Medycyna ma służyć dobru pacjentów, ale jak rozumieć to dobro: czy ogranicza się ono do zdrowia, czy obejmuje jeszcze coś innego? Jeżeli powołaniem medycyny jest troszczyć się przede wszystkim o to, co wchodzi w skład zdrowia, to jaką wagę powinna ona przykładać do jego różnych składników, takich jak długie życie, dobre samopoczucie lub sprawne funkcjonowanie? Jeżeli zaś właściwym przedmiotem troski medycyny są także inne rzeczy cenne dla osoby – piękniejszy wygląd, jaśniejszy umysł lub nawet lepszy charakter – to w jakim stosunku pozostają one do wartości zdrowia?
Medycyna ma jednak nie tylko świadczyć pacjentom usługi służące ich dobru; ma także świadczyć je sprawiedliwie. Jak powinny być zorganizowane świadczenia medyczne, aby były udzielane w sposób sprawiedliwy? Czy dostęp do potrzebnych świadczeń powinien być równy dla wszystkich, czy raczej jakoś zróżnicowany: zależny nie tylko od zdrowotnych potrzeb, mierzonych taką czy też inną miarą, lecz również od społecznych zasług lub nawet finansowych możliwości potrzebującego?
Książka Dobro i sprawiedliwość w opiece zdrowotnej nie daje ostatecznych odpowiedzi na wymienione pytania. Stara się jednak uwyraźnić rysujące się w nich niełatwe problemy, a także ukazać racje, ze względu na które jedne rozwiązania tych trudności mogą być uważane
za lepsze, trafniejsze czy też rozumniejsze od innych.
Heterologia, czyli dyskursywny tryb argumentowania oraz nurt filozoficzny badający status inności w zachodniej kulturze, powstała jako odpowiedź na wiele czynników intelektualno-społeczno-politycznych stopniowo zmieniających intelektualny krajobraz Francji i świata począwszy od lat dwudziestych XX wieku. Myśliciele tego nurtu poszukują podstawowych wartości, które uległy dewaluacji przede wszystkim w czasie II wojny światowej oraz później, w toku przemian kulturowych i cywilizacyjnych, na nowo zadając pytania o status podmiotu w relacji z Innym.
Nadrzędnym celem niniejszej książki jest opracowanie etycznych aspektów heterologii. Analizie poddane zostają pisma Michela Foucaulta (ze względu na ostatni etap rozwoju twórczego, w którym postuluje on rozwój kultur Siebie bądź technik Siebie), filozofia odpowiedzialności za Innego Emmanuela Lévinasa i metoda dekonstrukcji Jacques`a Derridy wraz z ostatnim etapem zwrotu etycznego,
kiedy w centrum rozważań znajdują się zagadnienia gościnności, daru, przebaczenia. Wyodrębniona etyka nazwana zostaje heterologiczną, a to, co inne, stanowi jej zasadę. W tego rodzaju etyce Inny nie może być obcy, ponieważ kształtuje tożsamość podmiotu, posiada twarz, wyjątkową osobowość uwikłaną w kulturę i historię. To, co inne, staje się znajome, bliskie, godne, by wziąć odpowiedzialność.
Marta Szabat – adiunkt w Zakładzie Filozofii i Bioetyki na Wydziale Nauk o Zdrowiu na Uniwersytecie Jagiellońskim Collegium Medicum, stypendystka rządu francuskiego (2012) oraz Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2015).
Po dłuższej przerwie spowodowanej czynnikami organizacyjnymi oraz potrzebą „zmiany warty" pokoleniowej bibliografów oddajemy humanistycznemu środowisku naukowemu kolejny tom wznowienia Bibliografii Polskiej XIX stulecia. Objęcie naszych badań autorskim projektem finansowanym przez Narodowy Program Rozwoju Humanistyki ma istotne znaczenie dla perspektywy dalszego rozwoju prac naukowych nad polską bibliografią narodową, jaką jest „Estreicher". Merytorycznie zaś nowa sytuacja w zakresie metod i możliwości kwerend, wykorzystujących dostęp do wielu druków przechowywanych za granicą (często pozwalających także na ich elektroniczny ogląd) oraz ścisła współpraca nawiązana z bibliotekami na Wschodzie otwierają perspektywy znacznego poszerzenia pola badawczego, uwzględnienia druków z zasobów dawniej niedostępnych.
