Przyczyną, dla której „opętanie” wywołuje takie emocje, wydaje się fascynacja tym zjawiskiem. Według Vincenta Crapanzana cechuje ona cały zachodni krąg kulturowy, a jej korzenie sięgają V wieku p.n.e., kiedy to Eurypides napisał swoje Bachantki. W sztuce tej król Penteusz sprzeciwia się kultowi nowego boga, którego wyznawcy powoli, ale nieubłaganie zmierzają do Teb […]. Przeciwieństwem zachodniej postawy jest podejście dominujące w kultach vodun.
Ze Wstępu
Lektura tekstu dostarcza znacznej satysfakcji intelektualnej, budząc z każdym rozdziałem narastające zaciekawienie i przynosząc w rezultacie – jakże rzadkie we współczesnej humanistyce – poczucie, że Autorowi udało się powiedzieć coś ważnego, wnoszącego istotny wkład do współczesnych nauk o człowieku. Rozprawa spełnia […] wymogi stawiane dysertacji naukowej, a zarazem stanowi przykład nauki uprawianej z pasją, odnoszącej się do zagadnień fundamentalnych dla zrozumienia ludzkiej natury.
Z recenzji dr. hab. Tomasza Sikory
Celem pracy jest zastosowanie metod pochodzących z nauk ewolucyjnych i kognitywnych w porównawczych badaniach nad zjawiskiem transu owładnięciowego. Narzędziem realizacji tego celu jest zdefiniowanie transu owładnięciowego jako imitacji ducha odbywającej się w warunkach rytuału, co zakłóca normalną relację między znakiem a znaczeniem, aktorem a odgrywaną rolą, rzeczywistością a jej obrzędową reprezentacją. W rezultacie typowy rytuał owładnięciowy prowadzi do sytuacji, w której znak staje się swoim znaczeniem, aktor odgrywaną rolą, a rytuał rzeczywistością, którą odtwarza.
Teoria ta zostaje następnie wykorzystana w porównawczych badaniach owładnięć transowych w kultach vodun i katolicyzmie, co pomaga potwierdzić wyjściową tezę na temat rytualnego transu, który zmienia grupę niespokrewnionych jednostek w organizm wyższego rzędu. Godne uwagi jest to, że – zakładając funkcjonowanie jednego mechanizmu w obu systemach – kulty vodun i katolicyzm różnią się w kwestii oceny transu. Podczas gdy vodun uznaje go za podstawę doświadczenia religijnego, potwierdzającego kluczowe przesłanki jego ideologii, w katolicyzmie naruszenie granic osoby pozostaje w relacji dysonansu z ortodoksyjną teorią woli, tworzącą fundament chrześcijańskiej antropologii.
Jakub Bohuszewicz – doktor, pracownik Instytutu Religioznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się biologiczno-kognitywnymi teoriami religii. Autor tekstów naukowych publikowanych między innymi w „Przeglądzie Religioznawczym”, „Nomosie”, „Studia Religiologica” i „Hermaionie”.
Niniejsza książka – zgodnie z zamierzeniem – nie stanowi mapy wydzielonego i zamkniętego obszaru wiedzy, lecz zbiór opowieści o trasach, relacji z podjętych i przeprowadzonych wypraw. Wyłaniająca się z nich performatyka to nie dyscyplina – określony, zamknięty i poddany rygorom zestaw pojęć, procedur, definicji i reguł – lecz otwarta i dynamicznie zmienna sieć praktyk badawczych oraz kierujących nimi i przez nie wytwarzanych postaw. Zawiera relacje z wypraw w te obszary, które w minionych pięciu latach przyciągnęły uwagę lub które wręcz zostały odkryte i po raz pierwszy opisane jako terytoria performatyki przez osoby identyfikujące się z krakowską Katedrą Performatyki, a przede wszystkim – z właściwymi jej sposobami rozumienia i uprawiania umieszczonej w jej nazwie perspektywy. To więc swoisty „dziennik pokładowy”, powstały w określonym czasie i miejscu, stworzony przez określony zespół ludzi. Uznaliśmy, że czas najwyższy wyłożyć całą tę „narzędziownię” i „pojęciownię” na stół. Powiedzieć samym sobie: sprawdzamy, gdzie jesteśmy, a jednocześnie udostępnić to wszystko innym, by ułatwić poznanie podstaw tego, co robimy, i pokazać, o co w tej całej performatyce w naszym pojęciu chodzi.
Dorota Bielec jest krakowską bohemistką. Prowadzi zajęcia z literatury, kultury i języka czeskiego w Instytucie Filologii Słowiańskiej UJ.
Książka Sprawy czeskie w polskich drukach drugiego obiegu jest próbą opisu swoistego fenomenu, jakim było publikowanie tekstów o tematyce czeskiej w polskim obiegu niezależnym po roku 1968. Od momentu pojawienia się nieoficjalnych wydawnictw w Polsce istniały dwa nurty promocji czeskiej kultury, urzędowy, wybiórczy i jednostronny oraz podziemny, który działał znacznie prężniej, mimo technicznych ograniczeń. Wymiana kulturalna po roku 1968 prezentowała bardzo ubogi obraz czeskiej literatury, dlatego też wydawnictwa drugiego obiegu za jeden ze swoich celów postawiły sobie wypełnienie tej luki, uzupełnienie obrazu czeskiej kultury o autorów i dzieła, które były oficjalnie zakazane. Ten wycinek nieoficjalnego ruchu wydawniczego dokumentuje sporządzona przez autorkę bibliografia, będąca częścią książki. Zawiera ona nie tylko kilkadziesiąt przekładów z języka czeskiego i polskich tekstów na temat Czechosłowacji, które ukazały się w Polsce poza zasięgiem cenzury w formie książki lub broszury, ale także ogromną ilość publikacji z łam niezależnych czasopism.
