Jak zadbać o prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka? Oczywiście nie ma idealnych ojców ani idealnych matek – wszyscy popełniamy błędy. Większość rodziców robi wszystko, by okazać swoim dzieciom miłość, troskę i zrozumienie. Jeśli chcesz: poznać podstawowe potrzeby emocjonalne swojego dziecka; nauczyć się, jak zaspokajać te potrzeby w zrównoważony sposób; zbudować bliską więź z dzieckiem; konstruktywnie radzić sobie z codziennymi trudnościami ten dział jest własnie dla Ciebie. Mnóstwo praktycznych poradników i porad dla rodziców i specjalistów. Znani psycholodzy przekonują, że kluczowe dla prawidłowego, zdrowego rozwoju dziecka jest zaspokojenie podstawowych potrzeb emocjonalnych, do których należą: bezpieczne przywiązanie i akceptacja, zdrowa autonomia i kompetencja oraz wartości duchowe. Prezentujemy rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
Ten bogato ilustrowany zbiór przedstawia aż 170 rozmaitych zabaw ulubionych przez dzieci już od wielu pokoleń. Czytelnik znajdzie tu propozycje zarówno dla dzieci młodszych, jak i starszych, zabawy indywidualne oraz zespołowe, a także te, które można zrealizować w domu lub w plenerze. Publikacja zawiera:- zabawy z piłką, obręczami, bąkiem i innymi rekwizytami- zabawy w berka i w chowanego- zabawy w kole i zabawy fantowe- zabawy paluszkowe i majsterkowanie- zabawy ze śpiewem i z tańcem- gry sportowe i zawody- rymowanki, wyliczanki i zgadywanki- łamańce językowe i gry słowne
Autor publikacji podjął tematykę rodzicielstwa adopcyjnego małżeństw doświadczających niepowodzenia prokreacyjnego i związanej z tym niezamierzonej bezdzietności. Zaprezentował własną koncepcję autokreacji małżonków do wielowymiarowego rodzicielstwa. Proces autokreacji ujmowany całościowo obejmuje świadomą pracę nad sobą małżonków, transformatywne uczenie się biograficzne, autoformacyjne kierowanie własnym rozwojem osobowym oraz samokształtowanie ja rodzica adopcyjnego w horyzoncie agatologicznym i aksjologicznym. Złożony, wielowymiarowy charakter autokreacji został ujęty na gruncie integralnej koncepcji człowieka, a problematykę usytuowano także w kontekście antropologicznym, aksjologicznym i egzystencjalnym.
Główną inspiracją do napisania tej książki była jedna z tez współczesnej pedeutologii mówiąca, że nie jest możliwe pełne przygotowanie zawodowe nauczyciela, ponieważ uczenie się nieustannie towarzyszy wykonywaniu tego zawodu.
Dotąd prowadzone były badania nad wzajemnym uczeniem się nauczycieli, ich wewnątrzszkolnym doskonaleniem zawodowym i międzypokoleniowym uczeniem się, ale nie zajmowano się problematyką międzypokoleniowego uczenia się nauczycieli w środowisku szkoły, która jest miejscem pracy większości z nich. Autor publikacji podjął więc próbę ukazania dotychczasowego stanu wiedzy na temat międzypokoleniowego uczenia się nauczycieli oraz przedstawił koncepcję i wyniki własnych badań w tym zakresie.
Odmienność doświadczeń wywoływała wzajemne zaciekawienie i sprzyjała międzypokoleniowemu uczeniu się. Badani nauczyciele, wypowiadając się na temat ich międzypokoleniowego uczenia się, podkreślali, że w relacjach z nauczycielami z innych pokoleń uczyli się „interpretować szkołę z perspektywy ucznia” oraz postrzegać ją z szerszej temporalnej perspektywy niż tylko zakreślonej przez czas ich pracy w placówce. Poznając minione już uwarunkowania pracy w zawodzie nauczyciela, mogli lepiej i bardziej krytycznie rozumieć siebie i świadomiej antycypować przyszłość zawodową.
