Jakość życia oraz zdrowie ludzi zależą od wielu różnych czynników. Mając wiedzę o ich znaczeniu, można łatwiej podejmować właściwe decyzje, aby żyć długo i w dobrym zdrowiu. Przede wszystkim należy brać pod uwagę indywidualną odpowiedzialność za stan własnego zdrowia. Trzeba jednak wiedzieć, że mózgi ludzi są nastawione na poznawanie otoczenia, a nie analizowanie siebie. Konieczne jest zatem wkładanie wysiłku w działania na rzecz świadomego zarządzania swoimi działaniami. Można tutaj wskazać na racjonalność w odżywianiu się, utrzymywanie organizmu w ruchu, budowanie relacji z innymi ludźmi, a także stawianie sobie celów i kierowanie się własnym systemem wartości. Zachowania i praktyki prozdrowotne ludzi są również kształtowane przez różnorodne narzędzia komunikacji, w tym promocji i reklamy. W trosce o wspólne dobro istotne jest tworzenie uregulowań prawnych, które pozwolą na podejmowanie działań zgodnych z interesem wszystkich podmiotów z obszaru rynku zdrowia. Dotyczy to poprawności reklamy artykułów żywnościowych i farmaceutycznych, opakowań produktów, sposobów ich ekspozycji na półkach sklepowych oraz przestrzegania etyki w sferze konkurencji rynkowej. Autorzy, reprezentując nauki prawne i ekonomiczne, połączyli swą wiedzę i doświadczenia, aby podzielić się krytycznymi refleksjami na temat uwarunkowań w procesie podnoszenia jakości życia i zdrowia społeczeństwa.
Polski Hamlet sytuuje się wobec nierozwiązywalnych problemów: wobec ojca, który zginął w Katyniu, więc nie można się przeciwko niemu buntować; wobec niemożności realizacji własnej seksualności obarczonej społecznym tabu; wobec kryzysu rodziny, w której kobiety redefiniują swoją pozycję; wobec władzy, która od 1945 roku zawsze jest podejrzana; wobec państwa, które jest, ale równie szybko może go nie być. Nasz Hamlet wciąż tkwi w czasie wyłamanym ze stawu, dlatego jest Bohaterem Polaków. Hamlet to nasza sytuacja. Hamlet.pl ukazuje procesy myślenia Hamletem i obecność dzieła Williama Szekspira w powojennej kulturze polskiej. Punktem wyjścia proponowanych analiz jest diagnoza Stanisława Wyspiańskiego ze „studium o Hamlecie” (1905): „W Polsce zagadką Hamleta jest to: co jest w Polsce – do myślenia”. Autorka pokazuje, jak za pomocą Hamleta podejmowano fundamentalne kwestie: pamięci i ojców, władzy i polityki, tożsamości i ciała, seksualności i płci, sztuki i teatru. Hamlet może posłużyć jako rodzaj katalizatora, który pozwala te kwestie ujawnić, zdiagnozować, wystawić i skomentować, a także w ogóle je poruszyć, żeby się z nimi zmierzyć. Uchwycenie dynamiki recepcji Hamleta umożliwia wykorzystanie narzędzi performatyki, gdyż najlepiej uzmysławia, że jest to dzieło „w ruchu”, powtarzalny scenariusz działań, który funkcjonuje w obiegu energii społecznych, zawsze w kontekście danego czasu i sytuacji społeczno-politycznej. Perspektywa teatrologiczna daje natomiast możliwość śledzenia procesów recepcji w szczególnie wrażliwym na społeczno polityczne zmiany medium, jakim jest teatr. Jako materiał badawczy posłużyły przede wszystkim polskie inscenizacje Hamleta, ale też dzieła literackie i filmowe, eseistyka czy prace krytyczne. Pozwalają one bowiem nie tylko pokazać uwarunkowania polskiej recepcji i specyfikę polskich interpretacji, lecz nade wszystko zastanowić się nad tym, jaką diagnozę dzieło Szekspira stawia naszej rzeczywistości.