Pierwszy w Polsce pełny opis nowej, skandynawskiej metody terapii napadów psychozy
Podejście oparte na Otwartym Dialogu (ODA) zyskuje coraz większą popularność w Europie Zachodniej i USA, chociaż wciąż nie jest dobrze znane wśród polskich specjalistów. Książka zawiera kompleksowe przedstawienie tej rewolucyjnej metody, prezentuje wyniki badań i zawiera wskazówki potrzebne do zastosowania jej w praktyce. ODA wyróżnia koncentracja na potrzebach pacjenta i jego bliskich, dzięki natychmiastowym interwencjom istotnie zmniejszając ryzyko rozwoju schizofrenii i umożliwiając szybki powrót do pracy lub nauki po epizodach psychotycznych.
Podejście oparte na Otwartym Dialogu zostało stworzone przez psychoterapeutę Jaako Seikkulę i psychiatrę Briggitę Alakare w latach 80-tych XX wieku. Metodę wdrożono w Zachodniej Laponii w Finlandii, czego skutkiem było zmniejszenie chorobowości na schizofrenię o 90% w ciągu 30 lat. U podstaw ODA leży zaangażowanie rodziny, najbliższego otoczenia i sieci społecznej pacjenta. Głównymi założeniami systemu są natychmiastowa reakcja na pojawienie się kryzysu, spotkanie z pacjentem w jego naturalnym środowisku, dopasowanie leczenia do jego potrzeb, ciągłość terapeutyczna, mobilność i odpowiedzialność zespołu terapeutycznego. Podejście oparte na Otwartym Dialogu wykorzystuje różne nurty terapeutyczne, traktując proces leczenia holistycznie.
Praca Seikkuli i Arnkila jest zaproszeniem do poważnej refleksji i zmiany myślenia oraz działania. O tym, że zmiana ta może mieć konsekwencje praktyczne, świadczą liczne, realizowane także w Polsce, szkolenia i próby wprowadzania ODA do praktyki psychiatrycznej. Można wprawdzie przyjąć postawę defensywną i schować się za tezą, że ODA to utopia. [...]. Lecz jeśli projekt Seikkuli i Arnkila jest oparty na śmiałości, pasji i energii nowatorów, cechach trudnych do naśladowania przez konserwatywnych profesjonalistów, trzeba o nim myśleć jako o wizji cennej i inspirującej. A może nawet warto wziąć udział w szkoleniu przygotowującym do wdrażania ODA w Polsce?
Fragment ze Wstępu prof. Bogdana De Barbaro
Buddyjska koncepcja kryjąca się pod sanskryckim terminem tathāgatagarbha (denotującym „istotę, która posiada tathagatę [buddę]”) dotyczy występowania we wszystkich istotach czystego pierwiastka umożliwiającego osiągnięcie oświecenia. Wypracowana w pierwszych wiekach naszej ery była jedną z najważniejszych idei indyjskiej mahajany. Najwcześniejsze teksty tathagatagarbhy – głosząc optymistyczną doktrynę oświecenia, które jest nie tylko ostatecznym przeznaczeniem wszystkich istot, ale również częścią ich duchowej konstytucji – w pełni rozwinęły uniwersalistyczne aspiracje buddyzmu i przyczyniły się do rozpowszechnienia dharmy buddyjskiej daleko poza subkontynent indyjski. Idea tathagatagarbhy, przeinterpretowana i nazwana w Chinach „naturą buddy”, wywarła ogromny wpływ na buddyzm Dalekiego Wschodu. Swoje piętno odcisnęła również na tradycjach tantrycznych, które – po upadku buddyzmu w Indiach – rozwijały się w Tybecie.
Autor książki skupia się na naświetleniu genezy koncepcji tathagatagarbhy przez zestawienie i analizę czynników doktrynalnych, które doprowadziły do jej powstania. Ponadto ukazuje najważniejsze aspekty rozwoju idei tathagatagarbhy na tle najwcześniejszej historii indyjskiego buddyzmu mahajany, rozważa jej znaczenie filozoficzne oraz wskazuje na jej pedagogiczną i soteriologiczną doniosłość.
Jarosław Zapart – indolog, doktor nauk humanistycznych, asystent w Katedrze Porównawczych Studiów Cywilizacji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się filozofią i religiami Indii, w szczególności wczesnym buddyzmem mahajany, hinduskim mistycyzmem nurtu bhakti, jak również wybranymi zagadnieniami sanskryckiej poetyki i estetyki.
