Książka pozwala zapoznać się pokrótce z głównymi ideami ogromnego dzieła Eliadego. Jest to wprowadzenie do historii religii, które dla zwięzłości pomija kontekst kulturowo-historyczny. W zamian licznymi przykładami ze wszystkich stron świata i ze wszystkich epok ilustruje stworzoną przez Eliadego koncepcję religii i jej miejsca w ludzkim świecie.

Metamorfozy i muzea to praca z zakresu filozofii kultury dotycząca przede wszystkim modi bycia-człowieka-w-świecie. Kultura przedstawiona jako podstawowe środowisko człowieka staje się nie tylko źródłem jego osobowości, ale również egzystencjalnym wyzwaniem, które w pełni świadoma swych projektów jednostka musi podjąć. Bycie w kulturze oznacza zatem ?przepracowanie? doświadczenia świata jak i samego podmiotu. Andre Malraux w omawianym w tej monografii wielowątkowym dziele analizuje podstawowe pojęcie metamorfozy, czyli wszechstronnego modelu interpretacyjnego tego, co filozofowie egzystencji i późniejsi antropolodzy kultury (tak świetnie zaprezentowani w niniejszej pracy) nazwali avanture d? existence tj. wolności ludzkiej, unaoczniając przygodę egzystencji w świecie, jak i zmiany zachodzące w samej kulturze, jej kodach, paradygmatach i symbolach. Z kolei metafora muzeum zarówno w światopoglądzie Malraux jak i w prezentowanych tu koncepcjach Clifforda Geertza i Jamesa Clifforda nie tylko stanowi przestrzeń ekspozycji obiektów kulturowych, ale w sensie metaforycznym staje się przedstawieniem samej kultury. Niniejsza pozycja krytycznie rekonstruuje poglądy A. Malraux, zestawiając je z ideami Clifforda Geertza i Jamesa Clifforda, w perspektywie koncepcji kultury jako fenomenu nadrzędnego w stosunku do egzystencji człowieka. Metamorfozy i muzea to również próba uporządkowania specyficznego doświadczenia człowieka, jako rzucenia-w-świat-kultury ? jej zmienności i projektującej historii. Z recenzji wydawniczej dr hab. Piotra Mroza

Przedstawić osobę ludzką, jedyną i bezcenną w oczach Boga, w królewskiej godności kapłańskiej, do uczestnictwa w której zaprasza nas święty Piotr, a także w łasce, jaką może jej dać sakrament małżeństwa ze swoimi tajemniczymi, symbolicznymi bogactwami; nauczyć się otwierać wspólnie Biblię ? zamknięta, jednoczy chrześcijan, otwarta ? wywołuje spory, sprawić, by Biblia stała się drogą jedności; dać się ogarnąć adoracji liturgicznej Boga ? źródła wszelkiego Piękna, nawet jeśli w naszych czasach Piękno nie znajduje się w centrum artystycznych poszukiwań; raz jeszcze podjąć rozważania celów ostatecznych, gdyż może one właśnie są zasadniczym powodem braku jedności ? oto najważniejsze tematy, które podjął Paul Evdokimov, jedna z czołowych postaci Kościoła prawosławnego we Francji. Niniejsza książka pozwala dotrzeć do głębi myśli, która zawsze będzie dążyć do tego, by połączyć bogactwa chrześcijańskiego Wschodu i Zachodu, gdyż ?Kościół nie może być podzielony: wbrew pozorom tajemnicza, niepodzielna jedność trwa?.

Eutanazja (nie) godna śmierć - kolejny film z serii Uwaga życie! zatrzymuje się na ważnym problemie, który dziś przybiera niepokojące rozmiary. Jakie argumenty mają zwolennicy eutanazji i czy na pewno nie ma alternatywy dla ich racji? Czy rzeczywiście zdajemy sobie sprawę z zagrożenia, jakie niesie ze sobą legalizacja niegodnej śmierci? Dlaczego eutanazja nie może być lekarstwem na cierpienie? Na te i szereg innych pytań odpowiadają w filmie lekarze, etycy, autorytety moralne, a także osoby z życia publicznego i młodzież. Edukacyjnej warstwie filmu towarzyszy krótka etiuda w poruszający sposób ukazująca dylematy, przed jakimi często stają ludzie starsi i ich opiekunowie. Filmy edukacyjne z serii: Uwaga życie! adresowane są przede wszystkim do młodzieży szkół gimnazjalnych i średnich. Pokazują problemy współczesnego świata, z którym spotykamy się na co dzień. Filmy są doskonałą pomocą dydaktyczną dla wychowawców w szkole, ale stanowią również interesujący materiał dla indywidualnych odbiorców, poszukujących odpowiedzi na nurtujące problemy codziennego życia.