Z Zakończenia
Czy można dzisiaj dobrze wychować dzieci? - To wcale nie jest pytanie retoryczne, ale bardzo uzasadniona obawa, którą czuje wielu rodziców, obserwując zmiany we współczesnym świecie.Co to znaczy ,,DOBRZE"" wychować? To pytanie równie istotne. Żeby dziecko było ,,grzeczne""? Żeby słuchało mamusi i tatusia?Z założenia, każdy chce dobrze wychować dziecko. A JAK to zrobić w świecie pełnym zagrożeń, szalonych teorii wychowawczych, ogromnego wpływu rówieśników, mody i mediów społecznościowych? Kogo słuchać i czym się kierować?Okazuje się, że pomimo zmieniających się okoliczności i mód, istnieją uniwersalne PRAWDY, wskazujące kierunek dobrego wychowania dzieci, którym warto podążać.
Niniejsza książka przeznaczona jest dla czytelników w wieku od roku do stu lat! Podczas jej tworzenia miałyśmy na uwadze przede wszystkim rodziców i opiekunów dzieci z autyzmem. Jednak prezentowane gry i ćwiczenia mogą się okazać przydatnymi materiałami źródłowymi także dla nauczycieli oraz innych osób zawodowo zajmujących się dziećmi z autyzmem. Z przedstawionych tu zabaw i zajęć przyjemność będą czerpać również dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Wiele z naszych pomysłów nadaje się dla nastolatków oraz innych członków rodziny. Wypróbuj je i sam się przekonaj!
W monografii przedstawiono analizę sytuacji uczniów znajdujących się na progu edukacyjnym w pryzmacie antropologicznej kategorii rytuału przejścia. Trzy etapy longituidalnych badań odpowiadały trzem fazom rytuału (faza wyłączenia – koniec trzeciej klasy gimnazjum, faza liminalna – początek pierwszej klasy szkoły ponadgimnazjalnej, faza włączenia – koniec nauki w pierwszej klasie szkoły ponadgimnazjalnej). Poszukiwano odpowiedzi na pytanie, jaki jest profil przejścia adolescentów z gimnazjum do szkoły ponadgimnazjalnej ze względu na wybrane subiektywne aspekty tożsamości osobowej, orientacje temporalne i edukacyjne plany na przyszłość, obraz siebie w roli ucznia, stosunek do szkoły, poziom identyfikacji ze szkołą, wyobrażenia i oczekiwania względem siebie w roli ucznia i względem szkoły oraz stosunek do zmiany. Wyniki badań ukazujące współczesne oblicze szkolnych obrzędów przejścia oraz przemian tożsamości uczniów w tym okresie prowadzą do wniosku o znaczącej roli środowiska szkolnego w kreowaniu doświadczeń sprzyjających rozwojowi adolescentów, których status się zmienia.
This publication is dedicated to the issue of street children but is the first on the Polish market, as far as I know, which has been written in English. It is a valuable source of knowledge about the unique nature of this phenomenon in Central and Eastern Europe. The idiosyncratic dimension of the miserable reality of abandoned children in this part of the world is due to the waves of emigration of parents to Western countries, which is accompanied by them leaving their children with their grandparents or insufficient care of one of their parents. Most of the causes of the phenomenon of “street children” – described in almost every chapter of the volume presented for the review – are, however, universal. This phenomenon is caused mainly by multiple social pathologies in family life (alcoholism, violence, poverty), escaping from the home, care and educational centers, as well as poverty on a macroeconomic level.
Poradnik dla rodziców niesfornych dzieci.
Mówili ci, że dzieci to najlepsze, co ci się w życiu zdarzy. Że nic nie daje takiej satysfakcji, jak bycie rodzicem. Nie to, żeby kłamali… ale jakoś zapomnieli wspomnieć, że choć droższe niż życie, dzieci potrafią czasem zaleźć za skórę. Jeśli czujesz, że rodzicielstwo cię przerasta, nie panikuj i nie kupuj biletu w jedną stronę, by uciec na koniec świata.
Michał Kędzierski udowadnia, że nawet niesforne pociechy tak naprawdę da się okiełznać! Prosto, praktycznie i z pełnym zrozumieniem dla wszystkich trudów rodzicielskiego życia.
Czy możemy pomóc dzieciom wzmocnić zdolności do samoregulacji, aby czas spędzany w szkole był optymalny dla ich rozwoju?