This book, edited by two leading scholars in the field, Michal Galas, head of the Marcell and Maria Roth Center for the History and Culture of Polish Jews and Polish-Jewish Relations at the Jagiellonian University, and Shoshana Ronen of the University of Warsaw, contains articles by major scholars from Poland, Israel and Germany on different aspects of Thon's life. (...) Among the topics covered in this comprehensive volume are the intellectual background in Lviv in which Thon grew up, the concept of Jewish identity reflected in his early works and his cooperation with his friend, Marcus Braude, in advancing Jewish education in Poland. Thon's role in local government and in supporting the arts in Krakow are also discussed, as are aspects of his philosophical thought, including his understanding of the work of the British philosopher Herbert Spencer and of the German-Jewish sociologist Georg Simmel. Other articles describe the religious life of Krakow's 'progressive' Jews and the character of Thon's preaching. Thon's interest in the development of Hebrew literature is extensively analyzed as is his journalistic oeuvre. The volume concludes with a moving account of Thon's funeral in Krakow in November 1936. (...) Unusually for a collection of this type, the different essays hang very well together and make a coherent whole. This is a major study of a neglected figure with contributions from the foremost scholars in the field.
Wśród amerykańskich filozofów Alphonso Lingis wyróżnia się oryginalnością. To zarówno elokwentny i wnikliwy komentator myślicieli kontynentalnych, jak i fenomenolog, któremu dane było żyć w wielu miejscach.
Autor Niebezpiecznych emocji – książki przenoszącej czytelnika w rejony Wyspy Wielkanocnej, Japonii, Jawy i Brazylii – kontynuuje tę linię poszukiwań, którą zapoczątkował w Abuses. Lingis stawia tu wiele nowych pytań, wykorzystując swe niezwykłe umiejętności opisowe, by zatrzymać się nad kwestiami niewinności i zamiłowania do zbrodni, relacji między pięknem i żądzą czy też radością i przemocą. Bada religię zwierząt, a także siłę obecną w błogosławieństwach i przekleństwach. Kiedy rozpada się sfera pracy i rozumu, w toku katastroficznych wydarzeń łączymy się z czasem kosmicznym, nasz lęk miesza się z podekscytowaniem i ekstazą. Czy filozofia jest w stanie zrozumieć nie tylko pogodzenie ze śmiercią, ale i radość czerpaną z umierania? Niedające spokoju i odważne pisarstwo Lingisa wywołuje silne zainteresowanie i dyskusję wśród teoretyków zajmujących się problematyką płci kulturowej i kulturoznawstwa oraz wśród filozofów. Niebezpieczne emocje bez wątpienia wprowadzają jego dzieło w jeszcze szerszy krąg czytelników.
„Niebezpieczne emocje to pełna równowagi seria filozoficznych rozważań o charakterze fenomenologicznym i osobistym; dotyczą one roli namiętności i uczuć, instynktownych odpowiedzi ciała i ludzkich reakcji, które omijają i przewyższają rozum. Lingis przyjmuje szczególną, dobrze ugruntowaną za sprawą swych wcześniej opublikowanych prac, perspektywę: splata ze sobą fragmenty tekstów filozoficznych (zwłaszcza Heideggera, Hegla, Merleau-Ponty’ego, Lévinasa i Nietzschego) z dziwnymi i intensywnymi doświadczeniami czerpanymi z codziennego życia, zdobytymi w różnych miejscach i w różnych kulturach. Należy on zdecydowanie do najwspanialszych filozofów swego pokolenia. W swoich książkach zgłębia te chwile i wydarzenia, których filozofia zwykle nie zauważa, a które powinna dostrzec, jeśli ma dostarczyć nam sposobu rozumienia życia i tego, jak można dobrze przez nie przejść”.
Elizabeth Grosz, Fluid Bodies: Toward a Corporeal Feminism
Alphonso Lingis jest emerytowanym profesorem filozofii na Stanowym Uniwersytecie Pensylwanii, autorem książek: Excesses: Eros and Culture (1983), Libido: The French Existential Theories (1985), Phenomenological Explanations (1986), Deathbound Subjectivity (1989), Abuses (1994), The Community of Those Who Have Nothing in Common (1994), Foreign Bodies (1994), Sensation: Intelligibility in Sensibility (1995), The Imperative (1998), Body Transformations: Evolutions and Atavisms in Culture (2005), The First Person Singular (2007), Wonders Seen in Forsaken Places: An Essay on the Photographs and the Process of Photography of Mark Cohen (2010), Violence and Splendor (2011).
Drugi tom Historii Biblioteki Jagiellońskiej, wydany 50 lat po ukazaniu się pierwszego, zawiera opis dziejów Biblioteki w latach 1775-1918. Rozwój książnicy przedstawiono na tle historii Krakowa i Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w opracowaniu podjęto wszystkie najważniejsze tematy związane z funkcjonowaniem Biblioteki w tym okresie, a więc dotyczące siedziby, organizacji i finansów, personelu, zbiorów i warsztatu informacyjnego, działalności usługowej oraz popularyzacji i nauki.