„Monografia autorstwa Elżbiety M. Mach dotyczy niezwykle interesującego i słabo zbadanego w polskiej literaturze zagadnienia edukacyjnych konsekwencji integracji europejskiej na przykładzie edukacji wczesnoszkolnej w Polsce i we Włoszech. Autorka analizuje zmiany treści programowych w obu krajach w szerszym kontekście przemian historyczno-społeczno-gospodarczych w tak zwanym okresie przemian, to znaczy w latach 1945–2004 w przypadku Polski i 1922–2004 dla Włoch.
Książka jest owocem szeroko zakrojonych prac Autorki, prowadzonych w latach 1996–2004, obejmujących zarówno badania archiwalne, jak i analizę programów nauczania, podręczników szkolnych, ministerialnych zapisów prawnych, wytycznych zawartych w poradnikach metodycznych dla nauczycieli, a także wywiadów, rozmów i ankiet przeprowadzanych z nauczycielami. Elżbieta M. Mach wykorzystała także własne doświadczenia z pracy nauczycielskiej w klasach młodszych w latach 1984–1996 oraz w charakterze eksperta Ministerstwa Edukacji Narodowej w zakresie opiniowania programów i podręczników szkolnych dla klas I–III oraz do nauczania edukacji europejskiej, przede wszystkim w odniesieniu do edukacyjnych priorytetów Unii Europejskiej.
Cele i treści kształcenia w związku z integracją europejską na przykładzie edukacji wczesnoszkolnej we Włoszech i w Polsce wypełniają istotną lukę w polskiej literaturze przedmiotu”.
Z recenzji dr hab. Joanny Sondel-Cedarmas
Elżbieta M. Mach, dr nauk społecznych w zakresie pedagogiki, europeistka, pracownik Instytutu Europeistyki UJ, rzeczoznawca MEN w zakresie podręczników dla klas I–III, ekspert FRSE oraz EACEA ds. europejskich programów edukacyjnych; pozazawodowo
– hodowca kotów rasy turecki van, miłośnik muzyki klasycznej i górskich wędrówek. Zainteresowania badawcze: edukacja europejska, polityka edukacyjna UE, socjologia edukacji, edukacja i tożsamość, obywatelstwo europejskie, aktualne procesy
społeczno-kulturowe widziane w perspektywie zmiany edukacyjnej.
This book presents the dramatic and complex story of Armenia's ecclesiastical relations with Byzantine and subsequently Roman Christendom in the Middle Ages. It is built on a broad foundation of sources – Armenian, Greek, Latin, and Syrian chronicles and documents, especially the abundant correspondence between the Holy See and the Armenian Church. Krzysztof Stopka examines problems straddling the disciplines of history and theology and pertinent to a critical, though not widely known, episode in the story of the struggle for Christian unity.
Krzysztof Stopka is a Cracovian specialist in medieval history. He is head of the department of the history of culture and the teaching of history at the Jagiellonian University, and also director of the Jagiellonian University Museum. His work on Armenian issues includes Polish-language books on the Armenian Church in the East European diaspora in the Middle Ages and the history of the Armenians in Poland, showing their contribution to Polish culture. He is co-author of Ormianska Warszawa (2013), a book on the Armenians of Warsaw, which was awarded a top prize in the Clio Contest, the main Polish competition for books on history.
Jeżeli kiedykolwiek zastanawialiście się, czy istnieje lepszy, prostszy sposób na znalezienie szczęścia i zdrowia, nie szukajcie dalej. Finowie wiedzą o tym wszystko, a ta inspirująca książka pokaże Wam, jak to osiągnąć.
Zapomnijcie o hygge – pora zdmuchnąć świeczki i wyjść ze strefy komfortu!
Kanadyjska dziennikarka Katja Pantzar tak właśnie zrobiła, przenosząc się do odległego, nordyckiego kraju: Finlandii. Styl życia, który tam poznała odmienił jej ciało i umysł. Ten ciekawy i praktyczny przewodnik pokazuje proste i racjonalne sposoby pozwalające obudzić drzemiącą w nas siłę, odporność i determinację w dążeniu do celu. To dzięki nim Finowie co roku zajmują czołowe miejsca w rankingach najszczęśliwszych ludzi na świecie.
