Jak zadbać o prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka? Oczywiście nie ma idealnych ojców ani idealnych matek – wszyscy popełniamy błędy. Większość rodziców robi wszystko, by okazać swoim dzieciom miłość, troskę i zrozumienie. Jeśli chcesz: poznać podstawowe potrzeby emocjonalne swojego dziecka; nauczyć się, jak zaspokajać te potrzeby w zrównoważony sposób; zbudować bliską więź z dzieckiem; konstruktywnie radzić sobie z codziennymi trudnościami ten dział jest własnie dla Ciebie. Mnóstwo praktycznych poradników i porad dla rodziców i specjalistów. Znani psycholodzy przekonują, że kluczowe dla prawidłowego, zdrowego rozwoju dziecka jest zaspokojenie podstawowych potrzeb emocjonalnych, do których należą: bezpieczne przywiązanie i akceptacja, zdrowa autonomia i kompetencja oraz wartości duchowe. Prezentujemy rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
Opowieści te stanowią kontynuację książki „Dzieci psychiatryka. Historie z ich życia”. Opowiadają o trudnym starcie po wyjściu z oddziału psychiatrycznego w Bolanowie. Znajdziemy tu dramatyczne przeżycia, powroty do nałogów, walkę o przetrwanie i poszukiwanie własnej tożsamości, a także marzenia o miłości, tolerancji i akceptacji, które w zetknięciu z okrutną rzeczywistością i kruchością charakterów prowadzą do porażek, ale i oczekiwanego szczęścia. Przeczytamy o społecznych sierotach i problemach adopcyjnych rodziców, którymi niejednokrotnie stają się babcie i dziadkowie. Dowiemy się, na co zwrócić uwagę, by ustrzec dziecko przed zagrożeniami płynącymi z sieci i w realnym świecie, oraz jak rozprawiano się z pedofilią w PRL-u, czytając relacje ich ofiar na temat traumatycznych przeżyć (wciąż bolesnych mimo upływu czasu).
Czesława Joanna Drałus, mieszkanka Brzegu Dolnego, aktywna zawodowo pielęgniarka. Debiut literacki: „Dzieci psychiatryka. Historie z ich życia”. Wrażliwa, empatyczna, poruszona losami skrzywdzonych dzieci udzieliła im głosu. To na ich prośbę stworzyła kontynuację. Obecnie pracuje z dorosłymi, a w wolnych chwilach wspiera dzieci.
Prezentowana publikacja skupia się na zagadnieniu ewaluacji (w szczególności ewaluacji edukacyjnej), które na świecie systematycznie zyskuje na znaczeniu, zwiększając wpływ na działania podejmowane w polityce publicznej. Bezpośrednio wynika to ze wzrastającego nacisku na efektywność, trafność alokowania środków i odpowiedzialność działań instytucji publicznych, także w systemie oświaty. Rola ewaluacji łączy się z potrzebą budowania strategii rozwoju w różnych dziedzinach życia społecznego i zabezpieczaniem interesu publicznego.
Przedmiotami badania są ewaluacja wewnętrzna (zbudowana na fundamencie teoretycznym autoewaluacji) i prowadzący ją w polskich szkołach nauczyciele, odgrywający rolę ewaluatorów. Głównymi celami uczyniono opis ich społecznych światów i próbę rekonstrukcji przebiegu procesu stawania się ewaluatorem.
Książka ma strukturę typową dla pracy empirycznej. W pierwszej części podjęto próbę przebycia wraz z Czytelnikiem wyboistej drogi prowadzącej od próby uchwycenia istoty ewaluacji do momentu wprowadzenia ewaluacji wewnętrznej do polskich szkół i opisu zawiłości instytucjonalnej praktyki ewaluacyjnej w rodzimym systemie oświaty, z wyeksponowaniem roli ewaluatora.
Część druga prezentuje zamysł badawczy w typowy sposób. Wieńczy ją wskazanie „rusztowania” kategorialnego dla całego zamysłu badawczego i jednocześnie dla rozkładu treści w części trzeciej, w której zamieszczono wyniki badań własnych. Zakończeniem jest próba opisu procesu stawania się ewaluatorem przez nauczyciela.
