Gdy Skrzydła Michaiła Kuzmina wyszły drukiem w 1906 roku, wzbudziły sensację. Choć przyjęta przez autora forma artystyczna odwołuje się do dialogów Platona i oświeceniowej powiastki filozoficznej, wielu czytelników upatrywało w utworze powieść pornograficzną, której podstawowym celem był opis nieznanego świata homoseksualistów. Pisarz rzucał wyzwanie dotychczasowym normom obyczajowym i testował granice społecznej tolerancji, nie godząc się na upatrywanie w homoseksualizmie słabości, choroby, grzechu czy dowodu nieprzystosowania do świata. Symboliczne skrzydła stanowią dla Kuzmina atrybut swobody i odwagi, służą wzniesieniu się ponad mieszczańską moralność. Jest to przede wszystkim powieść o formowaniu się osobowości, odwołująca się do mitu inicjacyjnego, który nakłada na człowieka obowiązek poznania, przede wszystkim poznania siebie. Utwór jest pochwałą miłości identyfikowanej z wolnością, a przysługująca człowiekowi wolność to nie jałmużna, lecz należne mu prawo, ustanowione przez tego, kto przypina duszy ludzkiej skrzydła.
Michaił Kuzmin (1872–1936) – pisarz rosyjski. Autor tomów wierszy Pieśni aleksandryjskie (1919), Niezwykłe wieczory (1921), Pstrąg rozbija lód (1929); powieści Przygody Aimé Lebeufa (1907), Cudowne życie Józefa Balsamo, hrabiego Cagliostro (1916); dramatu Szczęśliwy dzień, albo Dwaj bracia (1918). Sławę przyniosła mu debiutancka, skandalizująca powieść Skrzydła (1906). Maksimilian Wołoszyn tuż po ukazaniu się Skrzydeł napisał o trzydziestoczteroletnim Kuzminie: „Kiedy widzisz Kuzmina pierwszy raz, masz ochotę go spytać: Proszę szczerze powiedzieć, ile pan ma lat? Ale nie decydujesz się na to, bojąc się usłyszeć w odpowiedzi: Dwa tysiące. Jest w nim coś tak pradawnego, że pojawia się myśl, czy nie jest on jedną z mumii egipskich, której za sprawą jakichś czarów przywrócono życie i pamięć”.
Pani Bovary w przekładzie i z komentarzami Ryszarda Engelkinga, po raz pierwszy tak bliska oryginału. Zmieniony przekład Ryszarda Engelkinga (w stosunku do wydania z 2005 roku zawiera kilkaset ulepszeń), z przedmową, w której tłumacz wyjaśnia, jak powinno się czytać powieść Flauberta w zgodzie z intencjami autora (poprzednie przekłady utrwaliły w wielu czytelnikach lekturę nieco naiwną), oraz komentarzami, wśród których znajdziemy m.in. zarzucone przez Flauberta warianty i rozwinięcia tej klasycznej powieści.
Jedna z najtragiczniejszych postaci XX-wiecznej literatury rosyjskiej. Targana na przemian wichrami namiętności i wichrami historii. Te ostatnie doprowadziły ją w końcu do samobójczej śmierci. Rosyjska legenda literacka głosi, że powiesiła się na pasku od walizki, który podczas ewakuacji z Moskwy dał jej Borys Pasternak.
Niezwiązana z żadnym ugrupowaniem literackim, co w owym czasie należało do rzadkości. Debiutowała w wieku osiemnastu lat nastrojowymi wierszami bliskimi poezji sztambuchowej. W późniejszej twórczości, choć formalnie tradycyjnej (budowa stroficzna, rymy), stosowała nowatorską wersyfikację i składnię. Romantyczna i bezkompromisowa, miała trzy obsesje: miłość, Rosję i śmierć. Niedoceniona za życia, obecnie zaliczana jest do grona najwybitniejszych rosyjskich poetów XX wieku. Josif Brodski uważał nawet, że jest wybitniejsza od Anny Achmatowej.