Z tej książki dowiecie się:
o jak codzienne spacery, jeżdżenie rowerem i pływanie korzystnie wpływają na nasze dolegliwości – i to bez karnetu w klubie fitness!
o dlaczego nic nie zastąpi regularnego kontaktu z naturą.
o czego nordycka dieta może nauczyć nas wszystkich o odżywianiu ciała, umysłu i duszy.
o dlaczego Finowie uczynili z sisu swoją cechę narodową– i jak każdy z nas może ją w sobie odnaleźć.
Katja Pantzar - pisarka, redaktorka i dziennikarka. Wychowana w Kanadzie córka fińskich imigrantów. Obecnie mieszka i pracuje w Helsinkach. Jest stałym współpracownikiem magazynu „Blue Wings”, występuje również w fińskiej telewizji i stacjach radiowych. Autorka dwóch przewodników po Helsinkach. Prywatnie wielka miłośniczka zimnych kąpieli w Bałtyku – bez względu na porę roku.
Odkryj swoje prawdziwe emocje i znowu ciesz się życiem!
Często towarzyszy Ci obniżony nastrój i niepokój? Rano nie masz ochoty wstawać z łóżka, perspektywa stawienia czoła codziennym zadaniom budzi w Tobie lęk i zniechęcenie, a przy tym stopniowo odsuwasz się od swoich znajomych? Choć te objawy przypominają depresję, ich źródłem wcale nie musi być choroba, ale tłumione emocje!
Autorka książki Niekoniecznie depresja udowadnia, że prawidłowe przeżywanie wszystkich emocji, nawet tych bolesnych - jak gniew, smutek czy strach - pełni ważną, biologiczną funkcję w naszym organizmie.
Hillary Jacobs Hendel prezentuje unikatowe narzędzie zwane Trójkątem Zmiany. Pozwala ono zidentyfikować mechanizmy obronne i emocje hamujące oraz przepracować je, by móc prawidłowo przeżyć emocje podstawowe. Prowadzi to do stanu otwarcia emocjonalnego i osiągnięcia większego spokoju, poczucia szczęścia oraz poprawy więzi z bliskimi. Wykorzystanie tej metody pomaga poradzić sobie zarówno z codziennymi wyzwaniami, jak i złagodzić zaburzenia lękowe czy depresję, a dodatkowo rozwija naszą wrażliwość emocjonalną.
Samodzielne zastosowanie Metody Trójkąta Zmiany ułatwiają zawarte w książce ćwiczenia, przykłady z przeprowadzonych przez autorkę terapii oraz jej osobiste doświadczenia. To idealna lektura zarówno dla psychologów i psychoterapeutów, jak i wszystkich tych, którzy chcą dowiedzieć się więcej o swoich uczuciach i poprawić jakość życia.
Czytelnik książki Hilary Jacobs Hendel nauczy się, jak korzystać z bogactwa emocji oraz zrozumie, że uczucia to niezwykle skuteczne drogowskazy, podpowiadające, jak wyleczyć dawne rany, poprawić własne samopoczucie oraz żyć efektywnie i szczęśliwie.
Dr Diana Fosha, z Przedmowy
„Niekoniecznie depresja to wyjątkowo przydatna pozycja, która spełnia bardzo ważną rolę wśród poradników zajmujących się rozwiązywaniem problemów życiowych. W moim przekonaniu publikacja ta niezwykle pomoże szerokiemu gronu odbiorców – profesjonalistom, ale przede wszystkim osobom, które nie zajmują się terapią zawodowo. [...] Czytelnik, dzięki codziennemu stosowaniu metody Trójkąta Zmiany, poprawi swoje samopoczucie i odkryje, jak odczuwać satysfakcję z życia. Autorka pisze w sposób klarowny, wciągającym, zabawnym i urzekającym stylem. Z tych powodów moim klientom, kolegom, przyjaciołom i rodzinie będę w pierwszej kolejności polecał właśnie tą książkę.”
Benjamin Lipton, certyfikowany pracownik społeczny
„Oddaję dwa głosy na TAK. Niezwykle przejrzysta struktura książki bardzo ułatwia czytanie. Według mnie wyróżnia ją przede wszystkim fakt, że dotyczy pracy własnej. Autorka nie doradza, jak wesprzeć przyjaciela. Wyjaśnia, jak pomóc samemu sobie. Dopiero gdy zatroszczysz się o siebie, możesz tą świetną książkę polecić bliskiej osobie”
Arwen z Nowego Meksyku.
