Książka jest wynikiem kilkuletnich badań terenowych zrealizowanych w środowisku osób zajmujących się przedwojennymi cmentarzami na terenach postmigracyjnych Polski. Małgorzata Zawiła przedstawia społeczne procesy przypisywania znaczeń zniszczonym i zapomnianym cmentarzom, podlegającym obecnie działaniom mającym na celu ich zachowanie, a także praktyki oswajania nekropolii oraz powstanie związanych z tym wspólnot nieformalnych i organizacji. Te trzy elementy, przedstawiające relację ludzi i starych, nieczynnych cmentarzy, zostały nazwane dziedziczynieniem. Książka może zainteresować wszystkich zajmujących się społecznymi procesami pamięci, studiami nad dziedzictwem kulturowym oraz związkami między ludźmi a elementami rzeczywistości materialnej.
Małgorzata Zawiła – religioznawczyni, badaczka i wykładowczyni, pracuje w Instytucie Religioznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się socjologią religii, a w szczególności religijnością współczesną oraz studiami tanatologicznymi. Autorka i współredaktorka monografii oraz artykułów.
Sposób wykorzystania technologii rozszerzonej rzeczywistości w nowoczesnych usługach informacyjnych stanowi zasadniczy przedmiot rozważań w książce. Głównym celem opracowania jest wskazanie zakresu i form potencjalnego wykorzystania rozszerzonej rzeczywistości w działalności usługowej bibliotek publicznych i akademickich. W niniejszym studium dokonano teoretycznej analizy pojęć wirtualności i realności w kontekście prowadzenia działalności usługowej w środowisku rozszerzonej rzeczywistości, określono cechy informacji udostępnianej za pomocą technologii rozszerzonej rzeczywistości, scharakteryzowano specyfikę współczesnych usług informacyjnych i opracowano ich typologię. Poza tym wyróżniono elementy składające się na proces projektowania nowoczesnych usług informacyjnych zgodnie z koncepcją ekonomii doświadczeń i service design, wytypowano dobre praktyki posiłkowania się rozszerzoną rzeczywistością w działalności usługowej instytucji książki, a także stworzono model wykorzystania technologii rozszerzonej rzeczywistości we współczesnych usługach informacyjnych.
W polskiej literaturze bibliologicznej zdecydowanie brakuje rzetelnych opracowań, których autorzy analizowaliby nowoczesne formy usług, ich konstrukcje, cele, wpływ na użytkowników i społeczeństwo. Tego typu publikacje są niezbędne zarówno do dalszych dociekań naukowych innych autorów, jak i przedstawienia decydentom pożytków płynących z działalności bibliotek oraz nowoczesnych form ich aktywności. Dlatego temat podjęty przez dr Magdalenę Wójcik uważam za bardzo cenny i potrzebny. Książka systematyzuje zagadnienie, które dotychczas w polskiej literaturze bibliologicznej było jedynie sygnalizowane. Autorka wykonała olbrzymią pracę, dokonując klasyfikacji omawianych treści.
Z recenzji dr hab. Mai Wojciechowskiej, prof. UG
Dr Magdalena Wójcik jest adiunktem w Instytucie Informacji Naukowej i Bibliotekoznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jej zainteresowania badawcze obejmują problematykę wykorzystania najnowszych technologii informacyjno-komunikacyjnych w usługach bibliotek i ośrodków informacji. Jest autorką książki Web 2.0 w działalności usługowej instytucji książki (Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2013),18 tekstów w monografiach naukowych oraz ponad 20 artykułów opublikowanych w polskich i zagranicznych czasopismach naukowych, takich jak Library Hi Tech, Libri, Education and Information Technologies, Przegląd Biblioteczny, Zagadnienia Informacji Naukowej, Praktyka i Teoria Informacji Naukowej i Technicznej czy Bibliotheca Nostra.