Adresatami książki są wszyscy zainteresowani ewaluacją edukacyjną – zarówno ci, którzy oprócz ustaleń teoretycznych poszukują także kolejnych empirycznych odsłon tego zagadnienia, jak i ci, dla których jest to początek podróży do „stacji ewaluacja”. Inspirację odnajdą w niej również nauczyciele wszystkich etapów edukacyjnych, którzy podejmują działania analityczno-badawcze w ramach swojej praktyki zawodowej.
W książce podjęto kwestię znaczenia prywatnej edukacji podstawowej w kontekście konstruowania sukcesu społecznego dzieci pochodzących z klasy średniej. Zarówno zaprezentowane analizy teoretyczne, jak i badania empiryczne odnoszą się do tezy o roli edukacji jako jednego z kluczowych czynników służących alokacji jednostki w strukturze społecznej. Istotą wywodu jest ukazanie sposobów postrzegania edukacji jako środka umożliwiającego budowanie kariery edukacyjno-zawodowej dziecka, a w dalszej perspektywie nobilitacji w społeczeństwie, przez rodziców z klasy średniej. Książka zawiera wyniki badań przeprowadzonych wśród rodziców kształcących dzieci w prywatnych poznańskich szkołach podstawowych, m.in. analizy wypowiedzi rodziców odnoszące się do motywów wyboru szkoły, wizji kształcenia dzieci, planowania dalszych etapów edukacyjnych, budowania kapitału społecznego, jak również zdobywania kompetencji niezbędnych do przyszłej pracy zawodowej, jak komunikowanie się w języku obcym. Te i inne kwestie podejmowane w książce stanowią egzemplifikacje praktyk edukacyjnych, a także znaczeń nadawanych prywatnej edukacji przez rodziców z klasy średniej w konstruowaniu przyszłego sukcesu społecznego własnych dzieci. W tym kontekście przedstawione zostały również – wpisujące się w neoliberalną politykę oświatową – sposoby funkcjonowania szkół prywatnych.
Uroczysta kolacja w restauracji, niedzielne śniadanie z rodziną, obiad w szkolnej stołówcenieważne, przy jakim stole się siedzi, zasady savoir-vivre'u obowiązują zawsze. Tylko dzieci nie zawsze o tym wiedzą.Żeby pomóc im zrozumieć, dlaczego myje się dłonie przed posiłkiem, nie trzyma łokci na blacie,a tylko niektóre potrawy je palcami, trzeba się wykazać nie lada cierpliwością albo powierzyć to zadanie specjaliście. Irma Kalnina zrozumiale i z wdziękiem opowiada o dobrych manierach przy stole, wyjaśnia, dlaczego są one ważne, i pokazuje, że mogą się przydać także w innych, niezwiązanych z jedzeniem sytuacjach.Irma Kalnina jest uznaną międzynarodową ekspertką w dziedzinie komunikacji i etykiety biznesowej. Odebrane w dzieciństwie dobre wychowanie miało kluczowe znaczenie w dorosłym życiu autorki, dało jej poczucie swobody i pewności siebie w najróżniejszych sytuacjach zarówno podczas rodzinnych obiadów, jak i na oficjalnych bankietach dyplomatycznych organizowanych w stolicach państw na całym świecie.
Głównym celem naukowym przedstawionej monografii jest opis i analiza wielorakich skutków transformacji szkolnictwa wyższego w Polsce i neoliberalnych reform ostatnich lat w odniesieniu do procesu kształcenia i funkcjonowania samych uczelni. Instrumentarium teoretyczno-pojęciowe służące do realizacji celu naukowego pracy, zostało wywiedzione z nurtu badań nad edukacją określanego mianem pedagogiki krytycznej. Monografia składa się z sześciu rozdziałów zawierających odwołania do rozpraw naukowych krajowych i zagranicznych badaczy oraz prezentację wyników badań własnych. Głównym celem podjętych badań własnych było rozpoznanie stopnia i zakresu w jakim studenci wybranych szkół wyższych wyrażają (odzwierciedlają) w swoich opiniach ideologię neoliberalną w odniesieniu do strukturalnych składników procesu kształcenia. Powiązana z tym celem, ważna kwestia dotyczyła również odznaczenia, określenia i opisania współcześnie dominującego paradygmatu dydaktyki akademickiej. Cel badań został zrealizowany dzięki badaniom ilościowym i jakościowym, w których ważna była triangulacja podejść badawczych, metod i rodzajów badań oraz triangulacja teorii. Główny korpus badań własnych, został uzupełniony analizą dyskursu, która miała na celu przedstawienie procesu dyskursywnego formowania wiedzy o autonomii oraz uchwycenie, w jaki sposób formacje wiedzy-władzy regulują odpowiednią „prawdę” o uniwersytecie.