To książka o niezwykłych relacjach ludzi i algorytmów Google i Facebooka. O nowej inkarnacji władzy – władzy społecznych algorytmów. Żyjemy w kulturze algorytmów, w czasach algokracji wpływającej na decyzje polityczne, kariery, na to, z kim się komunikujemy, co czytamy, oglądamy… Algorytmy społeczne mają wpływ na społeczny dobrostan, mogą kształtować formacje społeczne, oddziaływać kulturowo i bezpośrednio wpływać na indywidualne życie. Kreują dynamiczny przepływ symboli, są częścią nowego świata, w którym ludzki udział w przekazywaniu informacji nie jest już niezbędny. Mamy do czynienia z dziełem wybitnym, erudycyjnym, pracą świetnie napisaną i pionierską na gruncie polskim. Prof. dr hab. Stanisław Jędrzejewski, Akademia Leona Koźmińskiego Autor włożył ogrom pracy w zebranie bogatych zagranicznych i polskich materiałów o tak licznych elementach teorii i praktyki nowych mediów. Zasługuje na uznanie swej monografii jako znaczącego osiągnięcia naukowego. Prof. zw. dr hab. Tomasz Goban-Klas, Prof. em. Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kierownik Katedry Mediów, Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie
Książka przedstawia współczesne ruchy queerowe poprzez głosy i refleksje aktywistów i aktywistek od lat zaangażowanych w działania na rzecz praw osób LGBTQ. Autorka skupia się na zbudowaniu socjologicznego portretu prezentującego queerowy aktywizm na podstawie narracji osób go współtworzących. Chodziło o ukazanie wewnętrznych dyskusji, negocjacji celów czy różnorodności idei obecnych wśród działaczy i działaczek. Publikacja ta, będąc pewnego rodzaju lustrem omawianych ruchów, pokazuje, że mimo wewnętrznych napięć wynikających z różnorodności ram działań kolektywnych tytułowa „queerowa solidarność” jest nie tyle oddalonym i nierealizowalnym, utopijnym projektem, ile raczej codzienną, związaną z wieloma trudnościami i wewnętrznymi konfliktami, praktyką. Mówienie o codziennej solidarności nie ma na celu tuszowania czy przemilczania różnic oraz sporów pomiędzy działaczami i działaczkami, ale raczej dowartościowanie społecznego aktywizmu.
Solidarność queerowa jest na gruncie polskiej literatury naukowej pierwszą tak szeroko zakrojoną analizą ruchów społecznych działających na rzecz członków mniejszości seksualnych. Autorce udało się w przekonujący sposób zaprezentować złożoność rodzimych ruchów queerowych oraz różnorodność motywacji, celów i strategii preferowanych przez aktywistki i aktywistów, a jednocześnie zaakcentować nadrzędną w ich działaniach zasadę solidarności. Książka Justyny Struzik powinna być lekturą atrakcyjną poznawczo nie tylko dla czytelników zajmujących się socjologią ruchów społecznych czy socjologią seksualności, ale również dla wszystkich zainteresowanych współczesnymi przemianami społeczno-kulturowymi.
Fragment recenzji dr hab. Doroty Majki-Rostek, prof. Uwr
Tematem przewodnim książki Marty Stańczyk są przemiany, jakie zaszły w kinie w ostatnich latach. Choć autorka skupia się na nurcie nazywanym przez krytyków slow cinema – czyli filmach, które akcentują powolność i trwanie, różne sposoby przeżywania czasu – to nie przeciwstawia ich utworom gatunkowym, lecz zmierza do podważenia myślenia w kategoriach opozycji binarnych. Źródłem inspiracji jest dla niej przede wszystkim fenomenologia egzystencjalna, ale do pewnego stopnia również filozofia Gilles’a Deleuze’a, i to pomimo wyraźnego zdystansowania się badaczki wobec koncepcji kina w ujęciu francuskiego myśliciela (w którym niektórzy krytycy dopatrywali się patrona slow cinema). Głównym punktem odniesienia jest w tej książce kategoria afektu, dzięki czemu wpisuje się ona w zwrot afektywny we współczesnej humanistyce, na razie słabo obecny w polskich badaniach filmoznawczych. Jednym z wielu atutów Czasu w kinie jest mocne osadzenie rozważań teoretycznych w analizach konkretnych przykładów filmowych, bardzo dobra znajomość kontekstów historycznych oraz przekonujące wyjaśnienie tego, na czym
polega cielesne i zmysłowe doświadczenie kina. Książkę można także czytać jako udaną próbę opisania głównych wyznaczników poetyki slow cinema (w odniesieniu do kategorii powtórzenia, nudy czy realizmu), a przez to umożliwiającą dostrzeżenie cech łączących filmy tak różnych twórców, jak Lisandro Alonso, Corneliu Porumboiu, Tsai Ming-liang, Lav Diaz, Albert Serra, Amat Escalante i Apichatpong Weerasethakul.
Z recenzji prof. dr. hab. Krzysztofa Loski
Książka Tomasza Z. Majkowskiego należy do ciągle nielicznych polskich opracowań jednego z najważniejszych zjawisk współczesnej kultury popularnej, jakimi są cyfrowe gry wideo. Łączy w sobie zalety kompetentnego przewodnika (przydatnego zarówno dla początkujących, jak i dla zaawansowanych) po tym rozległym kontynencie powszechnej rozrywki, coraz bardziej wyrafinowanej technologii, niezwykle dochodowego kulturowego przemysłu oraz nieprzerwanie rosnącej, wielomilionowej rzeszy entuzjastycznych konsumentów wszystkich pokoleń – z walorami oryginalnej, profesjonalnej kulturowej analizy tego ważnego fenomenu dzisiejszej cyberkultury. Zainteresowania autora skupiają się na centralnej formie czy gatunku tego świata gier cyfrowych, którą autor nazywa gropowieściami. Ich aspekty growe podporządkowane są przebiegom fabularnym, niosącym całościową, złożoną, pełną „różnojęzycznych” napięć ideowych wizję świata, wyłaniającą się w toku przygód poszukującego w nim swego miejsca działającego człowieka. Tomasz Z. Majkowski zarysowuje genealogię owych gropowieści, dostrzegalną już w tradycji kultury ludowej, ewolucyjne przemiany, jakie zaszły w rozwoju tego gatunku w ostatnim ćwierćwieczu, oraz najbardziej charakterystyczne cechy składające się na jego poetykę, którą ciekawie i pomysłowo analizuje na licznych przykładach, odkrywczo inspirując się teorią różnojęzyczności, dialogowości i polifonii Michaiła Bachtina.
