Kolejna książka Andrzeja Niemczuka wpisuje się w ciąg publikacji, które czynią autora jednym z najwybitniejszych, jeśli nie w ogóle czołowym reprezentantem polskiej aksjologii. Dwie ważne cechy jego twórczości to niezwykła wierność filozofii wartości oraz nieprzerwany rozwój w zakresie głębi obejmowanych zagadnień: od rozważań historycznych - dominujących w pierwszych książkach, po systematyczne - najmocniej zaznaczone w rozprawie "Stosunek wartości do bytu". "Traktat o złu", obejmując obydwie perspektywy, mieści się pośrodku warsztatowego punktu widzenia, a zwrot ku zagadnieniom wartości negatywnych świadczy o wkroczeniu przez autora na nowe tereny badań. Pod względem merytorycznym i erudycyjnym jest to dzieło dojrzałe, stanowiące jedno z najważniejszych wydarzeń w polskiej aksjologii ostatniej dekady. Chociaż będzie budziło niedosyt oraz liczne kontrowersje, stanowi niezwykle cenny, całościowy ogląd problematyki zła i z pewnością stanie się dobrym punktem wyjścia do filozoficznej debaty.

Zrozumienie, jak nasze działania, słowa i myśli wzajemnie na siebie oddziałują, nie tylko umożliwia nam postępy na duchowej ścieżce, ale też pozwala zmienić obraz samych siebie i bardziej radośnie doświadczać życia. W przystępny i bezpośredni sposób Tenzin Wangyal Rinpocze przedstawia tybetańskie techniki medytacyjne, kładąc nacisk zarówno na samą praktykę, jak i wiedzę teoretyczną. To zbiór ćwiczeń jogicznych, wizualizacji, uzdrawiających praktyk z dźwiękiem oraz medytacji – w zależności od tego, w jakiej sferze życia napotykamy problemy, możemy wybrać odpowiednią praktykę. Tenzin Wangyal Rinpocze to uznany autor książek i nauczyciel mający uczniów na całym świecie. Jest założycielem i duchowym kierownikiem Instytutu Ligmincha. Napisał takie książki, jak Uzdrawianie dźwiękiem w tradycji tybetańskiej, Tybetańska joga snu i śnienia, Leczenie formą, energią i światłem, Cuda naturalnego umysłu (wszystkie wydane przez REBIS).

Od czasów Oświecenia teologia i sztuka podążają odrębnymi drogami, w poczuciu wzajemnej obcości i izolacji. Artyści w swej autonomii rzadko inspirują się religią, o wiele częściej szukają motywów swej twórczości w sferze profanum niż w przestrzeni sacrum. Natomiast teologowie są nieufni wobec sztuki, w której trudno doszukać się wątków nawiązujących wprost do Objawienia. Raczej bywa ono przez nią skrywane, czasem kwestionowane. Reakcją teologów jest więc wcale nierzadko wysuwana wątpliwość: czy sztukę współczesną można jeszcze uznać za locus theologicus? W efekcie sugeruje się podział na sztukę religijną czy, ściślej, chrześcijańską, odnoszącą się w swych motywach do prawd wiary i sztukę świecką, milczącą o Bogu. Minione dziesięciolecia obfitują w studia badające wątki teologiczne, czy też, szerzej, religijne w obrębie szeroko rozumianej sztuki. Doprowadziły one do trzech ważnych konkluzji. Po pierwsze, pozwoliły uświadomić teologom nie tylko zależność Biblii od formy literackiej, ale pokazały, że od powstania czterech Ewangelii poprzez autobiografie świętych czy też ich żywoty istnieje bardzo ważny rodzaj teologii narracyjnej rozwijanej obok teologii konceptualnej. Po drugie, pozwoliły przyjąć, że sztuka rozumiana szerzej może przyjąć formę teologii alternatywnej, pozawerbalnej. Po trzecie, i to chyba najważniejsze, studia te odsłoniły teologii sztukę pozornie wolną od wątków chrześcijańskich jako obfitującą w treści metafizyczne, stanowiące niezwykle interesujący materiał do analizy. Innymi słowy - zamazały granicę pomiędzy tzw. sztuką religijną i niereligijną. Niewątpliwie w tych nielicznych publikacjach sztuka odzyskała na nowo rangę miejsca teologicznego. W moim przekonaniu nie wyjaśniono wyraźnie kwestii: Jakie funkcje pełni sztuka w poznaniu teologicznym? To pytanie stanowi problem mojej monografii. Chciałem pokazać, że sztuka może być sprzymierzeńcem teologa na każdym etapie jego poszukiwań, nawet taka sztuka, która wydaje się stać w opozycji do Objawienia i wiary.

