Do Polski nowe zainteresowanie Durkheimem dopiero dociera. Masowa publiczność socjologiczna jest na ten prąd mało przygotowana, dlatego że Durkheim jest w Polsce socjologiem w istocie mało znanym.
Monografia Stevena Lukesa jest uważana za najlepszą książkę o Durkheimie, za dzieło podstawowe, referencyjne. Na Lukesa powołują się wszyscy, którzy o nim piszą.
Książka zawiera gruntowną analizę socjologii Durkheima, powiązaną z jego biografią, ale co ważniejsze – z szerszym kontekstem intelektualnym, kulturowym i społecznym. Na podkreślenie, co jest istotne w tego typu wydawnictwach, zasługuje fakt, że książka napisana jest niezwykle jasno: językiem, który rzadko dziś spotka się w pracach z dziedziny teorii socjologicznych.
Wydana w Polsce książka Lukesa przybliża czytelnikowi postać wielkiego, ale tak naprawdę mało znanego u nas myśliciela.
Zbiór kompetentnie dobranych i usystematyzowanych informacji z określonej dziedziny wiedzy naukowej, ma umożliwić zainteresowanym wgląd w podejmowane problemy teoretyczne i empiryczne, sposoby ich rozwiązywania, a także wnioski wynikające z badań naukowych dla życia społecznego.Jest to kompedium zagadnień podejmowanych obecnie przez socjologię w skali światowej, ze szczególnym uwypukleniem problemów żywych w polskim środowisku socjologicznym.
W tomie drugim ,,Kultur Penalnych"" staramy się przedstawić szersze podstawy teoretyczne reform prawa karnego w Polsce na tle tendencji europejskich i światowych. Podstawą koncepcji tego tomu, podobnie jak całej serii, jest teoretyczne i metodologiczne podejście określone terminem ,,badania integralnokulturowe"" [...] tom drugi jest bardziej zorientowany na analizy interdyscyplinarne związane ze społeczno-kulturową etiologią i fenomenologią reakcji na przestępczość, a w aspekcie jurydycznym i prakseologicznym wiąże się mocniej z kwestiami procesowymi, dowodowymi. W tomie tym [...] zarysowano podstawowe teoretyczne zagadnienia penologiczne, obejmujące kwestie zasad kryminalizacji, racjonalizacji kary i sędziowskiego wymiaru kary oraz krytyczną analizę współczesnych wybranych ideologii karania. Kładziemy nacisk na problemy, które zalicza się do kategorii badań podstawowych. Przedstawione analizy ukazują nowe aspekty pól badawczych ważnych dla polityki kryminalnej. [...] W tym ujęciu tytułowe dla całej serii pojęcie kultury penalnej od pojęcia polityki kryminalnej odróżnia kwestia ustalenia relacji środków do celów, które dopiero są realizowane w ramach polityki kryminalnej. Jak ujął lapidarnie kwestię relacji pojęcia kultury penalnej do pojęcia polityki kryminalnej w tekście programowym studiów ,,Kultur Penalnych"", wprowadzającym do tego tomu, Marian Filar: ,,Określeniem tych celów zajmie się więc kultura penalna, polityka kryminalna jest zaś tylko [...] instrukcją obsługi kultury penalnej"". Takie właśnie jest proponowane w tym tomie nowe podejście do polityki kryminalnej. Ze Wstępu Mariana Filara i Jarosława Utrata-Mileckiego
Przygotowane przez Oficynę Naukową wydanie książki Natalie Depraz jest pierwszą udostępnioną po polsku pracą tej wybitnej przedstawicielki współczesnej fenomenologii francuskiej, mającej w swym dorobku zarówno prace propedeutyczne z zakresu fenomenologii, jak i nowatorskie przedsięwzięcia badawcze o charakterze interdyscyplinarnym.
Omawiana praca jest nie tylko podręcznikowym kompendium informacji o pewnym kierunku filozofii, lecz twórczym i przejrzystym, a zarazem zwięzłym i uwzględniającym aktualny stan badań uporządkowaniem i przedstawieniem ? w aspekcie rzeczowym i historycznym ? zagadnienia doświadczenia i jego opisu.
