Na podstawie doświadczeń zdobytych podczas kilkunastoletniej pracy terapeutycznej z dziećmi z zespołem Aspergera, ich rodzicami i nauczycielami autorki poradnika - psycholożki specjalizujące się w diagnozie i terapii dzieci oraz młodzieży z zaburzeniami rozwojowymi - opracowały zbiór sposobów radzenia sobie z trudnościami, które towarzyszą osobom dotkniętym tym zaburzeniem w sytuacjach społecznych. W książce znajdziesz: dokładne opisy objawów zespołu Aspergera; przykłady zachowań, które możesz zaobserwować u swojego podopiecznego; praktyczne wskazówki, jak radzić sobie w sytuacjach trudnych dla dziecka; liczne przykłady historyjek społecznych; szczegółowo rozpisane zasady popularnych gier i zabaw i inne porady przydatne w pracy z dzieckiem z zespołem Aspergera.
Świat, w którym funkcjonuje dzisiejsza szkoła - uczęszczający do niej uczniowie oraz zatrudnieni w niej nauczyciele - uległ radykalnej zmianie. Pandemia Covid-19, konieczność nauczania zdalnego i związane z tym zaburzenia zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży, a także wojna w Ukrainie i potrzeba wsparcia uczniów z doświadczeniem migracji - pokazują chaos funkcjonowania szkoły oraz wskazują na potrzebę stosowania nowych rozwiązań w nauczaniu.
Publikacja zawiera refleksje na temat kondycji współczesnej szkoły, jej dyrekcji i nauczycieli, ich doświadczeń, wad, ograniczeń oraz perspektyw działania pozwalających uczynić ze szkoły miejsce rozwoju i budowania wiary w siebie. Zwraca uwagę na to, że mamy dookoła coraz więcej świetnych nauczycieli oraz doskonale zorganizowanych i ciekawie pracujących szkół, z których warto brać przykład i promować proponowane przez nie rozwiązania.
Książka jest przeznaczona dla nauczycieli, dyrektorów szkół, członków nauczycielskich związków zawodowych. Zainteresuje zarówno pracowników naukowych, jaki i studentów kierunków pedagogicznych.
Gdy Adam Bodnar zakończył w lipcu 2021 roku prawie sześcioletnią służbę jako Rzecznik Praw Obywatelskich otrzymał wiele sygnałów wsparcia, wyrazów solidarności, podziękowań i zwykłych życzliwych gestów od Polek i Polaków. Traktuje je jako przypomnienie o swojej odpowiedzialności wobec obywateli RP. „Praca nie jest skończona, a wolność jest w nas” mówi Bodnar, przypominając, że nawet jeśli doświadczamy rezygnacji lub mamy wrażenie, że nasz sprzeciw jest niewystarczająco słyszalny, to z czasem historia przyzna nam rację.
Książka „Nigdy nie odpuszczę” to nie są wspomnienia byłego rzecznika. To analiza bieżącej sytuacji, włączając dramatyczne wydarzenia związane z napaścią Rosji na Ukrainę i niezwykle ważną rolą, jaką społeczeństwo polskie ma w tym kontekście do odegrania. Lecz przede wszystkim jest to wnikliwe spojrzenie w przyszłość, próba zdiagnozowania czekających nas wyzwań i wytyczenia drogowskazów.
