Socjologia to nauka systematycznie zajmująca się badaniem całego życia społecznego człowieka. Badane są chociażby społeczne reguły, procesy i kultury, które łączą lub dzielą ludzi. W tym dziale zatem proponujemy wszelkie fachowe podręczniki, poradniki i publikacje właśnie z dziedziny socjologii. Czytając nasze lektury zapoznasz się z podstawami psychologii, dzięki którym zrozumiesz istotę kształtowania konkretnych postaw, emocji i cech osobowości ludzkich, zgłębisz podstawy takich nauk jak: filozofia czy logika. Poza tym bedziesz mógł udoskonalić posiadane kompetencje interpersonalne, które przydadzą ci się zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym.
Książka 30 srebrników jest obszernym studium zjawiska donosu. Autor przeprowadza porównawczą analizę instytucji wspierających donosicielstwo w dwóch systemach totalitarnych: w Trzeciej Rzeszy i w Związku Radzieckim oraz w krajach radzieckiej strefy wpływów. Szczególnie obfite i dobrze przeanalizowane są przykłady z Polski ? w polskim wydaniu potraktowane szerzej niż w wydaniu niemieckim.
Autor docieka istotnych motywacji oraz kulturowych i społecznych przesłanek donosicielstwa. Analizuje związki pomiędzy współczesna sceną publiczną z dominującymi na niej mediami a nowymi formami donosu; rozważa wreszcie związki pomiędzy instytucją donosu a mediami i kulturą masową. Kolejne uwagi dotyczą polityki sterowania donosami: Zbieranie wszystkich możliwych informacji - włącznie z plotką i pogłoską itd.- stwarza efekt wszechwiedzy służb. Mówi o ukrytych forma donosu - w literaturze, nauce. Zjawisko donosu wiąże z władzą słowa pisanego. Omawia formy donoszenia (donos anonimowy, pogłoska, recenzja), oraz pojęcia szpiega i kolaboranta. Przywołuje znane koncepcje M. Foucault o totalnym obserwowaniu i kontrolowaniu jako cechach społeczeństwa nowożytnego i nowożytnych systemów władzy.
Sauerland zarysowuje też niedługą stosunkowo historię poszanowania sfery prywatności, którą donos zawsze narusza.
Książkę kończy ciekawe nawiązanie do biblijnej historii Judasza (jego samobójstwa), która wiąże się z ogólny problemem osądzenia i zadośćuczynienia za donosicielstwo w licznych formach, jakie wykształciły czasy totalitaryzmu. Rozliczanie donosicieli uważa Sauerland za rzecz ważną i formułuje bardzo interesująca krytykę polityki, jakiej w tej kwestii bronił Adam Michnik - wybaczenie, którego domaga się Michnik, jest godnym propagowania aktem indywidualnym, lecz ujawnienie prawdy i ukaranie jest ważnym i koniecznym aktem społecznym, bez którego nie ma praworządnej demokracji.
Autor wprowadza szereg pożytecznych rozróżnień i definicji. Wnioski z porównania zjawisk donoszenie w dwóch systemach totalitarnych są przekonujące, a ogólno-filozoficzne uwagi wiążące donosicielstwo z uniwersalnymi aspektami ludzkiej kondycji są trafne i oryginalne. To wielki krok naprzód w refleksji nad bolesnymi problemami moralno-historycznymi współczesności. Książka powinna się w Polsce ukazać przed laty. Jej publikacja będzie prawdziwym wydarzeniem wydawniczym w naszym kraju, w którym temat donosu jest nadal aktualny i pozostaje wciąż otwartą sprawą zarówno nauki, jak społecznego sumienia.
Ze względu na walory poznawcze i wychowawcze winna być lekturą obowiązkową na wydziałach historii, politologii, socjologii, antropologii, filozofii, germanistyki, rusycystyki i in. Atrakcyjna będzie także dla bardzo szerokiego grona czytelników. Dla młodego pokolenia powinna być wręcz lekturą obowiązkową ? tylko ciągłe przypominanie o chorobie donosicielstwa w służbie reżimom może chronić przed jej nawrotami.
