Przez wiele lat uczyłam studentów, jak poprowadzić lekcję wychowania fizycznego, by uczniowie po jej zakończeniu byli zmęczeni, ale zadowoleni. Gdy rozpoczynałam swoją zawodową drogę, podwórka były pełne dzieci, trzepaki służyły jako wspaniały przyrząd gimnastyczny, a popołudniowe zajęcia sportowe w szkole cieszyły się olbrzymim zainteresowaniem. Wiosnę sygnalizowała nie tylko budząca się do życia przyroda, ale i gwar za oknami. Dzieci dorastały w kontakcie z naturą, a nieliczne programy telewizyjne dla nich przeznaczone nie były konkurencją dla wspólnych zabaw z kolegami. Mimo że w tygodniowym planie lekcji były tylko dwie godziny wychowania fizycznego, uczniowie byli sprawniejsi od swoich współczesnych rówieśników. Dzisiejsza szkoła bardzo różni się od tego, co pamiętamy sprzed kilkunastu czy kilkudziesięciu lat. Ewolucji w szkole musiała towarzyszyć rewolucja w kształceniu przyszłych nauczycieli wychowania fizycznego. Dzisiaj muszą podołać znacznie trudniejszym zadaniom. Aktywne spędzanie czasu wolnego, czyli całożyciowa aktywność fizyczna, do której mamy przygotować ucznia, jest często nieakceptowana przez dzieci, młodzież i dorosłych. Inne, atrakcyjniejsze propozycje są bardzo silną konkurencją. Niestety, często osoby, które powinny być naszymi sprzymierzeńcami, czyli rodzice i inni nauczyciele, wykazują się w tej kwestii zupełnym brakiem zrozumienia. Choć mamy świadomość roli ruchu w prawidłowym rozwoju ucznia, to często jest to wiedza tylko teoretyczna, która nie znajduje odzwierciedlenia w codziennym życiu. Król Krainy Bezruchu włada coraz większym królestwem! Zatem rolą nauczycieli akademickich prowadzących zajęcia ze studentami z dydaktyki wychowania fizycznego jest wyposażenie ich w taki bagaż umiejętności, by byli w stanie przekonać uczniów, że zabawa ruchem to jedna z najwspanialszych form spędzania czasu wolnego. W tym podręczniku chciałabym się podzielić z czytelnikami nie tylko wiedzą niezbędną do opanowania treści kształcenia z dydaktyki wychowania fizycznego, ale także swoim wieloletnim doświadczeniem swoją karierę zawodową zaczynałam jako nauczyciel wychowania fizycznego w szkole podstawowej i ponadpodstawowej, a w następnych latach zajmowałam się kształceniem przyszłych nauczycieli, instruktorów i trenerów. Danuta Umiastowska
Podejmując rozważania na temat współczesnej turystyki, należy mieć na uwadze, że dynamika i złożoność zmian zachodzących na rynku turystycznym sprawiają, że szybko zmieniają się nie tylko uwarunkowania związane z podejmowaniem aktywności turystycznej, ale również z prowadzeniem działalności gospodarczej w sferze turystyki. Trudnością jest również znalezienie optymalnych rozwiązań, zgodnych z ideą zrównoważonego rozwoju turystyki, godzących zróżnicowane potrzeby wielu interesariuszy turystyki. Wielowątkowość i interdyscyplinarność turystyki to kolejne czynniki utrudniające orientowanie się w terminach związanych z turystyką, a zmieniające postrzeganie współczesnych podróży. Łatwa dostępność zróżnicowanych i nie zawsze rzetelnych informacji w internetowej przestrzeni to kolejne przesłanki podjęcia próby uporządkowania podstawowych kwestii związanych z szeroko rozumianą turystyką.
Niniejsza monografia ma na celu ukazanie czytelnikowi głównych aspektów funkcjonowania współczesnej turystyki, której głównymi i równorzędnymi filaramisą środowisko, człowiek i gospodarka.
Wszelka aktywność turystyczna człowieka zachodzi w określonym środowisku i warunkowana jest występującymi walorami i zagospodarowaniem turystycznym, które z kolei stanowią podstawowe elementy produktu turystycznego i determinują rozwój turystyki na określonym obszarze. Turystyka wiąże się z wieloma relacjami zachodzącymi zarówno w środowisku przyrodniczym, kulturowym, jak i społecznym.