Niniejszą książką Adam Bodnar składa Obywatelom i Obywatelkom Polski i Unii Europejskiej obietnicę: będę wam towarzyszył w tej trudnej misji, możecie na mnie liczyć. Dzięki kilku latom spędzonym na wyjazdach w każdy zakątek Polski zacząłem dostrzegać, z jak wielu codziennych problemów składa się życie przeciętnego obywatela, jak bardzo potrzebuje on być dostrzeżony, zauważony i potraktowany przez państwo podmiotowo. Widziałem tęsknotę za sprawiedliwością i równością, wysoką jakością edukacji i ochrony zdrowia, ale także za sprawnym, solidnym, przewidywalnym i cieszącym się zaufaniem państwem. To wielka nauka, z której cały czas wyciągam wnioski. Chciałbym, by wyciągnęli je także politycy opozycji. Adam Bodnar
Adam Bodnar, ur. 1977, nauczyciel akademicki, działacz społeczny i publicysta. Rzecznik Praw Obywatelskich VII kadencji (09.2015-07.2021), Dziekan Wydziału Prawa w Warszawie Uniwersytetu SWPS, doradca krajowych i międzynarodowych organizacji pozarządowych. Bartosz Bartosik ur. 1989. Dziennikarz i publicysta, specjalizujący się w sprawach społecznych. Z wykształcenia bohemista. Jest członkiem redakcji „Więzi” i sekretarzem think tanku Laboratorium „Więzi”. Uczestniczy w pracach Zespołu Komitetu Dialogu Społecznego przy Krajowej Izbie Gospodarczej.
To książka o stylu życia najbogatszych ludzi w Polsce, tych ze szczytu listy Forbsa. O tym, jak wygląda ich dzień powszedni i świąteczny. Jak jedzą, jak mieszkają, jak pracują, jak się ubierają, jak się bawią, kochają, jak się przyjaźnią, jak zdradzają, wydają pieniądze, odreagowują stres, jaką mają fantazję, do czego są zdolni, jak wychowują dzieci. Dlaczego są skąpi, mimo że pieniędzy mają w bród? Po co korzystają z porad coachów a nawet wróżek? Jak wyglądają w środku ich rezydencje i biura? Jak traktują pracowników? Jak to jest być żoną miliardera?Autorka rozmawia ze znajomymi, współpracownikami miliarderów, ludźmi zarządzającymi ich PR-em osobistym oraz wizerunkiem ich firm, z architektami wnętrz. A przede wszystkim z ich żonami. Czy naprawdę żyją w domach ze złotymi klamkami, o poranku piją szampana za kilkanaście tysięcy złotych, a posiadanie nieograniczonych pieniędzy sprawia, że o nich nie myślą. Jak wielkie bogactwo wpływa na psychikę i jaka jest w końcu odpowiedź na wyświechtane pytanie czy pieniądze dają szczęście?.
Niemiecki filozof Max Scheler (1874-1928) napisał "Resentyment w strukturze systemów moralnych" tuż przed I wojną światową (1912) przede wszystkim jako polemikę z oceną chrześcijaństwa sformułowaną ćwierć wieku wcześniej przez Friedricha Nietzschego. Nietzsche wprowadził do terminologii moralnej pojęcie "resentymentu" jako wartości negatywnej. Scheler porównuje różne moralności i broni chrześcijaństwa przed zarzutem, że stanowi ono wykwit "resentymentu", "moralności słabych", którzy siłą swojej masy usiłują obalić wartości "arystokratyczne", a przynajmniej nie potrafią ich udźwignąć. Sam wszakże broni tych wartości i przyznaje je właśnie chrześcijaństwu, choć już nie mieszczaństwu, również krytykowanemu przez Nietzschego za moralność "mydlarzy". Scheler diagnozuje ponadto współczesną cywilizację mieszczańsko-przemysłową w prekursorski i odkrywczy sposób, który i dziś nie traci na aktualności. Obarcza działania powodowane resentymentem odpowiedzialnością za podporządkowanie "wartości życia" wartościom "użyteczności". Przy okazji tych polemicznych kwestii rozwija znakomitą fenomenologiczną analizę zjawiska resentymentu, która weszła do kanonu XX-wiecznej myśli filozoficznej.
