Prezentowane egzemplarze mogą posiadać pewne uszkodzenia, takie jak porysowane lub nieco uszkodzone okładki, zagięcia, zżółknięcia, zbite narożniki itp.
Św. Jan Paweł II, zwany Wielkim, był dumnym Polakiem bez jakiegokolwiek kompleksu niższości wobec innych narodów. Takiego zachowania uczył też nas - zarówno głoszonym słowem, jak i własną postawą, którą prezentował, nie popadając przy tym w pychę czy pogardę wobec innych. Postawę swą zaś wykształcił w sobie i opierał na umiłowaniu Ojczyzny, na gruntownej wiedzy historycznej i oczywiście na głębokiej wierze w Boga i szacunku wobec bliźnich. Miejsce Polski - państwa i narodu - w Europie widział jako równoprawne pośród innych. Wierzył, że jako kraj i naród, który oparł się niemieckiemu nazizmowi i sowieckiemu komunizmowi, wniesiemy do zjednoczonej Europy nasze głębokie przywiązanie do chrześcijaństwa, naszą tradycyjną, ukształtowaną przez wieki pobożność oraz opartą na wierze w Boga kulturę, wyróżniającą nas spośród innych nacji wielką niezależność ducha i umiłowanie wolności. Przestrzegał przy tym często przed myleniem wolności ze swawolą. Od samego początku aż do ostatnich dni pontyfikatu kierował do nas, do swoich Rodaków, przesłania; książkę tę otwiera pierwszy list do Polaków z 23 października 1978 r., a zamyka datowany 1 kwietnia 2005 r. list z okazji 350. rocznicy cudownej obrony Klasztoru Jasnogórskiego. W książce znajdziemy łącznie blisko 90 wypowiedzi Ojca Świętego wygłoszonych do nas i o nas. Papież odpowiada również na najważniejsze dotykające nas również dzisiaj problemy, utrapienia, zwątpienia i pokusy. Książka ta jest niezbędnym kompendium wiedzy dla współczesnego katolika, pewny drogowskaz dla każdego Polaka. Przekaz tekstowy uzupełniają 174 ilustracje, w tym przede wszystkim piękne fotografie mistrza Adama Bujaka, jednego z najważniejszych świadków pontyfikatu Papieża Polaka. Choć św. Jan Paweł Wielki był wybitnym, pełnym największego poświęcenia i żarliwego ewangelicznego zapału przywódcą wszystkich katolików na świecie, nigdy nie zapominał o swoich Rodakach. Troszczył się o nas wielorako, ale też stawiał nam zadania. Był nauczycielem i mistrzem wymagającym, ale też tylko tacy mogą swych uczniów prowadzić pewną drogą. "Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od Was nie wymagali - apelował na Jasnej Górze w 1983 r. - Doświadczenia historyczne mówią nam o tym, ile kosztowała cały naród okresowa demoralizacja. Dzisiaj, kiedy zmagamy się o przyszły kształt naszego życia społecznego, pamiętajcie, że ten kształt zależy od tego, jaki będzie człowiek. A więc: czuwajcie!". Przesłanie to w obecnych czasach zwątpień i gorszących skandali jest szczególnie aktualne. Na nim jako opoce opiera się całe nauczanie św. Jana Pawła II do rodaków. Trzeba je przypominać, upowszechniać i za nim podążać. Ponieważ nauczanie to oparte jest w całości na przekazie ewangelicznym, oznacza to, że będziemy podążać za Chrystusem.
