Książka stanowi merytorycznie kompletną całość, którą rozpoczyna ogólna charakterystyka okresu starości. Następnie opisano i wyjaśniono przebieg wybranych procesów poznawczych u ludzi starych. Omówiono również regulacyjne znaczenie rezerwy poznawczej w jesieni życia. Ostatni rozdział zaś zawiera pogłębioną refleksję nad diagnostyczną przydatnością hipotetycznych predyktorów tzw. pomyślnego starzenia się. Ich poznanie ma duże znaczenie praktyczne, przy czym jest ono szczególnie ważne z punktu widzenia samych seniorów, poszukujących sposobów zaradzenia rozmaitym niedomogom typowym dla starości, która nie musi i nie powinna obniżać subiektywnie odczuwanej jakości życia. Nie bez powodu więc starzenie się i starość, jako swoiste zadanie rozwojowe w życiu człowieka, zajmuje w książce bardzo eksponowane miejsce. Autorka wykazuje się nie tylko szeroką wiedzą z zakresu psychologii rozwoju człowieka, psychologii ogólnej, psychologii klinicznej i wreszcie neuropsychologii, lecz również diagnostycznie cenną umiejętnością trafnego i teoretycznie wyważonego wnioskowania, które sprzyja rozwojowi badań interdyscyplinarnych. Takiego właśnie podejścia wymaga współczesna praktyka ogólnospołeczna, prowadzona z myślą o ludziach starszych.
Z recenzji prof. dr. hab. Krzysztofa Jodzio
Telefon dzwoni tuż po drugiej. Młody śmiertelnie chory mężczyzna podnosi słuchawkę, a głos po drugiej stronie mówi: „Mamy dla pana wątrobę”. To na tę rozmowę czekał tak długo i jednocześnie tak bardzo się jej bał. Teraz musi zdecydować, co dalej. Mężczyzna bierze torbę i jedzie do szpitala.
Przeszczepione życie to książka o definiowaniu własnej tożsamości i wzajemnych relacjach ciała i ducha. O niekończących się dniach, które bohater spędza w szpitalu, i zwierzeniach ludzi, których tam spotyka. Szpitalne łóżko staje się dla niego białym statkiem kosmicznym, którym przemierza wszechświat wspomnień i snów. Wciąż szuka odpowiedzi na pytania: Kogo kochałem? Dla kogo mam żyć? Kto umarł, żebym ja mógł żyć, być może jako ktoś inny niż dotychczas?
Wzruszająca i porywająca opowieść Davida Wagnera opiera się na rzeczywistych przeżyciach autora. To zapis egzystencjalnej podróży w głąb siebie. Bez zbędnego sentymentalizmu autor zmusza do refleksji nad tym, co znaczą odpowiedzialność, szczęście, miłość i śmierć.
W roku 2013 Przeszczepione życie zostało uhonorowane Nagrodą Lipskich Targów Książki, a w 2014 uznane za najlepszą współczesną powieść obcojęzyczną w Chinach.
Po lekturze tej książki o wielu aspektach życia myśli się inaczej.
„Die Welt”
Jeszcze nie słyszałem, by ktoś w ten sposób mówił o chorobie: lekko, precyzyjnie, z dystansem, a przy tym – i to jest zagadka – z melancholią. David Wagner dysponuje rodzajem humoru, który jest dostępny tylko komuś, kto był przygotowany na śmierć.
Eugen Ruge
David Wagner, ur. w 1971 roku w Andernach w Niemczech, studiował literaturoznawstwo i historię sztuki w Bonn, Paryżu oraz Berlinie, gdzie obecnie mieszka. Zadebiutował w roku 2000 powieścią Meine nachtblaue Hose. Dotychczas opublikował sześć powieści oraz tomiki poezji i prozy, opowiadania, felietony, a także zbiory esejów. Należy do grona najwybitniejszych pisarzy niemieckich średniego pokolenia.
