Jedna z najważniejszych prac Émile’a Durkheima, niekwestionowanego klasyka myśli społecznej, która obecnie stanowi nie tylko podstawową lekturę na kursach uniwersyteckich z zakresu socjologii czy antropologii, ale też ciągle pozostaje bogatym źródłem inspiracji dla badaczy. Durkheim przedstawia w niej zarys swoich głównych koncepcji, takich jak fakt społeczny czy świadomość zbiorowa, w początkach XX wieku prekursorskich, dziś uznawanych za elementarz socjologii.
Po przeczytaniu tej książki wyłoni się ogólna konkluzja, że religia jest w najwyższym stopniu rzeczą społeczną. Wyobrażenia religijne są wyobrażeniami zbiorowymi wyrażającymi rzeczywistości zbiorowe, a obrzędy to także rodzaj działań, który poczyna się jedynie w łonie zgrupowania ludzi i który ma służyć wzbudzaniu, utrzymywaniu lub odnawianiu pewnych stanów umysłowych owej grupy. Jeżeli jednak kategorie wywodzą się z religii, to powinny mieć one w sobie coś z natury wspólnej wszystkim faktom religijnym: także one powinny być rzeczami społecznymi, tworami zbiorowego myślenia. A przynajmniej - ponieważ przy obecnym stanie wiedzy o tym przedmiocie należy się wystrzegać każdej skrajnie radykalnej tezy - uzasadnione jest przypuszczenie, że obfitują w elementy społeczne.
(Z tekstu)
Zasady metody socjologicznej są uzasadnieniem tezy o możliwości naukowej socjologii. Zapoczątkowały systematyczne dociekania nad metodą badań socjologicznych, nad teoretycznymi podstawami nauk społecznych. To właśnie w tej książce Durkheim postulował, by soclog podchodził do przedmiotu swych badań bez emocji, by wyzbył się wyobrażeń, jakie przejął z myślenia potocznego, z panujących ideologii i dogmatycznych systemów filozoficznych. Zasady metody socjologicznej nie są oczywiście traktatem o metodologii nauk społecznych w dzisiejszym rozumieniu słowa "metodologia", są jednak dokumentem historycznym o pierwszorzędnym znaczeniu, są także ciągle rejestrem żywych problemów naukowych, do których socjologia współczesna powraca i będzie powracać.
Przełożył Krzysztof Wakar, redakcja naukowa Elżbieta TarkowskaSamobójstwo, dzieło z 1897 roku, należy do wielkiej klasyki socjologii. Durkheim odkrył, że natężenie samobójstw zależy od stanu więzi społecznych, integracji i kontroli społecznej. Wykazał, że nawet akt tak osobisty, jak samobójstwo, ostateczne odejście jednostki ze społeczeństwa, jest uwarunkowany społecznie. Przekonał, że istnieje swoista rzeczywistość społeczeństwa i że socjologia ma własny przedmiot. Samobójstwo jest pierwszą nowoczesną książką socjologiczną: Durkheim połączył obserwację i refleksję, stworzył teorię, która zebrane fakty wyjaśniła i wskazała kierunki przyszłych badań.Od stu lat pokolenia socjologów uczą się z Samobójstwa, na czym polega metoda socjologiczna i jaka jest natura więzi społecznej, czym jest socjologia i czym jest społeczeństwo.
Samobójstwo, dzieło z 1897 roku, należy do wielkiej klasyki socjologii. Durkheim odkrył, że natężenie samobójstw zależy od stanu więzi społecznych, integracji i kontroli społecznej. Wykazał, że nawet akt tak osobisty, jak samobójstwo, ostateczne odejście jednostki ze społeczeństwa, jest uwarunkowany społecznie. Przekonał, że istnieje swoista rzeczywistość społeczeństwa i że socjologia ma własny przedmiot. Samobójstwo jest pierwszą nowoczesną książką socjologiczną: Durkheim połączył obserwację i refleksję, stworzył teorię, która zebrane fakty wyjaśniła i wskazała kierunki przyszłych badań. Od stu lat pokolenia socjologów uczą się z Samobójstwa, na czym polega metoda socjologiczna i jaka jest natura więzi społecznej, czym jest socjologia i czym jest społeczeństwo.
Jedna z 4 podstawowych prac Émile’a Durkheima (1858–1971), klasyka socjologii i jednego z ojców-założycieli tej dyscypliny, przy czym wielu badaczy uznaje, że zajmuje ona w twórczości Durkheima miejsce szczególne. Zawiera bowiem wykład głównych elementów teorii socjologicznej Durkheima (teoria więzi społecznej, typologia społeczeństw, koncepcja anomii), bez znajomości których nie sposób zrozumieć nie tylko samego Durkheima, ale i wielu późniejszych koncepcji, teorii i dyskusji w ramach szeroko rozumianych nauk społecznych.
O podziale pracy społecznej to jedna z czterech podstawowych prac Émile’a Durkheima (1858–1917), klasyka socjologii i jednego z ojców-założycieli tej dyscypliny, przy czym wielu badaczy uznaje, że zajmuje ona w twórczości Durkheima miejsce szczególne. Zawiera bowiem wykład głównych elementów teorii socjologicznej Durkheima (teoria więzi społecznej, typologia społeczeństw, koncepcja anomii), bez znajomości których nie sposób zrozumieć nie tylko samego Durkheima, ale i wielu późniejszych koncepcji, teorii i dyskusji w ramach szeroko rozumianych nauk społecznych.
„Zagadnienie leżące u podstaw tej pracy to zagadnienie stosunków między osobowością indywidualną a solidarnością społeczną. Jak dochodzi do tego, że jednostka, stając się bardziej autonomiczna, jest zarazem w wyższym stopniu zależna od społeczeństwa? Jak można być jednocześnie istotą bardziej zindywidualizowaną i bardziej solidarną? Nie sposób bowiem zaprzeczyć, że oba te dążenia, mimo że wydają się sprzeczne, występują równolegle. Oto problem, jaki przed sobą postawiliśmy. Wydawało się nam, że tę pozorną antynomię wyjaśniają przekształcenia solidarności społecznej, które są rezultatem coraz większego podziału pracy. Oto w jaki sposób doszliśmy do tego, że podział pracy stał się głównym przedmiotem naszego studium”.
(z tekstu)
To jedna z najważniejszych prac autora, niekwestionowanego klasyka myśli społecznej, która obecnie stanowi nie tylko podstawową lekturę na kursach uniwersyteckich z zakresu socjologii czy antropologii, ale też ciągle pozostaje bogatym źródłem inspiracji dla badaczy. Durkheim przedstawia w niej zarys swoich głównych koncepcji, takich jak fakt społeczny czy świa
z tekstu
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
