Jak zadbać o prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka? Oczywiście nie ma idealnych ojców ani idealnych matek – wszyscy popełniamy błędy. Większość rodziców robi wszystko, by okazać swoim dzieciom miłość, troskę i zrozumienie. Jeśli chcesz: poznać podstawowe potrzeby emocjonalne swojego dziecka; nauczyć się, jak zaspokajać te potrzeby w zrównoważony sposób; zbudować bliską więź z dzieckiem; konstruktywnie radzić sobie z codziennymi trudnościami ten dział jest własnie dla Ciebie. Mnóstwo praktycznych poradników i porad dla rodziców i specjalistów. Znani psycholodzy przekonują, że kluczowe dla prawidłowego, zdrowego rozwoju dziecka jest zaspokojenie podstawowych potrzeb emocjonalnych, do których należą: bezpieczne przywiązanie i akceptacja, zdrowa autonomia i kompetencja oraz wartości duchowe. Prezentujemy rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
Kultura to bezcenne bogactwo każdego narodu, ukazujące jego piękno i mądrość, to skarb, którym naród może dzielić się z Innymi a zarazem wzbogacać siebie, akceptując i szanując dorobek innych społeczeństw.
Naród silny, mądry, bez kompleksów i uprzedzeń, otwiera się na Innych, na bliskich sąsiadów oraz przybyszów z daleka, dzieli się swoją kulturą i chce poznawać obce nacje. Z innego jednak punktu widzenia, procesy zetknięcia się kultur, pojmowane są jako ich zderzenie, stanowiące źródło zagrożenia, mogące niszczyć tożsamość kulturową a nawet narodową. Tego typu myślenie w konsekwencji nierzadko rodzi negatywne zjawiska, takie jak ksenofobia, nacjonalizm, wzrost nieufności, stereotypizacja, dyskryminacja, antagonizmy związane z procesami migracyjnymi, prowadzące w dzisiejszej rzeczywistości do aktów przemocy, wpływające negatywnie na bezpieczeństwo. Współczesne społeczeństwa żyją w rzeczywistości dynamicznej, złożonej, czasem nieprzewidywalnej, ukształtowanej przez globalizację, postęp naukowy i technologiczny, procesy demograficzne. Zjawiska te, będące efektem rozwoju cywilizacyjnego, wpływają niewątpliwie na bezpieczeństwo, w tym kulturowe. Wpływ ten możemy traktować ambiwalentnie. Problematyka współistnienia, czy też przenikania się kultur jest niezwykle złożona i trudna w kontekście utrzymania spokoju i bezpieczeństwa, szczególnie w społeczeństwach wielokulturowych. Niejednokrotnie odmienność kulturowa jest wykorzystywana jako narzędzie w walce politycznej, w dążeniu do władzy poprzez granie na emocjach obywateli, rozsiewanie nienawiści i strachu wobec tego, co inne, odmienne i nieznane. Zjawiska przytoczone wyżej, istnieją i będą istniały, a my nie chcemy przecież rezygnować z postępu cywilizacyjnego. Dlaczego z powodzeniem dzielimy się wiedzą naukową, kupujemy nowoczesne technologie, a tak trudno jest nam otworzyć się na inność kulturową? Dlaczego wybiórczo przyjmujemy to co daje nam współczesny świat? Warto podjąć próbę potraktowania wyznaczników współczesnej cywilizacji nie jako zagrożeń, ale jako wyzwań dla bezpieczeństwa kulturowego. Ważne jest, aby poznawać i starać się rozumieć żyjących obok nas przedstawicieli innych kultur, w atmosferze szacunku i tolerancji, poprzez dialog a nie demonstrację siły i wyższości. Nieoceniona w zrozumieniu i akceptacji współczesnych procesów i ich wpływu na nasze dziedzictwo kulturowe jest rola edukacji, edukacji świadomej, oświeconej i otwartej.
Wielu dyskusjom o współczesnej i przyszłej edukacji towarzyszą liczne sprzeczności. Jest to dowodem, że na drodze poszukiwań i działań sprawczych człowieka ujawniają się nowe sytuacje i możliwości, ale również utrudnienia natury moralnej i społeczno-kulturowej.
