Zapraszamy po szeroki wybór literatury z dziedziny filozofii: systemy filozoficzne, kultura, sztuka, socjologia, historia filozofii, dzieła wielkich myślicieli. Szczególnej uwadze polacamy tutaj książki współczesnego nauczyciela duchowego, autora książek i wykładów z dziedziny duchowości czyli Eckhart Tolle. Jego bestsellery to Nowa ziemia, Strażnicy istnienia, Mowa ciszy, Praktykowanie potęgi teraźniejszości, Diament w twojej kieszeni i wiele innych, po które zapraszamy na Dobreksiazki.pl
Książka próbuje zmierzyć się z problemem swoistości obrazu w jego tradycyjnej i aktualnej postaci. Autor wychodzi z założenia, że widzenie różni się zasadniczo od czytania, co oznacza, że dzieł sztuk wizualnych nie można traktować w najgłębszej warstwie jako języka. Na szeregu przykładów stara się pokazać odmienność obrazowego medium, wychodząc od hermeneutycznej rekonstrukcji ich struktury. Tropi też otwartość na obrazy poetów i pisarzy (Czesława Miłosza, Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Adama Zagajewskiego). Jednocześnie stara się pokazać, że ?widzialność? obrazu nie ogranicza się do warstwy formalnej, lecz kształtowana jest przez kulturę, światopogląd czy ideologie. Przedmiotem analiz stają się dzieła takich artystów jak Aleksander Gierymski, Władysław Strzemiński, Andrzej Wróblewski, Ryszard Jurry Zieliński, Zbylut Grzywacz, Luc Tuymans, Konrad Pustoła i Tomasz Tatarczyk.
Wojciech Bałus ? ur. 1961, historyk sztuki; studiował też filozofię. Profesor zwyczajny w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się teorią i historią sztuki XIX-XXI wieku oraz związkami sztuki z filozofią, antropologią kulturową i literaturoznawstwem. Redaktor serii ?Ars Vetus et Nova?. Przewodniczący Polskiego Komitetu Narodowego Corpus Vitrearum. Członek zwyczajny Hessische Akademie der Forschung und Planung im Ländlichen Raum i członek AICA. Autor książek: Mundus melancholicus. Melancholiczny świat w zwierciadle sztuki (1996), Malarstwo sakralne (2001), Krakau zwischen Traditionen und Wegen in die Moderne. Zur Geschichte der Architektur und der öffentlichen Grünanlagen im 19. Jahrhundert (2002), Figury losu (2003), Sztuka sakralna Krakowa w wieku XIX: część pierwsza (współautor, 2003), Sztuka sakralna Krakowa w wieku XIX: część druga. Matejko i Wyspiański (2007) i Gotyk bez Boga? W kręgu znaczeń symbolicznych architektury sakralnej XIX wieku (Monografie FNP, 2011).
Władysław Stróżewski, jeden z najwybitniejszych polskich filozofów, w swoim najnowszym zbiorze tekstów przypomina o rzeczach najważniejszych: mówi o tym, czym jest miłość, jak rozumieć szczęście, czy prawda jest wartością uniwersalną? Jak rozumieć piękno i czy w tak szybko zmieniającym się świecie można mówić o jego kanonach? Pada pytanie o sens świata, istnienie Boga, istotę człowieczeństwa. Jego rozważania dotykają spraw ostatecznych: dokąd zmierza nasze życie? Czym jest moment przejścia przez granicę życia i śmierci? Czy jest jakieś ""później""? Ta książka to uniwersalny przewodnik dla każdego, kto zadaje pytania światu i samemu sobie. Jednak filozof nie daje prostych odpowiedzi. Prowokuje, zmusza do refleksji i własnych poszukiwań. Logos, wartość, miłość to niezwykła książka podsumowująca osiemdziesiąt lat życia profesora - filozofa, autorytetu dla kilku pokoleń - człowieka, który całe swoje życie poświęcił poszukiwaniom sensu życia, świata i śmierci.
"Logos Wszechświata" to przystępny podręcznik filozofii przyrody autorstwa autorytetu, którego przedstawiać nie trzeba. Zawiera przegląd najważniejszych systemów przyrodniczych w dziejach europejskiego myślenia, od Platońskiej kosmologii do koncepcji Otwartego Wszechświata Karla R. Poppera. Autor dokonuje krytycznej analizy metod, którymi posługuje się współczesna filozofia przyrody, i omawia filozoficzne kontrowersje wynikające z odkryć fizyki w XX wieku ? teorii względności, mechaniki kwantowej oraz teorii unifikacyjnej. W czasach gdy odkrycia naukowe coraz bardziej zmieniają nasze wyobrażenia na temat świata, ta książka to niezbędna lektura zarówno dla naukowców interesujących się filozofią, jak i dla filozofów badających związki fizyki z filozofią.
