według medycyny tybetańskiej i nauk dzogczen W książce "Narodziny, życie i śmierć" Czogjal Namkhai Norbu, wielki tybetański mistrz dzogczen i wybitny erudyta w zakresie wiedzy o kulturze dawnego Tybetu, przedstawia fundamentalne kwestie ludzkiej egzystencji z perspektywy nauk dzogczen i medycyny tybetańskiej. Książka ta jest także rodzajem poradnika, objaśniającego jak mamy postępować w codziennym życiu, aby stało się ono lepsze, nabrało głębszego, a nawet ostatecznego sensu. W części pierwszej autor wprowadza główne terminy medycyny tybetańskiej – definiuje i objaśnia funkcjonowanie i związki pomiędzy trzema humorami i składnikami organicznymi. Część druga, Narodziny, zawiera między innymi opis rozwoju płodu oraz wskazówki dla kobiet w ciąży. Część trzecia, Życie, opisuje jak utrzymać w dobrym zdrowiu trzy aspekty naszej egzystencji (ciało, głos i umysł). Ukazuje, w jaki sposób brak równowagi między humorami prowadzi do chorób. Ostatnia część, Śmierć, dotyczy procesu śmierci oraz zawiera wyjaśnienia i nauki, jak w stanach bardo uzyskać wyzwolenie. Autor pokazuje też, jak ważne jest ciągłe utrzymywanie obecnoości i świadomości, zarówno dla życia w zdrowiu i szczęściu, jak i dla urzeczywistnienia. Narodziny, życie i śmierć – Fragment Książki WPROWADZENIE DO ZASAD MEDYCYNY TYBETAŃSKIEJ   NATURA HUMORÓW I ORGANICZNYCH SKŁADNIKÓW CIAŁA Podstawą medycznej nauki jest ludzkie ciało, które należy rozpatrywać jako zbiór humorów, duła, oraz organicznych składników, kham. Jeżeli chcemy uzyskać pełną wiedzę o podstawowej naturze ciała, konieczne jest dokładne poznanie tego, czym są humory, składniki organiczne, jakie są ich rodzaje, charakterystyka, funkcje, uwarunkowania oraz wzajemne związki. Powinniśmy też wiedzieć, jak dzięki nim powstaje ciało ludzkie, formuje się i jak żyje, kiedy jest już w pełni ukształtowane. Jakie występują niekorzystne dla życia warunki, powstające z powodu pierwotnych i wtórnych przyczyn oraz jakie są metody ich przezwyciężenia. „Podstawowa natura" to nie tylko słowna konstrukcja, ale fundament konkretnej i rzeczywistej kondycji naszego ciała, zasługującej na skoncentrowaną uwagę każdej ludzkiej istoty. Poznając naturę humorów i składników organicznych, w trzech fazach - początkowej, środkowej i końcowej - będziemy w stanie rozpoznać stan swojego ciała oraz różne niekorzystne dla ciała czynniki. Dzięki temu będziemy mogli znaleźć metody w naturalny sposób uwalniające nas od nich oraz przywracające harmonię ciała i życia. Tybetański termin dula, humory, generalnie oznacza „zbiór", ale w tym medycznym kontekście opisuje podstawową po-tencjalność, posiadającą specyficzną zdolność do stwarzania, utrzymywania i niszczenia, charakteryzującą się trzema różnymi rodzajami natury i funkcji. Ten zbiór składający się z trzech elementów, istniejący w każdej jednostce, nazywa się właśnie dala, czyli humorami. Trzy humory5, kształtując, podtrzymując i niszcząc ludzkie ciało, stanowią podstawę każdej ludzkiej jednostki, mężczyzny czy kobiety. Są one następujące: humor wiatru, posiadający właściwość mobilności elementu powietrza, humor żółci o cechach gorąca i spalania elementu ognia oraz humor flegmy, mający właściwości trwałości i stabilności elementu ziemi oraz cechy wilgoci i zwilżania elementu wody. Trzy elementy, powietrze, ogień i woda stanowią oparcie dla funkcjonowania trzech humorów. Wyjaśniając związek pomiędzy elementami a humorami, zwykle mówi się, że humorowi wiatru odpowiada element wiatru, humorowi żółci element ognia, a humorowi flegmy, element wody.

