Autor z dużym znawstwem naświetla główne problemy współczesnej edukacji muzycznej. To ciekawe opracowanie niesie ze sobą ważne przesłanie, a jednocześnie postulat o potrzebie dokonania fundamentalnych zmian w jej obszarze oraz dostosowania edukacji muzycznej do współczesnych przeobrażeń cywilizacyjnych, społecznych i kulturowych. Autor w szczególny sposób podkreśla konieczność uczynienia całej edukacji, a w szczególności muzycznej, artystycznej i kulturalnej bardziej autonomiczną, demokratyczną i podmiotową w stosunku do uczniów. Z recenzji dr hab. Beaty Bonny, prof. UKW W tej książce głos oddajemy obecnym i byłym uczniom szkolnictwa ogólnokształcącego, którzy opowiadają swoje historie, przybliżają osobiste doświadczenia, wyrażają własne opinie. Układa się to w wyjątkowo spójną opowieść o współczesnej szkole i miejscu, jakie zajmuje w niej edukacja muzyczna. [] W tym miejscu chcę gorąco podziękować wszystkim osobom, które przyczyniły się do powstania tej pracy. Przede wszystkim wyrazy wdzięczności kieruję do studentów animacji kultury Wydziału Pedagogiki i Psychologii UMCS, którzy bardzo mi pomogli w badaniach, nie tylko jako grupa badana, ale również jako badacze zagadnienia. Dziękuję także uczniom, którzy zechcieli wypełnić ankiety, podzielić się swoimi opiniami. To dzięki nim powstała ta - dla mnie fascynująca - opowieść o edukacji muzycznej. Ze słów Wstępu
Autorzy publikacji odpowiadają na pytania o to, co ma wspólnego matematyka z kreatywnością i czy nauczanie i uczenie się matematyki może być twórcze. Ich zdaniem lekcje matematyki są doskonałą okazją do kształtowania i badania kreatywności, a twórcze momenty aha! wspomagają proces uczenia się i rozwój poznawczy wszystkich uczniów, nie tylko tych najzdolniejszych. Książka wprowadza do nauczania matematyki sformułowaną przez Koestlera teorię bisocjacji kreatywności momentu aha! Autorzy łączą ją z konstruktywistycznymi koncepcjami uczenia się, tworząc podstawy nowej teorii, która integruje kreatywność z uczeniem się i pozwala opisać momenty wglądu na różnych etapach rozwoju ucznia. Zebrane w tej publikacji teksty rzucają światło na kreatywne doświadczenie eureka w matematyce, które omawiane jest w rozmaitych kontekstach: afektu, procesów poznawczych, teorii uwagi oraz neuronauki i kreatywności komputerowej.Pozycja adresowana jest do wszystkich zainteresowanych kreatywnością w nauce, nauczycieli matematyki i przedmiotów ścisłych, badaczy ludzkiej kreatywności i specjalistów od kreatywności komputerowej, a także rodziców, którzy chcą pielęgnować twórczą postawę u swoich dzieci.******Creativity of an Aha! Moment and Mathematics EducationThe authors of the publication answer questions about what mathematics has to do with creativity and whether learning mathematics can be creative. In their opinion, maths lessons are an excellent opportunity to shape and explore creativity, and creative aha! moments support the learning process and cognitive development of all students, not only the most talented ones. The book introduces the theory of bisociation the creativity of an aha! moment, formulated by Koestler, into the teaching of mathematics. The authors combine it with constructivist concepts of learning, forming the basis of a new theory, which integrates creativity and allows to describe moments of insight at different stages of student development. The texts collected in the publication shed light on the creative experience of eureka in mathematics, which is discussed in various contexts: affection, cognitive processes, attention theory, neuroscience and computational creativity.Keywords: aha! moment, Koestlers bisociation theory, constructivist learning concepts, maths didactics, creativity research.
