Publikacja ma charakter poradnika zawierającego konkretne, bardzo proste i przejrzyście sformułowane wskazówki dotyczące pracy z dzieckiem z zespołem Aspergera. Jest skierowana do wszystkich nauczycieli, zwłaszcza szkół ogólnodostępnych, ale i integracyjnych lub specjalnych, którym przyszło pracować z tym jakże fascynującym, wymagającym, zaskakującym, inteligentnym, ale i czasami trudnym dzieckiem. Odbiorcami mogą być również inni specjaliści: pedagodzy, psycholodzy i logopedzi, którzy nie mają do czynienia na co dzień z dzieckiem cierpiącym na zaburzenie ze spektrum autyzmu, ale są ciekawi, jak ono funkcjonuje. Odbiorcami mogą być również rodzice dziecka ze zdiagnozowanym zespołem Aspergera, którzy potrzebują konkretnego pokierowania i wsparcia. Oprócz typowej charakterystyki i sposobów funkcjonowania ucznia cierpiącego na zespół Aspergera zaprezentowane są w tej książeczce osiowe objawy tego zaburzenia z kręgi autyzmu oraz metody terapii. Książeczka jest zatem próbą zainteresowania środowisk nauczycielskich problemami tej grupy uczniów. Termin zespołu Aspergera w ciągu ostatnich kilku lat stał się tematem niezmiernie modnym i głośnym. Należy spodziewać się, że dzieci ze diagnozowanym zespołem Aspergera będzie systematyczne przybywać, jeżeli już tak się nie dzieje. Dlatego wiedza nauczycieli i innych specjalistów z tego zakresu musi się poszerzać, ponieważ dobrze funkcjonujące dziecko dotknięte tym zaburzeniem nie musi trafić do szkoły integracyjnej czy specjalnej, ale do zwykłej szkoły masowej, może właśnie, drogi nauczycielu, do twojej klasy. Autorka Książka dostępna w wersji elektronicznej w następujących witrynach:
Seria wydawnicza ,,Przywrócić Pamięć"" ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911-1939.Reprint wydania z 1925 r.: HARCERSTWO POLSKIE
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint wydania z 1922 r.: HARCERSTWO - PRACA ZBIOROWA
Szerokie sfery naszego społeczeństwa, nawet inteligencja, a nawet wychowawcy i nauczyciele zawodowi słysząc nazwy „harce“, „harcerstwo“, „związek harcerstwa“ albo zupełnie nie zdają sobie sprawy z tego, co te nazwy mają oznaczać, albo też mają o harcerstwie tylko bardzo niejasne pojęcie. Co gorsza, bardzo wielu pracowników harcerskich nie wie dokładnie co to jest harcerstwo — stąd nieraz namiętne i długie dyskusje np. na temat, że harcerstwo to nie organizacja, ale ruch i t. p.
Na pytanie powyżej postawione: co to jest Harcerstwo, otrzymujemy zwykle trzy odpowiedzi: Harcerstwo to 1) system wychowania, 2) ruch wychowawczy młodzieży, 3) organizacja wychowawcza. Niejasności i nieporozumienia, stąd właśnie pochodzą, że kiedy jedni mówią o harcerstwie jako o organizacji — inni odpowiadają im mając na myśli harcerstwo — ruch wychowawczy lub harcerstwo — system.