Książka stanowi głos w debacie na temat strategii rozwoju kraju w wymiarze przestrzennym. Autorki uwypuklają społeczno-ekonomiczną stronę tego rozwoju, piszą o zasobach ludzkich, warunkach bytu oraz społecznych efektach dokonywanych zmian. Czytelnik znajdzie tu potwierdzone analitycznie oceny realizowanej w Polsce polityki spójności oraz rzeczowe argumenty przemawiające za świadomym jej kształtowaniem w przyszłości.
Stanisława Golinowska, profesor ekonomii, autorka licznych prac na temat polityki społecznej, rynku pracy oraz ekonomiki zdrowia. Od wielu lat związana z Instytutem Pracy i Spraw Socjalnych w Warszawie oraz Instytutem Zdrowia Publicznego Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie; kierowała kolejno obiema placówkami. Należy do grona założycieli fundacji CASE i jako jej fellow uczestniczy w licznych międzynarodowych projektach badawczych. Prowadzi prace eksperckie na potrzeby rządu, Komisji Europejskiej oraz ONZ, a także małopolskiego samorządu terytorialnego.
Ewa Kocot, matematyk i doktor nauk ekonomicznych, specjalizuje się w analizach ilościowych z zakresu rozwoju społeczno-ekonomicznego i ochrony zdrowia. Autorka tekstów poświęconych wskaźnikom zdrowotnym oraz determinantom i projekcjom wydatków na zdrowie. Pracuje w Instytucie Zdrowia Publicznego Collegium Medicum na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Czy można napisać filozoficzną książkę z przymrużeniem oka i na dodatek w sposób trafiający do szerokiej publiczności?
Tomasz Mazur, filozof, stoik, wykładowca ze stopniem doktora w Instytucie Filozofii UW, ulubieniec mediów, za swój cel postawił upowszechnienie stoickiej myśli i pokazanie, że nauka Marka Aureliusza może być bardzo współczesnym narzędziem życia.
Robi to w sposób przebiegły, a miejscami nawet pikantny – tworząc postać Tony’ego Kysto, którym może być każdy z nas.
Fiasko to przewrotny antyporadnik, który pokazuje wykroczenia współczesnego człowieka przeciwko samemu sobie, prowadzące go do klęski. W trzynastu rozdziałach – Nie lubić siebie, Uważać, że inni nas nie lubią, rozpamiętywać przeszłość, robić zbyt wiele rzeczy na raz, stawiać sobie zbyt ambitne cele, romansować, pogrążać się w lęku, wieść jałowe życie, nie szukać dla siebie pomocy, nie starać się dogadać z innymi ludźmi – autor stawia bezkompromisową diagnozę i odpowiada na pytania: Jakie są powody naszych niepowodzeń? Czemu marnujemy życie?
Opowieść można odczytać na wielu poziomach. Z jednej strony – na tym zupełnie podstawowym: jako zabawną relację z nieudanego, marnego życia – ale też można ją zinterpretować głębiej, np. jako zachętę do postawy stoickiej lub przewrotną próbę pokazania, że warto sobie radzić z przeciwnościami.
Fiasko to także obraz współczesnych społeczeństw, które pochłania konsumpcjonizm, rosnąca niepewność i brak wartości, a ludzka egzystencja pozbawiona jest sensu – przedstawiony w ironiczny i parodiujący poradniki sposób.
Do niewątpliwie istotnych zagadnień, choć wciąż słabo rozpoznanych, należy określenie obecności książki w domowym wyposażeniu różnych grup społeczeństwa doby zaborów. Celem pracy jest ukazanie domowych księgozbiorów miejskiej społeczności Lublina w pierwszej połowie XIX wieku. Wybór środowiska miejskiego nie jest przypadkowy. Chociaż mieszkańcy miast nie dominowali pod względem liczbowym w krajobrazie społecznym doby Królestwa Polskiego, to jednak miasta stanowiły ważne ośrodki skupiające co prawda wciąż nieliczne środowiska umysłowe, potencjalnie zorientowane na książkowy środek przekazu. To właśnie w rozwijającej się miejskiej społeczności, obok ziemiaństwa, można upatrywać społecznych obszarów poszerzania się publiczności czytelniczej. Należy postawić pytanie, jak przedstawia się obecność książki w domowym wyposażeniu szerszej społeczności w omawianym okresie. Praca przynajmniej częściowo realizuje postulaty badań nad domowymi księgozbiorami wśród szerszych warstw społeczeństwa pierwszej połowy XIX w., wypełnia lukę w badaniach nad historią czytelnictwa i społeczną historią książki doby zaborów.