W książce opisano proces przemian Biblioteki Jagiellońskiej od reformy Biblioteki Kolegium Większego, zapoczątkowanej w latach 70. XVIII wieku, do momentu, gdy stała się odrębną instytucją uniwersytecką o stabilnych podstawach formalno-prawnych, materialnych i kadrowych. Przez blisko 150 lat - mimo różnych problemów i przeciwności - Biblioteka Jagiellońska nie tylko zachowała ciągłość swojego istnienia, ale także zaczęła funkcjonować i rozwijać się jako placówka w pełni zorganizowana, zdolna do realizowania zadań i funkcji przynależnych jej jako bibliotece uniwersyteckiej, naukowej, a także narodowej. Stała się zarazem ważną jednostką Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz instytucją nauki i kultury polskiej jako skarbnica piśmiennictwa ojczystego, ważne miejsce pracy naukowej i dydaktycznej oraz ośrodek polskiego życia umysłowego w okresie zaborów.
Monografia, oparta na bogatej podstawie źródłowej, stanowi cenne opracowanie dziejów nie tylko Biblioteki Jagiellońskiej, ale także Uniwersytetu Jagiellońskiego i polskiego bibliotekarstwa.
Głównym celem monografii jest określenie oczekiwań i potrzeb społecznych dotyczących kształcenia wyższego. Została podzielona na 3 części. W każdej z nich jest on realizowany w innym aspekcie. Pierwsza część prezentuje stanowiska dotyczące tego, jak edukacja akademicka może przyczyniać się do dobrobytu, rozwoju oraz bezpieczeństwa społeczeństw. Część druga jest analizą aktualnych uwarunkowań kształcenia w Polsce i na świecie, a także dotyczy treści i metod kształcenia. Trzecia część jest poświęcona roli i kompetencjom nauczyciela w kształtowaniu oczekiwanych społecznie kompetencji i umiejętności.
Monografia ma charakter multidyscyplinarny. Wykorzystano w niej narzędzia różnych nauk, m.in. ekonomii, filozofii, nauk o zarządzaniu, pedagogiki, a także socjologii. Zawiera ujęcia teoretyczne i aplikacyjne. Niektóre rozdziały są analizą literatury przedmiotu, inne zdają sprawę z autorskich badań empirycznych.
Zaprezentowane rozważania zawierają propozycję odpowiedzi na między innymi następujące pytania:
Jakie społeczne potrzeby powinien zaspokajać uniwersytet?
W jakich kierunkach powinien się zmieniać?
W jakich warunkach edukacja uniwersytecka może zaspokajać te potrzeby?
Jaka jest swoista dla uniwersytetu gospodarczo-społeczna i kulturowa wartość kształcenia?
Do spełniania jakiego typu zadań społecznych powinien przygotowywać uniwersytet?
Czy edukacja uniwersytecka ma być powszechna (egalitarna) czy elitarna?
Jakie kompetencje i umiejętności są społecznie oczekiwanym ‘produktem’ uniwersytetu?
Na czym polega różnica między celami kształcenia ogólnoakademickiego i praktycznego na uniwersytecie?
Czy określony w czasach antycznych ideał kształcenia akademickiego jest wciąż aktualny?
Porywający reportaż historycznyWojna dobiega końca. Amerykański oddział przechwytuje informację o stadninie, w której ukryto najcenniejsze polskie araby z Janowa Podlaskiego i austriackie lipicany z Wiednia. Naziści starają się stworzyć z nich rasę doskonałych koni wojskowych. Tymczasem ze wschodu nadciąga wygłodniała Armia Czerwona, gotowa bez wahania posłać czempiony na rzeź. Pułkownik Hank Reed musi zorganizować zuchwałą akcję ratunkową. Walcząc z czasem, jego oddział przedziera się przez linię wroga, by ocalić szlachetne zwierzęta.Koń doskonały to porywający reportaż historyczny, odsłaniający kulisy jednej z najbardziej spektakularnych misji wojskowych. Elizabeth Letts, łącząc kronikarską skrupulatność z literacką wrażliwością, przybliża czytelnikom nieznane wydarzenia II wojny światowej. Prowadząc czytelnika przez zagrożone spadającymi bombami stajnie, zniszczone walkami osady i amerykańskie sztaby dowodzenia, autorka przedstawia nam galerię niezwykłych postaci nie tylko opiekunów wierzchowców i kawalerzystów, lecz przede wszystkim konie na czele z Witeziem II - dumą Janowa Podlaskiego.Książka znalazła się w czołówce listy bestsellerów The New York Times.Gdy siły amerykańskie i sowieckie zaciskały pętlę na dogorywającej Rzeszy Niemieckiej, w tle głównej rozgrywki trwała desperacka akcja ratowania bezcennych koni. Amerykanie zrobili wiele by te żywe skarby nie trafiły w ręce Armii Czerwonej. Autorka jednak nie poprzestała tylko na opowiedzeniu tej hollywoodzkiej historii, która w USA stała się bestsellerem. Poszła krok dalej i uczyniła z niej kanwę do opowieści o tym jak konie wpływały na życiorysy głównych bohaterów i jaką rolę ich hodowla odgrywała w Austrii i Polsce. To właśnie losy polskich arabów