Placówki opiekuńczo-wychowawcze, nazywane wcześniej domami dziecka, ochronkami, sierocińcami, szpitalami, pełniły zawsze tę samą funkcję wobec dzieci, które z różnych powodów i przez różny okres nie mogły przebywać we własnych rodzinach. Zajmując się opieką i wychowaniem, instytucje te zmieniały się w zależności od sytuacji społecznej rodzin i dzieci, uznawania podmiotowości dziecka i zrozumienia specyfiki jego potrzeb, a także wraz ze zmianami polityki społecznej wobec rodzin. Zmiany te były i są dzisiaj pewnym odzwierciedleniem miejsca, jakie przyznawano dziecku w rodzinie i społeczeństwie, a także relacji między rodziną a instytucjami państwa w zakresie wychowania. W książce przedstawiono zarys historii tych placówek, charakterystykę ich mieszkańców oraz zadania pracowników wobec dzieci i rodzin.
Poradnik przedstawia optymalny klimat szkoły, który sprzyja efektywnemu uczeniu się. Szkoła ukazana za pomocą metafory drzewa skupia w sobie wiele komponentów, z których każdy odgrywa konkretną rolę w zapewnieniu uczniom dobrostanu – zarówno w perspektywie „tu i teraz”, jak i w odniesieniu do przyszłości (i dorosłości). Ustalenia teoretyczne wsparte są solidnie opracowaną obudową metodyczną w postaci scenariuszy i kart pracy. Dzięki temu poradnik jest materiałem, który nie tylko może zachęcić nauczycieli do re?eksji nad własnym ogródkiem dydaktycznym, ale także od razu dostarczyć gotowe rozwiązania do codziennej pracy z uczniami i ich rodzicami. Poradnik zawiera konkretne wskazówki, jakie można podejmować, aby uczeń był bardziej zaangażowany w naukę i w jaki sposób stworzyć dobry klimat w szkole, tak, aby uczniom pracowało się jak najlepiej. Poradnik skierowany jest do szerokiej grupy odbiorców związanych z pracą w edukacji oraz rodziców dzieci w wieku szkolnym (nauczyciele, pracownicy oświatowi, psycholodzy, pedagodzy, studenci psychologii i pedagogiki, rodzice). Patronat: Szkoła Miesięcznik Dyrektora, Sygnał Magazyn Wychowawcy, Nowe Horyzonty Edukacji.
W czasach coraz silniejszego nastawienia na eksponowanie przez każdego osobistej ważności, budowania poczucia sprawczości przy wykorzystaniu mediów społecznościowych takie rozwiązania stanowią pożywkę dla różnych form kontestacji oraz wzmacniają atrakcyjność społeczną ruchów populistycznych. Kształtują poczucie niesprawiedliwego rozwarstwienia społeczeństw na uprzywilejowane elity i pokrzywdzonych szarych obywateli. Podziały i wzajemne wykluczenia generują konflikty społeczne, niestety pozostawiane bez rozwiązania. Dlaczego tak trudno o porozumienie wśród ludzi? Jeśli możemy uzyskać zrozumienie w zamian za rozumienie innych, to dlaczego tak mało zainteresowania wykazujemy racjami bliźnich? Dlaczego zamiast dialogu prowadzimy coraz ostrzejszy spór o wielowymiarowym kształcie. Dotyka on różnic politycznych, światopoglądowych, ideologicznych, obyczajowych, religijnych, kulturowych. Starając się szukać odpowiedzi na wymienione ważne pytania, Autor sięga do obszarów, które w jego przekonaniu generują konflikty i stanowią bariery dialogu i porozumienia.
Kara za wierną służbęKiedy w 1984 roku Agnieszka rozpoczyna swoją pierwszą pracę w jednej z formacji resortu spraw wewnętrznych, nie wie jeszcze, że właśnie wchodzi w paszczę lwa. Jako młoda, niedoświadczona zawodowo kobieta traktowana jest w najlepszym wypadku protekcjonalnie, w najgorszym pogardliwie. Codziennie musi zmagać się ze stereotypami i tajemnicami, udowadniając, że zlecone zadania potrafi wykonywać równie dobrze, jak jej koledzy. Mizoginia, zazdrość, nietolerancja i mobbing oto służbowa codzienność Agnieszki.Oddana swojej pracy, uparcie walczy o równe traktowanie, jednak coraz częściej pojawia się w jej głowie myśl, że wcale nie ma ochoty być jak Syzyf Nabyte tajne blizny Agnieszki jątrzą się do emerytury. Rozgoryczona i pełna żalu, po wielu latach wciąż ma poczucie, że została zepchnięta na margines społeczny, ukarana moralnie i finansowo. Nieustannie nurtuje ją pytanie: dlaczego?