`Idea zła to czysty absurd, silnie zakorzeniony w naszych umysłach. Gdy przyjrzymy się jej dokładnie, rozpoznamy wyraźnie, że złych i dobrych ludzi nie ma tak samo jak złych czy dobrych kotów, słoni, dżdżownic albo delfinów`. Tą odważną tezą niemiecki filozof i publicysta, Michael Schmidt-Salomon, otwiera swoją rozprawę dotyczącą jednej z najważniejszych kwestii ludzkiej egzystencji. Zdaniem autora `zło` i `dobro` to pojęcia abstrakcyjne, nieposiadające realnych odpowiedników w pozaziemskich sferach, istniejące jedynie w ludzkiej wyobraźni. Nie oznacza to, że w doczesnym życiu nie doświadczamy stanów negatywnych, nazywanych przez większość z nas złymi. Jednak nie są one manifestacją `ciemnych mocy`, lecz zwykłym skutkiem nieświadomego, niedojrzałego obchodzenia się człowieka z jego jakże ludzkim, pełnym humanitaryzmu potencjałem.
?Mów, co chcesz, póki nie przeszkodzi ci to widzieć, jak się rzeczy mają. A gdy to widzisz, to niejednego nie powiesz? (Dociekania filozoficzne §79). Słowa te wyrażają ? jak sądzę ? sedno przedsięwzięcia zwanego filozofią lingwistyczną, wiążąc cel dociekań pojęciowych z zadaniem rozjaśniania trudności wynikających z błędnych wyobrażeń na temat sposobu, w jaki funkcjonuje język. Jest to zarazem główny motyw zebranych tu wypowiedzi, które dotyczą ? zgodnie z podtytułem ? zastosowań filozofii lingwistycznej na terenie rozważań etycznych i studiów socjologicznych, przestrzeni wyznaczonej pojęciami faktu i wartości. Wypowiedzi te koncentrują się na wykorzystaniu metod wypracowanych przez Wittgensteina i innych filozofów lingwistycznych do analizy sensowności dyskursu, jaki prowadzi się w tych dziedzinach. Mają tym samym charakter praktyczny, jakkolwiek ograniczony do wybranych przykładów.
(z Przedmowy)
Od redakcji:
Jedna z kluczowych książęk, pozwalających zrozumieć twórczość Fiodora Dostojewskiego. Do dzisiaj pozostaje głównym punktem odniesienia dla wszystkich badaczy i miłośników twórczości wielkiego pisarza rosyjskiego. Bierdiajew rozpatruje działalność pisarską Dostojewskiego w perspektywie wolności, zła i miłości.
?Wiara jest tak naturalnym, tak koniecznym aktem myśli, że nie można wyobrazić sobie ludzkiego życia, w którym by nie odgrywała wielkiej roli. Wiara bowiem jest w istocie swojej myślą, której towarzyszy przyzwolenie: credere? est? cum assensione cogitare.? Trudno nie zgodzić się z tym rozpoznaniem św. Augustyna. A jednak nie usunęło ono podwójnej trudności. Pierwsza sięga czasów Platona, który nauczył widzieć w wierze poznanie niższego rzędu, które należy przekraczać, jeśli chcemy tworzyć wiedzę rozumową ? episteme, naukę. Druga trudność polega na konfesyjnej stygmatyzacji wiary. Źródło tych trudności ostatecznie tkwi w braku uniwersalnej identy?kacji natury aktu wiary. Książka ?Cnoty teologalne czy cnoty fundamentalne? W poszukiwaniu uniwersalnej natury aktu wiary? próbuje wyjść naprzeciw temu niedostatkowi badań.