Prof. dr hab. Ryszard Nycz
Tomasz Z. Majkowski – groznawca, badacz literatury i kultury popularnej. Adiunkt w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego i kierownik funkcjonującego tamże Ośrodka Badań Groznawczych. Członek założyciel stowarzyszeń Central and Eastern European Game Studies oraz Games and Literary Theory. Mieszka i pracuje w Krakowie.
Zarządzanie w sektorze kultury. Między teorią a praktyką podejmuje kwestie teoretycznych i praktycznych analiz dotyczących zarządzania instytucjami i organizacjami sektora kultury. Celem książki jest zaprezentowanie interdyscyplinarnego podejścia do tego tematu, z naciskiem na uwzględnienie tzw. miękkich problemów i kompetencji w działaniach instytucji kultury. Naszym zdaniem dzięki ujęciu zarządzania w sektorze kultury z różnych perspektyw można ujrzeć badany problem wielostronnie. Pozwala to nie tylko na ich wzajemne uzupełnienie, ale także na wniesienie nowej jakości w nauce. Autorami poszczególnych rozdziałów są zarówno doświadczeni badacze i praktycy działający w sektorze kultury, jak i adepci kierunku zarządzania kulturą, niektórzy od lat pracujący także w instytucjach kulturyPrezentowane w niniejszej monografii artykuły to w przeważającym stopniu materiały przygotowane dla teoretyków i praktyków sektora kultury oraz absolwentów studiów z zakresu zarządzania kulturą. Wyłaniająca się z ich badań i analiz sytuacja sektora kultury w Polsce, postrzegana w zdecydowanej większości przez studia przypadków, to nie tylko żywy obraz stanu i procesów zachodzących w instytucjonalnym i pozainstytucjonalnym wymiarze kultury, ale również wizerunek jej pojmowania przez wykształconych specjalistów tej nadal młodej specjalności naukowej
Wszyscy ludzie znad rzeki matki
George Black zabiera czytelników w niezwykłą podróż prowadzącą od himalajskich lodowców przez święte miasto Waranasi aż po „sto ujść” delty Gangesu. W trakcie swej wędrówki stara się zrozumieć fenomen rzeki, która ? karmiąc pół miliarda ludzi ? jest jednocześnie boginią i miejscem kultu, a zarazem otwartym rynsztokiem i ściekiem fabrycznym.
Ganges, święta rzeka hindusów, od wieków przyciąga ludzi jak magnes. Wśród nich było i jest wiele wyrazistych, często ekscentrycznych postaci: czcicieli rzeki, jej trucicieli, fanatyków religijnych, właścicieli przeżartego korupcją biznesu kremacyjnego, robotników z obskurnych fabryk oraz przybyszów poszukujących oświecenia i przygód. Osoby, miejsca, historie i opowieści zmieniają się w książce jak w kalejdoskopie, tworząc fascynującą, różnobarwną mieszankę, z której wyłania się obraz tej wielokulturowej społeczności.
To zapadająca w pamięć relacja z podróży, ukazująca wielką rzekę ze wszystkimi jej zagadkami i sprzecznościami. Moc Gangesu zawiera się bowiem w słowach: „Wszystko w rękach naszej matki, Ma Gangi”.
„Wędrówka George’a Blacka brzegami Gangesu daje czytelnikom ciąg frapujących migawek z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości życia toczącego się nad najświętszą rzeką Indii. Zdając sobie doskonale sprawę z ograniczeń stojących przed każdą relacją podróżniczą, która podejmuje próbę »zrozumienia« Indii, Black w swoim zbiorze szkiców sprawia mimo to, że kraj ten wydaje się łatwiejszy do ogarnięcia rozumem”.
Rolf Potts, autor książki Vagabonding
„Miejscami ironiczna, humanistyczna narracja Blacka ukazuje naród na krawędzi katastrofy, lecz mimo to domagający się nadziei”.
„Publishers Weekly”
George Black, pisarz i dziennikarz, mieszka w Nowym Jorku. Jego prace poświęcone polityce, kulturze i środowisku naturalnemu ukazywały się na łamach tygodnika „The New Yorker” i wielu innych wydawnictw, często odzwierciedlając jego długoletnią fascynację górami i rzekami. Ganges. Święci i grzesznicy znad boskiej rzeki to jego siódma książka.
Autor bada, jak wzbudzająca wiele kontrowersji zasada równych szans (par condicio), wyniesiona do rangi normy prawnej i usankcjonowana orzecznictwem Sądu Konstytucyjnego, wpłynęła na mediatyzację kampanii parlamentarnej we Włoszech w 2018 roku. Wybory te przyniosły bowiem poważną zmianę na scenie politycznej – wówczas doszły do władzy ugrupowania uznawane za formacje protestu, o wyraźnie antysystemowym profilu. Niniejsze studium bardzo dobrze i jednocześnie spójnie łączy atrakcyjność badawczą tematu z jego doniosłością polityczną. Umiejętnością powiązania tych kwestii powinna się odznaczać dojrzała rozprawa medioznawcza, podejmująca aktualną problematykę polityczną jako kontekst prowadzonych rozważań o roli i znaczeniu mediów. I właśnie z taką książką ponad wszelką wątpliwość mamy do czynienia w tym wypadku.
