Ludzie rzadko myślą nad tym po co żyją. Jeżeli nawet takie pytanie przejdzie przez głową, to często jest spychane na bok jako banalne, wydumane czy po prostu dziwne. Ludzie egzystują z dnia na dzień, miesiąca na miesiąc i roku na rok. Pracują by wyjechać na wakacje i jadą na wakacje by wypocząć i wrócić do pracy. Nawet chrześcijanie często traktują swoją wiarę bardziej jako ubezpieczenie przed śmiercią, niż coś, co ma praktyczne zastosowanie już teraz. O tym jest ta książka o sensie życia.
Wyrusz w drogę do pełnej wolności
Chrześcijaństwo od początku było nazywane drogą. Nie bez powodu. Życie ludzi wierzących na ziemi to nieustanna wędrówka od grzechu do bliskości z Bogiem. Decyzja o porzuceniu własnych zniewoleń czasem jednak wydaje się trudna. Wytrwanie w niej – jeszcze trudniejsze…
Ojciec Józef Witko przeprowadza nas przez historię narodu wybranego, który dzięki Bożej interwencji dotarł do Ziemi Obiecanej. Liczne świadectwa zawarte w książce pokazują, że droga – choć wymagająca – zawsze prowadzi do prawdziwego szczęścia.
Odważysz się na wyjście ze swojego Egiptu, domu niewoli?
Bóg daje nam dwie drogi: drogę życia i drogę śmierci. Droga życia to droga błogosławieństwa, droga śmierci to droga przekleństwa. Bóg mówi: wybieraj. Otrzymasz to, co wybrałeś.
fragment
o. Józef Witko OFM – franciszkanin, duszpasterz i rekolekcjonista, autor książek o tematyce duchowej, m.in. W miłości nie ma lęku i Uzdrawiająca moc Ducha Świętego. Na co dzień posługuje w Sekretariacie Misji i Ewangelizacji Prowincji Matki Bożej Anielskiej.
„Raport o stanie nadziei” stawia w centrum zainteresowania nowe zagadnienie, ponieważ (co zostanie wyjaśnione w odpowiedziach na pierwsze pytania) przeżywamy obecnie wielki kryzys nadziei. „Z wielkim smutkiem i niepokojem zauważamy, że rzeczywiście niewielu nam współczesnych, szczególnie młodzieży i dzieci – wychowywanych w świecie bez Boga – ufa, że historia, w tym ich własna historia osobista, ma swój określony przebieg, swoje źródło i cel. Doświadczają jej jako nie mających ze sobą związku porywów, jako zbioru krótkich opowieści, które zawierają jedynie szczątkowe nadzieje, nie biorąc pod uwagę tej szlachetnej opowieści, która wyniosłaby ich na wyżyny, która nadałaby sens ich życiu, dzięki której zrozumieliby, po co tu są, po co żyjemy, po co cierpimy (…) efektem może być tylko kryzys nadziei.” Z tej nowej diagnozy obecnej sytuacji wynikają również kolejne pytania, które należy postawić. Wynika także potrzeba, pilna, przeprowadzenia tego wywiadu. Słowa Prefekta są powiewem nadziei, pozwalają nam zrozumieć, że to, co jest problemem, jest jednocześnie okazją do wzrastania, a przede wszystkim, że stanowi część Misterium, planu Bożego, który dokonuje się w historii.
Carlos Granados
Dyrektor Naczelny BAC
Eduard Schure (1841-1929) - francuski okultysta, filozof, teozof, muzykolog, autor kilkunastu książek z pogranicza wiedzy, historii i ezoteryki. Napisał między innymi "Od Sfinks do Chrystusa", "Dzieci Lucyfera", "Historia muzyki dramatycznej" i swoje najważniejsze dzieło czyli właśnie "Wielcy wtajemniczeni".Jest to książka z pogranicza wiedzy, teozofii, ezoteryki.Pisze autor o próbie połączenia nauki z religią i opisuje tak postacie religijne jak i realnie istniejących dwóch wielkich starożytnych mędrców - Pitagorasa oraz Platona. Zaczyna swoją opowieść o Wielkich wtajemniczonych w Indiach na początku opisując historię boga Ramy, kolejną z omawianych postaci jest także hinduski Kryszna. Kolejne postacie to Hermes, Mojżesz i Orfeusz. Następnie wspomniani już Pitagoras i Platon, a książkę zwieńcza postać Chrystusa. Eduard Schure twierdził iż wszyscy ci Wielcy wtajemniczeni weszli na tajemną ścieżkę wiedzy. Schure twierdził, że posiedli oni tajną wiedzę ezoteryczną i idąc ścieżką tej wiedzy stali się wielcy wtajemniczeni filarami cywilizacji.