Jak porozumiewać się, przekonywać, wygrywać dzięki ukrytej potędze opowieści W dzisiejszych czasach wszyscy – świadomie bądź nieświadomie – zajmują się wywoływaniem emocjonalnego poruszenia wśród ludzi. Warunkiem sukcesu coraz częściej jest umiejętność opowiadania przekonujących historii mających moc skłaniania wspólników, udziałowców, klientów i pracowników do tego, by podejmowali działania zgodne z naszymi oczekiwaniami. Krótko mówiąc, jeśli potrafisz je opowiadać, możesz sprzedać wszystko. Peter Guber, którego umiejętności w dziedzinie zarządzania i przedsiębiorczości przyczyniły się do jego sukcesu w wielu sferach aktywności zawodowej, od dawna wykorzystuje sztukę opowiadania historii z przesłaniem do motywowania ludzi, zdobywania ich przychylności, kształtowania postaw, wzbudzania entuzjazmu i nakłaniania do działań zgodnych z jego oczekiwaniami. Jego talent do snucia opowieści przekształcił się w trakcie trwającej wiele lat kariery zawodowej menedżera wysokiego szczebla w branży rozrywkowej w umiejętność opartą na zestawie prostych zasad, za pomocą których każdy może osiągnąć swoje cele. W Zwycięskich opowieściach Guber pokazuje, jak wyjść poza bezduszne slajdy, fakty i liczby zawarte w prezentacjach tworzonych przy pomocy programu PowerPoint oraz tworzyć opowieści z przesłaniem, będące przekonującymi wezwaniami do działania. Oto niektóre z metod działania proponowanych przez Gubera:  Przede wszystkim – szybkie przykuwanie uwagi słuchaczy.  Motywowanie ludzi za pomocą okazywania entuzjazmu.  Budowanie opowieści na fundamencie zainteresowań słuchaczy.  Zmienianie pasywnych słuchaczy w aktywnych uczestników opowieści.  Używanie technik odwołujących się do emocji w celu wywołania dużego zaangażowania słuchaczy. Wiarygodności teorii o skuteczności historii z przesłaniem dodają liczne wypowiedzi gości Petera Gubera – mistrzów snucia zwycięskich opowieści, którzy dzielą się z autorem i z czytelnikami swoimi doświadczeniami. Do tego grona zaliczają się między innymi: założyciel serwisu YouTube Chad Hurley, trener NBA Pat Riley, projektantka mody Norma Kamali, promotor misji badawczej na Marsa Gentry Lee, dyrektor generalny firmy Under Armour Kevin Plank, były prezydent Republiki Południowej Afryki Nelson Mandela, światowej sławy iluzjonista David Copperfield, reżyser filmowy Steven Spielberg, powieściopisarka Nora Roberts, legenda rocka Gene Simmons oraz lekarz i pisarz Deepak Chopra. Po zapoznaniu się z wypowiedziami tych niezwykłych ludzi będziesz wiedział, jak formułować i opowiadać naprawdę przekonujące historie, umożliwiające przekształcanie słuchaczy w pełnych pasji rzeczników realizacji twoich celów. O AUTORZE PETER GUBER ma za sobą niezwykle zróżnicowaną i udaną karierę. Był szefem studia w wytwórni filmowej Columbia Pictures, prezesem wytwórni Casablanca Records and Filmworks, dyrektorem generalnym Polygram Entertainment, prezesem i dyrektorem generalnym Sony Pictures oraz prezesem i dyrektorem generalnym własnej firmy Mandalay Entertainment Group. Pełnił funkcję producenta takich słynnych filmów jak Midnight Express, Kolor purpury, Goryle we mgle, Batman oraz Rain Man. Obecnie zarządza dużą grupą drużyn bejsbolowych oraz jest współwłaścicielem drużyny koszykarskiej Golden State Warriors, uczestniczącej w rozgrywkach ligi NBA. Od wielu lat prowadzi wykłady i zajęcia na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, pisze artykuły do magazynu „Harvard Business Review” oraz przemawia na konferencjach biznesowych w całych Stanach Zjednoczonych. OPINIE Guber wie, co mówi – skuteczne opowiadanie historii to jedna z najważniejszych umiejętności, za pomocą których liderzy mogą zwiększać efektywność współpracy między ludźmi, zwłaszcza w świecie nasyconym obrazami wideo i oplecionym globalną siecią. Zwycięskie opowieści stanowią doskonały podręcznik dla każdego, kto chce się nauczyć opowiadania inspirujących historii. - John Chambers, prezes i dyrektor generalny firmy Cisco Ta książka pomaga zrozumieć, dlaczego umiejętne opowiadanie historii jest bardzo ważne dla lidera, który chce odnosić sukcesy. (…) Zwycięskie opowieści to wciągająca lektura i wspaniały, praktyczny podręcznik słuchania, przygotowywania się i organizowania faktów w celu stworzenia odpowiedniej opowieści, przeznaczonej dla konkretnej widowni. – Robert A. Iger, prezes i dyrektor generalny Walt Disney Company Zwycięskie opowieści – fragment książki Niekończąca się opowieść Co sprawia, że historia zapada w pamięć na ponad 40 lat? To Steven Spielberg sprawił, że zacząłem się nad tym zastanawiać. W 2008 roku przeprowadzałem wywiad z tym słynnym reżyserem w programie telewizyjnym Shootout. Wspominajmy filmy, które razem nakręciliśmy — Bliskie spotkania trzeciego stopnia, Interkosmos, Hook i Kolor purpury — kiedy Steven nagle powiedział: „Nie wiem, czy pamiętasz, ale często przychodziłem do twojego biura, kiedy zaczynałem przygodę z filmem". Oczywiście pamiętałem. Na początku mojej kariery w Columbii miałem zwyczaj zapraszania wielu kreatywnych, młodych ludzi do mojego biura. Spielberg już wtedy wyróżniał się z tego towarzystwa. „Mówiłeś' nam, jak się robi filmy - wspominał - i miałeś' na s'cianie taką wielką tablicę z informacjami o tym, co robią poszczególni reżyserzy. Pamiętasz? Była tam lista wszystkich realizowanych i planowanych filmów. Siedzielis'my w twoim biurze i słuchaliśmy twoich wywodów