Czym jest dobrostan pracownika i jakie jest jego znaczenie w ogólnym szczęściu jednostki? Jaką rolę w życiu zawodowym odgrywają emocje i jakie funkcje pełnią w zarządzaniu organizacją? Jak różnią się menedżerowie pod względem doświadczanych emocji i dobrostanu od osób niepełniących funkcji kierowniczych? Jakie typy dobrostanu pracownika można wyróżnić i jakim profilem emocjonalnym się cechują? To tylko wybrane pytania, na które Autorka próbowała odpowiedzieć, dokonując gruntownej analizy literatury przedmiotu i przeprowadzając szeroko zakrojone badania. Niniejsza pozycja wzbogaca dynamicznie rozwijający się nurt badań nad dobrostanem pracownika i jego emocjami, uzupełniając lukę na rynku wydawniczym dotyczącą zagadnień związanych z doznaniami afektywnymi pracownika. Magdalena Jaworek pragnie przybliżyć w niniejszej pracy problematykę związaną z afektywną stroną dobrostanu pracownika, ze szczególnym uwzględnieniem dobrostanu menedżerów. Autorka powołuje się na obszerną i kompletną literaturę oraz przedstawia wyniki badań prowadzonych na imponującej próbie ponad 3000 pracowników. Książka stanowi bardzo owocną formę syntezy problematyki oraz dyskusji z innymi publikacjami, porusza tematykę rzadko podejmowaną przez psychologów pracy i teoretyków zarządzania, a także zawiera autorski wkład w rozumienie emocji związanych z pracą. Z recenzji prof. dr hab. Barbary Kożusznik Magdalena Jaworek – doktor nauk o zarządzaniu, magister psychologii. Adiunkt w Zakładzie Zachowań Organizacyjnych Instytutu Ekonomii, Finansów i Zarządzania na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zainteresowania naukowe ukierunkowała na obszary związane z psychologią pracy i organizacji, skupiając uwagę na wypaleniu zawodowym, pracoholizmie, zaangażowaniu w pracę oraz emocjach związanych z pracą. Autorka i współautorka artykułów w recenzowanych czasopismach o międzynarodowym zasięgu. Przeprowadza również badania i sporządza analizy na potrzeby przedstawicieli świata biznesu.
W jakim stopniu pojęcie kontaktu może stanowić efektywne narzędzie rozpoznawania współczesnej rzeczywistości kulturowej? Jak powtórzenie na polu naukowym przez badacza performatywnego gestu artystów – wyodrębnienia, wskazania i zdefiniowania przestrzeni oraz dynamiki relacji między podmiotami znajdującymi się z sobą w kontakcie – może w efektywny sposób przyczynić się do poszerzenia naszej wiedzy o świecie? Autorzy tekstów zebranych w niniejszym tomie próbują odpowiedzieć na te pytania, analizując wybrane zjawiska ze współczesnej rzeczywistości kulturowej w jej lokalnym i globalnym wymiarze. Szczególną uwagę zwracają na nowe, emergentne formy komunikacji i organizacji społecznej, które stały się możliwe wraz z upowszechnieniem dostępu do internetu. Autorzy skłaniają się w swoich analizach do krytycznej rewizji pojęcia kontaktu, wskazując na kluczowe znaczenie jego technologicznych, kulturowych i politycznych ramifikacji prowadzących nie tylko do powstawania nowych cyberplemion, ale także do wytwarzania spekulatywnych czy postfaktycznych wizji rzeczywistości. Zebrane propozycje przeformułowania i zaktualizowania istniejących definicji stref kontaktu służą postawieniu diagnozy sprawczości i skuteczności współczesnych aktywizmów społecznych, polityk nacjonalistycznych, spektakli życia politycznego i działań na polu sztuki, których media elektroniczne stały się integralną infrastrukturą. Zbiór szkiców zatytułowany Bądźmy w kontakcie! Strefy kontaktu jako narzędzie rozpoznawania współczesności poszerza horyzonty myślowe odbiorcy, uczy uważnej i porównawczej lektury, umożliwia zrozumienie najnowszych procesów kulturowych i społeczno-politycznych w Europie w XXI wieku. Zebrane eseje świetnie wypełniają zadanie badawcze postawione na wstępie, czyli „zdefiniowanie sposobów rozpoznawania współczesnej rzeczywistości kulturowej poprzez przemyślenie dynamiki zmian w techno‑ludzkich strefach kontaktu w XXI wieku”. To ważna publikacja zarówno dla kulturoznawców, jak i antropologów, socjologów czy teatrologów, co jednoznacznie świadczy o jej transdyscyplinarnym charakterze; zaś przystępny język i rzetelna kontekstualizacja historyczna, społeczna i kulturowa badanych zjawisk i problemów sprawiają, że tom jest odpowiedni nie tylko dla doświadczonych badaczy, ale także dla czytelników dopiero rozpoczynających studia nad przemianami współczesnych społeczeństw i świata. Z recenzji wydawniczej dr hab. Agnieszki Adamowicz-Pośpiech, prof. UŚ Ewa Bal · profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Katedrze Performatyki na Wydziale Polonistyki. W obszar jej zainteresowań naukowych wchodzą zagadnienia translacji międzykulturowej, mobilności kulturowej, nacjonalizmu, lokalności, dramaturgie mniejszości językowych, a także metodologie krytyczne z zakresu (de/post)kolonializmu, gender i queer studies oraz performatyki. Konrad Wojnowski · adiunkt w Katedrze Performatyki na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się teorią performatywności, filozofią komunikacji oraz wpływem mediów i technologii na kulturę. Obecnie realizuje grant badawczy Narodowego Centrum Nauki poświęcony probabilistycznym epistemologiom w sztuce XX i XXI wieku.
