W dobie turbulentnego i coraz mniej poddającego się predykcji otoczenia, jak również konkurencji o ograniczone i często nieimitowane zasoby szczególnego znaczenia nabiera potrzeba kreowania pożądanego wizerunku organizacji publicznej. Konstatacja ta odnosi się także do wizerunku pracodawcy samorządowego. Pozyskanie oraz utrzymanie zdolnych pracowników stanowi przejaw dbałości o zasoby ludzkie. To dzięki zaangażowaniu oraz kreatywności urzędników samorządowych można skutecznie osiągać zakładane cele organizacyjne. Badania, których wyniki przedstawiono w niniejszej książce, zawierają analizę i przedstawienie determinant wizerunku pracodawcy samorządowego, jego ograniczeń oraz kierunkowych propozycji doskonalenia wizerunku organizacji samorządowej.
Zbysław Dobrowolski – profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, doktor ekonomii, doktor habilitowany w dziedzinie nauk o zarządzaniu, autor dziesiątek publikacji naukowych (w tym kilkunastu monografii wydanych w Polsce i za granicą), prakseolog. Badał patologie organizacyjne, zjawiska etnocentryzmu publicznego, problematykę kontroli publicznej i funkcjonowanie spółek Skarbu Państwa. Uczestniczył w prestiżowym stażu w instytucji kontrolnej amerykańskiego Kongresu oraz w szkoleniach w instytucji kontrolnej brytyjskiego parlamentu. Podejmował działania jako ekspert Międzynarodowej Organizacji Najwyższych Organów Kontroli (INTOSAI). Napisał unikatowe monografie o naczelnym organie kontroli państwowej USA oraz najwyższych organach kontroli państwowej w krajach członkowskich Unii Europejskiej. Pełnił funkcję redaktora światowego periodyku „International Journal on Governmental Financial Management” wydawanego w USA. Był liderem Grupy Roboczej ds. Walki z Korupcją i Praniem Pieniędzy INTOSAI, ekspertem OECD oraz finansowanego przez Unię Europejską projektu usprawnienia funkcjonowania instytucji kontrolnej w Albanii. Współuczestniczył w doskonaleniu działania naczelnych organów kontroli państwowej w kilkunastu krajach. Współtworzył kilka światowych wytycznych i standardów INTOSAI.
Tadeusz Kowalski – doktor, dziekan Wydziału Studiów Społeczno-Ekonomicznych Łużyckiej Szkoły Wyższej im. Jana Benedykta Solfy, autor licznych opracowań naukowych poświęconych problematyce zarządzania publicznego.
Książka dr Doroty Rak, poświęcona charakterystyce archiwaliów podhalańskich zgromadzonych w Archiwum Muzeum Etnograficznego im. Seweryna Udzieli w Krakowie i ich waloryzacji pod kątem pełnionych funkcji informacyjnej i naukowej, jest pozycją z wielu powodów cenną i zasługującą na uwagę. Autorka na wstępie klarownie przedstawiła zakres i cele pracy, sformułowała główne pytania badawcze, postawiła hipotezy, omówiła metody, a także zdefiniowała podstawowe pojęcia,takie jak podhalanika, funkcja informacyjna i funkcja naukowa, a także komunikacja naukowa, komunikacja społeczna i komunikacja kulturowa. Jest to rzetelnie udokumentowana i ważna z punktu widzenia badań źródłowych książka, podejmująca próbę analizy gromadzonych w Archiwum Muzeum Etnograficznego nieprzerwanie od 1911 roku rękopisów, maszynopisów, pocztówek, rysunków, fotografii, druków ulotnych i listów. [] Dla zainteresowanych problematyką kultury Podhala jest także wręcz niezbędnym źródłem wiedzy, pomocnym w poszukiwaniu odpowiednich materiałów i dokumentów archiwalnych.Z recenzji prof. dra hab. Andrzeja Linerta
Idea niniejszego tomu wyrosła z licznych rozmów, doświadczeń i obserwacji. Swoje rozpoznania i postulaty przedstawiają tutaj pedagodzy, muzealnicy, poloniści, edukatorzy, nauczyciele akademiccy i szkolni, a teoretyczny namysł łączy się ze wskazywaniem rozwiązań wywiedzionych z praktyki. Słowo museion, pojawiające się w tytule, zostało użyte metaforycznie, nie nazywa realnie istniejącego miejsca, ale odnosi się do przestrzeni kulturowej i edukacyjnej aktywności, w której zachodzą i mogą na zasadzie synergii łączyć się działania różnych instytucji.
Współczesny museion. Edukacja kulturowa z perspektywy uniwersytetu, muzeum, szkoły wyznacza i promuje nowe trendy zachodzące w edukacji i muzealnictwie, uznające ucznia i widza nie tyle za odbiorcę gotowych treści, ile za aktywnego współtwórcę kultury, odkrywającego swą tożsamość i świadomie podejmującego swe dziedzictwo. [...]
Niewątpliwą zaletą tej książki jest wieloperspektywiczny ogląd podejmowanej w niej problematyki oraz zachowanie równowagi pomiędzy poznawczym a kształcącym
wymiarem jej przekazu. Innymi słowy pozwala ona czytelnikowi nie tylko posiąść rozległą wiedzę na temat nowoczesnych strategii wystawienniczych czy „miejsc
wspólnych” współczesnego muzealnictwa oraz edukacji polonistyczno-kulturowej, ale i zyskać praktyczne wskazówki [...].