W czasie opracowywania koncepcji monografii i projektowania badań własnych, pewne zjawiska związane z funkcjonowaniem szkolnictwa wyższego, były już dość dobrze zdiagnozowane i opisane. Jednak w ostatnich latach procesy transformacyjne w obszarze polskiego szkolnictwa wyższego nasiliły się, a pracownikom uczelni dość jasno przedstawiono – głównie w formie uregulowań prawnych - oczekiwane kierunki zmian. W nowej ustawie o szkolnictwie wyższym zawarto szereg rozwiązań o charakterze neoliberalnym, równocześnie kontynuowano pewne „trendy” zapoczątkowane już wiele lat temu, by kształcenie w uczelniach, również na uniwersytetach, miało charakter jak najbardziej użyteczny i adekwatny dla potrzeb rynku pracy, interesariuszy zewnętrznych, czy szerzej, dla potrzeb gospodarki. Tradycyjne wartości uniwersyteckie (takie jak tradycja, wspólne dobro, kształtowanie postaw krytycznych) od pewnego czasu muszą „negocjować” swoje miejsce i muszą „dostrajać się” do wartości fundujących współczesny ład społeczno-gospodarczy. W polskiej literaturze z zakresu pedagogiki podjęto w ostatnich latach już wiele prób analizy problemu wpływu neoliberalnej polityki władz państwowych, w tym Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego na środowisko akademickie i charakter procesu kształcenia. Jednak jak dotąd, nie patrzono na kształcenie i aktywność uczelni przez pryzmat procesów ujarzmiania, upodmiotowienia, nie stosowano „postdyscyplinarnej” perspektywy do próby zrozumienia „czego” i „dlaczego” uczy się na poziomie szkoły wyższej.
W wyniku studiów literaturowych oraz badań własnych zaprojektowałem ramy paradygmatu postdyscyplinarnego w dydaktyce akademickiej. Jego charakterystyka odnosi się do poszczególnych elementów strukturalnych procesu kształcenia występujących jako elementy stałe w teorii i praktyce dydaktycznej. Równocześnie, traktując emancypację, jako wyzwalanie się z różnego rodzaju uwikłań kulturowych, politycznych, społecznych, z zewnętrznych systemów dominacji, ale także jako pokonywanie własnych ograniczeń i „rozbrojenie” własnych systemów dominacji i struktur samozarządzania, to – biorąc pod uwagę wyniki badań własnych – sformułowano zestaw wytycznych dla „krytycznej” dydaktyki akademickiej. Pożądane elementy zostały odniesione do trzech obszarów: środowiska edukacyjnego, predylekcji i zachowań studentów oraz predylekcji i zachowań nauczycieli akademickich.
Prezentowany tom zawiera prace z zakresu diagnozy, terapii i profilaktyki logopedycznej, wyniki badań oraz rozważania teoretyczne logopedów reprezentujących różne krajowe ośrodki badawcze, a także przedstawicieli pokrewnych dyscyplin naukowych: medycyny, językoznawstwa, pedagogiki, psychologii. Współczesna logopedia stoi przed różnymi wyzwaniami. Ponieważ wzrasta liczba pacjentów z zaburzeniami mowy, potrzebna jest dyskusja o pożądanych kierunkach rozwoju logopedii w XXI wieku, przedstawienie najnowszych wyników badań nad mechanizmami zaburzeń komunikacji językowej, metodami diagnozy czy terapii. Teoria i praktyka logopedyczna powinny uwzględniać [...] wzrost liczby osób w wieku senioralnym wymagających opieki logopedycznej, a także pacjentów w wieku produkcyjnym, chorujących na nowotwory jamy ustnej, krtani czy mózgu, których konsekwencją są zaburzenia mowy. Równie istotnym kierunkiem rozwoju współczesnej logopedii jest wczesna interwencja logopedyczna u dzieci już od okresu noworodkowego, wpisująca się w założenia profilaktyki logopedycznej [...]. Zawarte w monografii treści dotyczą podmiotów oddziaływań logopedycznych, czyli dzieci, dorosłych, seniorów z różnymi dysfunkcjami mowy i głosu oraz samych terapeutów. [...] Książka adresowana jest do logopedów, lekarzy, pedagogów, psychologów, lingwistów zajmujących się problematyką zaburzeń mowy. Wśród jej odbiorców powinni znaleźć się również studenci takich kierunków, jak: logopedia, filologia polska, psychologia, pedagogika, medycyna.