System wychowawczy harcerski — to zbiór metod i środków zaproponowanych przez jenerała Baden-Powella na podstawie doświadczeń jego własnych i doświadczeń szeregu wychowawców, wychowawców raczej z zamiłowania i intuicji — niż z zawodu i nauki pedagogiki.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. To książki zakazane po 1945 roku, wycofywane z bibliotek i niszczone przez komunistyczne władze PRL. Nazwiska autorów, ich twórczość, były wymazywane przez cenzurę i niedostępne dla kolejnych pokoleń młodzieży, instruktorów harcerskich, wychowawców, pracowników naukowych. Władze harcerskie w socjalistycznym państwie dokładały wszelkich starań, by odciąć harcerstwo od historii i wpływów idei skautowej oraz by z inspiracji partii, nadać mu formę pionierskiej organizacji. Ideologia urzędowa w historii harcerstwa wpierw gorączkowo poszukiwała „postępowych tradycji”, a następnie z jeszcze większym zaangażowaniem legitymizowała każdy taki skrawek narodowej historii. Ten przekaz historyczny lepszego, nowego, socjalistycznego harcerstwa wzmacniały ówczesne publikacje. Solidarnościowy zryw społeczny lat osiemdziesiątych minionego stulecia, porozumienia Okrągłego Stołu, odzyskanie wolności po 1989 roku umożliwiły odrodzenie ruchu harcerskiego, sięgnięcie do jego źródeł, historii i tradycji. Coraz więcej jest prac poświęconych harcerstwu. Nadal jednak brakuje wznowień źródłowych publikacji, które w latach 1911–1939 miały wpływ na rozwój idei harcerskiej i organizacji, kształtowanie postaw harcerskich i kształcenie kadry instruktorskiej oraz społeczny wizerunek ZHP. Warto je przypomnieć, ponieważ wszystko, cokolwiek myślimy i czynimy, ma swoje bezpośrednie lub pośrednie, pozytywne lub negatywne, uświadamiane lub nie, źródła w tym, co myśleli i czynili nasi poprzednicy.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint wydania z 1923 r.: Odbudowa Pracy w Drużynach Harcerskich
W pracy niniejszej korzystałem z szeregu obserwacji i myśli druhów: komendanta Ignacego Wądełkowskiego i zastępcy komendanta Henryka Pawłowskiego, członków Komendy Chorągwi męskiej, oraz druhny Wandy Rewieńskiej-Pawełek podharcmistrzyni Z. H. P. pozatem dając planowi organizacyjnemu ujęcie osobiste.
Autor
Reprint wydania z 1928 r.: Podstawy Harcerstwa
PODSTAWY HARCERSTWA
Zazieleniło się na Ziemi Polskiej, zabarwiło wszystkiemi kolorami tęczy, gdy z gromkiem „Czuwaj“ na ustach rozbiegła się młódź harcerska po lasach i polach, po szczytach Tatrowych i brzegach Morza Polskiego, po rubieżach Rzeczypospolitej wszędzie wnosząc jakiś powiew czegoś tak bardzo odmiennego od dzisiejszych szamotań i targań życiowych, jakiś rozmach, junactwo, jędrność i duszę roześmianą.
Harcerstwo — Skauting — Związek Harcerstwa Polskiego (Z. H. P.) — kto o tem nie słyszał w Polsce, zwłaszcza od „Orląt Lwowskich“, r. 1920, od „Straży nad Wisłą“, od ks. Skorupki i jego chłopców?
Musi być wielka siła wewnętrzna tej fali młodości, skoro przez tak krótki czas swego istnienia (od r. 1910), będąc ze wszech stron uciśnioną, zabitą, skrępowaną, pociągnęła jednak tylu za sobą i takie znane powszechnie, owoce ofiar i poświęceń, bohaterstwa i cichej, codziennej pracy przyniosła.
Siła tej fali — to jej podłoże ideowe, proste, a głębokie i jej dostrojenie się doskonałe do wszelkich poruszeń i potrzeb zdrowej i dobrej natury ludzkiej...
Wstęp
Harcerstwo w Impulsie niejednemu Drużynowemu trudno przychodzi ułożyć sobie plan pracy. Nie to, by nie umiał pracować w Drużynie. Owszem. Posuwa całą sprawę. Ale bez planu. Ot, przypomina sobie, co się to w zeszłym roku o tej porze robiło; w przystępie zapału obmyśla sobie raz, drugi klawe ćwiczenie czy zbiórkę Drużyny. Ale planu brak. I przez to nieraz się przydarza, że powtarza się w kółko. Szkoda gadać — chłopcom nudno, jemu samemu przykro. Ale cóż — ułożyć plan jest trudno; jakoś ciężko się zebrać. Pomóc niema kto. Do Hufcowego daleko. „Wskazówki o układaniu programu pracy“ — jakoś „zatrudno“ się czyta; człek odwykł od skrupulatnego przeglądania karty za kartą i snucia własnych wniosków z podsuniętych przez innego myśli, a tego te „Wskazówki“ wymagają.
