Opowiadania rosyjskiego pisarza Antoniego Czechowa należą do kanonu literatury światowej. Wybór zawiera dziewięć najbardziej znaczących opowiadań w twórczości pisarza: Śmierć urzędnika, Kameleon, Końskie nazwisko, Kapral Priszybiejew, Dzieciarnia, Chłopcy, Kasztanka, Łysek i Człowiek w futerale. Krótkie utwory wpisują się w nurt pozytywistyczny, a dokładniej realistyczny w literaturze. Widać w nich cechy charakterystyczne dla pisarstwa Czechowa jak liryzm i ironia, zaangażowanie społeczne i krytyka obyczajów oraz postaw w carskiej Rosji. Niezwykła jest narracja Czechowa potęgująca napięcie i rozładowująca je w zaskakującej myśli końcowej, nierzadko zawarta w jednym krótkim zdaniu. W opowiadaniach autor dotyka spraw codziennych, często banalnych, z pozoru zwyczajne zdarzenia, rozmowy, uzyskują wymiar egzystencjalny i satyryczny. Lektura w szkole średniej
Wstrząsający opis prawzoru Gułagu napisany przez mistrza literatury rosyjskiej Anton Czechow napisał ten reportaż po podróży na Sachalin, którą odbył w 1890 roku. W trakcie swojego pobytu pisarz odwiedził wszystkie więzienia i osiedla na „katorżniczej wyspie” i dokładnie zbadał życie zesłanych i więźniów. Przejmujące wrażenia z tej podróży uzupełnił o szczegółowe dane dotyczące historii i geografii Sachalinu oraz ówczesnego rosyjskiego systemu więziennictwa, którego był zagorzałym przeciwnikiem. Porównywana ze słynnymi Wspomnieniami z domu umarłych Fiodora Dostojewskiego książka wstrząsnęła opinią publiczną i zwróciła uwagę na tragiczny los katorżników, stając się zarazem świadectwem doskonałego warsztatu dziennikarskiego oraz postawy obywatelskiej Czechowa.
Zbiór zawiera 28 opowiadań słynnego rosyjskiego pisarza.
Czechow pisał już jako student medycyny utwory humorystyczne i satyryczne, m.in. : Śmierć urzędnika (1883 r.), Kameleon (1884 r.), łączące liryzm z ironią. Pisał na ogół krótkie utwory, gdyż jak sam twierdził sztuka pisania jest sztuką skracania, a zwięzłość jest siostrą talentu. Główna część jego dorobku powstała w długim okresie prowadzenia praktyki lekarskiej, zanim jeszcze jego dzieła przebiły się do szerszej publiczności. Jego nowele były publikowane w tym czasie, ale cieszyły się niezbyt dużym zainteresowaniem czytelników, zaś jego skomplikowanych i trudnych do adaptacji sztuk nikt nie chciał wystawiać. Popularność zyskały dopiero po jego powrocie z zesłania na Sachalin.
Spis opowiadań:
Bezbronna istota
Córa Albionu
Damy
Długi język
Dramat
Dyrektor pod kanapą (Zakulisowa historia)
Dzieło sztuki
Kameleon
Malcy
Nie udało się
Order
Po ciemku
Podrzutek
Potwarz
Przesolił
Syrena
Szczęśliwy
Szydło w worku
Śmierć urzędnika
W biurze pocztowym
W razurze
W złym humorze
Wańka
Wykrzyknik
Zagadkowa natura
Zemsta
Złoczyńca
Żarcik
Opowiadania Czechowa poruszają problemy, z jakimi mierzyła się ludność carskiej Rosji końca XIX wieku. W prezentowanym tomie znalazły się następujące opowiadania: ""Śmierć urzędnika"", ""Kameleon"" czy ""Człowiek w futerale"".
Opowiadania Czechowa poruszają problemy, z jakimi mierzyła się ludność carskiej Rosji końca XIX wieku. W prezentowanym tomie znalazły się następujące opowiadania: ""Śmierć urzędnika"", ""Kameleon"" czy ""Człowiek w futerale"".
„Wrogowie”, „Poleńka”, „Wiera”, „Wołodia”, „Trzy lata”, Pojedynek”, „Pani z pieskiem” to siedem opowiadań mistrza nowelistyki rosyjskiej w legendarnym przekładzie Natalii Gałczyńskiej. I gdyby szukać wspólnego tematu tych historii, to wszystkie są „o trudnej miłości”.
"I zdawało się, że jeszcze chwila, a wyjście się znajdzie i wtedy zacznie się inne, piękne życie; i oboje doskonale wiedzieli, że do końca jest bardzo daleko, bo to, co najcięższe, najtrudniejsze, dopiero się zaczyna".