W książce staraliśmy się prosto wyłożyć najważniejsze zasady hathajogi, zarysowując jogiczną metodę treningu fizycznego. Przede wszystkim uznaliśmy za konieczne wyjaśnić na początek różne funkcje ludzkiego ciała, posiłkując się terminologią zachodniej fizjologii, by następnie przedstawić zamysł i metody samej natury, z którymi czytelnik nasz powinien pozostawać w jak najgłębszej zgodzie i harmonii. Ze Wstępu

Umiejętność nawiązywania dobrych kontaktów z innymi i przebywanie w otoczeniu życzliwych ludzi to rzeczy szalenie istotne dla jakości naszego życia. Tylko w bezpiecznym, pełnym pozytywnych emocji otoczeniu możemy w pełni rozwinąć swoje zdolności, wykorzystać potencjał, osiągnąć spokój ducha i harmonię. Jednak zyskiwanie powszechnej sympatii to sztuka, która nie każdemu się udaje. Jeśli chcesz dołączyć do grona szczęśliwców mających wokół siebie mnóstwo wiernych przyjaciół, dobrych kolegów i uczynnych znajomych, pora zmienić front i zacząć działać na swoją korzyść. Pomoże Ci w tym nowe wydanie książki Agnieszki Ornatowskiej. Znajdziesz tu wszystkie powody, dla których czasem można, a nawet należy posłużyć się niewinną manipulacją. Sprawdzisz, co przyciąga do Ciebie innych ludzi. Nauczysz się zmieniać świat wokół siebie w taki sposób, by inni czuli się z Tobą lekko i radośnie. Poznasz istotne sekrety komunikacji werbalnej i niewerbalnej ? odkryjesz, co zniechęca, a co zachęca do kontaktów z Tobą. Dowiesz się także, jak pielęgnować przyjaźń, by nigdy się nie skończyła, i poczytasz o najbardziej lubianych ludziach. A wisienką na torcie będzie zapis pewnego seansu hipnotycznego? Czytaj i zmieniaj świat!

Co było pierwsze, nauka czy religia? Nauka pozwoliła nam odkryć tysiące tajemnic natury, opanować jej siły i opracować nowe technologie, które zmieniają nasze życie. Duchowość nie próbuje dokonywać zmian, koncentruje się natomiast na tym, co niewidoczne — na poszukiwaniu sensu istnienia i naszego miejsca na tym świecie. Który z tych światopoglądów jest Ci bliższy? Czy nauka precyzyjnie opisuje wszechświat, czy może lepiej sobie z tym radzą starożytne doktryny filozoficzne, ponieważ docierają do tajemnic, które pozostają daleko poza zasięgiem naukowców? Jak powstał wszechświat, jaka jest jego natura i dokąd zmierza? Jak zaistniało życie na Ziemi, czym jest ewolucja i co oferuje nam genetyka? Po co nam neurobiologia? Jak nauka i religia postrzegają ciało i umysł? Co rozumiemy pod pojęciem „bóg” i do czego jest on nam potrzebny? Niniejsza książka stanowi próbę udzielenia odpowiedzi na te pytania. Jeśli chcesz poznać siłę argumentów obu stron i upewnić się, że obrałeś właściwą drogę, albo pragniesz bliżej zaznajomić się z punktem widzenia strony przeciwnej, ta lektura będzie dla Ciebie źródłem wielu przemyśleń. Gorąca dyskusja, jaka toczy się między dwoma błyskotliwymi umysłami, z których jeden reprezentuje naukę, a drugi świat duchowy, to prawdziwa intelektualna uczta, a zarazem bardzo głębokie emocjonalne przeżycie.

W lipcu 1995 roku podczas wspomnienia świętego Charbela, Raymond Nader (inżynier elektronik i dyrektor libańskiej telewizji katolickiej Télé-Lumiere) przeżył nadzwyczajne doświadczenie. Na końcu procesji do klasztoru Annaya zobaczył starego księdza, którego nie znał. Zbliżył się do niego... Wtedy w głowie Raymonda zabrzmiał głos księdza, przekazującego mu ważny komunikat… Było to pierwsze z serii orędzi przypisywanych świętemu Charbelowi. Raymond Nader przedstawił orędzia hierarchom Kościoła i za ich zgoda rozpowszechnia je po całym świecie. Są one ostrzeżeniem przed zagładą oraz wezwaniem do modlitwy, pokuty i miłości bliźniego, w celu budowania cywilizacji miłości.

Ksiądz dr Robert Nęcek znakomicie akcentuje istotę najważniejszego prawa społecznego ? prawa do pracy. Obejmuje ono, jak postrzegał to Prymas Wyszyński, prawo do pracy w odpowiednich, godziwych warunkach, czyli pracy bezpiecznej i higienicznej za odpowiednim, sprawiedliwym wynagrodzeniem. Pracy wykonywanej według cywilizowanych, akceptowanych przez obie strony stosunków pracy, dobowych i tygodniowych norm czasu pracy, gwarantujących odpoczynek oraz odnowienie sił fizycznych i psychicznych. Europejska Karta Praw Społecznych, traktat o ochronie praw społecznych, postrzeganych przez Radę Europy jako podstawowe prawa społeczne, w taki właśnie sposób postrzega i definiuje te prawa. prof. dr hab. Andrzej Świątkowski Uniwersytet Jagielloński Monografia jest publikacją na czasie. Istnieje bowiem zapotrzebowanie na nauczanie odważnych, roztropnych i wyważonych pasterzy. Zwrócenie uwagi na promowanie rodziny i kultury życia ? w kontekście ich deprecjonowania ? jest zadaniem ponadczasowym. Jako lekarz mogę ks. Robertowi­ Nęckowi pogratulować ?Prymasa praw człowieka?. dr n. med. Ewa Kucharska Uniwersytet Jagielloński Wybrana tematyka i sposób jej prezentacji mogą pomóc nie tylko w poznaniu nauczania Prymasa Wyszyńskiego czy zrozumieniu myśli katolickiej, ale także w dialogu ze wszystkimi ludźmi dobrej woli, zwłaszcza, że podstawowe prawa człowieka w ich powszechności, nienaruszalności i niezbywalności zostały w monografii ks. Roberta Nęcka oparte o prawo naturalne. ks. dr hab. Wojciech Zyzak prof. Uniwersytetu Papieskeigo Jana Pawła II