Problem, jaki podjęła Autorka, jest istotny nie tylko poznawczo, ale także ze społecznego punktu widzenia. Świat pracy dwudziestego pierwszego wieku zupełnie zmienia podejście do rozwoju kariery. W rezultacie tych zmian potrzeba nowych koncepcji zapewniających teoretyczną bazę dla efektywnego i etycznego doradztwa karierowego. Przyjmując perspektywę teorii uczenia się nieplanowanych zdarzeń czy chaosu w karierach, uzyskuje się wiedzę potrzebną do zrozumienia środowiska pracy w obliczu niepewnej rzeczywistości i podpowiedzi, jak radzić sobie z nieustannymi przemianami. Warto, na co zwraca uwagę Autorka, zaakcentować znaczenie "nastawienia do zmian" i prowadzić działania doradcze w kierunku uzyskania zarówno większej otwartości na zmiany, jak też bardziej kreatywnego podejścia do kariery i życia. Potrzeba kształtowania tego typu postaw zaczyna być coraz bardziej obecna we współczesnym doradztwie kariery.
Narzędziownia prezentuje metodologiczne zaplecze projektu Niewidzialne miasto, użyte w nim narzędzia badawcze oraz przebieg terenowych eksploracji. Książka składa się z czterech podstawowych części, poświęconych roli języka, obrazu i technologii w badaniach społecznych, a także problemom popularyzowania wiedzy naukowej.
Książka powinna być pomocna tym wszystkim, którzy prowadzą badania nad życiem społecznym, ale jest również próbą uwrażliwienia na pułapki zastawiane przez proste rozwiązania technologiczne (takie jak aparaty fotograficzne, strony internetowe, arkusze kalkulacyjne czy programy do edycji tekstów), przez metafory, których używamy opisując świat oraz przez media pozwalające komunikować światu to, co w trakcie badań ustaliliśmy. Publikacja zachęca też do porozmawiania o faktach, a więc o tym, o czym (również w naukach społecznych) się nie dyskutuje. Faktami w tym wypadku są narzędzia badawcze, zaś celem rozmowy – pokazanie, jak ogromna jest ich moc w programowaniu naszych działań.
Książka Romana Batko Golem, Awatar, Midas, Złoty Cielec. Organizacja publiczna w płynnej nowoczesności to studium nad ponowoczesną organizacją publiczną, dzieło na wskroś oryginalne i pełne pasji, napisane w rygorach rozprawy akademickiej i jednocześnie pełne emocji wobec przedmiotu badania.
Praca ta jest wynikiem badań organizacji publicznej przy pomocy narzędzi paradygmatu humanistycznego oraz interpretatywnego ? do tej perspektywy badawczej w naukach o zarządzaniu nawiązuje autor ? i jednocześnie próbą zrozumienia opisywanej rzeczywistości.
Autor podkreśla, że zarządzanie humanistyczne jest nauką holistyczną, która w centrum badania stawia człowieka i poszukuje odpowiedzi na pytania badawcze związane z jego celową aktywnością.
W tradycji badawczej, do której odwołuje się Roman Batko, zarządzanie nie tylko analizuje zasoby oraz skutki ekonomiczne i techniki użyte podczas procesów zachodzących w organizacjach, ale również bada rolę człowieka jako reżysera, aktora, obserwatora czy nieświadomego uczestnika tych procesów. Tak rozumiane zarządzanie humanistyczne czerpie metody badawcze, język i inspiracje z innych nauk, jak psychologia, socjologia, filozofia, etnologia czy nauki o sztuce. O samodzielności humanistycznych nauk o zarządzaniu decyduje własne pole badawcze i specyfika pytań badawczych.
Interdyscyplinarna perspektywa Autora ma wpływ na język książki, daleki od hermetyczności dyskursu naukowego, wciągający czytelnika w opis badanych zjawisk i pobudzający do refleksji nad stanem spraw publicznych, jaki wyłania się z rozprawy.