Książka ta ukazuje możliwości i drogi koegzystencji muzeum, uniwersytetu i szkoły oraz przypomina o tym, że współpraca wymienionych podmiotów edukacyjno-kulturowych winna być bazą rozmaitych koncepcji życia społecznego i podmiotowej formacji młodych ludzi.
Z recenzji dr hab. Joanny Hobot-Marcinek, prof. UJ
Współczesne kształcenie kulturowe równie mocno jest określane przez relację teraźniejszość–przeszłość, jak i teraźniejszość–przyszłość. Przy czym odniesienie do dziedzictwa czasów minionych służy nie tylko jego utrwaleniu i przekazywaniu: namysł nad tradycją ma także na celu lepsze rozpoznawanie kształtów współczesności. Z kolei nastawienie na projektowanie, wykraczanie poza hic et nunc, umożliwia traktowanie kultury jako przestrzeni transformacji, w której określana jest sfera wspólnie uznawanych wartości i postaw, rodzi się wizja nadchodzących czasów, projektowany jest ich kształt.
Marta Rusek
W obliczu nowych wyzwań i nasilającego się tempa nieprzewidywalnych zmian, wielorakich czynników i uwarunkowań proaktywność wraz z podejmowaniem ryzyka nabiera znaczenia jako nośnik tworzenia wartości i bogactwa, a w ślad za tym - osiągania wysokiej efektywności. W tym świetle zrozumienie procesu rozwoju współczesnych organizacji jest możliwe, jeśli umieści się go w kontekście orientacji przedsiębiorczej, która jest katalizatorem aktywności umożliwiających stopniowe doskonalenie pewnych umiejętności i osiąganie szczególnych cech.
W niniejszej monografii zamierzenia naukowe Autorów poszczególnych rozdziałów są skupione wokół próby zrozumienia:
roli orientacji przedsiębiorczej w procesie rozwoju organizacji,
społecznych i kulturowych uwarunkowań rozwoju organizacji,
jakości, współpracy i innowacji we współczesnych przedsiębiorstwach.
Dr hab. Leszek M. Sokołowski jest fizykiem teoretykiem pracującym w Zakładzie Astrofizyki Relatywistycznej i Kosmologii Obserwatorium Astronomicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, którym przez wiele lat kierował. Zajmuje się kosmologią matematyczną i konceptualnymi podstawami fizyki grawitacji, problemem istnienia wielu alternatywnych (do teorii Einsteina) teorii grawitacji oraz filozofią fizyki, w tym zagadką matematyczności przyrody.
Hanna Margolis w książce Animacja autorska w PRL w latach 1957–1968. Ukryty projekt Kazimierza Urbańskiego łączy kompetencje historyczki sztuki, krytyczki artystycznej i animatorki, co sprawia, że wyposażona jest w narzędzia badawcze i wiedzę z obranej dziedziny, jak i obserwacje oraz doświadczenie w działaniach artystycznych, organizacyjnych i produkcyjnych filmu animowanego. Autorka bada proces wyłaniania się w PRL praktyk i strategii animacji autorskiej oraz dokonuje rewizji dotychczasowych sądów na ten temat, dołączając do publikacji, które zaczynają składać się na rosnący powoli korpus polskich tekstów z dziedziny kultury produkcji. Trafnie wybrała metody pracy na dokumentach z publicznych i prywatnych archiwów, przeprowadziła wywiady z bohaterem książki, jego współpracownikami i studentami, sama była studentką Urbańskiego.
Problematyka polskiego filmu animowanego jest prawdopodobnie najbardziej zaniedbanym tematem w dziedzinie refleksji naukowej o filmie, a książka Margolis ma charakter wyraźnie polemiczny wobec dotychczasowych publikacji i obiera nieużywaną w refleksji nad animacją ścieżkę, w której neutralne zdawałoby się pojęcia, jak film polski, polska animacja, animacja autorska, stają się problematyczne.
Autorka prezentuje sytuację instytucji kinematograficznej w Polsce od lat odwilży i kluczowe dla zrozumienia paradoksów animacji autorskiej filmy Jana Lenicy i Waleriana Borowczyka, które – zupełnie inaczej niż inni badacze – przybliża jako produkcje Zespołu Filmowego Kadr zrealizowane w Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie i z tego precedensu, a nie tylko talentu grafików, wysnuwa wnioski natury badawczej. Realizacje Lenicy i Borowczyka stają się głównym punktem odniesienia, niejako probierzem ukrytego w historii kina projektu Kazimierza Urbańskiego, powstałego w tym samym czasie w Pracowni Rysunku Filmowego przy krakowskiej ASP. Badaczka przybliża metody pracy, dydaktyki i teorii Urbańskiego. Nurt filozoficznej refleksji, uprzywilejowany w badaniach animacji, zderza z „dramatem materii”, kompozycjami kinetycznymi pozbawionymi scenariusza lub traktującymi go pretekstowo. Wreszcie staje się jaśniejsze, co Urbański rozumiał przez termin „kinoplastyka” i jak wcielał tę ideę w praktykę. Uzyskujemy także dostęp do „tygla laboratoryjnego”, mitycznego krakowskiego oddziału Studia Miniatur Filmowych, z którego wywodziło się całe pokolenie polskich animatorów, niejako z symbolicznego „ojcobójstwa” jego założyciela.
