Socjologia to nauka systematycznie zajmująca się badaniem całego życia społecznego człowieka. Badane są chociażby społeczne reguły, procesy i kultury, które łączą lub dzielą ludzi. W tym dziale zatem proponujemy wszelkie fachowe podręczniki, poradniki i publikacje właśnie z dziedziny socjologii. Czytając nasze lektury zapoznasz się z podstawami psychologii, dzięki którym zrozumiesz istotę kształtowania konkretnych postaw, emocji i cech osobowości ludzkich, zgłębisz podstawy takich nauk jak: filozofia czy logika. Poza tym bedziesz mógł udoskonalić posiadane kompetencje interpersonalne, które przydadzą ci się zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym.
Stéphane Hessel - dyplomata, pisarz, bojownik francuskiego Ruchu Oporu.
Urodził się w 1917 roku w Berlinie w rodzinie żydowskiej – jego ojcem był Franz Hessel, pisarz i tłumacz, matką Helena Grund. Od 1925 roku mieszkał we Francji, później został jej obywatelem, w 1939 roku rozpoczął studia w École Normale Supérieure. Zmobilizowany, wziął udział w „dziwnej wojnie". Nie godząc się na kolaborację, w 1941 roku dotarł do Londynu, by przyłączyć się do Wolnej Francji generała de Gaulle'a. Wysłany z misją do Francji, został aresztowany i zesłany do Buchenwaldu i Dory. Torturowany przez Gestapo, dwukrotnie ucieka, by w końcu trafić do amerykańskich sojuszników.
Po wojnie Stéphane Hessel został ambasadorem Francji przy Organizacji Narodów Zjednoczonych, jest współautorem Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka. Niewielka książka Czas oburzenia! to wezwanie do buntu przeciwko złu dzisiejszego świata: niesprawiedliwości, zagrożeniu dla pokoju, władzy pieniądza. Wywołała ogromny rezonans – w samej Francji sprzedano jej półtora miliona egzemplarzy.
Książka 30 srebrników jest obszernym studium zjawiska donosu. Autor przeprowadza porównawczą analizę instytucji wspierających donosicielstwo w dwóch systemach totalitarnych: w Trzeciej Rzeszy i w Związku Radzieckim oraz w krajach radzieckiej strefy wpływów. Szczególnie obfite i dobrze przeanalizowane są przykłady z Polski ? w polskim wydaniu potraktowane szerzej niż w wydaniu niemieckim.
Autor docieka istotnych motywacji oraz kulturowych i społecznych przesłanek donosicielstwa. Analizuje związki pomiędzy współczesna sceną publiczną z dominującymi na niej mediami a nowymi formami donosu; rozważa wreszcie związki pomiędzy instytucją donosu a mediami i kulturą masową. Kolejne uwagi dotyczą polityki sterowania donosami: Zbieranie wszystkich możliwych informacji - włącznie z plotką i pogłoską itd.- stwarza efekt wszechwiedzy służb. Mówi o ukrytych forma donosu - w literaturze, nauce. Zjawisko donosu wiąże z władzą słowa pisanego. Omawia formy donoszenia (donos anonimowy, pogłoska, recenzja), oraz pojęcia szpiega i kolaboranta. Przywołuje znane koncepcje M. Foucault o totalnym obserwowaniu i kontrolowaniu jako cechach społeczeństwa nowożytnego i nowożytnych systemów władzy.
Sauerland zarysowuje też niedługą stosunkowo historię poszanowania sfery prywatności, którą donos zawsze narusza.
Książkę kończy ciekawe nawiązanie do biblijnej historii Judasza (jego samobójstwa), która wiąże się z ogólny problemem osądzenia i zadośćuczynienia za donosicielstwo w licznych formach, jakie wykształciły czasy totalitaryzmu. Rozliczanie donosicieli uważa Sauerland za rzecz ważną i formułuje bardzo interesująca krytykę polityki, jakiej w tej kwestii bronił Adam Michnik - wybaczenie, którego domaga się Michnik, jest godnym propagowania aktem indywidualnym, lecz ujawnienie prawdy i ukaranie jest ważnym i koniecznym aktem społecznym, bez którego nie ma praworządnej demokracji.