Nie ma nic gorszego niż religie i filozofie, które zapominają o zdrowym rozsądku.
Religia powinna działąć w służbie człowiekowi i być osobistym narzędziem dobrowolnego, świadomego samodoskonalenia.
Publikacja ta oferuje nowe spojrzenie na osobisty kontakt z Bogiem i jego wyobrażenie oraz szczegółowe ukazanie obrazu świata, co pozwala znaleźć odpowiedzi na wiele pytań nurtujących rozwijającego się człowieka. Jest to propozycja współczesnej neoreligijności, która wyzwala i oddaje kontrolę nad Twoim życiem w Twoje ręce.
Książka stanowi praktyczny przewodnik, komentarz oraz kodeks dający oparcie w dzisiejszym szybko zmieniającycm się świecie.
Koniec życia to trudny okres dla odchodzących i dla ich bliskich. Wiąże się ze smutkiem, refleksją nad tajemnicą życia, śmierci i wieczności. Konieczne staje się uporządkowanie spraw z Panem Bogiem oraz z ludźmi. Rodzi się potrzeba spotkań z kapłanami, zaplanowania ceremonii pogrzebowych, dokonania formalności.
Bliscy muszą się zatroszczyć zarówno o godny pochówek zmarłego, jak i jego życie wieczny. Stąd w naszym przewodniku obok informacji dotyczących spraw organizacyjnych zamieściliśmy modlitwy i słowa duchowego wsparcia pozwalające przejść od żalu i rozpaczy do nadziei na wieczne zbawienie i radość z przebywania w Bogu.
*
Książka stanowi kompletny przewodnik zatwierdzony kościelnym imprimatur, pozwalający w skupieniu i powadze przetrwać czas odchodzenia bliskich.
Jaki cel przyświecał napisaniu tej książki? Chodzi o odpowiedź na pytania dotyczące religii, jakie dzieci stawiają sobie i nam, dorosłym. Autorka książki, Monique Gilbert, jest dziennikarką. Na jej dziełko składają się cztery reportaże opisujące po kolei, jak wygląda dzień, tydzień, rok z życia chłopców i dziewczynek wychowanych w danej wierze: w katolicyzmie, islamie, protestantyzmie i judaizmie -czterech religiach występujących we Francji najczęściej. Dzięki tym dziecięcym postaciom autorka chce pokazać przede wszystkim, że pomiędzy przedstawionymi tu religiami - mimo różnic - zachodzi również wiele podobieństw. Zachęca dzieci do poznawania praktyk religijnych swoich kolegów i koleżanek, uważając, że dzięki tej wiedzy nauczą się wzajemnej tolerancji, a także będą lepiej rozumieć świat. W laickim kraju i w laickiej szkole wiara nie powinna dzielić dzieci, ale zbliżać je do siebie.
Niewielu z nas współczesnych ma pojęcie o acedii. O ile jednak termin ten poniekąd popadł w zapomnienie, zjawisko, do którego się odnosi, bynajmniej nie zanikło. Przeciwnie: pozostaje dramatycznie aktualne w cywilizowanym świecie: tak pełnym zobojętnienia, znużenia, niestałości, zamknięcia na sprawy ducha...Demon acedii, nazywany także demonem południa, jest najuciążliwszy spośród wszystkich demonów, pisał w IV wieku Ewagriusz z Pontu. Ale i dziś określenie to musi obudzić w nas czujność. Zazwyczaj wszak demon kojarzy się z głęboką nocą, a nie białym dniem! Ten nieoczekiwany charakter demona, który atakuje w samym środku dnia, czyni z acedii wyjątkowo groźne zło. Jeśli słońce południa kąpie wszystko w jaskrawym świetle, to acedia zanurza serce atakowanego człowieka w szarzyźnie marazmu i mroku rozpaczy. Oto demon podstępny i perfidny, którego wpływu nie należy utożsamiać tylko ze specyficznymi trudnościami życia zakonnego ani nawet z kryzysem połowy życia wiąże się on z wszelką bezsilnością, utratą wiary i nadziei, poczuciem braku sensu.Utrzymana w prostym i bezpośrednim stylu książka oddaje do dyspozycji szerokiego odbiorcy owoce długich badań nad acedią. Autorem kierowała doskonała intuicja, że acedia dotyczy nie tylko zakonników, ale zagraża ludziom wszystkich stanów, w każdym wieku i w każdym miejscu. dotyka bowiem bezpośrednio relacji człowieka z innymi i z Bogiem oraz prowadzi wprost do podjęcia refleksji nad tym, co stanowi istotę życia.