Hilary Jacobs Hendel jest certyfikowaną psychoanalityczką i psychoterapeutką oraz superwizorką metody intensywnej psychoterapii dynamicznej opartej na doświadczaniu. Licencjonowany pracownik pomocy społecznej, magister biochemii i nauk społecznych. Autorka licznych publikacji, które ukazywały się m.in. na łamach „The New York Times” oraz czasopism specjalistycznych. Jacobs Hendel konsultowała również psychologiczny rozwój postaci serialu Mad Men. Mieszka i pracuje w Nowym Jorku.
O (CZĘSTO) NIEODROBIONEJ LEKCJI POKORY WOBEC DOKONAŃ NASZYCH ZMARŁYCH PROFESORÓW
Gdyby zapytać każdego z nas, za co gotów byłby oddać swoje życie, to zapewne wszyscy odpowiedzielibyśmy, że za naszą ojczyznę. Tą – małą wprawdzie, ale przecież jednak ojczyzną – jest nasz Uniwersytet. Dobro, które odziedziczyliśmy po naszych Koleżankach i Kolegach, i które – rzecz jasna – naszą powinnością jest przekazać bez uszczerbku następnym pokoleniom. Dobro wspólne, którego jesteśmy jedynie chwilowymi depozytariuszami. Istnienie uniwersytetu pojmowanego w kategoriach ponadczasowej wspólnoty pokoleń dowodzi bowiem ponad wszelką wątpliwość, że istnieją wartości, które są trwałe i niezniszczalne. Starzeją się one, to prawda, jak wszystko zresztą na tym świecie, lecz bynajmniej nie stają się przez to przestarzałe.
W znanym powszechnie wyimku poetyckim Cypriana Kamila Norwida Ojczyzna to ziemia i groby. Narody, tracąc pamięć, tracą życie można – bez obawy o utratę sensu owego przesłania – zastąpić słowa „ojczyzna” i „narody” innym, równie uniwersalnym wyrazem. Jest nim słowo „uniwersytet”. Każda uczelnia stanowi bowiem z definicji nie tylko wspólnotę żywych, lecz także międzypokoleniowy most łączący przeszłość oraz przyszłość; tych, którzy odeszli, z tymi, którzy przyjdą po nas. Stąd, jeśli chce się nie
tylko poznać, ale i współtworzyć historię jakiegokolwiek uniwersytetu, to należy pójść na cmentarze, gdzie spoczywają jego profesorowie. Swoim życiem i śmiercią poświadczają oni bowiem słuszność Norwidowskiej definicji, a ich niejednokrotnie żmudna
droga badawcza oraz losy życiowe dokumentują tę nieprzerwaną nić pokoleń, z której utkana jest współczesność naszej przesławnej Almae Matris.
(...) Naszej przesławnej Wszechnicy przyświeca dewiza plus ratio quam vis (więcej znaczy rozum niż siła). Pokażmy, jako nieodrodni dziedzice naszych zmarłych Koleżanek i Kolegów, iż dobrze zrozumieliśmy sens tej maksymy, że podtrzymując o nich pamięć,
dowodzimy tej niezbędnej w życiu każdego badacza szczypty pokory wobec dokonań poprzedników, i że pamiętając o przeszłości, również dzisiaj wytyczamy dla nas w taki, jeszcze inny sposób, drogę do przyszłości.
Prof. dr hab. Jan Wiktor Tkaczyński
Przewodniczący Komitetu ds. Opieki nad Grobami Profesorów UJ
Turystyka w miejscach kłopotliwego dziedzictwa przedstawia fenomen transformacji dziedzictwa socjalistycznego pod wpływem rozwoju turystyki w Europie Środkowo-Wschodniej. Za klucz interpretacyjny dla analizy zjawisk turystycznych posłużyły najważniejsze koncepcje badawcze wypracowane w ostatnich latach na gruncie antropologii i socjologii turystyki, skupiające się wokół problematyki doświadczenia turystycznego oraz jego roli w tworzeniu i funkcjonowaniu atrakcji turystycznych.
