zmagania artystów ze Lwowa, Wilna i Białegostoku z narzuconą propagandą oraz dramatyczne wybory twórców w czasach terroru. W części współczesnej przedstawia siłę ukraińskiego teatru jako przestrzeni terapii, edukacji i walki o tożsamość. Pokazuje reakcję polskich środowisk na wojnę u sąsiada – współpracę, gesty solidarności i nowy język sceniczny. To książka o sztuce, która nie milknie w obliczu zbrodni, i o ludziach, którzy mimo represji budują wspólnotę. Dla czytelników zainteresowanych kulturą, historią i życiem w czasach kryzysu – lektura obowiązkowa. Niczym w zwierciadle przeglądają się w monografii dwie epoki, trzy nacje, trzy narody uwikłane w konflikt z rosyjskim agresorem, rzutujący na tryb pracy teatrów i postawy związanych z nimi artystów. Autorzy zgromadzonych tu tekstów – badacze z Polski, Ukrainy i Litwy – prezentując udokumentowaną źródłami historycznymi refleksję nad mało znanymi (albo odległymi w czasie, bo przypadającymi na lata 1939–1945, albo niedawnymi, rozgrywającymi się na naszych oczach) wydarzeniami zogniskowanymi na teatrze, budują swoistego rodzaju dialog kulturowy między sąsiednimi krajami, które ujęte w sieć historycznych rozliczeń w obliczu wojny mogą odkryć wspólnotę doświadczeń. Z recenzji dr hab. Doroty Fox, prof. UŚ Dr hab. Piotr Horbatowski w pracy naukowej koncentruje się na badaniu dziejów aktywności teatralnej Polaków poza granicami kraju, ze szczególnym uwzględnieniem terenów Wschodu i Dalekiego Wschodu. Jest autorem monografii poświęconych polskiemu życiu teatralnemu w Ukrainie. Na gruncie glottodydaktyki interesują go innowacyjne, niekonwencjonalne metody nauczania. Jest autorem metody nauczania języka polskiego przez teatr, jak również wykorzystania redakcji gazety studenckiej do nauczania języka i kultury polskiej. Pracował za granicą w charakterze Visiting Professor w: University of Connecticut, Central Connecticut State University, Indiana University (USA), Tokyo University of Foreign Studies (Japonia), Hankuk University of Foreign Studies (Korea Południowa), Guangdong University of Foreign Studies (Chiny). W latach 2005-2009 oraz 2011 – 2012 pełnił funkcję dyrektora Szkoły Języka i Kultury Polskiej UJ. W latach 2012 – 2016 był dyrektorem Centrum Języka i Kultury Polskiej w Świecie UJ. Od roku 2021 jest dyrektorem Instytutu Glottodydaktyki Polonistycznej UJ. Publikacja dofinansowana ze środków budżetu państwa w ramach programu Ministra Edukacji i Nauki pod nazwą „Nauka dla Społeczeństwa”, nr projektu NdS/538503/2022/2022, kwota dofinansowania 395 922,69 zł. Publikacja powstała jako rezultat Międzynarodowej Konferencji Naukowej „Teatr w obliczu wojny – życie teatralne we Lwowie, Białymstoku i Wilnie w czasie II wojny światowej”.
Etyczne wyzwania współczesnej medycyny należy postrzegać w perspektywie historycznego rozwoju norm oraz ze świadomością ich kontekstualnych powiązań. Geneza tych norm sięga starożytności i w dzisiejszej dyskusji nad etyką w medycynie trzeba uwzględniać ów kontekst. Temu między innymi służy niniejszy zbiór. Aby unaocznić wzajemne relacje elementów ukazanego w książce procesu rozwoju medycyny, przyjęto szeroką perspektywę czasową – od wczesnych cywilizacji wysokorozwiniętych po Bizancjum. W każdym rozdziale znajduje się krótkie wprowadzenie do epoki lub tematu wraz z odesłaniami do tekstów źródłowych, które są drukowane w jego drugiej części. Źródła te, zaprezentowane w języku oryginalnym i w tłumaczeniu na język polski, obejmują świadectwa ukazujące zarówno historię idei, ważne tradycje myślowe, jak i praktykę życia codziennego. W pracy zamieszczono także materiał ilustracyjny, podkreślający znaczenie kultury materialnej w badaniach nad starożytnością. Florian Steger jest profesorem historii, teorii i etyki medycyny, kieruje instytutem o tej samej nazwie na Uniwersytecie w Ulm. Przekład z języka niemieckiego: Marzanna Łągiewska Przekład z języka starogreckiego: Jan Skarbek-Kazanecki Przekład z języka greckiego: Aneta Tylak Przekład z języka łacińskiego: Sylwia Krukowska Przekład zapisów pisma klinowego: Sara Manasterska Przekład egipskich papirusów medycznych: Filip Taterka Przekład tekstu koptyjskiego: Grzegorz Ochała
Rozważania zawarte w monografii mieszczą się w dziedzinie nauk społecznych w dyscyplinie nauki o komunikacji społecznej i mediach. W szczególny sposób uwzględniają one informatologiczne (w ujęciu nauki o informacji) podejście do procesu kształtowania się Europejskiej Przestrzeni Badawczej. Słowa kluczowe budujące tytuł książki – zarządzanie informacją, nauka XX i XXI wieku, Europejska Przestrzeń Badawcza – wyznaczają kierunek refleksji autorki, która wzięła pod uwagę kontekst historyczny, znaczący dla przedstawienia powojennego krajobrazu europejskich badań i rozwoju technologicznego na tle ewolucji konstrukcji Unii Europejskiej. Praca ma wymiar interdyscyplinarny, łączy naukę o informacji z europeistyką oraz naukoznawstwem. Z tych różnorodnych powiązań autorka kreśli obraz zjawisk, procesów i narzędzi zarządzania informacją w nauce europejskiej w wymiarach historycznym, prawnym i technologicznym. Diana Pietruch-Reizes – dr hab., profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, doktor nauk prawnych Uniwersytetu Warszawskiego, pracownik Katedry Zarządzania Informacją UJ. Zajmuje się nauką o informacji w wymiarze interdyscyplinarnym, informacją europejską, informacją prawną i parlamentarną w aspekcie historycznym i współczesnym oraz zarządzaniem informacją w sektorze nauki. Autorka monografii: Rozwój środków przekazu informacji o prawie (1992), Biblioteka i informacja w systemie parlamentarnym Unii Europejskiej i Rady Europy (2005). Redaktorka i współredaktorka naukowa wielu monografii zbiorowych, między innymi: Zarządzanie informacją w nauce (2008), Informacja, wiedza, innowacje (2020), Zarządzanie informacją i komunikacją w nauce (2021), Wokół informacji i wiedzy w nauce (2023), Wokół zarządzania informacją w nauce. Wyzwania sztucznej inteligencji (2025).