NIE POZWÓL, BY OBECNE OKOLICZNOŚCI OGRANICZYŁY TWOJĄ PRZYSZŁOŚĆ
Trudno jest skupiać myśli na Bożych obietnicach, kiedy masz wrażenie, że wszystko wokół ciebie rozpada się na kawałki. Gdy czujesz na barkach ciężar życia, jakże nęcąca staje się myśl, żeby usiąść i dać sobie spokój. I nawet nie zauważysz, kiedy zakradną się zwątpienie, frustracja, gorycz i pozbawią twoje życie wszelkiej radości, mocy oraz relacji z Bogiem. Ta niezwykła książka, będąca poszerzeniem innej pozycji autorstwa Jentezena Franklina The Spirit of Python (Duch Pytona), zachęca, żebyś przestał wsłuchiwać się w negatywne głosy w głowie, wmawiające ci, że nic nigdy nie zmieni się na lepsze. Nie musisz żyć w przekonaniu, że twoje dzieci nigdy nie będą służyć Bogu albo że już nie odzyskasz zdrowia. Ta książka pozwoli ci odkryć, w jaki sposób:
• zrzucić z siebie niepotrzebny bagaż i raz na zawsze pokonać ograniczenia, jakie narzuca ci przeszłość;
• zablokować nieprzyjacielowi dostęp do twojego życia i zniwelować jego próby ograniczania cię;
• pobudzić życie modlitewne i uwielbienie dzięki odkryciu całkiem nowych pokładów bliskości z Bogiem;
• tak uaktywnić wiarę, żebyś już nie tylko mówił o cudach, ale zaczął ich doświadczać.
Czas, żebyś zaczął mieć marzenia na Bożą skalę, postanowił nie dać się łatwo zadowolić i zdecydował wejść na wyższy poziom relacji z Bogiem. Twoje chrześcijańskie życie wcale nie musi być bezsilne i nijakie. Możesz żyć zwycięskim życiem dzięki mocy Ducha Świętego!
"Nie mam żadnego interesu we „wskrzeszaniu”... Sam „Bóg” to dla mnie pewna suma poznanych, napotkanych... miłych... ludzi. Bez „tych ludzi” nie jest mi On jakoś potrzebny...".
"Czy pragnę zmartwychwstania? Sam nie wiem. Myśl o nim wydaje się bardzo męcząca, a nawet trochę zawstydzająca. Podobno zmartwychwstaniemy „ze wszystkim, co uczyniliśmy”, a nie wedle „dobrych uczynków”... I co wtedy? Czy nie lepiej być całkiem zapomnianym, nie lepiej w ogóle zniknąć? Mówią: „wszystko zostanie odpuszczone” albo „wszyscy zmartwychwstaniemy we wstydzie i dlatego już nikomu nie będzie do wstydu”. Nie wiem, czy byłoby to dobre: byłby to raczej widok smutny. Do tego jeszcze to wzajemne przebaczanie „wszystkim przestępcom”... brrr...
Nie mam żadnego interesu we „wskrzeszaniu”... Sam „Bóg” to dla mnie pewna suma poznanych, napotkanych... miłych... ludzi. Bez „tych ludzi” nie jest mi On jakoś potrzebny...
Pamiętać na zawsze wyłącznie miłych ludzi – tak, to gra warta świeczki... Czego innego, pustego, z jakimiś „wynurzeniami”, „świadkami” – nie chcę. Ale jeśli będzie taki skandal na cały świat, no cóż... Zasłonimy oczy rękami. Nie będziemy na to patrzeć. Nie będziemy odprawiać nad sobą i innymi jakichś sądów. Nie zmusi nas żaden Pan Bóg do wzajemnego opluwania się, nie zamieni rzeczywistości we wszechświatową spluwaczkę".