Przedsiębiorca może prowadzić działalność gospodarczą sam. Jeśli obsługa przedsiębiorstwa wymaga jasno zdefiniowanej pomocy innych ludzi, to można pozyskać ich wsparcie na podstawie umów o świadczenie usług. Obsługa przedsiębiorstwa wymaga jednak często bieżącej i zmiennej w czasie koordynacji pracy ludzkiej, dlatego narzędzia prawa cywilnego nie wystarczają. Przedsiębiorstwo może być efektywnie obsłużone jedynie za pomocą organizacji hierarchicznej, czyli opartej na prawie wewnętrznym i aktach stosowania prawa. To oznacza, że przedsiębiorca potrzebuje pomocy państwa – i państwo taką usługę publiczną oferuje. Państwo wyposaża przedsiębiorcę w kompetencję do powołania struktury przynależnej do rozproszonej administracji publicznej, a konkretnie do tak zwanej administracji świadczącej. Taką strukturę prawo nazywa zakładem pracy. A zatem przedsiębiorstwa, w tym przedsiębiorstwa prywatne, obsługiwane są przez organizacje publiczne. Wszystko to wydaje się szokujące, lecz to tylko pozór. Autor książki stara się wykazać, że zakwalifikowanie zakładów pracy do struktur administracji rozproszonej w żaden sposób nie jest sprzeczne z wolnością gospodarczą. Co więcej, właśnie takie zakwalifikowanie zakładów pracy czyni wolność gospodarczą realną. Bez tak rozumianej pomocy państwa nie tylko rozwój firm, ale i rozwój gospodarczy społeczeństw musiałyby się zatrzymać na poziomie zakładów rzemieślniczych, i to raczej tych mniejszych. Arkadiusz Sobczyk, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, teoretyk i praktyk prawa pracy oraz ochrony danych osobowych. Autor licznych publikacji, w tym dziewięciu monografii, a także redaktor komentarza do kodeksu pracy. Członek Komisji Prawniczej Polskiej Akademii Umiejętności oraz Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Pracy (2016–2018), były sędzia orzekający, radca prawny.
Zmiany na rynku bankowym spowodowane innowacjami cyfrowymi mają przełomowe znaczenie i wiodą do licznych usprawnień w funkcjonowaniu instytucji finansowych, istotnie ograniczając koszty i zwiększając elastyczność prowadzonej przez nie działalności. Innowacje cyfrowe w bankowości uwzględniają też w coraz większym stopniu aspekty społeczne, pomagają w oferowaniu produktów i usług bankowych osobom, które w przeszłości nie mogły lub nie chciały z nich w pełni korzystać.
Celem monografii jest zbadanie wpływu innowacji cyfrowych w bankowości na włączenie finansowe i cyfrowe społeczeństwa w krajach Unii Europejskiej, a zwłaszcza w Polsce. Główną tezą pracy, rozwijaną w jej części teoretycznej, jest stwierdzenie, że innowacje cyfrowe w bankowości pozytywnie oddziałują na otoczenie funkcjonowania banków, a przez to na ich modele biznesowe i sposób świadczenia usług bankowych. Podkreślane jest też, że regulacje rynku finansowego sprzyjają tworzeniu przyjaznego środowiska do wdrażania innowacji cyfrowych w bankowości. Druga część książki ma charakter empiryczny i służy weryfikacji głównej hipotezy badawczej.
Jest to nowe, całościowe ujęcie przełomowych innowacji. Monografia wyróżnia się aktualnością i reprezentatywnością. Dotychczasowe publikacje Autora plasują go w ścisłej czołówce specjalistów od neobankowości. Każdy, kto chce zrozumieć współczesne funkcjonowanie świata finansów, powinien sięgnąć po tę wartościową pozycję wydawniczą.
Z recenzji prof. dr. hab. Jana Krzysztofa Solarza, Społeczna Akademia Nauk
Autor ma szeroką wiedzę o funkcjonowaniu, przeobrażeniach i regułach gry konkurencyjnej w sektorze finansowym, umiejętności stosowania metod analizy i syntezy. Krąg odbiorców to studenci kierunków ekonomicznych, w szczególności piszący prace dyplomowe; eksperci zajmujący się zagadnieniami polityki innowacyjnej i rozwiązywaniem problemów wykluczenia społecznego; młodzi naukowcy poszukujący inspiracji do dalszych prac badawczych.
Z recenzji prof. dr hab. Doroty Korenik, Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu
Dr Mateusz Folwarski – adiunkt w Katedrze Bankowości i Globalnego Systemu Finansowego w Instytucie Finansów Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie oraz wykładowca przedmiotów bankowych w Instytucie Ekonomii, Finansów i Zarządzania na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor wielu publikacji z zakresu bankowości, nowych technologii, innowacji finansowych, a także ekspertyz z dziedziny finansów i rynku bankowego, m.in. dla Centrum Analiz Klubu Jagiellońskiego, Warszawskiego Instytutu Bankowego oraz Ośrodka Badań i Analiz Systemu Finansowego Alterum.
Analizy ujęte w książce koncentrują się wokół tematyki akademickiego kształcenia przyszłych nauczycielek i nauczycieli wczesnej edukacji w obszarze ich kompetencji międzykulturowych. Autorka przedstawia podstawy edukacji międzykulturowej, koncepcje rozwijania umiejętności służących pokojowemu funkcjonowaniu w zróżnicowanym świecie oraz modele procesu uczenia się odnoszone do studentek i studentów pedagogiki przedszkolnej i wczesnoszkolnej. Ukazane tło teoretyczne stanowi wprowadzenie do propozycji cyklu zajęć mających na celu rozwijanie kompetencji międzykulturowych w szkole wyższej.
„Katarzyna Smoter porusza zagadnienia istotne z perspektywy społecznej. Proponowane rozwiązania stanowią alternatywę dla innych schematów myślenia o edukacji do integracji w społeczeństwie wielokulturowym. Niniejsza książka jest godna polecenia nie tylko nauczycielom kształcenia początkowego, ale także przedstawicielom nauk społecznych, studentom, wychowawcom i pedagogom – praktykom pracującym w placówkach oświatowych."
