Apokalupto bez wątpienia było dobrym słowem dla hebrajskiego gala. Apokalupto – wyjawiam, odsłaniam, odkrywam, ujawniam rzecz, która może być częścią ciała, głową lub oczami, częścią sekretną, płcią lub czymkolwiek, co może być ukryte, rzeczą tajemną, rzeczą zakrytą, rzeczą, która pozostaje w ukryciu i nie jest artykułowana, może być wyrażona, ale która nie potrafi, albo której nie wolno odsłaniać ani wyprowadzać na światło dzienne. Apokekalummenoi logoi to epizodyczne uwagi. Jest to więc rzecz tajemnicy lub pudenda. Być może byłoby konieczne – i myślałem przez moment o zrobieniu tego – by zebrać lub wydobyć wszystkie znaczenia tłoczące się wokół hebrajskiego gala, przyglądając się kolumnom i kolosom Grecji, obcując z galaktyką pod Drogą Mleczną, której konstelacja ostatnio mnie fascynuje. Co ciekawe, znaleźlibyśmy tam znowu takie znaczenia, jak te w kamieniu, na kamiennych tablicach, cylindrach, pergaminach lub księgach, zwojach, które określają ideę obnażenia [mise a nu], specyficznie apokaliptycznego odsłonięcia, wyjawienia tego, co do tej pory pozostawało spowite, odseparowane, zatajone, na przykład ciało, kiedy zdjęte zostaje ubranie lub żołądź, kiedy napletek zostaje usunięty przy obrzezaniu. A tym, co zdaje się najbardziej godne uwagi we wszystkich tych biblijnych przykładach, jakie udało mi się znaleźć, a które muszę pozostawić bez komentarza, jest fakt, że gest obnażenia lub wystawienia na widok – ten ruch apokaliptyczny – jest tutaj bardziej poważny, niekiedy bardziej winny i bardziej niebezpieczny, niż to, co następuje potem i czemu może on dać początek, na przykład stosunkowi płciowemu. fragment książki O apokalipsie
Zagubieni ludzie, którzy mijają się w pół drogi. Potrzeba bliskości, ostrość, z jaką widzi się świat, gdy jest się na dnie albo na narkotykowym haju. Czego szuka młody mężczyzna w heroinie, alkoholu, przygodnych znajomościach? Oszałamiająca wizja amerykańskich przedmieść: zdezelowanych samochodów, podupadających knajp, ludzi żyjących bez ograniczeń. Jedenaście opowiadań układa się w swoistą mikropowieść. Proza Johnsona jest oszczędna, a zarazem liryczna i pełna obrazów o niezwykłej intensywności.
Ta niezwykle oryginalna oraz rzetelnie udokumentowana analiza ewolucji starań podejmowanych przez Kościół katolicki w Polsce w kontekście walki z alkoholizmem. Autorka zręcznie łączy argumenty naukowe z teologicznymi fundamentami, ukazując zarówno kliniczne aspekty uzależnienia, jak i jego społeczne i moralne konsekwencje. Poprzez refleksję nad terapią, edukacją prewencyjną oraz wsparciem instytucjonalnym, Janina Bokun uzasadnia kluczową rolę duszpasterza i wspólnoty w promowaniu abstynencji i udzielaniu wsparcia osobom dotkniętym problemem alkoholizmu. To ważna i potrzebna książka, adresowana nie tylko do badaczy i praktyków zajmujących się leczeniem uzależnień, ale do wszystkich zainteresowanych duchowym aspektem pracy duszpasterskiej w służbie trzeźwości. Od wydawcy: Czym jest alkoholizm w ujęciu medycznym, społecznym i teologicznym?Jakie metody pracy duszpasterskiej stosuje Kościół katolicki w Polsce w zwalczaniu alkoholizmu i promowaniu trzeźwości?Czy metody te są skutecznym narzędziem przeciwdziałania uzależnieniu? Książka Janiny Bokun to refleksja na temat alkoholizmu widzianego jako problem społeczny. W szerokim odniesieniu do polskiej i zagranicznej literatury przedmiotu, ukazano problem choroby alkoholowej w ujęciu medycznym (szkodliwość w sferze psychofizycznej) oraz. w sferze duchowej, gdzie powinien on być postrzegany jako choroba duszy. Pomoc choremu powinna obejmować integralnie podjęte leczenie medyczne, pomoc psychologiczną oraz wsparcie duchowe. Zamiarem Janiny Bokun było także wskazanie teologicznych podstaw trzeźwości i abstynencji. w walce z alkoholizmem. W tym celu odwołuje się do tekstów biblijnych podejmujących temat. pijaństwa, trzeźwości i abstynencji.