Tożsamość i zróżnicowanie filozofii dialogu. Wstęp do myśli Franza Rosenzweiga
JOACHIM PIECUCH, Judaizm i chrześcijaństwo - dwie drogi zbawienia. Filary myślenia religijnego Franza Rosenzweiga
MICHAŁ WĘCŁAWSKI, Franz Rosenzweig - filozof hebrajski. O dawnych korzeniach nowego myślenia
WITOLD P. GLINKOWSKI, Franza Rosenzweiga eksplikacja "Boskiej antropologii"
JAN KRASICKI, Inny i śmierć Innego w filozofii G.W.F. Hegla i Franza Rosenzweiga
JAN WADOWSKI, Odosobnienie - Responsoryjność - Partycypacja. Dramat człowieka w relacji do Innego, świata i Boga
DOMINIKA JACYK, Wpływ Immanuela Kanta i jego filozofii na myśl dialogiczną Franza Rosenzweiga
Bogato ilustrowany zbiór myśli Ojca Pio na każdy dzień roku pozwala codziennie zanurzyć się w Bożej Miłości i odkryć na nowo duchowość tego wspaniałego Świętego.
Może być również doskonałym prezentem dla bliskich oraz cenną pomocą w osobistej modlitwie i medytacji.
Rozpal w sobie ogień Bożej pasji i zacznij żyć w pełni!
Są liderami wspólnot, głoszą z mocą Słowo Boże, uwielbiają i uczą uwielbiać. Mają w sobie nieprawdopodobną pasję i energię.
Niewielu wie, że w przeszłości sięgnęli dna – zostali skreśleni przez najbliższych, zmagali się z uzależnieniami, chorobami i zranieniami. A jednak w chwilach największych kryzysów zaufali Bogu i odważnie ruszyli za pragnieniami, które On sam zaszczepił w ich sercach.
Dziś nie zważają na koszty ani zniechęcenie. Nie pracują dla pieniędzy ani samorealizacji – najpierw zawsze dla Tego, w którym ostatecznie spełniają się wszystkie marzenia i oczekiwania. A On błogosławi im nieskończenie hojniej.
Chciałbyś tak żyć?
Variae to zbiór listów urzędowych pisanych przez Kasjodora, kanclerza królów ostrogockich w ich państwie założonym na terenie Italii pod koniec V w. po Chr.. Pisma te kierowane są do królów, senatorów, urzędników różnych rang, dowódców wojskowych, żołnierzy gockich, a także rzymskich i gockich posiadaczy ziemskich oraz mieszkańców prowincji. Charakteryzują się one różnorodnością tematyczną, stylistyczną i objętościową. W niemal każdym jednak piśmie zauważalny jest wpływ retoryki na działalność publiczną w epoce Kasjodora, w tym pracę dyplomatyczną oraz administracyjno-sądowniczą władców i ich aparatu urzędowego. Dlatego też forma każdego listu odbiega od dzisiejszego zwięzłego i rzeczowego stylu urzędowego, zawiera bowiem liczne środki artystycznego wyrazu, m.in. metafory, porównania i rozbudowane dygresje.
Tomasz More – sekretarz króla Henryka VIII, a później lord kanclerz, biskup, polityk, filozof – nie zgodził się na rozwód króla z jego ówczesną żoną i uznanie króla za głowę Kościoła. Wtrącony do więzienia nie ugiął się i został publicznie stracony w 1535. Ten jeden z głośniejszych w dziejach myślicieli, potrafił władcy powiedzieć „nie”, by bronić zasad, wiary i pozostać w zgodzie z sumieniem. Czekając królewskiego wyroku w kazamatach więzienia, zostawił nam dorobek w postaci listów i rozważań, który jest zadziwiająco aktualny i w dzisiejszych czasach.
365 razy na kartach Biblii Pan Bóg powtarza ""Nie lękaj się""Pismo Święte to księga pełna bohaterów takich jak my, doświadczających strachu i radości, smutku i obaw, także w relacji do Boga. Czym jest tak naprawdę bojaźń Boża? Jak ją rozumieć, by nas zbliżała, a nie oddalała od Boga?Danuta Piekarz, wędrując po kartach Pisma Świętego, odkrywa emocje towarzyszące ludziom w kontaktach z Bogiem. Z dużą wrażliwością pokazuje, czym jest lęk w Biblii i w jaki sposób możemy go przeżywać w codzienności.Każdego ranka Bóg kieruje do nas zachętę: Nie bój się!
„Barbarzyńcy stoją u bram”, jak pisał John Brockman we wstępie do książki Nauka a kreacjonizm. Trudno w to uwierzyć, ale prawie wszędzie na świecie z roku na rok zmniejsza się stopień akceptacji teorii ewolucji i coraz powszechniej daje się słyszeć głosy, że to „tylko teoria”. Świadomie lub nie (choć bardzo często z pełną premedytacją) ludzie mylą różne znaczenia słowa „teoria” i zapominają – lub nie chcą wiedzieć – że ewolucja jest teorią w takim samym znaczeniu jak teoria heliocentryczna czy teoria grawitacji. Ewolucja jest faktem.