uratowanych przez Amerykanów są tym, co powinno w szczególności zainteresować polskiego czytelnika.Wojciech Duch, redaktor naczelny Historia.org.plHistoria, którą Elisabeth Letts wydobywa z obłędu nazistowskiego okrucieństwa i wojny, to poza wartką akcją przejmująca opowieść o łasce i odkupieniu. Autorka stawia nam przed oczy międzynarodową galerię postaci doświadczonych przez wojnę żołnierzy. Patrząc z ich perspektywy i wykorzystując niemal nadprzyrodzoną zdolność rozumienia koni, jaką obdarzona jest Elisabeth Letts, zakochujemy się we wrażliwych lipicanach i szlachetnych arabach ocalonych zwierzętach, dzięki którym ludzie odzyskują człowieczeństwo.Vicki Constantine Crocke, autorka Kompanii słoniPoruszająca, barwna opowieść, od której nie mogłam się oderwać. Ukazuje wojnę w niezwykłej, fascynującej perspektywie. Zachwyci w równym stopniu fanów historii i miłośników zwierząt.Molly Guptill Manning, autorka When BooksWent to WarOszałamiająca historia opowiedziana z pasją. Koń doskonały to wartko płynąca opowieść z czasów II wojny światowej o tym, jak dobrym ludziom powierzono ostatnie zadanie bojowe ocalenie niezwykłych koni w godzinie, w której nikt nie chciał umierać. W osobie Elisabeth Letts wojenne losy białych ogierów znalazły wspaniałego kronikarza.Adam Makos, autor Rycerzy wojennego niebaPasjonująca opowieść Elisabeth Letts poparta wnikliwymi badaniami faktograficznymi historia koni i ich bohaterskich ratowników w ostatnich dniach drugiej wojny światowej uświadamia nam, że kierując się instynktem, który każe nam bronić czworonożnych przyjaciół, człowiek jest gotowy ryzykować własne życie. Ten raczej mało znany wojenny epizod został ukazany w sposób niezwykle dramatyczny i poruszający.Wendy Williams, autor The HorseElisabeth Letts amerykańska pisarka, urodzona w 1961 roku w Houston w Teksasie. Absolwentka nauk historycznych na Yale Colleage, służyła jako wolontariuszka w Korpusie Pokoju w Maroko. Jest autorką cenionych na amerykańskim rynku książek, m.in. o tematyce historycznej. W młodości uprawiała jeździectwo na poziomie zawodniczym i brała udział w mistrzostwach krajowych jako reprezentantka dwóch stanów.
Amerykanie, od dziecka nauczeni rywalizacji i przedsiębiorczości, do późnej dorosłości pozostają zależni od swoich rodziców. Tymczasem uważani za wiecznych pesymistów Finowie przodują w rankingach innowacyjności… I co ma z tym wspólnego nordycka teoria miłości?
Pochodząca z Finlandii dziennikarka przeprowadza się za narzeczonym do Ameryki. Nowa rzeczywistość różni się jednak nie tylko od życia w jej ojczyźnie, ale także od mitu american dream. Opierając się na własnych doświadczeniach i zebranych statystykach, Anu Partanen porównuje najważniejsze – jej zdaniem – aspekty życia w Finlandii i USA. Rozprawia się przy tym ze stereotypami, poszukując odpowiedzi na pytanie, czy istnieje przepis na stworzenie szczęśliwego społeczeństwa.
To książka, która opowiada o naszych dwóch wielkich marzeniach: kraju nieograniczonych możliwości i państwie opiekuńczym. Ameryka po nordycku została wyróżniona wśród najlepszych tytułów 2016 roku przez najważniejsze amerykańskie dzienniki i czasopisma, m.in.: „New York Post”, „The Seattle Times” i „O, The Oprah Magazine”.
“Niezwykle inspirująca analiza dwóch modeli i strategii rozwoju ponowoczesnych społeczeństw – amerykańskiego i skandynawskiego. Polskiego czytelnika niewątpliwie zainspiruje do postawienia pytania: do jakiej wersji dobrobytu powinni aspirować Polacy? Napisana lekkim językiem, dowcipna i pouczająca – świetna i jako lektura wakacyjna i jako tekst do analizy i dyskusji na zajęciach akademickich.”
Jolanta Szymkowska-Bartyzel
Instytut Amerykanistyki i Studiów Polonijnych Uniwersytetu Jagiellońskiego
„Gdyby Amerykanie naprawdę pojęli, jak źle mamy to urządzone – jak niesprawiedliwa, opaczna jest nasza opieka nad dziećmi, oświata i polityka w zakresie zdrowia publicznego – to wyszlibyśmy na ulice. Anu Partanen rozprawia się z utartymi stereotypami o nordyckich państwach dobrobytu i pokazuje nam wszystkie te możliwości ludzkiego rozwoju, z których nie korzystamy”.
Judith Shulevitz, autorka The Sabbath World
„Cudowna, napawająca nadzieją książka o tym, jak mogłoby wyglądać amerykańskie społeczeństwo – nie dzięki wdrożeniu nordyckiego »socjalizmu«, ale dzięki przyjęciu wartości, które pozwoliły mieszkańcom krajów nordyckich cieszyć się większą swobodą i równością niż w dzisiejszej Ameryce. Amerykański sen był niegdyś inspiracją dla świata. Anu Partanen pokazuje nam, jak odkryć go ponownie”.