na temat zarządzania informacjami w biznesie". Po 40 latach Spielberg nadal pamiętał o mojej „tablicy reżyserów"! Po wywiadzie zacząłem się nad tym zastanawiać. Dlaczego tablica zrobiła na nim takie wrażenie? Potem dotarło do mnie, że dzięki temu narzędziu poznałem wiele osób, które nawet po wielu latach wspominały przy różnych okazjach o mojej tablicy. Tak naprawdę stała się ona elementem niekończącej się opowieści, która pomogła mi ukształtować moją karierę. Ale co sprawiło, że została tak dobrze zapamiętana? Początki mojej historii sięgają 1968 roku, w którym jako świeżo upieczony absolwent studiów MBA na Wydziale Ekonomii Uniwersytetu Nowojorskiego przybyłem do Hollywood, aby podjąć pierwszą w życiu pracę. W Wietnamie szalała wojna. W Paryżu, Nowym Jorku, Rzymie i Chicago odbywały się masowe protesty studentów. Dennis Hopper pracował nad filmem Easy Rider, a Bob Dylan nie był jedynym piosenkarzem, który zauważył, że czasy się zmieniają. Mimo to Barbra Streisand nagrywała w studiach Columbii zdecydowanie nierewolucyjny film Zabawna dziewczyna, a Clint Eastwood — który dopiero za jakiś czas miał zostać Brudnym Harrym - w wytwórni Paramount Pictures zdzierał gardło w musicalu w stylu retro, zatytułowanym Pomaluj swój wóz. Jednym z moich pierwszych zadań w „Gower Gulch" (budynku mieszczącym się na rogu Gower Street i Sunset Boulevard) było dostarczenie pewnych dokumentów na zebranie dyrektorów wytwórni Columbia Pictures. Kiedy wszedłem do pokoju i zobaczyłem siedzących przy stole ludzi, zdałem sobie sprawę, że ta grupa podstarzałych mężczyzn dzierży pełnię władzy w jednej z największych wytwórni na świecie. Od czasu założenia firmy przez Harry'ego Cohna w latach 20. XX wieku Columbia wyprodukowała takie hity jak Ich noc Franka Capry, Stąd do wieczności Freda Zinnemana, Na nabrzeżach Elii Kazana, Dr. Strangelove Stanleya Kubricka oraz oczywiście Lawrence z Arabii Davida Leana. Niektórzy z mężczyzn siedzących przy stole pracowali w firmie jeszcze w czasach produkcji pierwszych filmów i najwyraźniej nie zauważyli, że świat zmienia się w błyskawicznym tempie. Nie dos'ć, że oni sami należeli do anachronizmów, to jeszcze reguły, którymi kierowali się podczas zarządzania wytwórnią, także były już dawno przestarzałe. Jako nowicjusz doszedłem do wniosku, że za 15—20 lat być może zdołam zająć miejsce któregoś z nich, jeśli go przeczekam. Mój problem polegał jednak na tym, że nie chciałem czekać. Moje tak zwane biuro zostało naprędce zaaranżowane w starym, wąskim składziku, który mógłby grać rolę karceru w filmie o spektakularnej ucieczce z więzienia. Szybko się zorientowałem, że muszę zorganizować własną ucieczkę, jak najszybciej wspinając się po szczeblach kariery. Nie mogłem nie zwrócić uwagi na metody podejmowania decyzji wykorzystywane przez starą gwardię. Na studiach ekonomicznych nauczono mnie, że menedżerowie trzymają się sztywnych procedur umożliwiających utrzymanie stosunku korzyści do ryzyka na optymalnym poziomie. Na studiach prawniczych — że studium przypadku dostarcza wniosków pozwalających uniknąć błędnych decyzji w przyszłości. Ponieważ wytwórnia szukała kandydatów do pracy wśród absolwentów mojej uczelni, zakładałem, że dyrektorzy tej wspaniałej firmy także korzystają z nowoczesnej wiedzy o zarządzaniu podczas podejmowania ważnych decyzji - na przykład dotyczących wyboru reżysera, który miał zrealizować wysokobudżeto-wy film. Myliłem się! Pewnego dnia zostałem poproszony o protokołowanie zebrania w biurze Boba Weitmana, który wcześniej kierował wytwórnią MGM, a teraz był szefem Columbii. Jego współpracownicy rzucali nazwiska kandydatów na reżyserów filmu Fools' Paradę, którego akcja miała się toczyć w czasach Wielkiego Kryzysu. Główną rolę miał zagrać gwiazdor Jimmy Stewart, będący wówczas kimś w rodzaju dzisiejszego Toma Hanksa. Obok niego miał wystąpić młodziutki Kurt Russell. Stewart grał w wielu wybitnych filmach - na przykład Pan Smith jedzie do Waszyngtonu, Filadelfijska opowieść, To wspaniale życie, Harvey, Okno na podwórze oraz Anatomia morderstwa — więc założyłem, że stanowisko reżysera zostanie powierzone nieprzeciętnemu specjaliście godnemu współpracy z tą supergwiazdą. - Cóż — powiedział Weitman — wczoraj jadłem kanapkę z tuńczykiem w towarzystwie Andy'ego McLaglena. Może on byłby zainteresowany? Ciekawe, czy jest wolny? W pierwszej chwili byłem zdezorientowany. Co ma kanapka z tuńczykiem do umiejętności niezbędnych do wyreżyserowania ważnego filmu z Jimmym Stewartem? Próbując kierować się taką samą logiką, zacząłem się zastanawiać, co by było, gdyby zjedli razem kanapkę z wołowiną albo sałatkę. Uśmiechnąłem się do siebie. A gdyby reżyser był wegetarianinem? Pewnie w ogóle nie dostałby pracy.[...] Zwycięskie opowieści Jak porozumiewać się, przekonywać, wygrywać dzięki ukrytej potędze opowieści Spis Treści: Zakończenie Osoby CZESC PIERWSZA NIE MA BIZNESU BEZ HISTORII Dlaczego zwycięskie opowieści są skutecznym narzędziem sukcesu? Rozdział 1. Chodzi o opowieść, głupcze Rozdział 2. Masz historie do opowiedzenia? Rozdział 3. Umiejętność opowiadania to dar! Rozdział 4. Historia, która rządzi twoja opowieścią CZESC DRUGA SZTUKA OPOWIADANIA Zaprzęgnij opowieści do pracy Rozdział 5. Do opowiadania… Rozdział 6. Gotowi… Rozdział 7. Start! Rozdział 8. Niekończąca się opowieść Rozdział 9. Początek Podziękowania Zwycięskie opowieści to dopiero początek…