Pisanie książki o daoistycznej praktyce dźwiękowej uprawianej przez chińskich filozofów przypomina wędrowanie po nieznanym kraju ze strzępami mapy w ręce. Wiadomo, że gdzieś znajduje się wyjątkowe miejsce, tylko nie wiadomo dokładnie, jak tam dojść. Brakuje drogowskazów, wyblakła mapa jest bardzo zniszczona i nie ma kogo zapytać o drogę, ponieważ filozoficzna praktyka chińskich uczonych pozostaje w zasadzie praktyką martwą. Głównie dlatego, że wénrén już nie istnieją, ich kultura zanikła w pierwszej połowie XX wieku i kwestie tak subtelne jak sposób pracy z instrumentem guqín i jego dźwiękiem zniknęły wraz z nimi. Są tylko filozoficzne teksty i wątła, niepewna linia przekazu – nieliczni uczniowie uczniów.
Połączenie praktyki dźwiękowej opartej na daoistycznej koncepcji muzyki ze światem współczesnych aktywności dźwiękowych i filozofią zorientowaną na dźwięk również okazuje się wejściem na nierozpoznany teren. Tak odległe w czasie i przestrzeni kwestie mogą jednak mieć wspólny mianownik. Jest nim SŁUCHANIE – praktyka głębokiego i świadomego doświadczania dźwięku, mająca doniosłe konsekwencje poznawcze i filozoficzne. Przedstawiam zatem narrację słuchania, albowiem słuchanie, a dokładnie jego specjalny model, stanowi centralny punkt zarówno chińskiej praktyki filozoficznej, jak i neoawangardowych działań dźwiękowych oraz nowych koncepcji filozoficznych zorientowanych na dźwięk. Słuchanie jest tu metodą poznawczą, sposobem wchodzenia w interakcję ze światem, jest punktem wyjścia i punktem dojścia.
Rafał Mazur, doktor filozofii (UJ) oraz muzyk. W pracy filozoficznej prowadzi badania nad improwizacją jako modelem działania spontanicznego i kreatywnego oraz bada chiński system myślenia i poznawcze praktyki dźwiękowe. Rozwinął i uzasadnił tezę o użyteczności daoistycznych strategii działania w sytuacjach nieoczekiwanych, łącząc chińskie praktyki pracy z umysłem z improwizacją we współczesnych praktykach dźwiękowych. Obecnie pracuje nad projektem Improviser mind – meditative mind, poszukując narzędzi poznawczych właściwych dla spontanicznego improwizowania.
Od 20 lat zajmuje się swobodną/spontaniczną improwizacją w muzyce. Twórca koncepcji sound oriented improvisation, czyli spontanicznej aktywności dźwiękowej, oraz dao of improvisation – warsztatów doskonalenia zdolności improwizatorskich przy użyciu strategii działania i metod pracy z umysłem wykorzystywanych w chińskich sztukach walki.
Redaktor działu Filozofia w magazynie kulturalnym „Fragile”, autor wielu artykułów naukowych i popularnonaukowych poświęconych filozofii chińskiej, filozofii improwizacji oraz sztuce improwizowanej.
Prof. dr hab. med. Jolanta Jaworek
Kierownik Zakładu Fizjologii Medycznej Instytutu Fizjoterapii, w latach 2005–2012 dziekan Wydziału Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum. Fizjolog, internista, reumatolog. Autorka 160 oryginalnych prac naukowych, współautorka 16 książek i monografii. Opublikowała pionierskie prace dotyczące wpływu melatoniny i nowych hormonów na trzustkę. Jest autorem programu nauczania fizjologii dla kierunków prowadzonych na Wydziale Nauk o Zdrowiu oraz programu nauczania fizjoterapii w reumatologii i neurofizjologii dla studentów swego wydziału oraz Wydziału Lekarskiego i Szkoły Medycznej dla Obcokrajowców UJ CM.
Prof. dr hab. med. Tadeusz Szymon Gaździk
Specjalista w zakresie chirurgii urazowo-ortopedycznej i rehabilitacji medycznej. Wieloletni kierownik: Kliniki Ortopedii Katedry Reumatologii Śląskiej Akademii Medycznej, Katedry i Kliniki Ortopedii oraz Katedry i Zakładu Fizjoterapii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego, obecnie kierownik Kliniki Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu UJ CM. Jest autorem 260 prac naukowych, autorem lub współautorem 22 książek i monografii oraz twórcą pięciu patentów. Jest redaktorem naczelnym czasopisma „Journal of Orthopaedics Trauma Surgery and Related Research”. W latach 2002–2006 był prezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego.