Ponad milion sprzedanych egzemplarzy w kilkunastu krajach!Wielokrotnie wznawiana kultowa książka Natalie Goldberg, która z humorem i wnikliwością inspiruje przyszłych pisarzy do podjęcia kroku w kierunku kreatywnej twórczości.Na czym polega bycie pisarzem? To opowiadanie szczegółów, które składają się na historię. Ta książka to po części przewodnik po pisaniu, po części filozofia zen i po części osobisty pamiętnik.Autorka, która od lat łączy pisanie z medytacją, dzieli się sugestiami, zachętami oraz praktycznymi wskazówkami dotyczącymi różnych aspektów pisarskiego rzemiosła:- pisania od "pierwszych myśli" (trzymaj rękę w ruchu, nie przekreślaj, po prostu przelej to na papier),- słuchania (pisanie to w dziewięćdziesięciu procentach słuchanie; im głębiej słuchasz, tym lepiej piszesz),- używania czasowników (zapewniają energię),- przezwyciężania wątpliwości (wątpliwości to tortura, nie słuchaj ich),- a nawet wyboru restauracji, w której piszesz.Porady zawarte w jej książce, przedstawione w krótkich rozdziałach o zabawnych tytułach, zainspirują każdego, kto pisze - lub kto tego pragnie."Dowody na to, że wie, o czym mówi, można znaleźć w jej własnych zdaniach. Płyną one z szybkością, wdziękiem, dokładnością i prostotą. Czytelnikowi wydaje się to łatwe, ale pisarze wiedzą, że to najtrudniejsze w pisaniu".Robert Pirsig, Zen i sztuka obsługi motocykla
Jeden z najważniejszych tekstów kultury powstałych w XX wieku. Erudycyjny esej o Bogu i człowieku z posłowiem Olgi Tokarczuk.Kolejna odsłona serii "Inne Konstelacje"Carl Gustav Jung w Odpowiedzi Hiobowi podejmuje się prawdopodobnie najtrudniejszego zadania w całej swojej karierze. Uczony czyta Księgę Hioba i na podstawie tej wstrząsającej także w dzisiejszych czasach części Starego Testamentu przeprowadza odważną i intelektualnie pobudzającą psychoterapię Boga.Dlaczego Bóg postanowił ukarać Hioba i odrzeć go z godności? Co zachowanie Boga, nieubłagane i pozbawione pierwiastka dobra, może nam powiedzieć o chrześcijaństwie i naszej cywilizacji? I wreszcie: jaką rolę do odegrania ma sam Hiob czyli człowiek?Jung tworzy niezwykły koncept zgodny ze swoją wizją ludzkiego umysłu, psychiki i rozumu, jednocześnie odpowiadając na kluczowe pytania, które towarzyszą człowiekowi od zarania dziejów. Jung miał pisarski talent. Tradycyjny porządek myśli i umiejętność cierpliwego dowodzenia krok po kroku pomagają zrozumieć wielokontekstowy i czasem erudycyjny tok myślenia tego uczonego. Chciałabym zwrócić uwagę na ton tej książki: jeśli nie jest to sarkazm, to na pewno jest on lekko ironiczny ze szczyptą szczególnego Jungowskiego humoru - rzecz w takich tekstach niebywała. Ma się wrażenie, że w ten sposób autor chce rozładować gromadzące się w nas, czytających, napięcie. Mówimy wszak o rzeczach fundamentalnych i śmiertelnie poważnych.(z posłowia Olgi Tokarczuk)
Prezentowane ćwiczenia usprawniają przede wszystkim pamięć bezpośrednią i rozpoznawczą, a także koncentrację uwagi uczniów. Zadania przeznaczone są dla dzieci mających w tym zakresie trudności. Wielu uczniów nie potrafi przywołać z pamięci posiadanej wiedzy i połączyć jej z nowymi treściami, co w konsekwencji prowadzi do miernych wyników w nauce. Ćwiczenia będą przydatnym materiałem na zajęciach korekcyjno-kompensacyjnych, a także w rewalidacji dziecka o obniżonej percepcji wzrokowej. Uczniowie mogą również pracować sami lub pod okiem rodzica.