Wynikają one z globalizacji, informatyzacji, tworzenia społeczeństwa informacyjnego oraz zmian na rynku pracy. Skłaniają tym samym do aktywnego rozwijania działań edukacyjnych w zakresie bezpieczeństwa. Określona wyżej problematyka współczesnej edukacji wymaga analizy zagadnień w nowoczesnej perspektywie naukowej, wzbogacanej wieloletnimi doświadczeniami i przemyśleniami wielu osobistości nauki i praktyki. Z uwagi na to, że edukacja XXI wieku stawia współczesne, a zatem wysokie wymagania wobec kształcenia szkolnego i akademickiego, dotychczasowa działalność szkoły i uczelni jest ujmowana w nowym świetle. Koniecznością jest, by dzięki odpowiednim modyfikacjom i nowoczesnym interpretacjom wyłaniać nową jakość kształcenia i wychowania. W tych działaniach ważne jest, by wcześniejsze przemyślenia uczonych i praktyków w zmienionych warunkach nabrały konkretnego znaczenia i stanowiły sygnał dla środowiska szkolnego i akademickiego do systematycznego poszukiwania skutecznych rozwiązań i warunków kształcenia. Nowe rozwiązania są aktualnie wymuszane przez oczekiwania wysokiego poziomu aktywności zawodowej pracowników. Na aktywność tę składa się wiedza merytoryczna i umiejętności jej wykorzystania, prawidłowe stosowanie technologii informacyjnych, znajomości języków obcych, kreatywności i komunikatywności, umiejętności pracy w zespole, a w konsekwencji stałego dokształcania się. Dydaktycy są świadomi, że z przykładowo wymienionych kompetencji wyłaniają się nowe cele kształcenia. Od poziomu ich realizacji zależy świadomość informatycznie uwarunkowanej rzeczywistości i chęć poszerzania wiedzy przez uczącą się młodzież oraz to, czy w przyszłości absolwenci szkół i uczelni będą mądrymi uczestnikami społeczeństwa informacyjnego. Należy wziąć pod uwagę, że dyplom ukończenia wyższej uczelni nie daje absolwentowi gwarancji uzyskania satysfakcjonującej pracy i kariery zawodowej. O sukcesach zawodowych pracownika decyduje jego osobowość i cenione wartości, a także chęci aktualizowania wcześniejszej wiedzy i w oparciu o nią rozwijanie posiadanych już umiejętności. Na podstawie powyższego przekonania można sądzić, że ważnym zagadnieniem motywacji człowieka do nauki jest dostrzeganie przez niego korzyści, jakich może doświadczyć w procesie kształcenia, albo też rezultatów płynących z samych efektów nauki. Stąd wynika, że proces motywowania do nauki wymaga istnienia lub tworzenia warunków, w których człowiek dostrzeże, że uczenie się jest dla niego ważne. W związku z powyższym należy rozważać i rozwiązywać najważniejsze problemy spotykane w życiu przez człowieka a związane zarówno z procesem uczenia się jak i z motywacją.