Niniejsza książka stanowi pierwsze w polskiej i zagranicznej literaturze naukowej kompleksowe studium, które za cel stawia sobie przedstawienie koncepcji dekadencji moralnej społeczeństwa rzymskiego późnego cesarstwa ukazanej w Res Gestae Ammiana Marcellina, jednego z najważniejszych historyków świata starożytnego, żyjącego w IV w. n.e. Ammian, opisując w swym dziele długi okres historii Rzymu, zdiagnozował jednocześnie głęboki kryzys moralności współczesnych. Książka przynosi całościowy i wielostronny ogląd koncepcji Ammiana, którą Autorka przedstawia w świetle założeń jego systemu etyczno-historiozoficznego oraz w konfrontacji z bogatym źródłowym materiałem porównawczym. Opiera się przy tym na świetnej znajomości i analizie zarówno tekstu Res Gestae, jak i obszernej literatury naukowej, a swe ustalenia cały czas odnosi do kompetentnie zarysowanego obrazu tradycji moralistycznej kilku wieków rozwoju historiografii rzymskiej.
Dr Anna Mleczek jest filologiem klasycznym, wykładowcą języka łacińskiego w Jagiellońskim Centrum Językowym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracę dydaktyczną łączy z działalnością naukową, skupiając swoje zainteresowania badawcze głównie na historiografii rzymskiej okresu cesarstwa i republiki. Rezultatem pracy naukowej są artykuły opublikowane w czasopismach filologicznych, m.in. Ekskursy historyczne w dziełach Salustiusza, „Nowy Filomata” 2002, 6(3), czy The Counterfeit and Fake Emperor – Procopius in the „Res Gestae” of Ammianus Marcellinus, „Classica Cracoviensia” 2015, 18
Medycyna ma służyć dobru pacjentów, ale jak rozumieć to dobro: czy ogranicza się ono do zdrowia, czy obejmuje jeszcze coś innego? Jeżeli powołaniem medycyny jest troszczyć się przede wszystkim o to, co wchodzi w skład zdrowia, to jaką wagę powinna ona przykładać do jego różnych składników, takich jak długie życie, dobre samopoczucie lub sprawne funkcjonowanie? Jeżeli zaś właściwym przedmiotem troski medycyny są także inne rzeczy cenne dla osoby – piękniejszy wygląd, jaśniejszy umysł lub nawet lepszy charakter – to w jakim stosunku pozostają one do wartości zdrowia?
Medycyna ma jednak nie tylko świadczyć pacjentom usługi służące ich dobru; ma także świadczyć je sprawiedliwie. Jak powinny być zorganizowane świadczenia medyczne, aby były udzielane w sposób sprawiedliwy? Czy dostęp do potrzebnych świadczeń powinien być równy dla wszystkich, czy raczej jakoś zróżnicowany: zależny nie tylko od zdrowotnych potrzeb, mierzonych taką czy też inną miarą, lecz również od społecznych zasług lub nawet finansowych możliwości potrzebującego?
Książka Dobro i sprawiedliwość w opiece zdrowotnej nie daje ostatecznych odpowiedzi na wymienione pytania. Stara się jednak uwyraźnić rysujące się w nich niełatwe problemy, a także ukazać racje, ze względu na które jedne rozwiązania tych trudności mogą być uważane
za lepsze, trafniejsze czy też rozumniejsze od innych.
Heterologia, czyli dyskursywny tryb argumentowania oraz nurt filozoficzny badający status inności w zachodniej kulturze, powstała jako odpowiedź na wiele czynników intelektualno-społeczno-politycznych stopniowo zmieniających intelektualny krajobraz Francji i świata począwszy od lat dwudziestych XX wieku. Myśliciele tego nurtu poszukują podstawowych wartości, które uległy dewaluacji przede wszystkim w czasie II wojny światowej oraz później, w toku przemian kulturowych i cywilizacyjnych, na nowo zadając pytania o status podmiotu w relacji z Innym.