Reprint wydania z 1944 r.: System zastępowy dla dziewcząt
PRZEDMOWA SKAUTA NACZELNEGO
Przywrócić PamięćNajważniejszą komórką pracy w Harcerstwie jest zastęp.
Zastęp składa się z sześciu do ośmiu dziewcząt, z których jedna jest zastępową.
W dobrym zastępie każda harcerka czuje się naprawdę cząstką swego zastępu i stara się, aby jej zastęp miał dobrą opinię i dobre miejsce w konkursach międzyzastępowych. W ten sposób wyrabia w sobie poczucie przynależności do grupy, umiejętność współżycia i karność.
Współzawodnictwo między zastępami podnosi sprawność i dyscyplinę w zastępach, dzięki czemu praca drużynowej jest znacznie ułatwiona.
Na czele zastępu stoi zastępowa, która jest odpowiedzialną za rozwój i wyrobienie harcerskie swego zastępu. Ponadto współpracuje ona z resztą dziewcząt w kształtowaniu i rozwijaniu ich dodatnich cech charakteru.
Trzecie wydanie „Szkoły Harcerza“ idzie pod prasę w chwili, gdy kończy się okres przejściowy naszej organizacji, gdy mamy już podstawy prawne Związku Harcerstwa Polskiego, jednego dla całej Polski, w statucie i podstawy rządu wewnętrznego w ogólnym regulaminie Z. H. P., gdy mamy uznane przez całe polskie Harcerstwo Naczelnictwo Związku z Druhem Generałem Józefem Hallerem, jako jego przewodniczącym.
Inaczej było, gdy obmyślałem wydanie pierwsze, na kresach polskich w Kijowie i gdy je pisałem w Motowidłówce w czasie dwutygodniowego odpoczynku latem 1916 r. Harcerstwo było wtedy w dwóch zaborach nielegalne. W Kijowie nie było niemal tygodnia bez jakichś mniej lub więcej uzasadnionych ostrzeżeń, iż ochrana, żandarmeria, władze wojskowe są na naszym tropie. Drugie wydanie wyszło po obaleniu caratu (lipiec 1917 r.). Można już wtedy było pisać, że harcerstwo jest organizacją, nie jakimś nieokreślonym ruchem tylko, można było wyraźnie podać formy tej organizacji. Jak się stosunki zmieniły — świadczy drobny fakt, że mieliśmy oficjalne zezwolenie dowództwa kijowskiego okręgu wojennego na odbywanie ćwiczeń na terenach ćwiczeń wojskowych. Toteż w tym wydaniu podałem wiele wiadomości, dotyczących form organizacji harcerstwa na Rusi i w Rosji, dążąc w ten sposób do pogłębienia poglądów na organizację naszą wśród szerokich sfer harcerskich.
Trzecie wydanie tego zadania podręcznika oficjalnego, instrukcji organizacyjnej, spełniać nie potrzebuje. Mamy periodyczne wydawnictwa Naczelnictwa Z. H. P., w których ukazują się regulaminy i przepisy obowiązujące, prócz tego opracowałem ten dział dla trzeciego wydania „Harców“ Profesora E. Piaseckiego, a zamierzam wydać osobną broszurkę, obejmującą ustawy Z. H. P., z objaśnieniami. Dlatego w tej książce zostały wiadomości organizacyjne podane tylko w szczupłym zakresie.