„Niniejsza publikacja to zbiór ćwiczeń służących rozwijaniu i stymulowaniu funkcji psychofizycznych u dzieci w wieku 10–12 lat. Są to zadania rozwijające: percepcję wzrokową (spostrzegawczość, analizę i syntezę, pamięć wzrokową) koordynację wzrokowo-ruchową koncentrację uwagi sprawność grafomotoryczną orientację przestrzenną i wyobraźnię percepcję słuchową. Wiele zadań ma także wartość poznawczą. Treści są tak dobrane, aby stanowiły dla uczniów miłą rozrywkę, a ich układ jest zgodny z cyklem roku szkolnego” (ze Wstępu)
Proponowane w książce ćwiczenia umożliwiają stopniowe pokonywanie trudności w czytaniu i pisaniu dzieciom, które ze względu na obniżoną sprawność widzenia i spostrzegania mają w tym zakresie ograniczenia. Publikacja składa się z kilku części: Analiza wzrokowa, Synteza wzrokowa, Stałość spostrzegania: porównywanie kształtu i wielkości, Spostrzeganie stosunków przestrzennych.Podane propozycje zadań można wykorzystywać w rewalidacji wzroku, na zajęciach korekcyjno-kompensacyjnych lub wyrównawczych. Ćwiczenia te poprawiają nie tylko percepcję wzrokową, ale także doskonalą koncentrację uwagi, koordynację wzrokowo-ruchową, logiczne myślenie. Zadania składają się z części graficznej i części literowej. Powinny być wykonywane pod kierunkiem terapeuty, nauczyciela bądź rodzica.
Pierwsze polskie wydanie najważniejszej publikacji poświęconej tematyce rozpowszechniania nowych idei i pomysłów. Everett M. Rogers wyjaśnia, w jaki sposób innowacje rozprzestrzeniały się za pośrednictwem wybranych kanałów komunikacji.Książka stanowi klasyczną pozycję nie tylko dla badaczy społecznych, ale równieżwśród ekspertów z dziedziny foresightu. Nowość innowacji nie oznacza tylko związanej z nią nowej wiedzy. Ktoś mógł wiedzieć o innowacji już od jakiegoś czasu, ale nie zajął wobec niej pozytywnej ani negatywnej postawy, nie przyjął jej ani nie odrzucił. Nowość innowacji można więc wyrazić w kategoriach wiedzy, postawy albo decyzji o jej przyjęciu.Everett M. Rogers Dzieło Rogersa stara się odpowiedzieć na wiele pytań, które w globalnym świecie stawiane są nie tylko przez naukowców, ale też wszystkich z uwagą przyglądających się zmianom zachodzącym w rzeczywistości. Dlaczego jedne tendencje, nowinki, pomysły przyjmują się, inne sprawiające wrażenie absolutnie odkrywczych, nowatorskich i przełomowych blakną, są zapominane czy wręcz odrzucane? Co ma na to wpływ? Czy można wypracować algorytm takiego działania? Jakie etapy i jakie czynniki na poszczególnych etapach decydują o powodzeniu innowacji bądź jej fiasku?Rafał Wiśniewski
„Czym jest dzieciństwo? Nieustającym problemem dla zajętego dorosłego, zmęczonego coraz bardziej absorbującymi sprawami, Nie ma miejsca na dzieciństwo w ciasnych mieszkaniach nowoczesnych miast, gdzie tłoczą się rodziny. Nie ma miejsca na ulicach, ponieważ coraz więcej tam samochodów, a chodniki z kolei zapełnili spieszący się przechodnie. Dorośli nie mają czasu, aby zajmować się dziećmi, są zbyt pochłonięci swoimi pilnymi obowiązkami”. „Sekret dzieciństwa” to tekst przekrojowy dotyczący metody Montessori. Skupia się na tym, jak kształtuje się relacja dorosły – dziecko, niezależnie od tego, czy jest się nauczycielem, czy rodzicem. Spostrzeżenia opierają się na bezstronnej obserwacji tego, jak dziecko zachowuje się w swoim otoczeniu. Należy pamiętać, że dziecko nie jest obcym człowiekiem, na które dorosły może patrzeć jedynie zewnętrznie, kierując się obiektywnymi kryteriami. Dzieciństwo to najważniejszy element dorosłego życia: element budujący. Maria Montessori (1870–1952) – włoska lekarka i pedagożka, która pod wpływem doświadczeń pracy z dziećmi z problemami i ubogimi stworzyła nową metodę wychowawczą. Jej podstawą jest nieskrępowany rozwój dzieci na różnych płaszczyznach zgodnie z ich indywidualnymi potrzebami i możliwościami.