Tom ukazuje się w 125. rocznicę urodzin poetki. Jest pierwszym po czterdziestu latach zupełnie nowym wyborem jej wierszy. Ponad osiemdziesiąt spośród stu piętnastu zamieszczonych w książce utworów nie było wcześniej tłumaczonych na język polski. Przekłady Zbigniewa Dmitrocy cechuje nie tylko wyjątkowa dbałość o formę, ale i wierność treści oryginału. Niektóre wiersze brzmią tak, jakby sama Cwietajewa napisała je po polsku.
Pierwszy pełny przekład rosyjskich wierszy Bolesława Leśmiana, mało znanego epizodu w twórczości tego poety.
Rosyjskie wiersze Leśmiana owiane są mgiełką tajemniczości. Przez długie lata uważano, że powstały w kijowskim okresie jego życia i że początkowo był on poetą rosyjskojęzycznym. Tę błędną hipotezę ułatwiał fakt, że pochodził on ze zasymilowanej rodziny żydowskiej i przez wiele lat mieszkał w Kijowie, gdzie ukończył carskie gimnazjum i uniwersytet. Względnie niedawno okazało się jednak, że zostały one napisane podczas jednego z pobytów poety w Paryżu. Najprawdopodobniej ich inspiracją była perspektywa wysokich honorariów, jaką przed biednym poetą polskim roztoczył sławny rosyjski poeta Konstantin Balmont, którego Leśmian przypadkiem spotkał w Ogrodzie Luksemburskim.
Gliniany bałwan zwany Golemem, stworzony do służby ludziom i powołany do życia przez średniowiecznych rabinów, przeszedł liczne metamorfozy .Z mitologicznej tradycji przekształcił się w symbol ludzkiej potrzeby kontrolowania otaczającego świata; w Golemie-symbolu zawarty jest także sens bolesnej samoświadomości istoty stworzonej, gdzie relacja człowiek ? Bóg jest uproszczona i powiększona przez relację Golem ? jego twórca rabin. To także potrzeba samodzielności, tożsamości, opieki.Golem jest jednoczesnym symbolem mitycznej przeszłości i współczesnego świata (oraz przyszłości) zdominowanego przez technologię, w aspekcie konstruktywnym i destruktywnym ludzkiego działania, dylematu związanego z użyciem siły.Tak jak inne żydowskie symbole, posiada aspekt lokalny (Golem jako narzędzie w obronie Żydów przed atakiem antysemitów) oraz ogólnoludzki. Golem, gliniana istota odczuwa tęsknotę jednocześnie do swojego twórcy, dalekiego i nie osiągalnego (z ontologicznego punktu odniesienia), do niemniej nieosiągalnej ery mesjańskiej, i do własnego nie-istnienia.Der Goylem (1921), autorstwa żydowsko-rosyjskiego pisarza H. Leivicka (posługiwał się w zapisie swojego imienia Halper jedną literą), tłumaczony na angielski, francuski, włoski i inne języki, jest jedynym wielkim arcydziełem żydowskiego teatru nigdy nie wydanym po polsku. Publikacja Golema stanowi zapełnienie luki w naszej świadomości kulturalnej, w odniesieniu do jednego z najważniejszych mitów literatury europejskiej.
Szkoła uczuć, Gustave Flaubert
Książka z serii Wielcy pisarze w nowych przekładach. Przekład, wstęp i komentarze Ryszarda Engelkinga.