Głupota to słowo posiadające w języku polskim 283 synonimy występujące w co najmniej 28 różnych grupach znaczeniowych.W Szkicach zostały opisane wyłącznie "przypadki zawinione" wynikające z gnuśności, ewentualnie etycznej niegodziwości określonych osób, a nie przypadki, na które ktoś nie mógł mieć żadnego wpływu. Autorzy opisują swoje własne doświadczenia związane z głupotą i głupcami w myśl przekonania, że każda próba mająca na celu "policzenie" i "ponazywanie" głupoty jest warta zachodu.Trzej wybitni profesorowie i myśliciele: M. Heller, J. Stelmach i B. Brożek po świetnie przyjętym Sporze o rozumienie (CCPress 2019) ponownie zdecydowali się na współpracę. Ich "Szkice z filozofii głupoty" to wyjątkowy, wyrafinowany intelektualnie, ale także zabawny zbiór traktatów, anegdot, czy - jak wolą Autorzy - szkiców, swoisty "strumień świadomości" trzech uczonych.Bartosz Brożek - filozof, kognitywista i prawnik, profesor nauk prawnych, pracownik Katedry Filozofii Prawa i Etyki Prawniczej na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego.Michał Heller - teolog, profesor nauk teologicznych specjalizujący się w filozofii przyrody, fizyce, kosmologii relatywistycznej oraz relacji nauka-wiara. Pierwszy polski laureat Nagrody Templetona.Jerzy Stelmach - teoretyk i filozof prawa, profesor nauk prawnych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego, radca prawny.
Nauka jest wspaniałym osiągnięciem ludzkości. Jak każdy wynalazek może być jednak niewłaściwie stosowana, zwłaszcza jeżeli nie do końca wiadomo do czego służy i jak działa. Elementarna wiedza o nauce, jej metodzie, strukturze, ambicjach, możliwościach i ograniczeniach, wydaje się być czymś nieodzownym dla współczesnego, wykształconego człowieka.Książka "Filozofia nauki" zrodizła sie przede wszystkim z wieloletniej praktyki dydaktycznej ks. prof. Michała Hellera, który prowadził wykłady dla kilku pokoleń studentów, oraz jego doświadczeń na polu popularyzacji nauki. Oba te obszary działalności wiążą się z koniecznością usuwania fałszywych uprzedzeń oraz prostowania najczęstzszych błędnych poglądów i teorii.Książka od lat jest nieocenioną pomocą dydaktyczną dla studentów i pasjonaów filozofii oraz nauk przyrodniczych, czego odzwierciedleniem jest jej niniejsze wydanie.
Współczesne plemię to każda grupa ludzi, którą jednoczą podobne przekonania. Może przybierać różne formy - od religijnych stowarzyszeń, przez partie polityczne i państwa, aż po firmy, organizacje czy grupy pasjonatów.Dlaczego jesteśmy lojalni wobec członków tej samej grupy, a wspólny cel sprawia, że pracujemy efektywniej i możemy więcej osiągnąć? Co sprawia, że instynkt plemienny nie tylko wpływa na nasze decyzje, ale też kształtuje nasze myśli i emocje?Po pierwsze, działa w nas instynkt stada - niepostrzeżenie dostrajamy się do rytmu większości, chcąc być jej częścią. Po drugie, uruchamia się instynkt bohatera - popycha nas do poświęceń dla dobra grupy i motywuje, by dorównać tym, którzy cieszą się największym szacunkiem. Po trzecie, przemawia do nas głos przodków - każe pielęgnować tradycje i powielać wzorce przekazywane z pokolenia na pokolenie. To właśnie te pierwotne impulsy - pozwalają nam dzielić się wiedzą, współpracować i budować lepszą przyszłość.Nasze plemienne instynkty są naszą największą supermocą. Używaj jej mądrze!