Reprint wydania z 1928 r.: Zarys metodyki prawa harcerskiego
Pojęcia wstępne
W niniejszych moich bezpretensjonalnych uwagach chciałbym się podzielić kilkoma spostrzeżeniami i myślami odnoszącemi się do, że tak się wyrażę, instruowania prawa harcerskiego. Zdaję sobie sprawę, że praca moja nie będzie stać na odpowiednim poziomie. Powinienby ją może podjąć wykształcony i praktycznie działający pedagog a zarazem doświadczony psycholog. Niemniej podejmuję tę ciężką i odpowiedzialną pracę, dlatego, że wyczuwam pilną i palącą potrzebę książki, któraby ujmowała prawo harcerskie ze stanowiska potrzeby harcmistrza, wychowawcy młodzieży. Robię to ośmielony myślą, że jeśli uwagi moje nie spełnią swego zadania same przez się, to może przyspieszę chwilę powstania dobrego podręcznika metodyki prawa harcerskiego, tak niezmiernie w dzisiejszych czasach demoralizacji i rozstroju społecznego — pożądanego.
Na wstępie chcę zauważyć, że harcerstwo jest systemem wychowawczym, dążącym do wyrobienia możliwie jak najpełniejszego człowieka. W arsenale swych środków wychowawczych rozporządza harcerstwo środkami zarówno natury fizycznej, jak i środkami psychicznemi. Harcerstwo, dając bajeczne i pociągające środki wychowania fizyczno-sportowego, różni się tem od wielu innych organizacji młodzieży podobnego typu, że stara się urobić moralną stronę swojej młodzieży, stawiając jej bardzo wysoki moralny ideał, ujęty w prawie harcerskiem.
Reprint wydania z 1922 r.: HARCERSTWO NA MARTWYM TROPIE
Przywrócić PamięćCzem jest pismo dla organizacji, dla ruchu młodzieży, tego nie trzeba dowodzić. Jest ono wiernem odbiciem życia organizacji, utrwalonym na zawsze obrazem tego co czuła, co myślała i czem żyła organizacja w danym czasie. Jest wyrazem jej dążeń i przeżyć, krystalizacją myśli przewodniej i sztandarem wiodącym ją naprzód.
Jest sercem, które zbiera zewsząd krew, aby obdarzoną tlenem, pchnąć z nową siłą po całym organizmie.
Takiem sercem ruchu harcerskiego był niegdyś „Skaut“ lwowski. Nie dawał on schematów organizacyjnych, niewiele zawierał metodyki, ale szedł z niego duch harcerski w śmiałym pędzie — ku przyszłości. Był w nim głos „Złotego Rogu“. — Stamtąd przyszła do nas „Święta Miłości Kochanej Ojczyzny“ i „Wszystko co nasze Ojczyźnie oddamy“. On mówił nam, do czego rwą się młode serca harcerskie, o czem marzą młode głowy, jakich słów czekają młode dusze.
Pomimo lokalnego charakteru, pomimo szczupłych stosunkowo środków przenikało to pismo przez kordony do całego kraju. W Warszawie, Wilnie, Poznaniu brano je w ręce z żywą radością, a skompletowany przypadkowo rocznik był przedmiotem ogólnej zazdrości.
PRZEDMOWA
Tak zastęp prowadzę, jak to widziałem w tym zastępie, w którym się sam wychowałem. Tak postępuję wobec chłopców, jak mój zastępowy zachowywał się względem mnie. Tak zareaguję na trudności, jak mi to w krew weszło podczas harców i zajęć mego zastępu, gdy jako jeden w gromadzie lub też wysunięty jako jednostka na odpowiedzialne stanowisko musiałem radzić sobie w przygodzie, na którą wwiódł mnie mój zastęp.
Morowy zastęp jest tym prawdziwym wychowawcą, który z przyszłego wodza zdolności wodzowskie wydobywa, kształtuje, wykorzystuje dla celów początkowo łatwych, później coraz trudniejszych, aż stanie się możliwym postawić go na czele powierzonych mu na stałe chłopców.
Co robić, by zastęp istotnie był morowym — by dostarczał ustawicznych okazyj do wyrabiania się kierowniczych typów — to właśnie jest tematem niniejszej książki.
Autor jej, stary wyga harcmistrz, doświadczony w harcach i przewodzeniu — wprowadza czytelnika na szlak przygód tak dobranych, że kto tym szlakiem swój zastęp powiedzie, ten z radością ujrzy, że z biegiem czasu na czoło wysuną mu się najdzielniejsi i najsprytniejsi.