Robert B. Reich, wykładowca na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley,
były amerykański sekretarz pracy
Pomóż dziecku poradzić sobie z napadami lękuLęk jest jedną z podstawowych i najbardziej potrzebnych emocji. Czasem jednak typowe dziecięce obawy przeradzają się w ataki paniki, lęk społeczny albo zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, odbierając dziecku codzienną radość. I chociaż rodzice starają się pomóc, często nie wiedzą, jak to zrobić.Książka jest adaptacją profesjonalnych programów terapeutycznych o potwierdzonej skuteczności, które opracowano w taki sposób, aby rodzice mogli samodzielnie nauczyć swoje dzieci konkretnych metod radzenia sobie z lękiem. Autorzy pokazują, jak powinno się reagować na ataki paniki u dziecka, oswajać je z trudnymi sytuacjami, rozwijać kompetencje społeczne czy pomagać w rozpoznawaniu nieuzasadnionych obaw.Tytuł ten łączy w sobie wiadomości teoretyczne opatrzone przykładami i poradami dla rodziców z praktycznymi ćwiczeniami do wspólnego wykonania. To doskonała pozycja dla rodziców, opiekunów i bliskich dzieci lękowych. Będzie też zajmować ważne miejsce na półkach psychoterapeutów, psychologów i pedagogów.Gotowy program do samodzielnego wykorzystania w domu, zawierający przykłady, porady i praktyczne zadania dla dzieci i rodziców.Pomóż swojemu dziecku w stosowaniu detektywistycznego myślenia, aby umiało rozpoznać nieuzasadnione obawyNaucz się reagować, gdy dziecko wpada w przerażenieZacznij stopniowo oswajać dziecko z trudnymi dla niego sytuacjamiRozwijaj wraz z dzieckiem ważne umiejętności społeczneOpisane tutaj strategie są dobrze znane i poparte znaczącym materiałem naukowym. Dla rodziców książka ta będzie zajmującą i łatwą w odbiorze lekturą, pełną ważnych pomysłów na to, jak najlepiej pomóc dzieciom.dr Thomas H. Ollendick, wykładowca na wydziale psychologii Politechniki i Uniwersytetu Stanowego WirginiiNapisana z nadzieją, optymizmem i szacunkiem dla dziecięcych uczuć, ta książka jest istotnym nowym źródłem informacji zarówno dla rodziców, jak i osób zawodowo pracujących z dziećmi. Autorzy jasno opisują, wyjaśniają i pokazują, jak pomóc dziecku w budowaniu niezbędnej odwagi i pewności siebie potrzebnej do tego, by stawić czoło kłopotliwym obawom i strachom. Ten doskonały poradnik pomoże zmienić na lepsze życie wielu dzieci zmagających się z bólem niepokoju i lęku.dr Debra Whiting AlexanderDr RONALD M. RAPEE, wykładowca na wydziale psychologii Uniwersytetu Macquarie (Macquarie University) w Sydney, w Australii, i dyrektor tamtejszego Ośrodka Zdrowia Emocjonalnego (Centre for Emotional Health). Jeden z doradców tworzących Diagnostyczny i Statystyczny Podręcznik Zaburzeń Psychicznych oraz członek naukowej komisji doradczej szwajcarskich Badań Etiologicznych nad Przystosowaniem i Zdrowiem Psychicznym.Dr psychologii ANN WIGNALL, starszy psycholog kliniczny i dyrektor dziecięcego wydziału zdrowia psychicznego w Służbie Zdrowia Północnego Sydney (Northern Sydney Health Service). Założyła Klinikę Zaburzeń Lękowych Dzieci i Młodzieży (Child and Adolescent Anxiety Clinic).Dr SUSAN H. SPENCE, wykładowca psychologii i rektor na Uniwersytecie Griffitha (Griffith University) w Brisbane, w Australii. Autorka ponad stu książek i artykułów naukowych z dziedziny oceniania, prewencji i leczenia zaburzeń lękowych oraz depresji u dzieci i młodzieży.Dr VANESSA COBHAM pracuje w szkole psychologii przy Uniwersytecie Queensland (University of Queensland) oraz w Służbie Zdrowia Psychicznego Dzieci i Młodzieży Mater (Mater Child and Youth Mental Health Service) w Brisbane, w Australii.Dr HEIDI LYNEHAM, członek zespołu badawczego na wydziale psychologii Uniwersytetu Macquarie (Macquarie University) w Sydney, w Australii, oraz zastępca dyrektora tamtejszego Ośrodka Zdrowia Emocjonalnego (Centre for Emotional Health).
„Sobątańczenie to książka krytyczna z mocnym fundamentem teoretycznym – i zapewne udane połączenie tych dwóch żywiołów ujmuje szczególnie. Najbardziej lubię, kiedy tak właśnie używa się teorii teatru: pomysłowo, sprawnie i dyskretnie. Alicja Müller dysponuje bogatym instrumentarium, ale nie obnosi się z nim. Sięga po narzędzia, których w danej chwili potrzebuje, i trafnie przykłada je do konkretnej rzeczywistości artystycznej w całym jej bogactwie, które dzięki nim można lepiej poznać i zrozumieć. Lektura tej publikacji wzmacnia wiarę w wartość teorii”.
