Miasto, z ekologicznego punktu widzenia, można traktować jak specyficzne środowisko przyrodnicze, w obrębie którego zachodzi wiele procesów. Postępująca urbanizacja – zabudowa, ocieplanie i osuszanie warunków siedliskowych, silne przekształcenie gleb zasobnych w azot, a niekiedy gleb zasolonych, emisja zanieczyszczeń przez zakłady przemysłowe oraz ruch komunikacyjny, wpływają na zmniejszenie się środowiska przyrodniczego (Kornaś, Medwecka-Kornaś, 2002; Wysocki, 2008).
Tereny miejskie już od dawna cieszą się zainteresowaniem badaczy, do tej pory zgromadzono liczne dane florystyczne dla wielu miast europejskich (np. Celesti, Grapow, 1995; Sukopp i in., 1995; Landolt, 1991, 2001; Adler, Mrkvicks, 2003; König, 2005).
Florę miast tworzą zarówno gatunki rozprzestrzeniające się spontanicznie, jak i gatunki wprowadzane tam celowo. Tylko te pierwsze są przedmiotem badań fito[1]geograficznych – występują one na bardzo różnych siedliskach: na murach, trawnikach, podwórzach, zaniedbanych przydrożach, pomiędzy płytami chodników, w parkach, na cmentarzach, wysypiskach śmieci itp. Florę miejską tworzą w równej mierze gatunki rodzime, jak i obcego pochodzenia, a jej skład zależy od położenia geograficznego, a także od historii i rodzaju zabudowy. Wyróżnia się gatunki „miejskie” (urbanofile), tj. występujące prawie wyłącznie w miastach oraz gatunki ubikwistyczne, które równie często rozprzestrzeniają się na terenach pozamiejskich (Kornaś, Medwecka-Kornaś, 2002).
Ze wstępu
Obszar południowej części Równiny Nowogardzkiej nie został do tej pory zbadany pod względem florystycznym i fitogeograficznym, co stało się główną przesłanką do podjęcia niniejszego tematu. Głównym celem badań było poznanie stosunków fitogeograficznych południowej części obszaru Równiny Nowogardzkiej (poprzez zbadanie składu gatunkowego i rozmieszczenia flory naczyniowej zdefiniowanej jako ogół taksonów roślinnych występujących na określonym terytorium), której bogactwo gatunkowe wyrażone jest liczbą gatunków występujących spontanicznie na danym obszarze (za: Kornaś, Medwecka-Kornaś, 2002). Wyznaczono następujące cele szczegółowe:sporządzenie wykazu flory naczyniowej i pełnej listy dat florystycznych dla poszczególnych jednostek kartogramu,sporządzenie map rozmieszczenia wykazanych gatunków,określenie roli taksonów obcych i inwazyjnych w regionie,analiza granic zasięgów regionalnych i lokalnych gatunków,przeprowadzenie analiz: liczbowej, siedliskowej, geograficzno-historycznej i geograficznej flory,przedstawienie udziału gatunków rzadkich, chronionych i zagrożonych (dla oceny zróżnicowania badanego terenu i określenia jego waloru florystycznego). Monografia powstała na bazie rozprawy doktorskiej Karoliny Konopskiej - Problemy fitogeograficzne i flora południowej części Równiny Nowogardzkiej wykonanej w Katedrze Botaniki i Ochrony Przyrody Uniwersytetu Szczecińskiego (obecnie Instytut Biologii Uniwersytetu Szczecińskiego) pod opieką naukową prof. dr hab. Agnieszki Popieli. Ze wstępu
Szata roślinna na obszarze Polski, w wyniku działalności człowieka (począwszy od neolitu), uległa znacznym przekształceniom. Przejawia się to przede wszystkim w odlesianiu dużych obszarów pod uprawy i zabudowę, ale również w zmianach hydrologicznych i glebowych. Przemiany flory i roślinności następują obecnie bardzo szybko – ustępują gatunki wrażliwe na zmiany środowiskowe, a rozprzestrzeniają się rodzime gatunki pospolite, ubikwistyczne oraz taksony obce, w tym inwazyjne.
Północno-zachodnia Polska jest obszarem zróżnicowanym i relatywnie dobrze zachowanym pod względem przyrodniczym. Rozległe kompleksy leśne, liczne mokradła i torfowiska, ekosystemy jeziorne i rzeczne, w tym wielkiej rzeki Europy Środkowej, Odry, o naturalnym charakterze ujścia, oraz urozmaicony krajobraz młodoglacjalny – zwracały od dawna uwagę badaczy. Dane florystyczne były zbierane na tym terenie od XVIII wieku, najpierw przez botaników i przyrodników niemieckich, a po roku 1945 – polskich (Ziarnek i in., 2003; Ziarnek, 2012). Spośród publikacji przedwojennych należy tu szczególnie wymienić prace G.G.J. Homanna (1828–1835), W. Libberta (1927, 1930, 1932–1933a, b, 1938c, 1941), E. Holzfussa (1924, 1925, 1933, 1937) i W. Müllera (1911). Po 1945 roku ukazało się bardzo wiele doniesień i opracowań florystycznych i fitosocjologicznych różnych obiektów, najczęściej terenów chronionych, ale tylko nieliczne regiony doczekały się opublikowania kompletnej flory naczyniowej, są to Puszcza Bukowa (Celiński, 1964), wyspy Wolin i Uznam (Piotrowska, 1966), Wyspa Chrząszczewska (Ćwikliński, 1988), Zaodrze (Zając i in., 1993) oraz Iński Park Krajobrazowy (Więcław, 2006).
Ze wstępu
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