Gniew, marginalizowany współcześnie jako wstydliwe nieopanowanie, zasługuje na psychopolityczną rehabilitację, stosownie do roli elementarnej siły sprawczej historii. Ujmując politykę jako sztukę zarządzania afektywną irytacją, Sloterdijk kreśli historię politycznych funkcjonalizacji gniewu: począwszy od chrześcijańskiego wynalazku metafizycznego banku gniewu poprzez komunistyczne banki światowe gniewu aż po uderzającą dziś nieporadność zbiórki gniewu na skalę ponadlokalną. ?Gniew, jak się zdaje, nie chce się już uczyć. Nie nabrał rozumu, a rozum nie nabrał gniewu.? Wykształcenie kultury cywilizowania i kanalizowania gniewnych energii staje się obecnie ? zdaniem filozofa ? stawką naszego przetrwania.

Celem niniejszej książki jest ukazanie filozoficznych podstaw, na których wspiera się teoria komunikacji Habermasa. Istotę teoretycznego zamysłu twórcy Teorii działania komunikacyjnego należy, jak się zdaje, ująć w kategoriach zmiany paradygmatu, o czym zresztą przekonany jest sam jej autor. Nie chodzi przy tym o to, by posługiwać się tym wieloznacznym terminem w jakimś bardzo mocnym sensie, co mogłoby zostać uznane za podejrzaną i gołosłowną deklarację zasadniczych zmian w obrębie filozoficznego dyskursu. Używanie terminu paradygmat jest zasadne z kilku powodów. Po pierwsze, chodzi o wyraźne uwypuklenie odejścia od tradycji filozofii świadomości. Po drugie - o wskazanie, że szczegółowa i zarazem krytyczna analiza złożonych relacji pomiędzy podmiotami życia społecznego wymaga zasadniczo nowego podejścia. Po trzecie wreszcie, komunikacyjna teoria racjonalności, łącząca dwa dobrze już ugruntowane w naukach społecznych paradygmaty - systemowy oraz Lebenswelt, wskazując na fundamentalne znaczenie racjonalności komunikacyjnej, wyznacza ramy konceptualne nowej teorii działania, na tyle odmiennej od swych poprzedniczek, że można tu mówić o zmianie paradygmatu. Działanie, mówiąc najogólniej, w komunikacyjnie ustrukturowanym wymiarze intersubiektywności przestaje być dla podmiotów działaniem w oparciu o własny tylko świat wewnętrzny, lecz czerpie pojęcia, sensy, cele, motywacje i wyobrażenia z obszaru wspólnego wszystkim istotom uspołecznionym. Tomasz Maślanka

Książka jest próbą przybliżenia polskiemu czytelnikowi najważniejszych koncepcji dotyczących istoty i roli państwa, jakie stworzył dominujący w Chinach, a także w innych krajach Dalekiego Wschodu, nurt myśli filozoficznej - konfucjanizm. Idee, jakie uformowały się w nim w epoce dynastii Zhou, legły u podstaw całej chińskiej kultury politycznej i do dziś obecne są w świadomości społecznej oraz w działaniach elit rządzących. Państwo, uznawane w filozofii konfucjańskiej za nadrzędne wobec wszystkich innych wartości indywidualistycznych i społecznych, współcześnie nadal zajmuje centralne miejsce w myśleniu Chińczyków. Przedstawienie w niniejszej pracy takiej właśnie wizji państwa, jakże odmiennej od tej funkcjonującej w świecie kultury śródziemnomorskiej, stanowi kolejny krok w lepszym poznaniu cywilizacji Orientu.

