W ostatnich latach słoweński filozof Slavoj Žižek (ur. 1949) zyskał światową sławę jako ekscentryczny komentator naszych kryzysów (w Wydawnictwie Aletheia: "Chaos w niebie", ponadto "O wierze", "Patrząc z ukosa", "Żądanie niemożliwego"). Niniejsza, stosunkowo wczesna jego publikacja ukazuje go w innej roli - akademickiego erudyty uprawiającego wysoce zaawansowaną filozofię skupioną wokół myśli Hegla, Lacana i krytyki ideologii. Žižek, absolwent filozofii i socjologii w swoim kraju, studiował potem na początku lat 80. XX wieku psychoanalizę w Paryżu tuż po śmierci Jacques'a Lacana (1901-1981), a potem prowadził badania nad jego myślą na uniwersytecie w Lubljanie. Metastazy... ukazywały się praktycznie przez kilkanaście lat w iście postmodernistycznym rozplenieniu: poszczególne wersje językowe łączył głównie podobny tytuł, treść mniej. Polski przekład ma za podstawę pierwszą angielską wersję z 1994 roku. Metastazy, czyli przerzuty w chorobie nowotworowej, dotyczą tu "rozsiewu" rozkoszy, pojętej w sensie Lacana, po linii politycznej i seksualnej, skąd dwie części tomu: "Przyczyna" (albo "Sprawa") i "Kobieta". Autor interpretuje fakty kulturowe z perspektywy psychoanalitycznej, obszernie ilustrując je przykładami z kultury popularnej. Na szczególną uwagę zasługują tu eseje o miłości dworskiej (jak się okazuje, ciągle żywej w uwspółcześnionej wersji) czy o twórczości Davida Lyncha. Podsumowujący całość autowywiad Žižka z sobą stanowi zarazem wprowadzenie do jego myśli i problematyki.
Filozof, prawnik i polityk Francis Bacon (1561-1626), uznawany za ojca nowożytnego empiryzmu (i rzekomo za autora dzieł Szekspira), obok dzieł ściśle filozoficzno-naukowych tworzył też utwory bliższe literaturze jak utopia Nowa Atlantyda czy właśnie Eseje pomyślane jako "wytchnienie" od badań (które zresztą przypłacił życiem, przeziębiwszy się śmiertelnie podczas eksperymentu z mrożeniem żywności w śniegu). W pierwszej wersji zbiór (dziesięciu tekstów) ukazał się już w 1597 roku, dlatego są opinie, że Bacon był pionierem współczesnego eseju. Niniejszy tom jest przekładem trzeciego wydania z 1625 roku i zawiera 58 esejów. Te krótkie, błyskotliwe teksty pełne aforyzmów składają się na swoisty poradnik w rozmaitych kwestiach: od wysoce filozoficznych ("O śmierci") przez polityczne ("O rządzeniu") po praktyczne ("O załatwianiu spraw"). Autor radzi, jak się odnosić do perspektywy śmierci, do miłości ("jest ona dzieckiem szaleństwa"), do problemów rządzenia (zręcznie unikać zagrożeń i je odsuwać). Roztacza wizje i projekty: jakie budować pałace i jaki ma być "książęcy ogród" (ta "najczystsza spośród przyjemności ludzkich"). Nie brak mu jednak dystansu do biegu spraw świata i swego ich komentowania: "nie jest dobrze zbyt długo przypatrywać się tym kołom zmienności, bo można dostać zawrotu głowy". Duch umiarkowania i życiowej mądrości przenika ten "poradnik" - w tym jego nieustająca wartość i świeżość, nawet jeśli czytelnik nie skorzysta z sugestii, co posadzić w swoim ogródku.