Pierwsza wojna światowa zapoczątkowała kryzys tradycyjnie pojmowanej męskości: hekatomba spowodowana użyciem nieznanych wcześniej śmiercionośnych broni pozbawiła uczestniczących w niej mężczyzn aury bohaterów, cykliczne nawroty kryzysów gospodarczych pozbawiały pracowników poczucia godności, upowszechnianie się postaw konformistycznych osłabiało zamiłowanie do ryzykownych przygód. Postępy w dziedzinie równości płci, zdobycze feminizmu podważały odwieczne męskie przywileje i prawo do ich egzekwowania przemocą.
Osiemnaścioro autorów analizuje na wielu płaszczyznach przyczyny, przejawy i skutki tego kryzysu.
Figura Judasza od setek lat intrygowała artystów, myślicieli i literatów, którzy starali się dociec motywacji zdrajcy. Książka Wszyscy jesteśmy Judaszami zrodziła się z pytania, jak na sylwetkę Iskarioty spoglądali twórcy hebrajscy. Byli świadomi, że w świecie chrześcijańskim dwunasty apostoł jako chciwy i demoniczny wiarołomca stał się z jednej strony archetypem zdrajcy, a z drugiej - reprezentantem wszystkich Żydów. Czy podążali zatem za legendą niesławnego Judasza, czy może wprost przeciwnie - ukazywali go w lepszym świetle, tym samym dekonstruując brzemienne w skutki połączenie obrazu Żydów z nikczemnym zdrajcą?Autorka proponuje czytelnikom podróż po hebrajskich dziełach literackich XX i XXI wieku, które prezentują zdrajcę jako postać tragiczną i wzbudzającą współczucie, a zdradę jako czyn niepoddający się jednoznacznej ocenie. ""Autorka sięgnęła do badań z zakresu historii, nauki o kulturze i religii, teologii oraz nauki o sztuce, tworząc dzieło wszechstronnie przedstawiające temat Judasza Iskarioty jako konstruktu kulturowego i postaci literackiej oraz kwestię zdrady. [...] Anna Piątek prezentuje zagadnienia do tej pory niedostępne polskojęzycznym czytelnikom, czyniąc to rzetelnie, w jasnym stylu i w obszernym kontekście historycznym, socjologicznym i literaturoznawczym"". Z recenzji prof. dr hab. Lucyny Aleksandrowicz-Pędich, Uniwersytet SWPS Anna Piątek - absolwentka hebraistyki i psychologii na Uniwersytecie Warszawskim, stopień doktora uzyskała na Wydziale Orientalistycznym UW. Jej dysertacja, stanowiąca podstawę niniejszej książki, została wyróżniona w 2021 roku Nagrodą Prezesa Rady Ministrów. Jako adiunktka w Zakładzie Hebraistyki UW zajmuje się współczesną literaturą hebrajską. Jest autorką przekładów tekstów źródłowych do historii polskich Żydów, między innymi dzieła Mordechaja Arona Gincburga Awiezer. Wyznania maskila (2020).