Praca jest poświęcona problematyce ładu społecznego i jego zagrożeń. Omówiono w niej szczegółowo metodologię badań nad patologią społeczną, a także konteksty analiz zagrożeń ładu społecznego (moralny i etyczny, psychologiczny, biologiczny, prawny, społeczno-kulturowy, mikrospołeczny). Autor dokonał również przeglądu przejawów patologii społecznej w różnych środowiskach: rodzinnym, pracowniczym, rówieśniczym, w społeczności lokalnej. Osobne rozdziały poświęcono zjawiskom patologii społecznej będącym następstwem konfliktów zbrojnych oraz zagrożeniom ze strony mediów.
Prof. zw. dr hab. dr h.c. Brunon Hołyst, rektor Wyższej Szkoły Menedżerskiej w Warszawie, profesor Uniwersytetu Łódzkiego. Inicjator i założyciel Polskiego Towarzystwa Kryminalistycznego. Prezes Honorowy Polskiego Towarzystwa Higieny Psychicznej, prezes Polskiego Towarzystwa Suicydologicznego. Promotor licznych prac doktorskich, recenzent wielu prac doktorskich i habilitacyjnych. Profesor jest autorem ponad 900 publikacji w tym 65 książek i podręczników akademickich: Suicydologia, Terroryzm (1–2), Policja na świecie, Kryminalistyka, Psychologia Kryminalistyczna, Wiktymologia, Kryminologia. Jego książki ukazały się także w Stanach Zjednoczonych, Niemczech, Japonii, Chinach, Rosji i na Ukrainie. W wielu krajach jako visiting professor prowadził wykłady z zakresu wiktymologii, kryminologii i suicydologii.
Warunkiem sine qua non instytucjonalizacji jakiejś dyscypliny nauki jest jej istnienie niezinstytucjonalizowane czy raczej jeszcze nie w pełni zinstytucjonalizowane, a przede wszystkim podejmowane z określonej perspektywy badania nad takim czy innym jej przedmiotem materialnym. Przyjmując najbardziej ogólne i zarazem najbardziej pojemne określenie socjologii administracji jako dyscypliny socjologicznej, która bada administrację z perspektywy socjologicznej za pomocą metod socjologicznym, nietrudno wskazać uczonych, którzy ją uprawiali choć sami nie posługiwali się tym terminem. Takim uczonym jest z pewnością Max Weber, zaliczany do klasyków socjologii tout court i socjologii szczegółowych, jak socjologia religii, socjologia prawa czy wreszcie socjologia administracji, oraz inny klasyk socjologii Robert Merton.
Przedstawiana tu praca jest zbiorem tekstów omawiających tożsamości zbiorowe Białorusinów, przede wszystkim jednak tożsamości posiadające wyraźny kontekst narodowy i etniczny bądź też wprost narodową tożsamość naszych wschodnich sąsiadów. Zaprezentowane zostały w niej różne punkty widzenia na tytułową problematykę pracy, omówione różne odmiany białoruskich tożsamości. Autorami jedenastu tekstów są badacze z Białorusi, Polski, USA, Ukrainy i Czech.
Koncepcja monografii trafia w sedno ducha epoki, zdominowanego konsumpcjonalizmem i egoizmem motywacji osiągnięć społecznych i edukacyjnych. Ten egoizm osiągnął punkt krytyczny, który wymaga nowego pomysłu odwrotu od zgubnych skutków dewastacji różnych form wspólnotowości. Autorka pracy dostrzega potrzebę i zbawczą moc mechanizmów motywacyjnych opartych na kooperacji i współdziałaniu grupowym przede wszystkim w systemie edukacyjnym. Książka Izabelli Marii Łukasik jest więc swoistym ewenementem w piśmiennictwie polskim, ponieważ zwraca się ona w kierunku obszarów mocno zaniedbanych, jakimi są działania kooperacyjne, zespołowe, ukierunkowane na wspólne myślenie, współodczuwanie i harmonizowanie celów indywidualnych w zbiorowości. Patrząc na książkę z tej perspektywy, należy podkreślić jej wartościowy i użyteczny charakter.