Stuart Shanker, ekspert od samoregulacji, przekonuje, że nauczyciele mają niezwykłą moc pomagania uczniom w nauce tej umiejętności. W książce objaśnia pięć obszarów samoregulacji – czym są, jak działają, jak przejawiają się w szkole oraz co możemy zrobić, żeby wzmocnić uczniów w każdym z nich.
Jesteśmy przemęczeni. Zmartwieni. Puści. Nasze domy nadają się do katalogów reklamowych, starannie dobieramy jedzenie i wino, ale podejście do dzieciństwa coraz bardziej przypomina wyścig zbrojeń po osiągnięcia. Czy możemy w takim razie powiedzieć, że wiedziemy z naszymi dziećmi „dobre życie”?
W zasadzie od początku rozumiemy, że dziecko to indywidualna jednostka, ale jednocześnie chcemy, aby swój pierwszy krok postawiło w miejscu, w którym my zostawiliśmy nasz ostatni. Chcemy je wspierać, aby czerpało z tego, co wiemy i co możemy mu zapewnić. Chcemy, aby sięgało po dyscypliny, dzięki którym będzie mogło się rozwijać, i korzystało z okazji, które zmaksymalizują jego możliwości. Wiemy, czego trzeba w dzisiejszym świecie, aby odnieść sukces, i chętnie chronimy nasze dzieci oraz nimi kierujemy. Chcemy je wspierać na każdym zakręcie życia – bez względu na cenę. Czy jednak ich nie krzywdzimy, starając się za bardzo?
„Pułapka nadopiekuńczości” to książka o rodzicach, którzy przesadnie angażują się w życie swoich pociech. O miłości i lęku ukrytych pod nadmiernym zaangażowaniem. I o tym, jak możemy pomagać naszym dzieciom osiągać więcej sukcesów, stosując inne podejście wychowawcze.
Poradnik Zucherek. Scenariusze zajęć i zabaw tematycznych to zbiór scenariuszy z propozycjami zajęć z dziećmi w wieku 612 lat. Zucherek. Scenariusze zajęć i zabaw tematycznych ma dostarczyć nauczycielom, wychowawcom i instruktorom pracującym z dziećmi rozmaitych pomysłów, umożliwiających świadomą, kreatywną, prowadzącą do twórczych rozwiązań pracę z uczestnikami zajęć poprzez zabawę.Uniwersalność proponowanych zajęć z elementami polskich obrzędów, zwyczajów i tradycji nie ogranicza książki tylko do jednego rodzaju odbiorcy, dotyczy wszystkich aktywności w przedziale wiekowym od 6 do 12 lat. Zajęcia nadają się do realizacji zarówno na zbiórkach zuchowych, jak i na lekcjach w szkole, w świetlicy, w przedszkolu, na obozach czy koloniach. Bardzo ważnym elementem w poradniku są Worki pomysłów, które pełnią funkcję skrzyni skarbów. W Worku znajdują się wiadomości uzupełniające, pomagające w pracy z dziećmi, materiały do gawęd, piosenki, wierszyki, gry i zabawy, majsterki.Metody są tak dobrane, aby wyzwalały aktywność i zaangażowanie uczestników podczas realizacji wspólnych celów, jakie przyjmuje grupa, a także ułatwiały wymianę myśli i odczuć bez lęku przed oceną ze strony innych. Ma to sprzyjać m.in. uświadomieniu sobie i zrozumieniu konkretnego problemu i wspólnemu poszukiwaniu jego rozwiązań, a także przekazywaniu określonych treści i uczeniu się. Propozycje nasze powstały na podstawie zajęć prowadzonych metodyką zuchową, czyli metodyką pracy z dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Nad jego powstaniem pracowali doświadczeni instruktorzy zuchowi i nauczyciele.