Autor wprowadza szereg pożytecznych rozróżnień i definicji. Wnioski z porównania zjawisk donoszenie w dwóch systemach totalitarnych są przekonujące, a ogólno-filozoficzne uwagi wiążące donosicielstwo z uniwersalnymi aspektami ludzkiej kondycji są trafne i oryginalne. To wielki krok naprzód w refleksji nad bolesnymi problemami moralno-historycznymi współczesności. Książka powinna się w Polsce ukazać przed laty. Jej publikacja będzie prawdziwym wydarzeniem wydawniczym w naszym kraju, w którym temat donosu jest nadal aktualny i pozostaje wciąż otwartą sprawą zarówno nauki, jak społecznego sumienia.
Ze względu na walory poznawcze i wychowawcze winna być lekturą obowiązkową na wydziałach historii, politologii, socjologii, antropologii, filozofii, germanistyki, rusycystyki i in. Atrakcyjna będzie także dla bardzo szerokiego grona czytelników. Dla młodego pokolenia powinna być wręcz lekturą obowiązkową ? tylko ciągłe przypominanie o chorobie donosicielstwa w służbie reżimom może chronić przed jej nawrotami.
Książka stanowi głos w debacie na temat strategii rozwoju kraju w wymiarze przestrzennym. Autorki uwypuklają społeczno-ekonomiczną stronę tego rozwoju, piszą o zasobach ludzkich, warunkach bytu oraz społecznych efektach dokonywanych zmian. Czytelnik znajdzie tu potwierdzone analitycznie oceny realizowanej w Polsce polityki spójności oraz rzeczowe argumenty przemawiające za świadomym jej kształtowaniem w przyszłości.
Stanisława Golinowska, profesor ekonomii, autorka licznych prac na temat polityki społecznej, rynku pracy oraz ekonomiki zdrowia. Od wielu lat związana z Instytutem Pracy i Spraw Socjalnych w Warszawie oraz Instytutem Zdrowia Publicznego Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie; kierowała kolejno obiema placówkami. Należy do grona założycieli fundacji CASE i jako jej fellow uczestniczy w licznych międzynarodowych projektach badawczych. Prowadzi prace eksperckie na potrzeby rządu, Komisji Europejskiej oraz ONZ, a także małopolskiego samorządu terytorialnego.
Ewa Kocot, matematyk i doktor nauk ekonomicznych, specjalizuje się w analizach ilościowych z zakresu rozwoju społeczno-ekonomicznego i ochrony zdrowia. Autorka tekstów poświęconych wskaźnikom zdrowotnym oraz determinantom i projekcjom wydatków na zdrowie. Pracuje w Instytucie Zdrowia Publicznego Collegium Medicum na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Czy można napisać filozoficzną książkę z przymrużeniem oka i na dodatek w sposób trafiający do szerokiej publiczności?
Tomasz Mazur, filozof, stoik, wykładowca ze stopniem doktora w Instytucie Filozofii UW, ulubieniec mediów, za swój cel postawił upowszechnienie stoickiej myśli i pokazanie, że nauka Marka Aureliusza może być bardzo współczesnym narzędziem życia.
Robi to w sposób przebiegły, a miejscami nawet pikantny – tworząc postać Tony’ego Kysto, którym może być każdy z nas.
Fiasko to przewrotny antyporadnik, który pokazuje wykroczenia współczesnego człowieka przeciwko samemu sobie, prowadzące go do klęski. W trzynastu rozdziałach – Nie lubić siebie, Uważać, że inni nas nie lubią, rozpamiętywać przeszłość, robić zbyt wiele rzeczy na raz, stawiać sobie zbyt ambitne cele, romansować, pogrążać się w lęku, wieść jałowe życie, nie szukać dla siebie pomocy, nie starać się dogadać z innymi ludźmi – autor stawia bezkompromisową diagnozę i odpowiada na pytania: Jakie są powody naszych niepowodzeń? Czemu marnujemy życie?
Opowieść można odczytać na wielu poziomach. Z jednej strony – na tym zupełnie podstawowym: jako zabawną relację z nieudanego, marnego życia – ale też można ją zinterpretować głębiej, np. jako zachętę do postawy stoickiej lub przewrotną próbę pokazania, że warto sobie radzić z przeciwnościami.
Fiasko to także obraz współczesnych społeczeństw, które pochłania konsumpcjonizm, rosnąca niepewność i brak wartości, a ludzka egzystencja pozbawiona jest sensu – przedstawiony w ironiczny i parodiujący poradniki sposób.