[…] książka jest jedna z pierwszych polskich prac, które podejmują tytułowa problematykę w sposób tak szeroki, wypełniając jednocześnie pewna lukę istniejącą w literaturze turystycznej. Warto podkreślić, ze próba wypełnienia tej luki jest tym cenniejsza, że cechuje ją podejście interdyscyplinarne, a przedstawione analizy, interpretacje i stanowiska w dużej części znajdują oparcie w badaniach empirycznych.
Prof. dr hab. Wiesław Alejziak
Operując plastycznym językiem, autorka wprowadza czytelnika w interesującą ją problematykę; swobodnie kreśli granice pola badawczego, nie tracąc z oczu szerokiego horyzontu wielości możliwych spojrzeń wynikających z różnych metodologii i dyscyplin naukowych, w których kręgu zainteresowań pozostaje turystyka.
Dr hab. Łukasz Gaweł
Innowacje, jak również powiązana z nimi innowacyjność, przyciągają uwagę badawczą, gdyż są postrzegane jako determinanty rozwoju i podnoszenia konkurencyjności organizacji, sieci, regionów oraz gospodarek. Strategiczna rola innowacyjności oraz wartość najważniejszych typów innowacji wzrastają wraz z dynamicznie zmieniającymi się warunkami rynkowymi, możliwościami technologicznymi, a także natężeniem sił konkurencji, kooperacji czy koopetycji obserwowanymi w usieciowionej i cyfrowej gospodarce opartej na wiedzy.
Artykuły składające się na monografię reprezentują różne kierunki badań dotyczących innowacyjności, stanowiąc głos w dyskusji nad tożsamością nauk o zarządzaniu. W poszczególnych rozdziałach autorzy ujęli aktualne podejścia i problemy badawcze, odnosząc się do wybranych uwarunkowań, typów, źródeł i efektów innowacyjności, rozpatrywanych z perspektywy zarządzania konkurencyjnymi organizacjami. Do najważniejszych czynników mających wpływ na rozwój innowacji zaliczono: wiedzę, komunikację wewnąrz- i międzyorganizacyjną oraz współdziałanie w diadach i sieciach międzyorganizacyjnych. Szczególne znaczenie dla proinnowacyjnego zarządzania w organizacjach przypisano rozwojowi technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT), a także kreatywności indywidualnej i organizacyjnej oraz przedsiębiorczości.
„Wartością tej pracy jest […] to, że jej Autorzy wykazali się znajomością najbardziej współczesnych zjawisk […], nabrali do nich dystansu i potrafili wyciągnąć rzetelne, głębokie wnioski, które mogą być inspiracją dla czytelnika. Obok tej książki nie da się przejść obojętnie i długo nie zapomni się jej treści, będzie intrygować, zmuszać do refleksji”.
Z recenzji prof. dra hab. Kazimierza Wolnego-Zmorzyńskiego
„Książka Fakty i artefakty. Formy paraartystyczne w mediach ma na celu przedstawienie wielopłaszczyznowych zależności dostrzegalnych pomiędzy twórczością artystyczną a środkami masowego przekazu. Współcześnie trudno już mówić o hermetycznych granicach pomiędzy tymi formami, choć przez wiele lat zarówno medioznawcy, jak i literaturoznawcy zdecydowanie częściej skłonni byli akcentować różnice pomiędzy sztuką a dziennikarstwem, aniżeli wzajemne ich wpływy i podobieństwa. Zamierzeniem naszym jest przeanalizowanie oddziaływania na siebie form artystycznych i mediów, a także opisanie skutków tego procesu.”
Z wprowadzenia
Dzieło profesora Zbigniewa Szybińskiego uważam za wartościowe i potrzebne. Pokazuje ono, jak wielkie dysproporcje dzieliły w przeszłości polską medycynę od europejskiej czy światowej.
Rozwój medycyny zależy od rozwoju edukacji i nauki. Polska była państwem,które powstawało dopiero w tym czasie, w którym Europa była już w części ukształtowana. W średniowieczu i przez znaczną część nowożytności była uwikłana w wojny, często wyniszczające, co naruszało podstawy ekonomiczne istnienia państwa i zaowocowało rozbiorami. Pierwsza i druga wojna światowa pozbawiły nas dużej części profesorów medycyny i lekarzy. W tych warunkach Polska odrabiała dystans dzielący ją od Europy i świata.