Ponad dwadzieścia tysięcy osób w Meksyku uznaje się dziś za zaginione. Ni żywi, nie martwi, bez tożsamości, bez ochrony prawnej, bez nadziei na odnalezienie. Ofiary zaginięć,
w które uwikłany jest aparat władzy. Autor nie tylko przedstawia problem, ale też szuka przyczyn zjawiska i łączy pozornie niezwiązane ze sobą fakty. To wszystko pozwala mu odkryć przerażającą prawdę – wymuszone zaginięcia to narzędzie terroru państwa, z którego zyski czerpie przestępczość zorganizowana i międzynarodowe koncerny.
„Żywi czy martwi?” to dziennikarskie śledztwo ujawniające przerażające rozmiary procederu. Na podstawie rozległych badań w terenie, rozmów z ocalałymi ofiarami uprowadzeń i rodzinami zaginionych, wywiadów z politologami, działaczami i funkcjonariuszami państwowymi Federico Mastrogiovanni kreśli ponurą panoramę złożonego zjawiska, które na pierwszy rzut oka zdaje się pozbawione wszelkiego sensu.
Dowiadujemy się, że przymusowe zaginięcia były sposobem Hitlera na pozbycie się niewygodnych osób, a Meksyk jest pierwszym krajem, który stosuje tę metodę po drugiej wojnie światowej. Poznajemy historie pojedynczych osób, a każda z nich dotyka innego problemu – zaginięć nielegalnych imigrantów, przypadkowych zaginięć niewinnych ludzi w trakcie operacji policyjnych, walk między grupami przestępczymi czy chęci kontrolowania terenów bogatych w zasoby naturalne. Cały świat dowiedział się o tym procederze we wrześniu 2014 roku, kiedy miało miejsce głośne zaginięcie 43 studentów.
Owiana legendą wyspa Hiddensee na Bałtyku znajduje się, jak mówią, „po tamtej stronie wiadomości” i poza czasem. Pewnego dnia dociera na nią Ed, który chce uciec od swojego dotychczasowego życia. Zostaje pomywaczem w zmywalni U Klausnera ? knajpie położonej wysoko nad morzem ? gdzie poznaje Kruso. Między mężczyznami nawiązuje się trudna przyjaźń. Kruso, mistrz i patron wyspy, wtajemnicza Eda w nocne obrzędy pracowników sezonowych, w czasie których Ed przeżywa inicjację seksualną. Kruso to sekretny inspirator wspólnoty, którą spaja obietnica, że każdy rozbitek, wyrzucony poza nawias państwa i życia, zdoła w ciągu trzech nocy dotrzeć do korzeni wolności. Jednak wydarzenia z jesieni 1989 roku wstrząsają wyspą, a jej mieszkańcom pozostaje tylko walka na śmierć i życie.
„Dzięki debiutanckiej powieści dojrzały poeta, jakim jest Seiler, od razu trafia do pierwszej ligi niemieckich pisarzy” Die Zeit
„Kruso to pierwsza poważna literacka odpowiedź na Czarodziejską górę Tomasza Manna” Der Spiegel
„Po prostu przeczytajcie tę niezwykle poetycką powieść!” Zeit Online
Książka jest poświęcona niektórym motywom pielęgniarki we współczesnej literaturze światowej. Kluczem do ich wyboru są zawarte w nich doniosłe idee lub zbiór ważnych kategorii myślowych ściśle z sobą powiązanych. Każdy z prezentowanych motywów pielęgniarki rządzi się własną logiką, ma swoje wyobrażenia normatywne i niepowtarzalne przesłanie. Dzięki temu wszystkie ukazują jakąś istotną prawdę o fenomenie kobiety parającej się pielęgniarstwem, która spełnia się w różnych kontekstach sytuacyjnych, i ewokują specyfikę jej filozofii istnienia oraz sens bycia w świecie. Publikacja pozwala także poznać najbardziej współczesne sposoby portretowania pielęgniarki w literaturze oraz uchwycić wygenerowany przez nie nastrój intelektualny wokół pielęgniarstwa.