Z recenzji prof. zw. dr. hab. Marka Bankowicza
Dr Maciej Miżejewski – adiunkt w Instytucie Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Stypendysta Universita di Pavia. Od 2014 roku uczestniczy w pracach Komitetu Naukowego (Comitato Scientifico) Comunicazionepuntodoc w Rzymie. W 2018 roku był recenzentem zagranicznym (valutatore straniero) w przewodzie doktorskim (Doctor Europaeus) PhD School Mediatrends, Sapienza Universita di Roma. Prowadzi badania naukowe dotyczące mediatyzacji polityki we Włoszech. Analizuje m.in. tryb kontroli parlamentarnej nadawcy publicznego RAI (Radiotelevisione Italiana) oraz orzecznictwo Sądu Konstytucyjnego (Corte costituzionale) jako gwaranta pluralistycznej debaty publicznej.
Jest autorem m.in. cyklu publikacji dotyczących mediatyzacji włoskiej polityki – monografii Ochrona pluralizmu w polityce medialnej Włoch, Kraków 2013, oraz artykułów: Kryzys pluralizmu mediów we Włoszech w XXI w., [w:] A. Jaskiernia, K. Gajlewicz-Korab (red.), Pluralizm mediów, pluralizm w mediach, seria Media Początku XXI w., t. 33, Warszawa 2017; Kryzys modelu zarządzania RAI i jego polityczne uwarunkowania, „Politeja”, nr 49, 2017; Media i polityka we Włoszech, „Politeja”, nr 25, 2013. Opublikował też we Włoszech artykuły naukowe analizujące m.in. funkcję mediów publicznych w systemie politycznym Polski po jej przystąpieniu do Unii Europejskiej: La crisi della democrazia in Polonia, „Federalismi.it”, nr 22, 2018; Il giornalismo televisivo al tempo della crisi del pluralismo in Polonia, „Comunicazionepuntodoc”, nr 19, 2018; La crisi dell’ordine costituzionale in Polonia negli anni 2015 e 2016 con le sue conseguenze politiche, „Nomos”, nr 1, 2017; Politicization of the media in the first decade of Polish membership
in the European Union, „Nomos”, nr 1, 2015; Il sistema radiotelevisivo polacco sullo sfondo delle trasformazioni politiche, „Nomos”, nr 2, 2004.
„Jeden z wątków podjętych w niniejszej publikacji to kwestia osobliwości krajów Grupy Wyszehradzkiej. Wiele wskazuje na to, że wspomniany byt ma charakter polityczny i choćby z tego względu stanowi socjologiczny artefakt. Niewykluczone, że jest tak istotnie, ale wypada również dostrzec, iż polityka nie funkcjonuje w społecznej próżni – poza politycznymi sojuszami, mniej czy bardziej chwiejnymi, istnieją jednak trwałe (na przykład kulturowe) podstawy tych sojuszów.
Mając na względzie szczegółowe analizy zawarte w książce, trzeba stwierdzić, że Lucjan Miś wykonał mrówczą pracę – zestawił trudno dostępne dane, rzadko wykorzystywane w pracach o charakterze porównawczym. Zadał sobie również trud pokazania dynamiki społecznej percepcji zjawisk opisywanych jako „problemy społeczne”, co stanowi dogodny punkt wyjścia do analiz wprawdzie wykraczających poza zamysł Autora, ale takich, które – prędzej czy później – zostaną podjęte, tj. do analiz umożliwiających odpowiedź na pytanie, jak poszczególne kraje Grupy Wyszehradzkiej radzą sobie z rozmaitymi dynamizmami gospodarczymi i jak reagują na coraz powszechniejsze nastroje obezwładniającej niepewności”.