Bestsellerowa seria Nutka doczekała się wreszcie całościowej oprawy. Zebraliśmy piosenki na najważniejsze okazje w jednym wydaniu, by stworzyć wspaniałą pomoc dla wszystkich, którzy pracują z dziećmi i chcą rozwijać je zapewniając im rozrywkę oraz naukę i wspaniałą zabawę.Do książki dołączono CD zawierające piosenki i podkłady muzyczne. Dodatkowo zapis nutowy pozwala na odtworzenie poszczególnych melodii, zaś słowa piosenek gwarantują przyswajanie przez dzieci wartościowych treści.Niezastąpiona pomoc dydaktyczna do pracy z dziećmiDoskonałe narzędzie dla nauczycieli, katechetów i wychowawcówDo wykorzystania w przedszkolach, szkołach, grupach katechetycznych, wspólnotach kościelnych, domach kulturyOprawa artystyczna na wszystkie najważniejsze święta, uroczystości, okazje i czas wypoczynkuZapewnienie rozrywki i edukacji w różnych grupach wiekowychUzupełnienie programowe i wypełnienie wydarzeń w zaangażowane występy artystyczneDo wykorzystania min przy okazji: świąt Bożego Narodzenia i Wielkanocnych, świętego Mikołaja, Dnia Babci i Dziadka, Dnia Mamy i Taty, Dnia Odzyskania Niepodległości, 3 maja, i wielu innych
Publikacje z serii Kreatywne Książeczki Terapeutyczne są adresowane do terapeutów, pedagogów i rodziców oraz do ich pociech i podopiecznych. Stanowią doskonałe narzędzie do rozwiązywania wielu trudności wychowawczych i radzenia sobie z nieprawidłowymi dziecięcymi zachowaniami. Treści są skonstruowane w taki sposób, że pozwalają na indywidualne dostosowanie bajeczki do rzeczywistego otoczenia malucha. Dzięki temu każdy może stać się nauczycielem i terapeutą własnego dziecka. Prezentowana książeczka zawiera bajki terapeutyczne opowiadające o radzeniu sobie z trudnymi emocjami, takimi jak złość, gniew, smutek czy strach, a także część poradnikową. Proponowane rozwiązania oraz opowiadania stanowią kompleksową pomoc w przezwyciężaniu dziecięcych problemów i zmartwień.
Istnieje kilka powodów, dla których niniejsza książka ma charakter wyjątkowy i niezmiernie cenny. W pierwszej kolejności jest ona napisana z wielkim obiektywizmem i znawstwem. Autor w sposób obiektywny omawia różnego rodzaju teorie, z którymi nie zawsze się zgadza. Drugą cechą omawianej publikacji jest jej konkretność (...). Spójny układ oraz adekwatny do tematyki kwant wiedzy sprawiają, iż jest to znakomita lektura, dzięki której także zapamiętywanie wiadomości nie przysparza żadnych kłopotów. Co więcej, Autor uniknął zbędnych kontekstów i dygresji, przez co książka jawi się jako wysokiej klasy kompendium.
Kolejną cechą omawianego tekstu jest jego systematyka. Uporządkowanie tak ogromnego materiału (...) jest mistrzowskie. Trzeba pamiętać, iż jasne i czytelne przekazanie tak obfitej wiedzy wymaga konkretnego pomysłu natury metodycznej. Autor poprzez wykorzystanie tabel i rycin sprawił, że jego podręcznik nie tylko jest źródłem wiedzy, ale jednocześnie ją porządkuje. W konsekwencji staje się on interesującym przewodnikiem po trudnym materiale z zakresu teorii wychowania. Należy podkreślić także profesjonalny krytycyzm Autora. Można bowiem w tekście odnaleźć krytyczne refleksje na temat określonych koncepcji czy poglądów. Prof. Andrzej M. de Tchorzewski nie dokonuje ocen, ale poprzez narrację i znakomity język pozwala czytelnikowi na ukształtowanie własnej opinii. (...) Jest to podejście niezwykle nowoczesne i zgodne z obecnie obowiązującymi standardami metodologicznymi.
Z recenzji ks. prof. dra hab. Janusza Mastalskiego
Przetrwaj codzienne rodzicielskie potyczki i pomóż swojej rodzinie kwitnąć.Daniel Siegel i Tina Payne Bryson stworzyli mistrzowski, przyjazny czytelnikom przewodnik, który ma pomóc dzieciom w kształceniu inteligencji emocjonalnej. Te błyskotliwe metody zmieniają codzienne interakcje w wartościowe, modelujące umysł chwile. Każdy, kto kocha swoje dziecko i troszczy się o nie, powinien przeczytać tę książkę. - Daniel Goleman, autor Inteligencji emocjonalnejTwój dwulatek wpada w histerię na środku sklepu, przedszkolak odmawia ubrania się, a piątoklasista dąsa się na ławce, zamiast grać na boisku. Czy dzieci spiskują, żeby życie ich rodziców było niekończącym się wyzwaniem? Nie to tylko ich rozwijające się umysły przejmują ster!W tej pionierskiej książce autorzy w przystępny sposób przekazują nową wiedzę dotyczącą rozwoju mózgu człowieka. U dzieci, szczególnie małych, prawa półkula, odpowiedzialna za emocje, dominuje nad lewą półkulą, zawiadującą logicznym myśleniem. Nic dziwnego, że dzieci mogą mieć problem z kontrolowaniem swoich zachowań. Ta niezwykła książka dostarcza rodzicom skutecznego narzędzia w postaci 12 sprawdzonych strategii integracji umysłu, które zostały uzupełnione wyjaśnieniami, przykładami oraz ilustracjami.