Św. Jan Paweł II, zwany Wielkim, był dumnym Polakiem bez jakiegokolwiek kompleksu niższości wobec innych narodów. Takiego zachowania uczył też nas - zarówno głoszonym słowem, jak i własną postawą, którą prezentował, nie popadając przy tym w pychę czy pogardę wobec innych. Postawę swą zaś wykształcił w sobie i opierał na umiłowaniu Ojczyzny, na gruntownej wiedzy historycznej i oczywiście na głębokiej wierze w Boga i szacunku wobec bliźnich. Miejsce Polski - państwa i narodu - w Europie widział jako równoprawne pośród innych. Wierzył, że jako kraj i naród, który oparł się niemieckiemu nazizmowi i sowieckiemu komunizmowi, wniesiemy do zjednoczonej Europy nasze głębokie przywiązanie do chrześcijaństwa, naszą tradycyjną, ukształtowaną przez wieki pobożność oraz opartą na wierze w Boga kulturę, wyróżniającą nas spośród innych nacji wielką niezależność ducha i umiłowanie wolności. Przestrzegał przy tym często przed myleniem wolności ze swawolą. Od samego początku aż do ostatnich dni pontyfikatu kierował do nas, do swoich Rodaków, przesłania; książkę tę otwiera pierwszy list do Polaków z 23 października 1978 r., a zamyka datowany 1 kwietnia 2005 r. list z okazji 350. rocznicy cudownej obrony Klasztoru Jasnogórskiego. W książce znajdziemy łącznie blisko 90 wypowiedzi Ojca Świętego wygłoszonych do nas i o nas. Papież odpowiada również na najważniejsze dotykające nas również dzisiaj problemy, utrapienia, zwątpienia i pokusy. Książka ta jest niezbędnym kompendium wiedzy dla współczesnego katolika, pewny drogowskaz dla każdego Polaka. Przekaz tekstowy uzupełniają 174 ilustracje, w tym przede wszystkim piękne fotografie mistrza Adama Bujaka, jednego z najważniejszych świadków pontyfikatu Papieża Polaka. Choć św. Jan Paweł Wielki był wybitnym, pełnym największego poświęcenia i żarliwego ewangelicznego zapału przywódcą wszystkich katolików na świecie, nigdy nie zapominał o swoich Rodakach. Troszczył się o nas wielorako, ale też stawiał nam zadania. Był nauczycielem i mistrzem wymagającym, ale też tylko tacy mogą swych uczniów prowadzić pewną drogą. "Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od Was nie wymagali - apelował na Jasnej Górze w 1983 r. - Doświadczenia historyczne mówią nam o tym, ile kosztowała cały naród okresowa demoralizacja. Dzisiaj, kiedy zmagamy się o przyszły kształt naszego życia społecznego, pamiętajcie, że ten kształt zależy od tego, jaki będzie człowiek. A więc: czuwajcie!". Przesłanie to w obecnych czasach zwątpień i gorszących skandali jest szczególnie aktualne. Na nim jako opoce opiera się całe nauczanie św. Jana Pawła II do rodaków. Trzeba je przypominać, upowszechniać i za nim podążać. Ponieważ nauczanie to oparte jest w całości na przekazie ewangelicznym, oznacza to, że będziemy podążać za Chrystusem.
Historia i nieprzerwana praktyka Kościoła pokazuje, że "posługa jednania" (2 Kor 5,18), udzielanego przez Sakramenty Chrztu i Pokuty, jest zadaniem duszpasterskim, któremu zawsze poświęcano wiele uwagi i wypełniano je z poszanowaniem dla Chrystusowego mandatu, jako istotną część misji kapłańskiej. Gdy chodzi o sprawowanie Sakramentu Pokuty, to w ciągu wieków następował jego rozwój i były uznawane różne zewnętrzne formy wyrazu, zawsze jednak z zachowaniem tej samej fundamentalnej struktury, która koniecznie zawiera w sobie oprócz działania szafarza - wyłączenie biskupa lub prezbitera, który sądzi i rozgrzesza, okazuje troskę i leczy w imię Chrystusa - akty penitenta: żal za grzechy, spowiedź i zadośćuczynienie.
Encyklika o wartości i nienaruszalności życia ludzkiego - "Ewangelia życia" Człowiek jest powołany do pełni życia, która przekracza znacznie wymiary jego ziemskiego bytowania, ponieważ polega na uczestnictwie w życiu samego Boga. Każdy człowiek ze względu na tajemnicę Słowa Bożego, które stało się ciałem zostaje powierzony macierzyńskiej trosce Kościoła. Dlatego też każde zagrożenie godności i życia człowieka głęboko wstrząsa samym sercem Kościoła, dotyka samej istoty jego wiary w odkupieńcze wcielenie Syna Bożego i przynagla Kościół, by pełnił swą misję głoszenia Ewangelii życia całemu światu i wszelkiemu stworzeniu.
