Publikacja Marty Połeć Artyści uliczni polskich miast jest nie tylko niezwykle interesującą i zajmującą opowieścią o ulicznych artystach Polski, lecz także ważnym głosem nauk organizacji i zarządzania, podnoszącym tematykę sztuki popularnej, organizowania, twórczości i ekonomicznego radzenia sobie ludzi z obrzeży głównych nurtów działalności gospodarczej. Autorka ukazuje działalność kulturalną w przestrzeni miejskiej polegającą na występach ulicznych jako formę przedsiębiorczości artystycznej. Na podstawie długotrwałych i rygorystycznie przeprowadzonych badań etnograficznych przedstawia sylwetki ulicznych artystów głównie z pięciu wielkich miast Polski: Gdańska, Krakowa, Lublina, Warszawy i Wrocławia.
Książka podbudowana jest solidnie literaturą przedmiotu i stanowi istotne oraz wartościowe wypełnienie luki w naukach humanistycznych i społecznych, a szczególnie w zakresie nauk organizacji i zarządzania. Dla naukowca jest rzetelnym zapisem interesujących i dogłębnych badań, dla praktyka – cennym przewodnikiem po zjawisku występów artystycznych w przestrzeni miejskiej, a dla Czytelnika zainteresowanego tematyką artystów ulicznych może być wciągającą lekturą, zawierającą wiarygodny materiał przedstawiony w sposób przystępny (choć nie uproszczony), piękny i zachęcający do lektury.
Z recenzji prof. dr hab. Moniki Kostery,
Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, Uniwersytet Linneusza, Szwecja
Marta Połeć – absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku zarządzanie oraz etnologia i Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie na kierunku zarządzanie kulturą i mediami. Obecnie doktorantka na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ w dziedzinie nauk humanistycznych. Laureatka III edycji przyznawanego przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego Diamentowego Grantu. W jego ramach od 2014 roku realizuje czteroletni projekt badawczy pod nazwą „Etnografia nieformalnej organizacji artystów ulicznych w Polsce”. Zainteresowania Autorki dotyczą przede wszystkim nauk o organizacji, etnografii, sztuki ulicznej oraz antropologii przestrzeni miejskiej.
Alister Cox, angielski zegarmistrz i twórca automatów, po tragicznej śmierci córki porzuca swoje rzemiosło i pogrąża się w rozpaczy. Szansę na wybawienie odnajduje w niespodziewanej propozycji sam cesarz Chin prosi go, aby przybył do Zakazanego Miasta i stworzył trzy zegary, jakich jeszcze świat nie widział. Gdy jednak Cox trafia na dwór, zaproszenie i szczodre obietnice wszechwładnego monarchy okazują się czymś innym.Cesarski zegarmistrz jest pełną maestrii powieścią o ojcowskiej miłości, wielkiej pasji i ambicji. To jednocześnie historia o zderzeniu odmiennych rzeczywistości Wschodu i Zachodu oraz o zetknięciu się zwykłego człowieka z władcą-bogiem, który pragnie stać ponad upływem czasu. Ransmayr tworzy zapierające dech w piersiach obrazy, snując jednocześnie filozoficzną refleksję nad upływającym czasem. Ta wyjątkowa powieść sprawia, że czas zdaje się płynąć inaczej.Autor, posługując się mocnym i eleganckim językiem, potrafi wczuć się w sytuację ludzi żyjących w odległej epoce. To prawdziwe dzieło sztuki.Frankfurter Allgemeine Zeitung
The main topic of the book is how to argue for formal epistemic norms of credence. The author advocates formal justificational pluralism, suggesting that it is reasonable to use various formal tools, e.g. different “scoring rules”, in arguments for synchronic and diachronic norms.
The author first examines various occasions on which modern formal epistemology fails to live up to its “formal” label. Among the topics considered next are: the Dutch Book Theorem and Arguments (which fails according to the author), a novel version of the Principal Principle, and a constructive approach to higher order probabilities. The author argues then that the best method for dealing with various belief update problems is that of minimizing inverse relative entropy, and defends the claim that for evaluating an agent’s credal state at a single moment the Brier Score seems to be the way to go.