Książka przekonuje, jak wiele z dorobku autorskiej animacji ma swoją kontynuację we współczesności i jak bezbronni, a nawet bezmyślni pozostajemy, nie zdając sobie w pełni sprawy z tego pełnego paradoksów dziedzictwa.
Z recenzji dr hab. Moniki Talarczyk-Gubały
Jakość życia oraz zdrowie ludzi zależą od wielu różnych czynników. Mając wiedzę o ich znaczeniu, można łatwiej podejmować właściwe decyzje, aby żyć długo i w dobrym zdrowiu. Przede wszystkim należy brać pod uwagę indywidualną odpowiedzialność za stan własnego zdrowia. Trzeba jednak wiedzieć, że mózgi ludzi są nastawione na poznawanie otoczenia, a nie analizowanie siebie. Konieczne jest zatem wkładanie wysiłku w działania na rzecz świadomego zarządzania swoimi działaniami. Można tutaj wskazać na racjonalność w odżywianiu się, utrzymywanie organizmu w ruchu, budowanie relacji z innymi ludźmi, a także stawianie sobie celów i kierowanie się własnym systemem wartości. Zachowania i praktyki prozdrowotne ludzi są również kształtowane przez różnorodne narzędzia komunikacji, w tym promocji i reklamy. W trosce o wspólne dobro istotne jest tworzenie uregulowań prawnych, które pozwolą na podejmowanie działań zgodnych z interesem wszystkich podmiotów z obszaru rynku zdrowia. Dotyczy to poprawności reklamy artykułów żywnościowych i farmaceutycznych, opakowań produktów, sposobów ich ekspozycji na półkach sklepowych oraz przestrzegania etyki w sferze konkurencji rynkowej. Autorzy, reprezentując nauki prawne i ekonomiczne, połączyli swą wiedzę i doświadczenia, aby podzielić się krytycznymi refleksjami na temat uwarunkowań w procesie podnoszenia jakości życia i zdrowia społeczeństwa.
Polski Hamlet sytuuje się wobec nierozwiązywalnych problemów: wobec ojca, który zginął w Katyniu, więc nie można się przeciwko niemu buntować; wobec niemożności realizacji własnej seksualności obarczonej społecznym tabu; wobec kryzysu rodziny, w której kobiety redefiniują swoją pozycję; wobec władzy, która od 1945 roku zawsze jest podejrzana; wobec państwa, które jest, ale równie szybko może go nie być. Nasz Hamlet wciąż tkwi w czasie wyłamanym ze stawu, dlatego jest Bohaterem Polaków. Hamlet to nasza sytuacja. Hamlet.pl ukazuje procesy myślenia Hamletem i obecność dzieła Williama Szekspira w powojennej kulturze polskiej. Punktem wyjścia proponowanych analiz jest diagnoza Stanisława Wyspiańskiego ze „studium o Hamlecie” (1905): „W Polsce zagadką Hamleta jest to: co jest w Polsce – do myślenia”. Autorka pokazuje, jak za pomocą Hamleta podejmowano fundamentalne kwestie: pamięci i ojców, władzy i polityki, tożsamości i ciała, seksualności i płci, sztuki i teatru. Hamlet może posłużyć jako rodzaj katalizatora, który pozwala te kwestie ujawnić, zdiagnozować, wystawić i skomentować, a także w ogóle je poruszyć, żeby się z nimi zmierzyć. Uchwycenie dynamiki recepcji Hamleta umożliwia wykorzystanie narzędzi performatyki, gdyż najlepiej uzmysławia, że jest to dzieło „w ruchu”, powtarzalny scenariusz działań, który funkcjonuje w obiegu energii społecznych, zawsze w kontekście danego czasu i sytuacji społeczno-politycznej. Perspektywa teatrologiczna daje natomiast możliwość śledzenia procesów recepcji w szczególnie wrażliwym na społeczno polityczne zmiany medium, jakim jest teatr. Jako materiał badawczy posłużyły przede wszystkim polskie inscenizacje Hamleta, ale też dzieła literackie i filmowe, eseistyka czy prace krytyczne. Pozwalają one bowiem nie tylko pokazać uwarunkowania polskiej recepcji i specyfikę polskich interpretacji, lecz nade wszystko zastanowić się nad tym, jaką diagnozę dzieło Szekspira stawia naszej rzeczywistości.