Zwykle, gdy dowiaduję się, że Carol Gray pracuje nad nową publikacją, nie mogę się doczekać chwili, w której będę mógł przeczytać, co nowego ma do powiedzenia na temat tego, jak dzieci z ASD postrzegają i odbierają świat. Wiem, że innowacyjne pomysły i strategie jej autorstwa wykorzystam w praktyce klinicznej, a publikację będę polecał nauczycielom, rodzicom i współpracownikom. Czytając Nowe historyjki społeczne jeszcze przed ich oficjalnym wydaniem, pomyślałem sobie: "Carol, znowu ci się udało!", trzymałem bowiem w dłoniach kolejną wyjątkową pozycję, dzięki której dzieci z ASD lepiej pojmą siebie i swoje miejsce w społeczeństwie. Carol doskonale rozumie świat osób z autyzmem oraz jednostek neurotypowych, a jej historyjki przydają się obu stronom, wspierając wzajemne zrozumienie, komunikację i akceptację.Z PRZEDMOWY dr. Tony'ego AttwoodaW środku znajdziesz pogrupowane tematycznie historyjki z następujących działów:Historyjki ucząZmianaBłędyJa i moje uczuciaŚwięta i prezentyUmiejętności interpersonalne i przyjaźńDręczenieZrozumieć dorosłychDom i otoczenieSzkołaPlaneta Ziemia.Historyjki społeczne nareszcie po polsku. Metoda opracowana przez Carol Gray, choć prosta, okazuje się zaskakująco skuteczna w usprawnianiu funkcjonowania społecznego osób ze spektrum autyzmu.Co znajduje się na płycie CD?Na dołączonej do książki płycie CD (przeznaczonej do uruchomienia na komputerze PC) znajdują się dwa zestawy historyjek. Pierwszy z nich zawiera wybrane historyjki w formacie PDF, które można wydrukować na własny użytek w domu lub dla potrzeb prezentacji szkolnej mającej na celu przekazanie uczniom jakiejś umiejętności. Drugi zestaw historyjek zawiera pliki z programu Microsoft Word bez formatowania tekstu i ilustracji. Historyjkę w tej wersji, można wykorzystać, modyfikując ją np. poprzez dodanie własnych zdjęć lub ilustracji. W tych plikach brakuje oryginalnych zdjęć ze względu na ograniczenia związane z prawami autorskimi.
Przewodnik dla każdego, kto chce wprowadzić dziecko w świat literNiniejsza publikacja w przystępny, przejrzysty i zaskakująco prosty sposób przedstawia krok po kroku efektywną metodę poznawania liter przez dziecko. Prezentowana metoda opiera się ona na założeniach mnemotechniki i pozwala na ukonkretnienie materiału abstrakcyjnego, jakim są litery. W książce wykorzystano mnemotechniczną zasadę skojarzenia i podobieństwa kształtu litery do kształtu dobrze znanego zwierzęcia, przedmiotu, znanej rośliny lub osoby.