Wroński’s results are unified by applying proper mathematical methods to different and yet interconnected aspects of key elements of currently ongoing debates about bayesian epistemology. The book is a research monograph on a technically and philosophically advanced topic. The work is not for the faint-hearted, but Wroński definitely succeeds at showing that this is rightly so. By approaching the problems in a good mathematical form Wroński shows that in formal philosophy the devil is often in the detail. And he has quite a lot to learn from Wroński.
Rafał Urbaniak, Associate Professor, University of Gdańsk
Leszek Wroński is an Assistant Professor at the Institute of Philosophy of Jagiellonian University in Kraków. His previous book, a study of the prospects of various formulations of the Common Cause Principle, was published as Reichenbach’s Paradise in 2014. He is mainly interested in formal epistemology and philosophy of probability, having authored and co-authored papers on probabilistic causality and the branching space-time theory. He sings in a vocal ensemble specialising in the Baroque period and leads one whose sole period of interest is the Renaissance.
Autorka podejmuje w pracy ważny, słabo rozpoznany i wrażliwy społecznie problem niedoskonałości menedżera, upatrując w nim czynnika istotnego dla sprawności organizacji, jak również na poziomie pojedynczego człowieka. Uznając za punkt wyjścia samą niedoskonałość, stawia tezę o potrzebie celowego, zaprojektowanego w skali całej organizacji, uwzględniającego wiele wymiarów oraz czynników wsparcia menedżera przez organizację. Poruszenie tego problemu jest ważnym elementem rozwoju nauk o zarządzaniu.
Podjęty temat jest ambitny intelektualnie, lokuje się w nurcie behawioralnym nauk ekonomicznych, w dyscyplinie nauk o zarządzaniu. Izabela Stańczyk rozpoczyna swoją monografię od rozpoznania problemu kompetencji oraz roli menedżera w osiąganiu sprawności przez organizację i dokonuje przeglądu literatury odnoszącej się do wsparcia organizacyjnego menedżerów. Na tej podstawie wyodrębnia sześć wymiarów wsparcia stanowiących autorski i znaczny wkład w rozwój nauk o zarządzaniu w dziedzinie nauk ekonomicznych, a dalej wskazuje na cztery grupy czynników wsparcia organizacyjnego menedżerów.
Prof. zw. dr hab. Wojciech Czakon
Uniwersytet Jagielloński w Krakowie
Publikacja Izabeli Stańczyk dotyczy strategicznego zarządzania zasobami ludzkimi w organizacji, a w szczególności wzmacniania potencjału menedżerów. Jest to problematyka istotna zarówno z punktu widzenia teorii, jak i współczesnej praktyki zarządzania. Wpisuje się ona także w główny nurt debat toczonych we współczesnych naukach o zarządzaniu. W przeglądzie literatury autorka wykazuje się wysokiej klasy umiejętnościami syntezy i teoretycznej refleksji. Przeglądowe tabele literaturowe ułatwiają zapoznanie się z badaną problematyką i wskazują na istniejące w literaturze luki.
Dr hab. Dominika Latusek-Jurczak, Prof. ALK
Akademia Leona Koźmińskiego w Warszawie
Praktycy i badacze szukający odpowiedzi na pytanie o efektywne sposoby działania współczesnych organizacji muszą stawić czoło licznym dylematom wynikającym z tempa i złożoności zmian w otoczeniu. Metody, narzędzia i działania, uważane dotychczas za skuteczne i przynoszące oczekiwane rezultaty, nie są już gwarancją sukcesu przedsiębiorstwa. Konieczna jest dyskusja dotycząca ich aktualności oraz — szerzej — kierunków rozwoju nauk o zarządzaniu.
W nurt tych rozważań wpisują się dociekania Autorów poszczególnych rozdziałów monografii, koncentrujące się na poszukiwaniach odpowiedzi na pytania o:
podstawy teoretyczne opisu zjawisk w dziedzinie zarządzania,
sposoby funkcjonowania współczesnych przedsiębiorstw,
konieczne zmiany w postrzeganiu menedżera i złożoności jego decyzji.
Zarysowana w monografii tematyka jest wielowątkowa i obszerna. Należy ją traktować jako próbę przybliżenia kierunków rozwoju nauk o zarządzaniu i dylematów z tym związanych, które powinny stanowić podstawę dyskusji obecnie i w przyszłości.