Z recenzji dr. hab. Tomasza Kubikowskiego
Alicja Müller – doktorantka w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych na Uniwersytecie Jagiellońskim, krytyczka tańca i recenzentka teatralna. Jest redaktorką naczelną Internetowego Magazynu „Teatralia”; jej teksty można znaleźć także w Miesięczniku „Teatr” oraz na portalu taniecpolska.pl. W 2014 roku została laureatką I edycji Ogólnopolskiego Konkursu im. Andrzeja Żurowskiego na Recenzje Teatralne dla Młodego Krytyka. Stale współpracuje z Fundacją Performat oraz z Fundacją Off Camera.
Agresja perspektywa psychoterapeutów to zbiór bardzo interesujących teorii, wyników badań i doświadczeń klinicznych mających wyjaśnić powstawanie uczuć agresji oraz zachowania agresywne, a także ukazać możliwości psychoterapii w modyfikowaniu tych zjawisk. To bardzo ciekawe, pełne zaangażowania rozważania o możliwych działaniach psychoterapeutów (poza psychoterapią i w jej przebiegu) mających na celu przeciwdziałanie mowie nienawiści i agresji w polityce i życiu społecznym. Lektura niniejszej monografii pomoże psychoterapeutom spojrzeć na problemy agresji indywidualnej ich pacjentów w kontekście szerszej wiedzy o źródłach agresji, prezentowanej w rozdziałach o grupowych, ideologicznych, biologicznych i społecznych jej przyczynach. Teorie psychoterapeutyczne wzbogacone o wiedzę psychologiczną, socjologiczną i biologiczną z pewnością na tym zyskają.Z recenzji prof. dr. hab. Jana Czesława CzabałyBogusława Piasecka doktor nauk humanistycznych, adiunkt w Instytucie Psychologii Stosowanej Wydziału Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Certyfikowana psychoterapeutka i aplikantka-superwizorka Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Pracuje w Zespole Terapii Rodzin Specjalistycznej Poradni Psychologiczno -Pedagogicznej Krakowski Ośrodek Terapii. Autorka publikacji z zakresu terapii rodzin i par oraz psychologii zarządzania.
Wyobraźnia potrzebuje wolności.
Wolność potrzebuje wyobraźni.
Literatura dziecięca, podobnie jak samo dziecko, potrzebuje – w bezpiecznych granicach – zarazem wolności i wyobraźni.
Zapraszamy do lektury zbioru studiów autorstwa badaczy reprezentujących różne generacje, metody literaturoznawcze i ośrodki naukowe. Artykuły poświęcone rozmaitym aspektom dwóch tytułowych kategorii w literaturze przeznaczonej dla najmłodszego odbiorcy składają się na wielogłosową i wielowątkową całość, która może zainspirować wszystkich zainteresowanych książkami dla dzieci.
Przynajmniej mamy taką nadzieję.
Autorzy prac zamieszczonych w książce analizują zagadnienie centralne dla dociekań nad twórczością literacką dla dzieci i młodzieży: problem obszarów wspólnych wolności i wyobraźni – dwóch nierozerwalnych biegunów dzieciństwa, zespalających się i łączących w niezliczonych realizacjach literackich. Diachroniczne spojrzenie na ten problem ujawnia charakterystyczne napięcia w obrębie światów przedstawionych i ewolucję w strategiach kreowania rzeczywistości; sztukę zorientowaną na dziecięcego odbiorcę można rozumieć jako świadectwo zmagań dorosłego, pragnącego opresyjnie ograniczyć dziecięcą wolność i nieposkromioną skłonność do imaginacji, i podszytego lękiem artysty, który nigdy nie wyrzekła się dążenia do wewnętrznej wolności, także wolności wyobraźni.
Z recenzji profesora Grzegorza Leszczyńskiego
Mając na uwadze złożoność i wieloaspektowość problematyki dotyczącej pozyskania odpowiednich kandydatów do pracy oraz programu ich rozwoju zawodowego, autorzy przyjęli, że celem monografii zbiorowej będzie zaprezentowanie różnych aspektów dotychczasowego zarządzania kompetencjami zawodowymi w sektorze publicznym. Problem zarządzania kompetencjami oparto na światopoglądzie konstruktywistyczno-pragmatycznym, gdzie zastosowano wielość interpretacji tematu. Autorzy skoncentrowali się na różnorodności postrzegania kompetencji pracowników administracji publicznej, posłużyli się aspektami historycznymi wyjaśniającymi badane zagadnienia oraz wskazali na możliwości praktycznego zastosowania proponowanych metod badania kompetencji. W opracowaniu monografii wybrano strategię badawczą mieszana z doborem równoległym, gdzie procedury pozyskiwania danych polegały na ich łączeniu w celu przeprowadzenia wszechstronnej analizy badanego obszaru. Autorzy prawidłowo zastosowali analizy trafnie dobranej literatury i dostępnej dokumentacji oraz wykorzystali badania sondażowe i studia przypadku, realizując cel badań.
Z recenzji prof. dr. hab. Tadeusza Wawaka
Książka wyrasta z refleksji nad zaangażowaniem obywatelskim w odniesieniu do życia publicznego w kontekście doświadczeń polskich i niemieckich. Zaangażowanie to przejawia się w aktywności mieszkańców w różnych obszarach przestrzeni lokalnej. Partycypacja stwarza możliwość uczenia się obywatelskości, szczególnie przez osoby dorosłe. Edukacja obywatelska jest więc procesem, który ułatwia poznawanie życia społecznego i sprawne w nim funkcjonowanie.