Takie niepokojące zjawiska obserwujemy nie tylko w państwach zacofanych i islamskich teokracjach, ale nawet w krajach najbardziej rozwiniętych i cywilizowanych. Tę niechlubną statystykę otwierają Stany Zjednoczone, gdzie dwie piąte mieszkańców pod wpływem indoktrynacji fundamentalistycznych kościołów uważa, że człowiek powstał „na obraz i podobieństwo Boga” dziesięć tysięcy lat temu, ale inne kraje, w tym również i Polska, niewiele im ustępują. U nas na pytanie „Czy człowiek powstał w obecnej postaci przed kilkoma tysiącami lat?” twierdząco odpowiada ponad jedna trzecia ankietowanych – to umieszcza Polskę na ostatnim miejscu w Europie. Co gorsza, prawie wszędzie przybywa ludzi, którzy nie chcą lub nie potrafią przyjąć do wiadomości, że życie ewoluowało na Ziemi od miliardów lat, a wspólny przodek człowieka i szympansa żył w Afryce parę milionów lat temu. Teorię ewolucji atakują państwa i Kościoły, papieże i kardynałowie, ajatollahowie i rabini. Sprzymierza się przeciw niej fundamentalistyczna prawica z radykalną lewicą…
W imię źle pojmowanej wolności słowa i przekonań (a czasem, co zakrawa na jeszcze większą ironię, również w imię swobody badań naukowych) żąda się – w USA, Wielkiej Brytanii, w Rosji, ale także i w Polsce – wprowadzenia do szkół alternatywnych rzekomo „teorii” pochodzenia życia, z powszechnie promowaną koncepcją Inteligentnego Projektu na czele. Warto dodać, że w naszym kraju po ostatniej, wprowadzonej w 2017 roku reformie edukacji ewolucja praktycznie zniknęła z programów nauczania w szkole podstawowej i średniej.
Obowiązkiem człowieka myślącego jest opór wobec tej fali obskurantyzmu, a mało kto potrafi jak Richard Dawkins, autor światowych bestsellerów, w tym słynnego Samolubnego genu i nie mniej głośnego Boga urojonego, wywiązać się z tego zobowiązania z niekwestionowaną intelektualną kompetencją i werwą oraz równym im literackim talentem.
584 to chyba pierwsza w literaturze popularnonaukowej próba zgromadzenia w jednej publikacji wszystkich – w tym momencie już nieodpartych – dowodów i świadectw potwierdzających, że ewolucja, choć nadal skrywa liczne tajemnice, jest na pewno czymś o wiele, wiele więcej niż „tylko teorią”. Cóż, ktoś, kto nie wierzy w teorię grawitacji, powinien wyskoczyć przez okno z X piętra, a kto nie wierzy w teorię ewolucji… powinien przeczytać najnowszą książkę Richarda Dawkinsa.
Wielokrotnie wypierałem się nawet tej religii, którą wpojono mi w dzieciństwie. Otwarcie się z niej wyśmiewałem, nie stroniąc od ironii. Wówczas miałem po cichu za złe Kościołowi, że zmusza mnie do tego rodzaju sarkazmu,
pozostając religią staroświecką, która wśród osób przyznających się do wszechobecnej, przyzwoitej lewicy nie jest w stanie pociągnąć za sobą nikogo. Przyznanie się do katolicyzmu jest dzisiaj czymś wstydliwym. W środowisku, w którym ja się obracam, katolik jest kimś śmiesznym, groteskowym, żałosnym, naiwnym i zacofanym. Nosi kalesony i koszule z krótkim rękawem, ma żonę z owłosionymi nogami i błyszczącym czołem, po cichu głosuje na skrajną prawicę, jego horyzonty są ciasne, a paznokcie brudne, upaja się swoimi drażniącymi dobrymi intencjami, nigdy nie poszedł na dyskotekę i wozi swoim rozklekotanym Renault Espace gromadę dzieciaków, którym cieknie z nosa… Jest to dokładne przeciwieństwo wrażenia, jakie powinien sprawiać przebojowy producent telewizyjny, jakim jestem! Spróbujcie wyjaśnić dyrektorowi programowemu stacji dla nastolatków lub modnej prezenterce, że wybieracie się na Mszę św., a zobaczycie efekt! „Jakie to interesujące…” – powiedzą z grzecznym wyrazem twarzy. Ale całkiem przez przypadek okaże się, że projektu,
który im zaproponowaliście, nie da się zrealizować. W telewizji przyznawanie się do katolicyzmu, z całą jego aurą statyczności i anachronizmu, wydaje się samobójstwem.