Ze Wstępu
„Przedłożona do oceny wydawniczej monografia wieloautorska to bardzo dobra wizytówka łódzkiej logopedii - jednego z ważniejszych w Polsce ośrodków prowadzących badania dyskursu zaburzonego oraz kształcącego przyszłych logopedów. Zaprezentowany zbiór tekstów, mimo iż zróżnicowany pod względem merytorycznym, językowym i edytorskim, jest tylko potwierdzeniem naukowej rangi logopedii w Uniwersytecie Łódzkim.”
Z recenzji dr. hab. Mirosława Michalika, prof. UP w Krakowie
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint wydania z 1938 roku "Skauting i indywidualność"
PRZEDMOWA AUTORA DO POLSKIEGO WYDANIA
Mam przed oczyma dokumenty odnoszące się do historii skautingu w Polsce. Jeden z nich wydaje mi się szczególniej wzruszający. Mówi on nam o młodych przywódcach tego ruchu, którzy stanęli przed Naczelnym Skautem w czasie pierwszego międzynarodowego zlotu w r. 1913 w Birmingham. Przybyli oni, by prosić o uznanie oficjalne ich Związku, lecz spotkali się najpierw ze zdziwieniem i niezrozumieniem u Baden-Powella, który omal im tego uznania nie odmówił.
Dziś wydaje się to nam dziwne, a jednak gdy zastanowimy się trochę, będziemy mogli to zrozumieć.
Ci, którzy przybyli, by robić starania o uznanie ich za skautów polskich, w oczach świata nie byli Polakami. Byli to młodzi ludzie, którzy przybyli z Austrii, z Rosji i Prus, i zrozumiałe jest zdziwienie Naczelnego Skauta, szanującego porządek ustalony w Europie, jego, który na pierwszym miejscu w prawie skautowym postawił Ojczyznę, gdy patrzył na tych młodych zapaleńców, żądających od niego, by publicznie uznał ich stanowisko negatywne wobec tej ich ojczyzny.
Spójrzmy na mapę Europy i jej stolice w 1914 roku: zobaczymy więc Rosję z Petersburgiem, Niemcy z Berlinem, Austro-Węgry z Wiedniem. Ale gdzież jest Polska? Widzimy co prawda Warszawę, ale jest to tylko główne miasto gubernii rosyjskiej. Jakież więc są podstawy tego niezwykłego żądania?
Jednak Baden-Powell w końcu zrozumiał. Rzeczywiście Polska nie istniała oficjalnie dla narodów Europy, ani dla jej ambasadorów, ani dla jej kartografów, ale istnienie jej było daleko bardziej rzeczywiste i bardziej żywe niż to, jakie mogą narzucić traktaty i uznać geografowie. Polska była cała i niepodzielna w sercach jej dzieci i dlatego najlepsi z pomiędzy nich, najgorliwsi jej synowie, z całą otwartością prosili, by uznać istnienie tego Ideału Narodowego, tu, gdzie nie mogły go dosięgnąć ani niesprawiedliwość władców, ani kombinacje dyplomatów.
Ci młodzi ludzie z Austrii, Rosji i Prus bynajmniej nie negowali idei miłości ojczyzny, ale najgoręcej właśnie miłowali swoją prawdziwą ojczyznę, dziś już odzyskaną i jednogłośnie uznaną.