Wydana w 1869 roku Szkoła uczuć (franc. L'Éducation sentimentale) jest trzecią - po Pani Bovary i Salammbo - powieścią w dorobku Gustave'a Flauberta, nie tak może głośną, jak Pani Bovary, lecz bez wątpienia przewyższającą swą sławną poprzedniczkę pod względem artystycznej dojrzałości i powieściowego nowatorstwa. Jeśli nazywa się Flauberta wynalazcą nowoczesnej powieści europejskiej - jako pierwszy wskazał tę jego rolę Marcel Proust - to właśnie za sprawą, w pierwszym rzędzie, Szkoły uczuć - tej historii moralnej "pewnego młodzieńca" (Fryderyka Moreau), ukazanej z iście Flaubertowskim mistrzostwem obserwacji, konstrukcji i stylu na tle burzliwych dziejów Francji w latach 1848-1851, będącej oryginalną wariacją na temat znanego gatunku Bildungsroman. Szkoła uczuć była dotąd znana w Polsce w przekładzie Anieli Micińskiej, wznawianym stale od dziesięcioleci, który - w konfrontacji z oryginałem - pozostawia sporo do życzenia. Nowy przekład Ryszarda Engelkinga - znanego już, m.in., jako autor doskonałego nowego przekładu Pani Bovary - jest więc nie tylko ponowną próbą przekładu arcydzieła, ale też, po prostu, niezbędną interwencją i korektą, która pozwoli polskiemu czytelnikowi bardziej się zbliżyć do zamysłu autora i pełniej odczuć smak jego prozy.
Gustave Flaubert (1821-1880) jest francuskim prozaikiem o przełomowym dla literatury europejskiej znaczeniu, autorem takich dzieł, jak: Pani Bovary; Salammbo; Szkoła uczuć; Bouvard i Pecuchet; Kuszenie świętego Antoniego; Trzy baśnie, oraz tysięcy listów do różnych adresatów.
Książka z Serii Wielcy pisarze w nowych przekładach z dołączoną płytą, na której Antoni Libera czyta wybrane fragmenty tomu.Trzy najsłynniejsze tragedie Sofoklesa w nowym przekładzie Antoniego Libery, pisarza i znawcy twórczości największego dramatopisarza XX wieku, Samuela Becketta.Mimo dwóch i pół tysiąca lat, jakie dzieli nas od czasu, kiedy żył i tworzył grecki dramatopisarz, jego dzieła nadal pozostają żywe i fascynujące, i należą do żelaznego repertuaru światowego teatru. Poruszone w nich problemy są wciąż aktualne i domagają się nowego odczytania. Kunszt Sofoklesa nie przestaje być niedościgłym wzorem formy.Od połowy XIX przekładano Sofoklesa co najmniej piętnaście razy. Większość tłumaczeń wyszła spod pióra filologów klasycznych, uzależnionych od reguł ortodoksji lingwistycznej, a jednocześnie panujących mód i konwencji poetyckich, które cechował manieryzm i upodobanie do archaizmów. Skutkowało to brakiem prostoty i komunikatywności. A przecież Sofokles, pisząc dla szerokiej publiczności, i to w większości niepiśmiennej, brzmiał jasno i naturalnie. Był rozumiany powszechnie i bez trudu.Przekład Antoniego Libery jest próbą przywrócenia owej prostoty. W zaproponowanej przez niego formie językowej tragedie Sofoklesa brzmią, jakby napisane były dzisiaj.
Książka z serii Wielcy pisarze w nowych przekładach. Pani Bovary w przekładzie i z komentarzami Ryszarda Engelkinga, po raz pierwszy tak bliska oryginału. Zmieniony przekład Ryszarda Engelkinga (w stosunku do wydania z 2005 roku zawiera kilkaset ulepszeń), z przedmową, w której tłumacz wyjaśnia, jak powinno się czytać powieść Flauberta w zgodzie z intencjami autora (poprzednie przekłady utrwaliły w wielu czytelnikach lekturę nieco naiwną), oraz komentarzami, wśród których znajdziemy m.in. zarzucone przez Flauberta warianty i rozwinięcia tej klasycznej powieści.