`Pierwsza noc poślubna. Ale pierwsza noc żałobna?` - zapisuje Roland Barthes 26 października 1977 roku. I ta notatka otwiera jego `Dziennik żałobny`, prowadzony przez pisarza niemal dwa lata po śmierci matki, który ukazał się właśnie po raz pierwszy w Polsce. Matka Barthes`a, Henriette, urodziła się w 1893 roku. Miała dwadzieścia lat, kiedy poślubiła Louisa Barthes`a, dwa lata później urodził się Roland. Miał zaledwie rok, kiedy zmarł jego ojciec. Matka żyła lat osiemdziesiąt cztery. Dla Barthesa, słynnego francuskiego krytyka literackiego, pisarza, jednego z czołowych przedstawicieli strukturalizmu, jej śmierć była potężnym ciosem - poświęcił jej nie tylko `Dziennik`, ale też ostatnie swoje dzieło - `Światło obrazu`, tekst, w którym z jednej strony prowadzi rozważania dotyczące komunikacji za pośrednictwem fotografii, z drugiej - medytuje nad dawną fotografią matki. Umiera tuż po ukazaniu się książki drukiem, potrącony przez ciężarówkę, tuż po wyjściu z przyjęcia u Francois Mitteranda. Badacze życia i twórczości Barthes`a twierdzą, że po śmierci matki nie potrafił już pisać o niczym innym. `Dziennik żałobny`, który Barthes zaczął prowadzić dzień po śmierci matki, został właściwie zrekonstruowany przez Nathalie Leger - przetrwał na luźnych karteczkach, fiszkach, na których robił notatki podczas tych dwóch lat - ołówkiem i piórem. Leger, przygotowując tom do druku, ułożyła je chronologicznie i tak zbiór notatek objawił się jako prowadzony z regularnością dziennik. Czytając go, można odnieść wrażenie, że autor starał się ująć w karby ból po stracie najbliższej osoby. Że próbując odnaleźć właściwy język, tak, ażeby nazwać to, co nienazwane, przypisać rozpaczy właściwe pojęcia, szuka sposobu na zapanowanie nad swoim stanem. Tak, żeby - jak pisze - `nie wypierać żałoby (zgryzoty) (głupia idea czasu, który ją znosi), ale ją zmieniać, przekształcać, sprawić, żeby przeszła ze stanu statycznego (zastoju, zatoru, powtarzających się powrotów tego samego) w płynny`.

„To, co chciałbym osiągnąć, to przytomne szaleństwo, doskonale czytelne i esencjalne” – pisał Blecher. Zdarzenia w bliskiej nierzeczywistości to wizja szaleństwa, które drzemie w każdym z nas. To ciąg wspomnień, może prawdziwych może zmyślonych, dla których autor poszukuje właściwego wyrazu. Max Blecher, porównywany często do Franza Kafki, Brunona Schulza czy Tomasza Manna, pomimo bolesnego życia, przerwanego – z powodu gruźlicy kręgosłupa – przedwcześnie, w wieku zaledwie dwudziestu dziewięciu lat, pozostawił po sobie niezwykle oryginalną twórczość. Zdarzenia w bliskiej nierzeczywistości to jego pierwsza powieść wydana w Polsce. Joanna Kornaś-Warwas Niedziela, 5 czerwca 1938. Zmarł Blecher. Pochowano go we wtorek w Roman. Myślałem nie o śmierci, która położyła kres jego cierpieniom, ale o jego życiu, którym jestem wstrząśnięty. Była to zbyt wielka męka, aby można ją było złagodzić współczuciem, czułością. Był to zawsze trochę dziwny chłopak, żyjący, wskutek straszliwego bólu, jakby w innym świecie. Nigdy nie umiałem rozmawiać z nim bez pewnego skrępowania, być wobec niego zupełnie otwarty. Napawał mnie pewnym lękiem, utrzymywał na dystans, jakby u drzwi więzienia, do którego nie można było wejść i którego nie można było opuścić. Prawie wszystkie nasze rozmowy cechowało skrępowanie, jakbyśmy je prowadzili właśnie w więziennej rozmównicy. I dokąd on powracał, kiedyśmy się rozstawali? Jak było tam, dokąd powracał? Mihail Sebastian, Dziennik 1935–1944

Wznowienie jednej z najważniejszych książek ks. Józefa Tischnera - wyboru esejów z lat 1993-1997 poświęconych dylematom polskiej religijności, stosunkowi Kościoła do demokracji i współczesnego świata, problematyce władzy, wolności i wiary. Opisując chrześcijaństwo jako religię apelującą przede wszystkim do wolności człowieka, Tischner wskazuje jednocześnie na niebezpieczeństwa, które rodzą integrystyczne tęsknoty części polskich katolików. Spór ze zwolennikami upolitycznienia religii i ?ukościelnienia? państwa przeradza się w obronę tego, co w chrześcijaństwie zasadnicze: dialogu miłości między Bogiem a człowiekiem.