Debatując o istotach duchowych, często popełniamy dwa błędy. Pierwszy to radykalna i aprioryczna negacja czystych duchów, prawie zawsze z poziomu nowożytnego pozytywizmu, drugi to ich przesadny kult, afirmacja, a czasem wręcz egzaltacja ich obecnością. Wszystko to sprawiło, że angelologia racjonalny namysł nad bytem aniołów nie wzbudza dzisiaj poważnegozainteresowania. Sytuacja ta wynika nie tylko z prześmiewczego stosunku do tego tematu, ale także z faktu, że wiedza ta wymaga sporo interdyscyplinarnych kompetencji. Oczywiście swoją rolę odgrywa również skostnienie wśród ludzi religijnej wyobraźni i zanik poważnego myśleniametafizycznego. Obecnie dominuje przecież postawa obojętności wobec niewidzialnego świata. Nie powinno więc dziwić, że niestety do miary obskuranckiego symbolu przeszło pytanie ile diabłów zmieści się na końcu szpilki?, mające być przykładem jałowych i całkowicie pozbawionychracjonalności teologicznych dysput. Tylko niewielu potrafi dostrzec w tym wyśmiewanym pytaniu zalążek poważnej i bardzo trudnej debaty, w której próbuje się wykazać, czy istocie duchowej (duszy, aniołowi) można przypisać miejsce w przestrzeni fizycznej, czy byt duchowy może zajmować jakiś fizyczny obszar? (fragment Wstępu bp Jacka Grzybowskiego)
Zaufanie Bogu jest najpiękniejszym świadectwem naszej wiary i miłości do Niego (...) Musimy być jak dziecko, które spoczywa na sercu ojca i które wszystko Mu powierza". ks. Dolindo Ruotolo Współczesny świat już dawno wyrzucił ze swojego słownika takie terminy, jak: pokusa, grzech, cnota, zawierzenie, pokora czy posłuszeństwo. Autor książki przypomina nam o tych wartościach nauczaniem ks. Dolindo Ruotolo, który stał się dla wielu współczesnych nowym Mojżeszem, prowadzącym lud od nieufności do całkowitego zawierzenia Bogu. Kiedy koncentrujemy się na porażkach jako dowodach naszej niedoskonałości, czujemy się bezsilni, popadamy w poczucie beznadziei. Tymczasem podyktowany przez samego Jezusa bezwarunkowy akt zawierzenia tchnie nadzieją: nasze słabości przestają być ważne wobec miłości Tego, który nas powołał do istnienia, i Który z czułością towarzyszy każdemu naszemu krokowi. To daje siłę, by wejść na drogę nawrócenia, uwolnić się od nienawiści, poczucia winy i bezradności. Bezgraniczne zaufanie Chrystusowi może się niektórym kojarzyć z ucieczką od prawdziwych problemów i biernym oczekiwaniem, że On wszystko za nas zrobi. Autor książki przestrzega jednak czytelnika przed lenistwem i biernością duchową. Tłumaczy, że zawierzenie nie uwalnia od walki duchowej, nie niweluje wszystkich trudności, ono daje nam siłę i umiejętności do stawienia im czoła. Ks. Dolindo uczy nas, że zawierzenie Chrystusowi musi dokonać się w sercu wolnym i pełnym łagodności, która otwiera na Boże prowadzenie. Przypomina, że pokora i posłuszeństwo to fundament duchowego wzrostu, a świętość to nie doskonałość moralna, ale ciągłe powstawanie z upadków. Święte posłuszeństwo objawia wolę Bożą, wprowadza do naszego serca ciszę i spokój oraz hartuje serce w wytrwałości, cierpliwości i umiejętności konsekwentnego zawierzania.
W niniejszej książce podjęto próbę obrony tezy, że można powiązać myśl etyczną Thomasa Nagela z elementami neoarystotelesowskiej etyki cnót, co może być przydatne i inspirujące zarówno dla etyki cnót, jak i w odniesieniu do koncepcji samego Nagela. Książka obejmuje trzy główne obszary badań: filozofię moralną Nagela, etykę cnót oraz współczesne badania w obszarze nauk empirycznych, głównie w zakresie szeroko rozumianej kognitywistyki. Podejście interdyscyplinarne umożliwia uzyskanie nowej perspektywy i pozwala ukazać podstawowe problemy filozoficzne w szerszym kontekście. Autorka wyraża nadzieję, że takie ujęcie w pewnym stopniu przyczyni się do wykazania, że model racjonalistyczny może współistnieć z elementami etyki cnót i może uwzględniać rolę emocji w procesie motywacji.