Z recenzji dra hab. Kazimierza K. Frieske, prof. APS
Książka została poświęcona tak zwanym Żydom postępowym, definiowanym jako osoby związane z krakowską synagogą postępową (zwaną Tempel). Postępowcy byli niewielką grupą, stanowiącą kilka procent społeczności żydowskiej Krakowa, na trwałe zapisali się jednak w historii miasta. Kim byli postępowcy i czym się charakteryzowali? Jak wyglądało życie religijne w Templu i czym różniło się od życia w innych synagogach? Czy w Krakowie miała miejsce reforma judaizmu? Jak należy sytuować krakowski Tempel na mapie judaizmu środkowoeuropejskiego?Z roku na rok ukazuje się coraz więcej publikacji dotyczących dziejów Żydów w Krakowie, jednakże religijna historia pozostaje ciągle poza głównym zainteresowaniem. Książka Pani dr Alicji Maślak-Maciejewskiej uzupełnia tę lukę w historiografii o dzieje Żydów związanych z Templem. Jest znakomitym studium prezentującym społeczne i religijne aspekty życia postępowego środowiska Żydów krakowskich w XIX wieku. Może służyć za wzór dla dalszych publikacji rozwijających tę tematykę"".Dr hab. Michał GalasJest to jedno z najlepszych studiów historycznych na temat wschodnioeuropejskich Żydów i jedna z najbardziej błyskotliwych analiz historii Żydów w wieku XIX. Ta świetna praca będzie bez wątpienia lekturą obowiązkową nie tylko ze względu na wartość poznawczą i nowatorskie podejście do tematu reformy religijnej w Europie Wschodniej, ale również z uwagi na nowatorskie podejście metodologiczne i nowe pytania oraz nowe odpowiedzi, jakie monografia ta formułuje. Jest ona również imponująca metodologicznie. Autorka bardzo ostrożnie, w sposób przemyślany i głęboko uzasadniony sięga do różnorodnych metod analizy i interpretacji historycznej, w wielu miejscach wyznaczając nowe standardy dla polskiej judaistyki"".Prof. dr hab. Marcin WodzińskiAlicja Maślak-Maciejewska jest adiunktem w Zakładzie Historii Żydów w Instytucie Judaistyki UJ oraz kierownikiem Ośrodka Studiów nad Historią i Kulturą Żydów Krakowskich UJ. W swojej pracy badawczej zajmuje się historią społeczną i religijną Żydów w XIX stuleciu, szczególnie na obszarze Galicji.
Ze względu na konwergencję mediów i głęboką mediatyzację edukacja medialna 3.0 włącza w obszar zainteresowania całą sferę technologiczną, która jest dla użytkownika niewidzialna (dane cyfrowe, algorytmy) i odnosi się do ukrytych, inteligentnych mechanizmów zarządzania jego aktywnością, zachowaniem, uwagą, treścią, informacją i wiedzą podczas korzystania z mediów oraz nowych technologii cyfrowych. Mechanizmy te wiążą się z dominującą władzą w sieciach komunikacji, jaką w XXI wieku posiadły korporacje nowomedialne dzięki przyjętemu modelowi biznesowemu, którego celem jest pomnażanie kapitału poprzez angażowanie konsumentów w oferowane przez nich produkty oraz kontrolowanie aktywności na podstawie dostarczanych przez nich danych i treści. Skutkiem tych mechanizmów są zjawiska szczegółowo omawiane w niniejszej publikacji, takie jak: platformizacja sieci, izomorfizm medialny, inwigilacja danych (dataveillance), kapitalizm nadzoru (surveillance capitalism), ale również różne formy propagandy komputacyjnej, w tym rozprzestrzenianie się fałszywych wiadomości (fake news).
„Książka Grzegorza Ptaszka to pozycja, która doskonale wpisuje się nie tylko w debaty prowadzone obecnie w ramach akademickiej refleksji nad mediami. Adresuje bowiem problemy, przed którymi staje cała współczesna, coraz częściej »wykalkulowana« sfera publiczna. Autor analizuje medialny ekosystem, w którym niematerialne czynniki ustanawiają infrastrukturę komunikacyjną podważającą ludzką sprawczość. Nie poprzestaje jednak na krytyce – buduje pozytywny model rozwoju kompetencji medialnych, które mogą nam pomóc w zachowaniu sprawczości i podmiotowości we współczesnej mediosferze”.
Z recenzji dr. hab. Mirosława Filiciaka, prof. USWPS
„Książka adresowana jest głównie do pracowników naukowych i studentów wszystkich kierunków związanych z mediami, edukacją medialną, komunikacją społeczną i pedagogiką ogólną. Ma ona szanse być bardzo ważną i pożądaną przez zainteresowanych czytelników pozycją na rynku wydawniczym. Z pewnością znajdzie swoje miejsce wśród istniejących prac poświęconych edukacji medialnej, tym bardziej że niezaprzeczalnym jej walorem jest aktualność”.
Z recenzji dr. hab. inż. Janusza Morbitzera, prof. Akademii WSB
Grzegorz Ptaszek – doktor, medioznawca i psycholog, pracownik Wydziału Humanistycznego AGH w Krakowie. Autor monografii Talk show. Szczerość na ekranie? (Warszawa 2007) oraz współredaktor kilku monografii zbiorowych i kilkudziesięciu artykułów poświęconych edukacji medialnej i różnym aspektom mediów, w tym: Media Literacy in Poland (wspólnie z Martą Łysik) i Measurement of Media Literacy Outcomes w The International Encyclopedia of Media Literacy (New York 2019) oraz Media Education 3.0: How Big Data, Algorithms, and AI Should Change Our Thinking about Media Education w: Handbook of Media Education Research (New York 2019). Członek Polskiego Towarzystwa Komunikacji Społecznej oraz European Communication Research and Education Association (ECREA). Prezes Polskiego Towarzystwa Edukacji Medialnej (www.ptem.org.pl), ekspert Ministerstwa Edukacji Narodowej i Centralnej Komisji Egzaminacyjnej. W 2012 roku odbył staż naukowy na Fordham University w Nowym Jorku pod opieką prof. Paula Levinsona.