Kultura strategiczna Turcji za czasów Atatürka stanowi studium przypadku rozwoju kultury strategicznej w szczególnym momencie transformacji kulturowo-politycznej Turcji. Autorka omawia źródła kultury strategicznej, wskazuje kulturowe aspekty, na których się ona opiera, oraz analizuje jej nośniki i skutki. W polskiej literaturze przedmiotu nie istniała do tej pory tak precyzyjna analiza kultury strategicznej omawianego państwa, dlatego publikację należy uznać za nowatorską. W pracy wykorzystano dziesiątki opracowań oraz wiele artykułów i raportów, jest ona także wynikiem wieloletnich badań prowadzonych w Turcji, co dodatkowo podnosi jej wartość.
„Publikacja Agaty Karbowskiej jest szczególnie frapującym obrazem tożsamości kraju, w którym obecnie następują dziejowe zmiany, i stanowi pokłosie badań, jakie prowadziła Autorka w ciągu swoich licznych podróży do Turcji. Miała zatem niepowtarzalną okazję, aby nie tylko zebrać dużą ilość materiału badawczego, lecz również poczuć atmosferę kraju na fali wielkich przemian. (…) Omówienie pewnych aspektów społeczno-gospodarczych, wzbogaconych polityczno-ekonomicznymi oraz zapleczem historycznym dotyczącym nowo utworzonej Turcji, poparte świeżym spojrzeniem na ten kraj, wydaje się nie do przecenienia. Niewątpliwym walorem publikacji jest bez wątpienia fakt, że w związku z wielką popularnością kwestii strategii Turcji jako obiektu analizy stanie się ona punktem odniesienia dla wielu badaczy”.
Z recenzji naukowej prof. dr. hab. Huberta Królikowskiego
W dzisiejszym dyskursie publicznym prawda uległa wręcz cudownemu rozmnożeniu. Każdy rości sobie pretensje do posiadania „swojej” prawdy i domaga się jej uznania (ang. recognition) przez innych. Tym bardziej warto przypominać o niebezpieczeństwach związanych z używaniem i nadużywaniem tego pojęcia. Prawda emancypuje i wyzwala, ale potrafi także niszczyć. Co gorsza, gdzie zbyt dużo prawdy, tam na ogół za mało sensu – a to sprawia, że i prawda sama w takich warunkach z czasem staje się zupełnie bezsensowna.
O relacji między tymi dwiema ważnymi kategoriami epistemologicznymi, a właściwie o zgubnych skutkach zastępowania sensu prawdą traktuje niniejsza książka. Dlatego wierzę, że zawarte w niej rozważania mają uniwersalną wartość, nawet jeśli bezpośrednim przedmiotem badań są tu koncepcje uważane przez wielu za zamknięty rozdział historii.
Autorka
Od czasów Arystotelesa wiemy, że na każdy akt komunikacyjny składają się co najmniej trzy elementy: nadawca komunikatu, jego odbiorca i sam komunikat, a więc dwoje ludzi i relacja między nimi. Na tej podstawie zbudowano rozmaite modele komunikacyjne, pozwalające nam zrozumieć istotę procesów komunikacyjnych. Współczesny świat, w którym komunikat stał się cenny i jednocześnie bezprecedensowo powszechny, wymaga jednak czegoś więcej niż sama wiedza o komunikowaniu się – wymaga zarządzania tym procesem, czyli brania odpowiedzialności za jego kształt i przyszłość. Brzmi jak misja niemożliwa? Zapewne można tak to postrzegać, aczkolwiek istota ludzka ma to do siebie, że lubi się uczyć i jest w tym niezwykle skuteczna, a więc może się także nauczyć, jak robić rzeczy niemożliwe. Niniejsza książka stanowi zaproszenie do wspólnej nauki, bilet w przyszłość, w której jest miejsce dla człowieka, w przyszłość, którą może stworzyć komunikacja, budowanie więzi i mostów między ludźmi. Czas, by zarządzanie wzięło za to budowanie odpowiedzialność.
Osoby ciepiące na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne mogą odczuwać irracjonalny lęk przed zarazkami lub obsesyjnie sprawdzać niektóre rzeczy, mogą nawet się czuć uwięzione przez własne natrętne myśli. Znalezienie skutecznej pomocy może być dużym wyzwaniem, zwłaszcza gdy dotychczasowe metody terapeutyczne i leki okazały się nieskuteczne.