SPIS TREŚCI: Wstęp I.OBOJĘTNOŚĆ I WRAŻLIWOŚĆ JAKO PROBLEM FILOZOFICZNY Jacek BRECZKOKilka zastosowań empatii w kwestiach filozoficznych Magdalena ŻARDECKAWrażliwość jako zdolność dostrzegania moralnych aspektów rzeczywistości: Freud - Hildebrand - Levinas Barbara ŻMUDA-FRYDRYCHOWSKAObojętność ponowoczesnego człowieka Grażyna BILIKWrażliwość jako istota doświadczenia estetycznego II.PRZEJAWY OBOJĘTNOŚCI I WRAŻLIWOŚCI W ŻYCIU PUBLICZNYM Justyna STECKOHomo axiologicus a obojętność moralna w życiu społecznym - spojrzenie z perspektywy etyki praktycznej Witold NOWAKRzecz jako pamiątka. Esej z filozofii historii Zbigniew WALESZCZUKSensibilitat und Motivation zum sozialen Handeln in der Auffassung Karol Wojtylas Przemysław BUKOWSKIWrażliwość władzy na obywatelskość - zasada pomocniczości w ujęciu Chantal Delsol Katarzyna CIKAŁA-KASZOWSKAObojętność moralna jako odpowiedź na pytanie o wrażliwość jednostki Dorota RUCIŃSKAKlęska żywiołowa - przejawy wrażliwości i obojętności Paulina WĄŻ-BIGOSWrażliwość i obojętność w obliczu zjawiska terroryzmu Agnieszka JANASObojętność i wrażliwość jako reakcje na sytuacje graniczne Robert SROKAZasada niepowodowania cierpienia w etyce biznesu Jan KALAJTZIDISMyśl globalnie, działaj lokalnie - o etycznej konsumpcji III.PRZEZWYCIĘŻYĆ OBOJĘTNOŚĆ Jakub SYNOWIECLaudato si' czy farmagedon? Mariusz MAKOWSKIPoprzez fotografię do drugiego człowieka: czytanie obrazów jako forma empatii Paulina BIEGAJWyrwanie z obojętności. Napotkanie drugiego w filozofii dramatu Józefa Tischnera Tadeusz CHROBAKKonteksty wrażliwości i obojętności w polityce Noty o autorach
"Rozmyślania" Marka Aureliusza to forma jego dialogu z samym sobą o sprawach najważniejszych - o dobru, szczęściu i poszukiwaniach sensu życia. "Często myśl o tym, jak szybko ulega porwaniu i znika to, co jest i co się dzieje. To, co jest - jak rzeka - nieprzerwanie płynie. Skutki ulegają ciągłym zmianom, a przyczyny tysiącznym zwrotom. Nic prawie nie ma stałego. A w pobliżu przepastna jest nieskończoność przeszłości i przyszłości, w której znika wszystko. Jakże więc nie nazwać głupcem tego, kto się tymi rzeczami pyszni albo o nie się stara, albo czuje się nieszczęśliwym, jak gdyby jaka przykrość trwać miała czas jakiś, i to długi!" Fragment książki
Jedna z filozoficzno-religijnych książek, C.S. Lewis - "Podział ostateczny" - to literacka, alegoryczna opowieść, która pozwala zrozumieć, czym jest zło. Ta autobusowa podróż z Piekła do Nieba. A na dodatek przypomina nieco "Boską Komedię", skłania do zastanowienia się nad życiem doczesnym. To jego jakość decyduje, w którym kierunku złapiemy pośmiertny autobus. Lewis zastanawia się, czy nie jesteśmy zbyt przyzwyczajeni do naszego cielesnej egzystencji, by odjechać kiedyś we właściwą stronę.