Studenci i pracujący w klinikach lekarze muszą wiedzieć, że zostali obdarowani wartościami, które wnieśli do wiedzy medycznej, a zwłaszcza do nauki o chorobach wewnętrznych, niektórzy ich poprzednicy. Na tym tle historia medycyny polskiej i jej nauczania – w tym działalność Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego – w pełni zasługuje na społeczny szacunek i upamiętnienie.
Z recenzji prof. dra hab. n. med. Janusza Naumana
Studium Tożsamość niejednoznaczna jest pierwszym w Polsce naukowym opracowaniem twórczości literackiej i eseistycznej B. Fundoianu, rumuńskiego autora pochodzenia żydowskiego, znanego jednak częściej jako Benjamin Fondane. To próba opisania twórczości Fundoianu – poety, eseisty filozoficznego, dramaturga i krytyka literackiego – przez pryzmat dylematów tożsamościowych, które bezpośrednio bądź pośrednio wpływały na poglądy i wybory estetyczne autora. Podzielona na trzy rozdziały, odpowiadające okresom biografii twórczej Fundoianu i źródłom jego inspiracji, praca przynosi wnikliwą analizę najważniejszych aspektów ideowych i artystycznych tego pisarstwa. Świadoma faktu, że Fundoianu jest właściwie nieznany polskiemu czytelnikowi, autorka proponuje formułę wprowadzenia (prolegomena) do jego twórczości, starając się uchwycić to, co w niej najistotniejsze z punktu widzenia autorskiej refleksji filozoficznej w eseistyce oraz tematyki i stylu utworów literackich. Istotnym atutem publikacji jest imponująca bibliografia obejmująca całość dostępnej literatury krytycznej dotyczącej twórczości Fundoianu/Fondane’a, a także obszerne cytaty z eseistyki niemal nieznanego w Polsce pisarza oraz pojedyncze przekłady jego wierszy”.
Z recenzji dr. hab. Kazimierza Jurczaka
Recenzowany tom podejmuje ważny i aktualny temat, jakim jest crowdfunding finansowanie społecznościowe. Od kilku lat crowdfunding jest przedmiotem intensywnych badań prowadzonych z różnych perspektyw, przede wszystkim ekonomicznych, prawnych i medioznawczych. Patrząc na analizy tego zjawiska z perspektywy światowej, można stwierdzić, że wyniki badań publikowane są przede wszystkim w czasopismach naukowych i raportach branżowych, mniej jest natomiast publikacji książkowych o charakterze naukowym. Książki poświęcone crowdfundingowi ukazują się, ale mają przede wszystkim charakter poradnikowy. W tym kontekście propozycję przygotowaną pod redakcją Anny Pluszyńskiej i Anny Szopy należy oceniać jako publikację, która podejmując temat dyskutowanyna całym świecie wypełnia lukę na polskim rynku.Włączenie do tomu zarówno ogólnych artykułów przeglądowych, jak i tekstów empirycznych lub/i dogłębnie analizujących badane zjawisko jest atutem recenzowanego materiału. Książka powinna zainteresować z jednej strony badaczy i studentów, z drugiej zaś praktyków chcących poszerzyć wiedzę o finansowaniu społecznościowym. Dla tych pierwszych publikacja stanowić będzie dobre wprowadzenie do tematu crowdfundingu, pokazując kierunki badań i odsyłając do bogatej literatury przedmiotu. Dla tych drugich może stanowić kompendium wiedzy oraz dzięki zamieszczeniu studiów przypadku inspirację do rozwoju nowych kampanii crowdfundingowych.Z recenzji dra hab. Patryka Gałuszki
Marcin Karas przedstawia heliocentryczną teorię Kopernika jako wynik jego badań astronomicznych, które zostały ukierunkowane przez dogłębną znajomość poprzedzających go dwóch tysięcy lat rozwoju astronomii. Dla historyka filozofii niezwykle przekonująco brzmi teza Kopernika wyakcentowana przez Karasa, że to rozwój astronomii, nawarstwiające się obserwacje nieba, kolejne próby ich zobrazowania i opisania doprowadziły najpierw do zakwestionowania geocentryzmu, z powodu nierozwiązywalnych aporii tkwiących w tym modelu świata, a następnie podjęcia próby zbudowania innego, bardziej spójnego modelu kosmosu. Przy czym owa spójność dotyczy nie tylko wewnętrznej koherencji modelu, ale przede wszystkim jego lepszej adekwatności do poczynionych obserwacji i obliczeń. W świetle tej tezy Kopernik jawi się jako kontynuator wielkich filozofów i astronomów przeszłości, a zarazem wielki odkrywca i reformator ludzkiego obrazu świata. Dla znawcy nauki starożytnej i średniowiecznej nie tylko nie stanowi to paradoksu, lecz jest raczej potwierdzeniem trafności ustaleń autora: rozwój nauki nie dokonuje się skokowo, a tak zwane rewolucje naukowe są, owszem, dziełem geniuszy, takich jak polski astronom, ale przygotowywane są przez lata pracy naukowej poprzedzających ich badaczy, którzy potem, szczególnie w popularnej świadomości, giną w cieniu swoich wielkich uczniów (jak Wojciech z Brudzewa „ginie” w cieniu Kopernika). Wszystko to świadczy o wyjątkowości i oryginalności opracowania profesora Marcina Karasa.