Czy Czytelnik sięgający po tę książkę równie chętnie sięgnąłby po książkę poświęconą wprost dobru? Czy nie bywamy wszyscy w sytuacji Leontiosa z dialogu Platońskiego, który nie mógł oprzeć się pokusie nacieszenia – umęczenia – swoich oczu obrazem ohydy zła, śmierci, rozkładu? Czy może przeciwnie – racją, która skłania nas do poszukiwania odpowiedzi na pytanie o zło, jest aż nazbyt realne, aż nazbyt dojmujące doświadczenie obecności niewytłumaczalnej po ludzku ani po bosku złowrogiej siły? Gdzie szukać źródła tej siły, której doświadczamy, w której uczestniczymy, lecz której nie znamy?
„Teksty składające się na niniejszą książkę są tak umiejętnie dobrane, że implicite zawarty w nich materiał na hipotetyczne polemiki nie przesłania ani nie podważa jej myśli przewodniej, którą, jak się wydaje, można rozumieć tak: zło to problem dla filozofii, i to nie byle jaki, banalny problem. To właśnie ten problem – problem nad problemami, prawdziwy archetyp filozoficznych problemów, rdzenny i nieusuwalny, dramatyczny i bolesny, a dramat i ból, jaki generuje, jest u źródła filozoficznego myślenia w nie mniejszym stopniu niż zdziwienie czy wątpienie (tę intuicję Józefa Tischnera przypomina zresztą autor jednego z tekstów). Podjęcie takiego problemu warte było trudu redaktorów i autorów tej książki i warte jest szacunku jej najbardziej nawet krytycznych czytelników”.
Z recenzji dr. hab. Jana Kiełbasy
Jedna z najgłośniejszych japońskich powieści ostatnich lat!
Keiko Furukura mimo swoich 36 lat wciąż pracuje dorywczo w konbini, jednym z sieciowych sklepów wielobranżowych, gdzie ekspedientami są zazwyczaj studenci lub imigranci. Lekceważąc presję rodziny, dziewczyna nie dąży do wyższego statusu społecznego, nie chce też założyć rodziny. Od dzieciństwa ma problemy z dopasowaniem się do otoczenia oraz zrozumieniem i odczuwaniem emocji. Ściśle określone korporacyjne zasady panujące w konbini zapewniają aspołecznej Keiko poczucie bezpieczeństwa, a uniform, który nosi w pracy, staje się częścią jej tożsamości. Do bólu poukładane życie bohaterki wywraca się do góry nogami, gdy w sklepie pojawia się Shiraha, chłopak z podobnymi problemami.
Dziewczyna z konbini to powieść o społecznym niedopasowaniu i inności, które czasami przyjmują niepokojące oblicze. Udzielając Keiko literackiego głosu, Murata portretuje kobietę, która świadomie wyrzeka się indywidualności i próbuje dostosować się do obowiązującego systemu.
Ironiczna opowieść o tym, co kryje się za fasadą japońskiego społeczeństwa, której filary stanowią – jakże podziwiane na Zachodzie – harmonia, uprzejmość i konformizm.
Adrianna Wosińska, Redaktor naczelna TORII
Ta wielokrotnie nagradzana powieść upaja niczym mojito zaprawione sake „Vogue”
Niewielka powieść Muraty, napisana pełnym sarkazmu językiem pokazuje kobietę, która czując, że społeczeństwo uznaje ją za dziwaczkę, wypisuje się z niego zanim ktoś zrobi to za nią…New York Times
Po lekturze powieści Muraty na długo pozostaje w nas jej poetycki język, który skrzy się ekscentrycznym pięknem „The Guardian”
Dziewczyna z konbini to poruszająca opowieść o tym, co dzieje się, gdy kobieta poddana ogromnej presji społecznej spotka urażonego mężczyznę „Huffington Post”
Niepozorne arcydzieło „Seattle Times”
Dziwna i zapadająca w pamięć… Współczesna bajka o wartościach płynących z dostosowania się do społeczeństwa, którą mogła napisać tylko Japonka „Times” (UK)
Bohaterka tej powieści Keiko to postać jak z Kafki, do bólu szczera osoba żyjąca w absurdalnym świecie… „Japan Times”
Ostry komentarz do rzeczywistości, w której ludzi – zwłaszcza kobiety – wrzuca się do wąskich szufladek, a każde odstępstwo wywołuje u innych zdziwienie, strach a nawet wściekłość… „Kirkus Reviews”
Pełna czarnego humoru niepokojąca wizja współczesnego świata… Każdy był kiedyś w takim konbini, niekoniecznie w Japonii - Viet Thanh Nguyen, autor nagrodzonego Pulitzerem Sympatyka
Sayaka Murata – najgłośniejsza współczesna pisarka japońska. W 2016 roku uzyskała tytuł kobiety roku japońskiego Vogue’a. Rok później znalazła się na liście najważniejszych współczesnych pisarzy prestiżowego czasopisma Freeman’s: The Future of New Writing. Mimo literackiego i komercyjnego sukcesu, do niedawna dorywczo pracowała w konbini, skąd zaczerpnęła inspirację dla swojej powieści. Sayaka Murata za „Dziewczynę z konbini” otrzymała nagrodę Akutagawy 2016 roku, a sama książka sprzedała się w Japonii w nakładzie 650 tys. egzemplarzy.
