Francuski antropolog Marc Augé jest znaczącą postacią współczesnej humanistyki. Jego esej o zapomnieniu nie pretenduje do próby wyjaśnienia, czym jest pamięć ludzka, i nie sięga do rozległych rozważań na ten temat w literaturze przedmiotu. Jest raczej wyprawą etnologa na obszar jego własnego doświadczenia, szczególnie bogatego w różnorodne przeżycia świata. To relacja francuskiego człowieka miasta, który jako badacz poznaje wieś afrykańską, lecz mimo przeżytej fascynacji nie zostaje tam, lecz wraca do wielkiej europejskiej metropolii. Przemyślenia wynikłe z tego powrotu i to, co dostrzegł po latach przeżytych w Afryce, rozszerzają się na cały ponowoczesny rozwinięty świat i pozwalają świeżym okiem dostrzegać dokonujące się zmiany i klasyfikować wyłaniające się formy.

...w rozmowach z Renatą Dziurdzikowską Wstęp To się musiało wydarzyć. Spotkanie Wojciecha Eichelberger a i miesięcznika ZWIERCIADŁO. Potrzebowaliśmy zmian, głębokich przeobrażeń. Wiedzieliśmy ze naszym czytelniczkom bardziej niż lifting twarzy potrzebny jest lifting duszy. Wojciech Eichelberger podjął to wyzwanie. I tak rozpoczął się cykl „Sam na sam z terapeutą". Przez blisko dwa lata spotykaliśmy się co miesiąc, aby rozmawiać o tym, co najważniejsze. O trudnej drodze w poszukiwaniu siebie. „Wszyscy prawdziwi nauczyciele, mędrcy, prorocy mówią: patrz w siebie, szukaj w sobie". I to miałoby być takie trudne? Co miesiąc dowiadywaliśmy się, jak bardzo. Jak wielkim wysiłkiem jest samopoznanie, wyzbywanie się wyobrażeń na własny temat, zagłębianie w odległe zakamarki swojego dziecinna, w to wszystko, co nas ukształtowało. Ale też oddaliśmy, jak wiele możemy zyskać, jak bardzo satysfakjonujące może stać się nasze życie, jak rzeczywiście prawdziwe mogą być kontakty z sobą samym i z innymi. Nasi czytelnicy (ZWIERCIADŁO czytają nie tylko kobiety) reagowali bardzo spontanicznie. W tysiącach listów nadchodzących do redakcji dziękowali za każdy wywiad Renaty Dziurdzikowskiej z Wojciechem Eichebergerem, pisali, jak mocno są poruszeni, jak bardzo jej, dotyczy, jakie niesie refleksje i jak niebywale motywy do pracy nad sobą. Powodzenie cyklu „Sam na sam z terapeutą" mogło się skończyć wydaniem książkowym, to oczywiste. W ten sposób żywot i zasięg tych ważnych, mądrych rozmów zostanie przedłużony i poszerzony. Mając przed sobą znane mi dobrze teksty, zebrane teraz w całość, uderza mnie, jak bardzo spotęgowała się ich siła. Ta książka może zaboleć. I chyba zaboleć powinna. Tym bólem, który towarzyszy narodzinom. Bo jest to książka o tym, jak możemy się urodzić po raz drugi. Jeśli tylko zagubieni w całej tej nieświadomości i chaosie, w którym żyjemy, zechcemy się zatrzymać. Beata Dzięgielewska Redaktor naczelna miesięcznika „Zwierciadło' Warszawa 1999 Fragment książki -Jaką kobietę określiłbyś jako piękną? Podobno mężczyźni najbardziej zwracają uwagę na nasze nogi, potem biust, oczy, biodra, talię. Wolą blondynki niż brunetki... -Jest tylko jeden jedyny rodzaj pięknych kobiet - to kobiety pogodzone ze sobą. — Czyli jakie? - Kobieta pogodzona ze sobą cieszy się, że jest kobietą, lubi siebie, swoje ciało, bez względu na to, jak się ono ma do aktualnie obowiązujących standardów estetycznych i mody. Piękna kobieta tak naprawdę nie interesuje się tym, jak wygląda, nie patrzy w lustro. Jest kobietą wewnętrzną. Z kobietami, i w ogóle ze wszystkimi ludźmi, jest tak jak z drzewami. Tyle drzew, każde inne - dąb, brzoza, buk, osika czy sosna — i każde na swój sposób piękne. - Po czym poznajesz, że oto masz do czynienia z piękną, czyli pogodzoną ze sobą kobietą? - To widać na pierwszy rzut oka: po sposobie, w jaki się porusza, jak nosi głowę, jak patrzy na świat, jak się uśmiecha, jak używa swojego głosu. Widać po niej, że daje sobie prawo do tego, by istnieć i cieszyć się życiem, będąc taką, jaka jest. - Po prostu - „jestem i już"? - Tak - taka jestem, jaka jestem. Taka się urodziłam i nie muszę się do niczego i do nikogo dostosowywać. Piękna kobieta nie traktuje ciała jako przedmiotu, który ma spełnić jakąś określoną rolę; ciało nie jest dla niej manekinem do ubierania ani czymś do podziwiania czy uwodzenia. Ubiera się przede wszystkim wygodnie, z troską, by dobrze się czuć. Modą potrafi się bawić. Nigdy nie jest jej niewolnicą. — A jeśli czuje