W części pierwszej pt. Wyzwania i zagrożenia migracyjne znalazły się artykuły takich autorów jak Sylwia Sławińska, Karina Zawieja-Żurowska, Krzysztof Bojarski i Aleksandra Skrabacz, którzy dokonali analizy wyzwań i zagrożeń migracyjnych w różnych aspektach ich występowania. Poruszona została problematyka dotycząca skutków społecznych i ekonomicznych migracji, ich wpływu na bezpieczeństwo w wymiarze europejskim, narodowym i regionalnym oraz działań podejmowanych przez organizacje pozarządowe w kontekście zagrożeń migracyjnych. Część druga pt. Wyzwania i zagrożenia bezpieczeństwa zawiera rozważania przygotowane przez takich badaczy tych zagadnień jak Jolanta Malina, Małgorzata Dubis, Natalia Gołąb, Piotr Budzyń, Małgorzata Krawczyk, Karina Górska-Rożej, Lech Hyb, Stanisław Wieteska, Jurij Kłapkiv, czy Tomasz Zaborek. Autorzy ci, reprezentujący różne ośrodki akademickie w Polsce podjęli próbę identyfikacji i opisu tych zagrożeń i wyzwań bezpieczeństwa, które w istoty sposób wpływają na życie mniejszych i większych społeczności. W części trzeciej, pt. Wyzwania i zagrożenia edukacyjne grono ekspertów z zakresu edukacji przedstawia wyniki swoich badań nad problematyką nauczania i kształcenia dzieci, młodzieży i dorosłych z różnych perspektyw badawczych. W gronie autorów znaleźli się Anna Adamik, Sara Filipiak, Beata Łubianka, Piotr Jermakowicz, Jadwiga Oleksy, Jolanta Wilsz, Róża Pawłowska, Natalia Maria Ruman, Elżbieta Jundziłł, Aleksandra Wieteska, Ewa Gwozdecka-Wolniaszek, Barbara Grzyb i Gabriela Kowalska.
Mam nadzieję, że dzięki tej inspirującej, praktycznej i pięknej książce nauki mojej prababci trafią do domów na całym świecie Carolina MontessoriWyjątkowy poradnik, który pomoże każdemu stać się bardziej skutecznym rodzicem, ale ma też na celu zmienić sposób, w jaki postrzegamy małe dzieci. Jego autorka, doświadczona nauczycielka Montessori, pokazuje jak można przenieść na domowy grunt wartości wynikające z zasad organizacji montessoriańskich placówek edukacyjnych i co dzień cieszyć się byciem z dzieckiem.Posiłkując się zasadami opracowanymi przez słynną włoską edukatorkę Marię Montessori, Simone Davies opowiada, w jaki sposób zobaczyć w osławionym buncie dwulatka okres zwiększonej ciekawości, kiedy dziecko chłonie wiedzę jak gąbka, uczy się szacunku do świata i odkrywa go z radością. Autorka przedstawia setki praktycznych propozycji i pomysłów na przyjemne i wartościowe życie z maluchem w domu. Pomaga dorosłym:- Zachować spokój, gdy zabraknie go dziecku oraz wyznaczać granice z miłością i szacunkiem,- Odpowiednio urządzić dom i zapanować nad chaosem,- Przygotować montessoriańskie aktywności dla dzieci w wieku 1-3 lat,- Wychować pełne ciekawości dziecko, które uwielbia badać swoje otoczenie,- Zacząć patrzeć na świat z perspektywy malucha (i dać się pozytywnie zaskoczyć temu, co zobaczymy).O wyjątkowości tej książki stanowi również jej estetyka. Rzadko spotyka się poradniki parentingowe o tak wysmakowanej szacie graficzne. Minimalistyczny, świeży design, ubarwiony oszczędnymi ilustracjami i prostymi zdjęciami dobrze oddaje nastrój i zasady panujące w przedszkolach i szkołach Montessori, które dzięki tej książce mogą zapanować także w twoim domu.
Poznajcie Pucia i jego wesołą rodzinkę, spędzając z nimi niezapomniane wakacje na Kaszubach! Ten sympatyczny maluch stanie się ulubionym towarzyszem Waszego dziecka w stawianiu pierwszych kroków w nauce mowy. Czwarta część przygód Pucia skierowana jest do dzieci w wieku od trzech do sześciu lat. Czas na zabawę związaną z artykulacją, czyli umiejętnością właściwego wymawiania głosek. Książka wspiera rozwój wymowy dziecka oraz pozwoli rodzicom sprawdzić, czy ich pociecha mówi prawidłowo, czy też wymaga profesjonalnego wsparcia logopedycznego. Dr n. hum. Marta Galewska-Kustra – logopeda, pedagog dziecięcy, pedagog twórczości. Wciąż krąży między Łodzią i Warszawą. W Łodzi prowadzi gabinet logopedyczny dla dzieci, w Warszawie pracuje jako adiunkt w Akademii Pedagogiki Specjalnej. Autorka serii książek wspierających rozwój mowy dziecka, w tym bestsellerowych „Z muchą na luzie ćwiczymy buzie” i „Pucio uczy się mówić”. Więcej informacji na www .facebook .com/marta.galewskakustra. Joanna Kłos ukończyła grafikę na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, dyplom obroniła w Pracowni Projektowania Plakatu. Przez kilkanaście lat pracowała jako graficzka, by wreszcie zostawić „pracę na etacie” i zająć się ilustracją. Wspólnie z siostrą prowadzi pracownię lalek Kalikayo. Uwielbia czekoladę z pomarańczą i piesze wyprawy ze swoimi psami.