Swoje rozważania autorka osadza w bogatym kontekście teoretycznym kluczowych pojęć fenomenologii: redukcji fenomenologicznej i ejdetycznej, wariacji imaginacyjnej, opisu fenomenologicznego, wzbogacając nadto metodologię współczesnych badań fenomenologicznych. Wprowadza zatem czytelnika w samo centrum współczesnych badań fenomenologicznych. Szczególnie interesująca jest jej interpretacja właściwej postawy fenomenologicznej jako „empiryzmu transcendentalnego”.
Nierówności społeczne oraz przemilczane w polskiej sferze publicznej podziały klasowe to główny temat artykułów znajdujących się w tej książce. Małe dzieci czasem nie chcąc patrzeć na coś, co wzbudza ich strach, zamykają oczy i mają wrażenie, że źródło ich niepokoju przestaje istnieć. Osoby nie pozbawione wyobraźni socjologicznej i wrażliwości społecznej nie mogą udawać, jak małe dzieci, że pewne rzeczy nie istnieją. Krytyczny umysł, mający zdolność samodzielnego myślenia, nie może uznać mechanizmów i procesów społecznych świadomie konstruowanych przez konkretne decyzje polityczne za zjawiska „naturalne” i „nieodzowne”. Zwłaszcza jeśli rzeczywistość za oknem w pełnym świetle odsłania rosnące podziały w społeczeństwie, a kryzys ekonomiczno-społeczny, który przetacza się przez świat, przypomina o aktualności analiz klasowych. Refleksja nad realizowanym w Polsce po 1989 roku modelem kapitalizmu nie powinna unikać opisywania różnych skutków społecznych realizowanej polityki. Zwłaszcza w czasie, gdy pytanie o kondycję kapitalizmu oraz możliwości jego przekształceń po krachu neoliberalnej wersji stosunków społeczno-ekonomicznych stało się sprawą otwartą i dyskutowaną na poziomie globalnym nie tylko w krajach peryferyjnych, ale również w państwach tworzących rdzeń systemu światowego. Stanowisko autorów ma często charakter polemiczny wobec poglądów i mitów wygłaszanych przez strategiczne instytucje obecnego porządku. Tym bardziej warto poznać opinie ludzi, których głos na co dzień nie jest zbyt często w Polsce słyszalny.
Wiedza o sposobie istnienia i funkcjonowania obrazów we współczesnej kulturze epoki nowych mediów nie doczekała się jeszcze u nas ujęcia monograficznego. Taką lukę wypełni książką Piotra Zawojskiego. Autor daje nowatorski wgląd w pole twórczych zastosować cyfrowych technologii obrazowania. Dostarcza poręcznych narzędzi i strategii opisu owych procesów i zjawisk.
Książka dotyczy zagadnienia audiowizualności w epoce powszechnej digitalizacji procesów kreacji, postprodukcji i dystrybucji obrazu(ów). Autor porusza się zatem w kręgu wyznaczonym przez wiedzę o kulturze, estetykę i wiedzę o sztuce. Dyskurs teoretyczny wpisuje Autor za każdym razem w twórczość artystów wkraczających w określoną domenę cyfrowości jako formę „nowej wizualności”. Książka będzie atrakcyjną lekturą dla szerokiego kręgu odbiorców, zainteresowanych nie tylko kulturą audiowizualną, ale szeroko rozumianą sztuką i kultura współczesną. Służyć też będzie studentom uniwersyteckich kierunków humanistycznych i społecznych, przede wszystkim na wydziałach filmoznawstwa, historii sztuki, estetyki, kulturoznawstwa i socjologii kultury oraz na uczelniach artystycznych i filmowych, gdzie multimedia stają się obecnie najbardziej oblężonymi i coraz częściej uruchamianymi specjalnościami.
Napój miłosny czy trucizna? Wideoklip jako przekaz to nie tylko koktajl konwencji, gatunków filmowych czy stylów, to również wspłóbrzmienie, harmonijna synteza niejednorodnych składników przekazu, muzyki, słowa, obrazu filmowego oraz tego, co niesie ze sobą osadzenie w kontekście- w MTV i innych telewizjach muzycznych, stanowiących znakomite przykłady neo-telewizji, świadectwa rozwoju epoki multimediów. Wideoklip jest także przejawem dominacji estetyki zanikania w nowych mediach i nowym językiem wizualności. TO wszystko znajdziesz w tej książce.