się świetnie właśnie wtedy, gdy jest ubrana według najnowszych wskazówek mody, gdy dwie godziny spędza przed lustrem, robiąc makijaż? — W ten sposób często mówią kobiety, które nastawione są głównie na to, by swoim wyglądem sprawiać wrażenie. Oczywiście mogą dobrze się z tym czuć, ale z zupełnie innych powodów. Dobrze się czują, ponieważ widzą, że są akceptowane, podziwiane czy pożądane. — Czy to źle? — Nie najlepiej. Pogodzona ze sobą kobieta, czyli ta prawdziwie piękna, nie kieruje się tym, czy się podoba, czy nie, jak wygląda w oczach innych, jakie zrobi wrażenie, co o niej pomyślą. Ona szuka zgody ze sobą, sposobu na wyrażanie siebie, własnej indywidualności. I pokazuje to swoim wyglądem, który jest ponadczasowy, tak jak i ona sama jest ponadczasowa. Ubranie, które na siebie wkłada, jest po to, by oddawało jej nastrój i jej osobowość. Czuje się dobrze w swoim ciele i intuicyjnie robi to, co dla niej najlepsze. Traktuje siebie podmiotowo. Jeśli chcemy sprawiać wrażenie, traktujemy siebie przedmiotowo, sprzedajemy się. Można się czasem tak pobawić, ale nie o to chyba chodzi w życiu. Poza tym dobre samopoczucie spowodowane tym, że ktoś nas podziwia czy pożąda, to ulotna sprawa — i tak przecież nie zdołamy zadowolić wszystkich. — Jeśli tak bardzo zależy mi, by robić na innych wrażenie, to znaczy, że głęboko w sobie czuję, że jest ze mną coś nie tak, że nie jestem w porządku? — Oczywiście. Jedynym wyjściem jest budować w sobie wewnętrzne poczucie wartości, które nie ma nic wspólnego z wyglądem. Chyba od czasów, gdy kobiety były niewolnicami, pokutuje w ich umysłach bardzo mocne przeświadczenie, że o wartości kobiety decyduje to, czy będzie się podobać mężczyźnie. Stąd te ciągłe pytania: co lubią w kobietach mężczyźni? Czy to nie przypomina targu niewolnic? — Same kręcimy na siebie bat. Bardzo interesuje nas, co lubią mężczyźni; mały czy duży biust, szerokie biodra, a może wąskie, płaski brzuch czy wręcz przeciwnie. I badania na ten temat ochoczo drukujemy w naszych pismach. — Przekonanie, że najważniejsze to sprawiać wrażenie i podobać się, jest spuścizną niewolnictwa. Na szczęście wiele wrażliwych i świadomych kobiet czuje wewnętrzny sprzeciw na samą myśl o tym. To nieprawda, że mężczyźni mają jakiś określony gust, że preferują jakiś rodzaj kobiecej urody. — Ale badania... — Badania dotyczą czegoś innego — preferencji estetycznych. Ale przecież przy wyborze partnerki na życie nieważne jest ciało, które przecież tak szybko się zmienia. Sprawy o wiele ważniejsze to radość życia, przymioty serca i charakteru, a także żywotność, temperament. — Cokolwiek by mówić o pięknie wewnętrznym, w świecie, w którym żyjemy, obowiązuje bardzo konkretne i wymierne piękno. I „obiektywnie" ładnym żyje się łatwiej — bardziej ich lubimy, jesteśmy dla nich uprzejmi, chętnie pokazujemy się w ich towarzystwie. Dostają lepszą pracę i szybciej awansują. - To media lansuj ą Ładnego—w reklamach Ładny jeździ dobrym samochodem, używa luksusowych towarów, zarabia duże pieniądze, jest inteligentny i wszechstronny. W ludzkich umysłach powstaje skojarzenie, że Ładny jest lepszy, że należy do kasty ludzi szczególnych, swoistych aniołów. Dlatego Ładnych traktujemy lepiej i dajemy im więcej szans. Ale z moich doświadczeń z kobietami, nie tylko w gabinecie terapeutycznym, niezbicie wynika, że te najładniejsze są często najbardziej nieszczęśliwe. — I najczęściej — ku zdumieniu świata — samotne. — Ładna kobieta jako dorastająca dziewczyna jest częściej odrzucana przez matkę. Matka, świadomie lub nie, postrzega córkę jako rywalkę. Jak macocha w baśni o królewnie Śnieżce, z niepokojem zagląda do lusterka i pyta, kto jest najpiękniejszy na świecie. Gdy widzi w lusterku własną, niemłodą już twarz, postanawia córkę królewnę uśpić. Od tej pory dziewczyna po kilka razy dziennie słyszy, że jest brzydka, okropna, do niczego. Wyrasta w przekonaniu, że nie zasługuje na miłość. (...) Zatrzymaj sięSpis treści 1. Wstęp 5 2. Księżniczka 7 3. Ciało 15 4. Wina 23 5. Wartość 31 6. Zabawa 39 7. Pierwsza miłość 47 8. Druga miłość 55 9. Wierność 63 10. Agresja 71 11. Dzieciństwo 79 12. Mężczyzna 89 13. Ojciec 99 14. Szef 109 15. Przyjaciel 117 16. Cicho 123 17. Zatrzymaj się 131 18. Szukaj w sobie 139 19. Od nowa 147 20. Śmierć, czyli Życie 157