„Pierwszy trop“ wytyczył na tym szlaku Leopold Ungeheuer swą książką „Próby wodzów“, wskazując, że grupa społeczna wyeliminuje na czoło ludzi najdzielniejszych, władczych, prawdziwie harcerskich tylko wtedy, gdy jest poddawana w swym organizacyjnym życiu próbom odwagi, próbom siły, próbom sprytu: próbom wodzów.
Poświęcone używkom publikacje przyzwyczaiły nad do jednostronnego ujęcia tematu, jasno wyznaczającego kierunek czytelniczej interpretacji; inaczej postąpiła Beata Hoffmann, pisząc narkotyki w kulturze młodzieżowej. Nie znaczy to, że Autorka w jakikolwiek sposób popiera czy uzasadnia zjawisko narkomanii - cechą osobowości twórczej autorki Perfum (Oficyna Wydawnicza ,,Impuls"" 2013) jest pasja analizowania zjawisk społecznych, jakim bez wątpienia pozostaje stosowanie środków psychotropowych, niezależnie od ich moralnego wydźwięku. Narkotyki w ujęciu Beaty Hoffmann postrzegane są przez pryzmat konkretnych subkultur czy środowisk, dla których środki odurzające stanowiły swoiste sine qua non. I tak Autorka zabiera nas w egzotyczną podróż, gdzie punktem wyjścia jest paryska bohema spod znaku Baudelaire'a i la belle epoque, a przystankami Londyn czasów Sex Pistols czy rockowisko z polskim ,,kompotem"" w tle. Hoffmann nie ocenia, jedynie bada i przedstawia, słucha z zaciekawieniem (książkę wypełniają po części fragmenty autentycznych wywiadów; część respondentów zmarła na długo przed ukazaniem się książki) i przedstawia Czytelnikowi swe obserwacje. Opowieść, być może całkiem bezwiednie, okazała się być fascynującą, jak każda historia z szaleństwem w tle...
Zgodnie z definicją gatunkową, baśń uruchamia - zarówno po stronie autora (czyli, na ogół, pewnej ludzkiej zbiorowości), jak i odbiorcy - wielorakie pokłady świadomości, w tym magiczne i archetypiczne. Nie wchodząc zbytnio w zawiłości genologiczne, warto jednak odnotować irracjonalizm rządzący baśnią - dlaczego zatem Danilewska wybrała właśnie baśń, skoro jej książka jest z założenia naukowa? Rozwikłanie tej zagadki to drugi wielki temat książki, skrywający się w koncepcji ,,myślenia wielorakiego"" (Gardner), ,,myślenia integralnego"" (Wilber), ,,myślenia ironicznego"" (Egan), wreszcie - ,,myślenia refleksyjnego"" (Kegan), oznaczającego zerwanie z dotychczasowym, racjonalnym oglądem świata na rzecz oglądu transparentnego, pozwalającego ujmować rzeczywistość z wielu stron jednocześnie; wyklucza to monopol na prawdę którejkolwiek z filozofii i uprawomocnia ambiwalentny obraz świata - Danilewska, zwolenniczka nowego modelu rzeczywistości, dopuszcza zatem do głosu argumenty racjonalne na równi z irracjonalnymi, nawet jeśli zdają się pozornie wykluczać. Myślenie integracyjne zdaje się w podjętej tematyce szczególnie potrzebne, Danilewska pokazuje bowiem dwie rzeczy: 1. mimo upływu czasu i zmiany epok hasła o rywalizacji i ,,nowym, wspaniałym świecie"" pozostają bez zmian; 2. cechuje nas coraz większy pęd ku doskonałości i coraz większy nacisk na rywalizację, bez oglądania się na jej, ewentualne, destrukcyjne skutki - owa niefrasobliwość staje się jedną z cech charakterystycznych naszego społeczeństwa, występującą w połączeniu z niemal sarmacka lekkomyślnością pt. ,,jakoś to będzie"". Nie będzie - przekonuje nas Autorka - samo ,,nic się nie będzie"", stąd potrzeba zrywania zasłon i ukazywania brutalnych mechanizmów rządzących rywalizacją. By zyskać na wiarygodności, drugą część książki wypełniają opowieści bezpośrednio zainteresowanych, czyli uczniów, poddanych i poddawanych nieustającej presji konkurencji i konieczności ,,bycia najlepszym"".