Cieszę się ogromnie z wydania i winszuję polskim czytelnikom tego zbioru arcydzieł literatury rosyjskiej, które wyszły spod pióra jednego z najwybitniejszych pisarzy Rosji przedrewolucyjnej, laureata literackiej Nagrody Nobla, Iwana Aleksiejewicza Bunina - nad wszelki wyraz wspaniale, przenikliwie, troskliwie i z wielką miłością przełożonych na język polski przez Renatę Lis. Teksty, które weszły do zbioru Późna godzina, powstawały w czasach dla Rosji przełomowych: Ciemne aleje pisał Bunin głównie w latach drugiej wojny światowej, w miasteczku Grasse na południu Francji, rozpaczliwie tęskniąc za dawną, tak drogą jego sercu Rosją; Nieszczęsne dni - w czasie katastrofalnego dla niej (i dla całego świata) przewrotu bolszewickiego; Koniec - na emigracji, krótko po nim. ,,Szczęśliwy, kto oglądał świat / W chwilach przemiany i przełomu"" - pisał Tiutczew. Bunin, zagościwszy na tym świecie właśnie w takich chwilach, pozostawił nam swoje wyraziste świadectwo na temat raju, grzechu pierworodnego narodu, który uwierzył słowom kusiciela, oraz wypędzenia z rajskiego Ogrodu - świadectwo przyswojone polszczyźnie przez tłumaczkę, która nie tylko zna język rosyjski, lecz także kocha go i czuje w stopniu rzadko spotykanym. Dla polskiego czytelnika, któremu nieobca jest nostalgia za ,,złotym wiekiem"", uczucie tragicznej utraty własnej ojczyzny i wspomnienie długiej, dramatycznej drogi do jej odzyskania, ten zbiór błyskotliwych przekładów z pewnością okaże się nie tylko zrozumiały, lecz także serdecznie bliski. Władimir Dworiecki Kaukaz Późna godzina Rusia Szmaragd Gość Wilki Zojka i Waleria Początek Pani Klara Żelazna sierść Zimna jesień Kruk Czysty poniedziałek Czasownia
Nowy, znakomity przekład Uczty Platona autorstwa Andrzeja Serafina, z komentarzami: Alexandra Nehamasa, Ivana Chvatika, Davida M. Halperina, Jonathana Leara, Waltera Benjamina, Hansa Georga Gadamera i Piotra Nowaka. Tom pod redakcją Piotra Nowaka, wydany w serii "Wielcy pisarze w nowych przekładach".
Federico García Lorca (1898-1936) to największy poeta hiszpański XX wieku. Sławę, także światową, zyskał dzięki osiemnastu wierszom, cygańskim balladom, które złożyły się na wydaną w roku 1928 książkę Primer romancero gitano (Pierwszy zbiór romansów cygańskich). I choć – dzięki sukcesowi Primer romancero – sławę zyskały później także inne dzieła poety, to nie napisał on już niczego, co mogłoby dorównać tym wspaniałym osiemnastu balladom. Jarosław Marek Rymkiewicz zaczął tłumaczyć wiersze i sztuki teatralne Lorki na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych zeszłego wieku, w tym samym czasie, kiedy tłumaczył Życie jest snem i Księżniczkę na opak wywróconą Calderona de la Barca. Kilka ballad z Primer romancero gitano przełożył specjalnie dla naszego wydania w ubiegłym roku. „Wielki pomysł Lorki – mówi Rymkiewicz – polegał na tym, że eksplozje swojej dzikiej, nadrealistycznej wyobraźni postanowił zamknąć w tradycyjnych, używanych od niemal tysiąca lat formach poezji hiszpańskiej. To odnalezienie idealnej formy (coś, co kompletnie nie udało się nadrealistom francuskim) umieszcza Lorkę wśród największych poetów języka hiszpańskiego – tuż obok autora Poema de mío Cid, obok Świętego Jana od Krzyża i obok autora Soledades Luisa de Góngora. Przełożyłem jedenaście z osiemnastu ballad Primer romancero gitano, ale nie uważam mojej roboty za ukończoną i może kiedyś uda mi się przełożyć również pozostałe”.