Andrzej Gałaj jest magistrem teologii i doktorem ?lozo?i. Pracę doktorską pisał u znanego warszawskiego tomisty prof. Mieczysława Gogacza. Owocem zafascynowania tomistycznym sposobem ujmowania poznania wyrażonym w teorii mowy serca są artykuły łączące teorię zła, czasu i niezmienności Boga: Czy prywatywna teoria zła wyczerpuje to zagadnienie?; Problem czasu wobec zagadnienia pozaczasowego Boga; Czy niezmienność Boga polega na absolutnym wykluczeniu zmian? Wszystkie te tematy łączy problematyka poznania, poznania Bożego, której dogłębną analizę znajdujemy w Udręce Predestynacji. Nowe spojrzenie na teorię poznania Bożego św. Tomasza z Akwinu. Nowa pozycja ?Cnoty teologalne czy cnoty fundamentalne? W poszukiwaniu uniwersalnej natury aktu wiary? jest wznowieniem poszukiwań ?lozo?cznych.
Chciałbym poruszyć w tej książce temat skłonności, które pojawiają się w każdym człowieku w kontekście jego relacji z Bogiem, drugim człowiekiem i sobą samym. Mam na myśli budzącą się w każdym z nas tendencję do poruszania się po łuku - życia nieświętą skłonnością, która powoli i niepostrzeżenie, ale nieuchronnie oddala nas od jedynego i ostatecznego celu naszego istnienia: wieczności w ramionach Pana.
Część pierwsza pracy rozpada się na trzy rozdziały, z których pierwszy omawia kategorię stosowności w tradycji teorii retoryki, rozdział drugi ? problem opozycji stosowne/niestosowne w mediach, rozdział trzeci ? stosowność w medialnym życiu publicznym. Jednocześnie cała część pierwsza może być uznana za rozumowany stan badań zagadnienia. Jest to godne pochwały, bowiem połączenie ? perfekcyjne ? dwóch elementów, klasycznego stanu badań wraz z próbą opisania aktualnej sytuacji [?] świadczy o dwóch faktach. Po pierwsze ? o dobrym opanowaniu warsztatów, zarówno w zakresie filologii (tu: retoryki), jak i wiedzy o mediach; po drugie ? o umiejętności zreferowania złożonych zagadnień w sposób trafny, jasny i zwięzły.
Część druga pracy to analiza pięciu przykładów na stosowność/niestosowność w sztuce dziennikarskiej. [?] badaczka słusznie zwraca uwagę, iż w klasycznej teorii retoryki zasada stosowności otrzymała zarówno teoretyczne, jak i praktyczne wskazówki co do posługiwania się nią. Postulat przywrócenia jej w dzisiejszej praktyce medialnej, jaki stawia badaczka, nie jest ?moralizowaniem?, ale wynikiem obserwacji analitycznej konkretnych ?zachowań dziennikarskich?.
Fragment recenzji prof. dr. hab. Jakuba Z. Lichańskiego
(Uniwersytet Warszawski, Instytut Polonistyki Stosowanej, Zakład Retoryki i Mediów)
Żyjemy w kulturze, w której rządzi kult młodości. Medycyna estetyczna i farmakologia pomagają nam na jakiś czas zapomnieć o starzeniu. Autor zadaje więc pytanie: Jakie korzyści mogłaby dla nas przynieść akceptacja procesu starzenia się,? OSHO sięga do korzeni naszej kultury. Nie mówi o procesie starzenia się, lecz o ogromnym znaczeniu dojrzewania. Pokazuje, jak wiele dobrego może wnieść prawdziwa dojrzałość, zarówno w nasze relacje, jak i w realizację własnych celów. Według autora życiowym celem każdego człowieka powinna być dojrzałość przepełniona radością i wolą cieszenia się każdą chwilą.
To pierwsza książka dla dzieci, która ze szczerością i współczuciem przygląda się życiu i niedoli zwierząt na fermach przemysłowych. Barwna obsada świnek, indyków, krów i wielu innych zwierząt przybliży młodym czytelnikom wegetarianizm i weganizm.
Ta napisana z głębi serca książka jest kluczowym źródłem dla rodziców, którzy chcieliby porozmawiać z dziećmi na ten ważny i aktualny temat.
Anna Jędrzejczyk jest Autorką książki: ?Dalekie podróże z zamkniętymi oczyma.? Jest to zestaw 35 wizualizacji ? podróży odbytych w czasie przepięknie prowadzonych warsztatów terapeutycznych w studio JuriMo w Krakowie. Jeśli nigdy nie byłeś kroplą wody, nie widziałeś głębin oceanu, ławicy ryb, nierówności dna morskiego, potężnego żółwia, skarbów w zatopionym wraku to ta książka jest dla ciebie. Możesz również poczuć się członkiem zespołu artystów uczestniczących w koncercie przy użyciu gongów i mis tybetańskich lub poczuć się jak jedna z nutek, która wędruje wraz z melodią od ziemi aż po bezkres Uniwersum. Możesz usłyszeć dźwięki kosmosu i odczuć wszystkie żywioły wszechświata manifestujące swą niezwykłą siłę. Tematyka utworów niezwykle atrakcyjna: lasy, góry, morze, piaski, rośliny, zwierzęta ? cały nasz świat tu i teraz oraz jego bogaty i silny wpływ na ludzi. Bogactwo wiedzy przekazanej językiem prostym, zrozumiałym, lecz również plastycznym, mnóstwo epitetów, metafor, porównań, animizacji.