Drodzy Czytelnicy, oddajemy w Wasze ręce zbiór scenariuszy, które wykorzystywałyśmy podczas zajęć logopedycznych prowadzonych w przedszkolach i w poradni psychologiczno-pedagogicznej. Scenariusze zawierają ćwiczenia oddechowe, usprawniające aparat artykulacyjny, ćwiczenia w naśladowaniu dźwięków z otoczenia, sprzyjające prawidłowej realizacji samogłosek i spółgłosek. Celem naszych zajęć było kształtowanie poprawnej wymowy, wzbogacanie słownictwa i wiedzy o środowisku oraz nauka konstruowania wypowiedzi u dzieci w wieku przedszkolnym. Wiemy, że rozwój mowy nie jest procesem wyizolowanym, lecz ściśle związanym z rozwojem ruchowym i poznawczym dziecka, stąd wiele ćwiczeń wspomagających rozwój motoryki dużej i małej, świadomości fonologicznej, percepcji wzrokowej, pamięci i uwagi. Wszystkim ćwiczeniom nadawałyśmy formę zabawy, aby dzieci chętnie i aktywnie w nich uczestniczyły. Życzymy radosnej i owocnej pracy.Autorki
Książka stanowi kontynuację zbioru Terapia i edukacja osób z autyzmem. Wybrane zagadnienia opublikowanego w 2003 roku w Wydawnictwie Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie.
Praca składa się z czterech części. Pierwszą z nich poświęcono omówieniu efektów terapii dzieci z autyzmem. Czasy, w których sądzono, że osoby z tym zaburzeniem nie odnoszą żadnych korzyści z działań terapeutycznych, na szczęście dawno już minęły. Część druga zawiera prace, które łączy wspólne podejście do terapii, którym jest podejście behawioralne. Artykuły te dotyczą komunikacji oraz tzw. trudnych zachowań. Można w nich znaleźć informacje o metodach i technikach stosowanych przez terapeutów behawioralnych.
W trzecim rozdziale Czytelnik może zapoznać się z różnymi metodami pracy
z osobami z autyzmem w różnym wieku i o różnych potrzebach (m.in. „czas podłogowy” w pracy z dzieckiem z autyzmem, biblioterapia, dogoterapia, hipoterapia).
W ostatnim rozdziale podjęto problematykę wspierania dorosłych osób z autyzmem.
Książka adresowana jest do studentów psychologii i pedagogiki, a także osób pracujących z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi z autyzmem. Praca będzie przydatna również dla rodziców osób autystycznych.
Niniejsze opracowanie jest w głównej mierze sprawozdaniem z badań, które zostały przeprowadzone w ramach rozprawy doktorskiej zatytułowanej Wywieranie wpływu społecznego wśród skazanych i tymczasowo aresztowanych przebywających w warunkach izolacji więziennej (Z. Nowacki, 2008). Natomiast charakterystykę społeczności więziennej opracowano, posiłkując się przede wszystkim ustaleniami w literaturze przedmiotu. Badania zostały przeprowadzone w latach 2005-2006 na terenie sześciu jednostek penitencjarnych.
Celem podjętych badań była próba określenia warunków, w których mechanizmy ulegania wpływowi społecznemu mogą zmienić kształt procesu resocjalizacji w warunkach izolacji więziennej. A zatem przedmiotem badań ustanowiono zjawisko wpływu społecznego wśród skazanych i tymczasowo aresztowanych przebywających w warunkach izolacji więziennej. Zaletą tej pracy jest objęcie badaniami pewnej liczby tymczasowo aresztowanych, co w obecnych warunkach przysparza wielu problemów.