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Poradnik z ćwiczeniami opartymi na uważności i terapii poznawczo-behawioralnej, łącząc praktykę uważności z terapią poznawczo-behawioralną (CBT), oferuje praktyczne i przystępne narzędzia pozwalające kontrolować niechciane myśli i kompulsywne zachowania wynikające z OCD.
Znajdują się tu rozdziały poświęcone wielu popularnym odmianom OCD, umożliwiające czytelnikom rozpoznanie objawów, a także przykłady i pomysły ułatwiające terapeutom niesienie pomocy pacjentom. Forma zeszytu ćwiczeń pozwala czytelnikowi uważnie przyjrzeć się temu, w jaki sposób OCD zyskało nad nim władzę, i pokazuje konkretne ćwiczenia pomagające odzyskać życie i tożsamość wolne od zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych.
„Wspaniała i świetnie napisana książka, pełna barwnych i pomocnych przykładów. Będzie stanowić znaczne wsparcie dla osób cierpiących na OCD i podobne choroby. Przekazuje bardzo użyteczne i praktyczne narzędzia radzenia sobie z objawami OCD. To niezwykle ważna praca, która ogromnie pomoże pacjentom”.
– Michael A. Jenike, doktor medycyny, profesor psychiatrii w Harvard Medical School
Małgorzata Michel stawia sobie za cel „zaprezentowanie zjawiska specyfiki wykluczenia społecznego w przestrzeniach miejskich poprzez badanie symboli i inskrypcji pozostawionych na murach przez dzieci ulicy i członków gangów młodzieżowych, […] które są niezbywalnym elementem prowadzonych w przestrzeniach miejskich »gier ulicznych« w wykluczenie społeczne, pełnią funkcje socjalizacyjne, stanowią element strategii i podejmowanych na scenie wykluczeń ról społecznych, tworzą kulturę wizualną ulicy, a przez to są »grypsem« drugiego życia miasta”. Z tak nakreślonych badań i analiz Autorka wyprowadza wiele wniosków dla pedagogiki resocjalizacyjnej w działaniu, kreującej odpowiednie procesy wychowawczego oddziaływania w wykluczonych przestrzeniach miejskich, odwołując się w tym względzie zwłaszcza do paradygmatu interpretatywnego i mieszczących się w nim założeń symbolicznego interakcjonizmu, a także do dokonań pedagogiki społecznej w zakresie meliorowania i przekształcania zaniedbanych kulturowo środowisk wychowawczych, opierając się na potencjale pedagogicznym tych społeczności.
Książka Gry uliczne w wykluczenie społeczne w przestrzeni miejskiej wnosi do pedagogiki resocjalizacyjnej ważne wątki teoretyczne wyjaśniające mechanizmy marginalizacji oraz wykluczenia społecznego dzieci i młodzieży żyjących i wychowujących się w szczególnie upośledzonych socjalnie i kulturowo rejonach wielkich miast. Autorka analizuje również liczne przesłanki prakseologiczne do kreowania odpowiednich oddziaływań resocjalizacyjnych skoncentrowanych nie tyle na wykolejonych społecznie jednostkach, ile na zdezorganizowanych czy też dysfunkcjonalnych środowiskach wychowawczych, jakimi pozostają analizowane w pracy dzielnice miast.
Proponowane przez Małgorzatę Michel rozwiązania kreujące działania resocjalizacyjne wykorzystujące potencjały tkwiące w wykluczonych przestrzeniach miast wnoszą do teorii i praktyki resocjalizacyjnej niezmiernie ważny i niestety dość niechętnie podejmowany wątek badawczy i aplikacyjny. Z tego też względu uznaję rozprawę za dzieło oryginalne i wnoszące nowe wątki teoretyczno-metodologiczne i prakseologiczne dla współczesnej pedagogiki resocjalizacyjnej.