Ralph Linton (1893-1953) - amerykański socjolog, kulturoznawca, antropolog kultury, prof. Uniw. Columbia i Yale, prowadził badania terenowe społeczności pierwotnych,na Madagaskarze, autor kilku książek i setek artykułów naukowych. "Kulturowe podstawy osobowości" to obok "Study of Man" jedna z jego najważniejszych książek. Zajmuje się w niej relacjami, związkami kultury z osobowością oraz twierdził - jak pisze prof. Szacki (w :Historia myśli socjologicznej") - iż żadna jednostka nie zna i nie może znać całości kultury, w jakiej uczestniczy; nie wyraża w swym zachowaniu wszystkich jej wzorów. Każde społeczeństwo, poczynając od najbardziej prymitywnych, dzieli swych członków na różne kategorie, a każdej z tych kategorii odpowiadają inne "sektory kultury". Z każdą z tych kategorii związane są inne oczekiwania, każda specjalizuje się w innym rodzaju działalności. Uczestnictwo jednostki w kulturze uwarunkowane jest przez jej miejsce w strukturze społecznej, czyli przez jej status. I dodaje: Wpływ zbiorowości na jednostkę okazywał sięzwiązany nie tylko z istnieniemwspólnej kultury, ale i ze zróżnicowaniem oczekiwań kierowanych pod adresemposzczególnych członków społeczeństwa zależnie od ich statusu. Mimo upłuwu lat tezy Lintona ciągle wydają się aktualne, a jak pisał autor: Badania nad jednostką, kulturą i społeczeństwem oraz ich różnorodnymi wzajemnymi współzależnościami są odpowiedzią na antyczne wezwanie: Człowieku, poznaj samego siebie. Książka Lintona probuje spełnić to wezwanie.
Platon (427 p.n.e.- 347 p.n.e.) - grecki filozof, uczeń Sokratesa, założyciel Akademii, twórca idealizmu i racjonalizmu. Mozna wręcz powiedzieć, że nie byłoby filozofii bez Platona. Napisał 35 dialogów. Laches, czyli O odwadze; Charmides, czyli O umiarkowaniu; Lyzis, czyli O przyjaźni to dialogi zaliczane do wczesnego okresu twórczości Platona i są to dialogi sokratyczne, co w tym wypadku oznacza, iż są one nakierowane na kwestie etyczne. I. LACHES (dialog o odwadze; majeutyczny)(Określenie majeutyczny wywodzi się od greckiego słowa majeutikos, oznaczającego położniczy. Sokrates wskazywał (np. w Teajtecie), że podobnie jak jego matka położna maja) pomagająca przyjść na świat dzieciom tak i on jest tylko tym, który sam wiedzy nie posiada,ale za to pomaga jej przyjść na świat, wydobywa ją od rozmówcy).Laches stanowi naturalne wprowadzenie do grupy siedmiu dialogów granicznych, lokujących się między Gorgiaszem a dialogami średnimi (Ucztą, Fedonem i Państwem) to właśnie tutaj jest miejsce na znaczące rozwinięcie Platońskiej myśli.Owe dialogi graniczne to: Laches, Charmides, Eutyfron, Protagoras, Menon, Lizys i Eutydem; tworzą dość zróżnicowaną grupę dialogów: być może jedyne, co je łączy, to ich aporyczna struktura.II. CHARMIDES (dialog o umiarkowaniu; badawczy)(Charmides należy do dialogów diegematycznych (diegematyczny opowiedziany, narracyjny;od gr.diegemenos opowiedzieć); Diogenes Laertios zaliczył Charmidesa do dialogów peirastycznych (peirastyczny badawczy, kuszący, próbujący, sprawdzający; od gr. peirastikos)).W dialogu funkcję narratora pełni Sokrates, ale ponieważ relacjonuje on rozmowę, w której brał udział, jest więc także jednym z bohaterów dialogu.Obok zaskakującego doboru rozmówców największą osobliwościąCharmidesa jest znajdująca się w centrum poruszanej tu problematyki wysoce niejednoznaczna teza, że umiarkowanie (sophrosyme rozwaga, opanowanie) jest wiedzą o samej sobie, wiedzą o wiedzy czy też samowiedzą, a nie wiedzą o czymś innym.III. LIZYS (dialog o przyjaźni; majeutyczny)(Lizys należy do dialogów diegematycznych (diegematyczny opowiedziany, narracyjny; od gr.diegemenos opowiedzieć); Diogenes Laertios zaliczył Lizysa do dialogówmajeutycznych (majeutyczny od greckiego słowa majeutikos oznaczającegopołożniczy). O kontrowersjach, jakie budzi i budził Lizys zaklasyfikowany do dialogów mniejszych,określanych jako wczesne, sokratyczne czy aporyczne, szeroko napisano w przypisie 137).Podobnie jak w Charmidesie, tak i w Lizysie funkcję narratora dialogu pełni Sokrates; i znów, tak jak w Charmidesie, Sokrates występuje w podwójnej roli: i jako relacjonujący rozmowę, i jakoowej rozmowy uczestnik.