Książka stanowi pierwszą cześć dwutomowego zbioru prac jednego z najważniejszych światowych ośrodków humanistyki cyfrowej: Stanford Literary Lab. Komplet prospektów (ang. pamphlets) powstałych w latach 2010–2017 ukazuje się po raz pierwszy w polskim przekładzie przygotowanym z myślą o wszystkich zainteresowanych tym, jak działają laboratoria, w których najnowsze osiągniecia technologiczne wykorzystywane są do pomiaru, opisu i oceny zjawisk kształtujących wiedzę o jeżyku, specyfice i odbiorze literatury sytuowanej w szerokich kontekstach kulturowych. W obu tomach znajdziemy ponad 300 map, wykresów, diagramów i tabel pozwalających wyobrazić sobie specyfikę ilościowej analizy tekstów, konstruowania gatunkowych makroobrazów i literackich makrohistorii: od najprostszych schematów relacji narracyjnych (bohaterowie Hamleta, emocje Londynu), przez poszukiwanie stylu w skali zdania, aż po wyrafinowane przedstawienia ruchu wytwarzane dzięki komputerom (atlas Aby’ego Warburga). Zgromadzone tu prospekty pokazują, jak można praktykować kulturową kartografię, wizualizując związek fikcyjnych struktur z przestrzenią społeczną. Ich autorki i autorzy próbują odpowiedzieć na pytania, czy algorytm potrafi rozpoznać gatunki literackie lub jak mierzyć przebiegi fabularne. Śledzą rozmaite formy społecznego życia książek i zastanawiają się, jak opisać głosową strukturę powieści, a wiec sygnały dźwiękowe konkretyzowane w aktach cichej lektury. Ku wszystkim tym – i wielu innym – zagadnieniom kieruje wprowadzenie przedstawiające historyczny i instytucjonalny kontekst powstania Stanfordzkiego Laboratorium Literaturoznawczego, które można traktować jako punkt odniesienia dla podobnych projektów i swoisty poligon doświadczalny ujawniający zarówno zalety, jak i ograniczenia kwantytatywnych metod badania literatury i kultury.
Pojęcie wolności nieprzerwanie powraca w filozoficznych debatach – właśnie dlatego, że dotyka najgłębszych warstw ludzkiego doświadczenia. Choć niezwykle nośne i atrakcyjne, jest zarazem wieloznaczne i doczekało się licznych historycznych artykulacji. Autorzy książki wyróżniają trzy zasadnicze typy wolności: wolność wewnętrzną (pozytywną) – rozumianą jako panowanie nad sobą, wolność zewnętrzną (negatywną) – oznaczającą brak zewnętrznych ograniczeń dla realizacji pragnień człowieka, oraz wolność polityczną – traktowaną jako prawo do uczestniczenia w życiu wspólnoty politycznej. Analizują je w kontekście filozoficznym i historycznym oraz w odniesieniu do barier, które utrudniają ich pełne urzeczywistnienie w warunkach współczesności. Trzy oblicza wolności nie muszą – i nie powinny – być ze sobą w konflikcie. Gdy nie zostają jednostronnie zabsolutyzowane, mogą tworzyć spójną strukturę pełnej wolności. Źródłem napięć między nimi nie jest bowiem ich wewnętrzna sprzeczność, lecz brak otwartości na wartość, jaką wyraża określony aspekt wolności. Wojciech Załuski- prof. dr hab., filozof i prawnik, pracuje na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jego główne zainteresowania badawcze to filozofia moralna, filozofia religii i filozofia nauki. Autor kilkunastu książek, m.in. Etyczne aspekty doświadczenia czasu (WUJ) oraz Law and Evil: The Evolutionary Perspective (Edward Elgar Publishing). Katarzyna Eliasz – doktor filozofii i doktor nauk prawnych, adiunktka na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jej zainteresowania badawcze koncentrują się na filozofii politycznej i filozofii prawa. Autorka publikacji w wydawnictwach naukowych, takich jak Franz Steiner Verlag, Edward Elgar Publishing czy Taylor & Francis. Wojciech Ciszewski – dr hab. nauk prawnych, adiunkt w Katedrze Teorii Prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jego zainteresowania badawcze obejmują współczesną filozofię polityczną oraz filozofię moralną. Jest autorem kilkudziesięciu publikacji naukowych, w tym książek Zasada neutralności światopoglądowej państwa (Księgarnia Akademicka) oraz Rozum i demokracja. Wprowadzenie do koncepcji rozumu publicznego Johna Rawlsa (WUJ)
TERAPEUTYCZNA MOC PISANIA
Jeżeli wychowywaliście się w emocjonalnie niestabilnym domu, możecie zmagać się z niskim poczuciem własnej wartości, samotnością lub nadmiernym samokrytycyzmem. Dzięki poprzednim książkom Lindsay C. Gibson już wiecie, jacy są wasi niedojrzali emocjonalnie rodzice i jak uwolnić się spod ich wpływu.