Pytania o sens istnienia towarzyszą ludziom od tysięcy lat. Myśliciele, artyści i uczeni wciąż próbują na nie odpowiadać, ale rezultatem są kolejne pytania. Zagubiony w ich gąszczu, współczesny człowiek odczuwa potrzebę poznania ostatecznej, rozstrzygającej odpowiedzi, która uwolni go od zwątpień i konieczności poszukiwania sensu życia i śmierci. Anthony Storr przygląda się w swojej książce tym, którzy oferowali tego rodzaju pewność: założycielom współczesnych sekt (David Koresh i Jim Jones), charyzmatycznym guru (Gieorgij Iwanowicz Gurdżijew i Bhagwan Śri Radżnisz), wpływowym myślicielom (Rudolf Steiner, Carl Gustav Jung, Zygmunt Freud), a także świętemu Ignacemu Loyoli i Jezusowi Chrystusowi. Jedni proponowali rozwiązania, które większość ludzi na świecie uznałaby za szaleńcze lub zbrodnicze – ale znaleźli się tacy, którzy w nie uwierzyli. Myśli i wskazówki innych są przez wielu ludzi na świecie akceptowane i przestrzegane – choć są i tacy, którzy podają je w wątpliwość. „Do kogo powinniśmy się zwrócić?” – pyta Storr w tytule ostatniego rozdziału. Odpowiedź jest tyleż uczciwa i użyteczna, co nierozstrzygająca.

Autor tropi puste schematy, bezpodstawne uprzedzenia i absurdy życia codziennego. Prowokuje i wciąga do gry Czytelnika, stawiając rzeczy pozornie znane w zupełnie nowym świetle i zadając dość kłopotliwe pytania.

Czy Pan Bóg jest szczęśliwy? Czy Prawda ma jeszcze jakąś przyszłość? Co może nam dziś powiedzieć Kartezjusz - czterystulatek? I czy rzeczywiście diabeł kłamie również, kiedy mówi prawdę? Profesor Leszek Kołakowski, profesor Uniwersytetu Oksfordzkiego, laureat nagrody im. Johna Klugego, autor takich książek jak bestsellerowe Mini-wykłady o maxi-sprawach czy O co nas pytają wielcy filozofowie, w najnowszym zbiorze swoich tekstów, napisanych w latach 1984-2008, odpowiada na te i wiele innych pytań. Z właściwym sobie humorem i dystansem do rzeczywistości prowadzi nas przez najbardziej nawet zawiłe sprawy tego świata.