W muzeach naukowych i centrach nauki na całym świecie wielu edukatorów przyjmuje i bawi gości na różne sposoby. Są oni obecni w salach wystawowych, często noszą kolorowe t-shirty, odpowiadają na pytania odwiedzających, tłumaczą, w jaki sposób eksponaty muszą być używane, aby dobrze działały. W przypadku grup zorganizowanych animatorzy zazwyczaj biorą je pod swoją opiekę i towarzyszą im podczas wizyty oraz korzystania z różnych atrakcji. W laboratoriach edukacyjnych przeprowadzają demonstracje lub zajęcia eksperymentalne, śledzą ich wykonanie, podpowiadają kolejne czynności. Z okazji np. festiwali lub wystaw organizują publiczne występy, ich praca przypomina czasami działania animatorów czasu wolnego lub artystów scenicznych. [...] Kompetencje informatyczne, pragmatyczne, komunikacyjne, współdziałania łączą się z kreatywnymi oraz moralnymi i są potrzebne każdemu edukatorowi wspierającemu podopiecznych w poznawaniu świata.Fragment Wstępu
Książka dra Jakuba Prusia przynosi bardzo szeroko i wnikliwie zakrojone rozpoznanie nowego typu argumentu określonego przez Autora mianem argumentu semantycznego, przedstawia liczne przykłady zjawiska oraz kryteria oceny. Dr Marcin Będkowski Celem pracy jest rozwiązanie ważnych problemów wyrażonych w następujących pytaniach: Jak są zbudowane argumenty semantyczne (ich definicja i struktura)? Jak można uporządkować takie argumenty? Kiedy wolno je uznać za mocne, a kiedy za słabe (kryteria ich oceny)? Dr hab. Robert Kublikowski Jestem przekonany, że omówienia takich argumentów mogłyby (a nawet powinny) znaleźć się w podręcznikach do logiki czy też opracowaniach dotyczących krytycznego myślenia. Zrozumienie istoty argumentów semantycznych, a przede wszystkim zdanie sobie sprawy z nadużyć, jakie mogą się w związku z nimi pojawić, to sprawy niezwykle istotne z punktu widzenia szeroko rozumianej kultury logicznej. Dr hab. Krzysztof A. Wieczorek, prof. UŚ
Autorki książki w sposób wielowymiarowy i interdyscyplinarny ukazują praktyczne zastosowanie badań etnograficznych w obszarze poznawczym, kształcącym i terapeutycznym. W sposób czytelny i przekonywujący prezentują rolę autoetnografii w kształceniu refleksyjnych praktyków oraz transformacji nauczycieli, którzy podjęli takie badania. Również w procesie kształcenia studentów zaprezentowane i użyte w pracy narzędzia powinny być częściej wykorzystywane, dając możliwość pogłębionego uczenia się i doskonalenia osobistego. Rekomenduję monografię jako lekturę zarówno dla studentów i nauczycieli, jak i badaczy eksplorujących w różnych dziedzinach naukowych i zawodowych. Dr hab. Bożena Majerek, prof. UPJPII W książce Autoetnografia w praktyce pedagogicznej autorki omawiają znaczenie badań autoetnograficznych, które mają m. in. służyć połączeniu nastawienia praktycznego z podejściem autorefleksyjnym. Ta metoda ma charakter stosunkowo uniwersalny, gdyż pozwala na badanie grup kulturowych podobnych do badacza, jak również różniących się od niego. Metodę tę charakteryzuje krytycyzm, interdyscyplinarność, refleksyjne badanie samego siebie i swojego podejścia do badanych zagadnień oraz unaukowienia subiektywności własnych przekonań badacza, które jak się okazuje mogą być częściowo włączone w obszar metody naukowej. Pokazanie w praktyce badawczej, w jaki sposób możliwe jest wyjście poza wąskie, scjentystyczne rozumienie nauki, bez zagubienia istoty nauki jest cennym wkładem tej metody zastosowanej do badań przedstawionych w recenzowanej książce. Dr hab. Wiesław Wójcik, prof. UJD