To książka o niezwykłych relacjach ludzi i algorytmów Google i Facebooka. O nowej inkarnacji władzy – władzy społecznych algorytmów. Żyjemy w kulturze algorytmów, w czasach algokracji wpływającej na decyzje polityczne, kariery, na to, z kim się komunikujemy, co czytamy, oglądamy… Algorytmy społeczne mają wpływ na społeczny dobrostan, mogą kształtować formacje społeczne, oddziaływać kulturowo i bezpośrednio wpływać na indywidualne życie. Kreują dynamiczny przepływ symboli, są częścią nowego świata, w którym ludzki udział w przekazywaniu informacji nie jest już niezbędny. Mamy do czynienia z dziełem wybitnym, erudycyjnym, pracą świetnie napisaną i pionierską na gruncie polskim. Prof. dr hab. Stanisław Jędrzejewski, Akademia Leona Koźmińskiego Autor włożył ogrom pracy w zebranie bogatych zagranicznych i polskich materiałów o tak licznych elementach teorii i praktyki nowych mediów. Zasługuje na uznanie swej monografii jako znaczącego osiągnięcia naukowego. Prof. zw. dr hab. Tomasz Goban-Klas, Prof. em. Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kierownik Katedry Mediów, Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie
Książka przedstawia współczesne ruchy queerowe poprzez głosy i refleksje aktywistów i aktywistek od lat zaangażowanych w działania na rzecz praw osób LGBTQ. Autorka skupia się na zbudowaniu socjologicznego portretu prezentującego queerowy aktywizm na podstawie narracji osób go współtworzących. Chodziło o ukazanie wewnętrznych dyskusji, negocjacji celów czy różnorodności idei obecnych wśród działaczy i działaczek. Publikacja ta, będąc pewnego rodzaju lustrem omawianych ruchów, pokazuje, że mimo wewnętrznych napięć wynikających z różnorodności ram działań kolektywnych tytułowa „queerowa solidarność” jest nie tyle oddalonym i nierealizowalnym, utopijnym projektem, ile raczej codzienną, związaną z wieloma trudnościami i wewnętrznymi konfliktami, praktyką. Mówienie o codziennej solidarności nie ma na celu tuszowania czy przemilczania różnic oraz sporów pomiędzy działaczami i działaczkami, ale raczej dowartościowanie społecznego aktywizmu.
Solidarność queerowa jest na gruncie polskiej literatury naukowej pierwszą tak szeroko zakrojoną analizą ruchów społecznych działających na rzecz członków mniejszości seksualnych. Autorce udało się w przekonujący sposób zaprezentować złożoność rodzimych ruchów queerowych oraz różnorodność motywacji, celów i strategii preferowanych przez aktywistki i aktywistów, a jednocześnie zaakcentować nadrzędną w ich działaniach zasadę solidarności. Książka Justyny Struzik powinna być lekturą atrakcyjną poznawczo nie tylko dla czytelników zajmujących się socjologią ruchów społecznych czy socjologią seksualności, ale również dla wszystkich zainteresowanych współczesnymi przemianami społeczno-kulturowymi.
Fragment recenzji dr hab. Doroty Majki-Rostek, prof. Uwr
Tematem przewodnim książki Marty Stańczyk są przemiany, jakie zaszły w kinie w ostatnich latach. Choć autorka skupia się na nurcie nazywanym przez krytyków slow cinema – czyli filmach, które akcentują powolność i trwanie, różne sposoby przeżywania czasu – to nie przeciwstawia ich utworom gatunkowym, lecz zmierza do podważenia myślenia w kategoriach opozycji binarnych. Źródłem inspiracji jest dla niej przede wszystkim fenomenologia egzystencjalna, ale do pewnego stopnia również filozofia Gilles’a Deleuze’a, i to pomimo wyraźnego zdystansowania się badaczki wobec koncepcji kina w ujęciu francuskiego myśliciela (w którym niektórzy krytycy dopatrywali się patrona slow cinema). Głównym punktem odniesienia jest w tej książce kategoria afektu, dzięki czemu wpisuje się ona w zwrot afektywny we współczesnej humanistyce, na razie słabo obecny w polskich badaniach filmoznawczych. Jednym z wielu atutów Czasu w kinie jest mocne osadzenie rozważań teoretycznych w analizach konkretnych przykładów filmowych, bardzo dobra znajomość kontekstów historycznych oraz przekonujące wyjaśnienie tego, na czym
polega cielesne i zmysłowe doświadczenie kina. Książkę można także czytać jako udaną próbę opisania głównych wyznaczników poetyki slow cinema (w odniesieniu do kategorii powtórzenia, nudy czy realizmu), a przez to umożliwiającą dostrzeżenie cech łączących filmy tak różnych twórców, jak Lisandro Alonso, Corneliu Porumboiu, Tsai Ming-liang, Lav Diaz, Albert Serra, Amat Escalante i Apichatpong Weerasethakul.
Z recenzji prof. dr. hab. Krzysztofa Loski
Książka Tomasza Z. Majkowskiego należy do ciągle nielicznych polskich opracowań jednego z najważniejszych zjawisk współczesnej kultury popularnej, jakimi są cyfrowe gry wideo. Łączy w sobie zalety kompetentnego przewodnika (przydatnego zarówno dla początkujących, jak i dla zaawansowanych) po tym rozległym kontynencie powszechnej rozrywki, coraz bardziej wyrafinowanej technologii, niezwykle dochodowego kulturowego przemysłu oraz nieprzerwanie rosnącej, wielomilionowej rzeszy entuzjastycznych konsumentów wszystkich pokoleń – z walorami oryginalnej, profesjonalnej kulturowej analizy tego ważnego fenomenu dzisiejszej cyberkultury. Zainteresowania autora skupiają się na centralnej formie czy gatunku tego świata gier cyfrowych, którą autor nazywa gropowieściami. Ich aspekty growe podporządkowane są przebiegom fabularnym, niosącym całościową, złożoną, pełną „różnojęzycznych” napięć ideowych wizję świata, wyłaniającą się w toku przygód poszukującego w nim swego miejsca działającego człowieka. Tomasz Z. Majkowski zarysowuje genealogię owych gropowieści, dostrzegalną już w tradycji kultury ludowej, ewolucyjne przemiany, jakie zaszły w rozwoju tego gatunku w ostatnim ćwierćwieczu, oraz najbardziej charakterystyczne cechy składające się na jego poetykę, którą ciekawie i pomysłowo analizuje na licznych przykładach, odkrywczo inspirując się teorią różnojęzyczności, dialogowości i polifonii Michaiła Bachtina.