Monografie zwane autorskimi nie zawsze posiadają cechy, które pozwalają traktować je jako spełniające kryteria owej autorskiej sygnatury, jaka zaznacza się w koncepcji rozważań, założeniach teoretyczno-metodologicznych i prowadzonej narracji. Piszący starają się być przezroczyści, oddając przede wszystkim głos innym przywoływanym autorytetom, rzadko wypowiadają wprost własne sądy i unikają deklaracji aksjologicznych. Książka, którą Czytelnik trzyma w rękach, jest zaprzeczeniem takiej postawy, a Piotr Zańko proponuje zestaw autorskich koncepcji, dla których zwornikiem są tytułowe pedagogie oporu w liczbie mnogiej. Książka jest odważnym manifestem, napisanym przez humanistę, dla którego wymiar edukacyjny uwspólnionego obszaru naszych doświadczeń, zwanych życiem z wartościami, ma wprawdzie znaczenie podstawowe, ale dalece niewyczerpujące tego, co Piotr Zańko nazywa formami żywej edukacji, dla których raison d'tre jest społeczny aktywizm i krytyczny namysł nad formą życia, w jakiej przyszło nam bytować. Pedagogie oporu są dlań postawą słabych i uciśnionych, choć nie zawsze wchodzi w rachubę przemoc i przymus, bo niekiedy chodzi po prostu o świadomość, że wypisanie się z aktywnej postawy wobec świata jedynie wzmacnia obecne w niej, w tym wypadku związane z monokulturą neoliberalizmu, trendy.
Rola nauczyciela jest rolą złożoną, wielowymiarową, w którą wpisano wiele nieredukowalnych napięć między oczekiwaniami przełożonych, uczniów i własnymi celami, między wysokim poziomem autonomii a podporządkowaniem decyzjom administracyjnym, między działaniami na rzecz adaptacji i emancypacji uczniów, między etosem a presją codzienności, między wypełnieniem misji a realizacją podstawy programowej, między wspomaganiem rozwoju a przygotowaniem do zdania egzaminów. W przypadku nauczyciela akademickiego dochodzi jeszcze napięcie między realizacją zadań badawczych i dydaktycznych. Z jednej strony oczekuje się od niego osiągnięć naukowych najwyższej próby, a z drugiej – profesjonalizmu w prowadzeniu zajęć ze studentami i doktorantami, przy czym ów profesjonalizm ma ograniczone znaczenie w akademickich awansach. Z uznaniem przyjmuję więc działania, które są wyrazem doceniania aktywności dydaktycznej nauczycieli akademickich i które służą poszerzeniu kierowanych do nich ofert sprzyjających namysłowi nad własną praktyką dydaktyczną oraz refleksji nad bardziej ogólnymi (systemowymi) rozwiązaniami dotyczącymi dydaktyki w szkole wyższej. W działania te bardzo pozytywnie wpisuje się niniejsza książka. Teksty pobudzają do refleksji nad tym, jak działać, aby absolwentami uczelni byli ludzie, którzy wiedzą więcej, rozumieją lepiej, działają sprawniej, a nie jedynie zadowoleni z usługi edukacyjnej klienci, przy czym jedno nie musi wykluczać drugiego. Podano przykłady konkretnych sposobów działania sprzyjających podnoszeniu jakości kształcenia akademickiego, które można twórczo wykorzystać do poszukiwania własnych rozwiązań. Publikacja została zaprojektowana z uwzględnieniem szerokiej perspektywy, a więc ukierunkowana jest nie tylko na sprawne i skuteczne działanie w realizacji mierzalnych celów, lecz także na wymiar twórczy i transgresyjny podmiotów zaangażowanych w kształcenie akademickie. Z recenzji dr hab. Anny Murawskiej, prof. US