Do niewątpliwie istotnych zagadnień, choć wciąż słabo rozpoznanych, należy określenie obecności książki w domowym wyposażeniu różnych grup społeczeństwa doby zaborów. Celem pracy jest ukazanie domowych księgozbiorów miejskiej społeczności Lublina w pierwszej połowie XIX wieku. Wybór środowiska miejskiego nie jest przypadkowy. Chociaż mieszkańcy miast nie dominowali pod względem liczbowym w krajobrazie społecznym doby Królestwa Polskiego, to jednak miasta stanowiły ważne ośrodki skupiające co prawda wciąż nieliczne środowiska umysłowe, potencjalnie zorientowane na książkowy środek przekazu. To właśnie w rozwijającej się miejskiej społeczności, obok ziemiaństwa, można upatrywać społecznych obszarów poszerzania się publiczności czytelniczej. Należy postawić pytanie, jak przedstawia się obecność książki w domowym wyposażeniu szerszej społeczności w omawianym okresie. Praca przynajmniej częściowo realizuje postulaty badań nad domowymi księgozbiorami wśród szerszych warstw społeczeństwa pierwszej połowy XIX w., wypełnia lukę w badaniach nad historią czytelnictwa i społeczną historią książki doby zaborów.
Problem, jaki podjęła Autorka, jest istotny nie tylko poznawczo, ale także ze społecznego punktu widzenia. Świat pracy dwudziestego pierwszego wieku zupełnie zmienia podejście do rozwoju kariery. W rezultacie tych zmian potrzeba nowych koncepcji zapewniających teoretyczną bazę dla efektywnego i etycznego doradztwa karierowego. Przyjmując perspektywę teorii uczenia się nieplanowanych zdarzeń czy chaosu w karierach, uzyskuje się wiedzę potrzebną do zrozumienia środowiska pracy w obliczu niepewnej rzeczywistości i podpowiedzi, jak radzić sobie z nieustannymi przemianami. Warto, na co zwraca uwagę Autorka, zaakcentować znaczenie "nastawienia do zmian" i prowadzić działania doradcze w kierunku uzyskania zarówno większej otwartości na zmiany, jak też bardziej kreatywnego podejścia do kariery i życia. Potrzeba kształtowania tego typu postaw zaczyna być coraz bardziej obecna we współczesnym doradztwie kariery.
Narzędziownia prezentuje metodologiczne zaplecze projektu Niewidzialne miasto, użyte w nim narzędzia badawcze oraz przebieg terenowych eksploracji. Książka składa się z czterech podstawowych części, poświęconych roli języka, obrazu i technologii w badaniach społecznych, a także problemom popularyzowania wiedzy naukowej.
Książka powinna być pomocna tym wszystkim, którzy prowadzą badania nad życiem społecznym, ale jest również próbą uwrażliwienia na pułapki zastawiane przez proste rozwiązania technologiczne (takie jak aparaty fotograficzne, strony internetowe, arkusze kalkulacyjne czy programy do edycji tekstów), przez metafory, których używamy opisując świat oraz przez media pozwalające komunikować światu to, co w trakcie badań ustaliliśmy. Publikacja zachęca też do porozmawiania o faktach, a więc o tym, o czym (również w naukach społecznych) się nie dyskutuje. Faktami w tym wypadku są narzędzia badawcze, zaś celem rozmowy – pokazanie, jak ogromna jest ich moc w programowaniu naszych działań.
Książka Romana Batko Golem, Awatar, Midas, Złoty Cielec. Organizacja publiczna w płynnej nowoczesności to studium nad ponowoczesną organizacją publiczną, dzieło na wskroś oryginalne i pełne pasji, napisane w rygorach rozprawy akademickiej i jednocześnie pełne emocji wobec przedmiotu badania.
Praca ta jest wynikiem badań organizacji publicznej przy pomocy narzędzi paradygmatu humanistycznego oraz interpretatywnego ? do tej perspektywy badawczej w naukach o zarządzaniu nawiązuje autor ? i jednocześnie próbą zrozumienia opisywanej rzeczywistości.
Autor podkreśla, że zarządzanie humanistyczne jest nauką holistyczną, która w centrum badania stawia człowieka i poszukuje odpowiedzi na pytania badawcze związane z jego celową aktywnością.