Kontynuacja Tao zdrowia Tao seksu i długowieczności Daniela Reida, kontynuacja Tao zdrowia, jest poradnikiem niezwykłym, tak jak niezwykłe dla człowieka Zachodu jest chińskie podejście do seksu i w ogóle ludzkiej kondycji. Człowiek widziany oczami taoisty jest elementem wszechświata i działających w nim sił, co więcej - jest tegoż świata i tychże sił odzwierciedleniem, małym kosmosem. Seks zatem to nie tylko przyjemność czy obowiązek - to tygiel wewnętrznej alchemii, w którym warzą się kosmiczne siły wykorzystywane przez adeptów tao do osiągnięcia długowieczności. Daniel Reid urodził się w 1948 r. w San Francisco, dzieciństwo spędził w Afryce. W Berkeley studiował kulturę Dalekiego Wschodu, a przez 16 lat pobierał na Tajwanie nauki u mistrzów tao. W 1999 r. osiadł z żoną w Australii, często bywa w Chinach. Napisał ponad trzydzieści książek o medycynie taoistycznej i przewodników po Azji Wschodniej. Autor wydanych przez REBIS poradników Tao zdrowia i Na straży Trzech Skarbów. Tao seksu i długowieczności – Fragment Książki Historia Taoizmu w Chinach Te tajemnicze słowa pochodzą z przepięknego poematu na temat tao, zatytułowanego Tao Te Ching. Liczy on pięć tysięcy znaków i powstał prawie dwa i pół tysiąca lat temu, a jego autorstwo tradycyjnie przypisuje się Lao Tzemu* („Lao Tze" znaczy dosłownie „stary mędrzec"). Wnikliwe obserwacje zawarte w lapidarnych stwierdzeniach tej czarującej książeczki stanowią niewyczerpane źródło mądrości, która milionom ludzi na całym świecie przynosi radość, dobrą radę i oświecenie. Żadna inna książka nie może pochwalić się tyloma przekładami, żadnej też, z wyjątkiem Biblii, nie tłumaczono tak często na angielski. Od 1955 roku na świecie ukazało się sto różnych tłumaczeń, dziewięćdziesiąt na języki zachodnie, z czego aż trzydzieści sześć na angielski. Autorstwo i prawdziwa data powstania Tao Te Ching są, jak przystało, okryte tajemnicą. Jednak na podstawie badań stylu i struktury metrycznej ustalono z historyczną dokładnością, że poemat powstał gdzieś pomiędzy trzecim a piątym wiekiem przed naszą erą i ma jednego autora. Jest też stosunkowo pewne, że istniał człowiek o imieniu Lao Tze, znany też jako Lee Tan, Lao Tan albo Lee Er, który w owym czasie opiekował się cesarskim archiwum, zachowały się bowiem wzmianki na jego temat. Zniechęcony politycznym chaosem i panoszącą się dokoła chciwością, wycofał się z życia publicznego i udał się na bawole w stronę zachodnich gór. Kiedy dotarł do ostatniej przełęczy na granicy cesarstwa, dowódca stanicy rozpoznał w nim słynnego mędrca i poprosił go, by pozostawił potomności jakiś zapis swoich nauk. Niechętnie, spontanicznie i z przekornym wyczuciem ironii Lao Tze przerwał swą wędrówkę w zapomnienie i w krótkim czasie napisał Tao Te Ching, rozpoczynając poemat następującym zaprzeczeniem: Tao, które można wyrazić słowami, nie jest prawdziwym tao. Nazwa, którą można nazwać, nie jest prawdziwą nazwą. Potem odjechał bez słowa w góry i odtąd słuch po nim zaginął. Tao znaczy „droga/sposób"*, te znaczy „moc", a ching to „księga" w znaczeniu klasycznego dzieła historycznego. A zatem tytuł można przetłumaczyć w całości jako Księga Drogi i jej mocy. Tytuł ten został najprawdopodobniej dodany przez późniejszych komentatorów, jako że sam Lao Tze tyleż dbał o tytuły i nazwy, co o sławę i bogactwo. Lao Tze nie opracował zasad taoizmu. Twierdził natomiast - podobnie jak Konfucjusz, który jemu właśnie zawdzięczał dostęp do cennych zbiorów cesarskiego archiwum — że opisał dawny styl życia, jaki obowiązywał w Chinach dwa i pół tysiąca lat wcześniej, za panowania Żółtego Cesarza (Huang Ti), ojca państwa chińskiego. Zarówno Lao Tze, jak i Konfucjusz czcili Żółtego Cesarza jako założyciela chińskiej cywilizacji i uważali go za pierwszego zwolennika Drogi. Żółty Cesarz władał luźną konfederacją chińskich plemion około dwóch tysięcy siedmiuset lat p.n.e. Przypisuje mu