Początek obecnego stulecia to czas gwałtownych i fundamentalnych przeobrażeń obejmujących życie prywatne i publiczne, przenikających przestrzeń fizyczną i aksjologiczną. Teraźniejszość jawi się jako zagmatwana mozaika konkurencyjnych idei, licznych narracji na temat świata oraz roli, jaką ma w nim do odegrania człowiek. Wyrazem wspomnianych procesów jest transformacja rodziny, która przez wieki stanowiła swoistą przystań, dając jej członkom poczucie bezpieczeństwa w wymiarze psychologicznym i ekonomicznym.Dziś młodzi ludzie nierzadko odraczają stworzenie trwałego związku bądź żyją w pojedynkę, co wpisuje się w klimat współczesności, gdzie elastyczność i mobilność stanowią wartości same w sobie. Jednak człowiek jako istota społeczna, wybrawszy samotność lub będąc na nią skazanym, doświadcza wyalienowania, dla którego przeciwwagą jest potencjał wspólnototwórczy tkwiący w kulturze. Obecnie, jak nigdy wcześniej, istnieją nieograniczone możliwości zrzeszania się we wspólnotach tradycyjnych bądź zawiązywanych poprzez media społecznościowe, nie wspominając już o efemerycznych ruchach zwoływanych ad hoc.Wydaje się, że w zglobalizowanym i wysoce złożonym świecie klasyczna idea dobra wspólnego (bonum commune) czeka na nowe odczytanie. Wskazują na to współautorzy książki, reprezentujący trzy ośrodki akademickie. Łukasz Szwejka jest pracownikiem Uniwersytetu Jagiellońskiego, Bogdan Więckiewicz - Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, natomiast Piotr T. Nowakowski - Uniwersytetu Rzeszowskiego. Podjęte przez nich rozważania, oparte na bogatym materiale empirycznym, sytuują się na pograniczu pedagogiki, socjologii, familiologii i filozofii.
Wizja budowania społeczeństwa, w którym nie chodzi tylko o pieniądze, ale o maksymalizację wartości, dla których warto żyć, przedstawiona przez jednego z założycieli Kickstartera. Społeczeństwo zachodnie wpadło w pułapkę trzech założeń: 1) że sensem życia jest maksymalizacja własnego interesu i bogactwa; 2) że jesteśmy jednostkami uwięzionymi w świecie pełnym przeciwności; oraz 3) że jest to naturalne i nieuniknione. Takie założenia dzielą nas, pozbawiają mocy i ograniczają to, jak widzimy przyszłość. Postrzegamy je jako prawdę. Nie są nią. Są punktem widzenia, który przyjęły poprzednie pokolenia. Nadszedł czas, by zastąpić je czymś nowym. Książka To jest nasza przyszłość opowiada o tym, jak znaleźliśmy się w tym miejscu i jak zmienić kurs. Nie chodzi o to, żeby pozbyć się pieniędzy, ale by poszerzyć nasze kategorie wartości. Przypisując racjonalną wartość innym wartościom poza pieniędzmi - takim jak wspólnota, cel i zrównoważony rozwój - możemy ponownie skupić energię na budowaniu społeczeństwa, które jest szlachetne, sprawiedliwe i gotowe na przyszłość. Zmieniając definicję wartości, świat niedoboru może stać się światem obfitości. Dająca nadzieję, ale mocno osadzona w realiach, pełna konkretnych rozwiązań i przepełniona kreatywnością książka To jest nasza przyszłość w błyskotliwy sposób poddaje analizie świat, w którym żyjemy i pokazuje nam drogę do świata, który możemy stworzyć.
Michel Wieviorka jest w Polsce dobrze znany jako jeden z bardziej rozpoznawalnych współczesnych francuskich intelektualistów. Od ponad 40 lat jego postać i jego refleksje są w Polsce stale obecne. Dał się poznać jako członek francusko-polskiej ekipy socjologów, która w 1981 roku przeprowadziła badania nad ruchem Solidarność. W ich wyniku powstała książka, przetłumaczona i wydana w wielu krajach, która przyczyniła się do upowszechnienia się międzynarodowej legendy Solidarności jako pokojowego, wolnościowego i demokratycznego ruchu społecznego.