Naucz dzieci, jak dbać o zdrowie psychiczne, wykorzystując gry i zabawyMózg dziecięcy jest organem znajdującym się w stanie ciągłego rozwoju, który przebiega najlepiej, gdy stymulowany jest przez gry i zabawy, a nie rozmowę. Jak powiedział Fred Rogers: "O zabawie często mówi się tak, jakby była ulgą od poważnej nauki. Ale dla dzieci zabawa to właśnie poważna nauka". Na bazie takiego rozumowania powstała koncepcja terapii przez zabawę, mogąca służyć dziecku pomocą w radzeniu sobie z problemami emocjonalnymi poprzez naukę nowych umiejętności przydatnych do uporania się z nimi. Zamiast rozmawiać z dzieckiem o tym, jak rozwiązywać problem, zapraszamy je do zabawy, która umożliwi mu przećwiczenie i szybszą naukę stosownych umiejętności.Terapia zabawą to potężne narzędzie, które łączy przyjemne z pożytecznym: pozwala zadbać o rozwój dziecka i zaradzić ewentualnym trudnościom, a jednocześnie miło spędzić czas. Książka Gry terapeutyczne dla dzieci pozwoli specjalistom i opiekunom wdrożyć to podejście terapeutyczne w pracy z osobami w wieku od 8 do 12 lat. Publikacja zawiera wiele ciekawych i przyjemnych ćwiczeń, które mają na celu przygotowanie dzieci do radzenia sobie z blaskami i cieniami życia.ODNIEŚ SIĘ DO NAJCZĘSTSZYCH PROBLEMÓWWykorzystaj terapię zabawą, aby zaradzić najczęstszym trudnościom, z którymi mierzą się dzieci (lęk, przemoc rówieśnicza, niska samoocena, żałoba).FRAJDA DLA KAŻDEGOOdkryj 100 ekscytujących gier wymagających ruchu, wykorzystania wyobraźni i uwolnienia kreatywności. Na pewno znajdziesz coś dla każdego dziecka!POŻYTECZNA ZABAWAUtrzymaj zaangażowanie dzieci dzięki zamieszczonym w książce wskazówkom oraz pytaniom do omówienia. Korzystając z nich, łatwiej podkreślisz cel każdego ćwiczenia.
Eseje zebrane przez Kumiko Fujimurę-Fanselow rzucają światło na wyzwania, ograniczenia i niesprawiedliwości, z którymi borykają się kobiety, społeczność LGBTQ+ oraz mniejszości etniczne. Osoby autorskie, mierząc się ze stereotypowym obrazem społeczeństwa japońskiego, prezentują kalejdoskop ludzkich historii: par lesbijskich z początku XX wieku, „kobiet pocieszycielek” czy zapaśniczek zmagających się z obrazem własnego ciała. Przybliżają różne oblicza pracy seksualnej, polityki migracyjnej, utrzymujących się nierówności ekonomicznych, a także ruchu wyzwolenia mężczyzn. Książka pokazuje, jak Japonia radzi sobie z dynamicznym i nieuchronnym procesem społecznych transformacji. Zmieniając Japonię to cenne źródło wiedzy dla każdego, kto interesuje się współczesnym społeczeństwem japońskim oraz tematyką równości płci i feminizmu. Monografia, napisana przystępnym językiem, reprezentuje głosy różnych środowisk – zarówno aktywistycznych, jak i akademickich.