Oddając do rąk Czytelników pracę dotyczącą czerniaka błony naczyniowej i różnicowania łagodnych oraz złośliwych nowotworów wewnątrzgałkowych, autorki mają nadzieję, że jej lektura pozwoli na przybliżenie Koleżankom i Kolegom okulistom problemów związanych z diagnostyką i leczeniem tych potencjalnie groźnych dla życia nowotworów gałki ocznej.Książka jest poszerzona o prezentację przypadków klinicznych, co w zamyśle mailustrować problemy diagnostyczne oraz sposoby i wyniki leczenia czerniaka błony naczyniowej.AutorkiOgromne doświadczenie i wiedza Autorek oraz bogaty materiał ilustracyjny dotyczący histopatologii, obrazowania i leczenia umożliwiły opracowanie wyjątkowo cennego podręcznika. Wysokiej jakości zdjęcia zamieszczone w Atlasie pomagają w poznaniu i zrozumieniu patologii oraz zagadnień klinicznych guzów gałki ocznej.
Książka praktycznie i przystępnie pokazuje, jak skonstruować użyteczne klinicznie, dynamiczne opracowanie przypadku. Uczy, w jaki sposób analizować czynniki biologiczne, psychologiczne, społeczne, kulturowe, duchowe i rozwojowe, które mogą powodować problemy u pacjentów w wieku od 4. do 18. roku życia. Liczne przykłady ilustrują etapy tworzenia opracowania przypadku oraz wykorzystanie go do zaplanowania skutecznej, zindywidualizowanej terapii. Szczególną uwagę autorka poświęciła sposobom pokonywania najczęstszych trudności występujących na tym etapie terapii.Książka jest cennym źródłem wiedzy dla psychologów klinicznych pracujących z dziećmi i młodzieżą, opiekunów, pracowników społecznych, psychiatrów i pielęgniarzy psychiatrycznych. Omówiono w niej proces opracowania przypadku w różnych grupach wiekowych, z uwzględnieniem zróżnicowanych potrzeb przedszkolaków, dzieci w wieku szkolnym oraz młodzieży.Manassis łączy ogromne doświadczenie kliniczne z zaangażowaniem na rzecz opartej na dowodach praktyki psychiatrycznej. Ta książka powinna być obowiązkową lekturą dla wszystkich klinicystów, którzy chcą zapewnić optymalną terapię dzieciom i ich rodzinom.Mina K. Dulcan, MD, Department of Psychiatry, Robert and Anna H. Lurie Children's Hospital of Chicago and Northwestern University Feinberg School of MedicineTen kompleksowy i profesjonalny podręcznik zawiera wykresy, diagramy i opisy przypadków, które pomogą zarówno doświadczonym, jak i początkującym klinicystom stworzyć właściwe opracowanie przypadku.Robert D. Friedberg, PhD, dyrektor i wykładowca Center for the Study and Treatment of Arraous Youth, Pało Alto UniversityAutorka omawia:Zalety opracowania przypadku oraz podstawowe założenia koncepcyjnePozyskiwanie istotnych informacji. Kluczowe strategie stosowane podczas ocenyBiologiczne aspekty opracowania przypadku Psychologiczne aspekty opracowania przypadkuSpołeczne aspekty opracowania przypadkuAspekty duchowe i kulturowe w opracowaniu przypadkuProces opracowania przypadku oraz ogólne uwagi dotyczące przedszkolakówOpracowanie przypadku u dzieci w wieku szkolnymOpracowanie przypadku u młodzieżyPrezentacja wniosków z opracowania przypadku i implikacje dla terapiiZastosowanie opracowania przypadku do tworzenia planu terapiiTrudności związane z opracowaniem przypadku i monitorowanie postępuKatharina Manassis, MD, jest lekarzem psychiatrą i samodzielnym pracownikiem naukowym w Szpitalu Chorób Dziecięcych w Toronto, gdzie uczestniczy w realizacji Programu Leczenia Zaburzeń Lękowych u dzieci i młodzieży. Dr Manassis wykłada w Katedrze Psychiatrii Uniwersytetu w Toronto, pracuje także na Wydziale Rozwoju Człowieka i Psychologii Stosowanej Instytutu Badań Edukacyjnych w Ontario. Jest autorką ponad 70 prac naukowych, dwóch poczytnych książek dla rodziców oraz podręczników dla specjalistów w zakresie zdrowia psychicznego dzieci.