Z recenzji prof. dra hab. Artura Andrzejuka, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Publikacja Marty Połeć Artyści uliczni polskich miast jest nie tylko niezwykle interesującą i zajmującą opowieścią o ulicznych artystach Polski, lecz także ważnym głosem nauk organizacji i zarządzania, podnoszącym tematykę sztuki popularnej, organizowania, twórczości i ekonomicznego radzenia sobie ludzi z obrzeży głównych nurtów działalności gospodarczej. Autorka ukazuje działalność kulturalną w przestrzeni miejskiej polegającą na występach ulicznych jako formę przedsiębiorczości artystycznej. Na podstawie długotrwałych i rygorystycznie przeprowadzonych badań etnograficznych przedstawia sylwetki ulicznych artystów głównie z pięciu wielkich miast Polski: Gdańska, Krakowa, Lublina, Warszawy i Wrocławia.
Książka podbudowana jest solidnie literaturą przedmiotu i stanowi istotne oraz wartościowe wypełnienie luki w naukach humanistycznych i społecznych, a szczególnie w zakresie nauk organizacji i zarządzania. Dla naukowca jest rzetelnym zapisem interesujących i dogłębnych badań, dla praktyka – cennym przewodnikiem po zjawisku występów artystycznych w przestrzeni miejskiej, a dla Czytelnika zainteresowanego tematyką artystów ulicznych może być wciągającą lekturą, zawierającą wiarygodny materiał przedstawiony w sposób przystępny (choć nie uproszczony), piękny i zachęcający do lektury.
Z recenzji prof. dr hab. Moniki Kostery,
Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, Uniwersytet Linneusza, Szwecja
Marta Połeć – absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku zarządzanie oraz etnologia i Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie na kierunku zarządzanie kulturą i mediami. Obecnie doktorantka na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ w dziedzinie nauk humanistycznych. Laureatka III edycji przyznawanego przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego Diamentowego Grantu. W jego ramach od 2014 roku realizuje czteroletni projekt badawczy pod nazwą „Etnografia nieformalnej organizacji artystów ulicznych w Polsce”. Zainteresowania Autorki dotyczą przede wszystkim nauk o organizacji, etnografii, sztuki ulicznej oraz antropologii przestrzeni miejskiej.
Alister Cox, angielski zegarmistrz i twórca automatów, po tragicznej śmierci córki porzuca swoje rzemiosło i pogrąża się w rozpaczy. Szansę na wybawienie odnajduje w niespodziewanej propozycji sam cesarz Chin prosi go, aby przybył do Zakazanego Miasta i stworzył trzy zegary, jakich jeszcze świat nie widział. Gdy jednak Cox trafia na dwór, zaproszenie i szczodre obietnice wszechwładnego monarchy okazują się czymś innym.Cesarski zegarmistrz jest pełną maestrii powieścią o ojcowskiej miłości, wielkiej pasji i ambicji. To jednocześnie historia o zderzeniu odmiennych rzeczywistości Wschodu i Zachodu oraz o zetknięciu się zwykłego człowieka z władcą-bogiem, który pragnie stać ponad upływem czasu. Ransmayr tworzy zapierające dech w piersiach obrazy, snując jednocześnie filozoficzną refleksję nad upływającym czasem. Ta wyjątkowa powieść sprawia, że czas zdaje się płynąć inaczej.Autor, posługując się mocnym i eleganckim językiem, potrafi wczuć się w sytuację ludzi żyjących w odległej epoce. To prawdziwe dzieło sztuki.Frankfurter Allgemeine Zeitung
The main topic of the book is how to argue for formal epistemic norms of credence. The author advocates formal justificational pluralism, suggesting that it is reasonable to use various formal tools, e.g. different “scoring rules”, in arguments for synchronic and diachronic norms.