Michel Wieviorka jest jednak przede wszystkim uznanym na świecie socjologiem. Był prezesem Międzynarodowego Stowarzyszenia Socjologicznego, zasiadał w Europejskiej Radzie ds. Badań Naukowych, kierował Centrum Badań i Interwencji Socjologicznej w ramach paryskiej uczelni Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales, której był profesorem. Przez ostatnie lata kierował paryską Fundacją Dom Nauk Humanistycznych. Mówi o sobie „Jestem socjologiem zła lub nieszczęścia, rasizmu, antysemityzmu, przemocy, terroryzmu. Gdybym miał więc zdefiniować najsilniejsze aspekty mojej pracy, to byłaby to refleksja nad złem jako przeciwieństwem dobra, gdyż jestem oczywiście po stronie dobra”.
Książka Demokracja jako sztuka walki opisuje i analizuje „gorące zjawiska społeczne”, które wywołują silne emocje. Przyświeca jej prosta myśl: w czasach kryzysu późnej nowoczesności, kiedy coraz większą rolę odgrywają przemoc i wszelkiego rodzaju populizmy i nacjonalizmy, głównym powołaniem nauk humanistycznych i społecznych powinna być obrona demokracji. Książka przedstawia historyczną i metodologiczną syntezę dotychczasowych zmagań nauk humanistycznych i społecznych z wyzwaniami, jakie stawiają rozwój demokracji oraz rosnące wpływy jej wrogów i przeciwników. Pragnąc obronić świat demokracji, potrzeba nam odważnej socjologii porównawczej, zdolnej uchwycić wielką złożoność współczesnego świata.
Autor podjął się trudnego zadania, a mianowicie zwrócenia uwagi, zarówno w rozważaniach teoretycznych, jak i w zrealizowanych badaniach, na potrzebę rozwoju i optymalizacji działań prospołecznych w przestrzeni wolontariatu. Uważam, że jest to zadanie [...] w pełni zasadne. Autor przeprowadził badania nad bardzo ważnym, a jednocześnie nad niewystarczająco poznanym zagadnieniem wolontariatu. W ramach badań empirycznych Grzegorz Piekarski uzyskał bogaty materiał, który został opatrzony właściwą interpretacją. Również pozytywnie oceniam sposób dokonania prezentacji literatury, świadczący o dobrym rozpoznaniu omawianego zagadnienia.Fragment recenzji dr hab. Elżbiety Gaweł-Luty, prof. AMWKsiążka w pełni zasługuje na wydanie jako wartościowy przyczynek do ważnej problematyki, wymagającej kompetencji teoretycznych i znajomości realiów praktycznych. Tematyka wolontariatu wydaje się ciągle niedoceniana, zarówno badawczo, jak i - a nawet zwłaszcza - w zakresie sprzyjania obecności tego zjawiska w przestrzeni organizacji życia społecznego, w tym jego oddolnych inicjatyw i okazji kształtowania wrażliwości etycznej, empatii i gotowości służenia pomocą czy samoorganizacji obywatelskiej. Z tego powodu trudno przecenić zamysł Autora, aby wpisać się w ten ciągle niedostateczny wysiłek refleksji i badań na tym polu. Wątek troski o "egzystencjalny wymiar wolontariatu" dodatkowo pogłębia sposób podejścia do tematyki tak widzianej, sam w sobie zbyt rzadko uwzględniany także wtedy, gdy promuje się wartość zaangażowań prospołecznych. Zbyt często ta wartość jest widziana w trybie marketingowym, jednostronnie afirmującym, bez zrozumienia trudności i złożoności działań wymagających kompetencji, zaangażowania i poczucia odpowiedzialności. [...] Zamysł wydania tej książki ma więc wiele ważnych racji, a także potencjalnych odbiorców, zarówno wśród nauczycieli w szkole, jak i wśród działaczy i organizacji pozarządowych, samorządowych czy centrów kulturowych, zorientowanych na animacyjne oddziaływanie czy interwencje pomocowe poza systemem opieki czy pracy socjalnej.Fragment recenzji dr hab. Moniki Jaworskiej-Witkowskiej, prof. AP
W ostatnich dziesięcioleciach większość społeczeństw stała się o wiele bardziej represyjna,ich prawa są surowsze względem ubiegłych epok a nawet lat, a sędziowie stali się bardziej nieelastyczni, i to bez bezpośredniego związku z ewolucją przestępczości i systemu wymierzania sprawiedliwości. W niniejszej książce, która realizuje podejście zarówno genealogiczne, jak i etnograficzne, Didier Fassin stara się uchwycić stawkę tego karnego momentu, wychodząc od samych podstaw kary.