Nadszedł czas, by skupić się na sobie i swoim rozwoju. Ten praktyczny dziennik z ćwiczeniami pomoże ci w tym procesie. Regularnie pisząc o swoich emocjach i potrzebach, zyskasz głębszy wgląd w siebie, rozpoznasz kierujące tobą przekonania oraz stworzysz więź ze swoim prawdziwym „ja”. Autorka z empatią pokazuje sposoby na przeformułowywanie krytycznych myśli oraz uczy rozpoznawania własnych granic i budowania zdrowych relacji, na które zasługujesz.
Dorosłe dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców. Dziennik terapeutyczny z ćwiczeniami to sprawdzone narzędzie, które wykorzystasz na drodze do wewnętrznej przemiany.
Ogromnie cenię książki Lindsay C. Gibson o niedojrzałych emocjonalnie i o tym, jak wyzwolić się spod ich wpływu. Z pełnym przekonaniem mogę powiedzieć, że odmieniły moje życie. Dziennik z ćwiczeniami jest świetnym uzupełnieniem serii, bo pozwala nie tylko utrwalić zdobytą wiedzę, ale też ją ucieleśnić. Przy okazji dostarcza sporo materiału do refleksji. Utkwiło mi w pamięci zwłaszcza jedno zdanie: „Niewystępowanie w obronie swoich racji nie jest oznaką słabości – jest oznaką zastraszenia”.
Joanna Olekszyk, redaktorka naczelna „Zwierciadła”
Kiedy otaczają nas niedojrzali emocjonalnie ludzie, często przyswajamy ich oceny i komentarze jako głos własnego wewnętrznego krytyka. Dzięki pracy z tym dziennikiem dowiesz się, jak uodpornić się na raniące słowa niedojrzałej emocjonalnie osoby, jak wyznaczać granice jej dążeniu do przejęcia kontroli nad tobą, a także jak uczynić z wewnętrznego krytyka swojego sprzymierzeńca, budując zaufanie do siebie i do własnej intuicji.
Meagen Gibson, główna specjalistka ds. zarządzania treścią w Conscious Life i współorganizatorka Trauma Super Conference
Lindsay C. Gibson , PsyD, psycholożka kliniczna specjalizująca się w psychoterapii indywidualnej oraz treningu interpersonalnym. Autorka między innymi Dorosłych dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców (WUJ, 2018), Jak wyzwolić się spod wpływu niedojrzałych emocjonalnie rodziców (WUJ, 2020) i Niedojrzałych emocjonalnie (WUJ, 2024).
Tom pierwszy czterotomowej edycji Utworów wybranych Mykoły Chwylowego otwierają dwa zbiory poetyckie Młodość i Symfonie przedświtu, dwa poematy (W elektryczny wiek, Poemat mojej siostry), wiersze rozproszone oraz pierwsze teksty programowe. Całość uzupełniają szkice biograficzne oraz kalendarium życia i twórczości, które pozwalają zobaczyć pisarza na tle dramatycznej historii ukraińskiej kultury XX wieku. W wyobraźni rodzimych czytelników Chwylowy pozostaje przede wszystkim wybitnym prozaikiem i mistrzem krótkiej formy, twórcą oryginalnego stylu łączącego liryczno-romantyczną i impresjonistyczną poetykę z ostrą diagnozą polityczno-społeczną. Jest także ofiarą nienawiści Stalina i stalinowskich czystek – jego demonstracyjne samobójstwo w charkowskim domu „Słowo” w maju 1933 roku stało się symbolem unicestwienia ukraińskiej elity intelektualnej. Nie ulega wątpliwości, że dorobek literacki i publicystyczny autora Słonek stanowi jedno z najistotniejszych osiągnięć literatury ukraińskiej XX wieku – zarówno pod względem podejmowanej tematyki i różnorodności poszukiwań artystycznych, jak i bogactwa stylistycznego i gatunkowego. Jednocześnie jest to twórczość zupełnie nieznana polskiemu czytelnikowi. Niniejszy tom otwiera pierwszą w języku polskim prezentację dzieł Mykoły Chwylowego. „Po raz pierwszy w języku polskim wydano utwory jednego z największych intelektualistów ukraińskich lat 20. i 30. XX wieku Mykoły Chwylowego, (…) pisarza, ideologa, założyciela wielu pism literackich, inicjatora najważniejszej dyskusji literackiej z lat 1925–1928 na temat przetrwania ukraińskiego narodu, jego kultury i literatury”. „Prezentacja twórczości Mykoły Chwylowego w polskim przekładzie pozwoli na wypracowanie narzędzi interpretacyjnych i – co jest szczególnie istotne – na nowe odczytanie modernistyczno- -awangardowe kultury ukraińskiej”. Z recenzji prof. Walentyny Sobol Mykoła Chwylowy(1893–1933) zajmuje kluczowe miejsce w literaturze ukraińskiej pierwszej połowy XX wieku – jego dziesięcioletnia aktywność literacka dorównuje całej epoce. Autor najważniejszych tekstów lat 20., porównywany z Gogolem, Dostojewskim i Nietzschem, był zarazem jednym z głównych ideologów „rozstrzelanego odrodzenia” oraz spiritus movens ukraińskiego odrodzenia narodowo-kulturowego Praca naukowa finansowana w ramach programu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego pod nazwą „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2018–2022 w ramach programu Uniwersalia, nr projektu 22H17032585. Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Wydziału Polonistyki w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim.