Carol Gilligan, wybitna amerykańska psycholożka, to „kobieta, która słucha”. W stłumionych głosach kobiet i dziewcząt szuka źródeł oporu i kontestacji. Znajduje w nich przekonanie, że to, czego wymaga miłość i udział w demokratycznym społeczeństwie, jest jednym i tym samym. Zarówno głos, jak i potrzeba związków są wpisane w naszą ludzką naturę, podobnie jak zdolność sprzeciwienia się fałszywym autorytetom. Autorka Chodźcie z nami! wzywa do zaangażowania w imię stworzonej przez siebie etyki troski. Pokazuje zarazem, że etyka troski z prawdziwego zdarzenia nie jest możliwa bez przemian społecznych. Carol Gilligan jest jedną z najwybitniejszych psycholożek naszych czasów. Chodźcie z nami! to bardzo ważny etap na obranej przez nią drodze łączenia dziedzin psychologii i kultury. Ta książka to dzieło sztuki; jest pięknie napisana i, niczym najlepsza powieść, pełna niespodzianek. Richard Sennett Przyjemnie jest wertować tę książkę Gilligan, bo można w niej natknąć się wraz z autorką na ten lub inny element patriarchatu – u Freuda, Lizystraty, Hawthorne’a, Marvella, Orestei. Pouczające jest obserwowanie, jak rozbija ona utarty schemat opieki nad dzieckiem, który nigdy nie był ani nie jest prostą triadą matka–ojciec–dziecko. „The Review of Arts, Literature, Philosophy, and the Humanities”

Książka proponuje wiele ćwiczeń i metod medytacyjnych wspierających naturalne zdolności intuicyjnego poznania. Wszyscy mamy dar intuicji, ale socjalizacja i szkoła najczęściej spychają ją na dalszy plan. Przyzwyczajamy się lekceważyć swoje instynktowne odczucia, zamiast uczyć się je rozumieć i wykorzystywać w rozwoju osobistym. W ten sposób odcinamy się od korzeni naturalnej mądrości, której owocem jest właśnie intuicja.

Księga Jubileuszowa jest najlepszym podsumowaniem pewnego etapu życia naukowego wybitnych i cenionych profesorów. Jest również formą zapisu refleksji uczniów, przyjaciół, znawców dziedziny, którą reprezentuje Jubilat. Jest także wyrazem przyjaźni i życzliwości wyrażanych przez koleżanki, kolegów oraz przedstawicieli dyscypliny naukowej uprawianej przez Jubilata oraz dziedzin bliskich jego zainteresowaniom. Niniejsza Księga ma szczególny charakter. Stanowi bowiem potwierdzenie szerokich zainteresowań Pana Profesora teorią prawa, logiką, informatyką prawniczą, statystyką i teorią podejmowania decyzji. I choć nie wszystkie wymienione obszary znalazły odzwierciedlenie w zebranych tekstach, to wszystkie opublikowane teksty potwierdzają niezwykle rozległe zainteresowania Pana Profesora. Prace naukowe Pana Profesora mają zawsze walor praktyczny, stanowiąc cenne wsparcie dla prawników zajmujących się tworzeniem i stosowaniem prawa. Pana zainteresowania badawcze oraz rzetelność dydaktyczna zaowocowały podręcznikami niezwykle wysoko ocenianymi przez studentów. Również wykłady Pana Profesora, które cechują się precyzją i przystępnością w wyłożeniu trudnej materii, jaką jest logika, świadczą o umiejętnościach dydaktycznych i łatwości przekazywania skomplikowanej wiedzy. Jest jeszcze jeden ważny element, który należy podkreślić. Dotyczy on stworzenia bardzo twórczej i przyjaznej atmosfery w naszej pracy naukowej. W ciągu wielu lat naszego wspólnego życia zawodowego rozwijaliśmy badania w wielu dziedzinach, począwszy od logiki, informatyki prawniczej, statystyki, skończywszy na ochronie środowiska. Nie byłoby to możliwe bez wsparcia, zrozumienia i akceptacji Pana Profesora. Wyrażamy ogromną satysfakcję, że tak wielu Autorów zechciało wnieść swój wkład do Księgi Jubileuszowej honorującej Pana, Panie Profesorze, 70-lecie urodzin. Składamy Panu najserdeczniejsze życzenia dalszej owocnej pracy naukowej i dydaktycznej. Mamy nadzieję, że zamieszczone w Księdze teksty będą inspiracją dla refleksji naukowych wielu czytelników, jednocześnie składamy serdeczne podziękowania Autorom tekstów. Koleżanki i Koledzy z Zakładu Logiki i Informatyki Prawniczej Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego

Publikacja księdza Roberta Nęcka dosłownie spadła mi z nieba (nomen omen)! Ostatnio sporo myślę o przyjaźni, potrzebowałam uporządkowania tych refleksji. I jestem zdumiona, że w procesie dojrzewania emocjonalnego, w czasie kształcących rozmów z najbliższymi ludźmi, nabierania świadomości i samoświadomości doszłam do prawd zdefiniowanych przed naszą erą! Pośród cytowanych tu myśli, wyrażanych przez współczesnych, jest także odwołanie do mądrości Syracha, który przestrzega, by starannie dobierać ludzi, bo "bywa przyjaciel tylko na czas jemu dogodny". Oj, tak... Przekonuję się o tej zależności tym częściej, im wyżej mierzę i celniej trafiam. Bywam więc zmęczona uczuciem zawodu, koniunkturalizmem, wykorzystywaniem. Ale jestem też wdzięczna losowi, bo - na zasadzie kontrastu - widzę stałość i prawdę tych, którzy trwają przy mnie niezmiennie. Red. Beata Tadla (Wiadomości TVP1)