Czym jest karanie? Dlaczego się karze? Kogo się karze? Te trzy pytania strukturują tę pracę. Poprzez owe trzy pytania Didier Fassin podejmuje krytyczny dialog z filozofią moralną i teorią prawa. Chodzi zatem o ponowne przyjrzenie się definicji,uzasadnieniu i dystrybucji kary. Te trzy pytania przywołują, jak zobaczymy,trzy inne. „Czym jest karanie?” skłania do zapytania o to, skąd pochodzi idea karania. „Dlaczego się karze?” ma swoją kontynuację w pytaniu o to, w jaki sposób się karze.
I wreszcie: „Kogo się karze?” okazuje się nierozłączne od badania tego, że wybiera się karanie. Oznacza to, że pole badań jest obszerne.Kreśląc swoje obrazy z różnych kontekstów historycznych i społecznych, od „dzikich” Malinowskiego,przez genealogię moralności Nietzschego, aż po współczesną Amerykę i Europę,autor pokazuje w szczególności, że reakcja na zbrodnię nie zawsze była związana z zadawaniem cierpienia, że kara nie wynika wyłącznie z racjonalnej logiki służącej jej legitymizacji oraz że wzrost często skutkuje społecznym zróżnicowaniem zdań, a tym samym zwiększeniem nierówności.
W przeciwieństwie do triumfującego populizmu penalnego, śledztwo, które bierze sobie w niniejszej książce za ślad „karę”, oferuje nam rewizję założeń, które podsycają pasję karania i zachęca do przemyślenia miejsca kary we współczesnym świecie.
Rozumiemy już, że płeć nie musi ograniczać kobiet, ale co z mężczyznami? Liz Plank, która przez dziesięć lat badała, jak patriarchat wpływa na kobiety, w swojej książce pyta zaczepnie: a gdzie się podział ruch feministyczny dla mężczyzn?Ciekawie i ożywczo przypomina, że wszyscy jesteśmy ograniczeni stereotypami związanymi z płcią, ale przede wszystkim pokazuje, jak bardzo toksyczna męskość szkodzi samym mężczyznom odbijając się na ich zdrowiu, relacjach i karierze. Plank analizuje też związki między patriarchatem a ochroną środowiska, opisuje szkodliwe wzorce męskości w kreskówkach Disneya, a także wyjaśnia, dlaczego za sprawą producenta klocków Lego dzielimy zabawki na odpowiednie dla chłopców i dziewczynek.Samiec alfa musi odejść nie jest poradnikiem dla mężczyzn ani książką, która pomoże kobietom lepiej zrozumieć swoich partnerów. To lektura dla wszystkich, niezależnie od płci i przekonań. Plank mówi stanowczo: nie uda nam się zapewnić równości płci, dopóki skupiamy się wyłącznie na kobietach. Pora zastąpić toksyczną męskość świadomą męskością.
Czwarty tom „Dzieł zebranych” Feliksa Konecznego, obejmujący prace z lat 1902-1903, zawiera dwie ważne popularyzatorskie publikacje – „Dzieje Polski” oraz „Dzieje Polski za Piastów”. Pisząc je Feliks Koneczny miał na celu upowszechnienie wiedzy o chwalebnej przeszłości Polski oraz uświadomienie narodowe niższych warstw społeczeństwa.