W niniejszej książce zajmuję się dychotomią,która jest jedną z najważniejszych w ontologii-dychotomią między zwykłymi przedmiotami bądż substancjami a różnymi atrybutami(tj.własnościami,rodzajami i relacjami),które z nimi kojarzymy.Moim celem jest wypracowanie prawidłowego filozoficznego opisu każdego członu tej dychotomii.Będę dowodził,że różne próby zrozumienia substancji lub atrybutów w kategoriach redukcyjnych zawodzą.(fragment Przedmowy Autora)
Monografia O przyjemności pomyślana jest nie tylko jako historyczne ujęcie kategorii „przyjemność”, ale także wynika z założenia, że dla zrozumienia pewnych zjawisk trzeba badać ewolucję ich pojęć od źródeł poczynając. Ponadto ma służyć zrozumieniu fenomenu, który rządzi współczesnym zachodnim społeczeństwem konsumpcyjnym, w którym kluczową rolę odgrywa konieczność zaspokojenia potrzeby doznawania przyjemności. Aby to osiągnąć należało przyjrzeć się pojęciu i teoriom przyjemności w dziejach filozofii i kultury europejskiej.
Najistotniejsza i najbardziej pogłębiona dyskusja filozoficzna na temat przyjemności toczyła się na gruncie filozofii starożytnej, w szczególności greckiej. Zawartość problemowa monografii sprowadza się do następujących zagadnień: starożytna hedone; przyjemność w chrześcijańskim średniowieczu; renesans przyjemności?; przyjemność jako przedmiot filozoficznego namysłu w filozofii XVII w.; różnorodność barw przyjemności we francuskim oświeceniu, brytyjska oświeceniowa filozofia moralności.
Każde z wymienionych zagadnień posiada bogatą strukturę wewnętrzną, informującą o bardziej szczegółowych treściach tam przedstawianych i analizowanych. Przesłaniem monografii jest m.in. wskazanie, że bezkrytyczna absolutyzacja przyjemności nie powinna być celem działania i, jak się wydaje, zasadniczo nie była. Wyjątkiem od tej zasady był oświeceniowy libertynizm francuski ze skrajnym w kulturze hedonizmu stanowiskiem Markiza de Sade. Lesław Hostyński jest znany z prac nad wartościami utylitarnymi i wartościami świata konsumpcji; można powiedzieć, że jest aksjologiem współczesnej kultury konsumpcyjnej. Dla zrozumienia przyjemności jako centralnej wartości tej kultury sięga do historycznych korzeni ludzkiego doświadczenia przyjemności i towarzyszącego temu namysłu nad jego naturą i wartością, zawartą w tekstach filozoficznych i literackich. […] Książka Lesława Hostyńskiego jest dziełem oryginalnym, po raz pierwszy w polskojęzycznej literaturze zbierającym w uporządkowaną całość historycznie ukształtowane pojęcia, teorie i oceny przyjemności. Oparta jest na źródłach filozoficznych, etycznych, teologicznych, literackich, opisach obyczajowego traktowania fenomenu przyjemności w ludzkim życiu. Dominuje w niej perspektywa historyczna doprowadzona do epoki oświecenia, w której hedonizm antropologiczny mimo prób ujęcia go w ramy libertynizmu związano z etycznymi wymaganiami utylitaryzmu.
Książka cieszy swoją różnorodnością ujęć, bogactwem opisów radzenia sobie z wyzwaniem płynącym z doświadczenia atrakcyjności przyjemności, z prób jego zrozumienia, nazwania, oddzielenia rodzajowego, a wreszcie z dróg namysłu nad intuicją przyjemności, namysłu nadającego stosunkowi do przyjemności status wartości pośród innych wartości. Wymienione walory książki spełniają w znacznej mierze postulat Władysława Tatarkiewicza, by wielkie idee opisywać od korzeni historycznych, ukazywać ich historyczną ewolucję. Sądzę, że popularność dzieła […] może w jakiejś mierze zrównać się z popularnością traktatu O szczęściu. Książka zainteresuje badaczy fenomenu przyjemności, historyków, psychologów, etyków, teologów, studentów, młodzież licealną i w ogóle czytelników literatury humanistycznej. dr hab. Ryszard Wiśniewski, prof. UJD (z recenzji)
Autor stawia w książce wiele pytań. Jakie idee ukształtowały charakter i tożsamość Europy? Jak to się stało, że cywilizacja, która stworzyła filozofię i naukę, i która wymyśliła instytucję praw człowieka, zwróciła się przeciwko sobie? Czy źródła kryzysów, owocujących tragiczną historią Europy ostatnich dwustu lat oraz nowożytnymi totalitaryzmami, nie tkwią czasem w samych podstawach myśli europejskiej, naznaczonej syndromem lęku przed Inności oraz Innym? Czy myśl, której genealogia i panowanie rozciągają się „od Jonii do Jeny” (Franz Rosenzweig), zdolna jest przebić się ku Nieskończonemu (Emmanuel Lévinas) mocą samej immanencji? Teza książki Porwanie Europy. Studia heterologiczne brzmi zatem: w obliczu współczesnych wyzwań ideowych i cywilizacyjnych Europa – ten tak mocno przeniknięty Historią kontynent, w którym (podążając za słowami Norwida) „przeszłość jest to dziś, tylko cokolwiek dalej” – musi ponownie się zdefiniować, a nawet na nowo siebie wymyślić.