Z recenzji dr hab. Ewy Pasterniak-Kobyłeckiej, prof. UZ
Katarzyna Smoter – absolwentka pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej i socjologii, uzyskała stopień doktora w zakresie nauk społecznych w dyscyplinie pedagogika na Uniwersytecie Jagiellońskim. Obecnie jest adiunktem w Zakładzie Pedagogiki Szkolnej i Dydaktyki Akademickiej Instytutu Pedagogiki UJ. Autorka i współautorka 27 artykułów naukowych i rozdziałów w monografiach. Prowadzi zajęcia z zakresu edukacji międzykulturowej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Uczestniczka programu MNiSW „Mistrzowie Dydaktyki”.
Analizy zaprezentowane w książce koncentrują się wokół problematyki ewaluacji edukacyjnej. Autorka omawia teoretyczne podstawy badań ewaluacyjnych oraz postawy nauczycieli wobec ewaluacji, umieszczając je w kontekście zawodowym i tożsamościowym. Przyjmując metodologiczną perspektywę badań mieszanych, przedstawia przeprowadzone przez siebie analizy, zarówno ilościowe, jak i jakościowe. Publikacja stanowi opis zróżnicowania postaw badanych wobec ewaluacji zewnętrznej, wewnętrznej i autoewaluacji oraz różnorodności sposobów rozumienia edukacji przez poszczególnych uczestników tego procesu.
Rozprawa jest przykładem projektu umieszczonego na pograniczach i przecięciach wielu współczesnych, często niedocenianych w praktyce badawczej, dyskursów pedeutologicznych. Za bardzo trafną uznaję decyzję o wyborze ewaluacji jako przedmiotu zainteresowań. Należy to docenić w sytuacji, w której ewaluację w teorii i praktyce pedagogicznej zwykło się traktować w sposób powierzchowny, niepoparty pogłębionymi studiami wypracowanych dotychczas koncepcji, nurtów i modeli. Autorka swobodnie porusza się pomiędzy psychologią, ewaluacją oraz pedagogiką, nie tracąc z pola widzenia przyjętych celów. Przeprowadzone w takiej konwencji badania w nowym świetle przedstawiają osobę i pracę współczesnego nauczyciela.
Z recenzji prof. dr. hab. Henryka Mizerka przygotowanej na konkurs PTP
Autorka burzy stereotypy panujące wokół ewaluacji i rozwiewa mity z nią związane. Z pewnością książka Zuzanny Sury stanowi ważny wkład w rozwój nauk pedagogicznych, w zakresie pedeutologicznym, dydaktycznym i pedagogiki szkoły wyższej. Należy się spodziewać, że w pierwszej kolejności publikacja trafi do akademików. Zasadne jest również to, aby ją dystrybuować wśród praktyków – nauczycieli, dyrektorów szkół i innych osób zajmujących się ewaluacją. Gorąco polecam lekturę tej książki także tym, którzy odpowiadają za politykę edukacyjną.
Z recenzji wydawniczej dr hab. Anny Perkowskiej-Klejman
Zuzanna Sury – asystent w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Uzyskała wyróżnienie Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego w konkursie na najlepszą rozprawę doktorską obronioną w 2019 roku oraz Rady Wydziału Filozoficznego UJ za Tożsamościowe i zawodowe uwarunkowania postaw nauczycieli wobec ewaluacji własnej pracy. Prowadzi kursy związane z ewaluacją edukacyjną i metodologią badań pedagogicznych. W jej aktywności naukowej istotną funkcję pełnią dotychczasowe doświadczenia zawodowe. Pracowała w młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym i w szkole podstawowej.
Księga jest jednym z dwóch tomów jubileuszowych ofiarowanych Pani Profesor Elżbiecie Mańczak-Wohlfeld z okazji jej siedemdziesiątych urodzin.
Pani Profesor Elżbieta Mańczak-Wohlfeld jest anglistką, językoznawcą, niekwestionowanym autorytetem w zakresie teorii kontaktów językowych, wpływu języka angielskiego na polszczyznę oraz inne języki europejskie, polsko-angielskich badań kontrastywnych, a także różnych aspektów gramatyki angielskiej. Jest autorką ponad 160 publikacji, w tym czterech książek, podręczników akademickich oraz artykułów naukowych. Jest również redaktorem i współredaktorem słowników anglicyzmów w języku polskim.
Księga jubileuszowa zawiera kilkanaście artykułów z zakresu językoznawstwa napisanych przez cenionych polskich językoznawców. Artykuły zawarte w księdze jubileuszowej dotyczą różnorodnych zagadnień m.in. z zakresu kontaktów językowych, w tym kontaktów języka angielskiego z innymi językami, zapożyczeń angielskich w języku polskim, zapożyczeń romańskich w polszczyźnie, wyrazów egzotycznych w języku prasy, jak również frazeologii biblijnej w różnych językach, wpływu języka niemieckiego na język górnołużycki, nauczania łaciny w starożytnym cesarstwie rzymskim, a także użycia przyimków wtórnych oraz modalności w wypowiedziach językowych.