Ponadto w niniejszym tomie można odnaleźć artykuły Konecznego, w których podejmuje wątek czeskiego odrodzenia narodowego. Krakowski historyk w broszurze „W sprawie górnośląskiej” zajął z kolei stanowisko wobec sporu, który pojawił się wśród Polaków na Górnym Śląsku w sprawie odpowiedniej taktyki walki politycznej z niemieckim zaborcą. Koneczny jawi się w niej jako krytyk wczesnej działalności Wojciecha Korfantego. Z kolei w tekstach „Konserwatyzm chłopski” i „Spór o folklor” rozwija swoje poglądy na temat warstwy ludowej, wchodząc w polemikę z ówczesnymi popularnymi koncepcjami. Tom zawiera również recenzje sztuk wystawianych na deskach krakowskiego teatru.
Fascynująca opowieść o współczesnych drag queens, drag kings i drag queers. Dla jednych to miłość od pierwszego wejrzenia, ujście dla fascynacji skrywanych przez lata. Dla drugich trudna droga docierania do siebie, wewnętrzna walka z krzywdzącymi stereotypami. Niektórzy wiedzą od razu. Błyskawicznie opanowują techniki makijażu, a na scenie czują się jak ryby w wodzie. Innym proces odkrywania swojej tożsamości zajmuje długie lata. Jedni się ukrywają, drudzy wręcz przeciwnie – manifestują swój sposób wyrażania siebie. Na złość szerzącej się nietolerancji. Niektórzy wybierają scenę, inni ulicę, na której każdego dnia w krzykliwych kostiumach demonstrują płynność płci i celebrują różnorodność. Jakub Wojtaszczyk zabiera czytelnika i czytelniczkę za kulisy niecodziennych widowisk. Wielobarwnych, nieokiełznanych, fascynujących. Tworzonych przez ludzi, których wyobraźnia nie ma granic. Towarzyszy artystom i artystkom podczas przygotowań do występów, podgląda w czasie akcji, słucha ich historii. Cudowne przegięcie to wnikliwy reportaż o współczesnej scenie dragowej, jej czołowych performerach i performerkach, ich dziełach oraz działaniach. To także wyjątkowa opowieść o akceptacji i pasji, ale przede wszystkim – o wolności. Jakub Wojtaszczyk – ur. w 1986 roku w Błaszkach, dziennikarz i pisarz. Autor powieści Portret trumienny, Kiedy zdarza się przemoc, lubię patrzyć, Dlaczego nikt nie wspomina psów z Titanica?, Słońce narodu. Związany z redakcjami portalu kulturaupodstaw.pl i magazynu „Replika”. Współprowadzi podcast o serialach „Nie spać, słuchać”. Żyje filmami. Mieszka w Poznaniu. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
Najsłynniejszy w dziejach traktat o walce z mocami zła Młot na czarownice po raz pierwszy w całości w języku polskim!Oto ostatnia, trzecia część Malleus Maleficarum, której dotychczas brakowało.Część ta składa się z trzech rozdziałów. W pierwszym znajdziemy dokładnie omówione przesłanki i sposoby wszczynania postępowań przeciwko czarownicom. W drugim autorzy przedstawiają zasady prowadzenia procesu, a w trzecim przybliżają sposoby wydawania wyroku. Wszystko to czynią z rozwagą, bardzo szczegółowo, w zależności od rodzaju i ciężaru rozpatrywanego przypadku.Ten swoisty kodeks postępowania w sprawach przeciwko czarownicom stanowi ważne i dotąd mało znane dopełnienie całości dzieła Kramera i Sprengera. Jest zarazem cennym dokumentem epoki objaśniającym zasady działania ówczesnego prawa. Jego treść niejednokrotnie okazuje się zaskakująca, gdyż w swej istocie przeczy wielu uproszczeniom i narosłym stereotypom przypisywanym działalności Inkwizycji oraz jej trybunałom i procesom.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