Książka jest wynikiem kilkuletnich badań terenowych zrealizowanych w środowisku osób zajmujących się przedwojennymi cmentarzami na terenach postmigracyjnych Polski. Małgorzata Zawiła przedstawia społeczne procesy przypisywania znaczeń zniszczonym i zapomnianym cmentarzom, podlegającym obecnie działaniom mającym na celu ich zachowanie, a także praktyki oswajania nekropolii oraz powstanie związanych z tym wspólnot nieformalnych i organizacji. Te trzy elementy, przedstawiające relację ludzi i starych, nieczynnych cmentarzy, zostały nazwane dziedziczynieniem. Książka może zainteresować wszystkich zajmujących się społecznymi procesami pamięci, studiami nad dziedzictwem kulturowym oraz związkami między ludźmi a elementami rzeczywistości materialnej.
Małgorzata Zawiła – religioznawczyni, badaczka i wykładowczyni, pracuje w Instytucie Religioznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się socjologią religii, a w szczególności religijnością współczesną oraz studiami tanatologicznymi. Autorka i współredaktorka monografii oraz artykułów.
Sposób wykorzystania technologii rozszerzonej rzeczywistości w nowoczesnych usługach informacyjnych stanowi zasadniczy przedmiot rozważań w książce. Głównym celem opracowania jest wskazanie zakresu i form potencjalnego wykorzystania rozszerzonej rzeczywistości w działalności usługowej bibliotek publicznych i akademickich. W niniejszym studium dokonano teoretycznej analizy pojęć wirtualności i realności w kontekście prowadzenia działalności usługowej w środowisku rozszerzonej rzeczywistości, określono cechy informacji udostępnianej za pomocą technologii rozszerzonej rzeczywistości, scharakteryzowano specyfikę współczesnych usług informacyjnych i opracowano ich typologię. Poza tym wyróżniono elementy składające się na proces projektowania nowoczesnych usług informacyjnych zgodnie z koncepcją ekonomii doświadczeń i service design, wytypowano dobre praktyki posiłkowania się rozszerzoną rzeczywistością w działalności usługowej instytucji książki, a także stworzono model wykorzystania technologii rozszerzonej rzeczywistości we współczesnych usługach informacyjnych.
W polskiej literaturze bibliologicznej zdecydowanie brakuje rzetelnych opracowań, których autorzy analizowaliby nowoczesne formy usług, ich konstrukcje, cele, wpływ na użytkowników i społeczeństwo. Tego typu publikacje są niezbędne zarówno do dalszych dociekań naukowych innych autorów, jak i przedstawienia decydentom pożytków płynących z działalności bibliotek oraz nowoczesnych form ich aktywności. Dlatego temat podjęty przez dr Magdalenę Wójcik uważam za bardzo cenny i potrzebny. Książka systematyzuje zagadnienie, które dotychczas w polskiej literaturze bibliologicznej było jedynie sygnalizowane. Autorka wykonała olbrzymią pracę, dokonując klasyfikacji omawianych treści.
Z recenzji dr hab. Mai Wojciechowskiej, prof. UG
Dr Magdalena Wójcik jest adiunktem w Instytucie Informacji Naukowej i Bibliotekoznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jej zainteresowania badawcze obejmują problematykę wykorzystania najnowszych technologii informacyjno-komunikacyjnych w usługach bibliotek i ośrodków informacji. Jest autorką książki Web 2.0 w działalności usługowej instytucji książki (Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2013),18 tekstów w monografiach naukowych oraz ponad 20 artykułów opublikowanych w polskich i zagranicznych czasopismach naukowych, takich jak Library Hi Tech, Libri, Education and Information Technologies, Przegląd Biblioteczny, Zagadnienia Informacji Naukowej, Praktyka i Teoria Informacji Naukowej i Technicznej czy Bibliotheca Nostra.
Pisanie książki o daoistycznej praktyce dźwiękowej uprawianej przez chińskich filozofów przypomina wędrowanie po nieznanym kraju ze strzępami mapy w ręce. Wiadomo, że gdzieś znajduje się wyjątkowe miejsce, tylko nie wiadomo dokładnie, jak tam dojść. Brakuje drogowskazów, wyblakła mapa jest bardzo zniszczona i nie ma kogo zapytać o drogę, ponieważ filozoficzna praktyka chińskich uczonych pozostaje w zasadzie praktyką martwą. Głównie dlatego, że wénrén już nie istnieją, ich kultura zanikła w pierwszej połowie XX wieku i kwestie tak subtelne jak sposób pracy z instrumentem guqín i jego dźwiękiem zniknęły wraz z nimi. Są tylko filozoficzne teksty i wątła, niepewna linia przekazu – nieliczni uczniowie uczniów.