Jan Krasicki – profesor zwyczajny w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Wrocławskiego, kierownik Zakładu Antropologii Filozoficznej. Absolwent wrocławskiej polonistyki, studia doktoranckie w zakresie filozofii ukończył na Uniwersytecie Warszawskim. Zajmuje się filozofią rosyjską, polską oraz niemiecką XIX–XXI wieku, głównie antropologią filozoficzną, filozofią religii oraz filozofią kultury. Autor książek: Eschatologia i mesjanizm. Studium światopoglądu Mariana Zdziechowskiego (Wrocław 1994); Przeciw nicości. Eseje (Kraków 2002); Bóg, człowiek i zło. Studium filozofii Włodzimierza Sołowjowa (Wrocław 2003); Po „śmierci Boga”. Eseje eschatologiczne (Kraków 2011); Człowiek i Bóg w tradycji rosyjskiej (Kraków 2012); Bierdiajew i inni. W kręgu myśli rosyjskiego renesansu religijno-filozoficznego (Warszawa 2012); ????? ? ??????. ????? ?? ??????? ? ???????????? ????? (?????-????????? 2015); Dostojewski i laboratorium idei (Warszawa 2020).
Krishnamurti jest uważany na całym świecie za jednego z największych myślicieli i nauczycieli religijnych wszech czasów. Nie wykładał żadnej filozofii ani religii, ale mówił raczej o rzeczach, które dotyczą nas wszystkich w naszym codziennym życiu, o problemach życia we współczesnym społeczeństwie z jego przemocą i korupcją, o poszukiwaniu przez jednostkę bezpieczeństwa i szczęścia oraz potrzebie, by ludzkość uwolniła się od wewnętrznego ciężaru strachu, gniewu, zranienia i smutku. Krishnamurti przemawiał nie jako guru, ale jako przyjaciel, a jego przemówienia i dyskusje opierały się nie na wiedzy opartej na tradycji, ale na jego własnym wglądzie w ludzki umysł. Kiedy zwracał się do dużej audytorium, ludzie czuli, że Krishnamurti rozmawia z każdym z nich osobiście, zajmując się jego konkretnym problemem. W swoich prywatnych rozmowach był współczującym nauczycielem. Uczeni religijni odkryli, że jego słowa rzuciły nowe światło na tradycyjne koncepcje. Krishnamurti podjął wyzwanie współczesnych naukowców i psychologów i szedł z nimi krok po kroku, omawiał ich teorie, a czasem pozwalał im dostrzec ograniczenia tych teorii. Jego nauczanie, oprócz tego, że jest istotne dla współczesności, jest ponadczasowe i uniwersalne. Zdecydowaną większość książek Jiddu Krishnamurtiego wypełniają teksty mów ? stenografowanych, a od 1961 r. nagrywanych ? jakie wygłaszał regularnie w Europie Zachodniej, Stanach Zjednoczonych i Indiach. Niekiedy pisał krótkie teksty, zwykle będące reminiscencjami z rozmów z ludźmi szukającymi u niego rad, jak żyć. Część z nich trafiła do książki Pierwsza i ostatnia wolność. Z lat 1961?1962 pochodzą zapiski na temat własnych przeżyć mistycznych, wydane jako Dziennik z podróży. Książka, którą trzymasz w ręku, zawiera poprawiony polski przekład The Only Revolution z 1970 roku.