Monografia Łukasza Tischnera pokazuje, jak literatura polska XX i XXI wieku odpowiadała na niepokoje związane z „odczarowaniem”: kryzysem tradycyjnych światopoglądów religijnych oraz dominacją naturalistycznej wizji człowieka i wszechświata. Patronuje jej Charles Taylor, autor monumentalnego studium A Secular Age. Tytułowe „otchłań” i „blask” wyznaczają dwa bieguny relacji ze światem – przerażenia i głębokiej z nim jedności. Owe metafory mają chronić przed łatwą racjonalizacją lub konfesyjnymi etykietkami – prowadzą w głąb cieleśnie odczutej wizji siebie i świata. Bohaterami książki są najważniejsi pisarze ostatniego stulecia, między innymi Stanisław Barańczak, Witold Gombrowicz, Stanisław Lem, Czesław Miłosz, Józef Wittlin i Adam Zagajewski. W tym różnorodnym gronie znajdują się ludzie religijni, sceptyczni i odrzucający jakikolwiek światopogląd teistyczny. Mimo wspomnianych różnic łączy ich doświadczenie „otchłani”, które uniemożliwiało zyskanie poczucia ufnego pojednania ze światem jako przestrzenią sensu lub czyniło je nietrwałym. Łukasz Tischner należy do najwybitniejszych badaczy współczesnej literatury uwzględniających jej wymiary etyczne i religijne. Waga jego nowej książki wydaje się podwójna. Po pierwsze, jest znakomitą prezentacją i podsumowaniem jego drogi badawczej. Swoje studia prowadzi on w postawie krytycznej wobec „duchowej lobotomii” kultury świeckiej, lecz z jednoczesnym głębokim rozumieniem, na czym ta świeckość polega. Ale warto też zwrócić uwagę na jeszcze inny rodzaj wagi tej książki. Ta znakomita antropologia religijnego wymiaru literatury nie byłaby możliwa bez mistrzowskiego poziomu sztuki interpretacji. Monografia Łukasza Tischnera będzie znaczącym wydarzeniem na polu publikacji naukowych nie tylko w dziedzinie literaturoznawstwa, ale także w przestrzeni szeroko rozumianych badań nad współczesną kulturą. Prof. dr hab. Andrzej Tyszczyk Książka prezentuje wyniki wieloletnich badań Łukasza Tischnera, których szeroki zakres dałoby się określić jako problemy związków literatury i religii/etyki. Objętościowo imponująca, nie jest jednak rozwlekła, nie nuży, wręcz przeciwnie: w każdym rozdziale pojawia się kolejny istotny wątek i nowy, często niespodziewany wcześniej aspekt zagadnienia. Monografia ta ma szansę stać się pozycją bardzo ważną dla przyszłych badaczy relacji literatury i religii, a także dla wszystkich komparatystów. Ze względu na walory poznawcze i przystępny styl Autora proponowane interpretacje dzieł Wittlina, Miłosza, Zagajewskiego, Gombrowicza i Lema będą też inspirujące dla osób zajmujących się dziełami tych twórców. Otchłań i blask stanie się zapewne lekturą o zasięgu wykraczającym poza wąskie grono specjalistów. Dr hab. prof. UAM Katarzyna Szewczyk-Haake Łukasz Tischner, dr hab., prof. UJ, ur. 1968, historyk literatury, publicysta, redaktor naczelny „Kontekstów Kultury”, kierownik Katedry Historii Literatury Polskiej XX Wieku na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Opublikował dwie książki o Czesławie Miłoszu: Sekrety manichejskich trucizn. Miłosz wobec zła (Znak, 2001; jej poszerzona wersja anglojęzyczna to: Miłosz and the Problem of Evil, Northwestern University Press, 2015) i Miłosz w krainie odczarowanej (słowo/obraz terytoria, 2011), oraz jedną o Witoldzie Gombrowiczu: Gombrowicza milczenie o Bogu (Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2013). Był kierownikiem międzynarodowego grantu dotyczącego związków literatury (zwłaszcza polskiej) i religii, którego owocem jest dwutomowa monografia Literatura a religia – wyzwania epoki świeckiej (Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2020). W swych badaniach, inspirowanych myślą Charlesa Taylora, skupia się na tym, co łączy literaturę z filozofią i religią. Chętnie powraca do ulubionych pisarzy: Miłosza, Gombrowicza i Wittlina. Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Wydziału Polonistyki w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim
Nie ma drugiego takiego terminu obecnego w życiu publicznym, który by nie budził tak skrajnych emocji, nie rozgrzewał temperatury politycznych dyskusji do czerwoności jak państwo. I zarazem nie wywoływał tak przemożnej chęci nie tylko opisywania czy wyrokowania o jego przyszłych losach, ale i reformowania. To, że tkwimy w państwie, że do niego przynależymy w tej bądź innej formie, jest jasne. Mniej natomiast to, że tkwi ono w każdym z nas. Że jest niczym nasz mentalny stos pacierzowy. Niechciane czy nielubiane, państwo towarzyszy nam przecież od kołyski po grób. Jan Wiktor Tkaczyński (1960) ukończył VIII Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie (1979). Absolwent studiów magisterskich na Uniwersytecie Jagiellońskim (1984) oraz doktoranckich w Ludwig-Maximilians-Universität w Monachium (1989). W latach 1989-1992 stypendysta bawarskiego Ministerstwa Kultury i Nauki. Doktoryzował się w 1992 roku rozprawą o geopolityce na przykładzie Niemiec i Polski u profesora Heinza Laufera w Ludwig-Maximilians-Universität w Monachium. Tamże w latach 1993-1994 ukończył studia podyplomowe w zakresie ekonomiki i zarządzania przedsiębiorstwem. Od 1994 do 2001 roku pracownik naukowy Instytutu Ekonomii i Administracji Publicznej w Universität der Bundeswehr w Monachium. W roku 2000 habilitował się przed Radą Wydziału Prawa i Administracji UJ na podstawie rozprawy: „Między unitaryzmem a federalizmem. Unia Europejska w świetle doświadczeń ustrojowych Republiki Federalnej Niemiec”. W latach 2001-2004 profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, a od roku 2004 Uniwersytetu Jagiellońskiego. Tamże od 2012 profesor zwyczajny. Profesor nauk humanistycznych (2008). Publikacja sfinansowana przez Fundację Studentów i Absolwentów Uniwersytetu Jagiellońskiego „Bratniak”
Każdy człowiek jest w pewnym sensie stworzony ze słów i zarazem żyje w słowach. Słowami wyraża siebie i poprzez słowa doznaje drugiego człowieka. Rzadko kiedy bywa obojętny na słowa innych ludzi. Słowo potwierdza pewność własnego istnienia. Może też stać się przyczyną zaistnienia czegoś. Wzywa do czynu. Wywołuje działanie, utrzymuje jego kontinuum i ostatecznie je zamyka. Spaja ludzi albo ich dzieli. Słowo również leczy lub powoduje dezintegrację w człowieku. Przyczynia się do promocji zdrowia publicznego albo jego zrujnowania. Książka próbuje przybliżyć kwestię niektórych związków słowa ze zdrowiem z perspektywy filozoficzno-retorycznej. Niemniej publikacja ta nie pretenduje do miana pozycji w pełni wyczerpującej poruszane w niej zagadnienia. Można nawet rzec, że stanowi zaledwie ich szkic. Jednakże nawet w tej postaci dostarcza istotnych danych, zachęca do wymiany myśli oraz dalszych interdyscyplinarnych dociekań. Książka Zygmunta Pucko pokazuje różnorodne uwikłania słowa, jego specyficzne użycie (retoryczne) oraz skutki tego użycia w obszarze życia społecznego i zdrowia obu stron komunikacji – nadawcy i odbiorcy. Już te walory czynią z niej pozycję ważną i przydatną. Autor objął refleksją rozległy obszar związany z rolą słowa w zakresie szeroko rozumianego zdrowia. Nie znam publikacji o podobnym zakresie. Owszem, pojawiają się tytuły poruszające zbliżone zagadnienia w izolacji (jak na przykład język protestów kobiet, język w dobie pandemii), ale w pracy Pucki zaletą jest to, że owe problemy są oświetlone z określonego punktu widzenia i wzajemnie się uzupełniają, tworząc nową jakość. Jako dzieło interdyscyplinarne, książka stanie się ciekawym uzupełnieniem istniejących badań dotyczących roli słowa w komunikacji widzianej z perspektywy zdrowia. Z recenzji dr hab. Magdaleny Hawrysz, prof. Uniwersytetu Zielonogórskiego Zygmunt Pucko, dr hab., filozof i retor, pracuje w Katedrze Bioetyki i Psychologii Zdrowia, Wydziału Nauk o Zdrowiu UJCM. Specjalizuje się w zakresie etyki troski, retoryk zdrowia, filozofii medycyny, tanatologii. Autor kilku książek, m.in. O wartościach w sztuce leczenia (2002), Czy cierpienie ma sens. Teodycea wobec bólu i cierpienia (2004), Zrozumieć utratę. Magna quaestio w obliczu żałoby (2011), Idea troski w pielęgniarstwie inspirowana myślą filozoficzną (2014), Wybrane motywy pielęgniarki w literaturze. Szkice filozoficzne (2016), O utracie. Szkice filozoficzne (2021). Pomysłodawca i samodzielny realizator naukowych projektów, takich jak Fenomen cierpienia i bólu w perspektywie transkulturowej, Etyka troski w opiece paliatywnej i osób umierających, Filozofia mowy i jej terapeutyczne implikacje, Zasada stosowności retorycznej w sporze zwolenników szczepień z ich przeciwnikami podczas pandemii. Admirator kultury żywego słowa, wielbiciel niezależnej myśli, miłośnik koni, pasjonat baletu, entuzjasta jogi oraz czciciel piękna ogrodów.