Jak wygląda prawdziwa struktura materii? Czy najbardziej fundamentalnymi prawami natury rządzi prawdopodobieństwo, a nie konieczność? Dlaczego świat kwantów rządzi się prawami sprzecznymi ze zdrowym rozsądkiem?Mechanika kwantowa, jedna z najważniejszych dziedzin współczesnej fizyki, narodziła się w pierwszych dekadach ubiegłego stulecia. Panowało wówczas niemal powszechne przekonanie, że natura skrywa już niewiele tajemnic. Sformułowanie teorii kwantów obaliło ten optymistyczny pogląd - stało się jasne, że przyroda w najmniejszej skali funkcjonuje całkowicie inaczej niż w skali, w której działają nasze zmysły. Świat cząstek elementarnych, zjawiska nielokalne, indeterminizm i wiele paradoksów (jak słynny jednocześnie żywy i martwy kot Schrodingera) pociąga zwłaszcza filozofów, bo sprzeczny ze zdrowym rozsądkiem obraz mikroświata wywołuje doniosłe filozoficzne konsekwencje. Żeby zrozumieć te wszystkie zjawiska, trzeba zagłębić się w matematyczną strukturę mechaniki kwantowej. Książka Michała Hellera umożliwia to nawet tym, którzy nie mają za sobą akademickiego kursu z matematyki, wymagana jest wyłącznie umiejętność precyzyjnego myślenia.
Niepodważalną zasługą prof. Małgorzaty Krakowiak jest przedstawienie kilku, co najmniej, twarzy Kazimierza Wyki: personalisty, katastrofisty, uważnego czytelnika, nauczyciela, a także człowieka mającego ambicje odnowy życia literackiego i przywrócenia mu właściwej rangi. […] zasługuje na uznanie barwne omówienie dorobku krakowskiego uczonego, jednego z ostatnich, „co tak poloneza wodził”, w większym stopniu myśliciela niż badacza (nb: Heidegger ubolewał, że w dzisiejszych czasach myśliciela zastąpił badacz), człowieka wybitnego, pełnego sprzeczności, wielkości i małości, uczonego, dla którego literatura była sprawą najwyższej rangi. Godne podkreślenia wydaje mi się także to, że książka prof. Małgorzaty Krakowiak – być może w sposób niezamierzony – pokazuje jak intensywne życie intelektualne toczyło się ongiś pośród uniwersyteckiej społeczności, jaką rolę odgrywał uniwersytet, jako wspólnota magistrorum et scholarum; wspólnota poszukująca prawdy.
Z recenzji dr. hab. Artura Żywiołka, prof. UJD
An ancient entertainer unable to work while pregnant; a medieval holy woman performing a ‘miraculous termination’; a Reformation-era abortion provider prosecuted as a witch; a Victorian midwife saving her patients from the workhouse. Women have always sought to end pregnancies, and long succeeded. This book tells their stories.
From enslaved and Indigenous herbal knowledge on Europe’s colonial plantations to Planned Parenthood’s unlikely alliance with postwar churches, Mary Fissell reveals abortion’s long politics, tracing how Western societies have policed the practice—or chosen not to. For long periods in our past, abortion was widely tolerated by authorities and ordinary people, and far from straightforward in Christian morality: it was not a crime in Britain until 1803, nor a religious issue in America until the twentieth century.
Whether in France, Scotland, Germany or Italy, abortion controls have always sprung from wider panics around social change—whether times of war, revolution and economic upheaval, or patriarchal anxiety about women’s growing independence. As restrictions tighten once more, this vividly illuminating history reminds us that such repression never endures.
Dlaczego płacimy za oszukiwanie samych siebie? Czy robot może emocjonalnie złamać człowieka? Jak wielkie firmy wykorzystują naszą samotność? Natalia Hatalska pozwala inaczej niż dotychczas spojrzeć na to, czym jest życie w XXI wieku, odkryć i zrozumieć mechanizmy kierujące relacjami, technologią i polityką. Jej książka zmusza do tego, byśmy się zatrzymali i zadali sobie najważniejsze pytania: Czy można powstrzymać rozwój technologii? Co nas czeka, gdy inżynieria genetyczna pozwoli na hodowanie ludzi na szeroką skalę? Gdzie jest granica postępu technologicznego, o ile w ogóle taka granica istnieje? To ostatni moment na zadanie niektórych z tych pytań i szukanie na nie odpowiedzi. Natalia Hatalska mówi o najważniejszych problemach współczesnego świata: o samotności, manipulacji, dezinformacji, a także o technologii, która może przejąć nad nami kontrolę. Nie daje gotowych odpowiedzi, lecz poszerza perspektywę. Prowokuje do tego, byśmy gruntownie przemyśleli nasz stosunek do rzeczywistości XXI wieku. Natalia Hatalska – analityczka trendów, publicystka, założycielka i prezeska instytutu badań nad przyszłością infuture.institute. Zaliczana do dziesięciu najważniejszych autorytetów polskiego biznesu. Nagrodzona tytułem Digital Shaper w kategorii wizjoner – przyznawanym osobom, które mają ponadprzeciętny wkład w rozwój gospodarki cyfrowej w Polsce. „Financial Times” umieścił ją na liście New Europe 100 – stu osób z Europy Środkowo-Wschodniej, które zmieniają społeczeństwo, politykę i biznes, prezentując nowe podejście do dominujących problemów.