Redaktor naczelny pisma, profesor Uniwersytetu Stefana Kardynała Wyszyńskiego w Warszawie dr hab. Artur Andrzejuk, pragnie aby Rocznik Tomistyczny stał się miejscem ogłaszania studiów tomistycznych, forum dyskusji naukowych, platformą popularyzacji spuścizny tak filozoficznej, jaki i teologicznej św. Tomasza z Akwinu.
Rocznik jest dziełem środowiska tomistów warszawskich, które tworzył i któremu patronuje Mieczysław Gogacz. Tomizm, jaki rozwijał i rozwija ten wybitny historyk filozofii i filozof, to konsekwentny tomizm egzystencjalny, budujący się na metafizyce istnienia bytu. Rocznik jest też otwarty na inne propozycje i rozumienia współczesnego tomizmu...
Numer pierwszy otwierają dwa teksty wprowadzające, pozwalające poznać tematykę pisma osobom, których wiedza o Tomaszu z Akwinu i jego filozofii jest skromna, za to poszukują wyjaśnień opartych na prawdzie. Są to teksty: Artura Andrzejuka Czym jest tomizm? i Mieczysława Gogacza Metafizyka św. Tomasza (specyfika głownych zagadnień).
Jeden z najwybitniejszych żyjących filozofów amerykańskich stara się przekonać nas o niezbędności refleksji filozoficznej, która ma olbrzymie znaczenie dla toczonych dziś, niejednokrotnie z wielkim zapałem, sporów czy też wojen kulturowych. Adresuje ją zwłaszcza do młodych i wykształconych ludzi wierzących, którzy powinni coś wiedzieć o tradycji filozofii katolickiej, jeśli chcą świadomie przeżywać swoją wiarę. Tradycję tę można pojąć tylko w jej rozwoju, dlatego tak ważne jest, aby stawiając dziś pytania filozoficzne, przyswoić sobie myśl poprzedników. Ważne są też instytucjonalne ramy, w jakich toczy się dialog filozoficzny. Autor wskazuje na bardzo poważne konsekwencje usunięcia idei Boga z obszaru badań współczesnych dyscyplin akademickich.
Autorzy bestselleru Przychodzi Platon do doktora tym razem sprawdzają, co wielcy filozofowie, teologowie, psychoterapeuci i inni mądrale mają do powiedzenia o życiu, śmierci i tym, co jest po drugiej stronie. I te wielkie koncepcje świata wyjaśniają dowcipami i facecjami, których możemy wysłuchać w interpretacji lubianego Jerzego Stuhra oraz - gościnnie - jego syna Macieja.
Papież Franciszek w najnowszej książce NIE ZGADZAJ SIĘ NA ZŁO! porusza najczulsze struny ludzkiego sumienia. Kieruje do nas personalne zaproszenie – wręcz wezwanie - do zmiany świata, która zaczyna się w sercu każdego z nas. Jego słowa – głoszone z mocą – inspirują i zmuszają do wrażliwości względem drugiego człowieka i otaczającej nas rzeczywistości. Papież zarówno od siebie, jak i od każdego z nas wymaga zaangażowania i przeciwstawiania się niesprawiedliwości społecznej.
Po przeczytaniu książki, nic już nie będzie takie samo. Nieważne czy mieszkasz w Buenos Aires, Rzymie, Paryżu czy Krakowie – korupcja, ubóstwo, praca niewolnicza, niesprawiedliwy podział dóbr są wszędzie.
Dlatego pamiętaj – Kościół to ty i ja! Razem możemy coś zmienić, ale każda zmiana musi rozpocząć się w naszych sercach.