Uchwycona przez Landmanna "luka antropiczna" jest tym, co wyróżnia człowieka, który w odróżnieniu od innych żywych istot jest zarazem twórcą kultury oraz jej beneficjentem. Ta szczególna sytuacja człowieka stanowi konsekwencję jego ontycznego niedoposażenia, na które składa się niewyspecjalizowanie narządów oraz radykalne zredukowanie instynktu. Trzeba jednak od razu uściślić sens omawianego tu terminu, wskazać na jego względność. O ile bowiem określenie "luka" sugeruje jakiś niedostatek, to jest on orzekany w sposób obiektywny jedynie przy założeniu, że kryterium waloryzacji zakorzenione jest w horyzoncie świata animalnego. W przypadku, gdy rozpatrywanie owej "luki" przebiega z uwzględnieniem specyfiki bytu ludzkiego, jej sens ulega modyfikacji - luka przestaje być brakiem, a okazuje się okolicznością umożliwiającą urzeczywistnianie się nowych jakości, nieznanych światu animalnemu. Człowiek bowiem, będąc z jednej strony istotą kreatywną, tworzącą kulturę, a z drugiej, podlegając modelowaniu przez zastane dziedzictwo kulturowych artefaktów, podlega dwóm odrębnym i przeciwnym sobie siłom - nie tylko zresztą im podlega, ale także je generuje.
Why must we believe that God is dead? Can we accept that traditional morality is just a 'useful mistake'? Did the principle of 'the will to power' lead to the Holocaust? What are the limitations of scientific knowledge? Is human evolution complete or only beginning? It is difficult to overestimate the importance of Friedrich Nietzsche for our present epoch. His extraordinary insights into human psychology, morality, religion and power seem quite clairvoyant today: existentialism, psychoanalysis, semiotics and postmodernism are plainly anticipated in his writings - which are famously enigmatic and often contradictory."Introducing Nietzsche" is the perfect guide to this exhilarating and oft-misunderstood philosopher.
Żadna filozofia, religia, książka, warsztat czy osoba nie może dać ci prawdy - ty już nią jesteś. Nic nie może dać ci tego, czym już jesteś. Inni w najlepszym razie mogą jedynie nakierować cię ku twojemu prawdziwemu ja.Wielu z nas ma obsesję na punkcie dążenia do samodoskonalenia, co często wynika z założenia, że coś jest nie tak z życiem, z innymi, a zwłaszcza z nami. Nigdy nie doświadczymy rzeczywistości próbując zmienić się w "lepszą osobę". Wynika to z braku akceptacji naszego tu i teraz. Żyjemy w iluzji i próbujemy zmienić ją na lepszą iluzję. Wkraczamy w rzeczywistość kiedy jesteśmy obecni z prawdą naszej chwili, bez względu na to jaka ona jest. W prawdzie naszych trudnych doświadczeń i lęków łączymy się z naszą odwagą i tym wszystkim, czym jesteśmy. Odkrywamy wtedy, że wewnętrznie już jesteśmy tą "lepszą osobą".Odkrywanie swojej wewnętrznej siły jest krokiem poza ograniczenia pozytywnego myślenia i osobistym przewodnikiem po naszej wewnętrznej naturze, gdzie możemy odkryć ukryte wymiary naszych mocy, naszego szczęścia i wewnętrznej wolności.OSTRZEŻENIE: Ta książka jest niebezpieczna dla twojego ego!
Czy ty też „rozpracowałeś” Boga? Czy poznałeś Jego taktykę działania? Jeśli tak, nasłuchuj. Bóg ma dla ciebie niespodziankę. Posłuchaj, jak padają na ziemię kamienie przeznaczone dla cudzołożnicy. Posłuchaj, jak Bóg zaprasza złoczyńcę do limuzyny, którą wspólnie udadzą się do Jego Królestwa. Bóg pojawia się w najdziwniejszych miejscach i sytuacjach. Dokonuje najdziwniejszych rzeczy. Rozdaje uśmiechy tam, gdzie widzi tylko zmarszczone brwi. W oczach, w których lśniły łzy, zapala iskierki radości. Na ciemnym niebie umieszcza jasną gwiazdę. Wśród burzowych chmur zawiesza tęczę. Najskuteczniej działa wtedy, gdy nam wiedzie się najgorzej.