Tytuł i rozległość tematyczna podręcznika wiążą się z [...] potrzebą dotarcia do uaktualnionej wiedzy geoinżynieryjnej w zakresie polepszania właściwości podłoża budowlanego, tj. wzmocnienia, stabilizacji i uszczelnienia ośrodka gruntowego oraz masywu skalnego odpowiednimi metodami i technologiami. Do tej pory na polskim rynku wydawniczym brak było takiej zwartej pozycji o szerokim zakresie i aktualnej, odnoszącej się do systematycznego przeglądu metod, materiałów, technologii oraz technik geoinżynieryjnych. Monografia skierowana jest do szerokiego grona pracowników naukowych, specjalistów projektantów, inwestorów i przyszłych adeptów geoinżynierii studiujących trudną geotechniczną sztukę inżynierską i naukową. Fragment recenzji prof. dr. hab. inż. Macieja Kumora Podręcznik jest wynikiem: publikacji krajowych i zagranicznych, materiałów informacyjnych firm krajowych i zagranicznych zajmujących się pracami geoinżynieryjnymi, projektów i opracowań naukowo-badawczych wykonanych przez Autorów, jak również informacji internetowych [...] Książka stanowić będzie cenną pozycję na rynku wydawniczym, przydatną dla licznych odbiorców: studentów szeroko pojętej geoinżynierii, geologii, wiertnictwa, a także pracowników naukowych uczelni i instytutów zajmujących się tą problematyką badawczą, ponadto kadry kierowniczej firm zajmujących się problemami geoinżynieryjnymi. Fragment recenzji prof. dr. hab. inż. Eugeniusza Mokrzyckiego
Publikacja podejmująca problematykę wczesnochrześcijańskiej myśliPodejście inicjacyjne pozwala nam śledzić obydwa rodzaje kerygmatu w zupełnie nowej perspektywie - progresywnej, ewolucyjnej. W rzeczy samej w centrum kerygmatu NT (kerygmatu Jezusa i o Jezusie) stoi Jezus jako Człowiek, który jest medium Bóstwa.Z przeglądu źródeł chrześcijaństwa powstałych przed 381 r. narzuca się nam z całą siłą perswazji jako główny i najważniejszy - wniosek następujący: nie można uchwycić i zrozumieć fenomenu ekklesii w oderwaniu od kontekstu instytucji inicjacji, a nawet instytucji pokuty.Bogusław Górka, prof. Uniwersytetu Gdańskiego, doktor historii starożytnej UG, doktor i doktor habilitowany z religioznawstwa UJ. Twórca podejścia inicjacyjnego oraz hermeneutyki inicjacji.
Publikacja W sieci kryzysu. Od hejtu do samobójstw - jak szkoła może pomóc młodym to praktyczny przewodnik dla nauczycieli, wychowawców, dyrektorów szkół i wszystkich dorosłych, którzy chcą lepiej rozumieć, rozpoznawać i skutecznie reagować na symptomy depresji, przemocy, hejtu oraz prób samobójczych wśród dzieci i młodzieży. Pokazujemy, jak budować sieć wsparcia w szkole i poza nią, jak rozmawiać o trudnych emocjach, jak przeciwdziałać eskalacji problemów i jak skutecznie interweniować, zanim będzie za późno. Uzupełnieniem są liczne przykłady postępowania, procedury, scenariusze zajęć.