Z Przedmowy
Pierwsze trzy lata nauki w szkole to niezwykle ważny czas w rozwoju ucznia. Zmieniona koncepcja programowa stawia przed nauczycielami nowe zadania do rozwiązywania, a forma pracy wymaga nieco innego spojrzenia na przygotowanie nauczycieli. Wyposażenie ucznia w odpowiedni bagaż kompetencji, umiejętności i wiadomości to niewątpliwie naczelny cel każdego pedagoga. Do tego dołączyć należy stworzenie dzieciom możliwości wszechstronnego rozwoju osobowości z jednoczesnym ukierunkowaniem ich rozwoju motorycznego i fizycznego. Edukacja na tym etapie powinna w szczególny sposób łączyć ze sobą różne dziedziny wiedzy, tak aby obraz otaczające[1]go nas świata został jak najpełniej pokazany uczniom. Nie jest to zadanie łatwe. Wymaga bowiem od nauczyciela ciągłego doskonalenia własnego warsztatu pracy, ale jednocześnie daje mu o wiele więcej możliwości realizowania treści nauczania. Istnieje przy tym sposobność konstruowania programów autorskich, indywidualnego łączenia treści w bloki tematyczne czy też stosowanie nowych metod nauczania. Ze wstępu
Początek XXI wieku to okres wielu zmian i powstawania nowych zjawisk w gospodarce europejskiej i światowej, a w konsekwencji zmian w sposobie postrzegania rynku. Wywierają one istotny wpływ na sposób, zakres i formę prowadzonych strategii i działań marketingowych ukierunkowanych na kształtowanie potrzeb i preferencji nabywców dóbr i usług. Znaczenie transportu w gospodarce stale roś[1]nie w związku z takimi zjawiskami, jak: globalizacja, specjalizacja i podział pracy, masowa konsumpcja, ekonomia skali produkcji, optymalizacja kosztów, rosnąca konkurencja, skracanie cyklu życia produktów, cyfryzacja społeczeństwa, zmiany formy sprzedaży oraz obsługi klienta. Szczególnym okresem zmian wielu tendencji rynkowych są lata 20192022, w których świat walczył z pandemią COVID-19. Publikacja przeznaczona jest dla wielu środowisk, przede wszystkim dla przedstawicieli sfery nauki, zainteresowanych problematyką zachowań nabywczych podróżnych w transporcie (w tym głównie kolejowym) oraz ewolucji przewozów pasażerskich na tle zmian w otoczeniu i zachowań konsumentów, menedżerów zarządzających przedsiębiorstwami kolejowymi, organizacjami współpracującymi z przewoźnikami kolejowymi, jak również studentów, dla których istotna jest omawiana problematyka. Ze wstępu
Jakość i efektywność nauczania w oferowanych przez polskie szkolnictwo usługach edukacyjnych jest coraz częściej skutecznym narzędziem budowania przewagi konkurencyjnej w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości społeczno-gospodarczej. Rozwój społeczeństwa informacyjnego oraz wzrost znaczenia procesów globalizacyjnych i zmian demograficznych powodują konieczność dostosowania szeroko rozumianego nauczania do wyzwań XXI wieku. Zaprezentowane w niniejszej publikacji rozważania mają u podstaw założenie, że istnieje możliwość opisu oraz pomiaru zjawisk i obiektów edukacyjnych. W opracowaniu omówiono zagadnienia dotyczące projakościowego podejścia do funkcjonowania polskich szkół i uczelni w kontekście dynamicznych zmian w zakresie metodyki kształcenia, rozwoju technologicznego, rozwoju modeli funkcjonalnych i organizacyjnych, a także zmian społecznych i oczekiwań kierowanych w stosunku do edukacji. Głównym celem pracy jest identyfikacja czynników determinujących jakość i efektywność funkcjonowania regionalnych podmiotów edukacyjnych w pięciu wymiarach: organizacyjnym, ekonomicznym, infrastrukturalnym, metodycznym i społecznym. Konsekwencją tak określonego celu, było zbudowanie narzędzia umożliwiającego pomiar jakości w wybranych obszarach, które łączyłoby w sobie zarówno cele edukacyjne (postulaty dotyczące jakości i efektywności kształcenia oraz użyteczności wiedzy), jak i cele społeczno-gospodarcze (postulaty dotyczące zrównoważonego rozwoju uczelni, np. jakość i wartość przedsiębiorstw i regionu). Metodologię budowy autorskiego narzędzia oparto na metodach jakościowych i ilościowych, a do konstrukcji modelu badawczego wykorzystano: analizę systemową, analizę funkcjonalną, metodę dekompozycji systemów, rozmytą metodę delficką, metody wielokryterialne (AHP, TOPSIS, PROMETHEE II). Ze wstępu