W dziedzinie socjologii, socjologii kultury, socjologii sztuki Pierre Bourdieu jest niekwestionowanym autorytetem – we Francji, w Europie, w świecie. Także w Polsce. Korzystanie z jego inspiracji jest jednak utrudnione. Powodem jest brak przekładów, ale działają też inne przyczyny. Jedną jest rozproszenie wypowiedzi dotyczących socjologii sztuki w wielu różnych pracach Bourdieu i brak jednej, która by je syntetycznie prezentowała. Inną - ścisłe, integralne powiązanie założeń tej dyscypliny i odpowiedniej specyficznej terminologii z założeniami i pojęciami konstytuującymi szerokie problemowo-teoretyczne tło, jakim dla socjologii sztuki Bourdieu jest obszerna konstrukcja jego socjologii kultury oraz socjologii tout court.
Ksiązka jest podręcnzikiem metod i technik badań socjologicznych, a jednocześnie teorii socjologicznej.
Autor prezentuje jedną z technik: wywiad rowumiejący.
Zadaje sobie i czytelnikowi pytanie: Czy i jak jest możliwe budowanie teorii wychodzące od badań terenowych?
Książka ta opowiada historię pewnego ideału, ostatniego, z którym francuska arystokracja ancien régime?u miała się całkowicie utożsamić, ostatniego, który pozwolił jej raz jeszcze uczynić z siebie symbol i wzorzec całego narodu. Ideału towarzyskiego spod znaku elegancji i uprzejmości, który przeciwstawiał logice siły i okrucieństwa instynktów sztukę przebywania razem, opartą na intelektualnym uroku i wzajemnej satysfakcji.
W pierwszych dziesięcioleciach XVII w. elita szlachecka zaczęła odkrywać nieznane dotąd terytorium, równie odległe od dworu, jak i od Kościoła, wytyczała jego granice, wyposażała w niezawisłe prawa i kodeks zachowania zalecający rygorystyczne przestrzeganie form. Nie dbano o to, aby przestrzeń tę nazwać, wystarczała ogólna nazwa monde; wkrótce jednak słowo to miało wskazywać już nie tylko domenę ludzką, w przeciwieństwie do boskiej, miejsce wygnania i grzechu, gdzie wszystko zdawało się sprzysięgać, aby zgubić naszą duszę, lecz miało przywoływać ograniczoną rzeczywistość społeczną, gdzie nieliczni uprzywilejowani wprowadzali w życie etyczny i estetyczny projekt o charakterze ściśle laickim, obywający się bez teologicznych gwarancji. I jeśli w XVII w. wielu z tych, którzy należeli do owego monde, miało, na skutek wielce znaczących przemian, poświęcić ów zbyt ziemski ideał na rzecz Boga, wiek następny, uwalniając człowieka od religijnego niepokoju, powierzył go ufnie jego powołaniu czysto świeckiemu.
W dostępnej w Polsce dość obszernej literaturze etnologicznej na temat magii nie ma podobnego opracowania. Jego niezwykłością są dwie warstwy narracji informacyjnej, a obydwie mają walor dydaktyczny i naukowy, których nie sposób od siebie oddzielić.
Jest to przede wszystkim doskonały pokaz etnograficznej metody naukowego rozważania problemu i badań terenowych. Autorka ukazuje skomplikowanie i wagę problemu, któremu poświęciła wiele miesięcy studiów i prawie trzy lata badań w terenie. Krok po kroku prowadzi czytającego przez gąszcz opinii na temat czarownictwa i magii, prezentowanych przez folklorystów, psychiatrów, okultystów, dziennikarzy, a potem zgłębia światową literaturę antropologiczną, etnologiczną, etnograficzną. Pokazuje dokładnie trudności z formułowaniem pytań badawczych, z rozumieniem sensu uzyskanych odpowiedzi, wreszcie z czynnym uczestniczeniem w wiejskim odczynianiu uroków. Tu ma znaczenie przede wszystkim proces postępowania naukowego, wyraźnie i jasno przedstawiony przez autorkę. I właśnie to jest wyjątkowo cenna instrukcja postępowania w badaniu terenowym, w prezentacji materiału i w próbach jego wyjaśniania - ta książka to gotowy plan zajęć z metodyki terenowej eksploracji.