W książce Świat organizacji racjonalnej Krystyna Adamska sięga do klasycznej już teorii Maxa Webera, opartej na zasadach zaczerpniętych z etyki protestanckiej i opisującej organizację w kategoriach modeli racjonalnych. Pojęcie „racjonalności jednostki” przeszło swoistą rewolucję w naukach społecznych, podobnie jak w naukach o zarządzaniu gwałtownie zmieniały się koncepcje definiujące „racjonalność organizacji”. Czytelnik ma okazję zapoznać się z tym, jak ewoluowały poglądy na temat działania organizacji, poczynając od mechanistycznych (tak zwanych „naukowych”) modeli proponowanych przez Fredericka Taylora, a kończąc na modelach współczesnych, korzystających z osiągnięć eksperymentalnej psychologii społecznej, nauk o poznaniu czy antropologii kulturowej. Książka ta przedstawia oryginalne, autorskie ujęcie racjonalności organizacyjnej, jej źródeł i konsekwencji. Autorka pokazuje, że zainteresowanie tą problematyką sięga samych początków naukowego podejścia do organizacji i zjawisk z nią związanych. Przeprowadzona analiza teoretyczna i zakres przywoływanych źródeł dowodzą znakomitej orientacji autorki w ważnych historycznie koncepcjach i zasługują na ogromne uznanie. Z recenzji wydawniczej dr hab. Joanny Czarnoty-Bojarskiej Zaproponowane przez autorkę modele mogą przynieść wiele bezpośrednich implikacji praktycznych. Dotyczy to nie tylko możliwości wykorzystania przedstawionej w książce metody pomiarowej, ale również zastosowania skonstruowanej przez Krystynę Adamską typologii do diagnozowania wartości wiedzy w organizacji. Z recenzji wydawniczej prof. Tomasza Zaleśkiewicza Krystyna Adamska jest adiunktem w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Gdańskiego. Jej zainteresowania koncentrują się wokół komunikacji i zagadnień międzykulturowych. Prowadzi szkolenia z zakresu relacji w organizacji, negocjacji, konfliktów i kultury organizacyjnej. Jest członkiem Polskiego Stowarzyszenia Psychologii Społecznej oraz Międzynarodowego Stowarzyszenia Badań nad Sprawiedliwością.

Mówimy tak, jakbyśmy rozumieli znaczenie tego słowa. Mówi się o pozostawaniu na czyjejś łasce. Podejrzani politycy z kolei popadają w niełaskę. Możemy nazwać kogoś łaskawcą ? zarówno w dobrej, jak i złej wierze. Można wrócić do łask lub wypaść z łask; łaska może także na nas spłynąć. Używamy słowa ?łaska? tak, jakbyśmy wiedzieli, co ono oznacza. Ale czy naprawdę rozumiemy, czym jest łaska? Czy zadowoliliśmy się słabiutką łaską, która grzecznie wpasowuje się w wersy hymnu i ładnie wygląda w tekstach kościelnych. Nigdy nie sprawia problemów i nie wymaga odpowiedzi. Każdy zapytany o to, czy wierzy w łaskę, prawdopodobnie powiedziałby, że tak. Max Lucado zadaje głębsze pytania: Czy łaska cię zmieniła? Czy cię ukształtowała? Czy cię wzmocniła? Czy cię ośmieliła? Czy cię wytonowała? A może łaska chwyciła cię za kark i potrząsnęła tobą, kiedy to było konieczne? Łaska Boga jest niepohamowana i nieujarzmiona niczym pieniące się fale, które mogą przewrócić cie do góry nogami. Łaska podąża za tobą. Zmienia twój punkt widzenia. Niepewność zamienia na Boże wsparcie. Żal staje się powodem do poprawy, nie do zagubienia. Strach przed śmiercią mija i zostaje tylko gotowość do lotu. Łaska jest głosem, który wzywa nas do zmiany i daje nam moc, dzięki której jesteśmy w stanie tej zmiany dokonać. Upewnijmy się, że właśnie Ciebie spotka łaska. Patronat medialny: Granice.pl, iBóg.pl, Nasze Inspiracje, Adonai.pl, InGod.pl, Opoka.TV, Opoka.FM Rekomendacje: ?Czytanie tego, co Max Lucado napisał o łasce, jest jak słuchanie Warrena Buffetta mówiącego o pieniądzach lub Julii Child opowiadającej o jedzeniu. To temat, w którym się zakochał i nad którym spędził całe swoje życie?. John Ortberg, autor i pastor, Kościół Prezbiteriański Menlo Park ?Max Lucado doskonale łączy kreatywny styl pisania ze szczerym wyznaniem, w jaki sposób doświadczył Bożej łaski, miłosierdzia i przebaczenia w miejscu słabości i braków. Znajdziesz odpocznienie, kiedy Max zapali światło Słowa Bożego, objawiające, że Jezus Chrystus jest jedyną nadzieją, która przynosi trwały spokój?. Franklin Graham, założyciel i zarządca Stowarzyszenia Ewangelizacji Billy Graham`a ?Jest kilku autorów lepszych niż Max Lucado. Żaden temat nie jest lepszy niż Boża łaska?. Randy Alcorn, autor wielu bestsellerów ?W książce Łaska Max Lucado pokazuje głębokie i przemieniające życie zrozumienie fundamentalnej prawdy o Bożej łasce?. Joyce Meyer, nauczyciel Słowa Bożego, autorka najlepiej sprzedających się książek ?Max ofiarowuje nam biblijną wizję Bożej łaski jako przesiąknięty słodkością zestaw ćwiczeń, nowo pojęte życie i relacja odkryta wprost z Bożego serca?. Tim Kimmel, autor Grace-based parenting ?Jeśli kochasz styl Maxa Lucado, ta książka prawdopodobnie będzie twoją ulubioną?. Stephen Arterburn, założyciel i prezes stowarzyszenia New Life, prowadzący program New Life Live!, autor wielu bestsellerów ?Przez lata Max Lucado był głosem łaski rozbrzmiewającym na cały świat, przypominającym nam znaczenie najwspanialszego Bożego daru?. Mark Betterson, pastor, National Community Church, najlepiej sprzedający się autor New York Times ?Mogę sobie tylko wyobrazić, co stałoby się, gdybyśmy obiema rękami trzymali się prawdy zawartej w tej książce oraz przyjęli ją do serca. To zmieniłoby nasze życie, nasze historie, i życie wielu, z którymi mamy relację?. Sheila Walsh, autorka wielu bestsellerów