W publikacji poddano analizie edukacyjne aspekty aktywności podejmowanej w przestrzeni lokalnej w ramach budżetów obywatelskich. Założono, że budżety są narzędziami niwelacji niedorozwoju mechanizmów partycypacji społecznej i demokratyzacji istotnych sfer życia publicznego. Omówiona idea umożliwia członkom społeczeństwa współzarządzanie na poziomie lokalnym i aktywność w sferze publicznej. Stwarza szansę uczenia się obywatelskości, rozumienia zasad funkcjonowania demokratycznego państwa, kształtuje postawy i umiejętności, w wyniku których możliwe staje się zaangażowanie obywatelskie. Tezą publikacji jest stwierdzenie, że lokalne zaangażowanie obywatelskie uznać można za kategorię stanowiącą płaszczyznę realizacji dążeń jednostek do poczucia współdziałania i współbycia w szerszym kontekście społecznym.
Nagość (nie tylko kobiecego ciała) wciąż niektórych oburza, więc podejmowanie tego tematu w akademickich badaniach może narazić autorów na zarzut nieobyczajności. W pracy Nagość w kulturze nie znajdziemy jej ani śladu […]. Teksty w niej zawarte prezentują raczej krytyczną niż triumfalną optykę, dopominając się o myślenie o nagości w kategoriach niekomercyjnych, dociekając znaczenia nagości dla ludzkiej egzystencji w najgłębszym jej sensie, broniąc nagości przed przesadną seksualizacją. W ogólnym wydźwięku monografia nie jest zatem z całą pewnością przejawem „kultury obnażania”, o której tak barwnie pisał swego czasu Brian McNair. […] Zaiste lektura jest inspirująca, a czytelnik nie ma czasu poczuć się znudzony przedstawianą przestrzenią tematyczną, gdyż jego umysł przeskakuje od zagadnienia do zagadnienia, atakowany bodźcami na zasadzie kolażu.
W Apologiach zebrano kilkanaście tekstów Tadeusza Kornasia, w których powiązanie teatru i religii jest jednym z najważniejszych tematów. Jednak nie jest to książka o teatrze religijnym (przynajmniej w większości przypadków). Pośród bohaterów kolejnych tekstów znajdą się wielcy twórcy XX i XXI wieku – między innymi Tadeusz Kantor, Jerzy Grotowski, Peter Brook... Pojawią się znane spektakle, wielokrotnie już analizowane przez innych badaczy. Celem autora nie jest jednak deprecjonowanie wcześniejszych tez, przewartościowanie starych odczytań, ale wskazanie kilku drobiazgów, które od dawna domagały się wyartykułowania.
"Tadeusza Kornasia we współczesnym teatrze interesuje bardziej to, co wieczne, niż to, co doczesne – by posłużyć się przeciwstawieniem z tytułu dawnego szkicu Wilama Horzycy O wiecznym i doczesnym repertuarze teatralnym – czyli to, co prowadzi do doświadczenia duchowego, poczucia spólnotowości, transcendencji, inspiracji o charakterze religijnym.
O takim teatrze – albo jego elementach – pisze Kornaś w Apologiach, taki teatr afirmuje. Próbuje rozszyfrowywać kryptoteologiczne znaki w wielokrotnie już analizowanych arcydziełach, analizuje „liturgiczne pokusy” teatrów spoza mainstreamu, poszukujących inspiracji, zwłaszcza muzycznych, w przeszłości lub w innych kulturach, zastanawia się – w ogóle i w szczególe – nad niejednoznacznymi powiązaniami teatru i religii."
Z recenzji wydawniczej prof. dra hab. Wojciecha Dudzika
Tadeusz Kornaś – pracuje w Katedrze Teatru i Dramatu Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1997-2009 redaktor Gazety Teatralnej „Didaskalia” (w latach 2004-2008 redaktor naczelny). Od roku 2016 w kolegium redakcyjnym kwartalnika „Teatr Lalek”. Opublikował między innymi książki: Włodzimierz Staniewski i Ośrodek Praktyk Teatralnych „Gardzienice" (2004), Between Anthropology and Politics. Two Strands of Polish Alternative Theatre (2007), Aniołom i światu widowisko (2009), Schola Teatru Węgajty. Dramat liturgiczny (2012).
W obecnej „dekadzie mózgu” wzrasta zainteresowanie molekularnymi mechanizmami funkcji mózgu i jej odchyleniami prowadzącymi do chorób neurodegeneracyjnych i psychicznych. Książka przedstawia najnowsze osiągnięcia w dziedzinie badań biochemicznych nad zaburzeniami metabolicznymi leżącymi u podstawy chorób neurodegeneracyjnych i psychicznych, niemających charakteru wrodzonych błędów metabolizmu, a będących zazwyczaj skutkiem dziedziczenia wieloczynnikowego lub mutacji dynamicznych i neuroinfekcji. Na podstawie własnych badań autorzy wysuwają hipotezę stresu nitroksydacyjnego w psychopatologii, szczególnie w przypadkach doprowadzających do śmierci samobójczej. Książka przeznaczona jest dla lekarzy neurologów i psychiatrów; zainteresuje jednak również szersze grono czytelników.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