Co to jest savoir-vivre? Mniej więcej to samo, co bon ton, tylko że trudniej się to wymawia. No dobrze, a co to jest bon ton? Wiedza o tym, jak człowiek dobrze wychowany zachowuje się w różnych sytuacjach. Hm... a kto to jest właściwie ten dobrze wychowany człowiek? Ktoś, kto nie zachowuje się jak małpa i kogo nie trzeba chować do szafy, gdy przychodzą goście. Czyli każdy, kto przeczyta tę książkę i czegoś się z niej nauczy! Miłej lektury! Grzegorz Kasdepke
Książka opisuje źródła i sposoby kształtowania autorytetu nauczyciela oraz przedstawia pozycję nauczyciela w kontekście debaty nad znaczeniem współczesnej edukacji.
Omawiane zagadnienia dotyczą m.in.:
- formalnych podstaw autorytetu nauczyciela,
- kompetencji zawodowych niezbędnych w procesie edukacji,
- samooceny i motywacji nauczyciela oraz planowania kariery,
- skutecznej współpracy z innymi nauczycielami oraz rodzicami,
- kodeksu etyki nauczyciela, tworzonego przez szkołę.
Książka pokazuje, że istnieje silna korelacja między osobą i zachowaniem uczącego, a sposobem organizacji szkoły. Czynniki te znajdują odzwierciedlenie w efektywności nauczania. Treści teoretyczne uzupełnione są szeregiem informacji oraz gotowych rozwiązań pozwalających wzmacniać samoocenę nauczyciela oraz przykładami pracy nauczycieli wyróżniających się w swoim środowisku.
Współczesny człowiek żyje w społeczeństwie informacji i wiedzy. Rozwój technologiczny sprawia, że dostęp do informacji jest obecnie nieporównanie większy niż dawniej, zaś wiedza dużo szybciej się zmienia. Dziś encyklopedyczna erudycja nie stanowi już kapitału na ścieżce kariery. Wydaje się, że pewniejszą inwestycją w realny zasób na przyszłość jest rozwój społecznych kompetencji, gdyż wciąż funkcjonujemy w zespołach w pracy i w rodzinie. Zdolności, które warto u siebie rozwijać to przede wszystkim empatia, psychowzroczność i umiejętność komunikacji międzypokoleniowej, a także postawy prospołeczne takie jak: obywatelskość i tolerancja oraz umiejętności w zakresie zarządzania stresem i czasem. Są one niezbędne do budowania satysfakcjonujących relacji w zespole oraz dystansu do samego siebie. Książka poświęcona jest znaczeniu tych kompetencji zarówno dla osób stawiających swoje pierwsze kroki na drodze kariery jak i dla doświadczonych menedżerów. Omawia także sposoby ich wykształcania i wzmacniania poprzez odpowiedni trening.Publikacja stanowi rezultat wieloletniej praktyki w obszarach edukacyjnych. Zawarte w niej informacje to suma doświadczeń Autora zaczerpniętych od studentów, słuchaczy, nauczycieli i menadżerów, z którymi współpracuje. Dzięki przykładom zaczerpniętym z praktyki ukazane zostało kulturowe uwikłanie społecznych kompetencji. Okazuje się, że trenowanie ich jest trudne w społeczeństwie konsumpcji, koncentrującym się bardziej na budowaniu ego niż na kultywowaniu zasad współpracy.