W tradycji badawczej, do której odwołuje się Roman Batko, zarządzanie nie tylko analizuje zasoby oraz skutki ekonomiczne i techniki użyte podczas procesów zachodzących w organizacjach, ale również bada rolę człowieka jako reżysera, aktora, obserwatora czy nieświadomego uczestnika tych procesów. Tak rozumiane zarządzanie humanistyczne czerpie metody badawcze, język i inspiracje z innych nauk, jak psychologia, socjologia, filozofia, etnologia czy nauki o sztuce. O samodzielności humanistycznych nauk o zarządzaniu decyduje własne pole badawcze i specyfika pytań badawczych.
Interdyscyplinarna perspektywa Autora ma wpływ na język książki, daleki od hermetyczności dyskursu naukowego, wciągający czytelnika w opis badanych zjawisk i pobudzający do refleksji nad stanem spraw publicznych, jaki wyłania się z rozprawy.
Praca jest poświęcona problematyce ładu społecznego i jego zagrożeń. Omówiono w niej szczegółowo metodologię badań nad patologią społeczną, a także konteksty analiz zagrożeń ładu społecznego (moralny i etyczny, psychologiczny, biologiczny, prawny, społeczno-kulturowy, mikrospołeczny). Autor dokonał również przeglądu przejawów patologii społecznej w różnych środowiskach: rodzinnym, pracowniczym, rówieśniczym, w społeczności lokalnej. Osobne rozdziały poświęcono zjawiskom patologii społecznej będącym następstwem konfliktów zbrojnych oraz zagrożeniom ze strony mediów.
Prof. zw. dr hab. dr h.c. Brunon Hołyst, rektor Wyższej Szkoły Menedżerskiej w Warszawie, profesor Uniwersytetu Łódzkiego. Inicjator i założyciel Polskiego Towarzystwa Kryminalistycznego. Prezes Honorowy Polskiego Towarzystwa Higieny Psychicznej, prezes Polskiego Towarzystwa Suicydologicznego. Promotor licznych prac doktorskich, recenzent wielu prac doktorskich i habilitacyjnych. Profesor jest autorem ponad 900 publikacji w tym 65 książek i podręczników akademickich: Suicydologia, Terroryzm (1–2), Policja na świecie, Kryminalistyka, Psychologia Kryminalistyczna, Wiktymologia, Kryminologia. Jego książki ukazały się także w Stanach Zjednoczonych, Niemczech, Japonii, Chinach, Rosji i na Ukrainie. W wielu krajach jako visiting professor prowadził wykłady z zakresu wiktymologii, kryminologii i suicydologii.
Przedstawiana tu praca jest zbiorem tekstów omawiających tożsamości zbiorowe Białorusinów, przede wszystkim jednak tożsamości posiadające wyraźny kontekst narodowy i etniczny bądź też wprost narodową tożsamość naszych wschodnich sąsiadów. Zaprezentowane zostały w niej różne punkty widzenia na tytułową problematykę pracy, omówione różne odmiany białoruskich tożsamości. Autorami jedenastu tekstów są badacze z Białorusi, Polski, USA, Ukrainy i Czech.
Książka przedstawia kwestię odrzucenia dzieci przez rówieśników. Problem ten, zdaniem autorki, należy traktować jako sygnał ostrzegawczy przed ryzykownymi zachowaniami i niedostosowaniem społecznym w okresie dorastania oraz poważnymi trudnościami w życiu dorosłym. Publikacja dotyczy tych dzieci, dla których prognozy dalszego rozwoju są niekorzystne, chociaż ich losy nie są przesądzone. W sposób uporządkowany dostarcza wiedzę i narzędzia pozwalające zdiagnozować dzieci, których rozwój jest zagrożony w związku z odrzuceniem przez rówieśników, zrozumieć przyczyny tego zjawiska, skutecznie pomóc dzieciom odrzucanym przez rówieśników w przedszkolu, szkole, świetlicach środowiskowych czy terapeutycznych. Autorka zwraca uwagę na zapobieganie odrzuceniu, czemu służyć może wczesne wspomaganie rodziców w wypełnianiu ich opiekuńczej i wychowawczej roli oraz pomaganie im wtedy, kiedy problemy dziecka w relacjach z innymi ludźmi już się ujawniają.