Krótkowzroczny strateg nie zwraca uwagi na zmiany potrzeb klientów. W zażartej konkurencji z głównym rywalem nie zauważa też przełomowych zmian technologii. Nie dostrzega problemów społecznych, zmian klimatu, biedy. Podobnie potrafi przeoczyć konkurenta, nie może więc wygrać rywalizacji rynkowej. Ten sam strateg, którego obarcza się odpowiedzialnością za porażki, jest jednak ojcem wcześniejszych sukcesów firmy. Oskarżanie menedżera o krótkowzroczność to droga donikąd, zwykłe szukanie winnego. Zrozumienie krótkowzroczności strategicznej wymaga głębszego, szerszego oraz rzetelnego spojrzenia. Otwiera ono drogę do właściwego zrozumienia strategii, do wdrażania lepszych rozwiązań, a dalej – do przyszłych sukcesów firmy. Warto więc zająć się krótkowzrocznością strategiczną, bowiem rozwiązanie problemów, które to zjawisko wywołuje, zawiera obietnicę lepszej i długiej przyszłości firm. „Przedstawiona monografia jest dziełem oryginalnym, które nie ma swojego odpowiednika w piśmiennictwie polskim, a nawet w światowym. Stanowi doskonałe opracowanie w obszarze zarządzania strategicznego, co czyni z niej ważną pozycję referencyjną w dyscyplinie nauk o zarządzaniu i jakości. Zamieszczenie praktycznych przykładów czyni z opracowania dzieło o charakterze nie tylko stricte naukowym, ale i aplikacyjnym, co jest jednym z ważnych postulatów charakterystycznych dla dyscypliny nauk o zarządzaniu. Kolejną wartością publikacji jest zaproponowanie ramy teoretycznej do badania krótkowzroczności, z jednoczesnym eksponowaniem uwarunkowań jednostki-człowieka oraz interakcji międzyludzkich”. Z recenzji prof. dr hab. Ewy Stańczyk-Hugiet Wojciech Czakon – profesor nauk ekonomicznych, twórca i kierownik Katedry Zarządzania Strategicznego na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Wcześniej pracownik Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach, gdzie stworzył Katedrę Teorii Zarządzania. Wieloletni wykładowca MBA Wyższej Szkoły Bankowej w Chorzowie. Interesuje się zjawiskami międzyorganizacyjnymi, strukturami i strategiami firm wobec ważnych aktorów otoczenia. Zgłębiając behawioralne uwarunkowania strategii (m.in. preferencje, interpretacje, zaufanie), otwiera drogę do skuteczniejszych zachowań strategicznych firm. Autor ponad 200 publikacji z zakresu zarządzania strategicznego w polskich i międzynarodowych czasopismach naukowych. Redaktor wydań specjalnych dotyczących koopetycji (m.in. w „Long Range Planning”, „Industrial Marketing Management”, „International Studies of Management & Organization”). Kierownik projektów badawczych finansowanych ze środków Narodowego Centrum Nauki, Horyzont 2020 oraz 7 Programu Ramowego UE. Członek naukowych organizacji krajowych (Komitet Nauk Organizacji i Zarządzania Polskiej Akademii Nauk) i zagranicznych (Academy of Management, European Academy of Management, International Society for Professional Innovation Management, European Institute for Advanced Studies in Management). Profesor wizytujący uczelni polskich, włoskich i francuskich.
Monografia Wobec postpamięci stanowi analizę porównawczą oraz interpretację twórczości literackiej tak zwanej generacji „po” – a więc drugiego pokolenia Żydów w Polsce po Holokauście – w świetle pytań o wpływ postpamięci na tożsamość i świadomość osób urodzonych po wojnie i o możliwość tworzenia własnych narracji wśród odziedziczonych wspomnień. Anna Kuchta śledzi wątki autobiograficzne w utworach, które mogą być odczytane jako deklaracje tożsamościowe, autorstwa sześciu polskich pisarzy urodzonych w latach czterdziestych i pięćdziesiątych w rodzinach ocalałych z Zagłady: Ewy Kuryluk (ur. 1946), Bożeny Keff (ur. 1948), Romana Grena (ur. 1951), Magdaleny Tulli (ur. 1955), Agaty Tuszyńskiej (ur. 1957) i Moniki Sznajderman (ur. 1959). Badaczka eksploruje zagadnienie postpamięci w polskim kontekście historyczno-politycznym i ukazuje wielowymiarowość strategii tożsamościowych przedstawicieli pokolenia „po”. Książka Anny Kuchty stanowi istotny wkład w zrozumienie zjawiska pamięci i postpamięci drugiego pokolenia polskich Żydów po Zagładzie, uwikłanego w bardzo szczególne uwarunkowania społeczno-kulturowo-polityczne. Z recenzji prof. dra hab. Stanisława Obirka Anna Kuchta – absolwentka Katedry Porównawczych Studiów Cywilizacji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, doktor nauk humanistycznych w zakresie nauk o kulturze i religii (2019). Interesują ją kondycja kultury współczesnej oraz zagadnienia postpamięci i tożsamości kulturowej w XX i XXI wieku. Pasjonuje się również japońską literaturą i kulturą popularną (w tej perspektywie bada powieść Genji Monogatari). Jest redaktorką magazynu „Maska” i pisma „The Polish Journal of Aesthetics”, stypendystką SYLFF (The Ryoichi Sasakawa Young Leaders Fellowship Fund).
W XX wieku Węgry przeszły niezwykle złożoną ewolucję w polityce zagranicznej. W chwili przejęcia władzy przez komunistów w 1948 roku Budapeszt został podporządkowany Moskwie. Zależność ta stopniowo się zmniejszała, dzięki czemu w 1968 roku János Kádár mógł pełnić funkcję negocjatora między Czechosłowacją a ZSRR. W czasie kryzysu w Polsce w latach 1980–1981 węgierscy przywódcy sceptycznie odnosili się do skutków interwencji zbrojnej w PRL, choć uważali NSZZ „Solidarność” za wroga socjalizmu. Po 1989 roku polityka zagraniczna Budapesztu na nowo stała się niezależna i wielowektorowa. Za szczególnie ważne należy uznać działania mające na celu wsparcie diaspory węgierskiej żyjącej w krajach sąsiednich. Tak zwana polityka narodowa była najbardziej widoczna w relacjach z Rumunią, Słowacją, Ukrainą i Serbią. Węgry z racji geograficznego położenia stanowią swego rodzaju pomost między Wschodem a Zachodem. Węgierskie elity uważają relacje z zachodnimi krajami za bardzo ważne, przy czym zwracają się ku Wschodowi zawsze wtedy, kiedy chcą pokazać swoją niezależność. Wschód kojarzy im się z kolebką narodu, dawną potęgą i poczuciem bezpieczeństwa. Po 1956 roku pierwszymi państwami (nie licząc demoludów), które uznały reżim Kádára, były kraje azjatyckie, a pod koniec lat 80. Budapeszt nawiązał relacje z Koreą Południową i odnowił stosunki z Chinami. W XXI wieku sztandarową koncepcją w polityce zagranicznej Węgier jest „otwarcie na Wschód”. Jako jeden z pierwszych krajów w Europie dostrzegły one potencjał w handlu i współpracy z ChRL, ale chwalenie „chińskiej drogi demokracji” i stwierdzenia, że Węgrom bliżej do Ankary, Moskwy i Pekinu, mogą budzić niepokój nie tylko w Brukseli, ale także w innych stolicach Unii Europejskiej. Krytycy uważają, że kierunek wschodni nie ma racji bytu, ponieważ realne kontakty (głównie gospodarcze) łączą Budapeszt z gospodarkami starej Unii.