Nabokov o „Pani z pieskiem”: To jedno z największych opowiadań, jakie kiedykolwiek powstały.
Nabokov o Antonie Czechowie: Żaden autor nie tworzył równie poruszających postaci w sposób tak bezpretensjonalny jak Czechow.
(Vladimir Nabokov „Wykłady o literaturze rosyjskiej”, tłum. Zbigniew Batko)
Anton Czechow – klasyk literatury rosyjskiej, uznawany za mistrza „małych form literackich”, w której przeważały obrazki obyczajowe, miniatury z życia urzędników, kupców, ziemian i chłopów, łączące komizm z wyraźnymi akcentami krytyki społecznej.
W niniejszym zbiorze: Żarcik oraz inne (bardzo różne) opowiadania przedstawiamy 28 takich miniatur, w tym uznawane za najsłynniejsze: Śmierć urzędnika i Kameleon.
Niniejszy zbiór to wybór trzech opowiadań (Kameleon, Śmierć urzędnika, Wańka) wybitnego rosyjskiego nowelisty i dramaturga Antona Czechowa. Autor ukazuje w nich paradoksy i anomalie współczesnych mu czasów. Rosja II połowy XIX w. to okres totalitarnego systemu politycznego, w którym mnożyły się społeczne i urzędnicze patologie (Kameleon, Śmierć urzędnika). W Kameleonie Czechow podejmuje kwestie funkcjonowania rosyjskiego aparatu policyjnego i wymiaru sprawiedliwości, który jest stronniczy, przekupny i kłamliwy. Śmierć urzędnika to obraz uniżania i upodlania się przed urzędnikami wyższymi rangą, to krytyka ówczesnej wizji kraju, w którym panują bieda i zacofanie, a jedyną możliwością zdobycia pracy i awansu jest wejście w biurokratyczną machinę pochlebstw, lizusostwa, służalczości, aż do całkowitej zatraty samego siebie. Z kolei w opowiadaniu Wańka mamy do czynienia ze znieczulicą społeczną, ciężką pracą dzieci i wykorzystywaniem ich przez bezwzględnych dorosłych. Anton Czechow (1860-1904) – urodził się 29 stycznia 1860 r. w Taganrogu (Rosja). Jego rodzina nie była zamożna, ojciec był chłopem pańszczyźnianym, matka – córką kupca. W 1884 r. ukończył studia medyczne w Moskwie. W 1880 r. zadebiutował jako literat humoreską pt. List do uczonego sąsiada. Na początku kariery pisywał pod pseudonimami, najczęstszym był Antosza Czechonte. Czechow jest znany głównie jako twórca opowiadań i nowel, w których m.in. mistrzowsko przedstawiał postaci kobiece (Dama z pieskiem). W styczniu 1886 r. rozpoczął współpracę z jedną z najbardziej wpływowych rosyjskich gazet – „Nowoje Wriemia” („Nowe Czasy”). Artysta był również docenianym dramaturgiem, współpracował z Moskiewskim Teatrem Artystycznym. W 1904 r. odbyła się premiera Wiśniowego sadu, która okazała się ogromnym sukcesem. W 1901 r. w wieku 41 lat ożenił się z Olgą Knipper – aktorką, która grała większość pierwszoplanowych ról kobiecych w jego sztukach. Zmarł na gruźlicę 15 lipca 1904 r. w Niemczech.
Pewnego pięknego wieczoru nie mniej piękny Iwan Dymitricz Czerwiakow siedział w drugim rzędzie krzeseł i przez lornetkę oglądał "Kornewilskie dzwony". Patrzył i doznawał uczucia, jakby dotarł na szczyt szczęśliwości. Lecz nagle... W opowiadaniach często spotyka się to "lecz nagle". Autorzy mają rację: życie jest pełne takich zdarzeń!
Znakomicie uchwycona rzeczywistość carskiej Rosji, kraju, w którym ludzie zniewoleni są licznymi przepisami regulującymi najdrobniejsze aspekty ludzkiego życia; gdzie drobny urzędnik umiera ze strachu przed człowiekiem wyższym rangą, od którego zależy jego kariera, a poszkodowany w wypadku może liczyć na pomoc przedstawiciela władzy tylko wówczas, jeśli sprawca jego nieszczęścia nie należy przypadkiem do elity urzędniczej.
