Brentano opublikował swoją pracę o psychologii Arystotelesa pierwotnie w 1867 roku w języku niemieckim. Zalicza się ją do pierwszego okresu kształtowania się myśli tego filozofa, gdy skupiał się on na uważnej lekturze i interpretacji pism Stagiryty. To stadium rozpoczęło się w 1862 roku wraz z publikacją tekstu o znaczeniach bytu w pismach Arystotelesa i trwało ponad dekadę (Brentano powrócił do tego tematu w tzw. okresie florenckim). Lektury Stagiryty nie pozostają bez znaczenia dla koncepcji psychologii empirycznej, wyłożonej w Psychologii z empirycznego punktu widzenia z 1874 roku. Przekład książki pt. Psychologia Arystotelesa, a w szczególności jego teoria nous poietikos, dokonany i opracowany przez Sonię Kamińską-Tarkowską we współpracy z Łukaszem Kozakiem (redakcja merytoryczna i językowa) oraz Grzegorzem Słowińskim (przekład, konsultacje oraz redakcja greki i łaciny), pozwala na pełniejsze zrozumienie rozwoju filozoficznego Brentana. Wartość tomu dostrzegam przede wszystkim w tym, że może pomóc polskiemu czytelnikowi zgłębić podstawy idei przedstawionych w książce z 1874 roku, na przykład teorii części i całości czy też zakresu stosowania metody opisowej w psychologii (empirycznej). Biorąc pod uwagę rosnące w specjalistycznej literaturze światowej zainteresowanie filozofią Brentana, można stwierdzić, że publikacja niniejszego przekładu wpisuje się w ten nurt i bez wątpienia będzie stanowiła ważny i trwały wkład do polskich studiów nad Brentanem, Arystotelesem i historią filozofii XIX wieku.Z recenzji dr. hab. Witolda Płotki, prof. UKSW
Niniejsza książka oraz dodany do niej przez Tłumaczkę list Franza Brentana do Eduarda Zellera stanowią próbę udowodnienia tezy, że Arystoteles był kreacjonistą, zwłaszcza w odniesieniu do tzw. duszy rozumnej. Na mocy tej tezy Arystoteles miał uważać, że to osobowy Bóg tworzy i umieszcza duszę w człowieku. Swego adwersarza, Eduarda Zellera, Brentano „oskarża" o preegzystencję, a więc pogląd, zgodnie z którym dusza rozumna istnieje przed naszymi narodzinami i jest niestworzona.
Współcześnie odchodzi się od obu tych poglądów, skłaniając się raczej ku temu, że nous poietikos jest pewną sferą noetyczną, w której poszczególne umysły mają udział, co jest w pewnym sensie nawiązaniem (nawet jeśli nieświadomym) do późnoantycznych i wczesnośredniowiecznych mistycznych oraz mistycyzujących odczytań Stagiryty.
Interpretacja Brentana jest tyle interesująca, co kontrowersyjna. Explicite powołuje się on na bezpośrednich uczniów Stagiryty - Teofrasta i Eudemosa, próbując połączyć ich, pod wieloma względami rozbieżne, poglądy. Jednak jeszcze bardziej ryzykownym krokiem jest całkowite oparcie się na wykładni św. Tomasza, co do której wiadomo dziś, że nie jest wierna Stagirycie, ale filozofii chrześcijańskiej, i stanowi próbę pogodzenia tych dwóch nurtów myślowych. Brentano uważa swą inspirację Akwinatą jedynie za umiarkowaną. Czytelnik tej, czy też pozostałych książek z Brentanowskiego cyklu „Aristotelica", przekona się, że inspiracja ta jest potężna. Choć tezy Brentana są kontrowersyjne, to dowodzi ich on bardzo skrupulatnie, wprowadzając Czytelnika w fascynujący świat psychologii Arystotelesa, w którym nic nie jest oczywiste.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