Ruszaj z nami w podróż dookoła coachingu! Co szczęściu przeszkadza? Co szczęściu pomaga? Oto dwa pytania nurtujące autora tej niezwykłej książki. Ręka w górę, kto sam nigdy się nad tym nie zastanawiał. Dziękuję, nie widzę. Zatem, drogi Czytelniku, skoro już ustaliliśmy, że temat szczęścia nie jest Ci obcy, zapraszamy w podróż ku szczęściu, w której Twoimi towarzyszami będą Wiewiórkołany, niejaki Wiktor oraz coache – przewodnicy inspirujący do życiowych odkryć. Najpierw będziesz z nimi wędrować przez siedem ponurych krain, które zwą się: Lenistwo, Pycha, Złość, Nieumiarkowanie, Kłamstwo, Lubieżność i Zachłanność. Potem opuścisz te niegościnne lądy na rzecz: Otwartości, Tu i Teraz (?), Radości, Misji, Przepływu, Sensu i Siły. Siłę znajdziesz na końcu tego coachingowego świata. Coaching na Wyspach Szczęśliwych jest niezwykły nie tylko dzięki opowieści, jaką ze sobą niesie. Niezwyczajna jest także sama forma książki. Możesz ją czytać tradycyjnie, strona po stronie, przygoda po przygodzie. Pomiędzy wierszami znajdziesz pozytywne i, co zaskakujące, negatywne skojarzenia dotyczące szczęścia, a na końcu każdego rozdziału angażujące ćwiczenia. Możesz również zmienić tradycyjny sposób czytania i wybierać tylko niektóre wątki, zaczynając od sentencji o szczęściu, a kończąc na przykład na ćwiczeniach. Sposób czytania zależy od Ciebie. Od Ciebie zależy też ścieżka, którą podążysz ku Szczęściu.