Refleksję naukową z zakresu zarządzania poprzedziły wielowiekowe doświadczenia dotyczące organizacji pracy w różnych okresach historycznych. Wypracowanie zasad dotyczących planowania, kierowania, przywództwa, podejmowania decyzji i różnych strategii działania, które dzisiaj są domeną badań nauk o zarządzaniu, nie byłoby jednak możliwe bez wielopokoleniowych doświadczeń. Doświadczenia te kształtowały refleksje z zakresu zarządzania w tym przednaukowym okresie, począwszy od czasów starożytnych, a być może nawet prehistorycznych. Wystarczających dowodów na to, że już wówczas ludzie podejmowali różnorodne formy zorganizowanego działania, dostarcza nam bowiem archeologia. Żyjący w mniejszych lub większych społecznościach człowiek musiał nauczyć się rozwiązywać problemy dnia codziennego i wykonywać swoją powszednią pracę, która stanowiła podstawę jego bytu. O tych pierwotnych formach zorganizowanego działania świadczą wykopaliska archeologiczne. Rewolucja neolityczna, która rozpoczęła się w okresie 100004000 p.n.e. na Bliskim Wschodzie, oznaczała porzucanie przez człowieka koczowniczego trybu życia, opierającego się na zbieractwie i łowiectwie, na rzecz życia osiadłego, bazującego na rolnictwie i hodowli, dając tym samym początek osadnictwu. Zmiany te, które następowały na przestrzeni tysiącleci, ale których doniosłość pozwala je nazwać rewolucją, umożliwiły powstanie pierwszych cywilizacji. Już Egipcjanie stosowali przy budowie piramid podstawowe zasady zarządzania, jak: planowanie, organizowanie i kierowanie. Piramidy stały się symbolem dobrze funkcjonującego starożytnego państwa, które miało sprawną administrację i prowadziło politykę handlową. Dołączyła do tego konieczność stworzenia siły zbrojnej, wymagająca jeszcze sprawniejszego zarządzania. Podobnie było w starożytnym Babilonie, po którym nie pozostał dziś żaden ślad na pustyni. O świetności tej bliskowschodniej metropolii przypomina obecnie zrekonstruowana Brama Isztar w Muzeum Pergamońskim w Berlinie. Znaczące osiągnięcia w dziedzinie kierowania rozległym imperium zarówno pod względem administracyjnym, jak i wojskowym osiągnęli Rzymianie. W tym przednaukowym okresie zarządzanie traktowano przede wszystkim jako działalność praktyczną, opartą na pewnych wzorcach i doświadczeniach organizacyjnych. Wiedza nagromadzona w ciągu tysięcy lat składa się na dziedzictwo współczesnej nauki o zarządzaniu i daje poczucie ciągłości dziejowego procesu. Ze wstępu
Opracowanie wpisuje się w aktualny nurt badań nad historią historii sztuki, obecny w coraz większym stopniu także w nauce polskiej. Autorka już swoimi wcześniejszymi publikacjami w istotny sposób wzbogaciła zasób wiedzy w tej dziedzinie, omawiana monografia jest kontynuacją i rozwinięciem jej wcześniejszych prac. Badania prezentowane w omawianej rozprawie są z jednej strony wyraźnie skupione na wybranym wycinku historiografii artystycznej: historii badań sztuki Pomorza, z drugiej jednak strony należy podkreślić, że jest to fragment dziejów historii sztuki daleko wyrastający ponad regionalne ograniczenia. () Praca Barbary Ochendowskiej-Grzelak w istotny sposób zwiększa zasób wiedzy o tym pionierskim okresie historii sztuki jako nauki. Z recenzji prof. dr. hab. Jarosława Jarzewicza
Prognozy demograficzne dotyczące ludności Polski są bardzo niekorzystne. Niski poziom dzietności przy stosunkowo długim trwaniu życia skutkuje starzeniem się społeczeństwa. Zmniejsza się liczba i odsetek osób w wieku produkcyjnym przy jednoczesnym wzroście liczebności i odsetka populacji emerytów. Dokonujące się przemiany demograficzne wywierają i będą wywierać ogromny wpływ na wszystkie wymiary życia społeczno-gospodarczego.
W warunkach postępującego starzenia się społeczeństwa pojawiają się słuszne obawy co do wydolności funkcjonującego w Polsce systemu emerytalnego. Budzą się też uzasadnione niepokoje o możliwość zachowania adekwatności przyszłych świadczeń emerytalnych.
Negatywne skutki zmian demograficznych można byłoby złagodzić dzięki zwiększeniu aktywności zawodowej kobiet. Obecnie bowiem, mimo rosnącej przewagi edukacyjnej kobiet, ich potencjał intelektualny i zawodowy jest w dużym stopniu marnotrawiony.
Celem zaprezentowanych w monografii badań jest określenie zmian w poziomie wykształcenia i aktywności zawodowej kobiet i mężczyzn w Polsce oraz opisanie w sposób sformalizowany zależności, jakie zachodzą między płcią, poziomem wykształcenia i aktywnością zawodową.