Artykuły zebrane w książce łączy zasada komplementarności czytania tekstów kultury, jak również interpretacyjnego drążenia każdego z nich. Znalazły się tu części poświęcone retoryce obrazu malarskiego i literackiego, filozofiom tekstów kultury, sposobom budowania iluzji w dziełach artystycznych, magiom: słów, detali, fraz poetyckich, form, linii i kolorów plastycznych.
Polonistyka w kontekście tradycji i nowoczesności, py- tania o aksjologię, metodologia odbioru narracji zarówno w tekście literackim, jak i malarskim, czy wreszcie kwestia literatury „trudnej” w edukacyjnym dyskursie – oto kolejne problemy, które przedstawiam.
W dawnych i nowych dialogach poszukuję odpowiedzi na zasadnicze pytania: kim jest pisarz, artysta?, jaki jest świat?, czy i w jaki sposób można odczytać zapieczętowane sensy, myśli oraz ulotne chwile wyobraźni dzieł kultury, sztuki, filozofii? Jak utrwalić „zobaczone” w poezji, a jak opowiedzieć historie „zapisane” w malarstwie.
Sztuka bliskiego budowania dialogu z dziełem literackim i plastycznym, a co za tym idzie – myślenie, czytanie, patrzenie, opowiadanie obrazów, które prowadzi do zrozumienia i przeżycia, to główna idea, na której zbudowana jest narracja tej książki.
ANNA PILCH – profesor tytularny, literaturoznawca, dydaktyk. Kieruje Katedrą Polonistycznej Edukacji Nauczycielskiej na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autorka książek Kierunki interpretacji tekstu poetyckiego. Literaturoznawstwo i dydaktyka (2003, 2006), Symbolika form i kolorów. O krytyce artystycznej Stefanii Zahorskiej (2004), Formy wyobraźni. Poeci współcześni przed obrazami wielkich mistrzów (2010) oraz licznych artykułów w czasopismach i książkach zbiorowych. Zajmuje się
historią literatury XX i XXI wieku, analizą i interpretacją tekstów kultury (szczególnie poezji i malarstwa), współczesnymi systemami edukacyjnymi, metodologią odbioru narracji plastycznych w dydaktyce, „lekturą twarzy” literackich i malarskich, sztuką czytania ikonicznych i poetyckich obrazów w nowoczesnej polonistce.
Po latach 70. i 80. ubiegłego stulecia, kiedy zainteresowanie przemianami i rolą związków siarki było w zasadzie marginalne w porównaniu z innymi zagadnieniami biochemicznymi, w ostatniej dekadzie nastąpił gwałtowny rozwój badań w tym zakresie, na skutek czego ukazują się setki prac rocznie, mające na często przełomowe znaczenie dla dalszych badań w tym kierunku. Z tego względu uważam, że podjęcie inicjatywy kompleksowego opracowania zagadnień związanych z udziałem tioli w procesach biochemicznych jest ze wszech miar na czasie i potrzebne ze względów praktycznych.
Z recenzji prof. Dr. Hab. Włodzimierza S. Ostrowskiego
Książka jest adresowana do lekarzy, farmaceutów, biochemików i biologów, a także do bardziej wymagających i ambitnych studentów medycyny, farmacji i innych kierunków przyrodniczych. Spodziewamy się, że spotka się ona również zainteresowaniem przedstawicieli takich dziedzin, jak toksykologia środowiskowa, żywienie i biologia molekularna.
Animacja społeczno-kulturalna jako nowatorski sposób organizowania działalności społecznej i kulturalnej spopularyzowała się w Polsce z początkiem lat dziewięćdziesiątych XX wieku i stała się pewnego rodzaju odpowiedzią na dominującą w okresie PRL koncepcję scentralizowanego upowszechniania kultury. Innowacyjnością podejścia zafascynowani byli zarówno teoretycy, jak i praktycy działalności społeczno-kulturalnej, czego skutkiem stały się uruchomienie akademickich kierunków kształcenia w zakresie animacji, zmiana nazewnictwa wielu instytucji zajmujących się działalnością społeczno-kulturalną, a także organizacja rozlicznych spotkań służących wymianie doświadczeń praktyków czy refleksji teoretyków nad tym nowym zjawiskiem.