Książka jest bardzo ciekawie napisana i wciągająca. Autorce udało się wypracować specyficzny rodzaj dyskursu: z jednej strony trzyma się konsekwentnie naukowości, z drugiej ciąży ku swobodzie eseistycznej. Nie ma cienia wątpliwości, że mamy do czynienia z dyskursem naukowym, ale jego surowość zostaje złagodzona silnym wyeksponowaniem podmiotu piszącego, delikatną skłonnością do metaforyzacji wypowiedzi, jednoznaczną sugestią, że lektury nie da się zredukować do samych tylko struktur, ponieważ doświadczenie somatyczne odgrywa w nim wielką rolę. Pani Folta-Rusin czyni z paratekstów coś więcej, gdyż to właśnie one składają się na zbiór „materialnych realizacji”, które w szczególny sposób reprezentują dzieło sztuki literackiej. Jak sama stwierdza, interesuje ją przede wszystkim „oglądanie książek i czytanie towarzyszących tekstowi obrazów”. Sprawia to, że prawdziwym przedmiotem jej rozprawy staje się ściśle powiązana z wizualnością semiosfera, tylko pozornie przynależna do pola marginesów, w rzeczywistości znacząco kształtująca sposoby lektury. To jeden z najważniejszych elementów decydujących o wartości tej rozprawy. Z recenzji prof. Adama Dziadka Anna Kazimiera Folta-Rusin – literaturoznawczyni, absolwentka polonistyki, asystentka w Katedrze Lingwistyki Komputerowej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się związkami literatury i obrazu, kulturą wizualną, a także badaniem literatury współczesnej. Publikowała między innymi w „Śląskich Studiach Polonistycznych”, w półroczniku „Społeczeństwo, Edukacja, Język” oraz w „Zeszytach Artystycznych”. Autorka bloga literackietwarze.wordpress.com, na którym zamieszcza recenzje i eseje krytyczne.
Książka Komunikacja międzykulturowa albo lepiej nie wychodź zdomu ma służyć nie tylko poznaniu różnic kulturowych czy kulturowegokontekstu komunikacji, lecz również kształtowaniu umiejętności porozumiewaniasię oraz budowania więzi między ludźmi i społeczeństwami różnych krajówniezbędnych w obecnym wielokulturowym świecie. Publikacja ma charakterinterdyscyplinarny, łącząc ze sobą niezależne sfery nauki, takie jakkulturoznawstwo, antropologia, nauki o zarządzaniu oraz teoria komunikacji, alezasadniczo łącząc teorię z praktyką.Komunikacja międzykulturowa jestobszarem teorii i umiejętnością, której można i aktualnie trzeba się nauczyć,gdyż może być znakomicie wykorzystywana przy wszelkiego rodzaju kontaktachmiędzykulturowych i międzynarodowych nie tylko przez środowiska gospodarcze czydyplomatyczne, lecz także przez każdego z nas. Nasze codzienne życie, praca,spotkania z sąsiadami, sposób spędzania wolnego czasu, marzenia i planywykraczają poza granice jednej kultury. Przyjęcie założenia, że to, co obce lubinne, może być korzystne dla nas, przychodzi nam bez trudu w momencie wyborówkonsumenckich w galeriach handlowych. Gorzej niestety jest w stosunkachmiędzyludzkich. Ta książka powstała po to, aby to zmienić.DanutaGlondys anglistka, politolog i doktor kulturoznawstwa. DyrektorWydziału Kultury Urzędu Miasta Krakowa (19931999) i Stowarzyszenia WillaDecjusza (20012016), wieloletnia ekspertka Komisji Europejskiej, wykładowcapolskich i zagranicznych uczelni. Pasjonatka wypraw i odkrywania świata;podróżowała po ponad 35 krajach w Afryce, Azji i AmerycePołudniowej.Małgorzata Bednarczyk naukowiec i praktykzarządzania przedsiębiorstwami oraz organizacjami międzynarodowymi. Profesorzarządzania uczelni polskich i zagranicznych. Inicjator porozumień międzyzagranicznymi uczelniami i firmami. Prywatnie podróżnik zainteresowanazwłaszcza wyprawami po Azji i Ameryce oraz Europie.