się odkrycie sekretu nieśmiertelności, który miał polegać na odpowiednim przemieszaniu płynów męskich i żeńskich podczas stosunku płciowego i przekształceniu otrzymanego „eliksiru" w czystą energię i ducha. Utrzymywał harem złożony z 1200 kobiet, z którymi często kopulował zgodnie z zasadami tao yin i yang, a w wieku 111 lat osiągnął ponoć nieśmiertelność i wstąpił do nieba na grzbiecie smoka. Żółty Cesarz nauczył się tao yin i yang podczas rozmów ze swymi trzema głównymi doradcami w sprawach życia seksualnego: Zwyczajną Dziewczyną (Su Mii), Tajemniczą Dziewczyną (Hsiian Nii) i Tęczową Dziewczyną (Tsai Nii). Znaczący jest fakt, że doradcami były wyłącznie kobiety. Rozmowy te zostały utrwalone w Księdze Zwyczajnej Dziewczyny (Su Nii Ching), tekście datowanym na drugi lub trzeci wiek przed naszą erą, ale zawierającym wiadomości znane w Chinach już od ponad dwóch tysięcy lat. Stanowi on kopalnię oryginalnej wiedzy na temat starożytnych technik taoistycznych, umiejętnie wykorzystujących energię seksualną do podtrzymywania zdrowia i przedłużania życia. Ta nadzwyczaj dosadna i dokładna księga zostanie szczegółowo omówiona w rozdziale pierwszym. Oprócz jogi seksu Żółty Cesarz studiował z równym zapałem zielarstwo, dziedzinę w starożytnych Chinach całkowicie zdominowaną przez taoistów. Jego rozmowy z głównym doradcą do spraw zdrowia, Chio Po, zapisane są w Żółtego Cesarza księdze medycyny wewnętrznej (Huang Ti Nei Ching), która także pochodzi z trzeciego wieku p.n.e. Księga ta, pozostająca do dziś niezastąpionym podręcznikiem klasycznej chińskiej medycyny, zawierała podsumowanie całej wiedzy medycznej przekazywanej z pokolenia na pokolenie od czasów Żółtego Cesarza i jasno formułowała fundamentalne zasady taoizmu, które legły u podstaw chińskiej sztuki medycznej. Podobnie jak Zwyczajna Dziewczyna, Chio Po wielokrotnie przypominał Żółtemu Cesarzowi o ścisłym związku między zdrowiem, seksem i długowiecznością... Tao seksu i długowieczności Spis Treści   PRZEDMOWA 7 WSTĘP: Tao Historia taoizmu w Chinach Droga i jej moc Tao na rozdrożu Tao dziś Yin iyang Dopełnianie się yin i yang Pięć podstawowych aktywności Yin iyang dziś Trzy Skarby Jing: esencja życia Chee: energia życia Shen: duch życia Pomost energetyczny DODATEK: Lista ważniejszych postaci taoizmu Tao seksu Rozdział l. TAO YIN I YANG Natura mężczyzny i kobiety Droga yin i yang Gra wstępna, cztery etapy wzwodu, „pięć oznak", „pięć pragnień", „dzie­sięć sygnałów" i „pięć cnót" Gra wstępna Cztery etapy wzwodu członka „Pięć oznak" „Pięć pragnień" „Dziesięć sygnałów" „Pięć cnót" „Wspaniały nektar trzech wierzchołków" Powstrzymywanie wytrysku Tao działa w obie strony Harmonia yin iyang Tao dociera na Zachód „Esencja" i energia Hormony a zdrowie Wchłanianie „esencji" i gromadzenie energii Rozdział 2. KONTROLA WYTRYSKU Ustalenie częstotliwości wytrysków Jak opanować metody „kontaktu bez upływu" Technika „zamykania bramy" Technika „podciągania energii orgazmu" dla kobiet Taoistyczna kontrola urodzeń Podsumowanie Rozdział 3. TAOISTYCZNA SZTUKA KOCHANIA Rodzaje pchnięć Pozycje Pomysłowe akcesoria Leczenie za pomocą seksu Podanie o koźle Róg obfitości Kupidyna Wiosna w butelce Tao długowieczności Rozdział 4. Z DZIEJÓW DŁUGOWIECZNOŚCI Garść pouczających przykładów długowieczności Porównanie średniej długości życia w różnych krajach świata Podstawowe czynniki warunkujące długość życia Rozdział 5. TAO PIELĘGNOWANIA ŻYCIA Zanieczyszczanie i odtruwanie organizmu Wzbogacanie Trzech Skarbów Szkoła eliksiru zewnętrznego Szkoła eliksiru wewnętrznego Droga do zdrowia i długowieczności Rozdział 6. „SIEDZIEĆ NIERUCHOMO, NIC NIE CZYNIĄC" Osiem etapów „alchemii wewnętrznej" Medytacja dla zdrowia i długowieczności Mały obieg 239 Wielki obieg Shen-hsien: „kosmiczni wędrowcy" Otwarcie „kanału centralnego" Śmierć i nieśmiertelność ZALECANA LITERATURA DODATKOWA ZALECANA LITERATURA W JĘZYKU POLSKIM  