Prof. dr hab. Ryszard Nycz
Tomasz Z. Majkowski – groznawca, badacz literatury i kultury popularnej. Adiunkt w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego i kierownik funkcjonującego tamże Ośrodka Badań Groznawczych. Członek założyciel stowarzyszeń Central and Eastern European Game Studies oraz Games and Literary Theory. Mieszka i pracuje w Krakowie.
Wszyscy ludzie znad rzeki matki
George Black zabiera czytelników w niezwykłą podróż prowadzącą od himalajskich lodowców przez święte miasto Waranasi aż po „sto ujść” delty Gangesu. W trakcie swej wędrówki stara się zrozumieć fenomen rzeki, która ? karmiąc pół miliarda ludzi ? jest jednocześnie boginią i miejscem kultu, a zarazem otwartym rynsztokiem i ściekiem fabrycznym.
Ganges, święta rzeka hindusów, od wieków przyciąga ludzi jak magnes. Wśród nich było i jest wiele wyrazistych, często ekscentrycznych postaci: czcicieli rzeki, jej trucicieli, fanatyków religijnych, właścicieli przeżartego korupcją biznesu kremacyjnego, robotników z obskurnych fabryk oraz przybyszów poszukujących oświecenia i przygód. Osoby, miejsca, historie i opowieści zmieniają się w książce jak w kalejdoskopie, tworząc fascynującą, różnobarwną mieszankę, z której wyłania się obraz tej wielokulturowej społeczności.
To zapadająca w pamięć relacja z podróży, ukazująca wielką rzekę ze wszystkimi jej zagadkami i sprzecznościami. Moc Gangesu zawiera się bowiem w słowach: „Wszystko w rękach naszej matki, Ma Gangi”.
„Wędrówka George’a Blacka brzegami Gangesu daje czytelnikom ciąg frapujących migawek z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości życia toczącego się nad najświętszą rzeką Indii. Zdając sobie doskonale sprawę z ograniczeń stojących przed każdą relacją podróżniczą, która podejmuje próbę »zrozumienia« Indii, Black w swoim zbiorze szkiców sprawia mimo to, że kraj ten wydaje się łatwiejszy do ogarnięcia rozumem”.
Rolf Potts, autor książki Vagabonding
„Miejscami ironiczna, humanistyczna narracja Blacka ukazuje naród na krawędzi katastrofy, lecz mimo to domagający się nadziei”.
„Publishers Weekly”
George Black, pisarz i dziennikarz, mieszka w Nowym Jorku. Jego prace poświęcone polityce, kulturze i środowisku naturalnemu ukazywały się na łamach tygodnika „The New Yorker” i wielu innych wydawnictw, często odzwierciedlając jego długoletnią fascynację górami i rzekami. Ganges. Święci i grzesznicy znad boskiej rzeki to jego siódma książka.
Autor bada, jak wzbudzająca wiele kontrowersji zasada równych szans (par condicio), wyniesiona do rangi normy prawnej i usankcjonowana orzecznictwem Sądu Konstytucyjnego, wpłynęła na mediatyzację kampanii parlamentarnej we Włoszech w 2018 roku. Wybory te przyniosły bowiem poważną zmianę na scenie politycznej – wówczas doszły do władzy ugrupowania uznawane za formacje protestu, o wyraźnie antysystemowym profilu. Niniejsze studium bardzo dobrze i jednocześnie spójnie łączy atrakcyjność badawczą tematu z jego doniosłością polityczną. Umiejętnością powiązania tych kwestii powinna się odznaczać dojrzała rozprawa medioznawcza, podejmująca aktualną problematykę polityczną jako kontekst prowadzonych rozważań o roli i znaczeniu mediów. I właśnie z taką książką ponad wszelką wątpliwość mamy do czynienia w tym wypadku.
Z recenzji prof. zw. dr. hab. Marka Bankowicza
Dr Maciej Miżejewski – adiunkt w Instytucie Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Stypendysta Universita di Pavia. Od 2014 roku uczestniczy w pracach Komitetu Naukowego (Comitato Scientifico) Comunicazionepuntodoc w Rzymie. W 2018 roku był recenzentem zagranicznym (valutatore straniero) w przewodzie doktorskim (Doctor Europaeus) PhD School Mediatrends, Sapienza Universita di Roma. Prowadzi badania naukowe dotyczące mediatyzacji polityki we Włoszech. Analizuje m.in. tryb kontroli parlamentarnej nadawcy publicznego RAI (Radiotelevisione Italiana) oraz orzecznictwo Sądu Konstytucyjnego (Corte costituzionale) jako gwaranta pluralistycznej debaty publicznej.