Może właśnie teraz wpadłeś w jakiś życiowy huragan. W tej książce znajdziesz trzy punkty zakotwiczenia. Trzy głazy, które wytrzymają każdą burzę. Trzy skały, które oprą się największym falom. Te trzy punkty odniesienia dwa tysiące lat temu zostały mocno osadzone w skalnym podłożu przez pewnego cieślę, który udowodnił, że jest Chrystusem. Dokonał tego jednego dnia. Wystarczyło sześć godzin pewnego piątku. Sześć godzin, które rysują się na równinie historii ludzkości jak piramida na pustyni. Sześć godzin, które przez dwa tysiące lat badano, analizowano i omawiano. Jakie jest znaczenie tych sześciu godzin? Podobno są furtką w czasie, przez którą wieczność weszła do najciemniejszych ludzkich jaskiń. Wyznaczają czas zejścia Wielkiego Nawigatora w najgłębsze wody, kiedy to utworzył punkty zakotwiczenia dla swoich zwolenników.
Cóż oznacza ów piątek? Dla życia zaciemnionego niepowodzeniami ów piątek oznacza przebaczenie. Dla serca wypełnionego pustką ów piątek oznacza cel. A dla duszy spoglądającej na przeciwległy brzeg rzeki śmierci oznacza wybawienie. Sześć godzin pewnego piątku. A czym dla ciebie jest owe sześć godzin?
Jeśli szlak, którym idziesz, legł w mroku, nie siadaj. Jeśli twa droga wydłuża się, nie zatrzymuj się. Jeśli noc tonie w czerni, nie opuszczaj rąk. Bóg przygląda się tobie. Może właśnie nadchodzi moment, w którym poleci swojemu aniołowi, by odsunął kamień leżący przed tobą. Może otrzymasz przelew, którego tak ci potrzeba. Może winny wobec ciebie układa właśnie słowa przeprosin. Może na biurku znajdziesz przedłużenie umowy o pracę. Nie poddawaj się, bo jeśli to uczynisz, być może nie usłyszysz odpowiedzi na swoje modlitwy. Gdy spotyka cię rozczarowanie, nie wpadaj w panikę. Nie wyskakuj z pociągu. Nie opuszczaj rąk. Zdobądź się na cierpliwość i pozwól, by Bóg przypomniał ci, że On wciąż jest u steru. Dopóki nie nastał kres – nic nie jest skończone. Potrzebujemy usłyszeć, iż Bóg wciąż sprawuje kontrolę. Potrzebujemy usłyszeć, że nic się nie skończyło, dopóki On sam tego nie powie. Potrzebujemy usłyszeć, że klęski i tragedie życiowe nie są powodem do zaprzestania walki. Są jedynie powodem, by wziąć się w garść.
Pamiętaj, proszę – opowiadania biblijne nie mają służyć temu, byś z zadziwieniem spoglądał wstecz, lecz temu, byś z wiarą patrzył przed siebie. Bóg, który przemawiał, wciąż mówi do nas. Bóg, który niósł przebaczenie, ciągle przebacza. Bóg, który przychodził, nadal przychodzi. Przychodzi do twojego świata. Przychodzi, by uczynić to, czego ty nie potrafisz zrobić. On odsuwa głazy, których ty nie jesteś w stanie poruszyć.
Kamienie nie są przeszkodą dla Boga. Nigdy nią nie były i nigdy nie będą. On wciąż odsuwa kamienie.
Wykorzystaj moc jogi, aby zmienić swoje życie. Joga została stworzona jako nauka o wyzwoleniu, ale obecnie jest wykorzystywana do poprawy zdrowia fizycznego i psychicznego. Pomaga nam być bardziej produktywnymi w pracy, bardziej opiekuńczymi w związkach oraz odpowiedzialnymi współtwórcami społeczeństwa i mieszkańcami tej planety. Jak to wszystko jest możliwe? Jak tak naprawdę działa joga?