Autorka prezentowanej książki poszukuje odpowiedzi na pytanie o uwarunkowania rozwoju tej edukacyjnej strategii działalności społeczno-kulturalnej w naszym kraju. Na podstawie przeprowadzonych badań można wnioskować, że animacja w działalności kulturalnej w pierwszym dziesięcioleciu transformacji skierowana została na niekorzystną dla swego rozwoju ścieżkę, warunkowaną nikłym wsparciem procesu jej implementacji ze strony polityki kulturalnej państwa. Brak strukturalnego umocowania dziedziny doprowadził do tego, że jej rozwój opierał się na pojedynczych inicjatywach i działaniach, nie zaś na rzetelnie zaprojektowanym procesie profesjonalizacji.
„Rozprawa jest kompendium wiedzy na temat przemian w polityce kulturalnej i organizacji życia kulturalnego w naszym kraju lat powojennych, ze szczególnym wyeksponowaniem przekształceń okresu transformacji społeczno-kulturowej zainicjowanej wydarzeniami 1989 roku. (…) Na tle szczegółowego opisu tych zjawisk najbardziej wartościowe w jej warstwie treściowej wydaje się ukazanie licznych uwarunkowań opisywanego zjawiska. Owe uwarunkowania to stymulatory i bariery rozwoju animacji społeczno-kulturalnej w naszym kraju”.
Z recenzji prof. zw. dra hab. Tadeusza Aleksandra
W roku 1991 prof. Zbigniew Raszewski pisał o potrzebie podjęcia badań nad ikonografią teatralną i opracowania jej dokładnej dokumentacji. Studium Alicji Kędziory stanowi rzetelną realizację tego postulatu, ale przekracza tradycyjnie pojmowane granice dokumentacji. Zjawisko ikonografii zostało rozpatrzone – zgodnie z dyrektywami historyków sztuki – z różnych punktów widzenia, m.in. technologicznego, ekonomicznego, informacyjnego, kulturowego, socjologicznego, artystycznego. Powstała książka (… ) „stanowi próbę przybliżenia historii teatru poprzez jego wizualność, cechę jemu od zawsze immanentną, walor, który w drugiej połowie XIX w. zaczął się rozprzestrzeniać na różne sfery życia, niejednokrotnie zacierając ostro wcześniej wyznaczone granice”. (… ) to frapująca opowieść zarówno o historii czasopisma, które dotąd nie ma monografii, jak i o dziejach teatru. Opisując bowiem poszczególne gatunki ikonografii teatralnej, wskazując jej relacje z innym sztukami prezentowanymi na łamach czasopisma, charakteryzując różne formy teatralne, Autorka ukazuje z nowej perspektywy przemiany widowiska teatralnego w jednym z najciekawszych okresów jego dziejów.
Z recenzji prof. dra hab. Janusza Deglera
Tadeusz Borowski nie był kobietą i nie wyraził kobiecego doświadczenia obozu koncentracyjnego – to stwierdzenie nie ma już znamion prowokacji. Nie ulega dzisiaj wątpliwości, że kobiece narracje lagrowe różnią się od męskich, a ponieważ wymagają do pewnego stopnia odmiennej, nie zaś „uniwersalnej” optyki interpretacji, wciąż stanowią niedoważony albo wyparty przedmiot badań.
Z jednej strony spośród wielu kobiecych doświadczeń niejako automatycznie na pierwszy plan wysuwają się te, które w zrozumiały dla każdego sposób łączą się ze sferą kobiecej psychobiologii (menstruacja, ciąża i poród, macierzyństwo, golenie włosów, przymusowa nagość), z drugiej jednak – ich interpretacyjna otwartość związana jest z ryzykiem ułatwionych wyjaśnień i wskazywania przykładów oczywistych, od dawna będących w czytelniczym obiegu.