Johan Huizinga (1872-1945), z wykształcenia orientalista, przez dziesiątki lat profesor historii kultury na uniwersytecie w Lejdzie (Holandia), jest szeroko znany w świecie jako autor dwóch przede wszystkim dzieł: Jesień średniowiecza (1919) i właśnie Homo ludens. Ta ostatnia książka, choć opublikowana w 1938 roku, do dziś fascynuje historyków i filozofów kultury świeżością i odkrywczością spojrzenia, czego dowodem jest nowa dziedzina badawcza zainicjowana pod koniec XX wieku: ludologia. Autor wskazuje na grę-zabawę jako element kultury konstytutywny dla wielu jej dziedzin. Zabawa nie jest tu zwykłą rozrywką, lecz współzawodnictwem, rywalizacją, która z czasem przybrała instytucjonalne formy. Huizinga wynajduje nowe słowo "ludiek" na oznaczenie niuansów tego "ludycznego" charakteru ludzkiej kultury. Nie twierdzi, że kultura jest wprost "zabawą", lecz w subtelny sposób wywodzi z "ludycznych" poczynań człowieka najrozmaitsze zjawiska kulturowe - od wojny i prawa po naukę, poezję i sztukę. "Ludyczność" współokreśla kształt dzieła stworzonego przez homo faber.

Autor diagnozuje dziejową sytuację człowieka w dobie cywilizacji technicznej i dominacji "ontoteologii". Zajmuje stanowisko w kwestii miejsca i roli metafizyki w ludzkim myśleniu, wypowiada się o "Bogu filozofów" odległym od "boskiego Boga". Do Boga filozofów człowiek "ani nie może się modlić, ani mu się ofiarować", "padać w trwodze na kolana", "muzykować ani tańczyć". Postulując "bezbożne myślenie", porzucenie ontoteologii i powrót w "istotę metafizyki", Heidegger wypowiada się w swoim trudnym języku o fundamentalnych kwestiach nurtujących dzisiejszego człowieka.

Amerykański filozof William James (1842-1910) położył "Odmianami..." podstawy pod nową dziedzinę nauki - psychologię religii. Jednak nie akademicki, lecz ludzki, życiowy wymiar tego dzieła sprawił, że wkrótce po publikacji w 1902 roku przełożono je na główne języki europejskie, a oryginalna wersja angielska ma już kilkadziesiąt wydań. Autor rozważa "doświadczenie religijne", a nie "religię" czy wprost jakieś konkretne wyznania jako takie.

Druga książka autora o Sokratesie jako filozofie i nauczycielu, jak też magu, triksterze i zwodzicielu. Jako autsajder i ekscentryk był kapłanem inicjującym uczniów w sekretne nauki i specjalistą od sacrum, pokazującym jak dokonać transformacji umysłu. W tej roli Sokrates jest pierwowzorem dzisiejszej neuronauki, który łączył praktyki magiczno-religijne z dociekaniami filozoficznymi. Sokrates był postacią charyzmatyczną, prowadzącą ascetyczny tryb życia, wchodzącą w stany ekstatyczno-transowe, miał dar prekognicji. Dla uczniów był bardziej mistrzem duchowym niż nauczycielem filozofii. Kierując się głosem dajmoniona, przekazywał lecznicze modlitwy, tłumaczył wróżby i sny. Znał nauki orfickie, był wtajemniczony w misteria korybantów, miał związek z bóstwami żeńskimi (nimfami, muzami), praktykował medytację związaną ze śmiercią. Był psychagogiem, któremu przypisywano umiejętność prowadzenie dusz po śmierci. Polecamy także książkę "Sokrates nieznany" tego samego autora.

Książka jest próbą przypomnienia koncepcji filozoficznych neokantysty Hansa Vaihingera. Jego pogląd krytycznego pozytywizmu i system filozofii „jak gdyby” wymykały się wszelkim klasyfikacjom, bo stanowiły próbę pogodzenia często odmiennych rozstrzygnięć w kwestii poznania, nauki i rozumienia podmiotowości. Dziś ta kontrowersyjna myśl odbierana jest jako synteza wielu poglądów kształtujących świadomość filozoficzną XIX i XX wieku – w doskonały sposób wyraża ducha epoki, w której tworzył Vaihinger.