Nadrzędnym celem niniejszej książki jest opracowanie etycznych aspektów heterologii. Analizie poddane zostają pisma Michela Foucaulta (ze względu na ostatni etap rozwoju twórczego, w którym postuluje on rozwój kultur Siebie bądź technik Siebie), filozofia odpowiedzialności za Innego Emmanuela Lévinasa i metoda dekonstrukcji Jacques`a Derridy wraz z ostatnim etapem zwrotu etycznego,
kiedy w centrum rozważań znajdują się zagadnienia gościnności, daru, przebaczenia. Wyodrębniona etyka nazwana zostaje heterologiczną, a to, co inne, stanowi jej zasadę. W tego rodzaju etyce Inny nie może być obcy, ponieważ kształtuje tożsamość podmiotu, posiada twarz, wyjątkową osobowość uwikłaną w kulturę i historię. To, co inne, staje się znajome, bliskie, godne, by wziąć odpowiedzialność.
Marta Szabat – adiunkt w Zakładzie Filozofii i Bioetyki na Wydziale Nauk o Zdrowiu na Uniwersytecie Jagiellońskim Collegium Medicum, stypendystka rządu francuskiego (2012) oraz Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2015).
Po dłuższej przerwie spowodowanej czynnikami organizacyjnymi oraz potrzebą „zmiany warty" pokoleniowej bibliografów oddajemy humanistycznemu środowisku naukowemu kolejny tom wznowienia Bibliografii Polskiej XIX stulecia. Objęcie naszych badań autorskim projektem finansowanym przez Narodowy Program Rozwoju Humanistyki ma istotne znaczenie dla perspektywy dalszego rozwoju prac naukowych nad polską bibliografią narodową, jaką jest „Estreicher". Merytorycznie zaś nowa sytuacja w zakresie metod i możliwości kwerend, wykorzystujących dostęp do wielu druków przechowywanych za granicą (często pozwalających także na ich elektroniczny ogląd) oraz ścisła współpraca nawiązana z bibliotekami na Wschodzie otwierają perspektywy znacznego poszerzenia pola badawczego, uwzględnienia druków z zasobów dawniej niedostępnych.
„Monografia autorstwa Elżbiety M. Mach dotyczy niezwykle interesującego i słabo zbadanego w polskiej literaturze zagadnienia edukacyjnych konsekwencji integracji europejskiej na przykładzie edukacji wczesnoszkolnej w Polsce i we Włoszech. Autorka analizuje zmiany treści programowych w obu krajach w szerszym kontekście przemian historyczno-społeczno-gospodarczych w tak zwanym okresie przemian, to znaczy w latach 1945–2004 w przypadku Polski i 1922–2004 dla Włoch.
Książka jest owocem szeroko zakrojonych prac Autorki, prowadzonych w latach 1996–2004, obejmujących zarówno badania archiwalne, jak i analizę programów nauczania, podręczników szkolnych, ministerialnych zapisów prawnych, wytycznych zawartych w poradnikach metodycznych dla nauczycieli, a także wywiadów, rozmów i ankiet przeprowadzanych z nauczycielami. Elżbieta M. Mach wykorzystała także własne doświadczenia z pracy nauczycielskiej w klasach młodszych w latach 1984–1996 oraz w charakterze eksperta Ministerstwa Edukacji Narodowej w zakresie opiniowania programów i podręczników szkolnych dla klas I–III oraz do nauczania edukacji europejskiej, przede wszystkim w odniesieniu do edukacyjnych priorytetów Unii Europejskiej.
Cele i treści kształcenia w związku z integracją europejską na przykładzie edukacji wczesnoszkolnej we Włoszech i w Polsce wypełniają istotną lukę w polskiej literaturze przedmiotu”.
Z recenzji dr hab. Joanny Sondel-Cedarmas
Elżbieta M. Mach, dr nauk społecznych w zakresie pedagogiki, europeistka, pracownik Instytutu Europeistyki UJ, rzeczoznawca MEN w zakresie podręczników dla klas I–III, ekspert FRSE oraz EACEA ds. europejskich programów edukacyjnych; pozazawodowo
– hodowca kotów rasy turecki van, miłośnik muzyki klasycznej i górskich wędrówek. Zainteresowania badawcze: edukacja europejska, polityka edukacyjna UE, socjologia edukacji, edukacja i tożsamość, obywatelstwo europejskie, aktualne procesy
społeczno-kulturowe widziane w perspektywie zmiany edukacyjnej.