Jeśli znajdą się osoby, których nie przekona sugestywny sposób, w jaki Foer opisuje okropieństwa przemysłowej hodowli zwierząt i oskarża odpowiedzialnych za nią ludzi, to znaczy, że są nieczułe albo głuche na głos rozsądku. Albo i jedno, i drugie. J.M. Coetzee Dzięki tej książce zostałam wegańską aktywistką. Natalie Portman Najlepsi dziennikarze (Michael Pollan, Eric Schlosser) i aktywiści praw zwierząt (Peter Singer, Temple Grandin) – a także Jezus, Gandhi, Pitagoras, Arystoteles, John Locke i Immanuel Kant – zmagali się z pytaniem o to, czy zabijanie zwierząt na mięso jest etyczne. Dzięki tej niezwykle dociekliwej książce Foer dołącza do nich. […] Zjadanie zwierząt jednak nie nawołuje do przejścia na wegetarianizm. Ta książka to apel o świadomość i odpowiedzialność. Susan Salter Reynolds, „Los Angeles Times” Zjadanie zwierząt jest wyjątkowe, ponieważ wegetarianin Foer pozwala farmerom i aktywistom mówić we własnym imieniu. Do zjadaczy mięsa odnosi się z dużą empatią, a jego poczucie humoru słodzi gorzką rzeczywistość. O, „The Ophra Magazine” Zjadanie zwierząt to porządna dziennikarska robota z literackim nerwem. Jessica Roy, „Salon” Foer przekonuje, że ludzi określają ich wyrzeczenia. Wegetarianizm wymaga rezygnacji z przyjemności prawdziwych i niezastępowalnych niczym innym. Autor ma na tyle dużo odwagi, że nie wstydzi się wymagać tego poświęcenia od swoich czytelników. Elizabeth Kolbert, „The New Yorker” To, że za każdym razem, gdy jem befsztyk, zastanawiam się nad tym, czy nie jestem hipokrytą, to wielki sukces autora. W książce pisze: „Musimy odnaleźć miejsce na mięso w debacie publicznej, tak samo jak znaleźliśmy je na naszych talerzach”. Po lekturze tej książki, trudno się z nim nie zgodzić. Geoff Nicholson, „San Francisco Chronicle” Wybrany fragment książki Przyjaciele i wrogowie Psy i ryby nie mają ze sobą nic wspólnego. Psy mają coś wspólnego z kotami, z dziećmi, z policją. Śpią, jedzą i jeżdżą na wakacje razem z nami, wozimy je do lekarza, cieszymy się, kiedy są wesołe, i płaczemy po ich śmierci. Ryby kojarzą się bardziej z akwarium, z sosem tatarskim, z pałeczkami i w ogóle tak naprawdę nikogo nie obchodzą. Dzieli je od nas woda i cisza.    Psy i ryby nie mogą się bardziej różnić. „Ryba" to tak naprawdę 31 tysięcy gatunków, których nazwy nie funkcjonują w potocznym języku. „Pies" natomiast jest bardzo konkretny. Jeden gatunek, imiona własne. Należę do tych 95 procent właścicieli psów, którzy rozmawiają ze swoimi psami, właściwie może nawet do tych 87 procent, którzy wierzą, że psy rozmawiają z nimi22. Ciężko jednak wyobrazić sobie, jak ryby postrzegają świat, nie wspominając już o próbach wejścia w interakcję z nimi. Ryby reagują na zmiany ciśnienia wody i potrafią odnaleźć się w środowisku dzięki wydzielinom innych organizmów, rejestrują dźwięki dochodzące z odległości 25 kilometrów23. Psy są tu i teraz - wchodzą ubłoconymi łapami na dywan i chrapią pod stołem. Ryby żyją jakby w innym wymiarze - milczące, obojętne, o martwych, nieruchomych oczach. Bóg stworzył je innego dnia niż resztę zwierząt i myśli się o nich jak o jednym z pierwszych przystanków na drodze ewolucji człowieka.    Kiedyś tuńczyk - którego wybrałem na przedstawiciela rybiego świata, jako że Amerykanie jedzą go najczęściej - był poławiany głównie przez wędkarzy i rybaków prowadzących małe, rodzinne firmy. Złapany na haczyk wykrwawiał się na śmierć albo tonął (ryby toną, kiedy ich ruchy są krępowane), a następnie wciągano go na łódź. Duże ryby (np. miecznik, marlin] często nie umierają od razu, ale męczą się nawet przez kilka dni z haczykiem wbitym w podniebienie. Czasem potrzeba było kilku mężczyzn, by wydostać z wody największe okazy24. Używano (i wciąż się używa) do tego też specjalnych, przypominających bosak narzędzi nazywanych osękami wędkarskimi. Wbicie osęki w bok, ogon lub nawet oko ryby to krwawa, ale skuteczna metoda na wciągnięcie jej na pokład. Podobno grzbiet to optymalne miejsce do wbicia osęki. Chociaż według poradnika opublikowanego przez Komitet ds. Rybołówstwa ONZ najlepiej celować w głowę25.    Dawniej rybacy po zlokalizowaniu ławicy tuńczyków łapali za wędki, żyłki i osęki26. Dziś tuńczyków nie łowi się już w ten sposób. Stosuje się nowoczesne metody: połów za pomocą sznurów haczykowych i okrężnic. Kiedy zacząłem dociekać, co się dzieje z rybami, zanim trafią na nasze talerze, moją uwagę zwróciły szczególnie te dwie techniki połowu tuńczyków. Opiszę je dokładniej w dalszej części książki. Najpierw napiszę o czymś innym.    W internecie jest pełno krótkich filmików z połowów. Jacyś kolesie wyciągają z wody nieszczęsnego marlina albo makrelę i są z siebie zadowoleni, zupełnie jakby właśnie uratowali czyjeś życie czy coś podobnego. W tle leci kiepski rockowy kawałek. Zamiast kolesiów zdarzają się też odziane w skąpe bikini dziewczyny albo dzieci podbierające ryby osękami. Pomijałem cały ten dziwaczny rytu-alizm i przewijałem każdy z filmików, próbując uchwycić moment, w którym narzędzie zostało już rzucone, ale nie wbiło się jeszcze w stworzenie...    To oczywiste, że żaden z czytelników tej książki nie zniósłby widoku psa z hakiem wbitym w pysk. Czy ryby nie zasługują na nasze moralne względy, czy może też uprzywilejowana pozycja psów wynika z naszej bezmyślności? Czy długą i bolesną agonię stworzenia uznaje się za okrucieństwo zależnie od gatunku, do jakiego to stworzenie należy?    Czy zażyłość łącząca nas ze zwierzętami domowymi powinna kierować naszym myśleniem o jedzeniu zwierząt w ogóle? Jak bardzo odległe od naszej codzienności są ryby (lub krowy, świnie, kurczaki)? Czy ten dystans jest przepaścią, szczeliną i czy w ogóle ma on tutaj jakieś znaczenie? A gdyby któregoś dnia silniejsze i bardziej od nas inteligentne formy życia nadały nam taki status, jaki my nadajemy rybom, jak byśmy im wytłumaczyli, że zjadanie nas jest niewłaściwe?    Życie miliardów zwierząt i dobrostan skomplikowanych ekosystemów zależy od odpowiedzi na te pytania. Takie ogólne rozważania mogą wydawać się odległe. Najbardziej martwi nas przecież to, co nas bezpośrednio dotyczy, o całej reszcie z łatwością zapominamy. Mamy też skłonność do sugerowania się tym, co robią inni, szczególnie jeśli chodzi o jedzenie. Etyczny aspekt jedzenia jest tak złożony, bo nasze wybory zależą nie tylko od kubków smakowych, ale też od gustu, od indywidualnych przekonań i uwarunkowań społecznych. Zorientowana na definiowanie siebie poprzez wybory kultura zachodnia stwarza stosunkowo dobre warunki dla jednostek, które wybrały niestandardową dietę. Paradoksalnie jednak to ci wyluzowani wszystkożercy, którzy twierdzą: „wszystko mi jedno, jem wszystko", mogą zostać uznani za bardziej wrażliwych społecznie niż ci starający się jeść tak, by społeczeństwu nie szkodzić. Wśród wielu czynników warunkujących nasze wybory żywieniowe rozum (ani świadomość) nie gra wielkiej roli.    Z jakiegoś powodu doszło do polaryzacji poglądów na temat jedzenia zwierząt. Albo nie jesz ich wcale, albo się nad tym nie zastanawiasz. Albo jesteś aktywistą, albo gardzisz aktywistami. Przyjmowanie takich skrajnych postaw (lub silna niechęć do zajmowania stanowiska] wskazuje na to, że sprawa jest jednak poważna. To, czy i jak jemy zwierzęta, porusza w nas jakieś delikatne struny. Sprawa mięsa należy do naszej przeszłości i teraźniejszości, pojawia się w Księdze Rodzaju i w ustawach związanych z prawem rolnym. Ma swoje miejsce w rozważaniach filozoficznych i w przynoszącym ponad 140 miliardów dolarów przemyśle, którego działalność zajmuje jedną trzecią powierzchni Ziemi28, kształtuje ekosystemy oceaniczne29 i przyczynia się do zmiany klimatu. Wciąż jednak skupiamy się na skrajnościach zamiast skoncentrować się na realiach. Moja babcia powiedziała, że nie zjadłaby wieprzowiny nawet w obliczu głodowej śmierci. Kontekst jej opowieści faktycznie był ekstremalny. Dziś jednak większość ludzi stosuje model „wszystko albo nic" w odniesieniu do codziennych wyborów żywieniowych. Ale tego sposobu myślenia nie zaakceptowalibyśmy w rozważaniach etycznych o innych sferach życia. (Wyobraźcie sobie wybór pomiędzy mówieniem zawsze całej prawdy a ciągłym kłamaniem). Prawie za każdym razem, gdy wspominałem, że jestem wegetarianinem, w odpowiedzi słyszałem, że jestem niekonsekwentny. (Właściwie mój wegetarianizm emocjonował innych bardziej niż mnie samego).    Potrzebujemy lepszego języka do mówienia o jedzeniu zwierząt. Musimy odnaleźć miejsce na mięso w debacie publicznej, tak samo jak znaleźliśmy je na naszych talerzach. Nie chodzi tu o jakieś zbiorowe porozumienie. Niezależnie od siły naszych przeczuć odnośnie do tego, co jest dobre dla nas samych, lub nawet tego, co jest dobre dla wszystkich, zakładamy, że nasze stanowisko koliduje z innymi. Jak sobie z tym poradzić? Unikać konfrontacji czy sformułować jej zasady na nowo?