W pierwszej części niniejszej publikacji zaufanie zaprezentowano jako ostoję życia społecznego, z uwzględnieniem kontekstu teoretycznego, stanowiącego tło i gwarantującego możliwość formułowania poszczególnych definicji terminu. Dokonano eksplikacji zaufania z perspektywy różnych dziedzin nauki, a także odniesiono się do pojęcia etos i podjęto próbę analizy tego zjawiska. Poruszono również problematykę zaufania w wybranych historycznych koncepcjach filozoficznych oraz socjologicznych (między innymi u Emila Durkheima i Anthony'ego Giddensa). Z uwagi na istnienie także psychologicznych fundamentów zaufania nie zabrakło odwołania do klasycznej już teorii rozwoju psychospołecznego jednostki Erika Eriksona oraz do implikacji wczesnej socjalizacji w postaci stylów przywiązania. Szczególne miejsce w pierwszej części zajęła socjologiczna teoria zaufania według Piotra Sztompki. Ponadto przedstawiono w niej deskrypcję kapitału społecznego ze wskazaniem na jego związki z edukacją. Omówiono też zjawisko anomii społecznej jako efektu rozpadu więzi, szczególnie w rodzimym kontekście wypunktowano tu kulturowe źródła niskiego poziomu zaufania Polaków zakorzenione w konflikcie etosów, rozbieżność mentalności i swoistość systemu kulturowego.
Monografie zwane autorskimi nie zawsze posiadają cechy, które pozwalają traktować je jako spełniające kryteria owej autorskiej sygnatury, jaka zaznacza się w koncepcji rozważań, założeniach teoretyczno-metodologicznych i prowadzonej narracji. Piszący starają się być przezroczyści, oddając przede wszystkim głos innym przywoływanym autorytetom, rzadko wypowiadają wprost własne sądy i unikają deklaracji aksjologicznych. Książka, którą Czytelnik trzyma w rękach, jest zaprzeczeniem takiej postawy, a Piotr Zańko proponuje zestaw autorskich koncepcji, dla których zwornikiem są tytułowe pedagogie oporu w liczbie mnogiej. Książka jest odważnym manifestem, napisanym przez humanistę, dla którego wymiar edukacyjny uwspólnionego obszaru naszych doświadczeń, zwanych życiem z wartościami, ma wprawdzie znaczenie podstawowe, ale dalece niewyczerpujące tego, co Piotr Zańko nazywa formami żywej edukacji, dla których raison d'tre jest społeczny aktywizm i krytyczny namysł nad formą życia, w jakiej przyszło nam bytować. Pedagogie oporu są dlań postawą słabych i uciśnionych, choć nie zawsze wchodzi w rachubę przemoc i przymus, bo niekiedy chodzi po prostu o świadomość, że wypisanie się z aktywnej postawy wobec świata jedynie wzmacnia obecne w niej, w tym wypadku związane z monokulturą neoliberalizmu, trendy.
We wspomnieniach każdej i każdego z nas obecna jest szkoła. Utożsamiana z miejscem, ludźmi, doświadczeniami. W obrazach ze szkolnej przeszłości pojawiają się nauczyciele i nauczycielki, koledzy i koleżanki i różne historie z nimi związane. Takie, których wspomnienia wywołują śmiech i radość, ale również te, których chcielibyśmy się pozbyć za wszelką cenęKsiążkę, zatytułowaną Przecież jesteśmy! Homofobiczna przemoc w polskich szkołach narracje gejów i lesbijek, Autorzy poświęcają szczególnemu rodzajowi wspomnień, a sam tytuł zdradza wiele na ich temat. Również jego pierwsza część: Przecież jesteśmy! w zależności od tego, jak wypowiedziana może wyrażać całą paletę uczuć i postaw, może być zatem spokojnym oświadczeniem stanu rzeczy, pełnym determinacji krzykiem, może być zrezygnowanym szeptem. Jakkolwiek by ten zwrot nie wybrzmiał, ma przypominać, że osoby homoseksualne są w naszych szkołach, mają w nich prawo do wyrażania siebie i do opartego na szacunku funkcjonowania. Na publikację złożyły się dwadzieścia dwa wywiady z uczniami i uczennicami, gejami i lesbijkami, których dystynkcją