Damasceńczyk jest uznawany za ostatniego Ojca Kościoła Greckiego i jako ostatni z wielkich teologów Wschodu tego okresu w genialny sposób syntetyzując wczesnochrześcijańską myśli Kościoła Wschodniego, prowadzi ją do apogeum. Z jednej strony Jan z Damaszku może być właściwie nazwany jednym z budowniczych myśli i teologii prawosławnej, z drugiej zaś jego twórczość antycypuje świat łacińskiego średniowiecza. Ze Wstępu

POSZUKIWANIE PRAWDY można odczytywać jako poszukiwanie warunków umożliwiających filozofię. Zapowiada się tutaj nowa postać racjonalizmu, według którego wykorzystanie danych Objawienia pozwala, jak potwierdzą to późniejsze dzieła, na prawdziwe przejęcie władzy przez rozum. Podwójne położenie złączonego z Bogiem i z ciałem ludzkiego umysłu objawia jakby naprzód podwójne przeznaczenie myśli, która rozwinąwszy się pod piórem księdza z zakonu oratorianów, zapowiada wiek filozofów. Jean-Christophe Bardout (z Wprowadzenia)

Polecana książka dr Marii Szczepskiej- Pustkowskiej składa się z czterech rozdziałów, które prowadzą czytelnika od najbar­dziej ogólnych kwestii związanych z badaniami nad dzieckiem i dzieciństwem ku szczegółowym analizom skoncentrowanym na tym fragmencie dziecięcej filozofii życia, w którym odnajdujemy dziecięce światy wartości i wyrastające z nich obrazy władzy. Już sam tytuł opracowania Od filozofii dzieciństwa do dziecięcej filozofii ży­cia. Casus władzy (i demokracji) sygnalizuje rozległość prezentowanej tu przestrzeni myślowej, z pogranicza filozofii dzieciństwa, pedagogiki ogólnej i politologii. Rozdział I, zatytułowany Studia nad dzieciństwem - szkic przestrzenny, obej­muje obszerną problematykę studiów skoncentrowanych na dziecku i dzieciństwie. Sięga ku ich początkom i tworzącym je prekursorom, próbuje uchwycić ich granice dawne i obecne, rozróżniając przy tym filozofię dzieciństwa i badania nad nim. Rozdział II pt. Od dziecka jako projektu do dziecka-filozofa prezentuje trzy pedagogiczne wizje dziecka i dzieciństwa, które pośrednio zostały wyprowadzone z modeli wychowania stworzonych przez szwajcarskiego pedagoga Hansa Saner i poddane namysłowi przez Bogusława Śliwerskiego w książce Pedagogika dziecka. W tej części przedstawiono analizę badań prowadzonych w grupie młodych ludzi w Polsce i w Szwecji, a dotycząca ich obrazu życia społeczno - politycznego, rozumienia znaczenia i funkcji władzy formalnej i nieformalnej, wyznawanych wartości, możliwości działania. Część badawczą pracy tworzy jeden rozdział: Dziecięca filozofia życia - casus władzy (i demokracji). Autorka w interesujący i bogato ilustrowany przykładami sposób opisuje dziecięcy obraz władzy- władz centralnych i lokalnych, formalnych i nieformalnych, legitymizacji władzy oraz świat wartości uznawanych przez młodzież szwedzką i polską. Każdy podrozdział kończy się podsumowaniem i wskazaniem podobieństw i różnic w poglądach polskiej i szwedzkiej młodzieży. A całość rozdziału empirycznego to próba zebrania i opisania w sposób syntetyczny najważniejszych wyników.

Prezentowana książka jest alfabetycznym słownikiem (czyli prosopografią) sofistów i retorów greckich działających w cesarstwie rzymskim w I-VII w. Obejmuje wyłącznie greckich sofistów i retorów, pominięci zaś zostali nauczyciele retoryki łacińskiej oraz łacińscy mówcy, nawet ci, którzy z pochodzenia byli Grekami. Uwzględnieni zostali natomiast Favorinos z Galii i Klaudios Ailianos, zasłynęli oni bowiem jako mówcy greccy i jako tacy zostali przedstawieni przez Filostratosa, autora Żywotów sofistów.

Książka jest próbą odpowiedzi na dzisiejszą przemoc, rasizm i coraz bardziej agresywne metody przymusu. Autorka, znana filozofka i feministka, przygląda się z bliska rysowanym przez media obrazom konfliktów zbrojnych, których przedstawienia uznaje za integralną część prowadzenia wojen przez Zachód.

[...] na pytanie: [czy Bóg] istnieje, czy nie istnieje, odpowiem krótko: nie wiem. Książka ta jest przeznaczona dla milionów takich jak ja, którzy poświęcają Bogu wiele myśli i którym, mimo szczerych chęci, nie udało się dojść do jakiegokolwiek jednoznacznego wniosku. Te miliony wątpią, co je prawdopodobnie nieco zawstydza. Choć wątpić, czyli zajmować pozycję między wiarą a niewiarą, to wygodna opcja, czyż nie tak? Nie, nie tak. Wręcz przeciwnie. John Humphrys

Zmarły w 2002 roku Hans-Georg Gadamer był jednym z najwybitniejszych dwudziestowiecznych myślicieli. Rozwinął tzw. hermeneutykę filozoficzną, czyli sposób uprawiania refleksji, który w centrum zainteresowania stawia człowieka wraz z jego osobistym doświadczeniem i rozumieniem historii. O tajnikach zdrowia to zbiór trzynastu esejów, w których niemiecki filozof z dużą przenikliwością porusza tematykę dokonujących się przemian medycyny oraz pojęć pacjenta, zdrowia, choroby. Według Gadamera powinniśmy rozpoznać ograniczenia współczesnej technologii w lecznictwie, jak również bardziej docenić rolę samorozumienia siebie i własnego ciała w procesie zdrowienia.

Podręcznik prof. Magdaleny Środy, znanej filozofki i działaczki publicznej, stanowi doskonałą podstawę dla wolnej i odpowiedzialnej dyskusji na fundamentalne dla naszego życia tematy: miłości, wolności, szczęścia, obowiązku. Dostarcza wiedzy z zakresu historii refleksji nad moralnością, z zakresu moralnych ideałów i przekonań etycznych, powiązanych z różnymi systemami religijno-światopoglądowymi, lecz przede wszystkim prezentuje pojęcia i argumenty nieodzowne każdemu, kto chciałby problemy moralne rozważać na serio, patrząc na nie z wielu punktów widzenia. Prof. dr hab. Jan Hartman

Strategie postkolonialne to zbiór wywiadów Gayatri Chakravorty Spivak, indyjskiej intelektualistki, jednej z najważniejszych przedstawicielek filozoficznej refleksji nad kolonializmem i postkolonializmem. Spivak, która od lat mieszka i wykłada w Stanach Zjednoczonych, rozmawia ze swoimi studentkami, współpracowniczkami i przyjaciółmi. Przedstawia zręby swojej myśli i rekonstruuje historyczno-społeczną przestrzeń, w której myśl ta się artykułuje. Opowiada o własnych doświadczeniach, pokazując, w jaki sposób biografia przekłada się na wybory intelektualne i polityczne.

Świat Lao Tzu jest zupełnie inny od światów filozofii, religii, etyki. Nie jest to nawet sposób życia. Lao Tzu niczego nie naucza, sam tym jest. Nie jest kaznodzieją, jest obecnością. Lao Tzu nie ma żadnej doktryny dla ciebie, ma tylko siebie i dzieli się tylko sobą. Gdyby był filozofem, wszystko byłoby proste, zrozumiałbyś go. Jest on tajemnicą, bo nie jest filozofią. Nie jest nawet anty-filozofią, ponieważ i filozofia, i anty-filozofia, polegają na logice. Lao Tzu jest absurdalny. Filozofie polegają na logice, tak samo jest z anty-filozofiami, dlatego anty-filozofie nie są niczym innym jak tylko filozofiami. Nagarjuna, wielki anty-filozof, wciąż jest tylko filozofem. Mówi, argumentuje i dyskutuje w taki sam sposób jak każdy filozof. Wypowiada się przeciwko filozofii, argumentuje przeciwko filozofii, ale to spieranie się jest takie samo.