Opracowanie lokuje się w nurcie prac empirycznych, których na przestrzeni ostatnich lat nie publikowano zbyt wiele. Zaletą książki jest uwzględnienie reprezentatywnej próby 883 mężczyzn przebywających w izolacji więziennej.
Autor wyraża nadzieję, że uzyskany rezultat badawczy przyczyni się do wzbogacenia wiedzy z zakresu wpływu społecznego wśród osób przebywających w zakładach karnych i aresztach śledczych. Być może będzie stanowić asumpt do rozważań nad oddziaływaniem wychowawczym (wpływem społecznym).
Na całość książki składa się ponad 200 autorskich programów wybranych ze względu na ich różnorodność. Prawie połowa z nich została przedstawiona w poszczególnych rozdziałach podręcznika w ujednoliconej formie i przyporządkowana trzem głównym grupom wyodrębnionym ze względu na formę i przedmiot oddziaływań.
W pierwszym rozdziale zaprezentowano oddziaływania redukujące deficyty wychowawcze, w drugim – oddziaływania psychokorekcyjne i w trzecim oddziaływania edukacyjne przez kulturę. Pozostała cześć programów została umieszczona w aneksie w skróconej formie.
Uzyskane z poszczególnych zakładów karnych i aresztów śledczych materiały, po odpowiednim opracowaniu, stały się podstawą do stworzenia niniejszego podręcznika, który, Autorka ma nadzieję, stanie się wartościowym materiałem nie tylko dla studentów i znawców problematyki resocjalizacyjnej i penitencjarnej, ale także będzie stanowić zachętę i inspirację do podejmowania dalszych działań dla praktyków.
Współczesny świat podlega dynamicznym zmianom w wielu obszarach ludzkiej egzystencji. Przeobrażenia nie omijają również środowisk inkarcerowanych , w tym zakładów karnych i aresztów śledczych, w którym przebywa wielotysięczna grupa więźniów.
[…] Poszczególne teksty mają niejednolity charakter oraz różnicują je wartość poznawcza i informacyjna. Wszystkie jednak dotyczą problematyki resocjalizacyjnej czy naprawczej w kontekście życia osób nieprzestrzegających norm prawnych, w sensie zarówno instytucjonalnym, jak i funkcjonowania ich w środowisku otwartym.
Publikacja pt. Resocjalizacja penitencjarna – aktualne wyzwania i rozwiązania to zbiór artykułów uwzględniających wielokontekstowość procesu resocjalizacji, jego niejednorodność, a zarazem kreślących ciekawe sposoby widzenia zasygnalizowanej problematyki. Autorzy podejmują próby zmagania się teoretycznego, ale też badawczego z bieżącymi trudnościami ulokowanymi na kanwie penitencjarnej, ale – co ważniejsze - sygnalizują wiele rozwiązań w tym obszarze. Mowa więc m.in. o procesie reintegracji społecznej skazanych w warunkach probacji i jej istotności na gruncie poprawnego funkcjonowania człowieka w środowisku otwartym, pokonując wszelkie przeszkody i przełamującego sytuację opresyjną.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprinty: Kilka myśli o zadaniach harcerstwa według wydania z 1919 roku W Polsce będzie lepiej! według wydania z 1924 roku
Fragment książki:
Budowanie narodu, jest budowaniem ducha, siła nasza twórcza w cywilizacji i moc państwa znajdują się w prostym stosunku do tego, co zrobimy ze swoim duchem.
Zygmunt Wasilewski.
Żyjemy dziś pod hasłem demokratyzacji, powiedziałbym skrajnej demokratyzacji. Dąży się do władzy ludu, gdzieniegdzie nawet do dyktatury ludu czy dyktatury proletarjatu. Niestety jednak bardzo często ci, którzy hasła te głoszą nie rozumieją ich dość głęboko — a czasem nie chcą rozumieć. Do władzy rzeczywistej, trwałej nie dojdzie lud powierzchownym przewrotem, chwilowem wzięciem góry nad władcami dotychczasowymi — tego dowiodła aż nazbyt wyraźnie rewolucja rosyjska, której wynik dzisiejszy: — dyktatura paru jednostek.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