Jest autorem m.in. cyklu publikacji dotyczących mediatyzacji włoskiej polityki – monografii Ochrona pluralizmu w polityce medialnej Włoch, Kraków 2013, oraz artykułów: Kryzys pluralizmu mediów we Włoszech w XXI w., [w:] A. Jaskiernia, K. Gajlewicz-Korab (red.), Pluralizm mediów, pluralizm w mediach, seria Media Początku XXI w., t. 33, Warszawa 2017; Kryzys modelu zarządzania RAI i jego polityczne uwarunkowania, „Politeja”, nr 49, 2017; Media i polityka we Włoszech, „Politeja”, nr 25, 2013. Opublikował też we Włoszech artykuły naukowe analizujące m.in. funkcję mediów publicznych w systemie politycznym Polski po jej przystąpieniu do Unii Europejskiej: La crisi della democrazia in Polonia, „Federalismi.it”, nr 22, 2018; Il giornalismo televisivo al tempo della crisi del pluralismo in Polonia, „Comunicazionepuntodoc”, nr 19, 2018; La crisi dell’ordine costituzionale in Polonia negli anni 2015 e 2016 con le sue conseguenze politiche, „Nomos”, nr 1, 2017; Politicization of the media in the first decade of Polish membership
in the European Union, „Nomos”, nr 1, 2015; Il sistema radiotelevisivo polacco sullo sfondo delle trasformazioni politiche, „Nomos”, nr 2, 2004.
Nadchodzi era człowieka 2.0
Adam Piore proponuje nam fascynującą podróż do świata bioinżynierii przeżywającej obecnie cichą rewolucję. Najwięksi inżynierowie naszego pokolenia zaglądają w głąb ludzkiego ciała i dokonują przełomu, który odmieni oblicze ludzkości. Już teraz możliwe staje się odbudowywanie lub modyfikowanie człowieka – a to dopiero początek odkryć w tej dziedzinie.
Autor odwiedza naukowców zajmujących się neuronauką, medycyną regeneracyjną i bioniką, którzy opisują badania pozwalające na nowatorskie leczenie ciała i umysłu. Testuje „kombinezon mięśniowy”, który pomaga czubkami palców podnosić ciężar o wadze 40 kilogramów. Bierze też udział w wyścigu o stworzenie „viagry dla umysłu”. Relacjonuje niezwykłe historie ludzi, którym udało się zregenerować utracone w wypadkach fragmenty kończyn, oraz zagląda przez ramię lekarzom starającym się wykształcić u osób niemych umiejętność komunikacji telepatycznej. Ta pasjonująca książka udowadnia, że ciągle przesuwamy granice tego, co do niedawna wydawało się niemożliwe.
Poznaj historię:
chłopca, który nie zapomina,
kobiety, która widzi uszami,
cudownego dziecka o sile Herkulesa.
„Wciągająca... i fascynująca” „New York Times Book Review”.
„Absolutnie powalająca książka poświęcona tematyce ludzkiego ciała. Piore pokazuje nam od kulis technologiczną rewolucję, dzięki której za sprawą bioinżynierii możliwe stało się nie tylko wyleczenie połamanych kończyn, ale także wzmocnienie organizmu. W przyszłości, której wizję snuje przed czytelnikiem, wszyscy możemy stać się Supermenami i Superwomen. Fareed Zakaria, „GPS Książka Tygodnia”.
„Urzekająca wędrówka po ścieżkach bioinżynierii” (The Daily Beast).
„Dzięki dużej ilości informacji oraz bijącemu z kart jego książki optymizmowi praca Piore’a przypadnie do gustu nie tylko wielbicielom publikacji popularnonaukowych, ale także wszystkim, którzy śledzą zmiany w terapeutyce” (Booklisty).
„Pozytywne i atrakcyjnie napisane podsumowanie najnowszych technologii biomedycznych” („Library Journal”).
„Porażająca. Piore opowiada o lekarzach, inżynierach i pacjentach uczestniczących ręka w rękę w naukowej rewolucji. Cudowna książka, która pobudza intelekt i rozpala emocje” (Fareed Zakaria, autor Końca hegemonii Ameryki).
„Zapiera dech w piersiach... Kiedy ją skończysz, będziesz zupełnie inaczej postrzegać własne człowieczeństwo” („Kirkus”).
„Piore stylowo i ze zrozumieniem pisze o skomplikowanych badaniach, dzięki którym moglibyśmy ulżyć cierpiącym – ale ceną, jaką przyszłoby nam zapłacić, są liczne wątpliwości natury etycznej”(„Publishers Weekly”).
„Adam Piore jest utalentowanym i wytrwałym dziennikarzem. Żeby zdobyć temat, wikła się w przerażające, niezwykle skomplikowane sytuacje” (Jon Ronson, autor #WstydźSię).
„Fascynująca wycieczka po najnowszych trendach w bioinżynierii – poczynając od interfejsu mózg –komputer, a kończąc na bionicznych protezach – które w najbliższych latach odmienią relację między człowiekiem a maszyną” (Salon).
Adam Piore – wielokrotnie nagradzany amerykański dziennikarz, zajmuje się zagadnieniami biologii człowieka, genetyki i psychologii. Były redaktor i korespondent magazynu „Newsweek”, od lat współpracuje m.in. z czasopismami „Scientific American”, „Atavist”, „Business Week”, „Discover Magazine”, „Mother Jones”. Mieszka w Nowym Jorku.