stała się ich nieheteroseksualna orientacja. I gdybyśmy jako społeczeństwo mieli za sobą poważne (chociaż niełatwe) debaty na temat seksualności, praw reprodukcyjnych i obywatelskich, a w szkołach merytoryczny program edukacji seksualnej oraz właściwie przygotowanych do jego prowadzenia nauczycieli i nauczycielki, nasza publikacja miałaby inny charakter... [...]Niniejsza publikacja składa się z sześciu rozdziałów. W pierwszym opisujemy wybrane społeczne i kulturowe uwarunkowania, w których funkcjonuje homoseksualna młodzież, zwracając uwagę na współzależność zjawisk określanych terminami homofobia, heteroseksizm i heteronormatywność oraz szkicując specyficznie polski kontekst. Składa się nań zarówno podejście do kwestii homoseksualności w Polsce i w polskiej szkole, jak i cechy tejże szkoły rzutujące na sytuację osób nieheteroseksualnych. W rozdziale metodologicznym odnosimy się do teoretycznych inspiracji naszych poszukiwań badawczych, brikolażu jako przyjętej strategii interpretacji danych oraz kwestii związanych z realizacją badania. Trzy kolejne rozdziały prezentują zebrany materiał badawczy, który dotyczy kolejno: praktyk wytwarzania heteronormatywnej kultury szkoły, przemocy i prześladowania oraz strategii podejmowanych przez geje i lesbijki w sytuacjach mierzenia się z tymi zjawiskami. W naszej publikacji odnosimy się także do kluczowego dla osób LGBT procesu, jakim jest coming out, doświadczanych przez nich emocji oraz nauczycielskich reakcji na opisywane zjawiska. Końcowy rozdział poświęcony jest dyskusji, w której próbujemy odpowiedzieć na pytanie o przyczyny dziejącego się w szkole zła oraz pokazać drogi jego obejścia.
Potrzebujesz czasu na wyciszenie się po każdej wizycie w sali zabaw? Ogarnia cię poczucie ulgi, gdy wspólne wyjście z innymi rodzicami zostaje odwołane? Jeśli tak, prawdopodobnie jesteś introwertyczną mamą. Czy to źle? Wręcz przeciwnie! Kiedy zgiełk życia rodzinnego nie współgra z twoją cichą osobowością, to całkiem naturalne, że pojawiają się frustracja, poczucie winy i przeciążenie. W książce Introwertyczna mama Jamie C. Martin zdejmuje ten ciężar z twoich barków, przypominając, że twoja stabilność i siła są właśnie tym, czego najbardziej potrzebuje wasza rodzina w dzisiejszym chaotycznym świecie. I przekonuje, że spokojny temperament to cecha, dzięki której możesz być wyjątkową mamą dla swoich dzieci. W czasach, kiedy głośniej i więcej znaczy lepiej, warto usiąść na chwilę i postawić na uważność, zamiast mówić bez przerwy i działać w szaleńczym tempie. Autorka, sama będąca introwertyczną mamą, potwierdza słuszność takiego podejścia nie tylko przez opowieści z własnego życia, lecz także dzięki relacjom innych introwertycznych mam. Swoje praktyczne rady i kreatywne pomysły wspiera przemyśleniami czterech ulubionych autorek: Louisy May Alcott, Jane Austen, L.M. Montgomery oraz Laury Ingalls Wilder. Z ich pomocą i wraz z gronem innych introwertyczek zapewni ci wsparcie, humor i świadomość, że nie tylko ty czasem czujesz się przytłoczona radosnymi hałasami wypełniającymi dom. Nadszedł czas, abyś jako spokojna mama uszanowała to, kim jesteś, i rozkoszowała się życiem. Bycie rodzicem jest trudne. Wymaga ciągłego bycia wśród ludzi; wśród małych istot, które bez przerwy hałasują i robią mnóstwo zamieszania. Ich niespożyta energia może wykończyć nawet najbardziej towarzyską, ekstrawertyczną mamę, a dla introwertyczki może okazać się wręcz obezwładniająca. Książka Introwertyczna mama to dar dla tych z nas, którym tak trudno jest odnaleźć pełen spokoju i delikatności rytm w tym chaotycznym okresie naszego życia. Wendy Speake, współautorka książki Triggers