Mój przekład nie jest (i nie może być) ostateczny. Nie staram się poprawiać poprzednich tłumaczeń – gdyż nie były błędne. Oddawały one język czasów, w których powstały, były ówczesną interpretacją sztuk Czechowa i dały mu intensywną obecność w historii polskiego teatru. Od tamtego czasu zmieniła się jednak polszczyzna. Zmienił się także sposób gry aktorskiej. Pogłębiliśmy wiedzę na temat życia i twórczości autora. Natomiast nie zmienił się sam Czechow – jest wciąż współczesny, aktualny w swej wymowie i języku. Niniejsze przekłady są wynikiem moich wieloletnich studiów nad jego twórczością i oddają Czechowa, jakim go słyszę, czuję, odbieram. Nie słyszę w nim praktycznie archaizmów (pojedyncze frazeologizmy), nie słyszę poetyzmów. Staram się też być jak najwierniejsza oryginałowi, który się nie zestarzał, gdyż język rosyjski przeszedł inną drogę rozwoju niż język polski, nie uległ tak głębokim zmianom. […] Pragnę, by polski Czechow przemówił językiem naszych czasów. Ale też w żadnym wypadku go nie uwspółcześniam, nie stylizuję, „nie podkręcam”, staram się oddać rytm i tempo współczesnej polszczyzny. Agnieszka Lubomira Piotrowska
Mój przekład nie jest (i nie może być) ostateczny. Nie staram się poprawiać poprzednich tłumaczeń ? gdyż nie były błędne. Oddawały one język czasów, w których powstały, były ówczesną interpretacją sztuk Czechowa i dały mu intensywną obecność w historii polskiego teatru. Od tamtego czasu zmieniła się jednak polszczyzna. Zmienił się także sposób gry aktorskiej. Pogłębiliśmy wiedzę na temat życia i twórczości autora. Natomiast nie zmienił się sam Czechow ? jest wciąż współczesny, aktualny w swej wymowie i języku. Niniejsze przekłady są wynikiem moich wieloletnich studiów nad jego twórczością i oddają Czechowa, jakim go słyszę, czuję, odbieram. Nie słyszę w nim praktycznie archaizmów (pojedyncze frazeologizmy), nie słyszę poetyzmów. Staram się też być jak najwierniejsza oryginałowi, który się nie zestarzał, gdyż język rosyjski przeszedł inną drogę rozwoju niż język polski, nie uległ tak głębokim zmianom. […] Pragnę, by polski Czechow przemówił językiem naszych czasów. Ale też w żadnym wypadku go nie uwspółcześniam, nie stylizuję, „nie podkręcam”, staram się oddać rytm i tempo współczesnej polszczyzny.Agnieszka Lubomira Piotrowska
Zbiór opowiadań Antoniego Czechowa – rosyjskiego nowelisty i dramatopisarza, klasyka literatury rosyjskiej. Literaturoznawcy określają go jako mistrza „małych form literackich”, w jego twórczości przeważały obrazki obyczajowe, miniatury z życia urzędników, kupców, ziemian i chłopów, łączące komizm z wyraźnymi akcentami krytyki społecznej, a wszystko to na barwnym tle obyczajowym XIX-wiecznego imperium carów. Sławę przyniosły mu dramaty Wiśniowy sad, Wujaszek Wania czy Trzy siostry, wystawiane na deskach teatralnych całego świata. Wśród opowiadań, jakie znajdziemy w prezentowanym zbiorze, na uwagę zasługują jego wczesne nowele, np. Kameleon czy Śmierć urzędnika.
Powieść przez niektórych uważana za największe dzieło Czechowa. W niewielkiej szpitalnej oficynie znajduje się sala nr 6 dla chorych umysłowo. Mieszka tam pięcioro ludzi, między innymi głuptak Mojsiejka i były egzekutor sądowy Iwan Dmitrycz Gromow. Lekarzem szpitalnym jest Andriej Jefimycz Ragin. Kiedy otrzymał posadę, szpital był w okropnym stanie. On sam jest mądrym i szczerym człowiekiem, pozbawionym jednak silnej woli i wiary w prawo do zmieniania życia na lepsze. Początkowo pilnie pracuje, jednak szybko zaczyna się nudzić i uznaje, że w danych okolicznościach leczenie chorych jest bezsensowne. Przez taki pogląd Ragin zaniedbuje sprawy i nie chodzi już do szpitala każdego dnia. Pracuje krótko i dla pozorów, po czym wraca do domu i czyta. Pewnego wiosennego wieczoru Ragin przypadkiem trafia do sali nr 6. Początkowo zostaje oskarżony przez Gromowa o kradzież, jednak potem wywiązuje się między nimi długa rozmowa. Doktor zaczyna odwiedzać oficynę codziennie – rozmowy z Gromowem mają na niego silny wpływ… Czechow odwołuje się w tej powieści do stoickich założeń Marka Aureliusza i polemizuje z nimi. Na przykładzie bohaterów udowadnia, jak obłudne i niesprawiedliwe jest tłumaczenie ludzi, którym jest dobrze w życiu, że ci biedniejsi mają przynajmniej bogate życie wewnętrzne, że trzeba cieszyć się tym, co się ma i nie narzekać na swój los. A przecież szczęście należy się wszystkim.