„Jeden z wątków podjętych w niniejszej publikacji to kwestia osobliwości krajów Grupy Wyszehradzkiej. Wiele wskazuje na to, że wspomniany byt ma charakter polityczny i choćby z tego względu stanowi socjologiczny artefakt. Niewykluczone, że jest tak istotnie, ale wypada również dostrzec, iż polityka nie funkcjonuje w społecznej próżni – poza politycznymi sojuszami, mniej czy bardziej chwiejnymi, istnieją jednak trwałe (na przykład kulturowe) podstawy tych sojuszów.
Mając na względzie szczegółowe analizy zawarte w książce, trzeba stwierdzić, że Lucjan Miś wykonał mrówczą pracę – zestawił trudno dostępne dane, rzadko wykorzystywane w pracach o charakterze porównawczym. Zadał sobie również trud pokazania dynamiki społecznej percepcji zjawisk opisywanych jako „problemy społeczne”, co stanowi dogodny punkt wyjścia do analiz wprawdzie wykraczających poza zamysł Autora, ale takich, które – prędzej czy później – zostaną podjęte, tj. do analiz umożliwiających odpowiedź na pytanie, jak poszczególne kraje Grupy Wyszehradzkiej radzą sobie z rozmaitymi dynamizmami gospodarczymi i jak reagują na coraz powszechniejsze nastroje obezwładniającej niepewności”.
Z recenzji dra hab. Kazimierza K. Frieske, prof. APS
Ze względu na konwergencję mediów i głęboką mediatyzację edukacja medialna 3.0 włącza w obszar zainteresowania całą sferę technologiczną, która jest dla użytkownika niewidzialna (dane cyfrowe, algorytmy) i odnosi się do ukrytych, inteligentnych mechanizmów zarządzania jego aktywnością, zachowaniem, uwagą, treścią, informacją i wiedzą podczas korzystania z mediów oraz nowych technologii cyfrowych. Mechanizmy te wiążą się z dominującą władzą w sieciach komunikacji, jaką w XXI wieku posiadły korporacje nowomedialne dzięki przyjętemu modelowi biznesowemu, którego celem jest pomnażanie kapitału poprzez angażowanie konsumentów w oferowane przez nich produkty oraz kontrolowanie aktywności na podstawie dostarczanych przez nich danych i treści. Skutkiem tych mechanizmów są zjawiska szczegółowo omawiane w niniejszej publikacji, takie jak: platformizacja sieci, izomorfizm medialny, inwigilacja danych (dataveillance), kapitalizm nadzoru (surveillance capitalism), ale również różne formy propagandy komputacyjnej, w tym rozprzestrzenianie się fałszywych wiadomości (fake news).
„Książka Grzegorza Ptaszka to pozycja, która doskonale wpisuje się nie tylko w debaty prowadzone obecnie w ramach akademickiej refleksji nad mediami. Adresuje bowiem problemy, przed którymi staje cała współczesna, coraz częściej »wykalkulowana« sfera publiczna. Autor analizuje medialny ekosystem, w którym niematerialne czynniki ustanawiają infrastrukturę komunikacyjną podważającą ludzką sprawczość. Nie poprzestaje jednak na krytyce – buduje pozytywny model rozwoju kompetencji medialnych, które mogą nam pomóc w zachowaniu sprawczości i podmiotowości we współczesnej mediosferze”.
Z recenzji dr. hab. Mirosława Filiciaka, prof. USWPS
„Książka adresowana jest głównie do pracowników naukowych i studentów wszystkich kierunków związanych z mediami, edukacją medialną, komunikacją społeczną i pedagogiką ogólną. Ma ona szanse być bardzo ważną i pożądaną przez zainteresowanych czytelników pozycją na rynku wydawniczym. Z pewnością znajdzie swoje miejsce wśród istniejących prac poświęconych edukacji medialnej, tym bardziej że niezaprzeczalnym jej walorem jest aktualność”.
Z recenzji dr. hab. inż. Janusza Morbitzera, prof. Akademii WSB
Grzegorz Ptaszek – doktor, medioznawca i psycholog, pracownik Wydziału Humanistycznego AGH w Krakowie. Autor monografii Talk show. Szczerość na ekranie? (Warszawa 2007) oraz współredaktor kilku monografii zbiorowych i kilkudziesięciu artykułów poświęconych edukacji medialnej i różnym aspektom mediów, w tym: Media Literacy in Poland (wspólnie z Martą Łysik) i Measurement of Media Literacy Outcomes w The International Encyclopedia of Media Literacy (New York 2019) oraz Media Education 3.0: How Big Data, Algorithms, and AI Should Change Our Thinking about Media Education w: Handbook of Media Education Research (New York 2019). Członek Polskiego Towarzystwa Komunikacji Społecznej oraz European Communication Research and Education Association (ECREA). Prezes Polskiego Towarzystwa Edukacji Medialnej (www.ptem.org.pl), ekspert Ministerstwa Edukacji Narodowej i Centralnej Komisji Egzaminacyjnej. W 2012 roku odbył staż naukowy na Fordham University w Nowym Jorku pod opieką prof. Paula Levinsona.