Oddajemy w ręce czytelnika pierwsze polskie wydanie Wieczorów petersburskich Josepha de Maistre'a, jego niedokończone arcydzieło. Filozoficzny dialog o doczesnych rządach Opatrzności łączy walory literackie z ogromnym ładunkiem polemicznej pasji. Autor rzuca na szalę całą swoją wiedzę, erudycję i talent pisarski, by wbrew naukowo uzasadnianej pysze zwątpienia, a często także wbrew zdrowemu rozsądkowi, dowodzić, że Bóg jest obecny we wszystkich sprawach ludzkich, nade wszystko zaś w życiu politycznym. Słynne ze swej kontrowersyjności i po wielokroć cytowane wywody: pochwała kata, apologia wojny i filipiki antyoświeceniowe, nabierają zupełnie nowego znaczenia. Przed oczyma czytelnika staje pejzaż rewolucyjnej epoki widzianej oczyma konserwatywnego arystokraty o żarliwości jakobina, którego twórczość wciąż zdumiewa i przywodzi do desperacji tak jego admiratorów, jak i przeciwników.

Stadium prenatalnego życia człowieka jest dziś przedmiotem refleksji nie tylko biologów i lekarzy, ale także filozofów, etyków, teologów, prawników. Jednym z najbardziej intrygujących problemów jest kwestia statusu ludzkiego embrionu. W trzecim tomiku serii ABC bioetyki zastanawiamy się, czy ludzki zarodek jest osobą ludzką. Znalezienie odpowiedzi na to pytanie jawi się jako kluczowe dla możliwości promulgowania praw dotyczących jego ochrony.

Księga Przemian jest pierwszą z kanonu pięciu ksiąg konfucjańskich, ale jej początki są dużo starsze. Chociaż znana powszechnie jako wróżebna, pełniła w kulturze Chin rolę nieporównanie donioślejszą. Była księgą mądrości, gdyż nie przepowiadała po prostu wydarzeń jak zwykły jasnowidz, lecz diagnozowała teraźniejszość i przewidywała rozwój wypadków, mówiąc jednocześnie pytającemu, co powinien czynić. Stanowiła swoisty podręcznik dobrego zarządzania państwem, jako że miała służyć ?szlachetnym?, a nie ?pospolitym?. Kodyfikacja, jaką znamy dzisiaj, nastąpiła trzy tysiące lat temu, a zredagował ją i opatrzył komentarzami Konfucjusz (VI/V w. p.n.e.). Publikowany tom obejmuje tekst Księgi i wybrane starożytne komentarze przełożone na niemiecki przez wybitnego znawcę tej tematyki Richarda Wilhelma (1873?1930). Jego przekład od dziesięcioleci uchodzi w świecie za kanoniczny i za najlepszego pośrednika, gdyż dziś nawet dla osób znających język chiński oryginalny tekst nie byłby zrozumiały. Z I-cing można wyczytać głęboką kosmologię opartą na filozofii zmiany, można podziwiać tam prostą binarną konstrukcję systemu mającego ogarnąć całą dynamikę świata. Wersetowy charakter myśli i piękno prostych, prastarych obrazów to osobny, literacki walor tego dzieła ? jednego z najważniejszych w dziejach ludzkości.