Praca jest wzorcowym przykładem innowacyjnego badania praktyki szkolnej z oddolnej, tzw. emicznej, perspektywy. Treść publikacji stanowi znaczący wkład w doskonalenie wiedzy pedagogicznej oraz jej praktyczne aplikacje. Ponadto otwiera drogę do kolejnych projektów badawczych i badawczo-rozwojowych.Specyficzne dla tego projektu jest [...] nade wszystko pokonanie swoistego rytu dydaktycznego myślenia o szkole w kategoriach czynności nauczania. [...] Pracę cechuje oryginalność w trzech podstawowych wymiarach. Pierwszym z nich jest problematyka badań, drugim - sposób podjęcia tejże problematyki, trzecim zaś wartość aplikacyjna. Autorka bowiem nie tylko poruszyła oryginalny problem badawczy usytuowany w ""zaniedbanym obszarze"" [...] współczesnej pedagogiki, ale ""pracując nad nim"" z zastosowaniem jakościowej metodologii opartej na badaniach biograficznych, niewystępujących dotąd szerzej w badaniach z zakresu dydaktyki szkolnej, wniosła świeży powiew do dyskursu naukowego tej subdyscypliny oraz przyczyniła się do rozwoju wieloparadygmatycznej nauki o szkole i nauczaniu.Z recenzji dr hab. Bogusławy Doroty Gołębniak, prof. DSW
The book addresses the issue of intergenerational learning in a virtual world created by information and communication technology (ICT) and the role of ICT in an educational environment. In order to discuss how ICT can be used as a means to prevent early school leaving among immigrant youth, this book explores the literature on how learning can be understood in the intergenerational context, the challenges in preventing early school leaving, the prospects for ICT in education and presents the findings of an empirical study on intergenerational learning with the use of ICT. Authors findings highlight that ICT-supported intergenerational learning is a significant sociocultural platform for knowledge exchange, at the same time reducing intergenerational and cultural distance. It creates a sense of belonging and ensures mutual support, and encourages better understanding and harmonious coexistence between young immigrants and older citizens.
Witamy w żłobku! Miejscu, które przez ostatnie dwadzieścia lat przeszło ogromną przemianę. Z placówki, która miała za zadanie pełnić głównie funkcję opiekuńczą, stało się, a nawet staje, bo ta zmiana wciąż następuje, miejscem coraz bardziej nastawionym na stymulowanie rozwoju dziecka zgodnie z najnowszymi odkryciami w tej dziedzinie. W prezentowanej publikacji proponujemy scenariusze zabaw rozwojowych do wykorzystania przez opiekunów, psychologów i logopedów pracujących w nowoczesnych żłobkach, ale również rodziców pragnących działać stymulująco na swoje dzieci.
Poruszana w pracy problematyka dotyczy celowości i warunków poprawnego realizowania kar izolacyjnych, nowych - ale także historycznych - tendencji w obrębie typów reakcji wobec osób naruszających normy prawne i moralne, najnowszych tendencji w zakresie form i treści realizowanych oddziaływań resocjalizacyjnych i profilaktycznych, diagnozy różnych zaburzeń oraz form terapii.
W książce zawarto wiele ciekawych tekstów odnoszących się do środków i form reagowania na wykolejenie przestępcze (środki izolujące lub pozostawiające osoby antyspołeczne w środowisku ich życia). Czytelnik znajdzie w tomie wyczerpujące informacje o tak różnych instytucjach systemu sprawiedliwości karnej oraz instytucjach resocjalizacyjnych, jak: warunkowe zawieszenie kary, system młodzieżowych ośrodków wychowawczych w Polsce czy funkcjonowanie Wydziału Resocjalizacji i Socjoterapii w Ośrodku Rozwoju Edukacji.
Z recenzji prof.dr hab. Macieja Bernasiewicza
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