Czy Czytelnik sięgający po tę książkę równie chętnie sięgnąłby po książkę poświęconą wprost dobru? Czy nie bywamy wszyscy w sytuacji Leontiosa z dialogu Platońskiego, który nie mógł oprzeć się pokusie nacieszenia – umęczenia – swoich oczu obrazem ohydy zła, śmierci, rozkładu? Czy może przeciwnie – racją, która skłania nas do poszukiwania odpowiedzi na pytanie o zło, jest aż nazbyt realne, aż nazbyt dojmujące doświadczenie obecności niewytłumaczalnej po ludzku ani po bosku złowrogiej siły? Gdzie szukać źródła tej siły, której doświadczamy, w której uczestniczymy, lecz której nie znamy?
„Teksty składające się na niniejszą książkę są tak umiejętnie dobrane, że implicite zawarty w nich materiał na hipotetyczne polemiki nie przesłania ani nie podważa jej myśli przewodniej, którą, jak się wydaje, można rozumieć tak: zło to problem dla filozofii, i to nie byle jaki, banalny problem. To właśnie ten problem – problem nad problemami, prawdziwy archetyp filozoficznych problemów, rdzenny i nieusuwalny, dramatyczny i bolesny, a dramat i ból, jaki generuje, jest u źródła filozoficznego myślenia w nie mniejszym stopniu niż zdziwienie czy wątpienie (tę intuicję Józefa Tischnera przypomina zresztą autor jednego z tekstów). Podjęcie takiego problemu warte było trudu redaktorów i autorów tej książki i warte jest szacunku jej najbardziej nawet krytycznych czytelników”.
Z recenzji dr. hab. Jana Kiełbasy
Jedna z najgłośniejszych japońskich powieści ostatnich lat!
Keiko Furukura mimo swoich 36 lat wciąż pracuje dorywczo w konbini, jednym z sieciowych sklepów wielobranżowych, gdzie ekspedientami są zazwyczaj studenci lub imigranci. Lekceważąc presję rodziny, dziewczyna nie dąży do wyższego statusu społecznego, nie chce też założyć rodziny. Od dzieciństwa ma problemy z dopasowaniem się do otoczenia oraz zrozumieniem i odczuwaniem emocji. Ściśle określone korporacyjne zasady panujące w konbini zapewniają aspołecznej Keiko poczucie bezpieczeństwa, a uniform, który nosi w pracy, staje się częścią jej tożsamości. Do bólu poukładane życie bohaterki wywraca się do góry nogami, gdy w sklepie pojawia się Shiraha, chłopak z podobnymi problemami.
Dziewczyna z konbini to powieść o społecznym niedopasowaniu i inności, które czasami przyjmują niepokojące oblicze. Udzielając Keiko literackiego głosu, Murata portretuje kobietę, która świadomie wyrzeka się indywidualności i próbuje dostosować się do obowiązującego systemu.
Ironiczna opowieść o tym, co kryje się za fasadą japońskiego społeczeństwa, której filary stanowią – jakże podziwiane na Zachodzie – harmonia, uprzejmość i konformizm.
Adrianna Wosińska, Redaktor naczelna TORII
Ta wielokrotnie nagradzana powieść upaja niczym mojito zaprawione sake „Vogue”
Niewielka powieść Muraty, napisana pełnym sarkazmu językiem pokazuje kobietę, która czując, że społeczeństwo uznaje ją za dziwaczkę, wypisuje się z niego zanim ktoś zrobi to za nią…New York Times
Po lekturze powieści Muraty na długo pozostaje w nas jej poetycki język, który skrzy się ekscentrycznym pięknem „The Guardian”
Dziewczyna z konbini to poruszająca opowieść o tym, co dzieje się, gdy kobieta poddana ogromnej presji społecznej spotka urażonego mężczyznę „Huffington Post”
Niepozorne arcydzieło „Seattle Times”
Dziwna i zapadająca w pamięć… Współczesna bajka o wartościach płynących z dostosowania się do społeczeństwa, którą mogła napisać tylko Japonka „Times” (UK)
Bohaterka tej powieści Keiko to postać jak z Kafki, do bólu szczera osoba żyjąca w absurdalnym świecie… „Japan Times”
Ostry komentarz do rzeczywistości, w której ludzi – zwłaszcza kobiety – wrzuca się do wąskich szufladek, a każde odstępstwo wywołuje u innych zdziwienie, strach a nawet wściekłość… „Kirkus Reviews”
Pełna czarnego humoru niepokojąca wizja współczesnego świata… Każdy był kiedyś w takim konbini, niekoniecznie w Japonii - Viet Thanh Nguyen, autor nagrodzonego Pulitzerem Sympatyka
Sayaka Murata – najgłośniejsza współczesna pisarka japońska. W 2016 roku uzyskała tytuł kobiety roku japońskiego Vogue’a. Rok później znalazła się na liście najważniejszych współczesnych pisarzy prestiżowego czasopisma Freeman’s: The Future of New Writing. Mimo literackiego i komercyjnego sukcesu, do niedawna dorywczo pracowała w konbini, skąd zaczerpnęła inspirację dla swojej powieści. Sayaka Murata za „Dziewczynę z konbini” otrzymała nagrodę Akutagawy 2016 roku, a sama książka sprzedała się w Japonii w nakładzie 650 tys. egzemplarzy.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