Książka Piotra Bogaleckiego Wiersze-partytury w poezji polskiej neoawangardy. Białoszewski Czycz Drahan Grześczak Partum Wirpsza imponuje nie tylko ogromną wiedzą i erudycją oraz umiejętnością przemierzania wraz z czytelnikiem skomplikowanych, splątanych ścieżek neoawangardowych eksperymentów, koncepcji i metatekstów. Wiedzy tej towarzyszy nie tylko zapał wykładu prostowania od dawna powtarzanych historycznoliterackich tez i wydobywania żywego dyskursu poetów-eksperymentatorów spod złogów uogólnień. Przede wszystkim wielką wartością tej książki jest pasja i inwencja badacza-czytelnika, który nie waha się podejmować wyzwania najtrudniejszych wierszy-partytur, jakimi może się pochwalić polska neoawangarda. Monografia rysuje nie tylko kompletny obraz bardzo szczególnego i trudnego do opisu zjawiska, w którym krzyżują się muzyczne i poetyckie przesłanki tworzenia eksperymentalnych partytur. Stanowi także szczególną historię eksperymentów poetyckich, podejmowanych na pograniczu najważniejszych obecnych na polskim gruncie tendencji neoawangardowych, z konkretyzmem i konceptualizmem na czele. Wszystko to wzbogacone o świetne, pełne inwencji, nowatorskie interpretacje wierszy-partytur sprawia, że książka Piotra Bogaleckiego stanowić będzie ważną, obowiązkową pozycję neoawangardowej, teoretycznej i historycznej, biblioteki.Z recenzji dr hab. Joanny Orskiej, prof. Uniwersytetu WrocławskiegoPerformatywne, intermedialne, polifoniczne eksperymentalne wiersze-partytury nie przestają zadziwiać. Popisowo odgrywają awangardowy temat różnicującego powtórzenia, za Halem Fosterem pojmowany jako powracające z przyszłości działanie opóźnione. Skutecznie komplikują pojęcia dzieła, całości i oryginału, dynamizując utajoną relację pomiędzy tym, co w tekście zaktualizowane, a tym, co w nim potencjalne, a jednak już teraz iście widmowo współtworzące jego fenomen. Istniejący w kondycji partytury tekst nawiedzany jest przez przyszłe wykonania przy czym nawiedzanie to nie jawi się nam jako niespodziewane i niechciane, lecz jako założone i nasłuchiwane. Choć wciąż niezaistniałe, wykonania z przyszłości aktualizują rozciągniętą przed nami partyturę już teraz, ta zaś jak ujmie to Hendrik Folkerts rozszerza złożoność implikowanych przez siebie procesów czasowych. Wiersze-partytury to zadania: intrygujące i obiecujące, o wymagających i cokolwiek enigmatycznych regułach, zgodnie z którymi próbuję je wykonać wiedząc jednak, że w inny sposób zabierze się za nie kiedyś interpretator kolejny. Jeśli żywię nadzieję, że poświęcona im refleksja może okazać się produktywna nie tylko w odniesieniu do stosunkowo wąskiego wycinka historii neoawangardowego eksperymentu, lecz także w myśleniu o poezji i literaturze jako takich to dlatego, że partytura obiecuje mi wszystko. Zupełnie jak wiersz i pewnie dlatego łączący i dzielący je zarazem dywiz od razu wydał mi się myślnikiem: linią zadumy prowadzącą w nieznane.Piotr Bogalecki dr hab., historyk i teoretyk literatury, komparatysta, kulturoznawca. Pracuje w Instytucie Literaturoznawstwa Uniwersytetu Śląskiego na stanowisku profesora uczelni. Laureat Nagrody Narodowego Centrum Kultury za najlepszą rozprawę doktorską z dziedziny nauk o kulturze (2010). Jego naukowe zainteresowania obejmują myśl postsekularną, teorię literatury oraz polską poezję XX i XXI wieku, ze szczególnym uwzględnieniem nurtów awangardowych i eksperymentalnych. Autor książek Niedorozmowy. Kategoria niezrozumiałości w poezji Krystyny Miłobędzkiej (2011) i Szczęśliwe winy teolingwizmu. Polska poezja po roku 1968 w perspektywie postsekularnej (2016). Współredagował m.in. antologię Drzewo Poznania. Postsekularyzm w przekładach i komentarzach (2012) oraz monografie: Więzi wspólnoty. Literatura religia komparatystyka (2013), Polytropos. Na drogach Tadeusza Sławka (2016), Wiedza niezdyscyplinowana. Meandry międzyobszarowości (2017). Współpracuje z Ośrodkiem Badań nad Awangardą Uniwersytetu Jagiellońskiego. Mieszka w Chorzowie.
Zbyt często zapominamy, że pojęcie obrazu nie jest z nami od zawsze. Stanowi ono intelektualny wynalazek epoki Axenzeit. Dzięki niemu świat Greka epoki klasycznej to the brave new world – staje się nie tylko rozpoznawalny, ale również interpretowalny. Ukształtowany wówczas sposób myślenia i postrzegania rzeczywistości zapoczątkowuje szczególny typ kultury diakrisis, która w swych zrębach funkcjonuje do dziś. Jej naturalność, oczywistość oraz racjonalna poręczność przesłaniają nam jednak archaiczny świat przed epoką obrazu. Pytanie, jakie warto więc zadać, brzmi: co zobaczymy, jeśli uwolnimy się od kategorii reprezentacji, podobieństwa i wizerunku? Co zobaczymy, próbując spojrzeć na świat oczami homeryckiego Telemacha? Książka ta zwraca się ku wąskiemu, lecz niezwykle ważnemu wycinkowi kultury dawnej Grecji (IX–IV w. przed Chr.), w którym nie tylko rzeczy zostały przekształcone w obrazy, obrazy w pojęcia, ale także ikoniczność, będąca dotąd formą oddziaływania, stała się wizualnością. Analiza tego procesu to cała „archeologiczna manufaktura” ukierunkowana nie tyle na zabytki, ile na ich kulturowe siedliska – eikotopie. Paradoksalnie bohaterami tej książki nie są więc wyłącznie tytułowe rzeczy i obrazy – rzeczowniki, ale również zespolone z nimi działania, praktyki i gry społeczne oraz ich światopoglądowe motywacje. Ów amalgamat zyskuje tu miano faktu ikonicznego – wytworzonej rzeczy o określonych jakościach i własnościach plastycznych, będącej jednocześnie wizerunkiem, zdarzeniem i stanem. Przeszłość oglądamy oczami antykwariusza, muzealnika – oczami pełnymi zachwytu i zrozumienia dla kształtu wylewu attyckiej wazy, dla jej technologicznej doskonałości. Widziany z tej perspektywy świat skazany zostaje na bycie przedstawieniem. To przestrzeń biernych, podległych, oswojonych obiektów. Jednocześnie ten niemy świat antycypujemy; to w nim szukamy życia, choć jest on martwy, jest nam dany już tylko jako las kamiennych reprezentacji. Cena za dostąpienie poczucia estetycznej wzniosłości, za odczucie piękna mającego niejednokrotnie posmak autoerotycznego zaspokojenia (ale czyż nie o to nam właśnie chodzi?) jest wielka. Chcąc mówić o kulturze Grecji, chcąc zobaczyć coś