Od uchwalenia w dniu 6 września 2001 r. ustawy - Prawo farmaceutyczne Główny Inspektor Farmaceutyczny wydał kilkaset decyzji dotyczących zgodności bądź niezgodności z prawem reklam produktów leczniczych. Znajomość powyższego orzecznictwa umożliwia skuteczne i efektywne prowadzenie reklamy tych produktów, przy użyciu legalnych, a jednocześnie optymalnych marketingowe form i treści. Przedstawiona publikacja stanowi kompendium wiedzy z tej dziedziny - jej podstawą nie są bowiem teoretyczne wywody na temat możliwych interpretacji przepisów prawa, ale dogłębna analiza treści decyzji administracyjnych. Decyzje dotyczące reklamy w wielu przypadkach są publikowane w Biuletynie Informacji Publicznej. Jednakże, na potrzeby przygotowania niniejszego opracowania, autorzy uzyskali dostęp również do decyzji dotychczas nieopublikowanych. Dzięki temu zawiera ono unikalną wiedzę i pozwala poznać praktyczne aspekty wykładni przepisów prawa dokonywanej przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego. Cytowane decyzje zostały ułożone tematycznie, tak by ułatwić korzystanie z publikacji i uczynić ją jak najbardziej efektywnym i przyjaznym źródłem wiedzy. Każdy z rozdziałów został opatrzony krótkim komentarzem, który ma na celu przywołanie podstawy prawnej i podsumowanie dotychczasowego orzecznictwa z danego zakresu. Zastosowany układ decyzji ułatwi czytelnikom wgląd do najbardziej aktualnego stanowiska inspekcji farmaceutycznej i zapoznanie się z ewentualnymi zmianami jej poglądów na przestrzeni czasu.

Dlaczego chodzi nam akurat o ?kult wyobraźni?? Czyżby dlatego, że ?rozum śpi?? Otóż niezupełnie. Ten ostatni na pewno - na swój sposób - czuwa nieustannie nawet gdy o tym nie wiemy. To wyobraźnia działa jak życie poety: poetą się nie jest - nim się BYWA. Czy istnieją takie zasady, wedle których możemy mówić, że wyobraźnia stanowi podstawę naszych przedstawień rzeczywistości w sferze biznesu? Na pewno tak; temu ważkiemu problemowi poświęcam całą pracę. Nie chodzi tutaj oczywiście o żadną teorię, czy paradygmat. Chodzi głównie o właściwą artykulację wyobraźni np. w komunikacie reklamowym. O modyfikację utrwalonych i nieco skostniałych pojęć, np. w dziedzinie jakości życia, estetyki itp. Chodzi także o używanie całkowicie nowych pojęć, które powstają chociażby w sferze NOWYCH MEDIÓW i które mogą dać bogatszy i wyrazistszy obraz tego, co obiecuje producent w sferze nowych produktów, usług, pomysłów, idei i technologii. Takie nowe podejście do znanych kwestii może uruchomić nawet NOWE LOGIKI, jak logika emocji, potrzeby, motywacji itp. A może wyobraźnia stanowi remedium na wszystkie nasze życiowe niepewności? Tę tezę postaram się dowieść w dalszych rozważaniach. Wszystkie te i inne przesłanki wspomagają i w ogóle umożliwiają dekonstrukcje, czy też dezorganizację zastanych hierarchii wartości, potrzeb, marzeń, pragnień itp. Wymagają te zjawiska NOWEGO OPISU i to być może w innych kategoriach pojęciowych. Wymaga taka nowatorska DEKOMPOZYCJA ukształtowania się nowego rozumienia zawiłości naszego świata. Nowej jego interpretacji, co trąci już nie tylko biznesem, ale wręcz swoistą filozofią nowego biznesu. Na koniec tych propozycji pozostaje kwestia ich OCENY. Wszystkie te procesy, procedury, opcje i koncepcje opieraja się na fundamentalnych dla wszelkiego komunikowania zbiorze takich pojęć, jak: DYSKURS, NARRACJA i KONTEKST.

Celem tej pracy jest zaprezentowanie i interpretacja poglądów fenomenologa, który umieścił problematykę ludzkiego ciała w centrum rozważań filozoficznych. Michel Henry utożsamił ciało ludzkie z bytem absolutnym, stanowiącym podstawę i warunek wszystkiego, co istnieje, wszystkiego, co doświadczalne.