Z recenzji prof. dr. hab. Wiesława Ambrozika
„Praca ma w dużej mierze charakter monografii empirycznej podejmującej problem wyznaczników zdrowia u pacjentów poddanych przeszczepowi szpiku kostnego. Kwestia ta nie miała do tej pory szerszego opracowania w polskiej psychologii zdrowia”.
Z recenzji prof. dra hab. Władysława Łosiaka
„Książka Heleny Wrony-Polańskiej jest interesującym wkładem w dorobek polskiej psychologii zdrowia. Przedstawiony w niej autorski model psychologicznych, behawioralnych i społecznych uwarunkowań służących zachowaniu kondycji zdrowotnej oraz zastosowanie tej koncepcji do opisu i wyjaśnienia wpływu tych czynników na rezultat terapii chorób białaczkowych są teoretycznie i doświadczalnie uzasadnione, a także przydatne zarówno w profilaktyce, jak i w pracy z pacjentami. W nauce polskiej, w zakresie badań osób chorych na białaczki i po przeszczepie szpiku kostnego, jest to praca pionierska”.
Z recenzji prof. dra hab. med. Aleksandra B. Skotnickiego
Autorzy i redaktorzy niniejszej publikacji pragną przypomnieć wkład Ośrodka Badań Prasoznawczych i „Zeszytów Prasoznawczych” w rozwój polskiego medioznawstwa i odpowiedzieć na pytania: „w jaki sposób dorobek «Zeszytów Prasoznawczych» promieniował na inne ośrodki badawcze krajowe i zagraniczne?”, a także „co czasopismo to zawdzięczało ideom zaczerpniętym z innych krajów?”.
Naszym największym życzeniem jest, by publikacja ta stała się okazją do zwrócenia uwagi na okoliczności powstawania, rozwoju i instytucjonalizacji polskiego prasoznawstwa, którego „Zeszyty Prasoznawcze” były ważnym ogniwem, i głosem w dyskusji o przyszłości tej dyscypliny w czasach mediów cyfrowych.
W książce oddanej w Państwa ręce pochyliliśmy się nad filmami odrzuconymi, niechcianymi i zbędnymi, które wystarczyło poddać recyklingowi, by odkryć istne wysypisko znaczeń. Recykling ten nie równał się jednak prostemu zatarciu granic między kulturą niską a wysoką - interesowała nas przede wszystkim sama dynamika procesów inkluzji i ekskluzji, pozornie niewinna, a w rzeczywistości polityczna, ustalająca kanony oraz kształtująca wyobrażenia widzów nie tylko o kinie, lecz także rzeczywistości. Przeciwstawiając się akademickim resentymentom za kanonem, uprawiamy semiotykę śmieci, w ramach której hegemonię estetyki zastąpiliśmy krytycyzmem innego rodzaju, opierającym się na diagnozie zjawisk społecznych, politycznych czy kulturowych. Dlatego też w niniejszej publikacji Alain Resnais sąsiaduje z Lloydem Kaufmanem, niszowe kino meksykańskie z filmami studia The Asylum, zaś ostrze krytyki skupia się na Hollywood, a nie na Bollywood.
Na popularność radia wpłynął jego plebejski charakter. Miało ono tę przewagę nad gazetą, że mogli z niego korzystać również analfabeci, a warto pamiętać, że sto lat temu, nawet w krajach rozwiniętych, nie wszyscy potrafili czytać. Marshall McLuhan przyrównywał radio do plemiennych bębnów, które przekazują wiadomość coraz dalej i dalej. Taka właśnie jest istota radia. Informację o zdarzeniu w jednym miejscu, nadaną przez miejscową stację, podchwytują inne rozgłośnie i przekazują dalej. Przypomina to fale rozchodzące się po stawie, do którego ktoś wrzucił kamyk. Radio nie istnieje bez ludzi, którzy je tworzą. Często są to pasjonaci przygotowujący znakomite audycje za marne pieniądze. Polska jest potęgą w dziedzinie sztuki radiowej. Gdybyśmy jako kraj mieli takie osiągnięcia jak w sztuce radiowej, to bylibyśmy światowym mocarstwem. I to raczej za sprawą pań dziennikarek niż panów dziennikarzy radiowych.