This book presents the dramatic and complex story of Armenia's ecclesiastical relations with Byzantine and subsequently Roman Christendom in the Middle Ages. It is built on a broad foundation of sources – Armenian, Greek, Latin, and Syrian chronicles and documents, especially the abundant correspondence between the Holy See and the Armenian Church. Krzysztof Stopka examines problems straddling the disciplines of history and theology and pertinent to a critical, though not widely known, episode in the story of the struggle for Christian unity.
Krzysztof Stopka is a Cracovian specialist in medieval history. He is head of the department of the history of culture and the teaching of history at the Jagiellonian University, and also director of the Jagiellonian University Museum. His work on Armenian issues includes Polish-language books on the Armenian Church in the East European diaspora in the Middle Ages and the history of the Armenians in Poland, showing their contribution to Polish culture. He is co-author of Ormianska Warszawa (2013), a book on the Armenians of Warsaw, which was awarded a top prize in the Clio Contest, the main Polish competition for books on history.
Jeżeli kiedykolwiek zastanawialiście się, czy istnieje lepszy, prostszy sposób na znalezienie szczęścia i zdrowia, nie szukajcie dalej. Finowie wiedzą o tym wszystko, a ta inspirująca książka pokaże Wam, jak to osiągnąć.
Zapomnijcie o hygge – pora zdmuchnąć świeczki i wyjść ze strefy komfortu!
Kanadyjska dziennikarka Katja Pantzar tak właśnie zrobiła, przenosząc się do odległego, nordyckiego kraju: Finlandii. Styl życia, który tam poznała odmienił jej ciało i umysł. Ten ciekawy i praktyczny przewodnik pokazuje proste i racjonalne sposoby pozwalające obudzić drzemiącą w nas siłę, odporność i determinację w dążeniu do celu. To dzięki nim Finowie co roku zajmują czołowe miejsca w rankingach najszczęśliwszych ludzi na świecie.
Z tej książki dowiecie się:
o jak codzienne spacery, jeżdżenie rowerem i pływanie korzystnie wpływają na nasze dolegliwości – i to bez karnetu w klubie fitness!
o dlaczego nic nie zastąpi regularnego kontaktu z naturą.
o czego nordycka dieta może nauczyć nas wszystkich o odżywianiu ciała, umysłu i duszy.
o dlaczego Finowie uczynili z sisu swoją cechę narodową– i jak każdy z nas może ją w sobie odnaleźć.
Katja Pantzar - pisarka, redaktorka i dziennikarka. Wychowana w Kanadzie córka fińskich imigrantów. Obecnie mieszka i pracuje w Helsinkach. Jest stałym współpracownikiem magazynu „Blue Wings”, występuje również w fińskiej telewizji i stacjach radiowych. Autorka dwóch przewodników po Helsinkach. Prywatnie wielka miłośniczka zimnych kąpieli w Bałtyku – bez względu na porę roku.
O (CZĘSTO) NIEODROBIONEJ LEKCJI POKORY WOBEC DOKONAŃ NASZYCH ZMARŁYCH PROFESORÓW
Gdyby zapytać każdego z nas, za co gotów byłby oddać swoje życie, to zapewne wszyscy odpowiedzielibyśmy, że za naszą ojczyznę. Tą – małą wprawdzie, ale przecież jednak ojczyzną – jest nasz Uniwersytet. Dobro, które odziedziczyliśmy po naszych Koleżankach i Kolegach, i które – rzecz jasna – naszą powinnością jest przekazać bez uszczerbku następnym pokoleniom. Dobro wspólne, którego jesteśmy jedynie chwilowymi depozytariuszami. Istnienie uniwersytetu pojmowanego w kategoriach ponadczasowej wspólnoty pokoleń dowodzi bowiem ponad wszelką wątpliwość, że istnieją wartości, które są trwałe i niezniszczalne. Starzeją się one, to prawda, jak wszystko zresztą na tym świecie, lecz bynajmniej nie stają się przez to przestarzałe.