Thierry Bizot, którego tu cytujemy, nie jest żadną osobą no-name; to bardzo ważna postać francuskich mediów, wieloletni dyrektor jednej z tamtejszych stacji telewizyjnych, utalentowany i popularny realizator, człowiek powszechnie rozpoznawalny. We Francji takie określenia oznaczają zazwyczaj kogoś o mniej lub bardziej lewackich poglądach. Nie tym razem jednak, Bizot przeżył bowiem zachwycające nawrócenie, które opisał w „Anonimowym katoliku” w sposób dramatyczny, pełen refleksji, czasem żartobliwy. Powstała urocza opowieść o człowieku mediów, o jego rodzinie i środowisku, o drodze do spokoju i równowagi. Thierry Bizot może dziś powiedzieć o sobie:
Stopniowo moje spojrzenie samoistnie zwraca się ku postaci, która zaczyna mnie wzruszać. Jezus.
Sączy się teraz z Niego czysta i drogocenna radość. Kiedy o Nim myślę, wymyka mi się łza wdzięczności. Jest tak, jak gdybym znał Go osobiście, a On pomógł mi dorosnąć, wyrwać się z kolein, tak jak mógłby to zrobić ojciec, starszy brat, przyjaciel. Oto, kim jest dla mnie Jezus. Być może jestem szalony… ale co z tego, skoro jestem szczęśliwy?
Tradycja tomistyczna nie jest jednorodna, w tej książce próbuję zatem przybliżyć czytelnikowi jej różnorodne nurty. W większości przypadków wychodzę od stanowiska bardziej tradycyjnego lub klasycznego (bliskiego poglądom Tomasza), aby następnie przejść do przedstawienia bardziej twórczych i współczesnych interpretacji. Nie jest to książka tylko o Tomaszu – traktuję go bowiem jako uczestnika toczącego się dialogu filozoficznego, w którym jego poglądy mogą jawić się jako atrakcyjne w swej pierwotnej formie lub też mogą stać się inspirujące dzięki ich twórczej reinterpretacji. (ze wstępu autora).
Czym w ogóle jest tak zwana „tradycja tomistyczna”? Czy polega ona tylko na odtwarzaniu myśli św. Tomasza z Akwinu, czy też na jej kreatywnym przetwarzaniu? Książka Briana J. Shanleya OP jest znakomitym i wszechstronnym wprowadzeniem, pokazującym jak na przestrzeni wieków w łonie samego tomizmu interpretowane były kluczowe dla niego zagadnienia (m.in. relacja między wiarą i rozumem, problem zła i cierpienia, natura religii i moralności, czy koncepcja Absolutu). Jak zauważa autor, „choć oryginalna synteza Tomasza jest bezsprzecznie wielkim dziełem, nie należy jej jednak traktować, jak gdyby była ukończonym zbiorem ponadczasowych i gotowych odpowiedzi na wszystkie pytania filozofii religii”. Dlatego żywotność tradycji tomistycznej zależy od nieustannej rewizji myśli Tomasza, dokonywanej w dialogu z innymi tradycjami intelektualnymi.
Thomas Merton – trapista, jeden z najbardziej znanych na świecie pisarzy katolickich – doskonale znając trudności, jakie otaczający świat stwarza dla rozwoju życia duchowego i życia modlitwy, uczy sposobów przezwyciężania owych przeszkód i pokazuje, jak nawiązać żywy kontakt z Bogiem, jak ocalić nasze prawdziwe człowieczeństwo. W przedmowie do książki Nikt nie jest samotną wyspą pisze: „Bez życia duchowego cała nasza egzystencja staje się iluzoryczna i zawieszona w próżni. Włączając nas w prawdziwy porządek świata, ustanowiony przez Boga, życie duchowe wprowadza nas w możliwie najpełniejszy związek z rzeczywistością – nie tą, którą sobie wyobrażamy, ale tą, którą sobie wyobrażamy, ale tą, która rzeczywiście istnieje. A czyni to, uświadamiając nam naszą prawdziwą osobowość i stawiając ją przed obliczem Boga”.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