Książka przedstawia kwestię odrzucenia dzieci przez rówieśników. Problem ten, zdaniem autorki, należy traktować jako sygnał ostrzegawczy przed ryzykownymi zachowaniami i niedostosowaniem społecznym w okresie dorastania oraz poważnymi trudnościami w życiu dorosłym. Publikacja dotyczy tych dzieci, dla których prognozy dalszego rozwoju są niekorzystne, chociaż ich losy nie są przesądzone. W sposób uporządkowany dostarcza wiedzę i narzędzia pozwalające zdiagnozować dzieci, których rozwój jest zagrożony w związku z odrzuceniem przez rówieśników, zrozumieć przyczyny tego zjawiska, skutecznie pomóc dzieciom odrzucanym przez rówieśników w przedszkolu, szkole, świetlicach środowiskowych czy terapeutycznych. Autorka zwraca uwagę na zapobieganie odrzuceniu, czemu służyć może wczesne wspomaganie rodziców w wypełnianiu ich opiekuńczej i wychowawczej roli oraz pomaganie im wtedy, kiedy problemy dziecka w relacjach z innymi ludźmi już się ujawniają.
Maria Deptuła – doktor habilitowany nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego. Specjalizuje się w teorii wychowania, profilaktyce społecznej, pedagogice opiekuńczej, projektowaniu i ocenie oddziaływań wychowawczo-profilaktycznych i badaniu realizowanych przez innych praktyk edukacyjnych. Autorka wielu publikacji, redaktorka, m.in. Profilaktyka w grupach ryzyka (cz. 1 – 2009, cz. 2 – 2010); Diagnostyka i profilaktyka w teorii i praktyce pedagogicznej (2006).
Niniejszy tom przygotowany przez specjalistów z zakresu kultur i języków Wschodu i Afryki Wydziału Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego był w zamierzeniu zbiorem artykułów dotyczących dziecka, jego sytuacji i roli w rodzinie w różnych krajach Orientu i różnych czasach: starożytnej Mezopotamii, dawnych Indiach, krajach arabskich, Afganistanie, Turcji, Wietnamie, Chinach, Japonii i Nigerii. Teksty przedstawiają zasadniczo sytuację współczesną, lecz przedmiotem analizy jest także wielka rola tradycji.
Dziecko zgodnie z definicją jest istotą, której brak wyraźnie określonych, jednoznacznych cech, jest pozbawione seksualności. Nie osiągnęło jeszcze dojrzałości, znajduje się w stanie inicjalnym. Jest symbolem początku, nowej sekwencji dziejów.
Gdy weźmiemy pod uwagę powyższe sformułowanie, to okaże się, że zebrany w tomie bogaty i różnorodny materiał nie zawsze odnosi się do dziecka nieokreślonej płci, lecz w dużej mierze omawia sytuację małego chłopca i małej dziewczynki. W świetle tego dziecko w krajach Orientu nie jest wartością samą w sobie, lecz jego znaczenie zależy od tego, czy jest synem, którego się oczekuje i pożąda w rodzinie, czy też córką, której przybycie nie budzi radości.
Tematyka subkultur młodzieżowych, przynajmniej od momentu powstania kategorii młodzieży w połowie XX wieku, budziła zainteresowanie z jednej strony moralistów, pedagogów zafrasowanych dewiacyjnymi rolami przyjmowanymi przez młodych ludzi i ich nonkonformistyczną postawą, a z drugiej specjalistów od konsumpcji, którzy zaczęli w subkulturach widzieć doskonały rynek zbytu dla swoich produktów. Od lat 70. XX wieku praktycznie cała młodzież dzieliła się pomiędzy różne subkultury i choć dzisiaj obraz młodzieży wydaje się nie tak klarowny, poznanie historii ich subkulturowości nadal daje wgląd w postawy i zachowania młodych ludzi.
„Prezentowany tekst jest próbą usystematyzowania dotychczasowej wiedzy o świecie młodzieżowych subkultur oraz przeglądem najważniejszych subkulturowych wydarzeń ostatnich kilkudziesięciu lat. Interesować mnie będzie subkulturowość jako cecha i kategoria analityczna, jej zróżnicowane wcielenia oraz miejsce, które zajmuje w konstruowanej przez młodzież rzeczywistości różnych czasów i przestrzeni. Ambicją autora nie jest stworzenie encyklopedii subkultur młodzieżowych ani podręcznika akademickiego, chociaż zdaję sobie sprawę, że i takie funkcje prezentowana książka może pełnić. Zależy mi natomiast na refleksyjnym spojrzeniu wstecz, na przeszłość subkulturowej aktywności młodzieży, wyeksponowanie najistotniejszych jej cech, gdyż nie mogę się oprzeć wrażeniu, że ten typ młodzieżowej wrażliwości na naszych oczach zanika, stając się bardziej historią kultury młodzieżowej, niż jej teraźniejszością”.