Skoro już wymieniamy i chwalimy opowiadania Czechowa, koniecznie muszę wspomnieć Nieciekawą historię, która jest mi najdroższą ze wszystkich jego nowel; jest to utwór całkiem niepospolity, fascynujący i w swej cichej, smutnej dziwności nie ma sobie równego w żadnej literaturze; zdumiewa on choćby tym, że młody, niespełna trzydziestoletni człowiek z najgłębszym wyczuciem czyni narratorem tej zapowiedzianej jako ?nieciekawa", lecz wstrząsającej historii ? starca, światowej sławy uczonego w randze generała, z tytułem ekscelencji, który często też tak się w swoich wyznaniach tytułuje: ?Wasza ekscelencjo!", co brzmi jak: ?O mój Boże!?. Bo chociaż jest to ktoś wysoko postawiony w oficjalnej hierarchii, jego umysł i samokrytycyzm, oraz krytycyzm w ogóle, są na takim poziomie, że uświadamia on sobie całą niedorzeczność otaczającej go sławy i okazywanej mu czci; w głębi duszy jest człowiekiem zrozpaczonym, spostrzega bowiem, że jego życiu wraz z wszystkimi zasługami brak było duchowego centrum, jakiejś ?ogólnej idei", że w gruncie rzeczy było to życie bezsensowne, życie człowieka zrozpaczonego.
Tomasz Mann "Esej o Czechowie" (fragment)
Pierwszy współczesny przekład „Kuszenia świętego Antoniego” Flauberta, przygotowany na zamówienie Wydawnictwa Sic! ponad sto lat po poprzednim, bardzo niedoskonałym przekładzie Antoniego Lange, przez młodego romanistę Piotra Śniedziewskiego (UAM w Poznaniu). Książkę dopełniają bogate komentarze: napisany specjalnie do polskiego wydania esej Gisele Seginger, wybitnej francuskiej flaubertolożki; esej Ryszarda Przybylskiego o świętym Antonim Pustelniku i jego najważniejszych przedstawieniach w malarstwie europejskim; esej Renaty Lis o miejscu „Kuszenia” w biografii Flauberta.
Kopista Bartleby przynależy do konstelacji literackiej, której gwiazdą polarną jest Akakiusz Akakiuszowicz (?Tam, w tym przepisywaniu, zwidywał mu się jakiś własny, urozmaicony i przyjemny świat. Na twarzy jego malowała się rozkosz; niektóre litery były jego ulubienicami i gdy się dobierał do nich, był po prostu nieswój?), tkwiącymi w samym środku bliźniaczymi gwiazdami są Bouvard i Pécuchet (?Dobra myśl żywiona w sekrecie przez obu [?]: kopiować?), jaśniejącymi zaś na przeciwległym krańcu dwoma białymi karłami Simon Tanner (?bycie kopistą? to jedyna tożsamość, do jakiej rości sobie pretensje) oraz książę Myszkin, potrafiący naśladować dowolny charakter pisma; a którą okala, niczym wąski pas asteroidów, orszak anonimowych kancelistów Kafkowskich sądów. Istnieje wszelako inna jeszcze, filozoficzna konstelacja Bartleby?ego, skrywająca całą tajemnicę kształtu, jaki pierwsza ledwie wykreśla.
Giorgio Agamben, Bartleby, czyli o przypadkowości
Na pierwszy rzut oka formuła [I WOULD PREFER NOT TO ? WOLAŁBYM NIE] wygląda jak kiepski przekład z obcego języka. Kiedy jednak uważniej wsłuchamy się w jej wspaniałe brzmienie, będziemy zmuszeni odrzucić tę hipotezę. Być może to sama formuła wprowadza do wnętrza języka coś w rodzaju obcej mowy. [?] Czy nie to właśnie jest schizofrenicznym powołaniem literatury amerykańskiej: doprowadzić język angielski do upadku za pomocą osobliwych zwrotów, dewiacji, detaksy albo surtaksy (w opozycji do standardowej syntaksy)? Dodać odrobinę psychozy do angielskiej neurozy? Stworzyć nową uniwersalność? [?] Melville odkrywa obcy język, który płynie pod powierzchnią angielszczyzny i ją unosi: NIEZNANY albo zdeterytorializowany język Wieloryba.