Nie jest tak, że emigranci nie mają nam nic do powiedzenia. Świat nie zmienił się na tyle, a ich twórczość nie umarła wraz z nimi. jeśli nawet sprawia takie wrażenie, nietrudno przywrócić ją życiu. Po uchyleniu wszystkich przeszkód i ograniczeń literatura, którą nazywano "źle obecną", nie stała się literaturą dobrze obecną, bliską, zadomowioną. Wyjątki tylko potwierdzają regułę. Obok przetartych, dobrze znanych szlaków, biegną dukty niezbadane, ledwie widoczne, a prowadzą one ku niejednej wartej wyjaśnienia tajemnicy. Utworom głośnym skromnie towarzyszą zapoznane i anonimowe. Z autorami sławnymi sąsiadują ci, których dla dobra kultury, czyli jej całości, należałoby wydobyć z mroków zapomnienia. Czy słusznie się tam znaleźli, czas okaże i - nie traćmy nadziei - dowiedzie czytelnik (Ze wstępu "Od autora").
Zapraszam czytelnika do warsztatu filozofów języka. Razem przyjrzymy się jak badają oni funkcjonowanie języka i sposób, w jaki umożliwia nam mówienie o świecie. W szczególności skupimy się na jednym z kluczowych narzędzi tej pracy - intuicji. Czy filozofowie korzystają z niej w sposób uzasadniony? Jakie są jej ograniczenia? Czy można się bez niej obejść? Badając rolę intuicji w jednej z najważniejszych gałęzi filozofii języka - teorii odniesienia - pokażę, jak refleksja nad sposobem uprawiania filozofii, zwłaszcza nad rolą intuicji w badaniach filozoficznych i analizie języka, wpływa na nasze rozumienie poznania, także w codziennym życiu. Przedstawię zarówno ograniczenia odwoływania się do intuicji, jak i ich nieuniknioność. Ostatecznie, ukazując empiryczny charakter intuicji językowych i porównując ich rolę w filozofii języka do ich funkcji w naukach szczegółowych, postaram się przekonać czytelnika, że filozofia języka powinna być rozumiana metodologicznie, jako gałąź nauki. Krzysztof Sękowski - filozof, adiunkt na Wydziale Filozofii UW. Zajmuje się problemami z zakresu metafilozofii, metodologii filozofii, epistemologii modalności i filozofii języka, które łączy podstawowe pytanie o wpływ kultury na to, jakie są ustalenia filozofii i w jaki sposób się ją uprawia. Stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej w Dartmouth College w 2024 roku, otrzymał także stypendium Ministra Nauki dla wybitnych młodych naukowców (2024) oraz programu START Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2023). Publikował np: w "The Philosophical Quarterly", "Synthese", "Inquiry, "Review of Philosophy and Psychology", "Episteme", a także w "Filozofii Nauki" oraz "Studia Philosophica Wratislaviensia". Poza filozofią i przede wszystkim: trzy razy tata, jeden raz mąż.