I prawdziwie piękny był ten gest Baden-Powella, który ostatecznie przychylił się do ich prośby; wyprzedzając niedalekie wypadki na rachunek przyszłości, nie troszcząc się o trudności, jakie mogło to pociągnąć za sobą w trzech krajach, które dokonały podziału dawnej Polski — uznał on oficjalne istnienie skautów polskich. Był zwiastunem nowej Polski, znowu odrodzonej.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint wydania z 1913 roku "Czem jest skauting polski? Gawęda obozowa"
Wyraz „odrodzenie“ szczególnie często obija się o uszy młodzieży polskiej. W żadnej może postaci prąd odrodzeniowy nie wywarł tak potężnego wpływu na liczne rzesze młodzieży (co łatwo stwierdzić w Galicyi) jak w postaci ruchu skautowego. Poczęty przed półtora rokiem zaledwie, zakorzenił się głęboko, nic też dziwnego, że wszystkie grupy, odrodzenia narodu pragnące, na te nowe formy pracy odrodzeńczej poważnie zwróciły uwagę. W ruchu skautowym i w życiu skautowym prąd odrodzeńczy znalazł przejście z literatury do życia, z działania na umysł przez pismo i pogadankę — do sfery działania na wolę, na charakter przez pewien typ życia. Gdybyśmy szukali określenia dla skautingu naszego, trudnoby lepsze znaleźć, jak stwierdzenie, że jest to ruch przetwarzający dusze chłopców naszych, zwrócony przeciwko egoizmowi i niedołęstwu, przeciwko niedbalstwu i oportunizmowi, przeciwko swawoli i liberalnej niezależności od potrzeb i dążeń społecznych, a oparty o najszlachetniejsze struny duszy młodzieńczej: tęsknoty rycerskiej, szlachetności, miłości braterskiej i ofiarności, karności i dzielności. Przetwarza on współczesnego poganina, dążącego do użycia i wygód przy najmniejszym wysiłku — na chrześciańskiego rycerza, gardzącego pokusami miękkiego i łatwego życia, a pragnącego walki ze złem o zwycięztwo dobra — w sobie samym, w otoczeniu swojem, na świecie — kosztem bodaj największych wysiłków i poświęceń — w imię obowiązku.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint wydania z 1937 roku "Takiej Polski chce Józef Piłsudski"
Wielkim trudem Swego życia budował siłę w Narodzie, geniuszem umysłu, twardym wysiłkiem woli Państwo wskrzesił. Prowadził je ku odrodzeniu mocy własnej, ku wyzwoleniu sił, na których przyszłe losy się oprą. Za ogrom Jego pracy danym Mu było oglądać Państwo nasze jako twór żywy, do życia zdolny, do życia przygotowany, a armię naszą sławą zwycięskich sztandarów okrytą.
Ten największy na przestrzeni całej naszej historii Człowiek z głębi dziejów minionych moc Swego Ducha czerpał, a nadludzkim wytężeniem myśli drogi przyszłe odgadywał.
Nie siebie tam już widział, bo dawno odczuwał, że siły Jego fizyczne ostateczne posunięcia znaczą. Szukał i do samodzielnej pracy zaprawiał ludzi, na których ciężar odpowiedzialności z kolei miałby spocząć.
Przekazał Narodowi dziedzictwo myśli o honor i potęgę Państwa dbałej.
Ten Jego Testament, nam żyjącym przekazany, przyjąć i udźwignąć mamy.
Prezydent Rzeczypospolitej
IGNACY MOŚCICKI
w dniu 12 maja 1935 r.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint wydania z 1918 roku "Związek zuchów czyli młodych harcerzy"
Od wydawcy
We wstępie do książeczki ksiądz Jan Mauersberger podaje genezę projektu Związku Zuchów. Autorką jest jego uczennica, nauczycielka szkół miejskich w Sulejówku, Bolesława Zienkowiczówna, która zaadaptowała założenia ideowe do praktyki życiowej – w szkole i do bezpośredniej pracy harcerskiej.
Warto w tym miejscu zaznaczyć, że autorzy licznych publikacji o początkach ruchu zuchowego na ziemiach polskich i w wyzwolonym kraju nie dostrzegają różnicy nazwisk: Bolesławy Zienkowiczówny i Jadwigi Zienkiewiczówny, pisząc o Bolesławie Zienkiewiczównie lub przypisując twórczość Bolesławy Jadwidze. Dla prawdy historycznej warto skorygować ten błąd.
hm. Wojciech Śliwerski
Młodzież to przyszłość narodu; wychowanie młodzieży jest więc najważniejszym obowiązkiem narodowym, do spełnienia którego jesteśmy wszyscy powołani.
Młodzież szkół średnich posiada licznych wychowawców w osobach nauczycieli i rodziców; dzieci szkół elementarnych są przeważnie pozbawione odpowiedniego kierunku, gdyż ich rodzice nie mają szczytnego poczucia swych zadań wychowawczych, a nauczyciele często posiadają zbyt małe wykształcenie pedagogiczne.