Komparatystyka literacka. Paradygmaty i praktyki badawcze to wieloautorska monografia dotycząca kluczowych problemów współczesnej komparatystyki literackiej w jej wymiarach dyscyplinarnym, teoretycznym i praktyczno-interpretacyjnym. Monografia zawiera artykuły naukowe autorstwa najważniejszych współczesnych polskich badaczy i badaczek działających na polu komparatystyki literackiej. Artykuły w niej zebrane dotyczą takich zagadnień, jak: wyzwania stojące przed komparatystyką jako dyscypliną akademicką, związki między komparatystyką literacką a historią literatury, relacje komparatystyki literackiej z przekładoznawstwem, badania interdyscyplinarne i transdyscyplinarne w obszarze komparatystyki literackiej i kulturowej, czy wreszcie rola komparatystyki literackiej w badaniach nad literaturą polską. Ideą publikacji jest ukazanie komparatystyki w działaniu, w najróżniejszych jej odmianach, a także zaprezentowanie najnowszych efektów zastosowania metod komparatystycznych w praktyce badawczej Tom stanowi pokłosie Krakowskiego Forum Komparatystycznego, które odbyło się na Uniwersytecie Jagiellońskim w dniach 13–15 listopada 2024 roku. Jest szczegółowym przeglądem stanu tej dyscypliny w Polsce. Przynosi wgląd w jej przeszłość, wskazuje najważniejsze obszary badawcze i perspektywy rozwoju. Zadowoli osoby szukające zarówno refleksji teoretycznej, jak i inspirujących case studies. Od wielu lat nie ukazała się w Polsce praca poświęcona komparatystyce o tak przeglądowym charakterze. Z recenzji dr hab. Emilii Kledzik Książka niewątpliwie stanie się ważnym punktem odniesienia dla badaczy i badaczek komparatystyki w Polsce. Można ją potraktować jako swoisty raport ze stanu badań porównawczych, bardzo ciekawy i pouczający. Zawarte w niej artykuły tworzą urozmaiconą, skomplikowaną, wielowątkową komparatystyczną opowieść. Z recenzji dr. hab. Macieja Junkierta, prof. UAM KAROLINA GÓRNIAK-PRASNAL Dr nauk humanistycznych, literaturoznawczyni, komparatystka, redaktorka. Adiunktka w Katedrze Komparatystyki Literackiej na Wydziale Polonistyki UJ i członkini redakcji czasopisma „Wielogłos”. Autorka dwóch monografii: Otwieranie wszechświata. Polska powojenna awangarda poetycka: Tymoteusz Karpowicz i Krystyna Miłobędzka (2022) oraz Dwudziestowieczna poezja polska w kontekście anglo-amerykańskiego modernizmu. Słoje zadrzewne Tymoteusza Karpowicza i The Pisan Cantos Ezry Pounda (2016). Interesuje się XX- i XXI-wieczną poezją polsko- i anglojęzyczną, historią modernizmu i awangardy oraz intermedialnością. JAKUB CZERNIK Adiunkt w Katedrze Komparatystyki Literackiej Wydziału Polonistyki UJ, członek redakcji czasopisma „Wielogłos”. Visiting Professor w University of Rochester w latach 2018 i 2022. Tłumacz m.in. monografii autorstwa Isaiaha Berlina Idee polityczne w epoce romantyzmu. Ich rozwój i wpływ na myśl współczesną (2015). Zajmuje się komparatystyką literacką, współczesną anglojęzyczną literaturą światową, literaturą postkolonialną, badaniami nad przekładem i recepcją, historią idei. Autor monografii Między indywidualizmem a kolektywizmem. Jednostka i zbiorowość w literaturze romantycznej (2014) oraz rozdziałów w publikacjach wieloautorskich i artykułów w czasopismach. Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Wydziału Polonistyki w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim
Książka jest pierwszą monografią jednej z największych kolekcji awangard w Europie − Archiwum Franciszki i Stefana Themersonów. Honorata Sroka zadaje analizowanym materiałom jedno podstawowe pytanie: jak idee awangardowe realizują się w archiwum? Tytułowa spuścizna nie ogranicza jednak zakresu problematycznego tej publikacji, ponieważ przymiotnik „awangardowe” wiąże się z propozycją nowego teoretycznego spojrzenia na kolekcje artystów. Pokazując przypadek Themersonów na tle innych instytucji - które były awangardowe w tym sensie, że wykorzystywały eksperymentalne idee w sposobie organizacji (muzea, galerie, szkoły) − autorka proponuje teorię „awangardowego archiwum” jako narzędzia do analizowania kolekcji artystów zrywających z tradycyjnym paradygmatem zachowywania śladów z przeszłości. Autorka, nie pomijając dotychczasowych ustaleń badaczy twórczości Themersonów, samodzielnie identyfikuje nowe problemy i nowe zakresy badawcze w obrębie themersonologii, podąża własną drogą, prezentuje swoje doświadczenia odbioru intermedialnych realizacji i różnych w charakterze zapisów życia awangardystów. Rezultat finalny jest znakomity, wszak udało się jej wypracować spójny język interpretacji i, co szczególnie cenne, oryginalną koncepcję „awangardowego archiwum” (formuła tytułowa, jak sądzę, wejdzie na trwałe do słownika