więcej niż tylko zachwycające, piękne szczątki, musimy jednak zmienić nastawienie. Nasze zadanie to odwrócić na chwilę proces dewerbalizacji kultury, gdyż dawna Grecja to przede wszystkim przestrzeń aktywnego oddziaływania, ucieleśnionego, uczestniczącego, sprawczego współbycia; to zastygający z czasem – w coraz piękniejszych przedmiotach – czasownik. fragment Słowa wstępnego „Reliefy rozmazane to dzieło nowatorskie i kompletne, w którym odnajdziemy fascynującą opowieść o wizualnym przełomie, jaki dokonał się w kulturze archaicznych Greków. Aby wniknąć w ów świat myślenia i działania sprzed racjonalizującej epoki Platona i Arystotelesa, autorowi nie wystarcza jednak sama biegłość praktyczna archeologa klasycznego ani filologiczna znajomość greckich tekstów. Wykorzystuje on gruntowną podbudowę teoretyczną, której dostarcza filozofia czy głęboki namysł kulturoznawczy, by ukazać nam ikoniczność w sposób dla badacza kultur starożytnych niezwykły i oryginalny. Śmiałość ta jest wielką zaletą książki, gdyż pozwala zerwać zasłonę oczywistości z naszych spekularnych przyzwyczajeń i interpretacyjnych nawyków dotyczących greckich obrazów. To również studium napisane na styku dwóch wielkich antropologicznych tradycji: frankofońskiej oraz anglosaskiej, łączące tym samym interpretacyjną świeżość z metodologiczną dyscypliną. Z pewnością będzie nie tylko cennym przewodnikiem dla starożytników, ale dzięki swej erudycyjności może także stanowić niewyczerpane źródło inspiracji dla szeroko rozumianych przedstawicieli nauk humanistycznych: kulturoznawców, filozofów sztuki, kognitywistów czy antropologów kultury”. dr hab. Gościwit Malinowski, prof. UWr
Trwająca niemal pół stulecia aktywność pisarska Kawabaty Yasunariego (18991972), pierwszego japońskiego noblisty, autora uznanych powszechnie na całym świecie wybitnych dzieł, takich jak przyswojone polszczyźnie Tancerka z lzu, Kraina śniegu, Tysiąc żurawi, Śpiące piękności, Głos góry czy Meijin mistrz go, przypada na okres, kiedy historyczne doświadczenia Japonii obejmowały zarówno imponujące sukcesy, jak i dotkliwe porażki, entuzjazm duchowego otwarcia na świat, jak i próby nacjonalistycznej izolacji, pokojowy rozkwit, jak i agresywną ekspansję. Wobec wszystkich dramatycznych i przełomowych dotknięć losu, nie tylko w życiu kraju, ale też we własnej indywidualnej egzystencji, cieszący się autorytetem w japońskich kręgach literackich Autor starał się zachowywać spokój i równowagę, a świat literatury, estetyki i dawnej tradycji japońskiej był dla niego schronieniem w ucieczkach przed tym wszystkim, czego nie umiał bądź nie chciał akceptować.Kawabata w całej swojej pisarskiej spuściźnie może być odbierany jako liryczny piewca wędrówek, poszukiwań i niespełnień w życiu uczuciowym jednostki, jako autor prowadzący czytelnika przez świat poruszających pejzaży oraz własnych zaskakujących odkryć, dokonywanych okiem wrażliwego obserwatora miejsc i ludzi, korzystający często z prawa do narracyjnych niedopowiedzeń, zawieszonych na wpół pytań i paradoksów ukrytej strony zjawisk, a przy tym mistrz subtelnej aluzji literackiej.Przygotowany w środowisku naukowym japonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego tom studiów omawiających dorobek Kawabaty, walory jego sztuki pisarskiej i stylu, ma być w intencji redaktorów i autorów tekstów próbą wypełnienia zauważalnej od dawna luki w polskim dyskursie literaturoznawczym i zapoczątkowania wielostronnej debaty na temat dzisiejszej percepcji jego twórczości z perspektywy poetyki, estetyki i stylistyki literackiej oraz translatoryki i lingwistyki tekstu.
The volume consists of six parts devoted to literature, languages, history, culture, science, religions and philosophy of the Eastern World. Its aim is to portray the present-day state of oriental studies, which are here understood predominantly as philologies of Asia and Africa, but also as a field of study including other, adjacent disciplines of the humanities, not neglecting the history of oriental research. The book's multidisciplinary content reflects the multi- and often interdisciplinary nature of oriental studies today.Part 1 (Literature) offers new insights into belles-lettres written in Arabic, Hindi, Turkish, Urdu, Persian and Japanese.Part 2 (Linguistics) contains studies on Sanskrit texts (in a stylometric approach), Japanese nominals, Japanese poetry as a linguistic source, Arabic translations of the Bible, Arabic dialect of Morocco, Arabic culinary terms of Persian origin and Turkish vocabulary of the language reform era.Part 3 (History) investigates Napoleon's campaign in the Middle East, Middle Eastern-Russian relations in the 18th century, the history of Seljuk Empire and the works of a Moroccan historian, afar Ibn Amad an-Nr as-Salaw.Part 4 (History of Oriental Studies) deals with the history of oriental studies in Kraków and with the problems of a critical edition of the Quran.Part 5 (Culture and Science) examines the artistic achievements of Egyptian moviemaker Ysuf ahn and possible influence of the Muslim science on medieval Polish scholars.Part 6 (Religion and Philosophy) explores some philosophical concepts of the Confucian ethics and the contribution of Karma Bint Amad Al-Marwaziyya to preservation and transmission of some religious traditions of Islam.Barbara Michalak-Pikulska is the Head of the Arabic Department of the Institute of Oriental Studies of the Jagiellonian University in Krakow. She obtained her Ph.D. in Arabic Literature from the Jagiellonian University in 1994, and now she is professor of Modern Arabic Literature.Marek Piela, PhD , Assistant Professor at the Arabic Department of the Institute of Oriental Studies of the Jagiellonian University in Krakow (Poland). He teaches practical Hebrew and Theory of translation.Tomasz Majtczak, PhD , Assistant Professor at the Institute of Oriental Studies of the Jagiellonian University in Krakow (Poland). He teaches practical Hebrew and Theory of translation. In his academic interests he focuses on Old and Classical Japanese, historical grammar and genetic relationships of Japanese, Old Turkic, Yiddish and historical linguistics and etymology.