Prezentowana publikacja zawiera ćwiczenia dla dzieci z opóźnionym rozwojem mowy. Pierwsza część Lubię mówić to materiał obejmujący wyrazy dwusylabowe złożone z sylab otwartych (typu „mapa”, „buty”) oraz jednosylabowe, zakończone spółgłoską (typu „dom”). Z publikacji korzystać mogą zarówno logopedzi, terapeuci, jak i rodzice. W jaki sposób pracować z materiałem? Jeśli dziecko nie potrafi wypowiadać wyrazów dwusylabowych, zaczynamy od nauki powtarzania pierwszych sylab nazw obrazków. Czyli w wyrazie „mata” dziecko powtarza tylko sylabę „ma”, w wyrazie „buty” – powtarza tylko sylabę „bu”. Po opanowaniu sylab otwartych można przejść do łączenia ich w wyrazy dwusylabowe. Następnie pracujemy na wyrazach jednosylabowych zakończonych spółgłoską. Później wszystkie wyrazy utrwalamy w różnych kontekstach (wykonywanie ćwiczeń z kart pracy), by na końcu utrwalić je w wyrażeniach, zdaniach, krótkich opowiadaniach.
Nowe wydanie bestsellerowej książki o rodzicielstwie popularnej polskiej psycholog dziecięcej, która od wielu lat wspiera rodziców i doradza profesjonalistom. Jest autorką cenionych przez rodziców i ekspertów poradników, m.in. Nowego wychowania seksualnego i Akcji adaptacji.Dziecko z bliska to pierwsza polska książka o rodzicielstwie bliskości, która kompleksowo opisuje relacje w rodzinie, nawiązywanie i utrzymywanie więzi między rodzicami a dziećmi i pomiędzy rodzeństwem. Odpowie na nurtujące rodziców pytania:Jak pomóc dziecku rozpoznawać i wyrażać emocje?Czy karać, czy nagradzać?Jak i gdzie postawić granice?Konsekwentnie zabraniać czy czasem pozwolić?Jak nie zapomnieć o własnych potrzebach?To książka, która wesprze rodzica na drodze do poznania własnego dziecka i będzie przewodnikiem podczas radosnej podróży przez rodzicielstwo.
Publikacja z zakresu policyjnej profilaktyki społecznej, która powstała w odpowiedzi na potrzeby zgłoszone przez funkcjonariuszy policji. Wskazuje, w jaki sposób przygotowywać i koordynować działania profilaktyczne z uwzględnieniem aktualnie obowiązujących regulacji. Jak wybrać odpowiednie podmioty partnerskie oraz specjalistów dających gwarancję skutecznej realizacji założonych celów. Książka miejscami uzupełnia, miejscami streszcza rozważania autorki zawarte w monografii „Społeczne uwarunkowania policyjnych działań profilaktycznych”.
Marzena Kordaczuk-Wąs: doktor nauk społecznych, absolwentka Uniwersytetu Wrocławskiego, specjalizująca się w socjologii bezpieczeństwa i działaniach społecznych zapobiegających przestępczości i innym negatywnym zjawiskom społecznym. Przez osiemnaście lat pełniła służbę w polskiej policji, zajmując się koordynacją zagadnień związanych z policyjną profilaktyką społeczną. Aktualnie pracuje w European Union Agency for Law Enforcement Training (CEPOL) w Budapeszcie.
Publikacja zawiera 100 kart pracy z ćwiczeniami na koncentrację. Koncentracja to umiejętność, którą powinno posiadać każde dziecko. Bez niej nikt nie może efektywnie się uczyć i uczestniczyć w różnego rodzaju zajęciach. Ważne jest więc, aby wszystkie dzieci, a szczególnie te, które mają problemy z koncentracją, systematycznie wykonywały ćwiczenia kładące nacisk na usprawnianie tej umiejętności. Zadania znajdujące się w tej publikacji zostały przygotowane dla dzieci w wieku przedszkolnym. Opierają się na materiale obrazkowym. Wykorzystane ilustracje w przeważającej części są kolorowe, dzięki czemu karty będą bardziej atrakcyjne dla dzieci.