Ze wstępu
Jeszcze 15 lat temu dyskusja o stanowieniu władzy w organizacji nie miała w Polsce zbyt wielkiego sensu. Dyktat funkcjonalistyczny był tak silny, że docierały do nas zaledwie forpoczty nowych trendów i paradygmatów w naukach o zarządzaniu. W ostatnich latach pojawił się jednak i zadomowił w tych naukach interpretatywizm, a teraz nadszedł czas także na postmodernizm. Wielogłos paradygmatyczny stał się faktem, choć oczywiście nadal dominuje podejście funkcjonalistyczne. Dlatego tym bardziej trzeba docenić pracę, która powstała w nurcie dopiero się w Polsce rodzącym, jak również tematykę, którą autor podejmuje.
Każdy dyrektor, który poważnie podchodzi do swoich zadań, powinien przeczytać ten tekst, pomyśleć nad badaniami autora. To cudowne lustro dla każdego kierującego, zostawiające przestrzeń do refleksji. Uważam, że przeprowadzone przez autora badania są niezwykle ciekawe i inspirujące.
Z recenzji dr hab. Ewy Bogacz-Wojtanowskiej, prof. UJ
Marcin Laberschek (ur. 1978) – doktor nauk humanistycznych w dyscyplinie nauk o zarządzaniu; pracownik Katedry Zarządzania, Ekonomiki Mediów i Reklamy w Instytucie Kultury Uniwersytetu Jagiellońskiego; autor publikacji naukowych z zakresu zarządzania i marketingu w kulturze, mediach i reklamie. Jego zainteresowania koncentrują się na metodologii badań w zarządzaniu humanistycznym, zarządzaniu organizacjami prowadzącymi działalność kulturalną, symbolicznych i kulturowych wymiarach zarządzania, marketingu i reklamy, a także na nurcie marketingu krytycznego, postmarketingu i zarządzania na ponowoczesnym rynku.
Czy filozofia może być sensacyjna? Może. Max Stirner – niegdyś obrazoburczy, a dziś już tylko kontrowersyjny – wywołał niemałą sensację, publikując w 1844 roku swój egoistyczny manifest Jedyny i jego własność. Uważano go za ojca anarchizmu, prekursora nietzscheanizmu, egzystencjalizmu, psychoanalizy, feminizmu indywidualistycznego, demokracji liberalnej, poststrukturalizmu, a także satanizmu i faszyzmu. Jak to możliwe, że autorowi jednej książki nadano tak różne, przeciwstawne nieraz, miana? Czytany zazwyczaj pobieżnie lub znany z drugiej ręki, wciąż pozostaje na marginesie rozważań filozoficznych. Jaki sens ma przypomnienie tego autora w XXI wieku?
Niezwykła baśń filozoficzna autorki włoskich bestsellerówMała Tygrysica nie jest podobna do innych tygrysów zamieszkujących Tajgę. Nie potrafi bezkrytycznie przyjąć praw rządzących światem zwierząt, zadaje pytania o sens życia, wolność i przeznaczenie. Pragnie odnaleźć własną drogę niekoniecznie tą wyznaczoną przez Matkę, naturę i tradycję. Do celu swoich poszukiwań zbliża się, gdy staje oko w oko z człowiekiem tą najbardziej niebezpieczną, ale i fascynującą istotą.Susanna Tamaro z lekkością i wielkim talentem literackim snuje na poły filozoficzną bajkę, po którą mogą sięgnąć tak dzieci, jak i dorośli czytelnicy. Przygody Tygrysicy i napotykanych przez nią bohaterów ludzkich i zwierzęcych kryją w sobie opowieść o uniwersalnych wartościach: odwadze, wolności i poszukiwaniu własnego ja"".Historia Małej Tygrysicy to opowieść o odwadze, prawdziwej przyjaźni, wolności i poszukiwaniu własnej życiowej drogi. Pokazuje nam, że nie jest ważne, gdzie się znajdujemy i z jakimi problemami przychodzi nam się zmagać, najistotniejsze by zawsze pozostać sobą.
Niniejsza publikacja to pierwsze opracowanie podejmujące w sposób kompleksowy problematykę zarządzania ryzykiem w działalności współczesnych organizacji z perspektywy wykorzystania znormalizowanych systemów zarządzania.