Kolejny bestseller autora ""Winnicy w Toskanii"". Książka, która wzbudza dzikie apetyty!Pod koniec lat osiemdziesiątych Ferenc i Candace Máté opuścili Nowy Jork, aby osiedlić się w starym gospodarstwie na wzgórzach Toskanii. Tak rozpoczęli swą życiową przygodę - nie mówiąc praktycznie po włosku i mając zaledwie cztery tygodnie na znalezienie wymarzonego domu w pobliżu miejscowości Montepulciano we Włoszech, gdzie postanowili zapuścić korzenie. Dwójka śmiałków z dnia na dzień coraz więcej dowiaduje się o Toskanii - o jej wzgórzach, słońcu, sztuce, jedzeniu i winie oraz, co najważniejsze, o zwykłych, pełnych pasji i rozkochanych w życiu ludziach. Niemal wbrew sobie Candace i Ferenc uczą się cieszyć z życia tak, jak robią to Toskańczycy - polują na dom razem z pośrednikiem nieruchomości, który ma fioła na punkcie funghi; szukają soczystych porcini i białych trufli w gęstym lesie; chronią się przed falą największych upałów w swym kamiennym domu; pomagają sąsiadom przy zbiorach, winobraniu i wytwarzaniu wina. A na dokładkę na nowo odkrywają siebie nawzajem i nowe życie w zaczarowanej i malowniczej Toskanii. ""Wzgórza Toskanii"" to autentyczna, często szalenie zabawna historia małżeństwa Máté w świecie toskańskiej zmysłowości, szlachetnych trunków i rozpływających się w ustach potraw. Doskonała lektura dla wszystkich italofilów i marzycieli. Wesołe i lekkie wspomnienia. Máté przywołuje nastrojowe i piękne krajobrazy, które są doskonałym dopełnieniem smakowitych toskańskich dań i win. ""Publishers Weekly"" Ferenc Máté Żeglarz, pisarz i producent wina. Z pochodzenia Węgier, mieszkał w Kanadzie, Kalifornii, Nowym Jorku, Paryżu i Rzymie. Następnie osiadł w trzynastowiecznym klasztorze w Toskanii, gdzie wspólnie z rodziną prowadzi winnicę Máté, produkującą cenione na całym świecie gatunki win. Autor bestsellerów ""Wzgórza Toskanii"" i ""Winnica w Toskanii"". Napisał także powieść ""Ghost Sea"", pierwszą część cyklu powieści historyczno-przygodowych.

Czy ludzie chorzy psychicznie są mniej wartościowi? Kto ma decydować czym jest poprawa zdrowia psychicznego? Dlaczego chorujący kiedyś, muszą być zazwyczaj dwa razy bardziej zdrowi, aby za zdrowych zostać uznanymi? Arnhild Lauveng w swej nowej książce poszukuje odpowiedzi na powyższe pytania opierając się na własnych doświadczeniach, zarówno z okresu, gdy była pacjentką, jak i z perspektywy psychologa. Autorkę interesuje, jak mówimy i jak odnosimy się do osób dotkniętych chorobami psychicznymi, pokazuje nam także, jak ważne jest patrzenie na pacjentów, jak na ludzi, a nie traktowanie ich tylko jako przypadków klinicznych. Arnhild Lauveng – magister psychologii, absolwentka Uniwersytetu w Oslo. Obecnie pracuje jako psycholog kliniczny oraz prowadzi wykłady na całym świecie. W roku 2004 otrzymała nagrodę za promowanie otwartości i swobody w wyrażaniu siebie w ramach psychiatrycznej opieki zdrowotnej. Przez dziesięć lat Arnhild przebywała na oddziałach psychiatrycznych z diagnozą schizofrenii. Była psychotyczką, która własne ciało cięła do krwi odłamkami szkła. Dzisiaj, po ukończeniu studiów na Uniwersytecie w Oslo, pracuje jako psycholog. Jest autorką bestsellerowej książki pt. „Byłam po drugiej stronie lustra” wydanej w Polsce w 2007 roku, w której opisuje swą walkę o wyzdrowienie, wspomaganą przez służbę zdrowia oraz przez matkę i siostrę, które nigdy nie straciły nadziei. Jest to książka o zwycięstwie, w które wierzyli tylko nieliczni.