Praca składa się z czterech rozdziałów, poprzedzającego je wstępu oraz wniosków końcowych. W pierwszym rozdziale poruszyłam zagadnienia związane z terminologią stosowaną przy omawianiu niepełnosprawności, klasyfikacjami niepełnosprawności, uprawnieniami, jakie przysługują osobom z niepełnosprawnościami, oraz zakresem działalności wybranych organizacji, stowarzyszeń i fundacji na ich rzecz. Drugi rozdział dotyczy aspektu turystycznego, w szczególności funkcji turystyki w odniesieniu do osób z niepełnosprawnościami i barier znajdujących się w otoczeniu, zawiera także przykłady zastosowania urządzeń i technologii dla osób z różnymi niepełnosprawnościami. Zagadnienia te wprowadzają w tematykę pracy dotyczącą udogodnień i ograniczeń. Trzeci rozdział poświęciłam istocie rozwoju turystyki w Szczecinie, charakterystyce metodyki pracy i źródeł danych oraz szczegółowej analizie wybranych elementów bazy materialnej turystyki w mieście i jej dostosowania dla osób o specyficznych potrzebach. W czwartym rozdziale opisałam i zilustrowałam wyniki badań, na podstawie których dokonałam oceny przystosowania Szczecina do wymagań i potrzeb osób z niepełnosprawnością ruchową w kontekście udogodnień i istniejących ograniczeń. Podałam również przykłady dobrych praktyk stosowanych w wielu regionach na świecie, które można wprowadzić i wykorzystać w Szczecinie. Ze wstępu
Książka pt. Wprowadzenie do antropologii filozoficznej i teologicznej pragnie ukazać w sposób chronologiczny, jak na przestrzeni dziejów ludzkiej myśli kształtowały się odpowiedzi na pytania, kim jest człowiek, skąd pochodzi, jaka jest jego istota i cel jego życia na ziemi. Odpowiedzi na te pytania udzielały i wciąż udzielają zarówno filozofia, jak i teologia.
Nie jest łatwo wybrać sposób prezentacji kolejnych poglądów antropologicznych na przestrzeni wieków. Autor zdecydował się na przedstawienie wybranych filozofów/teologów (lub kierunków filozoficznych/teologicznych), którzy jego zdaniem odegrali znaczącą rolę w kształtowaniu poglądów na osobę ludzką. Nie jest to cała historia antropologii filozoficznej i teologicznej, ale wydaje się, że proponowane ujęcie w jakimś stopniu uwypukla najważniejsze zagadnienia antropologiczne w dziejach myśli ludzkiej.
Książka składa się z sześciu rozdziałów, w których zostały przedstawione życie i poglądy wybranych filozofów i teologów. Są więc części poświęcone kolejno: antropologii starożytnej, następnie biblijnej, chrześcijańskiej, nowożytnej, dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Jest też omówienie dwóch wielkich współczesnych projektów antropologicznych: feministycznego i transhumanistycznego. Umożliwia to wyrobienie sobie zdania na temat rozwoju spojrzenia na osobę ludzką na przestrzeni niemal trzech tysięcy lat i jego zmian, z uwzględnieniem antropologii biblijnej.
Ze wstępu
Współczesna metropolia lwowska obejmuje rozległe przedmieścia, które tworzą peryferyjne dzielnice i miejscowości odrębne pod względem administracyjnym, przylegające do granic miasta. Metropolia lwowska ukształtowała się na przestrzeni minionych dziesięcioleci. Początki formowania się wielkomiejskiego Lwowa sięgają XIX w. Lwów, pełniąc funkcję stolicy Galicji, podlegał szybkim procesom urbanizacyjnym. Miasto się rozwijało i oddziaływało na okoliczne miejscowości. Rozmach inwestycyjny na przełomie XIX i XX w. spowodował, że na obszarze wsi leżących w pobliżu rogatek miejskich również rozwijało się budownictwo mieszkaniowe, powstawały zakłady usługowe i przemysłowe. W tym czasie szczególnie postępowała rozbudowa północnych przedmieść. Tam też szybko wzrastała liczba mieszkańców. W konsekwencji doszło do procesu scalania niektórych podlwowskich wsi z organizmem miasta. Już w okresie zaboru austriackiego do Lwowa został przyłączony między innymi teren Łyczakowa i Jałowca leżącego w pobliżu Krzywczyc oraz wschodnia część Kulparkowa. W czasie II Rzeczypospolitej przyłączono do miasta szereg okolicznych gmin lub ich części. Wówczas dotychczasowe wsie stały się peryferyjnymi dzielnicami tak zwanego Wielkiego Lwowa. Kolejne miejscowości znalazły się w granicach administracyjnych miasta w okresie okupacji niemieckiej i po drugiej wojnie światowej. Na przestrzeni ostatniego półwiecza peryferyjne dzielnice i miejscowości zachowujące odrębność administracyjną, ale tworzące obszar metropolitalny uległy kolejnym znacznym przeobrażeniom urbanizacyjnym. Niemniej, niektóre najstarsze części przedmieść zachowały do dzisiaj dawny wygląd.
Cechą dialogu jest interakcyjność biorących w nim udział podmiotów (osób i instytucji).