Krystyna Miłobędzka jest jedną z największych poetek piszących w języku polskim – to fakt rozpoznany, szeroko opisywany, problematyzowany. To także jedna z najważniejszych rodzimych autorek piszących dla teatru dla dzieci oraz o teatrze młodego widza.
Główny cel pracy „Skrzydła dla dzieci. Teatr poetycki Krystyny Miłobędzkiej” stanowi próba opisu teatralnej twórczości autorki „Siała baba mak”.
Interesowały mnie jej teksty drukowane oraz niepublikowane materiały, które znalazłam w archiwach. Ważne były także rozmowy z osobami, które w przeszłości doświadczyły tego teatru, z realizatorami najnowszych przedstawień oraz spotkania z samą poetką.
Całą twórczość Miłobędzkiej, dla dzieci i dla dorosłych, chciałam pokazać jako dzieło jednej wyobraźni poetyckiej. Szukałam tego, co wspólne dla zapisów publikowanych
w tomikach oraz zapisach dla teatru. W tym celu, podążając za myślą samej poetki, posługiwałam się właśnie słowem „zapis” (a nie „wiersz”lub „dramat”).
Moim celem była także uważna lektura poszczególnych tekstów, by opisać ich język oraz sposób konstruowania – z myślą o scenie i o dziecku jako odbiorcy. Przekonanie o jedności wyobraźni poetyckiej, która w tym przypadku od początku, od debiutanckich „Anaglifów”, jest także wyobraźnią teatralną, potwierdzam analizą esejów i wypowiedzi autorki o teatrze i o poezji.
Spróbowałam uchwycić całościowy pomysł na teatr poetycki, jaki zaproponowała Miłobędzka. Dotyczy to poszczególnych tekstów, gier słownych dla teatru, ale także sposobu myślenia o teatrze dla dzieci, o widzu i o aktywności jego wyobraźni.
Spostrzeżenia te są bliskie dzisiejszym przemyśleniom i praktyce związanej z pedagogiką teatru, co spróbowałam pokazać w podsumowaniu.
Joanna Żygowska
W niniejszym studium rozważa się potrzebę oraz możliwość wzbogacenia ogółu dotychczasowych terminów desygnujących całość zjawisk edukacyjnych w społeczeństwie przez pojęcie edusfery. W ramach tak określonego projektu dokonuje się – w trybie analizy konceptualnej – dwuwymiarowej charakterystyki dziedziny edukacji: jako części systemu socjokulturowego oraz jako odrębnej całości kulturowej. Zastosowanie obydwu tych perspektyw wydaje się przydatne (a może nawet niezbędne) do pełnego określenia statusu zjawisk edukacyjnych.
Powody podjęcia i zrealizowania takiego zamierzenia były trzy. Pierwszy to „utrata” przez pedagogikę ogólną właściwej sobie dziedziny poznania w następstwie dyferencjacji pedagogiki na zbiór rozmaitych, specjalistycznych nauk o wychowaniu. Drugim był utrzymujący się zwyczaj zawężonego pojmowania przedmiotu pedagogiki, polegający na utożsamianiu go z edukacyjnym agosem, z pominięciem innych ważnych jego wymiarów jako bytu kulturowego. Powód trzeci to dominujący we współczesnej myśli pedagogicznej obraz edukacji jako tworu addytywnego (prostej agregacji składników), amorficznego (pozbawionego wymiaru strukturalnego) oraz zajmującego nie w pełni określone miejsce w ogólnym porządku socjokulturowym.