badaczy awangard). Z recenzji prof. dr. hab. Andrzeja Hejmeja (Uniwersytet Jagielloński) Jest to książka pionierska i odkrywcza. Jestem przekonany, że stanowić będzie ważne opracowanie zarówno dla historyków awangardy, jak również kulturoznawców, literaturoznawców i historyków sztuki. Należy wyrazić uznanie dla Honoraty Sroki za odwagę w podjęciu tak trudnego tematu. Nie przypominam sobie, aby ktokolwiek wcześniej w Polsce przeprowadził tego typu analizy w przypadku opisu poszczególnych archiwów awangardowych pisarzy i artystów. Z recenzji dr. hab. Przemysława Strożka (Instytut Sztuki, Polska Akademia Nauk / Archiv derAvantgarden) To bardzo udana, ambitna i potrzebna monografia. Aby zebrać materiał badawczy, dr Sroka wykonała tytaniczną pracę w archiwach, m.in. w Warszawie, Łodzi, Londynie oraz kanadyjskim Hamilton. Autorka pisze o Themersonach z pasją i erudycją. Jej książka jest owocem projektu, który można określić mianem labour of love − to dzieło wyrastające z emocjonalnego przywiązania do przedmiotu badań. Z recenzji dr. hab. Wojciecha Drąga, prof. UWr (Uniwersytet Wrocławski) Dr Honorata Sroka – adiunkta w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. Kierowniczka kilku projektów badawczych na temat archiwów awangard, autohistorycyzacji artystów oraz eksperymentalnych zapisów życia (finansowanych przez Narodowe Centrum Nauki, Narodową Agencję Wymiany Akademickiej, Centre français de recherche en sciences sociales i Uniwersytet Karola w Pradze). Współredaktorka książki A Hundred Years of Avant-Gardes. The Literary Experiment in Poland and Beyond 1917–2017 (Brill, Leiden–Boston 2025).
Jan Józef Szczepański należał do pokolenia Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Wydawało się, że twórczość przedstawicieli tej formacji pozostanie istotnym zapisem wydarzeń minionych, tymczasem współczesna wojna w Ukrainie i liczne oznaki kryzysu pokazują, że ich literackie świadectwo nabiera niezwykłej aktualności. Co autor Polskiej jesieni może powiedzieć o świecie i o nas samych dziś, w czasie nie-pokoju, w jakim przyszło nam żyć? Czy jego dzieło pozwala lepiej rozeznać się w „międzyepoce” – jak bywa nazywany historyczny moment, w którym żyjemy? Oprócz artykułów podejmujących te pytania można tu przeczytać fascynującą rozmowę z dziećmi Jana Józefa Szczepańskiego oraz blok wspomnień o niedawno zmarłym jej uczestniku, Michale Szczepańskim – pisarzu i edytorze monumentalnych dzienników ojca. Przedstawiony zbiór prac w dużym stopniu rozbudowuje wiedzę o twórczości Jana Józefa Szczepańskiego, poszerzając ustalenia z dotychczasowych monografii o tym pisarzu (Andrzeja Sulikowskiego, Andrzeja Wernera, Beaty Gontarz). Autorzy zamieszczonych tu rozpraw uwzględniają w swych eksplikacjach mniej znane wybitne utwory, a także sięgają po dotąd interpretacyjnie niewykorzystane tematy pisarstwa Szczepańskiego. Z recenzji prof. dra hab. Krzysztofa Krasuskiego Jest to zbiór studiów nie tylko wartościowy merytorycznie, ale też bardzo dzisiaj potrzebny ze względu na konieczność przypomnienia i usytuowania we współczesnym kontekście osoby i twórczości Jana Józefa Szczepańskiego. Z recenzji dra hab. Pawła Rodaka, prof. UW
Monografia zawiera kompleksową analizę transformacji podstawowej opieki zdrowotnej (POZ). Autorka bada ewolucję roli POZ w obliczu rosnących potrzeb pacjentów, starzejącego się społeczeństwa i postępującej cyfryzacji, a także braków kadrowych. Omawia rozwój koncepcji POZ, podkreślając znaczenie multidyscyplinarnej współpracy, nowych kompetencji personelu medycznego i skutecznych modeli koordynacji opieki. Wskazuje na kluczową rolę ustawy o podstawowej opiece zdrowotnej, która stworzyła fundamenty dla wdrożenia modelu koordynowanej opieki na poziomie POZ. Kluczowym elementem analizy jest rola koordynatora opieki, nowej funkcji w polskim systemie zdrowotnym, która ma na celu poprawę dostępności usług i efektywności leczenia. Część empiryczna odnosi się do programu POZ PLUS, w ramach którego testowano opiekę koordynowaną, oraz jego wpływu na zmiany systemowe. Niewątpliwym walorem tej pracy jest wybór analizowanego problemu. Chodzi o działania osób, których zróżnicowane wieloprofilowe kompetencje składają się łącznie na efekt w postaci udzielania możliwie kompleksowej usługi, przy czym to nie zdarzenie epizodyczne, ale zorganizowany i zaplanowany na dłużej proces zaspokajania potrzeb zdrowotnych. (…) Zaletą jest również upublicznienie oryginalnych wyników opisujących populację koordynatorów opieki, pozyskanych w badaniu własnym Autorki. Wiedza taka jest niezbędna nie tylko do przeprowadzenia rzetelnej oceny tego, co już udało się w tej dziedzinie osiągnąć, ale także – a może przede wszystkim – do realistycznego przygotowania protokołów działań na przyszłość. Z recenzji prof. dr. hab. Włodzimierza Cezarego Włodarczyka