Seria Górska pod redakcją Ewy Grzędy
Tematyka książki nie zamyka się, co mógłby sugerować tytuł i jego (zawarta we wstępie) wykładnia, w kręgu geografii literackiej. Dom, miasto, krajobraz stanowią tu raczej asumpt do snucia frapującej opowieści o tym, co dzieje się na styku geografii, biografii, krytyki literackiej i literatury, i o wzajemnych relacjach miejsc, ludzi i tekstów. Autora interesują spotkania, więzi i – często nieoczywiste – paralele, wynikające tyleż z doświadczenia wspólnej przestrzeni, co z czytania – z czytania, będącego odkrywaniem „miejsc wspólnych”, tropieniem splotów i powiązań intertekstualnych. Zarazem zaproponowana tu lektura, podobnie jak charakteryzowane w książce pisarstwo Jacka Łukasiewicza, „nie fetyszyzuje granicy pomiędzy krytyką literacką a historią literatury – albo, ogólniej rzecz ujmując, literaturoznawstwem akademickim”. Idąc śladami swego mistrza, Paweł Mackiewicz dystansuje się zarówno od „naukowej ortodoksji”, jak od historycznoliterackich syntez; przedkłada przypadkowość, zjawiskowość i jednostkowe mikrohistorie nad „uogólniające, czasem upraszczające konstrukty makrohistoryczne”, a równocześnie osadza omawianą twórczość w złożonym historycznym, politycznym i społecznym kontekście. Taka optyka w połączeniu z badawczą dociekliwością i hermeneutycznym podejściem do tekstu okazuje się bardzo atrakcyjna poznawczo: pozwala wyławiać nieznane lub niedostrzeżone fakty życia literackiego i wydobywać nowe rysy znanych pisarzy, poetów, krytyków, a ponadto – w innym świetle ukazuje ich twórczość, zwracając uwagę na jej spacjalne uwarunkowania. Dotyczy to nie tylko relacjonowanych przez Autora spotkań Kazimierza Wyki i Stanisława Czycza, Tadeusza Różewicza i Tymoteusza Karpowicza, Wincentego Pola i Kornela Ujejskiego, Stanisława Pigonia i Alfreda Jahna, Krzysztofa Vargi i Damiana Kowala, Krzysztofa Karaska i Jana Kulki, ale też relacji, w jakie wchodzą z innymi osobami i/lub z miejscem pozostali bohaterowie tej książki: Marta Wyka, Dariusz Suska, Piotr Szewc, Karol Maliszewski, Michał Książek.
Z recenzji prof. dr hab. Małgorzaty Mikołajczak, Uniwersytet Zielonogórski
Paweł Mackiewicz (ur. 1980) – historyk literatury, krytyk literacki, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego. Zajmuje się literaturą polską XX i XXI wieku. Autor książek: Pisane osobno. O poezji polskiej lat pierwszych (Poznań 2010), W kraju pełnym tematów. Kazimierz Wyka jako krytyk poezji (Kraków 2012), Małe i mniejsze. Notatki o najnowszej poezji i krytyce (Katowice 2013), Sequel. O poezji Marcina Sendeckiego (Poznań 2015), Spór o realizm 1945–1948 (Poznań 2020). Opracował tomy: Kazimierz Wyka, Tylnym pomostem. Felietony zebrane (Kraków 2014), Kazimierz Wyka, Wybór pism (BN, Wrocław 2019), Jacek Łukasiewicz, Krok i rytm. Wybór szkiców (Wrocław 2024).
Seria Językoznawstwo kognitywne. Studia i analizy
Komizm, humor, dowcip, śmieszność, śmiech to zjawiska, których nie da się zamknąć w prostej definicji, przedstawić jako listy cech koniecznych i wystarczających do ich zaistnienia. Mimo owej heterogeniczności i rozmycia definicyjnego – potrafimy je rozpoznać w przeróżnych działaniach i wytworach kulturowych. Nie ma wątpliwości, że komizm i śmiech pojawiają się w każdym zakątku kuli ziemskiej, w każdym okresie historycznym; być może są zjawiskami równie podstawowymi i uniwersalnymi dla człowieka, jak język, świadomość i kultura. (…) Celem moim jest stworzenie modelu semantyki wypowiedzi komicznych w ujęciu poznawczo-kulturowym, w perspektywie językoznawstwa kognitywnego oraz językoznawstwa antropologiczno-kulturowego, których teorie i metody analizy semantycznej uznałam za najbardziej relewantne do realizacji celu. Dzięki przyjętym paradygmatom badawczym semantyka wypowiedzi komicznych, rozumianych językowo i multimodalnie, ukazana jest na szerokim, ponaddyscyplinarnym tle zjawisk zarówno mentalnych (procesów percepcyjnych i poznawczych, w tym emocji, ucieleśnienia i umysłu rozszerzonego), jak i zmiennych środowiskowych i kulturowych, w tym zwłaszcza dotyczących technologii medialnych.