Maria Deptuła – doktor habilitowany nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego. Specjalizuje się w teorii wychowania, profilaktyce społecznej, pedagogice opiekuńczej, projektowaniu i ocenie oddziaływań wychowawczo-profilaktycznych i badaniu realizowanych przez innych praktyk edukacyjnych. Autorka wielu publikacji, redaktorka, m.in. Profilaktyka w grupach ryzyka (cz. 1 – 2009, cz. 2 – 2010); Diagnostyka i profilaktyka w teorii i praktyce pedagogicznej (2006).
Niniejszy tom przygotowany przez specjalistów z zakresu kultur i języków Wschodu i Afryki Wydziału Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego był w zamierzeniu zbiorem artykułów dotyczących dziecka, jego sytuacji i roli w rodzinie w różnych krajach Orientu i różnych czasach: starożytnej Mezopotamii, dawnych Indiach, krajach arabskich, Afganistanie, Turcji, Wietnamie, Chinach, Japonii i Nigerii. Teksty przedstawiają zasadniczo sytuację współczesną, lecz przedmiotem analizy jest także wielka rola tradycji.
Dziecko zgodnie z definicją jest istotą, której brak wyraźnie określonych, jednoznacznych cech, jest pozbawione seksualności. Nie osiągnęło jeszcze dojrzałości, znajduje się w stanie inicjalnym. Jest symbolem początku, nowej sekwencji dziejów.
Gdy weźmiemy pod uwagę powyższe sformułowanie, to okaże się, że zebrany w tomie bogaty i różnorodny materiał nie zawsze odnosi się do dziecka nieokreślonej płci, lecz w dużej mierze omawia sytuację małego chłopca i małej dziewczynki. W świetle tego dziecko w krajach Orientu nie jest wartością samą w sobie, lecz jego znaczenie zależy od tego, czy jest synem, którego się oczekuje i pożąda w rodzinie, czy też córką, której przybycie nie budzi radości.
Tematyka subkultur młodzieżowych, przynajmniej od momentu powstania kategorii młodzieży w połowie XX wieku, budziła zainteresowanie z jednej strony moralistów, pedagogów zafrasowanych dewiacyjnymi rolami przyjmowanymi przez młodych ludzi i ich nonkonformistyczną postawą, a z drugiej specjalistów od konsumpcji, którzy zaczęli w subkulturach widzieć doskonały rynek zbytu dla swoich produktów. Od lat 70. XX wieku praktycznie cała młodzież dzieliła się pomiędzy różne subkultury i choć dzisiaj obraz młodzieży wydaje się nie tak klarowny, poznanie historii ich subkulturowości nadal daje wgląd w postawy i zachowania młodych ludzi.
„Prezentowany tekst jest próbą usystematyzowania dotychczasowej wiedzy o świecie młodzieżowych subkultur oraz przeglądem najważniejszych subkulturowych wydarzeń ostatnich kilkudziesięciu lat. Interesować mnie będzie subkulturowość jako cecha i kategoria analityczna, jej zróżnicowane wcielenia oraz miejsce, które zajmuje w konstruowanej przez młodzież rzeczywistości różnych czasów i przestrzeni. Ambicją autora nie jest stworzenie encyklopedii subkultur młodzieżowych ani podręcznika akademickiego, chociaż zdaję sobie sprawę, że i takie funkcje prezentowana książka może pełnić. Zależy mi natomiast na refleksyjnym spojrzeniu wstecz, na przeszłość subkulturowej aktywności młodzieży, wyeksponowanie najistotniejszych jej cech, gdyż nie mogę się oprzeć wrażeniu, że ten typ młodzieżowej wrażliwości na naszych oczach zanika, stając się bardziej historią kultury młodzieżowej, niż jej teraźniejszością”.
[z tekstu]
Dr hab. Witold Wrzesień, prof. UAM – socjolog, absolwent, a obecnie profesor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jego zainteresowania badawcze to socjologia młodzieży, kultura młodzieżowa, analiza pokoleń, świat życia codziennego w rodzinie. Autor książki Europejscy poszukiwacze (WN PWN 2009).
Czytelniczki i czytelnicy odnajdą w książce krytyczną analizę dorobku teoretycznego Axela Honnetha oraz innych teoretyków i teoretyczek uznania, takich jak Chantal Mouffe, Michael Walzer, Nancy Fraser czy Jürgen Habermas. Korzystając z bogatych analiz wspomnianych badaczy i badaczek, autor diagnozuje stan współczesnego fachu socjologicznego oraz przekłada kategorie, z których korzysta na język dyrektyw zakotwiczonych w krytycznej teorii społeczeństwa.