Z satysfakcją informujemy, że po półtora roku od premiery książki Mutyzm wybiórczy poradnik dla rodziców, nauczycieli i specjalistów, która miała miejsce 8 czerwca 2017 roku, nakład czterech poprzednich jej wydań jest już wyczerpany. Wszystkie dotychczasowe nakłady, co rzadko się zdarza w tego typu publikacjach, rozchodziły się w ciągu kilku tygodni.Zaraz po ukazaniu się książki na rynku Autorka otrzymała wiele sygnałów od Czytelników, nie tylko od rodziców dzieci z mutyzmem wybiórczym, lecz także od specjalistów i nauczycieli z całego kraju oraz z zagranicy, z których jednoznacznie wynikało, że opracowanie było bardzo potrzebne i zostało bardzo pozytywnie przyjęte.Nalęży pamiętać, że praca z dzieckiem z mutyzmem wybiórczym nie jest łatwa. Niemniej jednak podjęcie właściwych oddziaływań na wczesnym etapie występowania tego zaburzenia może naprawdę szybko przynieść pozytywne efekty terapeutyczne. Co istotne, pracę z dzieckiem z MW powinni jednocześnie podjąć specjaliści (psycholodzy, logopedzi, pedagodzy), nauczyciele, ale przede wszystkim rodzice dzieci z MW. Rodzice bowiem decydują, jaką terapię otrzymają (bądź nie) ich dzieci. Oznacza to, że motorem niezbędnych zmian powinni być właśnie oni. Chodzi przecież tutaj o dobro i przyszłość dzieci z MW, które jeśli w porę nie uzyskają właściwej pomocy mogą mieć zdecydowanie gorszy standard życia w wieku młodzieńczym i dorosłości.
„Należy stwierdzić, że kultura szkoły jest obszarem wzbudzającym coraz większe zainteresowanie w debacie nad uwarunkowaniami procesów edukacyjnych. Zatem wychodząc naprzeciw brutalizacji życia, fascynacji światem konsumpcji, miernocie intelektualnej, masowej komercjalizacji życia, Autorzy z odwagą i determinacją pragną przybliżyć czytelnikowi ten jakże ważny element współczesnej szkoły”.
Z recenzji prof. dr. hab. Mariana Śnieżyńskiego
„Warto podkreślić, że przedstawiona do recenzji monografia ma dużą wartość poznawczą. W kontekście aktualnej teorii naukowej i praktyki edukacyjnej publikacja ta wpisuje się w kanon współczesnych dyskursów oraz poszukiwań teoretycznych i badawczych”.
Z recenzji prof. dr hab. Zdzisławy Zacłony
„Człowiek wciąż pozostaje w centrum historii i zainteresowań badaczy jako najważniejszy ze świadków dziejów, co ujawnia się w zbiorze studiów niniejszej monografii. Złożoność i wieloaspektowość przyjętej myśli przewodniej otworzyły różne perspektywy badań, do których odwołują się Autorzy i Autorki – od historycznej, kulturowej poprzez literacką, edukacyjną czy kobiecą. Podjęte rozważania skoncentrowały się wokół kilku głównych zagadnień. Zalicza się do nich gromadzenie i archiwizowanie wspomnień uczestników historii, następnie wykorzystanie tego rodzaju materiału w badaniach historycznych i edukacji historycznej oraz studia źródłoznawcze. Obok tych wątków badacze interpretują tytułową kategorię przez pryzmat instytucji tworzonych przez świadków historii oraz analizują rozmaitość form współczesnych tekstów medialnych, skupiając się na reportażu polifonicznym i wizualnym aspekcie przekazów medialnych. Zagadnienia były analizowane w kontekście różnych epok, co skłoniło Redaktorki do przyjęcia układ chronologicznego, z jednoczesnym uwzględnieniem zbliżonej problematyki tekstów”.
(fragment „Wstępu”)
Why do:
· Dutch babies seem so content, and sleep so well?
· Dutch parents let their kids play outside on their own?
· The Dutch trust their children to bike to school?
· Dutch schools not set homework for the under-tens?
· Dutch teenagers not rebel?
· What is the secret of bringing up the happiest kids in the world?
In a recent UNICEF study of child well-being, Dutch children came out on top as the happiest all-round. Rina Mae Acosta and Michele Hutchison, both married to Dutchmen and bringing up their kids in Holland, examine the unique environment that enables the Dutch to turn out such contented, well-adjusted and healthy babies, children and teens.
Read this book if you want to find out what lessons you can learn from Dutch parents, to ensure your kids turn out happy!
Monografia Filozofia nauczania wspiera się na dwóch autorskich paradygmatach: pierwszy ujmuje teorię biokultury człowieka, drugi – związany z pierwszym – ujmuje nauczanie jako kształtowanie umysłu.