Tematyka pracy jest unikatowa na krajowym rynku wydawniczym. Dotychczas brakowało polskiej publikacji psychologicznej i/lub dotyczącej psychoterapii, która odnosiłaby się bezpośrednio do problematyki separacji w relacjach społecznych. Zjawisko separacji zostało przedstawione w sposób autorski, z jednoczesnym odniesieniem do literatury przedmiotu. Monografia Separacje – perspektywa rozwojowa i psychoterapeutyczna znajdzie odbiorców wśród psychologów, pedagogów i lekarzy. Mogą sięgnąć po nią również inne osoby wykonujące zawody związane z niesieniem pomocy. Tom będzie szczególnie inspirujący dla psychoterapeutów różnych nurtów teoretycznych. Z recenzji prof. dr hab. Katarzyny Schier Bogusława Piasecka, psycholożka, doktor nauk społecznych, certyfikowana psychoterapeutka i superwizorka Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, adiunktka w Instytucie Psychologii Stosowanej UJ, członkini Zarządu Ośrodka Szkoleń Systemowych. Prowadzi psychoterapię indywidualną dorosłych, psychoterapię par i rodzin. Działa w zespole Ambulatorium Terapii Rodzin przy Oddziale Klinicznym Psychiatrii Dorosłych, Dzieci i Młodzieży Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie. Jest wieloletnią nauczycielką psychoterapii oraz autorką publikacji z tej dziedziny. Pracuje w podejściu systemowym z uwzględnieniem teorii psychodynamicznych. Katarzyna Morajda, Psycholożka, psychoterapeutka. Specjalistka w dziedzinie psychoterapii dzieci i młodzieży. Prowadzi psychoterapię indywidualną, rodzin i par. Pracuje w SPP-P „Krakowski Ośrodek Terapii” w Zespole Terapii Rodzin oraz Pracowni Psychoterapii „Dialogi”. Jest nauczycielką psychoterapii, prowadzi zajęcia z zakresu terapii systemowej w ramach kursów całościowych Ośrodka Szkoleń Systemowych oraz Polskiego Stowarzyszenia Rozwoju Psychoterapii. Członkini zarządu Ośrodka Szkoleń Systemowych. Jej zainteresowania zawodowe i naukowe koncentrują się wokół psychologii rodziny i psychologii rozwojowej. W ramach rozprawy doktorskiej prowadziła badania dotyczące koncepcji siebie i rozwoju tożsamości młodzieży wychowującej się w placówkach opiekuńczo-wychowawczych w zależności od ich sytuacji rodzinnej. Jest autorką i współautorką publikacji naukowych oraz wystąpień konferencyjnych dotyczących psychoterapii i pracy z rodziną. Pracuje w podejściu systemowym.
Nadaj autyzmowi inny kierunek Pierwsze oznaki autyzmu mogą się pojawiać już przed 18. miesiącem życia, samo zaburzenie diagnozuje się jednak zazwyczaj dużo później. Mary Barbera przekonuje, że gdy rodzicie dostrzegą niepokojące zachowania, powinni sami podjąć odpowiednie kroki, by wspierać rozwój dziecka. Autorka podkreśla, że wnikliwa obserwacja i wczesne rozpoznanie takich sygnałów, jak brak kontaktu wzrokowego, niewłaściwa reakcja na imię, niewskazywanie przedmiotów czy opóźnienie mowy, dają szansę na wdrożenie właściwych działań. Opracowana przez Barberę metoda Nadaj autyzmowi inny kierunek (Turn Autism Around, TAA) bazuje na stosowanej analizie zachowań (SAZ) i teorii zachowań werbalnych (VB) B. F. Skinnera. Umożliwia stymulację rozwoju dziecka, jego umiejętności społecznych i komunikacyjnych, rozwiązywanie problemów ze snem i jedzeniem, a także przeprowadzenie treningu czystości. Zawarte w książce arkusze ćwiczeń ułatwią zastosowanie metody w codziennym życiu rodziny. W poradniku Wczesne objawy autyzmu Mary Barbera, terapeutka behawioralna, a prywatnie mama dziecka z autyzmem, dzieli się swoją wiedzą i doświadczeniem, by pomóc rodzicom radzić sobie z diagnozą oraz wesprzeć ich w procesie wychowawczym. Książka zawiera mnóstwo praktycznych wskazówek, narzędzi do obserwacji i łatwych do wprowadzenia w codzienne życie strategii. Dzięki nim każdy rodzic malucha z opóźnieniem mowy, autyzmem czy innymi trudnościami rozwojowymi ma szansę na lepsze poznanie swojego dziecka i skuteczne wspieranie jego rozwoju. Joanna Grochowska, Fundacja Synapsis Jeśli twoje dziecko nie mówi w ogóle, mówi niewiele lub występuje u niego jakiekolwiek inne opóźnienie, odnajdziesz w książce Mary niezbędną pomoc i szczegółowe wskazówki, jak – między innymi – uczyć dziecko korzystania z nocnika, karmić je czy radzić sobie z jego napadami złości. dr Temple Grandin, autorka książki Ja widzę to tak oraz innych publikacji poświęconych autyzmowi Mary Lynch Barbera, Phd? - dyplomowana pielęgniarka i certyfikowana analityczka behawioralna. Jest twórczynią podcastów i kursów online. Autorka książki Metoda zachowań werbalnych.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