Drugą, nie mniej ważną warstwą książki jest faktografia. Obraz magii w wioskach francuskiej prowincji pokazany jest tu na tle kulturowym tego regionu. W Polsce nie ma nie tylko książek, lecz w ogóle informacji o współczesnym stanie kultury tradycyjnej (czy ludowej) w Europie Zachodniej, nie wspominając już o Francji. W książce został utrwalony szkic poczynań ludzi ścierających się z codziennością i skazanych niejako na rozwiązywanie jej problemów za pomocą dawnych sposobów, w tym także magii.
Shmuel N. Eisenstadt (ur. 1923 w Warszawie) jest jednym z największych żyjących socjologów światowych. Jego prace przyczyniły się do reorientacji samego pojęcia teorii w socjologii, zawierają jedną z najważniejszych propozycji socjologii historycznej. Jego twórczość jest w Polsce mało znana, chociaż jej ranga akademicka przewyższa prace takich autorów, jak Huntington czy Fukuyama. W imponującej serii studiów opisał wielkie cywilizacje i orientacje ekonomiczne wielkich religii. Eisenstadt podważa prawomocność klasycznych ujęć modernizacji z Europą jako apogeum nowoczesności. W świetle jego studiów ani ?konwergencja cywilizacji?, ani dominacja którejś z nich, ani ?koniec historii? nie są możliwe.
Cywilizacje nie są w ujęciu Eisenstadta czymś zamkniętym i gotowym, lecz podlegają nieustannym zmianom zarówno w wyniku swej wewnętrznej dynamiki, jak i pod wpływem kontaktu z innymi cywilizacjami. Szczególną pozycję zajmują w tej panoramie cywilizacje osiowe, takie które zbudowały ?wizje transcendentalne? - religie, ideologie, utopie, a także herezje i ruchy protestu, stwarzając tym samym dynamizujące je napięcie między porządkiem istniejącym a normatywnym.
Książka urodzonego w Stambule Irvina Schicka, profesora Uniwersytetu Harvarda, jest niezwykle udanym przedsięwzięciem badawczym z zakresu humanistycznych badań interdyscyplinarnych, jest świetnie napisana, a tekst imponuje ogromną bibliografią i niezwykłą erudycją autora, który potrafił wykorzystać dorobek zarówno najwybitniejszych teoretyków współczesnej humanistyki, jak i klasyków antropologii kulturowej z Bronisławem Malinowskim na czele. Autor zwraca uwagę doskonałą znajomością bogatej literatury poświęconej percepcji Orientu w kulturze Zachodu, ze szczególną uwagą badając osobliwe koleje wizerunku kobiety w kulturach odbieranych jako ?egzotyczne?, a funkcjonujących jako odniesienie dla tożsamości kulturowej Zachodu.
Fascynacja Orientem zawładnęła wyobraźnią Europy zwłaszcza w wieku XVIII i znalazła swój wyraz w sztuce i literaturze. Ukształtowała też sposób, w jaki europejska myśl ujmowała świat ?innych?, przyczyniając się też do konstrukcji tożsamości europejskiej. Wizja egzotycznej erotyki i seksualizmu, a zwłaszcza wizerunek kobiety Wschodu pozwalały na uwolnienie emocji, skrywanych bądź wypieranych przez chrześcijańskie kanony etyczne i obyczajowe. Książka Schicka pokazuje, jaki wpływ na te procesy miały doświadczenia kolonializmu i otwarte zderzenie europejskich norm estetycznych i obyczajowych z odmiennym światem Wschodu. Wraz z autorem przyglądamy się społecznemu tworzeniu przestrzeni geograficznej oraz poznajemy jej związek z systemem znaczeń, przenikniętym kategorią płci (gender) i seksualizmem.