[z tekstu]
Dr hab. Witold Wrzesień, prof. UAM – socjolog, absolwent, a obecnie profesor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jego zainteresowania badawcze to socjologia młodzieży, kultura młodzieżowa, analiza pokoleń, świat życia codziennego w rodzinie. Autor książki Europejscy poszukiwacze (WN PWN 2009).
Czytelniczki i czytelnicy odnajdą w książce krytyczną analizę dorobku teoretycznego Axela Honnetha oraz innych teoretyków i teoretyczek uznania, takich jak Chantal Mouffe, Michael Walzer, Nancy Fraser czy Jürgen Habermas. Korzystając z bogatych analiz wspomnianych badaczy i badaczek, autor diagnozuje stan współczesnego fachu socjologicznego oraz przekłada kategorie, z których korzysta na język dyrektyw zakotwiczonych w krytycznej teorii społeczeństwa.
Uznanie – centralna kategoria rozprawy – jest pojęciem odsyłającym do dwóch porządków. Skupia w sobie treści „realistyczne”, pozwalające na socjologiczny opis empirycznych zjawisk wykluczania i inkluzji; zawiera też w sobie komponent normatywny, wyrastający z teorii sprawiedliwości, pozwalający na szkicowanie wizji dobrze urządzonego ładu społecznego. Wyraźne zaakcentowanie wymiaru normatywnego pojęcia uznania przekształca się w wyzwanie, skierowane do socjologów i filozofów, o zaangażowaną praktykę naukową – przez autora określoną mianem radykalnie refleksyjnej krytyki społecznej. Ten rodzaj krytyki oparty jest na maksymalnej uczciwości w badaniu życia społecznego oraz niezafałszowanym, wyrażanym wprost interesie politycznym, w który badania społeczne są najczęściej uwikłane. Rezultatem ma być krytyka świadoma własnych ograniczeń, nie tracąca przy tym wiary w swój sens.
Sięgając po najnowszą książkę Andrzeja Turczyńskiego, powinniśmy być gotowi do wyruszenia w podróż. Ekscytującą peregrynację w głąb czasów i kultur, do miejsca, gdzie Wschód i Zachód, Rosja i Europa, wzajemnie się przyglądają, ?dziwiąc się sobie?. Meandryczny szlak, jaki wytycza autor, prowadzi nas jednak w jeszcze jednym kierunku ? do wnętrza bibliotecznego labiryntu. To właśnie ów tekstowy gąszcz, wypełniony przez echa dzieł kanonicznych, i tych zapoznanych, dzieł pisarzy i filozofów, teologów i mistyków, stanowi właściwy matecznik, monumentalne Muzeum Kultury, którego autor stara się nie opuszczać. Wszystko to razem sprawia wszakże, iż proza Turczyńskiego jest pożywką dla czytelników niezwykle wymagających, gotowych na najbardziej ryzykowne intelektualne wyzwania.
Prozatorskie miniatury Turczyńskiego przypominają nieco akwaforty słynnego Włocha ? Piranesiego. Myślę tu o onirycznej aurze, z jakiej wyłaniają się wykreowane przez obu twórców światy, ale i o czymś więcej, o przenikaniu się, jakby się na pozór wydawało, antynomicznych ?żywiołów?. Turczyńskiemu udaje się bowiem to, co nieomal niewykonalne, chirurgiczna precyzja erudycyjnej i z lekka archaicznej frazy spotyka się z nieograniczonym bogactwem wyobraźni. Dzięki temu proza autora Znużenia jawi się jako zdecydowanie osobna wyspa na morzu współczesnej polskiej literatury.