Autor objaśnia możliwości zastosowania w zarządzaniu ryzykiem najbardziej popularnych i aktualnych systemów znormalizowanych, dotyczących różnych domen działalności organizacji, takich jak: zarządzanie środowiskowe, zarządzanie bezpieczeństwem i higieną pracy, zarządzanie bezpieczeństwem informacji, zarządzanie ciągłością działalności, zarządzanie bezpieczeństwem łańcucha dostaw, zarządzanie ryzykiem, zarządzanie bezpieczeństwem żywności, zarządzanie jakością, zarządzanie społeczną odpowiedzialnością, zarządzanie energią.
Zacznij czerpać z natury pełnymi garściami!Autorka udowadnia, że najlepsze sposoby na poprawę naszego zdrowia są na wyciągnięcie ręki! Wraz z Florence Williams odkrywamy leśne terapie w zaciszu koreańskich gajów cyprysowych; pozytywny wpływ obozów survivalowych oraz korzyści płynące ze spacerów po miejskich parkach. Drzewa za oknem, śpiew ptaków czy zapach sosny mają niebagatelne znaczenie dla naszego samopoczucia. Ta książka dowodzi, że obcowanie z naturą wpływa na ciało i umysł - wzmacnia odporność, obniża ciśnienie krwi, a do tego redukuje stres i pobudza do kreatywnego myślenia.Od wieków wiedzieli o tym m.in. Ludwik van Beethoven, Nikola Tesla czy Theodore Roosevelt, którzy zachwalali korzyści płynące z długich spacerów i spędzania czasu na świeżym powietrzu. W dzisiejszych czasach coraz częściej pozostajemy zamknięci w czterech ścianach naszych biur, domów albo galerii handlowych i wiele na tym tracimy. Najwyższa pora to zmienić!Natura leczy to pięknie napisana, dogłębna prezentacja ważnej dla życia ludzi zasady, którą obecnie potwierdzają dowody z zakresu biologii, psychologii i medycyny.
Nagroda główna PEN Open Book!
W kaplicy opactwa benedyktynów w Montserrat znaleziono dziecko. Pracownicy jednej z firm w Londynie odkrywają, że ich nowa koleżanka skrywa oprawiony w skórę dziennik z mosiężnym zamkiem. Młoda studentka Day stara się o przyjęcie do tajemniczego stowarzyszenia. Każda z tych historii potrzebuje właściwego klucza, który otworzy zamknięte od lat drzwi i zatwardziałe serca bohaterów oraz pozwoli odkryć tajemnice, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego.
Opowiadania Oyeyemi rozgrywają się w różnych miejscach i czasie, a autorka umiejętnie zaciera granice między współistniejącymi światami. Mistrzowsko prowadzi narrację, zręcznie żongluje stylami i aluzjami, a jej nieco ekscentryczne poczucie humoru sprawia, że każda historia jest jedyna w swoim rodzaju.
Książka Krótka historia Stowarzyszenia Nieurodziwych Dziewuch i inne opowiadania zbiera na Zachodzie entuzjastyczne recenzje. W 2017 roku otrzymała m.in. nagrodę główną PEN Open Book, pojawiła się też w zestawieniu najlepszych książek roku portali Slate i NPR Books.
Oyeyemi tak umiejętnie łączy codzienność z elementami fantastycznymi i uniwersalnymi prawdami, że czytając jej opowiadania, czujemy jak zacierają się granice między rzeczywistością i fikcją – a może one już przestały istnieć?… Wchodząc w jej świat, napotykamy coraz więcej niepokojących tajemnic, a z każdym opowiadaniem pojawia się przyjemne, lecz niezwykle rzadkie doświadczenie całkowitego zaskoczenia… Arcydzieło.
„The New York Times Book Review”
Literacki świat Oyeyemi skrzy się inteligentnym i ekscentrycznym poczuciem humoru. Jak twierdzi jedna z jej postaci, to istna „implozja pamięci”.
„The New Yorker”
Po mistrzowsku napisane opowiadania odważnej autorki dowodzą, że Oyeyemi do perfekcji opanowała umiejętność czerpania inspiracji z najdrobniejszych i najbardziej ulotnych elementów rzeczywistości.