Autor podjął bardzo ciekawy temat związany z, ogólnie mówiąc, religioznawstwem, filozofią oraz indologią. Postać bodhisattwy w mahajanie wyznacza soteriologiczny cel ścieżki duchowej buddyzmu „wielkiego wozu” i dlatego opis tej postaci wiąże w sobie całe spektrum zagadnień buddologicznych. Autor bardzo szczegółowo poddał rozwadze rozmaite kwestie buddyzmu jako religii i jako filozofii w celu ukazania zarówno wizji świata, w którym przychodzi działać bodhisattwie, jak i nakreślenia etycznego wymiaru jego dokonań.
Pierwsza część tak postawionego zadania objęła głównie rozważania dotyczące ontologii i epistemologii buddyjskiej w ujęciu filozoficznej szkoły madhjamaki, uważanej przez większość współczesnych przedstawicieli buddyzmu tybetańskiego, który w książce stanowi pewnego rodzaju „punkt orientacyjny”, za ostateczny wymiar buddyjskiej refleksji nad człowiekiem i światem. Filozoficzna kategoria „pustki” (śunjata) ujętej głównie w sformułowaniu Nagardżuny, rozważona została na wiele sposobów, z drugiej strony Autor sięgnął bezpośrednio do sutr Pradżniaparamity, w których zawiera się niejako „funkcjonalne” znaczenie „pustki” i pokazany jest cel posługiwania się tym pojęciem w mahajanistycznej praktyce duchowej. (...)
Druga część zagadnień, odnosząca się do tego „kim” jest bodhisattwa, jak i na czym polega prowadzący do jego wyzwolenia (mukti, nirwana) rozwój, zawiera w sobie przede wszystkim opis tej duchowej ścieżki ze szczegółowo rozpracowanymi jej etapami, jak i filozoficzną refleksję nad miejscem kategorii sutr Pradżniaparamity (szczególnie „pustki”) w tej drodze.
(Z recenzji wydawniczej: Prof. dr hab. Łukasz Trzciński, Dyrektor Instytutu Religioznawstwa UJ)
Wiesław Kurpiewski jest adiunktem w Zakładzie Filozofii Wydziału Nauk Społecznych Stosowanych Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Ukończył matematykę i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracę doktorską pt. Recepcja buddyzmu tybetańskiego w kulturze Zachodu obronił w Instytucie Religioznawstwa UJ. Odbył staż naukowy w Centralnym Instytucie Wyższych Studiów Tybetańskich w Sarnath, k/Benares w Indiach. Interesuje się buddyzmem, filozofią komparatywną oraz logiką i metodologią nauk.
We wtorek 8 czerwca 2010 roku Christopher Hitchens poczuł straszliwy ból w klatce piersiowej. Jak napisał potem w pierwszym z serii artykułów opublikowanych na łamach Vanity Fair, nagle został wydalony ?z krainy zdrowia przez nieprzyjazną granicę, za którą zaczyna się terytorium choroby?. Przez kolejnych osiemnaście miesięcy, aż do 15 grudnia 2011 roku, kiedy zmarł, nieustannie pisał o polityce i kulturze, zdumiewając czytelników swoją błyskotliwością nawet w tak krańcowej sytuacji. Przez cały okres ciężkich zmagań z rakiem przełyku odważnie i stanowczo odrzucał pociechę religii, aby wyjść śmierci naprzeciw z otwartymi oczami.
Śmiertelność to opowieść o niezgodzie człowieka na ucieczkę w obliczu nieznanego, a także przenikliwe spojrzenie na istotę człowieczeństwa. Napisany jasnym, barwnym stylem i przesycony wnikliwą inteligencją testament Hitchensa jest śmiałym dziełem literackim oraz afirmacją godności i wartości człowieka.
Podejmując refleksję nad dziedzictwem etycznym trzech wielkich polskich etyków chrześcijańskich, chcemy uzyskać, poprzez twórczą konfrontację tych hermeneutyk, jakiś przybliżony "obraz" moralności. Wydaje się, że uzyskany poprzez twórczy dialog trzech hermeneutyk obraz jest znacznie bardziej zbliżony do prawdy niż ten proponowany przez jedną tylko hermeneutykę. Ktoś może zarzucić takiemu podejściu relatywizm, to, że prawdę o moralności uzależnia się do określonych dziejowo i historycznie hermeneutyk. Taki zarzut wynika z pewnego nieporozumienia. Żadna bowiem prawda o moralności nie jest wolna od przyjętej hermeneutyki, nawet ta, która wyraża obawę o relatywizm. Zderzenie hermeneutyk nie powinno niszczyć fundamentów, na których są one oparte, w tym zderzeniu chodzi bowiem o wierność fundamentom, a nie fundamentalizmowi.