Czechow należy do największych, ale też i do najbardziej kochanych twórców literackich Rosji. Potrafi zarówno rozśmieszyć, jak i rozczulić do łez. Precyzyjny w obserwacjach ironista, opisywał w swoich utworach problemy, z jakimi zmagało się społeczeństwo w carskiej Rosji. Bezpretensjonalne i pozornie lekkie w tonie opowiadania demaskują tak naprawdę najstraszliwsze cechy ludzkie; obnażając głupotę i hipokryzję, oddają również wszystkie obawy i lęki epoki. Pełne aluzji i niedopowiedzeń stanowią też często rodzaj aktu oskarżenia wobec ówczesnej polityki oraz ślepej służalczości aparatu państwowego. Jak się okazuje, po latach nie straciły nic na swojej aktualności, a Czechow jest tym, który wciąż nawołuje czytelnika, by nigdy nie tracił twarzy i nie wyrzekł się własnych kryteriów wolności i prawdy.
Czytają:
Tomasz Sobczak
Wojciech Chorąży
Krzysztof Plewako-Szczerbiński
Jest rok 1880, do redakcji wydawnictwa zgłasza się mężczyzna z propozycją wydania kryminału. Redaktor jest początkowo niechętny, ale zasiada do lektury i odkrywa intrygę, której nie spodziewałby się po niepozornym gościu.
Śledczy Siergiej Kamyszew poznaje młodą dziewczynę, córkę leśniczego, w której natychmiast się zakochuje i stara się zdobyć jej wdzięki. Nie zdaje sobie jednak sprawy z faktu, że dziewczyna prowadzi własną grę z innymi mężczyznami z okolicy. Niespodziewanie dla wszystkich, Oleńka wybiera podstarzałego rządcę Urbienina, pozbawiając Kamyszewa i pozostałych zalotników wszelkich złudzeń. Dziewczyna jednakże wydaje się niepewna swoich uczuć. Niestety, pewnego dnia w lesie dochodzi do tragedii...
Choć Dramat na polowaniu w założeniu samego autora miał być parodią popularnych kryminałów, wyszła mu jednak świetna powieść gatunkowa. Znajdziemy tu przy tym doskonałe portrety psychologiczne i poruszający obraz rosyjskiego społeczeństwa.
- Zaraz, zaraz... Wasylicz... Jakow Wasylicz... A to mi z głowy wyleciało!
A takie niby zwykłe nazwisko! Coś jakby końskie... Kobylski? Nie, nie Kobylski. Chwileczkę... Czy nie Ogierski? I nie Ogierski... Pamiętam, że koński, ale jakie - ani rusz...
Skoro już wymieniamy i chwalimy opowiadania Czechowa, koniecznie muszę wspomnieć Nieciekawą historię, która jest mi najdroższą ze wszystkich jego nowel; jest to utwór całkiem niepospolity, fascynujący i w swej cichej, smutnej dziwności nie ma sobie równego w żadnej literaturze; zdumiewa on choćby tym, że młody, niespełna trzydziestoletni człowiek z najgłębszym wyczuciem czyni narratorem tej zapowiedzianej jako ?nieciekawa", lecz wstrząsającej historii ? starca, światowej sławy uczonego w randze generała, z tytułem ekscelencji, który często też tak się w swoich wyznaniach tytułuje: ?Wasza ekscelencjo!", co brzmi jak: ?O mój Boże!?. Bo chociaż jest to ktoś wysoko postawiony w oficjalnej hierarchii, jego umysł i samokrytycyzm, oraz krytycyzm w ogóle, są na takim poziomie, że uświadamia on sobie całą niedorzeczność otaczającej go sławy i okazywanej mu czci; w głębi duszy jest człowiekiem zrozpaczonym, spostrzega bowiem, że jego życiu wraz z wszystkimi zasługami brak było duchowego centrum, jakiejś ?ogólnej idei", że w gruncie rzeczy było to życie bezsensowne, życie człowieka zrozpaczonego.
Tomasz Mann "Esej o Czechowie" (fragment)
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