Uznanie – centralna kategoria rozprawy – jest pojęciem odsyłającym do dwóch porządków. Skupia w sobie treści „realistyczne”, pozwalające na socjologiczny opis empirycznych zjawisk wykluczania i inkluzji; zawiera też w sobie komponent normatywny, wyrastający z teorii sprawiedliwości, pozwalający na szkicowanie wizji dobrze urządzonego ładu społecznego. Wyraźne zaakcentowanie wymiaru normatywnego pojęcia uznania przekształca się w wyzwanie, skierowane do socjologów i filozofów, o zaangażowaną praktykę naukową – przez autora określoną mianem radykalnie refleksyjnej krytyki społecznej. Ten rodzaj krytyki oparty jest na maksymalnej uczciwości w badaniu życia społecznego oraz niezafałszowanym, wyrażanym wprost interesie politycznym, w który badania społeczne są najczęściej uwikłane. Rezultatem ma być krytyka świadoma własnych ograniczeń, nie tracąca przy tym wiary w swój sens.
Sięgając po najnowszą książkę Andrzeja Turczyńskiego, powinniśmy być gotowi do wyruszenia w podróż. Ekscytującą peregrynację w głąb czasów i kultur, do miejsca, gdzie Wschód i Zachód, Rosja i Europa, wzajemnie się przyglądają, ?dziwiąc się sobie?. Meandryczny szlak, jaki wytycza autor, prowadzi nas jednak w jeszcze jednym kierunku ? do wnętrza bibliotecznego labiryntu. To właśnie ów tekstowy gąszcz, wypełniony przez echa dzieł kanonicznych, i tych zapoznanych, dzieł pisarzy i filozofów, teologów i mistyków, stanowi właściwy matecznik, monumentalne Muzeum Kultury, którego autor stara się nie opuszczać. Wszystko to razem sprawia wszakże, iż proza Turczyńskiego jest pożywką dla czytelników niezwykle wymagających, gotowych na najbardziej ryzykowne intelektualne wyzwania.
Prozatorskie miniatury Turczyńskiego przypominają nieco akwaforty słynnego Włocha ? Piranesiego. Myślę tu o onirycznej aurze, z jakiej wyłaniają się wykreowane przez obu twórców światy, ale i o czymś więcej, o przenikaniu się, jakby się na pozór wydawało, antynomicznych ?żywiołów?. Turczyńskiemu udaje się bowiem to, co nieomal niewykonalne, chirurgiczna precyzja erudycyjnej i z lekka archaicznej frazy spotyka się z nieograniczonym bogactwem wyobraźni. Dzięki temu proza autora Znużenia jawi się jako zdecydowanie osobna wyspa na morzu współczesnej polskiej literatury.
Piotr Krupiński
Powrót modernizmu? To znaczy: czyżby powrót modernizmu? W jakim sensie powrót modernizmu? Pytanie jest ważne także w wymiarze społecznym i egzystencjalnym, ponieważ często stawiają je badacze, którzy kilkanaście lat temu - praktycznie przez całe lata dziewięćdziesiąte - współtworzyli w Polsce intelektualny klimat postmodernistycznej wiosny. Był to klimat życzliwy wszelkim "słabym ontologiom", w którym rozkwitały prawdy partykularne i chwilowe, które chciały i umiały czerpać siłę ze świadomości istnienia alternatywnych i konkurencyjnych ujęć. Powstała książka w ciekawy i wielowątkowy sposób ukazuje różne konteksty modernistyczno-postmodernistycznych polemik, nadziei i rozczarowań.
Autorowi udało się skutecznie podważyć dyskurs, w którym osadzonych jest wiele studiów na temat młodzieży. Jego badania wskazują, jak dużo miejsca w świadomościowych konstruktach młodych ludzi zajmują nierozwiązane konflikty, lęk przed odrzuceniem, lęk przed innością, strach przed przekroczeniem granic. Z badań tych wyłania się dyskurs młodzieży zalęknionej, której tożsamość jest dyscyplinowana do nie-mówienia. Książka Wojciecha Siegienia jest jedną z niewielu prac pedagogicznych inspirowanych konstruktywizmem, które zostały poświęcone problematyce młodzieży w perspektywie genderowej. z recenzji dr hab. Lucyny Kopciewicz, prof. UG Wojciech Siegień, absolwent Kolegium Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył studia na Wydziale Psychologii UW oraz w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UW. W 2011 r. obronił doktorat na Wydziale Nauk Pedagogicznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Pracuje jako adiunkt w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Gdańskiego. Mieszka w Gdańsku i w Czechach Orlańskich.