„The New York Times”
Helen Oyeyemi – brytyjska pisarka, autorka takich książek jak White is for Witching (2009), Mr. Fox (2012) i Boy, Snow, Bird (2014), nominowana i nagradzana w licznych konkursach i plebiscytach literackich – zdobyła m.in. British Book Award i Somerset Maugham Award. W 2013 roku znalazła się na liście najlepszych młodych brytyjskich pisarzy magazynu „Granta”.
Nominacja do nagrody Swiss Book Prize 2016.
Po niespodziewanej śmierci ojca bohaterka traci grunt pod nogami. Przez rok żyje jak we mgle, chodzi na przypadkowe wykłady na uniwersytecie, jeździ pociągiem po Szwajcarii, aby odwiedzić miejsca, w których dotychczas mieszkała. Wreszcie jedzie na Bałkany do rodzinnego Prizren w poszukiwaniu korzeni i utraconej tożsamości. Wspomnienia idyllicznego dzieciństwa w mieście naznaczonym osmańską przeszłością, które wraz z bliskimi musiała opuścić w wieku dziesięciu lat, wkraczają w jej szwajcarską teraźniejszość z ogromną siłą.
Wciąż żywe w jej wspomnieniach Prizren już nie istnieje, a ona sama bardzo się zmieniła. Szuka więc dla siebie miejsca w nowej ojczyźnie i oswaja nowy język. Jednak z każdym kolejnym poznanym niemieckim słowem uświadamia sobie, że coraz bardziej oddala się od matki. Mimo wszystko bohaterka próbuje wyjść z życiowego impasu.
Słonie w ogrodzie to wspaniała powieść nie tylko o życiu z piętnem emigracji i wyobcowaniu, stracie i stagnacji, lecz także o rozliczeniu z przeszłością i nowym początku.
„W swojej debiutanckiej powieści Kureyshi opowiada o tym, jak wraz z rodziną uciekła z Kosowa do Szwajcarii. Mówi prostym językiem, bez wyciskania łez. Dlatego właśnie jest to tak wspaniała książka”.
„Berner Zeitung”
„Młodej autorce udało się wykorzystać znane autobiograficzne klisze, by stworzyć przystępną, niezwykle aktualną powieść, która zachowuje doskonałe proporcje między powściągliwym stylem i bujnymi środkami poetyckimi”.
„Neue Zürchner Zeitung”
„Słonie w ogrodzie to niewielka powieść, w której gęsta fabuła napisana jest powściągliwym językiem”.
„Die Zeit”
Teksty zawarte w tomie (Nie)widzialne kobiety kina pod redakcją Małgorzaty Radkiewicz oraz Moniki Talarczyk są poświęcone różnym wymiarom widzialności kobiet w kulturze filmowej, wychodzącym daleko poza fenomen filmowego aktorstwa. Tytuł przekornie proponuje podwójną perspektywę „(nie)widzialności”, zmuszając do dostrzeżenia postaci twórczych kobiet i ich dorobku, a tym samym do przepisana na nowo historii kina. Autorzy poszczególnych tekstów analizują wybrane przykłady inkluzji lub ekskluzji kobiet z pola filmowego. W swoich analizach biografii oraz kobiecej twórczości przybliżą różne formy (auto)marginalizacji autorek filmowych. Rozważają (nie)możność filmowej reprezentacji kontrowersyjnych artystek albo nierzadko kontrowersyjnych tematów związanych z kobiecym doświadczeniem. We wszystkich tekstach na różne sposoby wybrzmiewa więc kwestia tytułowej „(nie)widzialności” kobiet w kinie, pojawiająca się w różnych kontekstach kulturowych i kinematografiach.
„Tom pod frapująco ambiwalentnym tytułem (Nie)widzialne kobiety kina przynosi czytelnikowi nie tylko znaczną satysfakcję poznawczą, ale także oryginalny i odkrywczy punkt widzenia na kino kobiet”.
Z recenzji prof. Tadeusza Szczepańskiego
„(Nie)widzialne kobiety kina to bardzo interesująca i potrzebna publikacja. Reprezentuje wysoki poziom naukowy i oryginalne spojrzenie na różne problemy objęte wspólnym tytułem tomu”.
Z recenzji prof. Grażyny Stachówny
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