Połączenie praktyki dźwiękowej opartej na daoistycznej koncepcji muzyki ze światem współczesnych aktywności dźwiękowych i filozofią zorientowaną na dźwięk również okazuje się wejściem na nierozpoznany teren. Tak odległe w czasie i przestrzeni kwestie mogą jednak mieć wspólny mianownik. Jest nim SŁUCHANIE – praktyka głębokiego i świadomego doświadczania dźwięku, mająca doniosłe konsekwencje poznawcze i filozoficzne. Przedstawiam zatem narrację słuchania, albowiem słuchanie, a dokładnie jego specjalny model, stanowi centralny punkt zarówno chińskiej praktyki filozoficznej, jak i neoawangardowych działań dźwiękowych oraz nowych koncepcji filozoficznych zorientowanych na dźwięk. Słuchanie jest tu metodą poznawczą, sposobem wchodzenia w interakcję ze światem, jest punktem wyjścia i punktem dojścia.
Rafał Mazur, doktor filozofii (UJ) oraz muzyk. W pracy filozoficznej prowadzi badania nad improwizacją jako modelem działania spontanicznego i kreatywnego oraz bada chiński system myślenia i poznawcze praktyki dźwiękowe. Rozwinął i uzasadnił tezę o użyteczności daoistycznych strategii działania w sytuacjach nieoczekiwanych, łącząc chińskie praktyki pracy z umysłem z improwizacją we współczesnych praktykach dźwiękowych. Obecnie pracuje nad projektem Improviser mind – meditative mind, poszukując narzędzi poznawczych właściwych dla spontanicznego improwizowania.
Od 20 lat zajmuje się swobodną/spontaniczną improwizacją w muzyce. Twórca koncepcji sound oriented improvisation, czyli spontanicznej aktywności dźwiękowej, oraz dao of improvisation – warsztatów doskonalenia zdolności improwizatorskich przy użyciu strategii działania i metod pracy z umysłem wykorzystywanych w chińskich sztukach walki.
Redaktor działu Filozofia w magazynie kulturalnym „Fragile”, autor wielu artykułów naukowych i popularnonaukowych poświęconych filozofii chińskiej, filozofii improwizacji oraz sztuce improwizowanej.
Prof. dr hab. med. Jolanta Jaworek
Kierownik Zakładu Fizjologii Medycznej Instytutu Fizjoterapii, w latach 2005–2012 dziekan Wydziału Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum. Fizjolog, internista, reumatolog. Autorka 160 oryginalnych prac naukowych, współautorka 16 książek i monografii. Opublikowała pionierskie prace dotyczące wpływu melatoniny i nowych hormonów na trzustkę. Jest autorem programu nauczania fizjologii dla kierunków prowadzonych na Wydziale Nauk o Zdrowiu oraz programu nauczania fizjoterapii w reumatologii i neurofizjologii dla studentów swego wydziału oraz Wydziału Lekarskiego i Szkoły Medycznej dla Obcokrajowców UJ CM.
Prof. dr hab. med. Tadeusz Szymon Gaździk
Specjalista w zakresie chirurgii urazowo-ortopedycznej i rehabilitacji medycznej. Wieloletni kierownik: Kliniki Ortopedii Katedry Reumatologii Śląskiej Akademii Medycznej, Katedry i Kliniki Ortopedii oraz Katedry i Zakładu Fizjoterapii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego, obecnie kierownik Kliniki Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu UJ CM. Jest autorem 260 prac naukowych, autorem lub współautorem 22 książek i monografii oraz twórcą pięciu patentów. Jest redaktorem naczelnym czasopisma „Journal of Orthopaedics Trauma Surgery and Related Research”. W latach 2002–2006 był prezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego.
Niniejsza książka stanowi pierwsze w polskiej i zagranicznej literaturze naukowej kompleksowe studium, które za cel stawia sobie przedstawienie koncepcji dekadencji moralnej społeczeństwa rzymskiego późnego cesarstwa ukazanej w Res Gestae Ammiana Marcellina, jednego z najważniejszych historyków świata starożytnego, żyjącego w IV w. n.e. Ammian, opisując w swym dziele długi okres historii Rzymu, zdiagnozował jednocześnie głęboki kryzys moralności współczesnych. Książka przynosi całościowy i wielostronny ogląd koncepcji Ammiana, którą Autorka przedstawia w świetle założeń jego systemu etyczno-historiozoficznego oraz w konfrontacji z bogatym źródłowym materiałem porównawczym. Opiera się przy tym na świetnej znajomości i analizie zarówno tekstu Res Gestae, jak i obszernej literatury naukowej, a swe ustalenia cały czas odnosi do kompetentnie zarysowanego obrazu tradycji moralistycznej kilku wieków rozwoju historiografii rzymskiej.
Dr Anna Mleczek jest filologiem klasycznym, wykładowcą języka łacińskiego w Jagiellońskim Centrum Językowym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracę dydaktyczną łączy z działalnością naukową, skupiając swoje zainteresowania badawcze głównie na historiografii rzymskiej okresu cesarstwa i republiki. Rezultatem pracy naukowej są artykuły opublikowane w czasopismach filologicznych, m.in. Ekskursy historyczne w dziełach Salustiusza, „Nowy Filomata” 2002, 6(3), czy The Counterfeit and Fake Emperor – Procopius in the „Res Gestae” of Ammianus Marcellinus, „Classica Cracoviensia” 2015, 18
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