Pytanie o szczęście jest abstrakcyjne, jeśli stawiamy je w oderwaniu od pytania o nieszczęście. Niczym nie zmąconego szczęścia ludzie bowiem nie znają. Nie leży w granicach ludzkich możliwości, by wszystko, co korzystne, było pod ręką, i nie było niczego, co szkodliwe.
Ludzkie szczęście – w sensie najbardziej elementarnym – jest zawsze tylko szczęściem w nieszczęściu. Można się obawiać, że kto nie bierze pod uwagę tej elementarnej prawdy, ten ścigając to, co niemożliwe, gubi szansę bycia szczęśliwym: traci dzielność duszy do przyjęcia szczęścia dostępnego. Oddzielenie tematu szczęścia od tematu nieszczęścia może zatem być wręcz niebezpieczne.
Autorka omawia współczesne socjologiczne badania nad samym dziełem sztuki, nad społecznym uwarunkowaniem jego specyfiki, granic i zmienności.
Książkę kończy rozdział podsumowujący refleksję nad obecnym statusem socjologii sztuki i nad jej prawdopodobnymi perspektywami: jako dyscypliny swistej, względnie autonomicznej, coraz bardziej świadomej swoich powinności.
Książka Spotkania z utopią w XXI wieku "nie jest [...] tylko zbiorem informacji. Jest ona zarazem swego rodzaju manifestacją wiary w potrzebę tworzenia utopii i namiętną negacją wszelkich koncepcji "końca historii", które były tak modne pod koniec minionego stulecia. Książka nie tylko informuje o tym, że utopie pozostają ważnym wymiarem myśli społecznej, ale i dowodzi (vide: np. artykuł redaktora), że tak być musi i powinno. Jest to z pewnością próba uprawomocnienia utopii jako stylu myślenia, którego punktem wyjścia jest zawsze krytyka lub wręcz negacja status quo. Inaczej mówiąc, chodzi w tym wypadku nie tylko o zbiór przyczynków do tematu , lecz również o propozycję pewnej postawy wobec świata i pewnej koncepcji nauk społecznych".
Z recenzji prof. Jerzego Szackiego
Janusz Mariański, znany socjolog religii i socjolog moralności z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, zwraca uwagę na wieloparadygmatyczność socjologii religii na tle krytyki tezy sekularyzacyjnej oraz na nowe formy religijności i duchowości domagające się nowych modeli interpretacyjnych w odniesieniu do współczesnych przemian religijności i duchowości (teza desekularyzacyjna). Jeśli nawet sekularyzacja jest jeszcze nie zakończonym procesem, to nie oznacza to jeszcze, że religia wciąż umiera, przeciwnie, jej losy stają się coraz bardziej złożone i wieloaspektowe, jesteśmy świadkami powstawania nowych form religijności i duchowości. Można by powiedzieć, że coraz więcej ludzi współczesnych, postawionych wobec alternatywy ,,religijność kościelna albo niereligijność” decyduje się na trzecią drogę, a mianowicie, na religijność pozakościelną, będącą ,,pluralistyczną i nieciągłą trajektorią biografii”. Poza Kościołami rozwijają się różne formy duchowości (,,nie jestem religijny, ale poszukuję duchowości”). W związku z tym nasuwa się uzasadnione pytanie o status socjologii religii. Czy kształtująca się już socjologia duchowości nie powinna zastąpić tradycyjnej socjologii religii? Czy obydwie subdyscypliny socjologiczne powinny istnieć obok siebie jako równouprawnione i wzajemnie uzupełniające się, czy też socjologia duchowości jest integralną częścią socjologii religii?
Samobójstwo, dzieło z 1897 roku, należy do wielkiej klasyki socjologii. Durkheim odkrył, że natężenie samobójstw zależy od stanu więzi społecznych, integracji i kontroli społecznej. Wykazał, że nawet akt tak osobisty, jak samobójstwo, ostateczne odejście jednostki ze społeczeństwa, jest uwarunkowany społecznie. Przekonał, że istnieje swoista rzeczywistość społeczeństwa i że socjologia ma własny przedmiot. Samobójstwo jest pierwszą nowoczesną książką socjologiczną: Durkheim połączył obserwację i refleksję, stworzył teorię, która zebrane fakty wyjaśniła i wskazała kierunki przyszłych badań. Od stu lat pokolenia socjologów uczą się z Samobójstwa, na czym polega metoda socjologiczna i jaka jest natura więzi społecznej, czym jest socjologia i czym jest społeczeństwo.