Brawurowa eseistyczna prezentacja chrześcijańskiej nauki o zbawieniu, w której tkwi wzorzec prawdziwej lewicowej emancypacji. Efekt udanej filozoficznej dywersji na tyły przeciwnika. Polski Kościół i związani z nim konserwatywni intelektualiści rzadko interesują się dawną i współczesną myślą chrześcijańską. Warto sięgnąć po zainspirowaną nią współczesną refleksję lewicową.

Praca krytycznie podchodzi do Biblii jako autorytetu nie tylko w kwestii powstania świata i życia, ale i w sprawach moralności i wiary. Wykazuje, iż większość fundamentalnych wskazań biblijnych, na których jakoby oparta jest nasza cywilizacja ma w Biblii zarówno swoje odniesienie jak i przeciwieństwo. Krótko mówiąc dowodzi, że Biblia jest pełna sprzeczności.

Ekskluzywne, dwutomowe opracowanie twór-czości wybitnego publicysty emigracyjnego. Zbiór książek, esejów i artykułów w błyskot-liwy sposób opisujących rzeczywistość poli-tyczną i społeczną przedwojennego i powo-jennego świata. Tom drugi „Dzieł wybranych” prezentuje teksty świadczące o rozległości zainteresowań autora. W. Wasiutyński, oprócz komentarzy politycznych dotyczących wydarzeń w Polsce dotyka także najszerzej rozumianych problemów cywilizacyjnych i kulturowych. Pisze o historii, antropologii, powstawaniu i upadku kultur, wydarzeniach kulturalnych, filozofii, teologii, naukach ścisłych, literaturze… Jego twórczość, to jednak nie tylko komentarz, to próba znalezienia odpowiedzi na pytania nurtujące ludzkość od zarania dziejów. Czytelnik sam będzie miał okazję przekonać się, jak wiele z przemyśleń autora nadal pozostaje aktualnych, pomimo że od ich sformułowania minęło niekiedy nawet kilkadziesiąt lat.

Znana definicja głosi, że „człowiek to zwierzę polityczne”. Czy to połączenie jest faktycznie tak oczywiste, jak nam się wydaje? Francuski socjolog Bruno Latour sięga po argumenty z dziedziny filozofii, socjologii wiedzy i antropologii porównawczej, z rozmysłem buduje paradoksy i kwestionuje nasze schematy myślowe. W efekcie roztacza przed czytelnikami wizję „nowej Konstytucji” - nowego, zrewolucjonizowanego kolektywu politycznego, w którym rozróżnienie na ludzi i nie-ludzi będzie mniej ważne niż zachowanie ciągłości debaty politycznej i powszechna odpowiedzialność za nasz wspólny świat. Nie-ludzka polityka to pierwsza książka Brunona Latoura publikowana w języku polskim. Bruno Latour (1947) francuski filozof i antropolog, wykładał w szkołach inżynierskich - najpierw w CNAM, następnie w Ecole des Mines. W 1982 r. wszedł w skład ekipy Centrum Socjologii Innowacji. Od września 2006 r. jest profesorem nauk politycznych w Centrum Socjologii Organizacji (CSO). W czerwcu 2007 r. został wicedyrektorem prestiżowych Sciences Po do spraw polityki naukowej. Opublikował m.in. La vie de laboratorie (Życie laboratorium, wspólnie ze Steve’m Woolgarem, 1988), Les Microbes: Guerre et paix (Wojna i pokój mikrobów, 1984) oraz La science en action (Nauka w działaniu, 1989).

"Michnik nie oszczędza tego środowiska (tzw. lewicy laickiej), z którego, jak pisze, sam wyrósł, i zdecydowanie odrzuca polityczny ateizm oraz antykościelny obskurantyzm lewicy. Pozycję wyjściową do ataku daje mu znakomite oczytanie w przedwojennych i powojennych wypowiedziach Kościoła oraz poszczególnych teologów (encyklika Mit brennender Sorge), ilustruje swą polemikę ważkimi cytatami z listów pasterskich Episkopatu Polski, zarówno w okresie stalinowskim, jak i w czasach późniejszych - enuncjacje te na pewno mało były znane ówczesnym zawodowym krytykom Kościoła." Fragment z przedmowy do książki autorstwa Stefana Kisielewskiego.