Etyka chrześcijańska będąca hermeneutyką moralności opierającą się na określonych pryncypiach, w tym twórczym dialogu i konfrontacji hermeneutyk, nie traci swojej tożsamości, ale ubogaca się innymi spojrzeniami, przyswaja nową, bardziej operatywną aparaturę, staje się być może wrażliwsza na coś, czego przedtem nie pozwalały jej dostrzec ramy dotychczasowej interpretacji. Ci, którzy rozpuszczają etykę chrześcijańską w konfrontacji z innymi hermeneutykami, niewłaściwie pojmują ideę twórczej konfrontacji. Nie polega ona na rezygnacji ze wszystkiego, co wartościowe w obrębie własnej hermeneutyki. Etyka chrześcijańska jest wartościową propozycją dla człowieka XXI wieku. Jednakże aby dziś rzetelnie uprawiać etykę chrześcijańską, potrzeba otwartości, a przede wszystkim intelektualnej odwagi, umiejętności konfrontacji wyzbytej z agresji w doświadczeniu z innością, a także powściągnięcia tendencji do przyklejania łatwych epitetów. Chodzi również o to, aby uprawiający ją uczyli się wyczuwania "ducha czasu", którym jest przesiąknięty na różne sposoby dzisiejszy człowiek.
Nasi trzej bohaterowie na różny sposób odbierali tego ducha czasów i dostrajali do niego swoje hermeneutyki. Można o nich powiedzieć, że są one mniej lub bardziej udaną jego artykulacją. Ich hermeneutyki ludzkiej egzystencji i moralności docierały do różnych obszarów głębi owego "ducha czasów". Jedne zapuszczały swoją sondę daleko, gubiąc za to jednoznaczność wyrazu tej głębi, uciekając się do metafor, starały się oddać nasze najbardziej pierwotne doświadczenia i intuicje. Drugie może trochę płycej, ale za to bardziej precyzyjnie i analitycznie, z zachowaniem obowiązujących dla nich standardów racjonalności poznawczej i etycznej. Tego wyczuwania "ducha czasu" powinna uczyć nas twórcza i nastawiona na dialog konfrontacja etycznych hermeneutyk zainspirowana myślą personalistyczną Ślipki, Tischnera i Stycznia.
Ze Wstępu
W przedmowie do ostatniej części Trylogii międzyplanetarnej noszącej tytuł Ta ohydna siła C.S. Lewis pisze o niej, że jest ?fikcyjną opowieścią o działaniu siły diabelskiej, która jednak kryje w sobie poważną myśl?. I dodaje: ?Myśl tę starałem się wyłożyć pełniej w mojej książce Koniec człowieczeństwa?.
C.S. Lewis już w latach 40. obserwował pojawienie się prądów myślowych, które w imię postępu i rozwoju zaprzeczają samej istocie człowieka; odrzucają to, co jest wpisane w ludzką naturę, a relatywizując wszystkie wartości, tworzą karykaturę człowieczeństwa. Czy zjawiska te dziś wygasły, czy przeciwnie, przybrały na sile? Ich odbicia możemy szukać nie w pismach filozoficznych, ale w szeroko rozpowszechnionym sposobie myślenia, dominujących ideologiach i współczesnym ustawodawstwie.
Koniec człowieczeństwa, uznawany za jedną z najważniejszych ? obok Chrześcijaństwa po prostu ? książek C.S. Lewisa na temat etyki, to błyskotliwa i brawurowo napisana apologia uniwersalnego prawa moralnego. Wychodząc od problemu edukacji i odnosząc się do dziedzictwa różnych kultur, Lewis pokazuje, że istnieje jeden, wspólny i niezmienny kodeks moralny, który możemy odnaleźć zarówno w Biblii, jak pięknych wersach Eddy poetyckiej czy w zasadach Tao. Prawo moralne od zawsze wpisane jest w serce człowieka, a wszelkie próby sztucznego modyfikowania go, stwarzania ?nowego człowieka? czy ?pokonania ludzkiej natury? oznaczają walkę z samym człowieczeństwem.
Każdy z trzech esejów, które składają się na ten tom: Ludzie bez torsów, Droga i Koniec człowieczeństwa, to prawdziwa intelektualna przygoda oraz niezapomniane duchowe spotkanie z autorem Zaskoczonego Radością i Problemu cierpienia.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