W znanym powszechnie wyimku poetyckim Cypriana Kamila Norwida Ojczyzna to ziemia i groby. Narody, tracąc pamięć, tracą życie można – bez obawy o utratę sensu owego przesłania – zastąpić słowa „ojczyzna” i „narody” innym, równie uniwersalnym wyrazem. Jest nim słowo „uniwersytet”. Każda uczelnia stanowi bowiem z definicji nie tylko wspólnotę żywych, lecz także międzypokoleniowy most łączący przeszłość oraz przyszłość; tych, którzy odeszli, z tymi, którzy przyjdą po nas. Stąd, jeśli chce się nie
tylko poznać, ale i współtworzyć historię jakiegokolwiek uniwersytetu, to należy pójść na cmentarze, gdzie spoczywają jego profesorowie. Swoim życiem i śmiercią poświadczają oni bowiem słuszność Norwidowskiej definicji, a ich niejednokrotnie żmudna
droga badawcza oraz losy życiowe dokumentują tę nieprzerwaną nić pokoleń, z której utkana jest współczesność naszej przesławnej Almae Matris.
(...) Naszej przesławnej Wszechnicy przyświeca dewiza plus ratio quam vis (więcej znaczy rozum niż siła). Pokażmy, jako nieodrodni dziedzice naszych zmarłych Koleżanek i Kolegów, iż dobrze zrozumieliśmy sens tej maksymy, że podtrzymując o nich pamięć,
dowodzimy tej niezbędnej w życiu każdego badacza szczypty pokory wobec dokonań poprzedników, i że pamiętając o przeszłości, również dzisiaj wytyczamy dla nas w taki, jeszcze inny sposób, drogę do przyszłości.
Prof. dr hab. Jan Wiktor Tkaczyński
Przewodniczący Komitetu ds. Opieki nad Grobami Profesorów UJ
Turystyka w miejscach kłopotliwego dziedzictwa przedstawia fenomen transformacji dziedzictwa socjalistycznego pod wpływem rozwoju turystyki w Europie Środkowo-Wschodniej. Za klucz interpretacyjny dla analizy zjawisk turystycznych posłużyły najważniejsze koncepcje badawcze wypracowane w ostatnich latach na gruncie antropologii i socjologii turystyki, skupiające się wokół problematyki doświadczenia turystycznego oraz jego roli w tworzeniu i funkcjonowaniu atrakcji turystycznych.
[…] książka jest jedna z pierwszych polskich prac, które podejmują tytułowa problematykę w sposób tak szeroki, wypełniając jednocześnie pewna lukę istniejącą w literaturze turystycznej. Warto podkreślić, ze próba wypełnienia tej luki jest tym cenniejsza, że cechuje ją podejście interdyscyplinarne, a przedstawione analizy, interpretacje i stanowiska w dużej części znajdują oparcie w badaniach empirycznych.
Prof. dr hab. Wiesław Alejziak
Operując plastycznym językiem, autorka wprowadza czytelnika w interesującą ją problematykę; swobodnie kreśli granice pola badawczego, nie tracąc z oczu szerokiego horyzontu wielości możliwych spojrzeń wynikających z różnych metodologii i dyscyplin naukowych, w których kręgu zainteresowań pozostaje turystyka.
Dr hab. Łukasz Gaweł
Innowacje, jak również powiązana z nimi innowacyjność, przyciągają uwagę badawczą, gdyż są postrzegane jako determinanty rozwoju i podnoszenia konkurencyjności organizacji, sieci, regionów oraz gospodarek. Strategiczna rola innowacyjności oraz wartość najważniejszych typów innowacji wzrastają wraz z dynamicznie zmieniającymi się warunkami rynkowymi, możliwościami technologicznymi, a także natężeniem sił konkurencji, kooperacji czy koopetycji obserwowanymi w usieciowionej i cyfrowej gospodarce opartej na wiedzy.