Każdy jest swoim mistrzem Budda "Dla mnie „dalajlama” to tytuł, określenie urzędu, który sprawuję. Ja zaś jestem po prostu człowiekiem i przypadkowo Tybetańczykiem, który postanowił zostać buddyjskim mnichem." Jego Świątobliwość XIV Dalajlama Każdy z nas codziennie niestrudzenie dąży do szczęścia, a na tej długiej i krętej drodze musi pokonać niezliczone przeszkody. Niestety, nieodzownym składnikiem życia każdego z nas jest również cierpienie. Cierpimy z powodu poważnych chorób i drobnych dolegliwości. Bólu przysparzają też emocje — złość, zazdrość i pożądliwość oraz miłość. Nic więc dziwnego, że szukamy sposobów na osiągnięcie równowagi życiowej i często odnajdujemy ją w religii. Wszystkie religie mają z założenia nieść człowiekowi ukojenie i pomoc w poszukiwaniu odpowiedzi na najważniejsze pytania. Jednak bez względu na wyznanie warunkiem koniecznym do przetrwania jest wykształcenie w sobie postawy opartej na miłości i współczuciu, cierpliwości i tolerancji oraz szczerym zrozumieniu. W słowach zawartych w tej książce Jego Świątobliwość XIV Dalajlama wskazuje ścieżki duchowego rozwoju, pozwalające na zmianę sposobu postrzegania świata oraz odnalezienie wewnętrznego szczęścia. Wszak bycie dobrym człowiekiem to religia uniwersalna. Jego Świątobliwość XIV Dalajlama, Tenzin Gjatso, urodził się w 1935 roku w ubogiej rodzinie w północno-wschodnim Tybecie. W wieku dwóch lat został rozpoznany jako inkarnacja swojego poprzednika, XIII Dalajlamy. Jako główny światowy przywódca buddystów wiele podróżuje i wzywa ludzkość do ekumenicznego porozumienia, życzliwości, współczucia, szacunku dla środowiska naturalnego oraz przede wszystkim pokoju.