Drugą część opracowania konstytuuje orientacja podmiotowa, wskazująca nadawcę/nadawców przekazu, jest kontynuacją prezentacji wyników badań empirycznych (analiza formalna) i zawiera: składy rady redakcyjnej i zespołu redakcyjnego w 30 badanych latach; listę autorów co najmniej czterech publikacji z wyodrębnieniem nazwisk operujących w latach 90. pojęciami polsko-niemieckiego pojednania i porozumienia; wykaz polskich i niemieckich instytucji publicznych i samorządowych, które reprezentowali autorzy tekstów DIALOGU; opis sylwetek laureatów przyznawanej przez redakcję „Nagrody magazynu DIALOG”; charakterystykę czasopisma: pisarzy, polityków i naukowców, którzy publikowali w dialogu; listę bohaterów publikacji, w tym działaczy samorządowych i parlamentarzystów, będących twórcami międzykulturowego dialogu.
Wychodzę z założenia, że zarówno autorów analizowanych tekstów, bohaterów publikacji, jak i laureatów „Nagrody magazynu Dialog” – łączą pewne cechy, będące efektem wspólnego kultywowania pluralizmu i kulturowej różnorodności. Tych wszystkich uczestników międzykulturowego dialogu, dosłownie i metaforycznie osoby żyjące i przemieszczające się po obu stronach Odry i Nysy, określam mianem grenzgänger i kulturträger. Ich życie, doświadczenie i twórczość wypełnia wszystkie atrybuty międzykulturowych przestrzeni: fizycznej (przekraczanie granic), relacji (mającej wymiar aksjologiczny) oraz zakresu (sygnowanymi polami aktywności i „granicami zasięgu” tworzonych znaczeń) (Korporowicz, 2017, s. 70–71).
Z wprowadzenia
Cmentarz na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem, nazywany też Starym Cmentarzem lub Cmentarzem Zasłużonych, jest jedną z najciekawszych polskich nekropolii. W ciągu 170 lat funkcjonowania cmentarza pochowano na nim około 6 tysięcy osób. Obecnie szacuje się, że na terenie nekropolii znajduje się około 400 grobów (częściowo anonimowych), zarówno jednoosobowych, jak i rodzinnych, wieloosobowych, opatrzonych inskrypcjami, zwanymi także epitafiami, napisami epigraficznymi lub nagrobkami, tj. krótkimi, autonomicznymi tekstami, zamkniętymi pod względem semantycznym i formalnym, informującymi o śmierci jakiejś osoby i upamiętniającymi osobę zmarłą. W pracy odtworzono złożony, wieloaspektowy, niezwykle interesujący językowo i poznawczo obraz ludzi utrwalony w zakopiańskich inskrypcjach.
Książka składa się z 2 tomów i sprzedawana jest w komplecie
Tom 1 - str. 468 ISBN 9788379725021
Tom 2 - str. 397 ISBN 9788379725038
Tytułowi Hiperborejczycy to lud występujący w greckiej mitologii, żyjący w krainie szczęśliwości „za Boreaszem”. Siedzibę tego boga starożytni Grecy lokowali najpierw w Tracji, a później, w miarę jak rozszerzał się ich horyzont geograficzny, coraz dalej na północ, poza Góry Ryfejskie, równie mityczne jak sam Boreasz. Hiperborejczycy zamieszkiwali krainę szczęśliwości, słynęli z dobroci, kultury, nauki, byli wielkimi czarownikami. Żyli tak długo, że znużeni życiem, popełniali samobójstwo, rzucając się z urwiska do morza. Hiperborejczykiem był, między innymi, bóg Apollo, opiekun muz, poezji i światła (bliżej będzie o nich w drugiej części książki). Ale co ludy cyrkumborealne, a więc historyczni mieszkańcy Arktyki, mają wspólnego z Hiperborejczykami? Dziś wydaje się, że poza samym określeniem (cyrkumborealne oznacza dosłownie „dookoła Boreasza”) z pewnością niewiele. Współczesna terminologia naukowa tworzona całe stulecia przez ludzi mających klasyczne wykształcenie chętnie korzysta z greki i łaciny. Strefa borealna ma dziś jedynie klimatyczne konotacje – większość przyrodników używających tego terminu nawet nie słyszała o Boreaszu czy Hiperborejczykach – i odnosi się do strefy klimatu zimnego. Sam hiperborejski mit odżywa raz po raz, ostatnio głównie w Rosji, w miarę jak potrzeba mitu, głęboko tkwiąca w ludzkiej podświadomości, pojawia się na nowo. Oczywiście zamiast ludów cyrkumborealnych można by użyć określania „arktyczne” bądź dla ścisłości „arktyczne i subarktyczne”. Byłoby to lepiej i szerzej zrozumiałe, lecz zgubilibyśmy odwieczny związek przeszłości z teraźniejszością (i przyszłością).