W społeczeństwach zachodnich nie potrafimy już żyć skromnie. Mamy zbyt dużo dóbr materialnych, zbyt wielki wybór, nadmiar pragnień i pokarmu. Wszystko marnujemy, niszczymy. Używamy nakryć stołowych, długopisów, zapalniczek, aparatów fotograficznych jednorazowego użytku. Ich produkcja powoduje zanieczyszczenie wody i powietrza, całego środowiska. Z własnej woli zaprzestań już teraz marnotrawstwa, zanim zostaniesz do tego zmuszona w niedalekiej przyszłości. Dopiero kiedy usuniesz wszystko, co niepotrzebne, dostrzeżesz nowe perspektywy, a podstawowe czynności, takie jak ubieranie się, jedzenie, spanie, zyskają inny, głębszy sens. Nie chodzi o dążenie do doskonałości, ale o wzbogacenie życia. Obfitość nie uczy wdzięku ani elegancji. Niszczy duszę i pozbawia wolności. Prostota zaś rozwiązuje wiele problemów. Miej mało rzeczy - będziesz mogła poświęcić więcej czasu swojemu ciału. A gdy poczujesz się dobrze w swojej skórze, będziesz mogła zapomnieć o sprawach ciała i zająć się kwestiami duchowymi, wieść życie pełne sensu. Będziesz szczęśliwa. Prowadząc skromniejsze życie wzbogacasz swoją egzystencję. Współczesne społeczeństwo konsumpcyjne twierdzi coś innego? Nie wierz. Mieszkająca od wielu lat w Japonii Dominique Loreau przyjęła styl życia swojej przybranej ojczyzny. Jest on oparty na zasadzie "mniej znaczy więcej", stosowanej we wszystkich dziedzinach - od spraw materialnych po życie duchowe. Uporządkuj mieszkanie, opróżnij szafy, porzuć kompulsywne zakupy, jadaj skromniej, zajmij się swoim ciałem i umysłem.   Fragment książki Wstęp Od dzieciństwa chciałam wiedzieć, co dzieje się poza granicami Francji. To zadecydowało o kierunku mojej edukacji i moim życiu zawodowym. Mając dziewiętnaście lat, byłam nauczycielką języka francuskiego w gimnazjum w Anglii, a mając dwadzieścia cztery lata - na uniwersytecie amerykańskim w Missouri. Dzięki temu poznałam Kanadę, Meksyk, kraje Ameryki Środkowej i większą część Stanów Zjednoczonych. Ale kiedy odwiedziłam ogród zeń w okolicach San Francisco, doświadczyłam nieodpartej potrzeby odkrycia źródła tak niezwykłego piękna. Wyjechałam więc do Japonii. Nie potrafię powiedzieć, dlaczego pociągała mnie ona, odkąd pamiętam. Mieszkam tu do dziś. Podróżowanie po tak wielu krajach zachęciło mnie do nieustannego zadawania sobie pytań o to, jaki jest idealny styl życia. I do poszukiwania tego stylu. Z czasem zrozumiałam, że najwłaściwszy, wygodny i odpowiadający mojej osobowości styl to prostota. Gdy mówię, że mija dwadzieścia sześć lat, odkąd zamieszkałam w Japonii, ludzie pytają, dlaczego wybrałam właśnie ten kraj. Sprawiły to pasja i potrzeba. W Japonii czuję się swobodnie, codziennie rano odczuwam radość na myśl o nowych odkryciach. Zawsze fascynował mnie zeń i wszystko, co się z nim wiąże: rysunek tuszem, świątynie, ogrody, źródła termalne, kuchnia, ikebana. Niedługo po przyjeździe miałam szczęście poznać profesora sumi-e (technika malarska, w której wykorzystuje się tylko czarny tusz), który w ciągu dziesięciu lat nie tylko przybliżył mi ten gatunek sztuki, ale także sposób myślenia Japończyków - przyjmowanie życia takim, jakie jest, bez prób wyjaśniania, analizowania, rozkładania wszystkiego na czynniki pierwsze. Krótko mówiąc — życie zeń. Uczyłam języka francuskiego w uczelni buddyjskiej, mogłam więc uczestniczyć we wtajemniczeniu w świątyni zeń Aichi Senmon Nissoudo w Nagoi. Gdy opuściłam świątynię, dotarło do mnie jeszcze dobitniej, do jakiego stopnia Japończycy, mimo że wydają się bardzo nowocześni, są aż po najdrobniejsze szczegóły życia codziennego przesiąknięci filozofią przodków. Dzięki Japonii odkryłam, że prostota ma pozytywną wartość i jest wzbogacająca. Zresztą starożytni filozofowie, mistycy chrześcijańscy i buddyjscy, mędrcy hinduscy na przestrzeni wieków starali się przypominać jej zasady. Prostota uwalnia od uprzedzeń, ograniczeń oraz obciążeń, które nas rozpraszają i stresują. Przynosi rozwiązanie wielu problemów. Jednak prowadzenie prostego życia nie przyszło mi łatwo! Był to raczej wynik długotrwałej przemiany, coraz potężniejszej tęsknoty za skromnością, wolnością, różnorodnością. A także - za wyrafinowaniem. Powoli zdałam sobie sprawę z tego, że im większej liczby rzeczy się pozbywałam, tym mniej to, co pozostało, było mi potrzebne. Żeby żyć, naprawdę potrzebujemy niewiele. Zyskałam głębokie i ugruntowane przekonanie, że im mniej mamy, tym bardziej jesteśmy wolni i tym bardziej możemy się rozwijać. Ale wiem też, że trzeba zachować czujność pułapki konsumpcjonizmu, bierności fizycznej, apatii umysłowej i negatywizmu czyhają na nas przy najmniejszym osłabieniu uwagi. Książka ta powstała na podstawie notatek, prowadzonych przez wiele lat od chwili, gdy zamieszkałam w Japonii. Jest owocem moich doświadczeń, lektur, spotkań, refleksji... Wyraża mój ideał, moje credo, mój sposób postępowania i styl życia, do których aspiruję i które staram się stosować. Notatki te zawsze pieczołowicie przechowywałam i woziłam ze sobą, by były mi przewodnikiem, by mi przypominały o tym, o czym jestem skłonna zapominać. Miały także utwierdzać mnie w moich głębokich przekonaniach, kiedy wszystko wokół wydaje się tym przekonaniom zaprzeczać. Wciąż są dla mnie znakomitym źródłem rad i ćwiczeń, które staram się wykonywać w małych dawkach w zależności od rodzaju napotykanych trudności oraz moich potrzeb. Zaczynamy zdawać sobie sprawę z niebezpieczeństw, wiążących się z przesadą i nadmiarem. Coraz więcej kobiet pragnie odkryć na nowo radości i dobrodziejstwa skromnego, bliższego naturze życia. Z dala od żarłocznego społeczeństwa konsumpcyjnego szukają jego sensu, który pozostawałby w harmonii z naszą epoką. Do nich właśnie adresowana jest ta książka.   Sztuka prostoty Spis treści Wstęp 11 MATERIALIZM I MINIMALIZM 15 1. Zbytki materializmu 17 Ciężar własności (w sensie dosłownym i przenośni) 18 Dom — wojna wydana przepełnieniu 24 Przedmioty — co wyrzucić, co zatrzymać? 38 Ubranie - styl i prostota 51 2. Korzyści wynikające z minimalizmu 65 Czas — trać go mniej, by więcej i lepiej z niego korzystać 65 Pieniądz— nasz sługa i nasz pan 76 3. Etyka i estetyka 82 Potrzeba piękna 82 Masz mniej, zyskujesz porządek i czystość 88 CIAŁO 97 1. Piękno i tylOl Poznaj swój prawdziwy wizerunek 101 Wyzwól swoje ciało 109 2. Zabiegi minimalistki 112 Włosy, skóra, paznokcie 112 Pożegnaj się z brudem 124 Nie musisz chodzić do fitness clubu 131 3. Jedz mniej, ale lepiej 138 Nadmiar pożywienia 138 Posiłki — skromność i wyrafinowanie 142 Kilka napomnień dietetycznych 147 Poczuj na nowo, co to głód 154 UMYSŁ 175 1. Ekologia twojego wnętrza 180 Oczyść umysł 180 Kontroluj umysł 191 Koncentracja i medytacja 193 2. Inni ludzie 201 Zmniejsz objętość swojej książki adresowej 201 Kiedy jesteś w towarzystwie 202 Altruizm i samotność 208 3. Poleruj siebie jak rzeka poleruje kamień 215 Bądź gotowa na zmiany 215 Lektura i pisanie 224 Ćwiczenia i dyscyplina 230 Oszczędzaj swoją energię 241 Zakończenie... 249