Jako redaktorzy tej książki mamy nadzieję, że zebrane w niej wyniki prac badawczych będą służyć zarówno samym dziennikarzom radiowym, jak i środowisku akademickiemu w refleksji nad obecnym stanem oraz przyszłością radia i jego pracowników. Mamy też nadzieję, że okażą się inspiracją do kolejnych projektów badawczych, służących lepszemu rozumieniu tego szlachetnego medium komunikacyjnego.
Bogusław Nierenberg, Jan Kania, Jan Kreft
Judasz, najsłynniejszy zdrajca w dziejach. Ale kim był naprawdę - i co znaczy dla nas dzisiaj?
W tej fascynującej biografii historyczno-kulturowej pisarz oraz twórca programów radiowych i telewizyjnych Peter Stanford bada cieszącą się najgorszą opinią biblijną postać: słynnego Judasza Iskariotę, który zdradził Jezusa pocałunkiem. Rozpoczynając od analizy tekstów ewangelicznych Stanford zastanawia się, jak doszło do tego, że od dwóch tysięcy lat samo imię Judasza jest synonimem zdrady.
Czy jednak Judasz był zły do szpiku kości, czy też zarzuty stawianie mu przez chrześcijaństwo to pomyłka sądowa? Czy inspiratorem jego zdrady mógł być nie diabeł, lecz Bóg? Czy stanowiła ona element Boskiego planu, który umożliwił śmierć Jezusa i Jego zmartwychwstanie? Czy Judasz był wykonawcą woli Boga, czy narzędziem Szatana? „Sam będziesz musiał zdecydować”, jak śpiewał w latach sześćdziesiątych Bob Dylan, „czy Bóg był po stronie Judasza Iskarioty”.
Tamta zdrada, przypieczętowana „pocałunkiem Judasza”, której skutkiem było skazanie i egzekucja Jezusa, odbija się echem także w naszej zeświecczonej epoce, w życiu jednostek i całego społeczeństwa, nie tylko w sferze religijnej, ale także w polityce i gospodarce. Stanford przekonuje, że Judasz stanowi ucieleśnienie naszych najgłębszych lęków związanych z przyjaźnią, zdradą i problemem zła.
W dwudziestym pierwszym wieku imię Judasza Iskarioty nadal symbolizuje obiekt miażdżącego potępienia, odrażającego zdrajcę, jak w singlu skandalizującej Lady Gagi z 2011 roku, zatytułowanym „Judasz”, którego tematem jest miłość do złego faceta. „Jezus jest moją cnotą,” śpiewa artystka w promocyjnym wideoklipie pełnym wizerunków i odniesień religijnych, „a Judasz jest demonem, przy którym trwam”.
Czym jest nihilizm instynktowny? Dlaczego Octavio Paz uważał, że Meksykanie są nihilistami? Jak dalece można wiązać nihilizm ze specyfiką narodu? Autorka książki odpowiada na powyższe i wiele innych pytań, wziąwszy na warsztat eseje Paza oraz literackie obrazy Meksykanów u Eleny Poniatowskiej, Juana Rulfa, Carlosa Fuentesa i przedstawicieli Beat Generation. Istnieje pewna forma nihilizmu dotychczas niezauważona bądź przemilczana, a będąca przy tym najgłębiej wrośniętą w strukturę człowieka – pisze Karolina Feć, systematyzując to, co implicite zawarł Paz w Labiryncie samotności – zaś figura Meksykanina służy za poręczny przykład jej ukazania w konkretnych okolicznościach. Czytelnik otrzymuje wyczerpujące wprowadzenie do rozumienia tytułowego zjawiska dzięki rozdziałom poświęconym nihilizmowi europejskiemu oraz filozofii meksykańskiej. Choć nihilizm instynktowny „rodzi się” w Meksyku, jego zasięg nie pokrywa się z granicami tego państwa, lecz przenika inne obszary rzeczywistości, być może także tę nam najbliższą.