Artykuły składające się na monografię reprezentują różne kierunki badań dotyczących innowacyjności, stanowiąc głos w dyskusji nad tożsamością nauk o zarządzaniu. W poszczególnych rozdziałach autorzy ujęli aktualne podejścia i problemy badawcze, odnosząc się do wybranych uwarunkowań, typów, źródeł i efektów innowacyjności, rozpatrywanych z perspektywy zarządzania konkurencyjnymi organizacjami. Do najważniejszych czynników mających wpływ na rozwój innowacji zaliczono: wiedzę, komunikację wewnąrz- i międzyorganizacyjną oraz współdziałanie w diadach i sieciach międzyorganizacyjnych. Szczególne znaczenie dla proinnowacyjnego zarządzania w organizacjach przypisano rozwojowi technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT), a także kreatywności indywidualnej i organizacyjnej oraz przedsiębiorczości.
„Wartością tej pracy jest […] to, że jej Autorzy wykazali się znajomością najbardziej współczesnych zjawisk […], nabrali do nich dystansu i potrafili wyciągnąć rzetelne, głębokie wnioski, które mogą być inspiracją dla czytelnika. Obok tej książki nie da się przejść obojętnie i długo nie zapomni się jej treści, będzie intrygować, zmuszać do refleksji”.
Z recenzji prof. dra hab. Kazimierza Wolnego-Zmorzyńskiego
„Książka Fakty i artefakty. Formy paraartystyczne w mediach ma na celu przedstawienie wielopłaszczyznowych zależności dostrzegalnych pomiędzy twórczością artystyczną a środkami masowego przekazu. Współcześnie trudno już mówić o hermetycznych granicach pomiędzy tymi formami, choć przez wiele lat zarówno medioznawcy, jak i literaturoznawcy zdecydowanie częściej skłonni byli akcentować różnice pomiędzy sztuką a dziennikarstwem, aniżeli wzajemne ich wpływy i podobieństwa. Zamierzeniem naszym jest przeanalizowanie oddziaływania na siebie form artystycznych i mediów, a także opisanie skutków tego procesu.”
Z wprowadzenia
Dzieło profesora Zbigniewa Szybińskiego uważam za wartościowe i potrzebne. Pokazuje ono, jak wielkie dysproporcje dzieliły w przeszłości polską medycynę od europejskiej czy światowej.
Rozwój medycyny zależy od rozwoju edukacji i nauki. Polska była państwem,które powstawało dopiero w tym czasie, w którym Europa była już w części ukształtowana. W średniowieczu i przez znaczną część nowożytności była uwikłana w wojny, często wyniszczające, co naruszało podstawy ekonomiczne istnienia państwa i zaowocowało rozbiorami. Pierwsza i druga wojna światowa pozbawiły nas dużej części profesorów medycyny i lekarzy. W tych warunkach Polska odrabiała dystans dzielący ją od Europy i świata.
Studenci i pracujący w klinikach lekarze muszą wiedzieć, że zostali obdarowani wartościami, które wnieśli do wiedzy medycznej, a zwłaszcza do nauki o chorobach wewnętrznych, niektórzy ich poprzednicy. Na tym tle historia medycyny polskiej i jej nauczania – w tym działalność Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego – w pełni zasługuje na społeczny szacunek i upamiętnienie.
Z recenzji prof. dra hab. n. med. Janusza Naumana
Studium Tożsamość niejednoznaczna jest pierwszym w Polsce naukowym opracowaniem twórczości literackiej i eseistycznej B. Fundoianu, rumuńskiego autora pochodzenia żydowskiego, znanego jednak częściej jako Benjamin Fondane. To próba opisania twórczości Fundoianu – poety, eseisty filozoficznego, dramaturga i krytyka literackiego – przez pryzmat dylematów tożsamościowych, które bezpośrednio bądź pośrednio wpływały na poglądy i wybory estetyczne autora. Podzielona na trzy rozdziały, odpowiadające okresom biografii twórczej Fundoianu i źródłom jego inspiracji, praca przynosi wnikliwą analizę najważniejszych aspektów ideowych i artystycznych tego pisarstwa. Świadoma faktu, że Fundoianu jest właściwie nieznany polskiemu czytelnikowi, autorka proponuje formułę wprowadzenia (prolegomena) do jego twórczości, starając się uchwycić to, co w niej najistotniejsze z punktu widzenia autorskiej refleksji filozoficznej w eseistyce oraz tematyki i stylu utworów literackich. Istotnym atutem publikacji jest imponująca bibliografia obejmująca całość dostępnej literatury krytycznej dotyczącej twórczości Fundoianu/Fondane’a, a także obszerne cytaty z eseistyki niemal nieznanego w Polsce pisarza oraz pojedyncze przekłady jego wierszy”.