W liście apostolskim Dies Domini papież Jan Paweł II wezwał do obchodzenia niedzieli jako dnia poświęconego Bogu. Papież nie ogranicza się tylko do wezwania, by w dniu tym powstrzymać się od pracy, ale by ustrzec się od traktowania weekendu jako pozbawionego treści chrześcijańskich końca tygodnia, poświęcanego tylko na wyjazdy wypoczynkowe. Do spraw najważniejszych dla życia chrześcijańskiej wspólnoty należy dziś właśnie ponowne odkrycie niedzieli. Istnieje bowiem niebezpieczeństwo, że wielu ludzi będzie ją odczuwać i przeżywać wyłącznie jako zakończenie tygodnia. Niedziela natomiast jest czymś zupełnie innym: jest dniem tygodnia, w którym Kościół świętuje zmartwychwstanie Chrystusa. Jest Paschą tygodnia! Dzień Pański - jak nazywano niedzielę już w czasach apostolskich - cieszył się zawsze w dziejach Kościoła szczególnym poważaniem ze względu na swą ścisłą więź z samą istotą chrześcijańskiego misterium. W rytmie tygodnia wyznaczającym upływ czasu, niedziela przypomina bowiem dzień zmartwychwstania Chrystusa. Jest Paschą tygodnia, podczas której świętujemy zwycięstwo Chrystusa nad grzechem i śmiercią, dopełnienie w Nim dzieła pierwszego stworzenie i początek "nowego stworzenia" (por. 2Kor 5,17).
W liście apostolskim Dies Domini papież Jan Paweł II wezwał do obchodzenia niedzieli jako dnia poświęconego Bogu. Papież nie ogranicza się tylko do wezwania, by w dniu tym powstrzymać się od pracy, ale by ustrzec się od traktowania weekendu jako pozbawionego treści chrześcijańskich końca tygodnia, poświęcanego tylko na wyjazdy wypoczynkowe. Do spraw najważniejszych dla życia chrześcijańskiej wspólnoty należy dziś właśnie ponowne odkrycie niedzieli. Istnieje bowiem niebezpieczeństwo, że wielu ludzi będzie ją odczuwać i przeżywać wyłącznie jako zakończenie tygodnia. Niedziela natomiast jest czymś zupełnie innym: jest dniem tygodnia, w którym Kościół świętuje zmartwychwstanie Chrystusa. Jest Paschą tygodnia! Dzień Pański - jak nazywano niedzielę już w czasach apostolskich - cieszył się zawsze w dziejach Kościoła szczególnym poważaniem ze względu na swą ścisłą więź z samą istotą chrześcijańskiego misterium. W rytmie tygodnia wyznaczającym upływ czasu, niedziela przypomina bowiem dzień zmartwychwstania Chrystusa. Jest Paschą tygodnia, podczas której świętujemy zwycięstwo Chrystusa nad grzechem i śmiercią, dopełnienie w Nim dzieła pierwszego stworzenie i początek "nowego stworzenia" (por. 2Kor 5,17).
W klimacie maryjnego miesiąca października pragniemy przypomnieć Czytelnikom piękno i głębię papieskiego Listu apostolskiego Rosarium Virginis Mariae. Dokument ten wzbudził bardzo duże zainteresowanie w związku z wprowadzeniem do Różańca części nowej: TAJEMNICE ŚWIATŁA. Wszyscy odczytujemy ten list jako zaproszenie do wspólnej gorliwej modlitwy różańcowej... Rozważania nowej części różańca - TAJEMNICE ŚWIATŁA - obejmują życie publiczne Pana Jezusa: 1. Chrzest Jezusa w Jordanie; 2. Objawienie siebie na weselu w Kanie; 3. Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia; 4. Przemienienie na górze Tabor; 5. Ustanowienie Eucharystii. Zaproponowany układ Różańca to: tajemnice radosne, tajemnice światła (Papież proponuje rozważanie jej w czwartki), tajemnice bolesne, tajemnice chwalebne. Różaniec Najświętszej Maryi Panny, który pod tchnieniem Ducha Bożego rozwinął się stopniowo w drugim tysiącleciu - pisze Papież - to modlitwa umiłowana przez licznych świętych, a Urząd nauczycielski Kościoła często do niej zachęca. W swej prostocie i głębi pozostaje ona również w obecnym trzecim tysiącleciu, które dopiero się zaczęło, modlitwa o wielkim znaczeniu, przynoszącą owoce świętości. Jest