W odróżnieniu od perspektywy zdroworozsądkowej optyka systemologiczna ujmuje „edukację jako całość” w specyficzny sposób. Całość to bynajmniej nie synonim wszystkiego (co nam się kojarzy z wychowaniem) ani równoznacznik sumarycznego zbioru składników, lecz „wszystkie elementy czegoś tworzące razem jakąś samodzielną jednostkę”. A zatem bez uprzedniego zdefiniowania statusu części, określenia ich rodzaju oraz ustalenia łączących je relacji nie jest możliwe mówienie o „całości edukacyjnej” w poznawczo istotnym sensie. W myśl przyjętych tu założeń całością systemową tego rodzaju jest właśnie edusfera.
Z analizy usytuowania edusfery względem jej nadsystemów wynika, że nie tylko ma ona status organu (oraz narzędzia) życia zbiorowego, lecz także jest swoistym, strukturalnie odrębnym i (stosunkowo) niezależnym organizmem (systemem) kulturowym. Jej części powinny zatem być definiowane w terminach dziedzin, właściwych każdej odrębnej całości kulturowej. Są to: sfera kultury materialnej, edukacyjna socjosfera (w tym agosfera), dziedzina kultury symbolicznej (języka i komunikacji) oraz segment kultury duchowej (form świadomości edukacyjnej).
Wszystkie one łącznie tworzą dopiero całość zwyczajowo nazywaną „rzeczywistością pedagogiczną”. Całość ta wydaje się zarazem stanowić właściwą dziedzinę studiów i badań pedagogiki ogólnej (kiedyś – całej pedagogiki).
W początkowej fazie prac nad niniejszym studium chodziło o pewien rodzaj ćwiczenia intelektualnego, polegającego na zastosowaniu perspektywy strukturalnej (systemowej) w odniesieniu do jednego z głównych problemów pedagogiki ogólnej: statusu wychowania. A tytuł planowanego produktu miał brzmieć: „Dziedzina edukacji w świetle systemowego paradygmatu »część – całość«”. W miarę prowadzonych prac zadanie to przyjęło postać ambitniejszą, a książka otrzymała obecny tytuł. [...]
Z recenzji prof. zw. dr. hab. Bogusława Śliwerskiego
Rozprawa Romana Schulza jest [...] kluczową dla polskiej pedagogiki ogólnej propozycją systemowego, a więc i holistycznego ujęcia fenomenów pedagogicznych. [...] Na takie książki czeka się z największą przyjemnością. Będą do niej sięgać [...] kolejne pokolenia pedagogów.
Planowanie jest fundamentem skutecznego działania we wszystkich dziedzinach życia. Ogłoszone 14 lutego 2017 roku Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej, w tym dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, kształcenia ogólnego dla branżowej szkoły I stopnia, kształcenia ogólnego dla szkoły specjalnej przysposabiającej do pracy oraz kształcenia ogólnego dla szkoły policealnej (Dz.U. z dnia 24 lutego 2017 r. poz. 356) zawiera ogólne i szczegółowe cele kształcenia, czyli wskazuje, jakie umiejętności, wiadomości i kompetencje społeczne powinien nabyć uczeń na zakończenie danego etapu edukacji we wszystkich szkołach w Polsce.Nauczyciel, opierając się na podstawie programowej, tworzy własny lub wybiera z dostępnych na rynku program nauczania. Program nauczania stanowi opis sposobu osiągania celów z podstawy programowej, jest więc zapisem treści nauczania, form i metod pracy. Program dotyczy całego etapu kształcenia. Na jego bazie nauczyciel opracowuje własny plan pracy rocznej, określający zadania do realizacji i przewidywane osiągnięcia uczniów w danym roku szkolnym, w danej klasie. Ostatnim etapem planowania jest przygotowanie konspektów zajęć, czyli plan realizacji lekcji.Plan pracy nauczyciela wychowania fizycznego obejmuje rok nauki i opisuje realizowane czynności i treści nauczania, które mają umożliwić osiągnięcie celów szczegółowych dla danej klasy. Układ planu pracy jest indywidualną sprawą każdego nauczyciela, powinien się jednak opierać na wskazanych w podstawie programowej i wybranym programie nauczania celach edukacyjnych dla danego etapu kształcenia. Plan powinien być czytelny, rzeczowy, konkretny i realny, czyli możliwy do