Umiarkowanie w jedzeniu i nauczenie się czerpania z tego przyjemności to klucze do lepszego życia. Wystarczy zmienić nawyki żywieniowe, by odzyskać zdrowie i dobre samopoczucie, a także by chronić środowisko naturalne i... swój portfel. Autorka książki "Sztuka prostoty" - Francuzka od ponad dwudziestu pięciu lat mieszkająca w Japonii, opisuje styl życia w nowym kraju. Japończycy kierują się we wszystkich sferach życia prostą zasadą: "mniej znaczy więcej". Loreau stawia diagnozę, że mieszkańcy Zachodu stali się, w ciągu zaledwie pół wieku, maszynami do spożywania, namawia do refleksji nad naszym stosunkiem do jedzenia, będącym źródłem wielu współczesnych bolączek cywilizacyjnych i prowadzącym do hiperkonsumpcji. Loreau w swojej książce przedstawia sekrety zdrowej, prostej i smacznej kuchni, namawia do większego umiaru w jedzeniu i zachęca, abyśmy wsłuchali się nie tylko w potrzeby ciała, ale też ducha. Książka dostarcza wielu wskazówek, które pomogą zmienić na zawsze nawyki żywieniowe na lepsze pod względem ekonomicznym i ekologicznym, a jednocześnie pozwolą czerpać prawdziwą przyjemność z jedzenia. "Sztuka umiaru i przyjemności" uczy jak osiągnąć harmonię ciała i umysłu, oraz odzyskać radość życia.