Książka dzieli się na dwa tomy i sześć części. Wprowadzenie środowiskowe stanowi część pierwszą zatytułowaną nieco staroświecko – Historia naturalna. Następna część – Arktyka mityczna, która miała być pierwotnie osią całego projektu, poświęcona jest mitotwórczej roli Arktyki w tzw. kulturze klasycznej i późniejszej (europejskiej i ogólnoświatowej). Nie zajmuję się, poza ostatnim rozdziałem, mitami Północy. Trzecia część, Przeszłość, dotyczy ogólnie rzecz biorąc przeszłości ludów cyrkumborealnych, wprowadza w historię ich odkrywania, antropogeografię Północy, jej języki i pradzieje. Tu również znalazły się rozdziały o wymarłych ludach tej strefy. Kończy ją rozdział poświęcony hodowcom reniferów, którzy odchodzą już powoli w przeszłość. Następne dwie części stanowią zasadniczy trzon pracy i poświęcone są rdzennym ludom Północy. Podział na dwa kręgi: wewnętrzny – arktyczny i zewnętrzny – subarktyczny, wydawał się tu najlepszym rozwiązaniem, choć w przypadku wielu ludów jest on dyskusyjny. Te arktyczne omawia część czwarta zatytułowana Pierwszy Krąg, zaś subarktyczne (w szerokim znaczeniu tego słowa) część piąta – Drugi Krąg, rozpoczynająca drugi tom. Szósta, ostatnia merytoryczna część, Europejczycy w Arktyce, poświęcona jest tym grupom ludności europejskiej, które już w czasach historycznych wtargnęły w rejony północne z południa. Jej ostatni rozdział zatytułowany jest Czyja Arktyka? i stanowi swego rodzaju zakończenie książki. Podsumowanie, będące jedynie długim powtórzeniem tego, co znajduje się w całej książce, wydawało się zbyteczne, z powodzeniem zastępuje je rozbudowane Streszczenie.
Społeczeństwo informacyjne jest rzeczywistością współczesnego świata, kolejnym etapem rozwoju naszej cywilizacji. Jednak w odróżnieniu od wcześniejszych faz rozwoju ludzkości (społeczeństwo rolnicze oraz przemysłowe) charakteryzuje się olbrzymią dynamiką przebiegu procesów społeczno-ekonomicznych oraz zmian technologicznych obejmujących praktycznie wszystkie obszary aktywności człowieka.
Oznacza to, iż zarówno jednostki, grupy społeczne, jak i całe państwa powinny permanentnie dostosowywać się do nowych warunków oraz nabycia kompetencji odpowiednich do funkcjonowania w nowym środowisku cywilizacyjnym. Dostosowanie się do zmian będących konsekwencją funkcjonowania społeczeństwa informacyjnego jest warunkiem koniecznym z jednej strony do podtrzymania wzrostu społeczno-gospodarczego, natomiast z drugiej do wszechstronnego rozwoju sfery społecznej. Każde zaniechanie lub opóźnienie w tej materii może mieć bardzo poważne skutki dla państwa i społeczeństwa.
W związku z tym konieczna jest znajomość wpływu czynników i instrumentów determinujących rozwój cywilizacyjny, także w ujęciu historycznym. Ponadto należy mieć świadomość rozwoju społeczeństwa informacyjnego w kraju i w świecie, aby nie dopuścić do pojawienia się luki cywilizacyjnej. Pełny rozwój państwa w warunkach społeczeństwa informacyjnego nie będzie możliwy bez elektronicznego dostępu do funkcji społecznych. Wysoki poziom ich świadczenia oraz powszechna partycypacja obywateli pozwolą na pełne przyjęcie korzyści wynikających z funkcjonowania w społeczeństwie informacyjnym. Obszar elektronicznych usług społecznych i zakres ich wykorzystania przez obywateli to szczególna sfera związana z wdrażaniem społeczeństwa informacyjnego. Jej zaniedbanie rodzi szereg nierówności społecznych i opóźnia powszechne uczestnictwo w społeczeństwie informacyjnym.
W monografii zastosowano następujące metody badawcze: krytyczną analizę literatury przedmiotu, metodę analizy przyczynowo-skutkowej, metodę analizy porównawczej oraz metodę analizy przypadków.
Publikacja jest przeznaczona dla ekonomistów, studentów kierunków ekonomicznych oraz osób zainteresowanych problematyką społeczeństwa informacyjnego.
Ze wstępu
Problematyka doboru próby jest jedną z najczęściej poruszanych obszarów metodycznych w badaniach marketingowych. Strategie i schematy doboru są związane z rodzajem podejmowanych badań, charakterem losowanych lub wybieranych jednostek, ich dostępnością oraz stosowanymi metodami analizy danych. Zagadnienia te są przedmiotem niniejszego opracowania. Jest ono pokłosiem XXIII Warsztatów Metodologicznych im. Profesora Stefana Mynarskiego organizowanych w 2019 roku w Uniwersytecie Szczecińskim. Warsztaty te odbywają się cyklicznie od 1996 roku i są poświęcone dyskusjom nad wybranymi zagadnieniami metodologicznymi związanymi z badaniami marketingowymi. Stanowią one również płaszczyznę integracji wiedzy z obszaru marketingu, statystyki, metodologii badań, zarządzania, ekonomii i socjologii.