Książka analizuje z perspektywy antropologii kultury problem rzeczy w teatrze Jana Klaty. Analizowane rzeczy przynależą do sfery codzienności i popkultury. Przedstawione interpretacje pozwalają dostrzec, iż omawiane przedmioty są zarówno refleksem kultury współczesnej, jak i jej artystycznym przetworzeniem. Autorka opisuje chwyty reżysera, określając jego strategię twórczą jako tożsamą z działaniem kolekcjonera i bricoleura. Klata gromadzi i wprowadza do swoich spektakli obiekty, które w toku akcji scenicznej zyskują nowe, inne niż prymarne znaczenia i funkcje. Dzięki tej strategii przedmioty funkcjonujące w spektaklach Klaty podlegają mechanizmom semantycznych przekształceń i stają się częstokroć nośnikami kilku znaczeń naraz. Książka jest próbą uchwycenia pozostających w ciągłym ruchu obiektów i przyjrzenia się ich stale zmieniającym się znaczeniom. Michalina Lubaszewska w swojej książce Rzecz w teatrze Jana Klaty. Kolekcja, zabawa, efekt teatralności postawiła sobie za cel przeprowadzenie analizy rzeczowości w teatrze popularnego w ostatnich latach polskiego reżysera teatralnego, aby w ten sposób uchwycić cechy dystynktywne jego dokonań. Nie ograniczyła jednak instrumentarium analitycznego, jakim posłużyła się do realizacji tak sformułowanego zadania, do narzędzi stricte teatrologicznych, nastawionych na ogląd materialności teatru, w tym – skupiających się na rekwizytach teatralnych i, szerzej, przedmiotach scenicznych, lecz wzbogaciła swoje spojrzenie o podejścia badawcze coraz szerzej wykorzystywane we współczesnej humanistyce, z antropologią kulturową na czele. Mam tu na myśli rozwijający się od lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku nurt refleksji, skupiający się na ontologii rzeczy, ich sprawczości oraz sensotwórczym i kulturotwórczym potencjale. Zaproponowane ujęcie wnosi świeży powiew do pisania o teatrze najnowszym i otwiera czytelników na ważne prądy współczesnej humanistyki. Z recenzji prof. Grzegorza Ziółkowskiego Michalina Lubaszewska, doktor nauk humanistycznych, zajmuje się relacjami między antropologią kultury i sztuką. Publikowała m.in. w „Kontekstach”. Pracuje w Katedrze Lingwistyki Komputerowej UJ.
Największej wartości i oryginalności, a nawet historycznej doniosłości książki Jana Hartmana można dopatrzyć się w tym, że stanowi ona wyraz i wypowiedź schyłkowej świadomości postliberalnej – świadomości tego, że stary liberalizm umarł, nawet jeśli konserwują go wciąż jeszcze funkcjonujące instytucje; że „wolność” w liberalnym rozumieniu przestała już emanować świeżością i porywać ludzi, a sam porządek liberalnej demokracji stracił w ich oczach atrakcyjność [… ]. Stanowisko filozoficzne, które przedstawia Jan Hartman, to projekt nader oryginalny i twórczy, niemający bodajże – zgodnie z moją najlepszą wiedzą – bezpośredniej konkurencji; to samotny, filozoficzny, „własny” system, który autor buduje zgodnie z duchem filozofii nowoczesnej jako jej godny – choć późny, a wręcz bardzo późny – kontynuator. Nazwać by można tę pozycję: postkantowsko-postfenomenologicznym idealistycznym neoegzystencjalizmem. Z recenzji dr. hab. Jacka Dobrowolskiego „[… ] dopiero ten, kto buduje się noumenalnie, tocząc aktywną walkę z kolonizującymi jego życie wewnętrzne kukłami społecznych person oraz narcystycznymi fantomami, może stać się człowiekiem prawdziwie wolnym”. „Świat, w którym już «o nic nie chodzi», wyprany z ideałów i złudzeń oświecenia, a tym bardziej odarty z archaicznego imaginarium plemiennych wierzeń, staje się «maszyną wojenną» niekończącej się, nigdy niewystarczającej organizacji oraz koczowiskiem zastygłej w swej ruchliwości jak rój pszczół masy, otaczającej i okrążającej Ziemię bez żadnych widoków na cokolwiek innego, co mogłoby mieć większy sens niż wymiana pokoleń [… ]”. „Wraz z wyczerpaniem się idei emancypacji epoka wolności zdaje się zmierzać ku końcowi. Wracamy w koleiny życia społecznego rządzonego przez potrzebę bezpieczeństwa [… ], która jest wszak czymś bardziej pierwotnym i silniejszym od pragnienia wolności, nie mówiąc już o ideałach egalitarnych i demokratycznych, będących wyrafinowanym luksusem dziejowej aksjologii”. Jan Hartman (ur. w 1967 roku we Wrocławiu) jest profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Kieruje Zakładem Filozofii i Bioetyki na Wydziale Nauk o Zdrowiu Collegium Medicum UJ. Publikuje prace popularne oraz podręczniki filozofii, a przede wszystkim traktaty filozoficzne, w których konsekwentnie rozwija swój autorski program uprawiania filozofii z pozycji metafilozoficznych: Heurystyka filozoficzna (1997), Techniki metafilozofii (2001), Wiedza, byt, człowiek (2011) oraz Pochwała litości (2017). Uzupełnieniem i rozwinięciem tej ostatniej pracy jest niniejsza Pochwała wolności. W pewnej mierze tworzą one dwuczęściowy traktat antropologiczny. Prof. Jan Hartman jest również publicystą piszącym dla wielu redakcji, jakkolwiek najsilniej związanym z tygodnikiem „Polityka”, w którym ma swój stały felieton.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