Paradygmat biokultury człowieka jest oparty na dwóch tezach: (1) jeżeli człowiek posiada główne cechy naczelnych, to nie wynika z tego, że człowiek jest identyczny z naczelnymi; człowiek przekracza swoją zwierzęcość dzięki socjokulturowemu kształtowaniu osobowości oraz umysłu lingwistycznego, empirycznego, racjonalnego i egzystencjalnego, (2) jeżeli wszelkie procesy socjokulturowego kształtowania są możliwe jedynie w obrębie neurobiologicznie rozwijających się predyspozycji (pierwotnie mających status genetycznych struktur wrodzonych), to nie ma ludzkiej struktury uzależnionej jedynie od kształtowania kulturowego.
Paradygmat edukacji jest oparty na dwóch tezach: (1) jeżeli nie ma ludzkiej struktury w obrębie umysłu i osobowości, która byłaby całkowicie przekazywana w procesie edukacji, to efektywna edukacja jest możliwa na gruncie rozeznanych i rozwijających się predyspozycji umysłowych i osobowościowych, wyprowadzonych z rozwijających się schematów wrodzonych, (2) każdy strukturalny błąd popełniony na początku szkolnej edukacji jest dziedziczony i zwielokrotniony w dalszym procesie; z trudem da się go umniejszyć, lecz nie usunąć.
Dzięki postępowi w nauce wiele aspektów ludzkiego funkcjonowania przestaje okrywać mgła tajemnicy. Wysiłki naukowców, którzy badają miłość, zgłębiając sztukę budowania związków, sprawiły, że odpowiedzi na liczne z nurtujących nas pytań leżą już w zasięgu ręki. Takie pytania u poszczególnych osób mogą być zróżnicowane ze względu na różnorodność historii miłosnych doświadczeń. Zadziwiać może np., dlaczego jednym udaje się przeżyć życie w dobrym związku ze stałym partnerem, a inni, choć próbują, mają na koncie jedynie krótkotrwałe relacje. Dlaczego na niektórych miłość spływa jak łaska, a na innych spada jak miecz obosieczny: uszczęśliwia, ale i rani? Czy jest to łut szczęścia, czy zrządzeniem losu ma się po prostu pecha do partnerów?
Ludzie różnią się między sobą, lecz jednocześnie niektóre ich właściwości wykazują podobieństwa, co pozwoliło na dokonanie pewnych typologii. Pomagają one lepiej zrozumieć psychikę i subiektywny sposób postrzegania rzeczywistości oraz prawdopodobieństwo wystąpienia specyficznych zachowań w określonych sytuacjach. Wśród licznych koncepcji dotyczących miłości pomiędzy uczuciowymi partnerami coraz większą popularność zyskuje teoria przywiązania. To właśnie w obszarze przywiązania, które w największym stopniu wpływa na to, jak w danym związku wygląda miłość, często pojawiają się trudności. Wyzwania, jakie można wówczas napotkać, zależą od tego, na ile komfortowo ludzie czują się w fizycznej i emocjonalnej bliskości. Na pierwszy rzut oka można zauważyć, że niektórzy potrzebują częstych kontaktów lub wręcz ścisłego zespolenia, a inni wolą mieć więcej własnej przestrzeni i otwierają ją przed kimś tylko do pewnego stopnia. Różnice te objaśnia teoria przywiązania, a także oparte na niej koncepcje stylów przywiązania, które pomagają ująć siedem miliardów ludzi na świecie w zaledwie kilka grup, reprezentujących poszczególne style związane z repertuarem automatycznych reakcji i zachowań w bliskości. [...]
Zachęcam jednak, by przede wszystkim lepiej poznać samego siebie, dostrzec własne obawy, oczekiwania, sposób interpretacji zdarzeń i zachowanie w bliskości. Wiedzę o sobie samym warto gromadzić z miłością do siebie, wyrozumiałością i gotowością przyjęcia szerszej perspektywy patrzenia na miłość i rzeczywistość w związku. Teoria przywiązania nie tylko jest tym, co pomaga lepiej zrozumieć, czym jest dla nas miłość i jaką drogą najczęściej idziemy jej naprzeciw, lecz także wytycza kierunek możliwej zmiany. A kiedy już się wie, dokąd się zmierza i po co, łatwiej jest znosić trudy podróży. Mam nadzieję, że książka ta pomoże Czytelnikom w odnalezieniu własnej, najlepszej drogi dotarcia do swojego celu.
Katarzyna Lorecka
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