Nasza epoka, w której świat stał się globalną wioską, może się wydawać katastrofą. Jednak dla kogoś, kto rozumie tę rzeczywistość, staje się ona okazją do realizacji największych pragnień człowieka. Autor próbuje pokazać, że czasem najlepszym z możliwych jest teraźniejszość: jest to jedyny czas, który istnieje realnie, jedyny powierzony naszej wolności. Możemy korzystać z tej wolności, by zniewalać jedni drugich, wplątując się w sieci rywalizacji i niszcząc swoje człowieczeństwo. Ale możemy się też cieszyć wzajemną miłością, służąc człowiekowi i całemu stworzeniu.

Polityka literatury to zbiór najważniejszych tekstów napisanych w środowisku ?Krytyki Politycznej? na temat najnowszej polskiej literatury i krytyki literackiej, jej wymiaru społecznego i przekazu politycznego. Ambicją twórców książki jest stworzenie spójnej perspektyw poznawczej, dzięki której patrząc przez literaturę lepiej widać społeczeństwo - jego kondycję, przemiany, potrzeby i problemy. Publikacja zbiera teksty, które w ostatnich latach wywołały gorące dyskusje na temat literatury zaangażowanej, powinności artysty i krytyka literackiego.

?Profesor Henryk Piluś podejmuje w swym studium temat, który nie był w żaden sposób opracowany. Zamierzenie i wyzwanie które staje przed Henrykiem Pilusiem jest ogromne. Miał on do dyspozycji jedynie surowy materiał do opracowania, do poznania wreszcie do interpretacji. Punktem wyjścia jest tu spotkanie chrystocentryzmu z antropocentryzmem i problem nowej koncepcji w chrześcijańskiej wizji człowieka podbudowanej ze strony współczesnych nurtów filozoficznych (?). Henryk Piluś ukazuje antropologię chrystologiczną, która znajduje swój wzór osobowy człowieka w Chrystusie, co znajduje odbicie w dokumentach papieskich upatrujących w chrystologii uzupełnienie antropologii chrześcijańskiej, a może i ogólnoludzkiej. Dopełnieniem antropologii chrześcijańskiej w ujęciu Jana Pawła II winna być historyczność człowieka wysuwana niewątpliwie pod wpływem filozofii współczesnej. Historyczność ludzka, w której nieustannie objawia się Bóg, który stwarza ludzi do wszystkich uwarunkowań historycznych, społecznych, kulturowych i kosmicznych. Historia ludzka jest historią Boga wśród ludzi i w zasadzie nie ma przeciwstawienia między sacrum a profanum?. - z recenzji ks. prof. zw. dr. hab. Jerzego Lewandowskiego

O Oceanii mówi się, że jest kontynentem niewidzialnym. Niewidzialnym, gdyż nie dostrzegli go pierwsi podróżni. Niewidzialnym, ponieważ do dziś jest jedynie miejscem tranzytu, bez znaczenia na arenie międzynarodowej, terytorium wyśnionym przez eksploratorów, którzy narażali życie, by do niego dotrzeć i nakreślić jego kontury. Przekonany, że mit przenika się z rzeczywistością, J.M.G. Le Clézio odkrywa ogrom oceanu, miriady wysp, atoli. Zbliża się do kontynentu, który jest bardziej morzem niż ziemią, dostrzega wartości wyłaniające się z głębin. Literacka Nagroda Nobla 2008

Książka na siedemdziesiąte urodziny Kardynała Stanisława Dziwisza Trudno przecenić trwającą kilkadziesiąt lat posługę księdza Dziwisza u boku wielkiego arcybiskupa, a później papieża. Można się tylko zastanawiać, jak wyglądałby długi pontyfikat Jana Pawła II bez sekretarza takiego formatu. 19 marca 1998 roku ksiądz Dziwisz został konsekrowany na biskupa. Jan Paweł II powiedział wówczas: „Od początku mojego pontyfikatu stoisz wiernie u mego boku jako sekretarz, dzieląc trudy i radości, niepokoje i nadzieje związane z posługą Piotrową. Dziś z radością wielbię Ducha Świętego, który przez moje ręce udziela Ci sakry biskupiej”. (fragment książki) Kardynał Stanisław Dziwisz - nadzieje i niepokoje. O myśli społecznej Kościoła to wyjątkowa książka urodzinowa. Zawiera ona wybrane homilie Jubilata oraz przygotowany przez księdza Roberta Nęcka rys biograficzny Kardynała, wzbogacony o prezentację Jego myśli teologicznej.