Erving Goffman (1922-1982) zalicza się do niekonwencjonalnych klasyków amerykańskiej socjologii. Mniej zainteresowany teoriami systemów i badaniami ilościowymi, preferował obserwację uczestniczącą. Najbardziej znane jego dzieło "Człowiek w teatrze życia codziennego" (1959) należy do światowego kanonu badań socjologicznych. Jest w tej książce tyleż frapujących szczegółów co metodycznych analiz, służących także opisowi obyczajowości. Na podstawie przeróżnych źródeł - od anonsów reklamowych po podręczniki dobrego wychowania - autor rozważa "teatralny" charakter ludzkich zachowań społecznych. Uświadamia nam ich mechanizmy, z których na ogół nie zdajemy sobie sprawy: prezentujemy siebie za pomocą "fasady" w pewnych "dekoracjach", wycofujemy się za "kulisy". "Fasad", masek mamy wiele w zależności od "sytuacji". Wszyscy jesteśmy aktorami, wszyscy też widzami, ale jak przekonuje zebrany przez Goffmana materiał, nie musimy mieć z tego powodu wyrzutów sumienia, bo taka "gra", taka "interakcja symboliczna" są wprost niezbędne do właściwego funkcjonowania społeczeństwa.  SŁOWO WSTĘPNE — Jerzy Szacki PRZEDMOWA PODZIĘKOWANIA WPROWADZENIE I. WYSTĘPY Zaufanie do roli Fasada Dramatyzacja działalności Idealizacja Kontrolowanie ekspresji Fałszywa prezentacja Mistyfikacja Rzeczywistość i gra II. ZESPOŁY III. SCENA I KULISY IV. ROLE POBOCZNE V. KOMUNIKATY NIE W STYLU PRZEDSTAWIENIA Stosunek do nieobecnych Rozmowy inscenizatorskie Zmowa członków zespołu Działania na pograniczu zespołów VI. SZTUKA MANIPULOWANIA WRAŻENIAMI Przymioty i praktyki obronne Praktyki protekcyjne Taktowne reakcje na taktowne postępowanie VII. WNIOSKI Punkt wyjścia Kontekst analityczny Osobowość — interakcja — społeczeństwo Zróżnicowanie kulturowe Rola ekspresji polega na przekazywaniu obrazu swego ,ja" Inscenizacja a ludzkie ,ja" INDEKS OSÓB  

Publikacja jest socjologiczną rozprawą problemu kary w odniesieniu do rodzaju przewinienia - w aspekcie historycznego rozwoju. Męczenie skazańca i długie zadawanie bólu z czasem sprowadza się do szybkich egzekucji kończących przedłużające się „spektakle”. Przemiany te są wynikiem zmieniającej się moralności społeczeństw.

Czy w świecie współczesnym - świecie wielości i różnorodności dyskursów funkcjonujących w przestrzeni publicznej - dyskurs religijny staje się jednym z wielu, pozbawionym wszelkiej swoistości? Czy w sferze pluralistycznego współistnienia rozmaitych dyskursów religijnych można uprzywilejować jeden z nich - ten, który jest naszym własnym: poprzez narodzenie, wychowanie, przynależność kulturową? Co począć z przypadkowością takiego osobistego zakorzenienia w pewnej odmianie dyskursu religii - czy jest ono wciąż racjonalne? Prezentowane teksty podejmują te i podobne pytania poprzez rozmyślanie, kolejno, nad świadectwem jako interpretacją, nad związkiem filozoficznej teorii interpretacji z hermeneutyką biblijną, i wreszcie nad pierwotnym dyskursem interpretującym doświadczenie wiary.