Monografia składa się z dziesięciu rozdziałów poświęconych problematyce doboru próby we współczesnych badaniach marketingowych i obejmuje zagadnienia dotyczące doboru próby w podejściach ilościowych, jakościowych i mieszanych, specyfikę doboru próby w badaniach sondażowych i eksperymentalnych, w modelach eksplanacyjnych i predykcyjnych, specyfikę prób badawczych w podejściach jedno- i wielopoziomowych, zagadnienia imputacji braków danych oraz badania z wykorzystaniem prób studenckich.
Przedstawione przez autorów metody dobierania próby i aspekty związane z tym postępowaniem mają służyć wspieraniu badaczy rynkowych w rozwiązywaniu stawianych przed nimi problemów i prawidłowej realizacji celów badawczych. Monografia jest więc przeznaczona dla osób zainteresowanych prowadzeniem badań marketingowych, a więc badaczy zatrudnionych w agencjach badawczych, pracowników przedsiębiorstw realizujących własne badania, a także pracowników naukowych i studentów uczelni ekonomicznych.
Ze wstępu
Niniejsza publikacja została napisana przez autorów właśnie z perspektywy wartości. Obserwacje ich deklarowania, uznawania i internalizowania dostarczają wielu cennych informacji odnośnie do jakości i kondycji życia publicznego. To właśnie kategorie aksjologiczne mogą wyjaśniać ludzkie postawy i działania. Dlatego też autorzy pozostali przy preliminariach i zasadniczych implikacjach dotyczących wielowymiarowych aspektów związanych z organizacją japońskich igrzysk, nie docierając do szczegółowej analizy wszystkich rozważanych przezeń kwestii. Zasygnalizowali przy tym, że w strukturze organizacyjnej igrzysk można wyodrębnić te same czynniki, które przypisuje się kulturze w generalnym znaczeniu (Dawson, 1993), czyli: socjologiczny (społeczna organizacja), geograficzny lub inaczej ekologiczny (adaptacja do środowiska), ekonomiczny (relacja między popytem a podażą), moralny (regulacje ze względu na normy społeczno-etyczne).Od redaktora
Celem naszej monografii jest wypełnienie istniejącej na polskim rynku luki poprzez przedstawienie ogólnego zarysu zjawiska finansjalizacji, dotykającego wszystkich zasobów środowiskowych – powietrza, wody i ziemi. Chcemy równocześnie podkreślić, że nasze opracowanie nie ma być kompleksowym i wyczerpującym kompendium wiedzy na temat finansjalizacji środowiska przyrodniczego. Nie opisujemy wszystkich jej form, nie analizujemy wszystkich, a nawet większości, odnotowanych na świecie przypadków destrukcji środowiska przyrodniczego wywołanych przez rosnące zaangażowanie i aktywność prywatnego kapitału. Chcemy raczej zasygnalizować polskiemu Czytelnikowi istnienie poważnego problemu, koncentrując się na przykładach sytuacji, których skala i wpływ są – naszym zdaniem – najbardziej destrukcyjne i brzemienne w skutki. Tym samym próbujemy raczej nakreślić ogólne trendy, niż dokonywać systematycznego przeglądu wszelkich możliwych aspektów podjętej problematyki. Naszym pragnieniem jest również pobudzenie do refleksji nad długofalowymi konsekwencjami upowszechniania na świecie modelu kapitalizmu hiperfinansowego.
Zgodnie z założonym celem, praca składa się z trzech rozdziałów oraz zakończenia. W rozdziale pierwszym przybliżono teoretyczne podstawy zjawiska finansjalizacji życia społeczno-gospodarczego, ze szczególnym uwzględnieniem podejścia reprezentowanego przez ekonomię heterodoksyjną. Omówiono tu także różne spojrzenia na dominację sfery finansowej w obszarze środowiska przyrodniczego. Rozdział drugi poświęcono wybranym formom finansjalizacji środowiska. Znalazły się tu syntetyczne prezentacje sposobu funkcjonowania rynku handlu uprawnieniami do emisji CO2, procederu wylesiania oraz grabieży ziemi, prywatyzacji sektora gospodarki wodno-kanalizacyjnej oraz ewolucji rynku obligacji katastrofalnych. Jak już wspomniano, nie uwzględniono tu wszystkich istniejących w przeszłości i obecnie form finansjalizacji sektora przyrodniczego, których liczba i różnorodność są na tyle duże, że wykraczają poza ramy opracowania stawiającego sobie za cel dostarczenie Czytelnikowi ogólnego oglądu sytuacji. W rozdziale trzecim uwagę skoncentrowano na konsekwencjach, jakie wspomniane w części drugiej formy finansjalizacji wywierają na sferę ekologiczną, ekonomiczną i społeczną. W zakończeniu z kolei dokonano podsumowania przeprowadzonej w pracy analizy. Zawarto w nim główne spostrzeżenia dotyczące badanej problematyki, zrekapitulowano negatywne konsekwencje finansjalizacji środowiska przyrodniczego jako całości oraz podjęto próbę określenia najważniejszych wyzwań wobec tego zjawiska.