Polska wykazuje ostatnio wysoką, choć malejącą, dynamikę wzrostu PKB. Jeszcze wyższą, jeśli zmierzymy jej poziom za pomocą oenzetowskiego Indeksu HDI, łączącego trzy podstawowe wymiary życia: poziom dochodu, średnią długość życia i przeciętny poziom wykształcenia. Gdybyśmy jednak wzięli też pod uwagę - a warto - stopień nierówności ekonomicznych i społecznych, to obraz naszego kraju rysowałby się znacznie gorzej. Działania rządu koncentrują się przede wszystkim na ochronie finansów publicznych-co jest skądinąd zrozumiałe w latach kryzysu - i przeciwdziałaniu spowolnieniu wzrostu gospodarczego. Kwestia, czy finanse publiczne, którym nie towarzyszy troska o ograniczenie nierówności materialnych i społecznych, będą ""lekiem na całe zło"", jest pytaniem otwartym. Zwłaszcza że - jak wynika z międzynarodowych badań problemu - wyższym nierównościom w społeczeństwie towarzyszą wyższe wskaźniki biedy i wykluczenia. Maria Jarosz, socjolog, profesor zwyczajny, doktor habilitowany, kierownik Zakładu Przemian Społecznych i Gospodarczych Instytutu Studiów Politycznych PAN. Analizuje społeczeństwo polskie i reakcje ludzi na nowe, nie akceptowane sytuacje. Jest autorką i redaktorką blisko trzydziestu książek oraz około trzystu artykułów opublikowanych w Polsce i za granicą. Ważniejsze książki to: Suicides (Paris 2005), Dzisacu szakaiagu (Tokio 2008), Macht, Privilegien, Korruption: die polonische Gesselschaft 15 Jahre nach der Wende (Wiesbaden 2005) oraz prace zbiorowe Polska. Ale jaka? (2005), Wygrani i przegrani polskiej transformacji (2005), Transformacja. Elity. Społeczeństwo (2007), Naznaczeni i napiętnowani. O wykluczeniu politycznym (2008), Wykluczeni. Wymiar społeczny, materialny i etniczny (2008), Polacy równi i równiejsi (2010), Polacy we wspólnej Europie. Dysproporcje materialne i społeczne (2011), Instytucje: konflikty i dysfunkcje (2012), a także refleksje własne socjologa i uczestnika wydarzeń minionych sześćdziesięciu lat w Polsce pt. Obyś żył w ciekawych czasach. Fakty, wydarzenia, anegdoty (2009).
Książka Claude’a Jaeglégo jest pod wieloma względami pozycją wyjątkową. Zaproponowany przez autora portret Gilles’a Deleuze’a jest zarazem specyficzną interpretacją ważnych wątków myśli tego wybitnego filozofa. Jest to interpretacja jego wykładów. Autorowi udaje się w fascynujący sposób odtworzyć atmosferę i styl oratorski Deleuze’a.
Wyjątkowość podejścia Jaeglégo polega na tym, że do interpretacji myśli Deleuze’a, a także tego kulturowego fenomenu, jakim jest wykład, używa narzędzi właściwych dla francuskiej tradycji konstrukcjonistycznej. Najwięcej uwagi poświęca autor temu, jak Deleuze rozumiał przedsięwzięcie, jakim jest filozofia. Barwne przykłady nie pojawiają się tutaj anegdotycznie, ale zostają doskonale spożytkowane w interpretacjach dokonywanych obrazowym językiem, który za cel stawia sobie opisanie fenomenu kulturowego, ale i „materialnego”, jakim jest wypowiedź. Nie jest ambicją autora wystawienie na ogląd i interpretację całości dzieła Deleuze’a, ale raczej pokazanie, czym dla czołowego dekonstrukcjonisty było konstruktywne uprawianie filozofii.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