Jogasutry, spisane mniej więcej 2000 lat temu poprzez mędrca Patańdżalego, są najstarszym i najbardziej istotnym tekstem systemu jogi. Dogłębnie opisują jej filozofię, psychologię i praktykę...Słowo Wstępne Godfreya Devereux – autora Dynamic Yoga Jogasutry Patańdżalego są biblią jogi. Niestety, ich wyjaśnienia dokonywane przez uczonych akademickich nie mogą służyć praktykującym jogę za kompas czy mapę. Tłumaczenie dokonane przez B.K.S. lyengara, bazujące na jego ponad pięćdziesięcioletniej pełnej oddania i doskonałej praktyce oraz nauczaniu, jest unikalne w swej jasności i przydatności dla współczesnych adeptów jogi. Głębię jego praktyki i zrozumienia widać wyraźnie w wyjaśnieniach wielu lakonicznych i niejasnych sutr. lyengar potrafi, używając wielu praktycznych odniesień, wyjaśnić tekst Patańdżalego. Jest subtelny i klarowny, a wynika to z rygorystycznej precyzji, z jaką podchodzi do ciała w pozycjach jogi. Niemniej jego praktyka sięga o wiele głębiej. W swoim unikalnym badaniu wydłużania i symetrii lyengar odkrywa nie tylko terapeutyczną konieczność zachowania strukturalnej integralności ciała, ale także jej subtelne i równie istotne oddziaływanie na przepływ energii i świadomości w umyśle. lyengar dowiódł, że wszelki podział na materię i ducha, ciało i duszę, fizyczne i duchowe jest pozorny. Kładąc nacisk na strukturalną integralność ciała, otworzył wrota duchowości przed milionami ludzi, dla których w przeciwnym razie subtelności umysłu pozostałyby nieznane. Tutaj, w jego wyjaśnieniu Jogasutr, te wrota zostają otwarte na oścież. Zobaczą to szczególnie wyraźnie adepci, których przygotowanie akademickie nie jest najlepsze - przykładem niech będzie jego głębokie i praktyczne interpretowanie sutr dotyczących asany i pranayamy. Geniusz lyengara jest niezwykłym darem jasności i intuicji oraz wsparciem dla każdego, kto szczerze praktykuje jogę. Niezrównane doświadczenie lyengara, jako indyjskiego nauczyciela dla ludzi Zachodu, połączone z jego doświadczeniem wypływającym z bycia braminem i nauczycielem jogi w prawdziwej linii przekazu, nadaje temu dziełu autentyczność i autorytet, którego innym publikacjom często brakuje. Oferuje jasne i pragmatyczne, pełne intuicyjnego wglądu interpretacje prawdziwego guru jogi. Praktykowanie jogi bez dogłębnej i panoramicznej znajomości wewnętrznej mapy Jogasutr jest jak dryfowanie po trudnym i potencjalnie niebezpiecznym oceanie. Lecz aby korzystać z tej mapy bez utrudnień, konieczny jest kompas w postaci głębokiego i pełnego autorytetu doświadczenia lyengara. Każdy adept jogi powinien kierować się tym klasycznym i niezmiernie cennym dziełem. Jogasutry, spisane mniej więcej 2000 lat temu poprzez mędrca Patańdżalego, są najstarszym i najbardziej istotnym tekstem systemu jogi. Dogłębnie opisują jej filozofię, psychologię i praktykę. Światło jogasutr autorstwa B.K.S. Iyengara, jednego z najwybitniejszych, współczesnych mistrzów jogi, jest pozycją szczególną. Jest to nowe tłumaczenie klasycznego tekstu, opatrzone bogatym i praktycznym, a nie tylko filozoficznym komentarzem. Autor wskazuje, jak dzięki właściwej, świadomej praktyce doskonalić siebie, przekraczając różne przeszkody na drodze naszego rozwoju, aby osiągnąć cel. Światło jogasutr jest pierwszą tego typu pozycją na polskim rynku, niezmiernie pomocną dla zainteresowanych jogą z perspektywy praktyki czy także filozofii. Światło Jogasutr Patańdżalego Spis Treści   Inwokacja 8 Przedmowa sir Yehudiego Menuhina 9 Słowo wstępne Godfreya Devereux 10 Uwagi dotyczące transkrypcji i wymowy 11 Lista ważnych terminów w tekście 13 Wstęp B.K.S. lyengara do nowego wydania 15 Joga 19 Podziękowania 21 Patańdżali 23 Jogasutry 25 Tematy czterech rozdziałów 33 I. Samadhi pada 33 II. Sddhana pada 44 III. Vibhutipada 55 IV. Kaivalya pada 59 Jogasutry Tekst, tłumaczenie i komentarz Część I - Samadhi pada 65 Część II - Sadhana pada 9 Część III -Vibhittipada 181 Część IV - Kaivalyapada 241 Epilog 286 Dodatki Dodatek I - Klucz tematyczny do Jogasutr 290 Dodatek II - Wzajemne powiązanie sutr 296 Dodatek III - Alfabetyczny indeks sutr 300 Dodatek IV - Joga w skrócie 307 Spis tabel i diagramów 316 Słownik 317 Indeks 349  

W "Technikach jogi" Eliade ujmuje jogę całościowo i obejmuje naukę mistyczną i historię duchowości Indii. Rozważa ją w kontekście różnych nurtów religijnych takich jak hinduizmu, buddyzmu i tantryzmu, niczym paleontolog bada jej powstające od tysięcy lat nawarstwienia. Choć wyraźnie zastrzega, że w technikach jogi jest wiele rzeczy nieprzekazywalnych dyskursywnie i wymagających praktycznego kontaktu z nauczycielem, czytelnika zainteresowanego jogą z pewnością zafascynuje to jej szerokie, filozoficzne ujęcie, bez którego czysto techniczne praktyki cielesne nie mają sensu.

Georges Vigarello (ur. 1941) od kilku dziesiątek lat realizuje swój zamysł ?kulturowej historii ciała?. Opisawszy je od strony zdrowia (?Historia zdrowia i choroby?, Warszawa 2011), czystości i brudu, szczupłości i otyłości, a nawet prześladowania (?Historia gwałtu?, Warszawa 2010), przygląda mu się teraz jako upiększanemu. Tytułowa ?uroda? oznacza tu kanon piękna ciała odzianego. Autor śledzi przemiany w tej mierze od renesansu po dziś. Nie jest to oczywiście prosta historia ubioru, lecz intelektualna historia filozofii upiększania. Kanon tego, ?co podoba się w ciele? (twarz, talia, biust, biodra), zależy oczywiście od ogólnej koncepcji ciała i jego miejsca w świecie. Także tu linia biegnie od recepcji urody ?objawionej? przez oświeceniowe ?doświadczenia? po współczesną kreatywność tworzącą kanon urody dla niej samej: człowiek jako dzieło Boże, jako mechanizm, jako zdrowy organizm wreszcie. To zarazem linia ciągnącego się przez stulecia sporu o doskonałość, którego historyczne rozstrzygnięcia tak nas dziś zaskakują, a czasem nawet przerażają. O tym wszystkim z kunsztem typowym dla francuskich historyków życia codziennego pisze w ?Historii urody? Georges Vigarello.

W 1851 roku w londyńskim Hyde Parku stanął gigantyczny Kryształowy Pałac, w którym odbyła się pierwsza wystawa światowa. Tysiące ludzi bezskutecznie próbowało się dostać do jego wnętrza. Również dziś do niewidzialnych granic Zachodu ? zamieszkanego przez zwycięzców globalizacji ? dobijają się miliony przegranych. Czy współczesny kryształowy pałac przetrwa? Książka Sloterdijka to efektowny esej o tym, jak będzie wyglądał świat po globalizacji. Nadzwyczaj odświeżająca lektura, którą można polecić wszystkim tym, którzy chcą głębiej zrozumieć fenomen globalizacji, na ogół redukowany wyłącznie do jego ekonomicznego wymiaru. ?Die Zeit? To zaskakujące, jak bardzo inspirujące (nawet gdy irytują i drażnią) okazują się jego rozważania o świecie i Bogu, jak bardzo są felietonistyczne w najlepszym sensie tego słowa. ?Frankfurter Allgemeine Zeitung?