The author first examines various occasions on which modern formal epistemology fails to live up to its “formal” label. Among the topics considered next are: the Dutch Book Theorem and Arguments (which fails according to the author), a novel version of the Principal Principle, and a constructive approach to higher order probabilities. The author argues then that the best method for dealing with various belief update problems is that of minimizing inverse relative entropy, and defends the claim that for evaluating an agent’s credal state at a single moment the Brier Score seems to be the way to go.
Wroński’s results are unified by applying proper mathematical methods to different and yet interconnected aspects of key elements of currently ongoing debates about bayesian epistemology. The book is a research monograph on a technically and philosophically advanced topic. The work is not for the faint-hearted, but Wroński definitely succeeds at showing that this is rightly so. By approaching the problems in a good mathematical form Wroński shows that in formal philosophy the devil is often in the detail. And he has quite a lot to learn from Wroński.
Rafał Urbaniak, Associate Professor, University of Gdańsk
Leszek Wroński is an Assistant Professor at the Institute of Philosophy of Jagiellonian University in Kraków. His previous book, a study of the prospects of various formulations of the Common Cause Principle, was published as Reichenbach’s Paradise in 2014. He is mainly interested in formal epistemology and philosophy of probability, having authored and co-authored papers on probabilistic causality and the branching space-time theory. He sings in a vocal ensemble specialising in the Baroque period and leads one whose sole period of interest is the Renaissance.
Autorka podejmuje w pracy ważny, słabo rozpoznany i wrażliwy społecznie problem niedoskonałości menedżera, upatrując w nim czynnika istotnego dla sprawności organizacji, jak również na poziomie pojedynczego człowieka. Uznając za punkt wyjścia samą niedoskonałość, stawia tezę o potrzebie celowego, zaprojektowanego w skali całej organizacji, uwzględniającego wiele wymiarów oraz czynników wsparcia menedżera przez organizację. Poruszenie tego problemu jest ważnym elementem rozwoju nauk o zarządzaniu.
Podjęty temat jest ambitny intelektualnie, lokuje się w nurcie behawioralnym nauk ekonomicznych, w dyscyplinie nauk o zarządzaniu. Izabela Stańczyk rozpoczyna swoją monografię od rozpoznania problemu kompetencji oraz roli menedżera w osiąganiu sprawności przez organizację i dokonuje przeglądu literatury odnoszącej się do wsparcia organizacyjnego menedżerów. Na tej podstawie wyodrębnia sześć wymiarów wsparcia stanowiących autorski i znaczny wkład w rozwój nauk o zarządzaniu w dziedzinie nauk ekonomicznych, a dalej wskazuje na cztery grupy czynników wsparcia organizacyjnego menedżerów.
Prof. zw. dr hab. Wojciech Czakon
Uniwersytet Jagielloński w Krakowie
Publikacja Izabeli Stańczyk dotyczy strategicznego zarządzania zasobami ludzkimi w organizacji, a w szczególności wzmacniania potencjału menedżerów. Jest to problematyka istotna zarówno z punktu widzenia teorii, jak i współczesnej praktyki zarządzania. Wpisuje się ona także w główny nurt debat toczonych we współczesnych naukach o zarządzaniu. W przeglądzie literatury autorka wykazuje się wysokiej klasy umiejętnościami syntezy i teoretycznej refleksji. Przeglądowe tabele literaturowe ułatwiają zapoznanie się z badaną problematyką i wskazują na istniejące w literaturze luki.
Dr hab. Dominika Latusek-Jurczak, Prof. ALK
Akademia Leona Koźmińskiego w Warszawie
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