"Feminizm przychodzi falami. Po każdym przypływie praw kobiet, LGBTQ+ czy mniejszości etnicznych nadchodzi wymuszony przez siły konserwatywne brutalny odpływ usiłujący unieważnić to, co zostało wywalczone. Patriarchat to twierdza, która nie pada po jednym ataku, dlatego tak ważne jest nieustanne podkopywanie jej fundamentów. Zrozumienie przypadku Japonii daje ciekawą perspektywę – widzimy, jak feministyczna fala wzmaga się i zalewa nowym porządkiem stare bastiony. I jak każdy kolejny odpływ zabiera ze sobą coraz mniejsze fragmenty wywalczonej wolności. Twierdza z piasku stopniowo traci na znaczeniu. Japonia, mimo za ciasnych bucików na stopach dawnych gejsz, rodzi się na nowo: przyjazna kobietom, LGBTQ+ i innym marginalizowanym, wykluczonym osobom". Agnieszka Szpila, autorka powieści Heksy "Obowiązkowa lektura dla wszystkich zafascynowanych prawdziwym obliczem tego kraju, którzy nie boją się poznawać problemów napotykanych przez kobiety i osoby z grup marginalizowanych w japońskim społeczeństwie". dr Joanna Puchalska, Instytut Bliskiego i Dalekiego Wschodu Uniwersytetu Jagiellońskiego Kumiko Fujimura-Fanselowuzyskała tytuł doktory w dziedzinie edukacji porównawczej i międzynarodowej w Columbia University. Jest profesorką edukacji i studiów kobiecych na Toyo Eiwa University w Tokio, gdzie pracuje od ponad dwudziestu lat. Interesuje ją przede wszystkim badanie i opracowywanie sposobów nauczania/uczenia się, które sprzyjają krytycznemu myśleniu i świadomości nie tylko kwestii kobiecych, ale też zagadnień praw człowieka w ogóle. Oprócz monografii Japanese Women: New Feminist Perspectives on the Past, Present, and Future (1995), współredagowanej z Atsuko Kamedą, opublikowała liczne prace na temat pedagogiki feministycznej, kształcenia ustawicznego kobiet, żeńskich college’ów i japońskiego szkolnictwa wyższego.
Coraz liczniejsze dowody potwierdzają korzyści, jakie przynosi wysokiej jakości interwencja rodzicielska nastawiona na kształtowanie umiejętności społecznych i komunikacji dla dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu w wieku do 5. roku życia.W jaki sposób psycholodzy mogą nauczyć rodziców, jak efektywnie stwarzać okazje do nauki podczas codziennych domowych zajęć? Autorki niniejszej książki - światowej klasy ekspertki - opisują rolę coacha w tym procesie oraz przedstawiają kompleksowy zestaw wskazówek, jak nawiązać skuteczną współpracę z rodzicami dla dobra dziecka i odpowiednio wspierać rodzinę: co robić, kiedy, jak i dlaczego. Czytelnicy dowiedzą się, jak:zaplanować sesje coachingu dla rodziców dzieci z autyzmemwłaściwie rozpoznać potrzeby dzieckarozwijać zaangażowanie dziecka poprzez zabawępogłębiać wiedzę rodziców, jak mogą mądrze wspierać rozwój umiejętności dziecka podczas codziennych czynności.Publikacja zawiera materiały dla rodziców przeznaczone do kopiowania, w tym obszerną Kartę obserwacyjną P-ESDM dla niemowląt i małych dzieci z autyzmem, idealną do wykorzystania podczas kontaktu zdalnego (teleporady). Nabywcy książki otrzymają również dostęp do materiałów elektronicznych, które można pobrać ze strony internetowej, a następnie wydrukować w wygodnym formacie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