Gilles Deleuze, Bartleby albo formuła
Głównym tematem Ojca Sergiusza Lew Tołstoj uczynił problem, który jest jednym z najbardziej żywych i krzykliwych problemów również w naszej epoce. W roku 1965 Leszek Kołakowski ujął go w tytule swego niezapomnianego dzieła Świadomość religijna i więź kościelna. Sprawa dotyczy bardzo poważnych przemian życia duchowego ludzi wierzących, którzy wpadli w konflikt z zasadami nadal pilnowanymi przez Kościół. I wówczas, i dzisiaj kasta kapłanów, jeśli przyjmiemy bezceremonialny termin Georges?a Dumézila, starała się zbagatelizować ten tumult sumienia i zagłuszyć tę wrzawę myśli. Na próżno. Niepokój ten przetrwał zbrodniczy triumf ateizmu w Rosji i bombastyczny triumf Kościoła katolickiego w Polsce. ?Pojedynczy? chrześcijanin Sorena Kierkegaarda, który ze względu na samoswoje rozumienie duchowości zaczął mieć kłopoty nie tylko z ?urzędem nauczycielskim? hierarchii, lecz również z własną wspólnotą, nie jest już zjawiskiem odosobnionym i rzadkim.
Ryszard Przybylski
Patronat medialny: TOK FM, Tygodnik Powszechny
Książka, którą oddajemy do rąk czytelników, jest wspaniałym popisem literackiego kunsztu Flauberta. Teraz, po niemal stu pięćdziesięciu latach od śmierci tego pisarza, można już spokojnie powiedzieć ? nikt, w literaturze europejskiej, nie pisał lepiej od niego; i nikt już lepiej pisać nie będzie, ponieważ lepiej pisać nie można. Pytanie, czemu służył ten kunszt, do czego Flaubert go używał? Jego trzy baśnie o życiu, kiedy przeczytaliśmy je na nowo, wydały się nam fascynującą opowieścią o przeświecającej przez ludzkie życie tajemnicy losu ? całkowicie niezrozumiałej, nawet budzącej grozę. Zdawały się też opowiadać o czymś więcej jeszcze ? o podstawowej i nieusuwalnej tajemnicy istnienia ludzi, zwierząt i rzeczy, tajemnicy ich pojawiania się i znikania w czasie, którą realistyczna metoda Flauberta paradoksalnie wydobywa na jaw i podkreśla. Zrozumieliśmy, że celem słynnego Flaubertowskiego opisu bynajmniej nie było możliwie precyzyjne, możliwie najdokładniejsze i najściślejsze przedstawienie widzialnej rzeczywistości, lecz coś całkiem innego ? ujawnienie widmowości istnienia. Oto są widma istnienia ? tak najkrócej można by określić temat Trzech baśni.
Renata Lis i Jarosław Marek Rymkiewicz
Książka zawiera także przypisy tłumaczy oraz Kalendarium i esej Renaty Lis o domu Flauberta w Croisset.
Osip Mandelsztam, 44 wiersze i kilka fragmentów. Przekłady i komentarze Jarosława Marka Rymkiewicza Mandelsztam w wyborze i rewelacyjnych przekładach Rymkiewicza. Książka przybliża czytelnikom największego rosyjskiego poetę XX wieku, wydobywając z jego twórczości - obok zanużenia w kulturze - także zainteresowanie istnieniem oraz pomijane wcześniej 'puszkinowskie' tony. Obszerne komentarze wprowadzają głęboko w świat tej poezji i zapoznają z warsztatem zarówno poety-autora, jak poety-tłumacza, niezamierzenie ujawniając głębokie pokrewieństwo obu twórców.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