Ze wstępu
[…] Stres związany z poczuciem bezradności lub silnym lękiem towarzyszy nam na wielu etapach życia i dotyczy jego różnych aspektów. Artykuł Kamili Szpunar pt. Lęk przed porodem i tokofobia – wpływ na życie kobiet poświęcony jest odczuwaniu silnego lęku przed porodem, który nie tylko może wpływać na jakość i przebieg porodu, lecz także być przyczyną poporodowych problemów ze zdrowiem psychicznym. Z kolei Elżbieta Pieńkowska w artykule pt. Model salutogenezy w kontekście uwarunkowań zdrowia seksualnego zwraca uwagę na różne wymiary zdrowia seksualnego i podkreśla znaczącą rolę edukacji seksualnej w kształtowaniu optymalnej realizacji seksualnej w obliczu wielu stresorów. Magdalena Leszko natomiast w pracy pt. Poczucie obciążenia u opiekunów rodzinnych osób z chorobą Alzheimera skupia się na stresie związanym ze sprawowaniem opieki nad członkiem rodziny. Stres ten może być spowodowany wieloma czynnikami i mieć negatywne konsekwencje nie tylko dla zdrowia, lecz także dla sytuacji f nansowej.
Ważnym aspektem funkcjonowania człowieka jest również praca zawodowa. Choć stanowi ona źródło satysfakcji, a także korzyści ekonomicznych i społecznych, stawia również przed człowiekiem wiele wyzwań, które są źródłem stresu. Artykuł Małgorzaty Bratos-Stępień pt. Psychologiczne uwarunkowania związku poczucia przeciążenia pracą z poczuciem jakości życia dotyczy podmiotowych uwarunkowań spostrzeganego przeciążenia pracą oraz konsekwencji występowania stresorów zawodowych.
Równie ważne jest także poznanie tego, jak znajdowanie się w sytuacji stresującej i niebezpiecznej wpływa na nasz dobrostan psychiczny. Artykuł Marzeny Piłat pt. Wartości a konsekwencje doznanej traumy przybliża nam funkcjonowanie migrantów i ich problemy związane z przystosowaniem się do życia w Polsce. Praca Piotra Próchniaka pt. Bezpieczna oraz ryzykowna turystyka górska a dobrostan psychiczny porusza natomiast kwestię znaczenia ryzyka i wpływu doświadczanego stresu na samopoczucie jednostki.
Książka jest adresowana do osób, których interesuje problematyka funkcjonowania człowieka w sytuacji stresu. Zawarte w niej prace mogą być również interesujące dla studentów oraz nauczycieli akademickich. Polecamy ją także praktykującym psychologom, ponieważ zawarte w niej artykuły mogą stanowić cenne wskazówki do pracy z osobami w sytuacji stresu.
Magdalena Leszko, Piotr Próchniak
Punktem wyjścia analiz zaprezentowanych w niniejszej publikacji jest teza sformułowana przez Lennarda J. Davisa, zgodnie z którą, „by zrozumieć niepełnosprawne ciała, należy wrócić do koncepcji normy, normalnego ciała” (Davis 1995, s. 23). W tym lapidarnym, a jednocześnie intelektualnie inspirującym i kontrowersyjnym sformułowaniu Davis zawarł nie tylko wykładnię pierwotnego sensu kulturowego modelu niepełnosprawności, ale także ogólną sugestię związaną z tworzeniem i wykorzystywaniem na gruncie studiów o niepełnosprawności (disability studies) terminologii, której właściwe znaczenie, a w istocie dyskursywna wieloznaczność, powstaje w wyniku zastosowania znaków tekstowych – ukośników, dywizów lub nawiasów. Obie te kwestie będą przedmiotem osobnych rozważań w dalszych partiach tekstu, natomiast w tym miejscu, posiłkując się myślą Davisa, chciałbym jedynie zarysować mechanizm wyłonienia się tematyki i tytułu tej książki.
Niniejsze opracowanie nie jest sprawozdaniem z rygorystycznie pod względem teoretycznym i metodologicznym zaplanowanych i zrealizowanych badań. Wykorzystałem raczej możliwości, jakie stwarza esej krytyczny, którym jako całość jest prezentowany tekst. Z kolei ostatnie podrozdziały mogą być potraktowane jako osobne, mniejsze opracowania, których treść każdorazowo porządkuje wyznaczona tytułem tematyka. Starałem się jednak o ich uspójnienie zarówno w obrębie rozdziału, jak i w ramach teorii i kierunków analizy wyznaczonych we wcześniejszych częściach.
Ze wstępu
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