„Zdecydowanym walorem publikacji jest nie tylko to, że wypełnia generalną lukę w polskich badaniach nad filozofią latynoamerykańską, ale również to, iż bardzo szczegółowo traktuje o zagadnieniach zupełnie u nas nieobecnych, jak: filozofia meksykanizmu wraz z koncepcjami kluczowych autorów zwrotu humanistycznego w Meksyku; filozoficzna strona twórczości Paza, znanego głównie jako poeta; wątek nihilizmu w literaturze meksykańskiej. Dzięki temu książka ma szansę dotrzeć do różnych grup czytelników: filozofów, kulturoznawców, filologów, miłośników poezji i literatury latynoamerykańskiej, a nawet historyków zorientowanych na problematykę Ameryki Centralnej. Autorka, zgodnie zresztą ze swoją specjalizacją, wykracza poza Europę, by przybliżyć czytelnikom meksykańską odsłonę nihilizmu, co czyni w sposób rzetelny, przenikliwy i przystępny, posługując się przy tym barwnym, acz precyzyjnym językiem”.
Z recenzji prof. dr. hab. Bogdana Banasiaka
Księgozbiór Heleny Dąbczańskiej powstał we Lwowie na przełomie XIX i XX wieku. Celem kolekcjonerki była nie tylko realizacja własnej pasji bibliofilskiej, ale także zachowanie zbiorów dla przyszłych pokoleń. Dlatego jeszcze za życia przekazała je Muzeum Narodowemu w Krakowie. Niniejsza monografia przedstawia dzieje biblioteki i analizę jej zawartości na tle zjawisk charakterystycznych dla lwowskiej kultury książki tamtych czasów. Przedmiotem opisu są utwory autorów kresowych, bibliofile, miejsca nabywania książek oraz oprawy lwowskich introligatorów.
Publikacja może być interesująca nie tylko dla historyków książki, lecz także dla osób, które chcą poznać losy niezwykłej postaci, jaką była Helena Dąbczańska, i czasy, kiedy życie toczyło się powoli, a „stara książka chodziła w blasku".
Irena Gruchała przez wiele lat pracowała w Bibliotece Jagiellońskiej, zajmując się między innymi jej komputeryzacją, a od 2001 roku jest wykładowcą Instytutu Informacji Naukowej i Bibliotekoznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Ideą przewodnią pracy jest, jak się zdaje, próba syntetycznego przedstawienia współczesnej katolickiej myśli społecznej, jej całościowy uporządkowany wykład. To arcyważne (i niełatwe!) zadanie, gdyż nauka społeczna Kościoła na ogół prezentowana jest w ujęciu historycznym, współczesne encykliki społeczne papieży zaś analizowane są często jako niezwiązane z sobą i odseparowane od kontekstu dokumenty. Tymczasem Autor unika ryzyka dekontekstualizacji, starannie osadzając swą analizę nauczania Kościoła zarówno w historycznym kontekście katolickiej tradycji intelektualnej, jak i w aktualnym kontekście rzeczywistości społecznej. Jego praca ma charakter interdyscyplinarny: nie ogranicza się do akademickich rozważań nad Platońskim światem idei, ale konfrontuje je ze światem realnym, z wynikami badań innych dziedzin nauki. W rozdziałach pierwszym i ósmym możemy się więc zapoznać z odkryciami antropologicznymi, w rozdziale trzecim z badaniami socjologów, w rozdziale piątym z problematyką przyrodniczo-ekologiczną, we wszystkich zaś kontrapunktem dla historii idei jest nauka ekonomii.
Z recenzji dra hab. Jarosława Tomasiewicza
Rafał Łętocha – ur. 1973, politolog i religioznawca. Doktor habilitowany nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce, kierownik Zakładu Historii Stosunków Państwo–Kościół w Instytucie Religioznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego, profesor i kierownik Zakładu Myśli Politycznej i Teorii Polityki w Instytucie Nauk Politycznych Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Rotmistrza Witolda Pileckiego w Oświęcimiu. Jego zainteresowania koncentrują się wokół historii idei oraz relacji pomiędzy religią a sferą polityczną. Autor książek: Katolicyzm a idea narodowa. Miejsce religii w myśli obozu narodowego lat okupacji (Lublin 2002), „Oportet vos nasci denuo”. Myśl społeczno-polityczna Jerzego Brauna (Kraków 2006) i O dobro wspólne. Szkice z katolicyzmu społecznego (Kraków 2010).