wykonania, jasno określać realizowane treści, wyznaczać zadania szczegółowe, dostosowane do możliwości uczniów i aktualnych założeń programowych szkoły. Plan pracy musi więc być dostosowany do poziomu sprawności uczniów, warunków szkoły, posiadanej bazy dydaktycznej, zaplecza sportowo-rekreacyjnego, sprzętu i wyposażenia. Powinien być powiązany z tradycjami sportowymi, odpowiadać na potrzeby szkoły i środowiska. Aby umożliwić uczniom twórczy i aktywny udział w procesie edukacji, plan pracy powinien także uwzględniać ich zainteresowania i pasje. Przed przystąpieniem do opracowania planu pracy nauczyciel musi zatem przeprowadzić diagnozę indywidualną, grupową i środowiskową.Prezentowane propozycje rocznych planów pracy stanowią obudowę metodyczną programu Rusz się człowieku, zawierają wszystkie cele ogólne i szczegółowe opisane w Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 14 lutego 2017 roku w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej, w tym dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, kształcenia ogólnego dla branżowej szkoły I stopnia, kształcenia ogólnego dla szkoły specjalnej przysposabiającej do pracy oraz kształcenia ogólnego dla szkoły policealnej (Dz.U. z dnia 24 lutego 2017 r. poz. 356).
Historyjki obrazkowe na koncentrację to materiały edukacyjne dla dzieci. Każda historyjka składa się z 4 obrazków, które dziecko ma ułożyć w odpowiedniej kolejności i włożyć do plastikowych kieszonek. Tematyka historyjek jest różnorodna: dziecięce zabawy, obowiązki dorosłych, czynności codzienne i związane z daną porą roku.Głównym celem publikacji jest ćwiczenie koncentracji. Historyjki zostały ułożone tak, aby na każdym kolejnym obrazku przybywał jeden element. Czasem różnica między ilustracjami jest niewielka, więc dziecko musi się skupić, dokładnie obejrzeć kartoniki i przeanalizować wszystkie szczegóły.
Animacja społeczno-kulturalna jako nowatorski sposób organizowania działalności społecznej i kulturalnej spopularyzowała się w Polsce z początkiem lat dziewięćdziesiątych XX wieku i stała się pewnego rodzaju odpowiedzią na dominującą w okresie PRL koncepcję scentralizowanego upowszechniania kultury. Innowacyjnością podejścia zafascynowani byli zarówno teoretycy, jak i praktycy działalności społeczno-kulturalnej, czego skutkiem stały się uruchomienie akademickich kierunków kształcenia w zakresie animacji, zmiana nazewnictwa wielu instytucji zajmujących się działalnością społeczno-kulturalną, a także organizacja rozlicznych spotkań służących wymianie doświadczeń praktyków czy refleksji teoretyków nad tym nowym zjawiskiem.
Autorka prezentowanej książki poszukuje odpowiedzi na pytanie o uwarunkowania rozwoju tej edukacyjnej strategii działalności społeczno-kulturalnej w naszym kraju. Na podstawie przeprowadzonych badań można wnioskować, że animacja w działalności kulturalnej w pierwszym dziesięcioleciu transformacji skierowana została na niekorzystną dla swego rozwoju ścieżkę, warunkowaną nikłym wsparciem procesu jej implementacji ze strony polityki kulturalnej państwa. Brak strukturalnego umocowania dziedziny doprowadził do tego, że jej rozwój opierał się na pojedynczych inicjatywach i działaniach, nie zaś na rzetelnie zaprojektowanym procesie profesjonalizacji.
„Rozprawa jest kompendium wiedzy na temat przemian w polityce kulturalnej i organizacji życia kulturalnego w naszym kraju lat powojennych, ze szczególnym wyeksponowaniem przekształceń okresu transformacji społeczno-kulturowej zainicjowanej wydarzeniami 1989 roku. (…) Na tle szczegółowego opisu tych zjawisk najbardziej wartościowe w jej warstwie treściowej wydaje się ukazanie licznych uwarunkowań opisywanego zjawiska. Owe uwarunkowania to stymulatory i bariery rozwoju animacji społeczno-kulturalnej w naszym kraju”.
Z recenzji prof. zw. dra hab. Tadeusza Aleksandra
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