Fragment Uwag wstępnych
Książka przynosi próbę spojrzenia na zjawisko komizmu z punktu widzenia semantyki, jednak mocno osadzonej w perspektywie interdyscyplinarnej. Jej podstawowym punktem odniesienia jest językoznawstwo kognitywne, z którego zasobów pojęciowych korzysta, aby zmierzyć się z trudnym problemem badawczym, jaki stanowi określenie warunków powstawania efektu komicznego. Zarzucając sieci badawcze bardzo szeroko, w tym zagłębiając się w teorię poznania, odkrywa przed czytelnikiem świat nowych mediów, którego cechą definiującą jest ludyczność. A ludyczność i komizm to niewątpliwie zjawiska pokrewne, choć jak Autorka pokazuje – nie tożsame.
Fragment recenzji prof. Władysława Chłopickiego
Anna Chudzik – językoznawczyni i komunikolożka, doktor nauk humanistycznych, adiunkt w Katedrze Teorii Komunikacji Wydziału Polonistyki UJ. Autorka książek Mowne zachowania magiczne w ujęciu pragmatyczno-kognitywnym (2002), Inskrypcje w przestrzeni miejskiej. Studium pragmalingwistyczne (2010), artykułów dotyczących komunikacji w mediach społecznościowych, funkcji ludycznej i humorystycznej komunikacji, a także redakcji prac zbiorowych.
"Tanatosoniką" nazwał J. Martin Daughtry "ekstremalną fuzję przemocy i dźwięków". Ten neologizm, utworzony od greckiego thnatos ("śmierć") i łacińskiego sonus ("dźwięk"), służy jako określenie dla wyjątkowo głośnych hałasów militarnych i zwraca uwagę na ich brutalne oddziaływanie na słuchaczy. W okresie II wojny światowej tego rodzaju skrajne doświadczenia wielokrotnie stawały się udziałem obywateli polskich - cywilów w bombardowanych miastach, żołnierzy krajowych i zagranicznych frontów, członków ruchu oporu czy więźniów, którzy nasłuchiwali bliskich egzekucji. Część "świadków nausznych" starała się przenieść swoje przeżycia i wygasłe już złowrogie wibracje na wiersze-dokumenty. Utwory te składają się na bogate i niejednorodne archiwum, obszernie analizowane przez autorkę monografii. Każe ono myśleć o współsłuchaniu tanatosoniki przez osoby funkcjonujące w latach wojny na odmienne sposoby, w tym ofiary i świadków Zagłady. Monografia Dobrawy Lisak-Gębali jest na polskim rynku wydawnictw akademickich książką wyjątkową - pierwszą tak obszerną rozprawą poświęconą akustycznemu doświadczeniu wojny ujętemu w ramy ekspresji poetyckiej i to taką, która z analiz tego, co audialne, nie czyni dodatku do badania poetyki wierszy, lecz konsekwentnie sytuuje je w centrum badawczego zainteresowania. Jest to książka par excellence interdyscyplinarna, zajmująca z powodzeniem miejsce wśród studiów literaturoznawczych oraz pośród kulturoznawczych opracowań z zakresu sound studies. prof. dr hab. Dariusz Brzostek Dobrawa Lisak-Gębala - pracuje w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, na którym ukończyła studia kulturoznawcze i polonistyczne. Autorka książek Ultraliteratura (2014) i Wizualne odskocznie (2016). Publikowała między innymi w "Holocaust and Genocide Studies", "Orbis Litterarum", "Tekstach Drugich", "Pamiętniku Literackim" i "Przestrzeniach Teorii". Zajmuje się badaniem literatury polskiej XX i XXI wieku oraz intermedialności.
Jakie reguły rządzą rywalizacją między mocarstwami?
Jakie strategie stosują państwa w walce o potęgę?
Kiedy rywalizacja międzynarodowa prowadzi do wojen?