Praca podejmuje problematykę kontestacji współczesnej globalizacji. Książka, pisana z perspektywy doświadczeń antropologicznych, sytuuje się w szerokim nurcie zainteresowań nauk społecznych tak zwanymi nowymi ruchami społecznymi. Prezentuje ona alterglobalizm przez pryzmat wartości i działań społecznych podejmowanych przez zwolenników "alternatywnej" globalizacji. To właśnie dynamika społeczna staje się kluczem do opisu buntu i oporu wobec kultury globalnego kapitalizmu. W tym wypadku działania społeczne są polem rozpowszechniania ideologii, krytyki hegemonicznego systemu i kreowania wiedzy.
Takie podejście badawcze wiąże się ściśle z antropologicznym poszukiwaniem specyfiki ruchu, który niezbyt trafnie kilka lat temu okrzyknięty został mianem ruchu "antyglobalnego". Społeczni aktorzy, którzy kontestują porządek świata oparty na neoliberalnej logice, proponują raczej różne alternatywy dotyczące rozwiązań palących problemów współczesności. Rozprawa przedstawia zjawisko alterglobalizmu na szerokim tle kulturowym, jak i w specyficznie polskim kontekście. Kilkuletnie badania terenowe w polskich środowiskach stanowiących część globalnego "ruchu ruchów" (wywiady, rozmowy, obserwacje uczestniczące) oraz analiza dostępnych materiałów takich jak literatura przedmiotu, artykuły prasowe, dokumenty pisane, strony internetowe czy filmy stanowią naukową podstawę do zrozumienia poczynań i wizji świata proponowanych przez alterglobalistów.
Kompleksowe wprowadzenie w problematykę wiejską oraz pogłębiona refleksja na temat polskiej socjologii wsi ostatnich stu lat.
Praca w przejrzysty i systematyczny sposób ukazuje historię i gospodarkę wsi polskiej oraz podejmuje wątki dotyczące stylu życia i kultury wiejskiej. Podzielona na 4 części, omawia poszczególne zagadnienia, takie jak:
koncepcje modernizacji wsi,
strukturę społeczną wsi polskiej,
kulturę ludową,
religijność
w 3 ujęciach: systematycznym, historycznym oraz krytycznym.
Książka zainteresuje nie tylko socjologów, etnologów czy kulturoznawców, ale również politologów i ekonomistów.
Dlaczego ludzie starzeją się i umierają?
Dlaczego niektóre zwierzęta żyją krótko, jak motyle, a inne długo, jak żółwie?
Dlaczego w przyrodzie utrzymuje się tendencja do współpracy z osobnikami spokrewnionymi, a nie z obcymi?
Dlaczego współpraca z osobnikami obcymi, nawet z innych gatunków, jest niekiedy możliwa, a czasami zupełnie nieznana?
Dlaczego u wielu gatunków ptaków samce są kolorowe i głośne, a samice szare i ciche?
Dlaczego pewne chorobotwórcze drobnoustroje stają się dla nas bardzo niebezpieczne?
Czy ewolucja wybiera zawsze rozwiązania optymalne?
Na przedstawione powyżej i podobne pytania znajdzie czytelnik odpowiedź w tej książce, która stanowi próbę zwięzłego przedstawienia obecnego stanu biologii ewolucyjnej w relacji do ekologii. Obecnie przyjmuje się, że teoria doboru naturalnego jest teorią tłumaczącą, w jaki sposób powstały i utrzymują się wszelkie właściwości roślin, zwierząt i mikroorganizmów. Ekologia ewolucyjna prezentuje te tłumaczenia tak jak one są akceptowane przez współczesną naukę.
Z tej książki mogą korzystać nie tylko studenci, ale także inni czytelnicy szukający odpowiedzi na intrygujące pytania o funkcjonowanie organizmów w ich środowisku.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