Z recenzji dr. hab. Kazimierza Jurczaka
Recenzowany tom podejmuje ważny i aktualny temat, jakim jest crowdfunding finansowanie społecznościowe. Od kilku lat crowdfunding jest przedmiotem intensywnych badań prowadzonych z różnych perspektyw, przede wszystkim ekonomicznych, prawnych i medioznawczych. Patrząc na analizy tego zjawiska z perspektywy światowej, można stwierdzić, że wyniki badań publikowane są przede wszystkim w czasopismach naukowych i raportach branżowych, mniej jest natomiast publikacji książkowych o charakterze naukowym. Książki poświęcone crowdfundingowi ukazują się, ale mają przede wszystkim charakter poradnikowy. W tym kontekście propozycję przygotowaną pod redakcją Anny Pluszyńskiej i Anny Szopy należy oceniać jako publikację, która podejmując temat dyskutowanyna całym świecie wypełnia lukę na polskim rynku.Włączenie do tomu zarówno ogólnych artykułów przeglądowych, jak i tekstów empirycznych lub/i dogłębnie analizujących badane zjawisko jest atutem recenzowanego materiału. Książka powinna zainteresować z jednej strony badaczy i studentów, z drugiej zaś praktyków chcących poszerzyć wiedzę o finansowaniu społecznościowym. Dla tych pierwszych publikacja stanowić będzie dobre wprowadzenie do tematu crowdfundingu, pokazując kierunki badań i odsyłając do bogatej literatury przedmiotu. Dla tych drugich może stanowić kompendium wiedzy oraz dzięki zamieszczeniu studiów przypadku inspirację do rozwoju nowych kampanii crowdfundingowych.Z recenzji dra hab. Patryka Gałuszki
Marcin Karas przedstawia heliocentryczną teorię Kopernika jako wynik jego badań astronomicznych, które zostały ukierunkowane przez dogłębną znajomość poprzedzających go dwóch tysięcy lat rozwoju astronomii. Dla historyka filozofii niezwykle przekonująco brzmi teza Kopernika wyakcentowana przez Karasa, że to rozwój astronomii, nawarstwiające się obserwacje nieba, kolejne próby ich zobrazowania i opisania doprowadziły najpierw do zakwestionowania geocentryzmu, z powodu nierozwiązywalnych aporii tkwiących w tym modelu świata, a następnie podjęcia próby zbudowania innego, bardziej spójnego modelu kosmosu. Przy czym owa spójność dotyczy nie tylko wewnętrznej koherencji modelu, ale przede wszystkim jego lepszej adekwatności do poczynionych obserwacji i obliczeń. W świetle tej tezy Kopernik jawi się jako kontynuator wielkich filozofów i astronomów przeszłości, a zarazem wielki odkrywca i reformator ludzkiego obrazu świata. Dla znawcy nauki starożytnej i średniowiecznej nie tylko nie stanowi to paradoksu, lecz jest raczej potwierdzeniem trafności ustaleń autora: rozwój nauki nie dokonuje się skokowo, a tak zwane rewolucje naukowe są, owszem, dziełem geniuszy, takich jak polski astronom, ale przygotowywane są przez lata pracy naukowej poprzedzających ich badaczy, którzy potem, szczególnie w popularnej świadomości, giną w cieniu swoich wielkich uczniów (jak Wojciech z Brudzewa „ginie” w cieniu Kopernika). Wszystko to świadczy o wyjątkowości i oryginalności opracowania profesora Marcina Karasa.
Z recenzji prof. dra hab. Artura Andrzejuka, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