Anna Dymna, Katarzyna Grochola, Marek Kondrat, Wojciech Mann, Monika Olejnik, Olga Tokarczuk, Grzegorz Turnau, Ks. Jan Twardowski, Stanisław Tym – rozmówcy Jana Strzałki – wszyscy pozytywnie „zakręceni” na punkcie swoich zwierzaków. Kochają je ponad wszystko, uwielbiają opowiadać o ich niezwykłej mądrości i dyskutować o wyższości psa nad kotem. Sypiąc anegdotami roztaczają radość, ciepło i humor. Snując refleksje próbują dotknąć niezwykłej tajemnicy naszego obcowania ze zwierzętami. Całość, z właściwą sobie błyskotliwością, komentuje światowej sławy socjolog Zygmunt Bauman w szkicu „Ze Zwierzętami – razem czy osobno”.

Pisząc o swoim domu, o starych fotografiach, krzyżykach, akwarelach(...), Królikowski proponuje czytelnikowi sposób, w jaki on ma spojrzeć na dom swój własny, na zbiory swoich rodzinnych pamiątek. Autor "Gawęd o zmierzchu" zaprasza do gry z pamięcią, uczy, jak z każdego przedmiotu wysnuć narrację, jak przypisać przedmiotom ich symboliczną wartość(...). Każdy tekst z tego zbioru może być tematem rozmowy o wielorakich związkach kultury materialnej z duchową... Prosta literacka formuła gawęd, wysnutych ze spojrzenia na zgromadzone we własnym mieszkaniu pamiątki, zaowocowała różnorodnością tematyczną i bogactwem nastrojów od szeptu zwierzenia po erudycyjny popis, towarzyski żart, nostalgiczne wspomnienie. - Piotr Wojciechowski, ze wstępu do książki

Pies jest najlepszym przyjacielem człowieka? Hm... To NAPRAWDĘ zależy od punktu widzenia. Owszem, przy odrobinie dobrej woli można się z człowiekiem zaprzyjaźnić, ale iluż to wymaga wyrzeczeń! Nie wolno tarzać się w zdechłych gołębiach ani sprawdzać sprinterskich uzdolnień kur z sąsiedztwa, nie należy wylegiwać się w pościeli ani otrzepywać błota na dywanie w jadalni, a co najgorsze, od czasu do czasu trzeba się kąpać. Czy, mimo wszystko, warto zadawać sobie tyle trudu? Jeżeli byłeś, jesteś lub zamierzasz zostać właścicielem zwierzaka uznawanego za najlepszego przyjaciela człowieka, nie przegap tej książki. Dowiesz się z niej, że twoja wiedza na temat życia i zwyczajów psów jest bardzo powierzchowna, a twoje przeświadczenia - stereotypowe. Zuch - obdarzony darem rozumienia ludzkiej mowy, uważający się również za autora tej książki - ma wiele do powiedzenia prawie na każdy temat. Jego obserwacje, opinie i przemyślenia mogą budzić zdumienie, bo to, co nam, ludziom, wydaje się naturalne i normalne, wcale nie musi tego samego oznaczać dla psa. Książkę ozdabia 60 zabawnych rysunków autorstwa Eda Korena, popularnego karykaturzysty pisma "New Yorker". Peter Mayle Autor popularnych książek o Prowansji. Po ukończeniu dwudziestu jeden lat przeprowadził się z Anglii do Nowego Jorku i podjął pracę w agencji reklamowej Davida Ogilvy'ego. Gdy osiągnął szczyt kariery, doszedł do wniosku, że przestała go bawić, po czym rzucił "to wszystko" i wyjechał z żoną do Prowansji z zamiarem napisania powieści. Pierwsza książka Petera Mayle'a "Where I Come from", w której autor objaśnia dzieciom tzw. fakty życia, wyszła w roku 1973 i dotąd cieszy się niesłabnącym powodzeniem. Prawdziwą sławę przyniósł mu jednak "Rok w Prowansji" (1989), w którym opisuje swoje doświadczenia i przygody w nowym kraju - począwszy od zmagań z francuską biurokracją i tamtejszymi rzemieślnikami, a na urokach prowansalskiej kuchni skończywszy.