Tragizm polityki mocarstw jest, obok Końca historii Francisa Fukuyamy i Zderzenia cywilizacji Samuela P. Huntingtona, jedną z najważniejszych książek o polityce międzynarodowej napisanych po zakończeniu zimnej wojny. Profesor John J. Mearsheimer, łącząc wyśmienity styl wypowiedzi z klarownością wywodów, zmysł teoretyczny z wnikliwą analizą historyczną, krok po kroku objaśnia mechanizmy rywalizacji między państwami, znaczenie potęgi, przyczyny wojen i wiele innych zagadnień. Podważa dominujące po 1989 roku idealistyczne wyobrażenia i przesadnie optymistyczne prognozy, a trafnością swoich sądów jak mało kto dowodzi, że teoria stosunków międzynarodowych może nam nie tylko powiedzieć wiele o przeszłości, ale być także użytecznym narzędziem wyjaśniania teraźniejszości i prognozowania przyszłości.
Patroni medialni:
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury
Rozważając zjawisko niedopasowania kompetencyjnego z perspektywy osób poszukujących zatrudnienia, można mówić o zatrudnialności (ang. employability). Często spotykanym określeniem jest również zdolność do zatrudnienia lub zdolność zatrudnieniowa. I choć sam konstrukt jakim jest zatrudnialność dotyczy tak ważnej dla absolwentów szkół wyższych tematyki jak doskonalenie kompetencji, wejście na rynek pracy i rozwój kariery zawodowej, nie ma wielu publikacji traktujących o jego kształtowaniu. Można w literaturze przedmiotu spotkać publikacje dotyczące poszczególnych, wąskich działań, jednak brakuje publikacji kompleksowo traktujących o metodach rozwijających zatrudnialność. Dlatego też przedmiotem niniejszej publiakcji jest komplekoswe kształtowanie zatrudnialności absolwentów uczelni ekonomicznych w Polsce uwzględniające cztery czynniki: edukacyjny, podmiotowy, biznesowy oraz rynek pracy.
W tradycyjnym modelu uniwersytetu, nakreślonym jeszcze przez Wilhelma von Humboldta, niemieckiego filozofa, na przełomie XVIII i XIX wieku, wykładowca był uczonym, który przedstawiał studentom wyniki swoich przemyśleń i eksperymentów. Współcześnie, gdy większość dydaktyków przekazuje słuchaczom wiedzę nabytą, niezwykle ważne stają się technika oraz forma jej przekazu. Istotne jest również zwrócenie uwagi na to, do kogo mówimy, jakie są oczekiwania i zdolności recepcyjne odbiorców, jaką rolę - w swojej biografii życiowej - przypisują edukacji. Równocześnie sama edukacja nie przebiega w wyizolowanych warunkach, jest czuła na zmienne i wyzwania cywilizacyjne oraz szczegółowe cele, które stawiają przed nią różni interesariusze z otoczenia uczelni. Nauczyciele akademiccy znajdą w tej książce odpowiedzi na wiele nurtujących ich pytań - od pozornie banalnych (Jak sobie poradzić ze ściąganiem na egzaminach? Jak zręcznie wpleść dowcip w treść wykładu?) do zasadniczych: Jak mówić, by studenci słuchali? Jak przygotować dobry wykład, ciekawe ćwiczenia i porywającą prezentację? Jak prowadzić zajęcia i przygotować materiały dydaktyczne w zgodzie z prawem autorskim? Jak oceniać pracę studentów? Jak odnosić się do studentów z niepełnosprawnościami? Jak podchodzić do studentów z innych kręgów kulturowych? Jak używać języka inkluzywnego i postępować etycznie? Jak umiejętnie implementować do swoich zajęć nowe, cyfrowe technologie? ,,Niezależnie od wybranej czy preferowanej roli, w którą wcielą się nauczyciele akademiccy, potrzeba doskonalenia i ciągłej pracy nad sobą jest oczywista i niezaprzeczalna. Przy czym doskonałość zawarta w tytule tej książki jest traktowana przez jej autorów nie jako cel i finał zawodowego rozwoju, ale raczej jako droga, która sama w sobie może być satysfakcjonująca i stymulująca. Aha, jeszcze jedno. To już nie wykładowca doskonały, czyli on, a wykładowcy doskonali. Wydaje nam się to bardziej adekwatne do naszych czasów, pojemne znaczeniowo i włączające". ze wstępu dr. hab. Andrzeja Rozmusa
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