Odpowiedzi leżą w sposobie funkcjonowania ludzkiego ciała i umysłu, budowie naszego układu nerwowego oraz naszych codziennych działaniach. Opierając się na nowoczesnej neuronauce, starożytnej mądrości oraz wieloletniej praktyce nauczania jogi, Eddie Stern wyjaśnia, w jaki sposób to, co robimy, wpływa na to, kim się stajemy. Jak nasze rutynowe działania i postawy mogą ukierunkować i zmienić nasze ciała, funkcje mózgu, emocje i doświadczenia – nasze życie. Eddie Stern – nauczyciel ashtangi, pisarz i wykładowca z Nowego Jorku. Angażuje się w liczne badania naukowe oraz interdyscyplinarne projekty ułatwiające dostęp do jogi. W każdej dziedzinie swojej pracy podkreśla znaczenie różnorodności. Studiował filozofię, sanskryt i rytuały.
Mistrzostwo słownej szermierki W dzisiejszym świecie polityki i biznesu, a także w życiu codziennym spory i dyskusje wygrywają nie ci, którzy mają rację, lecz ci, którzy za pomocą sprytnych sztuczek, a czasem nawet bezczelnych chwytów potrafią zapędzić przeciwnika w kozi róg. Często robią to tak chytrze, że ich rozmówcy nie zauważają poważnych błędów logicznych w prezentowanym rozumowaniu. Owi współcześni sofiści grają na ludzkich emocjach i odwracają uwagę od sedna sprawy -- wyłącznie w celu upozorowania słuszności swojej tezy. Warto poznać techniki stosowane przez takich wytrawnych polemistów -- niekoniecznie po to, by je stosować, lecz po to, by umieć bronić się przed pułapkami, jakie na nas zastawiają. "Erystyka" napisana została przez niemieckiego filozofa Artura Schopenhauera około 1830 roku. Chociaż od jej powstania minęło ponad sto siedemdziesiąt lat, książka ta nie straciła na aktualności. Autor opisał w niej trzydzieści osiem forteli stosowanych w dyskusjach przez ludzi, którzy za wszelką cenę chcą udowodnić swoją rację, bez względu na słuszność ich argumentów. To wspaniałe dzieło, pełne ciekawych spostrzeżeń i przykładów zaczerpniętych z życia. Prowadzenie sporów jest sztuką -- i warto się jej nauczyć.
Ostatni tom z trzyczęściowej serii prac prof. Krzysztofa Maurina – wybitnego matematyka, twórcy polskiej szkoły fizyki matematycznej, a zarazem filozofa i myśliciela – zawiera teksty spisane z notatek Autora. Znalazły się w nim m.in. rozdziały zatytułowane:
- Myśliciele kręgu Eranosa: Pauli, Jung, Corbin
- Spotkanie z Larsem Gardingiem
- Spotkanie z Hansem hrabią Lehndorffem
- Carl Friedrich von Weizsäcker
- Misterium spotkania
Mówią one o postaciach szczególnie ważnych dla Krzysztofa Maurina. Dlaczego pisał o spotkaniach właśnie z nimi? Profesor mawiał, że uczeń nie musi szukać mistrza, bo gdy dojrzeje, mistrz sam się pojawi. Nasuwa się myśl, że to potrzeby duchowe Autora sprawiły, że spotkał tych, a nie innych wybitnych ludzi.
Meetings. Selected Works, Volume 3
The last volume of the three-part series comprising works of professor Krzysztof Maurin – an eminent mathematician, the founder of the Polish School of Mathematical Physics, a philosopher and thinker – contains texts taken from the Author’s notes. It includes, among others, such chapters as:
- The Thinkers of the Eranos’ circle: Pauli, Jung, Corbin
- Meeting Lars Garding
- Meeting Hans Count Lehndorff
- Carl Friedrich von Weizsäcker
- The Mystery of A Meeting
The chapters discuss the figures who were of utmost importance for Krzysztof Maurin. Why did he write about his meetings with them? The Professor used to say that a disciple does not have to search for the master, because when he matures, the master will appear. One cannnot help but wonder that the Author met these, not other, outstanding people.
Keywords: meeting, Kabbalah, quantum mechanics, symbol, mythos, archetype
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