Piotr Krupiński
W akademickim eseju ? kolejnej już pracy poświęconej światu polskich celebrytów - Wiesław Godzic analizuje ?twarze i maski? kilku najbardziej znanych postaci polskiej popkultury z tytułowym Kubą Wojewódzkim na czele. Autor od lat bada celebrytów i celebrytyzm ? wprowadzał te pojęcia do badań medioznawczych w Polsce. Stwierdza, że współczesne media są zdominowane przez popkulturę i nic nie może odwrócić tego procesu - popkultura dominuje w mediach elektronicznych, kształtuje ich estetykę i język komunikacji. Jest to zapewne pierwsza publikowana w Polsce praca opisująca tak wnikliwie zjawisko pod nazwą ?Kuba Wojewódzki? (maska), zarazem niewolna od psychologiczno-socjologicznej analizy postaci (twarz). Z zachowaniem rygorów rozprawy akademickiej, Godzic pomaga nam poznać i zrozumieć mechanizmy popkultury, pokazuje napięcia między tym, co sztuczne i tym, co autentyczne. W tych rozważaniach autor pozwala nam dostrzec w Kubie Wojewódzkim więcej niż tylko maskę performera, zadaje ciekawe pytania ? to Kuba jest gościem tej książki, a autor swoistym performerem ?przepytującym? swojego bohatera. Stawia m.in. pytanie o kres ?Kuby? ? kto i jaki typ programu może zastąpić jego show. W tym kontekście ciekawie pisze m. in. o ?20 m2 Łukasza? i ?Bez maski? Moniki Jaruzelskiej. Czytelnik znajdzie także autorskie diagnozy i prognozy na temat teraźniejszości i przyszłości mediów elektronicznych w dobie wielkich zmian technologicznych i towarzyszących im zmian sposobów kreowania oferty programowej. W książce pojawia się cała plejada nazwisk z pierwszych stron kolorowych gazet i programów telewizyjnych o największej oglądalności. Czytelnik być może nie ze wszystkim zgodzi się z autorem, ale w żadnym momencie nie będzie znużony lekturą książki.
Jest to studium demograficzno-historyczne o ludności Torunia, a dokładniej toruńskich parafiach chrześcijańskich i gminy żydowskiej w latach 1793-1914, a więc niemal całej populacji miasta.
Przedstawia analizę trendów, kierunków zmian w stosunkach ludnościowych oraz społeczno-gospodarczych.
Fragment Wstępu
Powrót modernizmu? To znaczy: czyżby powrót modernizmu? W jakim sensie powrót modernizmu? Pytanie jest ważne także w wymiarze społecznym i egzystencjalnym, ponieważ często stawiają je badacze, którzy kilkanaście lat temu - praktycznie przez całe lata dziewięćdziesiąte - współtworzyli w Polsce intelektualny klimat postmodernistycznej wiosny. Był to klimat życzliwy wszelkim "słabym ontologiom", w którym rozkwitały prawdy partykularne i chwilowe, które chciały i umiały czerpać siłę ze świadomości istnienia alternatywnych i konkurencyjnych ujęć. Powstała książka w ciekawy i wielowątkowy sposób ukazuje różne konteksty modernistyczno-postmodernistycznych polemik, nadziei i rozczarowań.
Czym jest zło? Dlaczego człowiek go doświadcza? Czy możemy coś zrobić ze złem, którego doświadczamy w swoim życiu i jakoś nad nim zapanować? Czym jest pociąg do śmierci? Czy możliwe jest życie bez doświadczania zła i cierpienia? Czym jest rozwój duchowy, rozwój wewnętrzny? Skąd zło? Te pytania towarzyszą ludzkości od zawsze. Człowiek doświadczający zła,powodującego ból, próbuje je sobie jakoś wytłumaczyć.
Autor książki Dawid Hybsz zwraca uwagę na mechanizmy autodestrukcji, zwane tu mentalnością śmierci. To fascynujące zagadnienie ? obok mechanizmów rozwoju, istnieją w nas także mechanizmy autodestrukcji prowadzące do samoniszczenia. Jak sobie radzić z tymi mechanizmami, czy można nad nim zapanować, ograniczyć ich negatywne konsekwencje lub nawet uwolnić się od nich całkowicie? Autor analizuje też wpływ tego mechanizmu destrukcyjnego tkwiącego w jednostkach, na całe społeczeństwa i jego obecność w kulturze (kulturach), religii, tradycji, sztuce, seksie, rozrywce i wszelkich innych obszarach ludzkiej aktywności, w których mentalność śmierci jest obecna.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