ona dobrze osadzona w duchowości chrześcijaństwa, które - po dwóch tysiącach lat - nic nie straciło ze swej pierwotnej świeżości i czuje, że Duch Boży pobudza je do "wypłynięcia na głębię", by opowiadać światu, a nawet "wołać" o Chrystusie jako Panu i Zbawicielu, jako "drodze, prawdzie i życiu" (J 14,6), jako "celu historii ludzkiej, punkcie, ku któremu zwracają się pragnienia historii i cywilizacji" (n 1). Jan Paweł II w liście tym ogłasza Rok Różańcowy (rozpoczęty teraz, trwający do października 2003). W świetle tego dokumentu szczególnego znaczenia nabiera papieski gest wręczania różańca wszystkim tym, z którymi bezpośrednio się spotyka. Od początku pontyfikatu ilość rozdanych przez Papieża różańców, z charakterystycznym krzyżykiem papieskim, sięga kilkunastu ton. ks. Stefan Dusza SAC
Encyklika Ojca Świętego Jana Pawła II o błogosławionej Maryi Dziewicy w życiu pielgrzymującego Kościoła. "Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo. Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! (Ga 4,4-6). Tymi słowami [...] pragnę rozpocząć moje rozważanie o znaczeniu Maryi w tajemnicy Chrystusa i o Jej czynnej i wzorczej obecności w życiu Kościoła". RM 1
Wznowienie wydania "Encykliki o Duchu Świętym" Dominum et Vivicantem związane jest z obecnym rokiem, poświęconym Duchowi Świętemu. Hasło roku 1988 brzmi: Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem (J 14, 26). Droga Kościoła przebiega przez serce człowieka, tam bowiem jest owo ukryte miejsce zbawczego spotkania z Duchem Świętym: z Bogiem ukrytym. Tam właśnie Duch Święty staje się źródłem wody wytryskującej ku żywotowi wiecznemu. Tam trafia On jako Duch Prawdy, a zarazem jako paraklet przyobiecany przez Chrystusa. Działa jako Pocieszyciel, jako Rzecznik i Orędownik - zwłaszcza wtedy, gdy człowiek i ludzkość staje wobec potępiających sądów owego "oskarżyciela", o którym mówi Apokalipsa, iż dniem i nocą oskarża braci naszych przed Bogiem naszym.
Encyklika Jana Pawła II "Fides et ratio" zaadresowana jest do biskupów Kościoła katolickiego oraz także do teologów i filozofów chrześcijańskich, którzy mają obowiązek ewangelizacji świata. Ewangelizacja ta jest ściśle związana z głoszeniem i dawaniem świadectwa, że Jezus Chrystus jest prawdziwym Człowiekiem i Bogiem. Encyklika to nie jest traktatem chrystologicznym, a głównym motywem jej napisania było ukazanie relacji, jakie powinny zachodzić między wiarą a rozumem, między teologią a filozofią. Wiara i rozum (Fides et ratio) są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy. Chrześcijańska wiara nie polega tylko na poznaniu czy zaakceptowaniu pewnych prawd wiary. To zbyt mało, wyraża się ona nade wszystko w przyjęciu i zaufaniu osobie, której ufa się bezgranicznie nie bacząc na pełne zrozumienie wielu niejasności. Brak zrozumienia i wytłumaczenia poszczególnych prawd wiary nie zwalnia człowieka od szukania odpowiedzi, które pozwoliłyby mu dotrzeć do największych tajemnic wiary. Nasza wiara w Jezusa Chrystusa akceptuje przede wszystkim osobę Chrystusa, jako Syna Bożego, jak i również to wszystko, co On wypowiedział i uczynił dla naszego zbawienia.
Encyklika Jana Pawła II Ut unum sint (Aby byli jedno). Dwunasta encyklika Jana Pawła II ogłoszona 25 maja 1995 r. Poświęcona jest problemom braku jedności wśród chrześcijan i zagadnieniom ekumenizmu. Papież stwierdza, że Kościół dąży do jedności, a działalność ekumeniczna nabrała szczególnego znaczenia po II Soborze Watykańskim. ""Do pełnej komunii - pisze Ojciec Święty - należy dążyć w perspektywie jedności, która nie usuwa uprawnionej różnorodności
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