Bohaterowie pracy należą do innych pokoleń, realizują zdecydowanie odmienną estetykę sceniczną i inaczej komunikują się z widzami, nie wystawiają tych samych sztuk i kierują zespołami artystycznymi w innym czasie i w innych miastach. Autorce udało się jednak w bardzo interesujący sposób tak omówić ich stosunek do «wspólnoty narodowej», żeby ukazać historyczną zmienność tego pojęcia, czynniki warunkujące jego performatywną istotę. A ponadto wnikliwie przedstawić skomplikowane relacje między tak rozumianą wspólnotą a komunikacją w teatrze i jej inscenizacyjno-estetycznym wymiarem”.
Z recenzji prof. dr hab. Małgorzaty Sugiery
„Spór wokół Narodowego Starego Teatru skłonił historyków teatru, krytyków, publicystów i dziennikarzy do ponownego przemyślenia idei teatru narodowego. Naprzeciw tej dyskusji wychodzi teraz Monika Kwaśniewska z przemyślaną rozprawą naukową, która pogłębia i porządkuje podjętą refleksję”.
Z recenzji dr. hab. Jacka Kopcińskiego, prof. UKSW
„Doprawdy nieczęsto się zdarza, aby rozprawa naukowa pozostawała w tak bliskim związku z bieżącym życiem teatralnym i jednocześnie z życiem publicznym, co więcej, aby tak udatnie łączyła konieczny dystans badawczy z silnym zaangażowaniem osobistym, tak trafnie diagnozowała stan emocji zbiorowych, tak wszechstronnie rozpatrywała konstelację nawarstwiających się okoliczności. Największą zdobyczą pracy są świetnie uargumentowane rewizje interpretacyjne, poprzedzone precyzyjnymi analizami przedstawień i przenikliwymi analizami recenzji jako przejawów dyskursu publicznego”.
Z recenzji prof. dr. hab. Zbigniewa Majchrowskiego
Choć Bliski Wschód nie słynie z tolerancji religijnej, na jego terenie od wieków żyją wyznawcy fascynujących i niecodziennych religii. Jedni uznają greckich proroków za wcielenie Boga, inni czczą Lucyfera pod postacią pawia, jeszcze inni wierzą, że dzięki reinkarnacji mogą żyć nieprzerwanie od tysięcy lat. Religie te są ostatnim śladem wielkich imperiów Starożytności: Persji, Babilonii i Egiptu faraonów. Przez lata ich wyznawcy opanowali sztukę przetrwania w świecie ciągłych najazdów obcych i przymusu asymilacji. Dzisiaj na Bliskim Wschodzie opanowanym wojenną zawieruchą muszą się jednak oni zmierzyć z większymi niż do tej pory zagrożeniami.Spadkobiercy zapomnianych królestw to zapis podróży do odległych, często niedostępnych miejsc, w których wyznawcy tych tajemniczych religii wciąż walczą o przetrwanie. W Iraku Russel mieszka wśród Mandejczyków i Jazydów, w Iranie odwiedza Zoroastrian, w Egipcie natomiast zgłębia tradycje Koptów. Poznaje ich historie, uczestniczy w obrzędach i stara się zrozumieć niebezpieczeństwa, jakie na nich czyhają. Na początku XX wieku w islamie, religii niegdyś znanej z tolerancji, pojawiły się bojownicze sekty ekstremistów. To właśnie ich działalność oraz wciąż odczuwalne skutki inwazji państw Zachodu najbardziej zagrażają dziś mniejszościom religijnym. W miarę jak coraz więcej młodych wyznawców ucieka na Zachód w poszukiwaniu wolności i pracy, religie te stają jednak przed groźbą całkowitego zniknięcia.Czerpiąc wiedzę z podróży i badań archiwalnych, Russel przedstawia przeszłość, teraźniejszość i niepewną przyszłość wyjątkowych religii Bliskiego Wschodu.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
